Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You keep on surprising me, mrs Robertson."
Zijn eerdere glimlach maakte plaats voor een geamuseerde grijns die zich bij hem liet zien. Ze overtrof andere vampiers met gemak, waar hij eerder nooit op gerekend had. Ze bezat geen van de haatgevoelens die de rest wel bleek te hebben en sprak met hem alsof hij gewoon een doodnormale jongen was. Het was wat Jack altijd al had gewild; gewoon gezien worden als hoe hij was, niet hoe zijn familie en omgeving hem zo nodig moest maken. Voor zijn gevoel zag Adoria hem niet enkel voor de vampierjager, voor wie ze immers op haar hoede moest zijn. Ze behandelde hem net als elkander uit haar leven en hij kon voor geen betere nieuwe vriend vragen. Uitdagend wierp hij haar een blik toe. "Ah, that's why you controlled yourself? 'Cause I'm a student?" Het was vrijwel helder dat Jack het als een grap beschouwde, en het niet meer was dan zijn slechte sarcastische humor ofwel impulsieve opmerkingen, die hij naar buiten bracht. "I feel honored to be the one you decided to spare, even though I still don't think I'm that young." Onverschillig haalde hij zijn schouders op bij zijn uitspraken. Na alle jaren in Californië opgesloten te hebben gezeten in de Community, voelde hij zich zogezegd geen achttienjarige meer. Het waren niet enkel de ervaringen die hij had opgedaan welke naar zijn mening geen enkel persoon mee had moeten maken, maar ook de mentaliteit die hem zo lieten voelen. Hij voelde zich eerder een vreemde op een universiteit als deze. Mystic Falls vond hij daarbij geen van de plaatsen waar hij zichzelf later had gezien.
Stomverbaasd keek hij toe hoe Adoria haar t-shirt plotseling uitdeed. Hij had geen idee wat ze ermee van plan was gezien de kou die er heerste. Het was tenslotte diep in de nacht en de zon was nergens te bekennen. Zelfs hij voelde het bij zijn huid opkomen, eens om de zoveel tijd kippenvel gevoeld wat zich met wat rillingen bij hem toonde. Een raadsel bleef het daarmede niet lang; binnen een mum van tijd stak ze het naar hem uit. Onopgemerkt was het tot zijn ongenoegen niet gebleven hoe hij zat met de tekens op zijn huid, maar het liet hem haar aanbod niet meteen accepteren. "No, you don't have t-" probeerde hij haar duidelijk te maken. De gewoonte dat ze hem voor was, kwam ook deze keer weer tevoorschijn want haar woorden verbroken de zijne.
"It probably won't fit," mompelde hij, wederom gekeken naar zijn blote bovenlijf vooraleer hij zich weer tot haar keerde. "But it's okay. You can keep it. As long as we don't run into another vampire, there won't be no problems to deal with." Hij gaf haar een zo overtuigend mogelijke glimlach en knikte vervolgens op haar zeggen om alles maar te vergeten. Welke optie hadden ze anders?
"Let's go find you some blood, before the sun rises."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I am full of surprises. You better get used to it,'' lachte ze. ''Maybe or maybe I did control myself, because I thought you were some good-looking guy who needed the presence of an amazing girl. You'll never find the answer on that question. It's my own dirty little secret.''
Het gebeuren van afgelopen nacht was ergens verstopt en vertikte het niet om zich opnieuw te laten zien. Hun idiote conversatie liet haar meerdere keren lachen en glimlachen waardoor de flashbacks al vanzelf verleden tijd werden. Ze waren niet weg, maar wel zodanig vervaagd dat ze er voor nu geen last meer van had.
Ze hief haar hoofd op. ''You shouldn't feel honored. I've made a promise to myself and it simply means I cannot kill innocent people anymore so you were the one who has spared yourself by having decently manners. You kept me in my value and I appreciate that.'' Na haar eigen dood had ze zich gerealiseerd hoeveel schade ze eraan overhield na het executeren van één en misschien zelfs wel twee onschuldige personen. Ze zou het dus niet durven om, bij haar bewustzijn, opnieuw onschuldige mensen te vermoorden tenzij het niet anders kon.
Toen hij haar shirt weer teruggaf, rolde een diepe zucht over haar lippen. ''It's obvious you don't like to take any offered assistance. It's a bad habit, Jack and I don't get why you don't even want to try it on. Do I smell that bad?'' Het gezin waar ze in verbleef, bestond uit vader en moeder, een eenentwintigjarige broer, zijzelf en een zuster van drie jaar oud. Het eten was destijds zodanig duur dat er geen geld was voor duur en veel eten. Hun dag maaltijd bestond enkel uit een snee brood, wat vlees, vunzig water en melk van de koeien die zich in hun buurt bevonden. Omdat zij zelf niet de kans kreeg om onderwijs te volgen en ze het vertikte om te werken, was ze dag en nacht te vinden in de buitenwereld met Pedro aan haar zijde. Ze voldeed aan de minimale beweging die een mens per dag nodig had, maar veel voeding kreeg ze niet binnen. Het was dus logisch dat ze steeds meer minder begon te wogen in plaats van zwaarder.
Haar gewicht had in de loop der jaren zich niet veranderd. Ze was dood en niets aan haar lichaam kon meer veranderd worden. Vandaar dat haar bouw er mogelijkerwijs slap uitzag en ze dun, zelfs mager gebleven was.
Het shirt daarentegen wat ze op dit moment droeg, had genoeg ruimte over om koude lucht er door heen te laten stromen. Ze vond het dus jammer dat hij niet eens de moeite nam om het te proberen, maar desondanks trok ze het shirt alweer binnen no-time aan in. Het had geen zin om het aan te moedigen, te zeggen dat hij het gewoon moest proberen zodat -als het paste- hij er niet met een bloot bovenlijf de straten moest betreden.
''There are only five vampires in this town, including me, so don't worry. If we keep hiding ourselves in the darkness, no one will ever find out you were naked.'' Ze stak haar tong uit haar mond zonder enige kwade bedoelingen, waarna ze zijn hand beetpakte. ''Come on, partner in crime. We're going to steal some blood bags.'' Ze zette haar stappen voort, terwijl ze hem plezierig achter zich aantrok.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, that's a shame," zei hij al grijnzend. "I would've loved to hear about your dirty little secret." Het was niet ongewoon dat hij de nieuwsgierigheid in zich voelde branden. Een van de gewoontes die hij bezat om aangetrokken te worden door vele mysteries, wat ook Adoria met zich meedroeg. Hij kreeg weinig hoogte van haar, hetzelfde zoals anderen - voor wat hij gewend was - het ook niet van hem kregen. Echter was ze niet de enige met een wel erg aanlokkelijk geheim. Eentje die hij, zelfs al was het om haar dwars te zitten, nog doodleuk voor zichzelf hield. Het was immers wat zijzelf ook deed, nietwaar?
"But it looks like we're even on that one. Mine'll be kept in the dark too."
Een uitzondering kon Jack haar zeker noemen. Vampieren die hun best deden om juist levens te besparen dan ze wegnemen? Ze kwamen beslist amper voor. Degenen die zo dachten en het lef hadden om het luidop te zeggen, waren leugenaars. Slechte leugenaars. Toch leek Adoria er serieus over te zijn, tegengaand in elke eerdere ervaringen met vampiers. Hij kon onderhand moeilijk meer inschatten wat er nog voor hem te wachten stond nu ze vrienden waren.
Hij vond het vreemd van zichzelf, maar ergens voelde hij vijandigheid op komen zetten. Diep, heel diep vanbinnen. Van buiten liet hij niet meer zien dan zijn kil gevormde gelaat en dat hij wellicht een keer rolde met zijn ogen als teken dat hij het integendeel wel volgde wat ze hem vertelde. "I was just trying to be nice?" Hij vond dat het uit beleefdheid was wat hij gedaan had in plaats van hoe zij het op leek te vatten, namelijk als ondankbaar. Die avond was daarbij behoorlijk koud en hij vond het brutaal om haar haar kleding af te nemen, die ze zelf ook goed kon gebruiken. Een vriesnacht doorkomen ging hem vast wel lukken. Bovendien betwijfelde Jack of hij er, na hun bezoek aan het ziekenhuis, nog last van zou hebben. Hij wist van zichzelf dat hij er alles aan zou doen om ook deze nacht tot een grote waas te maken en de visioenen te vergeten. Wat zou er dan beter tegen helpen dan de middelen die hij altijd al gebruikte?
Zijn ogen zochten gelijk de weg naar de hare in het donker. "You shouldn't try to help me with everything, 'cause I'll be fine." Na even kwam zijn blik weer bij haar gedaante terecht. Hij was zich er wel van bewust dat hij niet graag hulp aannam, ondanks dat vond hij het nergens op slaan dat ze zomaar conclusies trok. "You've already done enough for me, so I thought I shouldn't be so selfish and bother you with all of this."
Haar shirt had ze zonder bezwaar teruggenomen, en het duurde niet lang of ze trok het weer over haar hoofd. Blij was hij wel dat ze niet door bleef dringen. Toegeven deed hij zelden en ze had het dan vermoedelijk een keer opgepikt. Een discussie was behalve zinloos ook niet iets waar hij de energie voor had om het door te zetten. Erbij stilstaan gebeurde verder ook niet; ineens werd zijn hand vastgepakt waarna ze hem wegtrok. Verbaasd maar bovenal verontwaardigd liet hij zich door haar meeslepen.
"That's what you think it's about? Hell, I'm not even completely naked."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Not every men gets what he wants. They've to earn it, first,'' zei ze, kijkende naar de grijns die hij op zijn gezicht droeg. ''It's a win-win situation, again. Hiding secrets is humanitarian, but there are a lot of things you don't know about me. Maybe you'll find it out later. We'll see.''
Heel veel details waren onbelangrijk en onnodig om te vertellen. Ze leefde hier al 89, haast negentig jaar en er was ongelooflijk veel gebeurd in die afgelopen jaren, maar de meeste herinneringen ware enkel van haar eigen belang. Het zou men niet zoveel interesseren al zou ze veel van die herinneringen vertellen. Haar bestaan vooraleer ze haar verandering had doorstaan, was heel anders aangelegd. Het was zodanig belangrijk dat -zodra het uitkwam- vooroordelen weleens aan bod zouden kunnen komen en de band binnen no time zou verdwijnen. Toch vond ze het niet nodig om nu heel haar verleden gaan uit te spreken. Hij zou er zelf wel een keer achter wanneer de tijd rijp was.
Ze trok haar wenkbrauw op, luisterend naar zijn woorden die haar ergens totaal niet aanstonden. ''I am sorry. It's just .. My vampirism has made it impossible for me to create a real family so I've never gotten the chance to be a mother. That's why I care so much 'bout the ones I love and the help is something I do unconsciously. I can't help it, but I'll do my best to not bother you with eventually offered assistance from now on,'' vertelde ze hem na hij haar duidelijk had gemaakt dat ze naar zijn mening te veel onnodige hulp aanbood en hij haar niet wilde lasten met de gevolgen van acceptatie. Ze begreep ergens wel dat hij het storend begon te vinden, maar het was enkel goedaardig bedoeld. ''And my apologies for my mood swings all the time. I've suffered from them since I was born and it's also something I can't help. It's a bad quality I posses, I am aware of that.'' Er waren heel veel kwaliteiten die een mens een psychopaat maakte en hoewel ze nu wél mentaal gezond, droeg ze bepaalde eigenschappen van psychopathie nog met zich mee. Het waren onder andere haar stemmingsverwisselingen, maar ook veronachtzaming van verplichtingen en onvermogen haarzelf te zien zoals anderen dat deden. Echter waren die drie achtergebleven kenmerken niet het ergste wat ze vreesde. Ze was er zich van bewust dat het slechte eigenschappen waren, maar ze mocht zich al lang een gelukkig mensen noemen dat ze niet meer dan die drie psychopathische kenmerken met zich mee had genomen na haar dood.
Voor een moment, durende ruwweg vijf seconden, hield ze zijn pols vast en liep ze weg, maar de toon die hij daarna aansloeg toen hij sprak, liet haar hoop in het voeren van een normaal gesprek verloren gaan. Haar uitspraak was allesbehalve slecht bedoeld. Ze bedoelde het zelfs als een grap, maar alweer was het te merken dat ze gefaald had en ze slechter was in het maken van grappen dan elkander in Mystic Falls.
''You know, maybe I should just go to the hospital alone. This is not going to work and I don't want to follow my path arguing about the stupidest things someone can imagine.'' Voorzichtig en traag liet ze zijn hand los, terwijl ze het ene moment hem aankeek en het andere moment weer wegkeek alsof hij hier nooit in gezelschap was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"So I have to earn it, huh?" Ontkennen dat hij het wel grappig vond hoe ze hem dacht te moeten bespelen kon hij niet, maar het bleef niets voor hem. Hij speelde geen spel met ook maar iemand. Wat het dan ook mocht inhouden. Dat het door zijn hoofd maalde kwam dan ook als geen verassing. He just wished for some damn cheat codes.
Haar bui bleek echter net zo snel omgeslagen te zijn als de zijne. Het gaf hoe dan ook aan dat ze, wat ze hem aanbood en alle moeite, deed uit goede wil. Het was geen deel van haar waar ze zich voor zou moeten schamen. "Don't apologize for being you," zei hij haar gemeend. "We just started off the wrong foot." Hij moest zich zelfs vereerd voelen dat ze hem zag als een echte vriend waarom ze gaf. Hij had het verkeerd aangezien dan het bedoeld was, kwam hij al snel achter. Lichtelijk sprakeloos stond hij er voor haar.
"And it's not because any of the help you've suggested, I backed off. It's what makes you you, not something you should feel ashamed of." Soms kon hij wat anders overkomen dan bedoeld. Hijzelf kon daar moeilijk mee dealen, laat staan het opmerken gezien hij het niet helemaal in de hand had. Ook deze situatie was zo'n geval geweest. "I know I can come across as mad sometimes while I don't mean to, but I'm still workin' on that." Een vage glimlach liet hij intussen zien. Iedereen had zijn eigen minpunten en, al was het iets waar hij nog geen controle over had, deed hij zijn best om het zijne te overwinnen. Het had al te vaak geleid tot ruzies en conflicten alleen omdat Jack gewoonweg zei waar het op stond. Impulsiviteit, zoals de meesten het zagen en noemden, zat nou eenmaal in zijn bloed. Hij vertelde dingen die hij later graag terug wilde nemen. Eigenschappen van zijn 'geliefde' vader zaten hem dwars, geen van het alles erkende hij zonder de walging te kunnen verhullen. Bij anderen klonk het misschien als een compliment om te horen dat ze toch wel erg veel weg hadden van een van hun ouders; bij hem was het niet meer dan een grote belediging.
Ze keek langs hem heen met een stijfte die hij tot nu toe nog nooit bij haar gezien had. Haar gelach van een paar minuten geleden weerklonk nergens meer en had plaatsgemaakt voor harteloos gezwijg. Adoria keerde zich van hem weg met geen ene blik die ze hem nog waardig gunde. Zijn hand werd terughoudend verlost uit haar handgreep, het gemis van hun verstrengelde vingers te voelen als de afkeer groter leek te worden. Jack wist dat het zijn schuld was dat het zo afliep. Hij had beter na moeten denken voor hij het weer voor zichzelf verpest had. Eindelijk zat het goed tussen hen en dan moest hij het zonodig verzieken. Zuchtend sloot hij momentenlang alles buiten door zijn drang aan slaap toe te laten, vooraleer hij zich ertegen verzette en daarbij geen stap afweek van haar afgewende lichaam.
"I'm not gonna let you do stupid things all by yourself." Zijn vingertoppen raakten haar kin, die hij zachtaardig naar zich toedraaide tot het wederom haar ogen waren die zijn aanblik werden. Haar ontwijkende blik en de afstandelijkheid kon hij niet uitstaan, simpelweg omdat hij zich genegeerd voelde. Wilde ze soms zo graag van hem af of deed hij er voor haar zonder meer niet meer toe? Nog steeds wist ze hem in zo'n positie te brengen dat hij geen hoogte van haar kon krijgen. Evenwel hield hij het voor zich uit weten dat het maar het beste was om het zo te laten. Murmelend liet hij zijn vingers langs haar huid gaan, waarna hij ze liet zakken en haar hand nam.
"Isn't that where partners in crime are for?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De uitgesproken woorden werden meerdere keren herhaald in haar hoofd. Het was waar dat ze zich niet voor haar slechte eigenschappen hoefde niet te schamen. Niemand was perfect, toch? Maar ergens voelde ze de verplichting om zichzelf te verontschuldigen voor haar gedrag wanneer ze inzag dat het men niet beviel. Het was onderhand een gewoonte geworden waar ze zich aan bleef hechten.
In al die tijd had ze zich stil gehouden. Zelfs toen haar kin werd vastgepakt en ze zich wel moest wenden tot Jack. Ze was er niet blij mee, nochtans duwde ze niet zijn hand weg en keek ze opnieuw weg. Ze bleef kijken naar zijn gelaatsexpressie.
Koude rillingen gleden over haar rug toen de vingertoppen over haar huid naar beneden gleden. De windvlagen die om de seconde tegen haar lichaam opbotsten, waren ijzig. Haar lichaam had zich aangepast aan de temperatuur wat zich bevond in het bos waardoor haar lichaamstemperatuur nog meer was gedaald, maar het waarnemen van de warmte die hij van zijn lichaam afstraalde, was haast onmogelijk gemaakt voor haar en elkander organisme; de warmte was nergens te bevinden.
Ze was verdwaald in de diepte van zijn ogen. Gedachtes dwarrelden als veren door haar hoofd; geen einde leek te bekennen door het trage tempo waarop de veren door de bodem werd aangetrokken. De stemmen van buitenaf in de echte wereld waren nog steeds hoorbaar, maar ze waren vaag en binnen een paar seconde was ze alweer vergeten wat hij haar zojuist vertelde.
Toch waren de laatste paar woorden genoeg om haar te laten ontwaken uit haar gedachtes. Afwezig knikte ze ietwat met haar hoofd. Haar ogen waren wijd geopend en haar mond werd zodanig ver geopend dat ze weer sprak na tientallen seconden gezwegen te hebben. ''You're right. Partners in crime are there to help each other with those criminal occasions,'' zei ze en op dat moment besefte ze zich weer dat er geen reden was om haar pad te vervolgen met ergernissen die ze op dat moment met zich mee zou brengen. Ze moest hem al lang dankbaar zijn dat hij niet al lang weg was, maar hij juist hier had besloten om samen met haar het bos uit te lopen in plaats van haar alleen te laten.
Haar opkomende glimlach was nauwelijks te zien, maar het was daar en het toonde opnieuw dat de flashbacks niet in staat waren om zowel haar lichaam als geest te beheersen. ''I can't be mad on you,'' vertelde ze hem, terwijl ze ondertussen voor de tweede keer haar vingers verstrengelde met de zijne.
''But if I do or say something you don't like, just say it, okay?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze leek verdiept te zijn in al het andere dan hemzelf. Haar blik werd glasachtig en ondoordringbaar keek ze voor zich uit. Adoria's pupillen bleven bij hem, maar het was haar innerlijke bezigheid waar hij zich zorgen over maakte. Haar gedachten leken op een andere plaats dan ze zouden moeten zijn en voor even, zowaar het mogelijkerwijs maar voor een halve minuut zo was, vreesde hij ervoor dat ze beland was in een nieuw visioen. Een nieuwe herinnering die boven kwam drijven en haar tot waanzin zou drijven, net als het bij hem nu al twee keer zo afgelopen was. Beelden van vroeger brachten voor hem walging met zich mee, maar voor haar? Hij had geen voorstelling van wat er in haar hoofd omging zodra ze terug belandde in de angstdromen. Jack had al met al weinig weten van hoe ze over alles dacht. In al die tijd was ze een gesloten boek geweest; enkel de tijd zou het leren wat ze voor hem in petto had.
Ze keerde zich goddank niet van hem weg. Haar bewegingen waren net zo loom als de zijne geweest, toch bleef ze voor hem staan. Hoewel hij twijfelde of ze er wel bij stilstond dat ze nu weer in de realiteit waren sprak hij er geen woord over. Jack wist dat haar eraan herinneren dat alles van net voorbij was, geen effect had. Het zou haar en hemzelf niet verder helpen dan ze nu al waren gekomen.
Opluchting ging door hem heen zodra haar stemgeluid tot zijn oren doordrong. Het gaf aan dat zijn gedachten verkeerd waren geweest en ze niet teruggekeerd was in dezelfde hel als eerder. Ze waren beide al genoeg gemarteld met herinneringen die nacht, om nogmaals in zo'n positie terecht te komen.
"Then what are we waiting for?" vroeg hij. Een kleine, plezierige glundering kwam tevoorschijn vanachter zijn irritatie van enkele minuten geleden. Haar buien was hij zodanig vergeten dat het hem amper meer beïnvloedde. Hijzelf kon er ook erg in zijn en het was eenvoudigweg zelfzuchtig om zijn eigen fouten achterwege te laten.
Haar hand pakte de zijne en het duurde niet lang tot het was zoals eerst. De soortgelijke glimlach stond weer op haar gezicht; hij wist dat het goed zat. Zijn mondhoeken liet hij voldaan wat omhoog gaan. "You just make it impossible for me to stay angry." Hij kneep rustig in haar hand, waarna hij begon aan de weg die hen nog te wachten stond.
"C'mon, we have to get to the hospital while we still can."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Are you serious?'' vroeg ze toen hij zei dat ook hij niet boos op haar kon blijven.
Haast was er bij haar verder nergens te bekennen. Ze verlangde naar bloed, maar het was niet zo dat ze binnen nu en een uur de controle zou verliezen, omdat ze zichzelf had ondervoed in de laatste paar dagen. Daarnaast zou ze het niet durven om Jack te verwonden, enkel en alleen om haarzelf te voorzien van een goed gevulde maag. Het zou ongelooflijk egoïstisch zijn en dat was niet hoe ze in mekaar zat.
Ze volgde zijn stappen, zoekende naar een uitweg. Nog steeds ging ervan alles in haar hoofd om, maar alle gedachtes bij elkaar vormde één groot dilemma waar ze het antwoord nog niet op wist. Ze vond dat hij moest weten wie ze was in haar menselijke bestaan, maar was het nu wel het juiste moment en wat als het alles kapot zou maken? Op wie kon ze dan nog steunen?
Toch was ze van plan om in ieder geval het middelpunt wat alles veroorzaakte eruit te gooien. Hij had zelf gezegd dat hij niet boos op haar kon blijven en zelfs al had hij dat gesproken voor hij deels achter haar verleden te weten kwam, gaf het haar wel steun en moed. Daarnaast hoefde hij niet te weten dat ze twee familieleden had vermoord en hoe ze in een badkuip door haar hoofd geschoten werd door enkele smerissen. Dat waren details die het enkel erger zouden maken.
Kort bleef ze steel vooraleer ze hem van de zijkant aankeek. ''You remind me of the boyfriend I had when I was about your age. The relationship we had was dangerous and vulgar, but he was the only one who understood me because we shared the same thoughts..'' sprak ze. Haar ogen had ze onderwijl weer gericht op het pad voor haar. Iets in haar vertelde dat, als ze zijn emotie kon zien tijdens haar uitspraken, het de situatie ongemakkelijk zou maken en ze al te snel zou afhaken. Zelfs al ving ze het fronsen van zijn wenkbrauwen op, kon het al zo maar zijn dat ze verwachtte dat hij het ergste van haar dacht en dat wilde ze voorkomen.
''I wasn't born normal like any of the kids who'd surrounded me. My thoughts were very rough, especially when my mother was in it. She always ended up dead in the worst scenario's. My emotions were flawed, I was unreliable and I had an impersonal sex life, things like that. I didn't know why I was so different if I had to compare myself with the others, but I did know something was wrong with me.''
Nadenkend knikte ze een aantal keren met haar hoofd. ''After I died, I did research to the unappropriated behaviour I've had when I was humanitarian. I found out I was suffering from a mental illness and those people who posses this illness, are called psychopaths. I guess you know what that means, don't you?'' vroeg ze voor de zekerheid. Ze kon er niet trots op zijn dat ze een ziekte had, maar het bleef voor haar een groot raadsel waarom zij juist degene was die er onder moest lijden. Waarom was het niet haar broeder die eronder moest lijden of haar zuster? Waarom was zij de uitverkorene?
Ze haalde diep adem en maakte haar punt af. ''I can't believe how much my behaviour has changed when I got killed. I still do have some psychological symptoms, but these aren't harmful, I promise so it isn't like you're walking with an unmannerly murderer and liar. I would never betray you or kill you because of your title.''

''Please, tell me you won't leave me because of those words I've just spoken.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In alle rust vervolgden ze hun weg naar het ziekenhuis. De bomen om hen heen zorgden voor heel wat schaduw tussen het licht van de volle maan die aan de hemel stond. De wind raaste zachtjes langs hen heen, een koud spoor van lucht achtergelaten bij zijn lichaam. Ondanks dat hij stug verder liep, vertikkend om meer te laten merken dan hij nodig vond, liet het enkele rillingen door zijn lijf gaan. Adoria's warmte was er net zoals de zijne nergens te bekennen. Een stilte werd in de tussentijd opgebouwd terwijl ze dieper en dieper in het woud terecht kwamen. Een gebied van de plaats waar hij nog nooit bij stil had gestaan. Jack keek zijn ogen uit, alleen al bij het spotten van een onverwachts natuurgebied. Zijn blik gleed nieuwsgierig over alles in hun omgeving. Hij had geen idee waar ze heen moesten, maar hij was zich ervan bewust dat het gebouw midden in de stad lag en verder goed bereikbaar was. Ambulances hoorden er zonder veel problemen te kunnen komen, zeker sinds Mystic Falls nog behoorlijk groot was vergeleken met andere steden in de omgeving. Hij kon zich moeilijk voorstellen dat ze hadden besloten om het hospitaal, wat immers een belangrijke plaats was voor iedereen, buitenaf te vestigen. Naar zijn weten kwamen ongelukken vaker voor dan mensen toe wilden geven. Bovendien was Jack ervan overtuigd dat Adoria's geboorteplaats meer geheimen ofwel misdaden verhulde dan hij tot nu toe gemerkt had. Hij vond het er te rustig voor een locatie waar - wat ze hem had verteld - ook vampieren leefden.
Hij keek op toen hij Adoria's stem hoorde tussen de klanken van de ijselijke wind. Zijn aandacht werd weggedreven van de paranoia die hij voelde, eerst geconcentreerd rondgekeken gezien hij het er niet vertrouwde, en al snel probeerde hij zijn gedachten erbij te houden. Hij vond het onbeleefd om zo afgeleid te zijn door alles om zich heen terwijl ze hem iets aan het vertellen was. Als ze het bij hem had gedaan had hij zich ook behoorlijk bezwaard gevoeld.
Een wat twijfelachtige glimlach liet zich voor enkele momenten zien, horende dat hij haar herinnerde aan haar vriendje van vroeger. Hij wist eerlijk gezegd niet of het een compliment was of hij het vreemd moest vinden, noch ging hij niet uit de weg dat het behoorlijk ongemakkelijk was om aan te horen. Echter verviel zijn zwakke glimlach als de bliksem zodra ze verder ging met iets wat hij nooit achter haar had gezocht. Hij deed moeite om zijn verbazing te verbergen maar zoals vaker het geval was, had het weinig zin. Alleen al zijn aarzelingen over wat hij erop moest antwoorden gaf aan dat hij zich allesbehalve op zijn gemak voelde.
"Yeah, I know what it means." Mensen veroordelen was makkelijk; het vermijden van zijn impulsieve reacties daarentegen niet. Hij wilde zijn botte opmerkingen voor zich houden gezien het de verkeerde timing was. Stilaan pakte hij haar hand wat beter vast in de hoop dat het meer verduidelijkte dan zijn woorden zouden kunnen. "But are you okay now?" vroeg hij na even gezwegen te hebben. "I mean for real?" Zijn eerdere aarzelingen verdwenen naarmate de tijd verstreek en al gauw wist hij de woorden te vinden waar hij naar zocht. "I don't doubt you about trust. If you wanted me dead, you would've done it a long time ago, once you got the chance to do so."
Haar onzekerheid over hoe hij erover dacht vond hij merkwaardig, zeker omdat hij haar al had gezegd dat het goed zat tussen hen. Natuurlijk maalde het telkens door zijn hoofd en wist hij niet goed meer wat hij er precies van vond, het gaf hem geen recht om over haar te oordelen. Het was haar verleden geweest, daarmede onveranderlijk en hij kon haar moeilijk de schuld geven van de problemen waarmee ze te maken had gehad. Ook was hij ervan overtuigd dat hij degene zou zijn die zich zorgen zou moeten maken wanneer Adoria erachter zou komen hoe zijn verleden eruit had gezien. De doden die hij op zijn geweten had lieten hem er niet bepaald onschuldig uitzien en, ookal wilde hij het uit zijn hoofd zetten, zou hij het begrijpelijk vinden als het haar vertrouwen zou schaden. Hoe dan ook probeerde hij zich niet druk te maken over de gevolgen van later. Ze had hem nodig. Zijn ogen zochten geleidelijk een weg naar de hare.
"I won't leave you. You're willing to tell me what haunts you and it says enough about your intentions. I'm not going anywhere."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''If I am okay?'' herhaalde ze lichtelijk beduusd, niet begrijpende waarom hij juist die vraag stelde. Ze had hem in haar optiek duidelijk gemaakt dat ze ongevaarlijk was en dat de symptomen, die ze nog had, niet zozeer een eigenschap was die enkel psychopaten bezitten, zoals haar stemmingsverwisselingen. Toch kon ze niet bedenken dat ze helemaal honderd procent oké was, zelfs al was ze ervan bewust dat wat ze zou vertellen, niet zozeer het boeiende was waar ze hem echt mee op de hoogte bracht.
''I'd be lying if I said yes,'' zei ze. Ze wendde zich weer tot Jack zodat ze niet heel de rit enkel naar voren staarde om het oppikken van zijn emoties te voorkomen. ''I can't say I am completely normal, but it isn't like I can't feel anything and I think that's the most important thing what has made me 'human', if you know what I mean. Thinking about how someone can die, is rarely now. You have to drive me literally insane if I am willing to bring those thoughts back in my head.''
Ergens opgelucht beet ze op haar lip. Ze was er volledig van overtuigd dat ze het juiste had gedaan door te zeggen wie ze in het verleden was en het blijkt wederom weer dat het loonde. Hij was niet kwaad, liep niet weg of zei de verkeerde dingen die haar moed zou verzwakken. In plaats daarvan was hij oprecht en maakte hij haar trotser dan ze al was. Er was geen spijt te vinden in haar uitspraken.
''I haven't told you what is haunting me, Jack. It were my actions back then, but I don't want to bring that up again. It isn't a movie I can play all over again and pause it when I want or have to,'' vertelde ze toen en al was het niet haar favoriete onderwerp waar ze momenteel over sprak; een glimlach kon ze niet in bedwang houden. Ze was hem ongelooflijk dankbaar dat hij nergens heen ging zonder haar. Nog nooit had ze iemand tegen het lijf gekomen die zo sympathiek, al ging het hier nu om, om vriendschap, als hij. Ze moest blij zijn dat ze überhaupt iemand had waartegen ze alles kon vertellen. Emily was absoluut niet een schaduw, maar ze was menselijk en had geen idee wat voor wezens de mensheid had omringd. Het was gewoon een schoolvriendin, meer niet.
''But thank you so much. This means a lot to me.'' Ze liet zijn hand los waarna ze voor hem ging staan, stilstaand. Ze wilde op een normale manier zien of hij wel echt meende wat hij zei door te kijken naar zijn uitgestraalde blikken, maar ze merkte er niets anders op uit. Stralend schudde ze haar hoofd vol ongeloof. Door de geluk die ze voelde rondstromen door haar lichaam, had ze binnen de kortste keren haar armen om zijn lichaam geslagen en liet ze haar hoofd steunen op zijn schouder. ''God, I really appreciate it how you deal with the information I've just given you. It shows how good you are as a friend and now I do know it's harmless if I tell you all the miserable details about my past.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah," zei hij, onwetend wat er zo vreemd aan zijn vraag was. Hij wilde enkel weten hoe het nu met haar ging. Het was niet omdat het hem niet interesseerde wat Adoria aan hem durfde te vertellen, al kenden ze elkaar pas een aantal dagen, maar gewoonweg zodat hij het wist. Ze was moeilijk te peilen omdat hij het gevoel had dat ze vanalles binnen probeerde te houden. Haar ernaar vragen deed hij niet; wanneer ze hem ermee confronteerde zou het hem ook niet goed laten voelen. Jack ging ervanuit dat, als ze wat kwijt wilde, ze vanzelf wel los zou laten wat het dan ook was wat haar dwars begon te zitten. Hij was er voor haar, meer om te luisteren dan dat hij waarschijnlijk zelf zou praten. Het was vast al wel duidelijk geworden dat hij geen echte prater was.
Het deed hem goed om te horen dat het in elk geval beter met haar ging dan het eerder was geweest. Hij had wel doorgehad dat ze sceptisch bleef en, net zoals ze hem vertelde, er nog steeds symptomen waren die ze opmerkte, maar voor de rest zat het goed. Tenminste, voor zover ze hem vertelde. Toch kon hij zijn gedachten niet onderdrukken waardoor het niet veel tijd kostte voordat hij zijn mond weer opende. "But.. things changed once you got turned?" Vragend liet hij zijn blik op haar vallen terwijl ze in de tussentijd met een vertraagd tempo het bosgebied bestreken. Het verbeterde helingsproces die vampieren met zich meedroegen was bekend, bij zowel hem als elk ander mens die van het bestaan van de bovennatuurlijke wezens afwist, maar effecten als deze had hij nooit meegemaakt. Wonden genazen in een ongelooflijk korte periode met geen achtergelaten letsel meer dat zichtbaar was. Breuken verdwenen alsof het er nooit gezeten had. Echter had hij geen weten dat het zelfs psychologisch zijn werkingen had. "I didn't even knew that was possible," mompelde hij er verrast achteraan. Zijn belangstelling voor het gen was verder altijd al aanwezig geweest in zijn gedachten. Hij deed moeite om zich erover in te houden, sinds hij vond dat hij haar niet zomaar kon bestoken met vragen, maar hij had zo'n gevoel dat het amper werkte. Hij verraadde meer dan hij eigenlijk wilde.
"You don't have to tell me anything you don't want to. I just meant that just because you're telling me, it doesn't even matter if it's everything or the tiniest piece of what you've struggled with, it means more to me than the vampire title ever will."
Hij schonk haar een glimlach, oprecht en gemeend. Bij de dag dat ze elkaar ontmoetten door zijn eigen onhandigheid had hij nooit kunnen denken dat ze echt vrienden zouden worden. Nu waren ze het toch echt, daarbij nu ze beide een geheim van elkaar wisten dat nooit bij iemand anders terecht moest komen. Eerder had hij haar verteld hoe hij opzoek was naar een vriend in plaats van de hulp die hem telkens aangeboden werd; en hij had voor geen betere kunnen vragen.
Zijn hand werd zonder meer losgelaten en al snel keek hij wederom in haar ogen, enkel nu op een paar centimeters afstand. Zijn passen stopten abrupt alhoewel hij er niet bij stil stond dat het werkelijk zo was. Het enige wat in hem opkwam was het kijken naar de prachtige glimlach die ook op haar gelaat was verschenen. Glunderend werd hij aangestaard vooraleer hij twee armen rondom zich voelde en het haar wang was die hij tegen zijn schouder voelde rusten. Gegrinnik verliet zijn lippen uit verbazing. Hoe ze het telkens onverwachts wist te laten komen? Vrolijk nam hij haar in zijn armen, de glimlach onafgebroken rond zijn lippen gebleven.
"And for what it means to you: I'm glad we became friends instead of enemies. Honestly, I'm tired of fighting."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Vampirism doesn't take out the mental illnesses if that's what you think,'' ginnegapte ze. Het vampirism had niet de kracht om inwendige bloedingen te helen dus laat staan een mentale ziekte. Echter kwamen er geen vampiers voor met enige stoornissen, puur om het feit dat hun ziekte verloren gaat na hun menselijke dood. Er waren wél vampiers die niet helemaal honderd procent waren, maar dat lag eerder aan hun gedrag en hun verleden wat hen zo gemaakt heeft. ''I truly believe that everyone, even murderers and rapers, gets a chance to live a normal life after they died. My mental illness were taken out by the gods who rule this universe no one knows about. They are spreading and keeping peace. It's a world full of happiness and love.''
Haar ogen straalden tijdens haar uitspraak die ze plezierig overbracht. Het was de volledige waarheid die ze hem had verteld, maar ze had nooit gesproken over het zien van alle anderen die het licht hadden gezien. Zelfs haar familie had ze in de paar tientallen minuten tijd gezien en gesproken; daarna was alles weg en waren hun getoonde mimiek en uitgesproken woorden in rook opgegaan. Het enige wat ze ervan kon herinneren, was dat ze de mogelijkheid had gekregen om hen te zien.
''Does it?'' vroeg ze, oprecht menend dat ze het waardeerde en respecteerde. Ze keek hem recht aan, willende dat ze haar uitspraak zou afmaken, maar ze werd binnen een fractie van een seconde afgeleid door de aanblik van zijn mond. Ze streefde naar het voelen van zijn tedere lippen. Naar hoe ze haar handen kon plaatsen op zijn wangen en hoe ze de buitenomgeving buitensloot om het moment alleen met hem te delen, maar hoe graag ze het ook wilde, ze kon het niet. Hoewel de zoen van eerder voor beiden betekenis hadden, gebeurde het op een moment waar ze slecht, bijna niet helder konden nadenken. Hij kon er dus wel betekenis aangeven, maar wie had haar vertel dat hij hetzelfde liedje opnieuw wilde spelen?
Haar hand liet ze een aantal keren heen en weer bewegen over zijn rug, terwijl ze van zijn lippen weer in een ongemakkelijk stilte terugkeek naar de omgeving die zich achter zijn rug schuilde. Hoe spraakzaam ze eerder was; de aanblik van zijn lippen lieten haar in een mum van tijd vergeten wat hij geantwoord had op haar uitspraken. Ze stond daar maar roerloos te kijken, te wachten totdat ze eindelijk een idee had om iets te zeggen wat wel degelijk een betekenis had in plaats van een nutteloos bericht wat nergens opsloeg.
Ze verzwakte haar greep waardoor haar handen als enige zich plat tegen zijn rug hadden aangeduwd. Traag keerde ze weer terug tot zijn gelaatsexpressie, als doel hebbende om recht in zijn ogen te kijken en haar woorden gemeend uit te spreken. ''I don't know if I am thinking clearly after everything I've been trough this night, but right now, I don't see you as just a friend. You keep me in my value and make me feel special without even doing something. Just your presence can make my smile brighter than it already is.''
Normaal gezien kende ze vrijwel geen schaamte in het doen en zeggen van dingen, maar dit keer had ze zelf in de gaten dat ze te veel had gezegd dan nodig was. Was het niet te haastig om nu al te zeggen dat ze hem niet als een vriend zag, maar juist meer dan dat?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze liet het mooi klinken in haar verhaal, dat moest hij toegeven. De wereld was, naar haar inzicht, de prachtige plaats waar iedereen het over had in boeken. Bijzondere, onverklaarbare gebeurtenissen die er werden gezien als één groot wonder. Adoria leek de mooiste dingen te geloven; de mythes waar ze op leken waren datgeen waar ze in geloofde. Hij moest erdoor glimlachen, wetende dat ze het van de goede kant inzag in plaats van het stilstaan bij het slechte dingen die ze alsmaar leken te achtervolgen. Het maakte hem vrolijk om haar zo opgetogen te zien. Ze straalde en het was, ondanks het donker, opvallend geworden waardoor zijn blik er gelijk naartoe werd getrokken. Hij kon niet toegeven dat hij er hetzelfde over dacht als haar, maar hij hield zijn mening voor zich en besloot haar goede humeur niet te verpesten. Ze hadden al genoeg meegemaakt die ene avond om er weer een discussie over aan te gaan, waar hij overigens geen zin in had. "It's a nice thought," zei hij met een glimlach op zijn gelaat. Hijzelf wist dat hij niet snel tweede kansen uitreikte. Hij geloofde niet in goden die over de wereld waakten en elkander, of het een misdadiger was of een goed mens, een goed volgend leven beloofde. Jack geloofde niet in God, lettende op elk wezen wat zich op de aarde bevond. Karma was alles waar hij op vertrouwde. What goes around, comes around.
Met diezelfde glimlach keek hij plezierig toe hoe ze haar vrolijkheid aanhield. Dat hij soms dacht dat ze afwezig was bleef soms omhoog komen, maar hij dacht er niet over om erover te peinzen. Hij mocht blij zijn dat ze hem niet zag zoals de andere vampiers - ofwel een erg groot deel - deden. Jack wist dat hij net zo goed dood had kunnen zijn. Adoria had hem die ene avond gemakkelijk kunnen vermoorden, want was dat niet wat iedereen deed? Was het niet hoe het hoorde? Hij had er werkelijk geen idee meer over wat wel of niet kon. Het enige wat hij wist was dat hij tegen alles in ging wat hem ooit geleerd was, enkel en alleen al door haar te vriend te hebben. Toch had het zijn gedachten niet veranderd. Hij besliste zelf wat hij deed, niemand die hem over kon halen om zich aan de regels te houden. Het was niet dat hij bang hoefde te zijn voor de reactie van zijn familie; de band was al zodanig slecht dat het hen onmogelijk nog meer zou kunnen schaden dan hij onderhand al verricht had.
Zijn blik gleed langzaam af naar de grond voor zijn voeten. Desondanks hij wenste dat Adoria's lichaam meer warmte met zich mee zou brengen dan hij op dit moment kon voelen in de koude buitenlucht, bleven zijn armen om haar heengeslagen. Haar ademhaling zacht voelbaar op zijn huid, haar lichaam ongedacht tegen de zijne aangedrukt. Ze wist hem te verbazen met niet alleen haar acties, maar ook haar woorden die hem verward achterlieten zodra ze wat afstand nam en hij zijn armen langs zijn lijf liet rusten. Twijfelend over wat ze bedoelde, ontstond er een frons op zijn gelaat. Secondenlang had hij gezwegen voordat het in hem opkwam om zijn mond te openen.
"What are you saying?"

I wanna know how much time you spent on them paragraphs
Where you're getting me
All that grey in our conversation history, you
Playin' mind games, when you sayin' things
Playin' mind games, we both doin' the same thing

We both, yeah
Made some mistakes, pon road
Yeah, how's that for real?
You toyin' with it like Happy Meal
3 dots, you thinkin' of a reaction still
While you're typin' make sure to tell me

What type of games are bein' played?
How's it goin' down?
If it's on 'til we gone then I gots to know now
Is you wit' me or what?
Yeah

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De woorden die gevormd werden, waren allesbehalve haar verwachtingen. Naar haar manier van denken, was haar bekentenis vanzelfsprekend. Ze was vaag en het kwam er dan ook onverwachts uit, maar ze begreep zelf wat ze nu daadwerkelijk had uitgesproken en wat ze ermee bedoelde. Hij daarentegen leek het helemaal niet te begrijpen. Was ze dan zo onduidelijk voor hem?
Zich niet op haar gemak gesteld, keek ze naar de onduidelijkheid die zijn gelaatsexpressie tentoon had gesteld. Er waren nu twee opties; ze kon zijn zin vermijden en doen alsof er niets was of ze kon erop ingaan. Het was verklaarbaar dat als ze voor de eerste optie zou gaan, ze het enkel zwaarder voor haarzelf zou maken door het geheim te houden, maar kon de situatie nu echt nog ongemakkelijk worden dan het al was? Was het, het waard om nu op te geven, terwijl ze onderwijl wél al een begin had gemaakt? Het antwoord was nee.
''I am actually trying to say that I like you in a kind of love thing?'' lachte ze ietwat zenuwachtig. Haar hoorbare lach was anders dan normaal. Het klonk wellicht sarcastisch en doordat er geen plezier in haar façade te vinden was, klonk het nog nepper dan het al was. Oncomfortabel haalde ze haar handen weg van de warmte die zich lichaam van zich afstraalde, onderwijl wegkijkend naar de grond. ''I know it sounds really stupid and maybe it was better to keep my mouth shut, but you should know this.'' Een zucht rolde over haar lippen van vermoeidheid. ''And I totally get if you don't like me in the way I do,'' murmelde ze. ''But I guess it was just better to hide my feelings for you instead of disclose it.'' Ze had zelf al wel in de gaten dat ze te veel sprak en dat het meeste wat ze zei onnodig was en slechts een gebruik om de ongemakkelijkheid weg te vagen, maar het was voor haar moeilijk om het bij slechts één antwoord te houden. Zelfs al wist ze dat ze het enkel erger voor haarzelf maakte, ze kon het niet hebben om wederom een tijd stilte te hebben, terwijl ze zou toekijken hoe hij haar aanstaarde alsof ze Chinees sprak. Dat was voor haar de reden waarom de situatie zo oncomfortabel aanvoelde. Zij had het idee dat ze duidelijk was, hij niet. Wat zei ze wat hij niet begreep?
Ze nam afstand van hem, ongeveer een meter wat ze aflegde toen ze naar achteren deinsde. ''Or maybe we should just forget what I said to you and .. follow our way to the hospital like we said we'd do.''

I know you've been goin' through some things, uh huh
I know you don't even love the same, do you, do you?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alles wat ze hem vertelde, kwam even onverwachts als het overige wat ze hem vertelde. Bij de zoen had ze hem verteld hoe ze zich erover voelde. Ze zei dat ze hem enkel zag als een vriend en, ondanks dat het niet geheel gevoelloos was geweest, wilde ze gewoon vrienden blijven. Hijzelf had zich erbij neergelegd. Wat moest hij anders? Hij wist dat een relatie slecht af zou lopen voor hen beide. Daarbij vroeg hij zichzelf af of hij er wel klaar voor was. Alina bleef door zijn hoofd spoken alsof ze er nog gewoonweg levend rondliep, haar woorden gaande door zijn gehoorgang zodat het bijna leek dat ze wel degelijk bij hem stond. Haar blik achtervolgde hem, maar het was niet haar prachtige glimlach of haar heldere groene ogen die hij voor zich zag. Haar woedende gelaat, de manier waarop ze hem als de schuldige benaderde voor haar dood. 'Had ze dan toch gelijk?' ging door zijn hoofd. Was hij echt degene geweest wie haar tot haar dood had geleid?
Hij merkte dat hij afwezig begon te staren en schrok ietwat wakker, een paar keer met zijn ogen geknipperd om zichzelf van zijn gedachten af te leiden. Het ongemak kon hij al aanvoelen, zeker nu hij zich eigenlijk zo'n beetje stilhield en ongelovig haar kant op keek. Hij kon het gewoon niet helpen dan het te wantrouwen wat ze hem vertelde. Haar gelach maakte het er niet beter op, enigszins liet ze het zelfs lijken op een grap. Even geloofde hij oprecht dat ze het niet meende. Heel even. Tot ze zacht door begon te ratelen en ze haar blik in een sneltempo vestigde op de grond. De zenuwachtigheid kon Jack nog bij haar aflezen, haar woorden op een snelle, zachte ondertoon uitgesproken terwijl ze zijn ogen vermeed. Ze meende het serieus, besefte hij zich toen. Adoria had geen leugen uitgebracht toen ze erover begon. Ze voelde werkelijk iets: en alles wat hij kon doen was sprakeloos luisteren naar wat ze te zeggen had?
"But..," begon hij de stilte te verbreken. Haar passen achteruit volgde hij oplettend, zijn gedachten malend door zijn hoofd over wat hij moest doen. Zijn twijfel was groot, maar alles wat hij liet zien was zijn glimlach. Hij vond het schattig hoe ze zo zenuwachtig begon te praten.
Een laatste keer liet hij het door zijn hoofd gaan. De angst dat ze hetzelfde zou eindigen als Alina werd groter en groter, maar voor het eerst wist hij het opzij te zetten. Alles wat hem frustreerde borg hij diep binnen in zich op. Wat hij echt wilde was haar lippen opnieuw voelen. Zacht en teder op de zijne terwijl niets anders er meer toe deed. De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich al snel, zijn passen naar haar voortgezet tot er amper meer ruimte tussen hen was. Zijn hand bracht hij naar haar nek waar hij het liefdevol liet steunen, kijkende naar haar met een lach van oor tot oor.
"What if I don't want to forget?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld