Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Niemand kan slapen, op Wok na, iedereen ligt al uren te draaien en te zuchten. Het is onmogelijk om hier te kunnen slapen als je geen idee hebt wat de echte reden is dat je hier bent en als je niet weet wie deze mensen zijn. Waarom zouden ze ons opsluiten in onze slaapkamer? Uiteindelijk geef ik het op en ga rechtop zitten in mijn bed. "Dit heeft geen zin, we kunnen beter een plan bedenken om er achter te komen wie deze mensen zijn en wat zij over WICKED weten." De andere gaan ook weer zitten en we doen het licht aan. "Hoe wil je dat doen?" Vraagt Frypan, die een vreemde blik op Wok werpt die lichtelijk aan het snurken is. "Doen alsof we hen vertrouwen." Zegt Minho na een lange stilte. Daar zit wat in. Wanneer men denkt dat je ze vertrouwt zullen ze er minder vanuit gaan dat je wat wil uitspoken. Ik wil nog vragen of we niet naar Malia opzoek moeten gaan, maar ik besluit mijn mond te houden. Uiteindelijk hoort zij bij WICKED en heeft ze ons bedrogen en voorgelogen. We kunnen haar niet vertrouwen. Maar dat betekend niet dat het acceptabel is dat ze zomaar verdwijnt. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip. "Er is dus nog een andere groep, toch? Wat weten we daar over?" De jongens halen hun schouders op. "Alleen dat het hetzelfde is gegaan, maar dan met alleen maar meiden en één jongen." Zegt Jeff. Ik kijk naar Chuck die stilletjes in een hoekje zit met zijn hoofd naar beneden. Het moet zwaar voor hem zijn geweest, het moet nog steeds zwaar voor hem zijn. In zijn hand houd hij een houten poppetje vast, hij zegt dat hij van zijn ouders is geweest. Wie weet zullen we onze families binnenkort weer zien.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik schrok wakker en rukte de slangetjes van me af. Uit het niets stond ik op en rende naar de deur toe. Ik opende hem maar de mensen probeerde me tegen te houden. Als ik de Grievers aan kon, kan ik deze mensen zeker aan. Ik sla me los en begin de gangen door te rennen. Ik kom in de ruimte met de slaap kamers. Ik zocht naar de kamer van de jongens. Ik moet ze waarschuwen. Inmiddels ging er een alarm af in het hele gebouw. Ik zie de jongens door een van de ramen. Ik bonk zo hard als ik kan op de deur. "Jullie moeten hier weg! Nu! Dit is nog steeds WCKD!" Roep ik. Ik kijk vluchtig om me heen terwijl ik op de deur blijf rammen. "Dit is WCKD als jullie niet snel weg gaan.." is het laatste voor ik kan roepen voor ik geraakt word met een soort verdovings pijl. Het enige wat ik nog wazig zie is dat de man die ons rondleide de kamer van de jongens in gaat.

Account verwijderd

schreef:
Iedereen schrikt wanneer er een verwildert meisje op de deur staat te bonken en van alles roept, maar we kunnen niet verstaan wat ze zegt. Uiteindelijk zien we dat het Malia is, ze ziet er slechter uit. Ze probeert ons iets duidelijk te maken, maar we begrijpen er niets van. Uiteindelijk zien we dat ze op de grond valt en weg wordt gevoerd. De Ratteman komt naar binnen. We blijven allemaal stil zitten, bang om de glazen wand te breken. Uiteindelijk schraapt hij zijn keel en pakt er een stoel bij. "Sorry voor dat tafereel. We..." "Wat doen jullie met der?" Floep ik er uit. De jongens kijken me vaag aan. "We hebben haar geheugen teruggegeven. Maar ik denk dat het niet precies was waar ze op gehoopt had. Zoals jullie weten heeft ze met WICKED samengewerkt." Ik frons mijn wenkbrauwen. Wat zou ze hebben gezien wat haar zo van slag heeft gemaakt? Wat zal ze nu weten waarvoor ze ons komt opzoeken en iets probeert duidelijk te maken? Ik zou het niet weten. "Wanneer gaan we naar huis?" Vraagt Chuck op een zachte toon. Hij kijkt verdrietig. De Ratteman staat op en loopt naar hem toe. "Voorlopig niet knul, het spijt me. WICKED ziet jullie als hun eigendom, jullie worden overal gezocht. Jullie zullen tijdelijk hier moeten blijven voor de veiligheid. Daarbuiten is het een hel." Met die woorden verlaat hij de ruimte.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Die stomme vent zal wel weer iets verzinnen, dat ik gek ben en dat het komt doordat ik met WCKD heb samen gewerkt.
Na een lange tijd open ik met moeite weer mijn ogen. Ik lag weer in het bed aan de slangen. Maar nu zat ik vast geketend. Zodat ik waarschijnlijk niet weer kan ontsnappen. "Ja, vanavond geven we ze de spuit. Ze zijn een te groot dreigement voor het geheim. Net als zij, maar die mogen we niet doden van Ava ofcourse." Hoor ik een verpleegster zeggen. Bij het idee wordt ik al onrustig. Ze gaan vanavond die jongens doden, simpel weg omdat ze te veel weten door mij. Ik moet het ze vertellen maar ik kan niet. Ik was zo moe door dat middel wat ze me geven. Dat ik weer in slaap val.

Account verwijderd

schreef:
Opnieuw zitten we opgesloten en een aantal jongens weten niet meer zo goed wie ze nou moeten geloven. "We krijgen hier te eten, we kunnen ons fatsoenlijk douchen en zijn niet omringt door gruwelijke wezens die ons proberen te vermoorden." Zijn hun argumenten. Maar daar ben ik het niet mee eens. Mensen kunnen nog veel gruwelijker zijn dan wezens die aangestuurd worden door een batterij. Mensen zijn namelijk het brein achter die apparaten en ze hadden liever ons allen zien sterven.
In de ochtend werden we opgehaald en naar de eetzaal gebracht, maar iedereen was erg stil en bekeek de verschillende bewakers bij elke deur. Die waren er niet om ons te beschermen, maar om ons tegen te houden voor het geval we proberen te ontsnappen. Zuchtend laat ik de rest van mijn eten staan. "Jouw eten was toch een stuk smakelijker." Opper ik terwijl ik naar Wok en Frypan kijk. Ze grijnzen even maar krijgen daarna dezelfde verdrietig blik in hun ogen als de rest. Hoewel we hier inderdaad gewoon te eten krijgen mis ik de Glade. We hadden zo ons leven daar, we konden voor onszelf zorgen en we hadden elkaar. Er waren bijna nooit ruzies of iemand die gestoken werd. Het was eigenlijk goed als je er zo over nadenkt.
Er loopt een vlugge schaduw vlak langs het raam. Ik weet zeker dat ik iemand zag lopen, of eigenlijk rennen. De rest heeft niets gezien, maar ik weet het zeker. Mijn ogen blijven strak op het raam gezicht. Daar! Een jongen rent vlug voorbij, samen met een ander meisje. Ik kijk ze na tot zover ik kan, maar ik zie ze al gauw niet meer. Zouden dat degene zijn van de andere proef? Fronsend blijf ik naar het raam kijken, maar er gebeurd niets meer.
We zitten weer opgesloten in onze kamer, we hebben niets anders te doen dan te discussiëren wat we moeten doen. Maar we komen er niet uit. Alleen Minho en ik zijn er van overtuigt dat we hier wel uit kunnen komen en we de bewakers op een manier moeten afleiden. Maar ze geloven er niet in.
"Dat alarm toen Malia kwam was er niet voor niks. Ze was ontsnapt en gelijk loeide die dingen door het hele gebouw." "Waarom zou ze eigenlijk zijn ontsnapt?"
"Wat denk je zelf, ze hoort bij WICKED ze wilt terug naar hen."
Ik weet niet zo goed wat ik hier van moet denken, het leek eerder of ze ons wilde waarschuwen voor iets. Helaas konden we haar niet horen door het glas.

De dag ging nogal langzaam voorbij, maar na het avondmaal werden we opnieuw opgesloten in onze kamer. We merkte wel dat de bewakers nog strenger waren en meer op ons lette, alsof er iets te gebeuren stond. We weten niet wat en we zullen er ook pas achter komen als er daadwerkelijk iets gaat gebeuren. Misschien WICKED die binnen stormt en ons weer mee neemt. Misschien cranks die het gebouw binnen komen en ons proberen op te eten. Wie weet. Wat maakt het ook uit. Als we hier dag in dag uit maar blijven zitten en niks kunnen doen is het misschien maar beter als die cranks komen.
Opnieuw kan ik niet slapen, hoe moe ik ook ben. De slaap wil mij niet pakken en het is erg frustrerend. Ik draai mij meerdere malen om, maar het wil niet. Een aantal jongens liggen te snurken. Toch nog iets vertrouwds hier. Maar dan hoor ik een rammelend geluid onder mijn bed vandaan komen, het klinkt wel als een ventilatiepijp. Voorzichtig kijk ik onder mijn bed, plots word ik vastgegrepen door twee handen, een voor mijn mond en een bij mijn bovenarm. De handen trekken mij van mijn bed af. Ik probeer tegen te spartelen, maar dan herken ik de kleding die degene draagt. Het is de jongen die ik vanmorgen bij het ontbijt zag, die langs het raak liep. "Volg mij." Is het enige wat hij op fluisterende toon zegt en verdwijnt de ventilatiepijp in.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Hoe kan ik ze waarschuwen? Ik lig hier vastgeketend aan dit bed en er staat extra beveiliging om de deur heen. Die stomme man heeft sowieso iets gezegd waardoor die jongens nu boos op me zijn, waardoor ze denken dat ik terug wilde naad WCKD. Nou zo ver hoef ik daar niet voor te gaan, want dit is WCKD. Ik wil niet dat ze gedood worden door mij, ze hebben het zo ver geschopt. Ik weet niet eens wat ze met mij van plan zijn. Ik ben totaal gebroken. Ik snapte er ook niks meer van. Hopelijk kunnen ze zichzelf redden.

Account verwijderd

schreef:
Na een tijd door de ventilatieschacht te hebben rondgezworven kan ik mijn mond niet meer houden. "Wie ben jij en waar gaan we heen?" Mopper ik. Het is nogal krap en benauwt hier, ik wil weer normaal kunnen ademen. "Ssht, we zijn er bijna." Fluistert de jongen. We schuifelen nog even door en dan stopt hij bij een luik. Ik kijk er door naar beneden. het is een soort vergaderingszaal. "Ava Paidge." Fluister ik en denk terug aan het filmpje toen wij de Maze verlaten hadden. "We hebben WICKED nooit achter ons gelaten." De jongen knikt en legt zijn vinger op zijn mond.
"Hoe kunnen jullie nou niet weten of de jongens iets gehoord hebben?" Zegt Ava.
"Het hoort niet te kunnen, de muren en ramen horen niets qua geluid door te laten. Maar we weten het niet zeker." Dat is de Ratteman.
"En wat moeten we dan nu? Moeten we ze nu omleggen of gelijk aan fase twee laten beginnen?"
"Ze zijn niet klaar voor fase twee, de andere groep al helemaal niet."
"Malia ook niet. Er is nog geen mogelijkheid dat zij de verrader gaat spelen in dit spel."
De verrader? Ik kijk de jongen met een vragende blik aan, maar hij schud zijn hoofd.
"Hoe wil je er dan voor zorgen dat ze dat wil doen?" De Ratteman slaat met zijn hand op tafel. "Je had haar geheugen nooit terug moeten geven! Jouw emoties spelen hier een te grote rol in. We moeten haar geheugen afnemen en haar deze nieuwe taak inspreken."
Mijn hart bonkt in mijn keel. Ze heeft haar geheugen terug? En wat bedoelt de Ratteman dat Ava hier te dicht bij staat? En wat voor nieuwe taak? Mijn hoofd duizelt van alle vragen, maar het kan ook zijn dat dat komt omdat het hier zo benauwt is en ik amper adem kan halen. Ja dat zal het wel zijn.
Ik zie dat Ava haar hoofd schud en opstaat. Het blijft lang stil.
"Oké goed. Doe dat. Zorg er voor dat ze de opdracht goed door krijgt. Ze staat nu aan onze kant. Zij moet er voor zorgen dat de jongens haar gaan vertrouwen en hun uiteindelijk verraad aan WICKED. Hoe en wat zoeken ze in de Scorch maar uit." Besluit ze uiteindelijk. Het lijkt er op dat ze nu weg wil lopen, maar ze stopt en draait zich om. "En zorg er voor dat de jongens zich niet meer herinneren van de afgelopen paar uur." Met die woorden loopt ze de ruimte uit. Shit.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Hoe kan ik trouwens de jongens overtuigen dat ik écht tegen WCKD ben? Ze geloven me gewoon niet wat ik ook wel snap aangezien ik heel lang raar deed, maar dat was ik niet. Ik open mijn ogen en zie die vent staan. "Luistet Malia, vanaf nu sta je aan onze kant begrepen" zegt hij. "We sturen jullie de Scorch in en jij moet hun vertrouwen winnen en daarna verraad je je aan ons" zeg hij. "Pff dacht het niet, stick erin met jullie WCKD gebeuren, ik ga voor geen goud mijn vrienden veraden." Antwoord ik. Hij pakte bij mijn keel vast "luister Malia, je doet wat we zeggen want anders zullen we je vriendjes meteen doden met jou erbij" zegt hij dreigend. "Denk je nou echt dat Ava dat zou toelaten? Ze zou haar enige dochter nooit kunnen doden" antwoord ik uitdagend terug. "Denk je echt dat ze om je geeft? Ze stuurde je niet voor niks als proefkonijn de maze in" sist hij en laat me dan los en loopt weg. Wat een dilemma, of ik moet verraad plegen, of ze gaan sowieso dood. Ik zou willen dat ik Newt nu had. Ik was dan misschien wel boos op hem. Maar hij blijft de enige waarbij ik met dit soort dingen aan kan komen.

Account verwijderd

schreef:
Ik ben net op tijd terug om de jongens te vertellen waar ik achter ben gekomen en dat we nu meteen weg moeten, maar de mannen komen onze kamer binnen gestormd. Voor we ons kunnen verzetten wordt er een naald diep in onze huid gezet en krijgen we een vreemde koude vloeistof toegediend. Ik probeer mij te verzetten tegen de extreme vermoeidheid, maar uiteindelijk moet ik mij er toch aan toegeven. Het lichtje valt uit.
Zodra ik mijn ogen open krijg ik een felle hoofdpijn door het licht dat in mijn ogen schijnt. Ik kreun en probeer rechtop te gaan zitten, maar dat maakt het alleen maar erger. Ik wrijf met mijn hand in mijn ogen en probeer de witte vlekken er uit te wrijven. "Wat is er gebeurd?" Mompel ik en kijk naar mijn vrienden, die nu ook wakker worden. Ik weet dat we werden gered van WICKED, in een helikopter hier naartoe gebracht werden, de vreemde mensen die ik daarbuiten zag en ons wilde aanvallen, vervolgens mochten we ons opfrissen, gingen we eten en werden we naar de slaapkamer gebracht. Ik wrijf over mijn hoofd. Toch klopt er iets niet als wij hier allemaal zo statisch in slaap waren gevallen. De klik. Ik herinner mij een klik nadat we hier in gestopt waren. Ik sta op en loop naar de deur toe. Hij zit muurvast.
"We zitten opgesloten." Mompel ik. De andere jongens kijken mijn kant uit.
"Waarom zouden ze ons opsluiten?" Vraagt Minho. Ik haal mijn schouders op.
"Als we maar ver weg van WICKED zijn." Zeg ik en ga weer zitten. Ik leun met mijn rug tegen de muur en kijk naar de jongens die zich ook afvragen wat er gebeurd is. We kunnen toch niet allemaal zo plots en statisch in slaap zijn gevallen? Ik frons mijn wenkbrauwen, maar zou niet weten wat ik hier achter moet zoeken en besluit het maar te laten. Minho daarentegen ijsbeert door te kamer heen, maar uiteindelijk geeft ook hij op. Hij gaat met zijn rug naar mij toe zitten en laat zijn schouders hangen. "Sinds wanneer heb jij een tatoeage?" Vraag ik terwijl ik naar hem toe loop en een puntje bij zijn nek zie. Ik trek zijn shirt naar beneden en zie een nummer staan en daaronder... Ik spring naar achter. "Nee, nee dit kan niet!" Roep ik en probeer in mijn eigen nek te kijken. Het blijkt dat iedereen een inktzwarte tatoeage heeft. Het is een nummer, als in een proefkonijn. Van WICKED. "Ze hebben ons gemarkeerd, tot hun eigendommen gemaakt." Zeg ik moedeloos. Iedereen raakt in paniek.
De man die ons gister een rondleiding had gegeven komt onze kamer binnen. "Goedemorgen jongens, goede nachtrust gehad?" Iets aan zijn toon geeft aan dat hier iets achter zit. "Laten we gaan ontbijten. Dan kunnen jullie mij alle vragen stellen die jullie hebben. Zoals belooft." Hij loopt voor ons uit de gang in. Als makke lammetjes lopen wij er achteraan en komen in de eetzaal terecht.
"Wie waren die vreemde mensen die ons probeerde aan te vallen?" Vraag ik wanneer we allemaal zitten. De man kijkt op en lacht even. Iets in zijn ogen geeft aan dat hij dit al vaker heeft gehoord. "Dat zijn Cranks. Na de zonnevlammen is de wereld verschroeit. Er is een ziekte uitgebroken, de flare. Hier probeert WICKED een geneesmiddel voor te vinden en dat doen ze door middel van deze afschuwelijke testen op jullie, op onschuldige tieners. Jullie zijn immuun voor de Flare. Zij zien jullie als de brengers van het geneesmiddel. De Cranks zijn zo ver heen dat ze andere mensen opeten en er alles aan doen om in leven te blijven en willen alles vernietigen. Ze hebben de meeste hekel aan immune." Ik frons mijn wenkbrauwen en laat de informatie tot mij doordringen. Plots komt de herinnering van mijn ouders te boven. Mijn vader zei dat ik een monster was, gevaarlijk zou zijn en weg moest. Waarom had hij dat gezegd?
"Waarom hebben we die tatoeages ineens?" Vraagt Minho bot. Hij is er echt kwaad over.
"WICKED was ons al een stap voor, wij hoopten dat zij jullie nog niet gemerkt hadden, maar dat hebben ze wel gedaan. De tatoeages zijn pas zichtbaar geworden door de test. Voor jullie naar bed gingen hebben we jullie iets toegediend waardoor de WICKED trajecten zichtbaar zouden worden."
Het klinkt allemaal erg vaag en ik weet niet goed wat ik hier van moet denken, maar ik heb geen zin om er nog verder over na te denken. "Dus we zijn nu veilig van WICKED? Of komen ze ons nu als nog opzoeken?" "Jullie zijn veilig, WICKED zal hier niet zomaar komen." Hij staat op en verlaat de ruimte.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Toen ik mijn ogen opende werd ik vervoerd naar een andere kamer. Alles duizelde, ik zag boven me de lichten voorbij gaan. Toen ik richting de gang naast de eetzaal werd gereden liep daar een groepje. Het waren de jongens. "Go,go before they reconise her, why are you doing this now?!" sist de vent. "Newt?" vraag ik vermoeid slaperig terwijl we langs het groepje rijden. "You guys really need to go out of here, this is still WCKD, they are..." zeg ik hun nog na maar kan mijn zin niet af maken omdat ik de vloeistof weer veder voel lopen door mijn infuus waardoor ik te moe wordt om mijn zin nog af te maken. Waarom moet dit mijn leven zijn? Ik heb in heel mijn leven nog geen liefde, vreugd of iets goeds gevoeld. Alles was altijd slecht. De enige gevoelens die ik ken zijn pijn, verdriet en angst. Ik weet echt niet wat ik nu weer moet gaan verzinnen om ons hier weer uit te krijgen.

Account verwijderd

schreef:
We lopen door de gang terug naar onze kamers wanneer Malia voorbijgereden wordt. Ik frons mijn wenkbrauwen wanneer de woorden uit haar mond rollen, maar ze is niet in staat haar zin af te maken. Iets met WICKED en dat we nog steeds gevangen zijn. Ik kijk de andere jongens aan. Zodra we binnen zijn gaan we in een kring zitten. "Daarbuiten is het een gekkenhuis en WICKED is sowieso naar ons opzoek, in hoeverre kunnen we deze vage woorden vertrouwen?" Vraagt Minho. Hoewel zij steeds als een verrader is overgekomen, heeft zij mij ook geholpen. Toen we wakker werden had ik al zo'n vaag gevoel, er klopte iets niet. Dit is hetgeen wat het voor mij bevestigde.
"Ik denk dat we hier echt weg moeten." Zeg ik.
"Jij ben gewoon gek op dat mens." Zegt Wok spottend.
"En dan nog, hoe wil je hier weg?" Vraagt Frypan.
"Inderdaad, we hebben hier tenminste onderdak, eten, kleding, een douche en veiligheid." Zegt een van de andere.
"Ik denk gewoon dat het niet verstandig is om hier te blijven als we niet weten wie de vijand en wie de vriend is." Opper ik.
Minho slaat zijn armen over elkaar en kijkt even rond. "Misschien moeten we gewoon afwachten wat er met ons gaat gebeuren. We weten niet of Malia de vriend of de vijand is, wat zij toegediend krijgt, of zij dingen moet zeggen of wat dan ook.
Dus besloten we niets te doen. De volgende dag werden we plots van ruimte verandert en zaten we opgesloten met een nieuwe jongen die zichzelf Aris noemde. Hij zat in groep B, een groep met alleen maar meisjes en hij was degene die als laatste arriveerde. Ze zijn er een sneller uitgekomen dan onze groep, maar vele dingen kwamen overeen. We hadden dezelfde technieken en dingen. We hadden een aantal zelfde regels. Het was bizar hoeveel dingen we konden vergelijken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik was nu in een kleine kamer met een extra goed slot op de deur. Ik lag naast een stuk glas waar aan de andere kant een raam was. Zeker zodat ze me in de gate kunnen houden of ik niks raars doe. "Malia we gaan je even gauw chippen met een gps, zodat als jullie overmorgen de Scorch in gaan dat we weten waar jullie zijn." Zegt een vrouw die me op mijn zij rolde. Ik was te moe om te reageren of me te verzetten. Vervolgens voelde ik een scherpe pijn in mijn andere schouder. Het eerste wat ik ze moet laten doen als ik inderdaad met ze de andere de Scorch in sturen is dat gpsje eruit laten halen. Vervolgens vernietigen. Maar dan moeten we snel weg zijn want ze zullen direct naar ons gaan zoeken waar het laatste signaal was.

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk hebben we elkaar vertrouwen gewonnen en vertel ik Aris over de woorden van Malia. Hij knikt en zwijgt voor een lange tijd. "Mijn gevoelens zeiden al zoiets. Een aantal meiden uit mijn groep waren plots verdwenen en zagen we niet meer terug. Nadat we de tatoeages in onze nek hadden gezien wisten we het zeker. We hebben WICKED nooit achter ons gelaten. We zijn nog in hun handen en het is slecht een kwestie van tijd voor de nieuwe proef begint."
Het was fijn om iemand extra's aan jouw kant te hebben staan, maar dan nog was het de vraag hoe wij hier ooit vandaan konden komen. Het antwoord was eigenlijk voor de hand liggend. Niet. Er zijn teveel bewakers, teveel camera's en teveel sloten om ons hier binnen te houden. We zullen hier nooit zomaar uit kunnen komen. En waar zouden we dan heen moeten? Daarbuiten is het één grote woestijn met cranks ie ons zullen aanvallen. Ik huiver bij het idee.
Niemand kon die nacht fatsoenlijk slapen. Iedereen was op zijn hoedde voor wat WICKED zou gaan uitspoken. Je weet maar nooit wanneer ze weer binnen kunnen vallen. En toch heeft niemand het gemerkt dat we plots een aantal meiden van groep B vermengt zijn en dat de Rattenman op een stoel in onze kamer aan het wachten is tot wij allemaal wakker zijn. De Rattenman slaat zijn armen over elkaar wanneer we allemaal wakker zijn. Niemand zegt iets en iedereen wacht af tot er iets gebeurt. Uiteindelijk schraapt hij zijn keel en loopt naar het midden van de kamer.

"Hoe hard we ook hebben geprobeerd dit zo lang uit te stellen, lukte het ons niet. We hebben meerdere malen jullie geheugen moeten wissen en toch kregen jullie steeds weer de benodigde woorden om te weten dat jullie nooit aan WICKED zijn ontsnapt." We kijken elkaar aan. Dit bevestigd ons vermoeden. "En daarom starten we per direct fase twee van de proeven." Dat was iets nieuws. Iedereen kijkt geschrokken in de ronde en probeert dit te bevatten. Wat bedoelt hij met fase twee? "Jullie zijn de overlevende van fase één om het geneesmiddel te vinden. Jullie zijn degene die de benodigde inzet hebben getoond, die sterk genoeg zijn geweest om verder te komen en degene die de kracht en hersenen bezitten om deze proef te doorstaan. Maar fase twee is een hele andere proef. In deze fase worden jullie gevolgd door de Scorch. Jullie zullen jullie weg moeten vinden door de woestenij naar de stad en vanuit daar zullen jullie wel begrijpen welke opdracht jullie zullen moeten vervolgen om het uiteindelijke eindstation te vinden. En dan ben ik nog niet eens bij het leukste gedeelte."
Ik frons mijn wenkbrauwen. Een nieuwe proef. Opnieuw worden we door WICKED getest en voor een blok gezet. Opnieuw kunnen we geen eigen keuzes maken, maar leven we het leven wat zij ons hebben gegeven. Iets waar niemand voor zou willen kiezen.
"Wij hebben jullie onlangs verteld dat alleen de immune waren geselecteerd voor deze proeven, maar dit was niet helemaal waar." De Rattenman grijnst breed en draait even een rondje om iedereen aan te kunnen kijken. "Want een aantal van jullie zijn niet immuun. Een aantal van jullie is zelfs al besmet met het virus, met de Flare. Maar alleen wanneer je de eindstreep behaald zullen wij in staat zijn jullie te helpen. Want geloof mij. We zijn nu dichter bij dan ooit bij het geneesmiddel."

Iedereen reageert geschokt, verrast en beschaamd. Iedereen begint aan zichzelf te twijfelen, begint aan anderen te twijfelen. Want stel je voor, stras ben jij degene die niet immuun is! Het zijn mooie praatjes, dat je geholpen kunt worden als je de eindstreep behaald. Maar we weten allemaal dat het uiteindelijk slechts een valstrik is om ons opnieuw in hun armen te werpen zodat ze nieuwe proeven met ons kunnen uitvoeren. We weten allemaal dat het leugens zijn. En toch overwegen we allemaal onze kansen. WICKED is groot. WICKED is een enorme organisatie met enorm veel mankracht. Hoe groot zijn onze kansen om daadwerkelijk aan hen te ontsnappen? Die is nihil.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik vraag me af wat die vent allemaal heeft verteld aan die jongens. Ze vertrouwen mij vast nog meer niet als we hier ooit uitkomen. Ze gaan nu vast vertellen dat ze aan de 2e proef gaan beginnen 'de Scorch' maar stiekem bedoelen ze dat ze naar die vreselijke kamer moeten. Waar ze aan allelei apparatuur worden vast gemaakt en vervolgens leeggezogen voor het medicijn. WCKD geeft niks om ons, alleen maar aan zich zelf en het vinden van een medicijn. Ooit is er al eens een groep ontsnapt. Wij zijn de 10e groep. Het lijkt wel alsof we maar met 2 groepen in dit gebouw zitten, maar onze voorgangers is allemaal het zelfde vertelt. 'De 2e proef' blijkbaar meen je dus als je aan die aparatuur hangt de Scorch te zien, alsof je er zelf in zit. En dat dorp wat het einde is, betekent je dood. Want als je dat punt bereikt ben je helemaal leeg gezogen. WCKD is echt gestoord, zomaar kinderen, tieners doden die in het begin van hun leven zitten , doden voor een medicijn. Er moet gewoon een andere manier zijn om dit te krijgen, zonder mensen te doden. Dit was het geval bij andere groepen maar aangezien ik die chip heb gekregen is het niet raar als wij wel eens de eerste zullen worden die écht de Scorch in gaan.

Account verwijderd

schreef:
Nadat de Rattenman is weg is blijft het voor een lange tijd erg stil. Iedereen is verward, geschokt en bang. Stel je eens voor. En dan de Scorch nog, daarbuiten zijn we weerloos. Hoe kunnen we dat overleven?
De volgende dag krijgen we allemaal een volg chip en dan lopen we door een lange gang. We lopen voorbij allerlei laboratoriums. In sommige liggen lichamen en ik denk direct aan de vrienden die vermoord zijn door de grievers. De meiden van de andere groep zijn nu officieel bij ons samengevoegd. Het voelt vreemd om weer met een stuk grotere groep op pad te gaan. Maar dan zie ik haar. Ik kijk door een van de ramen en zie haar lichaam op een soort ijzeren tafel liggen. "Malia." Fluister ik en blijf staan. Minho komt naast mij staan en zucht. "Je moet wel echt om der geven hè?" Mijn adem stokt in mijn keel. Geef ik om haar? Ik weet het zelf eigenlijk ook niet. Ik sla mijn ogen neer. "Oké, prima. Wij zorgen voor een van die pasjes, jij zorgt voor haar." Ik kijk Minho aan, verward. "Nu!" Zo snel als ik kan ren ik naar de deur en duw hem open. In de ruimte komen er een stuk of drie artsen op mij af gerend, maar ik pak een van de stalen buizen die op de grond liggen en begin wild op hen af te slaan. Ze kunnen zichzelf niet goed verweren en besluiten dat ze hier weg moeten. Ze rennen er snel vandoor, door een andere deur die zij openen met een van de pasjes. Ik loop naar Malia toe. Ze is niet bij bewustzijn. Ik streel met mijn vingertoppen haar wang. Voor een moment staat de wereld even stil. Ik pak haar hand vast en fluister"Alles komt goed." Maar dan komen een aantal bewakers de ruimte binnen. Minho en een aantal andere stormen achter hen aan en proberen en naar beneden te halen, maar het lukt het niet. Een van de jongens wordt neergeslagen en hij ligt bewusteloos op de grond. "Snel!" Roept Minho. Ik probeer Malia wakker te maken, maar wat ik ook doe, niets werkt! Ik ruk alle slangetjes uit haar lichaam en uiteindelijk gooi ik water over haar heen. "We moeten gaan, nu!" Zeg ik zodra ze haar ogen geopend heeft.
Minho gooit het pasje naar Frypan, die in de deuropening staat. "Ga alvast vooruit!" Roept Minho. We kijken elkaar kort aan en knikken dan. Ik raap de stalenbuis weer op en mep een van de bewakers neer, maar de andere twee weten hem te ontwijken en laten zich niet zo gemakkelijk neermaaien. Beide hebben ze nu een pistool vast. Een van de bewakers probeert mij een mep te verkopen, maar ik duik onhandig naar de grond en kom naast de bewusteloze bewaker terecht. "Nu is het genoeg!" De Rattenman. Hij loopt met een geweer, zo een die je slechts een verdovingspijltje afvuurt, de kamer binnen. Hopelijk zijn de andere al weg. Hij wenkt de andere bewakers en die komen achter hem staan. Ze zijn nu met zijn vijftienen. Ik slik moeizaam, maar Minho begint te spreken. Hij loopt van alles bij elkaar te praten en dan begrijp ik wat hij doet. Hij vestigt de aandacht om hemzelf. Heel langzaam, zo rustig en onopvallend mogelijk, sluip ik dichterbij de bewusteloze bewaker en uiteindelijk graai ik naar zijn riem en weet al gauw het pistool te vinden. Ik pak hem op en richt hem op de Rattenman.

Natuurlijk is hij hier niet slechts met een verdovingsgeweer gekomen, toch stond hij even perplex. Maar al gauw pakten al zijn bewakers hun geweer en zaten wij weer opgesloten in dit hol. Hoe komen we hier ooit uit? Hoe kunnen wij de andere nog achterna komen? Ik begin de moed te verliezen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld