Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''What the hell is he saying?''
''Don't ask me. But it's probably Russian.''
Opnieuw bekeek hij zijn lichaam. Op het begin, toen hij wakker werd, leek het steeds beter met hem te gaan. Het bloeden stopte, evenals zijn versnelde hartkloppingen, maar alles leek terug te keren.
Het opmerkelijkste aan zijn houding waren de nagels die hij in zijn huid had gezet. Vol kracht, want het duurde slechts een paar seconde of bloed vloeide uit zijn hand. Het was niet alleen Anicetus die hem pijnigde, het was ook hemzelf.
''I don't know if he's just -''
Zijn uitspraak werd verstoord door een eigenaardig geluid. Het was zijn telefoon wat afging en duidelijk maakte dat iemand hem wilde bereiken. Diep zuchtend volgde hij Adriana's bewegingen naar het voorwerp.
''Is it Jackson?'' vroeg hij, terwijl hij ondertussen al zijn arm uitstak om zijn mobiel in handen te kunnen nemen. Zijn benen hielden dezelfde plek aan. Geen aarzeling liet hem van gedachte veranderen om alsnog de gedeelde ruimte te verlaten. Hij nam niet aan dat Jack zijn mond durfde te openen om hulp te vragen, hoe koppig hij ook was. Zijn toestand hielp hem daarentegen ook niet mee. Hij was een verloren jongeman.
''No, it's your sister.'' Zijn mobiel werd aan hem overhandigd in een rap tempo. Voor kort bleef hij naar het scherm turen waar haar naam in grote letters zichtbaar werd. Hij had absoluut geen behoefte om nu zijn zuster te bellen, maar hij kon haar moeilijk afwijzen. Hij wilde haar niet het gevoel geven dat er wat aan de hand was. Het zou haar alleen maar wantrouwiger maken.
Met tegenzin drukte hij alsnog op het groene icoontje, wat leidde naar hun conversatie.

Al; ''I just wanted to know if you're alright. You haven't texted me.''
An; ''I am fine. Don't worry about me.''
Al; ''Where are you now?''
An; ''Do you really think it's nessecary to know where I am?''

>> conversatie is niet afgelopen dus Jack mag zijn gang gaan x

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom?
Het bleef door zijn hoofd spoken. Een vraag zonder antwoord, onwetend wat ermee bedoeld werd. Jack had geen reden. Geen verklaring voor wat er gebeurd was, buitenom de alcohol die in zijn bloedbaan was wat hem ervan weerhield om actie te ondernemen. Een onschuldige was gestorven onder zijn toezicht. Het meisje waar hij van hield, de enige die hem liet voelen dat hij nog iets goeds in zich had. Volledig van hem weggenomen vanwege de behoefte naar bloed. Neigingen van bloeddorstige wezens om zich te moeten voeden. Waarom was tot alles te creëren, maar iets wat bij Jack alsmaar voor bleef komen tijdens de voorbij tikkende seconden, minuten. Waarom was het niet hem? Waarom was het niet hij, die er leeg lag te bloeden op de grond?

"Я убил ее."

Het doordringende geluid van een mobiel leek zijn 'trance' te verstoren. Een gevormde echo in de kamer, terechtgekomen bij iedereen en zo ook bij hem. Het maakte dat Jack enkele keren met zijn ogen knipperde om zichzelf wakker te schudden. Zijn gedachten geprobeerd om weg te duwen, op zijn minst de stem uit zijn hoofd te kunnen bannen. Kramp in zijn handen duidelijk voelbaar, hoewel zijn spieren nog altijd gespannen waren gebleven. Zijn nagels bevestigd in zijn beide handpalmen. Zijn gezicht enkele millimeters opgeheven om te zien wat er aan de hand was. Bij de woorden van de vrouw wist hij op te maken wie er belde. En als het nou niet Adoria Robertson was.
"Hi to you too, princess," murmelde hij scherp, zijn ogen teruggebracht bij het eerdere punt. Hoe ze het nog in haar hoofd kon halen om doodleuk een telefoontje te plegen, zat hem dwars. Wat wilde ze nou eigenlijk? Bewijs hoe haar plannetje uitgewerkt had zoals de bedoeling was geweest? Om uiteindelijk met haar eigen ogen te kunnen zien wat ze aangericht had? Hell, ze kon krijgen wat ze wilde. Ze kon zelf aanschouwen wat ze blijkbaar zo graag wilde; hem zien breken in duizenden stukjes. Hij ging voor de komende tijd waarschijnlijk nog nergens heen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
~ Adoria
Haar ontblote benen lagen uitgestrekt op de bank en haar rug werd gesteund door de armleuning. Het zorgde ervoor dat ze slechtziend zicht had op haar aanstaande televisie, waardoor haar aandacht enkel en alleen afgeleid kon worden als haar zicht naar de zijkant keerde.
''I just want to know where you are, in case something happens,'' sprak ze in, haar telefoon dicht bij haar oor. Zijn geheimzinnigheid deugde niet, maar er was niets wat ze kon doen om het te laten spreken. Het was zijn persoonlijkheid; dat kon niet veranderd worden als hij het niet wilde.
''It's none of your buisness.''
Ze had haar tegensprekende zin al paraat staan, maar iets aan de andere kant liet haar woorden één voor één in rook opgaan. De bijnaam die haar gegeven werd, was onmiskenbaar. Enkel Jack had haar zo benoemd, maar de stem die sprak, had amper sporen van Jack's spraak. Het was gebroken; geen enkel sprankje van vreugde was er te vinden. Anicetus had het weggenomen. Een brok in haar keel ontstond. Er waren geen twijfels mogelijk over de stem die zichzelf zacht, haast onhoorbaar, op de achtergrond verstaanbaar maakte. Het was die van Jack, hoe anders de stem ook klonk. Daarbij kon ze haar broeders afwezigheid en Jack's verdwijning geen toeval meer noemen. Het idee dat de vampierjager weggelopen was van zijn eigen problemen, was niets meer dan ondoordacht. Hij had niet de juiste benodigdheden met zich meegenomen en al zou hij echt weglopen zonder iets van zich te laten horen, wat betekende zijn vrienden dan voor hem? Al de mogelijkheden die ze in de tussentijd bedacht had, waren slechts een teken van wanhoop. Ze had moeten weten dat haar broeder hier iets mee te maken had. Hoe zwijgzaam ze ook was, hij had contacten werkelijk overal. Weerwolven, heksen en zelfs een hybride vormden zijn vele bondgenoten.
''I am sorry for the interrupting. It won't happen again,'' zei ze, zonder de glimlach die ze hiervoor op het gezicht had staan. Ze had altijd geweten dat haar broer een meedogenloos monster was. Hij vermaakte zichzelf door individuen, voornamelijk mensen, te pijnigen op allerlei manieren. En nu zat Jack, doormede van haar schuld, opgesloten met haar broeder. Hij was dan nog wel in leven, maar aan zijn stem was te horen dat hij pijn leed.
Terneergeslagen en wanhopig haalde ze haar mobiel van haar oor vandaan waarna ze ophing. Er waren niet veel plekken waar hij zichzelf met zijn slachtoffer uitnodigde. Het was dan ook aan haar om hem en Jack te vinden. Dat was wel op zijn minst wat ze kon doen; hem verlossen uit de kwade handen van Anicetus.

~ Anicetus
De stilte die viel, hoe kort het ook mocht duren, tussen het gesprek beviel hem voor geen meter, evenals haar reactie die volgde. Ze klonk heel anders dan voor Jack sprak, alsof ze iets doorhad, maar hij maakte zich vrijwel niet tot geen zorgen. De plek waar ze zich bevonden lag ver afgelegen in het bos van Mystic Falls, waar men zich niet durfde te vertonen. Hij verwachtte dan ook niet dat ze hen zou kunnen vinden. Het was ook maar de vraag of ze überhaupt doorhad met wie hij de ruimte deelde en of ze bereid was om opzoek te gaan.
Zijn telefoon gestopt met bellen, keek hij fel naar Jack. ''Is it that hard to keep your mouth shut?'' vroeg hij, terwijl Adriana zijn telefoon weer in handen nam. Zelfs hij vond het werkelijk een wonder dat ze nog zijn bevelen aannam, desondanks ze iets in ruil ervoor terugkreeg. ''She won't come to see or help you. It's just me, Adriana and you.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

"C'mon Jack, don't you want to leave this place? Travel to other countries? Visit Europe, Asia, or maybe Africa or something?"
Glimlachend werd er naar hem opgekeken. Haar stralende witte tanden in het kleine beetje zonlicht, wat zich door de schaduwen van de bladeren heen wist te wurmen. Haar hoofd leunend op zijn schoot, terwijl ze glunderend in zijn ogen keek. Af en toe afgeweken naar de natuur om hen heen. De planten en bomen die volop in de bloei waren, desondanks het slechte weer van de afgelopen dagen. De drukte van thuis achter hen gelaten zoals Jack altijd graag had. Hij genoot van de rust die er heerste in het geringe natuurgebied van slechts enkele vierkante kilometers grootte. Gefluit van de vogels klaarblijkelijk hoorbaar tussen het geritsel van de wind, die eens om de zoveel tijd zacht langs hen heen ruiste. In Jack's ogen perfect om zijn dagen door te brengen. Ongetwijfeld een plaats waar hij moeiteloos tijdenlang uit kon zitten. Geen gedachten naar de chaos in hun woonplaats. Niemand die hen kon commanderen, aanschouwen of aansporen om de uren beter te besteden. Enkel hij en Alina waren ter plaatse om de vredigheid waar te kunnen nemen.
"Nahh, I don't need to visit other countries to be happy," antwoordde hij lachend. Zijn rug intussen ondersteund door een van de vele boomstammen waaruit het bos bestond. Secondenlang rondgekeken om hen heen, tot hij de neiging niet meer kon onderdrukken en zijn blik opnieuw bij haar liet rusten. Het liet hem oprecht glimlachen om haar zo te zien. Altijd was ze de nieuwsgierige geweest, de avontuurlijke. Klaar om, zodra ze er de kans voor kregen, alles achter zich te laten en een nieuw leven te starten. Geïnteresseerd naar alles wat het leven haar te bieden had. Haar kijk op het leven wilde hij maar al te graag overnemen. Hijzelf droomde al te vaak over hoe zijn toekomst eruit zou zien. Tegen de verwachtingen in allesbehalve wat hem aannemelijk te wachten stond wanneer hij een voet buiten de Community zou zetten. Een gedachte die hij altijd voor zich had gehouden. Het was ongebruikelijk voor iemand afkomstig uit een plaats als deze om zich te verzetten tegenover hun plichten. Hij was toch echt geboren en getogen in een hechte gemeenschap. Mocht hij willen studeren, zou er al veel meer aan vooraf gaan dan een doorsnee tiener. Dingen die anderen niet leken te beseffen en zorgeloos hun plannen uit aan het stippelen waren. Zo ook Alina voegde zich bij die groep. Onverwachts kwam het dan ook niet dat ze belangstellend doorvroeg, met dezelfde glimlach op haar gezicht gevestigd.
"But what does make you happy? What do you want to do after all of this?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Binnen no-time had ze haarzelf een plaats gegeven op de rijdersstuur van haar auto. Haar motor begon te draaien waardoor een walm van benzinelucht, met een lichtere zweem van haar parfum, in haar rijtuig hing. Het geluid wat de drijvende kracht produceerde was in feite het enige wat haar oren vervulde. De klanken van de buitenwereld kwamen niet boven haar motor uit en werden bovenal tegengehouden door het automateriaal. Het glas, het blik. Alles aan de auto maakte de geluiden zachter dan dat ze in werkelijkheid klinken.
Muziek zette ze niet aan. Het maakte haar enkel nog nerveuzer dan ze al was en hoe zenuwachtiger ze was, hoe minder helder ze kon nadenken. Ze deed dingen zonder erbij na te denken.
Ze gaf gas. Haar auto werd verplaatst naar de kleine straat die langs haar woonhuis plaatsvond, maar desondanks de situatie met haar broeder en Jack, nam ze niet de moeite om zich te haasten. In plaats daarvan keek ze de omgeving door, zoekend naar iets verdachts. Of het nu vampiers waren of een stel tieners die zich rot lachten, alles kon aanwijzingen geven. Maar er was werkelijk niemand die zich op de straten of trottoirs bevond. Het was over het algemeen bekend dat haar woonomgeving uitgestorven was.

Omringd door duisternis, bekeek ze het bouwwerk voor haar zicht. Er viel niet veel te zien. Doordat de bomen de zon tegenhielden, was er haast geen zonlicht te vinden. Het was er donker en koud.
De plaats waar de schuur zich bevond, lag ver, ver afgelegen in het bos. Er was geen water wat het gebouw omringde, maar wel een overwoekering van bomen en struiken. Klimop, een wat woekerende grondbedekker, versierde de schuur. De ramen hadden geen kijk meer op de buitenwereld en de deur was haast onzichtbaar geworden. Het maakte de stalling mysterieus en zorgde ervoor dat men er weinig gebruik van maakte.
En misschien was dat wel de reden waar Anicetus juist voor deze plek koos. Hij hoefde zich geen zorgen te maken over eventuele indringers of spionnen. Hoe hard zijn slachtoffer ook mocht schreeuwen, er was niemand die het kon horen. Niemand die in actie kon komen en niemand die hulp kon halen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Verstrooid richtte hij zich tot een van de vele schimmen tussen de struiken. Meters afstand van hen vandaan, verborgen tussen het bladgroen wat hun omgeving overheerste. Het was onduidelijk te zien wat zich erachter verhulde alhoewel het voor Jack aandachttrekkend was. Nadenkend over een antwoord op haar vraag. Waar werd hij dan echt gelukkig van? Wat wilde hij bereiken in zijn leven? Een simpel gestelde vraag. Merkwaardig hoe ze het hoorbaar maakte als kinderspel. Voor zijn gevoel had het gemakkelijk te beantwoorden moeten zijn. Een vraag waar hij probleemloos op kon antwoorden. Maar wat maakte dan dat hij het zich niet kon bedenken? Dat hij geneigd was om erover te piekeren terwijl het een onschuldig iets was? Genoeg redenen kon hij voor zich halen waarom hij er weg wilde komen. Wat hem liet walgen aan de gemeenschap, waar hij onderhand een grote hekel aan gecreëerd had. Allerlei plaatsen waar hij zich liever wilde zien dan de stad waar hij momenteel was. Uitstekende universiteiten om aan af te studeren, opleidingen die hem meer interesseerden dan het vampierjagen hem ooit had gedaan. Gebouwen die hij met zijn eigen ogen wilde beschouwen in plaats van het op te moeten zoeken. Stempels in zijn paspoort, grote afstanden op de kilometerteller van een voertuig. Herinneringen aan elke locatie apart, geenszins de afbeeldingen die hij van internet kon halen. Maar was het wat hem echt gelukkig zou maken? Kon het hem opvrolijken zoals Alina het ongecompliceerd kon verrichten? Een zucht rolde over zijn lippen wanneer hij zijn ogen wederom terugbracht bij de hare. Zijn hand streek zacht over haar wang, en na een korte stilte sprak hij dan eindelijk. De glimlach vervallen tot zijn serieuze aanblik bij het loslaten van de woorden die hij naar buiten hoorde komen.
"I don't know."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze betrad het pand en zoals verwacht, vulde Jack's aanwezigheid de ruimte. Hij was echter niet alleen. Adriana stond in het midden van het pad, zwijgzaam kijkend naar Jack's gedaante.
Hardhandig duwde ze haar lichaam binnen een fractie van een seconde tegen de ijskoude muur. Ze kon haar botten horen breken en haar furiositeit zien, maar geen tegensparteling voerde ze uit. Ze had daar de tijd niet voor, want binnen no-time bevond haar hand in haar lichaam. Adoria's vingers omstrengelden haar hart, terwijl het warme bloed onverstoord door bleef lopen. En zonder enige gewetenswroeging, verloste ze haar hart van haar lichaam. Bloed ontglipte haar vingers. Het hart, vastgehouden door haar hand, bleef nog enkele seconden door bewegen. De tijd van elke hartslag werd, naarmate de secondes verstreken, steeds langzamer totdat het uiteindelijk stopte met bonzen. Geen zuurstof werd meer opgenomen en geen koolstofdioxide werd weggeven; het was dood, net zoals het lichaam op de grond.
Zonder enige berouw draaide zich om, recht kijkend in de ontstelde ogen van haar broeder. Geen enkele berouw overwon haar daden, noch spraak. Ze had geen spijt van haar actie. Adriana was nooit een heks geweest die zich aansloot in haar heksenkring. Dag en nacht ging ze opstap met vampiers of weerwolven om haarzelf te vermaken met haar duistere magie. Genietend van al die aandacht die ze kreeg.
''If you ever dare to touch him again, I'll make sure you'll pay for every sin.''
Het niet meer werkende hart liet ze uit haar handen vallen, waardoor het als een spons op de harde grond viel. Bloeddruppels vlogen alle kanten op en de boezem werd al gauw omringd door een plas donkerrode vloeistof.
''I was only protecting you, Adoria! Why can't you understand -''
''He's an innocent boy! After everything he has been trough, he deserves some happines in his life, but all you can do, is destroying every piece of his merriment! This isn't sheltering anymore, Anicetus. This is your malicious pleasure and I think it's truly disguisting,'' viel ze uit. Het kostte haar ontzettend veel moeite om haar woede niet de overhand te laten nemen. Dat Anicetus tegen haar gelogen had, vond ze al erg genoeg, maar haar afgenomen privacy was het ergste. Ze kon de straten niet meer betreden zonder het idee te hebben dat de ogen in haar rug brandden.
''He's aboslutely not a innocent boy. You've heard him saying that he has killed vampires,'' sprak Anicetus tegen. Een frons verscheen op haar gezicht, proberende om haar aandacht bij de conversatie te houden in plaats van de miserabele toestand van Jack. ''He has only killed them to protect himself. You'd do the same, so don't you dare to condemn him on his past.''
Hoewel zij niet in staat was om enige opgetogenheid te laten zien, kon hij zonder enige moeite een cynisch lachje tevoorschijn halen. Zijn mondhoeken waren opgekruld, alsof hij het meer dan grappig vond hoe zijn zuster tegen hem inging. ''Don't be so dramatic. You've executed more vampirehunters than I can count, so I don't get why you are making such a big deal about this.'' De controle over haar lichaam, evenals haar emoties raakte ze kwijt. Hoe hij het uitsprak, kwam ze niets meer dan een walgelijk persoon over. De vampierjagers die gesneuveld zijn onder haar naam, vormden een bedreiging voor hun soort. Met hun wapens marcheerden ze door de straten, hun ogen wijd open om eventuele vampiers naar de grond te halen. De moorden die ze had gepleegd, kwamen absoluut niet voort uit puur leedvermaak. Het was nodig om haarzelf en de anderen te beschermen, net zoals Jack zichzelf had beschermd tegen de vampiers.
Een blik vol walging straalde ze uit. ''They were a threat. Jack is no threat to any of us. Yes, he is raised by a bunch of vampirehunters, but that doesn't mean he's one of them.''
''They are all the same. You can't trust any of them, because sooner or later you get trapped by one of their trics,'' zei hij. Al die tijd scheerde hij de vampierjagers over één kam. Hij had zichzelf duidelijk gemaakt dat hij van elk walgt, hoe hij of zij dan ook in elkaar zat. Hij bestuurde hun verleden niet of hun karaktereigenschappen, want iets in hem had hem overgehaald om elk vampierjager te zien als de mannen die hij hiervoor een beeld kreeg. Roekeloze en meedogenloze kerels die alles deden om hun droom waar te maken, maar alles wat zij hadden, had Jack niet. Hoe eigenwijs hij ook was, ze geloofde niet dat hij een onbekende vampier zonder enige genade om zeep zou helpen. Integendeel. Ze vertrouwde hem.
Ze schudde afkeurend haar hoofd, haar blik strak gespannen. ''Show yourself out,'' sprak ze vol walging uit, haar kaken op elkaar geklemd. ''He's a -'' wilde hij nog tegenspreken, maar als sneeuw voor de zon verdwijnend, wees ze naar de deur. ''Get out, now!'' Haar bevel klonk dreigend en werd dan ook furieus uitgesproken. De houding van haar broeder stond haar totaal niet aan en het was onvoorstelbaar hoe hij elke keer weer de grenzen overtrok.
Hoe dan ook, haar order kwam rechtstreeks over. Haar aanblik was geen licht getinte jongen meer, maar slechts een paar bakstenen die op elkaar stonden. Zijn aanwezigheid was verloren gegaan, net zoals die van Adriana en dat maakte dat alleen Jack en zij nog overbleven.
Zich ontdoend van al de woede die haar geest voor een korte periode overheerste, keek ze weg van de plek en richtte ze dit keer haar volledige aandacht op Jack. Al die tijd had hij zich schuilgehouden in een ruimte, omringd door dikke glazen wanden. Er was geen uitweg mogelijk. De deur kon alleen via buitenaf geopend worden. In de ruimte zelf ontbraken er allerlei voorwerpen. Geen stoelen of genotspullen bevonden zich op de grond. Slechts een stalen ketting lag in de hoek te rusten.
Op een normaal tempo, zonder enige sporen van haast, liep ze naar de deur. Ze had twijfels over de toegangspoort, of het nu wel op slot zat of niet, maar haar twijfels waren enkel onnodige zorgen. De deur was gewoon open. Linea recta baande ze haar weg naar het gedaante. Hoe hij erbij zat, raakte haar met hart en ziel. Haar laatste herinnering van hem was de glimlach die op zijn gezicht verscheen tijdens het spel, maar nu was het niets meer dan bedroefdheid en lag zijn lichaam er futloos bij. What has he done to him?
Melancholiek ging ze voor het lichaam staan, waarna ze al snel door haar knieën zakte. Haar onderbenen lagen in zijn geheeld op de ijzige grond. Ettelijke tranen rolden over haar wangen, terwijl ze bezorgd zijn hand beetpakte. De wonden waren niet geheeld. Onbetwistbare nagelafdrukken stonden in zijn hand gekerfd, wat vermoedelijk het bloed veroorzaakte. Zijn andere hand daarentegen had geen sporen van bloed, maar zijn nagels wel. Had hij dit dan zelf aangericht?
''I can't tell you how sorry I am. I should've never left you alone on the streets. It was impolite and absolutely mannerless to do so.'' Haar stem was gebroken. Verdriet en schuldgevoel zorgde ervoor dat ze haar uitspraken met moeite kon uitbrengen. Het was tenslotte haar fout dat hij hier nu zat. Als ze hem gewoon met rust had gelaten, dan had hij hier helemaal niet gezeten. ''And I totally get if you've lost your faith in me and I know you've every right to avenge my brother, but I need you to understand that you've to stay away from him. I'll deal with him later, you have my word.'' Ze besefte zich pas later dat ze te veel aan het woord was. Het was een eigenschap altijd al in het bezit had; praten wanneer ze nerveus was of haarzelf als schuldig beschouwde.
Beide handen pakte ze beet, terwijl ze recht in zijn ogen keek. Haar handen waren niet de warmste, maar het vasthouden van zijn handen was voor haar een teken van verbondenheid. Het kalmeerde haar, omdat het voor haar betekende dat ze hem niet verloren was. ''God, what has he done to you that has made you so vulnerable?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Krachtig geluid bereikte zijn oren onverbiddelijk. Beelden onttrokken voor zijn ogen vandaan, doende of het er nooit plaatsgevonden had. Donkerte wedergekomen tegenover het zonlicht wat hij net dacht te hebben gezien. De natuur was weg, de drassige grond vervangen door een hard, onherkenbaar oppervlak. Klanken overtroffen het gefluit van de vogels soepel. Een vertrouwde stem waargenomen in de gevangenis waarvan Jack nooit had gedacht om het te kunnen verlaten. Zodanig schril merkbaar dat hij zich wakker voelde schieten. Uitvoerig naar voren gekeken naar de plek waar hij nog enkele tellen geleden Alina had kunnen bekijken. De warmte die ze met zich meebracht vergaan tot de ijselijke koude die hij langs zijn huid voelde trekken. Haar oogverblindende glimlach van hem weggenomen, net als het meisje zelf waarvoor hij bereidt was geweest om alles te riskeren. Nooit meer zou hij haar kunnen aanzien. Nooit meer kon hij haar in haar wondermooie groene ogen kijken en haar vertellen hoeveel ze voor hem betekende. Geen kans om haar te kunnen vertellen hoe erg het hem speet van alles. Geen gelegenheid was meer mogelijk om haar lach voor een laatste keer te horen, of haar zachte stem de stiltes horen vullen met haar nieuwsgierigheid. Hem was ze onbarmhartig afgenomen terwijl ze velen malen beter verdiende dan wat haar overkomen was. Ze verdiende zoveel beter dan een jongen als hem die haar niet eens had kunnen beschermen, tegen het gevaar waarop ze voorbereid hadden moeten zijn. Waarop hij voorbereidt had moeten zijn. Ze had de volledige prijs betaald voor zijn acties. Jack was haar niet waardig geweest, maar het was te laat om het te beseffen. Te laat om het in te zien en er wat aan te kunnen veranderen. Hij was haar voor eeuwig kwijt, en het was pas sinds hij de onderdrukte herinneringen naar boven had zien komen, dat hij zich realiseerde dat hij degene had moeten zijn wie heengegaan was tijdens die avond.
Alle uitspraken kwamen bij hem binnen, terwijl hij er ontdaan probeerde te verwerken wat er gezegd werd. Aandachtig de bewegingen voor hem bestudeerd. Het was de laatste persoon waar hij op had gerekend, wie zich tegen de jongeman wie zich haar broer noemde, besloot te verzetten. Haar signalen hels afgegeven, zo goed als haar woorden over werden gebracht. Het erkennen van Adoria was voor hem haast ongelofelijk, waardoor hij een aantal keren knipperde met zijn ogen om zeker te weten dat hij het zich niet verbeeldde. Het ging tegen alle principes in die hij ooit geleerd had. Informatie die hij eerder tot de waarheid had beoordeeld, was nu in zijn ogen verbazingwekkend geworden. Vampiers waren harteloos, wreed, wezens zonder genade. Levend op het bloed wat zich in elk bestaand lichaam bevond. Zogezegd waren ze onbetrouwbaar. Leugenaars, oplichters en gruwelijk. Verantwoordelijk voor afgrijselijke daden waar niemand iets van wilde weten, laat staan kon weten. Maar Adoria? Ze week af van alles wat hem ooit geleerd was sinds hij een klein jongetje was. Ze bracht mysterie met zich mee, waarbij Jack niet anders kon dan zich verward voelen. In de war intussen beide Anicetus en de jongedame uit zijn zicht waren verwijderd, en ze de ruimte waar hij opgesloten zat betrad. Hij keek rusteloos toe hoe ze voor hem knielde. Haar ogen lichtelijk vochtig, haar wangen op bepaalde plekken betraand. Zijn beide handen vastgenomen, desondanks het weinig warmte bood. De blik die hem toegeworpen werd vertelde Jack genoeg over haar instellingen. Zijn vooroordelen waren allesbehalve waar geweest; Adoria had er niets mee te maken gehad. Ze was degene wie hem had weten te vinden terwijl menigeen hem vergeten zou zijn. Het op zou vatten als een verloren zaak om hem te vinden. Hij kon haar weinig kwalijk nemen, al kon hij het niet hebben als ze in tranen uit zou barsten.
Hij zette voorzichtig wat kracht op zijn handen en liet deze de hare iets beter vastpakken, zijn gedachten onderdrukkend om ze niet nogmaals de overhand te laten nemen. Regelrecht keek hij terug in haar ogen, die hij nu ze voor hem zat duidelijk kon zien. "You know I wouldn't have let you walk me back to my house," mompelde hij. "Besides, this ain't your fault. There's nothing you could've done to change things."
Hij probeerde een bemoedigende glimlach op te zetten, al kwam hij voor zijn gevoel niet ver voor het opnieuw weer verwaterde. Zijn energie leek verloren te zijn. Machteloos tegenover zijn normale instelling om altijd wat te moeten doen. Nu kon hij voor zijn gevoel amper functioneren zoals gewend. Het gaf hem hoe dan ook geen reden om zijn koppigheid opzij te kunnen zetten, aangezien hij een moeizame poging deed om staande te kunnen komen, negerend naar de steken die hij door zijn spieren voelde gaan. Alles wat Jack wilde was deze plaats achter zich laten. Geen moment langer was hij van plan om er te besteden.
Ontwijkend naar haar laatste opmerking, wist hij lichtelijk grommend wat uit te brengen. Wellicht minder dreigend als eerder, toch kon hij het niet laten. Adoria kon niet van hem verwachten dat hij na alles wat haar broer dacht hem te moeten aandoen hij het ongemerkt voorbij zou laten gaan. Jack zou het er niet bij laten en dat mocht elkander persoon weten ook.
"Oh, he'll fucking pay for it," siste hij zacht voor zich uit. Zijn tanden wat op elkaar gezet om door te kunnen zetten en hij zich langzaam wat overeind liet komen. Naar zijn mening was wraak nog het minste wat hij verdiende. Anicetus mocht betalen voor zijn acties, iets waar Jack geenszins bescheiden over was. Ook was het slechts onnodige moeite om zijn vastberadenheid te willen verbergen.
"I'll make sure he will."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''It is partly my fault. I am the one who's putting you in danger by hanging out with you. There aren't a lot of vampires here, but the ones I know are vicious. They kill without mercy. If my brother tells your secret to the others, you're already a dead man. You're not safe her, Jack, and neither does your friends,'' zei ze tegen hem. Het was absoluut niet haar bedoeling geweest om hem onzeker te maken over zijn thuis, maar hij moest weten dat hij niet meer veilig was. Zijn geheim was uitgelekt en dat bracht moeilijkheden met zich mee, net zoals nu. De naam vampierjager werd door niemand uit de vampierclub gewaardeerd. Zowaar ook Adoria kon de titel met moeite respecteren. Het waren tenslotte hen die haar 'oude' vrienden van het leven hadden beroofd, maar het verhaal van Jack kwam bij haar heel anders terecht. Ze vertrouwde erop dat ze slechts onschuldige jongens waren die enkel hierheen kwamen om te feesten.
Kort schudde ze met haar hoofd, haar blik stralend van onwetendheid. Ze had werkelijk geen idee hoe ze moest reageren in de situatie waarin ze beland was. Ze begreep volkomen dat hij wilde wreken. Wat Anicetus deed was tenslotte gruwelijk, desondanks ze geen idee had wat hij daadwerkelijk had gedaan, maar het was en bleef haar broeder waar ze over spraken. ''No, you won't. He's a dangerous man, Jack. He'll bring you down if you mess with him and I'd rather see you alive than dead,'' sprak ze uit.
Sinds hun ouders geëxecuteerd werden, droeg ze enkel lasten met zich mee. Haar broeder was van het rechte pad afgeraakt. Zijn nette manieren en zijn interesse in de mensheid waren beide in zijn geheel verloren gegaan. In ruil daarvoor werd hij een koelbloedige man, die zich dag en nacht vermaakte met alcohol, sex en moord. Het was hooguit belachelijk hoe hij zich gedroeg tegenover haar en hoe hij zich opstelde tegenover mensen. Dagelijks keek hij toe hoe hij een onschuldig persoon martelde, doend alsof het zijn eigen speeltje was. Zelfs zijn eigen zuster kon zonder enige twijfels zeggen dat het leven in Mystic Falls beter zou zijn geweest als Anicetus nooit had bestaan. Er zouden minder doden zijn gevallen en haar leven zou uit minder zorgen bestaan. Ze was het meer dan zat dat zij degene was die zijn troep elke keer mocht opruimen.
In haar slaap had zich meerdere malen dezelfde droom afgespeeld waarbij ze haar broeder ombracht, iedere keer weer met een andere boodschap, maar alles probeerde hetzelfde te vertellen; haar leven was beter af zonder hem. Echter was ze niet in staat om hem in het neer te halen. Het was haar enige familielid die ze nog om haar heen had en haar hielp wanneer nodig.
Spoorslags stond ze op toen ze merkte dat hij op wilde staan. Uit beleefdheid en bezorgdheid sloeg ze haar arm rond zijn middel, terwijl ze ongevraagd zijn arm langs haar lichaam om beetpakte. Het was haar plicht om hem te helpen, zelfs al zei hij van niet of had hij er geen behoefte aan. Het was wel wat ze op het minst kon doen. Jack was tenslotte het slachtoffer geworden door hun 'vriendschap'.
''I can bring you to your home or anywhere else and I can stay with you, if you want,'' bood ze aan, terwijl een vriendelijke glimlach haar gelaat versierde. Het zou absoluut geen last voor haar zijn al wilde hij dat ze bij hem bleef. Als haar aanbod geweigerd werd, kwam de aanraking met haar broeder sneller aan bod en om eerlijk te zijn, had ze daar totaal geen zin in.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Are you serious?" mompelde hij met stomheid geslagen. Een kleine frons wist hij op zijn gelaat te krijgen bij het opmerken van haar schuldgevoel, iets waar ze geen redenen toe had. Het was haar broer die hem opnieuw tot de afgrond had laten storten, niet zijzelf. Daarenboven was zijn leven altijd al gebaseerd geweest op gevaar. Telkens moest hij over zijn schouder kijken voor de verzekering dat zich geen moordend persoon zich verborgen had in de schaduwen. Het slapen met één oog open, of in zijn geval met beide, was een gewoonte die tegengesteld aan al het andere, niet af te leren was. Wat hem nog het meest verbijsterde was dat Adoria dacht dat ze zijn leven in gevaar had gebracht terwijl het in werkelijkheid te allen tijde zo was geweest. "It ain't your fault. I was already put in danger by growing up with vampire hunters. Haven't I've been a dead man ever since? I'm sure this time it ain't gonna be different."
Ze kon hem vertellen wat ze wilde. Hem proberen wijs te maken dat hij ergens anders heen moest, zijn kans moest nemen om Mystic Falls te ontvluchten om uit de handen van haar broer en zijn 'vrienden' te blijven. Allicht zelfs zover willen krijgen om gewoonweg alles wat hij had opgebouwd achter te laten. De waarheid was dat het geen optie was om te vluchten. In hoeverre de tijd zou verstrijken tot ze zijn locatie achterhaald hadden, het bleef een kwestie van wachten. Afwachten op de dag die hem te wachten stond waarop hij zijn zogenoemde lot had moeten vervullen en ze dan uiteindelijk hadden besloten om hem te vermoorden. Of het plaats zou vinden op een onbekende onderduikplaats of in een stad als Mystic Falls, was voor hem onbelangrijk. Hij ging zich niet laten verdrijven door onverschillige wezens als het einde hoe dan ook hetzelfde zou zijn. Jack kon op zijn minst dan alles achterwege laten met een eer die hen al jaren geleden ontzegd was, in plaats van heen te gaan als een vluchteling voor zijn eigen problemen.
Een kerm van vermoeidheid ontglipte aan zijn lippen. Al wilde hij het haar laten weten dat ze het bij het verkeerde eind had, was het niet de tijd om een diepgaande discussie met haar aan te gaan. Zijn lichaam werkte hem tegen, zijn hoofd was er niet bij en tevens wilde hij niets meer te maken hebben met een plaats als deze. "Look, can you just skip the part where you're telling me what I can or can't do?"
"And he already did, so don't worry. He just got what the hell he wanted," sprak hij gebrekkig terug. Congratulations to Anicetus. Zijn doel was behaald geweest met behulp van de jongedame die nu zielloos op de ondergrond weg lag te rotten. Het was tot zijn ontzetting geen gevecht geweest wat hem van het spoor had gebracht. Een verdomde spreuk was hetgeen wat hem voor zijn gevoel tot waanzin had gekregen. De gebeurtenissen die hij had geprobeerd te vergeten opnieuw naar boven gehaald om alles terug te laten keren, wat hem na jaren eindelijk verlaten had.
Haar hulp had hij normaliter zonder verdere woorden geweigerd. Hij wilde haar niet tot last zijn, maar gezien hij amper op zijn eigen benen kon staan met zijn kracht zat er weinig anders in. Ook had ze zijn arm al langs haar nek gelegd in een vaste greep waar geen ontkomen aan was. Geen protest bracht hij dan ook naar buiten op het rollen met zijn ogen na. Het begrijpen dat hij zonder het aannemen van haar aanbod nog niet eens uit de ruimte kon komen kwam bij hem te binnen geschoten. Hij vond het moeilijk toe te geven en Adoria zou het hem waarschijnlijk nooit openbaar horen maken; hij was officieel hulpeloos.
"Yeah, thanks. I just want to get out of here, that's all."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
♥ Flashback, Mystic Falls » 1945

''You're a real gentleman, aren't you? Stabbing your own sister in the back with a knife. Only cowards dare to do things like that.'' Haar vuurrode haren werden hardhandig beetgepakt en naar haar rechterschouder geschoven. Het maakte dat zijn gehijg, evenals zijn gepraat nog luider en duidelijker overkwam. Zijn boosaardige grijns daarentegen keerde opnieuw terug, terwijl zijn warme en vochtige adem in haar nek weerkaatste.
Haar lichaam werd grof tegen de bakstenen muur geduwd. Een kreun van pijn ontglipte haar lippen en hoewel ze naar haar doen al genoeg geleden had, bleef haar broeder alsmaar doorgaan met het pijnigen. Zijn stop was nergens te bekennen en hoe verder de wijzer van de klok ronddraaide, hoe ruwer en kwader hij werd.
Ondertussen was de afstand tussen haar en Anicetus minuscuul klein geworden. Slechts een paar centimeters stonden hem en haar in de weg. Het was zijn manier van kwellen. Zijn aanrakingen zorgden ervoor dat zijn slachtoffer nerveuzer werd, wat het slachtoffer automatisch minder goed liet nadenken. Ze werden zwakker en zwakker en wanneer ze op het kwetsbaarst waren, hoefde hij slechts één verkeerd woord uit te spreken of hij raakte men al in hun hart en ziel.
Het mes die zich net onder haar hart bevind, werd met een krachtige greep vastgehouden. Het had zich al die tijd op die plek bevonden na Anicetus haar koelbloedig stak, maar om de minuut veranderde de staak van richting. Hij bewoog het wat naar de zijkant en wanneer ze iets deed wat hem niet beviel, dreef hij het steeds verder op naar haar hart. Alsof hij echt het lef had om zijn eigen zuster naar de andere wereld te brengen, terwijl ze beide wisten dat hij nooit die poging durfde te wagen.
''It's such a shame to have you in our family. Something bad happens everytime you return to Mystic Falls, even when it goes about the smallest things. The devil is inside you, Adoria, and you can't be proud on that title.'' Ze wendde zich tot de deur, haar hoofd 45 graden gedraaid waardoor de zijkant van haar hoofd de ijzige bakstenen raakte. Zijn woorden waren meer dan vuil. Ze bracht niet enkel duisternis met zich mee. Tenslotte was hij nu degene die haar met de dood bedreigde. Hij zei dingen zonder enige kennis te hebben van de echte waarheid. De ''grimmige'' dingen die hier gebeurden tijdens haar aanwezigheid had elk een reden. Er was werkelijk niets wat ze had gedaan, onder andere de moorden die ze had gepleegd, zonder drijfveren.
''You've killed our mother and sister, didn't you?'' vroeg hij angstaanjagend na de lange stilte die er gevallen was, maar in plaats van te antwoorden, zweeg ze opnieuw. Enkel een cynisch lachje galmde door de ruimte. Ze kon zich al een dode noemen. Ze was dan nog wel niet dood, maar vroeg of laat zou ze doodbloeden als er niet om hulp zou worden geroepen. ''Your threats are pathetic. I'm already a lost soul, Anicetus, so if you dare to kill me, do it now. No one will stop you from doing so,'' zei ze, haar lippen omringd door een kwaadaardige glimlach. ''And guess what? I am not the only who's hiding secrets. We're soulmates, brother. I really think we -''
''We're not soulmates! You're a psychopath and there's absolutely nothing we've in common.''

Got a secret, can you keep it?
Swear this one you'll save.
Better lock it, in your pocket,
takin' this one to the grave.
If I show you that I know you,
won't tell what I said.
'Cause two can ceep a secret,
if one of them is dead.

♥ ''You're being stubborn, Jack. Mystic Falls has been ruled by vampires. Human trespassers were killed within seconds, until we got overloaded by hundreds of vampirehunters. They destroyed us all. The remaining have been planning on revenge ever since. They'd do everything to see a vampirehunter suffering, so don't underestimate this. Your presence could kill you,'' vertelde ze, wetende waar ze het over had. Jarenlang heeft ze bestudeerd hoe de andere vampiers reageerden op enkel de naam 'jagers' en het was duidelijk te zien hoe walgelijker hun uitspraken werden, naarmate de tijd verstreek.
''And trust me when I say he doesn't got what he always wanted. He wasn't able to execute you.'' Zonder toestemming, trok ze zijn lichaam dichter naar de hare toe totdat hun zijen elkaar raakten. Het zou niet makkelijk worden om met terug te rekeren naar haar auto. De afstand was lang en de weg zat vol met dingen waar je over kon struikelen. Als hij nog geen eens op zijn eigen benen kon staan, dan zou het lopen al helemaal niets worden. Hij had haar hulp wel nodig, zelfs al kon hij zeggen van niet.
Enkele stappen zette ze naar voren, proberend om hem mee te nemen, terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. ''We barely know each other, but I think you're my new friend in this town.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm not underestimating any of this," zei hij stug. Zijn stappen voortgezet met zoveel kracht als hij voor elkaar had kunnen krijgen. Het was onbegrijpelijk tot nu, hoe erg Jack gesteund had op de opgebouwde lichaamskracht tijdens de afgelopen jaren. Een gewoonte om de energie en adrenaline door zijn lichaam te voelen voeren begon hij te missen. Hij haatte het daarmede om afhankelijk van iemand te zijn zonder zichzelf te kunnen redden. Het toonde voor hem niet veel meer dan zwakte aan, wat voor zijn gevoel als een schietschijf op zijn rug bevestigd zat. Klaar en glashelder te zien voor elke voorbijganger die hen aan zou zien komen. En nu was hij niet de enige wie als een doelwit werd gezien, Adoria had immers ook haar dreigingen nu ze hem kende. Enkel hij was niet in de stemming om haar de gevaren uit te gaan leggen. Zijn eerste zorgen waren Adoria te verlossen van zijn gewicht en zoals ieder normaal persoon zijn eigen weg te kunnen gaan.
"What else am I supposed to do? Give them what they want and spend the rest of my lifetime running from vampires? Everything can kill me, even days from now. If they want me dead, they can come and take their chances." Nog weggelaten dat alle flitsen die zich herhaalden in zijn hoofd op hetzelfde punt neerkwamen; dat hij er niet hoorde.
Misschien was het dan wel kortzichtig van hem om verder zo te denken. Zijn trainingen hadden hem ver geholpen, maar zo ook spiermassa had een grens vergeleken met het bovennatuurlijke. Het gaf hem het voordeel van zelfverdediging, snellere reflexen en een groter uithoudingsvermogen. De rest kwam hij ook geen tekorten aan vergeleken met leeftijdgenoten, zelfs al viel het in het niet met hetgeen van de vampiers. Jack was haatdragerig naar het leven wat hem te wachten stond, dankbaar voor zijn trainingssessies was hij zeker. Hij was nu bereid niet geheel onder te gaan zonder ze af te laten weten.
Hij voelde hoe hij tegen haar aan werd getrokken. De afstand tussen hen beide zo verkleind dat hij normaliter had gedacht dat ze wat van plan was, dan nog ongemakkelijk geworden. Nu deed hij niet anders dan zijn ogen voor kort gesloten te houden met de greep rondom haar nek iets verstevigd om zich vast te kunnen houden. Momenten hield hij zijn mond, diep in en uit geademd om het onrustige gevoel binnenin hem weg te laten gaan. Pas bij het horen van haar laatste opmerking besefte hij dat hij stil was gevallen in de tussentijd. Weggezonken zoals gewoonlijk. Again.
"Well, I guess we're friends now, aren't we?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Op geen enkele uitspraak van hem ging ze in. De discussie die bezig was, leidde nergens naar. Ze waren beiden te koppig om iets toe te geven waardoor het slechts een verspilling van tijd was om er nog op in te gaan.
Met moeite strompelde ze verder. Het bos lag vol met afgebroken takken, modder en geplette vruchten. Hierdoor kenden de paden vele hoogteverschillen, waardoor het vallen steeds gemakkelijker werd. Ze zag het nog voor zich dat ze op ten duur samen op de grond lagen door een val.
''Really?'' vroeg ze, terwijl ze breeduit glimlachte. ''You may call me whenever you need me. I promise I'll be there for you.'' Een lach ontglipte haar lippen. Het was absoluut niet de beste situatie geweest om te gaan lachen of om überhaupt positief te zijn, maar hem elke te herinneren aan de gebeurtenis hielp hem niet verder. Hij wilde niet spreken over het voorval en hij had haar duidelijk gemaakt dat hij het liefst zo snel mogelijk de ruimte wilde verlaten. Erover doorgaan of de negativiteit in de ruimte mee te nemen, was geen optie.
Uitgelachen keek ze hem, voor hoeverre het mogelijk was, aan. ''If you want to get rid of your pain, you may take and drink my blood,'' bood ze aan, zelfs al verwachtte ze dat hij haar aanbod zou weigeren. Het was duidelijk dat hij zelfstandig was en hij hulp maar met veel moeite aannam. Zijn zelfstandigheid werd over het algemeen als een goede eigenschap gezien. Samenwerking was niet nodig en als vampierjager was het één van de belangrijkste karakteristieken, maar zijzelf beschouwde het als één van haar grootste ergernissen. Men had andere mensen nodig om te kunnen overleven en aangeboden hulp moest gewaardeerd worden.
Op den duur kwamen ze bij de deur aan. Het hout zag er niet meer uit. Enkele bloedsporen waren hier en daar te vinden en meerdere splinters bevonden zich in het houtgewas. De enige manier om de deur te openen zonder schade op te lopen, was door te trappen met je voet dus dat was wat ze deed. Onhandig trapte ze ietwat voorzichtig de deur open waarna ze verder liep. ''Oh, and do you want me to bring you home?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij merkte dat het voor even stilviel, althans, hij in elk geval. Een oneindige discussie die weinig nieuws op zou brengen dan wat ze beide al wisten. Ook was hij niet in de stemming voor een geschiedenis les over wat er allemaal aan de hand was geweest tussen de vampierjagers en vampiers alvorens hij naar Mystic Falls was gekomen. Zijn reis was geheel geweest vanwege de universiteit, geen klopjacht om de meeste kills zoals ze blijkbaar van hem verwachtten. Haat voor vampiers in het algemeen had hij zeker, maar dat ze zo laag van hem hadden gedacht zat hem ergens wel dwars. Er mochten dan wel genoeg vampierjagers zijn die hun leven enkel wijdden aan het verwijderen van vampiers uit de samenleving, het betekende niet dat hij er ook een van was. Wel was Jack bereidt om te doen wat nodig was wanneer het erop aankwam. De rest waren naar zijn mening verhalen van een andere generatie.
Het voortzetten van hun weg naar buiten ging moeizamer dan gedacht. De stappen in een langzaam tempo terwijl ze alsmaar verder kwamen. Tegengesteld aan hoe hij normaal te werk ging, dacht hij er voor geen tel over na om de ruimte te onderzoeken. Hij had grote delen al vermeden aangezien hij er niet bij na wilde denken. Zijn gedachten waren al erg genoeg zonder de omgeving voor zijn ogen. Toch wist het gelach van Adoria wel een kleine glimlach op zijn gezicht te zetten, wetende dat het goed zat tussen hen. "Yeah, really," antwoordde hij grinnikend. "The same for you." Als iemand hem jaren geleden had verteld dat hij later een vampier als vriend zou hebben, had hij ze regelrecht voor gek verklaard. Nu was het alsof hij niet anders kende. Of hij Adoria echt als vampier zag wist hijzelf niet te bedenken. Tenminste, tot haar vraag tot hem doorgedrongen was en hij er niet meer omheen kon.
"No, I'll be fine. Thanks." Zijn lach weer wat bijgetrokken. Haar aanbod was aardig geweest, maar hij ging geen bloed naar binnen werken om weer op energie te komen. Hij vond het weliswaar een beetje goor. Ook was het aanzicht op het lijk van de vrouw die zich Adriana noemde, geen die hij prettig vond. Naar zijn mening had hij genoeg bloed gezien de afgelopen tijd. Wel ging hij zonder meer in op haar andere voorstel. Teruggaan naar het studentenhuis was waarschijnlijk het beste wat hij kon doen. Tevens had hij verder geen plaats waar hij heen kon, dus of hij echt een keuze had?
"I guess that's where I have to go, so yeah." Hij voelde zijn arm wat wegzakken, waardoor hij uit reflex zijn houvast wat probeerde te behouden door haar beter vast te pakken. Zijn lichaam nog wat dichter tegen de hare gebracht bij het doorzetten van het lopen. Wederom een zucht gerold over zijn lippen uit frustratie. Het was geen van zijn plannen geweest om Adoria erbij te betrekken. Hij wilde haar niet opdringen om hem te moeten helpen, hetzelfde voor medelijden om zich verplicht te voelen.
"I'm sorry to bother you with all of this, really."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Onderwijl betraden ze het bos opnieuw. Het geluid van brekende takken was echter het enige wat zich verstaanbaar maakte. Geen gezang van vogels of geruis van de wind was aanwezig. Het bewees wederom dat de plek, wellicht heel het bos, uitgestorven was in het daglicht. In de nacht, wanneer er geen enkele zonnestraal het bos doordringt, was er wel leven aanwezig. Weerwolven hadden hun vorm aangenomen en nachtdieren, voornamelijk uilen en vleermuizen, vlogen door het bos.
Zijn gegrinnik bracht een brede glimlach op haar gezicht. Ze bewonderde het feit dat hij nog steeds kon lachen na alles wat er met hem is gebeurd. ''Did I just made you smile again?'' vroeg ze bewonderend, haar wenkbrauwen opgetrokken. ''But it means a lot to me to know you're willing to be there for me. I don't trust a lot of people, but you're definetely someone I can trust,'' zei ze, elk woord menend.
''No problem.'' Het viel te begrijpen dat hij haar aanbod zou weigeren. De smaak was voor menselijke wezens gewoonweg walgelijk en hoewel het zijn pijn weghaalde, haalde het alleen zijn fysieke pijn weg. Hij zou zich alsnog vermoeid voelen, terwijl de herinneringen aan het gebeuren in zijn hersenen gekerfd zouden staan. Wellicht had hij zelfs kalmeringsmiddelen nodig om in slaap te vallen.
Zijn greep zorgde ervoor dat ze automatisch en onverwachts ietwat door haar benen zakte, terwijl ze haar best deed om hem zo stevig mogelijk beet te pakken en vast te houden. Ze mocht dan wel een vampier wezen, maar iemand helpen met lopen, bleef lastig.
''There is no need for an apologize and you don't bother me at all. I didn't came here, knowing I'd be bothered by someone his weakness or pain, Jack. I came here, because I wanted to be there for you,'' sprak ze, haar lippend versierd door een zwakke glimlach. Ze kon weten dat zijn toestand zodanig slecht was dat een enkele beweging hem teveel moeite zou kosten of zelfs pijn zou doen, dus haar aangeboden hulp was wel nodig. Daarnaast was hij niet degene die haar hinderde, maar haar broeder. Hij had dit tenslotte allemaal veroorzaakt.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld