Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Had een tijdje naar de man kunnen kijken. Had daar maar in stilte gezeten, neus in zijn boek. Had me afgevraagd wat hij aan het lezen was geweest. Had het niet heel erg goed kunnen zien! In de tijd dat we hadden moeten wachten hadden we wat kunnen eten. Iets wat we best in rust hadden gedaan. Iedereen was rustig geweest en had zich volgens mij afgevraagd wat er precies aan de hand was geweest. Waren heel veel theorieën voorbij gekomen. Had niet echt kunnen denken aan wat de man precies wilde. Gewoon meer aan het idee dat ik hier gewoon weg had gewild. Hadden geen kant op gekund en had me niet heel erg goed geleken om in paniek te raken, omdat het niet heel erg veel zou werken? Nu was de man bezig met praten, wat alles niet heel erg veel beter maakte. Snapte helemaal niets van wat hij precies wilde vertellen. Waren ook heel erg veel dingen die hij te vertellen had? Was van WICKED en had daar dingen over te zeggen. Hele rare dingen? Waren dus nog steeds bij WICKED of nou in ieder geval weer. Had ik ook wel kunnen verwachten aan de dingen die op ons lichaam stonden. Vond echter dat Nefeli en Blaise daar echt iets mee te maken hadden! Man had het nu ineens over Variabelen en andere Trials. Het was echt heel erg veel? Snapte niet echt heel erg goed waar hij precies naar toe wilde? Had het ineens over dingen die echt waren maar toch niet echt. Of waarvan je dacht dat het echt was, maar niet zo was. Ik vond het allemaal heel erg glazig allemaal! Ze konden ons dingen laten denken en laten doen! Dat was toch heel erg eng! Hadden de macht over ons? Konden ons gewoon controleren? Kroop wat dichter tegen Newt aan. Als ze ons alles konden laten voelen en denken, misschien hadden ze er ook wel voor gezorgd dat wij op deze manier bij elkaar waren. Al kon ik dat niet echt geloven. Toch was het wel meteen zo dat ik Newt had gemogen! Had ook meteen aardig tegen mij gedaan. Was gewoon meteen iets tussen ons geweest, goede vriendschap. Wilde niet dat iemand anders dat had gemaakt?! Vond dat het niet zo was. Was gek op hem en zou ik ook zijn zonder deze stomme mensen! "Gally." Zei ik zachtjes. Was hier ook een deel van geweest. Man had het over Chuck, maar was ook iets met Gally geweest. Hadden in zijn hoofd gezeten en iemand neer laten schieten! Was echt heel erg! De kamer was echt heel erg stil, alsof iedereen leek na te denken over wat er precies was gezegd. Man was zelf ook stil, stond voor zijn wand naar ons te kijken. Voelde me er ongemakkelijk bij! Bij dit alles! Wilde niet dat mijn gevoelens voor Newt nep waren. Liet mijn hoofd voorzichtig op zijn schouder zakken, mocht niet nep zijn! Kon gewoon niet? "De zon heeft veel delen van de aarde verwoest. Daarnaast heeft een vreselijke ziekte, een als geen andere, er voor gezorgd dat er heel wat bewoners niet meer leven." Klonk echt vreselijk! Echt heel erg. "De ziekte noemen we de Flare. Overheden van alle landen hebben hun krachten samengebonden om dit tegen te gaan. Samen hebben ze WICKED opgericht." WICKED! Zij waren WICKED. Het was opgericht door alle landen? Dat was toch iets heel erg vreemds, landen moesten kinderen niet in een shucking doolhof zetten! Moest niemand willen! "Deze groep is opgericht om de nieuwe problemen van deze wereld tegen te gaan. En jullie zijn een groot deel hiervan." Wilde hier helemaal geen deel van zijn! "En jullie hebben alle reden om mee te nemen, want het is misschien vreselijk om te zeggen, maar jullie allemaal geïnfecteerd met het virus." Wat?! Hadden toen we uit het doolhof waren gekomen, een filmpje gezien van mensen die er vreselijk uit hadden gezien! Hadden wij dat ook? Zouden wij er ook zo uitkomen?!

Blaise.
Nefeli had gelijk! Dit was nog steeds WICKED. We waren gewoon nog steeds bij WICKED en we waren er nooit weg geweest. Dat was in ieder geval wat ik van alles mee had gekregen. De man had net gezegd wat alles wat we net in de andere kamer hadden gezien, allemaal nep was geweest. Er waren geen dode mensen geweest, dat was allemaal in ons hoofd geweest. De man had er over gehad dat WICKED ons dingen kon laten denken en kon laten doen. Hij had het zelfs over Chuck! Iets wat ik echt vreselijk vond en ik merkte ook gewoon aan Nefeli dat ze het niet fijn vond. Daarom was ik even zachtjes over haar armen heen gegaan met mijn handen. Iets wat ik nu nog steeds voorzichtig deed. Ik wist niet of ze het vervelend vond of niet, maar anders moest ze mijn handen gewoon even vastpakken om me te stoppen. Voor mezelf was het op het moment gewoon wel even fijn om iets te doen te hebben, zachtjes met mijn handen over haar arm te strelen. Er gingen namelijk echt heel erg veel dingen door mijn hoofd heen! Het klopte gewoon niet. Ze hadden ons ergens opgesloten, vervolgens hadden ze gedaan alsof we waren gered, terwijl we nog steeds gewoon op een vreselijke plaats zaten! Dit waren mensen die er voor hadden gezorgd dat Chuck er niet meer was! Hadden ze Gally dan zo bestuurd dat hij iemand neer had willen schieten? Of hadden ze Chuck voor Nefeli laten springen? Als ze Nefeli dood hadden willen hebben, dan had ze dat wel voor elkaar gekregen. Dus misschien hadden ze dat niet gewild. Gelukkig! Ik kon het niet voorstellen dat ik haar nu niet in mijn armen had. Dit was iets vreselijks en ik had haar nu echt wel nodig? Zij mij waarschijnlijk ook! Er kwam zoveel informatie binnen. Vreselijke dingen! Ik was bang dat ik de helft niet eens mee kreeg, mijn hoofd draaide namelijk echt overuren! Vooral door de woorden, die er ook voor zorgden dat er heel erg veel meer geroezemoes ontstond. We hadden allemaal de Flare. Volgens mij was dat de ziekte die de mensen hadden gehad op het filmpje dat we hadden gezien! Die mensen waren echt vreselijk aan toe geweest. Niet eens meer menselijk! Zou dat ook met ons gebeuren?! Dat mocht echt niet! "Nou, nou. Jullie hoeven je geen zorgen te maken. Het duurt een tijdje voordat de Flare opkomt en er symptomen kunnen worden gezien. Maar aan het einde van deze Trials is het medicijn jullie beloning. Dan zien jullie helemaal niets van de verzwakkende effecten die de ziekte met zicht meebrengt." Mijn hoofd leek echt bijna te ontploffen van al deze informatie! We waren ziek! Maar er was een medicijn. We hadden het wel, maar alles zou weg gaan. "Kan dat?" vroeg ik zachtjes aan Nefeli. Zij had hier iets meer verstand van dan ik. Er waren vast medicijnen die alles genazen, maar in dit geval leek het me echt heel erg vreemd. Ergens was het een domme vraag, want zij wist waarschijnlijk ook helemaal niets over deze ziekte! "Niet veel mensen kunnen zich het medicijn veroorloven." Ik vroeg me echt of er al iets bij ons te zien was. Gewoon iets. Nefeli had niet echt gezegd dat er iets anders aan me was geweest en in mijn ogen had ze er ook niet anders gezien. Het duurde een tijdje, maar dat soort dingen duurde volgens mij bij iedereen een verschillende tijd? "Maar het is nu genoeg met deze geschiedenisles en tijdverspilling." Ging de man verder. Waarom moest hij zoveel praten! Hij moest toch ook snappen dat we dit allemaal een beetje moesten laten bezinken! Hij kwam echter met het een na het ander en ik vond het echt heel erg? Ik snapte echt niet wat ik hier aan moest doen! We waren ziek en moesten er op de een of andere manier voor zorgen dat we een medicijn kregen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS naar de volgende dag (:
~
Nefeli.
Door alle informatie die we de vorige dag hadden gekregen, had ik nauwelijks kunnen slapen. Tijdens de hele monoloog van de man had ik geprobeerd alles in me op te nemen, maar het op het moment dat hij had gezegd dat ze elke situatie hadden gemanipuleerd, had ik mijn hoofd er niet meer bij kunnen houden. Hij had gezegd dat zelfs de dood van Chuck was gebruikt om onze reacties te peilen. Ze hadden hem dus al lang van te voren dood willen hebben, alleen maar om onze hersenen te bestuderen. Ik kon echter niet geloven dat alles gemanipuleerd was. Dat Chuck een bandje voor me had gemaakt omdat WICKED dat had gewild, dat ik Cleo aan had gevallen omdat WICKED dat van me had gevraagd. Ik wilde ook niet geloven dat de vriendschap tussen mij en Blaise niet echt was. Het enige wat nu zeker was, was dat we nog lang niet klaar waren. We waren ziek en blijkbaar waren wij de enigen die er voor konden zorgen dat er een medicijn zou komen. Eentje die wij ook zouden mogen gebruiken, mochten we de opdracht die man ons had gegeven, voltooien. Hij had het de Scorch Trials genoemd. Fase twee. Hij had ons de opdracht gegeven om in de ochtend, wat het nu was, naar dezelfde ruimte te gaan. Daar zou iets op ons wachten waar we doorheen zouden kunnen, en dan zouden we onze weg naar buiten moeten vinden. We moesten in noordelijke richting lopen en als we binnen twee weken in de Safe Haven zouden zijn, dan zouden we het medicijn krijgen. We hadden vrijwel geen keuze gehad, want de man had gezegd dat als we niet mee zouden doen aan de Sorch Trials, ze ons zouden executeren. Iets wat geen van ons had gewild en daarom stonden we nu ook allemaal in dezelfde ruimte als gister. Er hadden allerlei rugzakken gelegen en ook allerlei andere voorraden, zoals water en eten. Ik had zelfs een kleine koffer met EHBO spullen kunnen vinden. We waren hier al om iets voor zessen geweest en we stonden nu allemaal in stilte te wachten tot de flattrans, want zo had de man het genoemd, zou verschijnen. Ik had Blaise zijn hand vast en ik was niet van plan om hem los te laten. ‘Het is zes uur!’ riep iemand. Op dat moment leek de muur voor ons te veranderen. Een groot deel van de muur veranderde in een glimmende, zilveren oppervlakte. Dat zou dan haast de flattrans moeten zijn. ‘Kom op, we gaan!’ riep Minho. ‘Hebben maar vijf minuten. Ik ga eerst, Newt gaat als laatste.’ Hij liep op de flattrans af en bleef een paar seconden staan, voordat hij er doorheen ging. Newt leidde de rest van ons er doorheen. We konden niet samen door de flattrans, dus Blaise ging voor mij. Op het moment dat ik er doorheen ging, voelde ik een koude rilling over mijn hele lichaam. Alsof het ijskoud zou zijn op de plek waar we terecht zouden komen! Ik kwam terecht in absolute duisternis, waardoor de paniek meteen toesloeg. Ik zag niets meer! Was ik weer blind geworden?! Ik had helemaal geen last meer gehad van de hoofdpijn, dus ik had gedacht dat het niet meer zou gebeuren! ‘Blaise?!’ vroeg ik wanhopig en ik stak mijn armen voor me uit. ‘Blaise, ik zie niks meer!’ Ik voelde dat er iemand tegen mijn rug aan liep, waardoor ik zelf ook naar voren werd geduwd. ‘Niemand kan iets zien. Is shucking donker hier!’ hoorde ik Minho zeggen. ‘En bedankt voor het verpesten van de telling. Is Newt er al?!’ Ik zuchtte van opluchting. Niemand zag blijkbaar iets, wat betekende dat er niks met me aan de hand was! Al wilde ik nog steeds weten waar Blaise was! ‘Ben hier!’ riep Newt, wat betekende dat nu iedereen er was. Tenminste, Newt zou de laatste zijn die er doorheen zou gaan en hij was nu hier! ‘Beginnen overnieuw met tellen!’ riep Minho, waarna er rustig werd geteld totdat hij zeker wist dat iedereen er was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
We hadden echt helemaal geen tijd om dit allemaal te verwerken? Al vonden WICKED dat volgens mij wel. We hadden hier nog één nacht gekregen. Een nacht waar volgens mij niemand goed in had kunnen slapen. Er waren zoveel dingen naar ons hoofd geslingerd, dat iedereen er mee bezig was geweest! Nefeli en ik hadden er nog wel zachtjes over gepraat, maar het was gewoon allemaal te vreemd voor woorden. We hadden allemaal een ziekte en we moesten de proeven doorstaan om het medicijn te krijgen. Het leek me dat ze dat nu al hadden, zo had het in ieder geval geklonken. Dan konden ze het ons nu toch meteen geven? Maar nee ze hadden ons af willen persen. Zo leek het in ieder geval wel. Ze wilden dat we een heel eind zouden gaan lopen. Iets wat ik echt een hele vreemde opdracht had gevonden. Ik had eigenlijk ook gewoon willen weigeren? Maar als we dat hadden gedaan, dan hadden ze er meteen voor gezorgd dat we niet meer hadden geleefd. Wie hier achterbleef, werd vermoord, zo simpel was het. Dus het was of hier dood gaan, of kijken wat er allemaal gebeurde. Een heel eind lopen en uiteindelijk een medicijn krijgen. Het klonk heel erg simpel, maar de eerste Trial was ook niet makkelijk geweest, dus het leek met niet dat het nu ineens iets zou zijn waar we makkelijk door heen kwamen. Ik was bang dat het heel erg moeilijk zou gaan worden? Toch waren er ook echt andere dingen waar ik over na had gedacht en ik kon haast niet begrijpen dat alles ongeveer nep was geweest. Volgens die gast was in ieder geval alles nep of gestaged. Iets wat Nefeli ook vreemd had gevonden, we hadden wel even de tijd gehad om er over te praten. Volgens mij waren we niet de enigen geweest die dat hadden gevonden, want ik Newt en Cleo toch ook wel een hele tijd bij elkaar zien zitten. Nu alles nep kon zijn, kon dat hier toch net zo goed zo zijn? Iets wat misschien vreemd was om te denken, maar het kon best! Misschien was dit precies wat ze hadden gewild! Dat iedereen overal aan twijfelde?! Ik twijfelde wel aan deze Trial? Toch was het nu tijd om weg te gaan. Ik ging voor Nefeli door de flattrans, als ze man het had genoemd. Ergens was dat woord me wel bekend voorgekomen, wat volgens mij best raar was geweest, omdat iedereen er raar op had gereageerd. Daarom had ik mijn mond ook maar even dicht gehouden? Misschien waren die gedachten namelijk ook wel niet helemaal goed. Ik wist het allemaal niet meer? We waren allemaal een beetje in de war. Toen ik er door liep, kwam ik uit in een donkere ruimte. Was echt helemaal niets te zien! Niet een klein beetje licht. Nefeli kwam echter me aan en ze schoot toch een beetje in paniek. Ze had dit natuurlijk eerder gehad. Al was de ruimte dan niet donker geweest, maar ze was blind geweest. Ze had helemaal niets kunnen zien! Dus natuurlijk raakte ze even in paniek! Iets waar Minho zijn mond ook wel even dicht over had kunnen houden. Of het op een andere manier had kunnen zeggen! Hij snapte toch ook wel dat dit niet fijn voor haar was. Ik draaide me om, omdat we toch nog aan het tellen waren en taste een beetje naar de handen van Nefeli. "Het is goed. Komt goed." Fluisterde ik. Al wist ik zelf niet eens of dat wel echt zo was. Ze had in ieder geval niet iets met haar ogen. Dat wist ik wel zeker en dat was toch wel fijn! Zei netjes mijn nummer toen het nodig was. Totdat Minho uiteindelijk bij twintig was en iedereen er duidelijk was! "Is beter als iedereen elkaars hand vasthoud. Hebben geen shucking idee waar we naar toe moeten, willen niemand kwijt raken" Ik tastte wat voor me en voelde de hand van Winston en pakte die uiteindelijk maar goed vast.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was echt niet zo gek dat ik bang was geweest dat ik opeens blind was geworden door dat stomme ding! Het was me al een keer eerder gebeurd! Ik had gedacht dat het alleen maar door de Grievers zou kunnen, maar dit was WICKED! We hadden een paar uur geleden geleerd dat ze tot alles in staat waren, dat ze ons brein konden manipuleren! Dat betekende dat ze me ook blind zouden kunnen maken als ze dat zouden willen. Gelukkig kon niemand iets zien en was ik niet de enige. Ik had mijn reactie echter niet meer dan logisch gevonden. Blaise was er ook en het was fijn om zijn handen in de mijne te voelen, wetend dat hij er was en dat hij ook niet zomaar weg zou gaan. Minho had misschien een beetje bot gedaan over het feit dat ik de telling had verpest, maar ik snapte het wel. Het was belangrijk om te weten dat we er allemaal waren en door mijn geschreeuw, was haar waarschijnlijk de tel kwijt geraakt. Niet dat er nog veel mensen waren om te tellen, jammer genoeg. Daarom wachtte ik maar een stilte tot Minho klaar was met tellen, zodat hij niet meer zou kunnen zeuren. Uiteindelijk was de telling gelukt en kwam met Minho met het idee om elkaars handen vast te houden. Daarom reikte ik naar achteren en had ik al snel de hand van iemand vast. Volgens mij van Newt, maar het kon ook best een ander zijn. Ik wist niet eens meer wie er achter mij aan was gekomen. We begonnen allemaal te lopen en ik probeerde een beetje in het tempo te lopen, zodat ik niet tegen Blaise aan zou lopen. Ik had geen idee wat er nu zou gebeuren, maar het voelde echt vreemd. Hoe moesten we ooit de weg vinden als we niet eens konden zien waar we waren? Het leek uren te duren, maar misschien kwam dat ook wel omdat het donker was. Niemand wist precies waar we waren, welke kant we op gingen. Het enige wat ik wist, was dat we tot nu toe nog met z’n allen waren. Zo nu en dan zei iemand iets, maar over het algemeen bleef het stil. Plotseling kwam iedereen tol stilstand en hoorde ik Minho iets schreeuwen. ‘Waarom zijn we gestopt?!’ vroeg Winston. ‘Omdat ik net mijn enkel bijna brak door een shucking iets!’ riep Minho terug. Ik zuchtte. Dit had zo geen zin! We wisten niet eens waar we naar toe liepen. Misschien gingen we wel de verkeerde kant op! ‘Volgens mij is het een trap,’ zei Minho. ‘Nou, laten we dan omhoog gaan!’ zei Frypan, wat een snauw van Minho opleverde, maar uiteindelijk voelde ik iedereen weer langzaam in beweging komen. Ik hield de hand van Blaise goed vast en probeerde zo goed mogelijk te luisteren naar wat er om me heen gebeurde. Plotseling belandde ik tegen de rug van Blaise en voelde ik iemand tegen mij aan lopen. We waren weer gestopt! ‘Volgens mij heb ik het plafond geraakt,’ mompelde Minho. ‘Wacht, misschien…’ Ik wist niet precies wat er gebeurde en wat hij deed, maar opeens hoorde ik iedereen schreeuwen en een hard geluid, alsof een deur dichtviel. ‘Shuck, dat was fel… En heet,’ zei Minho. Wat was fel?! Licht? Ik had helemaal geen licht gezien! ‘Blaise,’ zei ik zachtjes. ‘Zagen jullie iets van licht?’ Als zij iets hadden gezien en ik niet, dan was ik dus toch blind! Dan zag ik echt niks meer! Dan was het enkel toeval geweest dat de rest ook niks had gezien, of het was juist precies geweest zoals WICKED het had gewild! ‘Wacht, proberen het opnieuw, zodat we er aan kunnen wennen.’ Wat probeerden we opnieuw!?! Wist niet eens wat er aan de hand was! Minho riep dat iedereen zijn ogen dicht moest doen, wat ik maar gewoon deed. Toen hij riep dat het veilig was, was ik nog steeds gehuld in de duisternis. Anderen blijkbaar niet. ‘Blaise, ik zie écht niks!’ Niet weer! Niet nu! Dit kon ik er nu echt niet bij hebben!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
De tunnel, want volgens mij was het dat, was een behoorlijk eind. Was het de bedoeling dat we hier de hele tijd door zouden lopen? Niemand wist waar hier het Noorden was? Niet dat ik het normaal gesproken wel wist waar dat was. Volgens mij had je daar de zon voor nodig, maar ik durfde zo eigenlijk niet te zeggen of ik ooit de zon had gezien. In de Glade was er geen zon geweest. En ik kon me zo niet herinneren dat ik ooit eerder de zon in het echt had gezien. Het kon ook zijn dat het door WICKED kwam. Ze waren bezig met het bepalen van onze gedachten en ik wist niet hoe ver ze daar in gingen. Ik vond het echt een raar idee dat ze in ons hoofd zaten. Al was het ergens wel weer logisch. In ieder geval als het ging om Nefeli die de Grievers uit had kunnen schakelen. Dat was iets met haar ogen geweest, maar dat hadden ze dus op zo’n manier gemanipuleerd, dat de Grievers neer waren gevallen op het moment dat zij ze aan had gekeken. Zelfs dit kon allemaal een manipulatie van onze hersenen zijn! Voor hetzelfde geld was het hier niet eens donker! Liepen we ergens waar het licht was, maar lieten ze ons allemaal denken dat het donker was. Ik werd gek van al die gedachten want ik wist echt niet meer wat echt was en wat niet. Alles kon nep zijn! Letterlijk alles! Toch leek aan mijn gedachten een eind te komen toen er ineens weer wat chaos omdat Minho een trap had gevonden. Niet heel erg veel later scheen er het meest felle licht wat ik ooit had gezien. Het had gewoon echt heel erg veel pijn gedaan aan mijn ogen. Nefeli, die nog steeds achter me stond, zei dat ze het niet had gezien. Terwijl iedereen het had gezien! Het kon echt niet komen omdat ze te ver naar achteren stond. Iedereen had het volgens mij wel gezien. Er kwam achter ons namelijk ook nog wel wat gemompel. Ik draaide me om, ondanks dat het nu weer donker was. Iedereen had elkaar los gelaten. Winston had mij in ieder geval los gelaten. Ik deed mijn ogen dicht, omdat Minho dat zei. Toen ik eenmaal mijn ogen weer open deed, zag ik echt heel wat licht, waardoor ik het gezicht van Nefeli ook meteen voor met zag. Het was vreemd om te zien dat zij niet zag. Net zoals de vorige keer, was er eigenlijk helemaal niets te zien aan haar ogen. Die keken gewoon in mijn richting. Ik stapte naar haar toe, zodat ik mijn armen voorzichtig om haar heen kon slaan. "Het komt goed." Zei ik zachtjes. Ik wist dat dit eng was. Heel erg eng! Maar we zouden nu wel verder moeten. "Alles goed?!" hoorde ik Newt achter ons vragen. "Nefeli is haar zicht weer kwijt." Zei ik zachtjes. Ik vond het heel erg vervelend! Ik snapte hoe eng dat wel niet voor haar was, helemaal omdat we de komende dagen echt alleen maar zouden moeten lopen. "Iedereen moet zichzelf bedekken als we naar buiten gaan. Zon is echt shucking heet." Hoorde ik Minho van voor ons roepen. "Minho!" riep Newt al, voordat ik iets kon zeggen. "Wat?!" Werd er weer terug geroepen. "Nefeli ziet niets meer!" Riep ik maar terug. "Shuck!" Dit was echt een chaos. "Kan je nog lopen Nefeli?!" Ik keek even naar Nefeli. Ze zou een trap op moeten lopen en ik wist hoe het de vorige keer was. Het was gewoon heel erg rot geweest, omdat ze niet had kunnen zien waar ze had geloven. Daardoor had ze echt voorzichtig moeten doen. "Ik til je." Zei ik tegen haar. "Het lijkt me het beste als je op me rug gaat, dan kan ik mijn armen nog gebruiken als het nodig is." Voor nu leek me het de beste oplossing? Tenzij ze gewoon wilde lopen, want ik zou niet tegen haar zin in gaan?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was al chaos geweest toen ik nog wel had kunnen zien, of toen ik had gedacht dat ik kon zien, maar nu was het nog zoveel erger. Ik had het gevoel dat ik al twee dagen volledig omringd was door chaos en ik kon er niets aan doen. Alle informatie die we hadden gekregen deed me twijfelen aan elk ding wat ik deed, aan elke gedachte die ik ooit had gehad. Alsof alles vanuit WICKED was gekomen en niet vanuit mijzelf. Al was het nu wel vrij duidelijk wat WICKED kon! Dat was het al geweest toen we de dode lichamen hadden gezien, die blijkbaar niet eens echt waren geweest! Als ze al dode lichamen konden namaken, of ons konden laten zien, wat zouden ze dan wel niet kunnen met echte mensen?! Misschien was de helft van deze groep niet eens echt! Er was echt niks meer wat zeker was en ik voelde me er echt vreselijk door. Ik hield er niet van! Dat onrustige, stresserige gevoel dat ik al twee dagen had, werd nu alleen maar erger! Dit was de perfecte plek geweest voor WICKED om mijn zicht af te pakken, omdat ik het niet eens door had gehad! Geen van ons had iets gezien en daardoor had ik er niet aan getwijfeld, maar nu had de rest duidelijk wel iets gezien en ik niet! Dat betekende dat ik echt blind was! Dat terwijl we bezig moesten met het tweede deel van de trials, wat het dan ook precies was! We wisten alleen dat we door de Scorch zouden moeten en dat we binnen twee weken bij de Safe Haven zouden moeten komen, als we het medicijn wilden hebben. Natuurlijk wilden we dat! We wilden allemaal beter worden, maar dat betekende wel dat we er moesten komen. Iets wat niet ging als ik blind was! Met al het geschreeuw om me heen, probeerde ik me het meest te focussen op de stem van Blaise. ‘Ik weet niet of ik kan lopen. Ik denk dat ik de groep dan heel erg afrem.’ De vorige keer was lopen ook niet heel erg goed gegaan! Ik had niet geweten waar ik was en hoe ik het beste ergens anders had moeten komen! Nu wist ik wel waar ik was, maar ik had geen idee hoe ik verder zou komen als ik buiten zou zijn! ‘Doe wel voorzichtig, Blaise. Je kan me niet de hele tijd dragen.’ Dat ging echt niet! Ik wist dat hij sterk was, maar niet sterk genoeg om uren met me rond te lopen. ‘Kunnen afwisselen,’ hoorde ik Newt zeggen, die hier blijkbaar ook nog ergens was! Ik wachtte totdat Blaise voor me stond en sloeg mijn armen alvast rond zijn hals. Hij moest me hier echt mee helpen! Gelukkig zat ik uiteindelijk op zijn rug! ‘Iedereen klaar!?’ riep Minho en er kwam wat geschreeuw van de Gladers. Ik zuchtte en liet mijn hoofd rusten op de schouder van Blaise. Ik wist niet eens wat er zou gebeuren, waar we zouden belanden. Het enige wat ik merkte, was hoe hoger we op de trap kwamen, hoe warmer het werd. Niet een beetje warm, maat letterlijk bloedheet! ‘Shuck, het is een soort woestijn!’ riep Winston. Ik gokte dat hij daarmee bedoelde dat we in een soort grote zandbak stonden, die echt veel te warm was! Nu al! Het liefst wilde ik al mijn kleding uittrekken, maar ik wist nu al dat de hitte van de zon me binnen tien minuten zou roosteren als ik dat zou doen! ‘Kan je tegen de rest zeggen dat ze hun huid zoveel mogelijk moeten bedekken en moeten zorgen dat ze genoeg drinken?’ vroeg ik aan Blaise. Ik had niet het idee dat iemand nu naar me zou luisteren, ook niet als ik zou schreeuwen, maar dit was wel heel belangrijk! Vooral dat laatste! Zonder hydratatie zou het echt niet goed komen, zeker niet als de zon schade zou toe richten op de huid! Dus ik hoopte dat ze dit echt serieus namen en dat ze er naar zouden luisteren! Anders zou de helft straks compleet uitgedroogd zijn!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
WICKED kon echt alles controleren. Volgens mij konden ze er bij Nefeli echt voor zorgen wanneer ze iets zag en wanneer niet. We hadden eerst gedacht dat het was gekomen door de Grievers. Daar had ze best wel veel met haar ogen moeten doen en toen had ze vanzelf hoofdpijn gekregen. Ik had haar niet meer horen praten over hoofdpijn? Gisteren had ze dat wel gehad, maar vannacht had ik er niets over gehoord. Ik was juist blij geweest dat we deze stap over hadden geslagen deze keer. Nu zorgde WICKED er gewoon voor. Ik snapte er echt helemaal niets van. Nefeli natuurlijk ook niet en voor haar was dit veel erger. Ik was niet diegene die zijn zicht kwijt was! Ik vond het heel erg vervelend dat ze nu juist niet kon zien. We gingen naar een plaats die we niet kende. In de Glade had ze tenminste nog een idee gehad van waar ze was. Wij hadden al geen idee waar ze naar toe ging en ik vond het niet heel erg fijn voor haar dat ze hier nu doorheen moest gaan. Ik kon wel proberen om er voor te zorgen dat ze veilig was. Daarom kon ik haar ook makkelijk tillen! Misschien niet een hele tijd, maar Newt had net al gezegd dat hij af wilde wisselen en er waren vast ook wel andere mensen die Nefeli wilden tillen. Ze had zoveel voor ons allemaal gedaan! Ze was gisteren zelfs iedereen nog langs gegaan om te kijken of alles goed ging! Ik nam de benen van Nefeli vast, zodat ze goed op mijn rug zat. Ze was niet zo heel erg zwaar dus ik kon wel even zo blijven lopen. Ik keek naar het licht dat uit de lucht kwam, het was echt heel erg ver en ik voelde nu ook wel hoe de warmte binnen kwam. Ik knikte, totdat ik bedacht dat Nefeli dat niet kon zien. "Jongens!" Bracht ik uit, waardoor ik toch wel wat aandacht kreeg. Er waren heel wat mensen die achterom keken. Ergens was ik daar wel blij mee, want anders was ik wel bang geweest dat mijn tatoeage zou betekenen dat mensen me niet meer vertrouwden. Al was het ook wel zo dat iedereen rare lichaam had staan! Het hoefde helemaal niets te beteken. Het betekende niet meteen dat ik een zoon van iemand van WICKED was, misschien wilde zij juist wel dat iedereen dat dacht. "Volgens Nefeli is het belangrijk om onze huid te beschermen! En genoeg te drinken!" We hadden allemaal zakjes met water bij ons, wat nu toch wel goed uit kwam. We wisten echter ook niet wanneer we die weer bij zouden kunnen vullen. Dus we moesten er ook wel een klein beetje voorzichtig mee deed. Ik zag mensen al kleding pakken die we in hadden gepakt en dat was ook wel heel erg slim. Daarvoor hadden we wel minder dingen om alles te dragen. Iedereen was over en weer aan het pakken en al snel kreeg ik een soort van jas. "Nefeli, ik heb een jas, het lijkt me handig als je het over ons heen houdt?" Ik bracht het iets naar boven, zodat ze het aan kon pakken. Nefeli was nog dichter bij de zon, dus voor haar was het dan helemaal belangrijk om goed bedekt te zijn. Daarbij kon ze het dan ook wel een beetje over mij heen houden, ik kon het niet vasthouden, omdat ik haar toch ook wel vast moest houden. Ik merkte dat Minho naar buiten begon te lopen en zo gingen we één voor één de trap op, Toen we eenmaal aan de beurt waren, deed ik dat zo voorzichtig mogelijk. "Bukken." Zei ik nog tegen Nefeli, anders zou ze echt haar hoofd stoten! Iedereen liep een beetje gebukt. Uiteindelijk lukte het om naar boven te komen. En de warmte werd echt steeds meer! Het was echt heel erg heet in de zon! Die ook echt vreselijk fel was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise zou me nooit de hele tijd kunnen dragen. Ik wist ook niet hoe lang het zou duren voordat we ergens zouden komen waar we zouden kunnen schuilen, maar we hadden twee weken om een plek te vinden. Ik wist niet of twee weken lang was of niet. Misschien was het heel erg moeilijk om te vinden en was twee weken echt te kort, maar misschien hadden ze het ook wel breed gehouden, al kon ik het me eigenlijk niet voorstellen dat WICKED ons zou matsen. Zeker niet na alles wat ze hadden gedaan! Door hen was ik blind geworden! Ik had echt gedacht dat het door de Grievers was gekomen, dat ik mijn ogen teveel had gebruikt. Iets wat dus helemaal niet zo was! Misschien hadden ze ons dat willen laten denken, maar dat dacht ik nu eigenlijk over alles! Ik had echt geen idee meer wat WICKED had gedaan en waar wij zelf voor hadden gezorgd. Al vertrouwde ik er echt op dat Blaise en ik goede vrienden waren en dat WICKED daar helemaal niks mee te maken had! Ik gaf echt om Blaise en zoiets zouden ze toch niet kunnen forceren? Dat leek me in ieder geval, maar ondertussen wisten we nu niets meer zeker! Ik in ieder geval niet! ‘Ja, goed idee,’ zei ik tegen Blaise. Ik pakte de jas en zorgde dat hij zo goed mogelijk over ons heen hing. Het was dan wel heel erg warm maar dit was echt beter! Want als we in de zon zouden lopen zonder dat we enige bescherming hadden, zouden we binnen een paar minuten verbranden en dan zou het echt nog veel erger worden! Als je verbrand was en je dronk niet veel, dan kon je huid echt kapot gaan en uiteindelijk ging je dan vanzelf dood aan de wonden! Iets wat we niet konden gebruiken! Ik probeerde iets te bukken toen Blaise dat zei, al ging het niet echt heel erg goed? Ik zat al op zijn rug en daardoor was het niet heel makkelijk om nog te bukken, maar volgens mij waren we echt uit de tunnel. Het leek in ieder geval al een stuk warmer dan dat het net was geweest! Ik hoopte echt dat iedereen goed had geluisterd naar Blaise, want anders zouden ze echt heel erg veel klachten krijgen en ik kon ze nu niet helpen! Ik zuchtte en probeerde de jas zo over mijn hoofd te hangen, dat hij goed bleef liggen en dat Blaise er ook nog een beetje baat bij had. Met mijn andere arm probeerde ik hem zo goed mogelijk vast te houden. ‘Ik begin echt een hele te krijgen aan WICKED,’ fluisterde ik. Aan het begin had ik nog enigszins begrepen waarom ze ons hadden willen analyseren, als wij echt konden zorgen voor een medicijn. Dat was voordat ik had geweten dat ze allerlei situaties hadden gemanipuleerd! Door hen was Chuck dood, net zoals Alby en vele anderen! Het was allemaal hun schuld! Daarnaast was ik nu ook nog eens blind, wat ook hun schuld moest zijn! We hadden geen Grievers gezien en ondertussen was de hoofdpijn echt weg geweest! Ik had er gister zelfs niet meer heel erg veel last van gehad! Dus het kon haast niet anders dat het WICKED hun schuld was! ‘Wat als mijn zicht deze keer niet meer terug komt?’ vroeg ik wat zachter. Daar was ik wel bang voor! WICKED had er blijkbaar de controle over. Misschien zouden ze mij alleen maar mijn zicht terug geven als ze vonden dat ik het had verdiend, maar ik kon nu helemaal niets doen! Al was dat misschien ook wel wat ze wilden? Ik had gewoon geen idee wat ze precies van me wilden en dat frustreerde me echt heel erg op dit moment! Net zoals dat ik geen idee had van wat er nu om me heen gebeurde! Alleen dat het heel erg warm was! Ik had ook nog niet echt iemand iets horen zeggen, maar ik gokte dat we dan nog bezig waren met het tellen van mensen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik droeg Nefeli het liefst zelf, dan wist ik in ieder geval dat alles goed met haar ging. Dan kon ze me in ieder geval aangeven wat er precies aan de hand was. We praatten eigenlijk vooral met elkaar, in ieder geval als het ging om de diepe dingen. Niet dat ik daar nu perse over hoefde te praten. Als ze er iets wilde zeggen, mocht dat altijd. Maar nu kon ik er in ieder geval voor zorgen dat ze wist wat er aan de hand was. Ik zou haar vertellen wat we zagen. Ik was toch wel een beetje haar horen en ik vond het belangrijk dat zij ook wist wat er om haar heen gebeurde. Toen we eenmaal boven waren, voelde ik mijn keel eigenlijk al meteen droog worden. Het licht was echt heel erg fel. Gelukkig werd dat tegen gehouden door de jas die Nefeli over ons heen hield. Ik kon echter wel zien dat er heel erg veel zon was door te kijken naar het zand! "Vertel mij wat." Mompelde ik. Ik was het echt met haar eens. Ik had ook echt een hekel aan WICKED! Ze hadden ons zoveel dingen aangedaan en ze deden nog steeds alsof het allemaal heel erg normaal was. Die man die daar had gezeten had gedaan alsof hij ons een gunst had gedaan door ons hier naar toe te sturen. Ik vond het geen gunst nu we door een heel erg warme woestijn moesten lopen. "Ik denk dat het wel terug komt." Zei ik zachtjes. Ik hoopte het voor haar! Dit was namelijk echt heel erg vervelend. Ik kon me echt voorstellen hoe ze zich moest voelen. Ineens had ze niets gezien, net als wij allemaal. Daardoor was ze al een beetje in paniek geweest. Toen was het weer even goed geweest, omdat we allemaal niets hadden kunnen zien en nu kwam de klap waarschijnlijk alleen nog maar langer. "Misschien doen ze dit voor die Variabelen?" Ik had geen idee waarom ze het precies deden. "Al snap ik dat niet precies. Ergens heb ik het idee dat ze het gewoon geweldig vinden om ons zo ellendig mogelijk te zien." Ik wist niet wat ik van WICKED moest denken. Ze hadden ons dit allemaal aangedaan. Ze zorgen er nu weer voor dat Nefeli niets kon zien. Iets waardoor ik echt een hekel aan ze kreeg. Als ze een medicijn hadden, konden ze ons dat toch meteen geven. Daarvoor hoefden we echt niet door een woestijn te lopen voor iets van twee weken! Zonder verder helemaal geen aanwijzing. Alleen dat we naar het Noorden moesten en we moesten maar uit zien te vinden waar dat precies was. Ik wist nu al zeker dat niet iedereen deze hitte zou overleven. We hadden wel eten en drinken, maar dat zou op een gegeven moment opraken? Ik keek iets op, om te zien waar we precies waren. Ergens had ik meteen spijt, want de zon scheen recht in mijn gezicht. Mijn ogen deden pijn! Dat niet alleen, maar de zon leek ook meteen zo hard op mijn huid te branden, wat echt niet fijn aanvoelde! Ik liet mijn hoofd meteen weer zakken, zodat het onder de jas kwam. "Er is overal zand. Echt overal." Ik had echt niets anders kunnen zien dan zand, al was ik ook wel verblind geweest door de zon! Het had echt op een hele vervelende manier in mijn ogen geschenen! We moesten ons goed blijven bedekken! "Ik zie het nut hiervan echt niet in." Van de Glade ook niet! Van helemaal niets. "Kun je een medicijn vinden door mensen hun gedrag te testen? Of zegt iets met Variabelen je iets?" vroeg ik zachtjes. Nefeli wist veel mee over die medische dingen dan ik! Dus misschien wist ze er wel iets van. Ik vond het allemaal gewoon heel erg vreemd, maar ik wist ook wel dat we geen oplossing zouden vinden totdat WICKED zou zeggen waar het allemaal vandaan kwam en daarvoor moesten we twee weken lopen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik had echt gedacht dat dit alles voorbij was geweest toen we veilig in de bus hadden gezeten. Blijkbaar was het dus allemaal van WICKED geweest. Ze hadden zelfs een hele moord in scène gezet! Of ze hadden gedaan alsof? De man had gezegd dat we soms onze ogen niet moesten geloven, wat betekende dat het misschien allemaal een simulatie was geweest. In dat geval was niks meer veilig, ook dit niet. Al kon het haast niet anders dat dit echt was, waar we ook waren. Het was zo heet dat het me leek dat ze dit niet konden namaken, maar dat wist ik nu echt niet meer zeker! WICKED leek alles te kunnen veranderen, alleen maar doordat ze controle hadden over onze hersenen. Ik vroeg me wel af hoe ze dat deden. Of ze ooit iets in onze hersenen hadden gestopt waardoor ze dat konden. Dat moest haast wel? Misschien waren zij ook wel degene geweest die er voor hadden gezorgd dat we geen andere herinneringen meer hadden. Misschien hadden ze ons blank in de Glade willen zetten, zodat ze vanaf dat moment al hadden kunnen kijken naar onze hersenen en hoe we op bepaalde dingen reageerden, zonder invloed van buitenaf. Het was een goed doordacht iets, dat moest ik toegeven. Ik was er alleen alles behalve blij mee. Door hen was ik blind, alweer! ‘Ik hoop dat je gelijk hebt,’ fluisterde ik. Blaise dacht dat het wel weer terug zou komen en ik hoopte ook echt dat dat zou gebeuren. Ik wilde namelijk echt weer mijn zicht terug! Niet dat ik nu zo graag wilde zien wat er hier allemaal was, maar ik wilde niet voor de rest van mijn leven blind zijn! Al kon WICKED dat vast veranderen? Als ze ook voor een medicijn konden zorgen, dan moest dit ook wel kunnen? ‘Ze kunnen de pot op met hun shucking Variabelen,’ mompelde ik. Ik vond het echt stom! Ik snapte heus wel dat ze ons zo goed mogelijk wilde observeren, maar ik was al een keer blind geweest en toen hadden ze me ook al kunnen observeren, dus het was onlogisch dat ze het nu nog een keer deden? Alsof de situatie nu zo anders was! In mijn ogen namelijk niet! Blaise was nog steeds degene die voor me zorgde. Iets waar ik heel blij mee was, want ik vertrouwde hem wel het meeste. ‘Loop voorzichtig?’ Zand was niet heel erg makkelijk en Blaise had nu ook mij op zijn rug. Ik wilde wel echt dat hij goed op zou letten en dat hij zich ook niet teveel in zou spannen! ‘En drink genoeg. Als je even wil rusten, moet je het zeggen.’ Hij spande zich minstens twee keer zo erg in als de anderen, omdat hij mij moest dragen. Dus hij moest echt zorgen dat hij genoeg water binnen kreeg! Ik luisterde naar Blaise en dacht na over zijn woorden. Zei het me iets? Wist ik wat ze er mee bedoelden en hoe ze dit konden maken? Ik kon me niet indenken dat ze een medicijn puur op gedrag konden maken. Een medicijn had verschillende ingrediënten, verschillende stoffen. Ze plaatsten ons in verschillende situaties, waardoor er verschillende stoffen vrij zouden komen in onze hersenen. Misschien dat ze die zouden registeren, maar die konden ze niet zomaar aftappen uit onze hersenen? Betekende dat dat ze ons op een gegeven moment zouden open snijden? Ik wist het niet! Misschien dacht ik nu ook wel veel te ver door. Ik wist ook niet wat voor technologie ze nu hadden. ‘Ik weet het niet, maar het lijkt me niet dat ze een medicijn kunnen maken op puur alleen ons gedrag,’ vertelde ik Blaise eerlijk. Al wilde ik hem niet meteen vertellen dat ze ons misschien wel zouden moeten opereren. Daar was ik ook helemaal niet zeker van. ‘Ik denk wel dat de Variabelen er voor zorgen dat verschillende stoffen vrij komen in onze hersenen en dat ze die willen gebruiken.’ Misschien dat hij het zelf zou bedenken, maar ik durfde het nu niet hardop te zeggen. Misschien had ik het wel fout, of had ik veel te ver doorgedacht.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik vond het fijn dat ik Nefeli nog had. Dat was één ding dat echt de hele tijd door mijn hoofd heen spookte. Als ik haar hier niet had gehad, dan was het echt niet goed gegaan? Ik had ergens al het gevoel dat ik niet geweldig in de groep lag. Ik was diegene geweest die er als laatste bij was gekomen, dus ik had misschien ook niet echt de tijd gehad om de rest te leren kennen. Ik had Nefeli als eerste vertrouwd en dat deed ik nu nog steeds! Ik vroeg me echt af of de rest mij wel vertrouwde. Ik wist dat Nefeli mij vertrouwde en eigenlijk was dat het enige wat voor mij telde? Dat ze zich nu ook een klein beetje op haar gemak voelde nu ze bij mij op de rug zat. Ondanks dat deze situatie echt vreselijk was en niemand zich op deze manier op zijn gemak kon voelen. We moesten door een woestijn lopen, geen idee hoe lang dat precies was. En WICKED kon gewoon maar even bepalen wanneer Nefeli kon zien en wanneer niet? Misschien konden ze dat ook bij de rest doen. Ondanks dat Nefeli de enige was die daar ooit last van gehad en misschien zeiden haar verschillende ogen ook wel iets? "En tot die tijd ben ik er om je te helpen." Zei ik zachtjes. Niet dat ik haar daarna niet meer zou helpen, ik zou haar altijd helpen als ze mijn hulp nodig had. Ik wist dat ze precies hetzelfde voor mij deed. Ik was echt blij met de vriendschap die we op hadden gebouwd. Al wist ik niet echt of het nog een vriendschap was. Die kus was vast ergens vriendschappelijk geweest? Nefeli was er niet meer over begonnen en ik ook niet. Er was ook niet echt een goede tijd om er over te beginnen! We zaten midden in de grootste chaos die ik ooit mee had gemaakt! De dingen die we hadden gehoord spookten nog steeds echt overal door mijn hoofd heen! Ik snapte niet hoe ze een paar jongeren van onze leeftijd zomaar aan hun lot over konden laten. "Dat kunnen ze inderdaad. Als ze niet zo hadden lopen dreigen, dan was ik daar echt niet weg gegaan." Ze hadden bedreigd om ons te liquideren als we niet deden wat ze wilden. Dat sloeg toch echt helemaal nergens op!? We zouden toch dood gaan? De kans was niet heel erg groot dat we op tijd waren om dat medicijn te krijgen. In ieder geval niet nu ik dit zo zag! Ik wilde het nu ook niet meteen opgeven. Misschien lukte het ook wel! "Zal ik doen." Ik vond het fijn dat Nefeli zo op me lette. Daarvoor waren we er ook. Om voor elkaar te zorgen. Zelfs nu het echt niet goed ging met haar, ze niets kon zien, wilde ze er voor zorgen dat het goed ging met mij! Ik zou wel voorzichtig aan doen, want we hadden er niets aan als ik viel, want dan zou zij ook vallen. Ik luisterde naar Nefeli, zei wist hier het meeste over van ons allemaal. Misschien dat ze hiervoor al iets met genezen had gedaan, al waren we daar veel te jong voor. Misschien hadden haar ouders er verstand van gehad en had ze het zo meegekregen? Er waren zoveel verschillende achtergrond verhalen mogelijk en ergens vond ik het jammer dat ik die van haar niet wist, maar ook die van mezelf niet? Sommige dingen waren gewoon heel erg vreemd. Al het wit bijvoorbeeld. "Dat dacht ik ook al." Zei ik zachtjes op de woorden van Nefeli, want dat was echt wat ik had gedacht! Al waren haar volgen woorden niet echt heel erg geruststellend. Ze waren juist best vervelend, als ze waar waren in ieder geval. Hoe zouden ze de stoffen uit onze hersenen krijgen? Die konden ze toch niet zomaar aftappen. Ik durfde er eigenlijk niet naar te vragen, omdat ik het antwoord helemaal niet wilde weten!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS naar de volgende dag (:
~
Nefeli.
Ondanks dat ik nauwelijks had gelopen en een groot deel van de Scorch niet had kunnen zien, was het heel erg zwaar geweest? Ik had moeten luisteren om te weten wat er aan de hand was en ik had iedereen maar moeten vertrouwen. Op een gegeven moment had ik zelf gezegd dat Blaise had moeten wisselen. Hij had er op gestaan om mij te dragen, maar dat had hij niet voor eeuwig vol kunnen houden en dat had ik hem ook verteld. Ik had een tijdje bij Minho op zijn rug gezeten en uiteindelijk was ik weer terug gekomen bij Blaise. Ik had niet precies geweten hoe lang we hadden gelopen, maar ergens tegen de avond had iemand geroepen dat er een stad in zicht was gekomen. Ik had geen idee gehad! Wel had ik toen gevoeld dat het veel koeler was geworden en dat er een stevige wind op was komen zetten. Niet veel later was het gaan stormen en had ik wel van Blaise zijn rug af moeten gaan, omdat we hadden moeten rennen! Het was namelijk een hele heftige storm geweest. Ik had er niets van gezien, maar het was met bakken uit de hemel gekomen en Minho was zelfs geraakt door bliksem! Ook waren we een paar jongens kwijt geraakt, waaronder Winston! Uiteindelijk hadden ze aan het begin van de stad iets gevonden waar we hadden kunnen schuilen en dat was ook wat we hadden gedaan. Toen we eenmaal in het gebouw waren geweest, had ik gemerkt dat ik langzaam weer had kunnen zien. Alsof WICKED niet had gewild dat ik de Scorch en de storm zou zien. Ik had er niets van gesnapt, maar we waren allemaal te moe geweest om er over na te denken. Ik was net wakker geworden en mijn ogen hadden moeten wennen aan het licht, maar gelukkig waren er niet heel erg veel ramen. Het was wel verschrikkelijk warm. Er was hier nog niet heel erg veel zon, dus ik had mijn vest uit kunnen doen zonder dat het meteen gevolgen zou hebben. Ik was even bij Minho gaan zitten om te kijken hoe het met hem ging. Ondanks een paar brandwonden, ging het prima met hem. Hij was nog steeds zijn zelfverzekerde en arrogante zelf, die zelfs al plannen had om verder te gaan. Ik was weer naast Blaise gaan zitten, wie nog aan het slapen was. Hij had zijn rust ook wel nodig, na alles wat hij gister voor me had gedaan. Ik streek zijn donkere haren uit zijn gezicht en glimlachte. Ik was echt heel erg blij dat ik hem nog had. Zonder hem had ik het nooit overleefd. Hij was degene die mij gister voor een groot deel had gedragen en ik kon tenminste echt met hem praten. We konden het samen over de ergere dingen hebben, zo ook over het medicijn van WICKED. Iets waar ik nog steeds bang voor was, maar ik wist ook dat ik het compleet fout kon hebben. Ik keek naar Minho, wie al een paar mensen wakker maakte. ‘Kunnen beter nu gaan, voordat de zon op zijn sterkst is,’ zei hij en hij gebaarde naar de rest. ‘Moeten ze wakker maken.’ Ik keek met een spijtig gezicht naar Blaise. Als het aan mij had gelegen, had hij nog wel een tijdje mogen blijven slapen. Minho had echter wel gelijk. De zon zou alleen maar sterker worden na een paar uur, dus we konden beter nu gaan. De stad was volgens Minho niet zo heel erg ver meer, dus misschien dat we daar weer zouden kunnen schuilen. Ik legde mijn hand op de arm van Blaise en schudde er voorzichtig aan. ‘Blaise,’ fluisterde ik zachtjes. ‘We moeten gaan.’ Ik hoopte dat hij daar wakker van zou worden en dat ik hem niet echt wakker zou moeten schudden, want het was echt heel erg vervelend om zo ruw wakker te worden gemaakt! Al kon het best zo zijn dat hij heel erg diep aan het slapen was.

Newt.
Snapte steeds minder van dit alles. Had nog wel begrepen dat we dit hadden moeten doen zodat WICKED meer informatie kon verzamelen voor het medicijn. Iets wat wij ook zouden krijgen als we deze hele trip zouden afleggen binnen twee weken. We hadden gister al een heel erg stuk gelopen en uiteindelijk hadden we een stad gezien, waar bergen achter hadden gelegen. Dat had betekend dat we in ieder geval op de goede weg waren geweest. Waren toen alleen beland in een vreselijke storm! Had heel erg hard gewaaid en het zand had alle kanten op gevlogen. Door de regen was het alleen allemaal een modderige toestand geworden, wat het niet makkelijker had gemaakt om te lopen. Had Cleo haar hand de hele tijd vast gehouden tijdens de storm en had haar ook niet los willen laten. Iets waar ik achteraf blij om was geweest, want we waren een paar mensen kwijt geraakt in de storm! Winston en Jack waren nergens te bekennen geweest en waarschijnlijk zouden we ze ook nooit meer vinden. Was vreselijk! Uiteindelijk hadden we een plek gevonden om te schuilen. Toen had Nefeli opeens weer kunnen zien. Was echt vreemd. Snapte niet waarom WICKED, want daardoor kwam het waarschijnlijk, zo met haar ogen om ging. Snapte überhaupt niets meer van dit bloody alles. Had er ook niet echt door kunnen slapen. Was ook al een hele tijd wakker en was wel duidelijk dat Minho wilde dat iedereen zich weer klaar zou maken, zodat we nu naar de stad zouden kunnen lopen. Was niet meer heel erg ver! Vanuit daar zouden we wel verder kijken. Volgens mij was het Minho zijn plan om overdag ergens te schuilen, zodat we in de avond weer zouden kunnen lopen. Hoopte dat we geen bloody stormen meer zouden krijgen, want dat zou niet veel goeds betekenen. Cleo was ook al wakker, wat betekende dat wij al bijna klaar waren om te gaan. De laatste paar mensen werden nu wakker gemaakt door Minho, zodat we over een paar minuten zouden kunnen vertrekken. Ik had mijn hoofd tegen de schouder van Cleo aan gelegd en speelde een beetje met haar krullen. Er zat behoorlijk wat zand tussen, maar maakte me niet echt wat uit. Was al lang blij dat ze nog steeds hier was en dat er niks met haar was gebeurd. Wilde haar namelijk echt niet verliezen. Zeker niet nu we te horen hadden gekregen dat we allemaal ziek waren. ‘Hoop dat we in de stad een plek kunnen vinden die veilig is,’ zei ik tegen Cleo. Wist alleen wel zeker dat dat niet zo makkelijk zou gaan. De ratman, zo hadden we de man van WICKED maar genoemd, had immers gezegd dat er genoeg mensen waren die al geïnfecteerd waren met het virus. Hadden zelfs plaatjes gezien toen we net uit het doolhof waren geweest. Hadden er alles behalve goed uit gezien. Als die mensen daar rond liepen, was het vast niet goed. Zeker niet als ze zich net zo zouden gedragen als iemand die net was gestoken door een Griever! Zo had het er namelijk wel een beetje uit gezien. Wist ook niet zo goed wat ik moest verwachten van de stad, maar we zouden het ieder moment zien. Zouden over een paar minuten vertrekken en dan zouden we wel zien wat er allemaal aan de hand was in de stad. Minho had ondertussen iedereen wakker gemaakt, wat betekende dat de laatste paar mensen zich nu aan het klaar maken waren. ‘Denk dat we zo kunnen gaan. Als we snel zijn, zijn we binnen een uur in de stad en kunnen we een plek zoeken voordat de zon te heet is,’ zei Minho. Ik knikte en kwam overeind, waarna ik Cleo ook overeind hielp. Ik klopte het zand van mijn kleding, al zou ik waarschijnlijk zo weer nieuw zand voelen. Er was hier alleen maar zand! Zelfs waar we de nacht door hadden gebracht, was alleen maar zand te zien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was zoveel gebeurd de afgelopen dagen, dat ik me ergens af vroeg waarom we ooit uit de Glade weg waren gegaan. Voelde me echt vreselijk. De woorden van Alby die door mijn hoofd heen gingen waren misschien nog wel het ergste. Hij had het er over gehad dat Newt ziek was geweest en nu had hij ook nog eens gelijk! Geen idee waarom hij het alleen over Newt had gehad. Waren allemaal ziek! Een soort van in ieder geval. Waren besmet met een of andere virus en moesten er voor zorgen dat we ergens kwamen en dan kregen we een medicijn. Was nog zoveel erger geworden dan alleen maar die informatie. De donkere gang was echt heel erg eng geweest, maar daarna waren we uitgekomen in een woestijn, waar het alleen nog maar erger was! Was zo heet hier en moesten zoveel lopen. Probeerde er niet over te zeuren, hield mijn mond er wel over dicht. Moesten dit allemaal doen, hadden het allemaal heel erg zwaar! Was alleen nog maar zwaarder geworden toen de storm was gekomen. Was echt heel erg eng geweest! Hadden nooit regen gehad in de Glade. Was altijd grijs geweest, kwam ook omdat we telkens binnen waren geweest. Een beetje regen was echt niet erg geweest, was juist wel fijn in deze warmte. Dit was zoveel meer dan dat geweest. Onweer, wind, heel erg veel zand. We waren zelfs mensen kwijt geraakt en Minho was geraakt door de bliksem! Groep werd steeds kleiner. Waren ook al een paar mensen in de gang kwijtgeraakt! Ging echt niet goed op deze manier! Ik gaf Newt een kus op zijn haar. Keek vervolgens weer voor me uit. Was echt raar om hier zo te zitten. Iedereen had het nu al gehad en we waren nog maar een paar dagen bezig. We konden hier twee weken over doen! Betekende echt niet heel erg veel goeds! Wist niet of ik het wel zo lang zou trekken. Moest wel! Samen met Newt en het liefst zoveel mogelijk van de andere mensen. Wilde er niet aan denken dat we weer mensen kwijt raakte. Dat ik Newt misschien wel kwijt raakte. "Hoop het ook. Kunnen er alleen niet heel erg lang blijven." Zei ik zachtjes. Wisten niet hoe lang het nog lopen was. Dus natuurlijk konden een plaats vinden in de stad, misschien wat eten en drinken, maar zouden daarna wel weer verder moet gaan. Minho moest dat beslissen. Was de leider geworden. Kwam door de woorden op onze hals. Vond die van mij nog steeds vreselijk, al waren die woorden op het moment wel het minste waar we ons druk over moesten maken. Moesten bij de Safe Haven zien te komen voordat de tijd over was, zodat we dat medicijn zouden krijgen. Ik nam de handen van Newt aan en kwam zo overeind. Gaf hem een korte kus en pakte vervolgens zijn hand vast. Vond het toch de fijnste manier om te lopen, wist in ieder geval dat ik bij hem bleef. "Hoop dat we hier snel doorheen komen." Zei ik zachtjes. Zag dat Minho mensen begon te tellen. Was toch best wel vervelend, omdat het betekende dat er steeds minder mensen waren! Vonden het allemaal heel erg vervelend, hadden niet eens tijd om te verwerken dat al die mensen er niet meer waren. Had niet eens de shucking tijd gehad om te verwerken dat Gally dood was! Alleen om die reden was dit al echt heel erg zwaar! Lichamelijk was het niet heel erg veel beter. Was echt heel erg moe? Had niet eens heel erg veel kunnen slapen. Hadden ook niet veel te eten, dus mijn lichaam was gewoon echt heel slap aan het worden! Kon je bij iedereen wel zien? Vooral het feit dat we zo rustig aan moesten doen het water, al was dat nu echt bijna op. Hoopte echt dat we water konden vinden in de stad. Was bang voor wat daar precies was.

Blaise.
Slaap was iets wat echt heel erg nodig was. Jammer genoeg konden we niet echt in de nacht slapen. Het was beter om dan te lopen, omdat we dan geen last hadden van de hitte. Daarom was het slapen als het juist behoorlijk warm en licht was. In slaap komen was dan wel wat moeilijker en slapen in de hitte viel ook niet mee. Ik was nu echter zo moe geweest. Het was best wel slopend? Ik had echt geen spijt dat ik Nefeli had gedragen, ik had het liever gedaan dan iemand anders. Minho had haar even gedragen, maar ik was het vooral geweest. Iets wat gewoon best wel zwaar was geweest, maar ik had het er wel voor over geweest. Nu ging het weer goed met Nefeli, ze had ineens weer haar zicht terug gehad. Het was langzaam gedaan! Maar het was weer terug. Daarom had ik nu ook wel rustig kunnen slapen. Ondanks dat we net door een storm waren gelopen en dat ook behoorlijk heftig was geweest. Er waren zoveel dingen gebeurd in de korte tijd dat we uit de Glade waren. Toch waren mijn dromen gevuld met hele andere dingen. Niets van de afgelopen dagen. Wit. Het wit kwam iedere keer weer terug. Witte gangen. Mensen in witte kleden. Dat was vooral wat ik zag. Nooit gezichten, maar wel veel witte kleding! Soms werden ze afgewisseld door beelden van knipperende lichten. Ik rende door één van de gangen, ik wist niet meer precies waar ik was en ik kon geen uitweg meer vinden! Zo ging het elke keer. Elke droom die ik had! Schrok ineens op uit mijn droom. Wist niet precies waardoor. Al snapte ik het toen ik in het gezicht van Nefeli keek. Waar ik eigenlijk meteen weer iets rustiger van werd. Het was zoveel beter dan die stomme witte gangen waar maar geen einde aan leek te komen. Ik voelde me echt niet bij op mijn gemak! Het voelde echt vreselijk om daar door rond te rennen. "Ik ben wakker." Mompelde ik zachtjes. Ten teken dat ik echt wakker was. Al was dat ook wel te zien. Nefeli zei dat we moesten gaan. Ik kwam wat overeind en rekte me een beetje uit. Mijn spieren voelden pijnlijk aan. We hadden ze ook wel heel erg veel moeten gebeuren de laatste paar dagen. In de Glade had ik veel met mijn armen gedaan, maar dit was echt zo anders. Volgens mij had zelfs Minho er wel last van. Al had hij vooral last van de bliksem waar hij door was geraakt. Ik vond het echt heel wat dat hij nog leefde! Ik snapte echt niet wat WICKED allemaal deed en wat niet, maar het leek met niet dat ze onweer konden regelen. Al konden ze echt van alles en misschien was het niet eens echte onweer geweest. Ik wist het echt niet. Ik snapte hier namelijk echt niets van! "Hoe voel je je?" vroeg ik aan Nefeli, terwijl ik op stond. Het was duidelijk dat ze weer kon zien. Ik vond het echt vreemd dat het maar kwam en weer ging. Alsof WICKED wilde dat ze sommige dingen zag en anderen juist weer niet! Misschien dat er dingen waren die opvielen en Nefeli door zou hebben. Ze was namelijk best wel opletten. Ik vond het ook echt vreemd dat het alleen maar bij Nefeli gebeurde. "Iedereen klaar. We gaan!" Ik keek naar Minho en knikte, ten teken dat ik klaar was. Iedereen stond nu recht overeind. Ik was net namelijk niet de enige die had geslapen. Het waren maar een paar uurtjes geweest, maar ik had het wel echt nodig gehad! Heel er zelfs. Al voelde ik me nog steeds niet uitgerust en dat zou ook wel een hele tijd niet gebeuren. Het was raar om zo te moeten slapen. Ik was wel echt bang voor de dingen die nog zouden gaan gebeuren! Maar daar moesten we nu wel doorheen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik gokte dat we in de stad ook op zoek zouden moeten gaan naar eten. We hadden allemaal wel iets bij ons gehad, maar niet heel erg veel. Daarnaast was het water uiteindelijk ook op gegaan. Ik geloofde wel dat iedereen zijn best had gedaan om het water zo lang mogelijk bij zich te houden, maar uiteindelijk moest iedereen ook genoeg drinken en ik was blij dat ze dat in ieder geval hadden gedaan. Ik vroeg me alleen af of er iets van water in de buurt zou zijn, en of het ook schoon zou zijn. Ik had de stad nog niet kunnen zien, maar het leek me niet dat hij in perfecte staat was en dat het allemaal goed geregeld was. Blaise was gelukkig wakker geworden, al zag hij er alles behalve uitgerust uit. Ik gokte dat hij weer een droom had gehad. Sinds we in WICKED waren geweest, waren de dromen begonnen. Hij had me er vrijwel meteen over verteld. Iets wat ik wel heel erg fijn vond? Dat gaf aan dat hij me echt vertrouwde! We hadden het er gister ook nog even over gehad, vooral over de betekenis. Blaise had het gehad over witte gangen, waar hij eindeloos doorheen moest rennen. Soms waren andere mensen in witte kleding, of knipperende lichten. Ik wist niet heel erg veel van dromen. Ik wist wel dat het waarschijnlijk betekende dat Blaise ergens aan probeerde te ontsnappen, iets wat nog niet eens zo gek klonk na alles wat we door hadden gemaakt. Het was echter zo vreemd dat hij steeds weer dezelfde droom had, alsof het niet enkel een verwerking was van alles wat we door hadden gemaakt. Niet dat Blaise controle had over zijn dromen. Ondertussen durfde ik nergens meer van te zeggen dat we er controle over hadden. WICKED kon zelfs bepalen wanneer ik blind was en wanneer niet. ‘Ik voel me wel oké,’ zei ik bedenkelijk en ik keek op naar Blaise, die al weer was op gestaan. Ik kwam zelf ook overeind en pakte mijn rugzak. Ik haalde mijn jas er uit en besloot om mijn vest er in te laten. Het was beide heel erg warm, maar de jas had nog een capuchon en die had ik op dit moment wel nodig. Ik trok hem aan en legde de capuchon over mijn hoofd. Ik wachtte tot Blaise klaar was en nam zijn hand vast. ‘Jij?’ vroeg ik zachtjes. ‘Heb je weer gedroomd?’ Stiekem hoopte ik op een ander soort droom. Eentje die Blaise misschien meer zou kunnen vertellen over waarom hij over die gangen droomde. Ik vond het wel echt naar voor hem, want ik merkte gewoon aan hem dat hij door die dromen een stuk minder goed kon slapen en dat was alles behalve fijn voor hem. Minho riep dat we zouden vertrekken en ik zuchtte. Ik hoopte dat we op tijd bij de stad zouden zijn en dat we daar ergens zouden kunnen wachten totdat het weer wat af zou koelen, zodat we weer verder zouden kunnen lopen. Waarschijnlijk zou ons hele ritme weer om worden gegooid, maar we konden niet heel erg veel anders. Samen met Blaise volgde ik dan ook de rest van de groep naar buiten. Dit was de eerste keer dat ik kon zien waar we hadden gelopen en het was toch anders dan dat ik me had voorgesteld. Ik keek over mijn schouder en staarde vol verbazing naar het zand wat achter ons lag. Daar hadden we gelopen. Blaise had me uren getild en nu ik het zo zag, met de zandheuvels en de hitte, was dat vast heel zwaar geweest. Zwaarder dan hij het had doen laten lijken. Ik keek weer voor me en zag dat de stad gelukkig niet zo ver meer was. Sterker nog, volgens mij stonden we echt aan het begin van de stad. De gebouwen waren echter wel vervallen en het leek me niet dat er hier nog mensen rond liepen, maar misschien had ik dat wel mis. Misschien waren de mensen die hier leefden ook aan het schuilen voor de zon.

Newt.
Probeerde wel echt op Cleo te letten. Ze was niet zo groot als de rest van de jongens en ze had een stuk minder kracht, dus wist dat ze het niet zo lang uit kon houden als de rest. Nefeli was misschien ook niet zo sterk als de rest van de jongens, maar zij was de hele tijd gedragen omdat ze niets had kunnen zien. Was het er wel mee eens geweest, aangezien blind door de Scorch lopen echt niet iets was geweest wat verstandig was geweest, maar merkte gewoon dat zij veel meer energie had dan Cleo. Nam het haar niet kwalijk. Zij had er ook niks aan kunnen doen dat haar bloody ogen opeens niet meer hadden gewerkt. Cleo was echter al doodop. Wist dat ze er haar mond over hield, maar het was aan haar te zien. Probeerde wel een beetje mijn water te delen, al was dat van ons beide nu bijna helemaal op. Dat betekende dat we echt water zouden moeten vinden in de stad, maar wist niet of dat wel mogelijk zou zijn. We zaten midden in een woestijn en het was zo warm dat het me niets zou verbazen als al het water was opgedroogd. Er moesten echter wel mensen in die stad leven? Die moesten ook drinken, dus er moest vast ergens water zijn! Of iets anders? Als we maar iets zouden kunnen drinken, want wilde niet dat iemand straks dood zou gaan omdat we geen drinken meer hadden. Waren al zoveel mensen kwijt geraakt! Erge was dat we niet eens echt stil konden staan bij iedereen. Moesten wel door, anders zouden we misschien nooit de Safe Haven bereiken binnen de twee weken. Dat moest wel, anders zouden we allemaal dood gaan aan de ziekte! Al bleef het vreemd dat we er nog iets van hadden gemerkt. ‘Hoop het ook. Hoe eerder we hier doorheen zijn, hoe sneller we het medicijn hebben,’ mompelde ik. Wilde echt dat we allemaal beter zou worden. De groep werd echter steeds kleiner en dat betekende dat we al heel wat mensen niet hadden kunnen redden. Wilde sowieso dat Cleo het medicijn zou krijgen? De rest natuurlijk ook, maar vooral Cleo! Als ze echt ziek was en er was iets om haar beter te maken, dan moesten we zorgen dat ze het zou krijgen, want ik wilde niet dat ze straks zo ziek zou worden dat ze te zwak zou zijn om mee verder te gaan. We hadden al veel mensen achter gelaten, maar Cleo zou er niet één van worden. We liepen met z’n allen naar buiten en hield de hand van Cleo zo goed mogelijk vast. Keek even naar de rest, om er toch zeker van te zijn dat we niemand waren vergeten. Zag dat Nefeli en Blaise ook hand in hand liepen. Snapte daar nog steeds niet heel erg veel van. Moesten vooral doen en laten wat ze wilden, maar dit was nou niet echt de plek om een relatie te beginnen, leek me. We kwamen steeds meer in de stad, of wat ooit een stad had moeten zijn. De meeste gebouwen waren vervallen. Ramen en deuren waren kapot, daken zaten er nog maar half op. Sommige huizen stonden zelfs zo scheef dat het leek alsof ze ieder moment om zouden kunnen vallen. Niet wat echt een goede plek was om veilig te blijven zitten, of waar we eten en drinken zouden kunnen halen. Het leek me echter niet dat WICKED ons twee weken zonder eten en drinken zou laten zitten. Ze hadden ons toch nodig? Leek tenminste van wel, dus dat betekende dat ze ons wel eten en drinken zouden moeten geven! Al hadden ze er ook niet voor gezorgd dat we allemaal veilig waren, want we hadden al genoeg mensen verloren. ‘Gaat het nog?’ vroeg ik aan Cleo. Bleef expres bij haar lopen, zodat ik haar een beetje in de gaten kon houden. ‘Heb nog wel wat water, als je echt dorst hebt.’ Had liever dat zij het dronk dan ik? Volgens mij had Cleo het veel meer nodig dan ikzelf!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Mochten al blij zijn dat we ergens hadden kunnen schuilen. Had het echter wel raar gevonden dat er ineens een huis had gestaan waar we hadden kunnen schuilen van de storm. Hadden we wel nodig gehad, maar was toch raar? Alles was vreemd, daar niet van. Maar nu WICKED had gezegd dat ze echt alles konden beïnvloeden, vroeg ik me af hoeveel hiervan echt was. Kon net zo goed zijn dat dit allemaal in onze hoofden gebeurde, omdat zij dat wilden. Klonk raar, maar misschien waren we wel ergens in een kamer en lieten ze ons dit soort dingen zien. Iedereen hetzelfde! Dat betekende echter dat ze ook mensen van ons weg namen en ze vermoordden. Niet dat ze daar iets tegen hadden, want ze hadden er ook voor gezorgd dat Gally er niet meer was! Meer mensen zelfs! Wist echt niet meer wat echt was en wat niet en werd er helemaal gek van! Alle dingen die zich af hadden gespeeld in de Glade waren nu gewoon twijfelachtig en vond het alles behalve fijn! Hadden er voor gezorgd dat ik niet meer wist wat ongesteld zijn was. Hadden ze bewust gedaan, zodat ik daar van zou schrikken. De Bleeding was echt heel erg eng geweest, zeker de eerste keer. Volgens mij hadden ze gewoon willen weten hoe ik daar op zou reageren? Anderen misschien ook wel. Al die Variabelen waar ze het over hadden waren echt vreselijk? Snapte er echt helemaal niets van! Viel me wel op dat Nefeli en Blaise vaak met elkaar praatte en durfde bijna te wedden dat ze het daar ook over hadden gehad? Had het volgens mij gehoord? Wist nog steeds niet of ik die twee wel moest vertrouwen. Nefeli had weer niets kunnen zien, dus ze had moeten worden getild. Wat behoorlijk heftig was? Leek me niet fijn voor Blaise? Kon nu in ieder geval weer zien, net voordat we de stad in kwamen. Vond het allemaal heel erg vreemd. Wist ook wel dat ik er niet te veel over moest zeggen. Hadden niets aan ruzie op dit moment en op de een of andere manier, zou iedereen haar toch verdedigen. Misschien hadden ze daarom ook wel van Gally af gemoeten?! Probeerde aan zoveel mogelijk dingen te denken tijdens het lopen, zodat ik niet aan het lopen zelfde hoefde te denken. Werd er namelijk helemaal gek van! Was heel erg zwaar?! Keek opzij naar Newt en knikte, ging nog wel. Was zwaar. Leek alleen maar warmer te worden nu we zo tussen de gebouwen liepen. Stad was ook heel erg vreemd om te zien, allemaal kapotte gebouwen en leken ook helemaal geen mensen rond te lopen. Snapte wel waarom, het was namelijk echt heel erg warm! Te warm om buiten te lopen. "Is jouw water." Kon niet al zijn water op drinken. Had er al wat van gehad, net zoals zijn eten. Had het eten en drinken echt nodig gehad om door te kunnen lopen! Mijn lichaam had die energie wel echt nodig gehad! Al was het best wel slecht, omdat we hierna nog een hele tijd moesten lopen. Hoopte echt dat we hier in de stad iets te drinken of eten vonden. "Hoop dat ze hier wat hebben." Moest toch haast wel? Al was het maar een waterleiding. Had honger, maar de dorst was met dit weer nog zoveel erger. Had de hele tijd het gevoel alsof mijn mond helemaal opgedroogd was. Zelfs een klein beetje water leek daar niet echt mee te helpen. Hoopte echt dat ze hier gewoon kranen hadden waar stromend water uit kwamen. Ondanks dat de kans klein was, was namelijk echt heel erg dood hier! Alsof er in jaren geen mensen meer waren geweest. Zorgde wel echt voor de kriebels. Misschien was het beter om langs de stad heen te gaan? Al zouden we dan echt te weinig eten en drinken hebben. Dus dit moest haast wel!

Blaise.
Ik had Nefeli meteen de eerste keer over mijn droom verteld. Ik had het heel erg vreemd gevonden wat er was gebeurd. Het waren geen normale dromen. Nu wist ik dat haast wel zeker, want ik kreeg ze elke keer als ik sliep! Ik snapte gewoon niet waar het vandaan kwam en Nefeli had ook geen idee wat er precies aan de hand was. Ergens had ik gehoopt dat ze zelf ook had gedroomd, in ieder geval op deze manier. Al konden mensen nooit hetzelfde dromen. In dit geval leek het me echt dat WICKED er iets mee te maken had. Het kon haast niet anders, als ik iedere keer weer dezelfde droom had. Wat ik van dromen wist, kwamen ze maar één keer voor en was het dan over. Nefeli had ongeveer hetzelfde gezegd. "Ja. Er was weer niets anders." Vertelde ik Nefeli. Ik vond het wel fijn om haar over de dromen te vertellen. Het was ook niet echt iets wat ik voor haar achter moest houden? Ik vond het alleen maar fijn dat ze er ook over wist en dat ze haar mening er over kon vertellen. Iets wat ik gewoon fijn vond! Ik vertrouwde haar en ik wist dat zij precies hetzelfde met haar had. Ondanks dat dit allemaal heel erg vervelend was, had ik haar hier wel gewoon en was er nog iets wat een beetje fijn vond. We zouden er voor zorgen dat we hier samen doorheen kwamen. Het zou best wel zwaar gaan worden en we zouden nog zeker nog meer dan een week moeten lopen voordat we op een veilige plaats zouden komen. Ik hoopte echt dat we op tijd bij de Safe Haven zouden komen. Al was het dan maar de vraag of ze echt een medicijn konden maken van de stoffen in onze hoofd. Want volgens mij was dat de bedoeling. Maar daarvoor moesten wij misschien wel dood? Ik wist het echt niet! Ik hoopte gewoon dat het allemaal goed zou komen. Deze stad was in mijn ogen niet heel erg veel goeds? Het zag er vreselijk uit! Helemaal vervallen. Er stonden heel veel gebouwen scheef omdat er stenen uit waren. Zo leek het in ieder geval. Het was echt heel erg raar om hier in zo’n stille stad te lopen. Het leek alsof er helemaal geen mensen waren. Al moes dat toch haast wel? Ik wist niet of ik daar op hoopte of niet! Mensen zouden fijn zijn, zeker omdat het betekende dat we hier nog eten en drinken zouden kunnen vinden. Al wisten we nooit wat voor mensen we tegen kwamen. Het konden net zo goed de Cranks zijn waar die gast van WICKED het over had. Dat zou helemaal niet fijn zijn! Ik wist ook wel dat het nodig was om door de stad te gaan. "Misschien is het beter om te schuilen voor de zon, het wordt nu wel echt warm en misschien kunnen we eten vinden." Stelde Minho voor. Iets waar ik wel echt blij mee was. Het was namelijk echt heel erg warm! Iedereen was wel aan het zweten en het was we duidelijk dat mensen er echt heel erg last van hadden. Het was ook best wel zwaar! "Laten we hier naar binnen gaan." Zei Minho, toen we voor een gebouw stonden wat nog niet totaal op instorten stond. Ik knikte en er waren wel meer mensen die instemmend geluid maakten. We waren misschien nog niet eens zo heel erg lang aan het lopen, maar het was echt vreselijk om hier te zijn? Het was hier nog zoveel warmer dan in het woestijn zelf, er was daar nog wel eens wind geweest. Hier helemaal niet! Het broeide echt heel erg! Toen we naar binnen liepen slaakte ik een zucht van opluchting. Het was hier nog steeds warm, maar het was zoveel beter. Al zouden we wel echt snel verder moeten, anders kwamen we niet op tijd in de Safe Haven!

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld