Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O // A fire in the night

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het voelde als een kleine overwinning dat ze haar naam ook zei. Leira. Hij begreep het blijvende wantrouwen in haar houding volledig. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voor haar moest zijn om
oog in oog te staan met de persoon die haar leven gered had, maar ook verantwoordelijk was voor de verwoesting ervan. Hij was dan niet persoonlijk de persoon geweest die de gebouwen in brand had gestoken of haar familie gedood had, hij hoorde wel bij de organisatie. Verleden tijd. Nu niet meer.
Steeds meer realiseerde Raphael zich wat dat inhield. Hij was weg bij de Ravengarde, maar had al ruim
tien jaar geen sociaal contact meer gehad. Niet echt. Hij had niemand om naartoe te gaan, niemand die hem onderdak zou kunnen bieden. En vrienden, dat was een begrip dat Raphael al helemaal vreemd was. Hij zou zich wel redden, zijn diensten verkopen als beschermer, maar zijn oude leven was voorbij. Geen Ravengarde meer. Geen Enyx. Alleen nog maar een man met belachelijke goede vaardigheden. Dodelijk. Kil. In de jaren was hij gestopt met om mensen te geven. Dat was niet anders door zijn vertrek. Mensen waren en bleven wispelturige wezens. Gek genoeg waren er maar twee mensen wie hij nog zou willen redden. Zijn moeder en deze jonge vrouw. Misschien omdat hij haar al gered had, of omdat ze zijn leven ook gered had.
‘De enigen die me zo te grazen kunnen nemen zijn de Enyx,’ sprak Raphael met tegenzin. Hij zag de ogen van Leira groot worden van verbazing. Grappig. Leira. Niet meer de vrouw. Het meisje. Leira.
’Waarom hebben ze je aangevallen?’ vroeg ze. Nieuwsgierigheid had het duidelijk gewonnen van haar angst dat hij haar iets aan zou doen, al sprak haar houding nog steeds een bepaalde behoedzaamheid.
’De Enyx hebben het niet zo op deserteurs en verraders,’ mompelde Raphael grimmig, ‘en laat ik nu eens beiden zijn.
’Deserteurs en verraders...’ herhaalde Leira niet-begrijpend. Even bleef het stil, terwijl ze overduidelijk na moest denken over zijn woorden. Ineens veranderde haar gezichtsuitdrukking. Alsof ze het begreep. ‘Heeft dit te maken met Ralin?’
Raphael knikte moeizaam. Hoewel het bijten op de schors wel iets hielp, was het geen wondermiddel. De pijn zou vanzelf overgaan, maar het zou tijd kosten. Veel tijd. ‘Doordat ik jou heb laten leven, ja. Het is een wonder dat ik levend het kasteel uit ben.’

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze had het kunnen weten natuurlijk, alleen andere Enyx zouden vaardig genoeg zijn om een andere Enyx zo toe te takelen. Die gedachte was eerder door haar hoofd geschoten, maar het was zo absurd dat ze hem zo heftig zouden straffen voor wat hij gedaan had. Tegelijkertijd was het echter het toonbeeld van de Ravengarde, genadeloos en loyaal tot het einde. Andere waarden werden binnen de elite orde niet geaccepteerd en het levende bewijs daarvan lag nu voor haar.
Leira voelde het bloed in haar aderen verkillen. Ze hadden hem geprobeerd te doden vanwege haar - en het was ze bijna gelukt. Het was zo'n akelig besef dat ze bijna wenste dat ze hem niet naar de reden had gevraagd. Alleen al de gedachte aan het idee dat het maar een klein beetje had gescheeld of iemand was gedood vanwege haar, duizelde haar. Misschien niet als het iedere andere Enyx zou zijn geweest, maar hij had haar gered en hoewel hij tegelijkertijd ook medeverantwoordelijk was voor het bloedbad in Ralin, zou ze nooit hebben gewild dat het beetje menselijkheid dat hij haar getoond had zo afgestraft zou worden. Het vervaagde de laatste restjes twijfel die ze nog had over het redden van zijn leven. Het was de juiste keuze geweest.
Nadat zijn antwoord voor een moment een stilte in haar hoofd had veroorzaakt, stroomden de vragen terug.
'Waarom...'
'Ik mag eerst weer een vraag stellen,' onderbrak Raphael haar vlug. Ze keek hem even onderzoekend aan. Het klonk alsof hij had geweten waar haar vraag heen zou gaan en hij er nog niet aan toe was om dat te vertellen.
Toen ze stilbleef, stelde hij zijn volgende vraag.
'Waarom heb je mijn leven gered?'
Leira fronste. 'Je steelt mijn vraag.'
Waarom had ze zijn leven gered? Die vraag was de afgelopen dag zo vaak door haar heen gegaan dat ze er moe van werd. Ze kon er geen eenduidig antwoord op geven, geen antwoord dat recht door zee was. Het was een gevoel geweest. Het waren de menselijkheid en compassie waarmee haar ouders haar hadden opgevoed, de gedachte aan het schuldgevoel dat haar zou hebben achtervolgd als ze hem in het bos had laten liggen en het verlangen naar informatie.
'Toen ik je zag liggen, leek dat het enige juiste,' antwoordde ze uiteindelijk bedachtzaam. 'Je hebt mij in Ralin laten zien dat je onder al die harde lagen nog steeds een mens bent. Toen je in het bos lag, kon ik alleen maar daaraan denken.' Peinzend staarde Leira naar de planken van de muur achter hem. 'Ik heb er vaak aan gedacht dat het had kunnen zijn dat je weer de kille, dodelijke Enyx was als je bijkwam, maar vanbinnen hoopte ik dat dat vonkje menselijkheid dat ik in je had gezien, zou blijven branden en dat het tot een vuur zou worden. Het past je zoveel beter.'

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had heel goed geweten wat zij hem had willen vragen. Waarom hij haar had gered. En hoewel Raphael het antwoord op die vraag heel goed wist, twijfelde hij of hij de woorden hardop uit kon spreken. Er was te veel gebeurd, hij was zich te veel bewust van het feit dat hij eigenlijk gewoon een slecht persoon was geworden. Dat een goede daad hem geen heilige maakte en dat het voelde alsof hij het niet verdiende om zijn reden te geven om haar te sparen. Omdat het stom was.
In plaats daarvan luisterde hij naar haar, naar de reden waarom zij hem gered had. En ergens stelde het hem gerust, maar aan de andere kant had hij ook het gevoel dat ze hem veel meer credit gaf dan hij verdiende. Hij had haar leven gered, ja. Maar hoe veel woog die ene, matig goede daad op tegen alle slechte dingen die hij had gedaan? Raphael twijfelde of ze de omvang van zijn geschiedenis wel begreep. Hij geloofde van niet. Anders zou ze nooit kunnen geloven dat de enige juiste keuze was om zijn leven te redden. Dan had ze, ook al had hij een sprankje menselijkheid laten zien, hem echt wel laten liggen.
Menselijkheid paste hem beter. Het waren die woorden die hem in de war brachten. Ze had menselijkheid gezien in de ogen van een Enyx. Een zwakte, zoals ze het zouden noemen. Een emotie die eruit geslagen moest worden, hardhandig. Tot de emotie verdwenen was en er enkel nog pijn en gehoorzaamheid was.
'Je geeft me meer credit dan ik verdien,' zei hij dan ook, zoals hij net daarvoor ook in gedachten had gehad. 'Een goede daad maakt me nog geen goed mens. Als je het al een goede daad kan noemen.'
'Waarom heb je mij dan gered?' vroeg Leira, die nu eindelijk haar eigen vraag kon stellen. Raphael zuchtte, twijfelend. Hij wilde echt geen antwoord geven op die vraag, maar hij wist ook dat ze het antwoord verdiende.
'Ik kon het niet meer,' antwoordde hij simpelweg, 'Ik had gezien hoe je moeder...' Hij maakte die zin niet af. Dat verdriet was waarschijnlijk nog te rauw. Hij schudde zijn hoofd. 'Maakt niet uit. Dat was voor mij een moment waarop ik me realiseerde dat ik het niet kon. Niet meer. Er zijn zo veel onschuldige mensen door mijn hand gestorven. Ook schuldigen, dat weet ik zeker, maar niet iedereen. En het was op dat moment te veel.'
'Heb je spijt?'
Raphael schudde zijn hoofd. 'Nee. Misschien enkel dat ik het niet eerder heb gedaan. Maar ik was er eerder nog niet klaar voor om tegen de koning zijn bevelen in te gaan, denk ik. Ik...' Hij twijfelde of hij over zijn moeder moest vertellen. Uitendelijk deed hij het niet. 'Ik had mijn redenen om gehoorzaam te zijn. Nog steeds. Maar op dat moment woog de menselijkheid, zoals jij het noemde, zwaarder dan die redenen.'
Even bleef het stil in de ruimte. Raphael schudde zijn hoofd. 'Een goede daad maakt me nog geen goed mens en ik betwijfel of je gelijk hebt, Leira.'
Zou het het weer een moord plegen, als hij de kans kreeg? Raphael kon het antwoord niet met zekerheid geven. Aan de ene kant maakte dat hem menselijk, aan de andere kant was hij bang dat hij ieder moment terug kon vallen in zijn rol als Enyx. De bloeddorstige moordenaar.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Wat voor redenen zou iemand kunnen hebben om bij de Ravengarde te gaan? Het was niet de eerste keer dat ze zich dit afvroeg. De afgelopen dagen was diezelfde vraag talloze keren door haar hoofd gegaan. Hoe kon iemand ervoor kiezen om lid te worden van een garde die overal dood en verderf zaaide? Sinds wanneer stond het vermoorden van onschuldige mensen gelijk aan het dienen van het rijk?
Sinds de koning zo wreed is. Leira kon er maar moeilijk bij met haar gedachten en hoe meer ze erover nadacht, hoe groter haar haat jegens de koning en alles waar hij voor stond, werd. Het brandde steeds groter en heviger in haar. Alleen wat kon ze eraan doen?
Raphaels woorden maakten haar nieuwsgierig naar de reden waarom hij het aanbod bij de Ravengarde te komen had aangenomen, maar het voelde te persoonlijk om hem daar nu naar te vragen. Misschien later.
Met een schok besefte ze dat ze een fractie van een seconde in gedachten had gehad dat er nog zoiets als een later zou zijn, alsof ze langer in zijn aanwezigheid zou blijven. Maar er zou geen later zijn, want over twee dagen ging zij mee op een boot naar een plek honderden kilometers bij hem vandaan.
Leira hield haar hoofd iets schuin. Raphael klonk allerminst overtuigt van de menselijkheid die ze in hem gezien had. En wat wist zij er eigenlijk ook van? Dat ene mensenleven dat hij gespaard had, viel in het niet tegen alle doden die hij ongetwijfeld op zijn geweten had. Toch weigerde Leira om hem zomaar op te geven. Ze had hem niet uit het bos gesleept en zijn wonden verzorgd alleen om hem alsnog te laten worden verteerd door de duisternis waarvan hij geloofde dat het synoniem stond voor hem.
‘Ik weet niet waar je precies aan dacht toen je besloot om mij te laten leven,’ zei ze zacht, de steek van pijn negerend die door haar ziel schoot bij het terugdenken aan zijn eerdere woorden. Hij had gedacht aan haar moeder, die zich voor haar opgeofferd had. ‘Maar,’ vervolgde ze, ‘blijkbaar was dat sterk genoeg om in te gaan tegen alles dat je geleerd hebt. Wat het ook was, dat mag je niet vergeten. Mijn moeder zei ooit dat je iets moet vinden, een gedachte of een herinnering, waar je je aan vast kan houden als je voelt dat de duisternis aan je trekt. Ik was toen nog te jong om het echt te snappen, maar nu begrijp ik wat ze ermee bedoelde. Misschien… Misschien kan het jou ook helpen.’
Leira wist niet goed waarom ze hem dit vertelde. Wellicht was het iets van medelijden dat maakte dat ze hem wilde helpen, maar als ze daarover nadacht klonk dat zo absurd. Wie had er nu medelijden met een Enyx? Maar toch, het feit dat hij twijfelde of hij nog wel een restje menselijkheid in zich had, maakte hem al anders dan de andere Enyx. Een echte Enyx zou geen seconde stilstaan bij zijn menselijkheid. Voor die soldaten was dat een begrip dat in hun werk niet bestond, en voor de meesten bestond het ook daarbuiten niet.
Leira wierp een verontruste blik op het dak toen een windvlaag aan de planken rukte en dikke regendruppels tegen de raampjes sloeg. Dit was de tweede dag dat het zulk slecht weer was. Ze hoopte met heel haar hart dat de storm over zou zijn getrokken tegen de tijd dat het schip uit zou varen.
‘Je maakt je zorgen over het weer’, merkte Raphael op. Leira wilde het ontkennen, maar ze slikte de woorden in. Het was geen vraag geweest, simpelweg een constatering, maar een onuitgesproken “waarom” hing tussen hen in.
‘Over twee dagen vaart er een schip uit die me kan brengen waar ik heen wil’, antwoordde ze. ‘Maar daarvoor moet het niet te slecht weer zijn.’
‘Wat voor schip?’ Raphael ging iets rechterop zitten. Zou hij gehoord hebben van de extra controles in de haven? Het kon haast niet anders. Maar dan kon het nog steeds wel een handelsschip zijn waarop ze mee kon reizen, toch? Leira twijfelde erover om die leugen op te hangen.
Bespaar jezelf de moeite. Hij is een Enyx, hij ziet al dat je liegt als je er alleen nog maar over nadenkt. Toch sprak ze de woorden niet graag hardop uit, wetende dat het als een domme, gevaarlijke beslissing zou klinken.
‘Een piratenschip,’ antwoordde ze uiteindelijk. ‘Ik heb geen andere keuze. Ik moet naar het zuiden komen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Raphael was al lang blij dat het over iets anders ging dan over zijn gebrek aan menselijkheid of haar moeder. Of zijn redenen om bij de Ravengarde te gaan. Niets van wat ze had gezegd was hem ontgaan, maar hij had besloten verder niet te reageren op de woorden van haar moeder. Het beeld van de vrouw die zich in principe gewoon opgeofferd had voor haar dochter kwam vaker terug op zijn netvlies dan hij wilde. Misschien doordat hij nu daadwerkelijk een stem, een naam bij iemand had die er dichtbij stond. Omdat hij haar leven wel had gered, maar dat van haar moeder niet. Raphael realiseerde zich dat het toch niet op zou houden. Er waren niet genoeg levens om te redden. Er was altijd wel iemand de dupe van de dood van een ander. En dat was een misselijkmakende gedachte. Toch, tegelijkertijd ook geruststellend. Het was een soort van levenscyclus. Dat de Enyx er een soort versnelling in aanbrachten, was misschien niet eens zo belachelijk.
Terug naar het heden. Bedachtzaam keek Raphael uit het raam, al viel er niet echt veel te zien. Het weer ging aardig tekeer en hoewel Raphael zich niet specialiseerde in weersomstandigheden, wist hij wel dat het op zee nog erger zou zijn. En het weer kennende kon het best nog wel eens veel erger worden voordat het opklaarde.
Zijn ogen waren alweer naar Leira geschoven, omdat hij iets in haar stem had gehoord dat hij niet helemaal vertrouwde. Misschien realiseerde ze zich ook dat ze geen informatie voor hem achter kon houden, want met wat horten en stoten kwam er uit haar mond wat haar plan was. Een piratenschip naar het zuiden. Raphael snoof met lichte afkeur, maar dat deed te veel pijn aan zijn lichaam en maakte dat hij ineenkromp. Geen goed idee.
'Als je dood wilt, met je over twee dagen dat schip op stappen,' antwoordde hij, 'want niet alleen zal het weer waarschijnlijk nog wel even zo blijven, de koning gaat Enyx uitsturen om mij te zoeken. Als jij denkt dat je over twee dagen veilig mee kan op een illegaal schip, dan heb je je eigen doodsvonnis ondertekent. Ze zullen je heus niet je gang laten gaan enkel omdat jij niet degene bent naar wie ze zoeken.' Hij schudde zijn hoofd. De woorden die hij sprak waren misschien hard, dat zag hij ook aan de houding van de jonge vrouw, maar ze waren wel waar. De waarheid was vaak pijnlijk en Leira was vast niet zo dom dat ze het risico wilde nemen om alsnog door een Enyx om het leven gebracht te worden.
'Ik heb geen andere keuze,' herhaalde ze nog een keer, een echo van de woorden die ze eerder al gesproken had.
'Dat geloof ik niet,' zei Raphael stellig, 'we hebben altijd keuzes. Er moet ook een weg naar het zuiden zijn zonder dat je op een illegaal schip mee probeert te liften. Zelfs al kom je de haven uit, het weer is zo onvoorspelbaar op dit moment dat ik betwijfel of je het haalt tot je eindbestemming.'
Even was het stil. Beide personen leken in gedachten verzonken te zijn.
'Waar moet je naartoe?' vroeg Raphael uiteindelijk, zijn stem weer iets minder hard dan daarvoor. 'Er zijn ook wegen over het land naar het zuiden, veiligere wegen.'

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Ze wist dat hij dat ging zeggen. Leira vouwde haar handen in elkaar en meteen weer uit elkaar, waarna ze ermee langs de stof van haar jurk streek en naar het raam aan de andere kant van de kamer liep. De duisternis buiten in combinatie met de gloed van het vuur binnen maakte het moeilijk om iets te zien. Ze trok de gordijnen dicht.
Ze wist dat hij ging zeggen dat ze niet op een piratenschip moest stappen, maar de redenen die hij ervoor gaven, hadden vrijwel niets met de piraten van doen. Het waren de Enyx die een grotere bedreiging vormden dan de piraten. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten, tot ze haar nagels in haar hand voelde prikken en ze zichzelf dwong om haar vingers te ontspannen. De haven was groot en druk en de laatste keer dat ze er was, was ze niet opgemerkt door een Enyx of een gewone soldaat. Dat zou ze best nog een keer kunnen doen, toch? En als ze James eenmaal bereikt had, zouden de piraten dan ook niet iets van bescherming bieden?
Leira draaide zich van het raam terug naar Raphael. Zijn gezicht stond verbeten. Deels van de pijn, deels van de vastberadenheid om haar dit domme idee uit haar hoofd te praten. Hij hoefde niet eens hardop te zeggen dat dat was wat hij wilde – dat ze niet op het schip mee zou gaan.
We hebben altijd keuzes, zei hij. De woorden bleven malen in haar hoofd. Er waren andere keuzes, maar die keuzes waren gevaarlijk. Maar als ze erover nadacht, was het plan dat ze had gehad ook gevaarlijk. Er leek niet zoiets als een veilige weg naar het zuiden voor haar, enkel een optie die een beetje minder gevaarlijk was dan de andere. Toch zetten zijn woorden haar wel aan het twijfelen. Hij was een Enyx, hij wist als geen ander of ze enige kans had om de controles in de haven te ontwijken of niet.
Verslagen liet ze haar schouders hangen. ‘Laat me nog eens naar je wonden kijken,’ mompelde ze, terwijl ze plaatsnam op het krukje naast het bed en een houten emmer met water naar zich toe schoof. Terwijl ze het overtollige water uit een doek wrong, beantwoordde ze zijn vraag.
‘Ik moet naar Almerín.’ Leira gebaarde hem om de dekens iets aan de kant te schuiven zodat ze het verband voorzichtig van zijn wonden kon halen. Zoals ze al vermoedde, was het provisorische zalfje van valkruid en water vermengd geraakt met de laatste beetjes bloed die uit de wond waren drupt. Gelukkig was het bloeden inmiddels zo goed als gestopt.
‘Ik weet dat er over het land ook wegen zijn. Wegen die misschien veilig zijn voor jou, maar voor iemand als ik? Een meisje, dat ook nog eens helemaal alleen is?’ Leira schudde haar hoofd. ‘Ik heb erover gedacht om te proberen of ik misschien met een handelskaravaan mee zou kunnen reizen, maar die vragen er altijd iets voor terug en ik heb niet genoeg geld. Ik heb helemaal niets.’
Zachtjes veegde ze de viezigheid om de wond weg. ‘Maar als de haven zo streng gecontroleerd wordt, dan moet ik toch een manier vinden om over land te reizen.’ Even keek ze hem aan, een vastberaden flikkering in haar ogen. ‘Ik moet en zal in het zuiden komen.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nadat hij zijn dekens wat aan de kant had geschoven kon hij zelf ook de wonden eens bekijken. Het zag er niet erg goed uit, maar Raphael realiseerde zich terdege dat de wonden er nog veel slechter uitgezien zouden hebben als ze onbehandeld waren gebleven. Een kort moment vertrok zijn gezicht van pijn toen Leira druk zette op de huid om deze schoon te maken, maar binnen enkele tellen verdween die uitdrukking van zijn gezicht en keek hij weer ietwat stoïcijns voor zich uit.
Raphael wist toevallig wel waar Almerín lag. Naar het zuiden, zoals Leira ook al had gezegd, maar niet direct aan het water. Er waren verschillende routes vanaf de hoofdstad, maar op de meeste wegen zouden forten staan en controles uitgevoerd worden. Raphael twijfelde er niet aan dat die weg ook gevaarlijk was. En ze had gelijk, misschien dat hij er in zijn eentje wel veilig doorheen kon komen, maar zij was een ongetrainde vrouw. Voor haar lagen er nog veel meer gevaren op het pad dan voor hem.
Een idee bekroop hem. In eerste instantie wilde hij het niet eens hardop uitspreken, maar hij realiseerde zich dat het eigenlijk geen belachelijk voorstel was. Tenminste, als zij het risico wilde nemen om met een Enyx te reizen.
'Wanneer mijn wonden iets geheeld zijn moet ik richting Altaj,' begon hij dan ook voorzichtig. Altaj lag meer naar het westen, maar het eerste deel van de reis zou dezelfde route zijn als naar Almerín. 'Je hebt gelijk dat de route voor jou veel gevaarlijker is dan voor een getrainde krijger. Maar wat... Wat als je nog een paar dagen langer wachtte? We moeten dezelfde kant op. Ik zou je kunnen beschermen.'
De woorden klonken onwennig uit zijn mond. Raar. De enige persoon die Raphael ooit beschermde, was de koning. Nu niet meer, nu zou hij nooit meer bij de koning in de buurt kunnen komen zonder zijn hoofd te verliezen. Iemand anders beschermen? Een Enyx, want dat was hij nog steeds, die een gewoon meisje zou beschermen? Ze zouden een verhaal moeten verzinnen, een soort excuus wat zou verklaren dat een getrainde zwaardvechter en een jonge vrouw samen reisden, maar het was wel degelijk veiliger dan een piratenschip in een haven waar iedereen je vijand kon zijn. Even keek hij haar aan. 'Tenminste, als je me voldoende vertrouwt.'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld