Forum

Cleo.
In mijn ogen was een naam heel erg belangrijk. Ik wist niet precies of het iets zei over diegene zelf. Bij ons in ieder geval niet. Ik probeerde het in ieder geval wel te doen bij de diertjes. Het was heel erg belangrijk dat ze zich een beetje op hun gemak voelden! Ze waren hier niet zo’n lange tijd, daar moest gewoon het beste van worden gemaakt. Uiteindelijk zouden als ons eten eindigen, waar ik niet heel erg graag aan dacht! Ik probeerde het ook zo min mogelijk te doen. Daarom bleef ik liever ook zo ver mogelijk bij het hok waar Winston de diertjes slachtte uit de buurt! Het was gewoon heel vies om al dat bloed te zien! Bloed was sowieso niet heel erg fijn om te zien, al moest ik er nu maar aan wennen dat ik het gewoon iedere maand kreeg. De Bleeding was namelijk wel ongeveer iedere maand! Ik vond het totaal niet fijn, maar het was niet anders en ik probeerde nu gewoon zoveel mogelijk dingen zoals normaal te doen! Al was bloed bij andere mensen misschien nog wel erger. Ik had het heel erg gevonden om het bij Newt te zien! Ik glimlachte toen Newt zei dat hij het belangrijker vond wat ik van hem vond. Ergens was dat ook wel belangrijker dan wat de schaapjes van hem vonden. Ik maakte me voorzichtig los uit zijn armen, zodat ik me om kon draaien. Ik ging op mijn knieën zitten, zodat ik Newt goed aan kon kijken. Het was zo fijn om hem dicht bij me te hebben! Ik had net gezegd dat ik hem meer dan geweldig vond en dat vond ik echt! Ik was gek op heb! Iets waardoor we nu toch ook wel samen waren. Op deze manier was het ook heel erg fijn, al was het echt niet alleen maar zoenen! We konden ook heel erg rustig bij elkaar zitten, ik vond de knuffels ergens nog fijner! Ik nam mijn gezicht voorzichtig tussen mijn handen en gaf hem een kus. Het zat zo misschien een beetje raar, omdat ik alsnog tussen zijn benen in zat. Zo lang ik hem maar niet pijn doen vond ik het goed! Ik wilde hem echter wel later weten wat ik van hem vond. Iets waarvoor ik hem wel aan moest kijken! Ik streek zachtjes met mijn duimen over zijn wangen. "Ik houd van je." fluisterde ik zachtjes. Dat deed ik echt! Ik wist niet veel van wat hier buiten was gebeurd, maar ik wist wel wat gevoelens waren en ik wist ook dat ik echt heel erg gek was op Newt! Ik hield echt van hem! Hij was heel erg belangrijk voor mij en ik hoopte toch ook een beetje dat ik dat ook voor hem was! "En jij mag altijd bij me slapen." Ik vond het alleen maar fijn als hij bij me sliep! Dat betekende dat ik dicht tegen hem aan kon kruipen. We moesten wel een beetje uitkijken voor zijn been, met name zijn enkel, maar dat ging wel goed? Ik kon dicht tegen hem aan liggen en ik vond het heerlijk om wakker te worden en zijn gezicht te zien! Om dan nog even dicht tegen hem aan te kruipen en hem een kus te geven. Er waren echt wel wat zoenen geweest, maar daarvoor wilde ik hem echt niet alleen maar in mijn bed hebben. We hadden het fijn samen! "Misschien moeten we maar gewoon afspreken dat het ons bed is." Voor mij hoefde hij het echt niet iedere avond te vragen. Zolang hij het wilde, mocht hij bij me slapen. Ik vond het alleen maar fijn om niet alleen te zijn! Iets wat ik tot nu toe wel veel avonden was geweest. De meeste jongens sliepen buiten en ik had vaak genoeg nog wat gepraat gehoord, terwijl ik nog wakker in mijn bed had gelegen. Nu kon ik ook praten, met diegene met wie ik het liefst wilde praten! 

Newt.

Ik zag uiteindelijk wel wat ik zou gaan doen en wat ik zou kunnen doen! Ik hoopte natuurlijk dat ik weer zoveel mogelijk zou mogen doen, maar Alby zou vast willen dat ik rustig aan zou doen! Iets wat ik ergens wel begreep, maar ik wilde wel gewoon weer verder! Ik wilde de rest van de Glade kunnen helpen met alles! Vooral Cleo, dat zou in ieder geval heel erg leuk zijn! Al had Alby al wel echt genoemd dat Zart hulp kon gebruiken in de tuinen en dat vond ik ook niet erg om te doen! Het was juist heel erg leuk werk. Wel zwaar, maar de jongens die daar allemaal werkten, waren heel gezellig! Daarnaast waren de tuinen ook niet heel erg ver van waar Cleo vaak zat! Die zat namelijk altijd bij de diertjes! Dus dan zouden we elkaar alsnog best vaak kunnen zien! Dat was eigenlijk wel wat ik echt wilde. Ik wilde Cleo vaak zien, bij haar zijn. Het liefst elke minuut van elke dag. Op dit moment voelde ik me gewoon zo en ik wist niet precies waar het vandaan was gekomen, maar die gevoelens waren er wel! Het was ergens wel jammer dat we nu niet meer samen zouden kunnen mappen, want dat was vaak nog wel iets waar ik naar uit had gekeken! Minho en de anderen waren volgens mij best vaak gek van ons geworden, maar daarom hadden we op een gegeven moment gewoon een rustig plekje opgezocht waar we ons werk hadden gedaan. Dat zou nu niet meer kunnen! Ik was geen Runner meer! Ik wist echter wel van het doolhof en alle wegen, in ieder geval een groot deel, dus ik vond dat ik zo nu en dan best langs zou mogen komen om eventjes met Cleo te praten! Ik keek op naar Cleo toen ik haar handen rond mijn gezicht voelde en glimlachte. Het voelde gewoon zo fijn! Al waren haar woorden nog zoveel fijner om te horen en ergens was het precies wat ik nodig had! Cleo hield van me! Ze had me helemaal niet willen zien vertrekken! Ze hield van me en dat betekende dat ze me wilde. Dat ze me hier wilde! ‘Ik ook van jou,’ zei ik zacht. Ergens voelde het vreemd om dat te zeggen. Ik wist niet eens wat het precies inhield, maar het voelde logisch om te zeggen en ik wilde het ook zeggen! Ik wilde dat ze wist dat ik ook zo over haar dacht! Dat verdiende ze echt om te weten! Ik was dol op haar en ik wilde ook heel erg graag bij haar zijn! Ik mocht ook bij haar slapen! Dat was toch wel hetgeen wat ik wilde! Ik voelde me veilig als ik bij Cleo sliep! Niet zozeer omdat ze me zou kunnen beschermen tegen weet ik veel wat, want fysiek was ze niet veel sterker dan dat ik op dit moment was, maar het voelde wel veilig! Bij Cleo was er niets waar ik me zorgen over hoefde te maken! ‘Dat klinkt in ieder geval al heel erg goed,’ zei ik glimlachend. Ons bed! Het was niet meer haar bed, maar dat van ons! Dat betekende dat ik er altijd zou mogen slapen! Voor nu was het wel beter geweest voor mijn been, maar ik was van plan om na een tijdje weer terug te gaan. Dat hoefde nu niet meer, want het was ons bed! Iets waar ik echt heel blij mee was! Ik boog me naar Cleo toe en plaatste mijn lippen op die van haar. Op sommige momenten was een zoen gewoon het enige gepaste wat ik zou kunnen doen! Dat was het enige waardoor ik haar kon laten zien dat ik me goed voelde, dat dit goed voelde! Ik had net gezegd dat ik van haar hield! Dan was het ook alleen maar logisch dat ik haar wilde zoenen en dat ik haar bij me wilde hebben!

Een paar maandjes later (:
---

Cleo.
Alles ging zijn gangetje. De Glade was niet veel veranderd in de afgelopen maanden. Er waren misschien een paar nieuwe bouwwerken bijgekomen, waardoor de aanblik enigszins veranderd was, maar heel veel anders was het niet. Natuurlijk was het drukker geworden. Iedere maand was er iemand in de Box naar boven gekomen. Iedere keer weer een jongen, wat haast wel betekende dat ik gewoon een foutje was geweest. Ik vond het niet erg, ik voelde me hier op mijn gemak. Alles ging goed hier! Ik kon mijn werk doen, als Slopper, maar ook als Mapper. Dat laatste was toch wel belangrijk, maar ik kwam er gewoon nog niet uit. Alby had misschien in het begin gehoopt dat ik door het logisch denken verder kwam met een uitweg vinden, maar dat was me tot nu toe nog niet echt gelukt. Niemand wist echt waar we moesten kijken. Iets wat soms wel tot wat irritaties leidde, maar iedereen deed zijn best om die binnen de muren van de ruimte te houden waar we alles in kaart brachten. Ergens was het maar goed dat Newt daar niet meer naar binnen hoefde. Net zoals in het doolhof. Dat laatste was nog beter! Ik hoefde me geen zorgen te maken om wat hij precies deed. Ik kon namelijk vaak genoeg even naar hem toe om te kijken hoe het met hem ging! Newt hielp Zart vaak in de tuinen, maar het kwam ook wel vaak voor dat hij mij hielp met het opruimen of met de diertjes! Ik vond het niet erg om veel bij hem in de buurt te zijn, helemaal niet zelfs! Newt en ik hadden het heel erg goed! Het maakte eigenlijk niet zo heel erg veel uit hoe een dag verliep, uiteindelijk kon ik naast hem in bed kruipen en konden we alles even van ons afzetten. We zaten dan misschien gevangen, maar ik vond het niet erg om gevangen te zitten met Newt. Natuurlijk was ik wel benieuwd wat hier buiten de muren was. Misschien wel familie. Iets waar ik echt wel eens over na had gedacht. Ergens was het misschien maar goed dat we daar niets over wisten. We konden iemand niet missen als we diegene niet herinnerde. Iets wat natuurlijk een brute gedachten was, maar het was wel waar. Uiteindelijk kwam er wel een dag dat we hier uit zouden komen en al die mensen weer kregen te zien! Voor nu hadden we het hier niet verkeerd. Ik zag het verkeerde er gewoon niet in. Ik had Newt, de diertjes, Gally, Alby en natuurlijk ook de andere jongens! Al was Newt wel echt het belangrijkste! In de afgelopen maanden was er wel meer gebeurd dan alleen wat gezoen en knuffels, wat in het begin misschien een beetje ongemakkelijk was geweest. Ondertussen niet meer, maar ik vond de knuffels toch echt wel het fijnste. Ik vond het heerlijk om even dicht tegen Newt aan te kruipen! Vooral in de avonden of juist in de ochtenden waarop we beiden net wakker waren en we allebei met warrige haren en slaap in de ogen op bed lagen! Ik was bezig met de hokken van de dieren een beetje schoon te maken, zodat Zart straks ook wat bemesting had voor zijn planten. Alles stond toch wel een beetje in verbinding. De diertjes kregen eten dat over was, waardoor zij natuurlijk moesten poepen en dat werd weer gebruikt voor nieuwe gewassen waar wij weer van konden eten! Ik keek op toen ineens het snerpende geluid in de rondte klonk. Het was ondertussen een bekend geluid. Het betekende dat de Box naar boven kwam met een Newbie! Aan iedereen was te zien dat ze alles lieten liggen voor wat het was en dat ze snel gingen kijken wat er naar boven kwam. Al was het iedere maand wel hetzelfde. Een Newbie en bijna dezelfde producten! Toch was iedereen nieuwsgierig, vooral naar de persoon die in de Box zat. We hadden het er bij neer gelegd dat er geen meisjes meer kwamen, dus er kwam vast weer een jongen. Vorige maand hadden we een behoorlijke jonge jongen gekregen, Chuck! 

Nefeli.

De geluiden om me heen waren gedempt. Alsof ik ergens onder verstopt zat en de geluiden daardoor zachter waren. Toch had het me wakker gemaakt. Ik hoorde gepiep en ijzer en metaal dat tegen elkaar aan kletterde, maar ik hoorde ook een snerpend geluid dat zich constant herhaalde. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. In eerste instantie zag ik niets, maar ik voelde van alles. Ik ging omhoog. Ik kwam meteen overeind en voelde met mijn handen om me heen. Onder me was koud metaal, om me heen voelde ik verschillende vormen die haast op dozen moesten lijken. Ik zou niet weten wat het anders was! Ik voelde met mijn handen boven me en ook daar voelde ik metaal. Ik zat opgesloten! Dat terwijl ik omhoog ging! Ik wist niet eens waar ik was, of wat er gebeurde! Ik voelde de paniek omhoog borrelen en ik wist niet hoe ik het moest stoppen. ‘Help!’ riep ik uit en ik pakte de zijkant vast. Het leek haast wel op tralies. Ik probeerde er aan te trekken, maar het hielp niks. Ergens wist ik ook niet wat het zou moeten doen. Ik zou er toch niet uit kunnen! Er was geen plek waar ik naar toe kon gaan! ‘Is er iemand?!’ Er moest toch iemand zijn die dit ding bediende?! Het ging toch niet automatisch!? Dat kon niet! Mijn ogen begonnen een beetje te wennen, of het werd lichter. Ik kon een paar dozen, of kisten, onderscheiden. Trillend kroop ik verder naar achter, tot mijn rug tegen de wand belandde. Ik wist niet waar ik heen ging en wat er zou gaan gebeuren en ik vond het doodeng! Plotseling zag ik dat er boven me een einde aan zat te komen. ‘Stop!’ gilde ik uit. Ik kon niet verder, dit ding kon niet verder! De lift leek echter geen vaart te minderen en ik kroop in elkaar, bang dat ik ieder moment ergens tegen aan zou komen, of misschien wel weer naar beneden zou vallen. ‘Stop, alsjeblieft!’ smeekte ik, al wist ik dat niemand me zou horen! Ik hield mijn armen beschermend boven me, maar tot mijn verbazing voelde ik dat we zowaar waren gestopt. Ik liet mijn armen voorzichtig zakken en keek omhoog. We zaten net onder de rand, maar er leek een klein beetje licht door een dun spleetje te komen. Het kleine beetje licht werd plotseling veel meer licht en ook de bovenkant van de kooi waar ik in zat, verdween. Ik kneep mijn ogen dicht tegen het licht en hield mijn armen weer voor mijn gezicht. Boven me hoorde ik geschrokken, lage stemmen. ‘Het is een meisje!’ riep iemand en om de één of andere reden klonk diegene heel erg vrolijk. Ik liet mijn armen zakken en keek omhoog. Er stonden allerlei jongens gebogen over waar ik dan ook in zat en ze leken ongeveer iets meer dan een meter van me vandaan. Mijn ogen schoten rond de groep. Het waren echt alleen maar jongens! Er was geen meisje te bekennen! Er sprongen drie jongens tegelijk de kooi in en hun ogen waren op mij gericht. Ik wist niet wat ze van plan waren, maar het leek niet heel erg veel goeds te zijn! Ik kon echter niet verder weg kruipen dan waar ik nu zat! ‘Shank, kijk eens wat een speciaal meisje ze naar boven hebben gestuurd,’ zei één van de drie en hij tikte de ander aan. Ik slikte toen ze naar mijn gezicht keken. Ik wist niet eens waarom! ‘Kom op, prinses. Dan halen we je hier uit.’ Voordat ik het door had, trokken twee van de drie me al overeind. De derde probeerde me op te tillen, maar ik probeerde hem van me af te schudden. Ik wilde niet dat ze me aanraakten! ‘Laat me met rust!’ Ik kende ze niet eens, ik wist niet eens waar ik was! De jongens waren echter veel sterker en duwden me uiteindelijk omhoog, waardoor ik op het gras belandde, tussen de andere jongens. Een paar handen trokken me overeind en ik keek in paniek om me heen. Er waren echt overal jongens! Ik schudde mijn hoofd en rende zo snel mogelijk weg. Ik wist niet waar ik was, maar ik wilde er echt niet zijn! 

Cleo.
Ik zat hier ondertussen al één jaar. De tijd was ergens toch wel snel gegaan. Iedere maand weer was er iemand naar boven gekomen. Ongeveer rond de tijd dat ik de Bleeding kreeg. Het was vreemd, maar het kwam iedere maand weer. Ik was ook de enige die het had, dus we hadden het er maar op gegooid dat ik het had, omdat ik een meisje was. Ik wist nu ondertussen wel dat die klunk uit mijn lichaam kwam en dat ik me daar niet meer dood van hoefde te schrikken. Het was niet iets waar ik dood van zou gaan, het was alleen bloody irritant! Zeker als ik gewoon mijn werk wilde doen en ineens zo last kreeg van mijn buik. Gelukkig had ik er nu nog geen last van, maar ik wist dat het de komende dagen wel zou komen. Ik keek om me heen, echt iedereen snelde naar de Box. Ik was toch ook wel nieuwsgierig. Dat waren we allemaal, iedere maand. Want het was toch wel iedere keer weer een nieuw leven dat hier kwam. Iemand die bij ons zou komen wonen en op een of andere manier begon ik me iedere keer te bedenken wat voor taak ze zouden krijgen. Chuck was uiteindelijk Slopper geworden. Iets wat de rest hier misschien zag als een mindere taak, maar dat was het niet! Ik vond het niet erg om te doen en ik vond het juist wel leuk dat we er nu weer iemand bij hadden! Al had het bij Chuck echt wel een paar dagen geduurd voordat hij überhaupt normaal had gepraat. Ik keek verbaasd in de richting van de Box toen ik iemand hoorde roepen dat het een meisje was. Het was een meisje! Iets wat heel erg raar was om ineens te hebben. We hadden het er op gegooid dat ik hier niet naar toe had moeten komen, maar nu was er nog een meisje! Dus misschien was het toch de bedoeling geweest. Ik stond wat verder achteraan, zodat ik niet helemaal kon zien wat er gebeurde, maar de woorden die er werden gezegd, die kon ik maar al te goed verstaan. Ze leken het niet eens erg te vinden dat er een meisje in de Box zat, terwijl dat bij mij toch wel heel erg anders was geweest! Ze waren zelfs bang voor me geweest. En dit meisje was ineens een prinses? Ik vond het in ieder geval heel erg vreemd klinken! Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en keek toe naar wat er gebeurde, ondanks dat ik lang niet alles kon zien. Ik was immers heel wat kleiner dan de meeste jongens die voor me stonden. Ik kon Newt ook niet zo heel erg snel vinden. Misschien dat hij nog wel onderweg was. Ondanks dat hij nu zonder krukken kon lopen, had hij soms wel echt moeite. Zeker als hij de hele dag had gestaan dan kon je gewoon zien dat hij er wel moeite mee had om nog goed te lopen. Hij hinkte gewoon een beetje af en toe, maar hij was ergens te eigenwijs om met krukken te blijven lopen. Ik snapte ook we dat het alleen maar ongemakkelijk was om die dingen te moeten gebruiken. Ik schoot in de lach toen het meisje ineens op leek te staan en weg leek te rennen. Het was gewoon een heel erg grappig aanzicht! Voor zover een prinses. Ze deed in ieder geval niet netjes wat van haar verwacht werd. Ze rende zelfs weg! Volgens mij had ze zelf niet eens door waarheen precies. Zolang ze maar niet recht het doolhof in rende, was het allemaal nog goed. De rest zou dat namelijk niet zo leuk vinden, want zo lang zou ze daar echt niet overleven. Iets wat ze vast niet wilden met dit prinsesje. Ik vond dat woord echt vreselijke klinken. Prinses! Ze zou uiteindelijk gewoon Shank moeten worden genoemd. Ik werd ook niet anders genoemd?! Alleen door Newt! Maar dat was Newt! 

Nefeli.

Dit was gewoon niet normaal! Ik wist niet eens waar ik was, bij wie ik was beland! Het enige wat ik wist was dat er één grote groep jongens was geweest en dat ze wel heel blij waren gewest met mijn komst. Zo blij dat ze me met drie uit dat ding hadden willen krijgen en vervolgens had ik nog meer handen over mijn lichaam voelen gaan omdat ze me van de grond hadden willen krijgen. Iets wat echt niet goed had gevoeld! Het was vast niet hun bedoeling geweest om me zoveel aan te raken, of wel. Misschien was ik daarvoor wel hier? Ik wist het niet! Ik vond het echt doodeng en daarom wilde ik gewoon weg! Ik wist niet eens war ik heen rende en ik nam ook niet de tijd om alles in me op te nemen. Ik zag een hoop groen en ik hoorde een hoop geschreeuw achter me. Geschreeuw én gelach. Ik zag een eindje verderop een soort houten huis, maar aan de zijkant leken een soort kuilen te zijn met houten tralies er voor. Op dit moment leek dat het beste waar ik heen kon en daarom rende ik er ook gewoon heen. Ik sprong er in en trok zo snel mogelijk het houten tralies boven me. Ik zocht naar een soort slot, maar dat was er gewoon niet! Dus dat leek ook niet te werken! Ik kon er nu echter niet meer zomaar uit, want de eerste jongens stonden al aan de rand van de kuil. Ik kroop tegen de muur aan en slikte. ‘Laat me gewoon met rust!’ Ik wilde gewoon niet bij ze in de buurt zijn! Ik wilde hier niet eens zijn, waar ik dan ook in godsnaam was! ‘Oké, al jullie shanks aan de kant!’ hoorde ik iemand roepen en wonder boven wonder leken ze te luisteren, al had ik geen idee wat en “shank” dan precies was. Er kwam een donkere jongen naar voren en hij boog zich naar voren, waardoor zijn gezicht dichtbij de tralies kwam. ‘Je weet dat het slot aan de bovenkant van de Slammer zit, neem ik aan?’ Slammer? Wat was dat nou weer?! Ik gokte dat hij het over dit ding had en dat er dus inderdaad een slot aan de andere kant zat. Misschien was ik wel hierheen gerend terwijl ze me hier precies hadden willen hebben! Dat was dan echt het domste wat ik kon doen! ‘Weet je misschien je naam nog?’ De jongen leek niet heel erg. Hij keek me echt heel vriendelijk aan, maar ik vertrouwde het niet. Misschien deed hij alleen maar zo om me hier uit te kletsen! En waarom vroeg hij mijn naam? Die hoorde je toch gewoon te weten? Het was niet voor niets jouw naam! Toch duurde het een paar seconden voordat ik op mijn eigen naam kwam. Nefeli? Dat leek het te zijn, want dat kwam bij me naar boven als ik aan mijn naam dacht! ‘Nefeli,’ antwoordde ik zachtjes. Was er meer dat ik niet wist? Ik kon me geen achternaam bedenken! Of het beeld van mijn ouders! Eigenlijk helemaal niks! Waarom wist ik niks!? Kwam dat door die jongens? Hadden zij dat gedaan? Misschien wel! ‘Oké, Nefeli. Mijn naam is Alby. Ik help je hier zo uit en dan laat ik je kennismaken met Chuck. Chuck?!’ De jongen draaide zich om en ik voelde de paniek weer toeslaan. Kennismaken met Chuck klonk alles behalve goed! Tot mijn verbazing kwam er een heel jong jongetje naar voren gelopen, met een hoop krullen. Hij was ook een beetje mollig. Hij leek zelf nog banger te zijn dan dat ik was en ergens stelde me dat gerust. ‘Nefeli, dit is Chuck,’ zei Alby en hij legde zijn hand op de schouder van de jongen. ‘Hij zal je de komende dagen een beetje wegwijs maken hier.’ Wegwijs? Ik wist niet eens waar we precies waren! Zij duidelijk wel, maar dat betekende niet dat ik zomaar uit dit ding zou komen!

Cleo.
Er was echt een meisje! Iets wat we allemaal niet hadden verwacht? Ik was hier nu bijna een jaar? Of misschien meer dan dat. Ik wist het niet precies. Ik probeerde niet iedere maand te tellen. Uiteindelijk ging het er niet op wie er hoe lang was. We hadden na mij echt iedere maand een jongen naar boven zien komen en nu was het ineens weer heel anders. Wat onder iedereen voor opschudding zorgde. Ergens was dat ook wel logisch. Bij mij was het echter alleen heel erg anders geweest. Niemand had mij willen helpen en hier hadden ze bijna in de rij gestaan om het meisje naar boven te trekken! Ze vonden het niet eens erg om te doen! Een paar maanden geleden was dat zo anders geweest, mij hadden ze echt ontweken en nu werd dit meisje meteen prinses genoemd. Ik vond het heel erg raar om te horen! Het waren gewoon niet de woorden die hier werden gezegd en nu kwamen ze toch en dat tegen een vreemd meisje! Want ze wisten niet eens hoe ze heette of iets meer dan haar! Misschien was ze niet eens aardig? Dan noemde je toch niet iemand een prinses. Ze was gewoon een Greenie! Net zoals ieder ander die daar naar boven was gekomen. Ze was de nieuwe Greenie en zo moesten ze haar ook gewoon behandelen? Ik vond het echt wel heel erg grappig dat ze het ineens op het rennen zette en ze kwam ook nog behoorlijk ver. Ze was gewoon best wel snel? Ze liep alleen naar de Slammers! Iets wat heel erg stom was om te doen. Ze sloot zichzelf zelfs op! Er waren heel wat jongens die achter Alby aanliepen, die natuurlijk voorop ging. Ik vond het behoorlijk vervelend dat iedereen zo nieuwsgierig naar haar was, want normaal was iedereen al lang bezig geweest met de nieuwe dingen die we hadden gekregen! In de menigte zag ik Newt ook. Ik wilde toch ook echt wel kijken wat het meisje deed, maar ik vond het ook fijn om hem even te zien. We zagen elkaar vaak genoeg, maar alsnog! Ik liep naar hem toe en pakte zijn hand vast, zodat ik verder met hem in de richting van de Slammer kon lopen. "Is het echt een meisje?" Ik knikte, volgens mij had hij de ophef niet eens echt gezien. Ook niet dat ze weg was gerend. Maar dat kwam misschien ook wel omdat hij later bij de Box was geweest. Hij was gewoon niet zo heel erg snel. Toen we bij de Slammer aankwamen stonden er al een paar mensen weer omheen, al bleven ze wel een eindje bij Alby uit de buurt. Ik keek naar Chuck die er natuurlijk bij werd gehaald, al leken een paar jongens daar toch wel ontevreden over te zijn. De oude Greenie moest de nieuwe Greenie een rondleiding geven, zo ging het gewoon altijd! Waarom zou dat nu anders zijn? Bij mij was dat misschien wel zo, omdat Ben het echt niet had gewild. Ik had het niet gekund, bij de Greenie die na mij was gekomen, iets wat ik heel erg had gevonden. Uiteindelijk ging het er vooral om dat we er met z’n allen voor zorgden dat diegene zich thuis voelde. Het ging echt niet alleen maar om die ene persoon! Om veel meer dan dat! We waren hier met z’n allen. Ik keek toe hoe Chuck wat twijfelend omhoog keek naar Alby en vervolgens naar het meisje in de Slammer. Ik zag hem vanzelf een klein beetje achteruit deinzen. Het was echt een lieve jongen, al was hij gewoon ook niet zo heel erg spraakzaam tegenover mij. Misschien dat hij helemaal niets met meiden had. Ik snapte ook wel dat het vreemd was dat ik de enige was. Nu ineens blijkbaar niet meer. Maar dat vonden we echt allemaal vreemd! "Komt ze nog uit de Slammer?!" hoorde ik iemand achter me lopen. "Ja. We willen graag kennis met haar maken!" Ik rolde met mijn ogen. Het was niet echt oké, om dat soort dingen te roepen? 

Nefeli.

Ik wist niet eens waar ik was! Ook niet hoe ik hier was gekomen en nu verwachtte Alby, wie dat dan ook mocht zijn, dat ik zomaar met dat jochie mee zou gaan!? Al moest ik toegeven dat ik liever met hem mee zou gaan dan met één van de andere jongens. Hij was een stuk jonger en hij was tenminste niet zo druk aan het roepen en schreeuwen als de anderen. Hij leek zich echter ook niet op zijn gemak te voelen, aan de manier waarop hij naar me keek te zien. Alsof ik me wel op mijn gemak voelde! De grote groep met jongens stond misschien een paar meter achter Alby, maar het was niet zo dat ze helemaal weg waren! Ik kon ze nog steeds zien en het was wel duidelijk dat ze graag wilden dat ik naar buiten kwam, maar ik wilde er niet eens aan denken! Het klonk gewoon niet goed! Ze wilden kennis met me maken. Iets wat ik niet eens wilde! Ik zag er in ieder geval niks in om kennis te maken met hen! Zeker niet op de manier die zij in gedachten hadden, want het was vast niet een hele leuke manier! ‘Alby?’ zei Chuck en hij ging op zijn tenen staan om iets in Alby zijn oor te fluisteren, dus het was duidelijk niet iets wat ik mocht horen. Ik zuchtte en trok mijn knieën een beetje op, waarna ik mijn armen er omheen vouwde. Daardoor kon ik mijn haren zien, die roodbruin waren. Iets wat ook nu pas in me op kwam. Ik wist niet eens hoe ik er voor de rest uit zag! Ik had echt geen idee. Ik kon mijn eigen gezicht niet eens voor de geest halen! Hoe kon dat nou weer? Ik hoorde gewoon te weten hoe ik er uit zag! ‘Oké, Chuck, blijf even hier staan,’ hoorde ik Alby zeggen en ik zag hoe Alby zich omdraaide. ‘Cleo?!’ Cleo? Dat klonk als de naam van een meisje! Betekende dat dat er hier wel meisjes waren? Ik had geen enkel meisje gezien, echt nergens! En waarom zouden ze zo raar doen als er nog een meisje was! Dan wisten ze toch gewoon wat meisjes waren? Ze hadden zich namelijk gedragen alsof dat niet zo was! Ik zag Chuck twijfelend mijn kant op kijken en ik wist niet of ik hem nu moest vertrouwen of niet. Hij leek echter net zo bang voor mij te zijn als ik was voor de andere jongens. Uiteindelijk schuifelde hij voorzichtig naar me toe en knielde hij neer bij het hek. Tot zover dus het blijven staan waar hij had moeten staan volgens Alby. ‘Hij probeert Cleo te vinden. Ze is ook een meisje. Denk dat ze je wel kan helpen,’ fluisterde hij. Ergens was het heel erg lief? Hij klonk in ieder geval wel lief en hij zat er duidelijk niet op te azen dat ik naar buiten kwam! Dus ik kreeg het idee dat hij me wilde helpen! Al wist ik niet echt hoe Cleo me zou kunnen helpen, wie het dan ook was! Ze was een meisje, dus dat was ergens al een beetje geruststellend. Al betekende het niet meteen dat dit meisje beter zou zijn dan de jongens! Wie weet was ze wel net zo erg? Ik wist immers nog steeds niet waar ik was beland! Ik wilde Chuck nog bedanken, maar hij kroop alweer overeind en liep terug naar Alby. Ik kroop iets naar voren en ik zag inderdaad een meisje tussen de jongens verschijnen, met nog een andere jongen achter haar. ‘Cleo, ik wil dat jij samen met Chuck zorgt dat Nefeli zich hier een beetje thuis voelt.’ Iets wat de rest van de jongens niet leuk leek te vinden! Ze begonnen zelfs te roepen! ‘Waarom Cleo!? Wij kunnen het ook doen!’ Ik wilde juist dat Cleo het zou doen! Al leek ze er nou niet heel erg veel zin in te hebben!

Cleo.
Het was toch raar dat het meisje de Slammer in was gedoken. Ik snapte niet dat ze dat had gedaan? Het was niet logisch! Ze sloot haarzelf op! Als ze zichzelf wilde beschermen voor de rest hier, dan was het de meest domme manier om dat te doen! Iedereen kon bij haar, maar zij kon zich helemaal niet beschermen. Niet dat ze zichzelf hoefde te beschermen, we deden haar helemaal niets aan! We zouden haar maar alleen proberen te helpen. Het was zo raar dat er nu een meisje was, maar ergens zou het misschien ook wel leuk worden. Niet dat ik echt de behoefte had gehad aan een ander meisje. Ik had het prima op deze manier gered, maar misschien was het ergens wel echt heel erg fijn? Dan moest ze alleen niet zo dom doen en uit de Slammer komen! Het was gewoon idioot! En ik hoefde ook echt niet iedere keer te horen dat mensen haar een prinses noemde. Want in mijn ogen was ze dat niet? Niemand was hier zomaar een prinses! Het was gewoon een rare bijnaam. Ik keek verbaasd naar Alby toen hij mijn naam riep en hij naar de groep kwam lopen. Ik liet Newt los en wurmde me door de paar jongens door, die voor me hadden gestaan. Ik voelde al snel de hand van Newt weer in de mijne en het was duidelijk dat hij gewoon mee liep. Ik wist ook niet wat er was. Misschien had Alby wel gezien dat ik haar uit had gelachen en vond hij dat niet oké. Alby was echt heel erg aardig, maar op sommige momenten had hij echt een hele rare kronkel en kon hij om de meest kleine dingetjes boos worden. Het zou wel een beetje stom zijn als het nu ook zo zou zijn! Ik keek naar de Slammer zodat ik een glimp op kon nemen van het meisje, al kon ik het nog steeds niet heel erg goed zien. Alleen de kleur van haar haren, maar die vielen best wel op? Het was een beetje rossig. Ik zuchtte toen Alby vertelde dat ik er voor moest gaan zorgen dat Nefeli, wat blijkbaar haar naam was, zich hier thuis voelde. Ik vond het best een vreemde naam. Ik kon me geen namen herinneren van vroeger, maar dit gaf nou niet echt meteen een seintje van iets wat bekend voorkwam! Ik knikte maar, ondanks dat ik geen andere keuzes had!  De rest was het er niet mee eens! Van mij mochten zij het ook allemaal wel doen, maar Alby leek het daar echt niet mee eens te zijn. Ik voelde een kneepje van Newt in mijn hand en liet hem vervolgens weer los. Ik liep naar de Slammer en ging door mijn benen zodat ik goed naar Nefeli kon kijken en haar kon laten zien dat ze hier niet als enige meisje was. Volgens mij vond ze dat namelijk het ergste! Er viel me eigenlijk meteen iets op aan haar gezicht. Iets aparts! Ze had twee verschillende kleuren ogen! Haar ene oog was groen en de andere blauw! Dat kon toch niet? Iedereen had maar één kleur! Zij had er echt twee! "Kom op jongens, terug aan het werk! Cleo en Chuck kunnen dit wel alleen aan!" Dat hoopte ik toch, als ze niet weer ergens anders naar toe zou rennen en helemaal niet naar het doolhof! Al zouden er dan vast genoeg andere jongens zijn die haar achterna zouden rennen! Iets wat ze net ook hadden gedaan, mij waren ze juist uit de weg gegaan. "Nefeli?" vroeg ik zachtjes. Ze moest uiteindelijk naar buiten komen, want anders zouden we haar ook niet een beetje wegwijs kunnen maken. "Ik ben Cleo." Al was dat volgens mij al best wel duidelijk, maar het was wel zo netjes om me voor te stellen! Ik had hier dan wel geen zin in, maar ik kon me nu maar beter nuttig maken! Het was alleen een beetje stom dat ik na één jaar pas een Greenie mocht rondleiden. Alleen maar omdat het een meisje was.

Nefeli.

Er was dus toch een meisje, maar ze leek wel het enige meisje te zijn! Ergens was het ook wel een beetje vreemd dat die jongen met haar mee was gelopen? Ze hadden zelfs handen vastgehouden! Misschien hadden ze wel iets? Ik wist het ook niet en ergens wilde ik het ook helemaal niet weten. Ik wilde hier gewoon weg, waar ik dan ook was! Ik had tot nu toe alleen maar veel groen gezien en dat was allemaal heel snel en wazig geweest, omdat ik had gerend! Dus daar had ik weinig uit op kunnen maken. Het was ook nog eens zo dat ik nu niet heel erg veel ruimte kreeg om rond te kijken, want alle jongens stonden er nog steeds! Alle jongens, plus Cleo dan. Volgens mij vond ze het maar niks dat ze me rond moet leiden, maar ik vond het ook helemaal niks! Ik wist niet eens wat er aan de hand was! Ik wist niet eens waar ik was! Dat leek me toch wel wat erger dan dat Cleo mij moest rondleiden! Al had Chuck het duidelijk ook heel erg gevonden, want hij had het vast niet willen doen. Waarom hadden ze Cleo er anders bij gehaald? Langzaam vertrokken de jongens toen Alby zei dat Cleo en Chuck dit wel alleen aan konden. Ze vertrokken een beetje mompelend en sommigen keken nog een paar keer om, maar uiteindelijk gingen ze wel weg. Ik keek naar Cleo, die voor dit ding neerknielde en ik hield mijn hoofd schuin. Volgens mij wilde ze dit helemaal niet doen en daardoor kwam ze ook niet heel erg leuk over op het moment dat ze zich voorstelde. Het was meer iets wat ze hoorde te doen, in plaats van dat ze het deed om echt aardig over te komen. ‘Ik heb liever niet dat je doet alsof je het leuk vindt om dit te doen,’ mompelde ik. Het was een beter alternatief dan dat één van de jongens het zou gaan doen, maar alsnog! Ik kreeg nou niet echt de indruk dat ze het leuk vond om dit te doen. Dan kon ze daar beter eerlijk over zijn dan dat ze deed alsof! Ik zuchtte en duwde de tralies voorzichtig een stuk omhoog, waarna ik uit de kuil klom. Ik kwam overeind en klopte mijn kleding af, die nu al vies was geworden doordat ik op de grond had gezien. Ik keek om me heen en ik probeerde het een beetje in me op te nemen. Het leek alsof we nu in het midden van het gebied stonden, naast het houten gebouw. Er was een plek waar mensen bezig waren in een soort tuin en er waren ook dieren, maar het meest indrukwekkende was nog wel dat er om ons heen grote, hoge muren stonden. Er leken zelfs openingen in te zitten. Toch leek niemand daar naar binnen te gaan. Alsof het niet mocht, of niet kon. Anders zouden ze dat wel doen, leek me. ‘Waar zijn we?’ vroeg ik nieuwsgierig en ik draaide me om naar Chuck. Hij moest me ook rondleiden, toch? En als Cleo er toch geen zin in had, dan zou ik mijn vragen ook niet aan haar stellen! ‘Eh, we noemen dit de Glade,’ zei Chuck zachtjes en hij begon een beetje met zijn vingers te spelen. ‘Maar ik ben er nog maar een maand. Cleo al een jaar.’ Hij knikte naar Cleo en ik keek weer naar haar. Nu ik ook stond, was het wel duidelijk dat ze een stukje kleiner was dan ik. Iets wat ik niet had gedacht toen ik haar net had gezien, maar dat kwam omdat ze toen ook tussen alle jongens had gestaan en daardoor leek een meisje al snel best wel klein. Ze was echter net iets groter dan Chuck en Chuck was volgens mij niet veel ouder dan een jaar of twaalf? Zo zag hij er in ieder geval uit! Cleo was vast wel wat ouder. Dat leek me tenminste. 

Cleo.
Ik wilde gewoon weer terug naar de diertjes. Die waren veel leuker dan hier zijn! Ik had echt geen zin om Nefeli rond te leiden. Ergens was het leuk dat ik eindelijk iemand was die ik rond kon leiden en waarschijnlijk moest ik heel erg blij zijn dat ik niet meer het enige meisje was. Dat was ik echter niet, ik vond het heel erg vreemd? Ze deed vreemd en de andere jongens ook! Alsof ze ineens een geschenk was. Een prinsesje? Ik vond het echt vreemd dat ze haar zo noemden! Ze had zichzelf opgesloten in een Slammer, dat was toch idioot om te doen. Ik hoefde hier niet te zijn, de rest had dat duidelijk heel erg graag willen doen. Ik snapte echt niet dat Alby dit nu maar aan mij overliet. Chuck kon het ook prima alleen. Hij was wat jonger, maar dat maakte niet heel erg veel uit. Hij moest ook om leren gaan met iedereen. Nu stond ik hier ook en ik had er echt niet heel erg veel puf in. Het moest echter wel. Over een half uurtje zou ik vast weer bij de diertjes staan! Daar kon ik nu al niet meer op wachten. Ik trok mijn wenkbrauwen op door de woorden van Nefeli. Dat was nou ook weer niet aardig om te zeggen? Natuurlijk had ik hier geen zin in, maar ik had wel mijn best gedaan om aardig tegen haar te doen! Ze moest blij zijn dat ik tenminste normaal tegen haar deed. Al was ze nu waarschijnlijk al gewend om prinsesje te worden genoemd en wilde ze waarschijnlijk ook zo worden behandeld. Nou ik zou haar niet als een prinsesje behandelen! En ik vond ook niet dat ze zomaar even van alles kon zeggen, want ik deed wel mijn best! "Weet je ik kan ook weer gewoon weg gaan en een hele horde van de jongens halen om je rond te leiden. Vinden ze vast leuk." Zij volgens mij niet zo, dus ergens had ik nu echt de neiging om haar hier alleen te laten en gewoon een paar jongens te zeggen dat ze hulp nodig had!  Het irriteerde me alleen nog meer toen Nefeli alleen maar tegen Chuck leek te praten. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen. Ik vond dit echt helemaal niets. Ik had vaak al wel de eerste indruk van een nieuwe Greenie en niet iedereen werd natuurlijk mijn beste vriend. Maar ik kon van Nefeli wel echt gewoon zeggen dat ik haar echt niet mocht! Van mij mocht ze zo weer terug in de Box. Ik legde mijn hand op mijn heup en keek toe hoe Chuck met Nefeli praatte, uiteindelijk moest ik haar ook rondleiden, dat had Alby net gezegd! Ze was alleen zo vervelend om echt alleen maar tegenover Chuck te praten en dat irriteerde me echt al dood! Dat deed ze überhaupt al. Ze dacht dat ze ineens van alles kon zeggen, iets wat echt niet altijd kon! Ik vond het in ieder geval echt heel erg vervelend. Ik knikte ten teken dat ik hier al een jaar was, al leek het haar helemaal niets te boeien. "Kom op Greenie. K heb niet zoveel tijd." Ik had geen zin om tijd voor haar te maken, maar ik had het ook echt niet, want het duurde niet heel erg lang voordat de Runners terug kwamen, wat betekende dat ik moest gaan mappen. Dat kon ook wel een kwartiertje later, maar daar had ik echt geen zin in! Ik wilde niet zo lang bij dit mens zijn, niet langer dan nodig was. "Zijn de Slammers. Shucks die zich niet aan de regels kunnen halen komen daar in terecht." Ik gebaarde naar de plaats waar ze net uitkwam. Al snapte ik nog steeds niet hoe ze op het bloody idee kwam om daar naar binnen te duiken! Niemand deed dat dan ook? Ik vond het echt belachelijk en heel stom! 

Nefeli.

Het was toch niet fijn als iemand nep tegen je deed? Het was bij Cleo gewoon heel duidelijk geweest! Dan kon ik haar beter de moeite besparen om nep te doen, toch? Al leek ze het duidelijk niet heel erg te waarderen dat ik dat tegen haar had gezegd, maar het was me gewoon opgevallen? Dat neppe gedoe was voor ons beide hele erg vermoeiend en ik had haar alleen maar duidelijk willen maken dat ze dat niet hoefde te doen! Ik had sowieso liever antwoord op mijn vragen, dan dat ik rond werd geleid hier! Ik wist niet eens waar ik nu was! Al was het dus blijkbaar de Glade, want dat was wat Chuck had gezegd! Niet dat ik me daar iets bij voor kon stellen. Ik kende het woord niet eens! Toch leek het voor Cleo en Chuck een heel logisch woord te zijn! Toen Cleo begon over de jongens, schudde ik meteen mijn hoofd. ‘Liever niet.’ Ik hoefde niet al die jongens om me heen te hebben! Het was me net al veel te veel geworden en daar had ik nu geen zin in! Dan liever dit, al was het wel duidelijk dat ik Cleo echt had geïrriteerd met woorden, maar dan was ze gewoon heel gevoelig? Dat was niet mijn schuld! Ik keek naar Chuck, die niet echt leek te weten wat hij nu moest doen. Misschien zat hij voor zijn gevoel nu wel tussen ons in, maar dat was niet mijn bedoeling geweest? Hij was op dit moment de enige die nog aardig tegen me was geweest, naast Alby dan. Ik had eigenlijk liever gehad dat Alby dit had gedaan! Hij had zich in ieder geval normaal tegenover me gedragen! Niet zoals de andere jongens! ‘Greenie?’ herhaalde ik en ik keek vragend naar Chuck. ‘Ze bedoelt jou.’ Was ik een Greenie? Wat betekende dat in godsnaam!? Het klonk nou niet heel erg aardig? Ze zei het in ieder geval niet met een aardige toon in haar stem! Ik keek naar de kuil waar ik net in was gegaan om mezelf te beschermen tegen de jongens. Slammer? Shucks? Ik snapte er serieus vrij weinig van en ik snapte ook niet waarom Cleo de helft van haar zin in moest slikken! Ze kon toch gewoon normaal praten? Daar was echt niks moeilijks aan! Ik deed het toch ook? Zelfs Chuck deed het nog! Al had hij volgens mij net ook een paar woorden ingeslikt. Ik keek nog eens goed om me heen en mijn ogen bleven hangen op de grote muren. Dat was toch vreemd? Ik vond het in ieder geval vreemd! Niemand keek er van op, niemand liep er naar binnen, maar er waren wel een soort doorgangen! ‘Wat zijn die muren?’ vroeg ik nieuwsgierig, terwijl Cleo al verder liep. Ze wilde hier echt heel snel klaar mee zijn. Ik keek naar Chuck, in de hoop dat hij een antwoord zou hebben op mijn vraag. Hij leek naar een antwoord te zoeken, wat vast betekende dat hij het niet mocht vertellen! ‘Waarom gaat niemand daar naar binnen?’ Er moest toch een reden zijn! ‘Mag niet. Niemand van ons mag daar naar binnen,’ zei Chuck snel. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar de doorgang die het meest dichtbij was. Het was echt vreemd! De muren zaten rondom het hele gebied, dus dat leken de enige gangen te zijn waar je heen kon gaan! Waarom zou niemand er dan heen gaan? Omdat het niet mocht? Waarom zou het niet mogen? Het was echt vreemd! Alles aan dit was gewoon vreemd en ik vond het maar helemaal niks! Ik zag vanuit mijn ooghoeken wat uit een andere doorgang komen en ik trok mijn wenkbrauwen op. ‘Waarom komen zij er uit, als niemand er in mag?’ Dat was toch onlogisch? Je kon niet ergens uit komen, als je er niet in was gegaan! Chuck wendde zijn gezicht af en krabde aan zijn hoofd, wat betekende dat hij vast niet zou antwoorden. Dan maar Cleo? ‘Cleo, waarom komen er mensen uit, als er niemand in mag?’ 

Cleo.
Er was echt iets vreemds aan dit meisje. Niet alleen vond ik echt vreemd in mijn ogen klinken, maar iedereen kon haar ogen zien! Ze had twee verschillende kleuren ogen. Waarschijnlijk had ze dat zelf nog niet eens gezien. Ik wist niet eens precies hoe ik er uit zag! Newt had me wel dingen verteld, maar het was heel erg moeilijk om dat soort dingen in je hoofd voor te zien. We hadden hier geen spiegel, dus ik zou nooit weten of mijn ogen dezelfde kleur bruin hadden als die van Newt, of dat ze er heel anders uitzagen. Dat soort dingen konden allemaal! Ik wist ook wel dat ik blond was en krullen had. Mijn lichaam kon ik ook makkelijk zien, van boven in ieder geval. Voor andere mensen zag het er anders uit? Het was gewoon een vreemd idee. Dit meisje wist niet eens dat ze aparte ogen had en ze moest maar afwachten totdat iemand het haar vertelde. Ik had geen zin om haar zoiets mee te delen, want ze was alles behalve aardig tegenover mij. Dus waarom zou ik dan aardig voor haar zijn! Ze mocht blij met me zijn, voor hetzelfde geld was ze nog omringt door heel wat jongens die haar maar al te graag alles wilden laten zien. Ik kon ze altijd een beetje uit de buurt houden, want ik had echt geen zin in nog meer prinses-gezeur. Ik snapte echt niet waarom ze haar zo hadden genoemd en ik wilde het eigenlijk ook niet eens weten! Ze was alles behalve een prinses, ik vond haar nu voor een vervelend mens, dat moeite had om haar mond dicht te laten. Het was zo onbeleefd van haar geweest om te zeggen dat ik niet zo moest doen! Ze had niets over mij te zeggen, ik deed zoals ik wilde doen! Gelukkig leek ze wel even haar mond te houden, omdat ik over de jongens was begonnen. Dat moest ik maar onthouden, als ik haar straks nog een keer stil wilde krijgen. Greenies konden namelijk bloody veel vragen en daar had ik op het moment echt geen zin in. Ik besloot om eerst maar richting de Homestead te lopen, daar waren we nu toch dichtbij! Ik hoorde gepraat achter me, maar het kon me niet zo heel erg veel meer boeien. Natuurlijk had ze allerlei vragen, maar we hadden al wel besloten om niet alles meteen te vertellen. Dat deden we bij geen één Greenie. Mensen zouden rare dingen kunnen doen als ze te horen kregen als we in het midden van een doolhof zaten. Ik had het niet eens raar opgenomen, maar toen Chuck er vorige maand achter was gekomen, was hij doodsbang geweest. We wilden gewoon voorkomen dat mensen rare dingen gingen doen! Door bijvoorbeeld in doolhof in te rennen. Alby mocht ze dat vertellen. Hij had dat ondertussen toch al wel een stuk of elf keer gedaan, dus hij wist wel hoe het precies moest gebeuren. Ik hoorde maar al te goed dat het Chuck niet geweldig afging, maar dat was niet zijn fout. Dat mens bleef maar dingen vragen, die haar eigenlijk nog helemaal niets aangingen. Chuck kon haar niet echt de antwoorden geven, die ze graag wilde horen en toen was ik duidelijk ineens wel goed genoeg! Ik draaide me om en keek naar de Runners. Ik haalde mijn schouders op. "’t is hun taak." Ik haalde mijn schouders op. "We kunnen niet iedereen daar buiten hebben rennen, mogen maar een paar." Ze moest niet ineens op het idee komen dat ze daar ook naar buiten wilde. "Het is niet aan te raden. Je krijgt problemen als je graag daar naar buiten wil." Niet alleen met iedereen hier binnen, maar waarschijnlijk ook met de mensen buiten. Ik wilde niet dat ze er te veel over vroeg. Daarom moest ik haast wel ergens over beginnen toch? "Kun je goed zien?" Dat klonk misschien stom, maar het leek wel alsof ze aan één oog misschien niet kon zien? Ze had twee verschillende ogen! Dat was raar! Heel raar! 

Nefeli.

Er klopte gewoon helemaal niks van! Chuck had gezegd dat niemand daar naar binnen had gemogen, maar er kwamen wel mensen naar buiten? Dus dat betekende dat er ook mensen in waren gegaan en dat het dus niet klopte wat Chuck had gezegd! Hij leek echter niet te weten wat hij nu zou moeten zeggen en daarom was ik maar naar Cleo gegaan. Al was ze volgens mij niet heel erg blij met mijn vragen, maar wat moest ik dan!? Ik probeerde er alleen maar achter te komen waar ik was, wat er hier aan de hand was! Ik vond het allemaal maar vreemd, heel erg vreemd. Mensen die wel of niet naar buiten mochten, wat daar dan ook was. Heel veel jongens en blijkbaar maar één meisje, dat was toch ook vreemd? Al vond zij het duidelijk heel erg normaal. Ik niet! Zeker niet omdat ik nu het tweede meisje was! Ergens zou ze dan toch blij moeten zijn dat ik er was? Dat ze was ze duidelijk niet. Ik wist ook niet waarom. Misschien vond ze het wel niks dat er nu nog iemand was. Ik had geen idee. Ik wilde ook eerst weten wat hier aan de hand was. Daarna zou Cleo wel komen! Ik bleef kijken naar de jongens die terug kwamen en ik hield mijn hoofd schuin. Cleo had ze Runners genoemd. Die mochten dus wel daar naar binnen? ‘Waarom is het zo erg als iemand daar naar binnen gaat? En als het zo erg is, waarom stuur je dan überhaupt mensen naar binnen?’ Dat was vreemd! Ze had het net nog gezegd dat het gevaarlijk was en dat je problemen kon krijgen als je daar naar binnen ging, maar waarom gingen er dan wel mensen naar binnen? Ik vond het gewoon vreemd! Al was het blijkbaar hun taak. Dus ze hoorden het te doen? Dat haalde ik er in ieder geval uit, maar het bleef echt heel erg vreemd! Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek naar Cleo. ‘Wat is dat nou weer voor een vraag? Natuurlijk kan ik goed zien?’ Ik zag alles! Waarschijnlijk zag ik net zoveel als dat zij kon zien, dus ik snapte echt niet waar die vraag opeens vandaan kwam! Misschien had het iets te maken met een taak die ze me wilde geven? Ik vond het in ieder geval een hele vreemde vraag! ‘Ik denk dat ze het vraagt vanwege je ogen,’ zei Chuck, wat het niet heel erg veel beter maakte. Er was helemaal niets mis met mijn ogen? Niet dat ik wist! Al had ik eigenlijk geen idee? Ik wist niet eens wat voor kleur ze waren! Ik kon het me in ieder geval niet herinneren! Was er iets met mijn ogen? Ze deden geen pijn? En voor zover ik wist, kon ik alles zien. Toch leek er iets aan de hand te zijn, want anders zou Chuck het niet zeggen? ‘Wat is er met mijn ogen?’ Er moest iets zijn, anders zou hij het niet zo zeggen! Hij zei het ook echt alsof er iets aan de hand was? Alsof het niet normaal was wat er aan de hand was, maar ik merkte helemaal niks aan mezelf! Voor zover ik wist, waren mijn ogen helemaal prima! Fysiek in ieder geval wel! Dus er kon helemaal niks mis mee zijn? ‘De één is groen, de ander blauw,’ antwoordde Chuck zachtjes en in eerste instantie dacht ik dat het een grapje was. Dat het gewoon iets doms was wat ze deden met iedereen die hier naar boven kwam, maar ik wist wel dat het bestond? Het had zelfs een naam! Heterochromia! Ik wist dat het plotseling kon gebeuren, maar dat het ook erfelijk kon zijn. Ik had echter geen idee of ik het altijd al had gehad? Ik kon me er helemaal niks van herinneren! Het kon echter ook zo zijn dat het heel gevaarlijk was? Ik had op dit moment nergens last van! Al kon het nog altijd zijn dat het gewoon een grapje was.

Cleo.
Ze was vervelend! Ik vond haar nu echt al vervelend en ze was hier misschien net een halfuurtje! Van mij mocht ze echt weer terug in de Box. Ik wist ook wel dat ik niet zo over een nieuwe Greenie mocht denken. Voor haar was het ook vervelend om hier te zijn. Ze wist niet waar ze was, ze was echt alles kwijt en voelde zich vast heel erg onzeker over van alles en nog wat. Dat hadden alle Greenies. Maar ze waren niet allemaal zo vervelend geweest. Ik vond dat Nefeli echt gemeen was geweest tegenover mij en het maakte me voor de rest eigenlijk niet zo heel erg veel uit wat er precies aan haar was. De rest vond haar geweldig, maar ze hadden haar nog niet eens horen praten! Ik wilde haar niet eens meer horen praten. Er was gewoon iets aan haar stem wat ik heel erg vervelend vond. Het was betweterig! Alsof ze alles beter wist. Terwijl ze hier niet eens wat over wist! Ze was hier net, ze wist niets over de Glade of over ons! Ze zag alleen maar denken en ze dacht meteen dat ze er heel wat over kon vragen. "Weten wat moeten doen en wanneer ze terug moeten zijn. De muren gaan dicht, niet de plaats waar je wil zijn, helemaal ’s nachts niet." Ik had echt een hekel gekregen aan het doolhof sinds Newt er een tijdje had gelegen en we niet hadden geweten wat er precies met hem aan de hand was geweest. Nu was het misschien een paar maanden geleden, maar ik dacht er nog vaak genoeg over na en ik was echt heel erg blij dat hij er nu niet meer naar binnen hoefde! Ik vond het heel erg fijn om hem dicht bij me te hebben en hem vaak genoeg te kunnen zien. Hij hielp echt overal, maar vooral in de tuinen. Maar hij kwam ook vaak genoeg bij de diertjes werken! Ik vond het geweldig om daar te zitten, het ging echt heel erg goed en er waren laatst ook nog kleine geitjes bijgekomen! Die natuurlijk ook gewoon namen hadden moeten krijgen! Anderen snapten het niet echt, zelfs Newt volgens mij niet. Maar ik vond het fijn dat ze een naam hadden! Ik rolde met mijn ogen door de woorden van Nefeli. Het was een hele normale vraag geweest, gezien haar ogen! Die kon ze zelf niet zijn, maar er moest toch iemand zijn die het haar vertelde. Dat deed Chuck nu. Gelukkig hoefde ik ook niet meer met haar te praten, want door haar woorden begon ik haar alleen nog maar minder en minder te mogen. Ze was vervelend. Ik had gewoon een normale vraag gesteld, gewoon alleen maar uit belangstelling! Als er iets met haar ogen was geweest, dan hadden we haar naar Clint en Jeff moeten brengen en nu we toch bij de Homestead waren, was dat net zo makkelijk! Volgens haar ging alles goed, maar misschien wist ze wel gewoon niet hoe ze normaal gesproken hoorde zien! Er waren zoveel dingen die ik niet meer wist van voor dat ik hier was gekomen. Er waren zoveel woorden die ik nog wel kende, maar ik had echt geen idee wat ze precies betekenden of wat ik er mee had gedaan! Het was zo vreemd, maar ik dacht er steeds minder over na. Ik was hier een jaar, ik hoorde hier nu. Ik was blij dat ik op deze plaats was, want verkeerd had ik het hier namelijk echt niet. Ik knikte, ten teken dat Chuck de waarheid vertelde. Hoe kon ze daar nog over twijfelen? Zo keek ze me wel aan! Alsof hetgeen wat we beiden hadden gezegd, helemaal nergens op sloeg! "Alles goed dus. Nou dit is de Homestead. De Medjacks zijn hier. Sommigen slapen hier en voor de rest zijn hier ruimtes waar we ons wassen." En ze vergaderden hier, maar dat hoefde ze niet te weten, want dan wilde ze meteen weer over waarover precies!