Forum

Cleo.
Het was zo’n opluchting dat ik hier mocht blijven. Ik wilde er niet eens aan denken om nu ergens anders naar toe te gaan. Iets wat wel had gemoeten als ik mijn eigen taken uit had moeten voeren. Gelukkig hadden Jeff en Clint iemand nodig gehad die op Newt moest letten! Ik wist lang niet alles over medische dingen, nog veel minder dan die twee, maar zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ik zorgde ook voor de diertjes! Nou wilde ik niet zeggen dat Newt iets weg had van een dier, totaal niet zelfs! Ik wist echter wel zeker dat ik dit wel voor elkaar zou krijgen. Als Jeff of Clint me zou laten zien hoe ik Newt moest voeren als hij nog niet bij was, dan kwam het allemaal goed. Het leek me niet dat het lichaam het heel erg goed kon verwerken als hij zo lag. Nu kon hij niet kauwen, dus zou hij al iets nodig hebben wat zo door te slikken was. Frypan maakte ook vaak genoeg soep, dus dat kon vast wel. Volgens Alby hoefde ik me daar geen zorgen over te maken en dat wist ik ook haast wel zeker. Frypan zou zoiets wel voor Newt maken als we daar om zouden vragen! Newt was bevriend met echt iedereen, iedereen vond hem heel erg aardig! Frypan deed dat soort dingen wel, hij had het zelfs voor mij gedaan! Iets wat ik heel erg lief vond achteraf! Ik knikte, ik vond het fijn dat Alby het alvast zou gaan regelen. Dan wist Frypan ook wat er van hem werd verwacht en tegen Alby kon hij helemaal geen nee zeggen. Ik wist niet wat er allemaal nog meer moest gebeuren om er voor te zorgen dat Newt zich beter voelde. Hij was nu niet bij, maar alsnog! Hij moest wel gewoon goed liggen! Ik wilde de pijn zo min mogelijk maken. Niemand van ons kon de pijn echt helemaal wegnemen, maar we konden er zeker voor zorgen dat sommige dingen comfortabeler waren dan het anders zou zijn! Al was het maar dat zijn been anders neer werd gelegd, ondanks dat die ook gespalkt was. Volgens mij zouden de botten dan weer recht groeien. Ik wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen! Maar het was wel duidelijk dat er heel wat gebroken was! Ik voelde de armen van Alby om me heen en leunde mijn hoofd voorzichtig tegen hem aan. Het was fijn om nu een paar armen om me heen te hebben. De tranen waren ondertussen wel opgehouden. Ik kon Newt zien en dat was fijn, ondanks dat het zicht niet heel erg fijn was om te zien. Ik wist wel dat we er alles aan zouden gaan doen om er voor te zorgen dat hij het goed had. Ik wilde dat hij wakker werd, maar ik was echt niet de enige! Ik knikte, ik wist haast wel zeker dat hij blij zou zijn dat ik hier was. Zo was het gewoon tussen ons. We waren graag bij elkaar? Dus dan zou hij toch ook wel blij moeten zijn dat ik hier nu was? "Ik hoop het echt." Het moest goed komen! Als hij maar eenmaal bijkwam, dan zou het goed zijn. Dan kon hij vertellen waar hij last van had en konden we hem daar mee helpen. Ik wilde hem nu gewoon nog niet los laten! Het liefst zag ik natuurlijk dat hij nu zijn ogen opende en dat hij begon te praten. Dat het woordje bloody weer over zijn lippen heen kwam. Ik had het ondertussen ook wel opgenomen. Iets wat best wel grappig was! Dat soort dingen gebeurden gewoon. Ik wilde Newt weer horen lachen als het woord zomaar over mijn lippen heen kwamen! Ik wilde hem de verhalen over de diertjes vertellen, want die waren er genoeg! "Hij is sterk." Zei ik zachtjes. Dat was hij echt! Dus het moest haast wel goed komen toch? Ik vond van wel! Ik wilde er niet anders over denken!

Een paar daagjes later (:

~

Newt.

Alles deed pijn, maar dan ook echt alles. Dit was niet hoe ik had voorgesteld dat het zou zijn. Eigenlijk had ik geen idee gehad van hoe het zou zijn als ik eenmaal dood zou zijn, als ik eenmaal was gesprongen. Ik had gehoopt op rust, op dat ik gewoon klaar zou zijn met alles en dat niemand me meer lastig zou vallen met het doolhof en wat ik allemaal had moeten doen. Dat was echter niet zo. Ik kon me geen moment herinneren dat ik rust had gekregen. Ik constant mensen om me heen horen praten, maar niet luid genoeg. Het had geleken alsof ze aan de andere kant van de kamer waren geweest, waardoor ik nog maar net had kunnen onderscheiden of het mannen of vrouwen waren geweest die aan het woord waren geweest.  De stemmen waren er bijna altijd geweest en als ze er niet waren geweest, dan had ik wel beelden voor me gezien. Beelden waar ik had moeten rennen voor mijn leven in het doolhof, omdat alle muren constant op me af waren gekomen. Tegelijkertijd was de pijn er ook nog eens geweest. Dus het was te concluderen dat ik alles behalve mijn rust had gekregen. Iets wat ik wel had willen bereiken met de sprong. Ik voelde een paar vingers door mijn haren gaan, wat vreemd was. Ik had de laatste tijd helemaal niets gevoeld, maar nu leek het toch echt alsof er vingers zachtjes langs mijn haar streken. Alsof ze mijn haar van mijn voorhoofd duwden. Ik kon zelfs de zachte vingertoppen zachtjes over mijn huid voelen. Ik hoorde niet eens meer iets te voelen! Ik hoorde dood te zijn. Als je dood was, kon je niks meer voelen, toch? Dat was onmogelijk! Je was niet voor niets dood! Als je dood was, dan was je bevrijd van alles! Iets wat ik duidelijk niet was, maar wat betekende dat? Dat het was mislukt! Dat ik niet goed had gesprongen? Het enige wat ik had hoeven doen, was springen en zelfs dat kon ik niet doen! Ik kon niet eens van een bloody muur afspringen zonder het te verpesten! Want als ik het goed had gedaan, dan was ik me nergens meer bewust van geweest. Sterker nog, dan had ik niet eens kunnen denken! Iets wat ik nu wel kon! Dus ik had het verpest! Ik had het volledig verpest! Ik opende langzaam mijn ogen en het duurde een paar seconden voordat ik een helder beeld te zien kreeg. Eerst zag ik alleen de donkere muren en het einde van het bed. Een bed waar ik dus in lag. Daarna zag ik de eerste paar blonde krullen van Cleo tevoorschijn komen. Cleo was hier! Betekende dat ze ook dood was? Dat kon niet! Het was Cleo! Die zou zoiets nooit doen! En volgens mij was ik in de Homestead, wat betekende dat ik echt leefde! Dat ik dus echt niet goed had gesprongen, anders was ik hier niet geweest! Hoe was ik hier eigenlijk gekomen? Ik had gesprongen in het doolhof, ik had een plek uitgekozen waar niet iedereen snel naar toe had kunnen rennen. Tenminste, dat had ik gedacht! Dan had iemand me moeten vinden! Iemand had me moeten vinden en hierheen moeten brengen, want het was onmogelijk dat ik hier in mijn eentje naar toe was gekomen! Ik was van plan geweest om daar dood te gaan! Om te springen en het over te laten zijn, maar dat was niet eens gelukt! Ik zat nog steeds vast in dit shucking doolhof! Het was haast alsof ik er nooit uit zou komen. Alsof ze me hier wilden laten blijven! Iets wat ik niet wilde! Ik snapte er echt helemaal niks van! Ik snapte alleen maar dat ik hier was en dat Cleo naast mijn bed zat, maar ze leek ergens druk mee bezig te zijn, waardoor ze volgens mij nog geen idee had dat ik wakker was!

Cleo.
In de afgelopen dagen was er amper iets veranderd. Newt lag in het bed en heel erg veel meer dan was het eigenlijk niet. Ik was heel erg blij dat ik niet bij hem uit de buurt hoefde, dat deed ik ook amper. Alleen op de moment waarop ik iets te eten moest halen of iets anders moet regelen. Uiteindelijk was dat niet zo heel erg lang. Ik wilde ook niet te lang bij hem uit de buurt zijn! De kans was groot dat hij wakker werd en als ik er dan niet was, dan zou ik me daar gewoon schuldig over voelen. Iedereen probeerde wel positief te blijven. Toch was het wel duidelijk dat niet iedereen dat was. Ik had Jeff en Clint horen praten over het feit dat de kans steeds kleiner werd dat Newt wakker zou worden, zeker als hij zijn ogen zo lang dicht bleef houden. Iedereen uur kon er voor zorgen dat het uiteindelijk niet meer zou gaan lukken. Ik wilde daar niet eens over nadenken? Ik deed mijn best om er voor te zorgen dat alles zo goed mogelijk was voor Newt. Ik voerde hem een paar keer pech, hoe moeilijk dat ook was bij iemand die niet echt meewerkte. Het moet heel erg voorzichtig! Daarnaast probeerde ik zoveel mogelijk met hem te praten. De kans dat hij het hoorde was dan wel heel erg klein, maar er was een kans en ik hoopte er echt op dat hij het kon horen. Hij hoefde niet bang te zijn, hij was gewoon weer terug in de Glade. Er waren geen Grievers die hem zouden vermoorden. Hier was hij veilig en dat zou hij ook blijven! Hij kwam er weer bovenop, wat er ook gebeurde! Ik had net een teiltje water meegenomen, zodat ik hem wat schoon kon maken. Het meeste bloed hadden Clint en Jeff wel weggehaald, maar dat betekende niet dat er niet ander vuil was. Daarbij leek me een nat doekje op zijn voorhoofd wel fijn. Niet dat hij het kon voelen, maar alsnog. Daarvoor had zijn haar echter wel aan de kant gemoeten, want anders was zijn hele haar nat en had hij aan de rest nog steeds helemaal niets! Ik vond dat hij hier wat aan had! Ik had alles neergezet op de grond, omdat het anders gewoon niet gepast en ik zat op het krukje wat we voor mij hier neer hadden gezet. Ik sliep hier ook gewoon, niet op het krukje, maar ik kon hier prima slapen! Dan wist ik tenminste of alles goed ging! Ik wrong het doekje zo goed mogelijk uit en draaide me wat bij, zodat ik zijn voorhoofd af zou kunnen deppen en zijn gezicht verder een beetje kon wassen. Ik verwachtte om zijn ogen gesloten te zien, maar dat was niet zo! Ik schrok er echt van, daardoor liet ik het doekje ook vallen. Het was zo raar om ineens zijn ogen geopend te zien. Maar het was wel waar ik op had gehoopt! Iedereen had hier op gehoopt! Newt had bij moeten komen en nu was hij dat echt! Zijn ogen staarden mij aan! Hij was hier echt! Ik wilde hem meteen omhelzen maar bedacht dat ik dat gewoon niet kon doen. Dat zou hem pijn doen! Jeff had me dat een paar dagen geleden duidelijk verteld! "Je bent bij!" Hij was echt bij! "Oh Newt!" Ik kon dit haast niet geloven? Ik was echt heel erg blij! Hier hadden we allemaal opgewacht. Omdat ik hem niet kon knuffelen pakte ik zijn gezicht in mijn handen en gaf hem een kus. Hij was echt bij! Ik was hier echt zo blij mee! Zo blij dat ik er echt tranen van in mijn ogen kreeg. Goede tranen! Er waren de afgelopen dagen zoveel slechte tranen geweest, te veel, maar dit was alleen maar van blijdschap! Ik streek zachtjes met mijn duimen langs de wangen van Newt. Dit was zo fijn! De rest moest dit echt weten! Alby moest dit weten, die zou hier echt meteen komen om naar zijn beste vriend te kijken! 

Newt.

Hier zijn was alles wat ik niet had gewild! Ik had gewoon gewild dat het over was! Dat het allemaal voorbij was geweest en dat ik er niet meer over na had hoeven denken. Ik had het verschrikkelijk gevonden in het doolhof, maar ook in de Glade. Het was gewoon allemaal verschrikkelijk geweest! Cleo die aan was geraakt zonder dat ze het had gewild, de Bleeding, alles was gewoon samen gekomen en daardoor was het gewoon allemaal een stuk minder fijn geweest. Dat terwijl ik juist het idee had gehad dat Cleo mij weer een beetje omhoog had kunnen trekken! Ze was er echt voor me geweest in al die weken en ik had altijd moeten lachen als ik haar had gezien! Ze was gewoon zo vrolijk! Daardoor kon je eigenlijk ook niet anders dan lachen! De laatste tijd was het echter steeds minder geworden, ook bij Cleo! Ze had zich niet meer goed gevoeld en daardoor was ik me ook weer slechter gaan voelen! Iets waardoor ik had besloten dat ik daar echt niet had willen blijven, maar nu was ik er weer! Ik lag in een kamer in de Homestead! Ik kon zien, ik kon voelen, dat waren genoeg tekenen dat ik hier nog steeds was! Dus iemand had me uit het doolhof moeten halen en iemand had me moeten verzorgen voordat het te erg was geworden! Het was dus iemand zijn schuld dat ik nu weer hier was! Het zou haast één van de Runners moeten zijn geweest, want niemand anders kwam in het doolhof! Ik snapte alleen niet waarom ze me niet gewoon hadden laten liggen. Dat was wat ik had gewild! Ik had niet terug gewild naar de Glade! Er waren een reden voor de sprong die ik had gemaakt! Daar was het nu echter te laat voor, want ik was weer hier! Ik kneep mijn ogen dicht toen ik Cleo hoorde praten, het klonk behoorlijk hard. Ze leek echter behoorlijk blij te zijn dat ik er weer was! Hoe lang was ik er dan niet geweest? Ik had geen idee van welke dag het was, hoe laat het precies was! Cleo leek echter heel blij te zijn dat ik weer bij was en daardoor voelde ik me eigenlijk wel schuldig. Het was namelijk niet de bedoeling geweest dat ik hier weer lag! Ik had hier niet meer willen zijn! Maar Cleo was duidelijk heel erg blij dat ik er was, terwijl ik niet eens blij was! Sterker nog, ik vond het verschrikkelijk om te weten dat ik zelfs dit niet had gekund! Ik voelde de handen van Cleo rond mijn gezicht, waardoor ik ook gedwongen werd om haar aan te kijken. Ze moest zelfs huilen! Al leken het geen tranen te zijn omdat ze verdrietig was. Ik slikte en veegde voorzichtig een paar tranen van haar wang. Ik zou willen dat ik net zo blij kon reageren als zij, maar dat ging gewoon echt niet! ‘Cleo…’ zei ik zachtjes. Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde zeggen. Het speet me dat ik haar zoveel verdriet had gedaan! Of het speet me dat ik haar alleen had gelaten. Ik wist het niet, maar ik wist ook niet wat er was gebeurd en voor mijn gevoel moest ik daar eerst duidelijkheid over hebben, voordat ik over andere dingen kon praten. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ik zachtjes. Misschien wist Cleo wel wie me uit het doolhof had gehaald? Ze had het vast gezien! Ik probeerde iets beter te gaan zitten, maar er ging een pijnscheut door mijn been heen waardoor ik niet veel anders kon dan blijven zitten zoals ik zat. Ik keek naar mijn been en slikte toen ik de spalk zag. De val had duidelijk wel zijn werk gedaan als het ging om mijn lichaam, maar ik was er nog steeds en dat was juist niet de bedoeling geweest! Ik had dood moeten zijn! Iets wat duidelijk niet zo was!

Cleo.
Newt was wakker! Hij was echt wakker! Er waren genoeg mensen geweest die even waren komen kijken. Al hadden er ook weer niet te veel mensen hier mogen zijn van Jeff en Clint. Toch was iedereen wel nieuwsgierig geweest naar hoe het nu was gegaan. Bang misschien wel. Net zoals! Ik was ook bang geweest dat zijn ogen misschien nooit meer open zouden gaan. Daar hoefde ik nu niet meer bang voor te zijn! Hij was hier echt! Dat was hij misschien al wel geweest, maar dat was meer lichamelijk! Nu kreeg hij ook alles mee van wat er hier gebeurde. Ik was echt blij op dit moment, al snapte ik ook nog wel dat niet meteen alles goed was. We wisten niet precies wat er was gebeurd, maar het lichaam van Newt had behoorlijk wat klappen gehad! Uiteindelijk kwam hij er vast wel bovenop! Nu hij echt bij was, kon hij beter eten. Iets wat zijn lichaam nodig had, want het moest echt aansterken. Jeff en Clint konden hier heel erg veel meer over zeggen, zij moesten een beetje in de gaten houden wat er precies kon en wat niet. Al wilde ik hier nog steeds wel blijven. Alby had gezegd dat ik hier had mogen blijven om voor Newt te zorgen en ik ging er vanuit dat ik dat mocht blijven doen nu hij weer bij was? Hij moest wel beter worden en Jeff en Clint waren wel drukker bezig met andere dingen! Er waren genoeg mensen die een kleine verwonding hadden. Het maakte uiteindelijk ook niet zoveel uit of ik dit mocht blijven doen of niet. Dit ging om Newt! Hij was weer bij en daar was ik heel erg blij mee! Iedereen zou hier blij mee zijn! Ik wilde echter nog niet meteen weg om het iedereen te vertellen, over een paar minuten ging dat ook wel toch? Ik glimlachte toen ik de vingers van Newt langs mijn wangen voelde gaan om de tranen weg te vegen. Het was niet echt nodig, het waren geen vervelende tranen. Het waren juist blije tranen! Ik was zo blij dat hij weer bij was! Ik kon zijn aanrakingen weer voelen en dat was alleen maar fijn. Het liefst trok ik hem op het moment heel erg dicht tegen me aan voor een goede knuffel. Iets wat ook niet kon, want het deed hem alleen maar pijn! Volgens mij deed dit hem ook al pijn, ik wist het niet, maar ik wilde niet dat hij pijn had! We konden de pijn echter niet tegen gaan, jammer genoeg! Anders had ik ook niet met die vervelende buikpijn rond hoeven te lopen, dit was echter veel erger dan een klein beetje buikpijn! Newt wilde weten wat er was gebeurd, hij wist het duidelijk niet meer en ik wist het ook niet? Niemand wist het echt! Ik wist alleen van wat ik mee had gekregen en dat was het enige wat ik hem kon vertellen. "Ooh voorzichtig." Het was wel duidelijk dat Newt echt last had van zijn been. "Je been is gebroken." Fluisterde ik. Dat was wat Jeff me had verteld en ze hadden het zo gemaakt dat het weer goed zou gaan groeien, maar dat kon wel even duren. Ik pakte de handen van Newt vast en kneep er even in. Ik moest hem wel vertellen wat er was gebeurd, wat ik in ieder geval wist. "Een paar dagen geleden kwamen Minho en de rest zonder je terug uit het doolhof. Volgens Alby was je niet terug gekomen op de plaats waar jullie af hadden gesproken en toen is Alby met Minho mee naar binnen gegaan om je te zoeken. Hij heeft je uiteindelijk gevonden, gelukkig!" Niemand had willen weten wat er was gebeurd als de Grievers hem hadden gevonden. Alby had me vast niet alles verteld van wat er was gebeurd, maar ik wist het ongeveer? "Je was alleen niet bij bewustzijn dus hij heeft je mee terug genomen en Jeff en Clint hebben er alles aan gedaan om het beter te maken." Dat was ook niet met alles gegaan? 

Newt.

Ik had Cleo alleen willen laten, iets waar ik me schuldig om voelde. Zeker nu ik haar zo zag. Ze leek juist zo blij te zijn dat ik weer wakker was geworden. Dat betekende dat ze dus helemaal niet blij was geweest dat ik er niet meer was geweest! Dus ergens moest het goed zijn dat ik er nog was, dat ik er weer voor Cleo kon zijn, maar ik voelde me alles behalve goed! Ik voelde me juist heel erg slecht! Welke shank verpestte het dan ook om van een muur te springen? Ik had die val nooit moeten overleven! Blijkbaar was het enige wat er mis was gegaan een gebroken been. Iets wat de pijn in ieder geval verklaarde, maar ik had die pijn niet eens meer willen voelen! Ik had gewoon dood willen zijn, weg van deze shucking plek waar elke maand weer nieuwe mensen naar toe werden gestuurd, om wat voor reden dan ook. Ik had gewoon verlost willen zijn van al het nadenken, van het eindeloze rennen en alle problemen die hier waren ontstaan. Blijkbaar had het niet mogen zijn, maar ik kon me niet bedenken waarom ik hier zou moeten blijven. Ik had echt niet zoveel bij te dragen aan dit alles? Er waren veel meer mensen aan wie ze wel wat hadden! Frypan kon koken, Gally was echt heel erg goed in het bouwen van dingen en zelfs Cleo hadden ze echt nodig, want zij zorgde voor de dieren! Wat hadden ze nou aan mij? Niet heel erg veel! Daarom verbaasde het me ook echt dat Cleo zo blij was dat ik er nog steeds was. Blijkbaar had ze wel wat aan mij? Of dacht ze wat aan mij te hebben, want wat had ze nou aan mij? Ik had haar alleen maar verdriet gedaan, zelfs toen ik nog niet had gesprongen! Toen had ik haar van me af geprobeerd te houden, door haar zo min mogelijk knuffels te geven. Ook om haar te beschermen! Iets waar ze het echt niet mee eens was geweest! Ze was heel eigenwijs geweest en ze had dan gewoon haar armen om me heen geslagen. Ergens had ik heel erg veel behoefte aan haar armen om me heen, maar misschien wilde ze dat wel niet? Ik gaf haar groot gelijk! Ik zou mezelf ook niet willen knuffelen na alles wat er was gebeurd! Ik luisterde naar het verhaal van Cleo en ik probeerde het allemaal in me op te nemen. Minho en de rest waren terug gegaan zonder mij, wat ze ook hadden moeten doen. Het was echter niet de bedoeling geweest dat Alby met ze mee terug was gegaan om mij te zoeken! Dat hoorde niet! Niemand mocht zomaar het doolhof in en als er iemand achter bleef, dan was dat maar zo! Daarom had ik er juist voor gekozen om het in het doolhof te doen! Omdat ze me dan achter hadden moeten laten! Iets wat ze dus niet hadden gedaan! Alby had me zelfs weer mee terug genomen en Jeff en Clint hadden er alles aan gedaan om me weer op te been te krijgen. Iets wat ze echt niet hadden moeten doen, maar daar was het nu te laat voor. Ik keek naar de spullen die naast het bed stonden en vervolgens naar Cleo. Het leek er toch op alsof ze voor mij had gezorgd! ‘Heb jij voor me gezorgd?’ vroeg ik zacht. ‘Zou je… Zou je Alby misschien kunnen halen?’ Ik moest Alby nu gewoon spreken! Het was zijn schuld dat ik weer hier was! Ik wilde hier niet eens zijn en ik vond dat hij dat ook moest weten! Ik wist dat het heel gemeen was, ook voor Cleo. Ze wilde vast niet weg, maar ik moest Alby gewoon spreken! Ik wilde weten waarom hij me niet had laten liggen, want dat was wel wat ik had gewild! Waarschijnlijk zou Alby ook vragen wat er was gebeurd en dat was niet iets waarvan ik wilde dat Cleo het zou weten, dus het was beter als ze gewoon eventjes weg zou zijn.  

Cleo.
Ik was hier zoveel mogelijk geweest, ik had af en toe wat moeten regelen. Vooral het eten, iets wat niet heel erg makkelijk was gegaan. Frypan had er echt niet moeilijk over gedaan en hij had een paar keer per dag wat voor Newt gemaakt. Het was echter niet heel erg makkelijk om iemand te voeren wie niet bij was? Het duurde best wel lang en ik was gewoon heel erg bang geweest dat ik iets verkeerd had gedaan waardoor hij zou kunnen zijn gestikt. Uiteindelijk was het wel goed gegaan en nu was hij bij! Dus eten zou makkelijker gaan! Gelukkig maar, want hij moest wel echt heel wat eten, dat was goed voor zijn lichaam. Ik wist niet wat er verder nog aan de hand was, net zoals Jeff en Clint dat niet precies hadden geweten. Ze hadden niet aan Newt kunnen gevragen waar hij pijn had gehad. Nu kon dat wel en daar konden ze vast wel iets aan doen, al was het maar dat hij wat anders moest gaan liggen. Ik zou hem sowieso helpen met verschillende dingen. Dat hij nu bij was betekende niet meteen dat ik niet meer voor hem hoefde te zorgen. Hij had het nu misschien juist meer nodig! Er zouden vast genoeg dingen zijn die hij wilde doen, maar niet zomaar kon! Hij had echt heel erg last van zijn been, dat was net wel heel erg duidelijk geworden. Newt kon echt niet zomaar overeind komen als dat nodig was! Iets wat heel erg lastig was als je zelf echt dingen wilden doen. Maar ik kon wel helpen! Ik vond het niet erg om dingen te doen, ik wilde juist graag helpen! Zeker als diegene Newt was! Ik was gek op Newt en ik was echt heel erg blij dat hij er nu wakker was! Iedereen zou hier blij mee zijn, echt iedereen! Ik knikte op de vraag van Newt, ik had voor hem gezorgd, maar ik wist zeker dat hij precies hetzelfde voor mij zou hebben gedaan. Voor mij was het een fijn idee geweest dat ik precies had geweten hoe het was gegaan. Ik had niet af moeten wachten totdat iemand me kwam vertellen dat alles goed was. Ik knikte "Ik haal Alby, dan kan ik meteen wat eten voor je halen." Ik wist haast wel zeker dat Alby heel erg blij zou zijn! Iedereen, maar vooral Alby! Ik gaf Newt nog een kus op zijn voorhoofd en streek even door zijn haar heen. Het was zo fijn dat hij bij was! Alby moest het ook weten en eten was heel erg belangrijk! "Tot zo." Ik stond op en liep de Homestead uit. Ik had eerlijk geen idee waar Alby op het moment was, maar het was vast niet zo heel erg moeilijk? Zo groot was de Glade nou ook weer niet! Het duurde echter wel eventjes voordat ik hem eenmaal gevonden had. Ik had een paar mensen moeten vragen of ze hem hadden gezien, maar uiteindelijk vond ik hem uiteindelijk bij de slicers, een plaats waar ik liever niet in de buurt wilde zijn! Ik was een paar daagjes niet bij de diertjes geweest, dus echt afscheid had ik niet kunnen nemen en ik wilde echt niet zien wie ze uit hadden gekozen als eten. "Alby!" Hij keek om en ik zag maar al te goed dat hij mijn gezicht goed bekeek. De uitdrukking zei ook wel genoeg. "Is hij wakker?!" Ik begon vrolijk te knikken, hij was echt wakker! "Echt?!" Ik knikte ten teken dat het echt zo was. Het was echt zo! Newt was bij bewustzijn! "Hij wilde jou zien. Ik ga naar Frypan om eten voor hem te halen." Ik omhelsde Alby even, die duidelijk heel erg blij was. Dat was ik ook! Dit hadden we toch echt wel gewild. Ik liet hem weer los, ik moest echt naar Frypan om voor eten te zorgen en Alby moest naar Newt!

Newt.

Ik moest Alby gewoon spreken! Hij was degene die me had gevonden en ook degene die me terug had gebracht, dus het was ook zijn schuld dat ik hier weer was! Al leek Cleo echt heel erg blij te zijn dat ik er weer was, waardoor ik me juist weer heel erg slecht voelde. Ik wilde hier helemaal niet zijn, maar Cleo leek juist weer helemaal op te bloeien doordat ik er nog steeds was! Iets wat allemaal heel dubbel aanvoelde en dat maakte het er niet makkelijker op! Gelukkig wilde ze Alby halen, ze zou zelfs wat te eten voor me halen! ‘Dankjewel,’ zei ik zacht. Het was toch wel heel erg lief dat ze het voor me wilde doen! Ze had ook kunnen zeggen dat ze er geen zin in had gehad, of dat ze liever hier wilde blijven. Ze had zelfs nog kunnen vragen waarom ik Alby wilde zien, maar dat deed ze niet. Ze deed meteen wat ik van haar vroeg. Iets waar ik wel blij mee was, want ik had echt de behoefte om nu met Alby te praten. Dat was één ding wat echt heel erg nodig was. Ik voelde Cleo haar lippen op mijn voorhoofd en ik sloot kort mijn ogen. ‘Tot zo.’ Ik keek toe hoe Cleo verdween en zuchtte. Ik wist niet eens hoe lang ik hier precies had gelegen. Volgens Cleo een paar dagen, maar dat betekende dus dat ik echt een paar dagen niet hier was geweest! Lichamelijk misschien wel, maar niet geestelijk! Dat was toch ook wel heel erg? Tenminste, ik vond het echt erg klinken! Dat betekende dat de val toch wel voor een groot deel zijn werk had gedaan. Alleen net niet genoeg! Het duurde niet lang voordat Alby binnen kwam, hij was duidelijk ook heel blij om te zien dat ik mijn ogen weer geopend had, maar ik kon niet hetzelfde zeggen! Door hem was ik immers weer terug gekomen in de Glade! Dat terwijl ik dat helemaal niet wilde! ‘Het is fijn om te zien dat je nog leeft,’ zei Alby grijnzend en volgens mij bedoelde hij het als een grapje, maar hij wist niet dat ik daar juist een einde aan had willen maken! Ik had niet eens meer willen leven! Iets wat ik nu wel deed! Door hem! Als ze me gewoon hadden laten liggen, dan hadden de Grievers me uiteindelijk wel gevonden en dan was het ook afgelopen geweest! Alby ging op de rand van het bed zitten en hij keek nu al weer een stuk serieuzer. ‘Weet je nog wat er is gebeurd? Of heeft Cleo wat verteld?’ Ik knikte. Ik wist nog wat er was gebeurd, maar Cleo had me ook een paar dingen verteld, waaronder het feit dat Alby me dus hierheen had gebracht! ‘Kun je misschien iets vertellen?’ vroeg Alby voorzichtig. Ik zuchtte en knikte opnieuw. Ik wist ook niet echt hoe dit er nu uit moest, maar het moest er wel uit. Als één iemand het moest weten, dan was het Alby. ‘Het was niet de bedoeling dat jullie me zouden vinden.’ Dat was duidelijk genoeg, toch? Alby leek het echter niet te begrijpen, want hij keek me met een hele vreemde blik aan. Vervolgens leek er iets te veranderen en leek hij te snappen waar ik op doelde. ‘Newt… Je hebt dat toch niet zelf gedaan?’ vroeg hij zacht en hij was duidelijk verbaasd, maar was het dan echt zo raar? Misschien had ik al die gevoelens gewoon heel goed weten te verstoppen en was hij er daarom zo verbaasd om. Ik haalde mijn schouders op en sloeg mijn ogen neer. ‘Ik haat deze shucking plek, Alby. Ik haat de Glade en ik haat het doolhof. De enige oplossing om hier niet meer te zijn, is door er zelf een einde aan te maken. Iets wat me heel goed af ging, totdat jullie me blijkbaar misten en terug gingen.’ Dat terwijl dat tegen de regels was! Dat hadden ze niet mogen doen!

Cleo.
Ik wist wel zeker dat Alby nu ook echt vrolijk was dat Newt weer bij was! We hadden het beiden best wel moeilijk gehad om dat het niet zo goed was gegaan. Alby had ook gewoon een paar armen om zich heen moeten hebben, ondanks dat hij dat misschien niet meteen had gezegd. Hij had helemaal niets gezegd, maar soms had hij ook gewoon zijn armen om me heen geslagen! Newt en Alby waren er beiden vanaf het begin geweest, natuurlijk hadden ze daardoor toch echt een hele goede band! Er waren wel meer mensen die het best wel moeilijk hadden gehad. Gally was ook langskomen en anderen ook! Iets wat heel erg lief van hen was geweest. Newt had het misschien niet helemaal door gehad, bewust, maar ergens had ik het idee gehad dat hij het wel onbewust mee had gekregen? Ook dat ik er was geweest. Het was misschien wel duidelijk dat hij van helemaal niets had geweten, anders had hij net niet gevraagd of ik de afgelopen dagen voor hem had gezorgd. Natuurlijk had ik dat gedaan! Gelukkig had Alby het goed gevonden! Ik hoopte dat hij het ook goed vond dat ik de komende dagen nog bij Newt bleef. Hij had het gewoon nodig! Het was wel duidelijk dat hij echt heel erg last had van zijn been, iets wat we ook wel hadden verwacht. Jeff en Clint hadden verteld dat het gebroken was en dat het nog wel een tijdje kon duren voordat hij echt weer kon lopen! Ik zou hem in ieder geval gaan helpen als hij het nog niet zo heel erg goed kon. Ik kon hem toch ondersteunen als het nodig was? Ik wilde hem zoveel mogelijk helpen! Ik zou echt alles voor hem doen? Alles wat nodig was in ieder geval! In de afgelopen tijd was het al best wel duidelijk geworden dat Newt en ik gewoon een heel goede band hadden? En ergens was het gevoel gewoon meer geworden. Het klonk zo stom, maar in mijn ogen waren we gewoon niet alleen meer vrienden. Bij Newt voelde ik me heel erg anders dan bij Gally? Die laatste was gewoon een vriend en daarin verschilde Newt toch echt wel! Wat ik voor hem voelde, was gewoon heel erg veel sterker! Daarom was ik ook zo blij dat hij nu weer bij was! Hij moest gewoon beter worden en ik zou daarin echt gaan werken. Daarom liep ik ook naar de keuken, zodat ik kon zorgen voor wat te eten! Iets meer dan alleen maar soep. Ik liep naar binnen en zag dat Frypan al druk bezig was met het eten.  Hij stond echt de hele dag in de keuken en ergens leek het me wel de zwaarste taak van allemaal. Ik had mee mogen helpen en ik had me best verveeld toen ik alle groente had moeten schoonmaken en snijden! Iets wat nog best veel werk was geweest voor zoveel mensen! "Heee!" zei ik vrolijk. Ik was vrolijk! "Hee Cleo." Kreeg ik al snel terug te horen. "Jij bent vrolijk. Is Newt bij?" Het was niet zo heel erg moeilijk om te raden! Natuurlijk was ik vrolijk omdat Newt bij was! Ik begon enthousiast te knikken. "Echt?! Ooh dat is geweldig." Iedereen was blij! Natuurlijk was iedereen dat! Echt iedereen was op hun eigen manier gek op Newt! Hij zorgde gewoon voor een eenheid, iedereen mocht hem en iedereen leek naar hem te luisteren! "Kun je iets te eten voor hem maken? Iets wat er voor zorgt dat hij goed aansterkt. Het liefst iets met bacon." Daar was hij gek op! Ik hoopte echt dat Frypan nu nog iets kon maken. "Natuurlijk, ik heb nog wat broodjes over, ik zou wat voor hem maken." Hij gebaarde naar het krukje dat er stond en ik ging er maar netjes opzitten. Ik hoopte dat het niet zo heel erg lang duurde, ik wilde echt weer terug naar Newt! Hij was misschien nu wel bij, maar ik wilde nog wel voor hem zorgen.

Newt.

Alby leek duidelijk niet te weten wat hij moest zeggen, maar wat moest je ook zeggen als je zoiets hoorde? Hij kon moeilijk roepen dat het heel erg was. Misschien zou hij dat wel doen, maar dat was toch ook wel weer duidelijk? Ik wist ook niet wat ik nu van hem verwachtte ik wist eigenlijk niet eens hoe het nu verder moest! Misschien zou Alby me alsnog wel het doolhof in gooien? Ik had echt geen idee! Hij leek nu in ieder geval heel erg diep in gedachten te zijn over wat ik net had verteld, echt heel erg diep. Hij staarde maar voor zich uit, met zijn handen in elkaar gebouwen en zijn ellebogen leunend op zijn knieën. Hij keek niet eens naar mij! Hij staarde gewoon in het niets, alsof hij daar naar woorden probeerde te zoeken om nu te zeggen. Iets wat hem duidelijk niet heel erg goed af ging, maar ergens begreep ik dat ook echt wel. Ik wist ook niet wat ik anders zou moeten zeggen. Misschien was het wel gewoon beter om het er niet meer over te hebben? Al wist ik ook wel dat ik hier echt niet zo makkelijker vanaf zou komen. Zeker niet bij Alby! ‘Als je het had verteld, had je niet meer het doolhof in gehoeven, Newt,’ zei Alby zachtjes en hij keek eindelijk weer mijn kant op. ‘Als je gewoon had gezegd dat je het niet had gewild, dan had ik daar begrip voor gehad. Wij allemaal.’ Ik haalde mijn schouders op. Ik had niet zomaar de Runners in de steek kunnen laten? Ik was keeper! Ik hoorde daar te zijn! Ondanks dat het heel erg goed ging met ze, was ik wel degene die de leider was van de groep. Daarnaast had ik de rest van de Gladers ook niet in de steek kunnen laten? Ze hadden allemaal op ons gerekend! Iedereen had gedacht dat wij wel een uitweg hadden kunnen vinden, zelfs Cleo had dat gedacht! Ik had toch niet zomaar kunnen stoppen? Dan was het heel duidelijk geweest voor hen dat ze hier nooit weg zouden komen en dat was niet de boodschap die ik hen wilde geven! ‘Jij gaat in ieder geval niet meer terug het doolhof in. Ik haal je uit de groep van de Runners.’ Hij zei het alsof het iets heel ergs was, maar ergens vond ik het alleen maar fijn om te weten dat ik in ieder geval niet terug hoefde het doolhof in! Dat was beter dan dat ik dat wel weer zou moeten doen! Het was misschien alsnog niet geweldig dat ik weer hier was, maar ik hoefde tenminste niet meer dat shucking doolhof in! Dat was toch al iets! ‘Maak Minho keeper,’ zei ik. Dat was één ding wat ik dan wel wilde. Minho kende het doolhof net zo goed als ik, misschien nog wel beter. Hij was misschien een beetje arrogant en sarcastisch, maar hij was wel degene die de groep zou kunnen leiden. Alby kwam overeind en knikte. ‘Zal ik doen. Ik zorg straks wel dat de keepers bij elkaar komen. Dan zal ik het benoemen.’ Ik knikte langzaam. Het was vreemd om daar niet bij te zijn? Normaal had ik er altijd bij mogen zijn en nu opeens niet meer! Al kon ik waarschijnlijk niet eens op mijn been staan! Dus misschien was het ook maar beter. Alby liep naar de deur en opende die, maar hij leek zich te bedenken, want hij draaide zich om. ‘We zijn allemaal écht heel erg blij dat je er weer bent, Newt. Deze plek zou nog tien keer zo erg zijn zonder jou.’ Daarna verdween hij weer uit de kamer, wat betekende dat ik alleen was. Al zou het vast niet heel lang duren voordat Cleo weer terug zou komen. Tenminste, daar hoopte ik wel op! Ik wilde toch wel graag iemand bij me hebben en het liefst Cleo, want zij was op de één of andere manier toch degene die ik écht wilde zien. 

Cleo.
We moesten het maar aankijken hoe het uiteindelijk zou gaan. Volgens mij zou Newt de komende tijd echt niet het doolhof in kunnen. Iets wat ik een hele geruststelling vond, dat betekende namelijk dat hij heel wat minder in gevaar was. Ik wilde niet iedere dag, of om de dag met de angst leven dat er weer zoiets zou gaan gebeuren. Wat er dan ook was gebeurd! Volgens mij wist Newt het zelf niet eens meer? Hij had immers van mij willen weten wat ik had gehoord. Zoiets kon best door de klap die hij had gekregen! Iets wat behoorlijk hard was geweest? Dat kon haast niet anders want anders zou zijn been niet zomaar gebroken kunnen zijn! Nu was het gewoon de bedoeling dat hij weer op de been kwam en ik zou hem daar echt wel mee gaan helpen. De kans was groot dat hij de komende dagen nog helemaal niet zoveel kon doen, zijn lichaam trok dat volgens mij ook helemaal niet! Ik zou er in ieder geval voor zorgen dat ik er was als hij hulp nodig had! Ik moest hier nog wel met Alby over praten, maar ik ging er haast wel van uit dat ik bij Newt mocht blijven zoals ik dat de afgelopen dagen had gedaan. Ergens had hij me nu nog meer nodig dan dat hij had gedaan! Alby zou wel begrijpen dat Newt gewoon wat hulp nodig had en ik wist niet precies hoe ik hem die zou geven, maar het zou me wel lukken. Ik kon zijn gewicht wel ondersteunen als hij dat nodig had. Ik kon hem eten geven! Hem wassen, zoals ik dat net van plan was geweest. Al die dingen gingen gewoon zonder dat Newt zijn bed uit hoefde en als hij dat wel wilde, dan zou ik er voor zorgen dat hij het kon. Waarschijnlijk kon hij nog niet op zijn benen staan, maar dan kon ik Gally wel vragen of hij iets wilde maken waardoor hij makkelijker kon lopen. Zoiets deed Gally wel! Zeker als ik hem vroeg? We waren ondertussen echt wel vrienden geworden en zoiets moest hij gewoon doen voor Newt. Ik zou het hem wel vragen, dan hoefde Newt zich ook geen zorgen te maken dat hij iemand tot last was. Want ik wist zeker dat hij zoiets zou gaan voelen. Dat had ik ook gedaan toen ik voor de eerste keer de Bleeding had gehad! Ik wachtte totdat Frypan klaar was met het eten. "Dankjewel!" ik vond het zo lief dat hij dit had gedaan! Ik stond op en pakte het bord en de beker en gaf Frypan nog een knikje. Ik wilde toch wel zo snel mogelijk terug naar Newt! Al moest ik nou ook weer niet te snel lopen, want anders zou er zo wat eten op de grond liggen en dat was zonde! Newt had het eten juist nodig. Ik moest zeggen dat het er goed uitzag en zo rook het ook wel echt! Ik liep terug naar de kamer waar Newt in lag. Ik wist niet of Alby al weg was, maar zo heel erg zou het toch niet zijn als ik naar binnen liep als hij er nog was? Waarschijnlijk wilde Newt hem alleen maar bedanken! We waren allemaal heel erg blij dat Alby Newt terug had weten te brengen! Ik liep naar binnen, maar zag dat Alby weg was, ik wist zeker dat hij hier al was geweest, want hij was er net meteen naar toe gelopen. "Hee. Ik heb iets te eten voor je mee genomen. Het lijkt me dat je wel honger hebt?" Ik zette het eten op het tafeltje naast het bed van Newt neer. "Moet ik je helpen?" Ik vond het totaal niet erg om hem te helpen met eten! Ik wilde het juist best wel doen? Ik snapte best wel dat het nu nog niet ging omdat hij echt last had van zijn hele lichaam! Iets wat ook wel heel erg logisch was. 

Newt.

Ik hoopte dat Alby het niet aan iemand anders zou vertellen, maar ik kende hem. Hij zou dit niet zomaar in de groep gooien. Hij zou de rest van de groep niet in onveiligheid willen brengen, door zoiets bekend te maken. Misschien dat anderen dan ook dat idee zouden krijgen en dat wilde Alby niet. Hij was een goede leider, beter dan Nick in mijn ogen. Er was gewoon iets aan Alby waardoor iedereen wel naar hem zou moeten luisteren. Hij meende de dingen die hij zei. Hij was gewoon iemand die zich aan de regels hield en daardoor deed de rest dat ook. Als hij nu maar zijn mond hield over wat ik had gedaan. Het was al beschamend genoeg tegenover mezelf dat ik hier weer was en ik wilde niet dat de rest van de Glade zou denken dat ik had geprobeerd om mezelf te vermoorden. Dat was wel het meest beschamende wat je kon doen, toch? Als iedereen dat zou weten, zouden er altijd gasten zijn die dat hilarisch zouden vinden. Gasten die me misschien wel zouden proberen te helpen om uiteindelijk nog bij dat doel te komen, maar daar wilde ik niet eens aan denken! Ik moest er maar op vertrouwen dat Alby niet aan iedereen zou vertellen wat er was gebeurd. Ik kon me nog voorstellen dat hij het aan Minho zou vertellen, omdat hij nu keeper van de Runners zou worden, maar aan meer mensen zou hij het echt niet mogen vertellen. Vooral niet aan Cleo! Dat was iets wat ze echt niet aan kon! Niet omdat ze altijd zo lief en vrolijk was, want ze had al lang bewezen dat ze net zo sterk was als ieder ander hier, maar ik had gewoon het idee dat het niet iets was wat Cleo graag zou willen horen! Dus het was beter als niemand haar dat zou vertellen! Ik keek op toen de deur weer open ging en ik zag dat Cleo binnen kwam, samen met een dienblad vol met eten. Ze had echt eten voor me gehaald! Dat terwijl ik niet heel erg goed wist of ik echt honger had of niet. Ik voelde me leeg, maar niet zozeer hongerig. Aan de andere kant, ik wist dat Cleo hier niet weg zou gaan voordat ik iets in mijn mond had gestopt. ‘Dankjewel. Het is lief van je,’ zei ik zacht. Het was ook echt lief van haar dat ze dit voor me had willen doen? Ik wist dat ik uiteindelijk wel wat had moeten eten, maar Cleo had het meteen voor me gehaald? Ze leek echt heel erg blij te zijn en dat wilde ik nu ook niet verpesten door het eten te weigeren? Dat kon ik niet echt maken! Volgens mij had ik haar al genoeg pijn gedaan, waar ik me echt schuldig over voelde. Ik keek naar het eten en ik haalde mijn schouders op. ‘Denk dat eten nog wel moet lukken.’ Dat was nog niet heel lastig? Ik had wel echt last van een hoop dingen in mijn lichaam, maar volgens mij kon ik nog wel eten? Ik wilde het ook proberen! Ik kon alleen niet teveel met mijn onderlichaam bewegen, omdat mijn been toch echt heel erg veel pijn deed! Ik probeerde iets naar voren te reiken met mijn hand en ik kreeg uiteindelijk een stukje bacon te pakken, die ook nog eens behoorlijk warm was. Dat betekende dat Frypan het net uit de pan had gehaald! Cleo had een behoorlijke hoeveelheid er van verzameld. Ze wist dat ik het lekker vond! Al wist iedereen dat wel, maar iedereen vond het ook gewoon lekker! Ik nam voorzichtig een hapje en ik keek naar Cleo. ‘Cleo? Mag ik wat vragen?’ Ik wilde toch wel weten hoe lang ik precies hier had gelegen! Het was duidelijk dat ik echt niet in deze wereld was geweest, maar hoe lang dan wel niet? Een paar dagen? Misschien wel meer!

Cleo.
Alby zou het vast snel aan de rest vertellen. Al kon Frypan ook niet echt zijn mond houden en er kwamen heel vaak wat mensen bij hem langs om te kijken of ze snel wat te eten mee konden nemen. Iets wat hij niet heel erg leuk vond en vaak liet hij het ook niet gebeuren. Daarom was het heel wat dat ik wel gewoon eten mee had gekregen voor Newt de afgelopen dagen! Al was het voor Newt en volgens mij zou echt iedereen alles laten liggen om iets voor Newt te doen. Hij was belangrijk voor ons allemaal! Hij lag heel erg goed in de groep! Ik snapte maar al te goed waarom! Newt was heel erg lief? Voor mij was hij echt heel lief! Hij had me meteen geaccepteerd! Daarom hadden we misschien ook wel zo’n goede band? Ik wist wel dat we nu al een paar maanden best wel veel bij elkaar waren en dat ik het een vreselijk idee had gevonden als hij er niet meer was geweest! Daar had ik niet eens aan willen denken! Newt betekende echt heel erg veel voor me? Meer dan ooit iemand voor me had betekend, voelde het in ieder geval! Ik wist niet wat hiervoor allemaal was gebeurd, maar er was gewoon iets met Newt, waardoor ik gewoon echt op mijn gemak voelde! Het maakte niet eens uit dat we in het midden van een doolhof zaten en hier misschien nooit meer uitkwamen. In zijn armen was alles goed? We hadden het hier ook goed! Al hoopte ik echt dat hij niet meer dat doolhof in hoefde! Ik wilde er niet aan denken dat dit nog een keer zou gaan gebeuren, maar dat Alby of iemand anders dan niet op tijd zou zijn! Dat mocht gewoon niet gebeuren! Ik kon er moeilijk in mijn eentje voor zorgen dat Newt niet meer het doolhof in ging, maar als ik mocht kiezen was dat wel het geval? Hij kon ook andere dingen doen! Iets wat hij nu al om de dag deed! Alby had vast de hulp nodig, waardoor hij best iedere dag in de Glade kon blijven om te helpen met alles! Iets wat volgens mij wel nodig was! Niet dat Alby zijn werk slecht deed, totaal niet! Maar er kwamen wel steeds meer mensen bij, iedere maand één! Eergisteren was het zelfs weer zo ver geweest dat er iemand nar boven was gekomen. Een jongen. Nu begon het wel duidelijk te worden dat er geen meisjes meer zouden komen en dat ik waarschijnlijk een vergissing was geweest van de mensen die ons hier naar boven hadden gestuurd. Of ze hadden me hier met een reden neergezet? Ik wist het niet, ik kon er nu echter niet meer over klagen! Natuurlijk had ik liever op een andere plaats willen zijn, maar uiteindelijk waren we hier in de Glade wel echt veilig en ik vond het fijn met de jongens? "Je moet goed eten. Volgens Jeff moet je lichaam aansterken en nu kan het door iets anders dan alleen maar soep." Iets wat in mijn ogen wel echt heel erg belangrijk was! Want in soep kon Frypan ook niet alles gooien wat nodig was? Ik liet Newt gewoon zelf eten, ik snapte wel dat hij dat zelf wilde doen! Ik zou precies hetzelfde hebben? Het was niets als je zelf niet eens meer kon eten! "Natuurlijk mag je dat? Vraag maar." Ik was benieuwd wat hij wilde vragen. Ik snapte wel dat hij vragen had! Hij wilde natuurlijk weten wat er allemaal was gebeurd in de tijd dat hij er niet was geweest? Leek mij in ieder geval! Misschien was hij wel nieuwsgierig of er een nieuwe Greenie was, iets wat zo was! Hij was volgens mij nog steeds best wel van streek dat hij hier was, iets wat blijkbaar bij sommigen gewoon langer duurden dan bij anderen! Bij mij was het ook wel heel erg snel geweest! 

Newt.

Ik had gewoon geen idee hoe lang er tussen had gezeten! Misschien was ik wel een paar dagen buiten bewustzijn geweest, misschien wel een week? Misschien nog wel langer dan dat? Tijd was eigenlijk het enige ding wat we hier altijd hadden gehad. De keepers en de Runners hadden een horloge gekregen, zodat iedereen had geweten hoe laat het ongeveer was en wanneer het tijd was om terug te gaan, als je specifiek naar de Runners keek. Het was echt van belang dat ze dat in de gaten hielden, want anders zouden ze het niet halen en zouden ze in het doolhof blijven. Dat betekende eigenlijk al dat ze dood waren! Toch was de tijd ook iets fijns. Het was iets wat we allemaal hadden gekend, iets wat van buiten deze muren kwam. Tijd was overal en het was fijn om iets te hebben waar je je aan vast kon houden. Nu had ik echter geen idee welke dag het was, hoe lang ik precies buiten bewustzijn was geweest en hoe lang het zou duren voordat ik weer een beetje het besef zou krijgen dat ik leefde. Voor mijn gevoel was het namelijk allemaal nog een beetje suf en leeg. Ik had gewoon niet het idee dat ik hier écht was. Ik was er wel, maar ik hoorde het niet te zijn. Het was allemaal een beetje dubbel. Gelukkig was Cleo nu hier en dat maakte alles toch een stukje beter, zoals ze dat altijd had gedaan. Met Cleo in de buurt voelde ik me gewoon wat beter, zelfs nu. Ze was zo lief voor me! Ze had eten voor me geregeld en ik kreeg het idee dat dit niet de eerste keer was geweest dat ze hier bij me had gezeten, net toen ik wakker was geworden. Cleo was heel erg zorgzaam? Niet alleen voor dieren, maar ook voor mensen! Ik keek naar het eten en knikte begrijpend. Ik snapte dat ze zeiden dat ik aan moest sterken en dat ging inderdaad door goed en voldoende te eten, maar ik wist gewoon niet of ik wel echt honger had. Ik wist het gewoon niet! De bacon smaakte in ieder geval niet heel verkeerd en het was beter om met iets kleins te beginnen dan met een heel bord vol aan aardappels en groenten? Dan begon ik toch echt liever met een plakje bacon. Dat ging er namelijk nog wel in. ‘Dus jullie hebben me soep gevoerd?’ Ze was immers begonnen over soep! Iets wat ik dus had gegeten toen ik niet bij was geweest, maar dat betekende dat ik zeker langer dan een dag hier had gelegen? Dat kon haast niet anders! Anders hadden ze me toch niet soep hoeven geven? Ik wist het eigenlijk ook niet! Ik at het plakje bacon op en veegde get af aan het deken. Dat was toch niet meer helemaal schoon, dus dan maakte het ook niet meer heel erg veel uit? Uiteindelijk zou het wel weer worden gewassen en dan was het ook weer schoon? Ik keek naar Cleo en ik nam voorzichtig haar hand vast. Ik had haar gemist? Dat wel! Als er iemand was die ik echt zou missen, dan was het Cleo! Ik hield er van om haar vast te houden en haar te knuffelen, zodat ik mijn gezicht in haar krullen kon verbergen. Dat was echt heel erg fijn om te doen! Het voelde gewoon vertrouwd en veilig, ondanks dat ik zeker wist dat Cleo me nooit zou kunnen beschermen als er echt gevaar zou komen. Daar was ze veel te klein voor! ‘Hoe lang ben ik niet bij mijn bewustzijn geweest? Een dag? Langer dan een dag? Een week?’ Ik was er wel echt heel nieuwsgierig naar! Ik wilde gewoon weten hoe lang ik hier had gelegen en hoe lang het geleden was dat ik was gesprongen! Dat klonk misschien een beetje vreemd, maar voor mijn gevoel was het echt een uur geleden gebeurd! Dus ik wilde het weten!

Cleo.
Het was zo fijn dat ik weer met Newt kon praten! Dat hij weer met mij kon praten! Ik had de afgelopen dagen namelijk vaak genoeg tegen hem gepraat, iets wat hij vast niet meer wist, maar dat maakte niets uit. Ik had het gevoel gehad dat ik gewoon met hem moest praten, hem vertellen wat er allemaal aan de hand was. Ik had hem zelfs verteld over de nieuwe Greenie! Er waren de meest uiteenlopende dingen over mijn lippen heen gekomen, voor mij had het heel erg geruststellend gevoeld, alsof het normaal was. Op sommige momenten had het echt geleken alsof hij in slaap was geweest en ergens was dat ook wel zo? Heel veel anders kon je het ook niet noemen. Hij was hier niet bewust geweest, maar wel lichamelijk en hij had gewoon doorgeademd! Gelukkig maar! Ik knikte "Eten was nodig, dus we hebben met Frypan overlegd of hij een paar keer per dag iets voor je wilde maken. Het was niet heel erg makkelijk om het binnen te krijgen, maar het is wel gelukt." Het was nog steeds iets wat ik zelf heel erg vreemd vond. Vreemd om te doen! Ik had hem gevoerd en ik had het heel erg eng gevonden. Ik was namelijk bang geweest dat hij er ineens in zou stikken! Newt had niet normaal kunnen slikken? Of dat was ook onbewust gegaan! Ik wist het niet, maar het was in ieder geval nodig geweest dat ik het heel erg voorzichtig had gedaan en dat was precies hoe ik het aan had gepakt! Ik keek naar de hand van Newt en glimlachte, het was zoveel beter om te voelen hoe zijn spieren zich aanspanden, hun best deden om mijn hand vast te houden! Ik had vaak genoeg zijn hand vastgehouden, maar hij had heel erg slap in de mijne gelegen, nu was dat heel erg anders! Ik snapte waarom Newt de vraagde stelde die hij stelde. Ik zou ook willen weten hoe lang ik niet bij bewustzijn was geweest. "Vijf dagen." Fluisterde ik zachtjes. Het waren vijf dagen geweest! Vijf hele lange dagen! "Ik mocht van Alby hier blijven." Hij had al gevraagd of ik voor hem had gezorgd en dat had ik ook gedaan! Net zoals de soep, die had ik hem gevoerd. Niet dat ik daar nu eer aan wilde behalen. Ik wilde alleen maar dat hij wist dat hij niet alleen was geweest. Iedereen had aan hem gedacht en er was vaak genoeg iemand langs geweest om te kijken hoe het ging. Ik was hier gewoon de hele tijd geweest en voor mij was het ergens ook best fijn geweest als er iemand langs was gekomen! Jeff en Clint waren natuurlijk ook vaak genoeg komen kijken om te zien hoe het precies met hem ging! Nu kon hij dat vertellen! "Ik ben zo blij dat je weer bij bent. Ik heb je echt gemist." Het was vreemd om te zeggen, want hij was hier gewoon geweest! Toch ook weer niet! Het was heel erg lastig om te uit te leggen. "Ik was zo bang." Fluisterde ik zachtjes, want ik was ook echt bang geweest! Bang dat hij niet meer terug was gekomen uit het doolhof en daarna dat hij nooit meer wakker was geworden! Die kans was er gewoon geweest! Nu was alles goed! Hoopte ik in ieder geval, maar het leek me niet dat hij ineens weer weg zou vallen. Dat mocht niet! Hij betekende echt heel veel voor me? Meer dan vrienden! Veel meer dan vrienden! "Ik ben echt blij." Dolgelukkig! Nu kon het alleen maar beter gaan! Ik vond dat Newt ook wel mocht weten dat ik echt blij was dat hij er was. Dat ik hem had. Nu kon ik hem toch niet knuffelen en er was één manier om te laten zien wat ik van hem vond! Ik legde mijn vrije had voorzichtig op zijn wang, waar ik zachtjes met mijn duim overheen streek, terwijl ik voorzichtig voorover boog, zodat ik mijn lippen zachtjes op deze zijne kon leggen.