Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn zwijgzaamheid baarde zorgen, maar hij reageerde alsnog na een vrije lange stilte. Een reactie wat haar raakte en waar ze emotioneel van werd. Ze zou nooit van hem eisen om zijn herinneringen over hun tijdsbesteding te laten vergeten. Daarvoor betekende hij te veel voor haar. ''I won't remove the bound we have, because I will not allow myself to let our relationship fade away. You make me a better and happier person and I'll always be thankful for that,'' glimlachte ze, wachtende op een terug reactie, maar haar wachttijd werd vervaagd door de voeling van zijn tedere lippen. Ze genoot elke seconde, elke milliseconde en toch was hun kus anders dan alle andere die zich hiervoor hadden afgespeeld. Het zou haar laatste herinnering van hem zijn voordat hij zou veranderen en het was magischer dan ze ooit kon bedenken. Het deed iets met haar, maar het maakte daarnaast ook de druk op haar alsmaar groter naarmate de secondes verstreken. Alles moest perfect lopen. Ze wilde hem niet kwijt en daarbij zou ze het moeilijk vinden als hij een totaal ander persoon zou worden. Ze hield van hem zoals hij was, aardig en oprecht, en ze had geen idee hoe dat zou kunnen veranderen. Misschien werd hij wel een heel ander persoon?
Toen hij zich weer terugtrok en zijn hoofd liet steunen op de hare, glimlachte ze zwak. ''I'll try hard to fix it for you.'' Ze verwijderde haar lichaam van de zijne, want al die tijd had ze nog steeds in dezelfde houding gezeten als waar ze mee begon. Uit beleefdheid stak ze haar hand naar hem uit om hem hulp te bieden, wat hij aannam en ze zo binnen de kortste keren voor elkaar stonden. Het was dan nu echt aangebroken; het moment waarop ze zijn herinneringen verwijderde alsof ze slechts een paar voorwerpen van hem wegnam, zou nu moeten gebeuren. Als ze het nu niet zou doen, dan zou ze het waarschijnlijk nooit doen.
Zorgzaam nam ze zijn handen in de hare, kijkende in zijn ogen. ''I didn't tell a lie when I said I love you. You mean the world to me and whoever is trying to tear us apart, will eventually see that he or she doesn't even get a chance to win. We are survivors, aren't we?'' Haar woorden waren haar laatste woorden vooraleer ze aan de gang ging met het wissen van een deel van zijn geheugen. Ze bood hem niet de kans aan om terug te antwoorden, want ze wist dat het de gehele situatie enkel moeilijker zou maken.
''I want you to forget every single moment that bothers you, including the memories of your father. You'll know him as a serious man, who gets what he wants by treating others like shit.'' Voor minder dan een seconde keek ze van hem weg, zich beseffend dat ze zich moest concentreren op haar woorden, wilde ze het goed laten overlopen. ''You'll not accept his uncivil behaviour. Whenever he dares to hit you, you'll fight back with your own strength. I want you to be rougher than you are now. Please, take a chance to be happy. Let go of your thoughts and feelings by doing something that feels right to you.'' Ze was er zonder twijfel niet zeker van of ze het juiste deed door het zeggen van de correcte dingen. Geen sprankel van zelfvertrouwen was er te vinden in de grimassen op haar facade. Het enige wat ze deed, was hem aankijken alsof hij een levendig object was, hopende dat de gevolgen van haar daad alleen maar deugdelijk zouden zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I didn't plan it, but you're the best thing that's ever happened to me. I love you."

---

Hij verloor zichzelf in haar ogen. Haar pupillen werden zijn focus, onverstoord gestaard onderwijl hij zijn hoofd licht voelde worden. Geen gedachte zwierf door hem heen, geen aanzetten om zich van haar af te wenden ofwel een woord uit te spreken. Haar eigen uitspraken waren het enige wat door zijn oren galmde, die hij aanhoorde alsof het alles was wat ertoe deed. Zijn ogen weigerden te knipperen om het beetje vocht dat voor een of andere reden vanuit zijn ooghoeken stroomde, weg te krijgen. De wereld leek stil te staan en op haar stemgeluid na, ving hij niets meer op. Slechts minutenlange zwijgenis intussen elk woord zich meerdere keren in zijn hoofd herhaalde.
De greep op haar hand nam hij traagzaam waar. Enkele keren geknipperd om de duizeligheid weg te krijgen bij het horen van een stilte. Momentenlang leek alles voor hem te draaien. Zijn zicht werd een beetje wazig, de omgeving herkende hij amper en ook kon hij het niet echt voor de geest halen hoe hij er überhaupt gekomen was. Het gedaante voor hem wist hij zich echter wel te herinneren, hoe vreemd het voor hem klonk. Het was Adoria wiens hand hij krampachtig tussen zijn vingers had geklemd. Ze leek haast... somber, maar waarom? Een onwetende frons verscheen op zijn gezicht, ongemakkelijk van haar weggekeken om uiteindelijk zijn blik te laten rusten op het zand onder zijn voeten. Hij had geen idee waar hij mee moest beginnen. Alles wat door hem heen schoot, leek teniet te gaan in zijn hoofd. Wat moest hij haar immers vertellen?
Twijfelachtig maar allereerst verward nam hij het zich voor om het erop te wagen en het zwijgen te verbreken. Millimeter bij millimeter hief hij zijn hoofd weer op. Haar ogen leken net als de zijne vochtig, al kon hij nergens de tranen bespeuren wie hij dacht te moeten vinden. Het leverde hem enkel meer verwarring op die hij onmogelijk leek te kunnen plaatsen. De hoop op duidelijkheid kwam bij hem naar boven maar sinds het onbeleefd was om haar te bestoken met vragen, hield hij het voor zich. Het enige wat er verder in hem opkwam om te vragen, verliet al snel samen met wat geaarzel zijn mond.
"What's wrong?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Er hing een naargeestige sfeer van vergane glorie aan de zandoever waar hun lichamen te vinden waren. Haar gedachtes bleven onuitgesproken. Ze zag hem dwaas kijken, doende alsof hij geen idee had waarom hij hier was, wat er gebeurd was, maar vooral wie er voor hem stond. Ze was nogal pessimistisch over de gevolgen. Iets vertelde haar dat ze meer gewist had dan ze wilde wissen. Wist hij überhaupt nog wel wie er voor hem stond? Ze had er verder moeite mee dat hij zich niet meer herinnerde wat zich hiervoor had afgespeeld, maar ze wist de gevolgen van het gebeuren en ze moest ermee zien te leven. Zij was tenslotte degene die dit alles had voorgesteld, niet hij. Maar hij sprak wel degelijk en daarmee liet hij aan haar zien dat ze niet alles verpest had. Het was een vraag die buiten haar verwachtingen lagen; hij vroeg niet wie ze was of wie hijzelf was, maar enkel de vraag wat er met haar aan de hand was. Althans, zo zag zij het in.
Ze haalde een zwakke glimlach tevoorschijn. Zijn en haar handen liet ze hangen voor wat het was, terwijl ze terugkeek naar zijn gelaatsexpressie. ‘’You do know who I am, right?’’ Normaliter zou ze haar armen om hem heen hebben geslagen en hem dood geknuffeld hebben, maar de gehele situatie had nu een andere wending. Wellicht zelfs een andere afloop. Het was ronduit dwaas wat ze voor elkaar had gekregen. Ze deed het enkel om hem van zijn problemen af te helpen, maar hierbij had ze niet nagedacht wat het voor haar kon betekenen.
Ze bestudeerde zijn gezicht uitmuntend. Elke grimas ving ze op en daarbij vlogen tientallen gedachtes door zijn hoofd. Wat zou het kunnen betekenen en waarom haalde hij juist die blik tevoorschijn? Maar hoewel haar hoofd vol vragen zat, wist ze er maar een paar uit te brengen. Hem overvallen was niet haar stijl.
Bezorgd en barmhartig deed ze haar best om zo goed mogelijk een act op te zetten waarbij ze deed alsof er niets was om zich zorgen over te maken. Het zou alleen maar meer verwarring brengen bij hem en zo te zien verbaasde hij zich al over de kleinste dingen. ''How do you feel?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De chaos in zijn hoofd leek met de seconde toe te nemen. Flarden van gebeurtenissen waarvan Jack zich niet precies wist te bedenken wanneer ze zich precies hadden afgespeeld, gingen door hem heen. Het leken haast gaten in een verhaal, maar hij beval zich om het te laten gaan en zich op Adoria te focussen. Hij wist immers dat hij er niets mee op schoot om zich er druk over te maken. Waarschijnlijk was er niets aan de hand en lag het gewoon aan hem, hij wist hoe dan ook geen andere verklaring te bedenken. Hij richtte zich dan ook wederom op haar, zijn best gedaan om de rest te negeren en haar niet al te veel te laten merken.
"Of course I know who you are," sprak hij gelijk. Zijn eerdere verwardheid maakte plaats voor lichte verbazing, die hij zonder meer kenbaar maakte. Hij vond het zeker raar dat ze hem ernaar vroeg, maar zelfs al wist hij dat erover doorgaan geen zin had, kon hij zijn gedachten voor even niet voor zichzelf houden. "Why wouldn't I?" Verschillende aarzelingen kwamen bij hem naar voren, diep nagedacht over al haar vragen. Waar kwam haar bezorgdheid zo plotseling vandaan?
"I'm fine. Couldn't be better." De grip op haar hand versterkte hij binnen een mum van tijd, hun vingers langzaamaan verstrengeld tot er geen ruimte meer te vinden was. Een grote glimlach vormde zich daarna al snel op zijn gelaat als hij in haar ogen keek. Hij wist ervan af dat het haar wens was geweest om de nacht door te brengen op het strand, hoe ongeloofwaardig hij het ook vond, maar ze wilde het graag. Nu ze er samen aan de waterkant stonden kon hij dan eindelijk snappen wat ze erin zag. De stad zag er prachtig uit zo in de avond, ze hadden de hele plaats voor henzelf en ze hoefden geen rekening te houden met wat dan ook. Het enige wat hij nog vond ontbreken was het zwemmen in de zee, want had ze hem niet verteld dat ze wilde voelen hoe het was om het helemaal tot zichzelf te eigenen?
Zachtjes trok hij haar achter zich aan naar het zeewater. De kleine golven glansden in het felle maanlicht gepaard met vele sterren die het gebied vaagjes wisten te belichten. De stilte en rust vond hij er fijn; het plezierde hem om eens geen last te hebben van anderen. Adoria was voor hem genoeg om uit te kijken naar de rest van de avond. Ze was simpelweg onweerstaanbaar.
"What is it that's stopping you from going into the water? I thought you said you wanted to swim as if the whole sea was yours," zei hij grinnikend. Het zand onder zijn voeten werd met de stap vochtiger, waarbij het vervolgens niet lang duurde voordat het ijskoude water tot boven zijn enkels reikte. Voor kort draaide hij zich om naar Adoria, vrolijk nog enkele stappen achteruit gezet.
"You aren't scared of the water, are you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze haalde opgelucht adem toen hij haar vertelde dat hij wist wie ze was. Eén ding had ze dus in ieder geval wel goed gedaan; ze was niet uit zijn geheugen verwijderd en dat betekent dat hij haar allesbehalve een persoon vond die hem dwarszat en wellicht ergerde. Haar vertrouwen in haarzelf bleef daarentegen haar grootste probleem. Het was er haast niet te vinden wanneer ze iets uit moest voeren wat grote invloed had op een handeling die ze moest uitvoeren, maar dit keer had ze zich volledig vergist in haarzelf en in hem. Zijn slechte herinneringen wissen was wellicht het beste wat ze kon doen. Hij glimlachte en keek haar aan vol blijdschap. Het gaf haar een gevoel van voldoening en zelfvertrouwen. Zijn toestand liet blijken dat haar idee goed had uitgepakt en voor een moment leek het alsof hij zich oprecht gelukkig voelde. Hij lachte weer en voelde zich veiliger. Maar was het dat echt waard om een deel van zijn geheugen te wissen?
Met een grijns keek ze toe hoe hij zijn lichaam in het water neerzette, steeds verder totdat een stuk onderbeen verdween in de diepte van de zee. ''You're such a funny boy. I bet I'll be floating in the water before you even know I am gone. You do know how fast I am, don't you?'' Vrolijk gelach vloog hen om de oren. Wederom had hij het voor elkaar gekregen om haar weer het nut in te zien van de dagen.
Haar vest gleed traagzaam van haar lichaam af. Met een zachte plof die nauwelijks te horen was, viel het levenloos in het zand. Zijzelf volgde zijn stappen die hem in het water leidde. Het water viel voor een moment koud aan, maar gezien zijzelf de kou gewend was, stond het haar niet in de weg. Het duurde slechts secondes vooraleer ze zo dichtbij stond dat ze met haar hand zijn huid kon aanraken. Haar glimlach had al die tijd op haar gezicht gestaan, toegekeken naar zijn ontblote lichaam. Ze was er niet zeker van of hij wel bewust was van de tattoo's en de plekken/littekens die zich op zijn lichaam bevonden, maar voor nu waren dat haar zorgen niet. Ze kon en mocht niet de hele tijd negatief denken, het was tenslotte haar avond wat zou uitkomen.
''Why are you so happy? I can't imagine I am the one who makes your smile so bright, so tell me. What is it what makes you smile like that?'' vroeg ze, belangstellend naar het verhaal achter zijn glimlach. Misschien was er iets wat hij zich herinnerde of voelde hij zich wel degelijk gelukkiger dan ooit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gegrijns veranderde weinig aan zijn toestand, voor hoever hij zich al vrolijk voelde, en het liet hem enigszins blijer achter. Ze had iets wat hem zodanig aantrok dat hij geen weg meer terug kon of wilde vinden. De gewoonte om haar glimlach te zien was er eentje die hij met heel zijn hart wilde houden. Vele momenten waarop hij toegaf aan zijn malende gedachten, vormde zij het beeld. Vrolijk en wel, gestaan voor hem met dezelfde fonkelende ogen. Hij had zichzelf er niet veel later van overtuigd dat het meisje magisch was; het leek erop dat hij in haar buurt amper helder na kon denken.
"I'll take that as a compliment." Zijn verbrede glimlach wilde alsmaar niet van zijn gezicht af. Haar bewegingen volgde hij uitvoerig maar ze wist hem te verleiden zoals niemand anders kon. Onafgebroken bleven zijn ogen bij haar hangen, ongeboeid richting het uitzicht om hem heen gezien hij alles had waar hij van droomde. De ijskoude zee kon hem gestolen worden met het hele strand erbij. Mystic Falls mocht van hem wegvagen, doende of het nooit bestaan had in de wereld. Zolang Adoria bij zijn zijde was, leek zijn aandacht enkel voor haar weggelegd te zijn. Alles om hem heen had net zo goed een groot, zwart gat kunnen zijn.
"Why I'm happy?" vroeg hij, zogenaamd nadenkend terwijl hij het voor elkaar kreeg om haar gedaante te mijden. Gestaard langs de ijzige golven die langs zijn lichaam trokken. Het donkere, haast zwarte, water bewoog stilletjes met de wind mee. Een gloed kwam tevoorschijn dankzij het maanlicht, ongekend voor Jack wie niet anders kende dan leven op één plaats. Een paar seconden hield hij het vol om zich iets van haar af te wenden, slechts een paar seconden, vooraleer ze zijn aandacht weer van de zee wegtrok. De glimlach was bij die tijd inmiddels al vergaan tot een plezierige grijns.
"Well..," begon hij plagerig, zijn hand langzaamaan gebracht naar haar wang waar hij het liet liggen. Of ze het werkelijk wilde werd onduidelijk. Het bleef onzeker, noch was er niets wat hem ervan kon weerhouden om van haar weg te blijven. Ze maakte het hem tevens moeilijk zichzelf in toom te houden. Hun lippen kwamen bijna in contact, maar eerder dan haar te zoenen, stopte hij op een paar millimeters afstand. Zijn arm belandde vervolgens rustig terug naast zijn lichaam, alhoewel hij de rest liet voor wat het was. Met de kleine afstand tussen beide liet hij zijn grijns wederom zien. Zijn blik gleed in een fractie door naar haar ogen. Zijn koppigheid maakte zich kenbaar, evenals zijn genegenheid om er een spel van te maken.
"Kiss me and you'll find out."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You may see it as a compliment,'' lachte ze. Of ze hem zag als een grappige jongen, kon ze niet binnen een seconden uitspreken. Hij was vaker serieus dan humoristisch, maar ze had daar verder geen problemen mee. Serieusheid in hun relatie was waarschijnlijk één van de belangrijkste eigenschappen die ze in het bezit moesten hebben. Zonder die eigenschap waren ze een verloren zaak.
Toen hij alsmaar dichter bij haar kwam, dacht ze voor een moment dat alles opnieuw werd afgespeeld als wat voor het wissen had afgespeeld. De lieve complimenten waren één ding, maar het zoengedeelte mistte. Toch stopte hij met dichterbij komen toen hij een minuscuul kleine afstand tussen hem en haar had bereikt. Zijn grijns zei al genoeg en uitgesproken woorden zeiden al genoeg; hij teasede haar.
Haar elle bogen liet ze steunen op zijn schouderbladen. Achter zijn rug om, liet ze haar onderarmen bungelen terwijl ze haar handen in elkaar vouwde. Vervolgens keek ze met de ondeugendheid in haar ogen naar zijn lippen, vooraleer ze zich focuste op zijn ogen. ''I didn't know you played games,'' prevelde ze, maar desondanks gehoorzaamde ze. Zij volgde en leidde. Aangenaam kwamen elkaars lippen met elkaar in aanraking. De zoen die daaruit volgde, was wellicht grover en ruwer, maar bovenal prikkelend. Haar handen vonden zich daarentegen al gauw bij zijn wangen, terwijl ze haar bovenlichaam intensief tegen de zijne had geduwd. Enige zorgen over de pijn die hij kon ervaren tijdens het contact met haar lichaam en zijn verwondingen, was nergens te bekennen. Ze had zich te veel verdiept in de vreugde die op dat moment door haar lichaam stroomde.
Ze beëindigde haar vurige zoen na tien tot vijftien secondes waarna haar lippen afdwaalden naar zijn rechteroor. Daar hijgde ze uit en keek ze grijnzend toe naar zijn oor voor hoeverre zichtbaar was. ''Tell me. I've done my part of the deal,'' fluisterde ze, haar handen afdalend naar zijn schouders die ze vanachter beetpakte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op zijn lippen speelde zich een gewaagde grijns af. Warme ademhalingen afkomstig van het meisje brandden aangenaam op zijn huid. Hij genoot ervan om haar zo dichtbij te hebben, haar aan te kunnen raken zonder erover na te hoeven denken of te moeten overwegen of het niet vreemd over zou kunnen komen. Ze was de zijne en er was niets of niemand die er wat aan kon veranderen. Zorgeloos liet hij zijn blik over haar figuur glijden, gebeten op zijn lip die hij langzaam liet gaan, alvorens hij zijn hoofd ophief.
Zijn ademhaling verzwaarde zich in korte tijd. Hoe ze haar lichaam tegen de zijne duwde, de zoen die volgde, alles was perfect. Zorgen over of ze het wel wilde evenals het gewoonlijke peinzen waren verdwenen in het niets. Haar bewegingen richting hem waren genoeg voor Jack om eraan toe te geven. Al snel hadden zijn handen haar onderrug gevonden. Ruw trok hij haar nog wat naar zich toe, geen aandacht geschonken aan de vreemde steken op zijn borstkas. Ze waren pijnlijk, maar verbazingwekkend genoeg kon hij niet bedenken wat het veroorzaakt had. De tijd om erbij stil te staan had hij daarbij ook niet. Voor hij het echt opmerkte, bevonden haar lippen zich bij zijn oor in plaats van de zijne. Zijn verergerde verlangens hielden hem bezig en ze wist hem voor de zoveelste keer tot waanzin te drijven.
"It has been years since I went to the beach." Hij wendde zich voor kort tot het ijskoude zeewater waar hij in stond. Het uitzicht was er een die hij nog niet vaak had kunnen zien, grotendeels doordat hij elke dag in de Community moest blijven. Metalen hekken versperden de weg naar de buitenwereld in de hoop hen te kunnen beschermen samen. Verschillende spreuken en geheime kruiden werden ingezet om het bovennatuurlijke er weg te houden, maar ondanks dat hij de noodzaak ervan begreep, was het een teleurstelling. Van het mooie strand van Californië had hij maar enkele keren kunnen genieten. Hij had altijd al van het reizen naar andere plekken dan zijn woonplaats gehouden. Het strand van Mystic Falls behoorde ook tot zijn geluksmomenten. Adoria's aanwezigheid maakte het alleen maar beter dan het al was. Zijn plezier verbergen schoot dan ook geen moment door zijn gedachten zodra hij zich weer tot haar keerde. Haar houvast rond zijn schouders liet een glimlach achter, die hij met plezier op zijn gelaat toonde. Ze speelde het spel mee, precies zoals hij het verwacht had, maar het was nog niet de tijd om het zijn gang te laten gaan. The game wasn't over yet. Guitig liet hij de top van zijn duim over haar lippen glijden, waarna hij zich ietwat terugtrok om haar te kwellen. Hij hield er nou eenmaal van om haar te plagen. De grijns bleef daarentegen zichtbaar net als zijn vrolijkheid. "I didn't realize how much I've missed it until I saw the view."
Onverwachts zette hij nog een paar passen achteruit. De temperatuur van het water was niet verstorend in de mate dat hij weigerde door te zetten, al kwam hij niet veel verder dan een paar meter voor hij besloot om op Adoria te wachten. Ze was tenslotte zijn gezelschap en hij het hare.

"But the real reason of why I'm smiling, is standing right in front of me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn ruwheid verbaasde haar enigszins. Ze had verwacht dat hij wat voorzichtiger zou zijn, gezien de te vinden wonden op zijn lichaam, maar hij had haar weer weten te verbazen.

Ze streefde niet naar perfectie of rijkdom zoals elkander haar ervan overtuigde dat geld en bepaalde eigenschappen het leven zoveel beter maakte. Nee. Zij streefde enkel naar Jack's aanwezigheid. Het was alsof ze door hem geobsedeerd was. Haar vriendschap met Emily had ze laten verwateren; de berichten die door haar ontvangen werden, werden compleet genegeerd. Geen boodschap stuurde ze terug, simpelweg omdat ze niet bezig was met Emily en ze elke keer weer afgeleid werd door haar vriend zelf, maar zelfs al wist ze dat ze te veel met hem bezig was; ze zou haar gedachtes niet laten bezinken, want ze wist dat die beelden niet meer omhoog zouden komen. Haar uitzicht op de toekomst was oogverblindend; zij, in hand in hand met Jack, lopend over de verlichte straten en bulderend van het lachen om dingen die alleen zij begrepen. Desalniettemin leefde ze in het nu en niet in haar gedachtes. Het mocht niet zo zijn dat haar denkwereld de controle nam over haar lichaamshouding, mimiek en oplettendheid. Ze dwaalde af en het was tijd om weer terug te gaan naar het heden waar lieflijke woorden plezierig haar gehoor binnendrong.
De duim die hij in het vervolg over haar lippen liet gaan, volgde ze geconcentreerd. Geen glimlach of grijns was zichtbaar, want het was allesbehalve haar stemming. Ze verlangde naar hem, te erg. Ze trachtte haarzelf in toom te houden, maar de moeite en discipline die het van haar vereiste, zorgde er steeds weer voor dat haar gedachtes op een laat moment Adoria van haar handelingen afhield. Zoals nu. Drie, vier óf misschien wel tien smakken gingen er voorbij in het beeld wat ze creëerde, maar het was niet echt. Een illusie noemde men het.
Toen hij van haar vandaan liep, verder de zee in, keek ze kort naar de leegte vooraleer ze zich op hem richtte. Ze volgde zijn stappen zorgvuldig; elke stap die ze zette, leed haar steeds dichter bij het adembenemende lichaam voor haar. Haar ogen waren echter gericht op het water en haar haren verborgen de zijkanten van haar gezicht, maar haar grijns was zichtbaar. Zelfs een jongedame op een afstand van honderd meter voor haar zicht kon de omhoog getrokken kaakspieren opmerken.
Een pluk haar schoof ze naar achteren, vastgelegd achter haar oor. ''I know what you're doing, Ivashkov. You're trying to torture me,'' zei ze overtuigend, overtuigd dat hij haar inderdaad aan het martelen was met zijn opgezette grijns, de vinger die hij over lippen liet gaan en de afstand die hij nam nadat hij iets gezegd had, maar bovenal zijn uitgesproken woorden. Wat wilde hij hiermee bereiken?
Ze hief haar hoofd op, rechtstreeks gekeken naar Jack's mimiek. ''I want you.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het oceaanwater voelde als één grote vrieskast rond zijn lichaam. De golven lieten huiveringen achter op zijn rug samen met verschillende kleine bultjes. Windvlagen die die nacht rondtrokken waren allesbehalve warmhartig. De geluiden van het stromende water kwam bij zijn gehoor, de volle maan was prachtig en de sterrenhemel was stralend helder. Maar van alles wat er om hem heen gebeurde, behoorde alleen Adoria tot zijn belangstelling. De stappen die ze richting hem zette liep hij oplettend na alsof ze het enige was wat hij kon zien.
"You do?" Grinnikend om haar opmerking haalde hij een haastige hand door zijn haar. Het zat warrig door elkaar en het was een van zijn pogingen om het een beetje te laten zitten, maar hij wist dat het overbodig was. Zijn arm liet hij dan ook al gauw weer zakken langs zijn zij. "Is it working yet?" vroeg hij vermakelijk. Het antwoord op zijn vraag hoefde hij tevens niet op te wachten. Haar passen die haar rechtstreeks naar hem toe leidden vertelden hem immers genoeg, alhoewel hij betwijfelde of hij het van haar terug zou horen. Ze bezat dezelfde koppigheden als hijzelf soms ook naar buiten bracht.
Inhouden door middel van het plagen werd verleden tijd. Haar uitgesproken woorden maakten meer in hem los, besloten dat hij niet de enige was wie ernaar snakte. Het bleek dat ze net zozeer naar hem hunkerde, al grijnzend naar hem toegestapt. Geen zorgen waren te bekennen geweest over de omgeving ofwel haar gedachten; haar wens verklaarde haar grijns voor een groot deel.
"As you wish, miss Robertson."
Zonder enige aarzelingen liet hij zijn handen gaan naar haar bovenbenen, volgend door het opheffen van haar lichaam. Dat hij wat groter dan haar was, was allang opgemerkt. Hij stak enigszins boven haar uit en hierbij moest hij een beetje omlaag kijken om haar ogen te kunnen treffen. Ditmaal zat ze op zijn hoogte, al was het wat hij zichzelf voorspiegelde in de tussentijd. Ergens wist hij dat hij het deed om haar dicht bij zich te hebben. Om haar lichaamswarmte, hoe beperkt het ook was gezien haar vampiergen, waar te kunnen nemen op zijn blote huid. Simpelweg om alles te voelen wat ze kon veroorzaken met slechts een woord of aanraking. Hoe anderen zochten naar drugs, zocht hij naar haar. Elke keer waarop hij zijn aandacht niet op orde had stuitte hij op haar in zijn hoofd. Haar glimlach en fonkelende ogen achtervolgden hem op een manier die hij nog nooit eerder had ervaren. Ze liet hem uitkijken naar de dagen die nog komen zouden, enkel en alleen al omdat hij wist dat hij haar bij zich kon hebben. Deze avond vormde, samen met de afgelopen dagen, een van de tijden waarop hij zich wél gelukkig voelde, of niet soms?
Zijn lippen belandden nadien vrijwel meteen bij haar nek en hals. Zacht drukte hij ze op haar huid, enkele keren gezogen om haar een beetje te treiteren. Haar benen pakte hij steviger vast zodat hij kon verzekeren dat ze gerust kon blijven zitten met geen kans om ook maar te kunnen vallen. De flinke grijns maakte hij wederom duidelijk. Het kleine dwaalspoor dat hij achterliet op haar bleke skin amuseerde hem beslist, de geringe rode plekjes zichtbaar geworden in no-time. Toch besteedde hij er verder weinig aandacht aan en duurde het niet lang meer voordat zijn lippen terechtkwamen waar ze moesten zijn. Zelfs in de duisternis wist hij ze moeiteloos terug te vinden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''It is working, yeah. Don't be too proud, though, because you literally drive me insane.''
Lachend liet ze toe hoe hij haar vastpakte en omhoog tilde, hoewel ze zich afvroeg waarom hij haar zojuist op had getild. ''What are you -'' begon ze haar vraag, maar ze was al gestopt doordat zijn lippen haar volledig afleidde. Haar ademhaling veranderde in een mum van tijd toen ze wederom voelde hoe er aan haar huid gezogen werd. Het happen naar lucht ging nu zwaarder en langzamer, terwijl ze haar grip op zijn haren versterkte door het beetnemen van een bos haar en zich daaraan te vestigen. Licht gekreun speelde zich om de zoveel seconde af, genietend van elk moment waarin zijn lippen zich hadden gehecht aan haar huid.
Ze werd verrast door zijn lippen op de hare. Een korte lach verliet hierdoor haar mond voordat ze met hem meeging. Haar hand gleed ondertussen weg naar de dubbele knoop van haar bikinitop. Ze was ervoor bereid om zichzelf bloot te stellen in de wilde natuur, enkel om haarzelf en hem een gunst te doen met haar naaktheid. Het was niet dat ze er zoveel aan had, maar door het losgooien van haar bikinitop voelde ze zich onbeslist sexier en zelfverzekerder dan daarvoor.
Ze haalde de knoop behendig los met haar hand vooraleer ze zich ontdeed van de top en het zorgeloos in het water liet vallen. De stroming van de zee zou haar kledingstuk steeds verder het water in meesleuren, maar desondanks vertoonde ze geen sprankel van twijfel of bezorgdheid. Ze was te gefocust op Jack om zich überhaupt zorgen te maken over de rest wat zich in de buitenwereld afspeelde.
Haar vrijgegeven boezem drukte ze ietwat ruig tegen zijn bovenlichaam aan, terwijl haar lippen afdaalden naar een willekeurig stuk nekoppervlak. Zij was nu degene die hem wilde plezieren met haar gekus door te zuigen aan het buitenste deel van zijn nek huid. Of hij ervan kon genoten zoals zij dat deed, was echter maar de vraag. Ze deed immers iets wat zich voor meerdere dagen zichtbaar stelde. Werkelijk elk persoon die zag, kon de veroorzaakte rode plek in zijn hals zien als hij het niet verborgen had. De sporen die hij daarentegen achter had gelaten in haar nek, waren beperkt. Voor tientallen secondes, misschien zelfs minuten, was de roodheid zichtbaar en kon hij nog zicht hebben op het resultaat van zijn werk. Na die verstreken tijd werd alles echter weer normaal zoals haar huid daarvoor was. Geen zuig- of bijtsporen bleven staan, bij hem evenwel wél. Ze hoefde maar slechts een seconde te kijken naar de 'zuigzoen', die ze had achtergelaten in zijn nek, of ze werd al herinnerd aan de strandmomenten van nu. Trieste en emotionele beelden kwamen naar voren, maar de vrolijke en seksuele herinnering zouden, zonder enig twijfel mogelijk, overheersen. Dat was tenslotte hoe het er nu aan toe ging; het wissen van zijn geheugen was verledentijd.
Ze verminderde de zuigkracht langzaamaan totdat haar lippen weer volledig onafhankelijk waren. Haar zicht keerde terug van zijn nek naar zijn gelaat waar ze met een glimlach zijn mimiek bestudeerde. Ze zou verder kunnen gaan, doende alsof zij de dominante was, maar ze had hem nooit de kans gegeven om in te gaan op haar handelingen. Wilde hij dit überhaupt wel of was ze te ver gegaan? Haar duim streelde zijn wang onderwijl ze sprak. ''Do you want to go further?'' vroeg ze zacht. ''We can stop whenever you want. Just don't feel like you have to do this. My intentions aren't meant to force you to do things you don't want to.''

this was very awkward to write

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Een lichte kreun verliet zijn lippen terwijl hij zijn ogen langzaam opende om aan het licht te wennen. Zonnestralen afkomstig vanuit de geringe openingen van de gordijnen kwamen de kamer binnen. Kleine stofdeeltjes waren te zien in het zonlicht dat er vaagjes doorheen kwam. De verf bladderde van het muuroppervlak af en enkele gedeeltes waren bedekt door graffiti die hijzelf aan had gebracht tijdens zijn slapeloze nachten. Hij was ongetwijfeld in de oude kamer die hij de zijne kon noemen.
Slaperig keek Jack voor zich uit. Zijn greep op wat er dan ook voor hem mocht liggen versterkte hij traagzaam, zijn lichaam bijgedraaid tot hij in een aangename positie lag. Smetteloos witte lakens lagen verspreid over het bed. Ze brachten een warmte met zich mee die hij fijn vond, maar er was een andere behaaglijke warmtebron waar hij zich aan vast had geklampt. Vredig leunde haar lichaam tegen dat van hem aan. Zijn armen had hij lieftallig om haar heen geslagen, zijn gezicht haast geheel verborgen achter haar haar. Hij voelde zichzelf met genot al gauw weer wegdommelen. Het comfortabele gevoel van Adoria zo dicht bij hem, was er een die hij ongetwijfeld niet meer kwijt wilde.

Zachte tonen maakten zich hoorbaar in zijn slaapkamer. Het typische geluid voor een iPhone dat te herkennen viel aan het irritante deuntje, dat tevens net zo lang door bleef gaan tot hij besloot dat het tijd was om op te nemen. Vergeleken met anderen liet hij zijn mobiel altijd zo veel mogelijk weg. Op Adoria na reageerde hij nooit op tijd en, ongeacht wie hem dan ook wilde bereiken, nam hij vaak op met meer tegenzin dan waarschijnlijk normaal was.
Hij slaakte een diepe zucht, zijn arm uitgestoken naar het nachtkastje om het vast te grijpen. Jack kon zich weinig mensen bedenken wie hem in de ochtend zouden willen bellen. Het was immers, nu hij een blik wierp op de tijd die er getoond werd op het bekraste beeldscherm, pas half 12. Voor elkander was het misschien tijd om op te staan; voor hem was het nog in alle vroegte. Toch kon hij niet onder het telefoontje uit sinds het nummer al voor zich sprak. Wederom was het iemand vanuit de Community die hem probeerde te spreken, al had hij vanaf het begin al moeten zien aankomen. Voor grote delen werd zijn voicemail namelijk volgezet met 'werk' oproepen, of zoals hij en zijn vrienden het zagen; problemen.
Een harde stem klonk door de speakers, het moment dat hij realiseerde dat hij wel op moest nemen en er niet onderuit zou kunnen komen. Zijn moeizame pogingen om Adoria niet wakker te maken met al het geluid werden sindsdien tevergeefs. Als de beltoon haar nog niet gewekt had, dan had de onbekende persoon aan de andere kant van de lijn er mogelijkerwijs wel voor gezorgd. Noch liet hij de dekens zorgvuldig bij haar lichaam achter en wist hij de krakkemikkige deur zonder al te veel lawaai te maken, open te krijgen. Zijn ergernis viel intussen zeker wel te merken. Iemand die hem kende wist dat hij - vanwege de late trainingen - zijn slaap vaak wel nodig had. Daarbij was het niet zijn favoriete deel van de dag om gestoord te worden door een andere vampierjager. Dat zijn stem naast slaperig, wat nors en aardig schor klonk viel beslist te verwachten.

"What is it this time?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het harde, irritante geluid wat door de kamer galmde, zorgde ervoor dat haar slaapfase in een mum van tijd om zeep werd geholpen. De lichaamswarmte van de persoon naast haar verging en binnen de kortste keren was zij de enige die nog in de kamer verbleef. Ze was enigszins verbaasd dat het geluid een lange tijd aanwezig was. Het stopte pas toen Jack een beweging maakte; toen hij het telefoontje beantwoordde.
Een zucht rolde over haar lippen. Dat haar slaap onderbroken werd door zijn telefoon vond ze jammer, maar het ergste vond ze dat hij haar verliet en ze nu bedolven werd door kou, zelfs al bevond de deken nog over haar lichaam. Hoe dan ook bleef ze niet liggen. Ze wilde met eigen ogen zien waarom hij wegging.
Moe duwde ze het deken van haar lichaam weg waarna ze in Jack's shirt en onderbroek de kamer uitliep. Daar trof ze zijn gedaante aan, bellend en geërgerd. Ze wist niet wie hij aan de lijn had en waarom, maar ernaar vragen deed ze niet. Hij belde; dan kon je iemand niet storen met vragen.
''I'll be downstairs,'' fluisterde ze. Een zoen had ze hem nog gegeven op de wang voordat ze van hem vandaan liep. Dat haar haren voor haar gezicht bungelden en er meer oneffenheden vanwege slaaptekort in haar gezicht te zien was, speelde geen rol in haar weg naar de keuken. Hoe ze eruitzag boeide haar enigszins weinig. Ze maakte zich veel eerder druk over haar persoonlijkheid dan hoe ze kon pronken met de prachtige make-up die haar gezicht op een Barbie liet lijken en de chique kleding waar men een moord voor zou plegen.
Ze denderde de trappen af waarna ze al gauw in de beneden hal terechtkwam. Op het eerste gezicht leek er niemand aanwezig te zijn, maar een persoon hield zich echter schuil achter de muren. Ze kon de trage hartslag van de individu horen, die zich in de keuken afspeelde. Benieuwd naar wie daar zat, volgde ze het geluid.

De telefoon in zijn handen legde hij al gauw weg bij het zien van haar gedaante in de deuropening. Het leek alsof hij zijn geheimen verborgen had in het geheugen van het toestel en dat hij daarom in alle haast zijn telefoon in zijn zak verdoezelde, maar de glimlach op zijn gezicht verraadde dat het niet zo was als ze gedacht had. Geen gedachte van 'shit' was af te lezen in zijn gelaatsexpressie.
Ze plooide haar gelaat tot een glimlach, zich een weg banend naar de keukentafel waar hij zat. ''Goodmorning, mister. How are you?'' vroeg ze blijgeestig. Gisteren had ze hem nog gezien in de woonkamer, maar gezien Jason óók in dezelfde ruimte te vinden was en de verhouding tussen hem en zijzelf nog altijd slecht verliep, had ze hem bewust ontweken. Ze wilde niet het risico lopen dat haar avond verpest werd door een ander individu, al helemaal niet door Jason.
Ze nam plaats op de stoel tegenover hem, gekeken naar de leegte, die zich op dit moment in de ruimte bevond. Het was er doodstil; alleen op de achtergrond kon je nog vaag gemurmel horen van Jack. Voor de rest hoorde je alleen het geruis van de Cv-ketel brander. Zijzelf had de mogelijkheid om de nieuwsgierigheid haar doen en laten de overhand te laten nemen, maar dat deed ze niet. Het was ronduit onbeschoft om haar zintuigen te gebruiken om haar eigen vriend af te luisteren. Daarbij waren het niet haar zaken wat hij te bespreken had over de lijn. Ze kon niet alle privacy van hem wegnemen door elke keer weer op hem te letten.
''I am fine. Just a little bit lonely, 'cause all of my friends have a girlfriend now and I am still waiting for the perfect girl to come. Did you left Jack in his bedroom?'' Zijn glimlach verminderde enigermate bij het spreken. Het was teleurstellend om hem zo te zien, maar er was niets wat ze aan de situatie kon veranderen. Het enige wat hem misschien hoop kon geven, was hem de moed inpraten. ''You just need the guts to take someone out for a date. There are enough girls to choose in Mystic Falls and I am sure one of them likes you. I mean, look at you.'' Ze lachte kort vooraleer ze uitleg gaf. ''You're handsome and very kind. I think it won't take long before you meet the perfect girl.'' Onder de tafel klopte ze enkele keren op zijn knie. Het was bedoeld als een schouderklop, maar in dit geval een 'knieklop' zoals ze het zelf noemde. ''And no,'' grinnikte ze op zijn vraag, licht schuddend met haar hoofd. ''He got a call from Neverland.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een geeuw viel lastig te onderdrukken. Zijn zij liet hij intussen uit slaperigheid zwakjes tegen de muur leunen. De gang was buitengewoon stil voor wat hij gewend was, realiseerde hij zich toen hij een vlugge blik rond de ruimte wierp. Geen ander figuur kon hij er weervinden dan hijzelf en Adoria, wie hij na een snelle kus zag verdwijnen naar beneden. Natuurlijk wist hij van de aanwezigheid van zijn vrienden af, wat maakte dat hij er rekening mee hield om zijn stem niet meer te verheffen dan nodig was. Hij ging ervanuit dat hij geen toespraak of harde stem nodig had om te verduidelijken dat het geenszins goede timing was. Zijn ergernissen konden zelfs nog opgemerkt worden door een voorbijganger met nul geweten van wat er werkelijk aan de hand was.
"Is this Jack.." Het gekreukeld van mogelijk een stuk papier verstoorde al het achtergrondgeluid. Een zucht werd hardop uitgebracht, waaruit hij opmaakte dat hij niet de enige was met een zogenoemd ochtendhumeur. De vreemdeling zelf leek er ook behoorlijk veel last van te hebben. Ophangen werd door hemzelf helaas te laat bedacht. Voor hij het zich voornam om er een einde aan te maken, ging het verhaal al verder.
"Alexei Ivashkov?"
De uitspraak van zijn naam werd gebrekkig uitgebracht. Het werd in alle haast om zeker te kunnen stellen dat ze de goede aan de telefoon hadden verkeerd uitgesproken, maar evenzeer wekte het ongenoegen bij hem op. Hij had er vrede mee dat niet elk persoon goed de taal kon spreken; iemands naam op een normale weg uitspreken leek hem het minste wat de man kon doen. Zijn mond hield hij er echter wel over, net zo ongeïnteresseerd in de persoon waartegen hij zat te spreken als wat hij hem wilde vertellen. "Uh-uh. What do you want?"
Luid gevloek wist de stilte aan de andere kant van de lijn te overheersen, maar het vormde niet de stem van de onbekende man, zoals hij net aan had moeten horen. De klanken van zijn bloedeigen vader waren hetgeen dat het getier veroorzaakte. Het had al zodanig vaak plaatsgevonden dat Jack er amper meer van op keek zodra de man zijn woede op deze manier kenbaar maakte. Naar zijn ervaringen zat hij inmiddels al met handboeien aan een metalen stang bevestigd en was het de enige uitweg om zijn mening, vaak vol haat, te uiten. Hij rolde ontstemd met zijn ogen vooraleer hij ze voor korte tijd sloot. "Your father has been taken into custody last night. He's accused of physical abuse and trespass. His name is Nathan Ivashkov, is that right?"
"Put me on speaker," beval hij man stug. De woorden rolden kil over zijn lippen, negerend naar wat er aan hem gevraagd werd. Hij hoefde niet te bevestigen dat de man in de overhoringsruimte zijn vader was. Alles wat hij aan hem liet merken, vond hij genoeg. De smeris kon prima aannemen dat hij de zoon van de driftige man aan de lijn had. De aarzelingen kon hij hoe dan ook van de andere kant van het land merken; de stilte die ingelast werd begon hem op de zenuwen te werken. "Just put me on the goddamn speaker!" bracht hij ongeduldig uit. Geen teken van de rust van minuten geleden viel er meer te vinden, enkel zijn geraas om alles op orde te houden.
"Позвоните в полицию!" Een akelige echo van het getrek aan ketenen kwam erbij vrij. De manier van spreken kon hij al wel afleiden hoe het met zijn toestand zat, namelijk slecht. Het viel te vergelijken met de zijne; had hij gedronken, dan werd de neiging om frustratie te verwoorden in de taal waarmee hij op was gegroeid groter. Zijn besef van het land dat hij nu zijn thuis moest noemen, vervaagde dan traagzaam. De nijdigheid van de politieagent kom hij daarom nog wel begrijpen. Ook zijn gevloek kon hij vanaf de gang in het studentenhuis meekrijgen. "Dad, you're already at the police station," verzuchtte hij daarom, in de hoop dat hij ergens de situatie nog kon bevatten.
"Calm down."

{ Позвоните в полицию! = call the police } -> thanks to een of andere site ;p

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij lachte bescheiden. Gegeneerd wreef hij zich over het hoofd, wegkijkend naar het houten blad van de tafel. Kort, dat wel, want binnen een paar secondes keek hij terug naar haar gezicht en beantwoordde hij haar uitspraken. ''It's the hard work what causes my absence when it comes to girls. It's a habit to train self-defence and fighting every day,'' murmelde hij, terwijl hij nadenkend met de nagel van zijn wijsvinger tegen het hout tikte. Het geluid wat daarbij vrijkwam, was enigszins storend, maar ze liet het voor zoals het was. ''You are way too serious, Tyler. You need to leave the house and make some other friends instead of sitting here all day long as if it is some kind of jail. Just go and have fun. Isn't that what a teenager should have?'' De sfeer in de ruimte werd langzaamaan naargeestig. Het zachte getik van regen tegen de ramen maakte het al ietwat treurig, maar hun gesprek ging hoe dan ook de verkeerde kant op. Ochtenden waren er om aan te wakkeren, niet om te praten over dingen die men vermeden had of simpelweg niet kon hebben.
''You clearly do not know what exactly you're talking about. I'm a vampirehunter, Adoria. We may not break the rules for a girl or for a short period where we can do whatever we want to do. You really can't -''
''A vampirehunter who's sitting in the face from a vampire he barely knows. Can't say that's normal,'' onderbrak ze hem. Licht gefronste wenkbrauwen verraadde haar verwardheid, evenals haar leed. Hij verwoorde zichzelf alsof hij de meeste loyale persoon was in de gemeenschap, maar hij sprak tegen een vampier alsof ze niet verschilde van levende wezens; mensen. Had ze niet al lang dood moeten zijn bij nu als hij zichzelf echt zo aan de regels hield? ''You are too focused on your trainingsbase, little vampirehunter. If you continue maintaining your lifestyle, you can't find anyone, because of the absence of attention. I mean more to Jack than his stupid training does. You can learn something from him.'' Haar reactie veroorzaakte de rolling met zijn ogen en een diepe zucht die uit zijn mond afkomstig was. ''You're such a stubborn lady. It's a miracle you two haven't fought, yet.'' Haar serieusheid verdween binnen een fractie van een seconde waarna wederom haar gelach door de kamer galmde. Het was inderdaad een wonder dat ze nog geen discussie hadden gevoerd wat uitliep tot een ruzie, maar er waren überhaupt niet veel dingen om over te discussiëren. Het was onnodig en ze lachte meer dan dat ze sprak. ''We do argue though, but I try to stop the discussion when I know it's getting out of hand, because I do not want a quarrel with him. He's much prettier to watch when he wears his smile on his face,'' glimlachte ze, luisterend naar het gegrinnik van hem. ''May I ask you a favour?'' veranderde ze toen van onderwerp. ''Of course,'' zei hij vriendelijk. '''Could you get me a cup of coffee?'' Er was niet veel wat ze naar binnen kon werken als het ging om menselijke productie qua voeding, maar alcohol en koffie kon zeker geen kwaad bij haar. Tevreden keek ze naar zijn gelaat. ''Sure. I'll be right back.''
''Thank you, Tyler.''

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld