Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een glazen muur stond in hun weg toen ze beide de plek arriveerde waar Jack gevangene werd gehouden. Er was geen weg uit; drie betonnen muren omringde zijn zijkanten en achterkant en een dikke lagen glas beschermde zijn voorkant. Het was de enige manier om zijn toestand te bekijken. Te zien wat hij deed en eventuele ontsnappingspogingen te ontwijken. En op dit moment zag alles er rustig uit. Zijn lichaam zag bleek en zijn hart klopte vaker en harder dan normaal, maar dat was het enige wat hij tot nu als verandering aanzag.
''Are you doing this for your sister or for yourself?'' Hij keek op bij haar vraag, zijn wenkbrauwen opgetrokken. Het was een onverwachte vraag, totaal niet toepasselijk in deze situatie, maar hij was niet van plan om te zwijgen. ''My sister is a pity woman. It makes her weak, vulnerable and predictable. But it's my duty to protect her from men, including vampirehunters. So I am not only doing this for myself, if that's what you think.''
''How? By torturing one of her boyfriends?'' Een spottende lach verliet haar lippen. Het hield hem aangenaam bezig, maar hij vertikte het om het te vertonen. Het was tenslotte een heks die hem belachelijk maakte, alsof het niets was. ''Really funny, Adriana,'' zei hij haar, rollend met zijn ogen. Hij wist dat beide van zijn 'vrienden' het idee in hun hoofd hadden dat hij dit enkel en alleen deed om zichzelf te vermaken. Ze realiseerden zich niet dat hij hiermee ook Adoria van haar problemen afhielp. Moorden of niet, hierna zou Jack echt niet meer als de oude terugkeren. Dat geloofde hij met hart en ziel. ''I assure he won't hurt her. He'll be broken if he evades his own hell.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Altijd had hij gedacht dat het niet erger kon worden. Dat zijn leven toch al een dieptepunt had bereikt en hij niets te verliezen had. De pijn die hij altijd had moeten verduren eiste bij Jack zo zijn tol op. De muren die hij om zichzelf heen had gebouwd om weinig te laten blijken. Schijn hoog te houden waardoor hetgeen juist veroorzaakt werd. Maar nu? Het was een héél ander verhaal.
Hij zat in zijn eigen gevangenis gestopt. Onmogelijk om een uitgang te kunnen vinden, hetzelfde voor waar hij zich nu bevond. De beelden die zich voor zijn ogen afspeelden maakten hem gek, niet wetend of wat hij zag het heden was, zijn verleden of de toekomst. Was het een nachtmerrie of werkelijkheid? Was het een illusie of de wereld waarin Jack zich nu momenteel bevond?
Het vormde een labyrint zonder de opening om te vinden. Een oneindige tunnel, leidend naar niets meer dan een verdere diepte. Hoe langer hij zich er bevond, des te dieper hij zakte. Nee, besefte hij zich toen. Alles wat hem overkomen was, was nog niets vergeleken met nu. Fysieke pijn was te verdragen. Te volharden terwijl hij zich op iets anders probeerde te focussen. Hier en nu was er geen uitweg. Geen ontkomen aan wat er voor hem flitste, hoewel hij wenste dat het bedrog was.

Zijn passen werden voortgezet door de rustige straten van de Community. Geen mens was er te vinden rond tijden als deze, voor normale mensen diep in de nacht; voor hen pas middag. Trainen trok zo weinig aandacht van buitenstaanders. Tevens vielen de aanvallen vaak rondom middernacht, waardoor ze keer op keer op scherp moesten staan. Het zou niet de eerste keer zijn dat men probeerde in te breken in de community, in de haastige beslissingen om ze het 'betaald' te zetten.
Metalen omheining met vele bewakingscamera's voorkomen de komst van indringers. Bewakingsroutines om het gebied veilig te houden werden om het uur ingezet, waaronder rond deze tijd nu hij zich een blik wierp op zijn horloge. Tot afkeer van Jack zat ook zijn dienst eraan te komen. Nu zijn vader hem voor de zoveelste keer dacht wat te kunnen flikken, vertikte hij het om eraan toe te geven. De man mocht oprotten met zijn uitspraken over familie-eer, de royals of zijn zogenaamde plichten. Het was tenslotte zijn leven, niet die van iemand anders.
Zijn drang naar een bepaalde vloeistof voelde hij omhoog komen. Aantrekkelijk voor zijn belevenissen van laatst, tenminste om het te kunnen laten varen. Het bood Jack een gemakkelijke route om voor even alles te vergeten. Het duurde dan ook niet lang voor hij zichzelf de bar binnenliet, het geweten over zijn shift genegeerd uit protest.

Achteraf gezien had Jack zich ertegen moeten bevechten. Hij had moeten laten zien dat hij sterker was dan dat. Dat hij niet zoals de meesten hem vertelden hetzelfde was als zijn vader. Neigingen om tegen zichzelf te schreeuwen om te stoppen, zijn tempo te doorbreken. Zichzelf te confronteren met het feit wat hem te wachten stond. Maar zijn controle over zijn lichaam was weggevaagd ondanks zijn wanhopige pogingen om de beheersing terug te krijgen. Het was een verloren zaak geworden. In zijn hoofd was hij zichzelf langzamerhand aan het smeken om zich terug te trekken. Roepend waarom hij het had gedaan. Schreeuwend en vloekend over hoe hij het in zijn hoofd kon halen. Het was tevergeefs. Zijn geheugen vormde een bioscoop voor zijn oogopzicht; hij had enkel de mogelijkheid om toe te kijken hoe het verhaal zich voortzette.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You don't know him. How can you be so sure?''
''I know how powerful your magic is, love. It would be impossible if he escapes his maze without any damage,'' zei hij vol zelfvertrouwen, alsof hij wist waar hij het over had.
''Ah, I guess the word 'kind' do exists in your dictionary. I've never heard a compliment coming from your mouth.'' Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ''Ha-ha. You're such an ironic person.''
Hoewel hij de meeste stiltes oncomfortabel vond, gaf het hem dit keer een vredig gevoel. Kijken naar de een vampierjager die leed, onderhield hem en gaf hem de gedachte dat hij een man was van goede toestand. Hij had kennissen over de hele wereld. Heksen, vampiers, weerwolven en zelfs een hybride hielp hem wanneer nodig. Iedereen die hij nodig had, was hier en dat was het enige wat telde.
Hij plaatste zijn hand in zijn broekzak en wierp ondertussen Adriana een blik toe. 'How does it infects his mind?'' vroeg hij, de stilte weer onderbrekend. ''He sees negative visions or flashbacks, so he's hallucinating..'' Ze stopte haar zin, haar volledige aandacht gericht op het slachtoffer. ''They send a message. It has to come over, if he wants to evade his, so called, hell. The visions are ment to see things you can or could avoid, especially lies. Telling a lie is easy, but seeing a lie, which you've told yourself, as the truth is more than just difficult. Once, you need to face the fact and it's obvious that it's not easy to process the truth. But that's all I know. I am not able to see the visions he's going trough.''
Hij bewonderde haar scherpte. Er was geen enkele heks die zoveel kennis had als zij. ''There are some miserable times to come.'' Malicieus zette hij een grijns op, zijn ogen het licht volgend. Een doffe zonnestraal drong door een minuscuul kleine spleet de schuur binnen en viel rechtstreek op het levenloze gedaante. Jack's levenloze gedaante. Een spotlight, noemde hij het.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het voelde er zoals hij gewend was, zodra hij zich binnen voelde stappen en niet veel later plaatsnam op een van de vele houten krukken. Onstabiel, zoals gewoonlijk, maar hem leek het toendertijd niet te deren. Geen van de eerste keren dat Jack er had gezeten. De werknemers kende hij er als een van de besten, vooral de man achter de bar. Zijn blonde, in zekere zin zelfs witte haar stond boven iedereen uit en maakte dat hij hem nog herkende. Zijn naam wist hij zich niet te bedenken tot het punt waarop de man naar hem toeliep en zijn naam op het metalen plaatje glinsterde. Brent. Brent Taylor.
Zijn vrolijke glimlach liet hem enigszins vriendelijk achter, hoewel bij Jack zijn vrolijkheid nergens te zien was. Hij had geen enkele reden om zichzelf goed te voelen. Hij nam niet de moeite om het te verbergen, simpel gezegd vanwege de frustraties. Bovendien wist de man maar al te goed dat wanneer hij er op kwam dagen hij allesbehalve in de bui was om een gesprek aan te gaan. Meer dan wat minuten gingen dan ook niet voorbij voor er een glas voor hem neer werd gezet, gevuld met een of andere sterke drank. Welke was een raadsel, maar wat zou het ook? Het ging om het effect. Wat hem betreft zou hij op momenten als deze zelfs nog jenever naar binnen kunnen werken.
"Thanks," mompelde hij hem nog toe, voor hij zijn blik tot het glas wendde en het naar zijn lippen bracht. Zijn bedoelingen om er alleen te zitten met de instelling om alles te laten bezinken werden naarmate hij er zat, verstoord. Zijn gedachten reikten uit naar de barman die besloot om hem toe te spreken. Bij het waarnemen van de stem werd het echter duidelijk wie er werkelijk naar hem toekwam. Klanken die hij zo gemist had. Het streven om haar weer te zien, al was het maar voor een paar seconden.
"Hey, is everything okay?"
Hij voelde zichzelf wat bijdraaien. Zijn ogen gaande naar het lichaam van een meisje waarvan hij had gedacht haar nooit meer te zien. Degene wie hij zo hard had geprobeerd te vergeten, dat het hem pijn deed om haar voor zijn zicht te zien. Haar expressie bezorgd, alhoewel hij zich herinnerde dat het altijd al zo was geweest wanneer ze hem op kwam zoeken.

Zijn adem stokte acuut terwijl hij haar uitgebreid bekeek om alles vluchtig in zich op te nemen. Twee heldere, groene ogen die hem aankeken met dezelfde blik die hem altijd achtervolgd had. Haar glimmende, lange bruine lokken die ze voorzichtig achter haar oren streek. Een kleine glimlach werd hem geschonken. Oprecht en verheugd. Grote schok kwam bij hem aanzetten, starend naar elk detail uit paranoia dat hij het mis had. Dit kon niet waar zijn.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Don't be so confident. You still have a part to deliver, Robertson.'' Snibbig keek hij haar kant op. Het was haast onwaarschijnlijk dat ze er iets voor terug wilde. Het was een kolossaal aanbod. Niemand, buiten hun eigen soort zelf, zou zo'n aanbod weigeren. Integendeel. Het kostte hen een rib uit hun lijf om zo'n aanbod aan te kunnen nemen, maar Adriana dacht daar blijkbaar heel anders over. Het werd hem gevraagd of hij, in ruil voor haar daad, bloed kon leveren van Klaus. Een haast onmogelijke opdracht om uit te voeren, maar toch aarzelde hij niet om haar wil te voldoen.
''What are you planning to do with it? Are you going to kill him with his blood and your magic?'' vroeg hij, lichtelijk benieuwd. Heksen vond hij maar excentriek. Werkelijk alles konden ze gebruiken om een doel te bereiken, zelfs al was het iemand zijn of haar teennagel. ''That's none of your buisness. I am not your friend, remember?'' Haar vurige blik liet hem koud. Er verscheen zelfs een zwakke grijns op zijn gezicht. ''Surrounded by tough people. Always dreamed of that,'' spotte hij.
Hij hield afstand van haar. Genoeg om uit haar 'intieme zone' te blijven. Zijn blik daarentegen was gericht op de houten deur die zich aan het einde van de gang bevond. De stem die van veraf te horen was, herkende hij uit duizenden, evenals zijn geïrriteerde gescheld. Kortdurend schudde hij met zijn hoofd, zijn vinger automatisch glijden over zijn lippen. ''Prepare yourself for his bad manners. He doesn't know how to be polite in his conversations when he's mad.''
''I've known him for five years, so trust me. I know how he works.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In tegenstelling tot hoe hij zich voelde, overduidelijk in paniek, ging de Jack in het verhaal door alsof er niets aan de hand was. Hijzelf bleef alsmaar kijken naar haar ogen. Al die tijd had hij geprobeerd om haar te vergeten. Alles te vergeten rondom Alina, om de pijn buiten te sluiten. Maar nu hij haar voor zich zag wist hij totaal niet wat hij ervan moest denken. Altijd was hij aan haar blijven denken. Hoe veel hij wel niet zou doen om haar stem nog een keer te horen, haar glimlach nog een keer te kunnen zien. En hier was ze dan, voor hem staande met diezelfde vrolijkheid die Jack haar altijd vond sieren. Hoe was dit mogelijk?

"Yeah, I'm fine," mompelde hij naar haar terug, zijn schouders ophalend. Bij hem kwam er een zwakke glimlach vanaf om de bezorgdheid wat weg te laten gaan. Een flinke slok drank verdween in zijn mond, zijn blik terugkerend voor zich uit. Aan het gerommel naast hem was te horen dat ze had besloten om naast hem plaats te nemen. Het geschuif van de kruk klonk in de nu haast lege bar, al was er weinig twijfel over hoe het er storm zou lopen die avond, of zogezegde 'middag' voor de medemens.
"I've been looking everywhere for you," werd hem verlegen verteld. Het glas werd intussen zonder vele aandacht te trekken van hem weggeschoven. In de poging om hem te slim af te zijn, ondanks dat hij het allang opgemerkt had en het koppig terugschoof. "You know, this ain't gonna help." Slechts een verspilling van energie om haar moeite in hem te steken. Hij was een zinloos geval en ze wist het. Keer op keer probeerde ze hem er weg te krijgen met de redenen om zichzelf niet de put in te helpen. Volgens haar moest hij zelf zijn problemen oplossen met zijn vader, zijn uitvlucht niet zoeken in een of andere bar. Hoezeer hij het werkelijk heeft geprobeerd, had het hem voor geen meter geholpen. Jack had het voor haar geprobeerd, maar het was overbodig. Geen van hen allen kon hem helpen met de zaken rondom zijn leven. Zijn verbazing was voornamelijk dat hij dan de enige was die het in kon zien.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Don't want to bother you, but have you seen Jack today?'' vroeg ze, net nadat de bel zich had laten horen. Ze had hier heel de dag gezeten. Vanaf half negen tot tien voor vier, maar hoe vaak ze ook het schoolplein, evenals school, rondkeek; er was geen teken te vinden van Jack's aanwezigheid. Het ontrustte haar. Eindelijk dacht ze dat hun relatie 'oké' was, zonder enige problemen, maar na het spel, had hij niets meer van zich laten horen. Geen SMS, noch telefoontje.
Ontwakend uit haar gedachtes, tikte ze nerveus op de tafel. ''No, but I guess he's just 'sick'. You shouldn't be worrying so much, Ad. He can take care of himself,'' spraken de wijze woorden van haar vriendin, maar hoe zinnig het ook klonk, het stelde haar niet gerust. Hij had nauwelijks gedronken bij haar aanwezigheid en ze verwachtte niet dat hij, na haar afwezigheid, hij zichzelf lam had gegoten met drank. En hoeveel moeite kostte het hem om zichzelf afwezig te melden?
''I'll just go to his house. Makin' sure everything is okay and if -''
''Stop being so concerned. You're not his babysitter and I do not think he needs one, either.'' Haar worden hielden haar niet over om te stoppen met het 'bezorgd zijn'. Het was ongemanierd om hem alleen achter te laten. Ze had op zijn minst een stuk een stuk terug moeten lopen, tezamen, zodat er geen ongeluk plaats hoefde te vinden. Hij was nu eenmaal niet zoals de rest en hij had, hoe dan ook, zijn geheimen uitgesproken in de buitenwereld. Ze had niemand gezien, maar dat wilde niet zeggen dat vampiers haar niet hadden gehoord.
Ze keek haar vriendin aan, haar lippen omringd door een onechte glimlach. ''Maybe you're right. He's not my concern. I barely know him,'' loog ze. Ze liet zich niet ompraten door haar vriendin. Kijken of het met ging, of hij überhaupt thuis was, was wel het minste wat ze kon doen.

Het duurde niet lang of Jackson verscheen, vertoornd, in de deuropening. De deur werd met een harde knal dicht gesmeten en de spullen in zijn hand werd zonder enige voorzichtigheid op de grond gegooid. ''I swear it on my mother's life, that man is a fucking pain in the ass. He's lucky that I haven't killed him, yet!'' Zijn geschreeuw drong met geweld zijn oren binnen. Het was ongelooflijk luid en niet om aan te horen. Het was gebruikelijk dat hij zijn frustraties op die manier uitte, maar het hinderde hem nog steeds elke keer.
''And we're talking 'bout?'' sprak de nonchalante stem van Adriana. ''That stupid pig, called Fiësto. I mean, literally, he always have to stand in my way and -''
''Stop it, Jackson. Just .. stop it. You won't make it better if you just scream here around, acting like it's a big deal. If you want to get rid of him, then kill him. No one is stopping you from doing so,'' zei hij, terwijl hij naar de goederen liep, die nog steeds op de grond lagen. Twee bloedzakken en meerdere touwen lagen op een hoopje bij elkaar. ''But thank you for bringing this to us.''
Hij hief zijn hoofd op, recht vooruitkijkend naar zijn gezicht. Zijn ogen zagen minder fel dan tijdens zijn binnenkomst en zijn gescheld was volledig gestopt, maar het had hem niet volledig gekalmeerd; zoals verwacht. Anicetus was nog geen eens nieuwsgierig naar wat Fiësto dit keer had gedaan. Hij stond zo vaak in zijn weg en elke keer was het hetzelfde liedje. Het was dus niet meer interessant voor hem. Daarnaast moest hij zijn eigen problemen oplossen. Hij was oud genoeg en had kennis zat om het zelfstandig te doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tijden lang had hij zich ingebeeld hoe het was om haar weer voor zich te zien. Momenten hadden verstreken waarbij Jack zelfs bereid was om een moord te plegen, alleen al om de klanken van haar zachte stem te horen. Om haar voor een keer in haar prachtige ogen te kunnen kijken. Nu hij het kon, al was het voor hem ongeloofwaardig, kon hij niet om de pijn heen. Wetend dat het niet haar verschijning was die teruggekeerd was op aarde, maar een beeld waar hij niet anders kon doen dan staren.

"Then what'll help?" werd hem gevraagd. Haar hoofd wat schuin gehouden terwijl ze hem vol belangstelling aankeek. Haar ogen waren naar zijn inzien net diamanten geweest. Hoe ze naar hem keek, lieflijk en vol geluk. Het waren de kleine dingen die hij aan haar gemist had. Zijn vrienden zouden hem voor gek hebben verklaard wanneer ze hem zo hadden gezien.
Een duidelijk antwoord op haar vraag had hij niet. Jack's oplettendheid was al minuten geleden verdwenen, hetzelfde voor zijn gedachten naar gesprekken als deze. Zijn bezoek aan de bar was geen schreeuw om hulp geweest, zoals Alina het beschreef. Geen zoektocht naar steun voor de tijden waar hij zo'n hekel aan had gekregen. Enkel het streven om alles te kunnen vergeten had hem naar een oud gebouw vol drank, als deze geleidt. Voor de rest was het ondenkbaar waaraan hij haar medewerking kon gebruiken. Mocht ze hem gemeend willen helpen dan zou het op een geheel andere wijze moeten.
Zwijgenis vulde de kamer, Jack nadenkend over wat hij echt wilde. Geen verlangen was zo groot als vanmiddag en de rest van zijn dagen uit zijn geheugen te halen. Hiermee was hij overigens al prima mee opweg; zijn glas was inmiddels bijna leeg. Het laatste beetje sloeg hij meteen achterover, luisterend naar de geluiden om zich heen. Pas toen hij zich afkeerde van wat er in hem omging, viel hem de verouderde jukebox op. Achterin de hoek van de bar, verstopt achter een aantal houten planken. Verlicht met neon lichten die al een tientallen jaren meegingen gezien het hem anderszins amper was opgevallen. Allerlei kleuren kwamen bij hem binnen, gepaard met schijnbaar een mysterieuze blik aangezien hij er meteen op aangesproken werd door Alina.
"What are you planning on, Ivashkov?" vroeg ze grinnikend. Haar ogen leken zijn spoor te volgen naar het klassieke stuk, ongetwijfeld. Haar gelach nam de stilte weg, geamuseerd en ergens bespottelijk gezien zijn plannen. “Oh, hell. I ain’t gonna d-“
“Oh hell, you will Dragomir,” onderbrak hij haar plagend. Jack nam haar hand en trok haar eigenwijs met zich mee. Ze kende hem maar al te goed om te weten dat zijn plannen niet te ondermijnen waren, waarna ze zich vrijwillig mee liet voeren. Zonder enige moeite haalde hij de planken van het object af, neergelegd tegen de muren naast hen. De verlichting was zwak geworden, maar Brent had er niet over nagedacht om het uit te zetten. Zacht klonk een vrolijk deuntje in zijn oren. Het liet een grijns op zijn gezicht achter, eentje die buitengewoon blij was vergeleken met eerder. Rustig haalde hij wat kleingeld uit zijn zak en stopte deze in de jukebox. Haar blikken waarbij ze hem als een idioot beschouwde negeerde hij vol, zijn vingers glijdend langs de knoppen om een song uit te zoeken.
“The choice is yours," deelde hij haar lachend mee. "But you better pick a good one 'cause this is all the change I've got."

---

Ahh zo leuk c:
Ff huilen in een hoekje dat deze boy geen gif's heeft hahah
Dus bij deze dump ik ff een pic van een random jukebox om de lege plaats op te vullen ;p

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Do you think I can take him?'' Het was duidelijk dat hij niet meer helder kon nadenken. Normaal gesproken was hij enorm zelfverzekerd over zijn vechtkunsten. Hij veronderstelde zelfs dat hij Anicetus met gemak aankon.
''I don't think you can handle him, I know it. Just go, Jackson. Go and kill him.'' Zijn vriend knikte met zijn hoofd, waarna hij automatisch ook met zijn hoofd knikte. Het was hun teken om duidelijk te maken dat het oké was. En voor hij ook maar een woord kan zeggen, verdween hij uit hun zicht. Hij had niets achtergelaten, enkel een ijzige windvlaag die kort de hitte liet vergaan.
Hij keerde zich de rug toe naar de deur, zijn aandacht weer gericht op Adriana. ''How long does a vision take? Because he's sitting here for three houres and he's doing nothing, but shaking and sweating.'' Roerloos bleef hij enkele seconde kijken naar de twee bloedzakken die hij in zijn handen had. Hij was er niet aan gewend zoals zijn zuster er aan gewend was. Het vangen van zijn prooi, weten waar het bloed vandaan kwam en warm vloeistof zijn mond laten binnen vloeien, was iets waar hij eerder naar verlangde. Maar hij had geen keus nu. Hij wilde met eigen ogen zien als Jack zou ontwaken, als hij dat ooit zou doen.
Hij opende, luisterend naar wat ze zei, de tuit van de ene zak, terwijl hij de ander voorzichtig op de grond neerlegde. ''There is no time limit, so it can take ten minutes or it can take a week. You never know it, Anicetus. It's up to the person. It's their choice, not mine ours.'' Ontsteld trok hij zijn wenkbrauwen op. Een week? Hij had gezien hoe koppig hij was dus het was voorstelbaar dat hij een week zou behalen of misschien zelfs langer. En hoe vermakend hij dat ook vond, hij kon zich niet permitteren om hier nog een paar dagen te zitten. Het opzetten van een leugen om Jack neer te halen, vond hij al erg genoeg. ''But is there a manner to wake him up?'' vroeg hij, waar hij al direct antwoord op kreeg. ''No.''

i am sorry girll, maar je jukebox pic is ook very sexy so don't worry ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm.. okay. But I'm telling you; just one song."
Tevreden keek hij toe hoe ze één van de knopjes indrukte, volgend door de tonen van een of ander random
nummer. Hemzelf kwam het niet bekend voor in zijn oren. Het was naar zijn mening té rustig, te sloom. Echter, in plaats van toe te geven dat hij zojuist zijn laatste kleingeld verspild had aan een rotnummer, nam hij haar bij haar hand en liep naar het midden van de bar. Er was genoeg plek om met haar te kunnen staan en de tafels, samen met de stoelen, te kunnen ontwijken. Naar zijn weten hadden ze beide zo de gave om momenten te kunnen verstoren bij de kleinste dingen. Daarbij behoorde het niet tot zijn plannen om onderuit te gaan voor haar ogen.
Met een glimlach legde hij zijn handen bij haar heupen, licht bewegend op de muziek. Haar handen al gauw rond zijn nek geslagen, haar vingers verstrengeld. Dansen waren geen van zijn kwaliteiten geweest, maar sinds zijn doel was om afleiding te zoeken en hij Alina het wilde besparen om hem dronken te zien, klonk het idee in zijn hoofd acceptabel. Mede kon hij niet ontkennen dat het fijn voelde om haar zo dicht bij hem te hebben. Alleen al naar haar kijken was een bezigheid waar hij zich dagenlang goed bij kon houden. De glimlach zou voor geen goud meer van zijn gezicht gaan waarschijnlijk.
"So, this was your idea of helping, huh?"
Lachend werd hij aangekeken. De kleine kuiltjes in haar wangen weer zichtbaar geworden bij het tonen van haar amusatie. Voor antwoorden kreeg hij geen kans meer toegereikt. Nog voor hij het voor elkaar kreeg om zijn mond te openen, voelde hij haar lippen tegen de zijne, zacht en teder. Een kus die jammer genoeg niet veel langer duurde dan een paar seconden, voor het krakende geluid van de deur hun aandacht opeiste en ze beide uit reflex opkeken.
"Dragomir, you're up," verstoorde een harde stem de rust in de bar. De man zelf was zo snel als hij opgedoken was, weer verdwenen en liet Jack vragend achter hoe hij ze had gevonden. Hij had geen personen ingelicht over zijn plannen. Blijkbaar waren ze dan voorspelbaar geworden.
Haar blik beantwoordde hij met een kleine knik. Hij baalde dat ze weg moest, natuurlijk, maar de plicht riep. Hij wist dat er weinig aan te veranderen viel en trok dan zijn handen geleidelijk terug. Haar excuses beëindigden haar gezelschap, waarna ze bij hem vandaan stapte en zich een weg baande naar buiten, verdwijnend achter de oude klapdeuren, voor ze hem nog een laatste glimlach en blik gegund had die nog altijd op zijn netvlies gegrift stonden.

---

Haha yeah, ik moet toch iets plaatsen (:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zwijgend haalde ze haar telefoon tevoorschijn. Alle spamberichten, die bij het aanzetten tevoorschijn kwamen, negeerde ze door direct naar haar contacten te gaan. Het was de moeite waard om hem opnieuw te bellen. Kijken of hij dit keer wel zou opnemen, vooraleer ze bij zijn huis stond en zou merken dat alles een vals alarm was. Het duurde dan ook niet lang of ze was hem aan het bellen.
Het deuntje wat zich elk seconde opnieuw liet horen, leek voor geen seconde op te houden. De tijd die het nam ergerde haar, althans dat vertelde ze haar vriendin. Het was niet de tijd of het geluid die haar ergernissen waar maakte, het was de oneindigheid die haar ergerde. Hoe vaak ze ook belde, ze kreeg nooit een antwoord terug. Maar ze kon niet ontkennen dat haar vriendin gelijk had, want dat had ze wel degelijk. Hij was nog geen dag weg of ze ging al uit van het ergste, terwijl hij twee vrienden aan zijn zijde had. Ze had nooit voor de tijd gekozen om Jason te leren kennen, maar ze was er haast zeker van dat Tyler wel voor hem kon zorgen. Daar waren vrienden voor, nietwaar?
''My brother has decided to leave for a couple days, so it's better for me to enjoy the peace he has left. I'll see you tomorrow, my dearest friend.'' Beiden verliet het lokaal. Het einde van haar schooldag was aangebroken, maar ze had niet het gevoel dat ze kon rusten.Het maakte haar moe.
''Lucky you. My sister got back from the hospital, this morning and it is my duty now to give her what she needs,'' murmelde ze, haar ogen gerold. ''But-'' sprak ze verder, maar er werd haar geen kans gegeven om haar uitspraak af te maken. Adoria's schuldgevoel kostte moeite om in bedwang te houden.
''Really?'' How is she doin'?''
''She doesn't feel well, but she's making progress.''
''I am so glad to hear that and I am happy for you that you've your sister back, safe and well. Just call me when you need my help, okay? I'll be there, I promise.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met een zucht keek hij haar na. Het kwam weinig voor dat ze elkaar langer zagen dan 10 minuten, hooguit een kwartier, voor ze gestoord werden. Zowel door de diensten die ze moesten draaien om alles te 'leren' als de verplichte trainingen. Hijzelf zag het als zomerkamp, overigens deze wel langer duurde dan enkel een zomervakantie van rond de zes weken lang. Dat van hem zou nog één jaar door moeten gaan. Één jaar, tot Jack vrij was om te gaan waar hij wilde. Zijn plichten zouden nog altijd tellen natuurlijk, maar hij zou in elk geval meer zelfstandiger kunnen leven dan hij hier de kans voor had gekregen. Het maakte dat hij ernaar uitkeek om de Community achter zich te laten, gepaard met zijn familie en alles wat hij inmiddels verafschuwde.
"You want another one?" hoorde hij achter zich. Geen verder antwoord was noodzakelijk geweest om de boodschap over te brengen, op de knik die hij hem toonde. Opnieuw stapte hij terug naar de bar, gekeerd tot zijn plek op een van de barkrukken. Hij deed moeite om de ogen van Brent te ontwijken, zich richtend tot het glas voor zich. Slechts enkele seconden wist hij het vol te houden, voor zijn directheid aan kwam zetten en hij zijn hoofd wat omhoog tilde.
"What are you starin' at?" vroeg hij hem geïrriteerd. Jack gaf weinig om de meningen van anderen en zo ook die van Brent, tevens kon hij de aanstaringen niet bepaald waarderen. Op zijn zachtst gezegd was het ongemakkelijk om aangekeken te worden zonder enige aanleiding. Een paar slokken van de drank had hij onderwijl naar binnen gewerkt om zijn behoeftes van eerder te vervullen.
"Nothing man," vertelde Brent schouderophalend. Hem werd een kortdurende glimlach geschonken, die vervolgens binnen een mum van tijd verdwenen was zodra hij zich met zijn rug naar Jack toedraaide.
"She's a good one. You're lucky, Jack."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You gotta be kidding me,'' verzuchtte hij, kijkend naar haar gelaatsexpressie. Haar donkerbruine haren hingen als slierten voor haar vlekkeloze gezicht. Geen enkel gezwel of pukkel bevond zich op haar huid. Alles was glad waardoor haar helder groene ogen nog meer uitsprongen.
Het bracht een glimlach op zijn gezicht, kortstondig. Het verdween al voor ze het doorhad. ''I am not joking. You could think this trough if you had just listened to me, Anicetus. I've told you all the consequences but all you could do was pleasuring yourself by drinking.''
''Oh, I am so sorry for my impolite behaviour. I was just having fun,'' schertste hij, terwijl hij zijn bloedzak naar zijn lippen bracht. Zijn onder- en bovenlip omringden het tuitje; niets kon meer naar buiten lopen en al gauw vloeide het ijzeren vloeistof in zijn mond. Een geweldig gevoel overheerste. Het liet hem grijnzen en zijn zorgen vergeten. Alhoewel Adriana het niet kon waarderen. ''Gross. Drinking blood in the presence of a witch. Mannerly.'' Wrevelig haalde hij het bloed van zijn lippen vandaan. ''Don't be so annoying. I haven't brought you here to be bothered,'' zei hij, maar de kans om zichzelf opnieuw te voeden, liet hij voorbij gaan. Men hun blikken hinderden hem niet, maar hij wilde niet dat een heks zijn tegenstander wordt om de kleinste dingen. Hij kon niet altijd zijn eigen wil opvolgen; soms moest hij luisteren naar haar.
Onzorgvuldig liet hij de halfvolle bloedzak op de betonnen vloer vallen. Het zorgde voor meerdere druppels bloed die naar alle kanten werden geschoten door de enorme en kortdurende druk. Maar het stoorde hem niet. In tegendeel. ''No thanks.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een lichte kerm van toestemming ontglipte aan zijn lippen. De man had gelijk; hij kon inderdaad van geluk spreken met haar aan zijn zijde. Zijn verwachtingen van jaren geleden waren anders uitgekomen dan verwacht, nu hij erbij nadacht. Om eerlijk te zijn kon Jack haar, tot een paar maand terug, niet uitstaan. Het waren de trainingen en verplichte activiteiten die hen bij elkaar hadden gebracht. Mocht er toch nog wat goeds voortgebracht zijn uit het trainingskamp wat Jack tot zijn woonplaats - en evenzeer zijn leven - kon noemen.
"Yeah," mompelde hij haast onhoorbaar voor zich uit. "I am."
Het was slechts een kwestie van minuten voordat hij het glas leeggedronken had, en het met een klap op de bar zette. Al sinds vanochtend had hij zich gewaagd aan de drank. Ergens trok hij de grens, hoewel hij zeker wist dat hij het inmiddels allang overschreden had. Dag bij dag kon hij er meer bij hebben en was hij meer geneigd om zijn tijden in een plaats als deze uit te zitten. Niet dat hij veel beters te doen had thuis, waar hij zo veel haat tegen had gecreëerd tijdens zowel zijn jeugd als het heden.
Hij voelde het lichte gevoel in zijn hoofd opkomen. Een vrolijke glimlach op zijn gezicht naar Brent als teken van dankbaarheid. Echter wel tijdelijk, gezien het al snel verwaterde tot zijn neutrale blik. De situatie zelf zag er voor Jack onder invloed rooskleurig uit. Gevoelens die hij elke dag in zich wilde voelen om zichzelf staande te houden. Zo ook deze keer bleek het het geval te zijn.
Snel pakte hij nog wat cash uit zijn broekzak en legde deze neer op het houten blad, alvorens hij besloot dat het tijd was om het gebouw te verlaten. Des te langer de tijd was die hij er besteedde, des te groter de kans werd dat hij zijn eigen huis niet meer kon bereiken. Meer dan problemen kon het voor hem niet opleveren. Ook was het laatste waar hij op zat te wachten een nieuwe preek van zijn vader, zijn moeder of welke aanwezige dan ook in de donkere straten van de Community. Hij had wel betere dingen om te doen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You're such a kind person. I love you, Ad.'' Haar gevoel veranderde in een opwelling. Het was in contrast met haar medeleven, bezorgdheid en onwetendheid. De duisternis liet niets meer van zich merken en haar ongerustheid was, voor nu, niet haar belangrijkste prioriteit. Met een brede glimlach omhelsde ze haar vriend. Het sprak moed bij haar in om van iemand te horen dat zij of haar aardig vond. Ze had zelf door dat ze niet de brutaalste of gemeenste persoon was die zich hier door de straten bekommerde, maar een bevestiging gaf haar enkel meer motivatie om beter op haar gedrag te letten. Alles kon beter.
''Yeah, I love you too, Em,'' zei ze vreugdevol. Beiden liet een korte lach horen, voordat ze elkaar met een glimlach aankeken. ''Go to your home, you may enjoy your peace after surviving such a horrible school day.'' Wenkbrauwen ophalend nam ze haar armen terug waarna ze diezelfde twee lichaamsdelen langs haar lichaam liet hangen. ''Thank you. And I hope your sister will be alright. See you tomorrow, love.''
Zonder te wachten op haar antwoord, draaide ze haar lichaam om en verdween ze in de menigte.
Haast had ze niet, maar hoe leger de gang werd, hoe langer en sneller haar passen werden. Haar mobiel had ze nooit terug gestopt in haar broekzak. Het werd stevig vastgehouden door haar rechter hand, voor het geval haar telefoon over zou gaan. Wellicht van Jack? Zelfs al had ze de moed haast opgegeven, hield dat ene sprankje hoop haar in stand. Wonderen gebeurden elk uur, 24 uur lang en zeven dag in de week.

^ dit is werkelijk de mooiste foto die ik van haar face heb gezien
waarom is ze zo mooi omg

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld