Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Gespannen keek Malia naar Minhno en Newt die tegen over haar zaten. "Ze gaan alles proberen om mij te fixen. Rattman zei dat ze mijn geheugen gingen wissen en de goede instellingen terug zouden zetten. Als we ooit weer vrij komen vergeet me dan niet alles te vertellen, hoe slecht WCKD is en wat ze ons aangedaan hebben. Confronteer mij met al hun slechte daden en stop niet totdat ik ze ga haten. Ik wil nooit van me leven weer bij WCKD horen of achter ze staan. Alsjeblieft ik ben echt bang voor wat ze allemaal gaan proberen. Ik moet de waarheid weten als ik echt niks meer weet. Blijf alle verhalen herhalen als ik het niet geloof." vertelde Malia aan Newt en Mihno. Ze wist een kaartje uit haar broek te halen. Deze stopte ze in de schoen van Newt. Ze keek naar de chauffeur die kon mee luisteren. "Kom me alsjeblieft opzoeken en vertel me tussen door alle verhalen als ik al verward ben" zei ze toen. Newt was slim, als hij het kaartje zou bekijken als ze op hun kamer waren zou hij weten dat het een pas is voor alle deuren. Deze had ze bewaard voor als het nodig was. Dit leek haar een goed moment. Malia moest kotsen toen ze Brenda weer zag, ze had echt een hekel aan dat kind. Malia werd als eerste uit het busje gehaald. Het zou lastig worden voor haar om te gaan ontsnappen aangezien ze nog niet kon lopen. "Have fun with your special treatment darling." zei Brenda tegen haar. "Say goodbye to your friends, because afther we are done with you, you won't even regocnise them" lachde ze. "Jullie weten wat te doen! Jullie kunnen dit overleven, dat weet ik zeker" riep ze Newt en Mihno nog na. Brenda vond dit wel leuk ja, als Malia Newt niet meer kent, kan ze mooi Malia's plek innemen. Als ze dan al een plek bij Newt had. Op zijn minst stond ze dan niet meer in haar weg.

Account verwijderd

schreef:
Een vreemd voorgevoel vertelde mij dat zij ook aan onze geheugens gaan sleutelen. Misschien laten ze ons alleen de gebeurtenissen van The Maze nog wel herinneren, of gewoon helemaal niks meer. Misschien is dat ook wel het aller veiligste. Natuurlijk wil ik Malia helpen, maar om eerlijk te zijn denk ik haar alleen te kunnen helpen door haar hier achter te laten. Ze straffen haar al door haar geheugen te veranderen, maar als zij opnieuw er echt in gelooft hier veilig te zijn en alles aan te kunnen, waarom zou ik haar dan uit die waan halen en haar naar onveilige plekken ronselen waar zij de hele tijd over haar schouder moet kijken? Ik kijk haar na terwijl we nog een tijd lang oogcontact hebben. Dan wordt ze ruw het gebouw ingesleurd en is ze uit het zicht verdwenen.
"En jullie twee," zegt Brenda opgewekt, "gaan met mij mee." Ze glimlacht, maar daar kijk ik dwars doorheen. Haar opmerkingen hebben mij weer naar de realiteit gebracht, de reden dat ik Brenda niet meer mocht. "Wat denk je dat ze met ons zullen doen?" hoor ik Minho naast mij sissen. "Ik denk dat ze ons geheugen weer wissen, maar dat we alleen alles van de Glade mogen houden." Hij trekt zijn wenkbrauwen op en ik hoor hem denken dat dat inderdaad erg waarschijnlijk zal zijn. De Glade, momenteel is dat het enige waar ik naar terug hunker.
Ook wij worden naar binnen gebracht. We worden door een heleboel gangen begeleid. Ik doe mijn best om kenmerken van elke gang in mijn hoofd te printen, maar dat gaat lastig aangezien alle gangen op elkaar lijken. Het doet mij denken aan de Maze, er zal vast een patroon in zitten die je uiteindelijk wel kent als je er maar vaak genoeg doorheen bent gelopen.
Uiteindelijk worden we beide op een bed gelegd, zonder enige uitleg. We krijgen een spuit in onze arm en een infuus in de andere. Al snel word ik erg slaperig en weet ik dat ik zo in een coma zal wegvallen. De kaart. De kaart. Ik mag de kaart niet vergeten. "De kaart," fluister ik voordat mijn ogen sluiten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia werd in een stoel neergezet. Er kwam een verpleegster binnen die haar aansloot aan slangetjes. Daarna kwamen ze alle 3 binnen. Haar 3 grootste vijanden. Brenda. Haar moeder. En rattman. "Welkom terug" zei rattman. "Zoals ik al zei gaan we je proberen te herstellen" zei hij met een gemene glimlach op zijn gezicht. "Pain treatment is the first step, we don't have to earase your memory's if this work." Zei hij en liep naar een knop toe. "Eerste vraag. We gaan door tot je het goede antwoord heel goed kent. Wie is goed?" Zei hij. Malia keek vuil naar ratman. "The Right Arm" antwoorde ze. Een hevige pijnscheut gierde door haar lijf. Ze gaven haar zware elektrische schokken. Ze schreeuwde het uit. Waarschijnlijk konden ze haar door het hele gebouw horen. Steeds harder, na ze niet mee geeft.

Account verwijderd

schreef:
Een bonkende pijn laat mij uit mijn slaap ontwaken. Automatisch breng ik mijn hand naar de pijnlijke plek op mijn voorhoofd en mijn armen, maar er valt niet veel aan te ontdekken. Voorzichtig probeer ik rechtop te gaan zitten, maar op dat moment giert de pijn door mijn hoofd. Ik hoor mijzelf nog kreunen tot ik opnieuw in slaap val.
Het is de geur van bloemen die mij uit mijn dromen onttrekt. Als mijn ogen openschieten merk ik direct dat ik geen pijn meer voel. Het is een hele opluchting, aangezien ik in mijn slaap nog het gevoel had gehad dat ik erg veel pijn had. Ik ga soepel rechtop zitten in het grote bed waar gemakkelijk drie personen in zouden kunnen liggen. Mijn ogen glijden over het bed en vervolgens door de gehele, onbekende ruimte. Moeizaam beweeg ik mijn spieren en stap het bed uit. Mijn kamer kijkt uit op een groot landschap met prachtige planten, maar ik zie ook dat dat al gauw verandert in een vreselijk droge woestijn. Ik probeer mij te bedenken hoe ik hier terecht ben gekomen, waarom ik hier ben en wie ik zelf eigenlijk ben. Wanneer ik mijzelf die vraag stel val ik bijna flauw door de benauwdheid. Het gevoel dat mijn keel dicht wordt geknepen overheerst alle andere gevoelens die door mijn lichaam razen. "Wie ben ik?" fluister ik. Een vage flits van een vreemd uitziende jongen dwaalt door mijn hoofd. De naam Minho dwarrelt al gauw op en ik kan uiteindelijk de link leggen dat hij mijn vriend is. Een goede vriend uit een vreemde plek die ik mij ook niet erg goed kan herinneren. Ik weet dat het een plek was waar alleen jongens waren, we moesten hard werken om in leven te blijven. Om de zoveel tijd kwam er weer iemand bij. Langzamerhand beginnen er steeds meer herinneringen terug te komen. Er was een Maze met gruwelijke wezens die je aan stukken reten als zij jou in hun klauwen kregen. De namen, de afschuwelijke verwoestingen, alles komt langzaam terug. Newt. Ja Newt, dat is mijn naam. Met een tevreden glimlach ga ik op mijn bed zitten en probeer mij nog meer te herinneren. Er kwam een meisje, maar die maakte allemaal vreemde keuzes hoewel ik een vreemde band met haar heb. Hoewel ik de herinneringen weer terug krijg, kan ik de gevoelens die ik daar toen bij had niet meer terug halen. Ik wil meer weten, dieper er op in gaan en weten wat er de periode daar voorafgaande is gebeurd, maar mijn hoofd werkt niet mee. Het wil niet verder gaan dan de Glade en de ontsnapping uit de Maze. Wat is dit? Op dat moment gaat de deur open en komt er jonge vrouw binnen die een bord in haar handen vasthoud. "Hallo Newt, heb je goed kunnen slapen? Heb je mijn kaartje nog gelezen?" vraagt ze terwijl zij naar de bloemen naast mij knikt. Verward kijk ik haar aan. Er was een meisje in de Maze, Malia, maar deze jonge vrouw kan ik nergens plaatsen. Voorzichtig pluk ik het kaartje uit de bos met bloemen en vouw hem open. "Lieve Newt, ik hoop dat je goed hersteld bent van alle nare dingen en dat je weer verder kunt gaan waar je was gebleven. Remember: WICKED is good. xx Brenda" Ik glimlach flauw om te laten zien dat ik het waardeer, maar ik durf bijna niet te vragen wie zij is. Blijkbaar kan zij dit van mijn gezicht aflezen. Ze zet het bord op mijn nachtkastje neer en gaat naast mij zitten. "Ik ben Brenda, een goede vriendin van je. We zijn nu bij WICKED, een organisatie die mensen beter maakt. Het zal allemaal nogal verwarrend voor je zijn, door een aantal ingrepen ben je erg veel herinneringen verloren. Dat maakt niet uit, je komt er wel bovenop," zegt ze vriendelijk terwijl zij met haar hand door mijn haren strijkt. Het voelt nogal onwennig, maar zij is momenteel de enige die de duizenden vragen die door mijn hoofd stromen misschien zou kunnen beantwoorden. "Waarom zaten wij in de Glade?"

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Na uren lukte het ze nog steeds niet, ze ging niet toegeven. Uren lang heeft ze lopen schreeuwen. Ze was helemaal bezweet en haar haar hing naast haar gezicht ook vochtig. "Ik ben Malia. 16 jaar. The right arm is mijn thuis. WCKD is slecht, en brengt pijn. Je vrienden zijn Newt en Mihno. Je kunt hun vertrouwen" waren de woorden die ze telkens voor zich zelf op bleef dreunen om de waarheid te blijven onthouden. Ze werd naar een kamer gebracht, een naast Newt. Dat deden ze expres. De muur tussen hun was glas zodat we niet konden praken maar wel elkaar zien. Extra marteling voor haar dus. Toen ze wegwaren hinkelde ze naar een hoekje waar ze ging zitten en zich tot een bolletje vormde door haar knieën vast te pakken. En ze begon het verhaal die telkens weer voor zich op te mompelen.

Account verwijderd

schreef:
Een heel verhaal over een virus, zonnevlammen en regeringen die uit elkaar vielen werden verteld. Het was een lastig verhaal om te volgen, maar ik was blij met haar oprechtheid en soepelheid. Het brengt mij mijn herinneringen niet terug, maar ik begrijp de situatie beter waardoor ik er meer grip op kan krijgen. "Waar zijn al mijn vrienden?" Dat blijkt echter een lastige vraag te zijn. "Nadat jullie ontsnapt waren uit de Maze waren er enkele voorgevallen, dit liep helaas niet voor iedereen goed af. Jouw vriend Minho bevindt zich wel bij ons, vlakbij zelfs. Wij zijn jouw vrienden, Newt. Wij willen jou en jouw vriend geen pijn doen, nooit. Maar daarvoor wordt een uiterste medewerking vereist. Zolang jullie doen wat wij van jullie verwachten, zal er niks aan de hand zijn. En Newt, ik geef echt om jou. Ik spreek nu voor mijzelf, niet vanuit WICKED. Ik hoop oprecht dat je mee werkt, ik wil jou geen pijn zien lijden. Er is al genoeg gebeurd wat voor een grote breuk zorgde. Laat dit niet opnieuw gebeuren. Ik wil mijn beste vriend terug." Na die woorden gezegd te hebben geeft zij mij een knuffel en verlaat de kamer. Mijn hoofd begint pijn te doen door de hoeveelheid informatie die door mijn hoofd stroomt. Zo goed als alle vragen zijn beantwoord en voor mijn gevoel is zij eerlijk geweest, maar het wordt mij teveel om allemaal in één keer te kunnen verwerken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia zag hem binnen komen, haar vijand. Ze stopte even met het herhalen van haar verhaal. "Malia, ben je klaar voor je eerste klus voor WCKD? Don't worry, het is niet veel. We hebben alleen een handje nodig bij het behandelen, of wel de geheugens wissen van van je vriendjes" zei hij en trok me omhoog. Eerst even omkleden, zo kan je geen zuster spelen. Ze moest een belachelijk zuster jukje/pakje aan. Ze gaat echt het geheugen van haar vrienden niet wissen. Gelukkig weten zij niet dat ze best getalenteerd is is de medische kant en dat ze deze heel erg heeft uitgebreid hij The Right Arm. Ze verzint dus wel wat. Ze werd eerst in de kamer bij Newt gestopt met Ratman erbij. "Newt" zei ze zachtjes en voelde haar ogen gaan prikkelen. Alles is haar schuld, ze had hem en Mihno en de andere nooit dit allemaal moeten laten mee maken. Die lange reis die ze gemaakt hebben door de woestijn, vol gevaar, voor vrijheid allemaal voor niks. "I'm sorry" zei ze. Hij had gelijk, ze had met iemand moeten gaan praten toen het nog kon. Ze heeft grote problemen, en nu moet ze het alleen doen omdat ze opgeloten zit. Dit is zeker wat ze willen. Ze wilde haar doden, alleen wisten ze dat haar probleem dat al zou doen als ze haar hier zouden opsluiten en haar laten zien hoe haar beste vrienden leiden. Haar depressie zal zich nog veel verder gaan ontwikkelen hier. En het was al erg genoeg. Ze was ook ongerust over Newt, die was misschien no niet zo ver als zij, maar wel aardig op weg. Ratman drukte op een knop waardoor zij een schok kreeg. Haar handen trilde ervan. "We zijn hier niet om te praten, maar wat maakt het eigenlijk ook uit, hij zal hier niks meer van weten." Grijnsde hij. Hij duwde het infuus en de naald in haar handen. Ze dacht na waar ze hem kon plaatsen zodat het niet in zijn bloed zou komen, en dus naar zijn hersenen zou gaan. Want ze zou het wel zonder dat iemand het weet kunnen afsluiten zodat het helemaal zijn bloed niet in gaat maar dan zou het opvallen dat het nooit leegloopt. Ze wist een plekje in de arm waar het zou kunnen, en niemand zou het opvallen dat het niet in hem zat. Hij moest alleen doen alsof het werkte. Bij The Right Arm hadden ze een geheim taal met elkaar dus daarmee vertelde ze hem het verhaal toen ratman even de andere kant op keek. 'Wees niet bang, ik heb het geplaatst zodat het je niks zal doen. Maar doe alsof je niks meer weet. Doe alsof je mij en Mihno niet meer kent als ze er zijn. Succes, en vergeet de kaart niet' vertelde ze allemaal met de gebaren.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel het een automatische deur is valt mijn oog op een kleine kier. Blijkbaar zit er een kleine storing in. Gemakkelijk trek ik de deur open en glip ik naar buiten toe. Al bij de eerste hoek hoor ik mensen praten en dus druk ik mijzelf hard tegen de muur aan. "Je denkt toch niet dat we haar echt hun geheugen hebben laten wissen? Nee, als ze even kon had ze ze nog liever vermoord met die spuit. Nee, de behandeling daarna heeft er voor gezorgd dat ze de grootste vlagen kwijt zijn. Het is nog niet erg stabiel omdat we snel moesten handelen, het kan zijn dat er daarom met vlagen nog herinneringen op komen, maar die zullen geen bedreiging vormen." De stem klinkt koel en vrij hoog, het moet wel een vrouw zijn. Uiteindelijk hoor ik dat de sprekers in beweging komen en hoor ik naaldhakken die mijn gedachten bevestigen. Gelukkig gaat het geluid bij mij vandaan en dus kan ik weer ademhalen. Ik begrijp niet goed waar zij het over hadden, maar wat ik wel weet is dat zij dat geen op mij hebben toegepast en degene die hier met mij zijn. Op het moment dat ik in mijn geheugen wil graven naar degene die hier met mij zijn trekt er een enorme mist op in mijn hoofd. Het is een grote blokkade die er voor zorgt dat ik nergens meer bij kan. Het doet mijn en voor ik het weet lig ik op de grond met mijn handen tegen mijn hoofd gedrukt. Als ik opnieuw voetstappen hoor kom ik weer bij mijn positieven. "Hij herkende mij niet, maar weet alles nog over de Glade zelf. Dat is een goed teken." Deze stem herken ik. "Brenda," fluister ik. Mijn gevoelens worden in tweeën gerukt en ik heb geen idee meer wat ik er mee aan moet. Mijn gedachten dwalen af naar Malia, waarvan ik ook niet weet of zij nog goed of slecht is. Mijn hoofd begint opnieuw te bonken en daarom besluit ik dat het beter is dat ik weer in mijn kamer ben voor zij mij hier aantreffen en het geheim van mijn deur weten. Net op tijd kom ik in mijn kamer, want op dat moment wordt het lichtje in mijn hoofd gedoofd. Een harde klap zorgt voor veel lawaai om mij heen, maar alles klinkt erg dof en zakt uiteindelijk volledig weg.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia werd weer haar kamer in gezet, ze lieten haar er gewoon toekijken hoe haar vrienden hun geheugens gewist werden en hoe ze haar dus zullen vergeten. Ze zullen nooit meer hier uit ontsnappen. Malia ging helemaal kapot, alle moeite is voor niks geweest, de lange reis door de woestijn heeft niks opgeleverd. Ze zijn terug waar ze begonnen zijn. Misschien is het zelfs nog wel erger dan voordat ze hier weggingen. Haar vrienden zouden haar vergeten en ze zal niemand meer hebben. Haar hoop zal weg zijn. Ze zal gemarteld worden door WCKD, en ze heeft geen reden meer om te blijven leven als haar vrienden haar niet eens meer kennen. Wat kon ze nu nog doen? Ze gaf het niet graag toe maar WCKD had écht gewonnen. Ze had geen opties meer over. Misschien moest ze dan maar meteen een einde maken aan haar eigen leven. Dan hoeft ze de pijn niet meer te voelen.

Account verwijderd

schreef:
Een kriebelend gevoel op mijn arm zorgt er voor dat ik mijn ogen open. Het lijkt wel alsof ik uit een diepe leegte terug ben gekomen naar de realiteit, maar daar al mijn kracht voor moet hebben gebruikt. Ik zal waarschijnlijk wel lang hebben geslapen, maar ik heb het gevoel dat ik helemaal kapot ben. Een paar ogen staart mij aan en de vrouw glimlacht wanneer wij oogcontact maken. "Goede morgen," zegt ze vriendelijk. "Brenda." Ik frons mijn wenkbrauwen en ga rechtop zitten. "Wat is er aan de hand?" vraag ik. Nog steeds heb ik geen herinneringen van haar terug gekregen, slechts de herinneringen aan de Maze en de Glade. De vrienden die ik daar had. Malia. Mijn gevoelens over haar zijn nog steeds erg verschillend en ik kan ze niet goed plaatsen. Waarom kan ik niet gewoon met duidelijkheid zeggen dat zij een goede vriendin van mij is, net zoals Brenda? "Niets, ik wilde je gewoon even zien," fluistert ze terwijl zij met haar vingers over mijn haar strijkt. Voorzichtig trek ik mij terug. Het voelt erg ongemakkelijk om aangeraakt te worden door een eigenlijk vreemd persoon. Ik wrijf even in mijn ogen. "Kan ik Malia en Minho vandaag zien?" Zo gauw de woorden over mijn lippen zijn gerold heb ik er direct spijt van. Haar gezicht vertrekt en uiteindelijk moet zij erg veel moeite doen om hem weer in een glimlach te plooiien.
"Wij denken dat jullie het beste nog even kunnen herstellen van al de ingrepen, het kan te zwaar voor jullie zijn."
"Hoe weten jullie wat goed voor ons is? Wie zijn eigenlijk die 'jullie' waar je het steeds over hebt?"
"Newt, er is niks aan de hand! Wij zijn jouw vrienden, weet je nog? Wij helpen jou en genezen jou. WICKED is good!"
"Je ontwijkt mijn vraag," fluister ik en probeer haar indringend aan te kijken. Ze wendt haar ogen af.
"Genoeg nu Newt!" Ze staat abrupt op en draait zich van mij weg. Haar schouders schokken op en neer en uiteindelijk hoor ik dat ze snikt. Nu is zij degene die mij verrast en ik weet niet wat ik daar mee aan moet. Ik ben nooit goed met meisjes geweest, althans, dat denk ik. Ongemakkelijk pluk ik aan de lakens op mijn bed en hoop dat ze nog wat zegt of weg gaat. Het duurt erg lang.
"Ik was bang je kwijt te raken, Newt! Er was zoveel gebeurd en... En ik dacht dat ik je nooit meer terug zou krijgen! Voor alles, voor WICKED, we kende elkaar al zo lang. Ik was mijn beste maatje verloren. En nu? En nu weet je niet eens meer wie ik ben en vertrouw je mij niet eens meer! Het doet zoveel pijn om jou zo te zien. Ik dacht dat ik je terug had, maar dit is nog erger." Na die woorden te hebben gezegd verlaat Brenda de kamer en laat zij mij verbaasd achter.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia keek vanaf haar deel van het glas naar Newt. Ze heeft echt een hekel aan Brenda. Ze heeft haar nooit wat aan gedaan, maar Brenda lijk haar alsnog zo te haten. Meerderen malen heeft Brenda haar al geprobeerd te doden. Ze luisterde naar het gesprek, het leek telkens wel alsof zij Newt wel kon zien maar hij haar niet. Het enige wat hen scheidde was een glas. Een normale deur kon Malia zo in trappen, maar deze zijn zwaar beveiligd. Opeens werd Brenda boos toen Newt haar ondervroeg. Een stap in de goede richting. Malia snapt namelijk nog steeds niet wat Newt in haar ziet. Hij lijkt niet te zien dat Brenda kwaadaardig is. Malia lijkt hij nog steeds niet helemaal te vertrouwen. Ze weet niet meer wat ze er aan moet doen. Meerdere malen heeft ze de hele groep gered. Ze heeft hen geholpen. Nog steeds vertouwen ze haar niet. Terwijl ze nu écht haarzelf is. In de Glade werd ze beïnvloed door iets. Iets gecreëerd door WCKD om gaos te creëren.

Account verwijderd

schreef:
Genoeg tijd om over alles na te kunnen denken krijg je hier wel. Af en toe krijg ik wat eten door de deur geschoven alsof ik een zwaarbewaakte gevangene ben, maar verder zie ik geen gezicht meer. Gelukkig is de kamer verder erg luxe, maar ik heb steeds geen flauw idee wat ik zou moeten doen en dat maakt mij onrustig. Tot vanochtend. Vanaf dat moment ben ik alleen maar onrustiger geworden en werp ik iedere vijf seconden een blik op de klok om te hopen dat het al drie uur is. Ik wrijf met mijn vingers over het briefje in mijn hand en knijp het uiteindelijk fijn in mijn handen. Het briefje zat bij mijn ontbijt en gaf duidelijk aan dat ik vanmiddag om drie uur Minho kan ontmoeten, maar het is nu nog maar tien uur. De tijd gaat veel te sloom. Uiteindelijk laat ik mij weer op mijn bed ploffen en doe een poging om in slaap te vallen, wat volledig mislukt.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia had een plan bedacht. Gisteren had ze met Mihno mogen praten. Newt weet nergens van, en ze hadden besloten dat zo te houden. Hij gaat om met Brenda, en als hij ook maar iets perongelijk verteld, gaat alles niet meer door. Malia zal doen alsof ze haar hebben. Alsof ze weer helemaal bij WCKD hoor en met hun werkt. Ook tegen Brenda deed ze alsof het goed was tussen hen en alsof ze helemaal vrienden zijn. Aangezien ze helemaal gek is denk ze het nog echt. In haar WCKD doctors jurkje liep ze naar de kamer van Newt toen het tijd was. Dit kwam echt goed uit, ze had weer haar pasje waarmee ze bijna overal in kan. Blijkbaar kan ze goed acteren aangezien iedereen er voor valt. "Newt je mag naar Mihno, volg mij" zei Malia. Het zal Newt verwarren dat ze nu opeens doet alsof ze werkt bij WCKD, want hij weet niet dat het nep is. Hij merkt alles vanzelf wel als Mihno en zij hem komen halen tijdens het plan. Gelukkig weet Mihno dat het nep is, en dat ze het samen bedacht hebben. Anders hadden ze haar nooit geloofd.

Account verwijderd

schreef:
Waarschijnlijk ben ik toch in slaap gevallen, want plots word ik gewekt door een zachte stem die heel herkenbaar klinkt. Wanneer ik mijn ogen open zie ik Malia in de deuropening staan. Ik frons diep en probeer alles weer even op een rijtje te zetten. In de Glade werd het voor ons duidelijk dat zij voor WICKED had gewerkt, maar zij beweerde dat zij niet meer voor hen werkte en daarom naar ons toe was gestuurd. Het was moeilijk om te geloven wegens bepaalde acties, maar toch had zij mijn vertrouwen gewonnen. Het was een wirwar van gevoelens en emoties. Zelf begrijp ik nog steeds niet goed wat er in die korte periode allemaal wel niet gebeurd is, liever denk ik er ook niet meer aan. Maar dit brengt mij volledig van mijn stuk. Het duurt even voor het tot mij doordringt wat zij eigenlijk zei, maar het kost veel moeite om nog enthousiast te zijn en op te staan. Het gevoel dat er een enorm brok in mijn keel zit welt op en ik voel mij gevangen. Steeds als ik er over nadacht kon ik mijzelf wel voor mijn kop slaan waarom ik haar niet gewoon had geloofd en geholpen. Ze zag er kwetsbaar uit en had hulp nodig, een vriend nodig. Maar in plaats van haar volledig te vertrouwen, bleef ik in die tweestrijd hangen en twijfelde ik aan haar. Achteraf verachte ik mijzelf daarom, hier heb ik daar vaak genoeg aan gedacht. Maar nu voel ik mij stom dat ik daar voor ben gevallen. Mooie praatjes van een mooie dame, dat gaat waarschijnlijk al nooit goed samen. Ik bal mijn handen tot vuisten en probeer tot rust te komen. Mijn hoofd tolt en doet pijn. Alles is zo verwarrend en het maakt het alleen maar lastiger dat ik mijn geheugen kwijt ben. Uiteindelijk weet ik de rust en de kracht te vinden om op te staan en loop achter haar aan door de gangen heen. Het is een enorm doolhof en ik neem dan ook niet eens meer de moeite om te onthouden welke weg wij nemen. Het heeft weinig zin meer. WICKED is good, dat is wat Brenda had gezegd. Misschien heeft ze gelijk, misschien moet ik ze een kans geven. Maar het is vreemd om Malia zo te zien, volledig gehuld in het moreel van WICKED. "Het zal wel goed verdienen," mompel ik, maar ik zou willen dat ik de woorden terug kon nemen. Ik wil haar helemaal niet meer zien, niet nu. Ik wil naar Minho en alleen met hem zijn, met hem kunnen praten. Maar waarschijnlijk zullen we nooit helemaal alleen zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia merkte nu al dat Newt dacht dat hij bedrogen was. Ze liep met hem naar de kamer van Mihno. Ze zou willen dat ze hem alles konden vertellen, maar dat is gewoon te gevaarlijk. "We krijgen niet eens betaald, atans ik niet" zei ze op zijn opmerking en opende de deur van Mihno met haar kaart. Onopgemerkt gaf ze Mihno iets dat hij nodig had en verliet toen ze kamer. Voordat ze de deurpost uit ging deed ze een knikte ze 1x licht met haar hoofd als seintje naar Mihno. Daarnaast ging ze terug naar haar taken.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld