Forum

Cleo.
Ik vond het echt aardig van Alby dat hij gewoon naar me keek als één van de jongens en dat hij oordeelde op wat ik in me had, in plaats van hoe ik eruit zag. Veel jongens hier leken namelijk niet veel verder dan dat te komen. Ik had een ander lichaam, dus ik was meteen een heel ander persoon. Dat viel heel erg mee! Ik probeerde me zoveel mogelijk op te stellen als één van hen. Ik was hier nog niet heel erg lang, maar twee dagen, maar ik wist wel ongeveer hoe ik me moest gedragen. Zo heel veel regels waren er niet, maar ik vond ze wel heel erg logisch. Je mocht een andere Glader geen pijn doen, iets wat ik ook niet zomaar zou doen? Daarbij was het behoorlijk duidelijk geweest dat ik niet in het doolhof had mogen gaan. Nou dat was ik ook niet zomaar van plan. Alleen als je een doodswens had was het slim om daar in te gaan met de conditie die ik had. Het leek me behoorlijk eng? Die muren waren zo hoog en je wist niet waar je naar toe ging. Binnen een paar keuzes kon je al verdwaald zijn en kon je oog in oog met één van die Grievers staan. Ik keek nog even naar Minho. Hij leek me ook geen verkeerde jongen, niemand hier, het was gewoon niet fijn dat iedereen me anders behandelde dan anderen. Volgens mij kon Minho er sowieso niet heel erg goed tegen dat ik als Greenie hier kwam, misschien was dat nog erger dan het meisjes gedeelte. Het was hoe dan ook niet heel erg fijn? Uiteindelijk wenden ze vast allemaal wel aan me, maar nu was het gewoon nog even met de kaken op elkaar. Er waren gewoon echt jongens die met een hele grote boog om me heen liepen, alsof ik op ieder mogelijk moment kon aanvallen. Dat zou ik nooit doen! Ik wilde niemand pijn doen? Nu wilde ik hier gewoon een plaatsje vinden. Het was duidelijk dat het doolhof nog lang niet ontrafelt was, maar daarom was het juist ook wel goed dat ze hier een behoorlijk goede gemeenschap op hadden gebouwd. Volgens mij kon men daar niet over klagen? Misschien was het ook wel de bedoeling dat we hier nooit uit kwamen? Het doolhof zei misschien iets anders, die was er immers om ontrafeld te worden. Dat was in ieder geval wat ik nog wist van een doolhof, of dacht te weten. Mijn herinneringen zouden nooit terug komen, dat had niemand hier, maar dat soort dingen wist ik wel. Volgens mij was dat aardig normaal. Best logisch ook want als ze alles hadden gewist, wat ze volgens mij hadden gedaan, op welke manier dan ook, dan hadden we ook niet eens meer kunnen praten! Ik pakte de papieren die Newt uit zijn rugzak had gehaald, waar dingen op gekrabbeld stonden. Hij had misschien niet een geweldig net handschrift, maar het was te lezen en te begrijpen. Ik had natuurlijk niet gezien hoe het eruit zag, maar ik kon me wel een beetje voorstellen hoe het er precies uit zag? De grote immense muren die boven je uittorenden, terwijl je naar de verschillende afslagen keek en daar moest je dan maar doorheen rennen en alles noteren terwijl je ook nog rekening moest houden hoe laat het precies was, want de deuren gingen op een gegeven moment dicht. Alby had me heel erg goed duidelijk gemaakt dat niemand het overleefde als ze eenmaal in het doolhof zaten en de deuren gingen dicht. Ik had er een rilling van over mijn hele lichaam gekregen en die kreeg ik nu weer als ik er aan dacht. Ik nam het potlood en de liniaal van Newt aan en keek van het ene blaadje naar het andere om zeker te weten dat ik het goed zou doen. Toen ik zeker wist dat ik het goed had begrepen, begon ik te tekenen wat Newt op had geschreven. 

Newt.

Als Cleo hier echt goed in was, dan zou ze hier vaker komen en dan zou Minho er ook wel aan wennen. Dit was toch een beetje ons plekje, een plekje waar alleen de runners en de mapmakers hoorden te komen. Greenies wisten nog maar net van het doolhof, soms nog niet eens. Ze mochten er niet naar binnen, laat staan dat ze hier mochten komen. Cleo had echter een logische gedachtegang, volgens Alby, en daarom mocht ze het proberen. Als het niet zou werken, zou ze dingen die ze hier had gezien vast niet kunnen onthouden? Als het wel zou werken, dan hadden we er iemand bij en dan zou Minho ook wel wennen aan het feit dat ze hier zou zitten. Cleo was echt geen vervelend iemand om in de buurt te hebben? Ze was heel vrolijk, heel luchtig. Daarbij vond ik het ook wel leuk om naar haar te kijken? Haar krullen waren heel erg grappig, ze konden echt alle kanten op gaan en om de één of andere reden vond ik dat heel erg leuk. Het sloeg misschien nergens op, maar ik vond het gewoon een grappig gezicht en daardoor kon ik toch wel een beetje lachen. Nu hingen ze behoorlijk voor haar gezicht, terwijl ze naar de papieren keek en er mee bezig ging. Ik hoopte dat ze iets begreep van mijn handschrift, want dat was niet echt geweldig. Ik snapte het zelf, maar dat kwam omdat ik wist wat ik op had geschreven. Soms gebruikte ik afkortingen, want dat ging sneller en was dus ook makkelijker. Ik hoopte dat Cleo die ook begreep, maar ze leek er niet echt moeite mee te hebben? Ze trok makkelijk de lijnen die ik op had geschreven. Zo nu en dan keek ze naar mijn papiertje en trok ze weer een paar lijnen. Het zag er precies uit zoals ik het ook had gedaan, dus dat zei wel dat ze het begreep? Er waren mensen die er echt niks van zouden begrijpen, terwijl het in mijn ogen nog niet eens heel erg moeilijk was, om dit te begrijpen dan. Het rennen in het doolhof en daar ook nog eens de weg vinden, was een heel ander verhaal. Dat bleef elke keer lastig en ik moest er maar op vertrouwen dat ik wist waar ik heen ging. Alles leek op elkaar, de muren waren heel hoog en soms leek het echt alsof ik rondjes had gerend, maar tot nu toe had ik altijd weer de anderen kunnen vinden en waren we altijd op tijd terug geweest. Wij tenminste, anderen niet. Er waren jongens geweest die niet meer naar buiten waren gekomen. Ik ging iets beter naast Cleo zitten en ik keek toe hoe ze de volgende strepen zette. ‘Je bent hier goed in, Greenie,’ concludeerde ik. Ze snapte het echt! Ze trok zonder de moeite de lijnen en ze leek de schaal ook meteen door te hebben, want dat was ook nog wel een dingetje. Het moest wel op de juiste afstand worden getekend, anders dan leek het net alsof het dichtbij was, of juist heel ver weg, terwijl de werkelijke afstand juist heel anders was! Cleo leek er echter geen problemen mee te hebben, ze deed het zonder moeite! Ik zag Minho ook op kijken en hij leek onder de indruk te zijn van wat Cleo binnen een paar minuten op papier had gezet. Hij leek echter ook nog steeds te denken dat dit geen plek was voor een Greenie, want hij zei er verder niets van. Hij knikte enkel en ging zelf weer verder, maar voor Minho was dat al heel wat. Hij had zo ongeveer toegegeven dat Cleo het wel kon en hij erkende het ook, wat betekende dat we Cleo hier misschien vaker zouden zien, als ze de rest ook goed zou kunnen tekenen. Nu hoefde ze alleen maar mijn deel te doen, dus daar was ze zo wel mee klaar.

Cleo.
Het leek me best wel leuk om hier te werken, zeker samen met Newt. Het was echt een hele aardige jongen  en ik vond het echt fijn dat hij me behandelde zoals hij iedere andere behandelde. Nu ging het vooral dat ik dit leerde of dat hij in ieder geval kon kijken of ik het goed deed of niet. Maar hij deed het in ieder geval op een aardige manier! Het was niet zo dat hij echt op mijn vingers keek, oké ook weer wel, maar hij moest wel goed in de gaten houden wat ik precies deed want ik kon een hele tekening verpesten! En misschien wel de kans om naar buiten komen dan. Dat wilde ik ook niet op mijn geweten hebben, dus het was alleen maar fijn dat hij even goed keek wat ik deed. Hij deed het echter niet op een manier dat het vervelend voelde. "Echt?" vroeg ik glimlachend. Ik was hier blijkbaar goed in! Dat was heel erg fijn om te weten, want misschien kon ik dit dan wel als taak krijgen. Ik vond het niet heel erg om te doen en misschien kon ik zo nog wel helpen om een uitweg te vinden. Ik zou echt dat doolhof niet zomaar ingaan, maar misschien zat er echt een soort van logica in het alles! Dan wilde ik die toch echt wel vinden. Ergens zat er wel uitdaging in deze taak en dat was ook wel leuk om te helpen. Al vond ik het ook niet heel erg om met de diertjes te werken. Ik had er vandaag weer een hele tijd bij ze gezeten. Ze waren echt heel erg lief, misschien een beetje enthousiast, helemaal toen ik wat eten van Frypan had gekregen wat ik ze had mogen geven. Het was allemaal te oud om aan de Gladers als eten te geven, maar de diertjes hadden het best kunnen hebben! Ze hadden er echt van genoten! Er waren zelfs diertjes die uit mijn hand hadden gegeten. Ik vond ze echt allemaal leuk, het maakte niet zoveel uit. De geitjes waren leuk, maar de schapen, koeien en varkens ook. Zelfs de kippen hadden wel wat, ondanks dat die niet heel erg knuffelig waren. Ik zag de eerste van de jongens opstaan en naar buiten lopen. Volgens mij was diegene klaar. Ik wist eerlijk gezegd niet precies hoe hij heette. Het was heel erg moeilijk om alle namen te onthouden! Helemaal als het er zo vaak waren. De gezichten begon ik nu wel steeds meer te herkennen en de namen kwamen ook wel, maar het was een behoorlijk grote groep! Ik ging verder met de lijntjes op het papier, wat volgens Newt goed ging, waardoor ik ook wel verder durfde te gaan. Ik moest dit uiteindelijk ook alleen kunnen doen en misschien wel goed kunnen bekijken hoe ze het allemaal bedoelden. Ergens leek het me dan ook goed om het dan nog iets meer visueel te maken? Doordat Newt een beetje over mijn schouder mee keek, voelde ik zijn haar tegen mijn stukje blote huid van mijn schouder aan kriebelen. De shirts waren echt veel te groot, waardoor ze langzaam iets van mijn schouder afglijden. Ik streek het shirt weer goed en keek opzij naar Newt. Iedereen had hier best lang haar, daaraan kon je eigenlijk wel een beetje zien wie hier al een langere tijd was. "Knippen jullie jullie haar wel eens?" vroeg ik zachtjes aan Newt. Ik wilde niet dat Minho het zou horen en meteen zou roepen dat ik te veel praatte. Ik ging heel voorzichtig even door het haar van Newt heen. "Het is best lang en ergens lijkt het me niet handig met rennen?" fluisterde ik zo zachtjes mogelijk verder. Ik richtte me weer op het stuk papier, zodat het leek alsof ik echt wel iets deed, want dat deed ik ook wel! Ik hoefde niet eens echt lang te denken over waar ik was gebleven, want dat wist ik nog wel gewoon. Dan was het niet erg dat ik het even over iets anders had toch? 

Newt.

Misschien vond Cleo het wel heel vervelend dat ik zo over haar schouder meekeek, ergens was het ook heel erg vervelend! Ze wilde het zelf proberen en het voelde vast niet fijn dat ik over haar schouder meekeek naar de lijntjes die ze aan het trekken was. Ze deed het echter wel heel goed! Ze leek precies te begrijpen wat ik op had geschreven, wat echt een wonder was. We hadden allemaal niet echt een geweldig handschrift, zelfs ik kon sommige dingen van anderen totaal niet lezen! Cleo leek hier echter geen moeite mee te hebben en dat was maar goed ook, anders zou ze natuurlijk niet kunnen helpen! Dan had ze geen idee wat ze op moest schrijven en hoe ze iets moest tekenen. Dat leek nu echter wel heel erg goed te gaan en daar was ik blij mee. Ik vond het namelijk wel leuk om haar in de buurt te hebben? Ze was gezellig en ze was niet zo vervelend als andere Greenies. Misschien juist wel omdat ze een meisje was. Ze was best rustig, maar wel aanwezig. Al kon dat misschien ook wel weer komen doordat ze het enige meisje was. Dan viel dat behoorlijk op, zeker met de blonde krullen die ze had. Die zag je ook al vanaf ver! Dat was precies hetgeen waar je haar aan kon herkennen als je naar haar opzoek was. ‘Ja, je doet het prima,’ verzekerde ik haar. Ze deed het echt heel erg goed? Ze begreep het in ieder geval en dat was al het halve werk! Ze was best snel! Misschien nog niet zo snel als de rest, maar dat kwam ook omdat ze dit nog nooit had gedaan? De anderen deden dit dagelijks en daardoor was het voor hen veel makkelijker om dit te doen! Ik vond dat ze het, voor een eerste keer, heel erg goed deed. Ik voelde Cleo aan mijn haren plukken en haalde zelf een hand door mijn haren. ‘Nee?’ Natuurlijk knipten we onze haren niet! Hoe zouden we dat al moeten doen? We hadden hier wel scharen, maar dat betekende niet dat we ons haar er mee zouden knippen. Het groeide wel en het werd best vervelend met het rennen, maar meestal waaide het wel uit mijn gezicht. Ergens was het ook nooit in me op gekomen om mijn haren te knippen? Misschien was dat wel een typisch meisjesding om aan te denken? Wij hadden er nooit aan gedacht, geen van ons! Ik had het nog nooit iemand horen zeggen, maar jongens zaten daar waarschijnlijk ook minder mee dan meisjes. Ik zat er in ieder geval niet mee? Ik haalde mijn schouders op. ‘Het valt wel mee, denk ik. Het waait zo nu en dan in m’n gezicht, meer niet.’ Ik keek naar Cleo en nam haar krullen tussen mijn vingers. ‘Dit lijkt me pas irritant.’ Al die krullen! Die dingen gingen alle kanten op, waardoor het gewoon niet meer bij te houden was! Toch voelden ze wel heel erg grappig aan, het zag er ook wel heel erg leuk uit? Al die krullen! Het waren er echt heel erg veel, maar het was wel iets wat bij Cleo paste? Dat vrolijke en springerige, zo was ze ook wel een beetje? ‘Kunnen jullie shucks ophouden met te praten over haar?’ hoorde ik Minho vragen, wie duidelijk niet heel blij was met wat Cleo en ik nu deden, maar we voerden gewoon een gesprek? Een gesprek over haar ja, dat was misschien niet hetgeen waar we het hier over moesten hebben, maar ik vond het niet erg! Daarbij was Cleo zo goed als klaar. ‘Misschien krijg je nog wel meer van dit soort gespreken te horen, kijk maar.’ Ik pakte het papier van Cleo over en gaf die aan Minho. ‘Grote kans dat we haar hier neerzetten.’ Ze was heel erg goed, Alby had het dus al goed ingeschat!

Cleo.
Ik snapte wel dat ze echt moesten weten of ik iets goed deed of niet en van Newt kon ik het ok best wel hebben. Het was niet zo dat hij me ieder moment af zou gaan kraken, ook al deed ik het verkeerd. Volgens mij zou hij het dan heel erg voorzichtig zeggen. Hij was wel iemand die rekening hield met andere, wat hier ook echt wel nodig was. Er waren zoveel mensen dat je niet wilde dat je iemand in het harnas jaagde, ding ging het niet goed. Ik vroeg me wel af of de bom ooit een keer gebarsten was. Dat kon toch niet anders? Er waren hier zoveel jongens en er waren vast dingen geweest waar ze het niet over eens waren geweest. Ik had bij de Gathering die ze hadden gehouden over mij wel gezien hoe ze dat nu deden, maar in het begin was het vast wel anders geweest? Ze hadden alles op zo’n manier moeten vormen totdat ze hier op uit waren gekomen. Ik vond het heel erg knap dat ze konden, want uiteindelijk was het wel iets wat goed leek te lopen. Aan iedereen was wel te zien dat ze het niet geweldig vonden om hier te zitten, ze zaten ook opgesloten. Toch was er iets waar ze ook dankbaar voor moesten zijn. Uiteindelijk hadden ze elkaar en zorgden ze er samen voor dat ze elke dag weer door kwamen. Het was niet dat we ons in een erge omgeving bevonden. Het was niet gevaarlijk als je de Grievers in het doolhof niet meerekende, iets wat ik niet deed, want die zaten in het doolhof en die bleven daar volgens Alby ook. De Glade was veilig! Ik keek rond naar de rest van de jongens die allemaal behoorlijk lang haar hadden, behalve Ben. Wat logisch was, want voor mij was hij de Greenie geweest. Zijn haar had nog niet echt de tijd gehad om zo lang te groeien als dat van bijvoorbeeld Newt. Ik keek wat op naar mijn krullen, waardoor ik volgens mij een heel raar gezicht trok. Ik zag het zelf niet eens, maar ik moest wel lachen, gewoon omdat ik wist dat het er stom uit zag. Ergens was het zo slecht om om je zelf te lachen. Hier was dat echter goed, iedere reden om te lachen moest aan worden gepakt. Iedereen moest gewoon vrolijk zijn, want anders was het ook niet uit te houden. Ik kon het misschien makkelijk zeggen, ik was hier twee dagen. Na een jaar was het misschien wat moeilijker om iedere dag weer vrolijk te zijn en alles te geven. "Ik vind ze niet irritant? Ze kriebelen soms een beetje." Ik haalde mijn schouders op. "En ik hoef er niet mee te rennen. Het lijkt me echt vervelend, wat nou als je net een afslag mist omdat je haar voor je ogen zit?" Ik wilde me nergens mee bemoeien, ik kon me ook helemaal niet op die plaats bevinden om dat te doen. Ik was hier twee dagen! Ik had helemaal niets te zeggen over hoe ze zich hier moesten gedragen, maar als Newt zijn haren korte wilde hebben, dan zou ik dat best wel willen proberen? Iets in me zei me dat ik dat best wel kon, dat ik het vaker had gedaan. Ik kon me voorstellen hoe het moest gaan, maar niet wanneer ik het had gedaan en wiens haar ik had geknipt. Ik wilde me verontschuldigen tegenover Minho, want het was niet de bedoeling om over haar te praten terwijl we bezig moesten zijn met tekenen. Newt zorgde er echter voor dat ik niet meer verder kon met het tekenen, want hij liet mijn papier aan Minho zien, wie zijn wenkbrauwen optrok en mij vervolgens aankeek. "Afwachten. Er kan een andere plaats zijn waar ze beter past." Hij haalde zijn schouders op. Volgens mij had ik het best wel goed gedaan, in ieder geval aan zijn gezicht te zien en aan dat van Newt. Maar ik wist ook wel dat ik de rest gewoon moest uitproberen. 

Newt.

Cleo.
Uiteindelijk zou ik me hier vast thuis kunnen voelen. Als de rest van de jongens zich een beetje zo opstelden als Newt en Alby, kwam dat vast wel goed. Ik snapte ook wel dat het best wel raar was voor ze, maar dat was het voor mij ook? Ik was ineens tussen zoveel jongens gezet! Ze konden toch ook begrijpen dat het voor mij ook niet meteen goed was. Ik moest ook wennen! Iedere jongen die hier voor me was gekomen had dat vast ook moeten doen. Ik ging in ieder geval niet dwingen dat ze me anders moesten behandelen? Uiteindelijk wilde ik gewoon dat ze me hetzelfde behandelden als ze dat met de rest deden. Alby had voor mij misschien wat andere dingen geregeld, wat ergens ook wel weer fijn was? Ik wist niet of het zo’n goed idee was om mij nu meteen tussen de rest te laten slapen als ze me daar duidelijk nog niet wilden hebben. Misschien dat ik daar over een paar weken wel zou gaan slapen. Dat zagen we allemaal wel? Volgens mij leefde iedereen hier een beetje per dag en dat was misschien ook wel het belangrijkste. Elke dag bekijken wat er moest gebeuren en niet nu al inzitten over wat er over een paar weken kon gaan gebeuren. Ik knikte, de krullen kriebelden wel een beetje, maar ik kon me niet echt voorstellen dat ik ander haar had? Het leek me dat langer haar sowieso wel kriebelde. Ik moest lachen toen ik mijn haar langs mijn gezicht voelde gaan, maar dit keer had ik het niet zelf gedaan, maar deed Newt het! Het kriebelde wel echt een beetje. Ik pakte één van mijn krullen en ging er mee langs zijn wang, zodat hij zelf kon voelen of ze kriebelden of niet. "Ze kriebelen een beetje." Ze gingen ook wel een beetje voor mijn gezicht hangen, maar ik vond het niet erg? Van wat ik wist hadden de meeste meiden toch wel langer haar, dus zou ik het ook mooi zo houden. Ik had geen idee of ze hier een spiegel hadden, ik had er nog niet een gezien, dus mijn eigen haren knippen ging ook niet echt. "Ik denk het wel?" Dat klonk slecht! Nu klonk het alsof ik het niet wist, maar dat wist ik ook niet! Maar volgens mij kon hij me er best wel in vertrouwen, iets in me zei dat ik het best wel goed kon, dat het me wel zou moeten lukken. Ik wist in ieder geval hoe ik het moest doen en ik wist haast wel zeker dat eerder een jongen had geknipt. Het vreemde was alleen dat ik niet wist wie en hoe diegene eruit zag. Dat soort dingen waren me de afgelopen dagen al wel vaker opgevallen. Ik wist dingen, hoe het in elkaar zat en dat ik het eerder had gedaan. Maar ik kon me niet herinneren met wie. Ik pakte het blaadje van Newt aan en legde het weer op de grond, naast de beschrijving die hij had gemaakt. Ik volgde de lijnen even met mijn vingers om te kijken wat ik net al had gedaan. Daarna pakte ik het potlood en de liniaal weer en begon ik met de volgende lijnen. "Denk je dat echt?" Newt zei dat Alby onder de indruk zou zijn, dat betekende dat ik het echt goed deed! Zo heel erg moeilijk was het eerlijk gezegd niet en het leek me niet dat ik hier hele dagen mee kon vullen, dus misschien zou ik dan alsnog iets anders moeten gaan doen. Ik moest de rest van de banen natuurlijk ook nog uitproberen! "Misschien dat we dan vaker samen kunnen werken." Als Alby zou besluiten dat ik hier mocht werken in ieder geval! Het leek me in ieder geval leuk om samen met Newt te werken! Hij was echt heel erg aardig, maar ook gewoon leuk gezelschap! 

Newt.

Het was behoorlijk vreemd om niet precies te weten hoe je er zelf uit zag. Het was niet zo dat we hier echt spiegels hadden, dus we konden onszelf niet altijd bekijken. Het was ook niet iets wat heel noodzakelijk was, vond ik dan. We gingen allemaal met elkaar om, hoe we er ook uit zagen. Natuurlijk zag je wel kleine stukjes. We hadden wapens van metaal en Frypan had wat dingen in de keuken die spiegelden, dus we konden stukjes van onszelf zien, maar misschien was dat wel meer iets voor meisjes? Cleo wist ook niet hoe ze er precies uit zag. Al was het duidelijk dat ze krullen had, maar het waren er zoveel dat die ook wel op moesten vallen, ook al was zij degene die ze had! Het stond gewoon zo springerig dat het echt onmogelijk was om ze niet te zien en haar haren waren natuurlijk ook heel erg lang, dus het was vrij duidelijk voor haar hoe haar haren er uit zagen! Al wist ze vast niet dat ze bruine ogen had! Misschien wist ze het ook wel, het kon best zijn dat iemand haar dat had verteld! Ze wist vast ook wel dat ze wat kleiner was dan ons, dat was immers makkelijk te zien! Ik schoot in de lach toen ik haar krullen in mijn gezicht voelde. ‘Je hebt gelijk, kietelt inderdaad.’ Het kietelde echt! Dat was toch best grappig en ergens was het ook leuk dat ze het terug deed? Dat had ik misschien ook wel verdiend, aangezien ik hetzelfde bij haar had gedaan en haar krullen ook in haar gezicht had geduwd! Al was ik er echt wel voorzichtig mee om gegaan. Ik wilde haar immers nergens mee pijn doen en al helemaal niet met haar eigen haren! Dat zou nog eens wat zijn! ‘Je denkt het?’ vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en ik keek haar bedenkelijk aan. Ze leek te denken dat ze het kon, maar wie weet kon ze het ook wel niet? Aan de andere kant, hoe moeilijk was het om een stukje haar af te knippen? Vast niet heel moeilijk! Ze was er niet voor niets over begonnen, dus het leek me dat ze er enigszins verstand van zou moeten hebben. Misschien was het wel iets wat je niet verleerde, ik had geen idee! Ze leek er niet helemaal zeker van te zijn, maar we konden het altijd proberen? ‘Eén keer, Greenie. Als je het verpest, dan moet je in de Slammer,’ zei ik grijnzend. Natuurlijk zou ik haar niet in de Slammer gooien! Dat sloeg helemaal nergens op! Dan had ze mijn haar misschien een beetje verpest, maar dat was niet erg. Het ergste wat er dan zou gebeuren, was dat we Cleo nooit meer een schaar zouden geven, maar dat was echt niet zo erg? Het was in ieder geval niet zo dat ik haar op zou sluiten omdat ze mijn haar niet recht zou knippen. Uiteindelijk zou ik het toch niet zien! Ik keek naar Cleo, die weer bezig ging met de tekening en ze leek te controleren of alles echt goed was, maar voor zover ik het kon zien, had ze het echt goed overgenomen! Ze had precies gesnapt wat ik had bedoeld en dat was fijn, want daardoor hoefde ik het niet uit te leggen. Ik knikte. ‘Weet zeker dat hij onder de indruk is, het ziet er goed uit en het zou fijn zijn om vaker samen te werken.’ Ze snapte me! Dat was wel een belangrijk deel? Dat ze precies snapte wat ik op het papier schreef en wat het allemaal betekende, ondanks dat ze niet in het doolhof was geweest! Ik hoorde Minho geïrriteerd zuchtten en schudde kort mijn hoofd. Ik stak mijn handen uit naar Cleo, zodat ik haar overeind kon helpen. ‘Kom, dan mag je mijn haar proberen te knippen. Vergeet de tekening niet.’ Die moest ik immers aan Alby laten zien!

Cleo.
Het ging er hier niet om hoe er precies uitzag. Wat ik me er van kon herinneren was dat hier buiten wel iets belangrijker. Al werd ik nu wel aangekeken om mijn uiterlijk, wat ook wel weer raar was. Alles was best wel raar hier, maar ook weer heel erg logisch. Ik kon alles best wel goed begrijpen, maar dat nam niet weg dat ik sommige dingen gewoon apart vond. Het was wennen, maar dat zou allemaal wel goed gaan. "Een beetje, maar het valt wel mee hoor?" Ik was niet anders gewend en ik vond het wel leuk? Ze zagen er in ieder geval heel erg leuk uit van waar ik ze zag? Ze vielen helemaal om mijn gezicht en ze hadden nu al een paar keer in de weg gezeten, maar daarom leek het ook echt vervelend om mee te rennen. Dat was vast ook zo bij Newt. "Ik denk het ja. Ik kan me herinneren dat ik het kan, maar ik heb echt geen idee wiens haar ik heb geknipt of wanneer de laatste keer was." Waarschijnlijk had hij dat soort dingen ook wel eens gehad, misschien niet met haren knippen, maar met andere dingen. "Ik denk dat we jou dan beter in de Slammer kunnen gooien, want anders leid je iedereen af van het werk." Ik wist niet hoe het zou gaan worden, maar ik kon me voorstellen dat wanneer het mislukte iedereen het vast lachwekkend vond. Dan waren ze afgeleid en dat was nou ook weer de bedoeling. Iedereen had hier wel wat te lachen nodig, al zou ik echt gaan proberen het haar van Newt zo goed mogelijk te knippen. Het zou ook niet netjes van me zijn om het te verpesten zodat andere mensen het leuker hadden. Daarbij had ik meer met Newt dan met de meeste andere hier, dus dan zou het gewoon stom zijn om opzettelijk zijn haar te verpesten, dat hoorde je ook gewoon niet te doen! Ik zou echt mijn best doen, wat ik blijkbaar echt mocht gaan proberen. Ik was echt benieuwd wat er precies uitkwam. Ik hoopte dat mijn hoofd gelijk had en dat ik het echt wel goed kon en niet dat ik dat net even had bedacht. Ik liet mijn ogen nog even over de verschillende lijnen glijden, die volgens mij behoorlijk goed op het papier neer waren gekomen. Newt had er verder ook geen commentaar op, dus ging ik er vanuit dat het echt wel goed was gegaan. Ik vond dit ook best wel leuk om te doen, dus ergens hoopte ik dat ik hier wel terecht kwam. Ik had ook wel een klein beetje inspraak, maar volgens mij was het veel belangrijker wat de keeper vond. In dit geval was dat Minho en ik had geen idee of ik hem wel had overtuigd. Newt wel en dat was ook wel handig, omdat hij best wel veel te zeggen had? Als ze uiteindelijk vonden dat ik hier toch niet hoorde, zou ik dat jammer vinden. Uiteindelijk kwam ik dan ook wel weer op een plaats waar ik me goed op mijn gemak voelde. Ik pakte het papier van de grond en klemde het even tussen mijn armen zodat ik met mijn beide handen die van Newt aan kon pakken en met zijn hulp overeind kon komen. Ik liet één hand los zodat ik het papiertje weer onder mijn arm weg kon halen, het was wel belangrijk dat het niet ging kreuken leek mij. Alby moest nog wel goed kunnen zien dat ik het goed had gedaan. Anders zou ik hier helemaal niet meer terecht kunnen komen. Ik hield de andere hand van Newt gewoon vast en nam hem mee de ruimte uit. Ik had geen idee waar we naar toe moesten, maar het leek me haast wel dat er scharen in de Homestead waren. Ik had ze nog nergens gezien, maar die moesten ook wel een beetje verborgen liggen zodat niemand zich zomaar pijn kon doen. 

Newt.

Heel erg veel zou het me niet uitmaken als mijn haren een beetje verpest zouden worden. Ze waren lang, dus als ze een beetje scheef zou knippen, zou het vast nog wel meevallen en het zou mij niet heel erg veel uit maken? Ik zou het zelf toch niet kunnen zien en als ik er niet als een complete slinthead uit zou zien, dan maakte het me echt helemaal niks uit. In de galde ging het om vertrouwen en misschien zouden meer mensen Cleo gaan vertrouwen als ik zou laten zien dat ze ook echt te vertrouwen was! Misschien zouden anderen hun haren ook wel hun haren willen laten knippen, of op z’n minst even met haar praten. Zo zagen ze tenminste dat ze helemaal niet vreemd en eng was! Ze was dan wel een meisje, maar meer dan dat was het ook niet? Ik vond Cleo in ieder geval heel erg grappig en ze had het mappen ook nog eens heel er goed opgepakt! Minho vond misschien dat ze hier niet bij hoorde, maar ik zou haar tekening aan Alby laten zien en ik wist zeker dat hij heel erg onder de indruk zou zijn! ‘Als je weet dat je het gedaan hebt, durf ik het wel aan. Als je me maar niet bloody kaal maakt!’ Ik wilde nou ook weer niet kaal worden! Al zei ze dat ze zich herinnerde dat ze het had gedaan, dan moest het haast wel goed komen? Ze kon zich alleen niet herinneren bij wie ze het had gedaan en wanneer dat was geweest, maar dat hadden we allemaal wel, met een hoop dingen. Waarom dat soort dingen wel waren blijven hangen, snapte ik eigenlijk niet. Ze hadden zo goed als alles van ons afgepakt en ons in een gigantisch doolhof gestopt, dus wat hadden we er aan om te weten hoe we moesten fietsen? ‘Dan zitten we samen in de Slammer,’ zei ik lachend. Al hadden we wel twee of drie Slammers. Niet dat we ze allemaal tegelijk zouden gebruiken, dat was eigenlijk nooit voorgekomen! Alleen aan het begin, maar er waren regels geweest en er had ook duidelijk moeten worden dat we allemaal naar die regels hadden moeten luisteren! Als we dat niet deden, dan belandde je daar en soms zelfs in het doolhof! Ik glimlachte toen Cleo overeind kwam en ergens verbaasde het me dat ze één van mijn handen vast bleef houden, ondanks dat het helemaal nergens voor nodig was. Het voelde echter niet heel erg verkeerd en handen vasthouden was niet heel erg, toch? Alby had dan wel gezegd dat we haar niet aan hadden mogen raken, maar dat was iets anders dan handen vasthouden? ‘Ik denk dat we het beste naar de Homestead kunnen.’ Daar hadden we in ieder geval een paar scharen en daar zouden we ook niemand in de weg lopen. Ik pakte de tekening van Cleo en trok haar vervolgens zachtjes mee. Ik besloot naar haar kamer te gaan, dat was toch wel de beste plek om dit te doen. Ik liet Cleo los en vouwde eerst de tekening dubbel, zodat ik hem in mijn broekzak kon doen. ‘Ik haal wel een schaar. Probeer jij er maar op te focussen dat je me er niet mee steekt.’ Al zou ze dat vast niet gaan doen! Ik liep naar één van de andere kamers en opende daar een ladekast, waar een paar scharen lagen. We probeerden de meeste wapens te verbergen voor iedereen, aangezien er een kans bestond dat iemand het hier niet zou trekken en tijdens een ruzie opeens een wapen zou gebruiken. Ik pakte één van de scharen en deed de lade weer netjes dicht, waarna ik naar de kamer van Cleo liep. Ik stak de schaar naar haar uit. ‘Denk je dat het hier mee lukt?’ Ik wist niet of ze een speciale schaar nodig had, maar dit was het enige wat we hadden! De anderen waren veel groter, of ouder. 

Cleo.
Ik wilde echt zo goed mogelijk mijn best doen! Ik zou het ook niet leuk vinden als ik het haar van Newt verpestte! Het was heel erg lief van hem dat hij me vertrouwde en ik wilde niet meteen zijn vertrouwen beschamen! Niet alleen voor Newt zou dat dan zo werken, maar ook voor de rest van de jongens. Die zouden me echt niet meer vertrouwen als ze zagen dat ik zijn haar had verpest. Niemand wilde met een raar kapsel rondlopen, maar ik wilde het gewoon wat makkelijker voor hem maken. Dit lange haar stond hem echt wel goed, maar het was niet handig met rennen! Ik kon me echt niet voorstellen dat het fijn was om zo door dat doolhof te rennen, helemaal niet met het idee dat die enge monsters ieder moment de hoek om konden komen! Het leek me echt heel erg eng om daar überhaupt rond te moeten rennen. Ik zou het niet zomaar kunnen in ieder geval! Gelukkig was dat ook niet echt een taak die ik uit hoefde te proberen. Alby had wel uitgelegd dat niet iedere Greenie mocht proberen om mee te rennen, alleen als ze heel veel potentie hadden. Een beetje net zoiets als ik net had gedaan met het mappen, dat was ook een uitzondering! "Ik ga heel erg goed mijn best doen, beloofd." Ik zou echt proberen dat het zo goed mogelijk te doen en misschien kon ik de rest van de jongens dan ook nog wel knippen als ze dat nodig vonden? "Dat is vast heel erg gezellig?" Ik had nog niet echt in de Slammers gekeken en hoe groot ze waren, maar het leek me wel dat er twee mensen tegelijk in konden, mocht het nodig zijn. Ik wilde er liever niet in komen te zitten, maar ergens was het wel minder eng om er uiteindelijk met z’n tweeën in te zitten dan alleen. Ik hoopte dat ik er niet in kwam, maar het leek met niet dat ik echt iets snels mis zou doen? Al waren er wel een paar jongens die me er graag in wilden hebben en het kon altijd gebeuren dat ze me uit zouden lokken om het voor elkaar te krijgen. Al leek het me niet dat de jongens echt zo erg was en daarbij wilde ik ook niet meteen het slechtste van hen denken. Het waren echt wel aardige jongens, ze moesten alleen een beetje aan mij wennen. Uiteindelijk kwam dat wel, het was een kwestie van wennen. Ik liep het gebouwtje mee in en keek nog even rond. Ik vond het echt bijzonder dat ze dit allemaal voor elkaar hadden gekregen. Dat was het ook heel erg! Ik bleef in mijn kamer staan en keek naar buiten. Ik kon vanaf hier best wel veel zien. Vooral op de velden waar mensen druk bezig waren met het verbouwen van de gewassen, die Frypan gebruikte voor het eten. Hij kon best wel goed koken, aangezien hij voor best veel mensen iets moest maken. Het was in ieder geval te eten en ik kon me nou niet echt een maaltijd herinneren? Ik kon er in ieder geval niet over klagen. Ik draaide me weer om toen ik de voetstappen van Newt hoorde. Hij had een schaar in zijn handen. Ik had geen idee of het een goede schaar was, maar ik we zouden er vanzelf wel achter zien te komen. Ik pakte de schaar aan en knikte "Ik denk wel dat het hier mee moet lukken?" Ik ging iets op mijn tenen staan zodat ik mijn handen nog even door de haren van Newt heen kon halen. Zijn haren voelden wel heel fijn aan, dus ik zou het niet erg vinden om er zo nog zachtjes door heen te gaan, volgens mij werkte het ook nog wel een beetje rustgevend als iemand dat deed. "Je kunt wel op het bed gaan zitten?" Het klonk ook meteen zo raar om het over mijn bed te hebben. Als hij ging zitten, dan kon ik er wel beter bij. 

Newt.

We hadden nog veel meer wapens, wapens die we gebruikten voor in het doolhof. We hadden misschien alleen Grievers gezien terwijl wij niet in het doolhof waren geweest, maar ze waren daar wel en dat betekende dat we ons zouden moeten verdedigen. Tot nu toe kwamen ze alleen maar in de avond naar buiten in het doolhof, maar niemand had er ooit één gezien. Niet echt tenminste. Niemand had oog in oog gestaan en kon het navertellen. Dan waren ze al te ver heen of ze werden gewoon verscheurd door die beesten. Het was verschrikkelijk om opeens een lichaam tegen te komen, er waren zelfs lichamen die we soms aan het begin vonden, bij de deuren! Alsof ze ons wilden waarschuwen dat ze er nog steeds waren, dat ze er altijd zouden zijn. Het was een waarschuwing waar niemand echt vrolijk was. Gelukkig was het al in geen tijden gebeurd. We zorgden er altijd voor dat iedereen op tijd terug was in het doolhof en niemand ging alleen, nooit. Er waren altijd groepen van twee, soms drie. We zouden het niet laten gebeuren dat we iemand kwijt zouden raken! Dat mocht niet, niet na de dingen die we mee hadden gemaakt. Ik hoopte voor Cleo dat ze zoiets nooit zou hoeven zien, of misschien nog erger: op zou moeten ruimen. Al hadden we daar ook weer de Baggers voor, die haalden de dode lichamen op en zorgden dat ze werden begraven. De Sloppers moesten het echter wel schoonmaken. Tenzij het echt in het doolhof was gebeurd. Daar lieten we niemand zomaar naar binnen gaan, zelfs niet als het overdag was en zo goed als veilig! Alleen de Runners kwamen daar binnen en dat was maar goed ook! Anderen hoorden niet te zien hoe deprimerend het soms kon zien. Ik keek naar Cleo, wie een stukje dichterbij was gekomen omdat ze op haar tenen was gaan staan. Ik glimlachte licht en knikte vervolgens. Ik ging netjes op het bed zitten, haar bed. Al leek ze daar nog niet zo over te denken, maar het was ook vreemd. Ze had ooit een ander bed gehad, een kamer. Een kamer in een huis, waar ze vast met haar ouders had gewoond. Misschien wel met broers of zussen. Dan voelde dit natuurlijk niet als haar plekje, maar ik hoopte voor haar dat het gevoel snel zou komen, want ze hoorde hier thuis! Ze was hier en dat betekende dat dit nu thuis was, of ze het er nou mee eens was of niet. Al lag het toch voornamelijk aan alle anderen, die het veel moeilijker leken te hebben met haar aanwezigheid. Iets wat ik toch een beetje nutteloos vond, want we konden er niks aan doen! ‘Ik hoop dat je je hier snel thuis gaat voelen, Cleo. Trek je niets aan van de anderen, ze zijn gewoon een stelletje shucks die helemaal niets gewend zijn.’ Dat was echt zo! Niemand was het gewend om hier een meisje te hebben, maar het was belachelijk om er over te zeuren zoals Minho dat bijvoorbeeld deed? Hij kon er weinig aan veranderen. Al zag ik hem er nog wel voor aan om er voor te zorgen dat Cleo niet bij de mapmakers kwam, door tegen Alby in te gaan. Jammer genoeg voor hem zou Alby ook kunnen zien dat Cleo er echt goed in was en dat het een goede plek was voor haar! Hij zou uiteindelijk maar moeten accepteren dat ze met ons ging werken. Al ging het me er volgens mij meer om dat ze een Greenie was en nog niet eens zozeer dat ze een meisje was. Ik keek naar de schaar die Cleo vasthield en ik sloot mijn ogen. Op de één of andere manier voelde dat toch iets beter. ‘Ga je gang.’ Misschien vond zij het wel eng als ik mijn ogen deed, maar ik vond het toch wat fijner. Ik kon haar toch niet aankijken als we zouden praten. 

Cleo.
Als dit goed ging, dan kon ik de rest van de jongens misschien ook wel knippen. Dan moesten zij het natuurlijk ook wel willen. Newt had ook een keuze, als hij echt niet had gewild dat ik zijn haar had geknipt, dan was ik er ook echt niet over door gegaan. Ik kon best begrijpen dat lang haar ook ergens wel fijn was. Ik vond het wel in ieder geval. Ik kon me ook niet voorstellen dat het ooit anders was geweest. Ik was me er maar twee dagen echt weer bewust van, maar daarvoor had ik vast ook best lange krullen gehad. Anders waren ze echt niet zo geweest! Ik kon me echter niet voorstellen hoe het was om wakker te worden zonder de krullen die over mijn hele gezicht lagen. Het gekriebel dat ik soms zachtjes voelde als ik iets te ver met mijn hoofd naar over boog. Newt was hier vast gekomen met korter haar, als hij hier al een jaar was dan was het vanzelf wel gegroeid op de lengte die hij nu had. Ik vond het leuk staan, maar met rennen leek het me echt onhandig! Het was fijn dat hij me nu in ieder geval het vertrouwen gaf en ik dat ik zijn haar mocht proberen te knippen. Ik wilde het gewoon rustig gaan proberen, want anders ging het misschien wel een beetje mis? Dat mocht niet! Ik glimlachte om de woorden van Newt, het was heel lief van hem! Ik wilde ook echt dat ik me hier snel thuis voelde, het kwam al wel. Ik vond het geen vervelende omgeving, het zou alleen wat makkelijker maken als de rest me niet aan keek alsof ik heel erg verschillend was. Want ondanks dat ik er misschien er anders uitzag, was ik helemaal niet zo anders? "Dankjewel." Zei ik, waarna ik nog even door zijn haren woelde. Ze voelden gewoon heel erg fijn aan? Op het moment wilde ik hem ook wel een knuffel geven, want die verdiende hij wel, maar dat ging ik niet doen met een schaar in mijn handen! Ik was veel te bang dat ik hem dan op de een of andere manier pijn deed. "Over een paar dagen zijn ze vast wel gewend. Ik snap wel dat het ineens wat anders is." Ik haalde mijn schouders even op. Ik nam het ze niet kwalijk. Als ik hier met allemaal meiden zou zitten en er kwam ineens een jongen, zou ik daar ook even raar van op kijken? Ik zag dat Newt zijn ogen dicht deed, iets wat ik wel begreep. Niemand had graag een schaar dicht bij zijn gezicht, helemaal niet als je het zag. Dan zou ik mijn ogen ook dicht doen. Het was al heel wat dat hij me vertrouwde, zo erg dat hij zelfs zijn ogen dicht kon doen. Ik pakte het eerste plukje in mijn handen en haalde het voorzichtig omhoog, wat volgens mij het makkelijkste was. Ik zou ergens diep van binnen wel weten wat ik precies deed. Als ik dit echt had gedaan en dit kwam zo in me op, dan moest het toch haast wel goed zijn. Ik twijfelde echter even voordat ik de schaar in het haar zette en echt begon te knippen. Al snel vlogen de eerste plukken blonde haren naar beneden. Nu konden we beiden niet meer terug! "Newt?" vroeg ik zachtjes, terwijl ik even naar beneden keek, naar zijn gezicht. Zijn ogen waren natuurlijk nog steeds gesloten. "Waarom ben jij wel zo snel aan mij gewend? Ik bedoel, je lijkt bijna de enige te zijn, naast Alby." Ik richtte me weer op het haar. "Ik vind het niet erg, totaal niet zelfs, ik vind het juist heel erg fijn dat iemand me vertrouwt, maar voor jou moet het toch ook wel vreemd zijn?" Voor iedereen was het vreemd! Zelfs voor mij! Ik kwam hier als meisje tussen alleen maar jongens, dat was nou ook niet iets wat normaal was volgens mij. Ik wist niet eens wat normaal was en wat niet, maar dit leek me toch wel een beetje apart. 

Newt.

Ze was hier nog maar net, over een paar dagen, misschien een paar weken, zouden ze allemaal wel zien dat Cleo niet anders was dan ons. We hadden misschien niet meer gerekend op een meisje, maar dat had niet betekend dat er nooit één naar boven had kunnen komen? We hadden gedacht dat we alleen maar jongens zouden krijgen, omdat het nu elf maanden zo was gegaan, maar misschien zouden we nu wel meer meisjes krijgen? Ik wist niet wat ze met ons van plan waren, dat wist niemand hier van ons en we konden moeilijk Cleo daar de schuld van geven! Zij wist haast nog minder dan ons, omdat ze echt alles kwijt was! Zo was dat nou eenmaal, bij iedereen! Iedereen die hier naar boven kwam wist niets meer dan een naam. Natuurlijk hadden we vaak genoeg geprobeerd om herinneringen bij iemand terug te halen, zeker als ze er net waren. In onze ogen waren die dan nog het verst geweest, maar we waren er al snel achter gekomen dat het helemaal geen nut had gehad. Niemand wist iets, Cleo ook niet. Ze kwam hier net zo leeg binnen als ons, als iedere andere Glader die met de Box naar boven kwamen daarom was ze in mijn ogen ook eerder de nieuwe Greenie dan dat ze een meisje was. Dat was ze natuurlijk wel, maar het was anders! Ik voelde dat Cleo aan mijn haren zat en al snel hoorde ik het eerste geluid van de schaar die knipte. Er was geen weg terug meer, maar ik moest haar vertrouwen. Ze wist vast wel wat ze deed, want ze had gezegd dat ze leek te weten hoe het moest. Daar moest ik haar dan maar in vertrouwen en anders zou ik het toch niet zien! ‘Het is anders, maar ze denken alleen maar aan henzelf. Op de verkeerde manier. Zij kwamen ook ooit uit die Box, jij ook. Ze stelle zich aan, dat doen ze.’ Ik vond echt dat ze zich aanstelden! Het was dan wel een meisje en het was allemaal anders dan normaal, maar ik vond het belachelijk dat ze zo deden! Er was helemaal niets mis met Cleo! Als er wel iets mis was geweest met Cleo, had ik haar nooit met een schaar aan mijn haren laten zitten! Ik luisterde naar de stem van Cleo en ik haalde zo voorzichtig mogelijk mijn schouders op. ‘In mijn ogen ben je gewoon de nieuwe Greenie. Een meisje, dat wel, maar je bent een Greenie. Net als wij, hebben ze jou hierheen gestuurd en dat betekend dat we het samen moeten doen. Hoe sneller de anderen zich dat bedenken, hoe beter.’ Ik vond het logisch! Natuurlijk was het ook logisch dat de anderen het vreemd vonden, maar ik probeerde het niet vreemd te vinden en open te staan voor Cleo. Zij zat in dezelfde, hopeloze situatie als dat wij zaten en daarom wilde ik haar het gevoel geven dat ze hier ook hoorde, dat ze bij ons hoorde. Dat deed ze namelijk wel. We waren hier met z’n allen en daar zouden we het ook mee moeten doen! ‘We zitten hier nou eenmaal met z’n allen. Het is niet nodig om er een bloody ophef over te maken, want we kunnen er niets aan veranderen.’ Dat ging gewoon niet. We zaten hier, we kwamen er waarschijnlijk nooit uit en elke maand kwam er een nieuwe Greenie. Nu was dat een meisje, volgende maand misschien ook wel? Wie weet?! We wisten niet wat er gebeurde op deze plek, helemaal niemand wist dat en het was belachelijk om een nieuw iemand te negeren! Wij hadden de nieuwe Greenies ook nooit genegeerd, of raar aan gekeken. Wat er ook aan de hand was! Dus ik vond dat we dat ook niet bij Cleo mochten doen! Alby en ik waren het daar over eens en dat zette in ieder geval de toon.  

Cleo.
Het leek me dat iedereen hier had moeten wennen en zij ook wel begrepen hoe ik me ongeveer moest voelen. Volgens mij viel het nog wel mee hoe ik me gedroeg. Alby had wel verteld dat er heel erg veel Greenies waren geweest die maar vragen waren blijven stellen en op een gegeven moment zo stil waren gebleven dat hij het gewoon eng had gevonden. Ik had ook wel vragen gesteld, maar ik had ook netjes afgewacht wat ze me hadden verteld. Uiteindelijk kwam je wel op antwoorden, als je maar een beetje geduld had. Daarbij was het voor niemand hier fijn als ik maar bleef vragen. Ook had ik er zelf heel erg weinig aan als ik er maar in bleef hangen. Het was niet goed om te denken aan waar we precies zaten en dat we hier misschien niet meer weg kwamen. Dat het eng was dat ik helemaal niets meer wist, alleen maar mijn naam en dat ik sommige dingen kon. Ik wist dit niet eens zeker, maar ik wilde niet gaan twijfelen, dan zou ik het haar van Newt misschien wel echt verpesten en dat wilde ik niet! Niet dat hij er zelf echt heel erg veel last van had, hij kon zichzelf toch niet zien. Ik vroeg me af hoe dat was. Hij was hier al iets van een jaar en hij had geen idee hoe hij er precies uitzag. Er waren dan wel voorwerpen waarin je iets van jezelf kon zien, maar veel was dat niet en door die dingen werd je hoofd alleen maar vervormd. Spiegels waren hier niet, dus een echte weerspiegeling van jezelf kon je gewoon niet zien. Het was niet zo dat ik perse moest weten hoe ik eruit zag, maar ergens zou dat ook wel weer fijn zijn? Ik kon alleen zien dat ik krullen had, wat de kleur van mijn huid was en hoe mijn lichaam er van bovenaf uitzag. Ik moest zachtjes lachen toen Newt de rest aanstellers noemde. Misschien waren ze dat ook wel een beetje. Ik was eigenlijk precies hetzelfde, maar daar dachten ze niet over na. Ze dachten alleen maar aan zichzelf en wat zij nou precies van mij vonden. "Het zijn aanstelligere Shucks?" Het taaltje hier was een beetje apart en het voelde raar om het zelf ook te gebruiken, maar ik hoorde hier nu ook en uiteindelijk zouden die woorden er echt wel inslijten! "Ik hoop dat ze zich dat snel bedenken." Dat zou veel makkelijker zijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor de rest. Ik kon ze helpen, als ze me maar toelieten. Als ze mijn hulp bleven afwijzen zou dat echt niet gaan! Dan had ik op een gegeven moment ook geen zin meer om iemand ook maar proberen te helpen. Ik wist ook wel dat ik er voor moest zorgen dat ik positief bleef en dat deed ik ook echt wel. Uiteindelijk kwam het wel goed. Ik moest ze gewoon een beetje tijd geven om aan me te wenen. Ik ging verder met de volgende plukken die ik ook voorzichtig knipte. Het moest er nu af en dan kon ik straks wel kijken of alles gelijk was en anders nog bijknippen. "Ik ben in ieder geval blij dat jij me vertrouwd. Dankjewel." Dat deed hij echt! Hij had vertrouwen in me. Niet alleen als het ging om zijn haren knippen, maar ook om bijvoorbeeld het maken van de mappen! Hij had me gewoon een kans gegeven, net zoals Alby en dat vond ik echt heel erg fijn. Ergens was dat alleen maar goed. Alby en Newt hadden best een belangrijke positie hier, wat betekende dat het misschien over zou gaan over de andere mensen, omdat ze als voorbeeld werden gezien? Ik wist niet of dat echt zo was, maar ze waren hier in ieder geval belangrijk. "Je hebt echt fijn haar." Was dat raar om te zeggen? Waarschijnlijk wel, maar ik vond het fijn om er met mijn handen door heen te gaan, het was zo anders dan mijn krullen.