Je hebt nog niet gereageerd op het forum.

Hier komen de laatste 3 forum topics te staan
waarop je hebt gereageerd.
+ voeg shout toe
Cool.dus.niet
Ik geef random sets weg, want vp bday!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.
> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blog statistieken
Vrienden beheer



Topics   Berichten
12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
TMRO☼ If we should die tonight, we should all
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
De hoofdpijn maakte alles zoveel erger! Het licht, de geluiden om me heen. De vorige keer had ik het geschreeuw van Newt en Cleo echt heel erg vervelend gevonden. Ik had echt niet geweten wat ik toen had moeten doen om het iets beter te maken, nu wist ik het eigenlijk ook niet. Het was ook niet zo dat de hoofdpijn geleidelijk op was komen zetten. Het was er opeens geweest? Iets wat wel betekende dat het niet heel erg lang meer zou duren voordat ik blind zou kunnen raken, als dat weer zou gebeuren. Ik wist ook gewoon niet wat ik er van moest verwachten, maar ik vond het wel heel vervelend dat de hoofdpijn er weer was. Daardoor had ik het idee dat ik niet alles meekreeg! Ik kreeg voornamelijk mee wat er in de buurt gebeurde, zoals Chuck die naast me stond en zachtjes over mijn rug aaide, maar ik had geen idee waar de rest het precies over had. Ik wilde het eigenlijk ook niet weten. Het was wel heel lief dat Chuck naast me wilde staan en het iets beter probeerde te maken, maar ik hoopte wel dat hij stil zou blijven. Dat was misschien gemeen om te vragen, want hij had ook heel erg veel meegemaakt en ik zou het volledig begrijpen als hij er over zou willen praten, maar geluid deed op dit moment al pijn en ik wilde niet dat het nog erger zou worden! Want ik wilde absoluut niet blind worden. Het was één keer gebeurd en dat was vreselijk geweest! Ik had niet geweten wat er opeens was gebeurd en toen had ik opeens op Cleo moeten vertrouwen. Dat terwijl zij wel de laatste persoon was geweest die ik had willen vertrouwen! We waren echt geen vrienden en dat zouden we ook nooit worden, maar toen had ik opeens op haar moeten vertrouwen. Uiteindelijk was Minho degene geweest die me daar weg had gehaald en daar was ik hem nog steeds heel erg dankbaar voor. Ik keek op toen ik merkte dat iemand naast me kwam zitten. Blaise! Ik leunde automatisch wat tegen hem aan en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Het was lief dat hij me een beetje gerust wilde stellen, dat hij voor me wilde zorgen. Over het algemeen was ik degene die voor iedereen moest zorgen. Blaise lette nu wel een beetje op me en op dit moment voelde het heel fijn om gewoon even tegen hem aan te hangen. ‘Het gaat wel. Al weet ik niet hoeveel Grievers ik nog aan kan,’ gaf ik zachtjes toe. Ik had het idee dat de volgende al de klap zou kunnen geven, wat zou betekenen dat ik weer blind zou worden. Al bleef het allemaal zo vaag dat ik echt niet wist wat er zou kunnen gebeuren en wat niet. ‘Ik hoop dat de rest er ook zo over denkt,’ mompelde ik en keek naar de rest van de groep. Misschien namen ze me het juist wel kwalijk dat ik niet overal op tijd had kunnen zijn, dat we mensen hadden verloren. Ik zag opeens Cleo springen en ik snapte niet heel erg goed wat ze van plan was, totdat ik haar echt zag verdwijnen. Gewoon weg! Ik had heel even gedacht dat het mijn ogen waren, maar volgens mij was Cleo echt in dat gat gesprongen! Ik zuchtte en legde mijn hoofd weer tegen de schouder van Blaise. Waarschijnlijk moesten we snel door. De vorige keer hadden we hier ook Grievers gezien, dus ze zouden nog een keer kunnen komen. Dat zou betekenen dat ik de rest zou moeten helpen, maar ik wist niet of ik dat wel zou kunnen! ‘Moeten wij straks ook springen?’ vroeg Chuck opeens, waarop ik mijn schouders ophaalde. Ik gokte van wel, als we hier weg zouden willen komen. Ik wist echter niet hoe en wat. Op dit moment wilde ik daar ook helemaal niet over nadenken! Ik was kapot en het enige wat ik wilde, was tegen Blaise aan zitten. 

Newt.
Cleo had me helemaal niks verteld! Snapte ook niet wat ze me had moeten vertellen! Blijkbaar had ze het er met Minho over gehad, maar snapte er helemaal niks van! Wat hadden ze moeten bespreken? Dit ging duidelijk over de uitgang, of het Grieverhole. Wist wel dat ze samen hadden gepraat over wat Cleo en Nefeli hier hadden gezien, maar volgens mij ging het daar niet over! Waar het dan wel over ging, was mij een raadsel. Wilde het weten! Zeker omdat Minho al had gezegd dat Cleo als eerste zou moeten. Wist niet of ik het daar mee eens was. Wilde niet dat er iets met haar zou gebeuren! ‘Wat komt goed? Cleo, vertel me wat er aan de hand is!’ Kon hier helemaal niet tegen! Wilde niet dat ze dingen deed zonder dat ik wist wat ze van plan was. De vorige keer was ze ook het doolhof in gegaan, terwijl ik het er niet mee eens was geweest. Hadden allemaal gezien wat er daardoor was gebeurd en wilde niet dat ik haar nog een keer kwijt zou raken! Niemand wist wat er aan de andere kant van dat bloody gat zat! Misschien zou ze wel echt verdwijnen! ‘Welke woorden?’ Snapte het echt niet! Ze had het nu opeens over woorden die zei alleen leek te kennen. Minho leek echter wel te snappen waar ze het over had, dus ik snapte er echt helemaal niks meer van! Wat voor woorden en waarom wist Cleo die? Waar kwamen die woorden vandaan en wat hadden ze hier opeens mee te maken?! Volgens mij was ik niet de enige die het niet snapte, maar ik was blijkbaar wel de enige die het genoeg boeide om er iets van te zeggen! Ik fronste toen ze nog een keer zei dat het wel goed zou komen en me een kus gaf. Cleo liep al naar Minho en voor ik het wist, leek ze klaar te zijn om een aanloop te nemen en te springen. Dat terwijl ze niet eens wist waar ze precies terecht zou komen! ‘Cleo, wacht!’ riep ik en ik probeerde nog naar haar toe te rennen, maar ze was al gesprongen! Ik durfde geen adem te halen totdat ik zag dat ze inderdaad in het Grieverhole terecht was gekomen, of wat het dan ook was. Ik had het laatste stukje van haar blonde krullen zien verdwijnen, maar ik wist niet waar ze nu was! ‘Cleo?!’ riep ik en ik liep iets dichter naar de rand toe. Ik hoopte dat we haar nog zouden kunnen horen, dat ze iets van zich zou laten horen! Ik draaide me om naar Minho. ‘Waar slaat dit op?!’ Snapte het echt niet! Cleo was opeens gesprongen en voor haar was het blijkbaar heel erg logisch geweest om het te doen? Snapte het echt niet en vond dat Minho het me uit moest leggen! Hij was degene die er blijkbaar meer vanaf wist dan ik, dus hij moest het me vertellen. Dit ging wel om Cleo! ‘Cleo had wat gevonden toen ze wat kaarten naast elkaar had gelegd. Kwamen woorden tevoorschijn en ze dacht dat er iets mee was,’ legde Minho zuchtend uit. Was dat het?! Was dat de enige reden waarom ze nu daar in was gesprongen!? Was niet eens iets wat echt zekerheid had geboden voor dit alles! Vond het bloody onzin dat zij nu degene was die al had gesprongen! Wat als we echt niet meer met elkaar konden praten? Dan zou ik als tweede willen springen! Wilde weten waar ze was, wat er met haar was gebeurd! ‘Als er iets met haar is gebeurd…’ zei ik tegen Minho, waarna ik me weer omdraaide. ‘Cleo!?’ riep ik nog een keer. Ze moest daar toch ergens zijn? Kon haast niet anders! Kon niet zomaar opeens weg zijn! Al leek het daar nu wel echt op. Snapte gewoon niks van die hele situatie! Boeide me ook niet wat de rest deed op dit moment. Wilde gewoon Cleo horen! ‘Als je ons hoort, roep dan iets terug!’ 
18
Posts: 15202
Datum: 28-04-2016 20:42
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Had hier geen discussie over willen hebben. Hadden niet eens zeker geweten of we hier wel zouden komen. Had van alles kunnen gebeuren. Had Minho wel aangegeven dat ik de woorden ook op had geschreven en in mijn rugzak had gedaan. Mocht er dan iets gebeuren, had hij er altijd bij gekund. Zelf had ik geen briefje nodig? Wist precies wat de woorden waren. Float. Catch. Bleed. Death. Stiff. Push. Daarna was het weer overnieuw begonnen met Float. Ik hoopte echt dat de woorden niet hoefden te gebeuren. Verwachtte ergens wel water in de plaats. Als dat zo was, dan zou ik dood gaan? Moest Minho of één van de anderen de andere woorden uit moesten voeren. Was ergens wel bang dat ik dood ging, maar wilde er verder niet over nadenken. Had geen afscheid willen nemen. Moest maar gewoon goed gaan! Vond dat het goed ging! Daarom was ik ook gesprongen. Wist niet echt wat ik moest verwachten. Wist ook niet precies hoe ik mezelf een houding moest geven om goed te vallen. Kon ik ook niet lang over nadenken, want stond al snel met twee benen op de grond en kwam echt een vreselijke dreun door heel mijn lichaam. Had al pijn gedaan en hielp echt niet! Kon nu echter niet nadenken over de pijn! Moest hier nu echt uit zien te komen! Was best donker! Was echt een hele rare plaats. Snapte er niet heel erg veel van. Wilde omhoog kijken, maar zag echt helemaal niets? Was zwart, alsof ik net helemaal nergens doorheen was gevallen. Moest toch wel iets zien van de rest van de mensen? Leek mij in ieder geval!  Ik keek naar boven. "Jongens?!" Riep ik, al leek het echt alsof ik tegen een muur aan het praten was. Hoorde mijn stem zelfs echoën! Dit konden ze echt niet horen en ik hoorde zelf ook niet heel erg veel meer. Was best wel een enge plaats, was best wel donker, op het schijnsels van een of ander apparaat naar. Een apparaat! Ik liep die kant op en zag een heel paneel met van alles en nog wat. Kon hier misschien zelfs de woorden wel invullen?! Voelde wel dat de grond echt heel erg slijmerig was. Grievers kwamen hier ook vandaan! Straks was er nog eentje?! Zou ik hier niet meer heel erg lang zijn! Kon nu ook niet roepen dat Nefeli naar beneden moest komen?! Niemand leek te horen. "Newt?!" Riep ik toch maar een keer, misschien dat hij me van hier wel kon horen!? Wist het niet! Vond het echt heel erg vreemd. Waren toch iets boven mij? Moesten mij wel kunnen horen? Hoorde hen echter ook niet en leek me wel dat ze nog iets zeiden. Misschien vroeger hoe het hier was! Kon wel blijven roepen, maar als niemand het hoorde, had het ook helemaal geen nut. Voelde echter niet goed. Kon niet doorgeven dat ze naar beneden moesten komen als dit goed was. Kwamen misschien helemaal? Of juist wel, terwijl dit juist niet op zou leveren! Deed maar eerst wat ik moest doen. Liep nog dichter naar het paneel en zag er echt letter op staan! Was wat ik nodig had! Daar kon ik de woorden in vullen. Was misschien wel de uitgang. Voelde hoe mijn hart alleen nog maar sneller in mijn keel begon te kloppen. Betekende misschien wel onze uitgang! Zou er misschien niet eens met de rest van kunnen genieten! Wist niet waar de rest was?! Was toch erg! Boven ja! Maar wist niet of ze hier ook naar beneden zouden springen als ze echt helemaal niets wisten. Misschien Newt, maar de rest misschien wel niet?! Begon de woorden in te drukken, ondanks dat ik best bang was voor wat er ging gebeuren. Straks ging er iets open wat er voor zorgde dat de Grievers kwamen. Kwam dan helemaal niet meer goed! Had het laatste woord ingevuld en verscheen op het scherm iets dat aangaf dat het niet goed was! Toen viel me pas een grote knop op! Laatste woord was push! Moest drukken!

Blaise.
Ik kon me niet indenken dat je van hoofdpijn ineens blind kon worden, maar het was gewoon alles bij elkaar volgens mij. Ze had met haar ogen er voor gezorgd dat de Grievers uit konden worden geschakeld. Iets wat ook niet normaal hoorde te zijn! Niemand anders kon het. Nefeli had ook wel bijzondere ogen, dan kon je zo wel zien. Ze hadden beiden een andere kleur en dat was best bijzonder. Ik vond het wel mooi om te zien. Al waren er volgens mij ook mensen die het wat eng vonden. Iets wat ik helemaal niet vond? Het maakte toch ook niet zoveel uit welke kleur ogen we hadden. Nefeli had zelfs wel verteld hoe het had geheten en dat er verschillende redenen voor konden zijn. In haar geval had het waarschijnlijk wel iets te maken met het feit dat ze Grievers kon verlammen. Ik wist niet of ze echt dood gingen? Ik wist niet eens wat het waren. Het zag er uit als een of ander monster, maar aan de andere kant leek het alsof het een apparaat was. Een machine. Het kon allebei. Volgens mij was het meer het laatste? Want niemand anders had last van de ogen van Nefeli, ze kon iedereen gewoon aankijken zonder dat er iets gebeurde! "Dat kan haast niet anders. Je hebt echt heel veel gedaan." Volgens mij had ze dubbel zoveel als wij gerend. Ze moest de hele tijd heen en weer? Dan weer voor een Griever en daarna was er wel weer iemand gewend geweest. Er waren ook mensen die gewoon waren gevallen en daardoor verbonden had moeten worden. Iets wat best wel vervelend voor haar moest zijn. Leek mij in ieder geval? Zij moest ook verder! Het kon niet naders dat ze nu echt al helemaal moe was. Streek zachtjes langs de zij van Nefeli en bleef een beetje kijken naar de rest van de mensen. Ze wilden springen. Er was ook wel een plaatsje geweest waar ze van alles in hadden kunnen gooien. Waarschijnlijk wilden ze daar doorheen. Was dat de uitgang. Cleo was nu al gesprongen, wat ik echt een vreemde keuze was? Waarom moest Cleo als eerste? Het was wel duidelijk dat Newt het ook niet fijn vond, want die begon om haar te schreeuwen. Ik wist niet precies wat er met die twee aan de hand was. Ze waren duidelijk samen, maar het was ergens best wel ernstig? Even niet bij elkaar en ze begonnen toch wel zo om elkaar te schreeuwen? Ik snapte ook wel dat het niet prettig was als er iemand naar beneden was gesprongen, maar het hoorde hierbij? Er moest iemand als eerste zijn! Minho riep ook nog een keer om Cleo en maakte duidelijk dat ze moest laten weten hoe het daar was. Ik hoorde echter helemaal niets meer van beneden? We zaten ook wel iets verder weg en het kon best wel zo zijn dat er echt iets was gezegd? Het leek echter alsof er een klein beetje paniek ontstond! Alsof het niet heel erg goed was gegaan. Niets meer te horen was? Ik zuchtte zachtjes, ik hoopte maar dat we hier niet voor niets naar toe waren gerend. Het was zo zwaar en ik wist haast wel zeker dat we de Glade niet meer zouden halen? Er liepen echt nog wel Grievers rond, dat kon haast niet anders! We waren nu al zoveel mensen kwijt geraakt en Nefeli trok het echt niet meer veel langer? Dat was echt heel erg goed te zien aan haar gezicht. Ze had pijn, leek toch ook wel een klein beetje afwezig! Wat ik wel snapte, er was net veel gebeurd! Ik legde mijn hoofd even op haar schouder, ondanks dat zij dat misschien iets meer nodig had dan ik dat zelf had. Dit zat echter wel even fijn zo. Chuck zat ook al dicht tegen haar aan en misschien had ze dat ook wel nodig. Gewoon ons allebei? Want we waren hier nog wel met z’n drieën!  
22
Posts: 4531
Datum: 30-04-2016 19:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Sommigen hadden me wel bedankt, maar ik had lang niet elke keer dat ik heen en weer was gerend om mensen te helpen, een bedankje gekregen? Ik snapte heus wel dat ze daar op dat moment niet aan hadden gedacht, maar het voelde niet fijn? Want ik had me wel uit de naad gerend om iedereen te helpen. Ik was niet altijd op tijd geweest, maar ik had mijn best gedaan en ik voelde me nu heel erg slecht! Ik had hele erge hoofdpijn en ik merkte aan mijn lichaam dat het helemaal niet meer wilde. Ik wist niet hoelang we dit nog vol moesten houden. Wel wist ik dat er ieder moment Grievers zouden kunnen komen, maar ik kreeg het niet voor elkaar om nog overeind te komen! Daarnaast zat ik nu tussen Chuck en Blaise in en dat was heel erg fijn! Chuckie was toch wel een beetje mijn kleine broertje. Ik probeerde heel erg goed op hem te letten, maar hij probeerde ook op mij te letten! Dat merkte ik nu wel. Blaise probeerde ook heel goed op me te letten, maar dat had hij vanaf het begin al gedaan! Ik kroop ineen toen ik Newt en Minho hoorde schreeuwen om Cleo. Volgens mij schreeuwde ze niet terug. Als ze dat wel had gedaan, dan had ik het vast wel gehoord. Ze had een hele irritante stem! Heel schel en hoog! Dus als ze terug had geschreeuwd, dan hadden we dat allemaal wel gehoord! De vorige keer had ik nog weg kunnen lopen van dat domme geschreeuw, maar dat kon nu niet. Niet dat het de vorige keer zo goed voor me was uitgepakt, maar ik wilde niet al dat irritante geschreeuw horen! Cleo en Newt waren echt aan elkaar geplakt en ze leken er alles aan te willen doen om samen te zijn. Een paar seconden zonder elkaar was blijkbaar al heel erg moeilijk. ‘Ze zegt niks terug! Minho!’ riep Newt. Volgens mij was hij boos. Snapte niet eens waarom. Cleo was zelf gesprongen? Was niet zo dat Minho haar had geduwd en ergens was het al een stuk rustiger zonder haar! Wist niet of het zorgwekkend was dat ze niet terug antwoordde, maar wilde er ook helemaal niet over nadenken! Zelfs nadenken deed pijn aan mijn hoofd en dat wilde ik juist voorkomen! Ik wilde gewoon dat dit allemaal voorbij was, zodat ik in een bed kon liggen! ‘Newt, het is oké. Misschien is ze nu wel op een andere plek en hoort ze je daarom niet,’ zei Minho. Volgens mij vond hij het ook irritant! Het was ook irritant! Al dat stomme geschreeuw en geklef van die twee. Snapte niet eens hoe die twee het met elkaar uit konden houden! ‘Dan ga ik ook,’ zei Newt. Ik zuchtte en keek op naar de rest. Wat een stom gedoe! Newt was vast niet gespringen als iemand anders daar naar toe was gegaan! Het ging allemaal om Cleo, zoals het altijd allemaal om Cleo ging! Al was dit wel onze enige uitweg en blijkbaar moesten we daar doorheen, wat het dan ook precies was. Newt wilde nu ook al, alleen maar vanwege Cleo. Ik zette mijn handen naast me neer en probeerde iets overeind te komen. Ik kreeg al snel hulp van Chuck, al was het vast wel zonder hem gegaan. Ik hield hem echter wel vast toen ik eenmaal stond, omdat ik het idee had dat ik te snel op was gestaan en ik wilde niet vallen! ‘Wat jij wil. Ga maar, wij komen er wel achteraan,’ zei Minho. Ik zuchtte en keek naar Blaise. Ik wist niet of we de sprong allemaal zouden halen. Cleo had hem gehaald, dus heel moeilijk moest het niet zijn! Chuck was echter niet veel groter dan Cleo en ik wist niet of hij het wel zou redden! Al was het gat volgens mij niet groot genoeg voor twee mensen. Ik zou in ieder geval hier blijven totdat Chuck was gesprongen! Ik wilde met mijn eigen ogen zien dat hij de overkant zou halen.

Newt.
Vond dit allemaal veel te ver gaan! Wist niet eens wat er op dit moment aan de hand was! Blijkbaar hadden Cleo en Minho iets besproken, maar ik wist nergens iets van af! Snapte het niet! Cleo en ik hoorden elkaar alles te vertellen? Als er iets aan de hand was, vertelden we dat altijd! Nu had ze opeens iets niet verteld en ik begreep gewoon niet waarom ik hier niks van had geweten! Wist nog steeds niet waar het precies over ging! Een paar woorden, maar wat hadden woorden te maken met die sprong? Helemaal niks! Ze had ook nog steeds niet terug geroepen, wat betekende dat ze echt weg was! Wist niet waar ze was. Misschien op een andere plek, zoals Minho had gezegd. Maakte me ook helemaal niet uit waar die plek was, maar ging er wel naar toe! Wilde bij Cleo zijn! Maar wilde voornamelijk weten wat er aan de hand was, want ik begreep er helemaal niks van! Als ik moest springen om daar achter te komen, dan deed ik dat maar! Wilde er ook zeker van zijn dat het goed ging met Cleo. Iets wat nu niet kon, want Cleo riep niks terug! Wist niet of het goed ging met haar en was maar één manier om daar achter te komen! Minho had gezegd dat ik moest doen wat ik wilde en dat ze wel achter me aan zouden komen. Maakte me op dit moment helemaal niks uit! Als ik Cleo maar weer bij me had en wist wat er aan de hand was! Ik zette een paar stappen naar achteren en keek inschattend naar het Grieverhole. Ik haalde diep adem en rende naar het einde van de klif, waarna ik een grote sprong nam. Ik kneep mijn ogen dicht en ik verwachtte iets te voelen, maar ik voelde helemaal niks! Niks, op een vloer na die mijn val brak, waardoor ik niet zo heel goed terecht kwam. De pijn kon me op dit moment gestolen worden! Wilde Cleo! ‘Cleo!?’ Ik keek om me heen, maar ik zag niet heel erg veel. Was voornamelijk donker! Donker en slijmerig! Voelde het slijm onder mijn handen en wist wat dat betekende! Grievers! Kon haast niet anders! Kwam zo snel mogelijk overeind en keek om me heen. Zag wat schijnsel verderop en zag ook dat er iemand bij stond, wat dan wel Cleo moest zijn! Rende meteen naar haar toe, al ging het niet geweldig met al het slijm onder mijn voeten! ‘Cleo! Ben zo blij dat je er nog bent! Hoorde je me niet roepen?’ Ik sloeg mijn armen om haar heen, maakte me helemaal niks uit waar de rest nu was en wat er allemaal aan de hand was. Was al lang blij dat ik haar weer had! Nu pas kreeg ik het apparaat in de gaten waar we voor stonden. Het was een soort paneel, met allemaal letters? Snapte er niet heel erg veel van! Op het scherm stond dat de eerste poging fout was geweest, maar wat was de eerste poging? Had Cleo iets gedaan? Onder die tekst stonden wel vijf woorden die groen waren, wat betekende dat die goed waren? Geen idee eigenlijk! ‘Cleo, wat ben je aan het doen? Heeft dit te maken met die woorden?’ Het was een paneel met letters! Met letters kon je woorden maken, dus leek me dat het allemaal te maken had met elkaar! Was alleen wel vreemd! Was dit de uitgang? Was het een soort raadsel? Eentje die Cleo blijkbaar op had gelost? Of dacht opgelost te hebben. Was allemaal bloody vaag! Snapte het echt niet en verwachtte dat ze het wel aan me zou uitleggen! Ik keek achter me toen ik een harde bonk hoorde en zag dat Minho ook was gesprongen. Dan zou de rest ook wel zo komen! ‘Heeft het gewerkt?’ vroeg Minho, die al snel naast ons kwam staan. Hij keek vragend naar Cleo. Vond het echt irritant dat hij wel wist wat ze hier deed! Ik snapte er namelijk nog steeds niks van! Al leek het me dat het iets met de woorden te maken had.
18
Posts: 15202
Datum: 01-05-2016 11:09
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Was niet een plaats waar ik te lang wilde blijven. Vond dat ik hier zelf uit kon komen en de rest dat ook kon! Konden hier met z’n allen uitkomen. Wist ik gewoon zeker en moest ook gewoon gebeuren! Was toch wel belangrijk! Was alleen vervelend dat ik de rest niet kon horen? Waren ergens boven me, maar had geen idee hoe het kon dat ze me niet hoorden? Hoorde hen ook niet! Moest dit maar eerst oplossen. Eerste keer had hij het niet gepakt. Had volgens mij alle woorden wel goed ingedrukt? Het had heel erg voorzichtig aan gedaan? Echt mijn best gedaan! Voelde best wel wat druk! Als het niet lukte, stond ik hier. Bleef ik hier. Terwijl het wel duidelijk was dat Grievers hier ook vandaan waren gekomen. Die dingen waren slijmerig. Hier lag echt overal slijm, kon toch niet anders dan dat ze hier waren? Was misschien wel de plaats waar ze normaal over dag bleven! Hadden het misschien helemaal verkeerd gehad. Maar stond hier wel echt een machine, waar we misschien echt iets aan hadden? Hoorde ineens wat achter me, waardoor ik best wel schrok! Totdat ik de stem van Newt hoorde! Het was Newt! "Newt!" Riep ik terug. Hoorde al dat hij deze kant op liep! Konden hier wel echt naar beneden komen! Had ik net ook gedaan, dus natuurlijk kon het. Was echter wel fijn dat hij hier gewoon was. "Nee hoorde niemand roepen? Riep jullie nog, maar kreeg geen antwoord?" Was toch vreemd dat we niets te horen hadden gekregen. Was niet eens zo heel erg ver van elkaar weg. Was wel een sprong en daarna ging je nog iets verder naar beneden, maar zo diep was dit nou toch ook weer niet? Leek mij niet in ieder geval! "Ja heeft te maken met de woorden." Had niet te veel aan Newt mogen vertellen. Hadden hem altijd een beetje bij het doolhof uit de buurt willen hebben na het ongeluk. Wist nog steeds niet precies wat er die dag was gebeurd. Hadden gezegd dat Newt aan was gevallen door een Griever, maar waren toen overdag er niet eens geweest? Was een best wel vaag verhaal, hadden er niet veel meer over willen praten en was goed geweest voor mij? Alby had wel duidelijk gemaakt dat hij echt helemaal niet meer bij het doolhof in de buurt mocht komen. Had ook niets mogen weten van de kaarten. Had het allemaal wel een beetje vreemd gevonden, was er nu echter zo aan gewend dat we hem hier ook niets over hadden kunnen zeggen? Dat en omdat hij het hier ook echt niet mee eens was geweest. "Kon van de kaarten letters maken, vormden allemaal woorden." Wees naar het scherm. Woorden waren groen, behalve de laatste. Daarom typte ik ze opnieuw in, maar net voordat ik op de knop wilde drukken, was Minho er, die ook vroeg hoe het ging? "Nog niet." Mompelde ik. Keek naar de klop en drukte er op. Waarna het hele scherm groen werd en het apparaat begon te piepen. Zette en stapje naar achteren, wat niet echt ging. Newt stond immers achter me. "Heeft gewerkt." Mompelde ik, toen ik de rest van een gang zag, was zelfs heel wat lichter dan hier, waardoor hier ineens heel wat licht scheen! "Moeten de rest ook naar beneden zien te krijgen." Zei Minho, terwijl hij weer terug liep. "Jullie kunnen vast vooruit, maar kijk uit. Als er Grievers zijn, hebben we Nefeli nodig." Keek om naar Newt, was best verbaasd dat dit had gewerkt! Had er natuurlijk op gehoopt, maar waren woorden geweest. Rare worden. Was vooral bang geweest dat ze allemaal hadden moet gebeuren! Hoefde niet en nu konden we verder! Waren nog nooit zo ver gekomen, dus wisten nu ook echt niet wat er zou gaan gebeuren. Was misschien nog wel erger dan in het doolhof! Hoopte echter dat we hier uit konden komen. 

Blaise.
Iedereen wist echt wel dat we heel erg veel te danken hadden aan Nefeli. Ze had echt heel erg goed haar best gedaan de afgelopen uren. Ze had heen en weer gerend en er echt alles aan gedaan om iedereen veilig te houden. Zij kon er ook niet heel erg veel aan doen dat het niet allemaal gelukt was. Niemand had het beter kunnen doen? Die Grievers waren echt overal vandaan gekomen! Alsof ze precies hadden geweten waar we waren geweest, maar telkens hadden gewacht om aan te vallen, gewoon voor een leuk moment? Het was best wel heftig geweest, maar volgens mij wisten we allemaal wel dat het nog niet afgelopen was? Er kon nog zoveel gebeuren, volgens mij waren we hier echt nog niet uit. Iets wat toch best wel vermoeiend was. Er was wel echt gedoe bij de rand en wat ik er van begreep was Newt naar beneden gesprongen. Toen ik op keek, zag ik dat Minho ook naar beneden sprong. Wat toh haast wel moest betekenen dat wij ook zouden moeten springen. Iets wat toch best een raar idee was als je niet wist wat er precies daar beneden was. Misschien vielen we wel ter plette? Niemand kon vertellen wat er met de mensen voor ons was gebeurd. "Ik wil niet naar beneden." Piepte Chuck, waardoor ik zachtjes zuchtte. Dit was echt niets voor hem. Die jongens was best wel bang? Iets wat ik ook wel snapte, als ik een paar jonger was geweest, had ik hier vast ook heel erg anders naar gekeken. Nu was het vooral zo dat ik er alles aan wilde doen om hier uit te komen. Ik wilde niet op een plaats leven waar mensen elke stap controleerden. Ze wisten precies wat we deden, dat hadden ze net wel bewezen toen we door de gangen waren gelopen. Die Grievers waren echt op ons afgestuurd! Volgens mij kon dat echt niet anders. "Ik snap dat het eng is. Maar we moeten echt naar beneden Chuck. We kunnen hier niet blijven." Zei ik zachtjes. Er begonnen al meerdere mensen naar beneden te springen. Wat betekende dat wij dat ook zouden moeten doen. Ik stond op en veegde mijn broek af, niet dat het heel erg veel nut had. De kleding die we aan hadden waren echt niet allemaal even schoon. Ik stak mijn handen uit, zodat ik Nefeli en Chuck overeind kon helpen. "Vindt je het fijner als één van ons voor je springt en de andere na je?" Er moest sowieso iemand bij hem blijven om er voor te zorgen dat hij sprong. Ik zag het zo voor me dat Nefeli en ik waren gesprongen en niet meer durfde. Het was ook wel raar, tegennatuurlijk zelfs. Van wat ik net had gezien was het een diep duister gat en dat was niet iets waar je in moest springen. Ik zag Chuck knikken. Ik keek naar Nefeli "Ga jij als eerste?" Ik had liever dat zij als eerste ging? Gewoon omdat ik dan wist dat ze het had gehaald, het allemaal goed was. Ook wel omdat ze dan misschien van de Grievers af was. Misschien waren ze daar beneden ook wel, maar ik hoorde ze nu ook nog wel. In de verte. Eén Griever en Nefeli zou al niet meer kunnen zien, dat wist ik haast wel zeker. Misschien was daar niet eens een Griever voor nodig. Mensen verwachtten wel meteen heel erg veel van haar? Iets wat een beetje te veel was van het goede, vond ik in ieder geval. Toen Nefeli en Chuck ook overeind waren gekomen liep ik met ze naar de rand. Het zag er echt duister uit daar beneden. "Het komt goed Chuck." Zei ik, toen ik merkte dat hij probeerde terug te deinzen. "We doen dit allemaal." Niet dat het meteen betekende dat alles goed zou komen, want volgens mij konden ze ook nog mis springen, maar daar wilde ik niet aan denken! 
22
Posts: 4531
Datum: 01-05-2016 16:30
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Ik vond het nog steeds verschrikkelijk dat Chuck hier zat. Ik wist nog steeds niet hoe we hier waren gekomen, maar wie was er nou zo gestoord om een kind hier neer te zetten? Dat hoorde niet! Het was al niet normaal dat wij hier zaten, maar al helemaal niet dat Chuck hier was! Ik wist niet eens hoe oud hij precies was. Een jaar of twaalf? Misschien nog wel elf? Hij wist het zelf ook niet, maar het was hoe dan ook niet goed! Als er iemand was die hier niet hoorde, dan was hij het. De rest had het altijd wel aan gekund. Het was misschien niet heel makkelijk geweest, voor geen van ons, maar we konden het nog wel volhouden. We moesten er wel ons best voor doen, maar het kon. Chuck had het volgens mij altijd al verschrikkelijk gevonden. Ik was wel heel erg blij dat ik er bij was gekomen en dat ik een beetje voor hem had kunnen zorgen. De rest had echt heel erg naar tegen hem gedaan! Alsof hij er niet bij had gehoord. Misschien was dat ook wel zo, omdat hij jonger was. Ik vond dat echter geen reden om iemand buiten te sluiten! Dat hoorde je gewoon niet te doen en al helemaal niet bij Chuck! Hij had echt aandacht nodig! Ik was ook wel heel blij dat hij nu ook Blaise had. Het was misschien wel fijn geweest voor hem om mij te hebben, maar nu had hij een oudere jongen die toch ook een beetje voor hem zorgde. Als een soort broer? Volgens mij zag hij Blaise wel zo en dat was ook alleen maar goed! Zo hoorden ze elkaar ook te zien! Ik keek naar Chuck, wie echt niet leek te weten wat hij moest doen. Er waren al andere gesprongen en ze bleven ook springen, dus we zouden snel moeten zijn! Zeker als er nog een Griever zou kunnen komen! Blaise stelde gelukkig voor om één voor één te gaan, zodat er altijd voor en achter hem zat. Dat vond ik een goed idee! Al vond ik het nog steeds niet leuk dat ik eerst zou moeten springen en Chuck pas daarna. Het was echter wel een slim idee van Blaise en of ik nou hier moest wachten tot hij zou springen, of daar beneden, maakte ook niet heel erg veel uit. ‘Ik ga wel eerst. Als ik daar ben, wacht ik op jullie,’ beloofde ik hen beide. Ik liep naar de rand en keek er voorzichtig overheen. De vorige keer dat ik dat had gedaan, was er een griever gekomen. Die was er nu niet en daar was ik heel blij mee! Ik haalde diep adem en liep een stukje terug, waarna ik een aanloop nam en sprong in het niets. Het was doodeng, maar ik was te bang om te gillen. Plotseling voelde ik een vloer onder me, wat betekende dat ik ergens terecht was gekomen! Ik trok een vies gezicht toen ik het slijm onder me voelde en kwam overeind. Het slijm betekende niet heel erg veel goeds, jammer genoeg. Ik kwam snel overeind en keek om me heen. Het leek een soort gang te zijn en aan het einde was licht! Echt licht! Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar het was er wel en de rest stond er bij! Minho kwam mijn kant op, al was het volgens mij niet alleen voor mij. ‘Cleo heeft een soort deur geopend. Ik stuur hen alvast die kant op en zorg dat iedereen hier veilig is.’ Ik knikte begrijpelijk. Dat was slim! ‘Ik wacht nog op Chuck en Blaise en dan ga ik ook die kant op.’ Ik wist niet of hij dat wilde weten, en of het hem iets boeide, maar ik deed het sowieso! Ik zette een paar stappen opzij en Chuck kwam al niet veel later schreeuwend naar beneden. Het kwam niet heel stoer over, al was ik vooral opgelucht dat hij het had gehaald en dat hij nu hier was!

Newt.
Misschien moest ik Cleo ook maar gewoon laten doen wat ze moest doen. Wist nog steeds niet wat er aan de hand was, nog waarom er woorden waren. Cleo leek echter zeker te zijn van wat ze deed en dan moest ik haar vertrouwen! Vond het nog steeds niks dat ze me niet had verteld wat er aan de hand was. Normaal vertelden we elkaar echt alles! We wisten precies van de ander waar diegene was en wat er gebeurde bij de ander, maar nu had ik dat niet geweten! Iets wat het niet heel leuk had gemaakt en ik voelde me er ook echt niet fijn bij, maar ik was al lang blij dat ik gewoon bij Cleo stond en dat het allemaal goed met haar ging. Ze was druk bezig en wist niet of het slim was om nu heel erg veel met elkaar te praten. Volgens mij was ze heel geconcentreerd en was ze met iets bezig wat nog best wel belangrijk was. Dus wilde me er verder ook niet mee bemoeien. Wist wel dat het goed zat. Dit was Cleo! Die wist echt wel wat ze deed. Ze was niet voor niets Mapper geworden! Ze was best wel slim en ze kon goed nadenken. Dat was toch wel belangrijk voor dat soort mensen! Met grote verbazing keek ik naar de gang die opeens was ontstaan. Een gang! Er was zelfs licht aan het einde van de gang! Iets wat eigenlijk betekende dat het echt een uitgang was. Een echte uitgang! Waren we hier dan eindelijk weg? Ik hoopte er toch wel op! Na twee jaar was het echt een wonder geweest als we nog iets hadden gevonden, maar volgens mij hadden we nu wel iets gevonden! Ik was te verbaasd om te reageren op wat er was gebeurd, maar Minho was dat niet! ‘Loop maar met de eerste mensen naar voren. Als jullie buiten zijn, wacht daar op ons. Dan zorg ik dat de rest ook die kant op komt.’ Ik knikte, al had hij dat volgens mij nog niet eens gezien! Hij was al weer weg! Waarschijnlijk om de rest ook naar buiten te leiden. Ik kon niet geloven dat we een uitgang hadden gevonden en dat we er nu echt naar toe mochten lopen. Het kwam wel door Cleo dat we die hadden gevonden! Wat ze ook had bedacht met die woorden, het werkte! Ik keek naar Cleo en nam stevig haar hand vast. ‘Gaan hier eindelijk weg,’ zei ik zachtjes. Bleef echt een heel vreemd idee! Daarom was het ook heel moeilijk om die stap te zetten, om echt weg te gaan. Dit was toch twee jaar mijn thuis geweest! Daarnaast hadden we ook heel wat mensen achter ons gelaten! We hadden Alby achter ons gelaten! Gally! Hij had er misschien zelf voor gekozen, maar dat betekende niet dat het fijn was om hem hier achter te laten! Hij had immers ook een uitgang willen vinden, dat wist ik zeker! Ik zuchtte en kneep in de hand van Cleo, waarna ik haar voorzichtig met me mee trok. Ik wilde hier toch wel weg, maar wel met Cleo! Ik was ook heel erg blij dat zij degene was met wie ik hier weg zou mogen gaan. Cleo en ik hielden van elkaar, gaven om elkaar. Hadden zelfs een relatie! Had nooit gedacht dat dat zou gebeuren, maar was gebeurd en was er heel erg blij mee! Was dol op Cleo en was niemand anders met wie ik liever een leven op zou willen buiten als dit eindelijk voorbij zou zijn. Liep samen met Cleo door de gang en moest mijn ogen iets dichtknijpen door het felle licht. Wist niet wat het was! De zon? Misschien ook wel iets anders? Ik stopte verbaasd met lopen toen ik zag dat we in een andere gang uitkwamen. Eentje met felle lichten aan het plafond. Alsof we echt in een gebouw hadden gezeten en dit een soort nooduitgang was! Snapte er nu niks meer van! 
18
Posts: 15202
Datum: 03-05-2016 22:05 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Had natuurlijk wel geweten dat de woorden iets hadden betekend, werkten nu echter echt! Was een hele nieuwe gang gekomen. Konden verder lopen. Was misschien wel het einde van het doolhof, het begin van een nieuw leven! De woorden van Newt gaven wel aan dat het echt zo was, dat ik dit niet zomaar verzond! Gingen hier echt weg! Werd tijd! Had hier meer dan een jaar gezeten, Newt nog een jaar langer. Veel te lang! Hadden zoveel dingen die ik me wel kon herinneren, niet meer kunnen doen omdat we hier hadden gezeten. Had Newt gehad en dat was wel echt heel erg fijn, maar we zouden hier buiten elkaar ook nog hebben. Zouden misschien de hele simpele dingen weer hebben, want me wel echt heel erg fijn in de oren klonk. Een bed, een normaal bed, mochten echter niet klagen want hadden wel iets gehad waar we echt op had kunnen slapen. Matras was echter beter dan een hooibaal. Zouden misschien wel een echt goede douche hebben. Kleren die me zouden passen, nu liep ik namelijk vooral in te grote kleding. Er waren kleine dingetjes die beter konden, maar ook grote! Belangrijkste was wel dat we op een veilige plaats waren. Ergens waar we echt iets op konden bouwen! "Gaan hier echt weg." Fluisterde ik zachtjes terug. Was toch raar dat we hier echt weg zouden gaan! Hadden er echt naar toegeleefd. Runners hadden al die tijd iets gezocht en nu hadden we iets gevonden! Onze levens hadden echt in het teken gestaan van dit doolhof en nu hadden we het gewoon gekraakt! Liep met Newt naar een andere gang, wat toch best wel vreemd was. Had verwacht dat we buiten zouden komen. Echt buiten! Niet in nog een andere gang, waar we misschien ook nog wel moesten zoeken waar we naar toe moesten. Had geen zin in een ander doolhof! Wist ook wel dat we niet konden kiezen, als we nog een deel van een doolhof op moesten lossen, was dat zo. Konden we ook niet heel erg veel anders van maken. Had er echter niet heel erg veel zin in? Was moe, kapot zelfs. Lichaam deed echt heel erg pijn! "Wat de shuck is dit." Voelde eng, maar lang niet zo eng als het doolhof zelf. Licht kwam hier ergens anders vandaan. Muren waren niet heel erg hoog hier. Witte gangen. "Is echt vreemd." Zei ik zachtjes. Wist zelf ook niet precies wat we moesten doen? Doorlopen? Waarschijnlijk wel! Vroeg me echt af waar we afkwamen. Hield de hand van Newt zo goed mogelijk vast, was echt eng om hier als eerste te zijn. Hoorde stemmen achter me en keek even om naar de mensen die ook door de gang waren gekomen. Hadden veel mensen verloren. Kon ook nog eens zo zijn dat er een paar mensen niet eens naar beneden konden springen of niet goed waren gesprongen. Was een vreselijk idee! Iedereen had hier veilig uit moeten komen. Ergste was nog wel dat Gally nog ergens in het doolhof zat. Leek me dat de Grievers echt boos waren door wat er was gebeurd. Makers misschien nog wel erger. "Is nog een deur?" zei ik, nadat we een tijdje door de gang hadden gelopen. Moesten misschien wel door de deur! Leek me? Waren in een gebouw blijkbaar! Vond ik echt heel erg vreemd? Had verwacht dat we buiten uit zouden komen? Moesten er nu maar het beste van maken, zouden uiteindelijk misschien wel buiten uitkomen? Wisten het niet! Helemaal niets. Toen we dichterbij waren legde ik mijn hand voorzichtig op de klink en drukte het naar beneden, zodat ik de deur voorzichtig open kon doen. Vond het wel echt heel er eng, wist niet wat er achter die deur zat, kon zomaar iets slechts zijn! Of iets heel goeds! Er stonden nu best wel veel mensen achter me, iedereen nieuwsgierig naar wat er achter de deur zat. Toen ik hem eenmaal open had, zag ik nog meer panelen als die van net, maar nog uitgebreider! 

Blaise.
De makers hadden er volgens mij alles aan gedaan om het zo moeilijk mogelijk te maken om hier te ontsnappen. Ze hadden het echter niet helemaal onmogelijk gemaakt? Het was meer geweest dat we de juiste dingen moesten hebben. Alsof de meiden echt samen iets hadden getriggerd waardoor de muren niet meer waren verschoven, maar ook een deel hadden gevonden wat nog helemaal niemand had gezien. Ergens was het best wel vreemd? Er waren maar twee meiden en ze hadden hier samen voor kunnen zorgen. Alsof het een of ander duidelijk iets was. Een duidelijk stukje van de puzzel! Nu moesten we naar beneden, iets wat toch best wel een rot idee was. Ergens in een diep duister gat springen, zonder te weten wat er gebeurde. Er waren genoeg mensen voor ons gesprongen, maar we hoorden niet eens of het wel goed was of niet. Misschien was iedereen al wel ter pletter gevallen? Iets wat echt wel kon! Ik wilde echter niet laten zien dat ik ergens bang voor was, helemaal niet omdat Chuck ook naar beneden moest springen. Nefeli sprong als eerste naar beneden, waardoor Chuck weer iets naar achteren deinsde. Ik snapte het wel, maar het was alleen maar goed. Dit was de uitgang. Ik wilde denken dat het de uitgang was, want anders konden we helemaal geen kant meer op. "Nefeli wacht op je." Zei ik zachtjes. Ik bracht hem iets naar voren, zodat hij even naar beneden kon kijken. "Je kunt dit." Hij kon dit aan, dat wist ik wel zeker! Ondanks dat het een enge sprong was, was het wel nodig. Gelukkig sprong hij ook echt en was het daarna mijn beurt. Ik liep iets naar achter, om vervolgens weer naar voren te rennen. De sprong voelde vreemd. De wind suisde langs mijn gezicht, wat toch wat koud aanvoelde. Maar voordat ik het wist landde ik met bijna benen op de grond. Een dreun die helemaal door mijn lichaam heen ging, gaf toch wel aan dat het een beste klap was geweest. Ik kreeg het echter wel voor elkaar om weer overeind te komen. Het was een vreemde plaats. Een duistere gang, maar heel anders dan in het doolhof. Aan het einde was wel licht. Ik liep naar Nefeli en Chuck, die ook gewoon veilig beneden waren gekomen. "Is dit de uitgang?" vroeg Chuck zachtjes. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het echt niet. "Geen idee, maar laten we achter de rest aan gaan." Waarschijnlijk was dat wel de bedoeling. Minho zou vast wachten totdat iedereen beneden kwam. Hij wist volgens mij wel wie er ongeveer allemaal naar beneden moest komen. We waren niet eens met heel erg veel mensen maar het was toch nog wel een aantal. Ik liep samen met Nefeli en Chuck achter de rest aan. We kwamen al snel weer in een nieuwe gang, waar heel wat meer licht scheen. Er waren meerdere mensen in de gang. In de verte was de rest bij een deur te zien. Die op het moment dat we door de gang liepen, open ging. Het was toch wel een eng idee dat we niet wisten wat er precies achter de deur zat. Er kon echt van alles zijn? Dus ook meer Grievers, of andere wezens. Dat we uit het doolhof waren, betekende niet meteen dat alles goed was. Dat er geen Grievers mee waren. Maar om nu overal bang voor te zijn, was niet nodig. Dan kwamen we helemaal nergens. Het groepje bleef in de deuropening staan en leek best onder de indruk. Toen we eenmaal dichtbij waren, kon ik wel een soort van ophef zien. Al vielen de machines in de kamer het meeste op. Het waren er best wel veel. Ik keek om toen ik meer stemmen in de gang hoorde en zag Minho zich door de groep drukken, zodat hij uiteindelijk voor ons uit kwam. We waren er nu allemaal en we moesten nu toch wel kijken naar wat er moest gebeuren! 
22
Posts: 4531
Datum: 08-05-2016 12:25
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Er was iets wat me zo bekend voor kwam. Ik wist alleen niet wat het was. Misschien waren het de witte gangen, maar ik zou niet weten waar het me bekend van voor moest komen. Misschien was het ook wel de vermoeidheid die toesloeg. Ik had veel gedaan vandaag en ik merkte ook maar al te goed aan mezelf dat mijn energie helemaal op was. Daarom had ik het ook niet heel leuk gevonden toen ik had gemerkt dat ondanks dat we uit het doolhof waren geweest, we nog steeds hadden moeten lopen. Het enige waar we op hadden kunnen hopen, was dat de gangen ons vanzelf naar een uitgang zouden brengen. Niemand had echt iets gezegd en ook ik was in stilte met de rest mee gelopen. Ik wist ook niet zo goed wat ik anders moest zeggen. Chuck had gevraagd of dit de uitgang was en we hoopten er allemaal op. Misschien wel zo erg dat we bang waren om iets te zeggen, omdat er nog van alles zou kunnen gebeuren. Na een tijdje kwam de groep tot stilstand, wat volgens mij kwam omdat we bij een deur waren gekomen. Eentje die Cleo al had geopend. Minho had zich ondertussen al naar voren gewerkt om te kijken wat er aan de hand was en langzaam maar zeker liep de hele groep naar binnen. Ik wist niet precies wat ik had verwacht, maar het was niet dit. In eerste instantie had ik gedacht dat we een soort controlekamer binnen waren gelopen. Misschien wel degene die was gebruikt om de muren in de mees te verschuiven en de Grievers te bedienen. Er was echter een groot, rood licht dat aan het knipperen was en toen ik beter keek, was alles kapot. Elk scherm, elk paneel. Er was nauwelijks nog iets over van de ruimte waar we in waren beland. Ik hoorde één van de jongens verschrikt schreeuwen en toen ik in zijn richting keek, zag ik waar hij van was geschrokken. Een dood iemand! Er lag een dood iemand op de grond! Automatisch trok ik Chuck een stukje naar me toe. Hij hoorde dit niet te zien! ‘Blijf bij elkaar,’ hoorde ik Minho zeggen. ‘Weet niet wat dit is, maar belangrijkste is dat we bij elkaar blijven. We zijn nu zo ver gekomen.’ Ik zuchtte en keek om me heen. Er was iets vreemds met deze plek aan de hand! Ik fronste toen ik een paneel zag knipperen en liet Chuck los, zodat ik er naar toe kon lopen. Alle knoppen brandden nog, wat betekende dat het werkte. Er was één grotere knop die knipperde en het blauwe licht wierp een schijnsel op mijn bleke huid. Ik wist niet wat de knop zou doen als ik hem aan zou raken, maar het leek me niet gevaarlijk. Het voelde niet gevaarlijk. Daarom drukte ik ook op de knop en niet veel later zag ik een blonde vrouw verschijnen op het scherm. Ze leek een stuk ouder dan ons een ze had een witte lab-jas aan. Aan de achtergrond te zien, had ze hier nog gezeten. ‘Nefeli, wat heb je gedaan?’ vroeg Minho. ‘Shht!’ siste ik naar hem toen de vrouw begon te praten. Misschien was dit belangrijk! ‘Hallo, mijn naam is dokter Ava Paige. Ik ben de leider van het World In Cathastrophe Killzone Experiment Department. Als jullie dit zien, betekend dit dat jullie de eerste proef succesvol hebben doorstaan.’ Iedereen was stil geworden van de vrouw haar woorden. Ook waren de meesten dichterbij gekomen, om zo meer van het verhaal op te vangen. ‘Ik zou willen dat ik er was om jullie te feliciteren, maar door… Omstandigheden is dat niet mogelijk. Ik snap dat jullie nu verward zijn, boos of bang. Ik kan jullie enkel verzekeren dat alles wat er gebeurd is, alles wat we jullie aan hebben gedaan, niet voor niets is geweest.’ Ik slikte en keek om me heen. Stonden we nu te kijken naar een vrouw die ons op had gesloten? Zo klonk het wel! Ze had gezegd dat we de eerste proef hadden gehaald! Dat klonk alsof zij degene was die dit allemaal had bedacht!

Newt.
Wist niet wat dit was. Begreep er helemaal niks van. Had gehoopt dat als we uit het doolhof waren geweest, we er ook echt waren geweest. Was blijkbaar niet zo geweest en nu stonden we ook nog eens in een bloody kamer! Eentje waar duidelijk iets was gebeurd, want het leek alsof alles kapot was en er lagen zelfs hier en daar een paar lichamen. Kon niet veel goeds betekenen! Ergens dacht ik dat het ook met ons zou gebeuren, maar zou raar zijn toch? De lichamen die hier lagen, hadden allemaal witte jassen aan. Wij niet! Dus misschien was er wel iemand die ons hier uit had willen halen? Want volgens mij waren dit de makers! Kon het fout hebben, maar wat moest het anders zijn? Had Cleo nog steeds dicht tegen me aan en was ook van plan om haar bij me te houden. Wist niet wat er ging gebeuren. Minho had gezegd dat we bij elkaar moesten blijven en vond ik een goed plan. Logisch, maar goed. Konden niet nog iemand kwijtraken. Was niet de bedoeling! Ik schrok toen ik opeens iemand op een scherm zag verschijnen, wat blijkbaar door Nefeli kwam! Wist niet wat ze had gedaan, maar ze had iets gestart en nu was er een vrouw die tegen ons begon te praten! Met een strak gezicht luisterde ik naar haar woorden. Daardoor werd mijn vermoede bevestigd. Waren bij de makers. De vrouw, die zich voor had gesteld als Ava Paige, wilde ons feliciteren met het behalen van de proef. Het doolhof was een proef geweest! Ze hadden ons letterlijk in een doolhof gezet als een paar muizen en ze hadden ons vervolgens opgejaagd! Toen ze zei dat ze begreep dat we boos waren, rolde ik met mijn ogen. Volgens mij begreep ze er helemaal niets van! En hoezo was het niet voor niets geweest?! Als ze echt één van de makers was, dan wist ze toch wat er allemaal was gebeurd? Alby was dood, Nefeli was blind geweest! Was Cleo zelfs bijna kwijtgeraakt! Hoopte heel erg voor haar dat het inderdaad niet voor niets was geweest, want er was veel te veel gebeurd! ‘Jullie zullen het niet meer weten, maar de zon heeft onze aarde verschroeid. Miljoenen levens zijn ten koste gegaan van het hete vuur en de vlammen. De hele wereld leed onder deze ramp, maar wat hierna kwam, was nog veel erger.’ Ik voelde het kippenvel over mijn hele lichaam trekken en ik keek naar de rest van de groep. Iedereen zag er bang en verslagen uit, maar tegelijkertijd was iedereen gefocust op het verhaal dat werd verteld. Sommigen leken de beelden niet aan te kunnen, maar zelfs zij luisterden nog. ‘We noemen het de Flare. Het is een dodelijk virus dat het brein aanvalt. Het is gewelddadig, onvoorspelbaar en niet te genezen.’ Ik slikte toen ik de beelden van de zieke mensen zag. De donkere aders, de gekke blik in hun ogen. De open wonden… Het leek precies op een steek van een Griever! Ben had er ook zo uit gezien! Alby… Hadden ze ons expres ziek gemaakt? Had Alby dat er mee bedoeld? Zelf was ik echter nooit gestoken, dus ik snapte er nu echt helemaal niks meer van! Ik trok Cleo tegen me aan en legde mijn kin op haar hoofd, terwijl ik zacht door haar haren streek. Ik wist echt niet wat er hier van moesten denken. ‘Tenminste, we dachten dat het niet te genezen was. Na een tijd kwam er een nieuwe generatie, eentje die de Flare kon overleven. Opeens was er hoop op genezing. Het vinden, was echter een stuk moeilijker.’ Ik slikte en keek naar de rest. Had het gevoel dat dit over ons ging! ‘De jongere generatie zou moeten worden getest in een omgeving waar we hun hersenactiviteit konden bestuderen. Allemaal om er achter te komen wat hen anders maakt… Wat jullie anders maakt.’ Ik slikte en schudde mijn hoofd. Was echt belachelijk! Konden wij voor een genezing zorgen? En hadden ze ons daarom in dat shuckinh doolhof gezet?! ‘Jullie beseffen het misschien niet, maar jullie zijn heel erg belangrijk.’
18
Posts: 15202
Datum: 09-05-2016 12:16
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Wilde me het liefste weer omdraaien! Klopte hier echt helemaal niets van! Waren dode mensen! Dat hoorde toch niet? Straks gingen wij ook dood! Moesten hier zo snel mogelijk weg. Toch leek niemand dat te doen. Iedereen leek aan de grond genageld te zijn. Voelde me ook wel zo. Alsof ik hier moest blijven. Helemaal toen Nefeli naar de machine was gelopen en ineens een of ander filmpje aan het gezet? Ik kon me in ieder geval herinneren dat het zo heette. Filmpje was echt heel erg vreemd. Was één van de vrouwen die hier lag. Kleding was precies hetzelfde. Betekende misschien ook wel dat ze hier nu dood lag. Had het misschien wel geweten? Als ze daarvoor al een filmpje had gemaakt! Was een inval geweest! Mensen die ons in het doolhof hadden gestopt waren nu dood? Leek het in ieder geval wel op. Het was allemaal wel op een goed moment, of niet. Als we hadden gewacht, waren we misschien wel gered geweest. Hadden niet zoveel mensen moeten verliezen. Hadden Alby hier dan misschien nog wel gehad. Was misschien achteraf gepraat, maar had allemaal gekund. Vond het wel echt vreselijk dat hier dode mensen lagen, kon er niet meer door nadenken! Waren het goed mensen of slechte? In het filmpje maakte Ava Paige duidelijk dat het allemaal een soort van test geweest. Alsof we een soort van proefpersonen waren geweest. Niet eens een soort van. We waren gewoon proefpersonen! Ik liet de woorden die ze net nog had gezegd nog een keer door mijn hoofd gaan. World In Catastrophe Killzone Experiment Department. Die letters hadden overal gestaan! WICKED! Dat had op onze producten gestaan, maar ook in het doolhof had ik ze wel het gezien. "WICKED." Zei ik zachtjes. Volgens mij was het echt zo! Ik had eerst ook gedacht dat de woorden ook iets te maken hadden gehad met dat woord, maar die link was er gewoon niet gekomen! Ik verstopte mijn gezicht in het shirt van Newt toen er zieke mensen op het scherm kwamen. Iets wat echt vreselijk was om te zien! Vies zelfs! Hoefde het echt niet te zijn. "Jammer genoeg is dit nog maar het begin van jullie proeven." Hoorde ik de vrouw later zeggen. Bedoelde ze daar nou weer mee?! Was al erg genoeg dat ze ons in een doolhof hadden gestopt! Wilden ook nog andere dingen met ons doen? "Zoals jullie misschien al snel gaan ontdekken, is niet iedereen het eens met onze methodes." Ik keek om naar Newt. Volgens mij wilde ik niet eens weten wat voor methodes er nog meer worden dan een paar mensen in een doolhof opsluiten. "De voortuitgang die we boeken gaat maar langzaam, daarom zijn mensen bang." Was nu eigenlijk al bang! Vond dit allemaal heel erg eng! Wilde niet eens weten dat de vooruitgang was, wat er nog meer moest gebeuren! Ik kroop nog wat beter tegen Newt aan, was namelijk echt niet fijn dit! "Het is misschien te laat voor ons, voor mij, maar niet voor jullie." Bedoelde ze daar nou weer mee? Moesten we ons nog langer als muizen moeten laten gebeuren? Ons laten onderzoeken in nog slechtere omstandigheden? Dat wilde ik helemaal niet! "De wereld wacht op jullie. Onthoud: WICKED is goed." Het was echt WICKED! Van de woorden die overal hadden gestaan! Natuurlijk, zij hadden ons in de gaten gehouden, dat was nu ook wel duidelijk. Maar alsnog. Ik snapte nog helemaal niet waarom dan precies?! Om ons te testen, maar wat hadden ze daar nou aan gehad? We hadden dan wel geen last van die Flare, maar als het daar veilig was, hadden ze het niet op zo’n vreselijke plaats moeten doen? Alleen maar om onze hersenactiviteit te meten. Als ze dat misschien hadden gevraagd onder normale omstandigheden, had ik misschien zelf ingestemd! Iets wat ik nu echt niet meer wilde, ik wilde zo ver mogelijk bij hen uit de buurt! 

Blaise.
Dit was gekkenwerk. Dit kon hier toch niet allemaal zitten. Dichtbij het doolhof waar we hadden gezeten. Het had al die tijd gewoon in de gangen onder het doolhof gezeten? Daar leek het in ieder geval op. Wat het ook was, ik vond het heel erg vreemd. Toch kwam het me ergens wel heel erg bekend voor? Ik vond het vreemd, maar het was echt zo. Het licht. De muren. De verschillende machines die er stonden. Alsof ik hier eerder was geweest. Iets wat helemaal niet kon. Al hadden we op een of andere manier naar boven. Dus het kon best dat we hier al een tijdje waren geweest. Niemand anders had iets van herkenning te hebben. Behalve Nefeli misschien? Ze wist in ieder geval dat ze op een knopje had moeten drukken en daarna was er een filmpje op één van de schermen verschenen. Iets wat heel erg vreemd was. Ik probeerde zo goed mogelijk te luisteren en te kijken, maar het kwam echt heel erg raar over. Ik snapte niet precies wat het was? Volgens mij de rest ook niet echt?! Wat was het nou precies? De meeste dingen kreeg ik wel mee en ik begreep het wel, maar ik kon het gewoon niet plaatsen! Er was iets met de zon gebeurd, waardoor een ziekte uit was gebroken en wij konden daar tegen? Of we zouden moeten testen of we er tegen konden. Ik vond het vreselijk dat ze ons dan zomaar maar in een doolhof hadden gepropt. Het was shucking raar! Ik haalde diep adem toen Ava Paige begon over WICKED. Iets wat me best bekend in de oren klonk. Ik had het woord net van Cleo gehoord, zij had duidelijk al wel geweten wat het precies was? Of ze had het in ieder geval eerder gehoord. Mijn gedachten maakten overuren, ik probeerde te kijken of ik de vrouw nog ergens kon vinden, totdat ik ineens een scherp geluid hoorde van een schot dat door de lucht vloog. Ik keek eerst om, al was het daar duidelijk niet van gekomen. De geschokte geluiden naast me gaven dat wel aan. Ik keek weer naar het scherm en zag dat de vrouw op de grond viel met een pistool in haar hand! Ze had zichzelf neergeschoten! Iets wat echt vreselijk was? Ik snapte het ook echt niet! Iedereen was stil, het leek echt minuten te duren voordat er iets gebeurde. "Wat moeten doen?" Vroeg ik zachtjes. Ik vroeg me wel echt af wat we moesten doen? Konden we hier weg? Ik wilde hier weg, net als volgens mij letterlijk iedereen. "Laten we hier weg gaan." Hoorde ik Minho zeggen. Ondanks dat Newt de laatste paar dagen wel een soort van leider was geweest, had Minho vandaag die taak wel overgenomen in het doolhof. Hij kende het natuurlijk ook wel het beste. Ik had er geen problemen mee, ik kon naar hen beiden even goed luisteren. Zolang ze geen rare dingen zeiden! "Nee!" Klonk er ineens heel erg hard achter ons. Welke idioot wilde niet dat we hier weggingen? Toen ik me omdraaide zag ik Gally ineens staan. Gally! Iets wat eigenlijk niet eens kon! Hij was in het doolhof gebleven? Dus hij kon niet ineens hier zijn, want anders hadden we hem toch wel ergens moeten zien! Moeten horen of wat dan ook. "Gally!" Er was tenminste één iemand die blij was om Gally te zien, maar volgens mij was Cleo echt de enige. Er klopte iets niet! Aan zijn gezicht was al iets wat niet klopte. Ik hoorde al wel een paar mensen om me heen fluisteren. Alsof er iets aan de hand was. Iets wat het ook was volgens mij! Het klopte niet! Niets klopte aan dit alles! Het hele verhaal van net niet, maar ook zeker niet dat Gally ineens achter ons stond! Of nu voor ons. Cleo liep echter al in zijn richting, iets wat me echt geen goed idee leek!  
22
Posts: 4531
Datum: 09-05-2016 17:08
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Dit was echt doodeng! We zaten allemaal naar een video te kijken van een vrouw die ons vertelde wat er was gebeurd, waarom we in het doolhof hadden gezeten. De aarde was verschroeid door de zon! Was dat waarom we geen herinneringen hadden van onze families, of van de buitenwereld? Omdat die er niet was? Was er dan helemaal niemand meer? Dat kon ook niet, want Ava was er nog! Ik wist niet wanneer ze dit had gefilmd. Misschien al wel twee jaar van te voren, maar dat kon niet als Blaise de laatste was die ze naar het doolhof hadden gestuurd. Ik wist ondertussen al niet meer hoe lang dat geleden was, maar in die tijd had Ava er nog moeten zijn. Dus zo oud was dit filmpje nou ook weer niet! Het was echter een heel verontrustend filmpje! Het was al er genoeg om te horen wat er met de wereld was gebeurd, maar blijkbaar konden wij er wat aan doen? Wij leken tegen de ziekte te kunnen, op de één of andere manier. Dat was in ieder geval de reden die ze hadden gegeven! Ze hadden onze hersenen willen bestuderen, omdat die niet aan konden worden gevallen. Het was logisch, maar waarom had het dan allemaal zo wreed gemoeten? Dat snapte ik echt niet! Blijkbaar was er nog meer, want Ava had gezegd dat dit nog maar het begin was geweest voor ons. We hadden juist gewild dat dit het einde was geweest! Dat we vrij en klaar waren geweest! Geschrokken draaide ik mijn hoofd weg toen Ava haarzelf neerschoot. Zoiets wilde ik niet zien! Het was stil in de hele kamer, maar niet lang genoeg. We moesten hier weg en dat leek iedereen te vinden. Ik liep terug naar Blaise en Chuck en nam van beide een hand vast. Ik kneep er zachtjes in en knikte op Minho. We moesten hier weg en hoe sneller we dat deden, hoe beter. We werden echter tegen gehouden door iemand. Door Gally! Gally was hier! De enige die daar echt blij om leek te zijn, was Cleo. Ze liep zelfs als zijn kant op. ‘Jongens, hij is gestoken!’ riep ik toen ik zijn gezicht zag. Er was iets aan de blik in zijn ogen en de manier waarop hij hier stond. Hij was ons gevolgd, wat betekende dat hij ook in het doolhof had gelopen. Een Griever had hem duidelijk gestoken, wat betekende dat hij gevaarlijk was! Gelukkig trok Newt, Cleo al terug. Iets wat ze niet leuk leek te vinden, maar ze kon niet bij Gally in de buurt komen. Niet nu hij er zo aan toe was! Ik zag het wapen in zijn hand. Hij leek te trillen van angst, of woede. Of misschien kwam het wel door de steek. ‘Gally,’ zei ik zachtjes en ik zette voorzichtig een stap naar voren. ‘Als je met ons mee gaat, dan kunnen we je helpen,’ beloofde ik hem. We hadden nog tegengif! We zouden hem kunnen genezen! Gally schudde echter zijn hoofd. ‘We kunnen hier niet weg,’ zei Gally en hij haalde zijn neus op, alsof hij de tranen terug probeerde te duwen. ‘We zijn al weg,’ zei ik zachtjes. ‘We zijn uit het doolhof en we hebben het tot hier gehaald. We kunnen echt vrij zijn.’ Dat was zo! Ik wist niet waar we uit zouden komen als we hier naar buiten zouden gaan, maar we zouden ergens terecht komen en vanuit daar zouden we wel weer veder gaan! We moesten nu echter wel weg! We wisten niet wat er hier allemaal zou kunnen gebeuren. ‘Nefeli heeft gelijk, Gally,’ zei Minho en hij kwam ook een stuk naar voren. ‘We zijn vrij en dat kan jij ook zijn. Je mag met ons mee als je dat wil en dan kunnen Nefeli, Jeff en Clint voor je zorgen. Dan komt het allemaal weer goed,’ beloofde Minho. Volgens mij wilde hij ook dat Gally mee zou gaan, ondanks dat hij in de afgelopen tijd rare dingen had gedaan.

Newt.
Had nooit gedacht dat we nog iemand zouden zien die gestoken was. Nu bleek Gally ons te zijn gevolgd en hij was gestoken door een Griever! Hij had Nefeli ook niet bij zich gehad, waardoor het vast een stuk moeilijker was geweest. Hij was echter nu wel hier! Cleo wilde naar hem toe, maar het lukte me om haar snel naar me toe te trekken en haar stevig vast te houden. Snapte dat Cleo en Gally goed bevriend waren. Wist dat ze hem hier wilde hebben, maar Gally was gestoken! Hij was gevaarlijk en al helemaal voor Cleo. Daar kom ik niet anders dan haar stevig tegen me aan houden, ondanks dat ze het niet leuk zou vinden. Deed dit voor haar eigen bestwil! Wilde niet dat Gally haar aan zou vallen. Hij had zelfs een wapen in zijn handen! Wist niet wat hij daar mee van plan was, maar wilde het ook niet weten! Hoopte dat het enkel iets was om zichzelf mee te verdedigen en niet om ons iets aan te doen, maar hij was gestoken! Wisten nou eenmaal niet wat er allemaal door zijn hoofd ging op dit moment! Ik zuchtte en luisterde naar het gesprek tussen Nefeli en Gally. Was echt eng om te zien! De handen van Gally trilden zo erg en ergens was ik bang dat hij het pistool op één van ons zou richten. Ik hoorde Gally sarcastisch lachen om wat Nefeli en Minho hadden gezegd. ‘Denken jullie nou echt dat we vrij zijn daarbuiten?! Gally schudde zijn hoofd en zijn ogen gleden over ieder van ons. ‘Er is geen uitweg. We zullen altijd hier zijn, wat we ook doen.’ Gally hief het wapen, waardoor ik meteen een stap naar achteren zette en Cleo ook achter me trok. Ik wist dat ze vrienden waren, maar dat betekende niet dat hij haar niets aan zou doen! Dat wist je op dit moment nooit! Hij was gestoken, dat betekende dat hij letterlijk van alles kon denken! ‘Gally, je denkt niet helder,’ zei Nefeli. ‘Als je het wapen weglegt, kunnen we je helpen.’ Dat had ik haar al eerder horen zeggen, maar ik wist niet of dat nog wel waar was. Misschien was Gally wel verloren. We konden hem toch ook niet meenemen terwijl hij er zo aan toe was! Ik wist niet eens hoe we dat zouden moeten doen! ‘Dit is allemaal jouw schuld! Die van jou, en die van hem!’ schreeuwde Gally naar Nefeli, en waarschijnlijk naar Blaise. ‘We horen in het doolhof. Dat is ons thuis, We moeten daar niet weg, geen van ons!’ Gally had het fout. Hoorden niet in het doolhof! Ik wist niet wat hij precies mee had gekregen van wat we net hadden gehoord, maar er was zojuist verteld dat we daar alleen maar neer waren gezet zodat andere mensen ons hadden kunnen bestuderen! Dit was niet ons thuis! Dat was het misschien wel ooit geweest, maar dat was het duidelijk niet! We hadden ergens anders een plek voor onszelf! ‘Gally, alsjeblieft,’ zei Nefeli, maar hij schudde opnieuw zijn hoofd en hij richtte het wapen weer op haar. Ik was er nog geen één keer van overtuigd geweest dat hij echt zou gaan schieten, maar nu was er iets anders. De blik in zijn ogen was anders, de manier waarop hij het geweer vasthield. Dat terwijl we hem alleen maar probeerden te helpen. Zelfs Nefeli, wie niet echt de beste geschiedenis had met Gally. Blaise al helemaal niet! Toch had niemand geprotesteerd om hem mee te nemen. Opeens klonk er een schot door de ruimte en ik wist niet hoe snel ik samen met Cleo op de grond moest duiken. Ik verstevigde mijn greep rond haar en ik hoorde iemand schreeuwen, maar het vreemde was dat die schreeuw van Gally was gekomen! Toen ik opkeek zag ik de speer in zijn middenrif zitten en viel hij happend naar lucht op de grond. Ik wist niet wie, maar iemand had Gally geraakt. Had Gally dan gemist?
18
Posts: 15202
Datum: 09-05-2016 17:41
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Gally was hier gewoon! Had ons gevolgd! Had hij ook wel iets kunnen zeggen! Waren we met z’n allen geweest, was het veel beter gegaan. In mijn hoofd in ieder geval! Vond het wel heel erg raar dat hij een pistool bij zich had. Hadden we helemaal niet gehad in het doolhof? Dan waren de Grievers misschien ook wel makkelijker te verslaan geweest. Gally hoorde echter geen pistool in zijn handen te hebben. Wilde naar hem toe, maar lukte me niet? Newt hield me tegen. Iets wat ik echt niet wilde. Wilde naar Gally! Was niet zichzelf? Was duidelijk gestoken, moesten we iets aan doen! Moesten hem helpen! Dan moest ik toch ook naar hem toe. Niemand leek dat te willen doen. Waren alleen maar met hem aan het praten. Snapte dat een wapen eng was, maar soms moest je daar doorheen kijken, omdat het iemand was om wie je gaf? Wist dat Gally me niet neer zou schieten, hoe erg het gif in zijn hoofd ook was. Wist echt nog wel dat we goede vrienden waren! Snapte nou ook niet echt waarom Gally weer begon over Nefeli en Blaise. Hadden niets raars gedaan, leek me ook niet heel erg dat ze er voor hadden gezorgd dat we hier waren. Was niet echt een schuld! Was alleen maar goed dat we nu hier waren. Ondanks dat het allemaal heel erg raar was. Waren allemaal dode mensen, hadden net gekeken naar hoe iemand haarzelf neer had geschoten, had echt helemaal nergens op geslagen? Daardoor was ik nu ook wel een beetje bang door de pistool die Gally in zijn handen had, ondanks dat hij ons echt niet neer zou schieten. Leek mij in ieder geval! Kon me niet voorstellen dat hij dat deed. Waren allemaal één grote groep. Mocht Nefeli ook niet, maar betekende niet dat ik haar meteen dood zou schieten als ik er de kans voor kreeg. Ik schrok er van toen er ineens een schot door de ruimte klonk, trok daardoor mijn ogen even dicht. Schrok er echt heel erg van! Was eng! Hoorde ineens een doffe klap en opende mijn ogen, om te kijken wie er neer was gevallen, maar eerste wat ik zag was dat Gally neer was gevallen. Maakte me zo snel mogelijk los en rende van achter Newt weg, zodat ik naar Gally toe kon! Had een speer in zijn schouder "Gally!" Bracht ik geschrokken uit. Was echt heel erg raar om te zien. Had geen idee wie het naar hem had gegooid, maar was wel duidelijk dat het echt fataal werd! Was zijn schouder, maar kwam echt heel erg veel bloed uit! Knielde bij hem neer en keek om, waarom was er nog een Med-Jack! Waarom kwam niemand helpen! Gally was even niet zichzelf geweest, betekende niet dat we hem maar weg moesten laten rotten?! "Iemand help?!" Keek om, maar daar was blijkbaar ook ophef! Snapte niet helemaal waarom? Was ook veel te druk bij Gally! "Kom op jongens!" Iemand moest hem helpen! Anders ging hij dood! Kreeg er tranen van in mijn ogen. Had al afscheid van hem genomen, maar op een hele andere manier. Met de gedachten dat hij een hele tijd veilig zou zijn in het doolhof! Nu zou hij dood gaan?! Wilde niet dat ik op die manier afscheid van hem had moeten nemen! Irriteerde me er echt aan dat helemaal niemand kwam. Maakte niet uit wat daar precies aan de hand was. Waren meerdere Med-Jacks, kon toch wel één iemand helpen. Desnoods kon iemand anders helpen! Wist namelijk echt niet wat ik moest doen? Moest ik de speer eruit halen, zou ik hem alleen maar meer pijn doen toch? Wist het echt niet! Kon nu ook helemaal niet denken! Voelde me echt machteloos, was anders dan net bij Alby. Heel anders! Alby was opslag dood geweest. Gally leefde nog? Dan moesten we er ook voor zorgen dat hij ook gewoon bleef leven, moesten we alles aan doen! 

Blaise.
Al de informatie die we kregen was heel erg veel. Het waren vooral veel dingen waar ik echt helemaal niets van begreep? Alle informatie die we hadden gekregen, of hier uit hadden moeten halen, kwam bij mij niet echt aan? We hadden een ziekte, of ook weer niet. Andere mensen hadden het en wij niet, maar daarvoor hadden wij in een doolhof gemoeten. Waarom hadden we dan niets meer mogen weten? Iets met onze hersenactiviteit?! Ik snapte er echt helemaal niets van. Al was er toch nog iets waardoor mijn hoofd heel ergens anders zat. Net zoals de rest. Gally zorgde er wel voor dat we ergens anders aan dachten. Nefeli probeerde hem nog om te praten. Gewoon de manier waarop hij de pistool in zijn handen had en waarop hij keek. Ik had Gally al een vreemde gast gevonden, hij was altijd al wel dreigend over gekomen, iets wat hij bewust had gedaan! We hadden zelfs een keer een gevecht gehad, of nou hij het met mij gevochten? Iets wat ik gewoon niet had begrepen. Nu snapte ik ook niet waar dit gedrag van kwam, want nu gaf hij ons ook gewoon weer op de kop. Nefeli en ik hadden helemaal niets gedaan! We waren met z’n alleen naar buiten gekomen! Iets wat alleen maar goed was. Voordat ik het echt door had, was er al een schot geklonken, dat terwijl hij zijn wapen op Nefeli had gericht! Maar het bleek dat Nefeli niet geraakt was! Ineens lag Chuck voor ons op de grond, zijn shirt al doordrengd met bloed. Ik kon hem niet eens meer opvangen. Hij was gewoon geraakt. Iets wat echt vreselijk was! Ik knielde bij hem neer, al was het wel duidelijk dat er niet heel erg veel meer aan te doen was. "Nefeli." Hoorde ik hem zachtjes zeggen, waardoor ik naar boven keek naar Nefeli. Ik beet op mijn lip om tranen tegen te houden. Dit was echt vreselijk! Nefeli en ik hadden echt één doel gehad en dat was om hier naar buiten te komen om Chuck naar zijn familie te brengen. Al was dat iets heel erg groots geweest, we hadden onze familie niet meer herkend, ook al hadden we ze gezien. Daarom hadden we afgesproken om hem naar een veilige plek te brengen. Zo te horen was het hier niet, niet met alle dingen die ik net het gehoord! Misschien was hij dan nu wel op een veilige plek! Iets wat ik nu echter niet over na wilde denken! Chuck lag hier echt dood op de grond, bijna dood in ieder geval. Hij was echt niet meer te redden, zelfs de Med-Jacks zouden er niets aan kunnen doen. Al hoopte ik dat ze dat wel konden doen, al was dit wel echt heel erg veel. Die kogel was op precies de verkeerde plaats terecht gekomen! Iets waardoor hij er echt niet meer bovenop kon komen. Aan de andere kant van de kamer was Cleo aan het schreeuwen dat iemand haar moest komen helpen. Haar of Gally, geen idee, maar hij verdiende het gewoon? Als hij iemand neer had geschoten, verdiende hij het zelf eigenlijk ook niet om te blijven leven! Zeker niet omdat het ging om Chuck! Een klein kind! Het was misschien niet zijn bedoeling geweest om Chuck neer te schieten, maar het maakte het echt niet beter dat hij Nefeli neer had willen schieten! Nefeli! Iets wat ook vreselijk was geweest. Ik wist niet echt hoe hij ooit zo had kunnen denken?! Hij was misschien niet helemaal hetzelfde geweest, hij was gestoken, al had dit al wel in hem gezeten. Hij had het echt niet gehad op Nefeli en mij en ik snapte het nog steeds niet! Ik snapte hier helemaal niets van. We zouden verder moeten zonder Chuck, iets wat echt vreselijk voelde! Chuck had dit echt niet verdiend! Hij was een onschuldig jochie! Hij had hier weg gemoeten! Veilig moeten zijn, en nu zou hij er niet meer zijn!  
22
Posts: 4531
Datum: 11-05-2016 19:48
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Het was allemaal zo snel gegaan, maar het enige wat mee had gekregen, was dat Chuck voor mijn voeten op de grond was gevallen. Gally had hem geraakt. Hij had Chuck geraakt! Als er iemand was die het niet verdiende, dan was Chuck het! Gally had de kogel bedoeld voor mij, of voor mij en Blaise. Ik wist niet eens wie hij er precies mee had willen raken, maar Chuck was voor ons gesprongen en nu was hij degene die op de grond lag! Ik knielde zo snel mogelijk bij Chuck neer en trok hem op mijn schoot, al deed het hem volgens mij wel pijn. ‘Chuck…’ zei ik zachtjes en ik keek met tranen in mijn ogen naar het bloed dat zich langzaam verspreidde in zijn kleding. Chuck was zo goed als mijn kleine broertje geweest! Degene wie ik hier absoluut uit had willen halen, zodat hij terug had kunnen gaan naar zijn familie. Hij was vrijwel de enige voor wie ik dit allemaal had gedaan en nu was het allemaal verpest door Gally! Alsof hij nog niet genoeg had verpest in de afgelopen tijd! Chuck had er ook nog eens bij moeten komen! Ik voelde de hand van Chuck stevig rond me heen en ik zag zijn bange, donkere ogen naar mij kijken. ‘Het komt goed, Chuck. Echt,’ beloofde ik zachtjes, terwijl ik met mijn andere hand door zijn krullen ging. ‘Ik ga je helpen.’ Al wist ik maar al te goed dat ik hem niet meer zou kunnen helpen. Het bloed vloeide zo snel en rijkelijk dat het geen nut zou hebben. Ik zou de kogel uit zijn lichaam kunnen halen, maar daardoor zou hij het niet redden. Hij zou alsnog dood gaan, misschien nog wel sneller dan nu! Ik slikte en probeerde mijn tranen weg te knipperen. Ik wilde niet dat dit het laatste beeld was dat Chuck zou zien! Al was dat geen plek voor hem om dood te gaan, tussen andere lijken die hier blijkbaar al een tijdje lagen. Hij hoorde überhaupt niet dood te gaan! Hij verdiende het niet! Als er iemand was die hier uit moest komen, dan was hij dat! Het liefst tilde ik hem op om hem mee te nemen naar buiten, zodat we daar iemand konden vinden die hem echt zou kunnen helpen, maar ik wist dat het dan al te laat zou zijn. Ik bleef zachtjes met mijn vingers door zijn krullen aaien en ik hield zijn hand zo goed mogelijk vast, maar ik merkte maar al te goed dat zijn grip steeds minder strak werd. ‘Ik wilde echt dat je hier uit kwam, Chuck,’ fluisterde ik zachtjes. Ik voelde mijn lip trillen terwijl ik praatte en het lukte me niet om mijn tranen nog binnen te houden. Ik wilde Chuck niet kwijt! Als er iemand was die ik echt bij me wilde houden, dan was hij het! Hij was zo lief voor me geweest, al vanaf het begin! Hij was één van de weinigen geweest die echt met me had willen praten, net zoals Blaise! ‘Maar… Jullie komen hier wel uit,’ hoorde ik Chuck zachtjes zeggen. Alsof hij dat het belangrijkste had gevonden. Dat was lang niet zo belangrijk als zijn vrijheid! Hij had terug gemoeten naar zijn familie, naar de mensen wie om hem gaven! Dat deden wij misschien ook, maar hij had ergens ook een paar ouders! Ondanks de beelden van net, was ik er van overtuigd dat Chuck zijn ouders nog ergens rondliepen. Nu konden we hem daar niet naar toe brengen! ‘Jij komt hier ook uit,’ beloofde ik snikkend aan Chuck, al wisten we volgens mij allebei dat het niet de waarheid was. ‘Zorg goed voor Blaise, oké?’ piepte hij zachtjes en dat waren de laatste woorden die ik van Chuck hoorde. Ik had gedacht dat ik me al had laten gaan, maar pas toen ik zijn hand zo rond de mijne voelde verslappen, kon ik de tranen niet meer stoppen. Huilend trok ik hem beter tegen me aan. Hij mocht niet dood zijn!

Newt.
Cleo was de enige die naar Gally rende. De anderen leken zo geschrokken te zijn dat ze niet wisten wat ze moesten doen, behalve Blaise en Nefeli. Die waren bij iemand neergeknield en pas toen ik de krullen zag, wist ik wie er daar op de grond lag. Chuck! Gally had Chuck dood geschoten. Vroeg me af of dat echt zijn bedoeling was geweest. Waarschijnlijk niet. Had waarschijnlijk één van de anderen willen raken, het liefst Nefeli of Blaise. Was ook niet oké geweest! Maar Chuck!? Chuck was de meest onschuldige van ons allemaal! We hadden hem misschien irritant gevonden, maar we hadden ook allemaal geweten dat het vooral was gekomen door zijn leeftijd. Hij was echt een stuk jonger dan ons geweest en daardoor hadden we het allemaal ook moeilijk gevonden om echt iets met hem te doen, of iets met hem te bespreken. Nefeli was vrijwel de eerste die echt met hem had gepraat en ze waren goede vrienden geworden. Zulke goede vrienden dat hij haar leven blijkbaar belangrijker had gevonden dan zijn eigen leven. Met mijn hand voor mijn mond en een brok in mijn keel keek ik naar Blaise en Nefeli, die naast Chuck zaten en hem zo goed mogelijk vasthielden. Ondertussen kwam het hartverscheurende geschreeuw van Cleo er tussendoor, waardoor het me lukte om mijn aandacht weg te halen bij Chuck. Cleo zat nog steeds bij Gally en ze wilde dat iemand kwam helpen, maar niemand leek er op te reageren. De enige die waarschijnlijk zou kunnen helpen, was Nefeli. Het leek me echter niet dat ze Gally zou helpen en ergens was ik het daar mee eens! Gestoken door een Griever of niet, hij had Chuck neer geschoten! Chuck was één van ons en het bleef de regel dat we de anderen uit de Glade niet pijn mochten doen, zelfs nu we er niet meer waren! Toch kon ik Cleo daar ook niet laten zitten. Het leek alsof Gally nog niet dood was, maar dat zou wel snel gebeuren. ‘Cleo…’ zei ik zachtjes en ik legde mijn handen op haar schouder. Ik snapte dat ze haar vriend wilde helpen, maar Gally was haar vriend niet meer. Niet op deze manier! Dit was een verschrikkelijk iemand die Chuck neer had geschoten! Hij verdiende de hulp niet, ondanks dat hij ook bij ons had gehoord voor een lange tijd. Hij had echter dagen geleden al bepaald dat hij dat niet meer had gewild. Ik schrok van de plotselinge, harde geluiden die ik hoorde. Eén van de deuren was open gevlogen en opeens kwamen er allemaal mensen binnen. Niet de mensen die we in de film hadden gezien. Deze waren volledig gekleed in donkere kleding, maar ze hadden ook sjaals om hun lichaam en hoofden gewikkeld. ‘Haal ze hier weg!’ riep één van de mannen, wat ik niet helemaal begreep. Wilde heus wel weg, maar wie waren zij om te bepalen dat we weg moesten? Wie waren ze überhaupt? Snapte echt niet wat er nu gebeurde! ‘Cleo, denk dat we moeten gaan,’ zei ik zachtjes. Zag dat er al een paar mannen naar de anderen waren gelopen, maar ze leken allemaal niet mee te gaan, of mee te willen gaan. Misschien dat de helft nog te beduusd was om iets uit te voeren, of om weg te gaan. Wist het ook niet, maar we moesten hier waarschijnlijk wel weg? Ze kwamen hier niet voor niks! Al wist ik nu al helemaal niet meer wat ik moest denken! Was toch vreemd? Alles was vreemd! En dan hadden we ook nog Chuck en Gally! ‘Het is veiliger om met ons mee te gaan. Dit deel van WICKED is misschien uitgeschakeld, maar de rest nog niet. Als ze er achter komen dat jullie zijn ontsnapt, dan zullen ze achter jullie aan komen. We gaan er voor zorgen dat jullie weer op een veilige plek komen,’ zei één van de mannen. Klonk goed? Wist het ook niet, maar dit klonk wel als een goede optie! ‘In je eentje hebben jullie geen kans buiten.’
18
Posts: 15202
Datum: 12-05-2016 12:29 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Waarom deed helemaal niemand wat?! Iedereen stond daar maar te staan! Kwam helemaal niemand helpen! Waar ik me wel echt aan irriteerde! Gally lag hier door te gaan! Moesten hem helpen en wist niet hoe ik dat moest doen! Was zoveel bloed, maar was nog wel te redden! Wist ik zeker. Was niet in zijn hart geraakt, ergens in zijn schouder. Had net misschien iets gedaan wat niet hoorde, maar was nog altijd Gally! Kon er ook niets aan doen dat hij was gestoken door de Grievers! Niemand kon daar iets aan doen. Alby had er ook niets aan kunnen doen? Minho had hem daarna bewusteloos geslagen. Als hij dat niet had gedaan, was er misschien ook wel zoiets gebeurd. Omdat het Gally was, wilden ze helemaal niets doen?! Snapte niet waarom! Wist zeker dat ze de spuiten mee hadden genomen, kans was groot geweest dat iemand door een Griever zou worden gestoken en dan hadden we daar wel tegengif voor moet hebben. Nefeli had dat, kon haast niet anders! Deed er echter helemaal niets aan! Kon ook helemaal niets doen? Wist niet wat ik moest doen namelijk! Gally had dit niet willen doen! Hij had Nefeli en Blaise niet gemogen en waarschijnlijk was dat door het gif nog wat sterker geworden, had hij rare dingen gedaan. Als hij weer zichzelf had, had hij hier vast spijt van! Dan moest hij wel zichzelf worden en daarvoor moest iemand shucking helpen! Was niet zo moeilijk! Probeerde woorden van Gally te krijgen, maar leek alsof hij dat niet meer kon. Ogen schoten alle kanten op. Er waren zelfs wat tranen op zijn wagen te zien. Op die van mij waren er ook genoeg, want dit was echt vreselijk en ik snapte echt niet waarom ik hier in mijn eentje zat! Was iets met Chuck, snapte dat iemand hem moest helpen, maar waren meerdere Med-Jacks! "Kom op Gally." Mompelde ik, moest gewoon iets zeggen, iets laten weten? Gewoon iets! Waardoor ik wist dat het nog oké met hem ging! Ik keek om naar Newt. "Waarom helpt niemand?!" Ik snapt het echt niet! Niemand leek te willen helpen. Newt was de enige die hier was gekomen, maar dat was volgens mij ook meer voor mij dan voor Gally! Dat terwijl Gally een vriend van ons allemaal was geweest! Was van het eerste moment in de Glade geweest! Mensen waren zo oneerlijk! Schrok heel erg van het geluid dat ineens klonk. "Nee! We kunnen hem toch niet alleen laten!" Newt zei misschien dat we weg moesten gaan, maar daar wilde ik niet eens aan denken. Gally kon hier niet zomaar weg! Ik wilde hem wel graag meenemen, maar ik wist ook wel dat ik dat niet in mijn eentje kon! Kon hem niet zomaar optillen! Wilde niet gaan, niet als hij nog een kans had om te leven! Hoorde iemand zeggen dat het veiliger was als we weg zouden gaan. Wat ik helemaal niet vond! Vond het niet veiliger! Wisten niet wie deze mensen waren! Konden wel iets slechts in zich hebben, waarom zouden we mensen vertrouwen? Niemand was te vertrouwen! "Jullie moeten mee, kom." Hadden helemaal geen keuze meer. Mijn arm werd al vastgenomen door één van de mannen, die me overeind probeerde te trekken. "Laat me los!" Wilde niet dat ik mee werd getrokken. Werd echter al overeind getrokken, pakte de hand van Newt vast, zodat ik in ieder geval niet alleen mee werd genomen! "Moeten hem helpen!" Riep ik naar de man, die vervolgens even naar de grond keek. "Er is niets meer wat we voor hem kunnen doen. We kunnen jullie redden en dat is op het moment belangrijker." Kon zelf wel bepalen wat ik belangrijker vond? Wist misschien niet wat er allemaal aan de hand was met dat WICKED gedoe, maar wist wel dat Gally nog een kans had om te blijven leven als we hem hielpen! Iemand moest hem helpen! 


Blaise.
Ik kon niet geloven dat Chuck hier echt op de grond lag en dat dit zijn laatste moment waren. Het was wel duidelijk dat hij dit niet kon redden. Gally had veel te goed gericht. De kogel was precies op een plaats gekomen waar het zo fataal mogelijk zou zijn. Nefeli beloofde nog dat ze hem ging helpen, maar ergens wisten we volgens mij allebei wel dat het niet ging? Hoe erg we ons best ook deden, niets zou zomaar kunnen helpen. Ik legde mijn hand op de rug van Nefeli en streek er zachtjes overheen. Wij waren wel de twee geweest die het meest om Chuck hadden gegeven. Daarvan Nefeli echt nog meer dan ik. Voor haar was het echt haar kleine broertje geweest en op die manier had ik hem ook echt wel gezien. Toch hadden die twee wat langer met elkaar gehad en daardoor was het gewoon iets meer geweest. Chuck had daar ook echt niet gehoord en hij had er echt uit gemoeten! Nu waren we er uit, maar nu zou hij niet meer verder kunnen! Ik bleef zachtjes over de rug van Nefeli gaan, terwijl ik mijn tranen niet eens meer tegen probeerde te houden. Het was niet dat ik vreselijk hard aan het huilen was, maar er kwamen er wel een paar over mijn wangen heen vloeien. Ik had het net erg gevonden dat Alby er niet meer was, maar dit was in mijn ogen echt veel erger. Als je een band met iemand had, waren dat soort dingen sowieso veel moeilijker! Iets wat Chuck en ik wel echt hadden! Het was echt vreselijk om dit te zien. Helemaal toen ik zijn laatste woorden hoorde. Hij vroeg Nefeli om goed voor mij te zorgen. Iets wat me gewoon echt raakte. Die jongen had echt om ons beiden gegeven. En ondanks dat hij het me niet had gevraagd, beloofde ik hem in mezelf, om goed voor Nefeli te zorgen. Iets wat ik ook echt wel van plan was geweest. Heel veel rust om afscheid te nemen van Chuck hadden we niet. Er waren nieuwe mensen bij in de kamer gekomen en ineens ontstond er nog meer paniek dan dat er net al was geweest! De mensen vertelden ons dat we mee moesten komen, iets wat echt heel erg vreemd vond. Er waren echter al mensen meegenomen en het leek niet eens of het heel erg vrijwillig ging. Of weer wel. Ik had geen idee. Ze liepen wel mee, sommigen dan. Andere mensen moesten zich om laten praten en er waren zelfs mensen die gewoon mee werden getrokken. "We hebben niet veel tijd! Als de rest hier komt, is het gedaan." Ik keek naar Nefeli, ik wist niet of we deze mensen moesten vertrouwen, maar alles was beter dan op deze plaats zijn. Deze plaats was namelijk net zo goed het doolhof. Het was er praktisch bij. Hoe ver mogelijk we hier vandaan konden komen, des te beter het was! Daarom was het maar goed om mee te gaan. Misschien waren ze wel te vertrouwen! Als ze tegen WICKED waren, de mensen die ons op hadden gesloten, moest dat toch haast wel betekenen dat ze voor ons waren? Dat ze ons gewoon wilden helpen. Ik hielp Nefeli voorzichtig overeind en veegde de tranen van mijn wangen af. We kregen echt wel een tijd om aan Chuck te denken. Al was het wel duidelijk dat we nu geen afscheid konden nemen. Mensen waren namelijk echt aan het dringen dat we weg moesten. Ik moest Nefeli een klein beetje meetrekken, om haar bij Chuck vandaan te krijgen. Iets wat ik ook wel begreep, dat was geen goed afscheid. We hadden Alby tenminste nog op een plek kunnen leggen waar hij veilig was. Waar er geen rare dingen met zijn lichaam zouden gebeuren en dat wisten we nu niet! Er kon van alles gebeuren! Het liefst bleef ik hier ook nog een hele tijd, om rustig afscheid te nemen, maar dat ging niet?!  
22
Posts: 4531
Datum: 12-05-2016 15:52
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Maakte me helemaal niks uit dat Gally misschien hulp nodig had. Hij had altijd al hulp nodig gehad! Als er één iemand was geweest met wie ik het echt niet had kunnen vinden, naast Cleo, dan was hij dat geweest! Hij was zo arrogant en zelfingenomen, alsof hij altijd maar alles mocht bepalen en mocht doen! Dat hij gestoken was, was zijn eigen schuld en daar had ik hem sowieso niet voor geholpen, maar nu verdiende hij al helemaal geen hulp meer. Hij had Chuck neer geschoten! Misschien was het niet zijn bedoeling geweest, maar ik kon er niet omheen. Het was wel gebeurd en nu was Chuck dood! De meest onschuldige persoon die hier tussen had gezeten, lag nu op de grond en had zijn laatste woorden al uit gesproken. Dat terwijl ik helemaal niet wist of ik dit zonder hem kon! Chuck was misschien niet de meest slimme, of de meest sterke van ons geweest, maar hij was wel het dapperste. Hij had dit allemaal gedaan. Hij was misschien doodsbang geweest, maar hij had het gedaan! Hij was zo dichtbij geweest. We hadden hier met z’n alleen weg kunnen komen, als Gally het niet had verpest! Ik keek op toen ik een onbekende stem hoorde, maar zodra die stem me vertelde dat we hier weg moesten, schudde ik mijn hoofd. Wilde niet weg! Ik wilde Chuck niet hier achter laten, wie weet wat er dan met hem zou gebeuren! Ik wist ook wel dat ik hem niet mee zou kunnen nemen, maar ik wilde nog niet weg. We hadden toch ook afscheid kunnen nemen van Alby? Ik wilde ook afscheid nemen van Chuck! Hij verdiende een afscheid, net als ieder ander die we vandaag hadden verloren! ‘Blaise, niet doen!’ protesteerde ik toen hij me omhoog probeerde te halen. Ik wilde niet weg! Ik was niet boos op Blaise, maar wel tegen de mensen die zeiden dat we weg moesten. Ik had niet eens opgevangen waarom het precies moest, of waar we naar toe zouden gaan. Ik wilde alleen maar bij Chuck blijven! Blaise had me echter stevig vastgenomen en voordat ik het echt door had, waren we al aan het lopen. Ik deed mijn best om zoveel mogelijk tegen te werken en ik keek zo nu en dan nog achterom, al was het beeld van Chuck vervaagd door mijn tranen. We konden hem hier niet achter laten. Dat verdiende hij niet! ‘We… We kunnen hem daar toch niet achter laten?’ vroeg ik huilend aan Blaise, al wist ik ook echt wel dat hij dat ook niet wilde. Hij gaf ook om Chuck en de enige reden dat hij mij overeind had gehaald, was omdat iemand had gezegd dat we dat moesten doen! Ik wist niet eens waar we precies liepen. In een gang, ergens naar toe. Aan het einde was fel licht, maar ik wist niet wat het was. Het maakte ook niks uit, want Chuck zou er niet zijn om het samen met ons te ontdekken. Plotseling waren we buiten. Écht buiten. Buiten zag er alleen niet uit zoals ik gewend was. Er was overal zand en ik voelde de zon op me branden. Ik wist niet of een verschroeide aarde er zo uit zag, maar het was in ieder geval alles behalve mooi. ‘Deze kant op, en snel!’ hoorde ik iemand zeggen en hij gebaarde naar een voertuig, iets verderop. Volgens mij was het een bus. Ik zag dat een paar anderen er al in zaten. We hadden niet heel erg veel keuze, blijkbaar. Ik volgde de man de bus in en zodra we zaten, kroop ik dicht tegen Blaise aan. Ik sloot mijn ogen en begroef mijn gezicht in zijn shirt. Ik wilde niet naar buiten kijken, want dan zou ik het gebouw zien waar Chuck nog was. Waar hij voor de rest van de tijd zou liggen, tenzij ze hem ergens anders naar toe zouden brengen. Ik had echter geen andere voertuigen gezien, dus die kans leek me niet groot. Dat betekende dat Chuck daar altijd zou blijven.

Newt.
Ik snapte wel dat Cleo om Gally gaf. Ze waren al een hele tijd vrienden en ik vond het ook heel naar om dit te zien, maar het was nou eenmaal zo dat Gally hier de schuldige was! Ik wist niet wie de speer had gegooid. Volgens mij Minho, maar ik was blij dat hij dat had gedaan! Het was dan wel te laat geweest, maar hij had geprobeerd om Gally te stoppen en dat was maar goed ook! Cleo vond het misschien vreemd dat niemand Gally kwam helpen, maar op dit moment verdiende hij de hulp echt niet. We moesten hier nu ook gewoon weg. Wist niet waar we naar toe gingen en wat er ging gebeuren, maar we moesten gewoon weg. Was ook niet goed voor Cleo om hier te blijven, ondanks dat ze dat wel wilde! Volgens mij wilde Nefeli ook niet weg van Chuck, maar Blaise kreeg het wel voor elkaar om haar mee te nemen! Bij Cleo was daar net wat meer mankracht voor nodig, maar uiteindelijk was ze overeind gekomen. Ze had wel meteen mijn hand vastgenomen, zodat ik wel mee moest. Ik was ook echt wel van plan geweest om mee te gaan! Ik hield Cleo haar hand stevig vast en volgde de mensen naar buiten. Wist niet waar ik moest kijken toen we eenmaal buiten waren. Overal was zand en het was bloedheet! Dat verklaarde de sjaals van de mannen. Was echt bloody vreemd hier! Misschien was dit nog wel over van de aarde, maar waren dus ook nog mensen. Mensen die wel het goede met ons voor hadden, niet zoals de mensen van WICKED! Want zijn hadden namelijk niet het beste met ons voor! Ze hadden ons willen observeren! Blijkbaar was het om de mensheid te redden, maar wist op dit moment niet eens over welke mensheid ze het hadden. Zag er behoorlijk dood uit hier! Volgde de mannen de bus in, al snapte ik niet echt hoe we in een bus konden zitten terwijl er overal zoveel zand was. De rest zat er al, maar niemand leek nog blij te zijn dat we uit het doolhof waren gekomen. Volgens mij dacht iedereen aan Gally en aan Chuck. Zag Blaise en Nefeli wel samen zitten en was duidelijk dat Nefeli zich echt slecht voelde. Ging zelf ook zitten en nam Cleo op mijn schoot, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. ‘Het spijt van me van Gally,’ fluisterde ik zachtjes. Speet me wel echt! Had misschien niks gedaan om te helpen, maar had ook niet heel veel kunnen doen. Zeker omdat ik ergens had gevonden dat hij het gewoon niet had verdiend. Hij had wel Chuck neer geschoten! Als Chuck niet voor Nefeli was gesprongen, was zij nu waarschijnlijk dood gegaan! Iets wat echt heel erg zou zijn geweest, al wist ik niet of we haar nog nodig zouden hebben. Niet dat dat alles was wat ze kon doen! Ze had ons in vele opzichten heel erg goed geholpen. Ik zuchtte en keek naar buiten. Kon nu pas zien in wat voor groot gebouw we hadden gezeten. Nefeli en Blaise leken hun gelijk te hebben gekregen. We hadden constant in een gebouw gezeten. Dat terwijl we voor ons gevoel al buiten waren geweest. Het was dus één groot experiment geweest en wij hadden er aan mee gedaan. We hadden het alleen niet geweten. Nu wisten we het wel en wist eigenlijk niet wat ik er van moest vinden. Was vreemd, heel vreemd. Blijkbaar konden wij de hele mensheid helpen, maar snapte niet hoe. Ze hadden onze hersenen er blijkbaar voor nodig gehad, maar was nu allemaal over? Waren vrij en we zouden naar een veilige plek gaan! Hadden ze tenminste gezegd! Ik aaide zacht door de haren van Cleo en keek om me heen. Iedereen zag er zo verslagen uit. Wist echt niet wat we nu moesten doen. Misschien wel even helemaal niets. Waren altijd al zo druk met alles en misschien was dit wel een moment om rust te nemen. 
18
Posts: 15202
Datum: 12-05-2016 20:06 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Had niet weg gewild zonder dat we iets konden doen om Gally te helpen! Mensen konden toch ook zien dat hij nog leefde! Konden hem meenemen! Kon er echter niets meer aan doen. Voordat ik het wist was ik al ergens buiten. Waar het echt heel warm was! Veel zand en heel erg warm. Kwam ineens als een klap in mijn gezicht, zo warm! Werden al snel in een bus gelopen. Wat ik vreemd vond. Snapte dit helemaal niet? Was allemaal wel heel erg toevallig, maar zou wel niets hebben betekend. Wilde er ook helemaal niet over nadenken, was nu maar één ding aan mijn hoofd. Zag alleen maar Gally voor me. Het bloed dat aan zijn lichaam had gezeten. Bloed dat nu nog steeds op mijn handen zat. Kon me echt helemaal niets boeien. Liet me iets onderuit zakken, tegen Newt aan. Zuchtte zachtjes toen hij over Gally begon en liet de tranen die er net al wel uit waren gekomen, er nu maar helemaal uit. Wist niet wat er ging gebeuren, maar voelde me vreselijk. "Kon het niet geloven. Is oneerlijk. Was niet zichzelf." Was al erg genoeg dat hij niet zichzelf was, maar om dan dood te gaan alsof heel iemand anders was nog wel het ergste. Had iemand neer willen schieten, maar dat was echt het Grievergif geweest. Kon haast niet anders. Kon me niet voorstellen dat Gally iemand zou hebben vermoord, zo was hij niet! Had misschien een hekel gehad aan Nefeli en Blaise, maar had hij nooit zo ver laten komen dat hij ze dood had willen hebben! Nu was hij zelf dood. Wist niet precies wie die speer had gegooid, maar was er behoorlijk pissig om! Hadden best met hem kunnen praten. "Had misschien al wel afscheid van hem genomen, maar had gedacht dat hij daar wel veilig door had kunnen leven." Was zo dubbel! Nu had ik ook afscheid van hem moeten nemen, maar nu was hij er gewoon niet meer! Vond het allemaal heel erg oneerlijk! Sloot mijn ogen. Was raar om hier te zijn? We wisten niet eens waar we naar toe gingen. Niemand had echt gedacht aan hetgeen wat er ging gebeuren als we uit het doolhof. Hadden volgens mij allemaal wel verwacht om onze familie te zien? Leek me niet dat we nu naar onze families werden gebracht. Wist niet eens of we wel een familie hadden. Hoopte het wel, maar zou ze misschien niet eens herkennen! Vroeg me af of we onze herinneren weer terug zouden krijgen? Waarschijnlijk niet, maar hoe hadden ze het allemaal weg kunnen halen? Hadden ze het gedaan om onze hersens te testen. Hoezo waren hersens trouwens iets wat er voor kon zorgen dat je niet ziek werd? Wist niet heel erg veel over dat soort dingen, moest je bij Nefeli voor zijn. Maar klonk niet logisch dat het aan je hoofd lag? En waarom hadden we in een shucking doolhof gemoeten? Voelde de vingers van Newt zachtjes door mijn krullen gaan, wat ergens wel voor rust zorgde in mijn hoofd. Had ik ergens ook wel even nodig. Hadden allemaal zoveel meegemaakt in de afgelopen uren. Waren veel mensen kwijtgeraakt. Niet alleen Gally, Alby, maar best wel veel anderen. Hadden heel wat gerend en wisten nu niet eens waar we heen gingen. Zouden we naar huis gaan? Gingen ze onze families voor ons zoeken? Zouden we naar een veilige plaats gaan? Waren heel veel vragen. Er was maar één ding wat voor mij echt moest en dat was dat ik bij Newt wilde blijven. Zou niet willen dat we ergens anders aar toe gingen. Zou namelijk echt heel erg oneerlijk zijn als ze zoiets deden! Maar hadden er vast wel iets in te zeggen? Hadden nu wel echt een toekomst samen, wisten niet hoe, maar was vast veilig! Konden samen nu een leven op gaan bouwen! Voelde wel echt goed. 

Blaise.
Ik snapte wel dat Nefeli niet weg had gewild bij Chuck. Ergens had ik dat ook niet gewild. Ik had echter gezien hoe de mannen hier rond hadden gelopen. Ze hadden mensen zo overeind getrokken en meegenomen. Dan had ik dat beter kunnen doen? Ik had haar gewoon mee moeten nemen, ergens omdat ik anders bang was geweest dat ze gewoon niet mee was gekomen. Ik wist niet waar we naar toe gingen en of het beter was dan hier. Maar naast Chuck en Gally, hadden er nog heel wat dode mensen, wat ik gewoon niet vertrouwde? Er was net heel wat gebeurd, dus misschien had dat wel weer kunnen gebeuren. Nu zaten we tenminste rustig in een busje. Ik sloeg mijn arm om Nefeli. "Sorry." Fluisterde ik zachtjes. Ik vond het heel erg dat ik bij Chuck weg had genomen, maar heel erg veel hadden we niet kunnen doen? Hij verdiende een waardig afscheid, maar het was daar echt niet veilig geweest. Natuurlijk vond ik het ook niet fijn om hem daar maar gewoon te laten liggen. Je wist nooit wat er gebeurde en het zorgde voor wel echt een knoop in mijn maag. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij er gewoon niet meer was. Geen rare grapjes meer, waar Chuck zelf het hardste om had moeten lachen, niets meer! Voor ons beiden was Chuck wel echt een jong broertje geweest. Ik ging met mijn vrije hand langs de pols van Nefeli, waar bandje zat wat Chuck voor had gemaakt toen ze het doolhof in had gemoeten. Dat alles was nog niet eens een week geleden. Ik wist nog maar al te goed dat Chuck de hele dag het doolhof in de gaten had gehouden om te weten of Nefeli veilig naar buiten gekomen was. Ik had hem een paar keer af moeten leiden, omdat het allemaal veel te lang had geduurd. "Hij zag je echt als zijn grote zus." Fluisterde ik. Andere mensen hoefden het allemaal niet meer te krijgen? Het was sowieso iets wat ons wel het meeste aan ging. Ik zag ook wel dat de rest behoorlijk aangedaan was door hetgeen wat er net was gebeurd. Er was ook heel veel gebeurd. Door alles met Chuck was ik het filmpje bijna vergeten. Nu kwam het wel weer naar boven. Het was zo vreemd geweest? Ze hadden het gehad over een ziekte, wat wij dan weer niet hadden kunnen krijgen en daarom hadden we op die vreselijke plaats gemoeten. Maar we waren er wel allemaal naar boven gestuurd? Elke maand weer één iemand. Ik snapte het helemaal niet. Er was iets met onze hersenen, maar hoe hadden ze dat kunnen testen in het midden van een doolhof. Het was toch veel logischer als je dan hersenactiviteiten opnam? Nefeli wist daar misschien wel iets meer van. Ik zou er wel met haar over praten als dit allemaal een beetje was gezakt. Dit was ook helemaal geen goed moment om dat te doen. Er was veel te veel aan ons hoofd. Zoals waar we naar toe gingen! We reden door de woestijn waar we net ook een stukje door hadden gelopen. Er was echter in de verste verte helemaal niets te zien! Deze mensen konden ons echt overal mee naar toe nemen. Ik vertrouwde ze niet helemaal, maar volgens mij deed helemaal niemand dat? Al was het vast goed als ze tegen WICKED waren. Dat betekende dat ze ons juist wilden helpen en niet meer ergens in een doolhof wilden hebben. Ik wist gewoon niet wat ik moest denken. "Vertrouw je dit?" vroeg ik zachtjes aan Nefeli, ik hoefde niet veel te weten. Ik wilde alleen weten of ze dit vertrouwde of niet. Ik vertrouwde namelijk wel echt op haar gedachten, ze had alles heel goed in de gaten! Ik twijfelde nu vooral aan mezelf, dus ik wilde haar gedachten ook wel even weten!  
22
Posts: 4531
Datum: 14-05-2016 14:19
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
De armen van Blaise hadden iets beschermends. Dat hadden ze al gehad vanaf het eerste moment dat ik er in had gezeten. Het was fijn dat hij sorry zei, ondanks dat het helemaal niet zijn schuld was dat dit was gebeurd. Ik wist zeker dat hij Chuck had willen beschermen. Blaise had er vast alles aan gedaan om te zorgen dat er niks met Chuck zou gebeuren. Ik zuchtte en keek naar het bandje rond mijn pols. Chuck had die gemaakt toen ik het doolhof in had gemoeten. Het had mij duidelijk meer geluk gebracht dan hem, maar ik was blij dat ik het bandje nog had. Dat betekende dat ik nog iets van hem had en dat ik hem ook nog bij me kon dragen. Chuck had niet goed gelegen bij iedereen, maar wel bij mij! Ik had wel begrepen dat de meesten niet veel in hem hadden gezien. Hij was niet heel sterk geweest en ook niet snel. Daarnaast was hij wel echt een stuk jonger geweest en daardoor was hij er toch een beetje buiten gevallen, maar ik had hem echt geweldig gevonden! Misschien juist wel omdat hij een stuk jonger was geweest dan de rest. Cleo had me vanaf het begin al niet echt gemogen en de rest van de jongens hadden volgens mij alleen maar gewild wat Newt had gehad, maar dat had ik niet aan ze willen geven. Meer interesse hadden ze nooit echt in me gehad. Chuck wel? Daarnaast was hij wel echt grappig geweest! Al was zijn eigen lach haast nog leuker geweest dan de grapjes die hij had verteld, want die waren heel vaak niet echt grappig geweest, maar zijn lach had het zo leuk gemaakt! Die lach zou ik nu nooit meer kunnen horen, geen van ons! Hij was er niet meer en op dit moment wisten we niet eens wat er met hem zou gebeuren. Ik hoopte echt dat iemand hem ergens naar toe zou brengen, naar een betere plek. Ik wilde namelijk niet denken dat dat de plek was waar Chuck voor altijd zou liggen. Ik keek op naar Blaise en knikte snikkend. Ik had hem ook gezien als mijn kleintje broertje! ‘Hij zag jou ook zo,’ fluisterde ik. Blaise was vrijwel de enige die normaal tegen hem had gedaan van de jongens! Misschien ook wel omdat niet iedereen Blaise had vertrouwd. Vooral Gally niet, maar die had behoorlijk wat mensen achter zich staan, waardoor het uiteindelijk een groot deel was geworden! Hetzelfde deel dat Gally achter had gelaten in de Glade om achter ons aan te gaan. Als je het mij vroeg, was het zijn verdiende loon! Ik wist niet eens wie de speer had gegooid. Ik kon me herinneren dat Minho een speer had gehad, maar ik wist niet of hij ook degene was die hem had gegooid. Misschien had iemand dat anders wel gedaan! Ik veegde mijn tranen van mijn wangen en kwam iets overeind, om rond te kijken. Ondertussen zat iedereen al in de bus en was de motor zelfs al gestart. Ik keek even naar de paar mannen die bij ons in de bus waren gekomen en liet me vervolgens weer terugzakken. ‘Denk dat we niet heel veel keuze hebben,’ mompelde ik. Of ik ze nou vertrouwde of niet, het was vreemd dat ze zomaar binnen waren komen vallen. Dat hadden ze ook eerder kunnen doen? Al kon het haast niet dat ze hadden gewacht tot Gally en Chuck dood waren gegaan. Dat hadden ze niet eens kunnen weten! Toch bleef er iets wat niet klopte. Ik kon alleen mijn vinger er niet op leggen. ‘Maar ik vertrouw het niet helemaal,’ fluisterde ik. Ik wilde namelijk niet dat iemand zich zorgen zou maken. Dit soort dingen kon ik tegen Blaise zeggen zonder dat hij meteen panikeerde. Hij waardeerde mijn meningen ik die van hem. Ik legde mijn hoofd weer tegen zijn schouder en keek door het raam naar buiten. Ik had nooit gedacht dat ik het hier buiten nog erger zou vinden dan in de Glade. 

Newt.
Ondanks dat ik het Gally zijn verdiende loon vond, snapte ik wel dat Cleo overstuur was door wat er net was gebeurd. Aan het begin hadden ze het misschien niet goed kunnen vinden, maar dat was veranderd! Gally had het maar niks gevonden dat er een meisje bij was gekomen en hij had volgens mij niet geweten wat hij met haar had moeten doen, maar na een tijdje had hij in gezien dat Cleo echt niet heel anders was geweest dan anderen en waren ze zelfs vrienden geworden! Iets wat je niet van veel mensen en Gally kon zeggen. Cleo had net een vriend verloren en dat was moeilijk, dus begreep echt wel dat ze er verdrietig was! Was alleen heel dubbel, omdat ik wel vond dat Gally het had verdiend om daar dood te gaan. Hij had een paar dingen gedaan die echt niet hadden gekund en hij had Chuck vermoord! Hij was dan wel gestoken door een Griever, maar hij had genoeg dingen gezegd die hij ook had kunnen zeggen zonder die steek. Daardoor was het moeilijk om te beoordelen waarom hij dit had gedaan. Misschien had hij Nefeli en Blaise wel echt iets aan willen doen. Die waren er misschien goed van af gekomen, maar Chuck niet. Volgens mij vonden ze dat nog veel erger. Ik zuchtte en bleef door de krullen van Cleo aaien. Wilde nu ook niet de verkeerde dingen zeggen. Wilde geen boze Cleo! Wilde echter ook niet liegen, maar wilde haar ook weer kalmeren. Wist niet echt wat ik nu moest zeggen om het allemaal iets beter te maken. Moest iets zeggen! Kon ook niet stil blijven en doen alsof Cleo niks had gezegd, want ze had wel wat gezegd! ‘Snap dat je er zo over denkt. Hij was je vriend,’ fluisterde ik zachtjes. Hoopte echter ook dat ze begreep dat er hier heel wat waren die er niet zo over dachten. Nefeli en Blaise sowieso niet, maar de rest ook niet. Minho had Gally willen stoppen en hij had er duidelijk veel over gehad, al wist je natuurlijk nooit wat iemand zijn bedoeling was. Kon van alles zijn geweest. Ik bleef zachtjes door de haren van Cleo aaien en keek ondertussen naar de rest. Was allemaal heel dubbel dit. Leek alsof we ergens naar toe gingen, maar niemand wist precies waar we naar toe gingen? Alleen dat het veilig zou zijn. Wist alleen niet wat veilig precies was! ‘Dachten allemaal dat we ze daar achter konden laten en dat het goed zou komen,’ suste ik haar. Al hadden we dat niet echt kunnen weten. Zeker als de deuren van het doolhof open zouden blijven. Want dat zou betekenen dat de Grievers hen aan zouden vallen en ze hadden Nefeli nu niet meer! Al hadden ze hun leider nu ook verloren. Wist niet wat er met de rest zou gebeuren zonder Gally. Hij was wel de sterkste die daar achter was gebleven. Maakte het toch niet makkelijk. Ik merkte dat de motor was gestart en dat we begonnen te rijden. Iets wat me eigenlijk verbaasde, want met al dat bloody zand leek het me niet heel makkelijk om te rijden. ‘Gaan naar een veilige plek. Komt allemaal goed,’ beloofde ik Cleo en ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Wist niet of het echt allemaal goed zou komen, maar daar zouden we vanzelf wel achter komen. Hoopte echter dat het wel echt een veilige plek was. Hield Cleo goed tegen me aan en keek naar de groep die met ons mee was gekomen. Dezelfde mensen die ons net hadden gered, al wist ik niet waar ze ons precies van hadden gered. Ik slikte en schraapte mijn keel. ‘Kan iemand vertellen waar we naar toe gaan?’ Wist zeker dat ze het wel wisten! Misschien wilden ze het ons niet vertellen, maar ze moesten maar! Had geen zin om te wachten tot we uiteindelijk ergens zouden belanden. Wilde nu weten waar we naar toe gingen, zodat ik me er op kon voorbereiden, samen met de rest. 
18
Posts: 15202
Datum: 14-05-2016 14:34 | Aantal keer gewijzigd: 1
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2012-2020 VIRTUAL POPSTAR | KVK72590653 BTW NL002369759B20 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS