schreef:
Het is misschien gemeen, maar ik wil toch één keer een grap met haar uithalen. Nou ja een grap, een prank. Het is heel gemeen en toch neig ik er naar. Verbaasd kijk ik haar aan en frons mijn wenkbrauwen. "Wat?" ik kijk even naar de dokter die mij nu niet begrijpend aan kijkt. "Wat is gelukt? Waar ben ik?" Een beetje paniekerig kijk ik om mij heen, dan nagel ik mijn blik vast op de dokter. "Uhh oh uh Malia." stottert hij. Hij is niet de beste acteur die er is, maar blijkbaar begrijpt hij het. "Hebben ze je niet gewaarschuwd?" zegt hij nu ernstig en legt zijn hand op haar onderrug. "Er is iets.. Er is tijdens de operatie iets fout gegaan. Het lijkt wel als een soort, een soort resetten. Hij weet wel dat hij ouder is geworden, hij weet wel in welke tijd we leven, maar hij kan zich nog steeds niks herinneren. Ditmaal echt niks. En we zijn er achter gekomen door middel van een testje dat het heel moeilijk is hem nieuwe dingen bij te brengen, zoals jouw naam bijvoorbeeld." Hij kijkt hier nu heel erg ernstig bij. Het is moeilijk om mijn glimlach te verbergen, maar ik doe mijn best. "Wat hebben jullie met mij gedaan?" vraag ik dan zacht. Dan krimp ik in elkaar, geen toneelspel meer. Mijn hoofd begint weer harder te bonken. Direct laat ik mijzelf weer in het kussen vallen en knijp mijn ogen stevig dicht om al het licht, al het beeld, van mij af te sluiten. Ik sluit mijn handen over mijn oren heen en wil niets meer toelaten in mijn hoofd. Alles doet zeer. Alles doet zoveel zeer.