Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Hardnekkig kwam hij tot stilstand in een van de hoeken van het gebouw. Flikkerende lichten gaven de ruimte een slecht zicht van buitenaf, door de vele ramen geschenen die hem omringden. De geur van drank vermengde zich met een rookwalm die hij vermakelijk inademde. Het was er haast dood, achtergelaten met enkel een vreemde kassamedewerker achter de balie. Hij vond het op het eerste gezicht een vreemde jongeman. Veel meer dan een korte en gehaaste blik had hij hem dan ook niet gegeven. Genoeg om hem te kunnen bestuderen maar tevens te weinig om wantrouwen te wekken. Donker, op sommige plekken geblondeerd haar, was in een slordige knot achter op zijn hoofd weggestoken. De onbekende bracht een arrogante, enigszins ongeïnteresseerde gelaatsuitdrukking met zich mee en mede lag zijn aandacht heel ergens anders dan zijn eigen binnenkomst. Het fel opgelichte telefoonscherm voor zijn ogen leek het enige te zijn dat hem deerde. Het baarde Jack daarom geen zorgen; het gaf hem zelfs de mogelijkheid goed rond te kijken voordat hij zou besluiten ofwel hij de jongere zou sparen, in plaats van zichzelf te plezieren met de martelingen die zich in zijn hoofd afspeelden.
"It's these substandard motels on the corner of 4th and Fremont Street..." Het zachte gezang dat hij over zijn lippen liet rollen ging samen met de muziek. De beat van het bekende nummer galmde getemperd, de stilte in het tankstation verdoezeld met een kermisdeuntje. Een grijns stond op zijn gezicht weergegeven van voldoening. Hij had zijn rug toegekeerd naar de kassier, en na er even gestaan te hebben voor een van de stellingen pakte Jack er op zijn dooie gemak een fles vodka weg. "Appealing only 'cause they are just that un-appealing..." Geen stress viel er van hem op te merken, zelfs nu hij op camera opgenomen werd in de uiterste hoeken van het station. Hij beschouwde het als iets geestigs om waargenomen te kunnen worden door de autoriteiten onderwijl hij er nonchalant rondliep. Zij moesten immers ook wat kunnen beleven, en ergens was hij ervan overtuigd dat - wanneer de opnames werden gekeken - hij hun dag een stuk beter had gemaakt. Straattuig opruimen, in dit geval de lakse jongeman, was wat er hoorde te gebeuren, toch?
"Any practiced catholic would cross themselves upon entering..," murmelde hij nog altijd. "The rooms have a hint of asbestos and maybe just a dash of formaldehyde..." Zijn looppas zette hij niet veel later voort door de 'winkel', zijn ogen gaande langs de verschillende stellingen. Het kostte hem moeite de vele etiketten te onderscheiden maar het nam hem de vrolijkheid niet weg. De drugs lieten hem fijner voelen, vrolijker en bovendien kon hij voor zijn gevoel de hele wereld aan. Hij had zich niets beters kunnen voorstellen op dit moment dan zijn omgeving vanuit dit opzicht te kunnen zien. Het maakte het heel wat leuker, en zijn onbezorgdheid werd erdoor versterkt alsof het altijd al zo was geweest. Het stelen van sigaretten met alcohol deed hij met een ijzeren uitstraling. "And the habit of decomposing right before your very eyes."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Spontaan kwam er een lachbui bij kijken. Haar gelach klonk plezierig, maar het maakte de sfeer enkel nog naargeestiger dan het al was. Het was onduidelijk waarom ze lachte, gezien de situatie waarin ze in zat allesbehalve humoristisch was, en het leek er ook niet op alsof ze er zelf van bewust was dat ze lachte. Haar lach verdween, een zwakke glimlach bleef staan en wederom begon ze haar verhaal voort te zetten. '’When you love someone and that person loves you in return, you’re uniquely vulnerable. They have the power to hurt you like nothing else and he’s right. I am drowning in my tears and looking motionless at the trees, knowing the chains in my mind cannot be broken until the phantasm of a moment wherin he shows his love for me,’’ mompelde ze, bedachtzaam vooruitkijkend. ‘’Because somehow I dare to bet my bottom dollar his love for me hasn’t entirely faded away.’’ De zwijgzaamheid van de psychiater begon haar langzaamaan te ergeren. Hoewel het gebruikelijk was dat een psychiater vragen stelde en medeleven met het slachtoffer toonde, leek het erop alsof haar verhaal haar nauwelijks kon deren. In haar optiek was ze niet bezig met het beluisteren van haar gemeende uitspraken, maar was ze te alert bezig. Elke handeling die Adoria maakte, werd aandachtig bekeken en op geen enkel moment verloor de psychiater haar uit het oog. ''Have you lost your tongue, my love?'' vroeg ze dan maar, de stilte brekend. ''I am certainly not as bad as you think I am.'' Haar glimlach ging in rook op. ''Or maybe I am. I cannot even tell myself whether I am kind or whether I am evil. I mean, I tried to help him but I failed and my failure have caused a lot of problems. I didn't just destroy his way of thinking. I destroyed literally everything of and for him.'' Het was niet eigenaardig van haar dat ze elke keer weer terugkwam op haar fouten. De gedachte dat zij dit allemaal had veroorzaakt, bleef in haar hoofd rondspoken en het draafde haar letterlijk tot waanzin. De raarste dingen werd er verzonnen, enkel en alleen om haar schuld in meerdere theorieën te kunnen bewijzen. ''I despise my selfishness. It played such a big role in all of this. I knew it was dangerous to maintain contact with a vampirehunter but I could not possibly leave him alone. That's insane, isn't it?''

''Okay, well it's obvious I talk way too much. So, tell me something more 'bout your pathetic life.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg naar de kassa ging hij koel af. De paar blikken die hij rond het tankstation liet gaan, waren niet anders dan onoplettend en lusteloos. Geen belangstelling was er bij hem te zien voor de producten in de schappen. Het stelen van goederen begonnen hem behoorlijk te vervelen en, desondanks stelen vrij spectaculair klonk, haalde hij zijn lol weg bij het weten dat hij gefilmd werd. Zo nu en dan gaf hij een uitdagende grijns naar de camera's in de hoeken van de kamer. Voor de rest bleef hij murmelend achter, kijkend naar de balie die steeds dichterbij kwam en de minachtende jongen achter de kassa. Het pakje sigaretten bleven samen met de fles vodka achter in zijn hand. Voor de rest had hij geen interesse meer in de spullen die uitgestald stonden om hem heen.
"Hello stranger," zei hij, tot stilstand gekomen voor de onbekende. Zijn grijns maakte hij opzettelijk groter bij het zoeken naar de ogen van zijn 'vriend'. Hijzelf leek in vergelijking met de scholier in een nog aardig goede bui te zijn, gemerkt aan de verschillende kermen van tegenzin die de jongen hoorbaar maakte. Het scherm van zijn mobiel werd naar het houten blad gekeerd, met al niet de afkeer afleesbaar van zijn gelaat. Geen andere bewegingen werden voortgebracht door het redelijk magere en futloze lichaam. Nauwelijks een handgebaar maakte hij duidelijk, en pas sinds Jack hem bij zijn kraag vastpakte kwam er een reactie vrij. Het kracht waarmee hij hem vanachter het apparaat wegsleurde wekte genoeg woede op om eindelijk zijn stem door de kamer te laten gaan. "What are you do-" slaakte hij verschrikt, een hand grijpend naar zijn eigen arm om hem te kunnen stoppen. "Oh, don't you worry, you bloody Australian. We're going to have the best time ever. Or well... I'm gonna enjoy myself." Een van de aanstekers werden zijn blikvanger, gedemonstreerd in een kleine doos met allerlei kleuren. Hij lachte in zichzelf bij het aanzicht. De zijne was hij inmiddels kwijtgeraakt en, wetend dat hij nu toch al bezig was, greep hij er met zijn vrije hand eentje weg. In zijn zak gestoken met geen spijt om aan de kassier laten zien. De alcohol fles en de sigaretten nam hij verder mee, gezien als een gift van de zaak uit vriendelijkheid.
Gedachteloos verliet hij eveneens de jongen het complex via een achterdeur. Verscholen in de vele silhouetten, gevormd door het maanlicht en de bomen aan de achterzijde. De voertuigen aan de voorkant waren nergens te vinden in de nacht. De geluiden van voorbijrijdende auto's kwamen alsmaar langs, maar de drukte schrikte Jack zeker niet af. Nee, het bood hem steun; geen klank die de jongen zou laten blijken kon gehoord worden. Niemand zou hem kunnen vinden door middel van zijn geschreeuw om hulp, en hierbij werd het gemaakt tot de beste plaats die hij mogelijk had kunnen uitzoeken. Obstakels, hoe klein dan ook, zouden zijn pret flink kunnen bederven.
"But first, I want to ask you something. Don't you even dare to lie to me, otherwise I won't be so nice to you anymore," sprak hij uit. Het lijf van de jongeman gooide hij hardhandig neer op de grond, de klap met genoegen waargenomen. Op hem neerkijken en hem intimideren werd sindsdien kinderspel. Het wapen, bestaande uit een mes en een handpistool, bracht hij binnen een paar seconden aan het licht. Beide schipperde hij uitdagend in zijn handpalmen. "I'll make your pathetic life even more miserable then it already is. You'll be begging me to end your trivial existence."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I've always execrated know-it-alls, in particular psychiatrists. You guys think you know the beast inside of a human body so well that you all forget there could be another causes for some of our mental disorders,'' snauwde ze. In een storm van emoties begon Adoria handtastelijk te worden. Haar grijpgrage handen raakten andermans handhuid aan en in een fractie van een seconde greep ze haar polsen beet. De greep die ze in eerste instantie aannam was mild, maar naarmate de secondes verstreken werden de polsen steeds harder en ruwer vastgehouden totdat ze in een opwinding de psychiaters lichaam naar zich toe trok. Slechts een paar centimeters waren ze verwijderd van gezichtscontact. ''You don't what it's like to be afraid of your own mind.'' Haar rechterhand bevrijdde haar pols van haar sterke polsgreep, maar nam daarna haar nek als volgende slachtoffer. Stevig had ze haar in een zodanige positie genomen dat het voor de psychiatrist onmogelijk werd om Adoria in de ogen te kunnen kijken. Ze was niet meer in staat om haar handelingen te kunnen zien en voorkomen en dat was voor Adoria genoeg om een grijns te laten verschijnen op haar effe facade. ''Loving him is killing me. I'd do anything to take back what is mine, starting with him.'' Een kortdurende, cynische lach zette ze op vooraleer ze het lichaam koelbloedig richting de vloer duwde. Ze stond op, liep naar het raam en wierp een blik op de drukke winkelstraat. ''Whenever I find him, I'll make sure he's dead before he can say a word to me,'' stelde ze vast alsof ze er heilig van overtuigd was dat juist die gedachte hetgeen was wat Jack weer compleet kon maken. ''But - isn't that the o-opposite of what you really - want?'' Glimlachend keerde ze om. Het lichaam stond weer overeind, stamelend kijkend naar het gezicht van Adoria. ''Oh no, my darling. He'll return back to me.'' Ze stak haar handen nonchalant in haar broekzakken. ''As a vampire.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De wapens werden heen en weer geslingerd in zijn hand. Beide liet hij aan het licht komen, geflikkerd in de doffe stralen die van een lantaarnpaal kwamen. Het pistool pakte hij stevig vast in zijn hand indien hij het vermakelijk op het hart van de jongen richtte. Zijn vinger verstrengelde zich om de trekker, het denkbeeld gegeven dat hij het elk moment over kon halen en de Australiër meer dood dan levend achter kon laten, maar zijn eigen belang lag vooral bij het mes in zijn andere hand. Het scherpe oppervlak dat kon snijden in huid en bot kon hem laten grijnzen. Pistolen en geweren hadden hem al sinds zijn jeugd niets geboeid, al was het omdat hij het gewoonweg te makkelijk vond. Elke idioot kon met een geweer omgaan zolang hij of zij wist hoe ze een kogel af moesten vuren. Zijn eigen keuze lag eerder bij het ouderwetse, noch niet ongebruikelijke moordwapen in zijn linker handpalm.
"When you have a girlfriend, you do expect her to be honest with you, right?" vroeg hij de jongen, het pistool weggestopt om plaats te maken voor het bloederige mes. De druppels rood waren viezig verspreid over het metaal met achtergelaten sporen van zijn vorige slachtoffers. Het fascineerde hem misschien wel, net als het pijnigen van andere mensen bleek te zijn. Zelfs zijn nieuwe 'vriend' die hij ruwweg op de grond had gedumpt knikte angstvallig naar hem, de doodsangst van hem af te lezen. Het gevoel van macht overtrof de gevoelens in zijn eigen lichaam zodanig dat Jack er alles aan deed om het te behouden. "All the time, she kept on silent about everything I deserved to know. I basically lived in a lie. And here I am, chasing after her in order to make her pay for her sins." Hij liep dreigend op hem af, de stilte voor geen minuten aangehoord voordat hij besloot er een einde aan te maken. De woorden die de jongen binnenhield spraken hem niet aan. De vraag die hij stelde was doodnormaal, simpelweg gesteld en dus niet al te moeilijk te beantwoorden. Dat hij genegeerd werd met alleen dezelfde bevreesde blik weergegeven maakte hem woedender dan hij eerder was geweest. "Speak up, you cunt!" beval hij hem driftig, zijn tanden grommend op elkaar gezet uit boosheid. "Y-Yeah, you should dump that bitch." Het gestamel klonk haast te fijn in zijn oren. Geweten dat hij een punt had gemaakt, kwam er een tevreden lach op zijn gelaat. Hij was wel degelijk overtuigd van zijn gelijk en na het horen van zijn reactie, wist hij dat hij niet de enige was die er zo over dacht. "It's almost ironic, isn't it? Searching for the one person you love, just to kill her instead of saving her from the demons as if she's some kind of princess who needs her prince on a white horse to do the dirty work," zei hij al lachend. De spottende ondertoon overviel zijn chagrijnige gedrag van nog geen paar seconden geleden. Zijn stemmingswisselingen waren groot geworden sinds hij zich over had gegeven aan de drugs, maar het probleem zag Jack er niet van in. Hij werd er immers niet mee gestoord zodra hij zichzelf verloor in alles om hem heen. Hijzelf was degene die er overeind stond en op iemand neer kon kijken; de jongeman daarentegen was het tegenovergestelde.
"But... are you sure? I mean, you guys can still get back together. Killing her won't change a th-" werd het gestotter voortgezet. Ongeboeid over het feit dat Jack überhaupt zijn verhaal nog af moest maken kwam de onderbreking. Het stoorde hem, en nogmaals werd zijn opvliegende karakter aangewakkerd zonder enig benul.
"Did I give you permission to talk, huh? Argh, I should've known. You're as dumb as you looked when I walked through that goddamn door. I will be doing the world a big favor by killing you."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’You’re such a gentleman.’’ Achter een betonnen muur verscheen het gedaante van Adoria. Haast naakt vertoonde ze zich in het openbaar. Enkel een kanten body bedekte deels haar bovenlichaam. Haar lichaam straalde pure sexiness uit en als kers op de taart vertoonde ze een ondeugende grijns op haar gezicht, recht in de ogen kijkend van haar moeders vriend. Haar actie leek hem echter niet veel te doen. Ze zag wel de verleiding in zijn ogen, maar meer dan dat was er niet. ‘’Oh, come on, mr. Sadler. We all precisely know what you’d do to me when mother is nowhere to be found,’’ vertelde ze, terwijl ze uitdagend haar lichaam streelde. '’If you don’t make me scream, no one will ever find out about us.’’ Begerig pakte ze zijn stropdas beet en het zag er naar uit dat die zet de juiste was, want binnen no-time drukte hij haar tegen zich aan en maakte hij gebruik van zijn aangeboden kansen. Zijn handen gleden omhoog over haar dijen tot op haar buik. Inwendig voelde ze zich enkel kouder worden toen Valdemar zijn vingers zich aan de zijkant van haar slipje haakten, maar haar koelbloedigheid was niet te herkennen in haar handelingen, noch gelaatsuitdrukkingen. Ze deed zich voor alsof ze haar handen waste in onschuld en maakte kreunen en gehijg hoorbaar bij elke aanraking die hij deed. Doch kon ze niet zeggen dat zijn gekus en zijn handtastelijkheid haar niet zinde. Ze genoot oprecht van hun lichaamscontact, maar op een manier waarbij gebrek aan affectie duidelijk zichtbaar werd. Adoria was niet in staat om iemand lief te hebben.
Geheel onverwachts werd haar lichaam tegen de muur geduwd waarna haar rechterbeen in positie werd genomen; haar bovenbeen, dat tevergeefs stevig vastgehouden werd door zijn hand, bevond zich op dat moment bij zijn bekken. Onstuimig drukte hij zijn lippen op de hare en wederom verplaatste hij zijn hand naar haar wang. Zij daarentegen pakte ruw zijn haren beet en maakte hier en daar zachte kreungeluiden. ''Take me to the basement,'' fluisterde ze enkele secondes later met een royale grijns rond haar lippen. Direct werd haar order gehoorzaamd. Hij staakte zijn gekus, nam haar andere been beet en liep met het getilde lichaam van Adoria naar de kelder. Voor even verging de spanning in de ruimte waarbij het in elkaars ogen kijken een doodnormale en mogelijke zaak werd, maar zijn hitsigheid overwon waardoor zijn lippen al gauw weer de overhand namen. Traagzaam slenterde hij de trap af onderwijl hij haar onder kuste zoals nooit tevoren. Hij zoog aan haar huid en drukte zijn lippen werkelijk op elk stukje huid wat hij kon vinden. Echter was het spel al gauw over. Toen hij beneden aan de trap stond en haar voor de tweede keer tegen de muur duwde, werd zijn hoofd volop geraakt door een porseleinen vaas.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn humeur verslechterde akelig snel. Zo gauw als hij een grijns op zijn gelaat kon doen verschijnen, kon hij het ook laten verdwijnen en het laten lijken dat het er nooit gestaan had. Fel bekeek hij de jongen met een blik die niet meer waard was dan zijn ongenoegen zelf, waarbij hij naar hem toeliep. Elke gezette stap reflecteerde over de grond met een ijselijke echo. Het geluid achtervolgde hem naar het lichaam van de vreemdeling, al waren het de ontdane uitspraken van zijn slachtoffer die ze doorbraken tot een grote stilte, zodra hij slechts een aantal centimeters van hem vandaan stond. "You can't do this! The p-people in Luray will know what's going on. You'll get caught for sure, is that what you want?" De wanhoop straalde van hem af bij het zien van het bloederige wapen. Zijn handen plaatsten zich op de grond onder hem, zijn kleding schuurde over de grond en zo snel als hij kon probeerde hij zichzelf in veiligheid te brengen door de afstand tussen hemzelf en Jack te vergroten. "You know, I convinced myself that vampires are the only threats in the world when it comes to the gruesome crimes. It was my job to eliminate them, to make sure they won't cause any harm anymore." Vol vermaak hield hij hem in de gaten. De manier waarop hij van hem af wilde komen vond hij grappig om aan te zien, maar het moment dat hem liet grinniken kwam naar boven zodra hij geen kant meer op kon. Zijn rug had hij zowat bevestigd tegen een boomstam van het aanliggende bos en aan beide weerszijden maakte hij geen kans meer op een uitvlucht. Hij grijnsde malicieus, door zijn knieën gegaan om hem in zijn ogen aan te kunnen kijken. "But the truth is, there are more people to kill if it's for the greater good. You, my friend, are one of them," vertelde hij hem. Enigszins driftig bracht hij het mes naar zijn huid toe, volgend door verschillende rondes die hij met het wapen draaide. Uitdagend gleed het door naar zijn borstkas en nadat zijn ongeduldigheid onoverwinnelijk werd zette hij dan eindelijk door. Snedes werden gemaakt in een verbazingwekkend snel tempo, als hij het gehijg en gejammer van de jongen aanhoorde. Zijn karkas ontdeed zich van het bloed dat net nog door zijn aderen vloeide. Hij werd onherkenbaar met elke incisie maar aan Jack viel er weinig van te merken. Hij bleef doorsteken met een ongekende kracht, veroorzaakt door de adrenaline die door hem heen trok, met geen teken van medelijden.
"Good night."

Een brief werd achtergelaten op de straattegels diezelfde avond. Letters versperden de weg met een vloeistof, beschouwd als een viezig ritueel dat angstgevoelens op zou wekken bij de rest van de bevolking. Sporen van gesleep dat voortgebracht werd bij de jongeman's laatste pogingen om van hem te kunnen ontsnappen, waren overal. Het lijk lag er stokstil bij. De verschrikte uitdrukking op zijn gezicht bleef onbewogen op zijn gelaat, zijn ogen starend naar de lucht alsof hij zich in het donker dat zich om hem heen verzamelde kon verliezen. Een schunnig beeld van de moordpartij hield hij achter op zijn eerdere plaats van aanwezigheid. Hijzelf? Hij was inmiddels al spoorloos verdwenen van zijn aangestichte kunstwerk, opgegaan in de groep inwoners van het stadje waarmee hij maar al te bekend was.

~ She was determined, promised she'll be just fine
Until that one night, on the cold ground she laid
Blood dripping, flowing down on her beautiful skin
And all I could do was watching her soul fade

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I’ve been pondering this moment since our first meeting. It's absolutely enchanting that your bloodline still exists, don't you think?'' Geheel naakt hing mr. Sadler aan een stuk touw. Zijn polsen werden bij elkaar gehouden door een spantouw, die verbonden was met het plafond en ook de afstand tussen zijn benen was verloren gegaan. Zich vrijstellen van de touwen had Adoria dus onmogelijk voor hem gemaakt en juist daardoor had ze compleet de macht over hem.

''This isn't funny anymore, Adoria. Let me out of here.'' Zijzelf zat languit op een houten stoel te kijken naar het mes dat ze in haar rechterhand vasthield, terwijl een trotste glimlach zich afspeelde op haar gezicht.

''Oh, you think I am joking?'' Verbijsterd over het feit dat hij werkelijk dacht dat dit alles slechts acteerwerk van haar was, stond ze op vanuit haar stoel. Een cynische lachje maakte ze hoorbaar, doende alsof ze geen poging tot moord wilde doen. Ze stond stil, keek toe hoe zijn blik vertrok en zweeg. Pas na een paar secondes, waarin ze elkaar in volle stilte hadden bekeken, wierp ze pardoes het mes op het naakte gedaante. Gekreun, gehuil en gevloek maakte zich enkele tellen daarna hoorbaar. Het was zijn schouder die moest leiden onder haar extreem slechte messenvaardigheden en het enige wat ze kon doen, was roerloos toekijken hoe het bloed langs zijn lichaam naar de grond sijpelde.

''Do you think I am joking now?'' Met een stalen blik verkleinde ze de afstand tussen hun lichamen zodanig dat ze al snel in staat was om zijn gezicht beet te pakken met haar hand.

''I might be a whore, mr. Sadler, but you better be a whore than a bloody pedophile.''

''Please, Adoria. Let me go, I didn't do anything.''

''No, no. You're lying to me.''

''What do you love the most?''

''Can't you hear me?''

''My car. It's my car, I swear it.''

''Oh, really? Since when does your dick have a name?''

''Stop, Adoria. You're -''

''Make me.''

''The rules are changed, mr. dumbass. If you lie to me, I am going to make you suffer in ways your spoiled little mind cannot possibly imagine.'' Ruig haalde ze het mes van zijn schouder vandaan waardoor het bloed enkel nog sneller een weg naar beneden baande. De aanblik zorgde ervoor dat haar aandacht voor hem verloren ging, omdat het bloed haar opnieuw wist te fascineren. De kleur, de geur, de vloeibaarheid; werkelijk alles vond ze amuserend en ze had de neiging om het bloed weer in de mond te nemen, maar ze wist zich nog net in toom te houden. Ten slotte had ze geen behoefte aan het beproeven van een ijzeren vloeistof. Het was namelijk niet zozeer de smaak die haar handelingen overwon, maar de gedachtes en het gevoel na de daad die de overhand namen.

''Next question. How many times have you fucked my mother?''

''I - I don't know.''

''Think about it.''

''I don't know!''

''You don't know, huh? Have you lost track?''

''Maybe your dick knows the answer. Would you mind if I borrow it?'' vroeg ze ietwat somber. Fysiek was ze aanwezig, maar mentaal was ze verzonken in gedachtes. Zou ze het doen en zo ja, wat zou ze ermee doen en zo nee, wat zou ze dan doen? Maar haar hand had zijn geslachtsorgaan al beet vooraleer ze het zelf doorhad.

''What are you doing?'' Lachend schudde ze haar hoofd.

''I am ironic, believe me.'' Het mes bewoog ze voort naar zijn jongeheer en stopte toen de scherpe rand het huidoppervlak raakte. Hij wilde het uitschreeuwen in woorden en gesis, wetende wat ze van plan was, maar zijn geslachtsdeel lag al bloedend in haar handen voor hij ook maar één woord luid en duidelijk in de kelder kon roepen. Adoria was nu in het bezit van een orgaan waar ze al grootste plannen meehad. Ze zou het niet gebruiken, allesbehalve dat, maar het opsturen naar haar bloedeigen moeder en toekijken hoe ze zou reageren als ze het zag en zich ervan bewust was dat het van Valdemar was, was een moment wat zijzelf nu al naar uitkeek. Die angst in mensen hun ogen obsedeerden; ze kon niet stoppen met moorden.

''The bloody whore can't suck this dick anymore.''

''I feel sorry for you. I really do. I mean, look at you. You're a disgrace to this world.''

''End me, please.''

''You're not worth my time anymore, my love. I am going to sit back and set eyes on you until I can't hear any breath of yours. It is up to the duration of your bloodsystem. How long does it take before your dick sees red of blood?'' vroeg ze waarna ze het geslachtsorgaan een meter verderop neergooide. Tevreden liep ze weer terug naar haar houten stoel waar ze weer plaatsnam. ''Merry Christmas, dead man.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Those pretty eyes went black
Her body laying there, as cold as ice, surrounded by the dark
Silence took me over, making me think it was a twisted dream
Haunted memories that last forever had left a mark

Love never disappears, they said
It's for an eternity
We will last forever, she said
Yet, it wasn't like she meant it to be

Here I am, madly chasing down a ghost
As if I haven't lost my mind already since I wouldn't admit
Believing that everything will be ok like they told me
But we both know that's a lie, isn't it?

You know can't hide from it, you can't run
Late night in the shadows
When the daylight comes, remember
You can't hide, you can't run

► The 19th of December, three days later

"What are you doing here, Jack?"
Het gezicht van zijn vader kwam vanuit het donker bij hem binnen. Zijn lange gestalte daagde op na al die tijd, tenminste het half uur waarin hij op hem had moeten wachten. Hij had hem geprobeerd te bereiken om hem hierheen te lokken voor een zogenoemd gesprek. Precies zoals vader en zoon zouden moeten hebben, maar desondanks draaide hij zijn hoofd van de man weg. Zijn gezicht liet hij vergaan in de kleine schaduw, voortgekomen uit het bos aan zijn linkerzijde. Jack's ooghoeken bleven op de al te bekende man gericht al staarde hij weg in de verlaten gebouwen. Hij wilde geen aandacht besteden aan zijn opkomst en al helemaal niet aan het feit dat hij vrijwillig de man zijn locatie had verteld, voor een discussie die hij ronduit zelf had kunnen verwachten. "You know you can't waste your time on the death of Alina anymore, you immature asshole. She's gone and she's never coming back," klonk zijn schorre stemgeluid door de straten. De heze klanken wekten rillingen in hem op, die hij vol ergernissen binnen liet komen met niets anders dan zijn stilzwijgendheid waarmee hij de tijd opvulde. Bewegingen werden evenwel gemaakt. Zijn handen liet hij gaan naar de onderkant van zijn hoodie, die hij uittrok en de dikke, bebloede stof over zijn hoofd trok. "It's your nineteenth birthday, and yet you're still a failure. What is it I have to do with you now, huh? The only thing you're bringing with you, is darkness and you can't even do a single thing for me! How the hell am I supposed to keep us this high in the rankings when all you're doing is sitting back, hanging with those stupid friends of yours?" Een kleine windvlaag ontstond daarna al gauw. Het vest liet hij rusteloos op de grond vallen, achtergelaten op de viezige weg op het kruispunt.
"Why are you taking your clothes off? What the hell is wrong with you? I'm trying to talk to you! Just put them back on, before anyone sees what a coward you are." Elk beetje weerklonk in de stille omgeving, doch trok hij zich niets aan van het feit wat hem bevolen werd. Hij was afgedreven in zijn eigen denkbeelden en slechts het uitdoen van zijn laatste kledingstuk dat zijn borstkas kon bedekken, hield hem bezig. Hij liet toe hoe het t-shirt uit zijn handen viel, tot enkel zijn bandages nog zijn handen konden verhullen. De rest had hij traagzaam en met afkeer openbaar gemaakt.
"You did this to me, did't you, dad?" sprak hij met teleurstelling uit. "All the scars.. The blood that has been spilled every time you came, it was all on you." Zijn hoofd liet hij met walgenis zakken totdat hij zijn eigen bovenlijf kon waarnemen. In het schimmige licht van de maan kon hij de aangebrachte mutaties nog weerzien, overduidelijke kleurovergangen op zijn lichtgetinte huid. Het letsel was blijvend geweest, zelfs na zijn gedachten dat het vanzelf over zou gaan toen hij het voor het eerst zag in de spiegel, maar nergens had hij een reden kunnen vinden waarom hij beschadigd was. Pas toen hij zijn vader voor de laatste keer weer had gezien en hij opmerkte hoe hij met dingen omging vielen alle puzzelstukken in elkaar. De verwarring die hij toendertijd voelde was groot; hoe kon zijn vader hem zo toetakelen dat hij voor de rest van zijn leven er zo bij moest lopen? Hij voelde zich vernederd, nee, misschien nog wel meer. Hij werd getekend voor zijn hele bestaan met kenmerken die gefixeerd waren door de man tegen wie hij op zou moeten kijken, en nog kwam er geen excuses vanaf. In plaats van medelijden te tonen werd er tegen hem ingegaan met enkel ondankbare woorden. "It was nothing you didn't deserve. You needed a reminder to keep on going with the work, like you have to," durfde de man te opperen. Het was opmerkelijk hoe hij loog, met geen moeite te laten zien om het hem te verklaren. De kenmerkende standvastige visie werd hem toegeworpen. Hij wist hem dusdanig te manipuleren dat hij het zelfs voor even liet lijken dat hij het oprecht deed, maar Jack wist wel beter. Zijn uitspraken waren wat het altijd al geweest waren; een en al leugens.
"You mutated me into some kind of beast. A murder machine, trimmed to kill everyone who gets in our way. Every inch of me is damaged, and it's all because of you." De getoonde frustratie voelde niet vreemd meer voor hem, indien hij zijn hoofd weer ophief om zijn gehate vader in de ogen te kijken. Het was als een gewoonte geworden zich zo te voelen de laatste tijd. Vanalles ging door hem heen, maar geenszins wist hij naar buiten te brengen hoe zijn toestand werkelijk was. Ontdaan werd zijn gelaat terug zijn kant op gekeerd.
"How could you do this to me?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
The first time felt like a dream almost,
She was untouched, untainted by anyone.
Even with anyone else around here,
She couldn’t take her eyes of him.

Felt like she was drowning in his eyes,
And every pronunciation of amorousness.
She didn't doubt whether she loved him or not,
Because even a blind man could say yes.

Felt like she was drowning in his words,
And every breath that's in between.
Somehow he got her where it really hurts,
And it was destroying the beautiful scène.

Felt like she was drowning in her tears,
And as if she was chained in her mind,
Because it was fulfilled with darkness,
And because it had all of her attention.

Was it even worth to not give up?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It was necessary, Jack. I didn't wanted you to become the biggest mistake of the family, but I guess that was an in vain try, wasn't it? You were a failure all along. I was just to stubborn to see it from the beginning, like your grandpa did." Een verrassing vormde het niet meer bij het opbrengen van de rest van zijn familie. Hij was er prima van op de hoogte hoe de traditie zich voortzette, met zowel innerlijk als de reputatie zelf. Ze waren een fanatieke en gerespecteerde bevolkingsgroep in de Community, hetgeen waar zijn vader en dergelijke erg op gesteld waren. Hijzelf daartegenover werd een uitzondering genoemd. Een bijnaam waar zijn grootvader geen zelfverwijt aan had toegevoegd, na al die jaren van leven. Het zorgde voor verbittering in zijn doen en laten bij het weerhoren van dezelfde spottende opmerkingen. Een omkeer van zijn stemming vond er plaats, waarin hij gelaat tot emotieloos maakte. "Well, then I guess it's your lucky day today." Het mes werd in een handomdraai vastgenomen, onderwijl hij grommend naar hem toestapte. "I've grown to be just like you've wished. Merciless, ruthless and stone cold." Het afgespeelde tafereel rondom zijn vader sloeg sindsdien om. Een lach rolde over zijn lippen, een ongeloofwaardige schudding met zijn hoofd vond plaats en alsof hij nog niet genoeg bespotting had laten blijken, werd zijn grijns voortreffelijk groot uit opzet. "What are you going to do? Kill me? Ha- how funny. You actually think you can get rid of me, huh?"

"You'll be surprised to see what I've learnt from you, let me tell you that."
Barbaars zette hij het wapen in zijn torso. De enorme kracht die hij zette duwde hij door, met enigszins het gekreun en gehuild dat hoorbaar werd gemaakt. Het focuspunt werd zijn hart, hetgeen waar hijzelf ongevoelig op uit was geweest, en de inkeping verdiepte hij daarom gewetenloos tot een plas van bloed. Verscheidene keren uitte hij zijn nijdigheid door met het mesoppervlak het lichaam te bewerken. De worstelingen van zijn vader zette hij hiermee tot stoppen, maar niets kon hem tegenhouden om de handelingen te staken. Pas toen het orgaan open en bloot lag kon hij weer rustiger ademhalen. Geen grenzen waren te overschrijden geweest bij het afslachten van zijn eigen bloed en vlees, want de afstand tussen hemzelf en het hart werd ijskoud verstreken. Hij deed alles wat hij kon om het te kunnen bemachtigen, wetend dat het lichaam nooit meer zou kunnen bewegen. Ongeremd pakte hij het bloedrode lichaamsdeel weg van zijn plaats en, uit pure afgrijzing, klemde hij het vast tussen zijn vingers.
"See? I'm just as you wanted me to be," merkte hij op, nadat hij overeind kwam om het bloedbad te kunnen bekijken. Een grijns verscheen niet veel later en verraadde het kleine beetje tevredenheid die hij in zich voelde. "Are you proud of me now, father?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze liep gewoon over de straten, te luisteren naar de vogelgeluiden en het geruis van de wind totdat ze een bijzondere ontdekking deed. Oog in oog kwam ze met haar 'vriend', die koelbloedig het hart van een ander in zijn handen vasthield. '’Jack?’’ Hoewel ze op hem af wilde rennen en hem in de armen wilde nemen, bleef ze stokstijf toekijken hoe het lichaam van zijn vader beweeg loos op de grond lag. Het was te riskant om de afstand tussen hen te verkleinen, gezien hij duidelijk had gemaakt dat hij haar gedaante liever dood zag dan in levende lijve. En hier stond ze dan. Bang om het schepsel, die zij bij voorbaat heeft gecreëerd en in de wildernis heeft losgelaten, aan te kijken. Geen woord kon ze uitbrengen zonder in huilen uit te barsten, omdat er zoveel gemengde gevoelens door haar lichaam raasden. Ze was opgelucht en gerustgesteld dat ze hem eindelijk had weten te vinden , maar tevergeefs verachtte ze haarzelf, omdat zij degene was die zijn leven tot een hel maakte en ze nu bewust een einde aan zijn leven moest maken. Een koude rilling gleed over haar rug, gevolgd door meerdere tranen die over haar ijskoude wangen rolden. ‘’I’ll tell you everything. From the murders to the cheating I committed, but you’ve got to remain yourself. You’re not a ruthless killer, Jack. You never were,’’ meende ze, wetende dat haar gehuil haar enkel zwakker liet lijken. Ze deed dan ook haar best om zichzelf te kalmeren door positieve gedachtes op te zetten, maar ze faalde. Nooit stond ze sterk in haar schoenen, laat staan in de situatie waar ze nu in terecht was gekomen. ‘’Do you remember my birthday? That night on the beach? It’s where this all started.’’ Traagzaam begon ze stappen te zetten richting zijn gedaante. ‘’I thought I could use my vampire powers for your own good by removing the dark memories which were bothering you, including your knowledge about me. You knew I was a vampire, I swear it.’’

‘’I trusted you.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ваша мечта стала реальностью, не правда ли? Вы изменили мне в killer вы всегда хотели видеть в меня, Вашей жизни цель была достигнута. Возможно дедушка будет наконец увидеть вас в качестве героя теперь, вместо сына он никогда не хотели." Een laatste, wrede blik liet hij op zijn vader vallen nadat hij zijn zeggen had gedaan. Genoeg toespraken had hij kunnen geven, voornamelijk over zijn haat voor hem, maar ver kwam hij niet voordat hij gestoord werd. Het noemen van zijn naam verbrak de concentratie die hij tot die tijd op het bloedbad had gericht. Gebroken en droevig liet ze zichzelf overkomen, onschuldig nog wel over haar opkomst. Hij beschouwde het als buitengewoon dom dat ze zich durfde te wagen in zijn buurt. Misschien wel als moedig, maar hem kon het weinig meer uitmaken. Zijn zoektocht naar Adoria kon hij per direct staken en bij deze kon hij dan eindelijk een einde maken aan haar bestaan, zoals het volgens hem hoorde.
"Наслаждайтесь ад для нас обоих и может вы никогда не остальной части мира в интересах всей нашей семьи и нашего следующего поколения." Het omdraaien liet hij echter nog op zich wachten. Zijn rug had Jack naar haar toegedraaid, zijn hoofd omlaag gebracht naar het doodse overblijfsel voor zijn voeten, en pas na zijn laatste grievende woorden gesproken te hebben nam hij het in zich op om haar in zijn zicht te laten.
"Is that right, huh? Maybe you just didn't wanted to see what I am, just like everybody else except for my asshole of a father. That jackass was right after all. I had to be destroyed in order to become how I needed to be. And let me tell you that I'm just fine like this."
Tranen weerspiegelden zich zodra ze dichterbij kwam. Het vocht rolde talmend over haar wangen, lijkend dat ze elk moment in huilen uit kon barsten. Hijzelf geloofde er desondanks amper iets van en lichtjes deinsde hij achteruit. Zijn ogen bleven duivels bij de hare hangen, de houten staak fijngeknepen in zijn handgreep indien hij zijn arm aanspande en langs zijn lichaam liet hangen. Vertrouwen dat hij eerder altijd in zich had gevoeld zodra hij rondom haar was, was compleet verdwenen geweest. Hij verachtte haar als nooit tevoren. Haar uitspraken hoorde hij wantrouwig aan, niet wetend wat hij moest geloven en wat niet, maar hetgeen waardoor hij werkelijk van haar weg stapte was geheel anders geweest. Hij creëerde de ruimte, afwachtende op zijn kans tot het vermoorden van zijn voormalige vriendin en aan zijn doen was enkel zijn grimmige gelaat die hij toonde, in plaats van haar berouw ofwel spijt te laten zien.
"I remember you lying to me, day after day," ontweek hij haar vraag. De overtuigingen over haar leugens groeiden met de seconde, net als zijn roekeloze gedrag. Het mes gepaard met het vergane hart liet hij zonder wroeging naast zijn vader's lijk vallen. Bloedspetters verspreidden zich vrijwel meteen, maar de vloeistof werd genegeerd net als de aanwezigheid van het verminkte lichaam. Het vermogen om de man als een mens te zien was evenals bij Adoria onhaalbaar geworden. "Dark memories are nothing compared to what you are, darling. Yet, I fell for your pretty lies like I didn't knew any better. I believed everything you told me and assumed it was the truth. But it turns out I was wrong. You're just like the others of you bloody creatures in the world."

---

Vertaling;; thanks to a random website
"Your dream did become reality, didn't it? You transformed me into the killer you always wanted to see in me, so your life goal has been accomplished. Maybe grandpa will finally see you as a hero now, instead of the son he never wanted."
"Enjoy Hell for both of us and may you never rest in peace, for the sake of our entire family and our next generation."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Zijn aangenomen houding kon ze hem niet kwalijk nemen, maar elke keer weer wist hij haar te raken met zijn grove woorden. Ze kon zich niet beheersen, noch predomineren en haar controleverlies maakte de situatie enkel erger dan het al was. Doch was haar reactie wel te verwachten. Haar ‘vriend’ ging van goedhartig en ravissant naar compleet emotieloos en moordlustig. Het brak haar om hem zo te zien en te horen, zichzelf er volledig van overtuigd hebbende dat Adoria hem al die tijd had voorgelogen en dat ze min of meer vergelijkbaar was met de rest van die vampiers. “I told you everything you deserved to know! And yes, I might have not told you about my vampirism, but that’s because you were the one who exposed me on your party. Of course you didn’t like the idea of me being a vampire, but you didn’t care. You didn’t kill or mistreat me for my nature, because you bloody loved me!” Haar geschreeuw werd vervolgd door een emotionele uitbarsting. Het alsmaar harder gehuil zorgde ervoor dat ze nauwelijks lucht naar binnen en naar buiten kon halen waardoor ze in een drastische toestand terechtkwam. Tijd ging verloren aan het op ritme krijgen van haar ademhaling en het stoppen van haar vreselijke gejammer. Haar gehuil minachtte ze evenzeer als Jack’s situatie, maar ze kon het niet stoppen. De controle over haar emoties had ze sinds haar peuterfase niet meer erkend.
Enigszins gekalmeerd veegde ze zachtaardig haar eigen tranen van haar gezicht weg. Onderhand had ze in de gaten gekregen dat hij een houten staak stevig in zijn hand vasthield. Echter deed het haar nauwelijks wat. Ze sperde haar ogen niet wijd open om het alsmaar in de gaten te kunnen houden. Integendeel. Ze was niet bang dat hij überhaupt één centimeter van het hout door haar lichaam kon boren, gezien haar reactievermogen.
''You're not born with blood on your hands, Jack. I was and I don't know why, but you're repeating the murders I committed back in the twentieth century. You exhibit the same behaviour, the same murders .. This isn't who you are. My train of thought is living inside of your body, but we can fix it, can't we? All you have to do is to drop that wooden stake.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gehuil verergerde niet veel later tot gejammer. Haar geschreeuw maakte plaats voor de tranen, rollend over haar huid in een rap tempo. Twee lichtrode ogen keken zijn kant op met een vreemde gloed van het vocht achtergelaten op haar mooie gezicht. De emoties leken haar te veel te worden en lieten haar zwakte naar voren komen, maar geen deel van hem zette hem aan om haar te troosten, noch proberen te helpen. Het was enkel gezichtsbedrog zodat ze hem op het verkeerde spoor kon zetten. Een manier om hem op een onverwachts moment aan te kunnen vallen, want was dat niet wat ze allemaal deden?
"You told me, huh? Then why can't I fucking remember anything about you being a vampire!" Het woeste geroep verliet zijn mond zonder enige aarzelingen, zijn tanden uitgelaten op elkaar gezet. "You kept it from me, for God's sake, and you still dare to try and convince me to change my mind. I've never thought vampires would be that scared to be killed, but I guess you're one of a kind, aren't you?" Hij afschuwde het idee van haar werkelijke zelf voor hem. Van het bloeddorstige wezen binnen haar lichaam, waarvan niemand de aanwezigheid kon herkennen. De afkeer van hem tegenover Adoria en de rest van haar soort was onvermijdelijk geworden, maar hij leek de enige te zien die het kon beseffen. Het meisje waar hij van had gehouden alsof zij de enige in zijn wereld was kon niet anders dan volhouden hoe hij volgens haar in elkaar zat, en negeerde alles dat het tegendeel aan haar bewees.
"Don't you dare to tell me who I am, you psychotic bitch!" snauwde hij haar onbewogen toe. Niets zette hem aan om het hout uit zijn bezit te laten gaan, en op de grond te laten vallen evenals Adoria van hem verwachtte of vroeg. Integendeel; hij kneep het samen in zijn handpalm onderwijl hij een paar stappen in haar richting zette. "There's nothing to be fixed."

Yet another ungrateful weekday
We're caught in a game
Where the winner takes all
And we're off to tell it
As the greatest story told

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld