Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn nervositeit was iets wat ze nog nooit bij hem gezien had. Hoe hij stappen voortzette en hoe hij steeds sneller begon te praten, was geheel nieuw voor haar. Daarbij had dit gesprek een vreemde wending. Hij had verteld dat hij een relatie had met de zuster van Jack en nu vertelde hij haar in angst dat haar vriend niets van zijn bloedeigen zuster afwist. Ze stond in tweestrijd of ze akkoord zou gaan met de verplichting tot zwijgen. Hoewel ze een goede daad zou verrichten door zich stil te houden over hetgeen wat haar zojuist verteld werd, had ze moeite met de plicht daadwerkelijk uit te voeren. Adoria vroeg zich af of Jason het überhaupt waard was. Dagenlang werd ze uitgemaakt voor leugenaar, bedrieger en noem zo maar op en dat enkel vanwege de naam die ze bij zich droeg. En tevens durfde hij haar om een gunst te vragen. Volgens hem was ze niet te vertrouwen, maar waarom nam hij dan wel de moeite om het woord zwijgplicht één van de belangrijkste rollen te geven in hun conversatie? Daarbij had ze moeite met het feit dat ze zo'n 'geheim' moest verzwijgen voor Jack. Wat hij haar verteld had, was niet niks. Het was het bestaan van Jack's zuster waar Jack helemaal niets van afweet. Waarom zou hij en zijn ouders zoiets verzwijgen voor hem? Wat was het wat hij absoluut niet mocht weten? Ze vond het maar een vreemd verhaal.
Mijmerend schudde ze haar hoofd. They can't be trusted. They are all liars, cheaters, serial killers and supernatural monsters. Met veel moeite probeerde ze zich bezig te houden met de situatie die nu bezig was, maar haar emoties veranderden dusdanig dat ze haar gehele controle verloor. Woede, onbegrip en verwardheid stroomde jachtig door haar lichaam en nam binnen een paar seconden haar gedachtes, gevoel en gedrag over. Haar uitstraling was niet somber, maar verbolgen en ze toonde geen medelijden, maar wanbegrip. '’You make me look ridiculous in every way. You called me a liar, a cheater and you tried to convince me that vampires can’t be trusted. And still, you dare to ask me a favour. What the hell is wrong with you, Jason?’’
Onbewust had ze haarzelf gepijnigd met de glasscherven in haar hand. De pijn was nauwelijks te voelen, gezien haar vampirisme, maar het vrijgekomen bloed zorgde voor twee bloedrode plasjes onder haar handen. Het was een pijnlijke aanblik, doch had het een kalmerend effect op haar. Haar woede in haar gelaatsexpressie verminderde, onderwijl ze haar handen schoonlikte en hem aankeek voor zover dat mogelijk was.
''Tell me, mr. Black. Why would I choose you above Jack?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De woede die ze aan hem onthulde kwam hard aan. Secondenlang leken haar ogen te bestaan uit enkel vlammen, een aangezicht zo onvermoed dat ze Jason sprakeloos wist te maken. De glasscherven in haar handen sneden door haar huid met het bloed vloeiend langs de verwondingen. Haar handpalmen begonnen geheel rood te zien van de vloeistof, maar anders dan zijn verwachtingen, maakte geen kreun van pijniging zich kenbaar. Haar gezicht bleef onbetrokken en zelfs bij het voelen van het opensnijden van haar handpalmen, was geen overblijfsel van lijden opgedoken. De marteling bleek aan haar strakke gelaat niet meer te zijn dan een dagelijkse bezigheid.
"I'll have to explain it eventually and I know he'll be mad at me, but that's not the point, Adoria," sprak hij na een kortdurige stilte. Het heen en weer ijsberen probeerde hij te laten, zijn ogen gegaan langs elk persoon in de omgeving om zichzelf af te leiden van de ontstane bende in zijn hoofd. Wantrouwig begon hij absoluut wel te worden. De schimmen die hij kon vinden bekeek hij elk paranoïde, alsof zijn vriend elk moment uit de menigte tevoorschijn kon komen om het gesprek tussen hen beide mee te kunnen krijgen. Hij zocht overhaast naar het gezicht van Jack, maar alles dat hij kon weervinden waren onbekenden. Cirkelend rondom de verschillende podia om van de muziek te kunnen genieten. Het haalde het gevoel van spionage niet weg, alhoewel het hem ietwat rustiger kon krijgen om zijn aandacht terug te brengen naar Adoria.
"You out of all people should know by now how he deals with stuff around his family. Do you think it'll be different, after he finds out there's been lied to him for over fifteen years?" De onrust in zijn lichaam bleef bestaan, kenmerkend aan zijn impulsieve handelingen en de onderzoekende blikken die hij rond liet gaan. Een fles alcohol werd in no-time aan zijn lippen gezet al was het om zijn denkbeelden te vertragen. "The only contact he has now is probably the alchemist in town, who's a friend of ours. With some luck, once in a while he doesn't refuse to text his fam back, only containing the fact that he's still alive. He blocks everything out of his life as always."
Zijn wanhoop bleef onverborgen. Jason's pupillen scanden voor de zoveelste keer de omgeving, maar desondanks was het zijn vastberadenheid dat al het andere overtrof. Zijn overtuigenis over hoe het af zou lopen was onveranderlijk. "If he finds out about this, he'll go insane. You know he will," opperde hij. "I know it's unfair he doesn't know about Kristina, but what else can we do? Tell him he has a sister no one told him about and just sit here, waiting until the time arrives and Jack's going to kill his own father out of hatred?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze probeerde te luisteren, maar naarmate hij langer aan het woord was, hoe dromeriger ze werd. Jason had hoe dan ook gelijk. Gisterenavond had ze zijn geheugen voor een deel gewist om zijn glimlach op zijn gezicht weer te kunnen beleven, wetende dat hij het niet fakete. Hij had geen zorgen meer aan zijn hoofd zoals ze dat had aangeboden. Als ze hem zou vertellen dat hij een zuster had, zou hij inderdaad van het pad afraken. Jarenlang werd het voor hem gezwegen en zijn kennende zou hij dat nooit accepteren en weer verder leven alsof, wat er gezegd werd, niet voor hem van belang was. Het zou zonde zijn als ze zijn geheugen had gewist voor maar één dag resultaat. Daarbij wilde ze hem niet tot last zijn en was Jason degene die er op ten duur over zou moeten beginnen. Hij was degene die het wist en dus was het zijn taak om het geheim openbaar te maken in een ruimte waar Jack aanwezig was en waar hij zijn woorden goed kon verstaan.
Weerbarstig vermeed ze haar twijfels en zorgen door van hem weg te lopen. Een laatste blik gunde ze hem nog, maar meer aandacht, die enkel gericht was op Jason en zijn verhaal, schonk ze niet. Ze was er onderhand wel klaar mee om geconfronteerd te worden met woorden uit het verleden en uitspraken die er nu aan toe deden. Het bracht te veel verwarring en nadenkkosten met zich mee waar ze, zeker nu, geen behoefte aan had en die ze het liefste uit de weg wilde gaan. Doch kwam ze niet verder dan een paar stappen. De gedachte dat ze achtervolgd zou worden door desorganisatie, zette een halt aan haar deftige looppassen en liet haar ontwaken uit haar gedachtes waarbij ze weer terugkwam in de realiteit. Het was onmogelijk om de gehele situatie te negeren. Vroeg of laat moest ze antwoord geven, ongeacht haar staat.
Adoria schudde zwak met haar hoofd vooraleer ze zich omdraaide, De houding die ze aannam was ietwat twijfelachtig en ze straalde geen zekerheid uit, maar ze had geen spijt van het antwoord dat ze wilde geven. ''You're right. I'll keep myself quiet, but only if you put a stop to all those miserable pronunciations. I might be a vampire, but I am not a liar.'' Wanhopig bekeek ze hem aan. ''What is it that I have to do to make you stop thinking I am as bad as you think I am?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De moeite die hij deed zodat hij zijn aandacht er goed bij kon houden, werd traagzaam afgebroken. De alcohol vloeide door zijn lichaam bij elke keer dat hij de fles whiskey aan zijn lippen deed belanden. Zonder mate werd het scherpe spul naar binnen gewerkt. Achteloos voerde hij zichzelf dronken, alhoewel het hem niet meer dan normaal gesproken het geval was, kon schelen. Alles kunnen vergeten door middel van de sterke drank klonk immers als een beter idee dan lopen te stressen over een geheim dat hij al langer dan had gemoeten, binnen had houden.
Adoria's manier bleek echter anders te zijn dan de zijne. Zij besloot stug van hem weg te lopen, geen enkele keer naar hem omgekeken op een paar seconden na. De blik die hij toen opving had hij zeker verdiend. Jason kon toegeven dat hij geen gemakkelijk persoon was, maar anders dan van het probleem weglopen peinsde hij er eerder over. Zijn gedachten gingen over en over naar het probleem om het op te lossen. Bij haar had hij niets anders gemerkt dan de woede, net als het uiten van haar gevoelens door daden. Hij noemde haar gedrag ronduit zwak en slap. "I thought you weren't scared of anything?" murmelde hij binnensmonds, zijn gelaat zuchtend van haar afgewend. Haar nakijken liet hij onderhand achterwege; haar doen en laten vond hij zo vreemd en onvoorspelbaar dat hij nooit wist wat hij er eigenlijk mee moest. Vandaar dat zelfs toen hij het geluid van haar stappen niet meer kon horen, hij niet meer dan een wenkbrauw ophaalde vanwege de vraagtekens in zijn hoofd.
"What are you asking from me?" Afgrijzend hief hij zijn hoofd op om vervolgens haar achtergrond in zijn zicht te laten. De rest vermeed hij, voornamelijk uit koppigheid. "To play one big, happy family with you, Jack and Tyler?" Een spottende lach rolde over zijn lippen. Zijn protest werd als een gewoonte gevormd, maar tegen de tijd dat hij verder wilde spreken, werd zijn mond gesnoerd. Een opmerking die hem niet aanstond, noch toeliet. Zijn stalen gelaatsexpressie vertelde genoeg over zijn meningen. De schim die Adoria voor moest stellen schouwde hij vanaf die tijd pas weer aan, enkel nu met een doel. Een doel dat ondanks zijn haatgevoel bereikt moest worden. Zij kon hem verlossen van zijn schuldgevoelens en bovenal; Jack iets goeds in zijn leven brengen uit alle leugens van zijn vader.
"Help me to find her."

---

Een lichte stilte viel vanaf de andere kant van de lijn. Seconden verstreken waarop hij enkel zweeg, afwachtend de iPhone aan zijn oor gehouden. Voor zijn gevoel duurde het minuten vooraleer hij het antwoord kreeg waar hij op zat te wachten. Of beter gezegd; de stem die hij hoopte te horen door de kleine speakertjes.
"Nothing much. That stubborn father of yours wouldn't listen to me, so I've drugged him. Sorry 'bout that by the way."
"I don't care what you had to do. It even surprises me you didn't already attempted to kill him yet." Van zijn ondertoon viel de bespotting af te leiden, maar zo ook zijn ergernissen. Toch probeerde Jack het luchtig te houden en beet hij op de binnenkant van zijn wang om al het andere binnen te houden. Sydney was niet degene die hij moest uitschelden vanwege Nathan's gedrag, hoe erg hij het ook nodig had. "What about his sentence?"
"I managed to keep him out of jail, but next time, even I won't be able to make a difference when it comes to his prosecution. The cops aren't exactly our friends at the moment."
"They've set a bail, didn't they?" vroeg hij gelijk, horende aan haar gezucht dat er nog iets anders bij kwam kijken, en er iets was dat ze tot nu toe voor hem had verzwegen. Haar gezicht niet kunnen bekijken bracht geen verwarring met zich mee. Jack kende haar al jaren, wat voor hem lang genoeg was om te weten hoe ze in elkaar zat. Haar gezwijg gaf alleen aan dat ze zat te dubben hoe ze iets moest verwoorden, ofwel de overweging of ze het überhaupt los moest laten. Normaliter praatte ze zoveel dat hij haar soms het liefste wilde ontwijken. Gedaan alsof hij haar diepe zuchten niet gehoord had, maakte hij wederom zijn stemgeluid hoorbaar. "How much?"
"$2500, since it's the seventh time this year he got arrested. You were lucky though. I've made a deal, otherwise it could've costed you somewhere around four grand."
Het laatste overblijfsel liet hij nonchalant uit zijn handen glijden, gevolgd door het terechtkomen op de grond. De rommel die hij veroorzaakte keek hij verder amper naar om. Het gemis van de rook vormde het enige dat hem werkelijk kon boeien en, eerder dan zich zorgen te maken over de peuk in het gras, bleven zijn denkbeelden voor even bij het pakje sigaretten. Het pakje dat compleet leeg bleek te zijn; daarbij niet veel later naast zijn schoenen in het gras te vinden was.
"Tell them to charge me. You've got everything you need, and I'll make sure they get the money in a couple of days," vertelde hij haar nalatig, zijn hoofd van elke aanwezige afgewend. Dat hij de overige tijd liever kijkend naar de vrolijk dansende menigte doorbracht viel wel te verwachten. Jack hoefde tevens niet elke seconde aan te kijken tegen het gelaat van Adoria's broer, noch die van Emily.
"I will. Just promise me to hold on to your part of the deal, Jack. We can't have anyone sneaking around the storage while the festival takes place. It can get us all killed," deelde ze hem mee. Hoe kil ze tegen hem sprak kon hemzelf op bepaalde momenten verbazen, maar buiten dat vertrok hij geen spier. Het feit dat ze zich aan de afspraak had gehouden vond hij het enige belangrijke. Zijn commentaar over haar doen liet hij verstandig genoeg weg, en hij zette ondanks het weten dat Sydney het niet kon aanzien, een kleine oprechte glimlach op.
"You have my word."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Behoedzaam hief ze haar hoofd op, vooruitkijkende naar de feestende mensen, die de gehele omgeving in beslag namen. Het was een -niet vaak voorkomende- tafereel dat ze in het openbaar dingen besprak waarvan ze wist dat informatie was die niet vrijgegeven mocht worden in de openbare wereld. Echter leek het haar dit keer niet te kunnen schelen. Ze focuste zich te veel op haar eigen gedachtes dan op de mensen die haar mogelijkerswijs gehoord zouden kunnen hebben.
Zijn cynisch gelach stond haar niet aan. Ze wilde erop ingaan, zeggen dat ze bloedserieus was, maar zijn veranderend humeur zorgde ervoor dat ze stil bleef. Kristina?
Hij moest lang wachten op verduidelijking, omdat ze weer te lang moest nadenken over de uitspraak die hij haar had geschonken. Het was onduidelijk hoe ze eruit zag en hoe ze overkwam. Daarmede bevond Rusland zich aan de andere kant van de wereld. Het zou haar ontzettend veel moeite en tijd kosten om Jack’s zuster te vinden in een menigte van miljarden mensen. Jason wist niet waar ze schuil hield; ze kon overal en nergens zijn, wellicht was ze zelfs dood. Nochtans was het vinden van Kristina haar enige redding om de band met Jason te kunnen verbeteren. Ze hield niet van zijn handelingen, zijn binnenkant in het algemeen, maar door een band te creëren met Jack’s vriend, kon ze de gehele sfeer in het huis herstellen. De ontdekking van Jason’s geliefde zou wel eens de hele sfeer kunnen veranderen op een positieve manier. Jack kreeg de kans om een familielid te hebben die van hem hield en hem kon helpen met het ‘gevecht’ wat hij voerde tegen zijn vader en daarnaast zou Jason stoppen met zijn jacht naar jongedames, want degene waar hij echt van hield, had hij weer terug in zijn leven. Wederom zat ze in tweestrijd met haar gedachtes. Was Jason de tijd die ze erin zou steken wel waard? Nee, dacht ze, maar Jack was het wél waard.
Ze had zich onderwijl neergezet op een houten stoel, die te vinden was voor een houten balk. ‘’Give me a description of her appearance and inner and I’ll help you finding her.’’

-----

Uit nieuwsgierigheid begon hij het telefoongesprek van Jack af te luisteren. Zijn afluistermethode werd enkele keren verstoord door het helse lawaai wat men maakte. Hun geschreeuw was te fel waardoor hij niet meer in staat was om het antwoord te kunnen verstaan. Echter wist hij van zichzelf dat hij in ieder geval het belangrijkste deel opgepikt had. Er werd hem verteld dat niemand rond de schuur aanwezig mocht zijn dus het was voor hem wel duidelijk geworden dat hier iets gaande was. Hij was hier niet gekomen om heel de avond en nacht te gaan feesten op een idioot klein stuk terrein; hij was hier om een taak te verrichten en Anicetus wilde weten was. Hij kon zijn nieuwsgierigheid moeilijk in bedwang houden; die ene taak kon er weleens voorzorgen dat zijn band met zijn zuster á la minute verbroken werd als hij haar vertelde wat hij zojuist gedaan had. Hij was er heilig van overtuigd dat hij niet degene was die Jack uiteindelijk zou vermoorden, maar Adoria degene was die hem uit verraad, verdriet en bekwaamheid om het leven zou brengen.
Toen hij niks meer hoorde aan de andere kant, wendde hij zijn blik af. Het was zijn plan om te kijken naar de enorme chaos die men zelf gecreëerd had door afval te laten slingeren en te dansen alsof ze een stel beesten waren, maar hij keek in plaats daarvan recht in het gezicht van Jackson. ''Where were you?'' mompelde Anicetus zuchtend. ''I got distracted by your sister and her friend.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een antwoord liet erg lang op zich wachten, hoezeer er geen echte stilte plaatsvond in de tussentijd. De muziek denderde door de omgeving en kwam zo ook in zijn oren terecht. Geroep vulde het festivalterrein, luid gezang werd onachtzaam uitgebracht en de beat dreunde op een plezierig niveau door. Elkander op het grote stuk grond leek zich te prima te vermaken. Hijzelf had het er moeilijk mee om zijn vrolijkheid naar boven te laten komen. Grotendeels kwam het door het verleden, al kon hij toegeven dat hij zich veel meer op zijn gemak had kunnen voelen als Jack's vriendin niet in zijn zicht was geweest.

"I'll tell you everything I know about Kristina."
Hulp krijgen ging hij normaliter uit de weg. Adoria wilde hij tot geen uitzondering maken nadat ze toestemde, maar ditmaal liet hij het echter toe. Zij was tenslotte mogelijk de enige persoon die hem verder kon helpen met de zoektocht naar het verdwenen meisje. De vampier tegenover hem kon zijn laatste kans zijn om haar ooit weer in haar ogen te kunnen kijken. Geen woord werd er dan ook vuilgemaakt aan zijn afschuw voor het geholpen worden; enkel een kleine knik bracht hij voort als teken van dankbaarheid, de rest hield zich bij Jason zelf angstig kil. "Wait.. maybe I can find a picture of the competitions," suggereerde hij, zijn mobiel uit zijn broekzak gehaald. In dat opzicht was hij altijd al compleet anders dan zijn vrienden geweest. Hij hield herinneringen bij zich, ofwel in zijn fotogalerij als afgedrukte foto's en brieven. Elk had hij bewaard uit angst om het te vergeten, mocht hij ooit gedwongen worden zonder een geweten de wereld rond te wandelen. Vele dingen die hij graag achter zich had willen laten spookten dan wel door zijn hoofd, want hij wilde zich alles kunnen bedenken. Zichzelf van zijn ervaringen laten ontdoen was een idee dat nooit in hem op was gekomen, en daarbij ook nooit redelijk voor hem zou klinken.
Verdiept in de foto's die hij voor zijn ogen langs zag komen, liet hij zijn lichaam achteruit tegen de bar aan leunen. Het beeldscherm viel af en toe lastig te zien vanwege de voorbij komende lichten maar, ondanks dat het soms lichtjes geblokkeerd werd door de spotlights, kon hij de foto waarnaar hij zocht weervinden. Nog altijd staande tussen een van zijn eerste foto's op zijn mobiel. Haar gedaante evenzeer als die van Jack kon hij er voor het publiek zien staan, een glimlach op haar gezicht die hij nog uit duizenden kon herkennen. De uitstraling kon hij moeiteloos onderscheiden van de rest. Kristina's ogen waren vermakelijk gericht naar de camera bij het nemen van de foto. Het deed hem denken aan hun ontmoeting van jaren geleden, toen hij haar nog werkelijk voor zich kon zien veeleer dan haar in een plaatje op te moeten zoeken.
Het meisje bleef hij in alle rust over en over bekijken. Zijn mond vormde zich langzaam tot een glimlach, klein en ergens gelukkig. Zijn houding bleef zolang stil. Geen beweging werd er gemaakt, totdat hij uiteindelijk de moeite nam om zichzelf overeind te duwen en de iPhone aan Adoria te overhandigen.
"You tell me if I'm going insane for seeing the similarities between 'em two. Except for their eyes of course."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You're asking a lot of me. I hope you're aware of that,'' mompelde ze en met tegenzin nam ze de telefoon in handen. Haar oog viel meteen op de dame die afgebeeld stond op de foto.
''She's beautiful, though. I totally get why you felt for her.'' Haar ogen waren werkelijk prachtig en, hoe erg ze het ook vond om Jason gelijk te geven, was het wel degelijk waar dat ze enorm veel op haar broeder leek. Ze had dan wel niet de vele moedervlekken op haar gezicht of de donkerbruine ogen van Jack, maar voor de rest kon men met gemak zeggen dat Kristina de vrouwelijke versie was van haar broeder.
''I just hope you can understand I cannot promise to bring her back.'' Hoeveel tijd zou de zoektocht niet in beslag nemen? Eén jaar, mogelijkerwijs zelfs tien jaar? Ze begon steeds harder te twijfelen of ze wel het juiste had gedaan door te zeggen dat ze in staat was om haar op te kunnen sporen en ze doodleuk 'ja' zei op zijn vraag, net alsof het haar niks kon deren. Hoe moest ze in hemelsnaam een jongedame vinden, die toevallig Kristina Ivashkov heette en het uiterlijk had als die op de foto's?
Ze vergrootte de foto waardoor haar hoofd als het ware werd ingezoomd. Aandachtig bestuurde ze haar gehele facade. Het was te verwachten dat ze dat beeld niet jarenlang bij zich kon dragen. Ze moest dus wel in het bezit zijn van foto's. Foto's die ze tevoorschijn kon halen wanneer ze dat wilde en ze, in tegenstelling tot nu, niet afhankelijk was van een ander. Doch ging ze niet vragen of hij de foto's naar haar door wilde sturen. Dat zou op een ander moment nog wel kunnen. ''But I'll do my best,'' zei ze, elk woord menend alsof ze een belangrijke uitspraak deed tegenover de -oh zo bekende- Napoleon. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht waarna ze opstond en de telefoon aan hem overhandigde. Ze wilde haar arm om hem heen slaan om begrip te tonen en de sfeer ietwat te verbeteren, maar ze realiseerde zich al snel dat ze nog gehaat werd door Jason. Vandaar dat, toen ze zijn schouder aanraakte met haar hand, ze zich al meteen terugtrok en onschuldig wegkeek. ''So how did guys met each other?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► A couple months later..

Tergend bevonden zijn handen zich om haar nek. De druk die hij erop zette vergrootte zich met elke voorbijgaande seconde, maar geen spoortje van twijfel was bij hemzelf weer te vinden. Geen spraakzaamheid kwam naar voren bij het uitleven van zijn gedachten die hem tot nu aan toe gekweld hadden. Zijn lippen bewogen zich amper en stonden stijf op elkaar alsof hij de mogelijkheid om te spreken nooit had gehad. Het genot voelde hij desondanks van binnen branden, vermaakt aangehoord hoe de jongedame enkele kreunen losliet. Het gesmeek voor haar leven volgde. De tonen waarmee ze het naar buiten probeerde te brengen maakte echter weinig meer bij hem los dan een minuscuul kleine grijns, wellicht een glundering in zijn ogen, maar met zijn gelaat tot staal gemaakt bedekte hij elke weg die haar naar zuurstof kon leiden.

► Three days earlier..

Zijn blik liet hij vergenoegd over haar heen gaan. Haar prachtige ogen die terug in de zijne keken ging hij al grijnzend voorbij, ook haar rondingen liet hij niet onbekeken achter en met plezier keerde hij uiteindelijk weer terug bij haar gezicht. Het was een raadsel hoe ze hem vrolijker wist te krijgen dan normaal het geval zou zijn geweest. Adoria's gedaante voor zich zien was alles dat hij nodig had om een glimlach op zijn gezicht te vertonen. Een oprechte, grote glimlach zoals hij vaak bij zich droeg zodra hij aan haar zijde was. Opmerkelijk werd het dan ook eigenlijk wel dat hij op deze avond vaker zijn vrolijke glimlach liet verwateren, en hij soms geneigd was zijn mond simpelweg dicht te houden.
"You know.. My birthday is coming up. Next week actually." Al zuchtend plaatste hij zijn handen in het zand. De kou die ervan afstraalde vond hij op de een of andere manier prettig aanvoelen, zeker na het warme weer van de laatste dagen. Bovendien deed het hem denken aan zijn thuisland, in de tijd dat hij er rond had gelopen en niet anders kende dan de koele buitenlucht. "Would you like to go out with me in the evening?" vroeg hij, haar ogen opgezocht in de schemeringen. "We can do anything you'd like. As long as you're there, I'm happy."
Verjaardagen waren geen gebeurtenissen waar Jack altijd naar uit keek. Vroeger kon hij zich er tijdenlang op verheugen, zo ongeduldig dat hij zelfs op een kalender aftelde tot de dag dat hij zichzelf een jaar ouder kon noemen. Nu wilde hij niets liever dan dat de dag aan iedereen voorbijging zonder enig benul. Adoria wilde hij daarentegen niet teleurstellen met leugens over een dag die hij graag wilde vergeten. Het zou gewoon kinderachtig van hem zijn, ondanks dat het zijn eigen keuze was geweest. Als hij het dan toch moest vieren, deed hij het liever met de persoon waar hij het meeste om gaf. Een dag, ofwel nu een avond, spenderen met Adoria klonk ook zeker goed in zijn oren. Met een beetje geluk kon het zelfs eerder voelen als een soort date in plaats van zijn verjaardag.
"We could go to the movies, or... I can take you out to dinner?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hagel en regen striemden de bossen en de wind gierdedoor de bomen. Een naargeestige sfeer hing in de omgeving door het belabberde weer en een ongelooflijke en pijnlijke stilte. Voor het eerst sinds tijden regende het zo hard dat men aan de kou en natheid in het plaatsje Mystic Falls moest wennen. Haar doorweekte haren werden door windvlagen naar achteren geblazen toen ze rende door de bossen. Kletsende geluiden kwamen vrij bij het contact van haar zool en de modderige plassen beneden haar. Het voelde buitengewoon vies aan en het idee dat ze vast zou komen te zitten met haar voet, kwam vaker aan bod dan zou moeten. Doch hield ze haar aandacht er niet veel bij. Dat een bekende haar achtervolgde en haar wilde omleggen, baarde haar meer zorgen. Ze had van een sympathiek persoon een monster gemaakt. Hij moordde, joeg en gooide zijn leven om en dat was allemaal te danken aan haar eigen stommiteit. Dit was haar karma voor al haar zonden.
Ze rende en rende totdat ze struikelde over een stompzinnige en reusachtige tak. Haar hele lichaam viel op de grond, rechtstreeks in het mengsel van water en aarde. Een lange kreun verliet haar lippen, terwijl ze een paar seconden bleef liggen vooraleer ze zichzelf overeind hielp. ''Please, have mercy on me.''

► Three days earlier..

Dromerig tuurde ze in de verte. De zonsondergang was werkelijk prachtig en juist dat zorgde ervoor dat, hoe onmogelijk het ook voor haar klonk, ze haar aandacht er niet altijd even goed bij kon houden. Alsof ze geobsedeerd was door het licht dat de zonnestralen gaven. Toen ze zijn stem voor het eerst weer kon horen, ontwaakte ze uit haar gedachtes en keek ze direct naar Jack's blik. ''Of course I want to spend the evening with my birthday boy,'' lachte ze, alhoewel zijn voorstellen maar vreemd in de oren klonk. Hij leek heel serieus te zijn over zijn uitspraken, doende alsof hij geen idee meer had dat ze niet zoals hem was, maar ze zag er de lol wel van in. ''You know you can't take me out to dinner, unless you've got some blood to serve. If I were human, I would definitely say yes to your suggestion, '' zei ze. ''Though going to the movies sounds good to me. Watching a romantic movie with my handsome boyfriend is a thing which is al also standing on the top of my bucketlist.'' Zorgzaam legde ze haar hand op zijn bovenbeen, hem aangekeken met een lieflijke glimlach. ''We'll just watch or do anything you like. I probably won't even pick up the storyline of the movie.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
►Het zwijgen werd hem wederom opgelegd. In alle stilte vestigde hij zijn blik op de verlichte horizon, compleet met de golven die met licht geruis aan het strand kwamen. Hij vond het er mooi, noch rustgevend, om er te zitten. Het bood hem een uitvlucht die niemand anders hem kon bieden - op uitzondering van het meisje waar hij het meeste om gaf. Haar lach alleen al aanhoren zorgde voor een grijns van oor tot oor. "You know, birthday boy isn't so much of a party person when it comes to his own birthday," grinnikte hij. "But I'd love to go out and spend the time with you though." Langzaamaan pakte zijn hand al blindelings de hare vast. De ideeën die hij naar boven had gebracht voor de avond waren ook naar zijn mening niet de beste. Het was aardig standaard als iemand het aan hem vroeg, en het commentaar van Adoria kon hij ook wel aan. Hij had door dat niet elk meisje van chique dingen hield, maar verschillend met de anderen sprak ze het anders uit. Haar achterliggende reden drong eerst zelfs nog amper tot hem door. Pas nadat het zich in zijn hoofd herhaalde en hij zijn gestokte adem weer op gang kreeg, begon het helder te worden wie hij nu werkelijk naast zich had zitten.
Gestamel rolde wat wantrouwig over zijn lippen, indien hij het probeerde te bevatten. "You're a-" Onmiddellijk verviel zijn lach, gebleken alsof het voor geen enkele seconde op zijn gelaat had gestaan. Zijn gezichtsexpressie verhardde zich en in een fractie was het niet meer de oceaan waar hij zich op had gefocust. Het zand onder zijn lijf werd waar het terechtkwam, vooraleer hij zijn hoofd traagzaam ophief en recht in haar ogen keek. De ongelovigheid vervaagde met al het andere dat momenten geleden nog door hem heen raasde. Vijandigheid straalde van hem af, maar eerder dan een ander woord uit te spreken, bleef hij onbeweeglijk zitten. Voor kort, overigens, want zijn arm reikte in slechts één beweging naar haar nek.
Ongenadig klemde hij haar vast. Zijn eigen lichaam werd samen met zijn rechterarm en elleboog de houvast, waarmee hij haar in de positie bracht dat ze zowaar geen kant op kon. Ruwweg werd haar rug tegen zijn borstkas gedrukt. Het gewicht van hemzelf blokkeerde haar zodanig dat ze zonder moeite te doen, lastig uit zijn greep kon ontsnappen. Desondanks besefte hij zich dat hij weinig kans maakte zonder zijn wapens. Het geweten dat ze door het bovennatuurlijke meer kon dan een normaal persoon, maakte dat hij gehaast zijn lippen naar haar oor bracht en zich voorbereidde op een hevig gevecht.
"I should've known all along. It was too good to be true, wasn't it, princess?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
• Een bizar tafereel speelde zich af op de luisterrijke stranden. Zijn terughoudendheid kwam geheel uit een onverwachtse hoek en het was dan ook ongebruikelijk toen hij haar keel beetpakte en ze grof klem gezet werd. Het was geen spel meer zoals ze in eerste instantie dacht. Het was onbetwistbaar dat hij zijn daad verrichte met een andere bedoeling dan een minnespel. De manier waarop ze daarvoor bekeken werd, vol afschuw en vijandigheid, zei genoeg dat ze duidelijk iets verkeerds had gezegd of gedaan. Wat het was, was echter een raadsel voor haar, want naar haar zeggen had ze niks uitgesproken wat de kwade kant op leek te gaan.
Totaal verbijsterd door zijn stevige houdgreep en de kracht die hij uitoefende op haar nek, greep ze uit reflex zijn rechterhand vast. Normaal gesproken zou ze haarzelf vrijlaten uit een houdgreep, ongeacht wie haar beethad en hoe ze het moest doen, maar ze zat in een schoktoestand. Het enige wat ze kon doen, was het vasthouden van zijn hand en het creëren van een enorme chaos in haar gedachteomgang.
Toen ze zijn ademhaling nog harder kon horen gaan, kwam er pas beweging in haar. Ze schudde haar hoofd voor hoeverre dat kon, fronste en sprak. ''What's wrong with you, Jack? I never said -'' en ze zweeg. Alle herinneringen die ze hier hadden beleefd op haar eigen verjaardag, waren langzaam teruggekeerd in haar frisse geheugen. Pas nu kon ze een beeld schetsen van het grote misverstand waar ze zich nu in bevond. Het was geen getrokken conclusie waarvan ze wist dat juist die enkele woorden het antwoord vormde op de belangrijkste vraag. Wél was het een mogelijkheid voor een antwoord. Ze had zijn geheugen gewist, hem verteld dat hij alle geestdodende dingen moest vergeten en ze had er niet bij stilgestaan welke gedachtenissen hijzelf als vervelend beschouwde. Het was volkomen absurd dat hij de gebeurtenis waarbij hij achter Adoria's geheim kwam, deugdelijk vond. Ze kon zich moeilijk verplaatsen in een menselijk ander, maar zelfs dit kon zij nog begrijpen. Ze was stompzinnig bezig geweest. Hoewel ze haarzelf meerdere keren gewaarschuwd had voor de gevaren, negeerde ze haar eigen stoptekens waardoor ze nu slachtoffer werd van een schandalige aangelegenheid. Nooit had ze gedacht dat ze van vriend naar vijand ging in zo'n korte tijd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Het lichaam van een levend persoon, dat in enkele minuten transformeerde tot een onbezield gestalte. Een voorwerp dat niet anders kon dan doodstil blijven op de plek waar hij het wilde hebben. De zwakte overheerste het lijf compleet. Geen spier werd vertrokken in de tijd dat hij het zonder enig schuldgevoel op de grond dumpte. Klanken van haar gekerm vergingen evenals elk ander geluid dat doorgaans zich een weg naar zijn gehoor baande. Tegenstribbelingen van net waren verleden tijd geworden en, al met al, kon hij beweren dat alles naar plan verliep.
Een zucht ging over zijn lippen. De hulpmiddelen die hij met zich mee had gebracht naar de donkere, verlaten steeg waren inmiddels in zijn rugzak te vinden. Wat hem bezielde om liever simpele wapens mee te brengen dan te gaan voor de collectie in de kelder van het studentenhuis, kon hij zelf ook niet bedenken. Enkel een stevig touw, een mes en een honkbalknuppel kon hij tot zijn bezittingen voegen. Desondanks hield geen tegenslag hem ervan weer om het erbij te pakken en zijn gedachtengang voort te zetten, zoals tot nu toe zijn instinct was geweest.

I'm waking up, I feel it in my bones
Enough to make my system blow
Welcome to the new age, to the new age
Welcome to the new age, to the new age

Whoa, oh, oh, oh, oh, whoa, oh, oh, oh,
I'm radioactive, radioactive
Whoa, oh, oh, oh, oh, whoa, oh, oh, oh,
I'm radioactive, radioactive

Het meisje ontdeed hij van haar schoenen. Grof haalde hij ze van haar voeten vandaan, waarop hij de pumps naast zich op de grond neer liet vallen. Het veroorzaakte getik nam geen zorgen met zich mee en mede doordat hij in zijn geheel eigen wereld zat, maakte zich geen stress kenbaar. Daarentegen. Het touw dat hij door zijn handen liet glijden kon hij vreedzaam rond haar enkels binden, met niets anders behalve een ijzersterke blik. Enkel het betrappen van het zachte gemurmel dat hij uitsprak tijdens zijn bezigheden kon zo nu en dan zijn aandacht van het karwei afleiden. Voor de rest had de onbekende al zijn interesse gewekt. Haar figuur werd gefascineerd bekeken door zijn ogen, met hier en daar een kleine kerm van tevredenheid. Alhoewel hij moest toegeven dat hij haar gekrijs heel wat vermakelijker vond, nam hij genoegen met een doodstil individu als de jongedame aan zijn voeten. Met haar zeventien - hoogstens negentien - jaar wist hij er een goede uit te pakken. Haar donkere haar viel met lange, stijle lokken over haar schouders. De glans kon hij in het donker van de nacht nog waarnemen, maar het waren haar ogen geweest die hem naar haar toe hadden gelokt. Overigens vond hij haar in principe wel een plezierig lijk om naar te kunnen kijken. De angstige en wanhopige blik was als het op hemzelf aankwam, goud waard.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De moddervegen veegde ze ruw weg uit haar gezicht waarna ze verder het bos in rende. Het donderde en bliksemde, gepaard gaande met regen die nog sneller en harder uit de hemel kwam vallen. Het vieze weer liep parallel met het tafereel wat nu gaande was. Vrees, gejaagdheid en somberheid achtervolgde haar bestaan.
Zwaar ademhalend rende ze het pad af. Een vreemdeling had haar de aanwijzing gegeven dat een jongeman, die verdomd veel op Jack leek, de noordelijke kant opging. Het was niet zeker dat de man Jack gezien had of dat hij een leugen verzon om van haar wanhoop af te raken, maar ze ging nu niet meer op zekerheid af. Ze kon beter de man zijn aanwijzingen volgen dan thuiszitten en het afwachten.
Ze was zo erg verzonken in haar gedachtes, dat ze onbewust een ander gedaante omver rende. ''Fu-'' jammerde ze, maar binnen een fractie van een seconde verloor ze haar spraak toen ze oog in oog kwam met het lichaam onder haar. ''Brother?'' vroeg ze, zich verbaasd over het feit dat ze hem nog in de duisternis kon herkennen en dat ze juist hem had omver gelopen. Haastig trok ze zich terug, onderwijl hem overeind geholpen. Een korte lach van ongeloof verliet haar mond vooraleer de stilte toesloeg en ze uit het niets brak. De tranen begonnen met het rollen over haar wangen, terwijl ze impulsief zijn lichaam tegen zich aantrok door haar armen om hem heen te slaan. Ze had de verbazing in zijn ogen gezien, maar het kon haar weinig tot niets schelen. ''What's wrong, Ad? Have you been hurt?'' Haar hoofd had ze inmiddels verstopt in zijn nek, hem nog dichter tegen zichzelf aangetrokken. ''No, no it's not like that at all ..'' begon ze. ''I ruined everything and I don't know what I have to do, he's driving crazy and I am not even -'' kermde ze, doorrazend over een uitspraak waarbij ze geen stop nam. Het was dat haar eigen broeder er tussen kwam. ''You need to calm down. It probably won't be as bad as you think it is.''Hij accepteerde haar zoals ze was, geen aandacht geschonken aan haar vulgaire lichaam en kledij. Het kwam zelden voor dat hij ongerust en bezorgd was als zij in het middelpunt van de situatie stond. Vandaar dat ze momenten zoals deze koesterde en apprecieerde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De regendruppels die naar beneden vielen negeerde hij volledig. Het gedonder in de lucht ervaarde hij eerder als prettig dan verstorend, zoals de rest van het stadje Mystic Falls het mogelijkerwijs zag. Slechts zijn hand die hij gaandeweg naar zijn pet liet gaan en deze wat meer over zijn hoofd trok, viel van af te leiden dat hij wel degelijk een hekel aan regen had. De capuchon van zijn hoodie had hij inmiddels zodanig overgedaan dat enkel zijn ogen er nog net onderuit konden komen. Het andere gedeelte van zijn gezicht werd verhuld door de dikke, zwarte stof van zijn vest die eveneens zijn lichaam wist te beschermen tegen het vocht.
Of het hem het doorweekte gevoel van bloed, klevend aan zijn kleding en huid, kon besparen was echter een raadsel. Eentje waar hij hoe dan ook graag een antwoord op wilde vinden. Zijn peinzen over alle andere problemen liet hij gaan en vastbesloten begon hij een knoop te leggen in het touw, gespannen rondom beide enkels van de jongedame. Volgens het 'advies' van de medewerker van de winkel was het materiaal geschikt voor het jagen, wat immers voor Jack een hele andere inhoud had. Ervan uitgegaan dat een meisje van grofweg 55 kilo kon worden gehouden door het touw, schonk hij er geen verdere aandacht meer aan. Het materiaal was hard, ruw en bovenal haast onmogelijk door te snijden. Mocht zijn slachtoffer de wilskracht hebben om bij bewustzijn te blijven dan betwijfelde hij flink of ze een kans op ontsnappen had. Met de snelheid waarmee hij haar op de plaats bracht waar ze behoorde, was het overigens ook een tevergeefse poging geweest. In de tijd van een paar voorbijgaande minuten kon hij al waarnemen hoe ze er als een of ander beest aan een van de lantaarnpalen gehangen werd. De knoop in de ijzeren paal zelf had hij namelijk al uren geleden aangelegd ter voorbereiding. Het scheelde hem niet alleen veel tijd, maar gaf hem ook de paar kostbare momenten die hij koesterde door het bekijken van zijn werk, of zogezegd het grijnzen naar het zinneloze meisje.
"Tick tock goes the clock.." mompelde hij in volle concentratie, het mes gaande door zijn handpalm. "And what now shall we play?" Het scherpe oppervlak sneed in zijn huid. Strepen, ontstaan door druppels bloed die hij over zijn hand liet rollen trokken zijn aandacht. Haast meegesleept door het gevoel van macht en pijn tegelijk. Alhoewel, de grijns op zijn gelaat sprak eerder voor de daad die nog moest komen. Het mespunt richtte hij traagzaam naar de borstkas van de levenloze, onderwijl hij een aantal stappen naar voren zette. "Tick tock goes the clock.. Now summer's gone away?"
Het metaal zette hij ongenadig in haar lichaam. Diepe insnedes werden gemaakt door middel van het wapen, de rode kleur vormde haast zijn gehele aangezicht en langzaam maar zeker zag hij haar ingewanden verschijnen onder de laag huid. "Tick tock goes the clock.. And what then shall we see?" De grijns op zijn gelaat werd met de seconde groter, toegekeken hoe de organen deel bij deel aan het licht kwamen. Zijn stemgeluid klonk schel in het verlaten straatje en op zijn woorden na viel er geen teken van leven te bespotten. Het mes bewoog hij plezierig op en neer, de uitgesproken klanken zacht uit zijn mond gekomen bij het overhoop halen van haar lichaam.
"Tick tock goes the clock..," maakte hij wederom duidelijk, het meisje beroofd van de inhoud van haar lijf. Elk gedeelte liet hij zorgeloos op de ijzige ondergrond vallen. De bloedplas om hem heen groeide en groeide, maar haar organen werden de blikvanger van zijn kunstwerk. Waar hij ook maar keek kon hij ze weervinden, wegrottend op de straattegels naast en voor hem. De bloedrode kleur nam de overhand en de trots op zijn daad liet hij niet onverborgen achter. Zijn tanden ontblootte hij door een grote glimlach.

"That you shall fear me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze nam afstand van hem met als gevolgd dat haar lichaam zich binnen enkele seconden op de vieze grond bevond, leunend tegen een boom. Haar broeder deed precies hetzelfde, bezorgd gekeken naar haar sombere gelaatsexpressie. Ze had het besluit genomen om alles op te biechten, zonder ook maar iets daarvan aan te kondigen. Het was een impulsieve reactie waarvan zij dacht dat dat het juiste was. ''There was one night wherein the past was hunting me down in my nightmares. I slept walk to the forest and spend the rest of my night laying on the ground unconsciously,'' begon ze zacht en onzeker. ''Two stone cold hands brought me back in the real world. My nightmare got wrecked and when I opened my eyes, I could see those eyes starring at me as if I were soms lost girl who strayed from the path. It was Jack who made me awake.''
''We both were dragged trough one night of hell and although he wasn't very attentive, he was able to reassure me. He was kind and open-hearted and before I knew, he kissed me. From then on, we were considering each other as boy- and girlfriend.'' Ze kon de verachting vanuit haar ooghoeken nog van zijn blik aflezen, doch hield hij zich gedeisd. Geen enkel woord bracht hij uit. Wederom showde hij hoe hij haar besluiten respecteerde door zijn best te doen om zijn mond gesloten te houden in plaats van zijn haat te uiten in haar bijzijn. ''I was aware of the dangers. I knew how dangerous it was to have a relationship as vampire with a vampire hunter, but he respected me and he made me feel like I did matter to this world. He made me happy, just like Pedro did.''
''So what happened?'' Hij verbrak de naargeestige stilte die er op dat moment aanwezig was. Adoria had moeite om haar tranen binnen te houden, gezien ze alsmaar weer geconfronteerd werd met haar daden uit het verleden. Alles wist ze op de een of andere manier altijd te verpesten. Alsof dat bij haar hoorde. Somber schudde ze met haar hoofd. Als gevolg barstte ze wederom in huilen uit. ''God, I cannot even stop crying.''
''You don't have to tell me if you don't want to, but know you can trust me. This is our secret.'' Een zwakke glimlach van waardering wist ze ondanks alles zichtbaar te krijgen op haar gezicht. ''Thank you, brother. I appreciate it,'' vertelde ze hem waarna ze één keer diep ademhaalde vooraleer ze verder begon te vertellen. ''We went to the beach when I turned ninety years old. It started nicely. We talked and laughed, but his words turned me on so I basically gave him the signal that I wanted more by kissing him and grabbing his t-shirt -'' Ze beet op haar lip, haar tranen ruw wegvegend van haar wangen. ''He grabbed my hand in a rush, making clear he didn't want to go further. His action was confusing me. It was unclear why he stopped, 'cause I had convinced myself we both wanted to have sex with each other. That's why I pulled his shirt unexpectedly up and that's when I found out about his mutilations on his upper body. It turned out his father has beaten him again.''
''I thought I did right by erasing a part of his memory. I told him he had to forget every moment of the past what bothers or has bothered him in a negative way. However, I wasn't aware of my vampirism. He did have problems with me being a vampire.'' Als vasthoudendheid pakte ze zijn hand beet. Ze had hem nog aangekeken om zijn goedkeuring te zien in zijn blik of door een simpele knik, maar ze richtte zich alweer gauw op haar verhaal. Ze had bijna alles opgebiecht.''Three days ago, he suggested me to take me out for a dinner. I thought he was joking and made clear I couldn't accept his offer, because of my vampirism. The happiness in his eyes faded away and in a fraction of a second, he took hold of me. Since then, I haven't seen him again. I don't what he's doing or where he is, I only know the future doesn't seem so bright as I thought it would be.''

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld