Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Ik druk mijn handpalmen tegen mijn ogen aan en duw net zo hard tot het pijn begint te doen. Ik bal mijn handen tot vuisten en ga vervolgens met mijn handen door mijn haar heen. Zenuwachtig loop ik op het dak heen en weer heen en weer heen en weer. Geen idee meer van wat ik nu moet doen. Uiteindelijk hurk ik en sla met mijn hand kei hard tegen de kiezels aan. Mijn hand begint direct te bloeden, maar dat doet er niet toe. Uiteindelijk ga ik weer recht op staan en vouw mijn handen over mijn hoofd heen en adem even diep in. Wat moet ik nu?
Pas nu valt het mij op dat zij er al zijn. WICKED is gekomen en zal binnen no time het gebouw binnen zijn. "Malia. Minho," fluister ik en wil mij weer naar beneden weergeven, maar er is iets vreemds aan de hand. Er zijn een heleboel groepen beneden. Vele mannen in auto's met geweren, mannen die aan het rennen zijn over straat. Er is zelfs een helikopter. Die zou mij minstens nu wel moeten zien. Maar het vreemde is dat ze dit gebouw allemaal voorbij gaan. Allemaal. Ik frons mijn wenkbrauwen en blijf hen een tijdje na kijken terwijl zij de noordelijke richting in trekken. Ze gaan ons voorbij. Ik schud mijn hoofd en kan het bijna niet geloven. Hoe kan het dat ze ons niet zien? Uiteindelijk pak ik mijn pistool weer op en loop terug naar de deur, maar wanneer ik hem open wil trekken geeft hij niet mee. Mijn hart begint te bonken en ik trek nogmaals aan de deur. Hij zit op slot. Hij kan alleen van binnen open worden gemaakt. De paniek slaat toe en ik ram een aantal keer hard tegen de deur, maar niemand zal het kunnen horen. Ik zit gevangen door mijn eigen stomheid.

"Newt!" Slaperig kom ik overeind. Mijn beeld is wazig en ik zie alles dubbel. Ik voel dat een arm zich onder mij wringt en mij overeind helpt. "Minho," fluister ik terwijl ik mij mee laat voeren. Blijkbaar heeft hij de deur open gehouden met iets, want samen strompelen we naar binnen. "Hoe lang lag ik daar?" vraag ik wanneer ik mijn zicht terug heb en de kracht weer heb om zelf te lopen. "Geen idee, ik heb Malia eerst naar beneden gebracht en haar laten verzorgen. Ze wilde jou spreken, maar ik vond haar gezondheid wat belangrijker." Ik knik en loop verder het trappenhuis af. "Ze is blij met wat je hebt gedaan, Newt," zegt hij er achter aan. Ik stop even en draai mij naar hem op. Hij staat een paar treden hoger, maar ik kan hem goed aankijken. Ik schud mijn hoofd en begin te lachen, uiteindelijk komt de aandrang om te huilen omhoog. "Nou ik niet, Minho. Ik ben niet blij. Ik ben niet trots. Ik heb een man gedood zonder dat het nodig was," zeg ik met een gebroken stem. "Je hebt het beste gedaan, hij was slecht en..." "Hou je kop!" schreeuw ik terwijl ik mijn armen wild heen en weer beweeg. "Hou gewoon je kop!" Boos storm ik naar beneden. Weg. Weg van hem en weg van zijn manieren. Ik ben het zat.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Mihno bracht haar toch eerst weg, de mensen begonnen langzaam terug te komen aangezien WCKD hun gepasseerd had. Ze kende Newt, hij voelt zich nu waarschijnlijk schuldig en denk dat ze boos zal zijn maar dat is ze niet. Hij heeft haar gered, en haar vader was niet goed bij zijn hoofd. Het maakte haar dit keer niets uit dat hij dood was. Hij was gestoord, hij wilde haar vermoorden en deed alsof zij hem eerst gedood had. Zo'n ziekestreek is niet gezond. Haar been werd behandeld aangezien daar nogsteeds bloed uit liep en ze al heel veel bloed verloren had. Als ze weer wat beter bij bewustzijnde zou zijn zou ze wel gaan douchen, want ze zit onder het bloed. Nep, en echt. Eerst zo ze weer wat bloed to gediend krijgen en daarna kon ze wel weer verder. Lopen zou ze voorlopig niet kunnen.
Na een tijd was alles weer in orde en werd ze in haar rolstoel gezet. Aan die rolstoel zat nog wel een zak met bloed aangezien ze dat nog nodig had. Vervolgens ging ze opzoek naar Newt

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk ben ik naar mijn kamer gegaan. In een opwelling wilde ik het gebouw verlaten, even dacht ik dat het ook zou lukken, maar plots stond Jake voor mijn neus en hield mij tegen. Hij zei dat het een grote fout zou zijn geweest en ik hen niet meer terug zou kunnen vinden en zij het risico niet konden nemen. Ik begreep niet goed wat hij daar mee bedoelde, maar ik was te boos om er naar te vragen en stampten naar mijn kamer toe, waar ik alleen maar depressiever begon te worden. Nu pas, wanneer ik alleen ben in alle rust, realiseer ik mij pas hoe erg ik mijn familie mis. Mijn thuis waar ik een goed leven had geleid met mijn familie en vrienden. Het voelt vreselijk aan hen nooit meer terug te kunnen zien. Ik blijf een lange tijd uit het raam staren, tot ik het vliegtuig weer hoor en mij voor de zekerheid bij het raam weg houd. Ik wil niet het risico lopen dat zij weten waar wij zitten doordat zij mij door het raam naar buiten zagen staren. Uiteindelijk kruip ik het bed in en trek de dekens tot ver over mijn hoofd. Ik heb geen zin meer om te vechten, alle emoties overspoelen mij. Slechts de gedachten dat Malia ergens gewond ligt, doet mij weer naar het heden brengen. Direct spring ik uit het bed en hol de gang door. Ik ren naar het trappenhuis en schiet met vier treden tegelijk naar beneden. Ik hoor stemmen, dus vlieg ik de deur door. "Waar is Malia?" vraag ik zonder te kijken wie het zijn. Zij kijken mij niet begrijpend aan, dus ren ik verder door de gang heen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik was onderweg naar de douche todat ik Newt zag. Ik reed naar hem toe. "Hey Newt" zei ze en glimlachde even. "Thank you, thank you for saving my life." Zei ze meteen. "I know you probably think i'm mad right now, and you're hating yourself now but you did the right thing. Otherwise we would probably all be dead by now. He had a sick mind. He let me and you guys think I killed him so everyone would think i'm a monster for killing my father. It worked because you all were gone. Turned out he was wearing a special coat with fake blood in in" zei Malia. "I know you don't wanna hear all of this. But I had to say it, you did the wright thing. Maybe you don't realise it now but you will later" zei ze lief. Hij moest zichzelf nu echt niet hiervoor gaan haten. Hij deed iets goeds. Moorden is eigenlijk nooit goed, maar haar vader wilde haar eerst doden. Daarnaast heeft Malia een hele groep gedood met die bom toen. Dit was slechts 1 persoon.

Account verwijderd

schreef:
Uiteindelijk moet ik even op adem komen en ga wat langzamer lopen. Vroeger had ik nooit gedacht dat mijn leven zo drastisch zou veranderen. Op jonge leeftijd keek ik films met mijn vrienden die ik eigenlijk nooit mocht zien. Daarin kwam vaak veel actie en moord in voor, maar dat was allemaal nep en zag er gaaf uit door de special effects. Later speelden wij vaak scenes na en deden of wij elkaar vermoorden, maar nu zou ik dat alles terug willen nemen. Het nemen van een leven is iets verschrikkelijks, iets wat mij waarschijnlijk de rest van mijn leven, zolang die nog duurt, zal achtervolgen. Er kleeft bloed aan mijn handen en dat is verschrikkelijk. Het had nooit mogen gebeuren, er waren waarschijnlijk nog zoveel andere oplossingen mogelijk, maar ik heb de meest simpele en laffe mogelijkheid genomen. Ik heb het leven van een ander genomen, zonder dat die daar nog iets aan had kunnen veranderen. Ik kan toch niet zomaar bepalen of iemand zal blijven leven op niet? Ik schud mijn hoofd en laat mijn ogen zakken. Dit zal ik mijzelf nooit vergeven.
Wanneer ik mijn naam door de gang hoor galmen kijk ik even op. Tot mijn verbazing is het Malia die in een rolstoel naar mij toe beweegt. Dat moet een snelle ingreep zijn geweest, verbazingwekkend snel. Ik zet mij even schrap voor wat er komen gaat. Ik had gehoopt haar te zien terwijl zij nog bewusteloos was wegens een eventuele operaties, zodat ik wist dat alles goed was met haar, maar ik had mij nog niet voorbereid op een gesprek. Daarom word ik nogal overrompeld door haar woorden. Hoewel zij er blijkbaar vrede mee heeft, heb ik dat niet. Er zal een moment komen dat zij inziet dat er een andere weg mogelijk was. Er zal een moment zijn dat zij inziet dat haar vader gewoon iets heeft gedaan omdat hij echt gelooft de wereld te kunnen redden. Het is een missie, een toewijding, iets waar hij alles voor over zou hebben. Net als dat zij er alles voor over heeft om WICKED ten val te brengen. Het is oneerlijk om hem slechts die schuld op te brengen. En er zal een dag zijn dat zij zich dat realiseert. Dat zij beseft dat er een andere mogelijkheid was geweest, dat hij nog zou leven en dat ze misschien toch contact met elkaar konden hebben. Maar dat alles heb ik van haar afgenomen en ooit zal het haar veel pijn doen. Ik weet niet zo goed wat ik hier op zal moeten zeggen en dus kijk ik naar mijn schoenen. "I'm sorry," antwoord ik na een lange stilte. "How do you feel?"

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"It's okay" zei ze. "Come here" zei ze zachtjes en hield haar armen open voor een knuffel aangezien ze niet stond kon ze hem niet zomaar een knuffel geven. Ze hield hem even stevig vast. "Honestly not good, all the things that he said, it does something with me. He called me a monster, said I was a failure that needed to be fixed. Just that I'm a terrible persone and a a total misery" zei ze en veegde de traan weg die over mijn wang liep. "He's probably right, I am a failure, and a terrible persone. I am nothing. I'm to weak for this world" zei ze daarna zachtjes. Het was al heel wat dat ze dit vertelde, normaal zou ze het voor zich houden en het er moet niemand over hebben. Het werd haar gewoon te veel. "I'm sorry that I'm bothering you with this. Normaly I would keep it for myself and act like nothing happened, but this was just to much, I can't keep things for myself anymore. I have to much pain and misery inside of me. The bucket is now full. I can't do this alone, although I have nobody. So i have to do this alone, there is no other way" zei ze toen snikkend. "I am really really sorry, I really shouldn't bother you with this." zei ze en wilde toen wegrijden.

Account verwijderd

schreef:
Ik druk mijzelf tegen haar aan, hoewel het nogal onhandig is nu zij in een rolstoel zit. Ik voel mij er eigenlijk heel erg ongemakkelijk bij, maar ik doe mijn best om dat niet te laren merken. Zij kan er ook niets aan doen en na een tijdje zal haar been wel weer opknappen en heeft zij dat ding niet meer nodig, althans dat hoop ik. Niet voor mijzelf, maar voor haar. Denk ik. Wanneer zij aan het woord is, is het enige wat ik kan doen mijn hoofd schudden. "That isn't true," fluister ik terwijl ik met mijn hand over haar wang strijk. Ik ga met mijn rug tegen de muur staan en laat mij langzaam naar beneden zakken. "You are beautiful and you did the right thing. He was the one who was a monster. He is been manipulated. He didn't even knew who you were. They wanted him to say that," zeg ik zacht terwijl ik haar aan blijf kijken. Ik weet dat het moeilijk is om zulke dingen te geloven, al helemaal in een situatie als deze. En toch hoop ik dat zij mij gelooft. Toch hoop ik dat zij hier uit komt. "No. You can't do this alone. I'm not a docter, but you schould talk to someone." Het klinkt altijd hard wanneer iemand zegt dat je met een psychiater zou moeten praten, maar ik denk dat er geen andere oplossing meer mogelijk is. Ze is ziek en als je haar de laatse tijd goed bekeken hebt, dan zou ik er van af leiden dat zij een depressie heeft. Het is verschrikkelijk moeiliijk en waarschijnlijk iets wat zij zal ontkennen. Maar ik wil haar niet verliezen. Niet nu.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I can't talk to someone, because nobody will ever fully understand me" zei ze. "Even if you studied for it, nobody will know how this feels." Zei ze en veegde haar tranen weg. Hij had het recht al helmaal niet om haar naar een psychiater te sturen aangezien hij ook niet helemaal happy is. Ze ziet heus wel dat hij ook een depressie aan het starten is of er al mee kampt. Ze vond had ze snel moest gaan trainen mentaal en fysiek. Ze was zwak, haar vader had gelijk. Ze gaf te snel op. "I have to go shower now" zei ze. "Btw I'm not the only one who should talk to someone." Zei ze toen ze weg reed doelend op hem die ook niet happy is. Als het echt zo is en als hij slim is weet hij wat ze bedoeld. Haar haar moest echt gewassen worden, het zat nog onder de bloed net als de rest van haar lichaam.

Account verwijderd

schreef:
De meest gemene woorden borrelen in mij op. "Well I won't be there, at your funeral, if you end up killing yourself!" Ik heb direct spijt van de woorden die uit mijn mond kwamen rollen alsof het niets was. Het voelde aan als een ander persoon die de controle over mijn lichaam kreeg en dit zei in plaats van ik. Maar ik was het wel zelf geweest. Het schuldgevoel overdonderd mij, maar voor ik de kans krijg om verder nog te reageren is ze al verdwenen. Haar laatste woorden galmen na in mijn hoofd. Misschien heeft ze gelijk en zou ik moeten gaan praten, misschien is dat het geen wat haar ook in de goede richting zou sturen als ik dat zou doen. Nee er is niemand in de wereld die ons volledig zal begrijpen. Niemand die volledig zal begrijpen waar wij doorheen zijn gegaan en wat we voelen, maar soms is het geen wat je nodig hebt een luisterend oor van buiten af die net het geen ziet wat jijzelf niet meer kan zien. Het is een hele grote drempel waar je overheen moet stappen, iets wat ik zelf ook niet zomaar kan, maar iets wat ik zal overwinnen. Ik sla mijn ogen neer en blijf nog een tijdje in de gang zitten tot Minho mij uiteindelijk vindt en mij dwingt mee te komen naar de eetzaal.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia vond dat hij dat laatste al helemaal niet mocht zeggen. Eerst zegt hij dat ze met iemand moet gaan praten, met andere woorden een psychiater, en dan zegt zij dat hij misschien het zelfde moet doen om hem te helpen en dan dit? Ze gaat echt zichzelf niet ombrengen, niet nu. Ze zitten midden in een strijd en ze zal vechten tot het einde. Hij is de gene die dood wilde, dat heeft hij zelf gezegd toen hij in dat ziekenhuis bed lag. Hij zag geen hoop meer en wilde dit niet meer, dus wie is nou de gene die dood wilt? Als ze in haar badkamertje is die in haar kamer is kleed ze zich uit en koppelt ze zichzelf af van het infuus. Daarna probeert ze op te staan op een been en hinkelt ze naar de douche die ze aan zet. Ze liet de warmen stalen over zich heen lopen. Ze kon dit nu echt niet gebruiken om in een rolstoel te zitten. Dat is niet handig aangezien ze nu weer zelf leider is. Haar vader heeft ze namelijk niet meer om die taken te vervullen.

Account verwijderd

schreef:
Er zijn al twee weken voorbij en nog steeds zijn er geen plannen gemaakt om tegen WICKED te vechten. Drie dagen nadat WICKED was gekomen om ons te halen en the right arm aan te vallen waren zij verdwenen. Het was bijzonder, dat het gebouw zo'n kracht kende. Het heeft ons zeker geholpen en zij hebben ons nog steeds niet kunnen vinden. Toch betwijfel ik het of wij hier nog wel echt veilig zijn. Hoewel de meeste spionnen wel gepakt zijn en of vermoord zijn of ergens ver weg gedropt zijn, vertrouw ik een heleboel mensen niet. Het zal mij niets verbazen als er nog veel spionnen onder deze mensen zijn, maar om zomaar een vingertje te wijzen is ook niet slim.
Ik heb mijzelf deze weken terughoudend gedragen. Mijn kamer was de plek waar ik mij eigenlijk altijd bevond, of het dak. Hoewel Minho of een van de andere jongens contact met mij zochten sloeg ik dit eigenlijk elke keer af. Ik weet niet waarom, het voelt allemaal gewoon zo nutteloos aan. Als er geen plannen worden gemaakt, wat doen wij hier dan nog?

Mijn ogen glijden over de horizon heen. De wind speelt woest met mijn haar. Ik heb al een heleboel zonsondergangen bekeken vanaf het dak. Het is heerlijk om hier te zitten en de natuur zijn gang te laten gaan. Het is vreemd hoe de stad er momenteel uit ziet. Alle gebouwen zijn verwoest, ramen zijn ingegooid en soms zijn er vreemde kreten uit het niets te horen. De natuur neemt zijn gebied langzaam terug. Dat zie je aan de wortels die zich door het asfalt proberen te drukken, de klimopplanten die zich over de gebouwen buigen en de planten die overal beginnen te groeien. Op de een of andere manier doet dit beeld mij aan een verschrikkelijke gebeurtenis denken. Alsof ik ooit een plaatje van dit beeld heb gezien. Een verlaten stad door een ramp. Dan weet ik het weer. Het stond in de geschiedenis boeken. De atoombommen op Japan. Dit hier in het nu is ook geschiedenis. Ik heb geen idee hoe lang dit alles zich al afspeelt, maar ik weet wel dat dit een gebeurtenis is die er voor heeft gezorgd dat de hele wereld op zijn kop staat. Hoe zal dit aflopen? Zal er ooit de mogelijkheid weer zijn om een leven op te bouwen? De wereld is verwoest en ziet er niet meer uit. Ik heb er mijn twijfels bij.

Vreemde puntjes doorbreken de laatste beetje zonnestralen. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar de verte, waar steeds groter worden de dingen mijn kant op komen. Wanneer ik mijn adem in houd en mijn oren spits hoor ik een brommend geluid. Direct spring ik op en knijp mijn ogen samen. "WICKED," fluister ik. Op dat zelfde moment sprint ik naar de deur en ren het trappenhuis af. Ik weet niet waar zij zich allemaal bevinden, maar ik weet wel waar een intercom staat zodat ik het hele gebouw kan toespreken. Zo snel als ik kan ren ik naar de ruimte toe. Er staan twee mannen, die mij niet begrijpend aankijken. "WICKED! Ze komen er aan! We moeten iedereen waarschuwen!" Het laatste wat ik voel is een vreselijke pijn die door mijn hoofd schieten. "Verraders," fluister ik.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Het is twee weken geleden sinds de dood en verraad van haar vader. Ze heeft het nog steeds niet echt met iemand over gehad naast Newt. Al heeft ze over die dingen ook niet meer met hem gesproken. Ze zat nog steeds in de rolstoel, al ging het wel stukken beter. Het zal wel weer wennen zijn om te lopen. Ze schrikt als ze opeens een stem door de luidspreker hoort. Het was Newt. Ze snelde naar de noodknop met haar rolstoel en drukte op de knop. Een alarm ging af en iedereen werd weer verzocht om zich naar de schuilkelder te gaan. Alweer. Ze ging tegen de stroming van de mensen in, op zoek naar Newt. Ze wilde zeker weten dat hij veilig is. Als het goed is kunnen ze toch niet gezien worden. Ze hadden nodig een plan nodig. "Newt!? Newt where are you!" Riep ze terwijl ze bleef rijden.

Account verwijderd

schreef:
Zodra ik mijn ogen open zie ik vele lichten haastig voorbij razen. Enkele seconden besef ik niet wat het is, maar dan herken ik het patroon op het plafond. Zodra ik mijn hoofd ook maar een klein beetje omhoog wil brengen word ik naar beneden gedrukt. Ik herken de hand van een van de jongens die bij het apparatuur stond. Ze voeren mij met zich mee, maar waar heen? Een aantal deuren klappen open en uiteindelijk merk ik dat wij buiten staan. Buiten. Buiten! De paniek slaat toe terwijl ik mij probeer te verzetten. Met mijn hele lichaam kom ik in beweging, maar de jongens zijn veel te sterk en houden mij in een pijnlijke greep. "Newt!" Een al te bekende stem klinkt vlak achter mij. "Minho?" Opnieuw probeer ik mijn hoofd omhoog te brengen, maar weer wordt ik naar achteren gedrukt. Ik lijk wel op een brancard te liggen. Blijkbaar is Minho wel erg dichtbij gekomen, want een van de jongens is gedwongen los te laten en beweegt zich naar achteren toe. Ik hoor vele klappen, gekreun en andere geluiden, maar ik heb geen idee wat zich daar verder afspeelt. Een tweede jongen wordt er bij geroepen, slechts twee jongens dragen mij nu nog. Ook ik probeer mij nu te verzetten en na een aantal worstelingen en trappen kan ik mijn benen bevrijden. Ik werk mijn benen en heupen omhoog en weet mijzelf uiteindelijk te bevrijden. Direct kom ik in actie en geef een paar rake klappen. Minho en ik worden steeds dichter naar elkaar toe gedreven, maar wij blijven door vechten tegen de jongens. Al snel blijkt dat zij veel sterker zijn dan ons. Uiteindelijk weten zij ons zelfs te overmeesteren en binden ze ons aan elkaar vast. Op dat zelfde moment dringt een vreselijke geur zich diep in mijn neus. "Ratteman," fluister ik terwijl ik Minho een tik geef met mijn elleboog. Ik had gelijk. Binnen enkele seconden loopt hij de hoek van het gebouw om en staat recht tegen over ons. "Slim bedacht, zo'n gebouw die je niet kan zien. Dom dat jullie gebleven zijn, met zoveel spionnen in het gebouw had het nooit goed af kunnen lopen," zegt de man en begint te lachen. Hij wenkt een aantal mannen en onder begeleiding van een stuk of acht man moeten wij meekomen. Zodra wij de hoek om zijn zien wij een busje staan, die omhuld is met tralies.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia zag dat de achteruitgang open was en reed naar buiten. Ze moest Newt en Mihno vinden, hoe konden ze zo dom zijn om naar buiten te gaan? Ze had haar pijl en boog op haar schoot. Ze begon om het gebouw heen te rijden. "Newt? Mihno?" riep ze. Toen ze om de hoek ging zag ze dat ze meegenomen werden. "Newt!" riep ze. Todat ze een hand op haar mond voelde en dat ze stevig werd vast gepakt. Ze probeerde naar haar pijl en boog te grijpen maar die was op de grond gevallen. Het was ratman. "Your father couldn't do it, but now you're going with us. When we're done with you, you won't even know your friends anymore. You will me on our side again" fluisterde hij vals in haar oor. Ze werd op getild en probeerde los te komen maar dat ging een beetje lastig aangezien hij haar opgetild had vanuit haar rolstoel in de 'bruidspaar' houding. Ze keek naar Newt, ze kwamen waarschijnlijk alle 3 in het zelfde busje.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel Minho al zijn energie in de strijd gooit en zich los probeert te wurmen, heb ik het al opgegeven. Ze zijn te sterk en met te veel man, we redden dit nooit. Boven ons hoor ik minstens twee helikopters, buiten staat minstens honderd man en verder zullen er vast nog wel wat schutters verstopt zitten. Nee, ik geloof niet dat wij nog veel kans maken. Het gebouw is zichtbaar gemaakt, maar we kunnen niet meer zien of er nog andere mensen uitgehaald worden, want zodra zij Malia in het busje deden werd er gas gegeven. Onze handen zijn geboeid met een vreemd soort spul, er zijn minstens vier geweren op ons gericht en dan heb je Rattenman nog die ons met een vieze glimlach aan zit te kijken. Af en toe rijden we door een hobbel of over een bobbel waardoor we heen en weer worden geschud. Zelfs dan weet hij in een perfecte positie te blijven zitten om ons uit te kunnen lachen. "Hadden jullie daadwerkelijk gedacht dat wij jullie niet meer zouden vinden? Wij hebben overal mensen zitten. Overal," zegt hij. Ik wend mijn ogen af en laat mijn gedachten varen. Mijn gedachten gaan uit naar Brenda die wij waarschijnlijk weer snel zullen zien. Sneller dan ik had verwacht. Het busje stopt namelijk op een open terrein waar Brenda staat met een bezinekan. Glimlachend komt zij op het busje afgelopen wanneer hij volledig tot stilstand is gekomen en zij giet de tank vol. Daarna stapt zij in met een opgewekte glimlach. "Hallo vrienden." Zuchtend kijk ik de andere kant uit en schud met mijn hoofd. Al gauw voel ik haar koude handen op de mijne en dwingt zij mij aan te kijken. "Ik vind het werkelijk verschrikkelijk voor je, dat dit allemaal op deze manier moet. Ik wil echt het beste voor je, Newt. Echt waar." Hoewel ik weet dat dit allemaal nep is, voel ik mij er toch speciaal bij. Ik weet niet hoe het kan en wat het is, maar zij doet iets met mij terwijl ik het helemaal niet wil. Mijn ogen glijden naar Malia. Ik weet dat zij zich nu verschrikkelijk voelt en zij zal nu vast van alles speculeren. Ons contact was de laatste tijd ook niet al te best, ik weet niet of wij überhaupt nog wel vrienden zijn. Wat zou het mij ook eigenlijk uitmaken?

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld