Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Zorgvuldig word ik in de auto geplaatst en krijg een doosje medicijnen mee voor de zekerheid. Uiteindelijk komen Malia en Minho er ook bij zitten. We zwijgen een tijdje. Dan open ik mijn mond en vraag of ik eigenlijk weer een wapen zou mogen. In de ziekenboeg hebben ze de mijne afgenomen en daar baal ik erg van. Ik weet niet wie ik hier zou kunnen vertrouwen en wie niet, daar zou ik mijn geheugen weer voor moeten hebben maar helaas heeft deze mij in de steek gelaten. Ik zou mij veiliger en prettiger voelen als ik weer een wapen op zak had, maar dat zal wel niet mogen. Mijn gedachten gaan weer uit naar de man die ik heb neergeschoten. Ik heb er niemand over verteld en de enige die het gezien heeft is Brenda, maar die is hier nu niet. Ik heb geen zin om er überhaupt over te beginnen, dan moet ik alles weer beschrijven hoe dat is gegaan en dat is wel het laatste wat ik wil. Ik zou iemand willen hebben die mij direct begrijpt zonder dat ik hoef uit te leggen hoe of wat. Ik zucht diep en recht mijn rug even.
"I don't know what we were and how close we were, but I can see that I mean a lot to you. I can't remember what kind of bad things Brenda did to me or to the others, or you. But I can remember that I saved you, I saved you after she tried to.. And that was really bad of her, I know. I know it was really bad. And I heard that she warned them. I told you and said that you should warn the rest that WICKED or whatever they are called, were comming. But you didn't.
But I still remember that I rescued you. I looked into your eyes and saw the prettiest girl I've ever seen. And it felt good. Yes it feels good to be with you. You care for me and even that I don't know you, I know I can trust my guts so.." ik lach even en kijk dan naar mijn handen. "I think we should hang out some time, a movie or something." zeg ik grappend. Dat is natuurlijk niet mogelijk hier. "No, but serious. If I did hurt you, I'm sorry. I want to be your friend."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Toen hij al die dingen begon te zetten moest ik niet laten merken dat het me iets deed. Hoe graag ik dit ook van hem wilde horen voelde het niet goed. Het was niet Newt, hij kan dit niet zomaar zeggen. Daarnaast was het ook nog eens gênant aangezien haar vader achter het stuur zat, en Mihno op de bijrijdersstoel. Ze hebbben dit dus ook gehoord. Ik zag mijn vader een blik werpen in de spiegel. Een blik die zei "just friends huh?". Ik kijk hem en Mihno kort waarschuwend aan om ze te herinneren dat Newt dit niet is. Hoe leuk ze hem ook vond ergens, kon ze niet gebruik maken van het feit dat hij dat voelde. "Your right, you meant a lot to me, just like the others from the glade. We're in this all together." Zei ik met moeite. "And don't say that, you can't judge me of anyone else right now. Not when you don't know the whole picture. It's okay to be friend I quess, but you really have to wait till you get your memory back before you make dessicions. But we weren't really friend, it was like sometimes we could shoot each other and the other moment we were saving each other" Zei ik toen met pijn in mijn hart, maar het was beter. Ik weet zeker dat hij zijn geheugen terug zal krijgen. We geven hem nu hetzelfde spul als dat WCKD mij gaf. Waarschijnlijk krijgt hij dus heel zijn gedachten terug. Ook van voor de Glade. "Mihno is or was your best friend btw. I think you should know that. " mompelde ze daarna nog. Ze had het eigenlijk nu al zwaar genoeg. De dood van haar tante. Leider zijn van the Right Arm, terwijl ze niet eens echt weet wie ze zelf is en ze niet eens haar gevoelens onder controle heeft. Blijheid kent ze niet, nooit gedaan. Haar hele leven zit ze al deze strijd. Al voor dat de wereld verging was mijn moeder al volop bezig met de voorbereidingen aangezien iederee wist dat het komen ging. Veel tijd heeft ze nooit voor me gehad, net als mijm vader die toen ik 4 was wegging. Daarnaast zit ze nog met haar depressie en alle elende. Dan heb je nu ook nog Newt die niks meer weet.

Account verwijderd

schreef:
"Fine." zeg ik kortaf. De rest van de rit houd ik mij stil en blijf naar buiten staren. Ik neem de gehele omgeving in mij op en probeer zoveel mogelijk te onthouden. Je weet maar nooit of het handig is om je omgeving te onthouden. Ik blijf maar scannen en scannen. Ik wil mijn gedachtes nergens anders op richten. Het heeft toch geen zin om mijn gedachten ergens anders op te richten. Niemand hier vertrouwd mij lijkt het wel, ze vinden mij nu anders maar ik begrijp niet goed hoe dat kan. Ook al ben ik mijn gedachten verloren, ben ik nog steeds dezelfde persoon als voorheen. Ik zal niet zomaar anders handelen dan ik voorheen heb gedaan, tenminste dat lijkt mij. Ik schud mijn hoofd en zucht diep. Dan zie ik in de verte iets en ik vertrouw het voor geen meter. "Watch out!" roep ik en wijs naar het ding in de verte. Ik kan het niet plaatsen en begrijp dan ook niet wat het is, maar wanneer we dichterbij komen zien we een hele groep mensen. Nee, geen gewone mensen zoals wij maar mensen die geheel verpest zijn. Delen van hun lichamen zijn afgehakt, tenminste dat lijkt zo. Ze zijn met bloed besmeurt en hebben vreselijke kleding aan. Ze lopen op een vreemde manier. "Cranks." fluister ik en kijk naar de wezens. Diep ergens komt dat vandaan. Het zijn cranks. Ja dat weet ik zeker.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Zijn kortafheid maakte mij niks uit, ik heb gedaan wat het beste was. Ze wilde niet dat hij nu iets deed waar hij spijt van zal hebben als hij zijn geheugen terug heeft. Ze keek naar buiten toen Newt wat zei. "Shit" mompelde ze. "Oké snel rijden, gewoon door blijven rijden" zei ze terwijl ze haar boog pakte en het raampje naar beneden deed. Ze deed haar riem los en liet haar lichaam door het raampje gaan en ging op de deur staan waar het raamje was die nu naar beneden is. Ik pak een pijl en schiet op de cranks terwijl de auto nog rijd.

Account verwijderd

schreef:
Ik blijf de andere kant op kijken terwijl zij zich naar buiten waagt en hen aanvalt. Ik durf te wedden dat ze ons niks aan zouden doen als we gewoon door zouden rijden, maar zij lokt hen nu juist uit. Ik zeg er niets over, het lijkt mij verstandiger om mijn mond te houden. Ik word hier nu niet gewaardeerd. Elke keer wanneer een pijl het slachtoffer raakt voel ik een trilling door mij heen gaan. Elke keer hoor je het geluid van de ijzeren punt die de crank zijn vlees doorboort en het bloed uit zijn lijf spat. Ik sluit mijn ogen en bal mijn handen tot vuisten en doe er alles aan om mijn emoties binnen te houden. Het liefst zou ik haar naar binnen willen sleuren en smeken om te stoppen met waar zij mee bezig is. Het voelt vreselijk aan in mijn lijf. Het voelt alsof ik zelf het slachtoffer ben geworden van haar pijlen. Alsof ik tussen hen sta, verbonden met hen ben en haar recht in de ogen aan kijk terwijl zij een pijl op mij afschiet. Ik haal diep adem en zak wat meer onderuit. Zo nu en dan knalt er een crank tegen de auto aan, maar veel schaden maken ze niet aan de auto. Ik probeer alles van mij af te sluiten en maak een lijstje voor mijzelf. Snel werp ik nog een blik in de spiegel waarin ik mijzelf zie. Het voelt zo vreemd aan. Alsof alles slechts een droom en ik elk moment kan ontwaken in mijn bed terwijl de vrouw in mijn droom, die mijn moeder wel zal zijn, mij wekt met een ontbijt op bed. Maar dat zal wel niet gebeuren, dat ontbijt dan. Ik grinnik even in mijzelf, maar merk al gauw dat dat erg ongepast was. Ik probeer mijzelf weer af te sluiten van de rest. Van de hele wereld om mij heen.
Ik ben Newt. Dit weet ik door het meisje naast mij waarvan ik de naam niet meer weet. De jongen voor mij is Minho. Hij is van Chinese afkomst en is mijn beste vriend. Ik ben ongeveer zestien jaar. Mijn moeder was een vrouw met opgestoken bruin haar en felle blauwe ogen. Mijn vader vindt mij een monster. De monsters hier buiten zijn cranks. Mijn moeder... Monsters. Monsters. "Ik ben er ook een, hè?" vraag ik en werp een blik op het meisje naast mij. Ik scan haar lichaam die gespannen staat. "Ik ben een crank."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik ging na de cranks weg te hebben gelokt weer terug de auto in. Malia slikte toen hij dat vroeg. "Not yet, we have medicin to keep you human. I promise I won't let you get to be one of them." antwoorde ik. "But yes, you have the flare. I'm so sorry, this is all my fault. And I can't turn it back. But I'll promise I won't let i get so far that you'll become a crank. Even if I would have to give up al of the cure that's running through my veins, I would. You deserve it way more to be human than I do" zei Malia en keek toen weg omdat ze hem geen tranen wilde laten zien of om hem niet te laten zien dat ze wel echt wat om hem gaf. Eerst moest hij zichzelf weer worden en alles herinneren. Dan beslissingen maken. Ik heb al zoveel mensen vermoord, vooral cranks. En ook al zijn het vooral cranks voelde ik mezelf een monster. Dat zijn ook ooit mensen geweest. Mensen die een familie hadden. En ookal waren het beveiligers van WCKD, daar geld het zelfde voor. Newt moet echt zo snel mogelijk zijn geheugen terug krijgen, want dit was gewoon raar. Alsof er een wildvreemde bij is. Hij gedraagt zich zo anders. Het is niet de serieuse, soms wat chagerijnige Newt die ze kent. De Newt die door haar de flare heeft gekregen toen hij haar redden in dat oude treinstation toen ze aangevallen werd.

Account verwijderd

schreef:
"Hoe heb ik het gekregen? Zat het altijd al in me?" Op dat moment zie ik dat Minho en Malia elkaar even kort aankijken. Dat maakt mij alleen maar achterdochtig. De woorden die zij zegt voelen nogal vreemd aan. Betekend dat nou dat ze wel echt nog om mij geeft? Ik begrijp het niet meer en in plaats van er nog op te reageren zucht ik en kijk ik de andere kant uit. Ik begrijp niets meer van deze situatie en het liefst zou ik mijzelf een kogel door mijn hoofd jagen om van al dit gedoe af te zijn. Dat zou alles zoveel makkelijker maken. Ik bijt op de binnenkant van mijn lip en tik geërgerd met mijn voet op de grond en blijf dit een lange tijd herhalen. Ik word alleen nog maar ongeduldiger. Ik wil gewoon even naar buiten om frisse lucht in te kunnen ademen en even op mijzelf te zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"No, you we're trying to save me, the Cranks got me and almost killed me. But then you were there to save me. Because of that they also bit and scratched you. But you are one of the vew who aren't imuun. I got better but you didn't " zei Malia lastig. Het was vreselijk om het hem te moeten vertellen. "I'm so sorry, you just should have let me die there. That way you would still be human" zei ze en beet op de binnenkant van haar lip.

Account verwijderd

schreef:
De laatste zin deed mij eigenlijk best wel pijn. Eerst probeert ze te zeggen dat ze er alles aan wil doen om mij een mens te laten blijven, maar nu zegt ze dat ik eigenlijk inderdaad gewoon een crank ben. Net als die zij zojuist heeft vermoord. Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd. "Life is unfair." fluister ik. Opnieuw komt de zin in mijn hoofd. "Wicked is good." zeg ik zonder ook maar de moeite te nemen het zacht te zeggen. "De zin dwaalt al die hele tijd door mijn hoofd. Elke keer komt hij weer naar boven, maar waarom?" De vader van het meisje kijkt mij even scherp aan via de spiegel. Hij begint nu achterdochtig te worden. Ik trek mijn wenkbrauwen op en probeer hem verder te negeren. "En Brenda. Waarom kan ik mij haar nog herinneren?" Minho draait zich direct om bij het horen van haar naam. "Omdat ze manipulatief is en zij al vanaf het begin op jou heeft ingespeeld. Dat betekend verder niks." En toch voelt het aan alsof zij iets voor mij achterhouden, dat er iets anders aan Brenda is dan dat mij verteld wordt. Dan dat ons duidelijk is. Misschien kende ik haar al, van vroeger? Ik zou het niet weten. Ik weet niets.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"That's a sentence we all have stuck in our head. WCKD printed it our brains. You just have to learn to put that in a box, and not really do anything with is, because it isn't true." Zeg ik dan. Ze werd geërgerd toen hij wéér over Brenda begon. "I don't know, she wants something for you I think. She tried to kill me because I was between her and you. And because if showed everyone who she really is" antwoorde Malia en keek kort naar Minho. Het was fijn dat ze nu op de zelfde pagina zaten. Al hoopt ze niet dat hij het alleen doet omdat ze nu leider is.

Account verwijderd

schreef:
De rest van de rit heb ik mijn mond gehouden en niemand meer aangekeken. Ik merkte best wel dat ik hier niet op mijn plaats was. Uiteindelijk stopt de auto, een hele parade achter ons volgt. Het lijkt mij eerder onverstandig om met zo'n grote groep per keer te reizen, vanuit de lucht zijn wij zo te zien, maar ik bemoei mij er niet mee. De meeste mannen en vrouwen gaan direct aan het werk en zetten het kamp op. Deze plek is ook zo afgelegen en ligt in de schaduw van de bossen. Ik stap uit de auto, hoewel dat eigenlijk niet mag van de dokters, en adem eens diep in. De frisse lucht doet mij goed en ik ben blij dat ik weer buiten kan zijn, zonder dat het awkward is met de mensen om mij heen. Ik loop een stukje door en uiteindelijk verdwijn ik even in de bossen. Ik zal in de buurt blijven en de weg terug kunnen onthouden mompel ik maar in mijzelf. Maar ik vergeet de tijd, ik vergeet dat ik terug zou moeten en strand bij een meertje geen idee hoever van het kamp af. Ik kijk even om mij heen om te kijken of er écht niemand is, dan trek ik al mijn kleding uit en spring in het meertje. Het koude water dat om mijn lichaam strijkt en zich om mij heen wikkelt als een deken, het voelt heerlijk aan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Uiteindelijk kwamen ze bij de plek aan, het was hier echt geweldig. In het bos was ook een meertje voot water, en je kon je daar wassen. Ze zou zo wel daar een kijkje gaan nemen. Eerst moest het kamp weer opgezet worden. Ze wil dat de behandeling van Newt zo snel mogelijk door gezet kan worden. Dit was echt zo zwaar om een hele groep te leiden. Ik ben pas 16 en ik moet mensen van over de 30 zelfs bevelen geven. Al was ik niet een te strengen leider. Iedereen haf best wel veel vrijheid en ik wil er gewoon voor zorgen dat iedereen zich op zijn gemak voelt. Malia gaf de leiding even aan Jake, hij heeft hier meer ervaring mee. Vervolgens ging ze het bos in waar ze naar het meertje ging. Ze keek om zich heen of niemand er was en deed toen haar kleding uit, behalven haar bh en onderbroek. Daarna dook ze het water in. Ze had niet eens door dat een stuk verder in het meertje Newt was.

Account verwijderd

schreef:
Aan de overkant is een schim te zien, ik knijp mijn ogen samen om beter te kunnen kijken, maar het is slechts een silhouet. Snel zwem ik een stukje verder om uit het zicht te kunnen blijven, maar ongezien hier vandaan komen zal niet lukken. Ik verberg mijzelf achter wat bosjes en takken die in het water drijven. Zodra het silhouet dichterbij komt herken ik haar. "Shit, dat heb ik weer." mompel ik. Precies op de plek waar ik even mijn rust heb gevonden, precies op de plek waar ik even alleen kan zijn, precies op die plek komt zij. En het is niet zo dat ze even op een plek komt, nee ik ben poedel naakt. Mijn wangen worden al rood en mijn handen bedekken automatisch de plekken. Hoe ga ik dit probleem nou weer oplossen? Was mijn leven hiervoor ook altijd zo chaotisch vol problemen? Dan weet ik niet of ik überhaupt mijn herinneringen wel terug zou willen hebben.
Mijn ogen blijven op haar gericht, terwijl ik zelf gespannen mijzelf probeer te verstoppen. Het is te hopen dat haar oog niet op mij zal vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia bleef met haar rug naar de kant van Newt staan, ze wist niet dat hij daar ook was, ze lette daar niet echt op, het kon haar ook vrij weinig schelen. Ze draaide zich wel om naar zijn kant, maar daar naar toe ging ze niet, ze lette er ook niet op of er andere waren. Ze had haar ogen gesloten en genoot van de rust. Het was echt zo vermoeiend om een groep te leiden, al doet ze dat pas sinds gisteren. Het is nu al zwaar, maar eigenlijk hoort ze nog kind te zijn. Ze is pas 16, nog niet eens volwassen. Echt kind heeft ze eigenlijk nooit kunnen zijn, ze moest heel snel volwassen worden met haar moeder die de baas was van WCKD en ze dus heel zelfstandig moest zijn, daarnaast zijn ze nu al in een strijd. Een strijd die ze niet mee zouden moeten maken. Ze zouden een normaal leven moeten lijden, niet vechten en doden. Het is sowieso erg wat WCKD hun aan heeft gedaan. Een van de grootste trauma's die een kind kan hebben.

Account verwijderd

schreef:
De kou begint zich aan mijn spieren vast te klampen. Mijn lichaam begint zeer te doen. Hoe ik het ook wend of keer, ik moet het water uit. Ik kan niets anders doen dan haar voorbij zwemmen en mijn kleding aan doen. Ik raap alle moed bij elkaar en kom vanuit de bosjes en takken vandaan en zwem haar kant uit. Zorgvuldig zwem ik naar de kant toe en laat mijn ogen even over haar heen glijden. Dan kruip ik de kant op en droog mijzelf af het mijn t-shirt. Daarna doe ik mijn kleding aan en het vest dat ik gelukkig gekregen had. Zonder shirt overleef ik het nu wel. Ongemakkelijk blijf ik even op de kant staan, niet wetend wat ik nu moet doen. Om eerlijk te zijn weet ik de weg naar het kamp niet eens meer. Mijn hoofd begint weer te bonken. Ik begrijp niet waarom ik nog zo goed kan lopen en zwemmen terwijl ik blijkbaar een hersenschudding heb, dat hoor je dan niet te kunnen. Maar de pijn begint nu te spelen. Het voelt alsof mijn hersenen alle kanten op zwaaien. Alles in mijn hoofd doet zeer. Ik zak op de pijn en grijp mijn hoofd vast met beide handen. De pijn is onverdraaglijk.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld