Nefeli.
Het bleef allemaal een raar verhaal. We zaten hier in feiten opgesloten, met misschien wel vijftig mensen. Waarvan er dus achtenveertig jongens waren en twee meisjes. Dat hoorde niet? Dat was niet normaal! Ik snapte nog steeds niet wie dit had gedaan en waarom, maar daar leek Alby ook geen antwoord op te weten. Het was iets van buitenaf, of iemand. Iets dat ons hier naar toe stuurde en wilde dat we hier ontsnapten, of misschien ook wel niet. Ik wist het ook niet! Het enige wat ik wist, was dat ze hier leefden alsof ze dat altijd al hadden gedaan. Mensen hadden hun taak, er werden feesten gevierd, het leven ging gewoon door. Ik wist niet of ik dat zou kunnen! Niet als ik zou weten dat er iets veel groters speelde! Ik moest het echter gewoon proberen! Daarom ging ik naar de Med-jacks. Ze waren best aardig? Ik had misschien iets te snel geoordeeld over de meeste jongens. Clint en Jeff waren echt niet zo erg. Ze leken de hulp wel heel erg te waarderen. Jeff had gezegd dat ze ook maar deze baan hadden gekregen, omdat iemand hem had moeten hebben. Ze hadden lang niet zoveel medische kennis als dat ik had! Iets wat goed was, want nu kon ik het ze leren! Ik wilde gewoon beginnen met de basisdingen. Ik had gevraagd naar wat voor verwondingen er hier meestal waren, maar ze hadden gezegd dat het meestal de Slicers waren, die zichzelf in de vingers sneden. Dus veel zou er waarschijnlijk niet gebeuren, maar voor nu was dat juist goed! Want dat betekende dat ik hen wat dingen uit zou kunnen leggen en dat ze die ook op elkaar zouden kunnen oefenen. Als er dan toch iets gebeurde, waren ze in ieder geval voorbereid. Ik keek op toen Cleo binnen kwam en ergens verwachtte ik dat ze zou beginnen met schreeuwen, omdat ze nog steeds deze kamer wilde. Iets wat ik wel kon begrijpen, nadat ze twee nachten in de Slammer had gelegen. Ze mocht best in de kamer? Ik had nooit gezegd dat het niet mocht! Alleen Newt niet, maar Alby was het daar wel mee eens geweest? Dus ik snapte niet zo goed waar al het drama nou vandaan kwam. Volgens mij zaten die twee gewoon aan elkaar vast geplakt en konden ze niet zonder elkaar. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen ze zei dat ze me ergens voor kwam waarschuwen. Ik pakte de pakjes op die ze op het bed had gelegd en keek lachend op naar Cleo. ‘Je maakt een grapje, toch?’ Als ze me echt wilde waarschuwen voor hetgeen wat te maken had met wat ik in mijn handen had, dan kon het niet anders dat het een grapje was! In de pakjes die ik vast had, zat gewoon maandverband en tampons. Hetgeen wat je gebruikte als je ongesteld was! Daar had ik nog niet eens aan gedacht, maar dat gebeurde natuurlijk wel en het zou ook hier gebeuren! Cleo kwam hier echter binnen alsof het iets heel ergs was en het iets was waarvoor ze me moest waarschuwen. ‘Elk meisje wordt ongesteld, waarschijnlijk al vanaf haar twaalfde. Niks speciaals.’ Ik haalde mijn schouders op en legde de pakjes neer. Ik keek naar Cleo, die het nog steeds behoorlijk serieus leek te menen. ‘Dat wist je wel, toch?’ Wat als ze dat niet had geweten? Was dat mogelijk? Dat ouders, moeders, zoiets nooit aan haar hadden verteld? Of een oudere zus? Dit was toch basiskennis voor een meisje? Je werd gewoon ongesteld! Het was een teken van je lichaam dat je niet zwanger was, plus het was om alle troep uit je lichaam op te ruimen. Er was niks mis mee! Als Cleo ongesteld was, was ze in ieder geval niet zwanger. Dat was al heel wat? Dat betekende tenminste dat ze geluk had gehad! De hele Glade, want dit was echt geen plek voor een kind. Het was hier veel te gevaarlijk!