Je hebt nog niet gereageerd op het forum.

Hier komen de laatste 3 forum topics te staan
waarop je hebt gereageerd.
+ voeg shout toe
Cool.dus.niet
Ik geef random sets weg, want vp bday!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.
> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blog statistieken
Vrienden beheer



Topics   Berichten
18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
TMRO☼ If we should die tonight, we should all
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Snapte echt niet wat Alby me duidelijk wilde maken. Klonk echt allemaal heel erg vreemd. Alsof hij het echt over onzin had. Kon best wel dat hij nog last had van het gif van de Griever. Wist niet precies hoe dat ging. Misschien kwamen die waanbeelden ook wel door de injectie die mensen kregen als ze gestoken werden. Wist echter wel, dat mensen al raar deden als ze alleen maar gestoken worden. Konden echt de meest rare dingen doen, gevaarlijk voor de rest van ons?! Daarom had Minho er ook voor gezorgd dat Alby niet meer bij bewustzijn was. Iets wat natuurlijk niet fijn was, maar wel beter voor ons allemaal. Misschien had Alby daar ook wel een beetje last van? Dat hij toch zo’n klap had gekregen, dat niet goed was gegaan. Al leek hij het te meende. Wilde misschien wel dat ik dacht dat hij het meende. Had niet echt een idee. Leek best serieus te klinken. Luisterde daarom ook maar naar hem. Zou ook niet helpen als ik hem meteen vertelde dat hij allemaal onzin aan het vertellen was! Leek het wel echt heel erg op, kon niet geloven dat het waar was wat hij allemaal aan het vertellen was? Hij herinnerde zich denken, wist dat dat wel zo was. Was bij iedereen zo geweest. Ook bij Gally. Had er echter nooit over willen praten. Was misschien wel slim om dit met hem te bespreken. Wilde echter ook niet door het doolhof om buiten te komen! Dus zou helemaal niemand helpen. Wilde niet dat we hier achter zouden blijven! Konden er nu echt voor zorgen om hier uit te komen, om een nieuw leven te beginnen. Ergens waar het misschien wel heel erg veilig was? Hoopte ik wel op! Konden dit dan allemaal vergeten. Stomme doolhof! Alles wat hier was gebeurd, was niet zo erg. Hadden het hier heel erg goed gehad, ondanks dat het onder rare omstandigheden waren. Had Newt hier leren kennen en waren heel erg gelukkig samen. Verdienden het ook wel om hier samen uit te komen? Probeerde echt zo goed mogelijk naar Alby te luisteren. Was alleen een beetje moeilijk als hij iets vertelde wat echt heel erg raar was? Vond het allemaal vreemd klinken. Waren mensen geweest die immuun en niet immuun waren voor een of andere ziekte? "Wat voor ziekte dan? Wat is daar buiten?" Kon hier toch niet mee! Zei dat mensen ziek waren of ziek zouden waren. Klonk echt vreemd. Volgens mij was het ook niet waar. Had maar wat dingen gezien en had volgens mij allemaal verkeerde conclusies getrokken. Waren maar dromen geweest. Misschien iets van werkelijkheid, maar niemand kon met zekerheid zeggen hoe het daar buiten was. Had niemand over ooit over een ziekte horen praten. Gally had het daar ook niet over gehad? Iets wat hij echt wel had gedaan als hij het had geweten! "Alby, weet dat je echt heel erg veel hebt meegemaakt de afgelopen dagen. Veel hebt gezien. Is moeilijk, snap ik maar al te goed. Maar denk dat je een paar dingen door elkaar haalt?" zei ik zachtjes. Kon me niet voorstellen dat Newt ziek was? "Newt ziet er helemaal niet ziek uit en hoe weet je dat hij ziek gaat worden?" Als het echt was, moest ik daar wel echt over nadenken. Wilde natuurlijk niet dat Newt ziek zou worden! Maar waarom Newt en niet ik? Hoe wist Alby precies wie immuun was en wie niet? Was raar? Vond dit hele verhaal heel erg warrig. "Lijkt me gewoon verstandig dat we hier uit gaan Alby. Hoop dat je ook mee gaat." Wilde misschien nu ineens ook niet meer mee? Geen idee! Maar wilde hem wel echt mee hebben. Als het niet om mezelf was, dan voor Newt. Die twee waren echt heel erg goed bevriend! Dan moesten ze wel gewoon bij elkaar zijn. Vond het heel erg belangrijk dat we elkaar allemaal nog hadden als we hier uitkwamen! Hadden we allemaal wel nodig? Doolhof zou echt heftig worden. 
22
Posts: 4531
Datum: 13-04-2016 17:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Alby.
Cleo moest me geloven? Zij was de enige die hier iets aan kon doen! Kende Newt. Hij wilde het beste voor de groep, wilde dat iedereen hier uit zou komen en dat we onze levens weer op zouden pakken. Hij was zo enthousiast geweest over het plan en alles, maar hij wist helemaal niet wat daar buiten was! Had geen idee, ik wel! Ik had het gezien! Herinnerde me heel erg veel meer en wist dat het gewoon niet goed was daar buiten! Wist heus niet alles in detail en snapte dat het nu voor Cleo een beetje verwarrend over kwam, maar ze moest me wel echt geloven! Zij was namelijk de enige die Newt zou kunnen overtuigen om hier te blijven. Als ik Cleo zou laten weten dat het echt gevaarlijk voor hem zou zijn en dat hij zelfs dood zou kunnen gaan, dan zou ze toch ook wel willen dat er niets met Newt zou gebeuren? Cleo wilde ook dat hij veilig was, wat alleen hier was! Snapte dat er iets was met de Grievers en dat we daar iets aan moesten doen, maar daar konden we tenminste nog iets aan doen! Aan een ziekte was niks meer te doen en als dit een plek was waar hij veilig was, waarom zouden we dan niet zorgen dat hij ook echt veilig zou zijn? ‘Weet het niet precies, maar weet wel echt zeker dat hij ziek is. Of ziek kan worden. Wij niet, maar hij wel. En buiten… Het is slecht, Cleo. Heel slecht.’ Wist ook niet precies wat er was, kon het niet benoemen! Wist alleen dat het daar heel erg warm was en dat heel erg veel mensen in paniek waren geweest! Was nooit goed? Paniek was alles behalve goed! Moest juist allemaal zo goed mogelijk gaan en het was mij wel duidelijk dat het daar buiten niet goed ging. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen Cleo zei dat ik dingen door elkaar haalde. Deed ik helemaal niet! Ik had niet dingen gezien, herinnerde me juist dingen! Probeerde alleen maar te helpen? Probeerde Newt te redden! Was toch belangrijk!? Zij gaf toch ook om Newt? Dat beweerde ze altijd wel! Dus snapte niet waarom ze me hierin niet serieus nam, want dit ging om zijn gezondheid! Deed dit echt niet voor mezelf! ‘Weet heel zeker dat ik het goed heb. Herinner me dat dit zo is. Zaten allemaal in een kamer, maar Newt zat in een andere groep. Weet zeker dat ik het goed heb.’ Cleo moest me geloven! Zij was echt de enige die Newt hier zou kunnen laten blijven. Ging alleen niet als zij me al niet geloofde! Was niet wat ik in gedachte had gehad! ‘Snap ook niet waarom hij nu nog niet ziek lijkt, maar misschien dat dat wel later komt. Heb echt het idee dat het beter voor hem is als hij hier blijft.’ Begon wel een beetje mijn geduld te verliezen. Wilde namelijk echt dat Cleo naar me luisterde! Was belangrijk! Wilde gewoon dat het goed zou komen met Newt! Ik zuchtte toen ze zei dat ze hoopte dat ik mee zou gaan. Zou alleen mee gaan als het echt niet anders kon, als Newt echt niet hier zou willen blijven. Misschien dat ik toch met hem zou moeten praten, want dit werkte zo echt niet! ‘Vind gewoon dat het beter is voor hem om hier te blijven. Weet zeker dat er iets aan de hand is en wil hem alleen maar beschermen tegen wat er daar buiten is. Zou jij toch moeten begrijpen.’ Ze beweerde dat ze van Newt hield! Als je van iemand hield, wilde je toch juist dat diegene veilig was en ook vooral gezond? Volgens mij was het echt het beste voor Newt zijn gezondheid om gewoon hier te blijven! Was echt nodig in mijn ogen! Vond het daarom ook echt irritant dat ze nu niet naar me luisterde! ‘Wil gewoon het beste voor hem. Voor ons allemaal.’
18
Posts: 15202
Datum: 13-04-2016 19:17
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Klonk allemaal heel erg vreemd! Wilde ook helemaal niet dat het waar was. Betekende dat er echt iets met Newt aan de had zou zijn. Wat gewoon echt niet kon in mijn ogen. Mocht ook niet! Wilde niet dat er iets met Newt aan de hand was. Snapte ook helemaal niet hoe Alby hier op kwam. Waren meerdere mensen door de Changing gegaan. Hadden ook delen van vroeger terug gekregen. Niemand had het ooit gehad over een of andere rare ziekte of dat mensen niet naar buiten mochten. Gally leek het te vinden, mar dat was toch heel erg vreemd, wist er misschien ook wel meer over. Al ging het hem volgens mij meer om het idee dat Nefeli en Blaise er deels voor hadden gezorgd. Hadden toch wel een paar dingen gezegd die best logisch hadden geklonken! Had het misschien niet heel erg op Nefeli, maar betekende niet dat ik niet naar haar wilde luisteren. Zeker als ze het over zoiets belangrijks had. Gally leek dat wel te hebben? Was ergens belachelijk. Wilde ook gewoon dat hij mee zou gaan! Niemand mocht hier achterblijven! Alby leek nu ineens te vinden dat het wel moest. Vond dat Newt hier moest blijven. Had het ook specifiek over Newt? "Alby…" Mompelde ik. Wist niet echt hoe ik dit moest zeggen. Was klunk aan het uitkramen! Sloeg allemaal helemaal nergens op. Volgens mij zat dat gif nog ergens in zijn hoofd? Nam het hem echt niet kwalijk, kon hij verder ook niets aan doen. Vond het zelf echter wel vervelend dat hij dit soort dingen zei? Wist niet wat ik er echt van moest vinden?! Was ergens best wel bang dat Newt echt zie was, maar kon niet oordelen of het niet echt. "Hebt het heel erg moeilijk gehad de afgelopen dagen. Van alles gezien. Kan het zijn dat het niet echt is?" Zei misschien dat hij wist dat het zo was. Had het er zelf over dat we samen in een kamer zaten. Betekende dat we elkaar moesten kennen? Klonk nog raarder? Als dat zo was geweest, dan hadden we toch een soort van herkenning moeten hebben bij elkaar. In ieder geval ik bij Newt? Leek me! "Kenden elkaar hiervoor niet? Kan gewoon niet." Mompelde ik dan ook. Moest zien wat voor klunk dit allemaal was. "Wil ook echt niet dat Newt ziek wordt, weet je. Maar geef toe Alby, hebt veel dingen gezien de afgelopen dagen, kan wat door de war halen. Niemand neemt je dat kwalijk." Newt ging gewoon met mij mee. Moesten hier samen uit! Hier was het namelijk echt niet veilig! Was een tijd waarop dat wel was geweest, maar nu echt niet meer. Jammer genoeg. Anders had ik er ook wel over nagedacht om hier te blijven. Door het doolhof gaan was namelijk ook iets engs! Kon dodelijk zijn, maar was de beste optie. Alby bleef gewoon echt volhouden. Enige was dat hij zei dat Newt hier moest blijven! Ging echt alleen maar over Newt. Alsof ik hem hier achter zou laten! "Wilt gewoon dat Newt bij je blijft?! Als jij graag hier wilt blijven, prima, maar begin dan geen rot smoesjes te verzinnen om he hier te houden?" Volgens mij boeide het hem weinig of ik hier zou blijven of niet. Waarschijnlijk had hij liever van niet! Als Newt maar zou blijven! "Beter voor hem of beter voor jou?!" Leek nu echt alleen maar om hem te draaien. Wist echt niet waar dit gedrag allemaal vandaan kwam! Leek ineens een hele andere Alby voor me te hebben dan vorige week?! Vond het echt niet leuk om zo met hem te moeten praten, schreeuwen. Waren vrienden, maar moest toch op de een of andere manier tot hem doordringen! Was ook wel boos? Leek alleen maar om hem te gaan? Hij wilde Newt bij zich houden had niet echt meegekregen dat hij iemand anders had gewaarschuwd, dat terwijl volgens hem meerdere mensen zogenaamd ziek waren! Die zouden dan toch ook niet naar buiten moeten? Had het alleen maar over Newt!  
22
Posts: 4531
Datum: 16-04-2016 11:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Alby.
Begreep me gewoon niet! Snapte niet dat ik dit echt deed voor Newt! Ook wel voor de anderen, maar meer voor Newt? Kende hem al het langste! Had altijd aan mijn zijde gestaan en wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren! Gaf hele erg veel om hem en wist gewoon dat als hij het doolhof uit zou gaan, dat er iets heel erg mis zou gaan. Wilde hem daar alleen maar voor behoeden! Had gedacht dat Cleo dat juist zou begrijpen, omdat zij ook wilde dat hij veilig zou zijn, maar zij wilde alleen maar dat hij met haar mee ging! Ze luisterde niet eens naar me! ‘Weet waar ik het over heb! Zijn geen shucking waanbeelden, ik herinner het me allemaal! Wil alleen maar zorgen dat hij veilig is!’ Iets waar haar opeens niks meer leek te boeien! Wilde hem alleen maar mee hebben, zodat ze dan samen een heel nieuw leventje op konden bouwen. Zou echt niet kunnen als hij ziek zou worden! Die ziekte was echt heel erg! Zo erg dat ze waarschijnlijk niet eens meer bij hem in de buurt wilde zijn. Zag haar er nu ook echt voor aan om hem dan gewoon achter te laten! Dacht toch alleen maar aan haar shuking zelf! Als ze iets om Newt gaf, zou ze me serieus nemen en snappen dat ik dit meende! Zou dit toch niet verzinnen!? Wat had ik er aan om dit soort dingen te verzinnen? Niks! Cleo gedroeg zich gewoon belachelijk! ‘Klunk, Cleo!’ riep ik uit en ik kwam van het bed had. Ik was nu echt niet meer rustig genoeg om te blijven zitten. Maakte me niks uit dat Nefeli me had verteld dat ik rustig aan moest doen. Ging nu echt niet en ik kon het ook niet hebben dat Cleo zich zo gedroeg! Alsof ik allemaal klunk had verzonnen om Newt hier te houden. Gaf juist om hem! Als zij dat ook zou doen, dan zou ze begrijpen dat het beter voor hem zou zijn als hij hier zou blijven! Hier was het veiliger, in ieder geval voor zijn gezondheid! ‘Wil alleen maar dat Newt veilig is! Jij gelooft me misschien niet, maar weet wat ik heb gezien. Die ziekte gaat hem opvreten daar buiten en zo als ik het nu hoor, ben jij er dan niet om voor hem te zorgen. Denkt alleen maar aan jezelf! Als je echt om Newt geeft en van hem houdt, zou je begrijpen dat het beter is als hij hier blijft!’ Ze snapte het gewoon echt niet! Iets wat ik niet begreep, want ik had echt gedacht dat ze van Newt had gehouden. Blijkbaar niet, anders zou ze dit wel snappen! Wilde gewoon dat hij met haar mee zou gaan! Als zij Newt niet zou kunnen overtuigen om hier te blijven, zou ik het zelf wel doen. Desnoods zou ik mee moeten in het doolhof om er voor te zorgen dat hij hier zou blijven, maar zou er hoe dan ook voor zorgen! Wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren. Iets wat Cleo niet uit leek te maken! ‘Stik maar in je shuking klunk, Cleo. Maar kijk mij niet aan als Newt daar buiten ziek wordt.’ Was dan niet mijn schuld! Had haar gewaarschuwd, had het haar laten weten! Dus als het zou gebeuren, dan zou ik niet naar haar luisteren! Zou er dan heus wel voor Newt willen zijn, maar dan zou ik hem ook heel duidelijk maken dat Cleo me niet had geloofd aan het begin! Want dat was wel zo en daar zou ze dan ook echt niet onderuit komen! Ik liep langs Cleo heen naar buiten. Ik wist niet eens wat ik van plan was, maar wilde nu echt niet in de buurt van Cleo zijn! Had geen zin in haar stomme, egoïstische gedoe. Als zij Newt niet zou overtuigen, zou ik het wel doen. Wist nog niet hoe, maar zou er wel voor zorgen dat hij gezond zou blijven en dat zou alleen kunnen als hij hier zou blijven. 
18
Posts: 15202
Datum: 18-04-2016 11:05
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Had Alby echt wel geloofd als hij niet door een Griever was gestoken! Kon echt van alles aan de hand zijn, waardoor hij niet meer als zichzelf was. Wist niet meer wat echt wat en wat niet. Nam het hem echt niet kwalijk. Vond het echt niet heel erg fijn dat hij zo tegen me praatte?! Wist ook niet wat ik moest denken, maar kon zelf maar al te goed zien dat Newt niet ziek was. Was klunk dat hij dat buiten wel ineens zou worden? Kon toch haast niet! Hij kon dat ook helemaal niet weten! Sloeg echt nergens op. Irriteerde me er wel een beetje door! Was helemaal erg toen hij begon te schreeuwen. Deed alsof ik echt helemaal niets om Newt gaf. Natuurlijk deed ik dat wel! Wilde hem hier daarom ook uit hebben! Kon hier echt niet blijven! Wilden samen eruit! Of zouden hier samen blijven. Vond ik zelf toch echt helemaal nergens op slaan dat we hier binden zouden moeten blijven, voor een zo genaamde ziekte! "Wil ook dat hij veilig is! Daarom gaan we hier uit! Is hier niet veilig Alby!" Vond hij zelf ook, voordat hij het doolhof in was gegaan! Nu leek hij ineens heel erg anders te denken. Snapte echt niet waar dat precies van kwam. Had echt hele rare dromen gehad als hij het geloofde. Geloofwaardige dromen. Kon hij ook niets aan doen en was lief dat hij zich zorgen maakte, maar dat hoefde niet? Was nergens voor nodig! Zouden hier uitkomen en op een goede plaats komen. Wist ik wel zeker! Kon haast niet anders?! "Zal altijd voor hem zorgen, wat er ook aan de hand is!" Was echt niet oké dat hij dat zei?! Natuurlijk zou ik voor Newt zorgen! Toen er iets in het doolhof was gebeurd, was ik ook bij hem gebleven. Waren toen toch echt vrienden geweest. Was nu heel wat meer tussen ons, dus natuurlijk zou ik voor hem zorgen! Wat er ook aan de hand was. Zou echter niets gebeuren? Zou niet ziek worden, sloeg echt helemaal nergens op! Alby kon toch zelf ook mee en zou dan in de gaten kunnen houden hoe het ging. Al hoefde ik hem nu niet bij Newt in de buurt! Zou hem alleen maar hersenspoelen met de klunk die hij uitbracht! Shucking klunk! Irriteerde me echt aan! Stomme Shuckface! Durfde ook gewoon te zeggen dat ik helemaal niets om Newt gaf. Bedoelde hij volgens mij wel echt met die woorden! Kon hem wel echt iets aandoen! Wilde Alby ergens tegenhouden omdat hij ineens op was gestaan, maar bekeek het nu maar gewoon! Maakte me helemaal niets uit als hij zich eventjes niet fijn vond. Kon dan wel zo weer neervallen! Mocht hij nu even doen van mij, gaf om hem! Maar liet me niet zomaar zeggen dat ik niet om Newt gaf. Had geen idee wat er precies tussen ons was! Niemand had dat? Konden ons vervelend vinden, mocht maar gewoon! Hielden van elkaar, natuurlijk gaven we om elkaar. Alby liep naar buiten, kwam waarschijnlijk niet heel erg ver, want ging volgens mij niet zo heel erg goed. Liep zelf ook naar buiten, kwam daardoor wel langs Alby heen, was sneller. Liep door naar de diertjes! Hoefde niet bij Alby in de buurt te zijn en had nu ook even geen zin om naar Newt te gaan. Wist maar al te goed dat Alby nu naar hem toe zou gaan. Was toch ergens ook belachelijk dat hij eerst naar mij toe was gekomen en vervolgens pas naar Newt ging. Wist zelf ook wel dat hij niet naar zijn klunk zou luisteren! Was ook maar goed dat hij dat niet deed. Zou er wel voor zorgen dat hij er niet naar luisterde en het plan gewoon door ging. We moesten hier echt met z’n allen uit. Waren er echt allemaal klaar voor. Niet allemaal dan, maar Alby mocht mooi bij Gally blijven! Op wie ik trouwens ook boos was! Vond het belachelijk dat hij niet eens met mij mee wilde? Waren vrienden! 
22
Posts: 4531
Datum: 18-04-2016 20:24
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Een dag later (:
~
Nefeli.
Kon echt niet geloven dat we dit deden. Dat het echt zo ver was gekomen. Blaise en ik hadden het zo vaak gehad over hoe het zou zijn hierbuiten, of we onze families zouden zien en of het beter zou zijn dan hier. Aan het begin hadden we gedacht dat we echt beter af waren geweest buiten, omdat daar de mensen waren die we kenden, maar we hadden het er de vorige avond wel over gehad en nu wisten we het eigenlijk niet meer zo zeker? Het was niet zo dat we niet meer achter dit idee stonden, want we wilden nog steeds weg hier. We waren echter nog steeds ons geheugen kwijt. Ik wist niet wie mijn ouders waren, of ik wel familie had. Die herinneringen zouden niet opeens terug komen? Mijn zicht was misschien wel uit zichzelf terug gekomen, maar dat betekende niet dat de herinneringen dat ook zouden doen. En wat zouden we doen als we eenmaal buiten waren? Daar hadden we niet over nagedacht. Blaise en ik hadden het wel over ons gehad, en over Chuck. We wisten niet in hoeverre de groep bij elkaar zou blijven, maar we waren het er beide over eens geweest dat we die jongen niet aan zijn lot over konden laten, waar we ook terecht zouden komen. Ik kon Blaise ook echt niet meer missen. Ik was om hem gaan geven en hij was echt mijn maatje geworden! We hadden het over zoveel verschillende onderwerpen kunnen hebben en we hadden ook heel serieus over bepaalde dingen kunnen praten! Dus ik wilde wel echt vrienden met hem blijven. Gelukkig had hij er hetzelfde over gedacht. Dus wat er ook zou gebeuren, we zouden samen blijven. Iets wat me toch wel gerust stelde nu we met de hele groep voor het doolhof stonden. Nou ja, de hele groep… Er waren ook een paar jongens die hier bleven, waaronder Gally. Ik kon echt niet geloven dat ze hier wilden blijven, maar ze hadden daar voor mogen kiezen. Dat betekende dat we er helemaal niks aan konden doen. Ik zuchtte en keek naar de rest van de groep, terwijl ik mijn rugzak wat beter op mijn rug hees. Ik keek naar Chuck, wie de hele ochtend nog stil was geweest. Volgens mij was hij echt bang dat er iets zou gebeuren, maar dat zouden Blaise en ik niet laten gebeuren! Ik nam zijn hand vast en kneep er zachtjes in. ‘Als je bij mij en Blaise in de buurt blijft,’ gebeurd er echt helemaal niks.’ Newt had wel gezegd dat hij wilde dat ik aan het begin van de groep zou lopen, omdat er een kans bestond dat ik de Grievers uit kon schakelen. De rest van de Runners zouden zich door de groep verspreiden, zodat er ter alle tijde iemand zou zijn die het doolhof zou kennen. Ergens was het alles behalve slim om Chuck bij me te houden, maar ik wist zeker dat hij zich fijner zou voelen als hij bij mij en Blaise in de buurt zou blijven. Chuck knikte en ik voelde zijn grip rond mijn hand verstevigen. Ik sloeg mijn armen maar om hem heen en streek zachtjes door zijn krullen. Hij was echt een beetje mijn broertje? Ik snapte nog steeds niet waarom sommigen hem zo vervelend hadden behandeld. Ze zagen toch ook wel in dat het juist heel erg was om zo’n jong iemand hier neer te zetten? Al was het überhaupt al belachelijk dat ze ons hier neer hadden gezet! Dat was ook één van de redenen dat we hier echt uit wilden. Ik keek naar Blaise, wie er volgens mij wel klaar voor was. Wij allemaal, maar we moesten echt wachten tot Newt of iemand anders zou zeggen dat we zouden vertrekken. Het was echt belangrijk dat we allemaal bij elkaar zouden blijven, want we wilden niemand kwijtraken. Het was belangrijk dat we hier met z’n alleen uit zouden komen!

Newt.
Was echt niet te geloven dat dit nu zou gebeuren. We zouden weg gaan. Na twee jaar zouden we hier echt weg gaan. Had hier een hele tijd geleefd, maar was niet altijd even leuk geweest. Zeker het begin was echt zwaar geweest. Na een jaar had ik het echt niet meer zien zitten, zelfs toen Cleo er al was geweest. Uiteindelijk was zij wel degene geweest die me echt omhoog had getrokken, had echt heel erg veel aan haar gehad. Was alleen zo vreemd om me nu te bedenken dat ik hier weg zou gaan. Dat dit opeens allemaal voorbij zou zijn. Was alleen jammer dat niet iedereen mee wilde? Vond het ergens belachelijk dat Gally ondertussen een stuk of tien mensen had kunnen overtuigen. Snapte ook helemaal niet dat ze hier wilden blijven, maar we hadden het nou eenmaal zo bepaald. De mensen die hier wilden blijven, mochten blijven. Daar mocht niemand iets aan veranderen, ondanks dat ik het wel echt heel erg vond. Cleo vond het ook helemaal niet leuk, want Gally was een goede vriend van haar! Ze wilde echt dat hij met haar mee ging, maar Gally had het heel duidelijk gemaakt dat hij niet mee wilde. Al waren er nog wel wat andere dingen aan de hand. Cleo was gisteravond naar me toe gekomen en toen had ze me verteld dat ze een heel vreemd gesprek met Alby had gehad. Ze was niet echt op de details in gegaan, maar het was me wel duidelijk geworden dat Alby niet had gewild dat ik mee zou gaan. Cleo had het gehad over de Changing en dat hij iets had gezien, maar dat hij de realiteit door elkaar had gehouden. Had daardoor ook gedacht dat Alby niet mee had willen gaan, en dat hij daarom mij hier had willen houden. Hij had achter wel zijn spullen gepakt en was nu ook klaar om te vertrekken? Wilde eigenlijk nog met hem praten, maar was geen tijd voor geweest! Was heel druk geweest met van alles en nog wat. Dit ging toch een beetje allemaal onder mijn leiding. Was niet heel makkelijk! Echt totaal niet! Was bloody moeilijk! Snapte er eigenlijk ook niks meer van en was bloody nerveus voor dit alles. Wist nu al dat we niet met de hele groep uit het doolhof zouden komen, maar konden niks anders doen. Konden alleen maar het doolhof naar binnen gaan en hopen op het beste. Ik liep naar Cleo en sloeg mijn armen om haar heen. ‘Wil echt dat je bij me in de buurt blijft,’ fluisterde ik zachtjes. Zou Minho voorop laten lopen. Hij was de meest ervaren Runner en kende het doolhof echt heel erg goed. Ging zelf wel ergens in het midden lopen. Cleo was niet de beste conditie en kon zelf ook niet echt heel hard en snel lopen door mijn been, maar kwam allemaal wel goed. Als Nefeli tenminste nog steeds iets tegen de Grievers zou kunnen doen. Was maar de vraag of het ook ging, maar konden het ook niet even van tevoren testen.  Ik gaf Cleo een kus op haar wang en liet haar los, waarna ik naar de ingang van het doolhof liep. Ik slikte en keek naar de groep. Kon echt niet geloven dat we dit gewoon zouden doen. Dat dit echt zou gaan beuren. ‘Jongens?’ Ik probeerde de aandacht te trekken en had hem al snel. Volgens mij was iedereen nerveus. Was aan hun gezichten te zien. Waren ook allemaal bang, wat ik wel begreep. Was zelf ook bang. ‘We gaan straks vertrekken. Minho loopt voorop, rest van de Runners verspreiden zich door de groep heen. Blijven bij elkaar en als er iets aan de hand is, geef het dan meteen aan. Nefeli, Jeff en Clint hebben allemaal middelen om iemand te helpen. Willen wel zo min mogelijk pauzes inlassen,’ vertelde ik. Wilden hier echt zo snel mogelijk weg. Hoe meer pauzes we zouden inlassen, hoe langer het allemaal zou duren. 
18
Posts: 15202
Datum: 19-04-2016 18:42
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Vond het best wel eng om weer het doolhof in te gaan. Betekende niet heel erg veel goeds. Was een vreselijke plaats en wilde er het liefst niet meer komen. Moest nu echter wel, want anders zouden we hier nooit uit komen. Glade was ook niet meer de plaats waar we hoorden. Was tijd om hier uit te komen. Waren mensen die hier meer dan twee jaar zaten, iets wat veel te lang was. Moest toegeven dat het jaar dat ik hier had gezeten, niet alleen maar slecht was. In tegendeel, ik had hier ook echt wel een goede tijd gehad. Samen met Newt, maar ook wel op andere manieren. De diertjes waren er altijd geweest om me op te vrolijken, wat er ook aan de hand was geweest. Voor hen had het niets uitgemaakt waren geweest volgens mij. Waren altijd even vrolijk op me af komen rennen. Ook als die dag ervoor één van hen mee was genomen door Winston of een andere Slicer. Was gewoon gebeurd, moest gebeuren, hadden anders geen eten gehad. Was ergens wel blij dat de Slicers nu allemaal mee zouden gaan. Bleven hier wel mensen achter, maar wist niet wat er met de diertjes zou gaan gebeuren. Hoopte dat ze met rust werden gelaten. Gally bleef achter, Met een stuk of tien anderen. Was heel wat minder dan de hoeveel met wie wij hier hadden gezeten. Hadden echt wel genoeg aan het eten uit de tuinen. Vond het nog steeds niet leuk dat Gally niet mee ging, had er vanmorgen zelfs nog even met hem over gepraat. Was uiteindelijk weer in een soort van ruzie uitgelopen, net zoals bij Alby. Al had Alby echt rare dingen uitgekraamd. Bij Gally viel dat nog wel mee, snapte wel waarom hij sommige dingen zei. Wilde niet dat we door het doolhof gingen. Betekende namelijk niet veel goeds. Wist ik zelf ook wel. Moesten echter wel, want anders zouden we er altijd midden in zitten. Alby ging wel mee, waar ik nog steeds niet heel erg veel van snapte. Misschien had hij ondertussen ook wel door dat hij echt klunk aan het vertellen was. Zo had het namelijk echt wel geklonken! Nergens op geslagen. Was zelf nog ergens achter gekomen, letters vormden samen namelijk woorden! Wist niet echt wat we er mee zouden moeten, maar kon misschien nog wel van pas komen. Dus ik wist ze helemaal uit mijn hoofd. Had ze er keer op keer inzitten. Wist maar nooit wanneer we het nodig hadden? Keek nog even naar de Glade, zouden dit echt achter laten en ergens was dat best wel moeilijk. Was wel ons huis geweest voor een hele lange tijd. Aan de andere kant was het alleen maar heel erg fijn dat we hier weg konden gaan, juist omdat we hier zo lang hadden geleefd. Keek naar de diertjes, die volgens mij wel echt door hadden dat er iets aan de hand was. Wilde er zo graag nog een keer naar toe, om ze nog even te knuffelen. Ondanks dat ik dat net ook had gedaan. Voelde wel echt een brok in mijn keel omdat ik ze zou gaan verlaten. Voelde ineens armen om me heen en keek om naar Newt, wie duidelijk maakte dat hij wilde dat ik bij hem in de buurt bleef. "Zal bij je in de buurt blijven." Beloofde ik, wilde namelijk zelf ook niet anders! Zou hier niet zonder hem uit gaan, moesten er dus voor zorgen dat alles met ons beiden goed ging. Als we bij elkaar waren, zouden we een beetje op elkaar kunnen letten. Vond het zelf best wel lastig, kon niet zo goed lopen. Waren gelukkig genoeg andere mensen die geen Runners waren, betekende dat het nooit zo heel snel kon gaan. Moesten wel een beetje opschieten. Hoe langer het duurder, hoe groter de kans was dat we Grievers tegen zouden komen. Zouden zo min mogelijk pauzes inlassen, wat nog wel eens lastig kon gaan worden? 

Blaise.
Ik was hier zelf misschien nog niet zo heel erg lang, maar dat betekende niet dat ik hier nog een minuut langer zou willen blijven. Ik kon zelfs niet wachten totdat we hier weg zouden zijn. Van deze plek klopte echt helemaal niets! Er waren kleine dingen die dat aangaven, maar ook behoorlijk grote? Ik vond het in ieder geval niet heel erg fijn om hier nog langer te zijn. Een dag langer hier betekende voor mij gewoon een dag langer op een plaats die misschien wel voor ons was gemaakt. Een gevangenis. Ik had het er vaak genoeg met Nefeli over gehad en het leek er wel een beetje op. De grote muren, die samen een doolhof vormden, met vreselijke wezens erin. Het leek alsof ze ons tegen wilden houden om hier uit te komen. Alsof we ooit wat mis hadden gedaan en daar nu voor moesten boeten. Ergens klonk het best wel belachelijk, maar in mijn ogen was het echt zo? Ik kon ook niet bedenken wat het anders allemaal was. We zouden er van zelf achter komen. Misschien was het allemaal ook wel gewoon een groot leed vermaak iets? Er waren mensen die ons in de gaten hielden, daar hadden we genoeg bewijs voor. Misschien vonden ze het wel heel erg leuk om te zien hoeveel moeite we wel niet deden op deze plaats. Wat het ook was, we zouden er best wel snel achter komen. Dat kon niet anders. Als we hier weg zouden gaan, dan zagen we vanzelf wat het allemaal inhield. Ik wist in ieder geval zeker dat we hier door zouden komen. Ondanks dat het moeilijk ging worden. Ik wilde niet minder denken dan dat. Ik wilde hier uitkomen, samen met Nefeli. We hadden wel echt een bad opgebouwd, die ik echt niet wilde verbreken. We konden praten over alle belangrijke dingen. Iemand wie we beiden nodig hadden gehad op deze vreselijk plaats. Ik zag dat er genoeg mensen waren die rond keken, misschien nog even afscheid namen van deze plaats, maar daar had ik helemaal geen behoefte aan. Het was niet echt mijn huis geweest. Ik was hier als laatste gekomen, dus waarschijnlijk was dat ook wel de reden. Ik had ook meteen wel het idee gehad dat er iets niet klopte. Niet alleen maar omdat ik naar boven was gestuurd in die stomme Box! Ik knikte op de woorden van Nefeli. "Ja, blijf bij ons in de buurt, dan komt het allemaal goed." Ik legde mijn hand op de schouder van Chuck, terwijl Nefeli hem knuffelde. Die twee hadden ook echt wel een goede band opgebouwd. Volgens mij waren er heel erg veel mensen die dat niet begrepen, maar ik snapt het wel. Ondanks dat Chuck vervelend kon zijn, was dat wel iets wat jongere broertjes moesten doen. Dus voor Nefeli was het echt een soort van jonger broertje. Ik vond het wel heel erg lief om te zien. Ik had ook wel een goede band met Chuck, maar tussen die twee was het gewoon echt alsof ze familie waren. Aan hun uiterlijk te zien, waren ze dat niet. Maar als ze dat wel waren geweest, hadden we dat niet eens geweten. Iets wat echt vreselijk was? Ik keek naar Newt, die vertelde wat de bedoeling was. Zo min mogelijk pauzes en als er iets aan de hand was, naar Nefeli, Clint of Jeff. Iets wat heel erg logisch was. Al hoopte ik natuurlijk dat er zo min mogelijk zou gebeuren. Als iemand werd gestoken door een Griever was het eigenlijk al wel einde verhaal. Door het gif werden ze heel iemand anders volgens mij. Dus dan zouden ze eigenlijk al niet meer mee kunnen. Als ik werd gestoken, dan had ik liever dat ze me gewoon achter lieten. Dan was het belangrijker dat de rest eruit kwam. Vooral Nefeli en Chuck! "Het komt goed." Zei ik nog zachtjes tegen Chuck, want dat had hij echt nodig! Hij was volgens mij echt heel erg bang voor dit alles, wat ik snapte, hij was ook echt nog maar een kind! 
22
Posts: 4531
Datum: 21-04-2016 11:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Het was echt heel spannend. Voor mij was het wel heel anders dan voor de anderen. Ik was hier maar een paar weken geweest, misschien net iets meer dan een maand. Twee maanden? Ik was ondertussen de tijd al een beetje kwijtgeraakt. Anderen zaten hier echt twee jaar! Dan kon ik me goed voorstellen dat dit een soort thuis was geworden. Misschien was dat ook wel de reden dat ze helemaal niet weg wilden, dat ze juist hier wilden blijven. Het was hier echter niet meer veilig! Dus het was wel echt beter als ze weg zouden gaan met ons. Jammer genoeg luisterden ze daar niet naar. Al moest ik ook toegeven dat het doolhof alles behalve veilig was. Zeker als ik de Grievers niet uit zou kunnen schakelen. Ik wist ook helemaal niet hoe ik zou reageren als er een Griever voor me zou staan en ik hem niet uit zou kunnen schakelen. Waarschijnlijk zou ik proberen om weg te rennen, maar Grievers waren snel! Misschien zouden ze wel uithalen voordat ik iets zou kunnen doen en dat zou betekenen dat ik er echt geweest zou zijn! Iets wat niet echt het beste vooruitzicht was, maar ik wilde liever niet dat iemand anders het zou weten. Ik had het er wel met Blaise over gehad. Er bestond een hele grote kans dat het allemaal niet meer zou werken, maar ik zou zoiets nooit aan Chuck willen vertellen. Want als hij dat zou horen, dan zou hij echt niet met een gerust hart het doolhof in gaan. Dat deed hij nu al niet! Hij was volgens mij echt bang dat er iets met hem zou gebeuren, of met een ander. Volgens mij wist hij ook totaal niet wat hij moest verwachten van de wereld hier buiten. Wij allemaal niet, eigenlijk. We gingen wel, omdat we wisten dat het hier ook niet meer veilig was. De deuren waren niet meer dicht gegaan en we hadden veel Grievers gehoord. Ze waren nog net niet in de Glade gekomen, maar het had nooit meer lang kunnen duren. Ik had wel gehoord dat Alby vreemd had gedaan over het vertrek, dat hij niet had gewild dat Newt en een paar anderen weg waren gegaan. Vond het wel vreemd. Het was Alby! Die wilde juist het beste voor iedereen. Die wilde dat iedereen veilig was. Iets wat juist zou kunnen als we hier weg zouden gaan, dus snapte echt niet waarom hij dat opeens niet had gewild! Ik bleef zachtjes door de krullen van Chuck aaien, al was Newt al begonnen met vertellen dat we ieder moment zouden kunnen vertrekken. Iedereen was er klaar voor. Al waren we er volgens mij ergens ook helemaal niet klaar voor. Ik keek naar Blaise en knikte. Het kwam inderdaad allemaal goed. We zouden in ieder geval zorgen dat Chuck thuis zou komen. Ik wist nog niet hoe we dat zouden doen, maar er moest een manier zijn om hem thuis te krijgen. Hij had ergens een familie en ik wist zeker dat ze hem heel erg misten. Ik liet Chuck los en knikte naar voren, aangezien ik daar naar toe moest. Ik zou vooraan lopen, al wist ik echt niet hoe slim dat was. Grievers konden overal vandaan komen en als ze ergens in het midden zouden komen, dan zou ik alsnog niet heel snel bij de groep kunnen komen om ze te helpen, mochten mijn ogen werken. De groep begon langzaam aan de tocht het doolhof in, wat betekende dat het nu allemaal echt werd. We gingen echt weg, we zouden hier uit kunnen ontsnappen. Tenminste, als we ook echt een uitgang hadden gevonden. Iedereen dacht van wel en we vonden het waard om het te proberen, maar ik wist niet wat er daarna zou gebeuren. Ik probeerde me er gewoon op te focussen dat het over een paar uur allemaal beter zou worden. Dat we hier dan eindelijk weg waren. 

Newt.
Was echt gekkenwerk, eigenlijk. Hadden dan wel een plan, maar wist niet in hoeverre het ook allemaal goed zou gaan. De enigen die echt goed waren in rennen, waren de Runners. Zij hadden een goede conditie en zouden anderen kunnen helpen, maar meer dan dat ook niet? En wist ook dat als we in gevaar zouden komen, het zomaar zou kunnen zijn dat ze uiteindelijk voor henzelf zouden kiezen. Want dat was uiteindelijk wel het belangrijkste. Je wilde hier zelf uit komen. We deden dit echter als een groep en vond ook dat we dat allemaal in ons achterhoofd moesten houden. We deden dit samen, we zouden hier samen uit komen. Wist nog niet hoe, maar we zouden het doen. Had geprobeerd de Runners zo strategisch mogelijk te verdelen en wilde zelf Cleo ook een beetje bij me in de buurt houden. Wilde namelijk echt niet dat ik haar opeens kwijt zou raken! Hield echt heel veel van Cleo en toen ze in het doolhof was geweest, was ik echt doodsbang geweest! Had dat niet gewild! Toch was ze wel gegaan en uiteindelijk had het ook voor een goed iets gezorgd, want ze hadden wel iets gevonden. Had echter gedacht dat Cleo vast had gezeten in het doolhof en dat ik haar nooit meer had kunnen zien. Gelukkig was dat niet zo geweest en was ze nu hier! Wilde haar echter wel heel graag bij me houden, zodat er geen rare dingen zouden gebeuren! Je wist het maar nooit hier in het doolhof! Kon echt van alles gebeuren. Hele erge dingen! Gelukkig had ze er mee ingestemd dat ze bij me zou blijven. Iedereen leek er klaar voor te zijn, wat betekende dat we konden vertrekken. Samen met Cleo wachtte ik wel tot ongeveer de helft van de groep weg was, zodat we daar achter aan konden sluiten. Wilde immers wel in het midden lopen. Wist gewoon dat dat het beste zou zijn. Ergens in het midden liep iedereen op een redelijk tempo en hier zouden we het ook makkelijk bij kunnen houden. Ik had de hand van Cleo vast genomen en hield hem ook goed vast. Wist dat ze niet zomaar ergens naar toe zou rennen. Natuurlijk niet. Geen van ons was zo dom om date te doen. Was echter gewoon fijner zo. Wilde echt niet dat er iets zou gebeuren! Ik kneep zachtjes in de hand van Cleo en keek opzij. Ze zag er behoorlijk rustig uit. Dat terwijl ze net zo goed als ik wist dat dit alles behalve rustig zou worden. We zouden immers een hele tijd moeten lopen, waardoor we vanzelf een keer uitgeput zouden raken. Er waren monsters die ons iets aan konden doen. Toch liep ze met een behoorlijk zelfverzekerd gezicht naast me. Wist wel dat het haar pijn had gedaan om alles achter te laten hier. We hadden toch een beetje een leven opgebouwd, we hadden hier samen elkaar leren kennen. Was toch een stukje van ons wat we hier achter zouden laten. Cleo had ook gedag moeten zeggen tegen de diertjes. Iets wat ze wel echt moeilijk had gevonden. Zij was wel degene geweest die er voor had gezorgd dat de dieren meer liefde en aandacht hadden gekregen. Daardoor was het toch wel beter met ze gegaan! En Cleo hield echt heel erg veel van de dieren. Ik wist dat ze hen allemaal een naam had gegeven en dat ze ook precies had geweten wie nou wie was geweest, zelfs als ze er allemaal hetzelfde uit hadden gezien. Het waren toch een beetje haar vriendjes geweest, die ze nu daar achter had moeten laten. Had geen idee wat er mee zou gebeuren. Misschien zouden ze wel weg worden gehaald. Kon ook dat ze uiteindelijk dood zouden gaan, omdat ze geen eten en drinken meer zouden gebruiken. Cleo wilde daar echter niet aan denken en dat snapte ik wel. Ze gaf namelijk echt om hen!
18
Posts: 15202
Datum: 21-04-2016 15:37 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Moesten hier wel doorheen. Begon alleen maar gevaarlijker te worden? Was best wel bang dat het in de Glade echt mis zou gaan. Had dan wel afscheid genomen van Gally, maar betekende niet dat ik niet aan hem zou denken. Deuren waren niet meer dichtgegaan. Betekende dat er Grievers in de Glade konden komen. Was dus helemaal niet meer veilig! Was ergens best wel bang dat er echt iets zou gaan gebeuren? Gunde hem gewoon dat het allemaal goed bleef? Kon alleen niet op die manier en was best wel bang dat hij dood zou gaan. Zou nooit weten of dat ging gebeuren. Zou hier blijven en wij kwamen hier uit. Wisten we zeker. Als we maar eenmaal bij de afgrond zouden komen met z’n allen. We waren natuurlijk met heel erg veel en de kans was groot dat het niet helemaal goed zou gaan. Was ik ook wel bang voor? Was niet de snelste. Had dan wel eerder het doolhof overleefd, maar was wel echt gekomen door Nefeli der ogen. Nu moest ze zoveel mensen beschermen als er een Griever aan kwam. En als we zouden moeten rennen, zou ik echt niet de snelste zijn. Rende nu samen met Newt en voelde wel iets fijner. Wist dat hij ook niet meer kon rennen zoals hij dat ooit wel had kunnen doen. Wist echter ook wel dat hij nog sneller was dan ik? Hij moest echter wel een beetje opletten met zijn enkel. Al snapte ik ook wel dat hij nu gewoon wilde dat we hier uit kwamen en dat de pijn later wel kwam! Wilde er echter niet aan denken dat hij pijn had! We zouden het allemaal wel zien. Hier uitkomen was nu wel het belangrijkste. Was toch wel raar om hier met z’n allen te zijn. Was best wel druk! Waren hier echt met z’n allen? Iedereen rende en was ook wel te zien dat de Runners zich een beetje in hielden. Had Ben ook een beetje moeten doen toen hij met Nefeli en naar binnen was gegaan. Hij had het tempo er echter ook wel in moeten houden, dus hadden wel echt het uiterste van ons gevergd, zeker van mij. Wist niet precies waardoor het kwam, maar had gewoon niet zo’n hele goede conditie? Misschien wel gewoon door mijn lichaam. Geen idee. Maakte ook niets uit. Zou hier wel doorheen komen, hoe erg mijn benen ook pijn zouden doen. Hij misselijk ik ook zou worden. Was ik de vorige keer namelijk wel echt geweest. Hadden nu ook wel eten mee, maar was volgens mij vooral voor als we hier uit kwamen? Wisten niet wat ons te wachten stond. Dus het kon best wel zo zijn dat we ineens op een plek kwamen waar helemaal geen eten was. Hoorde Minho zo nu en dan wat dingen roepen. Welke kant we op moesten volgens mij. Want niet veel later rende iedereen de goede kant op. Voelde wel telkens een paar ogen in mijn rug branden en wist maar al te goed van wie ze waren: Alby. Had me echt al de meest rare blikken toegeworpen. Snapte wel dat het niet leuk was dat ik niet naar hem luisterde, maar was echt onzin geweest? Kon ik verder ook niet heel erg veel aan doen! Nu ging hij echter zelf ook mee, terwijl hij had gezegd dat hij dat niet had gewild? Of niet had gewild dat Newt mee ging. Ik snapte het niet helemaal meer. Wilde er ook niet te veel over nadenken! Moest me vooral focussen op het rennen. Ging heel erg goed, totdat ik ineens een geluid hoorde wat me iets te bekend voorkwam! Een Griever! Ik kneep in de hand van Newt. Hadden dit wel aan moeten zien komen, maar was alsnog best wel eng dat de Grievers deze kant misschien wel opkwamen! Kon er voor zorgen dat de hele groep ineens elkaar kwijt zou raken? Wist zelf wel ongeveer welke kant ik op moest, maar alsnog! Wilde de rest niet kwijt raken? 


Blaise.
Nefeli had me wel wat dingen over het doolhof verteld. Over de dingen die ze daar had gezien. Toch was het heel erg anders nu ik er zelf zo in riep? De muren leken nog groter dan ze vanaf de Glade hadden gedaan. Ze waren best wel intimiderend. Alsof ze elk moment toch dicht konden schuiven. Iets wat volgens mij niet meer zo was. Ik wist niet precies wat er aan de hand was geweest met de doolhof, maar ik had iets opgevangen dat het in de afgelopen dagen niet meer was veranderd en daarom de deuren misschien ook wel open waren gebleven. Ergens klonk dat te goed voor woorden? Het bekende namelijk dat we precies wisten waar we naar toe moesten. We hoefden helemaal niet meer moeilijk te doen over de verschillende delen van het doolhof. Ik wist er niet heel erg veel van, maar ik had her en der wel wat opgevangen de afgelopen dagen. Iedereen was er bezig mee geweest en de Runners hadden andere mensen ook wel het een en andere moeten vertellen, we moesten hier immers met z’n allen uit! Nefeli rende aardig wat voor mij en Chuck. Het was ook belangrijk dat ze een beetje alles in de gaten hield. Als er Grievers aan kwamen moest ze er misschien wel voor zorgen dat ze stopten met wat ze ook deden. Ik vond ergens wel dat er best veel druk op haar werd gelegd? Niet alleen moest ze op de Grievers letten, maar als er iets gebeurde en iemand had medische hulp nodig moest zij daar ook nog voor zorgen ook. Iets wat nooit tegelijk kon! Ik was echt heel erg bang dat er iets zou gaan gebeuren met haar? Ik kon er ook niet heel erg veel aan veranderen. Ze was nou eenmaal best wel belangrijk voor de Med-Jacks! Maar ook weer belangrijk voor andere dingen! Ik had wel een beetje beloofd dat ik bij Chuck zou blijven. Daarom liep ik ook wat achter. Chuck had duidelijk heel erg veel moeite met rennen, maar wat wilde je ook anders? Hij had niet hele lange benen. Niet dat het meteen iets zei, maar in dit geval was het toch wel echt iets? Ik probeerde wel echt mijn best te doen om hem een beetje mee te krijgen, door mijn had af en toe even op zijn rug te leggen en te laten zien dat hij toch een klein beetje in tempo moest blijven. Ik hoorde wat kreetjes vanuit de rest van de groep toen het vreselijke geluid van een Griever klonk! Chuck stopte met rennen. Iets wat echt niet kon! We moesten wel echt bij de rest blijven. "Kom op Chuck, als we achterblijven dan is het gevaarlijker." Probeerde ik hem aan te sporen. We moesten echte verder! Mensen haalden ons al in! Dat terwijl ik bewust een beetje in het midden was gaan rennen, zodat we bij konden blijven. Chuck was niet snel en als we nu achter zouden komen, dan zouden we nooit meer bij de rest komen!  Ik wist ook echt helemaal niets van het doolhof! Ik wist niet welke kant ik op moest, ik wist alleen maar dat we aan de andere kant van het doolhof moesten zijn. "Alsjeblieft Chuck." Ik pakte zijn hand maar vast, zodat ik hem in ieder geval mee kon trekken. Ik gaf wel echt om die jongen. Maar ik dat hij nog veel meer voor Nefeli betekende! Iets wat ik ook wel snapte. Die twee hadden nog een maand langer met elkaar doorgebracht! Chuck was ook wel echt iemand waarvan je om begon te geven als een broertje. Ik trok hem maar gewoon mee, want hij moest maar gewoon mee rennen! Nu kon ik de rest tenminste nog zien. Als ze een paar hoeken om waren zou het echt helemaal misgaan! En voor hetzelfde geld kwam de Griever ineens van achter ons! Dat zou alles alleen nog maar erger maken! Ik snapte echt wel dat dit eng was, maar we moesten hier echt doorheen! 
22
Posts: 4531
Datum: 24-04-2016 16:16
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Ergens was dit zo gevaarlijk en zo dom om te doen. Newt en een paar anderen hadden niet gewild dat Cleo en ik het doolhof in waren gegaan, omdat wij geen Runners waren geweest. We hadden er niet de conditie voor gehad en we hadden ook geen idee gehad van hoe het doolhof in elkaar had gezeten. Nu wisten we dat misschien wel een beetje, maar nog lang niet zo goed als de Runners zelf. Toch hadden we nu besloten dat iedereen mee moest en dat we hier weg moesten. De beslissing was logisch en ik had er zelf aan mee gewerkt, maar het bleef vreemd om hier te rennen met een grote groep. We wilden dat iedereen veilig mee zou komen, dat we allemaal de uitgang zouden halen, wat daar dan ook zou zijn. We wisten echter allemaal wel zeker dat we niet allemaal veilig over zouden komen. We waren met een grote groep en als er meerdere Grievers zouden komen, zou ik niet iedereen kunnen helpen. Ik zou het wel proberen, dat absoluut. Het was mijn taak om mensen beter te maken, maar op dit moment ook om ze te beschermen! Ik zou echter niet heen en weer kunnen rennen en ik kon me al helemaal niet opdelen! Ik probeerde alles goed in de gaten te houden, aangezien ik echt niet wilde dat er opeens een Griever voor onze neus zou staan. Ik wist echter ook niet waar ze vandaan zouden kunnen komen. Ze waren elke keer al zo dichtbij de Glade geweest, dat het eigenlijk niks uit had gemaakt. Het leek alsof ze precies wisten waar wij waren en als dat nu ook zo was, dan zouden ze ons vast snel vinden. Al hoopte ik daar niet op! Ik keek achter me toen ik het geluid van de Griever hoorde. Sommigen renden alleen maar harder door, maar anderen leken juist te stoppen. Waaronder Chuck! Ik snapte dat hij bang was, iedereen was bang! Hij moest echter wel door blijven rennen, want als er straks een Griever zou komen, dan zou er een kans bestaan dat die zich op Chuck zou storten! Iets wat ik absoluut niet wilde hebben! Blaise was wel bij hem, maar ze waren al een stuk naar achteren afgezakt. Iets wat betekende dat het rennen echt moeilijk was voor Chuck. Hij was ook een stuk kleiner en jonger! Ik had alle vertrouwen in Blaise, maar ik wilde gewoon niet dat er iets met hem zou gebeuren! Daarom wachtte ik ook tot ze een beetje in de buurt waren gekomen. Blaise had de hand van Chuck al vast genomen en volgens mij hielp dat al wel, maar ik zag al wel aan Chuck dat hij dit echt moeilijk vond. Hij had gewoon een beetje hulp nodig? Iets wat ik hem op dit moment moest geven. Ik wist dat ik af had gesproken met Newt dat ik voorin zou blijven, maar Chuck was belangrijk voor me! Ik wilde niet dat er iets met hem zou gebeuren. Daarnaast was de kans groter dat een Griever ons van achter aan zou vallen? Tenminste als die beesten slim waren, of de mensen die hen bestuurden. Ik had eigenlijk geen idee. ‘Ik weet zeker dat je dit kan, Chuck,’ zei ik bemoedigend en ik nam zijn hand vast. Dan moesten we maar met z’n drietjes rennen. Ik slikte toen ik opnieuw het geluid van de Griever hoorde, dit keer dichterbij. Ik wist niet waar hij was. Er waren zoveel gangen hier, wat betekende dat ze echt van elke kant zouden kunnen komen. Dus eigenlijk was het ook belachelijk dat ik perse voorin zou moeten rennen, als ze ook van achteren zouden komen. En ergens was Chuck toch veel belangrijker voor mij! Als er één iemand was die het echt moest redden, dan was het Chuck! Ik zou hem hier niet achterlaten, wat er ook zou gebeuren. Er waren wel meer mensen waar ik om gaf, maar hij was wel één van de belangrijksten!

Newt.
Het bleef een hele vreemde situatie. Ook met dat gedoe met Alby! Snapte echt niet waarom hij zo vreemd had gedaan over mij en een paar anderen. Was niet ziek? Cleo had niet heel erg veel gezegd over wat hij precies had gezegd, maar blijkbaar was het iets geweest over dat ik ziek was geweest? Was ik niet! Voelde me prima! Had misschien mijn mindere dagen hier gehad, maar betekende niet dat ik ziek was? Misschien dat Alby dat zo zag, wist ik eigenlijk ook niet. Misschien was hij ook wel bang dat er nog een keer zoiets zou gebeuren, maar gebeurde niet meer? Had Cleo! Als er iemand was die goed voor me zorgde, dan was zij dat! Had ook heel erg veel gehad aan Alby en de anderen? Dus snapte echt niet waarom hij zo had gedaan. Misschien kwam het wel door de Changing. Kon haast niet anders. Daarvoor had hij nooit zo gedaan? Dus moest haast wel komen door dat alles en nam het hem ook helemaal niet kwalijk! Was niet meer dan logisch dat er dingen waren gebeurd. Snapte alleen niet waarom hij had gedaan alsof ik niet de Glade uit had gemogen. Was toch juist goed dat we hier weg gingen! Al bleef dit wel heel erg gevaarlijk. Zeker toen ik een Griever hoorde! Merkte aan de hele groep dat ze hem hadden gehoord. Kon eigenlijk ook niet anders. Was hier heel erg gehorig en door al die gangen wist je nooit precies waar het geluid vandaan kwam, maar we moesten door blijven lopen. Merkte aan Cleo dat ze het eng vond, maar wie vond het nou eigenlijk niet eng? Wilden allemaal dat we hier veilig uit zouden komen en zou daar ook echt mijn best voor doen! ‘Komt wel goed,’ zei ik tegen Cleo, in de hoop dat ik haar een beetje gerust zou kunnen stellen. Want dat was voor nu wel heel erg belangrijk! Ik keek om me heen om te zien of de rest er nog was. Tot mijn verbazing zag ik Nefeli nu ook bij Chuck en Blaise, wat niet echt de bedoeling was. Kon haar echter ook niet kwalijk nemen dat ze haar vrienden wilde beschermen. Hoopte echter dat er nu geen Griever zou komen en de mensen voor ons kwaad zou doen, want dan zou Nefeli daar niet kunnen helpen. Iets wat eigenlijk wel haar taak was! Zag dat Alby bij ons in de buurt rende, wat hij eigenlijk al de hele tijd had gedaan! Snapte niet precies waarom. Misschien wilde hij er zeker van zijn dat er niks aan de hand was, maar was ook niks! Tenminste, als we allemaal door zouden rennen en zouden zorgen dat er niemand gewond zou raken! ‘Moeten gewoon proberen bij elkaar te blijven,’ zei ik tegen Cleo. Was echt zo! Moesten gewoon proberen om de groep bij elkaar te houden en er voor te zorgen dat we hier allemaal veilig uit zouden komen! Zelfs nu we nog een keer een Griever hoorden. Moest gewoon! Opnieuw klonk het geluid van de Griever en dit keer nog veel dichterbij. Voor ik het wist dook er een monster uit één van de gangen en splitte hij de groep in tweeën. Hij kwam recht voor onze neuzen en ik wist niet hoe snel ik Cleo achter me moest trekken en mijn wapen moest pakken. Wist echter niet hoe we hier tegen zouden moeten vechten! Dit monster was enorm en had er zelf nog nooit een gezien. Nefeli was ook nergens te bekennen, dus wist echt niet wat we nu moesten doen! Een paar renden naar voren om de Griever aan te vallen, wat enigszins leek te werken. Het werd echter al snel duidelijk dat hij met één uithaal iemand aan de kant kon krijgen! ‘Cleo, wat je ook doet blijf achter me!’ Moest ze doen! Wilde niet dat er iets zou gebeuren met haar. Ze was alles wat ik had! Mocht gewoon niet zo zijn dat ik hier uit zou komen en zij niet!
18
Posts: 15202
Datum: 24-04-2016 19:49
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Paar dagen geleden had ik nog gevonden dat ik nooit meer op deze plaats zou komen. Zou nooit meer in het doolhof willen. Nu waren we hier echter met z’n allen. Iedereen vond het belangrijker om hier uit te komen dan dat we misschien een paar van ons kwijt raakten. Hoopte er natuurlijk niet op. Newt had wel echt zijn best gedaan om met een plan te komen waardoor we iedereen een beetje bij konden houden. Was een grote groep, moesten natuurlijk kijken wie waar was. Konden we echter ook niet de hele tijd blijven doen. Iedereen moest namelijk gewoon rennen! Ging niet goed als je de heel tijd om moest kijken? Moesten een beetje op elkaar letten! Vond het idee dat ik de hand van Newt goed vast kon houden. Wist ik in ieder geval dat alles goed met hem ging! Klonken genoeg Grievers en Newt probeerde me nog wel een beetje gerust te stellen door te zeggen dat het goed kwam. Geloofde hem in eerste instantie ook wel. Hoefde niet meteen te betekenen dat de Grievers voor onze neuzen stonden. Liepen misschien wel een paar gangen verder, hoefde niet meteen te betekenen dat ze hier zouden komen! Dacht ik in ieder geval! Totdat er ineens heel erg veel ophef ontstond en voordat ik het wist, stond ik ineens achter Newt, met een Griever voor onze neus! Echt recht voor ons. Klemde mijn handen vast in het shirt van Newt. De Grievers waren doodseng! Had er van de week niet echt heel erg goed naar kunnen kijken, maar nu wel. Was echt vreselijke! Het geluid dat ze maakten alleen al. Het geratel, dat nu echt al helemaal in mijn hoofd zat en al het andere wat er in zou moeten zitten, nu eventjes weg drukte. Alsof ik helemala niet meer na kon denken. Ergens was ik ook best wel verstijfd van angst. We waren met zoveel, terwijl er maar één Griever was! Het betekende echter wel dat heel erg veel van ons gewond konden raken! Het ergste was nog wel Newt! We stonden echt heel erg dicht bij! Te dicht bij! De Griever stond letterlijk voor onze neus! Newt stond nog voor me, dus de Griever zou hem als eerste kunnen pakken! Daarom zette ik ook stapjes naar achteren en trok ik hem met hem mee, al kon dat niet eens heel erg goed! We zaten een beetje klem. Er waren zelfs mensen die wel naar de Griever toe renden, maar dat ging helemaal niet goed. Een paar eindigden tegen de muur aan, et een veel te harde klap, die nooit goed kon zijn! Daarbij kwam dat ding ook nog onze kant op! Ik zag dat de Griever nog dichterbij kwam! En dat hij ineens weer uithaalde met één van zijn poten! Ik wist niet echt hoe het gebeurde en wat er gebeurde, maar ik wist dat er maar één ding door mijn hoofd ging en dat was Newt! Ineens stond ik voor hem , ondanks dat hij had gezegd dat ik achter hem moest blijven. Ik had mijn ogen zo goed mogelijk gesloten, want ik wist haast zeker dat dit gewoon het einde was. Dat ding haalde uit, dus het zou ergens in mijn lichaam moeten komen! Iets wat ik echt niet wilde zien, maar blijkbaar voelde ik er ook echt helemaal niets meer van. Totdat ik mijn ogen weer open deed en Alby ineens voor mijn neus zag! Alby! Ik slaakte een klein gilletje om hoe hij daar lag. Hij was echt voor de Griever gesprongen en dat betekende dat er niet heel erg veel meer van hem over was. Hij was al gestoken, maar dit was meer dan gestoken, dit is meer opengereten, als je het zo kon noemen! Wist niet echt wat ik moest doen op het moment, was een beetje verstijfd van de angst. Kon ook helemaal niet bevatten wat er allemaal was gebeurd. Wist echter wel dat we hier eigenlijk gewoon weg zouden moeten! 

Blaise.
Ik snapte best dat Chuck bang was. Ik zelf ook ergens best wel bang? Ik wilde het alleen niet echt laten zien. Volgens mij was iedereen wel gewoon bang. Dit was geen plaats waar je heel erg graag wilde zijn. Er waren hier mensen dood gegaan door de vreselijke wezens. Dus natuurlijk ging je hier niet zo graag naar binnen. Zeker voor iemand die zo jong was als Chuck was het nog een heel ding. Maar we moesten wel gewoon verder. Als hij was blijven staan was het alleen maar misgegaan? Ik moest hem op de een of andere manier toch zien mee te krijgen? Ik had alleen echt geen idee hoe ik dat precies zou moeten doen? Door hem mee te slepen kon wel lukken, maar hij leek echt bang te zijn en daardoor niet meer verder te willen lopen. Dat mocht best wel, maar hij had echt één van de slechtste momenten ooit gekozen om dat te doen!  Gelukkig kwam Nefeli ook deze kant op! Iets wat al iets meer leek te helpen. Chuck en ik hadden dan wel echt een band opgebouwd, maar die twee hadden gewoon echt iets samen. Alsof Nefeli echt een grote zus was! Ik vond het heel erg lief om te zien. Ondanks dat het nu een beetje onhandig was. Nefeli was bij ons komen lopen en pakte de hand van Chuck ook al vast. Iets wat hij volgens mij ook wel nodig had. Hij voelde zich volgens mij al wel iets beter. In zoverre je je beter kon voelen op dit soort momenten. Het was beter als we hier uit zouden komen. Dan mochten we allemaal van opluchting spreken. Al kwam dat nu er helemaal niet van, omdat er ineens een Griever in de gang stond! Het zorgde echt voor heel erg veel ophef! Wat ik maar al te goed snapte, want die Griever kon er voor zorgen dat we er allemaal niet meer waren! Chuck leek het nu helemaal niet meer aan te kunnen, want hij probeerde zijn hand uit de mijn te trekken. Iets wat ik niet echt toe wilde laten. Want ik had echt geen idee wat hij zou gaan doen! Als hij een kant op zou rennen dan kwam het niet meer goed! Dan waren we hem echt kwijt! Iets wat gewoon niet mocht gebeuren. Ik zou er wel voor zorgen dat hem niets zou overkomen! In ieder geval dat wilde ik proberen. Ik wist echter niet wat ik moest doen. Er waren heel wat mensen die om Nefeli begonnen te roepen! Iets wat natuurlijk met de Griever te maken had. Maar ergens vond ik het helemaal geen fijn idee dat ze die kant om ging. Ik had één keer eerder een Griever gezien, maar deze leek zoveel bozer. Alsof hij niet wilde dat we hier allemaal waren en maar even zou laten zien dat we hier heel erg snel weg moesten. De geluiden die het maakte klonken al vreselijk! En ik kon niet eens kijken wat hij allemaal aan het doen was! Ik had geen idee wat ik moest doen! Waar ik naar moest kijken. Moesten we wegrennen?! We konden haast niet wegrennen! Dat zou betekenen dat we de rest kwijt zouden raken en we hadden geen flauw benul waar we naar toe moesten. "Niet gaan!" Hoorde ik Chuck huilend zeggen. Hij was echt aan het huilen. Iets wat ik helemaal niet raar vond! Het was eng! Iedereen had diep van binnen vast wel dat gevoel dat we eens even heel erg hard wilden huilen! Vooral huilen van wanhoop! Ik wist namelijk echt niet wat ik moest doen, maar ik probeerde wel zo rustig mogelijk te blijven. Als ik mezelf nu gek zou maken, zou ik op impulsen gaan reageren, iets wat niet goed was! Het liefst wilde ik Nefeli hier ook houden, maar ik wist dat het de enige oplossing zou kunnen zijn, dan was de Griever weg! Al was het echt gevaarlijk!  
22
Posts: 4531
Datum: 27-04-2016 12:10
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Vroeg of laat had ik wel verwacht dat er een Griever zou komen, maar dit was behoorlijk snel geweest! Ik wist ook helemaal niet wat ik nu moest doen. In principe was ik er om de Grievers tegen te houden, maar ik stond nu bij Chuck en Blaise en de Griever was achter ons! Al was het wel echt mijn taak om de rest te helpen. Dat was de hele reden dat ik vooraan had moeten lopen. Niet dat ik daar nu iets aan had gehad, maar ik was nog wel steeds degene die eigenlijk de Griever zou moeten stoppen. Ik hoorde ook van alle kanten mijn naam en ik wist echt niet waar ik naar toe moest! De mensen voor ons waren doorgerend, in de hoop dat ze niks te maken zouden krijgen met de Griever, maar ik kon de mensen achter ons toch ook niet zomaar achterlaten? Zeker niet als ik er iets aan zou kunnen doen! Al was dat eigenlijk nog maar de vraag, want ik wist helemaal niet of ik nog wel iets tegen de Griever zou kunnen beginnen! Voor hetzelfde geld zou ik dood gaan! Al was dat misschien een risico dat ik moest nemen? Ik zag dat de Griever al verschillende jongens aan de kant had gewerkt, waardoor er een paar tegen de muur aan waren geknald en anderen op de grond lagen. Chuck was ondertussen huilend aan het smeken of ik hier wilde blijven in plaats van dat ik daar naar toe zou gaan, maar dit was mijn taak! Newt had mij de taak gegeven en ik vond dat ik er naar moest luisteren? Hoe erg de gevolgen misschien ook zouden zijn! Het liefst wilde ik ook bij Chuck en Blaise blijven, maar op dit moment kon ik gewoon niet anders. Dit was wat ik moest doen. ‘Ik ben zo terug, beloofd,’ zei ik tegen Chuck en ik maakte me los uit zijn armen, die behoorlijk stevig rond mijn middel hadden gelegen. ‘Nefeli!’ smeekte Chuck, maar ik kon nu toch ook niet de anderen in de steek laten!? ‘Let goed op hem!’ schreeuwde ik naar Blaise, terwijl ik naar de Griever rende. De meesten hadden het al opgegeven, maar er was nog een klein groepje dat voor de Griever stond. Ik zag nog net hoe Cleo voor Newt sprong en heel even had ik gedacht dat Cleo er zou zijn geweest, maar opeens sprong Alby ervoor. Alsof hij zich haast expres voor de Griever wierp! Ik wist niet hoe snel ik naar Newt, Cleo en de rest moest rennen. ‘Probeer om de Griever heen te rennen! De anderen zijn al verder gerend!’ Iets wat ik ergens behoorlijk laf vond, maar ik begreep het ook wel weer. Dat ding was doodeng en hij had al behoorlijk wat mensen geraakt! Ik probeerde Newt en Cleo al iets naar voren te duwen, terwijl ik naar de Griever keek. Ik wist nog steeds niet hoe ik het deed en ik wist al helemaal niet of het nog werkte! Tot mijn grote verbazing zakte de Griever ineen, wat betekende dat mijn ogen het nog deden. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en een misselijk gevoel bekroop me toen ik het levenloze lichaam van Alby zag liggen. Alby was mijn vriend geweest? Hij was de eerste wie hier rustig met me had gepraat. Hij was me zoveel tegemoet gekomen hier en we waren ook wel close geweest? Misschien niet zoals Blaise en ik, maar hij was wel mijn vriend geweest. Eentje die er nu niet meer was, omdat ik bij Chuck en Blaise had gestaan en niet hier! Ik wist van mezelf ook wel dat het onmogelijk was om meteen bij elke Griever te zijn, maar ik had hier misschien wel kunnen helpen! Dan was Alby tenminste niet dood geweest! Anderen leken er beter vanaf te zijn gekomen, al waren ze volgens mij wel verwond. Iets waar Jeff en Clint dan maar voor moesten zorgen. Ik wist op dit moment echt niet wat ik moest doen, of zeggen! Alby was dood!

Newt.
Het was allemaal zo snel gegaan! Het ene moment had ik nog geschreeuwd dat Cleo achter me had moeten blijven en toen had ze opeens voor me gestaan. Ik had haar nog weg willen trekken, maar ik was versteend toen ik de Griever had zien uithalen en op dat moment had ik Cleo alleen maar stevig vast kunnen houden, om haar nog dicht tegen me aan te hebben op het laatste moment dat ze hier was geweest. Alby was echter opeens voor haar gesprongen en de Griever had er duidelijk geen moeite mee gehad dat zijn prooi was veranderd. Daarna was Nefeli opeens verschenen, maar dat was te laat geweest! De Griever had Alby al te pakken en het was me al duidelijk dat Alby niet meer te redden was. Alby! Hij was degene met wie ik de beste band had, wie hier als één van de eerste was geweest, samen met mij en een paar anderen. Alby, die eerst had geroepen dat hij niet had gewild dat ik zou gaan. Die Alby was er nu niet meer! Ik had Cleo nog steeds tegen me aan en ik kon mijn blik niet losmaken van Alby, ondanks dat Nefeli haar ogen weer leken te werken. Dan werkten ze dus mooi te laat! Wist ook wel dat ik niet van Nefeli kon verlangen dat ze overal meteen was. Wist alleen dat ze iets voor ons had gelopen en ergens was dat beter geweest. Als ze helemaal vooraan had gelopen, was ze hier nooit op tijd gekomen en waren Cleo en ik er misschien ook wel aan gegaan. Wist het niet, maar toch voelde het niet goed. Alby was dood! Had misschien niet dood hoeven gaan als Nefeli hier eerder was geweest! ‘Nefeli!’ Chuck kwam aanrennen en sloeg zijn armen weer stevig rond haar. ‘Is het gelukt? Is hij dood?’ Hij had het waarschijnlijk over de Griever, maar het woord dood viel gewoon niet goed bij me! Alby was hier degene die dood was en op dit moment boeide die Griever me echt helemaal niks! Alby zijn lichaam was omringd door bloed en het was maar al te duidelijk wat de schade van de Griever was geweest. Wilde hem hier helemaal niet achter laten! Als er iemand was die een waardig afscheid verdiende, was hij dat wel! Konden hier echter niet te lang blijven. Was maar één van de vele Grievers die er rondliep en we konden er altijd meer tegen komen. Daarnaast had Nefeli net nog gezegd dat de anderen al door waren gelopen, wat betekende dat we ze snel moesten inhalen. Anders waren we ze kwijt en zouden we niet met z’n allen hier weg komen. Ik schraapte mijn keel en maakte mijn blik eindelijk los van Alby, al was dat niet makkelijk. ‘Als iemand echt gewond is, help die eerst. Moeten wel proberen om de anderen in te halen.’ Nefeli knikte en nam Chuck ook al weer mee, waarschijnlijk omdat hij ook lijkwit was door alles wat er was gebeurd. Ik liet Cleo los en liep vervolgens naar Alby. Ging hem hier niet in het midden van het doolhof laten liggen! Kon gewoon niet! Hij was mijn vriend en hij verdiende op z’n minst een rustig plekje. Hij had zich opgeofferd voor Cleo! Of voor mij en Cleo? Ik wist niet eens wat hij precies had gedaan, maar door hem waren we nu veilig. Dan verdiende hij daar een veilig plekje voor terug! Ik stopte bij het bovenlichaam van Alby en keek op naar de anderen. ‘Gaat één van jullie me nog bloody helpen of niet?’ Al snel kwam er iemand naar voren, zodat we hem samen op konden tillen. Ik legde hem zo voorzichtig neer aan de zijkant van het doolhof. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar Alby. Voelde echt verkeerd om hem hier achter te laten. Wilde dat ook helemaal niet doen! Wist dat we geen keuze hadden, maar het voelde echt niet goed! Hij verdiende het niet om hier te blijven liggen, terwijl wij verder gingen. 
18
Posts: 15202
Datum: 27-04-2016 17:59
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Moest dood zijn! Had toch haast niet anders gekund! Wist niet wat ik dat moment had gedacht, maar had gewoon gewild dat Newt veilig was geweest! Alby had misschien wel dezelfde gedachten gehad? Geen idee of dat ook voor mij was, of alleen voor Newt. Hij was echter ineens voor ons gesprongen en nu lag hij zo op de grond! Was vreselijk! Nefeli had het al wel snel voor elkaar gekregen dat de Griever ook op de grond was gezakt. Kon echter echt niet beseffen wat er allemaal was gebeurd. Hadden moeten weten dat er Grievers aan kwamen. Had ik ook wel aan gedacht, maar had gehoopt dat ze ons bespaard zouden blijven? Doolhof was toch heel erg raar bezig. Muren bij de Glade waren niet dicht gegaan, rest van de muren waren niet veranderd. Had ergens misschien wel gehoopt dat er geen Grievers meer rondliepen. Was wel heel erg stom geweest! Waren er echt wel! Eentje had er voor gezorgd dat Alby nu dood was. Meteen bekroop me een soort van schuldgevoel. Niet alleen maar omdat hij voor mij en Newt was gesprongen, maar vooral omdat de laatste keer dat we met elkaar hadden gesproken, een ruzie was geweest. Waren altijd best wel goede vrienden geweest. Had ik in ieder geval gedacht. Waren door veel dingen samen wel heen gekomen. Toen Newt ineens niet meer terug uit de Glade was gekomen en ze hadden hem moeten halen, hadden we elkaar gehad toen het echt niet goed was gegaan. Hadden altijd wel goed met elkaar kunnen praten. Was wel wat minder geworden omdat hij het net wat beter leek te vinden met Nefeli. Was gewoon minder gegaan, maar gisteren was het helemaal echt heel erg geweest. Ik had echt gedacht dat het gif van de Griever nog aan het praten was geweest. Daardoor had hij toch wel rare dingen gezien. Dingen die ik nog steeds niet geloofde. Ik snapte ook niet precies waarom hij voor ons was gesprongen! Newt helpen? Dat had hij gisteren ook echt willen doe, op een hele rare manier! Zo boos als hij gisteren was geweest, kon het haast niet dat hij mij had willen helpen. Het maakte ook niet zo heel erg veel uit wie hij had willen helpen. Het ergste was dat hij er nu niet meer was. Dat hij in een plas van zijn eigen bloed op de grond lag. Ze legden hem wel aan de kant, wat hij wel verdiende. Hij was onze leider geweest en nu was hij er ineens niet meer. Hij zou hier niet met ons uitkomen. Gisteren had het misschien geleken alsof hij dat ook helemaal niet had gewild. Maar nu was hij er echt niet meer! Iets wat toch echt voor een raar knagend gevoel zorgde, maar ook wel echt voor tranen. Wist niet echt wat we nu moesten doen. Newt wilde Alby echt nog weg leggen. Moesten echter wel verder. Rest had ons waarschijnlijk nodig. Konden dan wel naar de afgrond rennen, maar hadden misschien de woorden nodig! Beter nog, hadden een leider nodig, ondanks dat Minho die taak ook op zich kon nemen, had Newt het tot nu toe ook heel erg goed gedaan en waarschijnlijk zou Minho ook niet doorgaan zonder dat Newt er was. Liep daarom ook naar Newt toe en sloeg mijn armen om hem heen. "Is vreselijk, maar moeten verder." Zei ik zachtjes. Wilde hier niet respectloos over doen. Vond het zelf ook vreselijk dat Alby er niet meer was! Maar moesten nu echt wel door. Was voor ons gesprongen om ons te redden, was het niet echt een slim idee om hier te blijven staan wachten totdat een volgende aan kon vallen en ons alsnog van het leven beroven. Haalde de bloem die ik nog mee had genomen uit de Glade, uit mijn broekzak. Had iets meewillen nemen als aandenken aan de Glade. Alby verdiende het nu iets meer. Legde het daarom voorzichtig in zijn hand, al maakte het bloed me echt misselijk. "Kom." zei ik vervolgens tegen Newt, waarna ik zijn hand pakte. 

Blaise.
Ik kreeg niet eens helemaal mee wat er allemaal aan de hand was. Er waren twee groepen en er was een grote paniek. Nefeli had haar werk moeten doen, maar Chuck had dat niet gewild en toen ik naar de andere kant had gekeken, was iedereen al weg geweest. Mensen waren bang geworden van de Griever, wat ik wel snapte. Maar we hadden een beetje bij elkaar moeten blijven! Ik vond het best laf dat ze ineens weg waren gerend. Ik wilde er niet aan denken om ineens weg te rennen terwijl Nefeli hier nog was. We hadden afgesproken om hier samen uit te komen. Ook dat we er voor zouden zorgen dat Chuck hier veilig uitkwam. Hij was diegene die het meeste verdiende. Zo’n kleine jongetje hoorde echt niet in een doolhof. We wisten allemaal onze leeftijd niet. Ik had ook echt geen idee hoe oud Chuck was, maar ik gokte dat hij niet heel erg veel ouder was dan dertien? Ik dacht ergens nog jonger dan dat! Dan hoorde hij toch helemaal niet op zo’n plaats als deze te zitten! Daarom zouden we hier uit gaan! Ik wilde hem tegen houden, maar voordat ik het wist, was hij al weer weg. Hij liep achter Nefeli aan. Maar toen ik daar naar keek, zag ik dat de Griever ineens op de grond was gevallen. Misschien dat ik een klap had gehoord, maar dat kon ik me niet echt meer herinneren. De helft van de dingen kwamen niet echt binnen! Alsof alles gewoon echt niet gebeurde. We moesten hier echt wel uit komen! Maar nu leek dat verder weg, als dat ik de Glade was geweest. Ik rende achter Chuck aan, omdat ik gewoon wilde weten wat er precies gebeurde. Om hem een beetje te beschermen, want dat was wel hetgeen wat Nefeli had gezegd. Ze had gevraagd of ik op hem wilde letten. Ze kwamen echter ook al wel mijn kant op. Ik bleef staan toen ik meerdere mensen op de grond zag liggen. Er was echt genoeg gebeurd! Maar hetgeen wat wel het meeste opviel was toch wel dat Alby op de grond lag! Alby was duidelijk dood gegaan! Iets wat echt vreselijk was. Ik kende hem eigenlijk niet zo heel erg goed, maar hij was wel de leider geweest. Hij had echt het beste gewild voor ons allemaal, dus natuurlijk was het vreselijk dat hij er niet meer was. Iedere dood was echt vreselijk! Ik vond het echt niet fijn! Ik legde mijn hand op de rug van Nefeli. Ze had het voor elkaar gekregen om de Griever neer te krijgen! Iets wat goed was, maar dat had ze de vorige keer ook gekund. Daarna was het echt helemaal mis gegaan. "Probeer een beetje rustig aan te doen?" fluisterde ik zachtjes. Ik wilde niet dat Chuck het hoorde. "Met je ogen bedoel ik." Ik wist dat het nodig was op sommige momenten. Natuurlijk kon het niet zo dat ze alles maar aan zich voorbij laten gaan. Als er een Griever was en we waren in gevaar moest ze er iets aan doen. Ze moest echter wel aangeven als het niet meer ging. "Geef je het aan als je last krijgt van je hoofd?" Want daar had ze de vorige keer wel last van gehad. Op een gegeven moment was de hoofdpijn echter ineens weggeweest en had ze ineens geen zicht meer gehad. Alsof het een door het andere kwam? Het leek alsof er echt iets mee te maken had! Ze deed heel erg veel voor ons allemaal, dan konden wij tenminste nog een beetje op haar letten! Dat was gewoon nodig?! In mijn ogen in ieder geval. Ik zou er wel een beetje op letten, als ze zelf ook maar aangaf als er iets veranderde? Als ze zich eventjes niet lekker voelde. Bij Chuck kon je nu wel echt heel erg goed zien dat hij zich niet lekker voelde! Hij was echt helemaal wit aangelopen! Ik hoopte dat hij niet ineens over zou geven of wat dan ook! 
22
Posts: 4531
Datum: 27-04-2016 19:44
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Een paar uur later (:
~
Nefeli.
We hadden allemaal verwacht dat dit zwaar zou worden, maar niet zo zwaar. Het was niet gebleven bij de eerste Griever. Er waren er nog veel meer gekomen en ik had mijn best gedaan om elke Griever uit te schakelen, waardoor ik niet iedereen had kunnen helpen. De groep was een stuk kleiner geworden en ik wist ergens wel dat ik het mezelf niet aan kon rekenen. Ik had mijn best gedaan, maar zo voelde het niet. Ik was ondertussen ook bezig geweest met Chuck, want het was me wel duidelijk geworden dat hij me echt nodig had gehad. Zelfs tijdens het lopen. Daardoor leek het haast alsof ik daardoor niet op tijd bij de anderen had kunnen zijn. Dat terwijl ik het wel echt had geprobeerd! Blaise had ook steeds herhaald dat ik echt had moeten zeggen als ik de hoofdpijn op had voelen komen. Door onze gesprekken hadden we toch wel vastgesteld dat het een soort waarschuwing was en dat het betekende dat ik niet meer Grievers neer moest halen, want anders bestond er de kans dat ik weer blind zou worden. Iets wat ik absoluut niet wilde! Ik wilde echter ook de anderen helpen! Toch had ik een uur geleden wel aangegeven dat ik de hoofdpijn op had voelen komen. Ondertussen was de stekende pijn verergerd en daarom was ik ook heel opgelucht toen we eindelijk bij de plek kwamen die Cleo en ik hadden ontdekt. Het voelde echter alsof ik niet blij en opgelucht mocht zijn. We hadden zoveel mensen achter ons gelaten, waaronder Alby. Alby! Dat kon ik nog steeds niet geloven. Gelukkig hadden ze hem nog enigszins een afscheid gegeven, door hem aan de kant te leggen. Volgens mij had Cleo hem zelfs een bloemetje gegeven. Ze was misschien heel erg irritant, maar ik was blij dat ze dat had gedaan. ‘Moeten oppassen. Kunnen nog steeds Grievers zijn,’ hoorde ik Minho zeggen, waarop ik knikte. Ik had de hand van Chuck stevig vast en liep zo voorzichtig mogelijk achter de groep aan. Hoopte dat er geen Grievers waren, want dat zou betekenen dat ik iedereen zou moeten helpen. Dat ik misschien blind zou kunnen worden. Iets wat ik echt niet wilde! Ik moest echter ook de groep beschermen. Dat was de hele reden dat ik hier was en ik voelde me ook echt verantwoordelijk voor iedereen die hier nu nog liep! De klif leek echter behoorlijk rustig te zijn. Er waren geen Grievers en ik hoorde ook niks, wat misschien wel een goed teken was. Misschien ook niet. Ik zuchtte en keek naar de rest. Iedereen zag er moe uit. Sommigen zaten onder het bloed, anderen waren verbonden door mij of één van de anderen. Volgens mij waren we er allemaal klaar mee en wilden we hier allemaal weg. Minho en een paar anderen hadden besloten dat dit zo snel mogelijk moest gebeuren en daarom trokken ze ook zonder twijfel wat van de klimop los en gooiden ze dat in het niets, al was het al snel duidelijk dat ze het gat hadden gevonden. Een deel van de klimop verdween letterlijk in het donker, maar dat betekende dat Cleo en ik wel gelijk hadden gehad. Dat we echt iets hadden gevonden. Al deed mijn hoofd nu veel te veel pijn om er over na te denken. Ik wist dat we ieder moment zouden kunnen gaan, maar door al het lopen en het uitschakelen van de Grievers, had ik nog nauwelijks energie over. Ik moest gewoon even zitten! Ik liet me op de grond zakken en trok mijn knieën op, zodat ik mijn hoofd er tegen aan zou kunnen rusten. Ik wist niet wat er voor zou kunnen zorgen dat de hoofdpijn weg zou gaan. De vorige keer was hij alleen maar weg geweest doordat ik een Griever uit had willen schakelen. Toen was ik blind geworden! Dat wilde ik niet nog een keer hebben! ‘Nefeli?’ hoorde ik Chuck vragen, waarop ik meteen mijn hoofd schudde. ‘Het gaat wel. Ik moet gewoon even rustig zitten.’

Newt.
Had wel geweten dat we veel mensen zouden verliezen, maar ik had nooit verwacht dat we Alby zouden verliezen. Snapte ook echt niet waarom hij het had gedaan. Misschien om ons te beschermen, misschien had hij wel echt niet mee gewild, maar had hij wel willen zorgen dat wij veilig weg zouden komen. Het shuking domme was dat we hem niet eens konden bedanken, dat we niet eens even met hem konden praten. Had echt verkeerd gevoeld om hem achter te laten, maar Cleo had gelijk gehad. We hadden door moeten gaan en we hadden nog enigszins afscheid kunnen nemen van Alby. Cleo had een bloem bij hem achter gelaten en ik hoopte echt dat iemand hem daar weg zou halen, als ze hem ooit tegen zouden komen. Wist ook niet wat er zou gebeuren als wij hier weg zouden gaan. Anderen waren nog steeds in de Glade, zouden daar misschien ook altijd wel blijven. Ik wilde eigenlijk niet eens denken aan iedereen die we achter hadden gelaten, maar het ging vanzelf. Zeker niet nu we bij de klif aan waren gekomen. Dat betekende dat we hier bijna weg zouden zijn, maar jammer genoeg niet met de groep waarmee we waren getrokken. Ik zuchtte en keek de groep rond. Bijna iedereen was wel gewond geraakt. Ik had tijdens de reis hier naar toe geprobeerd om het bloed van Alby van mijn handen te krabben, want ik had echt niet rond willen lopen met zijn bloed op mijn handen! Gelukkig hadden we de Medjacks nog en hadden ze ons heel erg geholpen. Nefeli had dat ook gedaan. Ze had geprobeerd om elke Griever uit te schakelen. Dat was niet altijd gelukt, maar ik vond niet dat we haar dat kwalijk mochten nemen. Het kostte veel energie en geen van ons wilde dat ze nog een keer blind zou worden. Volgens mij lette Blaise wel heel erg goed op haar. Ik stopte met lopen en keek naar Minho, die al bezig was om alles klaar te maken. Wist niet eens hoe we dit precies gingen doen. Wilden hier weg en het meest logische leek me dat we door dat ding zouden gaan, maar wist helemaal niet hoe het werkte. Laat staan of we die sprong wel zouden kunnen halen. Leek niet al te ver, maar we hadden ook kleinere mensen. Cleo en Chuck waren allebei niet zo groot en als ze de sprong niet zouden halen, zouden ze waarschijnlijk vallen? Wilde niet nog meer mensen verliezen. Waren er al zoveel kwijt! ‘Gaat het allemaal nog?’ vroeg ik aan Cleo. Volgens mij was ze helemaal kapot. Het rennen en het vechten tegen de Grievers was echt niet makkelijk geweest. Konden volgens mij allemaal wel rust gebruiken. Iets wat zou komen als we hier eindelijk uit zouden zijn! Als we eindelijk weg zouden zijn van alle problemen! Zag uit mijn ooghoeken dat Nefeli op de grond was gaan zitten. Hoopte wel dat het goed met haar ging? Ze was druk geweest en het verbaasde me niet als ze moe was, maar we hadden haar wel nodig. Minho had gewaarschuwd dat hier Grivers zouden kunnen komen, wat betekende dat we Nefeli wel nodig zouden hebben! ‘Hoe gaan we dit doen?’ vroeg ik aan Minho, die helemaal klaar leek te zijn met de voorbereidingen. ‘Lijkt me het beste als Cleo als eerste gaat,’ zei Minho, waardoor ik geschrokken naar haar keek. Waarom moest Cleo als eerste? Ze was misschien klein, wat betekende dat ze sowieso door het gat zou kunnen, maar snapte niet waarom zij dan moest! Chuck was ook klein? Misschien wat steviger dan Cleo, maar dan nog! ‘Cleo en ik hebben dit overlegd. Dacht dat ze het je al wel had verteld.’ Wat had verteld?! Snapte er nu helemaal niks meer van! Wat had Cleo aan Minho verteld en waarom had ze datgene niet aan mij verteld? We vertelden elkaar alles! Dus dit dan toch ook? Snapte het echt niet! Verwachtte wel dat ze het nu zou uitleggen, want wilde weten wat er aan de hand was!
18
Posts: 15202
Datum: 28-04-2016 12:09
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Was vreselijk hoeveel mensen we wel niet kwijt waren geraakt. Waren er echt zoveel meer dan ik had gedacht. Doolhof was echt een vreselijke plaats om te zijn, maar waren meer dan de helft kwijt geraakt. Voelde op het moment in ieder geval zo? Alsof we hier echt nog maar met een paar liepen. Vroeg me wel echt af of we de goede keuze hadden gemaakt. Zouden hier nu misschien wel uitkomen, maar waren echt mensen kwijt geraakt. Veel te veel! Wist niet of het dat wel waard was. Voelde mezelf ook echt vreselijk. Hadden Alby kwijt geraakt! Was echt vreselijke hij hoe daar had gelegen. Was nu wel echt heel erg dat ons laatste gesprek een ruzie was geweest. Veel tijd had ik niet gehad om na te denken. We hadden vooral heel erg veel moeten rennen! Vorige keer was het meer geweest, nu hadden we wel echt precies geweten waar we naar toe moesten. Toch deed alles weer pijn? Misschien nog wel meer, was echt uitputtend! Konden nu eventjes stoppen, moesten echter niet te lang over doen. Wisten niet of er ineens Grievers naar boven kwamen of van achter ons. Konden overal vandaan komen. De vorige keer dat Nefeli en ik hier waren geweest, was er ook ineens een Griever naar boven gekomen. Hadden er niet heel erg veel aan kunnen doen! Was er echt ineens geweest. Wat nou als het hier ook zo was, of als we naar beneden kwamen en ze daar zaten. Ik haalde mijn schouders op "Niet echt, hoop dat dit het is." Zei ik zachtjes. Kon ook wel zeggen dat het allemaal goed gaan, maar waarschijnlijk was het toch niet iets wat hij geloofde. Kon aan alles vast zien dat ik me niet helemaal lekker meer voelde, maar was bij iedereen zo. Iedereen was moe, rood aangelopen, aan het puffen. Het was duidelijk heel erg moeilijk! Hard rennen, veel Grievers ontwijken, was best wel moeilijk allemaal? "Maar komt wel goed." Wilde Newt ook niet ongerust maken. Had het er met Minho over gehad en had de woorden gevonden uit de platte gronden. Waren er uitgekomen dat ze echt wel iets moesten betekenen. Wisten echter niet waar en kon best zijn als we het gat in gingen, dat we het dan nodig hadden. Dan kon ik hier niet blijven staan. Hadden mij misschien wel nodig. Als ik hier boven was en ze hadden het beneden nodig, dan was het niet goed. We wisten natuurlijk niet wat er zou gaan komen, was ook niet erg. Wilde echter wel gewoon naar beneden! Als ik op die manier kon helpen, kon ik dat gewoon doen? Wisten niet wat er ging gebeuren, maar moesten hier allemaal doorheen komen. Newt leek er best wel geschrokken van te zijn, had dit ook niet eerder willen vertellen, was er nog een hele discussie gekomen in de Glade, terwijl dat nergens voor nodig was geweest. "Weet niet of we de woorden nodig hebben. Als we ze nodig hebben, kan ik maar beter vast naar beneden gaan om uit te zoeken wat we er mee moesten doen." Misschien moesten we de woorden zelf wel uitvoeren? Al zou dat betekenen dat iemand dood moest gaan! Gaf Newt een kus. "Komt goed." Zei ik zachtjes. De vorige keer dat ik ergens bij had willen helpen was het niet zo heel erg goed gegaan. Doolhof was vreselijk geweest, maar konden hierin beter zeker zijn? Iemand moest als eerste! Liep naar de rand en haalde even diep adem. "Moeten we dit doen?" vroeg ik zachtjes. Wilde wel weten hoe ik dit moest doen! Was ergens best wel eng, maar was nodig. Iedereen moest naar beneden! "Kan niet anders dan gewoon springen." Keek naar beneden en zuchtte zachtjes. Had hij ook wel gelijk in. Kon haast niet anders. "Oké. Roep wanneer het veilig is." Ik haalde nog diep adem en keek naar beneden. Liep iets naar achteren, om weer naar voren te rennen en te springen.

Blaise.
Het doolhof zag er van de buitenkant groot uit, enorm, maar hier was het nog groter? Leek het groter in ieder geval. We waren hier toch al een paar uur en hadden in de hele tijd rond moeten lopen. Rennen zelfs. Iets wat er best wel in had gehakt. Het was best wel zwaar, al wist ik zelf ook maar al te goed dat dit nog wel een tijdje zou kunnen duren! We waren nu dan wel op de plaats die Nefeli en Cleo hadden gevonden en ik moest zeggen dat het er heel erg indrukwekkend uit zat. Het betekende echter niet dat dit het einde was. Misschien het einde van de doolhof, maar dat betekende echt niet meteen dat we hierna vrij zouden zijn. We hadden niet echt nagedacht over hetgeen wat hierna was. Misschien waren het de mensen die ons hier in hadden gestopt, het kon ook iets heel anders zijn! Daar moesten we ons ook op voorbereiden, al was het belangrijker om hier eerst uit te komen. Het was al heel wat dat we hier waren. Er waren heel veel mensen gesneuveld. De eerste Griever was niet de eerste geweest. Nefeli had best wel veel moeten doen en ik wist ook wel dat ze niet zomaar rustig aan kon doen. Het was echter best wel heftig voor haar hoofd? Ik had gaande de weg kunnen zien dat ze er steeds meer last van had gekregen. Ze had me er over verteld en ze had niet zeker geweten of het door de Grievers had gelegen. Iets wat nu wel duidelijk was. Hoofdpijn was nooit fijn, maar bij haar kon je gewoon echt zien dat ze er echt heel erg last van had! Nu ook! Ik had net een flinke slok van mijn water gedronken omdat ik dat wel nodig had. We hoefden nu volgens mij eventjes niet te lopen. Er waren mensen bij de afgrond aan het kijken wat ze er precies mee moesten doen. Ze waren dingen aan het uitproberen en ik merkte ook wel dat er nog een gesprek plaats vond. Dat zorgde er voor dat wij wel eventjes tijd hadden om bij te komen. Een paar minuten waren al heel erg welkom. Nefeli was op de grond gezeten, wat echt niet veel goeds betekende! Chuck was natuurlijk meteen bij haar in de buurt te vinden. Iets wat ik wel snapte, die twee gaven echt veel om elkaar. Nu kon Nefeli het volgens mij niet echt gebruiken om mensen telkens maar aan haar hoofd te hebben tetteren, dus ik hoopte dat hij dat zelf ook een beetje door had. Ik liep zelf ook naar Nefeli en gin naast haar zitten. Ik sloeg een arm om haar heen en trok haar dicht tegen me aan. In mijn ogen had ze dat wel een beetje nodig en verdiende ze dat ook wel. Ze had zo goed haar best gedaan. Als zij er niet was geweest, hadden we helemaal niet meer geleefd! Ik had wel echt het gevoel dat ze me een paar keer had gered? Dat had ze bij de rest natuurlijk ook. Maar gewoon het idee. We hadden zoveel aan haar te danken. Als zij er niet was geweest, waren we niet eens door het doolhof gekomen, echt niet! "Als we zo verder gaan, probeer ik zoveel mogelijk bij je in de buurt te blijven." Iets wat ik net ook wel had geprobeerd, maar niet altijd was gegaan. Er was vooral veel paniek, we hadden alle kanten op moeten vliegen. Volgens mij hadden we zelfs een paar omwegen moeten maken. "Als het niet gaat moet je het aangeven." Als ze ineens niet meer zag, moest ze dat meteen aangeven? "Je hebt echt veel gedaan. We hebben tot nu toe echt veel aan je te danken." Zei ik zachtjes. Dat moest ze niet vergeten! Het was echt goed dat ze iets kon met haar ogen? Al moesten we er echt wel rekening mee houden dat het niet goed voor haar was!  
22
Posts: 4531
Datum: 28-04-2016 18:22
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2012-2020 VIRTUAL POPSTAR | KVK72590653 BTW NL002369759B20 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS