Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG I'm an experiment

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Het smoesje wat ze me vertelde, deed mijn blik vernauwen. Ik geloofde niet dat ZIJ het nummer had geschreven met Melanie. Ze kon Melanie onmogelijk kennen en daarbij was ik diegene die het nummer met Melanie schreef. Zou Melanie hier zijn? Zou ze hier ook vastgehouden worden? Dan zou het kunnen betekenen dat Abby het nummer gehoord had, terwijl Melanie het zong of zoiets. Misschien om moed te houden terwijl ze hier vast zat. Zingen gaf Melanie altijd een goed gevoel. Moed op een betere toekomst en betere tijden. Dat moest het zijn. Maar waarom kon Melanie dan niet ontsnappen? Ze kon door muren heen! Maar gelde dat ook voor een krachtveld? Of hadden ze misschien nog andere technieken om mutanten vast te houden? Misschien werkte Melanie wel voor deze mensen. Nee, dat kon ik niet geloven. Melanie was altijd de onschuld zelve.
"Lieg niet tegen me Abby. Jij hebt dit nummer niet geschreven," zei ik tegen Abigail, maar ze was al opgestaan en de kamer uit. Ik moest hier blijven? Ik wilde wel eens weten wat hier aan de hand was. De echte waarheid, al betwijfelde ik of ik erachter zou komen.
Even beet ik op mijn lip. Zou ik het doen? Gewoon ontsnappen? Maar hoe zou ik die camera's te slim af kunnen zijn? Dat middel van Abby was totaal geen succes en ze had het meegenomen. Daarbij wist ik niet waar ik was en waar ik naartoe moest.
Een zucht verliet dan ook al snel mijn lippen. "Ow Mel, ik mis je" fluisterde ik zacht en trok mijn benen op. Ik was blij dat ze niet het krachtveld aanzette en me daardoor wat bewegingsruimte gaf, maar verder? Zo te horen had ze de deur op slot gedaan en zelfs al was dat niet zo, was het nog geen oplossing.
"Ik ben blij dat jij hier niet bent" fluisterde ik zacht tegen Melanie. "Waar je ook bent, het is vast beter dan hier"
Nooit had ik een traan gelaten. Dat paste niet bij me, maar op dit moment had ik het graag gedaan. Wat kon ik doen? Ik moest hier weg. Ontdekken wat hier echt aan de hand was en hoe Abby dat liedje kende. Het moest betekenen dat Melanie hier toch was, ondanks dat ik zo graag hoopte dat dat niet zo was. Ik zou er alles voor over hebben om bewijs te krijgen dat ze hier niet was, maar hoe kon Abby dat nummer anders leren? Dat was gewoon onmogelijk! Ik had het zelf echt met niemand gedeeld. Mijn vrienden schoten altijd in de lach, als ik ze vertelde dat ik liedjes schreef.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Nog even dacht ik na over het nummer. Ik had iets verkeerds gezegd, ik kon mij zelf wel slaan. Met een zucht liet ik mij op het bed vallen en staarde naar het plafond. Als ik weer bij hem was zou ik het zeggen, zeggen wat ik wel bedoelde. Nog een keer haalde ik diep adem en sloot dan mijn ogen, trok de dekens over mij heen en viel al snel in slaap.

De volgende morgen ging de wekker, met slapende ogen kwam ik over eind, drukte de wekker uit en wreef in mijn ogen. Nog een keer liet ik mijn ogen naar de wekker gaan en schoot meteen omhoog. "Neeeeee!!" schreeuwde ik zowat en sprong snel onder de douche, droogde mij af en kleden mij om, trok mijn vleugels in en deed mijn labjas aan. Dit kon ik echt niet geloven. Ik had gewoon de wekker uit gegooid om de duikboot te halen. Als ik alles aan had, opende ik mijn deur, sloot deze weer en liep naar de kantine, daar pakte ik een kop thee en liep toen naar de kamer waar Jason zat. Daar aan gekomen aarzelde ik even of ik de deur wel zou openen, uiteindelijk deed ik dat en stapte naar binnen. "Ik heb slecht nieuws." zei ik dan en bleef bij de deur stil staan. "Ik ben door mijn wekker geslapen en de duikboot is al weg." zei ik terwijl ik naar de tafel liep en de kop thee er op zette. "De volgende gaat pas weer over een maand of twee." ging ik verder en keek op. Maar al snel verstijfde ik bijna toen ik Jason er niet goed bij zag liggen. "Nee nee nee nee, als je blieft." riep ik zowat en snelde naar hem toe. Mijn hand stak ik uit naar Jason, maar trok deze weer terug als ik zag dat hij gewoon rustig lag te slapen. Was het gezichtsbedrog dat hij er zo uit zag? Hij leek echt anders er uit te zien dan gisteren.
Een zucht kwam over mijn lippen, pakte de stoel en zette deze naast zijn bed neer, ging zitten en keek naar Jason. Hij lag er best vredig bij, maar ook weer niet in deze toestand. Ik veegde wat haren uit zijn gezicht en bleef naar hem kijken. Hij zag er zo uitgeput uit, waarschijnlijk had het serum nog een na stoot. Soms was dat het geval als iemand leek goed te gaan, toch het niet redde de nacht door. "Jason." fluisterde ik om te kijken of hij wakker zou worden.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Lange tijd bleef ik voor mij uit staren, denkend aan de reden dat Abby kon weten van het nummer. Het was onmogelijk dat Melanie hier zou werken. Ze was veel te zachtaardig voor deze martelingen. Daarbij, als ze wist dat ik hier was zou ze zeker gekomen zijn om me te helpen en te bevrijden. We hadden zo'n hechte band samen. We hadden gezworen elkaar te helpen en te beschermen, als de ander bescherming nodig had. Een eed die we in de box al gemaakt hadden. Voor dat we haar krachten ontdekten. Ze was altijd al een beetje vreemd geweest. In mijn herinneringen kon ik me herinneren dat er een kussen door haar heen ging, tijdens een kussengevecht op haar vijfde verjaardag. We waren toen alleen in haar kamer, de volwassenen zaten beneden te praten en zouden ons roepen voor de taart. Ik had het nooit vreemd gevonden en ze kon op dat moment niet vaak zoiets. De kussens knalden ook vaak genoeg door haar lichaam heen en als ze tegen de muur liep, knalde ze er net zo hard als ik tegenaan. We zochten er pas jaren later iets achter, toen haar mutatie echt begon.
Nu zat ik hier, met een middel in me dat mij muteerde in een freaky wandelende vriezer. Zoiets kon je toch niet geloven. Een vreemd gevoel overmande me. Een gevoel van totale uitputting. Nog nooit voelde ik me zo uitgeput. Zo in en in uitgeput. Mijn ogen kon ik bijna niet open houden, al deed ik er alles aan om dat wel voor elkaar te krijgen. Ik wilde niet slapen. Ik KON niet slapen op een plek als deze. Ik moest een ontsnappingsplan bedenken, maar hoe? Ik moest hier weg en Melanie zien te vinden. Zij kon me helpen met dit ijs. Ze wist waar ik heen moest, dat kon niet anders. Maar om Melanie te vinden, moest ik mezelf eerst bevrijden.
Bij die gedachten viel ik achterover, op een vreemde manier op het bed. Zwarte vlekken verschenen voor mijn ogen. Eerst klein, maar langzaam steeds groter en groter, tot uiteindelijk al het licht uit mijn ogen verdwenen was en ik niets meer kon zien. In plaats van zien zakte ik in een steeds diepere en diepere slaap. Mijn ogen vielen daardoor dicht en ik verdween van de wereld.
Uren gingen voorbij, toen ik in de verte een deur open hoorde gaan. Het was zover, dat het eigenlijk een droom leek. Dat was logisch. De stem was een droom, ik kon hem niet eens verstaan. De woorden gingen verloren in de afstand tussen de stem en mijn oren. Verloren gegaan in een woestijn van stilte. Een vreemde hitte, gecombineerd met kou stroomde door mijn aderen, toen de stem langzaam aan dichterbij kwam, en uiteindelijk één enkel woord vormde dat ik goed kon verstaan. Een naam, mijn naam om precies te zijn. Een zachte fluistering, Jason, klonk er door mijn oren. Toch was het zo zacht, zo ontzettend zacht, dat ik betwijfelde of ik het wel goed hoorde. De stem klonk echter vriendelijk, waardoor mijn vingers zich lichtjes begonnen te bewegen. Het bewijs dat ik nog in leven was, maar veel meer veranderde ik niet.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Het duurde even voordat het door kwam leek het wel, maar al snel zag ik dat zijn vingers bewogen. Dat gaf mij nog een keer geluk dat hij er nog was. Ik ging maar goed zitten in de stoel en wachtte tot hij wakker zou worden, maar dan voelde ik dat de pieper af ging, ik had hem op tril gezet voordat ik hier heen kwam, deze pakte ik uit mijn zak en keek er naar. Ik werd geroepen, waarvoor, geen idee. Met een zucht stond ik op en keek even naar Jason. Dan glimlachte ik weer en boog even over hem heen. "Er staat thee als je wilt." zei ik rustig en verliet daarna de kamer en liep door naar de vergaderzaal.
Daar aan gekomen, trok ik een wenkbrauw op als er verder niemand was. "Miss Conley." hoorde ik dan en keek meteen naar links. Daar zag ik een gedaante zitten en liep er heen. "U wilde mij spreken." zei ik. De gedaante kwam over eind en stapte op mij af. "Dat wilde ik zeker." zei hij dan en stond voor mij stil. "Iedereen heeft al gemeld dat zijn of haar patiënt het niet heeft over leeft, maar van jou, van jou heb ik niets gehoord." zei hij dan. Even slikte ik en zette een stap achter uit omdat hij te dicht op mij stond. "Sorry, ik....", "Ik heb gehoord van een paar mannen van mij dat ze je gezien hadden in het verboden gedeelte met je patiënt, dus hij heeft het nieuwe serum overleeft." ging hij verder terwijl hij met zijn vingers langs mijn linker gang ging. Ik hielt mijn lippen strak op elkaar en bleef hem wel aan kijken. "Hij was ontsnapt sir. en hij heeft het serum over leeft." zei ik dan meteen. "Dat gel......" zei hij tot er iemand binnen kwam gerend en melde dat er iets flink fout ging. De man keek mij nog even aan en verliet toen de zaal. Een rilling ging over mijn rug heen en sloot kort mijn ogen, mijn hand liet ik langs mijn wang gaan en voelde dat het best gevoelig was. De mannen van vannacht, als ik ze tegen zou komen kregen ze er van langs.
Het duurde even tot ik weer merkte dat ik in een lege zaal stond, liep ik snel naar de kantine, pakte nog een kop thee, liep terug naar de kamer waar Jason lag en stapte naar binnen en liep rechtstreeks naar de stoel, ik gaf geen blik op Jason of hij wel of niet in het bed lag. Ik voelde de vermoeidheid weer op komen en zakte al zowat weer in slaap op de stoel met de kop thee in mijn handen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
In de tijd dat Abby weggeroepen werd, opende ik langzaam mijn ogen. Mijn blik was nog wazig, maar ik was nog in leven. De pieper had ik in de verte af horen gaan, maar de deur ging weer open. Ik had echter niet de kracht om op te kijken, tot de persoon die binnen kwam, vlak naast mijn bed stond. Het was Abby niet, maar een man van middelbare leeftijd.
"We zullen eens zien of dit middeltje ook goed bij je werkt" zei hij grijnzend en hield een grote, spuit in zijn hand. De naald schitterde in het licht van de lampen in de kamer. De vloeistof dat in het glazen vlakje zat had een vreemde kleur. Goudzilver of zo. Het leek van kleur te veranderen. Zelfs al was er nog niets uit de spuit, ik kon het vanaf hier al ruiken, maar ik kon me er niet tegen verzetten. Ik was daar te zwak voor, door wat er vannacht gebeurde. Het middel van gisteren had me teveel uitgeput.
De naald die de man vasthoudt, drukt tegen mijn arm, maar er nog net niet doorheen. "Dit spul zorgt ervoor dat je je gave beter onder controle houdt. Tevens zit er een chip in om jou onder controle te houden. Officieel is het nog niet getest, maar aangezien je gisteren ontsnapt bent, ben jij het perfecte testobject. Je komt hier niet weg. Niet levend in elk geval" grijnst de man, waarna hij zijn naald in mijn arm drukt en hem leegspuit. Vervolgens wordt de naald op een tafeltje gelegd met een briefje ernaast. Het middel voelde steenkoud aan in mijn aderen. Nog kouder dan een vriezer, of een winterse dag wanneer je op natuur ijs kon schaatsten zonder in het water te vallen, in een zwembroek. Even rilde ik van de kou, mijn lippen werden blauw van de onnatuurlijke kou in mijn aderen, terwijl mijn ogen dichtvielen door de onderkoeling.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Terwijl ik weg was kon ik niet weten wat er zal gebeuren met Jason, zal hij blijven slapen of wakker worden? Toen ik terug kwam sliep hij nog, maar er hing een vreemde geur hier in de kamer. Langzaam opende ik mijn ogen en zette de kop thee op het tafeltje. Terwijl ik dat deed, hoorde ik iets vallen en stond op om te kijken wat het was. Terwijl ik zocht, werd de geur sterker en vond al snel een spuit. Deze raapte ik op van de grond en bekeek het. "Vreemd, ik had toch alle spuiten weg gedaan?" mompelde ik, als ik het rond draaide, zag ik een vloeistof nog uit de naald komen wat op mijn huid kwam. "Au." mompelde ik en kneep mijn ogen dicht. Ik liet het bijna vallen en keek er nog een keer na, dan zag ik wat op het tafeltje liggen, een wit papiertje. Deze pakte ik ook op en vouwde het open.
Mijn ogen gleden over de tekst dat er op stond en meteen stonden mijn ogen groot. "Nee!" kwam er luid uit mijn keel en draaide mij meteen om naar Jason. "Nee nee nee!" herhaalde ik een aantal keer en pakte meteen zijn arm vast. Het was rood en opgezwollen, zijn huid zag er nog bleker uit en zijn lippen waren blauw van de kou. "Nee, dit kan niet, ik had de kamer op slot gedaan en allen ik kon naar binnen." ratelde ik aan één stuk door en voelde de tranen opkomen. "Jason, Jason wordt wakker als je blieft." zei ik terwijl ik hem iets heen en weer schudde. "Jason hou vol als je blieft!" zei ik weer en voelde dit keer de tranen over mijn wangen gaan. Dit was niet wat ik wilde, nee echt niet. Alles ging fout, echt fout. Ik had hem belooft om hem te helpen ontsnappen. Ik zakte door mijn knieën terwijl ik zijn hand vast hielt. Nog voordat ik met mijn knieën de grond aan raakte, drukte ik mijn lippen op die van hem en liet een wolk van warme rook in hem gaan, hopend dat hij daar wakker van werd. Veel kon ik niet doen, dit was het enige waar ik aan kon denken. Warmte in hem blazen. Met mijn hand gleed ik van zijn keel naar zijn buik door naar zijn benen en zo een tijdje door tot de rook door zijn hele lichaam was gegaan. Nu was het hopen dat hij het zou redden. Ik was daarna uitgeput op mijn knieën in slaap gevallen met mijn hoofd op het bed en zijn arm/hand nog vast.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Wat kon ik zeggen over deze hele situatie? Ik was niet weg, niet helemaal. Alles wat er om me heen gebeurde ik merkte het. Ik kon horen dat Abby me riep, dat ik wakker moest worden. Dat ze niet wilde dat wat er ook in me was gespoten, in mijn lichaam zou zitten. Ik probeerde mijn ogen te openen, haar te laten merken dat ik er nog was, maar de kou had me van binnenuit bevroren. Nog steeds had ik het ijskoud. Het was vreemd, maar ik zat vast in mijn eigen lichaam. Ik kon niets doenm et mijn lichaam. Alles wat er om me heen gebeurde, kon ik horen, maar veel meer? Ik kon bijna niet eens normaal ademhalen.
Toen Abby mijn arm vastpakte, ging er een onbeschrijflijke pijn door mijn arm heen. Het was geen normale pijn, die je had bij een normale verwonding. Het had iets weg van zo'n statische schok, maar dan honderden keren erger. Tegelijkertijd leek het wel op een klein wondje. Zo'n klein rot dingetje dat je niet kon zien, maar soms vele malen meer pijn deed dan een grote vleeswond. Een wond waarvan mensen zeiden dat je je niet moest aanstellen, maar je het liefst door de grond wilde gaan van de pijn. Helaas kon ik het haar niet zeggen. Ik kon amper ademhalen. Laat staan mijn mond openen en geluid maken.
De pijn schoot door mijn arm heen als vuur, maar iets doen om het tegen te houden kon ik niet. Ik probeerde geluid te maken, te kreunen of wat dan ook. Het kleinste geluidje, te laten merken dat ik er nog was, maar dat lukte me niet. Nog nooit had ik me zo vreemd gevoeld. Zo gevangen in mijn lichaam. '
Ik voelde hoe ze mijn arm losliet en haar hand zich verplaatste naar mijn hand. Haar lippen voelde ik tegen de mijne aan, terwijl ze haar warme lucht in mij ademde en vervolgens het verspreide. De warmte ontdooide iets in me. Het deed pijn, maar dit keer was het een fijne vorm van pijn. Een pijn die ik wel kon doorstaan. Een pijn dat me hoop gaf. Hoop dat dit niet het einde zou zijn. Niet het einde zou hoeven zijn.
Hoewel Abby na een tijdje in slaap viel, kon ik dat niet. De pijn en de kou waren nog te heftig. Daarbij moest ik wakker worden. Ik wist niet wat ze met me van plan waren, zolang ik nog vast zat in mijn lichaam. Ik wilde de controle terug. De controle over mijzelf. Na een tijdje lukte het me ook en kon ik langzaam mijn hand een beetje bewegen. De hand die Abby vasthield...

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Ik had alles gedaan wat ik kon bedenken om zijn pijn te minderen. Het serum wat die gene in hem had gespoten en was het serum dat ik juist weg had gegooid. Wat ik had gedaan kon ik niet nog een keer doen, ik wist niet wat voor effect het zou hebben op het serum en nog zijn cellen die zich aan het ontwikkelen waren.
Terwijl ik in slaap was gevallen, kon ik niet verwachten wat het met hem zou doen, het was afwachten. Er gierde van alles door mijn lichaam heen, maar toch probeerde ik mij bij bewust zijn te houden maar was dus toch in slaap gevallen. Hoe lang ik zo gezeten had wist ik niet, maar het leek uren voorbij gegaan te zijn toen ik merkte dat de hand van Jason bewoog. Hierdoor opende ik meteen mijn ogen en keek ik Jason aan. Hij zag er al wat beter uit dan daarnet.
Ik was blij dat hij er nog was en dat het serum hem niet aan had getast, of dat kon nog komen. Ondertussen was ik opgestaan en voelde hoe mijn knieën tegen protesteerde omdat ik ineens met een beste snelle reactie omhoog was gegaan. Hierdoor trok ik even een pijnlijk gezicht maar stapte een stap meer naar zijn gezicht toe en legde mijn hand op zijn wang. Dit keer voelde zijn huid niet koud, maar normaal aan. Rustig boog ik mij weer naar hem toe en deed weer het zelfde wat ik een uur of meer geleden gedaan had. Hopelijk werkte het dit keer beter. Als ik het weer in hem had geblazen, ging ik met mijn hand vanaf zijn mond naar beneden en verspreiden het weer door zijn lichaam heen. Ik voelde hoe zijn lichaam niet mee werkte, maar hij het graag wilde. Terwijl ik dit deed, mompelde ik enkele woorden in een andere taal zodat het beter zou, kunnen, werken. Dit had ik nog van mijn oma geleerd. De eerste keer dat ik het deed was ik zo in paniek dat ik hem snel er weer boven op wilde hebben, dat ik het vergeten was.
Nadat ik het door zijn hele lichaam had gespreid, keek ik nog even naar Jason en glimlachte zwak. Ik was blij dat hij het gered had, maar ik was niet blij dat het gebeurd was. Waarom moest ik gisteren zo dom zijn om weg te willen. Een zucht kwam over mijn lippen en liep toen naar het tafeltje en pakte de spuit op, liet dan het serum wat er nog in zat op mijn hand vallen en bekeek het. Het voelde koud aan, maar al snel voelde ik het in mijn huid branden. Weer trok ik een pijnlijk gezicht en zette mijn kaken op elkaar. Dit was geen goed plan. De kreet die ik voelde opkomen, moest ik met tegenzin inhouden en kneep dan maar mijn ogen dicht en zette mijn kaken nogmaals strakker op elkaar. Ik voelde hoe het serum zowat door mijn huid heen branden om in mijn bloed te komen. Zo snel ik kon, veegde ik het van mijn hand af, maar nog bleef het branden.
Wat ik niet wist, was dat het serum op mutanten bloed reageerde en er zo snel mogelijk heen wilde. Dan liep ik weer naar Jason om hem in het oog te houden voor als hij weer bij kwam.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:

Jason
Ondanks dat ik mijn hand even had kunnen bewegen en in Abigail haar hand heb kunnen knijpen, verloor ik al vrij snel de beheersing. Nog steeds voelde ik een onbeschrijfelijke pijn door mijn lichaam trekken. Een pijn dat niet in woorden was uit te drukken. Toch leek de pijn wel minder te worden. Op een bepaalde manier, maar ook erger. Het was lastig te omschrijven.
Nog altijd zat ik gevangen in mijn eigen lichaam. Een vreemde vloeistof voelde ik in me stromen. Een brandende pijn verspreiden. Ik voelde wel dat Abby er wat tegen probeerde te doen, me probeerde te genezen, maar ze hielp niet echt. Ze maakte het eigenlijk alleen maar erger. De warmte die ze in me blies deed alleen maar meer pijn. Het probeerde het ijs in mijn bloed te smelten. Ja het verwarmde me, maar het was net alsof je je hand in de vlam van een kaars stak. Het deed gewoon pijn. Je moest de vlam zo snel mogelijk doven als je geen pijn wilde hebben, maar deze vlam was niet te doven.
Minuten tikten voorbij, al voelden die minuten als uren. Toch lukte het me om na een tijdje mijn ogen te openen. Mijn ogen waren nog steeds zwaar, en ik voelde dat ik er nog niet volledig terug was. Ergens in mijn hoofd hoor ik een gil. Een gil van een bekende stem, mijn nichtje Mel, maar ik betwijfel of ik het echt hoor. Is het een echte stem? OF is het slechts mijn verbeelding? Het voelt aan als in mijn hoofd. Alsof alleen ik het hoor, zo te merken aan Abigail hoor ik het ook als enige. Zo te merken hoort ze niets.
Langzaam begin ik mezelf toch weer terug te vinden en kreun ik zacht, terwijl ik mijn ogen heen en weer laat bewegen, maar kan mijn lichaam verder nog niet bewegen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Hoe lang zat ik hier nou? Ik wist het niet meer, maar het leek, voor mijn gevoel, weer erger te worden. Alsof mijn hulp het erger maakte. Ik wist niet meer wat ik moest doen, het enige waar ik aan kon denken was afwachten wat er zou gebeuren met Jason. Een zucht van vermoeidheid kwam over mijn lippen en schudde mijn hoofd. Met mijn hand ging ik door mijn haar heen waardoor mijn haar even naar achter bleef, maar enkele plukken vielen weer naar voren. Wat moest ik doen? Ik wilde hem helpen. Met gebalde vuisten stond ik op en draaide ik mij om, liep naar het tafeltje toe en pakte de spuit weer op.
Voor enkele seconde keek ik er naar, maar gooide het dan kwaad tegen de muur. Het glas brak in duizenden stukjes en viel met gekletter op de tegels. Met mijn handen ging ik dan weer in mijn haar, maar hielt ze daar even en begon te ijsberen. Begon van alles te mompelen in de mutanten taal terwijl ik rond aan het lopen was. Mijn ogen kneep ik stijf dicht, en opende ze dan weer. Ik moest even naar buiten, maar dat kon gewoon niet.
Een paar keer liep ik naar de deur, maar draaide dan weer weg. Jason kon ik niet alleen achter laten, straks gebeurde er weer iets terwijl ik weg was. Na nog een paar keer geijsbeerd te hebben bleef ik stil staan, haalde diep adem en blies dat uit, wierp een blik op Jason, maar er leek niets veranderd te zijn, of ik kon het niet zien. Rustig liep ik naar hem toe en boog mij weer over hem heen, maar toch besloot ik het niet nog een keer te doen. Een groot gevoel gaf mij dat het niet hielp, maar juist erger maakte. Daar voor in de plaats, pakte ik zijn hand weer en kneep er iets in.
"Ik doe mijn best om je te helpen, maar ik ben nu echt radeloos." fluisterde ik dan en sloeg mijn ogen neer. "Het spijt mij zo." zei ik met een trillende lip en probeerde mijn tranen in te houden, maar toch gleed er één over mijn wang wat later van mijn kin af drupte op zijn hand. Mijn ogen had ik gesloten en bleef zo staan.
Zelf had ik nog steeds niet door dat mijn hand er raar uit zag nadat ik dat goedje er op had laten druppen eerder vandaag.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Nog altijd hoor ik Melanie haar gil in mijn hoofd. Een gil die roept dat ik moet maken dat ik weg kom, ondanks dat ik hier niet weg kan gaan. Als er slechts éénmaal een onderzeeër weggaat en die net is vertrokken, wordt het hem niet. Nog steeds vraag ik me af wat er met Mel is gebeurt. Zou ze ook in zoiets als dit zitten? Waarschijnlijk denk ik te erg, maar ze heeft gewoon al tijden niets van zich laten horen. Toen ze net op de mutantenschool zat, skypten en belden we zowat elke dag. Goed, ze kreeg nieuwe vrienden en het werd een beetje minder, maar niet zoveel. Opeens stopte het gewoon, van het ene op het andere moment. Iets wat ik nog steeds vreemd vond,
Maar ondanks de stem van Melanie in mijn hoofd, haar gegil, kon ik ook wat anders horen .Voetstappen die heen en weer liepen. Van me af en naar me toe, alsof diegene die in de kamer was niet wist wat hij of zij moest doen. Bij mij blijven en me misschien meer pijn doen, of vertrekken en iets anders doen. Mij helpen tegen de pijn of iets moest halen om het te verergeren.
In de verte klinkt een stem, die woorden verteld die ik de afgelopen uren vaker heb gehoord. Een stem die me hulp aanbied, maar niets kan doen. Een stem die wanhopig opzoek is naar antwoorden, maar niet weet waar de stem ze moet vinden. Iets vreemds valt op mijn hand, het is heet en vochtig, maar wat het is? Geen idee. Ik kan het niet zien, aangezien mijn ogen nog altijd gesloten zijn. Het voelt niet zo pijnlijk aan als de middeltjes die nu inmiddels in mijn lichaam zijn gespoten. Ja, het is heet en inmiddels merk ik wel dat ik minder goed tegen hitte kan dan voor ik hier kwam, maar goed.
Ik probeer mijn ogen te openen. De stem te herkennen, bekijken wie er bij me staat. De stem komt me bekend voor, maar naast de naam Melanie lukt het me even niet om andere stemmen te plaatsen. Dus moet ik een gezicht hebben. Mijn ogen moeten open. Ik begin ermee te knipperen, maar open wil nog niet. Tot ik het een paar keer heb geprobeerd en ze langzaam open gaan.
Even knijp ik ze weer dicht, aangezien het licht me even teveel wordt. Dan probeer ik het weer, dit keer langzamer en kijk Abi aan.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Weer een (paar) uur gingen traag voorbij, zonder wat dan ook te doen, en wanhopig ergens een oplossing te zoeken, bleef ik voor mij uit staren, of meer, naar Jason. De pieper was een paar keer af gegaan, maar ook op de deur was geklopt, telkens gaf ik geen antwoord, want ik kon mijn ogen niet van hem af houden, of weg gaan, ik moest en zou hem in de gaten houden van mij zelf. Dit vergde wel veel energie waardoor ik er erg vermoeid uit door kwam te zien. Mijn ogen waren rood geworden van de tranen die ik telkens ruw weg veegde.
Voor kort sloot ik even mijn ogen en probeerde ze rustig te krijgen, maar telkens kreeg ik een soort schok waardoor ik ze weer opende. Dit keer opende ik ze en zag ik dat de ogen van Jason mij aan keken. Meteen veegde ik weer de tranen ruw weg en kneep in zijn hand. Een grote glimlach kwam op mijn gezicht, maar met veel pijn. "Het spijt me zo, het spijt me zo." zei ik terwijl ik mij voor over boog en mijn armen om hem heen sloeg om hem een knuffel te geven. Maar toen ik mijn hoofd tegen die van hem drukte hoorde ik een harde gil door mij heen trekken en kwam gelijk over eind, keek Jason geschrokken aan. Wat was dat? Wie was dat? Vaak hoorde ik gegil door de hallen hier, maar deze, deze had ik een keer eerder gehoord.
Ik draaide mijn hoofd naar de deur en keek toen Jason weer aan. Weer hoorde ik het, maar dit keer zachter. Ik slikte en schudde mijn hoofd. Voor kort dacht ik even goed na en sperde al snel mijn ogen open. De galm wat na de schreeuw kwam, kwam mij bekent voor. Het moest van hier zijn, het kon niet anders. Ondertussen toen ik het antwoord probeerde te vinden, schonk ik wat water in en liep ik terug naar Jason, hielp hem iets omhoog en hielt het glas tegen zijn lippen aan. "Drink wat, je hebt al voor 4 dagen niks gedronken." zei ik wat zacht.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Abi had haar ogen gesloten op het moment dat ik ze naar tijden proberen open kreeg. Mijn hand had ze vast, zoals ik al eerder gevoeld had. Haar hand was warm en zacht, maar toch voelde ik dat er iets mis mee was. Echter kon ik niet zien wat er precies aan de hand was. De traan die over haar wang gleed veegde ze snel weg, terwijl ze honderd keer "Het spijt me zo" zei.
Mijn keel voelde droog en pijnlijk aan, waardoor ik amper kon slikken, laat staan praten. Daarom knijp ik ook zacht in Abi's hand, om duidelijk te maken dat ik het haar niet kwalijk nam. Ik had gehoord dat ze de deur op slot deed, om mij te beschermen. Ook was de spijt in haar stem duidelijk te horen, terwijl ik voorzichtig overeind kwam zitten met Abi haar hulp.
Wat er de vorige dag gebeurde, was ik voor een deel vergeten, maar toen ik uiteindelijk overeind zat, kwamen de herinneringen weer naar binnen. Ook de herinneringen van het lied van Melanie. Nog steeds vroeg ik me af hoe ze het lied kende. Abi kon Melanie gewoon niet kennen en al zeker dat lied niet. Daarbij loog ze met veel gemak over dat lied. Als ze daarover kon liegen, kon ze natuurlijk ook liegen over het feit dat wat er vannacht met me gebeurt was, haar speet. Misschien had ze wel stiekem deze persoon naar me toe gestuurd. Zo leek zij de held, zou ik haar vertrouwen met geheimen over Melanie, die ze uiteindelijk tegen ons allebei konden gebruiken. Ik moest hier voorzichtig zijn, met wie ik zou vertrouwen. Abi had zo haar geheimen, daar was ik inmiddels wel achter. Geheimen die ik niet mocht weten, maar anderen wel wisten. Zolang die geheimen er waren, zou ik haar niet vertrouwen. Het risico was daarvoor gewoon te groot. Ik kon Melanie niet in de problemen laten komen en zou haar koste wat kost beschermen. Wat ze hier ook deden.
Terwijl ik overeind kwam en er honderden gedachten door mijn hoofd gingen, klonk er ook een gil. Een stem die me bekend voorkwam. Aan Abi te merken, was het dit keer geen stem die in mijn hoofd weerklonk. Abi hoorde het ook en was er verbaasd over. Geschrokken, alsof wij het niet mochten horen. Konden horen. Ik had zo mijn vermoeden van wie die stem was. Van Melanie, maar er klopte iets niet aan. Iets maakte dat ik twijfelde dat het haar stem was. Wat wist ik niet precies, maar dit was niet zoals ik haar stem gewend was.
Terwijl ik aan het nadenken was, of de gil echt was en of het daadwerkelijk Melanie was, ging Abi door met haar werk. Ze schonk wat water in en bracht het naar mijn lippen. Na alles wat er gebeurd is, vertrouwde ik het niet. Maar het leek toch gewoon water en ik had een onbeschrijfelijke dorst, wat ook niet meer dan logisch is, als Abi verteld dat ik vier dagen niets gedronken had. Voorzichtig nam ik dan ook een schuwe slok van het koude water. Het droge, pijnlijke gevoel in mijn keel werd minder, door het vocht. Hoewel het nog steeds pijnlijk was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Aan zijn houding te zien vertrouwde hij mij nog steeds niet, maar dat kon ik geloven. Een zachte zucht kwam over mijn lippen toen ik hem het water aan bood, met moeite zag ik dat hij het dronk. Was het omdat hij dacht dat ik er iets in had gedaan? Wat maakte het uit, hij zou mij toch nooit 100% gaan vertrouwen. Als het glas dan bijna leeg was, zette ik het neer op het tafeltje en keek hem aan. Mijn ogen liet ik even naar de lakens gaan en keek hem toen weer aan. "Ik begrijp het als je mij niet wilt vertrouwen, maar ik wil je echt het liefste hier weg halen, zelf wil ik ook weg, dat had ik al eerder gemeld." zei ik dan terwijl ik hem nog steeds aan keek. Wat nog steeds door mijn hoofd ging was die gil, het bleef maar weergalmen. En de galm kwam mij bekend voor, maar kon het gewoon niet plaatsen. Weer haalde ik even diep adem en ging met mijn hand door mijn haar heen. Ik wilde zien wat er van de wereld was geworden, van waar ik op gegroeid was. Waarschijnlijk was het niet meer zoals ik het kon herinneren.
Even schudde ik mijn hoofd en merkte dat mijn rug weer voor de zoveelste keer begon te jeuken. Ik moest mijn vleugels weer eens uitstrekken, maar ik kon het niet doen bij Jason. Of als ik zijn vertrouwen echt wilde hebben, moest het wel. Het liefst wilde ik het later aan hem vertellen, maar het kon nu niet anders, en ik wilde ook de kamer niet uit, terwijl mijn pieper op rood gloeiend stond. Waarschijnlijk, als ik de kamer zou verlaten, dat ik niet meer terug kon komen.
Mijn handen balde ik even tot vuisten en stond op om mijn jas uit te doen toen er hard op de deur werd gebonkt en een lage stem door de deur heen kwam. "Mevrouw Conley, onmiddellijk melden!" kwam het door de deur en keek Jason aan. Ik wilde hem echt niet achter laten, straks gebeurde er weer iets terwijl ik weg was. Weer gebonk, dit keer harder. Met een zucht keek ik Jason aan. "Sorry." zei ik dan waarna ik naar de deur liep, deze van het slot af deed en opende, stapte naar buiten en keek recht in de ogen van een man die ruim 2 meter was. Even slikte ik en sloot de deur achter mij. "Wat is er?" vroeg ik dan en keek hem aan alsof er niets gebeurd was. "Je wordt gevraagd om naar de meldkamer te gaan." zei de man wat kwaad. "En waarom reageer je niet op de oproepen." zei hij terwijl hij zijn ogen naar mijn zak liet glijden. "Was in slaap gevallen, dat kan gebeuren toch." zei ik. Terwijl dit allemaal plaats vond, had ik mijn hand op klink gelegd en een soort assid er over laten gaan zodat de deur niet geopend kon worden als ik weg was. Je kon alleen niet zien dat er iets was gebeurd met de deurklink "Goed, dan ga ik maar." zei ik en liep vervolgend naar de meldkamer. Terwijl ik die kant uit liep, hoorde ik nog maals de gil en keek geschrokken op, het leek dichterbij te zijn dan ik had gedacht. Nee, eerst naar de meldkamer, daarna uitzoeken waar het vandaan kwam. En dat zo snel mogelijk.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
@houvanramb

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld