Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij moest glimlachen om haar reactie. "Nee, dat valt nog wel mee hoor. Het is hier zo erg nog niet denk ik, ik heb gewoon nog niet de tijd genomen om echt rond te kijken." Het zal hier vast wel leuk zijn, maar hij had er tot nu toe nog geen tijd voor gehad. Ook waren zijn vrienden nou niet echt bepaald types die graag de hele stad rondliepen, om te ontdekken wat er allemaal was. Zij vonden het allemaal wel prima, zolang ze met zijn allen waren en er genoeg leuke meiden rondliepen, was alles goed. Jack wist ook maar al te goed dat hij, in tegenstelling tot Jason, niet goed was om mensen over te halen. Een poging om ze toch mee te krijgen had hij dan ook niet gedaan. Voornamelijk Jason was erg moeilijk om om te praten, Tyler was soms nog wel eens bereidt om overstag te gaan. Maarja, zeuren mocht hij niet. Hij was met zijn beste vrienden hier op de campus, hij had ook gewoon alleen kunnen zitten hier, tussen al die andere mensen.
Opnieuw was er een stilte tussen hen. Hij zweeg even en staarde voor zich uit. Eigenlijk was hij wel blij dat hij Adoria weer tegen was gekomen. Anders had hij hier ook maar in zijn eentje gezeten, in één of andere bar, aan de sterke drank. Niet dat dat niet vaker voorkwam, het was niet dat hij het niet leuk vond om in zijn eentje te zitten. Vaak vond hij het wel best, hij kon tenslotte niet mensen dwingen om bij hem te gaan zitten. Aan de paar vrienden die hij nu had, had hij wel genoeg. Of hij Adoria al een vriendin kon noemen, wist hij eigenlijk niet. Hij kende haar pas sinds vanochtend. Hoe kan het dan dat het nu al net was alsof hij haar al veel langer kende? Hij was haar nu al drie keer tegengekomen, op één dag. Hij kon niet zeggen dat hij dat al een keer had meegemaakt.
Veel kabaal klonk bij de ingang van de bar. Hij wilde zich omdraaien, maar voordat hij ook maar een klein stukje was bijgedraaid, stond er al een man voor hem. Jack keek een beetje geïrriteerd omhoog. "Wat is e-" Zijn zin afmaken kon hij niet. De woorden leken vast te zitten in zijn keel. Nee, dit kan niet.. Duizenden vragen gingen door zijn hoofd. Hoe kon hij hier zo snel zijn? Hoe had hij hem gevonden? Zijn blik veranderde meteen. Dezelfde woede, die net nog langzaam aan het wegvagen was, kwam weer naar boven. En juist wanneer Adoria erbij zat. Ja, dit kon er ook nog wel bij. Alsof zijn dag nog niet erg genoeg was, moest die man ook weer verschijnen. "Vader" Hij stapte van zijn barkruk af en ging voor hem staan. Voor geen moment verloor hij hem uit zijn oog. "Wat doe je hier" siste Jack. Zijn vader was voor geen steek veranderd, zag hij nu. Dezelfde vreemde blik had hij in zijn ogen. Een sterke walm van alcohol hing om hem heen, dat het zelfs nog vanaf een afstand te ruiken was. Hij had gedronken, daar was geen twijfel over mogelijk. "Wat ik al veel eerder had moeten doen" Twee handen grepen hem bij zijn schouders, met zo'n kracht dat zelfs hij het niet aan zag komen. Met een harde klap werd hij tegen de muur aangeduwd. Jack kon geen enkele kant meer op. "Je bent dronken, of niet soms" zei hij vol van woede. "Zie je dan niet wat je doet!" Hij duwde hem van zich af, zonder veel succes. Zijn vader had meer kracht door de jarenlange vechttrainingen. Zelfs Jack kon daar nog niet aan tippen. Toch wist hij het wel voor elkaar te krijgen om zijn vader wat meer bij hem weg te krijgen. Dat had hij misschien beter niet kunnen doen, bleek het. Het had hem alleen nog maar bozer gemaakt. "Dit is allemaal jouw schuld!" werd er naar hem geschreeuwd, waarna er een vuist tegen zijn wang aan kwam. Meteen greep hij naar de brandende plek. "Is dit wat je wilt?!" riep hij terug. "Doe het maar! Sla me maar in elkaar, doe wat je wilt." Hij balde zijn handen tot vuisten, trillend van de woede. De adrenaline pompte door zijn lichaam. Helder nadenken kon hij niet meer, hij zag alleen maar die man voor hem. De man waarvoor hij zulke diepe haat had, dat hij hem niet eens meer aanzag voor zijn vader. Hij was geen familie meer, enkel een vreemdeling. Iemand die hij nergens van kende, en dat ook niet wilde. "Maar weet één ding: ik wil niets meer met je te maken hebben."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Al zijn woede leek opnieuw terug te keren. De rust die net nog heerste in de bar, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Mensen in de bar keken op van hun werk en lieten hun ogen hangen bij hem en Jack. Alles wat ze deden ging zo snel. De eerste paar seconden stonden ze nog tegenover elkaar, 'normaal'. Met de blikken gericht op de ander en na een fractie van een seconden creëerde hun geschreeuw een echo die de zaal rondging. Vader, werd er door hem gezegd.
Al die tijd had ze gelijk. Het was hem, zijn vader die geen schaamte leek te kennen. Hij stond hier, schreeuwend tegenover zijn eigen zoon terwijl er meerdere mensen hen omringde.
En toen werd hij ruw tegen de muur geduwd, gevolgd door een harde klap die zelfs van veraf nog te horen was. Paniek heerste in de zaal, maar niemand deed wat. Het enige wat ze echt deden, was schreeuwen. Schreeuwen dat hij moest ophouden voordat ze de politie zouden bellen, maar het leek geen effect te hebben.
Zijzelf was stil. Alles wat die man hem aandeed, wekte ook bij haar woede op. Iets wat ze al maandenlang probeerden te vermijden. In haar woedebuien, kon ze haar zelf niet meer herkennen. Ze was niet de nieuwsgierige persoon meer die iedereen wilde leren kennen en helpen. Integendeel. In één handomdraai was ze totaal een ander persoon geworden. Ze toonde geen genade. Iedereen die in haar weg stond. Die haar maakte zoals ze toen was, werd zonder enige medelijden op koudbloedige wijze vermoordt. Het was dan ook niet niks dat dit precies gebeurde in de bar.
Haar blik hield ze gericht op het glas wat voor haar stond. Het geschreeuw en het geluid van de klappen, drong met geweld haar oren binnen. Voor een moment verscheen haar 'vampierogen'. Aderen waren te zien door haar huid en hoe langer het verschijnsel duurde, hoe roder haar ogen werd.
Meteen hield ze haar handen voor haar ogen terwijl ze bewegend op haar stoel zat. 'Fack, Ad. Doe normaal, er zijn mensen hier. Houd je gedeinsd, iedereen kan je hier zien!' herhaalde ze in haar hoofd, maar het kostte haar nog altijd moeite om zich uit hun buurt te houden. Hoe zwak was je wel niet als je niets deed terwijl je wist dat er iets heel ergs gaande was? Ze hief haar hoofd op bij het horen van Jack's geschreeuw. 'Doe het maar! Sla me maar in elkaar, doe wat je wilt.' En opnieuw werd het gevolgd door zijn vader's vuist. Haar handen trilden van woede, haar ogen straalde woede uit, maar haar 'vampierogen' kwamen niet opnieuw terug. Ergens wist ze wel hoe ze ermee om kon gaan.
''Genoeg!'' schreeuwde ze door de zaal wat het geschreeuw van anderen stopte. Ze stapte van haar barkruk af en zette één stap naar ze toe. ''Ik ben het meer dan zat dat mensen gewoon denken dat ze alles kunnen doen! Geen enkele vader kan zichzelf die naam geven als hij het lef heeft om zijn bloedeigen zoon te slaan! Houd je handen thuis en maak dat je wegkomt. Je hebt geen idee waar je in bent gelopen,'' zei ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Met zijn ogen vol haat keek hij naar zijn vader, die nog steeds klappen aan het uitdelen was. Hij verrekte geen spier meer. Zijn voeten stonden vastgenageld aan de grond. Nergens kon hij heen, enkel de kleine ruimte tussen de muur en zijn vader was nog over. Pijn, dat was het enige wat hij voelde. De pijn die door zijn lichaam ging, elke keer dat zijn vuist in aanraking kwam met zijn huid. Vreselijk voelde het, om zo gekleineerd te worden door zijn vader. De man die de verdoemenis over zich heen had geroepen, door zich over te geven aan de verleiding van de alcohol. En toch stond hij daar, haast bevroren, afwachtend tot het moment dat het zou ophouden. Nee, zijn respect voor hem was al lang geleden verdwenen geweest. De man voor hem deed hem helemaal niet meer denken aan de vader die hij had gehad, jaren terug. Schaamte kwam weer naar boven, het schuldgevoel over wat hij anders had kunnen doen zodat dit alles nooit gebeurd was. Maar boven alles, de vreselijke woede die hij steeds probeerde binnen te houden, om dit soort situaties te vermijden.
Geschreeuw klonk bij de plek aan de bar, waar hij net nog met Adoria had gezeten. Het was zo luid, dat al het geluid om hem heen gestopt was. De mensen keken geschrokken de andere kant op. Voor even waren alle blikken niet meer op hem gericht, maar op een meisje dat haar plek achter zijn vader had gevonden. Adoria. Het was Adoria, die de paniek liet verdwijnen. Ze kwam dichterbij, maar waarom?
De afstand tussen hem en zijn vader werd groter, naar aanleiding van de onderbreking. Woedend draaide zijn vader zich om, in haar richting. "Wat zei je, kleine meid?" Aan zijn stem was al te horen wat hij van ervan vond dat het meisje, Adoria, zich ermee bemoeide. Een lage, kille stem, die door de ruimte galmde. Het was niet schreeuwen wat hij deed, vergeleken met net. Dreigen, dat was wat hij aan het doen was. En Jack wist nu al waar dit naartoe ging. "Laat haar erbuiten" siste hij meteen naar hem. Adoria wist duidelijk niet tot wat zijn vader allemaal in staat was. De menselijkheid, het gevoel in hem, was weg. Nergens meer te bekennen. Genade kwam niet voor in zijn woordenboek, net als medelijden. Achter dat masker, die neppe glimlach die zijn vader elke dag droeg, zat een andere persoonlijkheid verscholen. Een hele andere man die naar voren kwam. In enkele seconden kon hij veranderen, van een vriendelijk man tot de persoon wie hij nu was. En hij zal alles eraan doen om dat Adoria te besparen.
Het gedaante voor hem draaide weer naar Jack toe. Een harde stem kwam bij zijn oren binnen, wat een rilling over zijn rug liet lopen. "Je bent een schande voor de Ivashkov's. De reputatie, helemaal naar de maan. En allemaal vanwege jouw acties jongen" Jack haalde diep adem en stapte naar hem toe. Bang was hij niet, en dat zal hij ook nooit zijn. Zijn vader moest weten dat hij het er niet bij zou laten. Nooit zou hij het pikken dat hij hier de schuld van kreeg. "De appel valt niet ver van de boom, vader" zei hij stug. Zijn ogen ontmoetten de zijne, maar het was niet zoals normaal. Als blikken konden doden, hadden ze allebei al vanaf het moment dat die man een voet in deze bar had gezet, levenloos op de grond gelegen. Nee, het was zeker geen vader-zoon relatie die ze hadden opgebouwd, na de afgelopen tijd. Vijanden, dat waren ze geworden na alle omstandigheden. En iets zei Jack dat het niet meer te herstellen was.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Een straal bloed gleed over zijn wang en viel in druppels neer op het hout. De geur van metaal vloeistof bleef hangen bij het verwaarloosde lichaam. Hoewel de geur sterk was, leek het haar niet te storen. Ze was gewend aan die geur en ze wist hoe ze het kon vermeden.
De man, die het lef had om zijn zoon iets aan te doen, keerde zich om en sprak. Ze lachte niet, ze zweeg. Het was niet de eerste keer dat een man zo'n opmerking maakte. Ze was nog jong en tenslotte was ze een meid, maar niemand had enig idee tegenover wie ze nu daadwerkelijk stonden. Alle vooroordelen die ze naar haar hoofd kreeg gesmeten, deden haar beseffen dat de mensen van nu, niet meer zo zijn als de mensen die tachtig jaar geleden nog rondliepen. Zijn vader bijvoorbeeld. Dat kinderen al heel lang mishandeld worden door bepaalde ouders, was iets wat je niet kon vermeden. Dat gebeurde toen en tot op de dag van vandaag gebeurde dat nog steeds, maar die mensen van toen kenden wel 'manieren'. Ze kwamen niet een bar ingelopen om hun zoon of dochter te slaan. Zoiets deden ze thuis of buiten, niet op een plek met vele toekijkers.
Ze richtte haar aandacht op de twee die naast haar stonden. Zijn vader was gestopt, maar nog steeds waren hun woede van veraf nog te zien. Ze wilde heel graag helpen, maar ze wist niet wat ze kon doen. Het was typisch een geval van 'familiedrama' en ze kon het moeilijk oplossen als ze nog geen eens wist wat er tussen hen speelde. Toen ze zich omdraaide, zag ze Ethan op hem aflopen op een manier waarop ze hem nog nooit eerder had gezien. Zijn gezicht was rood gekleurd, zijn passen versnelde hij en al zijn aandacht was gericht op hem, Jack's vader. Ze schudde kort haar hoofd, kijkend naar Ethan, maar hij gaf geen één signaal af die vertelde dat hij het gezien had. Hij keek niet naar haar, hij luisterde niet naar haar. Zijn mouwen stroopte hij omhoog en opnieuw ging er gefluister de zaal rond. 'Waar denk je wel niet mee bezig te zijn, Ethan? Zie je dan niet hoe machteloos jij bent tegenover hem?' wilde ze tegen hem zeggen, maar voordat ze het wist, drong een enorme klap haar oren binnen en lag hij onbewogend op de grond. Het geluid van brekende glazen, vallende stoelen en het gevloek van Ethan galmde door de zaal. Vanuit haar ooghoek zag ze Emily zich haasten naar het levenloze lichaam van Ethan. Ze huilde niet, maar het zou niet lang duren of ze zou in huilen uitbarsten. Alles ging zo snel dat het voor haar te lang duurde om ook echt alles te verwerken. Haar reacties waren traag en de stemmen kwamen pas later bij haar binnen. Ze stond daar maar, roerloos kijkend naar het grote lichaam wat voor haar stond. Haar woede werd met de seconde steeds groter toen ze uiteindelijk het gehuil van Emily hoorde. "Bel de ambulance, nu!" schreeuwde ze in paniek, terwijl ze hopeloos zijn lichaam in haar armen nam. En dat deed de druppel bij haar overlopen. In een fractie van een seconde greep ze de man in zijn nek. Het zorgde ervoor dat een zenuw in zijn nek blokkeerde en voor hij ook maar iets kon doen, viel hij bewusteloos neer op de grond. "Maak daar maar twee van," zei ze, dit keer vele malen zachter waarna ze haar weg maakte naar de WC's.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Vanaf dat moment ging alles ongelooflijk snel. Een jongen, Ethan als hij het zich goed herinnerde, kwam met grote passen aanlopen. Zijn gezicht was helemaal rood geworden en sprak boekdelen. De woede was van zijn gezicht af te lezen, zijn blik enkel gericht op zijn vader. 'Wat was hij dan weer aan het doen? Hoe haalde hij het in zijn hoofd om op hem af te stappen? Had hij dan nog niet door dat geen van allen iets tegen deze man konden beginnen?'
Fronsend keek hij toe hoe de jongen steeds dichterbij kwam. 'Wat was hij van plan?' Jack stapte naar voren en probeerde hem nog tegen te houden. "Heb je een doodswens? Maak dat je wegkomt, je weet niet wat je jezelf aandoet" siste hij naar hem, in de poging om hem over te halen. Maar het was al te laat. Zijn vader had de jongen al opgemerkt, en alle woede die net nog op Jack was gericht, kwam nu op Ethan af. Er werd naar hem uitgehaald, en een harde klap kwam tegen zijn kaak terecht. Met een doffe klap viel hij op de grond. Verbluft keek Jack naar beneden, waar de jongen beweegloos lag. Geen leven was er meer te bekennen, van de net nog zo boze jongen. Enkel een pijnlijk gezicht en een zware ademhaling was er nog te horen.
Meteen greep hij naar zijn vader. Dit keer zou hij zich niet meer inhouden, niet nu hij hem dit geflikt had. Deze jongen had er niets, maar dan ook echt helemaal niets mee te maken gehad. Hoe durfde de man die zich zijn vader noemde, een onschuldig iemand zoiets aan te doen? Jack had zich nog nooit zo geschaamd voor zijn vader, als hier op dit moment. Vernederd was hij, voor het feit dat hij zijn zoon was. Dat daar, die man die zich weer eens vol had gezopen met sterke drank, was zijn familie. Maar Adoria was hem voor. Binnen een paar seconden lag zijn vader al naast Ethan op de grond, bewusteloos. 'Dit kon niet.' Dacht hij bij zichzelf. 'Net stond ze nog achter hen, bij de bar. Hoe kon ze zo snel hier zijn, zonder dat hij ook maar iets door had gehad?' Nee, dit was niet normaal. Zelfs na jaren van training, kon een mens nog niet zó snel zijn. Hij dacht weer terug aan hun ontmoeting. Er was iets anders aan haar, iets vreemds. Dat had hij meteen al opgemerkt, wanneer hij tegen haar opbotste. Had hij dan toch gelijk gehad? Een andere verklaring voor wat er net was gebeurd, was er niet. Tenzij ze olympisch kampioen sprinten was geweest, was er niets dat wat hij net had gezien kon verklaren. 'Een vampier. Ze was een vampier, dat kon niet anders.' Verward keek hij haar na, terwijl ze wegliep naar de toiletten. Dit kon niet waar zijn..
Het geluid van de ambulance liet hem ontwaken uit zijn diepe gedachten, die hem van de werkelijkheid hadden verdreven. Schuldgevoel voelde hij naar boven komen. Dit was allemaal zijn schuld geweest. Als hij hier in de eerste plaats niet was gekomen, dan had zijn vader hier niets te zoeken gehad en was dit allemaal niet gebeurd. Dan was Ethan niet in elkaar geslagen geweest, hadden Adoria en de rest hier niets van geweten en was alles normaal gebleven. Waar hij ook heen ging, de problemen leken hem steeds maar weer te achtervolgen. Was zijn leven nu niet al erg genoeg?
'Focus Jack, Focus' zei hij tegen zichzelf, om zijn gedachten opzij te kunnen zetten. 'Zijn vader, hij moest zijn vader hier weg zien te krijgen.' Hoe erg hij die man ook haatte, hij kon hem hier niet achterlaten. Dat kon hij zijn moeder niet aandoen, niet na alles wat ze voor hem gedaan had. Ze hield, ondanks alles, nog steeds van zijn vader. Hij kon het niet maken om hem hier bewusteloos op de vloer te laten liggen. De verslaving die hij had, zou hem nog gearresteerd kunnen krijgen. Dit gevecht liet hem er ook niet echt bepaald goed uitzien, samen met alles wat hij hier verwoest had. "проклятие" vloekte hij gefrustreerd. Het was een gewoonte geworden wanneer hij razend was, zoals nu het geval was. Zijn familie was Russisch en het was een taal die bij hen thuis het meest gesproken werd. Vele familieleden hadden de taal nog niet helemaal onder de knie, wat maakte dat het soms bij hem naar boven kwam. Nóg iets wat hij van zijn vader overgenomen had.
Met tegenzin gooide hij het levenloze lichaam over zijn schouder. Het was dat hij het zijn moeder had beloofd, anders had hij hem met alle plezier hier laten liggen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Gefrustreerd trok ze de hendel naar beneden waarna de deur met een zwaai openging. Eén stap zette ze binnen. Daarna sloot ze meteen de deur achter haar rug, waardoor ze meteen in oog kwam met de grote spiegel. Ze ontweek haar spiegelbeeld door haar blik te richten op de stenen muren. Er liepen zweetdruppels over haar voorhoofd en licht gehijg kwam uit haar mond vandaan. "God damn, Ad. Geweldig gedaan," zei ze tegen haarzelf, ironisch. Het was echt niets voor haar om zo te reageren en al helemaal niet in het bijzijn van anderen, maar wat moest ze anders doen? Wachten voor nog meer slachtoffers? Het was al erg genoeg dat hij zijn handen op Jack had.
In één moment leek al haar woede te verdwijnen. Haar handen trilden niet meer, zweetdruppels stopten met lopen en haar gehijg werd onhoorbaar. Ze wierp haar blik op de spiegel en opnieuw kwam ze in oog te staan met haar spiegelbeeld. Pas toen besefte ze dat niet alles over was. Sirenes waren van dichtbij te horen, Ethan lag bewusteloos op de grond, Emily huilde en Jack? Iedereen bleef waar ze op dat moment waren terwijl zij als een idioot vluchtte naar de toiletten.
Ze trok haar handen weg van de wastafel en liep met haastige, lange passen weer terug naar de bar. Naar de plek waar alles gebeurde.
"Aan de kant!" werd er geroepen, gevolgd door twee mannen in uniform die zich haastten naar Ethan's lichaam. Een plas bloed werd zichtbaar toen ze hem optilde en Emily keek in paniek naar het zijn levenloze lichaam. "Is de schade erg? Hoelang zal hij daar zijn?" vroeg ze, haar ogen nog steeds gericht op hetgeen wat voor haar lag.Jack daarentegen hield het lichaam van zijn vader vast. Ze had nooit verwacht dat iemand nog zoveel moeite zou doen voor een persoon die hem of haar sloeg. Was het dan fout wat ze deed? Een lichte frons verscheen op haar gezicht, maar ze hield zich er niet van weer om niet naar hem toe te lopen. "Het spijt me echt heel erg. Ik had nooit aan je vader moeten zitten of met jullie zaken bemoeien, maar wat hij deed was ongelooflijk fout. Welke idioot heeft nu het lef om zijn eigen kind te slaan?" zei ze, kijkend naar hoe hij het lichaam vasthield. Ze begreep totaal niet waarom hij zoiets zou doen, maar daar een vraag overstellen, was overbodig. Tenslotte was Jack degene die geslagen werd en bloedde.
"Er zijn nu verpleegsters in de bar. Ze kunnen kijken naar je wonden en dan kunnen ze je vader meenemen naar het ziekenhuis? Ik kan er verder voorzorgen dat de politie zich hierbuiten houdt. Als je dat wilt, natuurlijk." Ze was niet het beste in het helpen, al zei ze het zelf, maar ze deed er alles aan om alsnog overtuigend over te komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Met een harde klap gingen de deuren van de bar open. Verschillende ambulancemedewerkers vonden hun weg naar binnen. Ze haastten zich naar de ravage, die zij zojuist hadden aangericht. Een paar kapotte tafels lagen op de grond, met omver geduwde stoelen. Grote stukken glas waren verspreid over de ruimte, afkomstig van de gevallen glazen en flessen drank. Ze hadden de hele plaats vernield, allemaal vanwege hem. Het was Jack, wiens schuld het was dat dit was gebeurd. En het ergste was nog dat hij er niets aan kon doen om het allemaal terug te draaien.
Jack keerde zich tot de jongen, Ethan, die beweegloos op de grond lag. De pijnlijke uitdrukking was nog steeds niet van zijn gezicht. Zijn ogen waren samengeknepen en af en toe hoorde hij hem happen naar adem. Een grote plas bloed omringde het lichaam. Jack hoopte voor hem dat zijn vader hem geen blijvende schade op had geleverd, zoals een paar keer was overkomen bij andere mensen. Natuurlijk was het niet goed, wat die man hem aan had gedaan. Maar er was niets wat ze eraan konden veranderen, niet totdat zijn vader zou stoppen met de alcohol. Het was Jack de afgelopen jaren al duidelijk geworden dat dat moment nog lang op zich zou laten wachten. Vele pogingen hadden hij en zijn familie al gedaan, om tot hem proberen door te dringen. Ooit zou dit nog zijn dood worden, al leek zijn vader zich dat nog niet te beseffen. In tegenstelling tot zijn familie, had Jack de hoop allang opgegeven. Het bleek dat hij als enige inzag dat hij toch niet meer zou veranderen. Hij was al te ver heen gegaan om de weg nog terug te kunnen vinden.
Maar toch stond hij hier nog, in de bar waar het net nog een chaos was geweest, met het lichaam van zijn grootste vijand over zijn schouder. Met het bloed stromend van zijn gezicht, door de acties van zijn vader. Maar hij had het beloofd. Jack hield zich altijd aan zijn beloftes, zelfs nu. Vanalles had hij al geprobeerd, om haar over te halen dat zijn vader niet meer zou veranderen. Hij was niet meer de oude, en zou dat ook nooit meer worden. Ze had het met haar eigen ogen gezien, al meerdere keren. Het leek maar niet bij haar binnen te komen. Jack kon het haar niet kwalijk nemen, ze hield echt van deze man. Zelfs nu hij haar leven, samen met de zijne, kapot aan het maken was.
Vanuit de uiterste hoek van de bar zag hij Adoria tevoorschijn komen. De blik op haar gezicht sprak boekdelen. Ze wist totaal niet wat ze had gedaan, drong tot hem door. Spijt kwam naar voren, iets wat ze helemaal niet hoefde te hebben. Als zij het niet had gedaan, dan was het Jack geweest die hem wat klappen verkocht had. "Hij had het verdiend" mompelde hij hoofdschuddend. Hij wist dat wat zijn vader deed niet kon. Dat die man dat niet kon maken, na wat hij allemaal wel niet voor hem had gedaan. Maar na alles had hij wél ingezien dat hij er niets aan kon doen om het te veranderen. Hoe graag hij het ook wilde, het kon gewoon niet. De boodschap kwam steeds maar niet over.
Verbaasd was hij niet, toen Adoria hem voorstelde om hier te blijven en de mensen hun werk te laten doen. Hij snapte waar het vandaan kwam, maar hij kon het niet. Niet nu. Hoe graag hij zijn vader ook weg wilde hebben, hem naar de cel laten gaan voor dit was geen goed plan. Zijn verwondingen waren het laatste wat hem dwars zat, op dit moment. Met de achterkant van zijn hand veegde hij wat bloed van zijn gezicht. De pijn voelde hij niet meer, Jack was wel wat gewend. "I'm fine. Ze genezen wel weer." Hij richtte zijn blik op de grond en sloot voor kort zijn ogen. "Ik kan hem hier niet achterlaten. En geloof me, dat zou ik met alle plezier doen."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Ze kon de mannen de zaal binnen horen komen, voorafgegaan door het trage, afgemeten geluid van voetstappen die tegen de houten balken van de ingang weerkaatsten. Ze lieten secondelang hun ogen glijden over de gechoqueerde mensen, maar al gauw richtte ze haar aandacht weer op Jack.
Het zei al heel wat dat hij zichzelf heeft wijsgemaakt dat hij zijn 'vader' moest meenemen, ongeacht de ernst van de situatie en dat was juist hetgeen wat hem sterk maakte. Zijzelf zou zoiets nooit doen. Haar vader was tenslotte dood, maar wat gaf dat? Zij kon het weten: zij had hem vermoord.
De glimlach die jarenlang op haar gezicht geschreven stond, verdween als sneeuw voor de zon toen ze oog in oog kwam met haar levenloze vader. Hij snakte naar adem, terwijl bloed in slierten langs zijn lichaam naar beneden droop. Zijn grimmige gezicht was onderdompelt in zweet en gaten waren te vinden in zijn inmiddels vieze kleren. De mondhoeken krulde omhoog, maar de ogen vertelden wat anders. ''Vader,'' huilde ze, wat ook hem liet wenen. Voor even leek het alsof er leven in hem gebracht werd. Hij hief zijn hoofd enkele secondes op en zijn ogen werden gericht op de hare. ''Ik houd van je, Adoria. Vergeet dat nooit,'' waren zijn laatste woorden. Zijn glimlach verdween en hij proestte het uit. Een frons verscheen op haar bleke gezicht, terwijl haar gehuil steeds harder en harder werd. ''Het spijt me, pa,'' vertelde ze hem, voordat ze haar ijskoude handen hun weg vonden in zijn nek. Met een snelle draai, draaide ze zijn nek om en het geluid van brekende botten dwong met geweld haar oren binnen. ''Ik houd van je, heb dat altijd geweten.''
Die gebeurtenis vond zestig jaar geleden plaats, maar na al die jaren had ze het haarzelf nooit vergeten. Het was haar fout dat hij op zulke gruwelijke wijze werd mishandeld en het was haar fout dat hij dood was. Als ze was sterker in haar schoenen stond, kon ze de mannen die daar stonden zo aan, maar wat deed ze? Ze vermoordde hem, omdat ze niet kon toezien dat haar vader zo pijn leed.
Enkele secondes baande een traan zijn weg over haar wang, voordat ze het wegveegde. Ze schudde haar hoofd en deed haar best om zo overtuigend mogelijk haar aandacht te vestigen op Jack. Over het algemeen verbaasde het haar dat hij niet degene was die een traan liet. Er was geen enkel moment dat hij één van zijn zwakheden liet zien, alsof hij dat niet wilde. Ze hield haar hoofd wat schever en deed een poging om recht, door zijn wonden heen, in zijn ogen te kijken. Het lichaam van zijn vader was vanuit haar ooghoek nog te zien, maar het stoorde haar verder niet. Hij was uitgeschakeld. Er was niets meer wat hij nu nog kon doen wat voor schade kon zorgen. ''En wat nu als hij weer wakker wordt? Je kan je niet weer laten slaan, Jack. De schade die hij heeft aangericht, is al erg genoeg,'' zei ze, terwijl ze ondertussen met haar duim voorzichtig wat bloed van zijn gezicht wegveegde. ''Ik had eerder moeten ingrijpen,'' mompelde ze binnensmonds, haar hand weer terugtrekkend. ''Gebeurt dit vaker? Dat hij je op die manier slaat?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij keek naar het meisje voor hem, Adoria. Ze leek van slag te zijn van iets, maar van wat? Had hij iets verkeerd gedaan? Jack zag wel dat ze een traan wegveegde van haar wang. Haar ogen leken waterig en keken hem voor even met een blik aan die hij nog niet bij haar gezien had. Ook zij had iets wat haar dwars zat, zag hij nu. Iets wat haar duidelijk voor even zo liet voelen. Hij was dan wel met zijn gedachten ergens anders, maar het viel hem wel op. "Hé, gaat het een beetje?" vroeg hij fronsend. Jack kende haar dan wel niet zo goed, en hij wist niet veel over haar familie of verleden. Hij wilde wel dat ze wist dat ze met hem kon praten, wanneer ze het nodig had. "Je kan me alles zeggen, dat weet je?" zei hij serieus, met zijn ogen op haar gefocust. Jack wilde haar niet dwingen om te praten over dingen waar ze niet over wilde praten, natuurlijk. Het enige wat hij haar wilde laten weten, was dat ze niet alleen was.
Jack liet zijn hoofd wat zakken en staarde voor kort naar de grond onder hem. Zijn gedachten dwaalden voor een klein moment weer af naar wat er net gebeurd was. Hij had beter moeten weten en zich moeten verzetten tegen zijn vader. Hij had moeten weten dat het alleen maar problemen op zou leveren. Misschien had hij maar gewoon de bar uit moeten lopen, en verdere ruzie moeten vermijden. Dan was dit alles de bar en de rest van de mensen bespaard geweest. Hij schudde zijn hoofd. Gefrustreerd ging Jack met zijn hand door zijn haar. "Hij wordt niet wakker, geloof me. Hij heeft genoeg in zijn bloedbaan om zo een hele dag niet meer wakker te worden." zei hij kil. Zijn emoties had hij uitgezet, zoals hij altijd al heeft gedaan. Jack hield er niet van om zijn zwaktes te laten zien. Het enige wat daaruit voort kwam was verraad. Je werd een gemakkelijk doelwit voor anderen. Nee, hij was nooit goed geweest in laten blijken hoe hij zich voelde. Woede, dat was het enige wat hij andere mensen liet zien. De reden waarom was omdat hij het ergens kwijt moest, en hij niet anders kende. Zo ging het er bij altijd bij hen thuis aan toe. Jack had geleerd om dingen van zich af te bijten en net te doen alsof er niets aan de hand was. 'Kop op' herhaalde hij voor de zoveelste keer in zijn hoofd. 'Kop op en doorgaan'.
Hij voelde de koude hand van Adoria over zijn wang. Het liet een kleine tinteling achter, op de plek waar ze langsheen veegde. Ondanks dat het totaal onverwachts kwam, zei hij er verder niets over. Hij keek enkel in haar ogen, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. "I'll be fine" herhaalde hij mompelend. "Ik kan wel wat hebben. Bovendien was het wel eens erger geweest." Hij greep naar zijn glas naast hem, op de bar. Het was nog voor een klein deel gevuld met wodka, al was het slechts voor een paar slokken. Hij bracht het naar zijn mond en dronk het laatst eruit, waarna hij het glas met een klap weer op de bar terug zette. De mensen om hem heen maakten hem niets meer uit. Ze hadden toch al gezien wat er allemaal aan de hand was. Het beeld wat de andere mensen van hem hadden kon toch niet meer stuk, dus wat had het nog voor zin om zich in te houden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

"Je kan me alles zeggen, dat weet je?"
Zwijgend liet ze haar ogen hangen bij het jachttrofee, die in de schaduw aan de houten balken hing. Was het maar waar dat ze juist hem alles kon vertellen. Een vampier zijn was niet niets. Iedereen vertelde wel eens als grap dat ze het geweldige wezens vonden, vooraleer om de gaves, maar zo geweldig was het niet. Ze kon slechts tien procent informatie over haarzelf weggeven, wilde ze niet verdacht worden voor vampier en dan had ze nog niet gesproken over het liegen. Het voelde zo verkeerd. Liegen tegen haar vrienden, maar wat moest ze anders doen? Iedereen doodleuk vertellen dat ze wat anders was dan wat mensen eigenlijk dachten? Ze richtte haar blik weer op Jack. "Ja, dat weet ik," mompelde ze, bijna onverstaanbaar. Haar ogen volgden zijn bewegingen. Zijn arm die hij reikte naar zijn glas en het glas die hij langzamerhand naar zijn lippen bracht. Het stoorde haar, maar ze zei niets. Ze hield haar hoof licht scheef, terwijl ze somber naar haar nek greep. "Het spijt me zo erg dat je dit allemaal moet meemaken. Ik bedoel, niemand zou dit ooit moeten meemaken," begon ze, "en als je erover wilt praten, ik ben altijd bereikbaar. Mensen noemen me het luisterend oor," glimlachte ze.
De mannen die zojuist binnen kwamen gelopen, liepen met langzame passen naar hen toe. "Moet hij niet mee met de ambulance?" Zijn zware stem galmde door de zaal, terwijl hij zijn nonchalante blik op het lichaam van Jack's vader richtte. Van top tot teen bekeek hij het lichaam. Het hing slap over de schouders van Jack en de ogen waren gesloten. Het was dus wel duidelijk dat hij of sliep of bewusteloos was.
Ze schudde met haar hoofd, met haar handen die ze langzaam in haar broekzakken liet glijden. "Nee, hij is verder helemaal 'oké'," zei ze, op een ironische manier waardoor er al meteen schuldgevoelens bij haar opkwam. Hoe kon ze nu zoiets zeggen in het bijzijn van zijn eigen zoon? Ze rolde met haar ogen van haar eigen actie en wierp haar blik op de mannen, die met gefronste voorhoofden naar haar keken. "Moeten jullie niet iemand anders helpen?" Beiden haalden hun schouders op. "Moeten we hem hier laten?" fluisterde de ander. Het was zo verstaanbaar dat zelf een vrouw het door haar gejammer heen nog kon horen. Een diepe zucht rolde over haar lippen, gevolgd door een glimlach die ze zo overtuigend mogelijk liet zien. "Geloof me, hij ligt alleen wat te slapen. Hij zal zometeen weer wakker worden." Ze keken niet al te overtuigend, alsof ze haar verhaal niet geloofde, maar ze bleven niet staan om vragen te stellen. In plaats daarvan draaiden ze zich om en liepen ze, mompelend, weer weg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij gooide het lichaam wat beter over zijn schouder, starende door de ramen die niet ver van de bar zaten. Het begon al een beetje donker te worden, zag hij nu. De zon ging al bijna onder en liet een rode gloed achter, die tussen de bomen door te zien waren. Het begon steeds drukker te worden op straat, het geluid van toeterende auto's waren duidelijk te horen. Mensen haastten zich over de straten, op weg naar hun huizen. Enkele bleven achter bij barren als deze, om in te drinken of simpelweg afleiding te zoeken. Winkels en restaurants lichtten op, met felle neon borden en openingsbordjes. Het was dan wel een kleine stad, maar het was zeker niet uitgestorven hier.
De stem van Adoria liet hem weer ontwaken uit zijn gedachten, die hem voor de zoveelste keer weer van de werkelijkheid hadden verdreven. Hij draaide zijn hoofd wat bij en keek opnieuw in haar ogen. Dit keer keken ze hem met een blik aan die hij nog niet bij haar had gezien. Teleurstelling, dat was wat hij zag. Teleurstelling dat hij zich liet gaan, al kende ze Jack helemaal niet. En somberheid om wat er gebeurd was, een gevoel wat hij met haar deelde. Als hij iets kon doen om dit alles terug te draaien, dan zou hij dat zeker gedaan hebben. "Don't apologize. Het is niet jouw schuld." zei hij hoofdschuddend, met een gedwongen glimlach op zijn gezicht. Dit was één van de redenen dat hij sowieso weinig met mensen deelde. Hij was niet geïnteresseerd in medelijden, of hulp. Mensen dachten altijd dat ze konden helpen, maar met dit kon het gewoon niet. Niemand kon ook maar iets veranderen aan hoe zijn vader deed. Jack had zich erbij neergelegd dat er niets zou veranderen, al jaren geleden. Blijkbaar was hij de enige die het in zag.
Dezelfde mannen die net Ethan hadden weggebracht, kwamen de bar weer ingelopen. Ze kwamen zijn richting op gelopen, met verwarring af te lezen. Jack had het lichaam van zijn vader nog steeds over zijn schouder hangen. Beweging was er niet te bekennen, alleen een lichte ademhaling die hij zo nu en dan hoorde. Het ging wel goed met hem komen, zulke ernstige verwondingen had hij niet. Waarschijnlijk zou hij er vanaf komen met wat hoofdpijn en vermoeidheid. Niets vergeleken met wat die man Ethan had aangedaan. Zwijgend keek hij toe hoe Adoria het woord van hem overnam, tegen de ambulance medewerkers. Een kleine frons verscheen op zijn gezicht toen hij hoorde wat ze zei. 'Nee, hij is verder helemaal 'oké'.' Waar sloeg dat dan weer op? Ze had geen enkel idee hoe het was om een vader te hebben, die om niets gaf behalve om zijn behoeftes. Het was noodzaak dat Jack met hem meeging, om de dokters te informeren wat er met hem aan de hand was. Zaken waar Adoria, noch zijn moeder en de rest van de familie iets van wisten.
Jack rolde met zijn ogen, en zodra de mannen hadden toegegeven en mompelend wegliepen, liep hij weg van Adoria, naar de bartender toe. Nog steeds was er schok bij hem te bekennen, om wat er was gebeurd. Het zal vast niet vaak voor zijn gekomen, in het 'kleine' Mystic Falls. Op het houten tafelblad lag een bierviltje en een pen. Haastig schreef hij zijn telefoonnummer op de achterkant van het bierviltje, en gaf die aan de bartender. "Laat uw baas me maar bellen voor de schadevergoeding." zuchtte hij. Jack wilde niet dat zijn moeder hiervan te zou weten, en zijn vader zou geen rooie cent betalen. Het zag er dus naar uit dat hij dit maar van zijn eigen geld moest betalen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Ze draaide zich om, haar ogen gericht op haar wezenloze vriendin.
Ruw liet ze haar handpalm langs haar gezicht gaan. De tranen die over haar wangen rolden, werden weggeveegd. Verdriet veranderde in woede en een frons verscheen op haar gezicht. "Dus hem vind je belangrijker?" vroeg ze op een manier waarbij speeksel vrijkwam en in spetters op de grond viel.
Zwijgend veegde ze haar tranen weg. Ze moest wel zwijgen, wilde ze een ruzie voorkomen. "Ethan is ongelooflijk sterk. Hij komt wel bij," zei ze, proberend om Emily gerust te stellen. "Heb je überhaupt naar hem gekeken? Er lag over bloed, Ad!" Opnieuw barstte ze in tranen uit, dit keer harder en luider. Natuurlijk was het vervelend voor Ethan. Hij was tenslotte degene die ten onrechte omver geduwd werd en met een enorme klap op de paar tafels terecht viel, maar ze had meer medelijden met Emily. Het was de allereerste keer dat zij en Ethan een goed gesprek hadden, zonder de aanwezigheid van Adoria.
Ze nam haar in de armen, haar hoofd rustend op haar schouder. "Voor je het weet, is hij het ziekenhuis alweer uit. Geloof me, het is echt niet zo erg als het lijkt." Misschien was het wel dat erg. Zijn lichaam kwam niet in beweging en er lag inderdaad een plas bloed dat zijn hoofd omringde, maar het had slechts één druppel bloed nodig of hij was weer de normale. Fysiek.
"En hoe zit het nu met het feest? Ik zou met hem gaan," vertelde ze door haar gejammer heen. Enkele keren wreef ze over Emily's rug, iets wat ze automatisch deed. "Je hebt mij nog altijd. Ik wil je date wel zijn." Een korte lach verliet haar vriendin's lippen. Het duurde maar een aantal secondes, maar het waren wel die paar secondes die voor even de duisternis liet verdwijnen. "Ik voel me gevleid," glimlachte Emily, die even later haar lichaam weer wegtrok. "En hoe zit het met Jack? Is hij van plan te komen?"
In stilte keek ze weer terug naar Jack. Het had vast wel een reden waarom hij besloten had om naar de 'eigenaar' te gaan, in plaats van bij haar te blijven. Haar verkeerde woordkeuze, bijvoorbeeld, maar misschien was het nu ook beter. Het leek er tenslotte op dat ze haar vriendin in de steek liet voor hem.
Schouderophalend wierp ze haar een blik toe. "Hij was van plan om te komen," zei ze waarbij ze de nadruk legde op 'was'. En ergens hoopte ze ook dat hij inderdaad niet meer zou komen. Ze had al gemerkt dat hij zijn woede wegdronk doormiddel van alcohol en waar had je geen drank op een feest?
Kort wreef ze over haar handpalm. "Ik heb in ieder geval liever niet dat hij komt. Straks verschijnt alweer zijn vader om een nieuw slachtoffer te vinden."
"Waar slaat dat op?! Je doet net alsof het zijn fout is dat hij een agressieve vader heeft."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

De beste man knikte naar hem. Het bierviltje werd van Jack aangenomen met een zwakke glimlach. Jack legde de pen terug op de bar en nam zijn koptelefoon bij de hand, die nog naast zijn glas lag. Hij dacht dat het maar het beste was als hij hier wegging. Jack wilde voorkomen dat er hier meer ruzie's ontstonden vanwege zijn vader, of hem. Ze hadden voor behoorlijk wat opschudding gezorgd. Hij keek nog een laatste keer de bar rond. Hij zag Adoria bij haar vriendin staan, geknield bij het lichaam van Ethan. Natuurlijk moest ze nu niets meer van hem weten. Hij had bij zichzelf moeten weten dat iemand als zij niets met iemand als hem te maken wilde hebben. Het was dom van hem om te geloven dat hij misschien toch iemand had gevonden, hier op de campus. Zoals altijd het geval was, wanneer het hem niet mee zat. 'Zie je wel?'
Zuchtend zette hij zijn koptelefoon weer op. Zijn afspeellijst stond nog aan van net. Blijkbaar was hij hem dan vergeten uit te zetten. Rustig liep hij door de deuren de bar uit, met de beat van de muziek in zijn oren.

This song ^^

Warme lucht kwam hem tegemoet. Mensen haastten zich voor hem langs, schouders botsten tegen hem op. Geluid hoorde hij niet, daarvoor had hij zijn muziek te hard staan. Toch viel het hem wel op dat het erg druk was, voor zo op een avond. Zou het elke avond het geval zijn, hier in Mystic Falls? Jack lette er verder niet op en liep met flinke passen over de stoep. Hij had eigenlijk geen idee waar hij heen moest. Zijn vader was nog steeds bewusteloos, al voelde hij al wel wat beweging. Het zal niet lang meer duren voordat hij wakker werd. Jack zou naar het ziekenhuis kunnen gaan, maar zijn vader kennende zal wegvluchten wanneer hij de kans kreeg. Ook zouden de dokters vragen gaan stellen, die hij moeilijk kon beantwoorden zonder te moeten vertellen wat er met hem aan de hand was. Een andere optie was naar het treinstation gaan. Een ticket kopen naar huis - voor zijn vader natuurlijk - en hem hier weg krijgen voor hij nog meer problemen zou veroorzaken. Jack koos voor het laatste en liep aan het einde van de straat de hoek om. Hij was hier nog niet zo bekend maar bepaalde plekken wist hij nog wel te vinden, waaronder het station. Een paar dagen geleden was hij samen met zijn vrienden met de trein naar Mystic Falls gereisd. Het station was niet ver weg meer, enkel een paar straten verder. Als hij het goed had tenminste. Hij begon wat langzamer te lopen en zette zijn koptelefoon wat beter op om het geluid van de voorbijgaande auto's te blokkeren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Normaal vind ik dat nummer echt tien keer niks, maar met die Remix is het wel wat beter geworden

>>>

Adoria Robertson,
Vanuit haar ooghoek zag ze Jack verdwijnen in de deuropening. Hij werd nagekeken door de aantal mensen die nog zijn gebleven en gefluister overheerste, maar het duurde niet lang of ook dat verdween.
Ze wendde haar blik af en keek recht in het gezicht van Emily. Haar mond trok ze al een stuk open, maar voordat ze ook maar één ding kon zeggen, greep Adoria al in. ''Het spijt me voor mijn reactie. Dat was nergens voor nodig,'' verontschuldigde ze zich. Een zwakke glimlach zette ze op. Weliswaar nep, maar er was geen enkel teken bij haar te zien dat ze de waarheid achter haar glimlach merkte.
''Ik ga naar huis. Mijn broer wacht op me. Als je wilt, kan je meegaan?''
Haar vriendin schudde afwezig met haar hoofd. ''Nee, is niet nodig, maar bedankt voor het aanbod,'' zei ze nog, voordat ze passen voort zette naar de gebroken tafels. Vragen spookten door haar hoofd. Normaal zou ze moeilijkheden vermijden, maar dit keer bleef ze juist. Ze ging ze niet aan en ze ging ze niet tegen.
Zonder iets te zeggen, liep ze door de uitgang naar buiten. Er was een enorme chaos gaande. Mensen gingen gesprekken met elkaar aan en enkele mensen staarden naar de in- en uitgang van de bar. Het was dan ook geen raadsel waarom ze hier stonden. Er waren altijd wel mensen in het dorp die meteen naar 'plaats delict' gingen als er iets gaande was, zoals nu. Een diepe zucht rolde over haar lippen, terwijl ze zich ondertussen ongeduldig door de mensen heen wurmde. Meerdere mensen, voornamelijk de vrouwen, wierpen haar een haatdragende blik toe en het gebrom van mensen drong haar gehoor binnen. Het stoorde haar, maar zoals altijd liep ze stug door. Eén verkeerd woord of er werden al roddels over haar verspreid.
Na wat uren leek te duren, maar in werkelijkheid enkele secondes bleek te zijn, stapte ze het voetpad op wat tegenover de mensen gebouwd was. Rechts of links?
Tegen haar vriendin had ze gezegd dat ze naar huis zou gaan. Het was tenslotte niet gelogen dat haar broer haar opwachtte, maar de neiging om naar het ziekenhuis te gaan, was groot. Haar vriendin had hem nodig en ze zou Emily's avond niet laten verpesten door een idioot ongeluk.
Verzonken in haar eigen gedachtes, nam ze het rechter pad wat leidde naar het ziekenhuis. Misschien was haar plan ongelooflijk dom. Mensen zouden zo hun vragen hebben, maar wat maakte het nu nog uit? Zouden ze niet blij moeten zijn als hij weer helemaal 'heel' was?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ts -> die avond

Jack Ivashkov

Het was alweer een paar uur later sinds de gebeurtenis in de bar. Jack had een treinkaartje voor zijn vader gekocht, en met veel moeite had hij hem de trein in weten te krijgen. Hij had hem precies verteld wat hij ervan vond en wat er aan de hand was, aangezien zijn vader zich er amper meer iets van herinnerde. Verbaasd was Jack er niet over, het kwam wel vaker voor. Blijkbaar had zijn vader weer een hoge dosis pillen ingenomen, in combinatie met alcohol. Het was wat zijn uitbarsting had veroorzaakt, al kwam het ook voor een groot deel door hun ruzie. Jack had hem gezegd dat hij hem niet meer wilde zien. Dat dit de laatste keer was geweest dat hij hem uit de problemen had gehaald. Ook had hij zijn vader eraan herinnerd dat hij nog één kans had bij zijn moeder. Ze wist er nog niets vanaf, mede dankzij Jack, en het gaf hem dus nog een kans om het goed te maken. "Luister, het zal niet lang meer duren voordat ze erachter komt. Ze houdt van je, maar dit zal ze niet kunnen verwerken. Je kan het nog goed maken, het is nog niet te laat." Het waren de laatste woorden van Jack geweest, voordat het gedaante van zijn vader verdween achter de gesloten deuren van de trein en van hem weg werd gevoerd. Zelf wilde hij niets meer met die man te maken hebben. Hij had zijn leven al genoeg verpest de laatste jaren. Al zal hij veranderen, Jack zal het hem nooit kunnen vergeven wat hij allemaal gedaan had.

"Hier is mijn nummer" De stem van het meisje voor hem liet Jack wakker worden uit zijn gedachten. Een klein, wit briefje werd in zijn handen gedrukt. Het was van een meisje die Jason voor hem geregeld had, zoals hij altijd al had gedaan. Jack vond haar echter maar niets. Het meisje zag er dan wel goed uit, had een perfect figuur en mooie kleding. Maar het was niet wat Jack zocht in een meisje. Hij vond haar leuk, maar niet op die manier. Ook praatte het meisje te veel. Het gesprek werd enkel door haar gevoerd. Ze bleef maar doorpraten over haar vriendinnen en wat haar allemaal overkomen was die dag. Onderwerpen waar hij nu niet voor in de stemming was, om ernaar te luisteren. Hij zat simpelweg met een rode beker met alcohol in zijn hand voor zich uit te staren. Hij liet de vloeistof in de beker heen en weer golven, om de tijd te verdrijven. Uren leken verstreken te zijn, tot het moment dat Jack het meisje gedag zei en ze terug liep naar haar vriendinnen. Opgelucht verliet een kleine zucht zijn mond, volgend door het briefje dat hij in zijn zak stopte. Jack wilde het het liefst ergens dumpen, maar hij werd in de gaten gehouden. Het gegiechel van haar vriendinnen en de blikken die hij op zich voelde branden, maakten het helaas onmogelijk. Hij rolde met zijn ogen van irritatie en ging wat beter zitten. De houseparty was in volle gang. Keiharde muziek vulde zijn omgeving, de beat dreunde in zijn oren. Hij was buiten op een van de tafels gaan zitten om even aan de harde muziek te kunnen ontsnappen, en eigenlijk ook om Jason te ontlopen. Als hij erachter kwam dat Jack het meisje zowat weg had gejaagd, stond hem nog wat te wachten.

<- zijn outfit

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld