Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Suicide?''
''Yeah, when someone doesn't have the required persistence to live life as we do. They end their lifes, because they don't see the positive abilities in this world, do you get that?''
''I have to tell daddy. Maybe daddy can mommy bring back?''
''No, you won't go to daddy or anyone else. Otherwise I'll tell him that you were the one who broke his necklace.''
''But I broke not his necklace!''
''I am aware of that, but I am sure people rather trust a nineteen year old girl than a two year old baby.''
''You mean to me!''
''Mean to you? You are the one who wants to tell our dad about mom's suicide. He's not ready to hear such a dramatic story. You'll destroy him.''
''But daddy can mommy bring back! I have to tell daddy. Then mommy gets second chance to live!''
Haar worden deden haar al frustreren, maar de laatste uitspraak brak de controle die ze had en zorgde er wederom voor dat ze dingen deed die niet hoorde. Hardhandig grepen haar magere handen haar zusters nek beet toen ze in mum van tijd door haar knieën zakte om haar aan te kunnen kijken zonder elke keer naar beneden te hoeven kijken. Cru kneep ze haar nek fijn.
Ze kon zien hoe haar zuster angstig haar aankeek, terwijl ze wild heen en weer spartelde om aan een uitweg naar vrijheid zien te komen, maar tevergeefs. Binnen een minuut stopten de bewegingen en werd het geruisloos binnen de gang waar ze zich bevonden.

De waanzin wekkende beelden gingen in rook op.
Het was net zoals de weergave, wellicht verbeelding, waar zij de hoofdrol speelde en Pedro de bijrol. Het gebeurde en dat was alles vooraleer het verdween en duisternis de overhand nam.
Niettemin verschenen er even later allerlei gedaantes. Elk droeg een bekend gezicht, maar allen toonden dat ze verdrietig of zelfs woedend waren. Voor kort heerste er stilte in het bos waar ze stond totdat de stemmen door elkaar heen begonnen te jammeren.
''You're a murderer!''
''How do you dare to kill you mother?!''
''Why was it nessecary to kill me? Have I ever did you wrong?''
De stemmen waren een chaos en zorgde ervoor dat ze haar gek maakten. Echter waren de verschijningen van Pedro, vader en oude vriendinnen van haar moeder niet het ergste. Het was haar zuster zelf en de moeder die zich in het openbaar duidelijk maakten wat ze van haar vonden.
''I wanted only mommy to have a second chance. You mean to other people,'' sprak haar zuster. Ze hield nog steeds de beer in haar handen, maar bloed en scheuren waren op elke plek te vinden. Het was beangstigend om te zien, angstaanjagend zelfs.
''You've destroyed every second of my life. You should've stayed dead, because you don't deserve life. It's too good for you,'' waren de woorden van haar moeder, vooraleer iedereen in koor schreeuw: ''Murderer! Murderer! Murderer!''
En dat waren de laatste woorden die gesproken werden nadat alles zwart werd voor haar ogen.

''You mean to other people.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wat er vervolgens gebeurde was onverklaarbaar. Zwart blokkeerde elk zicht wat hij van te voren nog had gehad. Het enige geluid wat er werd gevormd, was zijn eigen ademhaling die verhoogde met de seconde. Schraal geklonken in zijn oren, schrikwekkend als hij een verschijning voor zich waarnam. De zuurstof die hij snel naar binnen probeerde te werken stokte in zijn keel. Zijn ogen verwijdden zich plotseling, alhoewel hij het niet voor elkaar kreeg om nog een beweging te maken. In plaats daarvan bleef hij er stokstijf staan. Elke verplaatsing van het meisje bekeken, die langzaam naar hem toegelopen kwam. Bloedstromen vormden zich bij haar nek. Tranen gleden van haar wangen en lieten een glanzende gloed achter op haar huid. Haar prachtige, groene ogen zagen rood van het huilen, intussen ze klam werd van het rode wat tegen haar lijf aanklampte. Snikkend bleef ze er staan voor hem, haar zachte en breekbare stem gehoord door de vredigheid van het duister. "Why?" klonk ze verbitterd. Haar vingers gleden teder langs zijn wangen. "Why didn't you stop them?"
Geschokt staarde hij haar aan. Onbewogen gestaan op een plek waarvan hij geen benul had. Haar zoete parfum hing licht om haar heen, een herkenbare geur van eerder. Echter was het de pijn die ze toonde waar hij door vastgehouden werd. Haar gelaatstrekken waren tot staal gemaakt. Woede nam haar zwakte over, haar lijf dusdanig tegen hem aangestaan dat de paar centimeters afstand het enige was wat zich tussen hen in bevond. Ze beet op haar lip en keek naar hem op. "You," sprak ze razend. Haar stem veranderde in geschreeuw, galmend in zijn oren. "You could've changed things!"
"This is all your fault!"
Haar stappen werden voortgezet naar achteren. Weggedreven uit zijn zicht gedurende haar laatste woorden. Kwetsbaar in de buitenwereld gebracht waar enkel hij ze kon horen. Alina's gezicht ging teniet tot het gemis van alles om hem heen.
"What did I do to deserve this?"

Naderhand was het een cluster van bomen wat door het duister heenkwam. Koude luchtstromen gaande langs zijn lichaam. Happend naar adem stond hij er temidden van een omgeving waar hij even radeloos over was als hetgeen wat zich net bij hem had vertoond. Enkel gekleed in zijn wijde voetbalshorts, zijn bovenlichaam onthuld in het maanlicht. Verschrikt keek hij om zich heen. Alina.. waar was ze? Wat was er gebeurd? Haar stem bleef aanwezig in zijn hoofd, met dezelfde gebroken tonen. Alles zag hij voor zich flitsen. Haar betraande gezicht voor zich gezien onderwijl hij wanhopig knipperde met zijn ogen om het weg te laten gaan. Ze had gelijk gehad.. Het was allemaal zijn schuld geweest.
Silhouetten van geboomte omgaven hem zodra hij verward om zich heenkeek, maar er was iets anders waar zijn oog op viel. Een jongedame was er vaag te zien achter de boomstammen. Rood haar doorgekomen tussen de donkere gestalten. Adoria.
Hij dwong zichzelf om Alina uit zijn hoofd te zetten en snelde naar haar lusteloze lichaam, stilstaand op een klein afstandje van hem vandaan. Haar gezicht lijkbleek weggetrokken bij het staren naar voren. Glazig bleef ze er staan zonder een kik te geven op zijn zachte voetstappen die weerklonken onder zijn blote voeten, op de ijskoude grond. Hij schudde ietwat bezorgd aan haar schouders, zijn hoofd omlaag getild om in haar ogen te kunnen kijken.
"Are you okay?... C'mon Adoria,.. wake up..."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Twee warme handen en slechts een paar woorden zorgde ervoor dat haar ogen wederom geopend werden. Een vaag beeld verscheen voor haar ogen. Uit het beeld en de ademhaling werd het duidelijk dat het dit keer geen verzonnen illusie was, maar realiteit en het liet haar voor kort de omgeving rondkijken zodat ze echt in de gaten kreeg dat het niet weer een of andere val was.
Toen haar ogen weer terecht kwamen bij het gedaante voor haar, was ze ervan overtuigd dat het niet een vreemde was die haar wakker probeerde te maken, maar een half ontblootte Jack.
Toch kon het haar weinig baden en kwamen opnieuw de herinneringen boven van de moord op haar zuster. Er viel niet te discussiëren over hoe cru haar handelingen waren, want iedereen met een gezond verstand wist dat het moorden van je eigen moeder allesbehalve normaal was, maar het kon haar weinig tot niet schelen. Het was haar zuster die de heel de tijd haar aandacht trok en het waren haar eigen denkbeelden die haar tot waanzin dreven. Meerdere keren verscheen Valeria in haar gedachtes. Haar gezichtsuitdrukking beschreef de emotie 'mistroostig' en in haar hand bungelde een versleten teddybeer naar de zijkanten. Ze sprak zelden, maar haar blik was genoeg om haar van streek te maken.
Ze keerde haar hoofd om zodat zijn gelaatsexpressie uit haar zicht was. Dikke tranen rolden over haar wangen, terwijl ze haar ogen gesloten probeerde te houden. Alle beelden die haar deze nacht werden getoond, waren zonder enige twijfel niet echt, maar hoe zat het met de stemmen van haar moeder en zuster? Was dat slechts een illusie of was dat echt wat ze nu, wellicht in de geestenwereld, dachten?
''They're messing with my head,'' kermde ze. ''And I don't know why you're here, but I guess you were brought here for the same reason, isn't it?'' Ze veegde haar tranen weg en nam de moeite om rechtop te gaan zitten, toch nog altijd wegkijkend van hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het duurde even vooraleer Adoria een reactie leek te geven en hij zijn handen traagzaam wegtrok. Haar blik beangstigde hem diep vanbinnen. Het was alsof ze recht door hem heen keek, samen met elk ander ding wat er aanwezig was. Een inhoudsloze uitdrukking op haar gezicht, die veranderde in leed in slechts seconden tijd. Ze had dezelfde demonen gezien die hem terug de afgrond in hadden getrokken, zag hij nu. Hij was niet gek geworden. Geenszins zelfs, het was werkelijk zo geweest. Het was geen bedrog. Een krankzinnig spel werd er gespeeld met zijn geweten, evenals de hare. Bovendien keerde ze haar hoofd van hem weg, wat het enkel verduidelijkte. Het verborg grote delen van haar lichaam weg in de schaduwen van de nacht ondanks hij hoe dan ook doorhad dat er wat mis was. "You saw them too.. didn't you?" sprak hij twijfelachtig. Snel keek hij achterom, argwanend naar elk geluid wat er weerklonk. Hij vertrouwde geen steek van de hele situatie en het wegcijferen van gevaar waren wederom geen van zijn talenten. Zijn lichaam voelde nog altijd zwak aan. Bewegingen kostten hem meer moeite dan het zou moeten, al kon hij voor een keer zijn evenwicht houden. Voor hoe lang hij het dan vol zou houden. Niettemin probeerde hij zich gehaast weer terug te richten op Adoria. Haar postuur sprak voor zich. Ze hoefde er geen woorden aan vuil te maken hoe ze zich voelde. Het was de eerste keer dat Jack haar zo kwetsbaar had gezien, maar hij wist niet wat hij moest doen om het beter voor haar te maken. Wel wist hij dat het aan hem was om de draad op te pakken.
"Look at me."
Hij hurkte moeizaam voor haar neer, onderwijl hij zijn blik bij haar liet hangen om tot haar door te dringen. Haar tranen lieten hem radeloos achter. Onwetend wat hij ermee moest om het te laten stoppen, simpelweg omdat hijzelf niet eens met zijn eigen gevoelens kon dealen op het moment. Herinneringen, flashbacks, allemaal kwamen ze bij hem terug. Gebeurtenissen die hij zo goed als weggedrukt had om er niet aan te hoeven denken. Momenten die hem kwelden, maar hij wist dat het geen tijd was om zich over zichzelf druk te gaan maken. Ongeacht hoe ze het verzweeg; het was Adoria wie zijn hulp nodig had. "This ain't real," zei hij haar.
"этого не может быть."

этого не может быть= It can't be

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Flashbacks? Yeah, I've seen them.''
Lichtelijk verward wendde ze automatisch tot de grond, haar schouders geschrokken opgehaald en nog steeds niet beseffend wat er allemaal was gebeurd en waarom.
Toen hij zei: ''look at me'' en hij opnieuw voor haar zicht verscheen, richtte ze dit keer wel haar blik op de zijne. Ze deed het niet uit plezierigheid, maar enkel omdat ze wist dat het voeren van een conversatie haast onmogelijk was zonder oogcontact te hebben. Kortdurend hief ze haar hoofd op, kijkende in zijn ogen.
''After seventy years of regret and suffering, I thought she had returned to flaunt her fairness and cuteness and to give my world some meaning, but instead, she just disappeared. I didn't get the chance to say how much I've loved and missed her and how sorry I am for destroying her innocent life,'' sprak ze. ''And yes, I know it wasn't real, but it looked and felt so real. I mean, you saw it bij yourself, right?''

''I am sorry for being an emotional wreck. It's just ..'' Ze hield haar kaken op elkaar, haar best doend om zo weinig mogelijk tranen door te laten. Het was schamend dat hij haar zo vond, zelfs al had ze te veel gezien om het allemaal in één keer te verwerken. Ze wilde gewoonweg niet dat hij haar als een aansteller aanschouwde.
''I did my best to put those three things away and to live life like a normal human should do, but it's miraculously how such a short time can bring all of your worst memories back.''
Ze vond het maar vreemd dat hij op miraculeuze wijze hier, tijdens zijn slaap, terecht kwam net zoals haar gedaante zich onbewust had verplaats naar de drassige gronden van het bos. Het zou zo maar goed komen dat zij degene was die hem hierin had meegetrokken doordat ze een band met hem had gecreëerd, maar het kon ook zo zijn dat hij soortgelijke beelden had gezien als zij had gezien. Wellicht was ze niet de enige die met schuldgevoel door het leven ging of had hij juist haar beelden gezien. Het bleef één groot raadsel, maar ze hoopte dan ook dat hij voor een keer wel antwoord wilde geven op wat er was gebeurd met hem. Ze kon op zijn minst een vraag stellen. ''Who did you see?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze keek hem aan. Thank God dat ze toe had gegeven, althans, zo'n beetje. Het liet blijken dat ze wel een gering vertrouwen in hem had. Ze beschouwde hem, zoals ze eerder al had gezegd, als een vriend. Wellicht hielp het haar om dingen te verwerken door erover te praten. Bij hemzelf werkte het averechts. Hij hield dingen voor zichzelf. Jack had altijd al alles rondom zijn eigen leven binnengehouden. Gekkenwerk klonk het misschien; voor hem was het de enige manier die hij zag. Dingen wegstoppen in zijn eigen hart was de veiligste optie om het niet te voelen. Om de confrontatie niet aan te hoeven gaan met zijn daden, ofwel herinneringen waar hij niet aan wilde denken. Ondanks dat probeerde hij zo goed mogelijk naar haar te luisteren. Weinig tot niets kon hij er echt uit opmaken gezien hij geen besef had over wie Adoria aan het praten was, maar de pijn die ze uitstraalde onder het uitspreken vertelde hem genoeg.
"I know it felt real." Somber keek hij in haar ogen. die zich vulden met tranen. Hij vond het hartverscheurend om haar zo te zien en niet te weten wat hij kon doen om het te laten stoppen. "But don't be sorry 'bout somethin' that's not your fault. And it's hard to put them away, I know it is," zei hij mompelend. Hij pakte uit reflex haar hand vast, voorzichtig om haar niet af te schrikken. Jack was niet goed in het voeren van gesprekken over gevoelens. Hij had het niet in zich om iemand snel op zijn gemak te kunnen stellen, domweg omdat hij het niet gewend was. Iedereen uit het huis waarin hij op was gegroeid hield dingen voor zichzelf. Het was nou eenmaal hoe het eraan toeging. Om mensen zo te zien had dan ook een ander effect op hem dan anderen konden verwachten, zeker nu ze haar breekpunt leek te hebben bereikt. Zodra ze hem vroeg naar wat hij had gezien, klapte hij dan zogezegd dicht. Zijn hoofd ietwat afgewend van de hare om haar blik te vermijden. Ook bij hem begonnen de tranen te komen, hoewel hij ze met zijn vrije hand ruw wegveegde. Adoria verdiende het om zijn verklaring te horen; ze had hem immers ook privé zaken verteld. Maar of hij het wilde? Wat als het hem enkel zwakker liet overkomen dan hij al geweest was de afgelopen tijd?
"I.," begon hij langzaam. Hij schudde iets zijn hoofd en beet terughoudend op zijn lip.
"I saw my girlfriend. The attack.. it all came back to me. Once again, they got to my head."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een flauwe, maar kortdurende glimlach verscheen op haar gelaat toen ze voelde hoe Jack's hand de hare beetpakte. Dankbaar verstrengelde ze haar vingers met de zijne, terwijl de tranen onderwijl minder dik werden en langzamer uit haar ogen stroomden. Het was haast bijna te zeggen dat ze was gestopt met huilen, enkel door het praten met degene voor haar en hun handaanraking.
''There is nothing left to be not sorry. Everything I saw in those visions, was hundred percent real, but thank you for at least trying to help. Your presence means a lot to me and it helps me to calm down.''
Ze had haar zuster dan wel niet terug, toch mocht ze blij zijn dat ze überhaupt iemand had die haar gerust kon stellen doordat diegene wist wat ze begaan had, aangezien niet alleen zij, maar ook die individu zelf en in dit geval hetzelfde had doorstaan. Ze kon geen betere hulp vinden dat Jack zelf.
Ze begreep volledig waarom dit zo gevoelig voor hem lag. Hij was niet de enige die zijn geliefde getoond kreeg in de opkomende beelden, maar er was iets anders wat haar aandacht trok. Het waren niet zijn uitgesproken woorden over de aanval of het zien van zijn vriendin, maar het feit dat hij diezelfde visioenen en flashbacks al eerder voor zijn beeld had gekregen. Hij herkende het al en mogelijkerwijs wist hij waarom dit gebeurde.
''How do you mean 'once?' Are you familiar with these reminders?'' vroeg ze weetgraag, maar door haar nieuwsgierigheid kwam ze er al te gauw achter dat ze zich had verdiept in haar gedachtes in plaats van in zijn woorden, wat naar haar mening ronduit onbeleefd en respectloos was.
Ze schraapte haar keel, toekijkend hoe hij zijn tranen in een fractie van een seconde wegveegde. In dat opzicht was hij heel anders ingesteld dan zijzelf. Hoewel ze zich in sommige gevallen schaamde voor haar losgelaten tranen, zette ze nauwelijks kracht uit op het inhouden van haar tranen en liet ze de tranen doorstromen op haar wangen totdat ze vanzelf op de grond terecht zouden komen. Hij daarentegen uitte niet zo snel zijn gevoelens. Ze had het vaker meegemaakt bij jongen zoals hem dat ze hun tranen eerder bij zichzelf hielden dan het openbaar te maken, maar tot op de dag van vandaag begreep ze nog steeds niet waarom men en dan doelgericht op de mannen hun verdriet niet toonde. Het was naar haar behoren niet stoer zoals andere vrouwen dat wel vonden. Zijzelf vond het enkel laf. Waarom zou je nu niet je emotie tonen?
''And I am sorry. I understand if it's hard for you to talk about it and I totally get it if you don't want to talk about it at all. Don't feel forced to say anything about the visions.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'll be there for you, like I promised I would."
Zijn benen begonnen wat zwaarder aan te voelen, waardoor hij al gauw besloot dat zitten wellicht een beter idee was dan het verder te belasten. Het was al vooruitgang dat hij kon lopen zonder overal steun te moeten zoeken. Het bleef irritant en hij nam het niet met genoegen aan, toch was het voor die uren wel genoeg geweest. Langzaam liet hij zich naast haar neerzakken. Haar hand had hij nog altijd vastgehouden in de tussentijd. Hij merkte dat ze wat rustiger werd door het praten over wat haar overkomen was. Liever had hij het achter zich willen laten, maar als het betekende dat het haar kapot zou maken, dan zette hij zich eroverheen. Het was een probleem waarmee ze beide zaten te kampen, ieder zijn eigen manier om het te verwerken.
Haar curiositeit daarentegen aarzelde hij wel over. Begrijpelijk vond hij het wel dat ze ernaar vroeg, gezien hij allang had gemerkt dat ze zo aangelegd was. Of hij erop zat te wachten was iets anders geweest. Toch vond hij, afgezien van zijn weerzin om het kwijt te moeten, dat Adoria de waarheid verdiende te horen. Zij was degene wie hem er in de eerste plaats uit de kelderruimte had weten te halen. "Why do you think your brother wasn't alone when you found me?" vroeg hij haar. Een korte stilte volgde, voordat hij verder ging. Hij was zich ervan bewust dat Adoria het hoorde te weten, het was haar eigen broer over wie ze het hadden, maar het maakte het voor hem niet gemakkelijker. "That witch of his has brought back every single peace of my past, every memory which tormented me from the beginning. I couldn't turn away or get it out of my head. All I could do was watch everything that haunted me, flashing before my eyes while seconds passed." Haar blikken vermeed hij volledig, een zucht over zijn lippen gerold van frustratie. "That's why I asked you 'bout the time, once we got out of there. I had no clue what happened to me."
De kou van eerder voelde hij amper meer tegen zijn huid. Tranen brandden achter zijn ogen, maar hij gaf geen gehoor aan zijn zwakte. Hij liet ze niet over zijn gezicht vloeien onderwijl hij alles weer naar boven voelde komen. In plaats daarvan keek hij recht in haar ogen zonder nog wat te zeggen. Glanzend in het licht wat de maan en de vele sterren hen boden. Met zijn andere hand streek hij een verdwaald plukje haar voor haar ogen weg. Hij glimlachte lichtjes naar haar, volgend door zijn lippen die hij op de hare drukte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Thank you for your kindness.''
Zwak glimlachend keek ze toe hoe hij naast haar neerzakte. Ze waardeerde het enorm dat hij haar voor de tweede keer vertelde dat hij er voor haar was en hij bevestigde dat die belofte was gemaakt. Het zei wederom dat er geen enkele zorgen nodig waren als het ging om hem op het vertrouwensgebied.
Toch werd haar vreugde niet lang bewaard nadat hij haar duidelijk maakte wat er nu precies was gebeurd in de tijd die hij onvrijwillig had gespendeerd met haar broeder. Het was ronduit walgelijk hoe zijn broeder zoiets kon aanrichten en hoewel Jack een vampierjager was, had ze eerder het idee dat hij dit voor een groot deel deed om haar te pijnigen door te laten zien wat er gebeurde als ze zijn vertrouwen beschadigde.
Onwetend wat ze moest zeggen, keek ze roerloos naar voren. Ze had verwacht dat een pijnlijke stilte hen tegemoet zou komen, maar al snel zag ze hoe hij haar plukje haar uit haar gezicht haalde en hoe snel hij zijn lippen onverwachts op de hare drukte.
Ontsteld keek ze toe, maar haar verbaasdheid hield haar er niet van weer om mee te gaan in de daad. Het was volkomen onverhoeds en vandaar duurde het even voordat ze zich op haar gemak voelde. Ze had het dan ook niet aan komen zien dat hij dit wilde op juist dit moment. Hoe dan ook kon ze er niet veel achter zien. Beiden waren niet op hun sterkste punt en het kon zo maar zijn dat dit niet nadacht was en vriendschap voor hem genoeg was. Echter kon het haar weinig schelen of hij dit wel echt wilde of niet.
Ze beëindigde de zoen, maar ze bracht niet de afstand, die ze voorheen in stand hield tussen haarzelf en Jack, terug na ze zijn lippen had losgelaten. In plaats daarvan liet ze haar vrije hand rusten op zijn wang vooraleer hun lippen opnieuw met elkaar in aanraking kwamen. Hun handgreep versterkte ze vanzelf. Ze kneep, maar het was niet zodanig hard dat het bij hem pijn zou opleveren. Het was enkel goedaardig bedoeld.
Ze was ervan bewust dat hun opgebouwde relatie weleens drama kon veroorzaken in hun deelname aan verschillende gemeenschappen. Ze riskeerde ongelooflijk veel door met hem om te gaan en het was waar dat hun 'vriendschap' niet liep zoals het zou moeten horen te lopen, maar ze wist dat ze geen spijt had over haar handeling die op dit moment gaande was. Het was verkeerd, toch voelde het bevredigend.
Hun daad, ofwel hun zoen, liet daarnaast de herinneringen van de nachtgebeurtenissen in rook opgaan waardoor de tranen compleet gestopt waren met rollen over haar wangen en de glimlach van voorheen weer zichtbaar werd op haar gelaat. De pijnlijke woorden over haar broeder was ze daarentegen niet vergeten, maar de zoen leidde haar dusdanig af dat diezelfde woorden voor een kortdurende periode niet meer van belang waren.
Wederom verbrak ze de kus. Ze was niet van plan om hetzelfde liedje als enkele seconden geleden over te doen, maar ze deinsde niet terug en keek op ruwweg twee centimeters afstand in zijn bruine, haast zwarte ogen. Haar duim liet ze enkele keren heen en weer gaan over zijn huid. ''Forget the words I've spoken yesterday about you threatening me. Knowing the truth have made my realised you have every right to kill him whenever he hurts you or anyone else you're familiar with again.''
Ze liet haar hand langzaam van zijn wang afglijden, terwijl ze weer afstand opbouwde tussen hun tweeën. Zijn hand had ze al die tijd wél vast gehouden waardoor hun lichamen nog steeds verbinding met elkaar hielden.
Er was niet meer veel te zeggen na ze in ieder geval ingegaan was op Jack's uitspraken. Ze wilde hem niet weer van streek maken door een uitgebreid verhaal op te zetten over hoe wreed haar broeder wel niet was en hoeveel schuld ze leed onder zijn marteling, want het enige wat ze nu nog wilde, was de glimlach op zijn gezicht en het vergeten van de flashbacks die zowel zij als hem hadden gezien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze beantwoordde de zoen, waardoor het niet al te lang duurde vooraleer het door werd gezet. Het was onverwachts en het zou haar waarschijnlijk geschokt hebben. Hij kon het niet helpen, dan de verleiding niet te hebben kunnen weerstaan. Hij voelde alles wegvloeien uit zijn hoofd. De problemen, gedachten die hem wakker hielden en tevens Alina was voor even weg voor hem. Alles wat er voor Jack bestond op het moment waren hijzelf en Adoria, hoe hij het dan ook tot onmogelijk had beschouwd. Hulp uit een verrassende hoek was het zeker. Rustig liet hij zijn andere hand doorglijden naar haar taille, onbeschaamd om het er te laten.
De kleine afstand die er ontstond vond hij eerst wat verwarrend. Plotseling stopte het ineens, al ging Adoria niet bij hem vandaan. Ze legde haar hand op zijn wang en behield de paar centimeters tussenbeide voor even. Een paar seconden tot hij opnieuw haar tedere lippen waarnam. Haar hand was nog altijd in de zijne gebleven. Haar vingers omklemden het steviger dan vooraf, zacht maar voelbaar wat hij indien zo erg nog niet vond. Jack genoot van de kou die ze aan hem overgaf, simpelweg door het gen in haar bloed. Technisch gezien was ze dood. Geen hartslag was er te horen ofwel op te merken zolang ze zo dicht bij hem was. De zijne daartegenover zou voor haar zeker te horen zijn. Versneld, zelfs al waren het de kleine aanrakingen wat er gebeurde. Het voelde fijn en ondanks dat hij wist dat het enkel problemen op zou leveren, zette het hem niet aan tot stoppen. Hun vriendschap alleen al maakte hen tot een groot doelwit. Beide groepen, of het nou de vampiers waren of de doorgewinterde jagers, verdroegen het niet wat zij aan het doen waren. Ze hoorden elkaar van de aardbodem weg te vegen volgens de ongeschreven regels die er geldden. Op welke manier dan ook mogelijk was, werd het van ze geacht. Hijzelf en Adoria hadden de code gebroken. Het kwaad was allang geschied. Het hoorde niet wat ze deden, maar waarom voelde het dan zo goed aan?
Voor een tweede keer stopte de kus, enkel kwam er niet nog een zoen uit voort. Het was haar glimlach die hij kon bezien in het vage weerlicht. Hetgeen wat hij haar teruggaf onderwijl hij in haar hemelblauwe ogen keek. Ze streelde voorzichtig langs zijn wang en liet een klein spoor van tintelingen achter. Haar woorden waren lieflijk naar hem uitgesproken. Een zachtaardige kant die naar boven was gekomen, tot zijn ontdekking.
"And forget about the accusations I made when we put the vervain in your drink. I shouldn't have made such conclusions out of something you didn't have anything to do with," zei hij terug. "The vervain is a habit, just to check the people around us. It wasn't something we actually planned on." Hij had vele beledigende uitspraken gedaan die avond die hij, als hij de tijd terug kon draaien, allemaal terug had genomen. Het was arrogant van hem en daar was hij zich ook wel van bewust. Ze had het niet verdiend om uitgemaakt te worden voor vanalles en nog wat, enkel vanwege het speciale soort DNA wat ze blijkbaar bezat. Niemand verdiende het om zo behandeld te worden.
Haar hand baande zich een weg van hem af, gepaard met haarzelf die weer wat terugdeinsde. Het voelde vreemd om weer naast haar te zitten alsof er zojuist niets was gebeurd. Zijn hand bleef bij de hare, hoewel hij zijn andere hand beetje bij beetje weg liet gaan bij haar taille. Ongemakkelijk kon hij het niet noemen, maar hij wilde het niet zo maken als het ook anders kon. Al snel besloot hij dan ook om het gesprek weer wat op te krikken en stiltes te vermijden. Vermoeid stond hij op van zijn plek, kijkend naar haar met een glimlach.
"Maybe it's better if we head back to the house. I don't know about you, but I don't really trust this place."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I wasn't so nice to you either and the vervain ...'' Ze dacht terug aan de situatie die zich eerder had afgespeeld op het tweede feest waar haar ware ik ontmaskerd werd door geconfronteerd te worden met haar zwakte. Natuurlijk was het niet een ervaring die ze over zou willen doen, maar over het algemeen had het eerder positieve effecten dan negatieve. Ze hoefde niet meer te doen alsof ze één van hen was. Normaal en menselijk in plaats van een bloedlustige vampier. ''It's not neseccary to lie about my nature or the thoughts and feelings I have so I guess vervain does have some positive things.''
Toen de leegte naast haar weer terugkeerde door zijn besluit om op te staan, keek ze eerst licht verward toe voor ze zijn vraag hoorde en zijn glimlach tot haar doordrong. Toch weigerde ze zijn voorstel af, wetende dat het beter was voor hem en zijn vrienden dat ze eerst zichzelf van voeding zou voorzien.
''I - '' begon ze, vooraleer ze snel haar begin veranderde in een andere uitspraak. ''If I don't feed myself right now, I won't be able to control myself when someone in my area is bleeding so I'd rather go to the hospital. You don't have to go with me, but if you want to have some fun, feel free to be on my side.'' Ze lachte kort. Iets wat totaal niet geschikt was voor de situaties waar ze nu in beland waren, maar ze kon het niet helpen om de vreugde voorbij te laten gaan om nog verdrietiger te worden dan ze al was. Daarnaast leverde het stelen van bloedzakken uit ziekenhuizen spanning bij haar op, zelfs al was ze van nature een vampier. Iedere keer weer moest ze net doen alsof ze onzichtbaar was voor anderen, zeker makend dat niemand haar kon zien wanneer ze de ruimte zou betreden waar haar voeding lag.
Ze hief haar hoofd op, kijkende naar het gedaante wat zich zoveel malen groter had gemaakt na Jack weer opstond. Ook zij stond op na ze zijn voorstel had beantwoord, maar haar glimlach op haar gezicht ging verloren toen ze zich wendde tot zijn handen. Ze had de neiging om zijn hand opnieuw beet te pakken zodat ze hand in hand het bos zouden uitlopen, maar het was niet duidelijk voor haar of hij wel echt wat gevoeld had toen hij zijn lippen op de hare drukte en ze wilde absoluut niet dat ze te klef zou overkomen.
''That kiss ... Did it mean something to you or was it just purely distraction?'' Al vertelde hij dat het slechts een afleiding was om bijvoorbeeld zijn gedachtes over zijn vriendin of simpelweg heel het gebeuren te vergeten, was het niet iets waarvan ze het hem kwalijk kon nemen. Mogelijkerwijs zag hij haar aan als zijn ex-vriendin doordat zijn geweten over hoop was gehaald en het goed mogelijk was dat hij hallucineerde, maar aan zijn gelaatexpressie verwachtte ze niet dat hij echt dacht dat zijn ex-vriendin weer voor hem stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"But it doesn't make up for what I did." Zijn blik dwaalde wat af, indien hij om zich heen keek. Hoe hij haar vertelde dat hij er geen steek van vertrouwde, werd enkel versterkt door het mysterieuze wat er rondhing. Een lichte mist heerste er, waar hij blijkbaar overheen had gekeken ofwel niet had opgemerkt, en zorgde dat grote delen van hun omgeving waziger werden. Er vormden zich gedeeltes waar hij weinig meer kon zien dan de schaduwen in het bos. Onverklaarbaar geruis wist hij getemperd op te vangen. Het meest waarschijnlijke was dat het van een dier afkomstig was, alhoewel het hem niet gerust stelde. De visioenen alleen al waren een groot raadsel geweest. Waar waren ze vandaan gekomen? Hij wist niet of hij het eigenlijk wel wilde weten. Zaken die hij ergens wilde weten, maar hij wist dat het beter was om het te laten rusten. Het zou enkel meer vragen opleveren dan de antwoorden die hij kon vinden. De verdere stilte vond hij evenals niets, waardoor hij het niet kon laten om nog kort opzij te kijken alvorens hij zich weer tot Adoria omkeerde.
Haar plan had hij nog niet bij nagedacht. Het was hem al opgevallen hoe hij telkens weer kon vergeten wat er in haar verscholen zat. Jack zag haar niet als een vampier, desondanks hij het van haar wist. Haar drang om bloed binnen te krijgen was dan nog niet in hem opgekomen, althans, tot nu. Hij hief zijn schouders wat op. "No, it's okay," zei hij haar. "If that's what you need, we'll just go to a hospital." Een voorstander van een bloedroof kon hij zichzelf niet noemen. Hij wist vele zaken te bedenken voor wat ze het donorbloed hard nodig zouden hebben. Echter wist hij wel dat het de beste optie was die iemand als Adoria of een andere vampier kon hebben. Andere onschuldige levens afnemen om aan haar drang te voldoen vond hij een erger idee, dus hij besloot toe te geven. "We might as well have a little fun. It isn't like we'll be goin' to sleep anytime soon."
Hij voelde de aandrang om haar overeind te helpen, maar hij kreeg er verder geen kans voor. Ze was al overeind voor hij het door had gehad, staand naast hem met een glimlach. De glimlach die hij weg zag gaan als ze wat afwezig voor zich uit leek te kijken. Was er iets mis? vroeg hij zich af. Een gedachte die hij geeneens uit hoefde te spreken. Ze was hem nogmaals voor geweest.
"I'm not sure what it meant to me, but you aren't just some kind of distraction for me, if that's what you think," vertelde hij. Alles was voor hem onzeker. Hij wist niet wat hij voelde, hoe hij erover dacht of wat hem ertoe aan had gezet. Het enige wat hij met zekerheid kon zeggen was dat het niet enkel het zoeken naar afleiding was geweest, wat het veroorzaakte. Een glimlach vormde zich rond zijn lippen.
"I just couldn't help it."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Don't apologize yourself for that night. You were actually really decently for a vampirehunter.'' Hij deed geen poging tot moord of bedreigde haar zoals ze verwacht had en hoewel zijn woorden niet al te even aardig overkwamen, gaf hij haar wel een kans om haar te zien zoals ze daadwerkelijk was. Hij wist overigens niet veel van haar. Haar verleden bleef een groot raadsel voor hem en misschien was dat wel beter ook. Het was niet nodig om hem te vertellen hoe ze stierf, maar vooral waarom.
Toen hij haar vertelde dat hij wél met haar mee wilde gaan, keek ze hem dankbaar aan. ''You really wanna go?'' grinnikte ze. ''Thank you so much. As return, I won't be drinking blood in your presence for a second time. It must be really gross to look at it, isn't it?'' Het was enigermate onbeschaafd om in zijn gezelschap te drinken, zelfs al streefde ze zo erg naar de smaak van de vloeistof die door men zijn aderen wegens baande. Ze begreep dondersgoed dat die aanblik voor hem onsmakelijk was en het was absoluut niet haar bedoeling geweest om de situatie nog ongemakkelijker te maken dan het al was. Haar vampier behoeftes zou ze in het vervolg ergens vervullen wanneer ze uit het zicht was voor Jack en zijn vrienden.
''Yeah, we definitely deserve some fun and good alcohol after abiding a hell.'' Ze keek er wel naar uit om in haar eigen bed te liggen, maar het zag er niet naar uit dat ze weer terug zou keren naar haar huis. Ze was moe en ze wist dat Jack haar toestemming zou geven om voor de tweede keer op de bank te slapen, maar hoe zat het met zijn vrienden? Zouden ze haar enkel meer wantrouwen?
Ze schudde die gedachte van haar af en richtte haar blik op zijn gelaat. Hij had zonder enige twijfel wel wat weg van Pedro als het gesprek zou gaan over hun uiterlijk. Jack was niet in het bezit van zee blauwe ogen en neus, maar hun lippen, donkere haren en wenkbrauwen leken ongelooflijk veel op elkaar. Ze was er onderhand ook wel achter gekomen dat elke jongen die ze dermate leuk vond, ze elke keer weer voor een gedeelte op Pedro leken. Het was haar manier van het in stand houden van hun herinneringen en om te dealen met het feit dat hij voorgoed weg was door haar eigen fout.
Ze glimlachte zwak, terwijl ze ondertussen één keer met haar hoofd knikte als teken dat ze het begrepen had. ''I just want you to know that I don't see you as someone I really like -not talking about liking in a friendly way-, but I did feel something positive when we kissed so I actually don't know it either,'' sprak ze uit. ''And I don't regret anything of what's going on between us, because you make me feel like one of the most luckiest girl in the world.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, you weren't that bad yourself, for a vampire," antwoordde hij met een kleine grijns terug. Ze was oprecht nog niet de ergste geweest die hij voorbij zag komen. Ja, ze had zo haar botheden maar vergeleken met de anderen met wie hij te maken had gehad, zag hij haar niet als zo'n grote bedreiging. Hij had geen tandafdrukken ofwel andere verwondingen overgehouden als gevolg van haar ontdekking, dus in die zin was het vooruitgang. "At least you didn't try to feed on me, that's something new."
Wat ongemakkelijk greep hij naar zijn nek intussen zijn blik afdaalde naar zijn blote bovenlijf. Spiermassa had hij wel genoeg naar zijn mening en hij wist dat hij schaamteloos rond kon lopen zonder shirt, noch haalde het niet weg dat hij het op zijn zachtst gezegd oncomfortabel vond om zich zo te vertonen. De letsels die hij in de afgelopen jaren had opgelopen maakten het niet tot een uitzicht waar hij en daarbij Adoria waarschijnlijk, graag bij stil stond. Tatoeages verhulden enkele oudere verwondingen al was het grote geheel nog altijd aangetast. Molnija marks stonden meermaals met eeuwige inkt in zijn huid gedrukt, wat het nog onhandiger maakte. Een traditie die nogal eens in de weg kon lopen. De komst van een vampier, zelfs al was het een eenling die zich waagde in de diepe nacht, kon ze in moeilijkheden brengen. Adoria had hem al eens gezegd hoe anderen vampierjagers verafschuwden. Natuurlijk was het wederzijds, echter ging het daar nu niet om. Met slechts één visie kon men al opmaken waar hij bij hoorde. Tijd om een t-shirt, laat staan een vest, op te halen hadden ze niet. Tegen de tijd dat ze terug zouden keren zou de zon al opgegaan zijn en hij wilde haar haar behoefte niet ontzeggen. Het zag ernaar uit dat een patiënt uit het ziekenhuis wellicht een kledingstuk kwijt zou raken.
"Yeah, I'll go with you," mompelde hij verstrooid voor zich uit. Hij probeerde het ongemak uit zijn hoofd te zetten en zich op wat anders te focussen. Haar kennende had ze het zo uitgepland dat niemand zich er naderhand wat van kon herinneren. Ze had haar dwang altijd nog achter de hand, mocht het nodig zijn, dus had hij verder iets om zich zorgen over te maken?
"It ain't that gross. It's just strange, that's all," zei hij wat afgeleid terug. Hij liet zijn arm wederom zakken, zijn oplettendheid teruggebracht bij Adoria. "But I appreciate it, for real." Haar bescheiden glimlach bracht hem wat in de war. Ze vertelde hem dat ze wat voelde, tegelijkertijd voegde ze toe dat ze enkel vrienden wilde blijven. Zijn onrust hield hij niettemin voor zichzelf. Hij kon namelijk niet zeggen dat hij al toe was aan een relatie. Gezien de omstandigheden zou het voor haar noch hem slecht aflopen. Zijn mondhoeken gingen desondanks enigszins omhoog, om haar op haar gemak te stellen.
"Don't worry 'bout it, princess. There isn't a thing I regret, but I get it. I'm not ready for a relationship either."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Thank you, mrs. Jack. I am trying hard to be a better person than I already am,'' zei ze knikkend met haar hoofd. ''So I wouldn't dare to bite a Mystic Falls' student. You're young. You deserve a chance to live life like you want to.''
Onderwijl zag ze hoe hij vol ongemak naar zijn bovenlichaam staarde waardoor ze zich nu pas besefte hoe onbedekt hij was. Het was onderhand vanzelfsprekend geworden dat de meeste jongens en/of mannen zich niet kleedden in een 'pyjama' zoals enkele vrouwen deden, maar gewoon in hun onderbroek of een simpele short. Echter leek dat het probleem te zijn, want hij voelde zich al ongemakkelijk toen hij, als opvolging van een order, zijn shirt moest uittreken in alleen haar toezicht dus laat staan als andere mensen het ook zouden zien?
Ze trok zorgeloos haar witte, maar nu overwoekerd door vunzige bruine en groene plekken die afkomstig waren van de bodem waar hun voeten zich hadden neergezet, over het hoofd. Hoewel het een tekst bevatte wat een jongen niet snel zou gaan dragen, was het shirt wél goed genoeg om zijn gehele bovenlichaam te kunnen bedekken. Zijzelf droeg niet veel onder het shirt, maar de bralette die ze droeg, kon net zo goed gezien worden als een crop-top die men in het dagelijks leven droeg. Er was absoluut niets om zich voor te schamen. Ze zou niet naakt de straten oplopen nu ze haar shirt had overhandigd aan Jack, maar gewoon in kledij wat in ieder geval haar voorgevel bedekte.
Ze reikte haar hand naar hem uit waar ze haar shirt in vasthield. ''Here,'' zei ze, ''I don't know if this is big enough for the amount of muscles in your arms, but you can at least try and see if it does fit.''
''And it's no problem to do so, but you can't say it's not gross,'' lachte ze kort. ''If I were human and saw a vampire drinking blood, I'd probably vomit because it is disguisting.''
Een glimlach omringde haar lippen, wachtend op zijn hand die haar shirt zou aannemen terwijl ze luisterde naar wat hij vertelde. 'Princes' hoorde ze voorbijkomen wat haar nog harder liet stralen dan hiervoor. Kort schudde ze met haar hoofd, kijkende in zijn ogen. ''Well, I am glad you don't regret anything. We'll just pretend like nothing here has happened and we'll just see what the future will bring us.''

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld