Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Wazig bevind ik mij nog in het leven, maar de andere helft is al weggezakt en overgelaten aan het lot. Veel strijdlust heb ik niet meer, misschien is het maar het beste als ik hier gewoon mijn laatste adem uit zou blazen. De koude handen van Malia op mijn wangen openen mijn ogen half. Haar haren hangen wazig voor mijn ogen en ik heb geen idee wat ze nou eigenlijk aan het doen is. "Malia." pers ik er uit, eigenlijk niet eens bewust zijnde waarom ik dat doe. Langzaam probeer ik wat rechterop te gaan zitten, maar veel nut heeft het niet. "Wazig, duizelig, dorst." ik kraam er van alles uit. Mijn hoofd begint extreem te bonken. Zal dit de verandering zijn? De daadwerkelijke verandering, word ik nu een krank? Dat zou toch niet mogen gebeuren. WICKED heeft mij op veel verschillende manieren bedrogen. De meeste zijn bedrogen, maar ik net iets erger. Zij hebben mij wijs gemaakt dat ik imuun ben, maar wat als het nou niet zo is? Wat als ik.. "You need to go, Malia. You need to go. I'm transforming. I don't want to hurt you, go!" Pers ik er met het laatste beetje kracht uit.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik keek Newt aan "No i'm not going Newt. You won't leave me behind so neither will I." Zei ze. Ze pakte haar drinkfles en gaf hem haar laatste beetje water. "Drink, you need it more than I do" zei ze. "Oh and btw i'm not scared of you, I know you will never hurt me" zei ze al was ze daar niet te zeker van. "I will stay here by your side, I will help you getting trough this Newt. I'm here for you" zei ze. Het was vreselijk om dit te zien.

Account verwijderd

schreef:
Het beetje water wat er nog in de fles zat wordt in mijn mond gegoten, maar er loopt al een klein straaltje uit mijn mond en ik heb de kracht niet om het weg te vegen. "I'm so sorry, for all of this. You shouldn't get trough all of this. Maybe I should have shoot you when I had the chance and you really wanted it." zeg ik. Natuurlijk zou ik nu niet meer willen dat ze dood zou zijn, ik ben blij dat ze er nog is. Maar zij vlucht voor haar eigen moeder die haar vreselijke dingen heeft aangedaan. Ze heeft een trauma waar ze misschien nooit meer overheen zal komen. Dat wens ik niemand toe.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Don't be sorry, I should be sorry, this is al my fault" zei ik toen en keek hem aan. "Oké let's just talk about something beautiful to distract you. It will take the pain away I promise. I do this all the time. I think about things that I love, it distracts you from the pain" zei ik. Ik pakte zijn hand vast, "Newt your the strongest person I know. You can fight this, I know it" zei ik. "I know this song, I always sing it to myself when my depression kicks in" zei ik. Shit nu zei ik dat ik een depressie heeft, hopelijk is hij te moe en heeft hij dat niet gehoord. Rustig begon ik het liedje zingen met een kalmerende stem.

Account verwijderd

schreef:
Ik frons mijn wenkbrauwen. De woorden die zei heeft gezegd dwarrelen alweer voorbij, behalve het woord depressie. Heeft ze een depressie? Waarom heeft ze dat nooit eerder verteld? Maar ik heb de kracht niet om er op te reageren en doe daarom net alsof ik niets gehoord heb en ook dat het ene oor in en het andere oor uit is gegaan. Ik probeer wat gemakkelijker te zitten en luister aandachtig naar het lied, maar ik ben niet meer zo krachtig en val langzaam in slaap. Ik probeer er tegen te vechten, ik zou haar moeten beschermen tegen de cranks die misschien binnen komen. Ik zou haar in leven moeten houden. Ik mag haar niet achterlaten en haar aan haar eigen lot overlaten. Maar ik kan niet meer vechten. De slaap neemt de overhand.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik glimlach "have a nice sleep, it's okay, you need to rest. Enjoy it okay, don't worry i won't leave and i will look out " zei ze en drukte een kusje op zijn voorhoofd. Vervolgens ging ze naast hem zitten. Waarom ze zo aardig is geen idee, waarschijnlijk ziet ze toch wel in dat Newt wel te vertrouwen is.

Account verwijderd

schreef:
Schokkend word ik wakker. Mijn lijf voelt heet aan, maar toch ril ik omdat ik het zo koud heb. Vluchtig kijk ik om mij heen. "Malia?" fluister ik en kijk om mij heen. Het is erg donker en het duurt even voordat mijn ogen aan de donkere omgeving gewend zijn. "Malia?" zeg ik nu wat harder. Ik zie haar niet en zodra ik om mij heen tast voel ik haar ook niet. Mijn hart maakt een sprongetje. De tafel is verschoven, de deur moet open zijn geweest. Is ze weg gegaan? Is ze meegenomen? De adrenaline scheert door mijn lichaam heen. Wat is er gebeurd?

----

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik schoof de tafel even aan de kant en liep de deur uit, ik keek even voorzichtig of er nog iemand was. Vervolgens liep ik terug en deed de deur weer dicht met de tafel er voor. Ik zag dat Newt in paniek was. Ik ga weer voor hem zitten "sst, i'm here. It's okay, i was just looking if they were still there." zei ik en keek hem aan. "How did you sleep" vroeg ik lief .

Account verwijderd

schreef:
Automatisch sla ik mijn handen om haar heen en zucht opgelucht. "I was scared. I thought they took you." fluister ik. Rillend kom ik overeind. "I slept well. I'm stronger than I was before I closed my eyes." zeg ik en glimlach eventjes. Het verbaasd me dat Malia weer wat beter kan lopen, dat is een goed teken. Zelf heb ik momenteel ook niet veel pijn. Zelfs niet na een paar passen lopen. "It's getting better, I guess." Hoewel de wonden er wel nog steeds vreselijk uit zien.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Well that's a good sign, i'm glad you're getting better" glimlach ik. "Ofcourse they didn't take me, than you would have heard me. I won't be gone without a fight " lachde ze. "We should keep going, i'm so matt at the others for leaving you. It doesn't suprises me that the left me, but you?" Zei ik en keek Newt aan. "You know, it's their loss. My aunt will think that they lied about me, because i'm not there. The right arm will never take them. But they wil take us if she sees that it's really me" zei Malia en schoof de tafel opzij.

Account verwijderd

schreef:
"They will wait for us." zeg ik en kijk naar de deur. "I made them go. Even if I wanted them to stay, it was the best thing to do for them and for us. They where a distraction and we were able to hide. Maybe it was for the best. I said they should go and they did because I told them. Minho sees me as a leader, I guess. He still believes in me." Aarzelend loop ik naar de tafel toe en schuif hem weer opzij. "We should go." Ik sla de rugzam om mijn schouder en pak haar hand vast. "We need to go and find the right arm. It is our only chance to survive. It is the only way to beat WICKED. It is the only way to find a cure." Al ben ik daar nog steeds niet helemaal zeker van. Wie weet zal er nooit een geneesmiddel komen zonder WICKED. Wie weet moet ik mij aan het einde, zodra iedereen in handen is van the right arm mijn weg vervolgen en naar WICKED gaan. Misschien moet ik mijzelf wel offeren misschien ook niet. Misschien word ik wel beloont met een kuur en zal ik echt worden genezen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I know, maybe my aunt even has the cure already " zei ik en keek even of er nog cranks zijn. "C'mon let's go they're gone" zei ik en liep de gang in. Hij leek dat van gisteren wel niet gehoord te hebben gelukkig. Het glipte gewoon mijn mond uit, ik had dat nooit mogen zeggen.

Account verwijderd

schreef:
Ik knik en loop achter haar aan naar buiten. Direct doe ik mijn zaklamp aan en samen lopen we door de donkere gangen heen. We moeten een aantal keer kiezen welke gang we nemen en dat verontrust me. Wie weet waar wij uit komen, waar de andere twee uit zijn gekomen en waar de rest van de groep wel niet is. Wie weet heeft WICKED of wie ook achter ons aan zaten hen gevonden en allemaal mee genomen. Ja ik maak mij zorgen om mijn mensen. Ik maak mij zorgen om wat er komen gaat. Dat ik de flair heb kan ik je nu wel vertellen, hoewel ik dat niet hardop zeggen zou. Maar de angst groeit steeds meer. Waarom zou mijn lichaam anders zo reageren op de krassen van de crank die mij open heeft gehaald? Malia is genezen, zij heeft daar geen last meer van. Zij zal immuun zijn, dat zou niet anders kunnen. Maar ik? Mijn zorgen groeien en de angst neemt elke dag toe. Wat zal er met mij gaan gebeuren? Wat als er geen cure is en ik echt een crank word? Dat zal ik nooit willen. Ik wil niet als hun worden. Ik moet wel naar WICKED. Ik moet er op geloven dat zij mij kunnen geloven, wie kunnen het anders? Wie kunnen mij anders helpen? The right arm? Daar geloof ik niets van. Zij hebben er alles aan gedaan om alles van WICKED kapot te maken en ze zouden ons zo de lucht in schieten als ze geen andere optie hadden gezien. Ze zouden ons nu wel willen beschermen en in hun team opnemen als ze Malia zien, maar geven om ons doen ze vast niet. Zij zullen hun best niet gedaan hebben om een cure te vinden, nee zij proberen heel WICKED met de grond gelijk te maken. Dat is iets wat ik ook graag wil doen en graag aan mee wil helpen. Maar ik wil ook mensen genezen en iedereen die besmet is geraakt zou genezen moeten worden. Dat is wat ik graag zou willen zien. Misschien vind ik dat wel niet bij the right arm. Misschien is de enige plek die mij kan genezen en die anderen zou kunnen genezen mijn grootste vijand.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Na een tijdje lopen zag ik licht aan het einde van de gang. Wie z'n stomme idee was het ook alweer om in deze gangen te gaan? Ik wil wedden dat als we ze straks tegen komen hij meteen terug naar haar zal redden. En doen alsof er gisteren niks gebeurd is. Hij zal wel weer doen alsof hij me ook niet mag. Hij is zo anders als je alleen met hem bent, dan dat je in een groep met hem bent. "Daar" roep ik en ren naar het licht. Het was een uitgang.

Account verwijderd

schreef:
De frisse lucht is al te ruiken en spontaan krijg ik een brede glimlach op mijn gezicht. Ik ben blij dat we uit dit vreselijke ondergrondse stelsel zijn. Zodra we de buitenlucht inlopen moet ik mijn ogen dichtknijpen voor het felle licht. Ook de zon brand fel op ons neer. Ik probeer te slikken, maar door de droogte lukt dat niet goed. "Kijk." fluister ik en hef mijn hand om naar de stad in de verte te wijzen. "Dat moet het zijn." Ik vouw mijn handen in elkaar en plaats deze vlak boven mijn ogen om de zon uit mijn gezicht te houden. Er staan vele gebouwen, de meeste vervallen maar andere zien er nog best intact uit. Mijn hart maakt een sprongetje en ik word direct enthousiast. "Wie weet zijn de andere daar zal." zeg ik blij en begin met grote stappen te lopen. Al gauw voel ik aan mijn been dat dat niet erg slim was en dat de pijn toch al weer terug begint te komen. Het was ook naïef om te denken dat de pijn daadwerkelijk weg getrokken was.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld