Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

De blik die ze kreeg toegeworpen van Emily, was niets meer dan een geïrriteerde blik die haar vertelde dat ze haar mond moest houden. Een zucht rolde over haar lippen. Wat wilde ze liever? Dat ze heelhuis thuis kwam zonder Ethan of dat ze in het ziekenhuis zou liggen met Ethan, vanwege zijn idiote rijgedrag? ''Oh, kom op. Zo erg kan het toch nooit worden?'' Normaal zou ze in lachen uitbarsten, maar het stoorde haar heel erg dat Emily zo naar haar keek. Het gebeurde niet vaak dat ze op die manier naar haar keek, ongeacht de situatie. Buiten dat wilde ze alleen een onnodig incident vermijden.
Ze keek verschrikt op uit haar gedachtes toen zijn koude hand op haar schouder bevond. ''Is alles wel oké met mevrouw Robertson?'' Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. ''Ik zou niet weten waarom niet?''
Opnieuw gingen de deuren met luid lawaai open, gevolgd door twee getinte mannen die de bar in kwamen gelopen. De houten balken kraakten onder hun voeten en rumoer verbrak de stilte. Zij kende hem en zij wist dat het de meest gevreesde vampiers waren in het maar als te kleine dorp. Adoria schoof haar stoel naar achteren, met haar blik nog altijd gericht op de mannen die ondertussen hun plaats bij de bar tafel zelf vonden. ''Ik ben zo terug,'' reageerde ze kortaf voordat ze passen voortzette die naar hen toe leidde.
''Adoria Robertson,'' zei één van hen, die zijn stropdas enkele keren heen en weer haalde. Samuel, was zijn naam. Het was totaal geen naam die bij zijn persoonlijk hoorde. Hij was koud, minachtend en enorm haatdragend. Respect had hij niet. Zelfs niet tegenover zijn 'vrienden' en kennissen dus het was best moeilijk om een normale conversatie te voeren, zonder gezeur of iets in die trend. ''Drie bourbon.'' Zijn lage stem, de smoking die hij aanhad en de zwarte hoed. Alles wat hij had en droeg, was het totaalplaatje voor een perfecte maffiabaas. Een pluk haar trok ze behendig achter haar oor terwijl ze Samuel en zijn vriend aankeek. ''Wat attent van je. Mag je wel vaker doen,'' vertelde ze met een lichte grijns op haar gezicht. Hij daarentegen verrekte geen spier. Het was alsof die koude blik op zijn gezicht stond geschreven. ''Waar mag meneer Robertson wezen?'' Onopgemerkt haalde ze haar schouders op, haar hand reikend naar het glas bourbon dat op tafel neergezet werd. Het was niet haar lievelingsdrank, maar het was enorm onbeschoft om iets niet aan te nemen wat je 'gratis' had gekregen van iemand. Vanuit haar ooghoek keek ze de twee mannen aan. ''Hij is thuis. Waarom? Hebben jullie hem nodig?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Met een flink tempo rende hij over de wegen van de campus. Zijn ademhaling was sneller dan normaal. Zijn shirt plakte aan zijn borst en zat onderhand al helemaal onder het zweet. Dat was ook niet vreemd, hij was zich kapot aan het trainen. Toch kwam het niet in hem op om op te geven. Om te stoppen met het rennen. Hoe erg de pijn ook was. Tenminste, dat was het plan. Totdat een toch wel erg bekend geluid de muziek in zijn oren verstoorde.
Met een diepe zucht kwam hij tot stilstand, waarna hij de koptelefoon om zijn nek hing en de telefoon opnam. "Jason, wat is er nu w-" Zijn zin afmaken kon hij niet eens. Meteen werd hij onderbroken door een stem, die duidelijk niet van Jason was. En hij kon al raden wie hem had gebeld. "Vader" mompelde hij geïrriteerd. Hij had het moeten weten dat hij wel weer zou komen aanzetten met die telefoontjes van hem. Zelfs nu hij niet meer thuis woonde leek hij maar niet van die man af te kunnen komen. "Hoe gaat het met de trainingen?" Er kwam geen eens een 'hoi' vanaf. Geen 'hoe gaat het met je Jack' of 'hoe is het op de campus?' Nee, die man belde enkel voor de noodzakelijke dingen. Althans, de dingen die zijn vader als noodzakelijk zag. Vaak waren dat dingen die met de jacht op vampieren te maken hadden. Blijkbaar was dat het enige waar hij geïnteresseerd in was. Jack schraapte zijn keel. "Zoals altijd" Zijn stem klonk emotieloos, hard en kil, door de telefoon. Hij ging geen moeite doen om dat voor zijn vader te verbergen. Die mocht van hem wel weten hoe hij over dit soort gesprekken dacht. "Heb je al wat vampieren gespot?" Jack wist al precies hoe hij erbij kwam. De verhalen gingen rond dat juist op de campus het wemelde van de vampieren. Nou, daar klopte dus niets van. Er was geen vampier hier te bekennen, voor zover hij dat had gemerkt. Anders was het hem vast allang opgevallen. "Er zijn geen vampieren hier" antwoordde hij kortaf. Het was duidelijk dat hij totaal geen zin had in nog zo'n gesprek. Zijn vader leek dit echter nog steeds niet door te hebben en ging gewoon verder. "Jack, je hebt een eer om hoog te houden. Je hoort bij een belangrijke familie, laat dat dan ook zien." En dit soort dingen maakten dat Jack al helemaal een hekel aan zijn familie had. Hun eer, respect, dat was het enige waar ze om gaven. Zagen ze dan echt niet dat ze hem aan het kapot maken waren? "Ga nou niet beginnen over de familie-eer. Je weet best dat jij degene bent die hem beschadigd hebt." zei hij woedend. De anderen wisten dan wel niet wat er aan de hand was met zijn familie, maar voor hem was alles duidelijk. Als er iemand was wiens schuld het was dat ze als verraders werden gezien, dan was het de zijn vader's schuld wel. Hij was de jager die zijn plicht opgaf. Hij was degene die zich terugtrok uit angst voor de meest gevreesde wezens in deze wereld. Hij was de man waar nog steeds over werd gepraat, tot de dag van vandaag. Een verrader, watje, wat ook maar in hun opkwam. Zijn familie had hard moeten werken om die eer weer terug te verdienen. Waar hij het lef vandaan haalde om hem ook maar daarvan te beschuldigen. "We staan al bijna weer onderaan alle royals Jack. Mensen vragen zich af wat er aan de hand is." Dat was de druppel voor Jack. Iets in hem knapte. "Het is verdomme geen wedstrijd!" schreeuwde hij door de telefoon. De mensen om hem heen waren tot stilstand gekomen en keken hem vreemd aan. Hij negeerde ze en ging verder. "Dit is mijn leven waar we het nu over hebben. Mijn leven, waar ik niet eens wat over te zeggen heb!" Hij hoorde zijn vader zuchten. "Jack, je weet best dat w-" Hij beëindigde het gesprek voordat zijn vader zijn zin kon afmaken en stopte zijn telefoon terug in zijn broekzak. Hij wist van zichzelf dat als hij nog door was gegaan, hij zich niet meer in kon houden. Dat wilde hij zichzelf en de mensen om hem heen besparen dit keer.
Hij was vlak bij een bar gestopt met hardlopen, wat hem nu wel goed uitkwam. Misschien dat het hem dan toch nog wel een béétje meezat. Hij duwde de deur hardhandig open en stapte naar binnen, waar meteen een sterke lucht van alcohol en sigaretten hem tegemoet kwam. Dat deed hem verder weinig op dit moment. Het enige wat hij wilde was alles om hem heen vergeten, zelfs al was het maar voor kort. Hij liep naar één van de barkrukken en nam zwijgend plaats, zijn blik nog steeds vlammend van woede.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

''Als ik hem nodig heb, had ik dat wel gezegd.'' De volle beker die hij zojuist net nog in zijn handen had, dronk hij in één teug leeg waarna hij het met een luide klap op het hout zette. Het chagrijnige gezicht van hem, deden meer mensen schrikken dan het gedrag wat hij vertoonde. Lichtelijk geïrriteerd schoof ze het halfvolle wijnglas naar voren. ''Damn, kan je humeur nog minder worden?'' Hij haalde zijn hand uit naar haar gezicht. Althans, dat wilde hij. Zijn vriend greep naar Samuel's hand, net voor hij haar gezicht zou raken. Een onbegrijpende frons verscheen op haar gezicht. Was hij zou kwaad dat hij haar echt wilde slaan?
''Je kan beter niets zeggen tegen hem,'' zei Frank, zijn vriend toen Samuel haastig zijn weg maakte naar buiten. Schouderophalend dronk ze van haar bourbon. De uitspraak die hij deed, was onnodig. Het was nu wel duidelijk dat ze beter haar mond tegenover hem kon houden. ''Is er iets gebeurd?'' vroeg ze. Aan haar toon kon je merken dat ze niet al te enthousiast was, maar vreemd genoeg zei Frank daar niets over. ''Weet je nog dat hij altijd samen met een ander roodharige de bar in kwam gelopen?'' Ze knikte met haar hoofd. Iets wat ervoor zorgde dat hij weer verder vertelde. ''Het bleek dus dat ze wat hadden.''
''Oké, dus wat is je punt?'' vroeg ze, niet begrijpend wat hij nu eigenlijk bedoelde. ''Klaus kwam gisteren langs. Raad eens wie daarbij -''
Alles wat hij daarna zei, kwam als een hoop lucht haar gehoor binnen. Haar aandacht was gericht op de bezwete jongen die op één van de bar stoelen plaatsnam. Het was Jack, opnieuw. Het gebeurde wel vaker dat ze steeds dezelfde personen enkele keren op een dag tegenkwam, maar dit was wel heel erg toevallig. Merkend dat ze staarde, wendde ze haar blik af en keek ze terug naar Frank. ''Wat wilde je zeggen?'' vroeg ze, net doend alsof Jack nooit binnengekomen was. Een hoorbare zucht rolde over zijn lippen. ''Klaus heeft haar vermoordt. Dat is de reden waarom hij nu zo is.'' Normaal zou ze overdreven reageren als ze te horen kreeg dat Klaus weer kwam opdagen, maar ze was nog steeds afgeleid door Jack. Zoveel vragen spookten door haar hoofd, zoals 'waarom is hij zo boos' en 'wat heeft hij in vredesnaam gedaan', maar die antwoorden had ze niet. Niet nu. Ze trok haar wenkbrauwen op. ''Als je wraak wilt nemen met die vriend van je, moet je bij mijn broer zijn. Hij is degene uit de familie die dat maar al te graag zou willen doen,'' zei ze en na die woorden stapte ze op van haar barkruk en nam ze opnieuw de moed om naar Jack toe te lopen. Hoe het ondertussen met haar vriendin en Ethan ging, zou ze later wel te horen krijgen.
Zwijgend nam ze naast hem plaats. Ze wist niet of het het juiste moment was. Dat hij net zoals Samuel zou reageren, maar ze waagde het erop om iets te zeggen. Als hij echt rust nodig had, zou hij hier ook niet zijn gekomen of wel? ''Vanwaar die gezichtsuitdrukking? Zijn het de mensen uit je klas?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Zijn koptelefoon legde hij op de bar, om het gewicht van zijn nek af te halen. De behoefte aan muziek was weggevaagd. Stilte, dat was waar hij naar verlangde op dit moment. Geen gesprekken te hoeven voeren. Niet naar zijn vader te moeten luisteren met zijn eeuwige gezeik over de 'familie-eer'. Die was ondertussen al nergens meer te bekennen, voor het geval dat de rest van zijn familie dat nog niet door had gehad. Hun eer en respect was jaren geleden al verdwenen, samen met zijn rechten op een eigen leven. Een leven waarover hij zelf kon beslissen. Een droom, die helaas nooit meer werkelijkheid zal gaan worden. Zijn telefoon zette hij uit, nadat het scherm de hele tijd oplichtte van gemiste oproepen. Te kijken wie hem de hele tijd zat te bellen deed hij niet. Het was wel duidelijk wie dat was. Hij voelde niet de drang om op te moeten nemen. Zijn vader kon oprotten, samen met al die royals uit de vampierjagers community. Als hij zo nodig wilde voldoen aan de onmogelijke eisen van de rijken, dan moest hij het zelf maar weten.
Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, beide vermoeid maar tegelijkertijd ook nog steeds vol adrenaline en woede. Er goed mee omgaan had hij eigenlijk nooit gekund. De enige manier waarop hij dit soort dingen van hem af kon zetten was door nóg harder te gaan trainen of aan de alcohol te gaan. Dat eerste was vaak het geval. Jack wist zich de laatste tijd nog goed in te houden. Maar nu werd het hem allemaal te veel. Zelfs hij had zo zijn grenzen. Hij had het niet van een vreemde. Zijn vader was in dat opzicht precies hetzelfde. Op dit soort momenten walgde hij van zichzelf, wetende dat hij precies dezelfde kant op ging als zijn vader. Toch was het zijn schuld niet. Hij had het tenslotte geleerd van de beste.
Een glas werd voor hem neergezet, volgeschonken met sterke drank. Zo te zien was het wodka. Normaal gesproken hield hij niet van dit soort drank, maar voor bepaalde situaties - waaronder deze - maakte hij een uitzondering. Alles zou hij ervoor doen, om even alles om zich heen te vergeten. Hij tilde zijn hoofd wat op en keek in de ogen van de bartender. "Je hebt het wel nodig zie ik" knikte de man, waarna hij de fles naast het glas neerzette. Dankbaar dwong Jack een kleine glimlach op zijn gezicht. Echt gemeend zag het er waarschijnlijk niet uit. Niet dat hij er verder veel om gaf. Aan zijn blik te zien was het vast wel duidelijk dat hij zich niet op zijn best voelde. "Roep maar als je nog wat nodig hebt" De man gaf hem nog een bemoedigende glimlach en liep dan weer weg naar één van tafels. Hij lette verder niet op zijn omgeving en dronk in één keer het gehele glas wodka leeg. Erg veel deed de alcohol hem niet meer, na al die drinkbuien die hij de afgelopen jaren had gehad. Twijfelen over of hij nog wel een glas zou nemen deed hij dan ook niet. Meteen schonk hij het glas weer vol. Over de kosten zou hij zich later wel zorgen maken.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat een meisje naast hem plaats nam. Ze leek wel verdacht veel op Adoria. Rood haar, dat net zo golvend over haar schouders viel. Diezelfde helder blauwe ogen, waar hij zo in kon verdrinken leek het. Nadat ze begon met praten wist hij het zeker. Adoria. Hij was haar wéér tegengekomen. Dit was gewoon geen toeval meer. De stilte, waar hij net nog zo van genoot, was weer verdwenen. Zijn dag kon niet erger worden. Hij nam nog een flinke slok wodka en schudde dan zijn hoofd. "Familie" Anders kon hij het niet omschrijven zonder zijn identiteit te onthullen. Hij wreef kort in zijn ogen. Een diepe zucht verliet zijn mond voordat hij er erg in had. Hij wilde haar niet opzadelen met zijn eigen problemen. Ze had vast wel wat beters te doen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Het woord 'wodka' stond in grote, sierlijke letters geschreven op de glazen fles die voor hem stond. Wodka was niet iets wat zomaar gedronken werd, midden op de dag. Het bevatte grote hoeveelheden alcohol en de sterke geur was zelfs op te merken op een afstand van een paar meters.
Ze snapte het ergens wel, waarom hij juist dat zou drinken. Alcohol deed rare dingen met je. Zo leek het net alsof je je eigen wereld beleefde, een wereld waar je geen schaamte kende en waar je al de nare herinneringen kon weglaten, maar het was niet zo geweldig als wat de mensen in hun gedachte hadden. Het deed nare dingen met je, alleen leken mensen dat niet te beseffen tot ze het zelf meemaakten.
Voorzichtig schoof ze zijn glas naar zich toe waarna ze hem aankeek. ''Ik wil niet te bezorgd overkomen, maar je woede wegdrinken door het gebruiken van alcohol, is echt nergens goed voor. Geloof me, ik ken de gevolgen,'' vertelde ze hem. Misschien was het niet haar juiste zet. Met iemand zijn of haar zaken bemoeien, was echt niet iets wat iedereen accepteerde, maar hij moest weten dat ze alleen het beste voor hem wilde hebben. Kort keek ze achterom, naar haar vriendin en Ethan. Het leek niet al te goed gaan. Zo stond hij nog steeds terwijl hij normaal allang zijn plaats gevonden had op de stoel naast of voor diegene. Ze wilde haar wel helpen. Emily had vaak moeite met conversaties die ze voerden met jongens in het algemeen dus ze wist dat ze wel wat hulp kon gebruiken, maar ze was niet haar grootste prioriteit nu.
Luisterend naar zijn antwoord, wat één kortaf antwoord bleek te zijn, keek ze weer terug naar Jack. ''Ik dacht dat je met je twee vrienden hier ergens woonde? Is je familie hier ook?'' vroeg ze, een lichte frons op haar gezicht. Familiedrama kwam vaak voor bij tieners zoals Emily en Jack. Zijzelf had alleen nog haar broeder. Haar ouders waren sinds haar negentiende al verdwenen en als ze heel eerlijk was, had ze hen nooit gemist. Haar broer was de enige die ze toentertijd echt nodig had.
''Het spijt me overigens als je vindt dat ik te veel met je zaken bemoei, maar weet wel dat ik je alleen probeer te helpen en als het je irriteert, moet je het gewoon zeggen. Ik bijt niet.'' Nu niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij sloot voor kort zijn ogen. De alcohol was nog steeds niet op hem ingewerkt, jammer genoeg. Het was zijn plan om zich af te sluiten van iedereen en zo zijn woede te kunnen laten gaan. Alles om zich heen te kunnen vergeten. Gewoon leven in het nu. Om zijn oude leven achter zich te laten, samen met alle problemen van het verleden die hem tot de dag van vandaag nog steeds achtervolgden. Helaas leek dat er niet meer in te zitten. Hij zag wel dat ze het glas wat meer van hem wegschoof. Ze had door wat hij van plan was en probeerde hem te stoppen. Maar waarom? Wat maakte dat ze gaf over wat hij deed of hoe hij zich voelde? Het was tenslotte niet haar leven wat hij kapot aan het maken was. "Ik weet prima wat de gevolgen zijn. Ik heb ze zelf wel meegemaakt" zei hij, terwijl hij het glas terugschoof en het in zijn hand nam. Ervan drinken deed hij niet. Hij wilde Adoria niet wegjagen, ondanks dat hij op dit moment het liefst alleen wilde zijn. Ze was de enige waarmee hij het verder kon vinden hier op de universiteit. Hij schudde een beetje met het glas heen en weer, wat de drank dat nog in het glas zat liet golven. Hij had zeker wel door dat hij dezelfde kant opging als zijn vader. Hoe erg hij er ook voor had gevreesd. Hij had met zijn eigen ogen gezien wat het met die man had gedaan. Hij had tegen zichzelf gezworen dat hij niet in zijn voetstappen zou treden. En toch was hij hier, in de eerste beste bar die hij tegenkwam, aan de sterke drank. Voor dezelfde stomme redenen als zijn vader. De wereld te vergeten, samen met alles wat er aan de hand was in zijn leven.
Niet wetende wat hij moest zeggen liet hij zijn blik rusten op het glas, die hij na een tijdje toch weer op de bar zette. Niet omdat Adoria hem echt overgehaald had. Niet omdat hij ermee wilde stoppen, met het zelfvertrouwen dat hij over de pijn heen kon komen die al jaren diep binnenin hem verstopt zat. Nee, de enige reden waarom hij dat deed, was omdat hij niet wilde dat zij hem zo zou zien. Zou zien dat hij helemaal kapot was vanbinnen en geen andere uitweg zag. Dat hij kwetsbaar over zou komen en ze zijn zwakke plek zou kennen. Hij zette voor de zoveelste keer zijn pijn en alle zorgen opzij. Ergens ver weggestopt, zoals hij altijd deed wanneer iets hem te veel werd. Kop op en doorgaan. Laat ze niet zien wat er in je omgaat. Ze gaan er toch alleen maar misbruik van maken. Dat waren de woorden die hij altijd van zijn vader hoorde wanneer het niet goed met hem ging. En nog steeds na al die jaren spookten ze door zijn hoofd. Zelfs nu hij niet meer thuis woonde kwam hij maar niet van die man af.
Ze vroeg door, waar hij eigenlijk niet verbaasd over was. Hij zag de nieuwsgierigheid, die hij ondertussen al vaker bij haar had gespot, weer in haar ogen branden. "Ik woon in een studentenhuis met twee vrienden, ver weg van huis. Gelukkig" zei hij terug met een zwakke glimlach. Op haar andere opmerking reageerde hij verder niet. Het was toch zoals alle andere mensen die deden alsof ze om hem gaven. Hoe gaat het met je? Was een vraag zonder betekenis. Een vraag die het liet lijken alsof iemand het wat boeide. Jack wist wel beter. Er was maar één antwoord mogelijk: Ja, het gaat goed met me. Bedankt. Dat was in elk geval wat de mensen wilden horen. Daar was hij heilig van overtuigd.
"Met wie ben jij hier op de campus? Je lijkt me geen type die alleen woont" vroeg hij, om te proberen het onderwerp van hem af te schuiven. En ergens was hij ook wel geïnteresseerd en nieuwsgierig, ookal liet hij dat zelden merken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Vanuit haar ooghoek merkte ze op dat hij het glas steeds met kleine beetjes naar hem toeschoof. Het verbaasde haar niet. Hij kende haar amper. Waarom zou hij dan naar haar luisteren?
Maar drinken deed hij niet. De lichte teleurstelling die de net nog bij haar op ging, verdween als sneeuw voor de zon en met een glimlach op haar gezicht keek ze hem aan. 'Bedankt,' wilde ze hem zeggen, maar ze bedacht zich al snel dat hij het misschien voor zichzelf deed en dat hij nu niet opeens stopte met drinken vanwege haar woorden. Daarnaast was ze totaal niet de juiste persoon om hem te vertellen of hij wel of niet moest drinken. Haar verdriet wegdrinken deed ze dan wel niet, maar alchol was toch wel iets waar ze niet zonder mee kan. Zelfs nu had ze al een wijn op en het sterke, dure spul wat ze bourbon noemden.
Toen hij uiteindelijk antwoord gaf, luisterde ze aandachtig naar wat hij zei. Ze wilde erop doorvragen. Weten wat er dan wél aan de hand was, maar ze merkte al vrij snel dat hij daar geen zin in had. Er was geen enkel persoon die van onderwerp veranderde zonder enige redenen.
Ondanks het feit dat ze het maar al te graag wilde weten, hield ze haar mond gesloten. Op een antwoord rekenen, kon ze toch niet. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht, kijkend naar Jack. ''Ik woon samen met mijn broer en een vriend van ons in een huis, maar soms verblijf ik bij mijn vriendin die toevallig ook hier aanwezig is,'' zei ze, wijzend naar de plek waar haar vriendin op dat moment zat. Pas op dat moment viel haar de leegte op. Emily zat daar wel, maar ze was niet meer samen met Ethan. Waar hij dan wel was?
Haar ogen liet ze glijden over de mensen die in de ruimte zaten en stonden, maar geen enkel persoon kwam in haar zicht die ook daadwerkelijk Ethan was. Een frons verscheen op haar gezicht. Het kon never nooit zo erg zijn geweest dat hij van irritatie zou wegvluchten naar buiten. Ze wendde haar blik af van de volle ruimte en wierp Jack een blik toe. Althans, dat wilde ze, want voordat ze het in de gaten had, stond Ethan voor haar. ''Werd het zo saai?'' vroeg ze hem. Lachend schudde hij met zijn hoofd terwijl hij ondertussen bezig was met het vullen van twee glazen. ''Nee, ze wilde alleen wat drinken. Ik ben nog steeds de werkende hier.'' Zijn gelach veranderde in een glimlach. ''Als je je wijn hier wilt hebben, kan je het nu zeggen. Dan haal -''
''Nee, alsjeblieft, doe geen moeite. Emily wacht op je, meneer Livingstone.'' In al de haast pakte hij de twee glazen beet waardoor ze onhandig in zijn handen achterbleven. ''Dank je, Ad,'' zei hij nog voordat hij de benen weer nam. Met een glimlach keerde ze zich weer terug tot Jack. ''Sorry voor de onderbreking.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Met zijn aandacht op haar gericht, luisterde hij aandachtig naar wat ze te zeggen had. Zijn gedachtes had hij op stop gezet, wat na een tijdje toch nog was gelukt. De rust keerde weer terug in zijn hoofd. Dat was iets wat niet vaak voorkwam bij hem, ondanks zijn vele pogingen. De woede was nog niet weg, maar hij kon er voor nu nog mee leven. Dat zou vanzelf wel wegvagen, na een aantal uren. Hij moest gewoon zichzelf rustig houden en zijn aandacht op iets anders vestigen. Normaal gesproken was dat trainen, wat hij vanmiddag al had gedaan. Aan de alcohol gaan wilde hij vermijden, nu Adoria erbij was. Hij wilde niet dat ze hem zo zag, hoe erg de omstandigheden ook waren. Er zat dus niets anders op dan hopen dat deze bui weer over zou gaan.
Hij schoof het glas iets van zich af, om zichzelf ervan te weerhouden om nog een slok te nemen. Hoe erg hij op dit moment ook de hele fles wodka naar binnen wilde werken, hij kon het niet nu zij erbij zat. De neiging om het toch te doen was groot, maar op de een of andere manier wist hij zich nog in te houden. Hij beet op zijn lip en keek naar Adoria, die van hem wegkeek. Nieuwsgierig draaide hij zich iets bij, zodat hij achter zich kon kijken. Het meisje waar ze net naar wees, herkende hij nog van vanochtend. Het was hetzelfde meisje waar hij zich vanmorgen nog mateloos aan irriteerde. Twijfelen of hij haar ook daadwerkelijk zou mogen deed hij dan ook niet. Hij zou het vanzelf wel zien, dacht hij bij zichzelf. Zolang zij zo deed, kon hij dat ook. Toch was dat niet de persoon waar ze op leek te letten. Zijn blik viel op een jongen die voor hem kwam staan. Was dat de jongen waar ze naar aan het zoeken was? Hij had niet van haar gehoord dat ze een vriend had. Althans, hij had er nog niet naar gevraagd. Wanneer Adoria erover wilde praten, hoorde hij het wel. Het was tenslotte haar leven, niet de zijne.
Aan hun gesprek te horen dacht hij op te maken dat de jongen eerder zijn oog had op haar vriendin, wat hem toch een beetje opgelucht liet voelen. Als hij de vriend van haar was geweest, had hij het ook niet leuk gevonden als ze met een andere jongen aan het praten was. Niet dat hij niet tegen een stootje kon, hij had meer kracht dan je van hem zou verwachten. Hij had gewoon geen zin in een gevecht over wat hij bij haar deed. Zij was tenslotte degene die naar hem toe was gekomen.
De jongen liep sneller weg dan Jack had verwacht. Na een paar minuten was hij nergens meer te bekennen. "Had hij haast?" vroeg hij met een kleine glimlach. Zijn hoofd draaide hij wat bij, zodat hij weer in het gezicht van Adoria keek. Ergens wilde hij wel weten waar ze die jongen van kende. Hij had hem nog nooit eerder hier gezien. Hij was dan ook nog nooit in deze bar geweest, dus dat zou het wel verklaren. Vele vragen gingen weer door zijn hoofd. Hij besloot maar een poging te wagen en het gewoon te vragen. Hij had toch niets te verliezen. "Je vriendje?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

''Hij is enorm beleefd. Hij houdt er niet van als hij iemand alleen moet laten dus voor je het weet is hij weer bij je. Vandaar die haast, ja,'' glimlachte ze. Misschien was dat ook de reden waarom Emily juist Ethan uitkoos. Hij was beleefd, had een luisterend oor en ondanks zijn werk, wist je altijd dat hij voor je klaarstond. In dat opzicht veranderde hij zoveel van Emily. Hij had bijna alles wat zij niet had en het was niet de eerste keer dat ze voor een jongen koos die totaal niet op haar leek. Ze stoorde zich er verder niet aan. Als haar vriendin zulke types leuk vond, moest ze vooral doorgaan met hen leuk te vinden. Het was alleen jammer dat Emily zelf niet doorhad dat zo'n relatie niet lang meeging. Althans, dat was bij haar zo het geval. Haar vorige relaties gingen ook niet langer mee dan twee maanden, maar misschien was hij wel degene die haar accepteerde zoals ze was en kon hij wel samenleven met het feit dat ze beide zo anders zijn.
''Wie? Ethan?'' Adoria's melodieuze gelach vulde de barruimte terwijl ze haar hand uitreikt naar de fles die achter de 'toonbank' stond. ''God, nee. Het is gewoon een jongen die hier de meeste dagen van de week werkt. Ik zie hem dus vaak, maar meer dan vrienden zijn we niet. Vanwaar die vraag?'' Met een glimlach op haar gezicht pakte ze de fles beet waarna ze weer in haar normale houding ging zitten. Al jarenlang liep ze het dorp rond, zonder enige teken van een 'vriendje'. Het was niet zo dat ze geen behoefte had aan iemand waarmee ze een relatie kon delen, maar meer het feit dat ze niet kon vertellen wie ze daadwerkelijk was. Vertrouwen was één van de dingen die ze enorm belangrijk vond in een relatie, maar dat was niet iets wat zij kon vervullen. Een vampier en een mens ging gewoonweg niet samen. Zo schrokken mensen bijvoorbeeld al bij het horen van het woord 'vampier' of lachten ze zich dood, omdat ze dachten dat het pure onzin was. Daarnaast zou haar broeder het ook niet accepteren. Hij had al moeite met de aanwezigheid van haar vrienden en vriendinnen, dus laat staan vriendjes.
Haar glas dat een meter van haar vandaan stond, pakte ze met moeite weer beet. De sterke geur van alcohol hing nog in de lucht, maar het verwaterde snel toen ze het water uit de fles in het glas schonk. ''Er is een feest vanavond bij iemand thuis. Ga je met je vrienden daarheen?'' vroeg ze terwijl ze ondertussen de fles weer terugzette waar het normaal hoorde te staan. Ze was best benieuwd naar zijn vrienden. Of het dezelfde soort types waren of juist niet, maar daar zou ze later nog wel achter komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

"Dat moet ook wel, als je hier werkt, toch?" Hij keek even zijn shirt, dat nog steeds helemaal onder het zweet zat. Door alles was hij helemaal vergeten om zich om te kleden. Niet echt zijn beste zet, om zo in zijn joggingbroek Adoria tegen te komen. Het shirt maakte het niet bepaald beter. Veel kon hij er verder niet aan doen, helaas. Hij kon moeilijk zijn shirt hier uitdoen of zich omkleden. Dat zou de indruk van hem alleen nog maar erger maken. Hij zal waarschijnlijk gewoon moeten wachten tot hij weer terug was in het studentenhuis.
Hij moest even grinniken om Adoria, die zijn vraag blijkbaar erg grappig vond. Was het dan zo vreemd dat hij dat vroeg? Met de blik waarop die jongen naar haar keek. Als iemand hem had verteld dat dat haar vriend was dan had hij het zo geloofd. Klagen deed hij niet, het bespaarde hem weer wat problemen over wat hij bij Adoria deed. "Is die jongen zo erg dan?" zei hij lachend terug. Hij had die Ethan nog nooit eerder gezien, maar het leek hem best een aardige jongen. Hij kon zich in elk geval niet voorstellen dat het net zo'n jongen was als de rest van zijn klas. Verwaand en ontzettend irritant dus. Nee, dat had hij bij hem niet gemerkt. Misschien dat dan toch niet alle mensen hier zo erg waren.
Hij zweeg en pakte de iPhone uit zijn broekzak. Hij kon zijn telefoon natuurlijk niet voor eeuwig uit laten staan. Niet dat hij veel belangrijke dingen zou hebben gemist. Jack kon best een lange tijd zonder zijn mobiel. Hij was nou eenmaal geen type dat zich snel verloor in de wereld van de social media of games. Hij vond dat maar onzin, zo'n virtuele wereld waar mensen hun tijd zo veel aan besteedden. Toch kon hij het niet laten om zijn telefoon weer op te starten en een blik te werpen op wat er allemaal gebeurd was in de tussentijd. Meteen lichtte zijn beeldscherm weer op. Allemaal gemiste oproepen waren er te zien, van een anoniem nummer. Raden wie het was hoefde hij niet, het was al overduidelijk wie hem zo veel gebeld had. Hij keek er nog even naar en legde hem dan, met het beeldscherm naar beneden, op de bar. Aan terugbellen deed hij niet. Zijn vader wist maar al te goed dat wat hij deed niet kon. Het laatste wat nu in hem opkwam was alles weer bijleggen. Hem kennende zal hij het binnen de kortste keren toch weer verpesten met zijn dronken buien. Met excuses moest die man niet meer komen aanzetten. Die betekenden sinds jaren geleden al niets meer voor hem.
Zijn gezicht betrok wat meer en hij staarde kort naar het glas voor hem, dat nog halfvol zat met wodka. Wat hij er wel niet voor zou doen om nu die hele fles leeg te drinken en alles te vergeten. Nog voordat hij het echt doorhad, had hij het glas alweer in zijn handen. Met een diepe zucht bracht hij het naar zijn mond en nam een flinke slok. Dat Adoria erbij zat boeide hem op dat moment helemaal niets. Alle vooruitgang die hij had geboekt de afgelopen tijd, in één keer weer weg. Het was toch een kwestie van tijd voordat het weer mis zou gaan. Zijn leven was toch al een puinhoop, dan kon dit er ook nog wel bij. Hij zette het glas, dat nu bijna leeg was, weer voor zich neer. Dat was ook zo, het feest vanavond. Nóg iets waar hij niet aan had gedacht. Hij schraapte zijn keel. "Jason heeft me overgehaald om mee te gaan vanavond. Ga jij ook?" vroeg hij met een zwakke glimlach. Als zij zou gaan, zou zijn avond in elk geval wat beter worden. Jason zou hem dan misschien eindelijk een keer met rust laten wanneer hij hem met haar zou zien.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

De buitenwolken verdwenen en het warme zonlicht straalde zonnestralen uit die door het raam de bar invielen. Het maakte de bar nog lichter dan dat het daarvoor was, maar het stoorde haar niet. Al het licht was beter dan een donkere kamer. Je zag dingen die je normaal niet zou kunnen zien, onder andere stofdeeltjes die in een waas om je heen vlogen. Met een glimlach op haar gezicht, dronk ze haar beker leeg. Het was abnormaal, hoeveel ze dronk, maar iedereen zou het kunnen begrijpen als ze hen vertelde dat ze verder niets at. Iets wat haar tot op de dag van vandaag nog steeds dwarszat. Elke keer dat ze iemand zag eten, werd ze herinnerd aan het feit dat zij een vampier was en dat zij door die reden niks kon eten wat ook echt daadwerkelijk normaal was. Het enige waar zij van kon leven, was het bloed van levenden, hoe goor het ook klonk.
''Ligt eraan hoe je het bekijkt. Niet iedereen is hier zo snel als je zou verwachten,'' vertelde ze hem met een glimlach op haar gezicht. Toen hij vroeg of Ethan dan zo erg was, schudde ze haar hoofd. Er was geen enkel moment die ze kon herinneren waarop hij onaardig tegen haar deed. Het was echt wel een jongen waar ze op verliefd zou kunnen worden, zeventig jaar geleden. ''Ethan is echt geweldig, daar niet van, maar ik heb genoeg aan al mijn 'vrienden' hier. Het dorp wemelt hier niet alleen van de types die op school rondlopen dus ik ben er zeker van dat je snel genoeg ook andere vrienden maakt.''
En na haar antwoord heerste een stilte. Vanuit haar ooghoek zag ze dat er op zijn mobiel meerdere meldingen stonden die vertelden dat hij een aantal keren gebeld werd, anoniem. Ze zag zijn gezicht betrekken en voor ze het wist, greep hij al naar het glas met alcohol. Een bijna onhoorbare zucht rolde over haar lippen. Al die tijd deed hij geen poging om er ook echt uit te drinken, maar nu, net nu hij die berichtjes heeft gelezen, dronk hij er wel van. Was dat de reden waarom hij zo 'woedend' binnenkwam? Een lichte frons verscheen op haar gezicht, maar ze keek al vrij snel normaal toen hij haar weer aankeek. Hiervoor had hij al geen zin om over hemzelf te praten dus dan zou hij er nu ook geen zin hebben, nietwaar? Net doend alsof ze niets had gezien, keek ze hem glimlachend aan. ''Wat voor type is Jason?'' vroeg ze, haar blik gericht op de telefoon die hij op het hout had neergelegd. Adoria was al een nieuwsgierig type dus het kostte haar moeite om er niet over te beginnen. Vooral nu, omdat die berichten de redenen konden zijn waarom hij zo was.
''Ik ben ook van plan te gaan. Puur om mijn vriendin en Ethan te vergezellen. Anders was ik niet gegaan.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij snapte wel wat ze bedoelde, toen ze vertelde over Ethan. Hij kon aan haar zien dat het een goede vriend van haar was. Ze was duidelijk wel close met hem, maar niet op dié manier. Hetzelfde wat hij ook vaak had gehad de afgelopen jaren. Iets wat Jason nog steeds niet leek te snappen, aangezien het feit dat hij hem nog steeds aan andere meisjes probeerde te koppelen. Blijkbaar kon je als jongen niet met een meisje omgaan, zonder dat je diegene ook echt zo zag. Viel eigenlijk ook wel te verwachten met Jason. Meiden waren voor hem als een soort vermaak, om hem bezig te houden. Zag hij een ander meisje die hij wel leuk vond, ruilde hij haar zo weer om voor een nieuwe. Voor Jack ging dat niet zo, waar zijn vrienden zich blijkbaar aan irriteerden. Was het dan zo vreemd dat hij het niet zo zag?
Hij moet even grinniken wanneer ze vroeg naar Jason. Tja, wat was er niet over hem te vertellen. "Jason? Als ik jou was zou ik maar niet bij hem in de buurt komen. Hij heeft iets voor meisjes met rood haar" plaagde hij. Helemaal gelogen was het niet geweest, geen enkel meisje was veilig in de buurt van die jongen. Zijn reputatie was hier ook al rondgegaan. Een playboy was hij. Alle knappe meiden hier op de campus ging hij langs. Geen twijfel was er mogelijk dat hij het niet zou proberen bij Adoria. Jason was zo erg nog niet, zo bedoelde hij het nou ook weer niet. Als meisje moest je bij hem gewoon op je hoede zijn. Ze betekenden weinig voor hem, en hij wilde dat Adoria besparen. Het laatste wat hij wilde, was dat zij straks zou zitten met een gebroken hart, terwijl die beste jongen er met de volgende meid vandoor ging. Zeker nu hij erachter was dat ze vanavond ook zou komen. Het zou nog eens moeilijk worden om hem van Adoria vandaan te houden. Onmogelijk was het niet, natuurlijk. Zelfs Jason had zo zijn manieren, gelukkig. Ergens diep, diep in zijn hart verstopt.
Adoria hield zijn blik vast, zoals ze nu al een paar keer had gedaan. Ze was de eerste die hij had ontmoet, die normaal tegen hem deed. Zij zag hem niet als de jongen waarvoor hij vaak aan werd gezien. Die ene die altijd aan het trainen was, en nooit echt moeite deed tegenover de andere mensen. In zijn eigen wereldje verstopt, behalve wanneer hij bij Tyler en Jason was. Nee, zij leek dwars door hem heen te kijken, wat hij aan de ene kant niet fijn vond maar toch kon waarderen. Hij zag wel hoe ze naar zijn telefoon staarde, hoe erg ze haar blik ook neutraal hield. Hoeveel ze haar best ook deed, Jack kon aan haar zien dat ze moeite had om zich in te houden. Hij zuchtte onhoorbaar. "Als je wat wilt vragen, ga je gang" mompelde hij stug, zonder haar aan te kijken. Eigenlijk wilde hij niets kwijt, maar hij wilde haar niet het gevoel geven dat ze niets bij hem kon maken. Hij kon wel wat hebben. De nieuwsgierigheid was van ver nog bij haar te bekennen, dat kon zelfs hij nog zien.

Sorry voor het falende stukje btw, moet zo gaan dus was ff doortypen haha

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

''Daar maak ik me echt geen zorgen over,'' lachte ze, kort rollend met haar ogen. ''Is het zo'n jongen die geen dag zonder meiden kan?'' vroeg ze terwijl ze ondertussen naar de schilderijen op de muur keek.
Een frons verscheen op het gezicht toen hij die opmerking maakte. De toon die hij sloeg, zijn wegkijkende blik. Alles aan zijn houding zorgden ervoor dat zijn zin niet overtuigend overkwam. Als zij hem echt alles kon vragen, deed hij wel anders dat hoe hij nu deed. Echter deed ze geen poging om géén vragen te stellen. Er waren zoveel vragen die ze in haar hoofd had, zoals 'wat doe je onder andere in je leven' en 'heb je echt genoeg aan je twee vrienden of zeg je dat alleen maar, omdat de studenten hier je niet aanstaan', maar het was enorm onbeschoft om zoveel vragen te stellen die niet altijd gepast waren. Als zij hem echt beter wilde leren kennen en hij daar ook mee instemde, zou ze later wel antwoord krijgen op de vele vragen die ze had.
Zwijgend dronk ze van haar water, zover dat er slechts enkele waterdruppels overbleven. Vervolgens zette ze het voorzichtig op het hout neer. In hun stilte kon ze de stemmen van Ethan en Emily terugvinden. Het was niet heel duidelijk. Het enige wat ze kon horen, was onverstaanbaar gemompel dat rondging bij hun tafel. Dus voor enkele secondes gebruikten ze haar 'vampiergehoor'.
''Wat wil je later worden? Of blijf je hier werkende tot je opa wordt?'' Het gelach wat daarna volgde was duidelijk afkomstig van Emily, maar ook Ethan hoorde je hier en daar bovenuit komen. ''Nee. Als ik mijn opleiding heb gehaald, zit ik erover na te denken om bij de politie te werken. Jij? Weet jij al wat je later wilt worden?''
Kort schudde ze met haar hoofd waarna ze weer terugkeek naar Jack, die nog altijd van haar wegkeek. Om hier, bij de politie, te werken, was absoluut niet het slimste idee. Elk persoon die een vampier lastig viel of ergens een signaal afgaf die voor hen duidelijk maakten dat ze iets van hun bestaan wist, werd zonder enige genade vermoordt. Dat was hoe het ging in dit dorp. De twee mannen, haar broer en een oudere man kenden geen schuld. Ze deden wat ze wilden. Over de gevolgen dachten ze niet na, maar Adoria kon moeilijk naar hem toelopen en hem op andere gedachtes brengen. Als dat hetgeen was wat hij echt wilde, was er sowieso weinig kans dat hij wat anders wilde doen. Zo'n gedachte kon je moeilijk veranderen, als mens. Ze kon wel hopeloos haar gave gebruiken, maar dat was niet iets wat ze graag gebruikte. Natuurlijk, het had zo zijn voordelen, maar als je er echt over nadacht, had het alleen voordelen voor jezelf. Niet voor de ander.
Kort wreef ze in haar nek. ''Ik ga je niet vragen naar je telefoon, als dat de aanleiding was naar die opmerking van je,'' zei ze. Zelfs al kon ze haarzelf niet bekijken, wist ze toch al dat voor iedereen haar nieuwsgierigheid opviel. Liegen daarover was dus ook iets wat echt niet overtuigend overkwam. ''Ben je hier al eerder geweest of vond je het gewoon leuk om in een onbekend dorp te gaan wonen?''

Geen probleem, het was niet falend hoor ;p

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

"Dat vat het wel zo'n beetje samen, ja" antwoordde hij lachend. Hij was niet van plan om zijn vriend hier zwart te gaan maken, tegenover Adoria. Ja, hij had zo zijn ruzies met Jason, en ze leken echt totaal niet op elkaar. Maar hij was er voor hem op de momenten dat hij hem echt nodig had gehad. En andersom ook, wat maakte dat ze beste vrienden waren. Met Tyler had hij hetzelfde, al leek hij wel wat meer op Jack. Beide waren ze erg gefocust op het trainen elke avond. Ze zochten weinig afleiding, aangezien ze dat niet konden gebruiken. Hun leven was nou eenmaal al voor ze vastgelegd, dus veel keus hadden ze ook niet. Dat betekende niet dat ze niet van een goede houseparty hielden, integendeel zelfs. Vaak hadden ze er gewoon geen tijd voor, of geen zin. Toch wist Jason ze altijd wel over te halen om tóch mee te gaan, één van zijn vele talenten. Over die jongen kon je zeggen wat je wilde, maar als het op feesten aankwam, wist hij je altijd wel mee te krijgen.
Het werd een tijdje stil, enkel een paar vage stemmen waren te horen. Het was niet hard genoeg om echt te kunnen verstaan. Erg stoorde Jack zich er dan ook niet aan. De stilte vond hij juist wel even fijn. Ongemakkelijk was het niet, niet wanneer hij bij haar was. Zelfs wanneer ze niet tegen elkaar spraken, kon hij niet zeggen dat hij het irritant of een afknapper vond. De hele tijd een druk gesprek hebben was ook geen lolletje, als je het aan hem vroeg.
Het laatste beetje van de wodka dronk hij uit het glas, die hij daarna op de bar zette. Hem nog een keer volschenken deed hij niet. Een goed plan was het niet, om al dronken te worden voor het feest van vanavond. Er zullen nog vele glazen volgen vanavond, dat was wel zeker. Zijn blik viel weer op Adoria, die hem fronsend aankeek. Misschien had hij het niet zo moeten zeggen. Hij kon het gewoon niet helpen, dit alles was frustrerend.
Een zwakke glimlach dwong hij op zijn gezicht. Niets van dit alles was tenslotte haar schuld. Hij schudde zijn hoofd. "Ik ben hier nog nooit eerder geweest, eerlijk gezegd. Ik was altijd in de grote steden te vinden" Kleine dorpjes waren eigenlijk nooit wat voor hem geweest. Er was niet veel te doen, niet veel plaatsen om heen te gaan. Het was dan ook vreemd dat hij zich toch had laten ompraten om in Mystic Falls te gaan studeren. "Het was Tyler, die me had overtuigd om hierheen te komen. Anders was ik waarschijnlijk in Californië gebleven" Het koude weer was nooit iets voor hem geweest, vandaar dat hij in het westen was gaan wonen. Daar had je de stranden, het mooie weer en veel mogelijkheden. Hier was, voor zover hij het gezien had, niet veel meer te vinden dan de universiteit en de kleine binnenstad. Dat kon ook aan hem liggen, veel tijd om hier rond te lopen had hij nog niet genomen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Ze lachte, maar eigenlijk vond ze het meer 'zielig' dat zijn vriend inderdaad geen dan zonder meiden kan. Dan zou het vast en zeker zo'n type zijn die met elke random meid zou scharellen. Onfraai, schitterend. Stevig, mager, wat maakte het dan nog voor hem uit? Ze haalde haar schouders op, kijkend naar het gezicht van Jack. "Oh, dus het is even wennen voor je?" vroeg ze glimlachend. Zijzelf had het hier leuk. Het was geen drukke stad waar iedereen door elkaar heenliep en je geen idee had wie wie was. In een dorp zoals Mystic Falls kende iedereen elkaar. Dat had zo zijn nadelen, maar er waren veel meer voordelen die ze zo kon opnoemen. Zo wist je bijvoorbeeld wie je wel mocht en wie niet.
Kort wreef ze over haar nek. Er viel opnieuw een stilte, maar ze kon moeilijk nonstop vragen stellen en beantwoorden. Met een zwakke glimlach duwde ze haar lange, rode haren naar achteren waarna ze de mensen hier in de bar bekeek. Het was aardig stil, zo rond deze tijd. Logisch, want het was pas een uur of twee. De meeste mensen kwamen pas in de avond. Ze dronken en aten, tot ze het weer tijd vonden om te gaan. Zijzelf volgde haar broer. Als hij wegging, ging zij ook weg. Deed ze dat niet, dan kon ze hier wel tot twee uur 's nachts blijven en dat was echt niet de bedoeling. Ze moest wel slapen, aangezien ze de volgende dag weer naar school zou moeten gaan.
Met een luid lawaai werden de houten deuren geopend. Het lichaam verscheen in de opening. Hij was breed, lang en gespierd, maar dat was niet hetgeen wat haar deed verbazen. Het waren eerder de ogen die in een enorme haast de bar rondgingen. Zware passen zetten zich voort over de vloeren. Het hout kraakten onder zijn voeten, maar dat leek hem niet te storen. Zijn aandacht was nog altijd gericht op bar, op de mensen die hier zaten en stonden. Voor kort, want voor zij het zelf wist, stond zijn gedaante al voor het lichaam van Jack. Was dat één van zijn vrienden? Zo groot en sterk en zo oud dat het zijn vader wel kon zijn? Een blik vol verbazing straalde ze uit terwijl ze verward naar Jack keek. "Is dat Jason?" fluisterde ze, maar ze merkte al snel genoeg dat het een idiote vraag was. De blik die de man uitstraalde, had geen enkele teken van blijdschap of tevredenheid. Hij keek nors voor zich uit en ergens herkende ze Jack wel in hem. Niet veel, maar hij had wel wat van hem weg. Zijn vader? Een frons verscheen op haar gezicht. Zijn lichaam bekeek ze van top tot teen, maar zelfs al leek hij voor een deel op Jack, het was onwaarschijnlijk dat zijn vader nu voor hem stond. Hij had zelf gezegd dat zijn vader ergens ver weg woonde en al kwam hij hier naartoe, hoe kon hij hem zo snel vinden? Een koude rilling gleed over haar rug, niet wetende wat ze moest en kon doen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld