Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wilde Blaise echt graag helpen met zijn dromen. Dat kon alleen niet, omdat ik niet wist wat ze precies betekenden. Wit stond vaak voor reinheid, vroom. Dat zou dan moeten betekenen dat Blaise zich rustig voelde en helemaal schoon gewassen, herboren misschien zelfs. Iets wat echt niet zo was! Hij was nog altijd Blaise en daar ik was blij om, want ik had heel erg veel aan hem gehad! Daarnaast had ik het echt wel gemerkt als hij zich zo zou voelen, want ik kende Blaise ondertussen best wel goed? Ik gokte nog steeds dat hij gewoon alles probeerde te verwerken in zijn droom. De ontsnapping uit de Glade, WICKED, alles wat er in de afgelopen dagen gebeurd was. Het was alleen vreemd dat hij steeds maar weer dezelfde droom had. Het zou beter zijn als er iets zou veranderen, want dan zouden we er verder over na kunnen denken. Nu bleef ik met dezelfde gedachte zitten en hij met dezelfde droom, wat natuurlijk nog een stuk vervelender was! ‘Ik hoop echt dat ze snel stoppen. En je weet dat je me altijd wakker mag maken als er iets aan de hand is.’ Dat wist hij wel. Ik had het hem vaak genoeg verteld en ik wist ook zeker dat als hij het echt nodig vond om me wakker te maken, hij dat zou doen. Natuurlijk was hij nog steeds de zorgzame Blaise, wie mij echt niet uit mijn slaap zou halen, maar als hij me nodig zou hebben, zou hij dat wel doen? Dat zou ik ook echt niet erg vinden! Ik wilde er voor hem zijn, op dezelfde manier als dat hij er voor mij was! Hij was immers degene die voor me had gezorgd toen ik niets had kunnen zien. Twee keer zelfs! Dat bleef echt ontzettend lief. Ik keek naar Minho, wie de taak van leider heel erg serieus op zich had genomen. Het stond natuurlijk ook in zijn hals. WICKED had hem altijd al een leider gevonden en nu kon hij zich er ook echt naar gedragen. Hij deed het goed en ik was blij dat hij er was om ons te leiden, zeker op dit soort momenten. Ik liep samen met Blaise het gebouw in en keek om me heen. Het was een stuk donkerder omdat de ramen voor een groot deel waren afgeplakt, of geblokkeerd. Iets waardoor ik het vermoeden kreeg dat hier wel mensen waren, of in ieder geval waren geweest! ‘Denk dat we hier rond moeten lopen en moeten kijken of we iets van eten en drinken kunnen vinden,’ zei Minho. ‘Ramen zijn geblokkeerd. Moeten anderen hebben gedaan, misschien ligt er hier en daar nog wat.’ Het leek me niet dat mensen hun eten hier achter zouden laten, maar je wist het natuurlijk nooit. Wie weet hadden ze hier willen schuilen, maar waren ze aangevallen door iets of iemand en hadden ze daarom hier eten laten liggen. Al zouden we natuurlijk eerst eten moeten vinden. Ik besloot om gewoon rond te lopen met Blaise, in de hoop dat we iets zouden vinden. Er stonden wel een hoop verschillende spullen. Er lag zelfs hier en daar wat kleding op de grond. ‘Er waren hier dus sowieso mensen,’ zei ik tegen Blaise. Al gokte ik dat ze er nu niet meer waren, anders hadden ze hun spullen vast wel meegenomen. ‘Wie zegt dat we ooit weg zijn gegaan?’ hoorde ik achter me en voordat ik het wist, werd ik door iemand stevig vast genomen. Ik begon meteen tegen te stribbelen, maar de persoon achter me was een stuk sterker. ‘Jongens, help!’ gilde ik. Blaise was hier wel, maar ik zag ook al iemand achter hem staan! ‘Ik denk niet dat jij en je vriendjes het van ons kunnen winnen. Daarnaast is het al een hele tijd geleden dat ik iemand zoals jou ben tegen gekomen.’ Een smerige hand vol open wondjes nam mijn gezicht vast en al snel rook ik de stinkende adem van de jongen die me vast had genomen. Het was echt shucking smerig!

Newt.
Wilde gewoon een beetje voor Cleo zorgen. Zij had ook een hele tijd voor mij gezorgd, maar vond ook dat het andersom moest. Dat ik voor haat hoorde te zorgen, als de jongen in de relatie. Was wel zo? Was wel de mannelijke, degene die alles hoorde te regelen. Wilde ook gewoon dat alles goed ging met Cleo. Dat ze geen honger of dorst had en dat ze gewoon door kon gaan met lopen, of wat we dan ook zouden doen. Hoopte dat we snel iets zouden vinden, zoals Cleo ook al had gezegd. Gelukkig had Minho een gebouw gevonden waar we in ieder geval zouden kunnen schuilen voor de ergste hitte. Dat betekende dat we nog een beetje veilig zaten. Al wisten we natuurlijk niet wat er precies in dat gebouw zou zitten. Er waren een hoop zieke mensen en volgens de Ratman zou het best zo kunnen zijn dat ze ons aan zouden vallen, net zoals sommige shanks hadden gedaan toen ze waren gestoken door een Griever. Wist niet of het echt met elkaar te vergelijken viel, maar had me er wel aan doen denken. Zeker toen ik de beelden had gezien toen we net uit het doolhof waren. Keek rond in het gebouw en hield Cleo haar hand goed vast. Wist maar nooit wat er kon gebeuren en was duidelijk dat er hier wel mensen hadden gewoond! Lagen nog heel wat spullen. Een hoop lege tassen, wat kabels en ik zag zelfs een soort televisie staan! Dus er waren hier wel degelijk mensen geweest. Misschien dat ze nog iets van eten of drinken achter hadden gelaten, maar ik ging er vanuit dat je het meeste gewoon meenam. Zeker in dit weer. Water was dan wel echt het belangrijkste wat je nodig had en dat zou je niet zomaar ergens achter laten. Ik had tot nu toe nog niks gezien wat we zouden kunnen gebruiken! Ik hoorde Nefeli opeens gillen en op datzelfde moment sprongen er een paar mensen naar beneden. Ik wist niet eens waar ze vandaan kwamen! Ik trok Cleo achter me, maar ik had totaal geen wapen waarmee ik ons zou kunnen verdedigen! Het duurde dan ook niet lang voordat ik door een man vast werd gepakt. ‘Cleo!’ riep ik nog uit en ik probeerde haar vast te pakken, maar ze werd al door iemand anders vast genomen. Wie het ook was, hij moest van haar af blijven! Niemand mocht Cleo zomaar aan raken! ‘Wat een toeval. Een hele groep die zomaar naar binnen loopt,’ zei de man die me vast had genomen en hij keek naar degene wie Cleo vast had gepakt. ‘Denk je dat ze immuun zijn?’ Dat waren we niet?! Waren ziek! Had die vage shank zelfs nog tegen ons gezegd! Waren allemaal ziek en moesten ons best doen voor het medicijn! Moesten zelfs door die shucking hete woestijn lopen om er voor te zorgen dat we dat medicijn zouden krijgen! Was niet makkelijk! Alles behalve zelfs! ‘Misschien, misschien ook niet,’ zei degene die Cleo vast had! Ik voelde een paar vingers langs mijn hals en probeerde degene achter me te raken met mijn elleboog, maar ik mistte volledig. Vervolgens trok de man achter me hard aan mijn shirt. ‘Ze horen bij WICKED. Dan moeten ze wel immuun zijn. Dat kan nog leuk worden.’ Ik werd al naar voren geduwd en ik zag dat de rest ook al mee werd genomen door anderen. Ze waren echt met een grote groep! Ik had degene die me vast had genomen nauwelijks kunnen bekijken, maar ze zagen er allemaal smerig uit! Niet dat wij nou de grootste persoonlijke hygiëne hadden gehad, maar dit was nog zoveel erger! Ze stonken allemaal! Het stonk zelfs naar rottend vlees! ‘Laat ons met rust! Zijn niet immuun!’ Waren ook ziek?! Zagen er misschien niet ziek uit, maar wist wel zeker dat we ook ziek waren! Waarom had die Ratman het anders gezegd? Zoiets zei je toch niet zomaar?! Leek me van niet! Al wist je het natuurlijk nooit met WICKED. Zover was ik ondertussen ook al.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Moesten hier een tijdje blijven, zodat de zon ons niet te veel in de weg zat. Had nooit gedacht dat de zon zo warm kon zijn. In de Glade had ik wel eens gehoopt dat we de zon hadden kunnen zien. Zon hoorde alles een beetje makkelijker te maken, vrolijker! Beter dan een stomme grijze lucht. Dit was echter niet heel erg veel beter. In de Glade hadden we nog rond kunnen lopen, hier konden we dat overdag echt niet. In ieder geval op bepaalde tijden. Dan werd het echt te warm. Moesten al zo goed mogelijk bedekt worden, want anders ging onze huid echt helemaal kapot? Had er zelf nog niet zo heel erg last van, maar had wel mensen gezien die toch op verschillende plaatsen helemaal rood waren geworden. Newt was ook een beetje rood geworden. Ging heel erg snel door de zon! Waren nu in ieder geval binnen, dus zouden daar voor even geen last mee hebben. Al gebeurde er ineens allerlei andere dingen. Begon met Nefeli die begon te gillen. Zag ineens mensen uit het plafond komen springen en voelde nog hoe Newt me achter zich trok, maar ineens werd hij vastgenomen! "Newt!" Riep ik terug. Moesten Newt alleen laten! Wilde er iets aan doen, maar werd zelf al vastgenomen. Probeerde los te komen, door mijn lichaam zoveel mogelijk te bewegen. Ging echter niet zo makkelijk als ik dacht. Werd alleen nog maar sterker vastgenomen, wat toch best wel pijn deed! Voelde echt vreselijk! Beelden van Steve vlogen langs mij ogen. Wist ook wel dat zoiets hier niet zou gebeuren. Er waren genoeg mensen. Maar vond het gewoon niet fijn om tegen mijn wil vast te worden genomen! Voelde niet goed. Hoorde niet! Toen had hij ook echt een hele stevige grip gehad en had ik heel weinig kunnen doen. Was nu precies hetzelfde! Daardoor probeerde ik alleen nog maar meer te bewegen. Dit was iets anders dan wat WICKED gedaan. Had ons vastgenomen bij onze armen en hadden ons meegetrokken. Dit voelde gewoon niet goed! Wilde dit niet! Dan had ik het nog niet eens over de stank van diegene die achter me stond of hoe de mensen die hier waren, er uitzagen. Waren mensen, maar hadden zoveel wonden en zagen er zo vreselijk uit! Ineens kwam er nog iemand van boven. Een wat oudere man. Waren hier wel meer mannen en vrouwen. Maar bij hem viel eigenlijk meteen wat op. Zijn gezicht was nog wel gaaf. Geen wondjes?! In ieder geval niet zulke open dingen als sommige hadden. "Wat hebben we hier?" Hoorde ik de man lachend vragen, terwijl hij langs ons heen liep. Hij was op een behoorlijk vreemde manier aan het lachen. De rest van de mensen praatte af en toe. Hadden het nog steeds over het immuun zijn. Wat ik helemaal niet begreep. Immuun voor de ziekte die we hadden? Kon niet! Hadden de ziekte allemaal! Konden alleen nog een medicijn vinden! "Wat moeten jullie hier?" Vroeg de man, die duidelijk heel veel gezag zijn. "Jullie zijn van WICKED he? Immuun?" Ik schudde mijn hoofd. Het was gewoon niet zo. We waren niet immuun! Hadden net zo goed de ziekte, die zij dan waarschijnlijk ook hadden. Ik keek er niet naar uit om al die wonden op mijn lichaam te krijgen. Al was het nog zoveel erger op de video’s geweest! Wilde niet zo eindigen! Ondertussen probeerden ik nog steeds los te komen. "Als ik jou was, zou ik stil blijven staan." Hoorde ik van achter me, met een vreselijke stank die vanuit zijn mond kwam. Grip werd ook verstevigd. Wilde hier weg! Iedereen moest hier weg?! Hadden hier niet naar binnen moesten gaan. Wist echter ook wel dat we eten nodig hadden! Konden niet nog anderhalve week door, hadden nu al bijna geen water meer. Dat was wel het belangrijkste! Belangrijk dan eten! Maar kon nu best zo zijn dat we hier nu nooit uitkwamen!

Blaise.
Het ene moment leek het gebouw dat we hadden gevonden veilig. Het was er rustig geweest. Misschien een beetje uitgeleefd, maar er hadden spullen gestaan die we zelf misschien ook wel hadden kunnen gebruiken. We hadden eten moeten vinden, belangrijker nog, drinken. Iets wat dit gebouw misschien wel had gehad, omdat er eerder mensen waren geweest. Dat was in ieder geval wat door mijn hoofd heen was gegaan. Al snel was het heel erg duidelijk dat we niet meer alleen waren. Toen Nefeli had geschreeuwd om hulp, had ik haar willen helpen. Maar op het moment dat ik naar haar toe had willen stappen om de jongen die haar wel heel erg stevig vast had, van haar weg te halen, werd ik zelf ook weggetrokken en ook nog eens best wel hard, waardoor ik een beetje achteruit stommelde. Ik keek om naar de man, die me vast hield. Hij was duidelijk wat ouder dat de jongen die Nefeli op het moment vasthad! Ze zagen er allebei echter vreselijk uit. Alsof hun huid op sommige plekken open lag en het leek alsof ik dat ook precies rook. Vreselijk rot vlees. De penetrante geur drong mijn neusgeuren binnen en binnen een paar tellen was ik er al misselijk van. Ik had niet zo heel erg veel gegeten, we moesten immers zuinig zijn op het beetje eten dat we hadden. Toch leek het alsof al het eten weer naar boven kwam. Mijn maag draaide zich in ieder geval een paar keer om, alleen maar bij de geur. Al hielpen de mensen zelf ook niet echt mee. Ik snapte niet eens waar ze het over hadden. Volgens mij deed helemaal niemand dat? We waren niet immuun! Ieder van ons had ondertussen de Flare, zoals ze het hadden genoemd, al kunnen krijgen. Het zou alleen een tijd duren voordat de eerste symptomen zouden opkomen! Voor die tijd hadden we het medicijn misschien al wel. Op welke manier dan ook. Ik voelde hoe er aan de trui die ik aan had werd getrokken. Een trui was misschien warm aan buiten, maar ik moest zeggen dat het wel hielp tegen de zon. Mijn huid had het niet zo heel erg zwaar te verdragen als dat van anderen. Ik probeerde een beetje tegen te stribbelen, ik had geen idee wat de gast wilde doen, maar ik was er niet van gediend! Al snel werd de stof in mijn hals wat omlaag getrokken en ik probeerde mijn hand er naar toe te brengen. Ik wist dat daar de woorden stonden die WICKED er neer had weten te zetten. Ik vond het gewoon niet fijn als iemand anders daar naar keek. "Aah. Kijk eens aan. Zoon." Zei de man achter me. "Dus jij moet dan wel heel erg belangrijk zijn he? Pappie en mammie willen je vast heel terug hebben." De man kraamde echt onzin uit! Het sloeg helemaal nergens! De woorden sloegen allemaal nergens op. Misschien die van Nefeli nog een beetje omdat ze Grievers had verslagen en die van Minho omdat hij zich als de leider gedroeg, maar verder helemaal niets! "Stilte!" zei de oudere man, die duidelijk hun leider was. Waardoor de man achter me stil bleef. "Jullie zijn allemaal leugenaars! Jullie horen bij WICKED." Het was duidelijk dat hij nog verder wilde praten, maar op de een of andere manier verloor Minho zijn geduld en kreeg hij het voor elkaar om zich los te maken uit de grip van diegene die hem vast had gehouden en hij viel de oude man zomaar aan! Het kwam misschien niet helemaal uit het niets. Ik vond het ook vervelend! Ik zag het zelf ook een beetje als teken dat ik mezelf los moest proberen te krijgen! We moesten hier weg! Ik wist niet hoe! Maar deze mensen betekenden niet heel erg veel goeds! Ze konden onze dood betekenen. De man achter me, was echter veel groter en duidelijk ook sterker dan ik zelf was. Dus ik kon niet echt een kant op!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wilde hier weg! Ik wist niet eens wie deze mensen waren, maar het beviel me niks! Ze zagen er stuk voor stuk verschrikkelijk uit en ik wist niet eens of ik het weet van degene achter me rook, of degene die een paar meter verderop stond! Ze stonken allemaal verschrikkelijk en het was wel duidelijk dat ze niet heel erg veel goeds van plan waren! Ze hadden ons allemaal vast en zelfs de sterkere jongens, zoals Minho, leken het niet voor elkaar te krijgen om zich los te maken en te vechten. Ik slikte toen de leider, want dat was de oudere man overduidelijk, begon te praten. Hij leek er zeker van te zijn dat we van WICKED kwamen. We kwamen daar misschien wel vandaan, maar we hoorden niet bij hen!? Absoluut niet! Ik zou dat niet eens willen! Niet als dat zou betekenen dat ik onschuldige jongeren naar dit soort plaatsen zou sturen, of op zou moeten sluiten in het doolhof! Daar wilde toch niemand aan mee werken? Al hadden er genoeg mensen rond gelopen in WICKED, dus zij dachten daar vast anders over dan ik! ‘Minho!’ riep ik geschrokken uit toen hij zich los had gemaakt en af was gerend op de oudere man. In eerste instantie dacht ik dat Minho de man wel aan zou kunnen, maar de man had Minho binnen een paar seconden op de grond gewerkt! Er waren al anderen op hen afgerend en ze trokken Minho weer van de grond. Het was wel duidelijk dat deze mensen zich niet zo makkelijk gewonnen gaven. Zelfs Minho leek hen niet aan te kunnen. Ik wist niet wat we dan wel zouden moeten doen. Blijven staan? Wat zouden ze dan wel niet met ons doen? Ze dachten al dat we bij WICKED hoorden, wie weet zouden ze ons wel gijzelen?! Dat kon best! De man had zich ontfermt over Minho en keek in zijn hals, waarna hij lachte. ‘Als WICKED jullie hem als leider heeft gegeven, hebben ze een leuk gevoel voor humor,’ zei hij, waarna hij Minho met een duw losliet. Ik slikte en keek opzij naar Blaise. Degene die achter hem had gestaan had zijn tatoeage ook gezien en hij had het gehad over zijn ouders. Daar had ik nog niet eens aan gedacht. Kon Blaise zijn tatoeage betekenen dat zijn ouders bij WICKED werkten? Waarom zouden ze hun eigen zoon dan aan zoiets belachelijks mee laten doen?! Dat sloeg toch nergens op?! Dit was alles behalve veilig en het leek me dat als je een zoon had als Blaise, je hem juist zo goed mogelijk wilde beschermen tegen alle gevaren in de wereld! ‘Wat te doen met al die belangrijke Munies,’ zei de oudere man bedenkelijk, terwijl hij de groep rondkeek. ‘Ik kan me voorstellen dat WICKED jullie terug wil hebben. Misschien dat we een leuke overeenkomst kunnen maken.’ WICKED wilde ons helemaal niet terug hebben?! We waren juist hier naar toe gestuurd om te zorgen dat er een medicijn zou komen! Al hadden ons ook een deel van het medicijn beloofd. Iets wat eigenlijk helemaal niet kon, als ze nog geen medicijn hadden? We hadden op dit moment echter niks anders om op te vertrouwen dan op de woorden van die vreemde man. ‘We horen niet bij WICKED!’ riep Minho, die nog steeds probeerde om los te komen uit de greep van twee mannen. ‘En we zijn niet immuun!’ voegde hij er aan toe. Minho had wel gelijk! We waren net zo ziek als dat zij waren! Het enige verschil was dat we er nog niet zo uit zagen! Dat hoefde ook nog niet, als we echt nog maar in de beginnende fase zaten! Dat betekende echter wel dat het veel erger zou kunnen worden. Ik wist alleen niet hoe snel dat zou kunnen gaan en dat maakte dit nog een ergere race tegen de klok dan dat het al was geweest! We hadden maar twee weken en we waren pas net in de stad! Het ergste was nog dat we hier niet eens uit zouden komen als dit zo door ging!

Newt.
Deze situatie werd echt erger met de minuut! Was al erg geweest toen we door de brandende zon hadden moeten lopen, of toen we opeens midden in een storm hadden gestaan en een paar jongens kwijt waren geraakt, maar dit maakte het er niet beter op! Volgens mij waren dit de Cranks waar ze het over hadden gehad, de mensen die ziek waren. Waren wij echter ook!? WICKED had het gezegd! Nou ja, de Ratman had het gezegd, maar dat kwam op hetzelfde neer, want hij hoorde bij die shucking organisatie! Deze mensen duidelijk niet. Misschien hadden ze wel iets tegen WICKED? Iets wat wij dan wel konden gebruiken, toch? Want wij wilden ook niks weten van WICKED en alles wat daar bij kwam kijken! Zij waren degene die ons twee jaar lang in het doolhof hadden gezet, degenen die expres allerlei situaties hadden gecreëerd, alleen maar om te zien hoe wij er op zouden reageren. Als er iemand was die tegen WICKED mocht zijn, dan waren wij dat wel! Wij waren degene die het allemaal door moesten maken, die het door hadden moeten maken! Er waren op dit moment twee mannen die Minho vasthielden, terwijl de rest van ons nauwelijks meer durfde te bewegen. Niet nadat we hadden gezien hoe snel de oudere man hem omver had gewerkt. Dat terwijl Minho één van de beste vechters was binnen de groep! ‘Zijn jullie gevlucht van WICKED?’ vroeg de oudere man, terwijl hij de woorden van Minho negeerde. Leek hem niet eens uit te maken wat er net was gezegd! Waren net zo ziek als dat zij waren! Misschien minder ziek, maar nog steeds ziek? Zouden uiteindelijk allemaal dood gaan aan de Flare als we niet binnen twee weken bij de Safe Haven zouden komen. Wist nog steeds niet wat dat precies was, maar moesten er naar toe. Ik schraapte mijn keel om de aandacht van de man te trekken. ‘WICKED heeft ons deze kant op gestuurd.’ Dat was echt zo! Wij waren hier alleen maar omdat WICKED ons hier had willen hebben. Als we hadden kunnen ontsnappen, hadden we dat ook echt wel gedaan, maar dat was weer een heel ander verhaal! ‘Waarom zou WICKED een paar Munies deze kant op sturen? Slaat nergens op, hermano.’ Ik fronste om het laatste woord van de man, maar op dit moment was zijn bijnaam, of wat het dan ook was, niet zo heel erg belangrijk. Moest hem duidelijk maken dat we niet immuun waren en dat we ze misschien wel konden helpen! ‘Willen dat wij zorgen voor het medicijn. Als we binnen twee weken bij de Safe Haven zijn, kan WICKED het medicijn maken en dan kunnen ze iedereen helpen,’ legde ik uit, al wist ik niet eens of ik het wel goed uit had gelegd. Snapte namelijk nog steeds niet wat er precies was gebeurd in de afgelopen paar dagen en waarom juist wij dit moesten doen! Waren niet speciaal? In mijn ogen in ieder geval niet. ‘Er bestaat geen medicijn tegen de Flare,’ zei de man, die nu mijn kant op liep. ‘Maar die kan er wel komen! Daarvoor moeten we alleen vinnen twee weken bij de bergen komen, aan de andere kant van de stad,’ probeerde ik zo koel mogelijk te zeggen. Wilde niet dat hij wist dat ik bang voor hem was, ondanks dat ik dat wel was. ‘En ik gok dat jullie dat medicijn ook willen?’ Dat leek me wel! Als zij echt ziek waren, en sommigen zagen er echt ziek uit, dan zouden ze dat medicijn vast goed kunnen gebruiken. ‘Ik onderhandel niet met Munies, of WICKED,’ zei de man en hij draaide zich om. ‘Sluit ze maar op. Zien we later wel wat we met ze doen.’ Opsluiten?! Waren ze nou helemaal gek geworden!? Konden ons niet opsluiten! Moesten hier weg! Tenminste, als we wilden zorgen dat iedereen het medicijn zou krijgen! De man achter me trok me al mee. Ik probeerde tegen te stribbelen, maar het had geen nut. Hij was veel sterker dan ik! ‘Maar we kunnen jullie helpen!’ probeerde ik nog. Moesten gewoon even naar me luisteren!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Anderhalve week later? (:
---
Cleo.
Afgelopen dagen waren echt heel erg zwaar geweest. De stad was echt de ergste plaatst ooit geweest. De man, Jorge, was de leider van de groep. Groep met allemaal Cranks. Mensen die dus allemaal de Flare al hadden. Was echt een chaos geweest. Mensen hadden op het punt gestaan om ons iets aan te doen! Hadden allemaal geprobeerd om weg te komen, maar was uiteindelijk niet heel erg goed gelukt! Hadden Jorge er uiteindelijk van kunnen overtuigen dat we niet immuun waren. Hadden gepraat over het doolhof en wat WICKED ons aan had gedaan. Dat we door hen werden bespeeld, alleen maar voor Variabelen. Maar dat we wel een medicijn zouden krijgen! Hadden er voor gekozen om ons te helpen. Door de stad te helpen! Hadden zelfs eten gehad, wat we hadden kunnen eten. Al was het niet heel erg goed te gaan. Toen we naar beneden hadden willen gaan om daar het eten op te halen, was het helemaal mis gegaan. Wist nog steeds niet precies hoe! Maar ineens was het hele plafond boven ons ineen gestort! Was echt overal naar toegegaan. Een meisje, Brenda, was op dat moment bij mij en Newt geweest. Had betekend dat we met z’n drieën verder hadden gemoeten. Door de gangen die onder de stad hadden gelegen! Wist niet wat ik erger had gevonden. Die gangen waren echt vreselijk geweest! Hadden zo rot gestoken! Alsof er zoveel dode mensen hadden gelegen. Was volgens mij ook wel zo! Maar ook nog mensen die nog leefden. Ook Cranks, maar die waren zoveel verder heen geweest! Waren bijna niet meer menselijk geweest! Hadden ons op willen eten volgens mij? Geen idee! Was in ieder geval vreselijk geweest. Brenda was ergens nog zoveel erger geweest. Had de hele tijd aan Newt willen hangen? Was echt de hele tijd dicht bij hem geweest en had hem zo bij zijn arm gepakt. Ergste waren misschien nog wel de opmerkingen die ze had gemaakt! Had het echt niet leuk gevonden! Op een gegeven moment was ik mijn geduld ook wel eventjes verloren, maar enige wat ze had gedaan was stom lachen! Moest van mijn Newt afblijven! Sloeg sowieso nergens op dat ze met dat soort dingen bezig was, terwijl we er voor hadden moeten zorgen dat we bleven leven! Wist niet dat het had gekund, maar vond der nog vervelender dan Nefeli! Die hield zich tenminste nog bezig met Blaise en dat was allemaal goed! Deze Shuck zat echt de hele tijd bij Newt en voelde me er gewoon niet fijn bij. Zelfs nu! Nu we door de bergen waren gelopen en we echt niet meer zo ver moesten totdat we bij de Safe Haven waren, liep ze zo nu en da nog bij ons. Bleef stug de hand van Newt vasthouden. Moest haar er maar aan blijven herinneren dat Newt mijn vriend was? Vond niet dat ze dat soort opmerkingen kon maken en al helemaal niet dat ze meer dan dat moest proberen. Snapte ook niet waarom we der nog verder meenamen! Was helemaal niet nodig! Wist ook wel dat we af hadden gesproken dat zij dan het medicijn ook zou krijgen. Maar zou betekenen dat ze dan de hele tijd bij ons was en daar had ik echt geen zin in! Was ook net diegene, samen met Jorge en Seth, die over waren gebleven. Hadden er het beste uitgezien. Andere Cranks waren verder geweest volgens Brenda. "Zie iets in de verte!" Riep Minho, die voor ons uit liep. Hadden wel echt geluk gehad dat we de rest van groep weer hadden kunnen vinden! Was nog best wel een karwei geweest! Soms had het geleken alsof Brenda er voor had willen zorgen dat het niet gebeurde? Had vast alleen bij Newt willen zijn, had ze alleen nog maar van mij af gemoeten en was alles goed geweest. Maar kwam niet zo makkelijk van mij af! Kwamen jammer genoeg ook niet zo makkelijk van haar af!

Blaise.
Ik had geweten dat dit slopend zou zijn, maar dit trok wel echt alles. Er was zoveel gebeurd de afgelopen weken. Voor mij had het echt heel erg veel langer geduurd. Zo had het in ieder geval geleken. Het had zoveel van ons gevergd en dat kon je nu ook wel zien. Minho had een horloge en wist ongeveer hoeveel tijd we nog waren. Dit was de laatste dag. We moesten vandaag de Safe Haven kunnen vinden. Ik wist niet precies wie op het idee was gekomen, maar we hadden door de bergen gemoeten. Waar we nu doorheen waren. We hadden al weer een stukje door een soort van woestijn gelopen. Al waren de omstandigheden nu heel erg anders. Er hingen wolken, behoorlijk wat ook. Het waaide redelijk en het was lang niet zo warm als het in de stad was geweest. Ergens was ik wel bang dat er weer een storm zou komen. De vorige keer waren we echt heel wat mensen kwijtgeraakt en had Minho zich behoorlijk verwond! Niemand wilde dat natuurlijk weer hebben, maar we hadden niet echt een keuze, we moesten doorlopen. Ik keek iets voor me waar Nefeli liep. We hadden net een hele tijd bij elkaar gelopen, maar ze was even naar voren gelopen, volgens mij had ze iets met Minho willen bespreken of had ze hem iets moeten zeggen. Ik wist het niet precies. Toch keek ik nu weer naar iets wat ik liever niet wilde zien. Die Shuck, was weer bij Nefeli komen lopen. Het ging precies hetzelfde sinds dat we de Cranks in het huis tegen waren gekomen. Jorge, Brenda en die gast waren nog over. Ik nam niet eens de moeite om zijn naam te herinneren. Het was niet van belang! Dat was in ieder geval wat ik had gedacht. Die jongen wist me echter behoorlijk te irriteren. Iets wat me niet zo heel erg veel moest doen, maar het gebeurde gewoon. Het was duidelijk dat hij behoorlijk geïnteresseerd was in Nefeli en dat had hij op momenten als deze al vaak genoeg laten weten. Rustige momenten waarop Nefeli en ik vaak aan het praten waren geweest en hij er tussen in was gekomen. Nu liep ik even niet bij haar en was hij meteen weer op haar afgestapt. Die Shuck maakte vast weer een opmerking over haar ogen of haar sproetjes. Misschien wel over hoe ze er voor de rest uitzag! Complimenteerde haar op de dingen die ze wist. Alsof hij telkens moest vertellen hoe geweldig ze was! Ik vond het nergens voor nodig. Ik wist ook wel dat Nefeli leuk was! Maar ik hoefde echt niet te horen hoe die gast dat haar telkens vertelde. Dat en ook nog hele wat andere dingen! Hoe hij haar wel warm had willen houden in de nacht of haar had willen beschermen! Ik vond het gewoon niet fijn? Ik kon er heel erg weinig aan doen, al wist ik nu wel een beetje hoe belangrijk Nefeli voor me was geworden. We konden goed met elkaar praten! Er zat echter wel meer dan dat. Er was op een gegeven moment zelfs een kus geweest, maar daar was het ook bij gebleven en ik wist nu even niet waar ik stond. Ik wist zelf wel dat ik graag wilde dat die gast bij haar uit de buurt bleef! Ik keek even naar Newt en Cleo, die ook niet heel erg ver van me vandaan liepen. Het liefst wilde ik dat? Misschien niet op die manier, want het paste bij Nefeli en mij. De Scorch was nou niet de beste plaats om te beslissen dat je een relatie wilde en al helemaal niet om er eentje te beginnen! Als de omstandigheden anders waren geweest, had ik er wel met Nefeli over gepraat. Maar nu ging dat niet! We waren allemaal afgeleid door Minho en vanzelf begonnen we wat sneller te lopen! Iedereen! Dat was gewoon te merken de groep.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
De anderhalve week was zo snel voorbij gegaan, maar ergens ook weer zo langzaam. Sinds we Jorge en zijn groep hadden gevonden, waren ze met ons mee gereisd. Minho had een deal gemaakt dat als ze ons zouden helpen om bij de Safe Haven te komen, ze ook een deel van het medicijn zouden krijgen voor hen en de groep. Jorge, een meisje genaamd Brenda en een jongen genaamd Seth waren met ons mee gegaan. Door een ongeluk in één van de gebouwen was de groep echter in tweeën gesplitst. Toen waren we Cleo, Newt en Brenda kwijt geraakt. Volgens Jorge hadden we door gemoeten, omdat Brenda wel de stad wel had gekend. Hij had gezegd dat we elkaar weer zouden kunnen vinden en Seth had hem daarin bij gestaan. Iets waardoor we eigenlijk niks anders hadden kunnen doen dan met z’n allen door de stad te reizen. Ik was al lang blij geweest dat ik Blaise had gehad. Ik had echt niet geweten wat ik had moeten doen als ik Blaise kwijt was geraakt! We hadden vaak samen gezeten en we hadden over van alles gepraat. Voornamelijk over WICKED en wat er zou gebeuren als we het medicijn zouden krijgen. Jammer genoeg had Seth ons vaak gestoord, al was dat waarschijnlijk nooit zijn bedoeling geweest. Hij was ook geen verkeerde jongen? Hij had zich geprobeerd te mengen in de groep, al had ik wel gemerkt dat hij vooral naar mij toe was gekomen met vragen en opmerkingen. Hij had zelfs een paar keer laten vallen dat ik er mooi uit zag, of dat hij me slim had gevonden. Iets wat waarschijnlijk allemaal lief was bedoeld, maar ik kende hem niet echt? Niet zoals ik Blaise kende in ieder geval! Het was vleiend en ik waardeerde de dingen die hij voor me had gedaan ook echt wel! Op een gegeven moment waren we in de stad omsingeld geweest door Cranks en toen was hij wel voor me gaan staan, maar Blaise had die dingen ook gedaan? Daarnaast had ik een hele andere band met Blaise? Ik kon alles met Blaise bespreken en hij ging ook echt in op de dingen die ik zei. Seth deed dat niet echt? Het enige wat hij zei was dat ik slim was en dat hij nooit zo nadacht over bepaalde dingen, maar Blaise deed dat wel? ‘Wat zijn jouw plannen als je het medicijn hebt?’ vroeg Seth, wie een paar minuten geleden naast me was komen lopen. Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het niet precies. Blaise en ik hadden wel besproken dat we hoe dan ook bij elkaar zouden blijven. Ik kon me gewoon geen leven zonder hem voorstellen. ‘Ik weet het niet. Het medicijn kan zoveel goeds betekenen voor alle mensen. Misschien dat ik het rond kan brengen, zorgen dat mensen beter worden.’ Ik was ook een Medjack geweest in de Glade en dat was me heel erg goed af gegaan? Dus als ik zoiets zou kunnen doen, dan zou ik dat graag willen? ‘Wauw, dat is echt… Cool.’ Ik schonk Seth een flauwe glimlach. Ons gesprek werd gestopt door Minho, die iets in de verte had gezien. Hij was zelfs al sneller gaan lopen, wat betekende dat wij dat ook moesten doen! Ik wist niet wat hij precies had gezien, maar misschien was het wel se Safe Haven! Al had ik eigenlijk wel verwacht dat het een soort gebouw zou zijn? Toen ik echter bij Minho aan kwam, zag ik hem alleen maar stilstaan. Ik keek om me heen en zag uiteindelijk een stok op de grond liggen. ‘Dit kan het toch niet zijn?’ Dit was geen Safe Haven? Dit was niets meer dan een stok die op de grond lag! ‘Het is een shucking stok,’ mompelde Minho. Ik kon horen dat hij geïrriteerd was. ‘We hebben al die moeite gedaan voor een shucking stok!’ riep hij naar de rest, wie er ook aan kwam. Ik snapte er echt helemaal niks van! We hadden ergens naar toe moeten reizen, maar uiteindelijk was er alleen maar een stok? Dat sloeg nergens op!

Newt.
De laatste anderhalve week was echt een bloody gekkenhuis geweest. Hadden misschien hulp gehad van Jorge, Brenda en Seth, maar door een ongeluk in een gebouw waren Cleo en ik als enige overgebleven met Brenda. Brenda had gezegd dat we het beste gewoon door hadden kunnen gaan en dat we Jorge en de rest van de groep vanzelf weer zouden vinden. Cleo en ik hadden niet echt iets anders kunnen doen dan haar vertrouwen en haar door de stad te volgen. Had wel aan Cleo gemerkt dat ze Brenda niet heel erg aardig had gevonden. Niet dat ze haar aan had gevallen, zoals ze wel eens bij Nefeli had gedaan, maar had gewoon aan haar lichaamstaal gemerkt dat ze het niet zo op Brenda had. Was misschien ook wel gekomen omdat Brenda soms wat te dicht op me was komen zitten, maar we hadden heel erg veel aan Brenda gehad! Ze had ons op verschillende momenten gered en zonder haar hadden we ook nooit de andere groep gevonden! Nu waren we weer compleet, al merkte ik aan de hele groep dat iedereen angstig was. Dit was de laatste dag waarop we de Safe Haven zouden kunnen vinden. Iets wat we moesten doen, anders zouden we nooit beter worden. Het weer was wel compleet om geslagen. Het was niet meer zo heet als een week geleden en ook was er veel meer wind. De lucht was een stuk donkerder en ik was bang dat er weer een stom zou komen. Hadden er al een gehad en wilde er niet nog één hebben! Konden dat ook helemaal niet gebruiken op dit moment! Wilden gewoon die bloody Safe Haven vinden, zodat we hier weg konden en het medicijn zouden kunnen krijgen! Ik had de hand van Cleo stevig vast en aan de andere kant van mij liep Brenda. Ik hoorde Minho iets schreeuwen en Brenda legde meteen haar hand op mijn arm. ‘Hij heeft iets gevonden! Kom op!’ voordat ik het door had, rende ze al in de richting van Minho. Ik keek opzij naar Cleo en haalde mijn schouders op, waarna ik haar hand los liet en achter Brenda aan liep. Als Minho iets had gevonden, dan wilde ik dat ook heel erg graag zien! Want dat zou namelijk betekenen dat we eindelijk het medicijn zouden kunnen krijgen en dan zou dit eindelijk allemaal voorbij zijn! Iets waar we ons allemaal wel op hadden verheugd. Toen ik bij Minho aan kwam, hoorde ik hem gefrustreerd iets schreeuwen over een stok. Ik fronste en zag dat er inderdaad een stok op de grond lag. Het leek me sterk dat hij dat had gezien, maar wie wist wat WICKED allemaal met onze hoofden kon doen? Misschien hadden ze Minho iets laten zien wat er wel helemaal niet was geweest! Dit kon het toch niet zijn? Al kon het ook niet veel verder zijn? We hadden al zoveel gelopen en we waren al bij de bergen geweest, waar we ook naar toe hadden moeten gaan! Dus er moest hier wel iets in de buurt zijn! Ik keek om me heen of ik Cleo zag. Gelukkig kwam ze er ook al aan. ‘Misschien moeten we iets doen met de stok?’ stelde Brenda voor en ze pakte hem op van de grond, waarna ze hem van alle kanten bekeek. Vervolgens tikte ze met de stok tegen mijn zij. ‘Wat denk jij, Newt?’ Ik keek naar de stok en haalde mijn schouders op. ‘Weet het ook niet.’ Wist ik het maar! Zou dingen voor makkelijker maken als ik zou weten wat we precies zouden moeten doen, maar dat wisten we al anderhalve week niet! WICKED was nou niet heel erg duidelijk geweest! ‘Misschien moeten we gewoon wachten,’ opperde Seth, wie naast Nefeli stond. Had eigenlijk gedacht dat Nefeli en Blaise iets hadden, maar had de laatste paar dagen eigenlijk alleen maar Seth rondom Nefeli gezien. Meer dan Blaise in ieder geval. ‘Misschien weet Nefeli wel wat we moeten doen?’ zei hij vervolgens. Nefeli was slim, maar gokte dat ze niet wist wat hier precies aan de hand was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Stad was echt het ergst geweest. Er waren zoveel Cranks, echt op elke hoek had iemand ter voorschijn kunnen komen en er voor kunnen zorgen dat we niet meer hadden geleefd. Hadden ons echt als eten gezien! Kon je nou mensen eten? Had ook honger, maar zou nooit iemand anders eten? Zoiets hoorde je gewoon niet te doen, dat was echt vreselijk vies! We hadden er echt op moeten letten. Ergens vond ik het helemaal geen goed idee dat we zelfs een paar van hen bij ons hadden. Van wat ik moest geloven waren Jorge, Brenda en Seth verder heen dan wij. Waren verschillende stadia. Bij ons was het amper te zien. Kon het bij die drie ook niet goed zien, maar als ze gevaarlijk waren, hadden we ze eigenlijk al lang moeten dumpen! Kon zomaar zijn dat ze zich ook ineens zo zouden gaan gedragen en ons ineens wilden vermoorden en als eten wilden gebruiken of ze iets anders in hun hoofd hadden. Die Cranks dachten echt heel erg anders. Hadden zij misschien ook wel, zouden boos kunnen worden om helemaal niets! Waren nu misschien bij de Safe Haven, dat was in ieder geval waar deze ophef over was volgens mij! Minho had iets gevonden en ik wilde net iets tegen Newt zeggen, was blij dat we hadden gevonden, maar die Shuck had zijn arm al vastgepakt en trok hem gewoon mee alsof ze samen blij moesten zijn dat ze het hadden gevonden. Als Newt blij met iemand moest zijn, was dat met mij! Moest van hem afblijven! Was het nu echt zat! Had er nog niets van gezegd, hadden der nodig gehad en was niet heel erg handig geweest om de hele tijd ruzie te maken, terwijl we nog een hele tijd hadden moeten lopen. Had het echter ook niet leuk gevonden om te zien hoe ze de hele tijd deed. Newt kon er ook best wel iets over zeggen. Was gewoon niet oké! Vond het in ieder geval niet fijn om te zien. Liep verder, omdat ik toch ook wel wilde zien waar de Safe Haven precies was en wat het nou in hield. Kon er nog niets van zien, dus was hele erg raar! De hele groep liep al die kant op, waardoor het ook wel kon komen. Misschien stond Ratman er wel, of iemand anders van WICKED? Kon er echt niet overheen kijken, was niet groot! Kwamen al snel allemaal tot stilstand en verzamelden ons een beetje om een stok heen. Vond het toch wel heel erg raar. Een stok! Had heel erg veel verwacht maar geen stok! Wat had je aan een stok?! Helemaal niets. Al snel had Brenda de stok in der handen. Iets wat me helemaal niet goed leek! Misschien betekende het wel iets, moest ze er niet zomaar mee gaan spelen! Moest er helemaal mee uit de buurt van Newt blijven! Had echt een hekel aan der! Kon toch gewoon bij hem uit de buurt blijven?! Moeilijk was dat toch niet! Liep naar Newt toe. "Ja moeten wachten. Lijkt me niet heel erg slim om met die stok te gaan spelen, heeft misschien wel betekenis." Moest er gewoon met der poten van af blijven, iets wat ze heel erg moeilijk vond, had ik ook wel gezien! Betekende niet meteen dat ze onze kans op medicijn moest verpeste. Moest eens weten wat ze wel en niet kon doen. Daarom stapte ik ook naar Newt en sloeg mijn armen om hem heen. "Hebben het gewoon gered." Zei ik zachtjes. Waren bij de Safe Haven! Hadden we niet echt verwacht? Ik in ieder geval niet! Was toch wel heel erg zwaar geweest! Glade een jaar was misschien wel een beetje zwaar geweest, maar dat was heel erg anders! Hier waren we ook doorheen gekregen en nu zouden we een medicijn krijgen. Ik keek even opzij naar Brenda, wie al naar mij keek. Ik keek naar Newt en legde mijn lippen op de zijne. Brenda mocht wel even zien dat ze weg mocht blijven?!

Blaise.
Het was misschien een beetje gek om te zeggen, maar ik miste Nefeli wel echt? Ze was hier gewoon en we waren gewoon de hele tijd bij elkaar geweest. Maar iedere keer dat we samen hadden gelopen was die Shuck er wel bij komen lopen, waardoor we ook niet echt met elkaar hadden kunnen praten. Nefeli en ik konden het juist goed hebben over de dingen die er allemaal aan de hand waren. Het was wel gebeurd de afgelopen dagen, maar wel op een hele andere manier. Vaak waren we gestoord en was ik wel even gestopt met praten. Ik wist niet hoeveel ze allemaal over WICKED wisten, maar hij hoefde het niet mee te krijgen, de andere mensen in onze groep hoefden dat van mij al niet. Ik kon er ook behoorlijk weinig aan doen, ze hadden mee gemoeten om er voor te zorgen dat we redelijk veilig door de stad waren gekomen en in ruil daarvoor zouden ze ook het medicijn krijgen. Ik hoopte dat we daarna gewoon rustig verder konden zonder hen in de buurt. Ik vond namelijk echt dat het de groep aan het verpesten was. Niet zag ik Nefeli minder vaak, maar er was gewoon van alles te zien in de groep. Het kon ook wel komen door de vermoeidheid, de kleine hoeveelheid eten die we binnen kregen. Ik hoopte in ieder geval wel een beetje dat het bij mij de reden was. Ondanks dat ik wel echt jaloezie voelde, iets wat ook niet heel erg fijn was? Ik wist ook nog wel dat ik daar niet eens een reden voor had, er was niets tussen mij en Nefeli. Daarbij was het ook wel duidelijk dat het ook niets tussen haar en die eikel was. Dat hoopte ik in ieder geval. Ik had niet eens een echte reden om jaloers te zijn, maar ik was het wel echt en ik vond het echt idioot van mezelf? We waren nu ineens al bij de Safe Haven, wat toch best wel vreemd was. Natuurlijk hadden we er vandaag moeten zijn. We hadden zelfs nog maar een paar uurtjes gehad. Minho had een horloge en iedere keer als er weer een uur voorbij was gegaan had hij dat wel gezegd. Vandaag in ieder geval. Iets wat alleen maar voor heel erg veel spanning in de groep had gezorgd. Ik had wel kunnen merken dat heel veel mensen bang waren geweest dat we het niet zouden halen? Nu waren we er, maar het enige wat er was te zien was een stok! Een stok met een banner er aan, waar op stond dat het de Safe Haven was. Brenda had de stok al in haar handen genomen. Wat niet echt het beste was om te doen?! Vond ik in ieder geval! Iets wat Cleo ook leek te vinden, want ze zei er wel iets van. Was het niet graag met die gast eens, maar was wel echt zo. Moesten waarschijnlijk wachten. "Hoe lang is het nog Minho?" Vroeg ik. Hij had de tijd! Hij wist hoe lang we zouden moeten wachten. "Minder dan een uur." Ik knikte. "Ik denk ook dat we moeten wachten." Ik keek even naar Nefeli. Die Shuck had net aangegeven dat Nefeli het wel wist, maar Nefeli had hier ook geen verstand van? Niemand wist wat WICKED precies deed en door dat soort dingen te zeggen, maakte hij echt geen indruk op haar. Ik vond hem alleen maar irritant en dat begon me met de minuut meer op mijn zenuwen te spelen. "Wachten?" vroeg ik aan Minho, die nog steeds aan het mompelen dat het een stok was. Hij had zich de afgelopen dagen ook echt wel sterk op moeten stellen, wat voor hem natuurlijk ook best slopend was? Ik zag hem knikken. "Of moet een afleiding zijn en verderop is de echte Safe Haven." Ik haalde mijn schouders op. Zou best kunnen, al leek het me gewoon echt dat we moesten wachten. Precies twee weken had die gast gezegd. Wat het nog niet was. Ik besloot er niet meer moeilijk over te doen en ging een stukje verder in het zand zitten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
De hele samenstelling van de groep was wel veranderd. Merkte gewoon iets. Vooral dat Cleo jaloers was, maar dat was ze eigenlijk al geweest vanaf het moment dat ik in de Glade was geweest. Volgens mij was ze echter op dit moment nog bozer op Brenda, wie ik de afgelopen paar uur steeds bij Newt had gezien. Wist niet of Cleo echt een reden had om jaloers te zijn, maar dat was mooi haar probleem en niet het mijne. Ik vond het nu ook niet echt de tijd om jaloers te zijn! We hadden blijkbaar de Safe Haven gevonden, wat niet meer was dan een stok. Al was wachten misschien wel een goed idee. We hadden er twee weken de tijd voor gekregen en misschien zou er ook pas iets gebeuren als die twee weken voorbij zouden zijn. Het klonk logisch, maar niemand wist in hoeverre WICKED ook echt logisch was. Ik wist zelf in ieder geval niet zo goed wat we met die stok aan moesten en ergens snapte ik de opmerkingen van Seth ook niet zo goed. Ik wist veel dingen, maar ik snapte net zo weinig van WICKED als ieder ander. ‘Wachten lijkt me inderdaad een goed idee.’ Ik haalde mijn schouders op en keek zoekend de groep rond, of ik Blaise ergens zag. Ik wilde nu gewoon het liefst bij hem zitten? Dit was gewoon het moment waarop we samen zouden praten over wat die stok precies zou betekenen, wat er zou gebeuren als de twee weken echt voorbij zouden zijn. Normaal zou hij ook naast me staan, maar nu zag ik hem weg lopen van de groep. Uiteindelijk zakte hij neer in het zand. Ik wist niet zo goed waarom, maar ik voelde me schuldig dat hij daar in zijn eentje zat. Dat hij het gevoel had dat hij daar in zijn eentje moest zitten. Ik hoorde een paar jongens joelen en toen ik omkeek, zag ik Cleo en Newt zoenen, al was het vooral Cleo die Newt aan het zoenen was. ‘Dat is nog eens een goede manier van wachten,’ zei Seth en ik rolde met mijn ogen, waarna ik van hem weg liep. Als hij dacht dat ik op die manier met hem ging wachten, dan kon hij het wel vergeten. Ik liep naar Blaise toe en ging naast hem zitten. Ik liet mijn arm tussen die van hem glijden en nam zijn hand vast, waarna ik mijn hoofd tegen zijn schouder legde. Ik had het idee dat ik ergens sorry voor moest zeggen, maar ik wist zelf eigenlijk niet zo goed waarvoor. Het was niet zo dat ik iets had gedaan en we hadden ook geen ruzie. ‘Ik ben blij dat we dit samen hebben gehaald,’ zei ik zachtjes. Er waren momenten geweest waarop ik echt niet meer zo zeker was geweest van mijn leven. We hadden dan in een grote groep door de stad gelopen, maar soms waren er zomaar Cranks uit steegjes gekomen en dan hadden ze ons met gemak omsingeld. In de meeste gevallen had Blaise dan naast me gestaan en had hij me willen beschermen. Seth misschien ook, maar dat had anders gevoeld dan bij Blaise. Seth had me waarschijnlijk willen beschermen omdat hij iets in me zag, of omdat hij me mooi vond. Blaise had me willen beschermen omdat hij me nodig had gehad, omdat ik hem ook nodig had gehad. Zonder hem was dit een hele andere reis geweest. Eentje die ik misschien niet zou hebben overleefd. ‘En ik hoop echt dat dit straks allemaal voorbij is. Dat we verder kunnen met ons leven.’ Niet dat ik wist wat dat precies betekende, maar ik wilde wel verder. Het liefst met Blaise? Ik kon me echt geen leven indenken zonder hem en ergens hoopte ik dat hij ook zo over mij dacht. Ik wilde gewoon ergens naar toe waar we samen veilig zouden zijn, waar we niet meer na hoefden te denken over wat WICKED precies met een bepaalde stap bedoelde, of wat er precies aan de hand was en hoe wer er mee om moesten gaan. Ik wilde een rustig, nieuw leven, maar wel eentje met Blaise.

Newt.
We hadden het gered. Zelfs nog binnen de tijd. Had het niet verwacht? Zeker toen we opeens waren gescheiden van de rest van de groep. Brenda had echter haar gelijk gekregen. We hadden ze weer gevonden en was er heel erg blij mee. Wel was de groep nog kleiner geworden. Iets was echt niet fijn was geweest om te zien. Cleo en ik waren er nog, Nefeli en Blaise en Minho en Frypan. Dat was alles! De rest was allemaal overleden. Wist niet precies wat er was gebeurd tijdens de reis van de anderen. Wij hadden Brenda gehad en we hadden ook echt heel erg veel aan haar gehad! Zonder haar hadden Cleo en ik het waarschijnlijk nooit gered! Ze had de stad gekend en precies geweten hoe we hadden moeten lopen om zo min mogelijk Cranks tegen te komen. Waren ze natuurlijk wel tegen gekomen. Hadden ze niet kunnen ontkomen, maar we hadden het gered en nu waren we hier! Iedereen leek het er mee eens te zijn dat we moesten wachten tot de tijd echt voorbij zou zijn. Misschien dat er dan iets zou gebeuren met de stok en dat we dan weer terug zouden gaan naar WICKED, al wist ik eigenlijk niet of ik nog bij WICKED wilde blijven. WICKED had ons gebruikt! De enige reden waarom wij twee jaar in dat bloody doolhof hadden gezeten, was omdat zij dat hadden gewild. Sommige acties hadden we alleen maar uitgevoerd omdat zij ons er toe aan hadden gestuurd. Daardoor was ik toch wel gaan nadenken over alles. Wat als alles wat er gebeurd was, zelfs de relatie die Cleo en ik hadden, alleen maar gebeurd was omdat WICKED het had gewild? Dat zou wel echt shucking erg zijn, maar het bleef wel door mijn hoofd spoken! Ik keek naar Cleo wie bij ons was komen staan. Ik glimlachte toen ik haar armen om me heen voelde en deed hetzelfde bij haar. We hadden het inderdaad gered. We hadden het samen gered! Iets wat voor een groot deel ook wel door Brenda was gekomen, maar we hadden ook een hoop zelf moeten doen? We hadden vol moeten houden, niet op mogen geven. Vond dat we dat heel erg goed hadden gedaan en dat niemand ons dat af zou kunnen pakken. We hadden echt ons best gedaan om hier op tijd te komen en nu hadden we zelfs nog tijd over! Ik fronste in eerste instantie omdat Cleo haar lippen zomaar op die van mij had gelegd. Ik kon me eigenlijk niet eens meer herinneren wanneer we voor het laatst hadden gezoend. We hadden er beide ook geen behoefte aan gehad! Daarom was dit een beetje uit het niets gekomen, maar ik moest toegeven dat ik haar lippen heel erg had gemist! Daarom gaf ik langzaam ook toe aan de zoen en sloot ik mijn ogen. Ik liet één van mijn handen door haar krullen glijden en negeerde ondertussen het gejoel van alle anderen. Op dit moment maakte het me niks uit dat ze toe konden kijken hoe wij hier stonden te zoenen! Had Cleo echt gemist en ergens was ik zelfs blij dat ze me zomaar had gezoend, want hierdoor besefte ik me wel dat ik echt van Cleo hield en om haar gaf, en dat ik ook op deze manier bij haar wilde zijn! De Scorch was niet de beste plek geweest om elkaar te zoenen of wat dan ook. Hadden wel heel vaak elkaars hand vast gehouden en was ook blij dat we dat hadden gedaan, maar een zoen was zoveel beter! Hadden we nu echt even nodig! Ik legde mijn andere hand op haar onderrug en drukte haar zo nog wat dichter tegen me aan, terwijl ik mijn tong met de hare liet spelen. Ik wist nog steeds niet waar die zoen opeens vandaan was gekomen en ergens was dit totaal geen moment om te zoenen, maar ik was blij dat het nu gebeurde en ik vond dat we er ook heel even van mochten genieten. Moesten toch wachten. Konden we dan beter op deze manier doen. Was niks mis mee? Vond ik in ieder geval!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was een hele vreemde plaats voor de Safe Haven, helemaal de manier waarop. WICKED was gewoon heel erg vreemd, alle dingen die ze hadden gedaan waren dat geweest. Misschien hadden ze er wel niet meer aandacht aan willen besteden en hadden ze maar gewoon een stok neergezet. Volgens mij was het wel goed. Waren hier binnen twee weken gekomen en dat was de bedoeling geweest. Heel veel verder had het niet kunnen zijn. Hadden nu al best doorgelopen. Moest wel zeggen dat de stad ons echt had vertraagd. Helemaal omdat we niet bij elkaar waren geweest. Iets waar Newt en ik wel echt iets aan had willen doen. Brenda had echter nog best wel vaak gezegd dat we gewoon door hadden moeten gaan en er maar op hadden moeten vertrouwen dat rest dat ook had gedaan. Was echt vreemd geweest zonder de rest. Had het niets gevonden om naar Brenda te moeten luisteren, helemaal omdat ik soms echt het idee had gehad dat ze me gewoon weg had willen werken. Wilde Newt volgens mij het liefst helemaal voor der zelf! Iets wat der gewoon niet zou gaan lukken. Newt en ik hadden al best wel lang een relatie, iets minder dan een jaar, maar het was wel echt een tijdje! Waren door heel wat dingen samen heen gegaan. Iets waar Brenda echt niet zomaar tussen kon komen, liet ik niet gebeuren. Wist niet echt wat Newt van der vond. Durfde het ook niet te vragen, bang dat hij zou zeggen dat hij der wel leuk zou vinden? Was ze niet! Totaal niet zelfs! Vond der echt een vreselijk mens. Nefeli was misschien vervelend, maar Brenda was nog zoveel erger. Hoopte dat ze zou ophoepelen als ze eenmaal het medicijn kreeg. Had er geen zin in om hierna ook nog samen met der te zijn. Wist niet eens water hierna ging gebeuren. Was in ieder geval nog samen met Newt en daar was ik blij mee. Hadden dit samen gedaan, waren er samen doorgekomen. Hadden elkaar nog! Iets wat we elkaar nu wel even mochten laten weten. Konden nu ook heel erg veel anders doen dan wachten! Moesten dat dan maar op een goede manier doen! Was echt niet alleen maar zodat ik Brenda kon laten zien dat ze weg moest blijven, wel deels, moest immers gewoon wegblijven. Maar was toch ook wel omdat dit gewoon een hele tijd geleden was. De Scorch was nou niet echt een plaats geweest om te zoenen en in de Glade was de laatste paar dagen zoveel gebeurd, dat we er echt te druk voor waren geweest. Had dan ook gewoon niet heel erg goed gevoeld. Iets wat het nu wel deed. Ondanks dat we normaal gesproken echt niet zoenden waar andere mensen bij waren. Nu mocht het wel! Was iets goeds gebeurd. Hadden de Safe Haven gevonden en dat mocht best een beetje gevierd worden. Het gejoel van de anderen maakte me niet eens heel erg veel uit! Ik voelde alleen maar hoe Newt me nog iets dichterbij trok, vertelde me toch dat alles goed zat. Hij liet zich niet tegenhouden omdat Brenda naast hem stond. Het boeide me nu ook helemaal niets. Liet mijn ogen voorzichtig dichtzakken, was toch wel ons momentje, dus wij mochten er van genieten. Daarom vroeg ik ook voorzichtig om iets meer te maken van de zoen, terwijl ik zachtjes met mijn vingers door zijn haren heen ging. Er zat behoorlijk wat zand in. Het kon niet anders dan dat het bij mij ook zo was. We hadden twee weken door deze zandbak gelopen en hadden ons niet eens schoon kunnen maken! Roken allemaal niet lekker, maar maakte me nu echt niets uit. Misschien zouden we wel ergens uitkomen waar we konden douchen! Hoopt er wel een beetje op? Mocht echter ook niet te veel hoop hebben, voor hetzelfde geld was dit niet eens de goede plaats! Vond van wel, vond dat het nu allemaal goed kwam, mocht toch eindelijk wel een keer.

Blaise.
Ik was ook echt wel blij dat we hulp hadden gekregen, anders waren we waarschijnlijk niet eens door de stad heen gekomen. De bergen waren nog wel gegaan. De Cranks waren daar niet gekomen, dus daar was het redelijk veilig geweest. Ik vroeg me echter wel af wat WICKED zou gaan doen? Misschien waren ze het er wel niet mee eens dat we mensen mee hadden genomen. Ze leken me nou niet echt mensen die graag dingen anders wilden hebben dan ze het hadden gepland. Als er dan ineens drie Cranks mee waren, leek het me niet dat ze hen ineens het medicijn ook zouden geven. Als er al een medicijn was. Daar twijfelend Nefeli en ik toch wel aan. Ze wilde dingen in onze hersenen bekijken. Ik wist niet of ze daar een medicijn uit wilden maken of ze wilden kijken hoe we op het medicijn zouden gaan reageren. Ik snapte heel WICKED niet. Ik vertrouwde ze ook echt niet? Als ze zoveel met onze hoofden konden doen, dan hadden ze ons toch ook op een veilige manier konden onderzoeken. Simulaties bijvoorbeeld! Ik kon me nog wel een beetje herinneren hoe de wereld was als het ging om technologie. Misschien kwam het ook wel door de panelen die ik echt iedere nacht in mijn dromen voorbij zag komen. Soms leek het alsof ik dichterbij kon komen, ergens op kon drukken. Dan was de droom echter al weer afgelopen en moest ik weer helemaal beginnen in de witte gangen. De dromen bleven maar doorgaan, iedere keer dat ik sliep weer hetzelfde. Er zat echt geen verschil in en ondertussen werd ik er echt helemaal gek van. Ik vertelde het iedere keer wel aan Nefeli en ze probeerde me te helpen om te bedenken wat het nou precies kon betekenen, maar het was gewoon heel erg lastig om uit te vinden wat het precies was? Ik wis het echt niet! Witte gangen zeiden ook niet zo snel iets? Dromen waren over het algemeen al best wel vaag, vaak vertelden ze niet wat je dacht dat ze deden. Ik hoorde gejoel komen van de groep en snapte echt niet waarom precies, totdat ik Newt en Cleo ineens met elkaar zag zoenen. Die twee hadden dan wel een relatie, maar het was niet zo dat ik ze echt klef had zien doen. Op handen vast houden of elkaar knuffels geven was er niet heel erg veel wat bij hen aangaf dat er een relatie was. In ieder geval geen momenten als deze. Ik hoefde er ook echt niet na te kijken, ze deden maar mooi? Waarschijnlijk had het wel iets met Brenda te maken. Iets wat ik wel begreep. Als ik Seth kon laten zien dat hij bij Nefeli uit de buurt moest blijven, zou ik dat ook hebben gedaan. Ik kon echter weinig! Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht toen ik merkte dat Nefeli naast me kwam zitten en niet veel later voelde ik haar arm in die van mij haken. Kleine momentjes als deze waren echt fijn. "Ik ook." Zei ik zachtjes. Het was echt een wonder dat we het samen hadden gehaald. Er waren zoveel mensen overleden in de tijd in de afgelopen weken. De afgelopen twee weken in deze vreselijke woestijn, maar daarvoor ook in de Glade. Ik zuchtte zachtjes, want de kans was groot dat het nu niet meteen voorbij was, ik hoopte het ook, maar de kans was groot dat WICKED nog iets van ons wilde. "Ik hoop het, al ben ik bang dat het niet zomaar gaat." Sowieso niet hier. En volgens mij zag de hele wereld er zo uit. Verdord en verdroogd. Vol met mensen –als je ze nog zo kon noemen– die je maar al te graag op wilden eten! Als we het medicijn hadden, zouden we zelf in ieder geval niet zo worden en dat was in ieder geval een hele grote geruststelling. Ik wilde nu ook gewoon het liefst dat er verder niets meer aan de hand was, dat het rustig bleef.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise en ik waren nog steeds sceptisch over wat WICKED van ons wilde. We hadden veel nagedacht over het medicijn en hoe ze dat zouden maken. Ze hadden gezegd dat we het zouden krijgen als we deze proef hadden voltooid, maar niemand had specifiek gezegd dat het medicijn er al was. Daarnaast was het wel duidelijk dat WICKED onze hersenactiviteit had bestudeerd, wat ook voor het medicijn was geweest. Ik wist niet precies hoe ze dat deden. Ik gokte dat er iets in onze hersenen zat wat het allemaal controleerde, waarmee ze alles in de gaten konden houden. Het leek me echter onmogelijk dat ze vanaf hier al alle stoffen hadden die ze nodig hadden voor het medicijn. Het meest logische leek mij nog steeds dat ze ons open zouden snijden en dat ze ons tijdens een operatie zo zouden manipuleren dat de juiste stoffen vrij zouden komen. Ze wisten nu namelijk precies hoe we reageerden. Ze wisten hoe ik was geweest door de dood van Chuck, hoe ik had gereageerd toen ik niks meer had kunnen zien, ze wisten zelfs hoe ik me voelde nu ik naast Blaise zat. Ik weigerde te geloven dat die gevoelens ook door WICKED kwamen. Dat ik Blaise enkel aardig vond, omdat zij wilden dat ik hem aardig vond. Het kon niet zo zijn dat als straks alles voorbij zou zijn, ik hem opeens heel anders zou zien. WICKED was misschien slim en ze hadden behoorlijk wat technologie, maar wat Blaise en ik hadden, was echt! Ik wist niet eens wat we precies hadden en we hadden het eigenlijk ook nooit besproken, maar ik wist dat het echt was. Dat was er ook tussen ons zat, niet iets kunstmatigs van WICKED was. Ze konden misschien hele situaties beïnvloeden, maar gevoelens zoals deze waren niet na te maken. Dat durfde ik voor de volle honderd procent te zeggen. Ik keek opzij naar Blaise en knikte langzaam. Er was een hele grote kans dat dit nog lang niet over was. ‘Als we weer terug zijn in WICKED, moeten we het tegen de rest zeggen. Zeker als we er meer over weten.’ De rest verdiende het ook om te weten, zeker als ze ons helemaal open zouden snijden! Dat was iets wat ze hoorden te weten. Ik wist haast wel zeker dat geen van hen daar mee akkoord zou gaan, wat ook niet meer dan logisch was. Zelf stond ik ook niet achter de methode van WICKED? Als je gek genoeg was om jonge kinderen in een dodelijk doolhof te gooien, alleen maar voor een medicijn waarvan je nog niet eens wist of het werkte, dan was er namelijk wel iets heel erg mis in je hoofd! Ik schoof iets dichter naar Blaise toe en hield mijn arm stevig rond de zijne. Ergens voelde ik me verplicht om te zeggen dat er niks was tussen mij en Seth, en dat zijn hopeloze pogingen het ook niet heel erg veel beter maakten, maar dat zou raar zijn? Blaise en ik hadden niets. We waren alleen maar vrienden! Hele goede vrienden, dat wel. We wisten van elkaar wat we aan elkaar hadden en we konden letterlijk over alles praten, maar meer dan dat was het niet? Als het al meer had kunnen zijn, wat hadden we dan moeten doen? De Scorch was geen plek geweest om elkaar uitgebreid te zoenen en elkaar de liefde te verklaren. WICKED was dat waarschijnlijk ook niet. Daarnaast wist ik ook niet wat Blaise van mij vond, laat staan hoe ik mijn eigen gevoelens moest labelen. Ergens was ik ook wel blij dat we het nooit meer over die kleine kus hadden gehad, die er ooit tussen ons was geweest. Ik wist niet echt wat het had betekend en Blaise misschien ook wel niet. Daarnaast waren er andere zaken geweest die toch wel een stuk belangrijker waren geweest dan een kleine kus. Mochten we daar ooit over willen praten, dan zouden we dat vanzelf wel een keer doen. Zo ging het gewoon bij ons.

Newt.
Normaal waren Cleo en ik hier echt niet van. Zoenden elkaar niet zomaar en al helemaal niet als er veel anderen bij waren. Hielden wel elkaars hand vast en gaven elkaar ook wel eens een knuffel, maar dat was eigenlijk alles? Hadden heus wel gezoend en ook andere dingen gedaan, maar dat was vooral in de Glade geweest en eigenlijk altijd als er geen anderen in de buurt waren geweest. Nu waren we constant bij anderen in de buurt geweest en ik had er ook niet echt behoefte aan gehad? Cleo ook niet! Tenminste, dat had ik gedacht! Nu zoende ze me toch behoorlijk… Goed? Wist ook niet precies hoe ik het moest beschrijven. Niet dat ik het erg vond! Totaal niet! Had haar zoenen echt wel gemist, nu ik het zo bekeek. Tijdens de Scorch had ik er niet aan moeten denken om te zoenen, omdat het daar gewoon niet de plek voor was geweest. Nu misschien ook niet, maar nu ik Cleo haar lippen op die van mij had, besefte ik me wel wat ik allemaal had gemist en hoeveel ik het wel niet had gemist. Snapte nog steeds niet waarom ze het nu deed, maar had er niks op tegen. Minho had net nog gezegd dat we moesten wachten en dit was misschien wel de beste manier om te wachten! Al bleef het een beetje vreemd, want het was uit het niets gekomen! Kon niet zeggen dat ik het erg vond, maar toch. Meestal was Cleo niet echt van de spontane zoenen. In ieder geval, niet in de afgelopen twee weken! Toen hadden we ook wel hele andere dingen aan ons hoofd gehad. Nu was het misschien bijna voorbij. Kon wel daar aan liggen. Dat alles er gewoon even uit had gemoeten. Uiteindelijk haalde ik mijn lippen van die van Cleo. Ik liet mijn vingers door haar krullen glijden, ondanks dat ze nu behoorlijk stroef en droog aanvoelden. Ze hadden er al lang niet meer zo uit gezien als toen we net in WICKED waren geweest, maar dat maakte mij niks uit. Ze bleef mijn Cleo. Mijn schaapje, zoals ik haar in de Glade had genoemd. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en glimlachte licht. We hadden het samen gehaald. Hadden er bloody veel moeite voor moeten doen, maar hadden het gehaald. Was er trots op, was trots op ons! Hadden het echt niet makkelijk gehad in de paar afgelopen dagen. ‘Wist niet dat jullie nog konden zoenen,’ zei Minho lachend. ‘Heb tenminste iemand om te zoenen. Kunnen jullie niet zeggen,’ mompelde ik en ik sloeg mijn armen om Cleo heen. Volgens mij hadden ze wel geprobeerd om iets bij Nefeli voor elkaar te krijgen, misschien zelfs Minho wel. Wist het niet precies. Wist alleen dat Nefeli en Blaise constant bij elkaar zaten en dat het haast wel duidelijk was dat als Nefeli met iemand zou zoenen, het Blaise zou zijn. Het leek gewoon een beetje alsof hij zijn territorium had afgebakend als het ging om Nefeli. Al had ik de afgelopen dagen ook wel gemerkt dat Seth daar een beetje doorheen had willen prikken. ‘Ik vind het lief. Jullie zijn echt een leuk stel samen,’ zei Brenda, waardoor ik toch wel een beetje moest glimlachen. Het was niet dat ik echt vergat dat Cleo en ik een stel waren, maar het was wel zo dat we niet de dingen deden die een stel hoorde te doen. Kwam gewoon door alle omstandigheden! Dus dat iemand ons nu erkende als een stel, of een koppel, vond ik toch wel heel erg fijn om te horen! De rest van de groep leek nu ook wel in te zien dat we echt moesten wachten, dus de meesten gingen zitten. Iets wat wij dan ook maar zouden moeten doen? Nefeli en Blaise zaten ook al ergens, al zaten die een stuk verder van ons af. Die zouden wel weer iets te bespreken hebben, zoals ze dat altijd hadden. Eigenlijk moesten we ons daar ook gewoon niet meer mee bemoeien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Mochten dit best eventjes doen. Hielden normaal echt wel rekening met de mensen om ons heen. Hadden een relatie, maar hoefde niet meteen te betekenen dat we echt de hele tijd aan elkaar moesten zitten, helemaal niet als andere mensen er bij waren. Vond het de afgelopen dagen sowieso een beetje vreemd, omdat WICKED blijkbaar in ons hoofd zat en had eigenlijk geen idee wat ze mee konden krijgen van dit alles. Wilde er niet aan denken dat ze de intieme momenten hadden kunnen zien. Newt en ik hadden echt niet iedere keer dat we bij elkaar in bed hadden gelegen, seks gehad met elkaar, maar was wel een paar keer gebeurd. Was een raar idee dat WICKED dat mee had gekregen? Was toch echt iets tussen ons en hoefde ook echt niet dat andere mensen daar van wisten. Was ook wel een beetje de reden dat we normaal gesproken niet echt zoenden terwijl er andere mensen bij ons waren. Hadden altijd wel handen vast? Waren in ieder geval heel erg dicht bij elkaar. Vond het in ieder geval om dicht bij Newt te zijn! Voelde ik me op mijn gemak als hij dicht bij me was. Maar hoefde echt niet iedere keer met hem te zoenen, om hem te laten zien dat ik van hem hield? Nu had het gewoon eventjes gemoeten omdat Brenda sowieso had moeten zien dat we samen waren. Had ze volgens mij al wel geweten, maar had er echt heel erg weinig op uit gedaan! Was altijd wel dicht bij Newt geweest en hij had er zelf ook behoorlijk weinig aan gedaan. Ik liet mijn hoofd tegen de schouder van Newt aan rusten en moest wel een beetje lachen om Minho. Niet dat hij dat ooit echt had gezien. Leek mij in ieder geval. Kusjes misschien, maar echt zoenen niet echt. Ik had het echt iets gevonden voor als we alleen waren geweest en dan was het zelf niet eens altijd nodig geweest? Als ik maar dicht tegen Newt aan had kunnen liggen, was alles goed geweest. Het hoefde ook niet allemaal om zoenen te gaan of misschien nog wel meer dan dat? Voor mij ging het er om dat ik dicht bij Newt kon zijn. Dit nu achter de rug hadden, hadden het wel samen gedaan! Ook wel met de rest en daar mochten we best wel trots op zijn. Ik keek even naar Brenda, die ineens zei dat we een leuk stel samen waren? Iets wat nik niet helemaal begreep, wist ook niet of ze het helemaal meende of niet. Ze had nu in ieder geval door dat we een relatie hadden en dat ze ver uit de buurt moest blijven! Gelukkig had ze dat door. Ik voelde ineens een koude vlaag wind rond mijn lichaam heen. Het begon kouder te worden? Iets wat echt heel erg raar was. In de bergen was het in de nacht ook wel heel erg koud geweest. Was heel erg vreemd, want overdag had je er amper kunnen lopen, omdat het zo warm was geweest! Alles was heel erg vreemd, maar ik hoopte echt dat het nu ophield. We waren nu op de plaats waar we hoorden te zijn. Als het goed was, dan zouden we een medicijn krijgen. Ik hoopte echt dat we dan gewoon verder konden met ons leven. Het liefst op een rustige plaats. Eentje waar ze misschien wel diertjes hadden! Had toch wel aan de diertjes gedacht. Vroeg me echt af wat WICKED had gedaan met de diertjes! Ging ergens van het slechtste uit. Wilde ik ergens niet hebben! Verdienden ze niet? Konden ze niets aan doen! Vond het echt heel erg? En was wel duidelijk dat ze hier gewoon echt geen diertjes waren. Kon helemaal niets leven! Had een paar ratten te gezien, maar dat was het ook geweest. Cranks hadden ze zelfs opgegeten, wat echt vies was! Had nog geleefd! Al hadden ze ook mensen willen eten en was al helemaal vies! Hoopte dat we nooit zo zouden worden!

Blaise.
Ergens was ik wel een beetje bang voor wat er ging gebeuren. Ik had wel het idee dat het nog lang niet af was gelopen. De afgelopen dagen was het nog wel door mijn hoofd gegaan om me gewoon om te keren en ergens anders naar toe te gaan. Natuurlijk wilde ik ook wel dat er een medicijn was, maar de kans was groot dat het er nu nog niet eens was. Ik snapte in ieder geval niet waarom ze anders onze hersenen in de gaten moesten houden. Ik vertrouwde het ergens totaal niet, heel WICKED niet! We hadden niet heel erg veel anders kunnen doen. Ergens was het best wel zielig dat we alleen maar op WICKED konden vertrouwen. Anders zouden we het echt niet volhouden. We konden niet terug naar de stad. Jorge had het daar wel goed voor elkaar en misschien zou hij ons opnemen in zijn groep. Ondertussen was het wel een beetje goed gegaan. Ik wilde er alleen niet aan denken om terug te gaan naar de stad en daar te leven. Zelfs Jorge was daar zijn leven niet zeker. Sommige Cranks waren echt heel erg ver heen en wisten echt niet meer wat ze deden. Ze wilden graag mensen eten, iets wat ranzig was! Ze hadden er ook echt wel heel erg uit gezien. Bijna niet meer menselijk. Dus misschien moesten we maar vertrouwen op wat WICKED wilde. Heel veel anders konden we niet! Ik knikte, ik was het wel met Nefeli eens. Ik vroeg me wel af wat ze daar op zouden zeggen. Misschien vonden ze wel dat we gek waren geworden? Al had iedereen wel door dat het echt niet klopte! WICKED klopte gewoon echt niet! "We moeten wel eerst even kijken hoe het daar gaat." Zei ik zachtjes. Misschien waren er wel aanwijzingen dat ze dat soort dingen helemaal niet van plan waren. Dan maakten we de rest voor niets ongerust! Nefeli en ik leken er sowieso iets meer over na te denken? Zij was in ieder geval diegene met wie ik over dat soort dingen kon praten, waarvan ik wist dat ze me ook wel gewoon serieus zou nemen, wat ik ook opperde. Ik liet mijn hoofd zachtjes tegen de hare aan zakken. Ergens had ik het wel gemist om zo met elkaar te zitten. We hadden de afgelopen dagen niet heel erg veel rust gehad. En als we ergens al hadden gezeten, dan was Seth er wel tussen gekomen. Daardoor was ik wel een beetje meer met Minho opgetrokken. Ik kon bij hem echt zien hoe graag hij er voor wilde zorgen dat iedereen veilig overkwam. Niet dat hij meteen heel erg beschermend was op iedereen, maar hij wilde het wel echt op een goede manier doen. Hij was het ook wel gewend in het doolhof. Ik vond het zelf wel echt vervelend dat we met zo weinig over waren. Niet dat ik met iedereen een goede band had gehad, maar het was nooit leuk om mensen te verliezen! Ik keek naar de lucht, die steeds donkere begon te worden. Het begon ook behoorlijk hard te waaien. Het onweer wat we onderweg hadden gehad, was echt vreselijk geweest en ik hoopte niet dat dit weer zoiets was! Dan zouden we hier wel zijn, maar kon WICKED ons echt niet vinden. Al zal het me niets verbazen als WICKED hier voor zorgde. Ik wist niet in hoe ver ze dingen konden manipuleren. In de Glade heel erg veel blijkbaar en ergens had ik ook echt het gevoel gehad dat ze sommige dingen in de Scorch ook hadden beïnvloed. Ze hadden er in ieder geval op de een of andere manier voor gezorgd dat de groep in tweeën was gedeeld. Misschien om te zien of we elkaar weer op zouden zoeken of wat dan ook. Het had vast iets met de Variabelen te maken. Die echt vreselijk waren. Ik hoorde een geluid van boven ons, ergens uit de zwarte donkere wolken komen, maar het was geen bliksem. "Hoorde jij dat ook?" vroeg ik aan Nefeli, terwijl ik overeind kwam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise had wel gelijk. We konden niet zomaar conclusies trekken als we eenmaal weer bij WICKED zouden zijn. Misschien hadden ze wel een heel goed plan voor ons opgezet? Uiteindelijk waren we maar proefpersonen, maar we zouden ook de groep zijn die de rest van de wereld zouden redden? Ik gokte dat daar ook wel iets tegenover stond? Tenzij dat het medicijn zou zijn, dat we het gratis zouden krijgen. Al leek het mij heel onlogisch als ze de rest van de mensen zouden laten betalen. Van wat ik had gezien, was er namelijk niet meer zoiets als geld in de omloop. Volgens mij werd er weer geruild met spullen, net als vroeger. Het was moeilijk om deze wereld te begrijpen, zeker omdat we er nog maar twee weken in rond liepen. Als WICKED ons geheugen niet af had genomen, zouden we misschien meer weten over dit alles, ook over wat we nu precies moesten doen. Want niemand wist dat eigenlijk? Blaise en ik ook niet, ondanks dat sommigen volgens mij nog steeds dachten dat wij meer wisten. We hadden nooit meer geweten dan anderen. Het enige wat wij deden, was er over praten. Dat deed de rest niet, terwijl ze dat eigenlijk wel zouden moeten doen? Hoe meer je met elkaar praatte, hoe meer dingen je te weten kwam? Je bekeek situaties vanuit een ander punt, waardoor er zoveel meer op tafel kwam. Daarom vond ik het fijn om met Blaise te praten! Hij keek anders naar de dingen dan ikzelf, maar andersom was dat ook zo! Ik knikte. ‘We moeten het inderdaad even aankijken, maar niet te lang. Ik wil niet dat er iets met één van de anderen gebeurd, omdat wij te lang hebben gewacht.’ Dat zou ik mezelf niet vergeven? Als ik had kunnen voorkomen dat er iemand zou worden open gesneden, dan zou ik het niet zo makkelijk vinden om verder te gaan met mijn leven. Al zouden we dan de rest van de groep moeten redden, en snel ook. Blaise had echter wel een punt. We zouden eerst maar moeten kijken hoe het er daar precies aan toe zou gaan. Ik kroop iets dichter naar Blaise toe, omdat het echt een stuk kouder was geworden. Aan het begin hadden we onszelf misschien vervloekt dat we warme kleding mee hadden genomen, maar ik was nu heel erg blij met de legergroene jas die ik aan had. Ik fronste toen ik een zwaar geluid boven me hoorde en keek zoekend naar de donkere wolken. Heel even dacht ik dat het onweer was, maar Blaise gaf toe dat hij het ook had gehoord. ‘Ja…’ zei ik bedenkelijk. ‘Ik denk niet dat het onweer is,’ mompelde ik en ik kwam overeind. ‘Het lijkt me beter als we terug gaan naar de groep.’ Niet dat de groep nou heel erg ver van ons was, maar als het echt slecht weer zou worden, konden we beter bij elkaar blijven! ‘Het is nog lang geen tijd!’ riep Minho, die het blijkbaar ook had gehoord!. We hadden het gehaald. Tenminste, we dachten dat we het hadden gehaald. We hadden eigenlijk geen idee! We hadden niets meer gevonden dan een stok? Ik hoorde opnieuw het zware geluid boven ons en stopte met lopen. Ik keek omhoog en sloeg verbaasd mijn handen voor mijn mond. Er vloog iets boven ons! Ik wist niet eens wat het precies was, maar er vloog iets boven ons en het kwam met een behoorlijke vaart op ons af! ‘Blaise, kom op!’ riep ik en ik nam zijn hand vast, waarna ik hem zo snel mogelijk met me mee trok. Door het vliegende object stoof er alleen behoorlijk wat zand op, waardoor het een stuk moeilijker werd om naar de groep te rennen! Ik bleef Blaise stevig vasthouden en beschermde met mijn andere arm mijn ogen, in de hoop dat ik daardoor nog iets zou kunnen zien en dat dat vliegende ding ons niet zou raken! Wist niet eens wat het was! Misschien probeerden ze ons wel te vermoorden!?

Newt.
Vond dit echt heel vreemd allemaal? Misschien was WICKED gewoon bloody vreemd. Hadden allerlei dingen met ons gedaan, alleen maar om onze hersenen te kunnen bestuderen. Hadden ons daarvoor in een heel doolhof moeten gooien en nu in de Scorch! Was toch bloody belachelijk!? Snapte ook nog steeds niet wat we nu moesten doen. Wachten was de enige optie geweest en het had mij ook het meest logisch geleken om te wachten totdat de tijd voorbij zou zijn, maar misschien was het wel een test van WICKED? Alles was tegenwoordig een test! Het enige wat we nu nog konden doen, was wachten totdat dit allemaal voorbij zou zijn. Dan zouden we, waarschijnlijk, weer terug gaan naar WICKED en als we eenmaal het medicijn hadden gekregen, dan zouden we vanzelf wel zien wat er zou gaan gebeuren? Leek me dat we dan gewoon een leven op konden bouwen! Kon me niet voorstellen dat we allemaal uit elkaar zouden gaan. Waren immers al met een hele kleine groep! Waren er veel meer geweest twee weken geleden, maar was zoveel gebeurd. Ook in de stad, waar wij niet eens bij waren geweest! Had me echt verbaasd over de kleine groep die we toen weer hadden gevonden! Ik streek zachtjes over de rug van Cleo en zuchtte. We hadden nauwelijks van dit soort momentjes gehad en ergens was het heel erg fijn. Nu realiseerde ik me namelijk weer wat ik had, namelijk Cleo! Cleo was echt een geweldig meisje en ik had heel erg veel geluk met haar! Iets wat ik in de afgelopen paar dagen wel een beetje was vergeten? We hadden ook totaal geen tijd gehad voor dit soort dingen! We hadden hele andere dingen aan ons hoofd gehad, wat het niet veel makkelijker had gemaakt. Gelukkig konden we nu bijna zeggen dat het over was. Ik keek geschrokken op toen ik het geluid boven ons hoorde en trok Cleo dichter tegen me aan. Minho riep dat het nog lang geen tijd was en ik snapte in eerste instantie niet wat hij bedoelde, totdat ik de vliegende machine boven ons zag. Het erge was nog dat het deze kant op kwam, en snel ook! Blijkbaar waren Nefeli en Blaise er dichter bij in de buurt dan ons! ‘Iedereen, blijf bij elkaar!’ riep Minho, maar zijn stem kwam nog nauwelijks boven het geluid van de machine uit. Ik hield Cleo zo goed mogelijk tegen me aan, wilde niet dat er straks iets met haar zou gebeuren! Ik verstopte mijn gezicht in de krullen van Cleo en probeerde mijn ogen zo dicht mogelijk te houden. Het zand was bloody overal! Kwam waarschijnlijk door dat ding dat steeds dichterbij kwam! ‘Het is een berg, van WICKED!’ hoorde ik Jorge roepen. Was dit WICKED?! Kwamen ze ons ophalen? Hadden we het goed gedaan en zouden ze ons eindelijk verlossen van de Scorch en alles wat we hier mee hadden gemaakt!? Ik keek op en kneep mijn ogen tot spleetjes. Op de zijkant van de berg, zoals Jorge het had genoemd, stonden inderdaad de letters van WICKED! Plotseling leek de zandstorm die de berg had veroorzaakt weer af te nemen. De berg was geland! Er ging zelfs al iets open, maar wist niet of we dit moesten vertrouwen! WICKED had ons de opdracht gegeven om naar deze plek te gaan en eigenlijk moesten we aannemen dat ze ons nu zouden helpen om weer terug te gaan naar WICKED, maar had net geleken alsof ze ons aan hadden willen vallen! Een paar mannen met wapens en beschermende kleding kwamen naar buiten. ‘Iedereen naar binnen! We brengen jullie terug naar WICKED!’ Ik keek naar de rest van de groep. Terug naar WICKED? Leek me het meest logische en het was wel zo dat ze echt van WICKED waren! Niet één of andere vreemde, rare test! ‘Kom op, laten we gaan!’ riep Minho, die als eerste al naar de berg toe rende om er in te klimmen. Hadden niet echt heel erg veel keuze!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Snapte nog steeds niet helemaal waarom we dit hadden moeten doen. Hadden ons toch al wel bewezen in dat shucking doolhof. Sommigen misschien niet zo lang als anderen, maar dat betekende niet dat ze het niet konden overleven. Nefeli en Blaise waren de laatste twee geweest, maar leek me gek als we dit allemaal hadden moeten doen omdat ze er nog niet zo lang waren geweest. Anders hadden ze dat ook wel op een andere manier kunnen doen toch. Gunde het zelfs die twee niet om de Flare te krijgen. Ondanks dat ik het allemaal nog steeds niet helemaal vertrouwde. Kon best dat Nefeli gewoon met WICKED samenwerkte? Dat zij hun wapen was, want zo klonk het woord op haar hals wel een beetje. Blaise was de zoon. Een van de Cranks had het daar over gehad en dat had me toch wel een beetje na doen denken? Misschien was hij wel de zoon van iemand van WICKED? Ik wist het allemaal niet meer, maakte me ook niet zoveel uit. Als ik nu dat medicijn maar gewoon zou krijgen en we hier vanaf waren. Dat was wat ze ons hadden beloofd. Als we binnen twee weken naar de Safe Haven kwamen, kregen we een of ander medicijn. Dan konden we verder met leven, waar dan ook. Ik had geen idee of dat wel zo makkelijk zou gaan. Had gezien hoe de stad er hier uit had gezien. Al de Cranks hadden ons dood willen hebben en als zij niet de reden waren voor je dood, dan was het wel de zon of het feit dat er daardoor heel erg weinig water was, laat staan iets te eten. We kwamen hier in ieder geval uit, samen. Had Newt nog, was wel het belangrijkste. Ondanks dat het echt heel erg veel pijn deed dat we de rest kwijt waren. Sommige mensen waren voor onze neus overleden, anderen waren gewoon verdwenen. Wisten niet wat er met Winston was gebeurd? Kon van alles zijn! Hoopte ergens voor hem dat hij daar niet nog rond liep, zou daar echt niet in mijn eentje rond willen lopen? En dan levend op worden gegeten! Klonk ineens een geluid boven ons, wat toch wel behoorlijk hard was? Had ook echt geen idee wat het precies was of kon zijn! Was blijkbaar een Berg? Jorge vond dat het een Berg was? Wat ik een hele rare benaming vond voor iets wat vloog. Was van WICKED, was hetgeen waar we op hadden moeten wachten! Moest mijn ogen voor even echter dicht doen door het zand. Was bang dat het weg was als ik mijn ogen weer open zou doen? Wist het nooit met WICKED! Konden zomaar weggaan?! Opende mijn ogen pas weer toen Minho zei dat we moesten gaan. Er was wel iemand geweest die had geroepen dat we naar binnen moesten, maar had de stem niet herkend. Hield Newt zo goed mogelijk vast en liep naar het grote gevaarte wat voor ons stond. Was een groot plateau waar we op konden lopen om zo naar binnen te gaan. Ergens kon ik het me herinneren, had ik dit eerder gezien? Ergens in de lucht misschien, ik had geen idee. Maakte ook niet zo heel erg veel uit. Dit was hetgeen waar we moesten zijn. We hadden het toch wel echt gehaald! Liep verder naar binnen en keek om me heen, was echt een vreemde plaats. Was echt precies wat ik bij WICKED verwachtte. Hoopte dat ze ons ergens naar toe brachten waar we veilig waren en niet meer hoefden te doen. Keek om, om te zien wie allemaal meer de Berg in kwamen. Brenda ook, net zoals Seth en Jorge. Wist niet of WICKED dat wel zo leuk zou vinden. Waarschijnlijk niet, ze leken me nou niet echt de mensen die het goed vinden als iemand anders iets probeerden wat niet helemaal zo hoorde? Zou het eerlijk niet zo erg vinden als Brenda weer naar buiten werd gezet?

Blaise.
Ik was echt blij dat ik Nefeli nog had. Zeker nu we weer terug zouden gaan naar WICKED. Daar konden we samen kijken hoe alles was. Als we doorhadden dat ze in mensen zouden gaan snijden, moesten we er voor zorgen dat we daar weg kwamen. Niet met z’n tweeën, maar de rest moest dan ook wel mee. We waren nu met een kleine groep en misschien kon ik het lang niet zo goed vinden met de rest als met Nefeli. Wilde ik niet dat ze ineens in één van hen zouden snijden. In mijn hoofd was dat wel de enige optie? Het had in ieder geval heel erg logisch geklonken hoe Nefeli het uit had gelegd. Er kwamen stofjes vrij in ons hoofd als we ergens op reageerden en waarschijnlijk hadden ze die nodig? Ik knikte "Zodra er ook maar één ding is wat we niet vertrouwen, moeten we het ze vertellen. Moeten we daar weg." Al moesten we het wel op een manier vertellen dat de rest niet meteen in paniek zou raken. Dan zouden er namelijk echt hele rare dingen gebeuren. Tegen die tijd zouden Nefeli en ik er wel snel over moeten praten en dan een manier verzinnen hoe we het de rest duidelijk konden maken. Dat moest echter later, want er kwam ineens een groot ding uit de lucht. Een Berg! Toen Jorge zei wat het was, kon ik het me herinneren. Wist ik dat het inderdaad een Berg was. Het was best wel vreemd, want heel veel dingen wist ik me niet te herinneren. Nefeli had het wel eens over een fiets gehad of over andere dingen, die voor iedereen blijkbaar heel erg normaal waren. Voor mij waren ze dat niet? Ik had er in ieder geval geen beeld bij gehad. Maar nu ik dit zo zag, voelde in eindelijk een klein beetje herkenning. Ik wist alleen niet of het wel goed was dat het iets van WICKED was. Want het was duidelijk een ding van WICKED! Het duurde niet lang voordat er iemand uit kwam die zei dat we naar binnen moesten. Iets in me vertelde me dat het niet helemaal goed zat. We zouden naar binnen gaan bij de mensen die misschien wel in onze hersenen wilden snijden. Ik wist dat het niet perse hoefde te zijn, maar de kans was best wel groot?! Ik vertrouwde de kennis van Nefeli daar wel op! Zij liep echter ook naar de Berg en heel erg veel anders konden we ook niet doen. We konden hier niet in de woestijn blijven lopen, dat zouden we helemaal niet lang volhouden. Terug gaan naar de stad was ook geen optie. Ik was al lang blij dat we daar niet meer door hoefden te lopen! Dus we moesten er wel naar binnen. De rest was ons al voor. Omdat Nefeli en ik een einde van de rest af hadden gestaan, waren we als enige twee nog achter gebleven. Ik kneep zachtjes in de hand van Nefeli. "Ik hoop dat het goed komt." Fluisterde ik nog zachtjes, voordat ik mijn voet op het plateau zette waar we op moesten lopen. Ik twijfelde wel echt, ondanks dat we nu heel erg weinig konden doen. We moesten daar wel naar binnen en hopen op het beste. Dat was ook wat ik deed, met de hand van Nefeli nog steeds zo mogelijk vast. Ik wilde haar ook helemaal niet los laten. Iets wat op het moment een beetje stom was, omdat we nu juist veilig zouden moeten zijn. Zo voelde ik me helemaal niet! Het leek juist alsof ik me met de seconde onveiliger voelde. Toen we eenmaal binnen waren ging de klep achter ons dicht en kreeg ik de kans om eens goed om me heen te kijken. "Die panelen." Mompelde ik. Er waren er best veel! "Ze zijn uit mijn droom." Het viel allemaal een klein beetje op zijn plaats. Deze hele omgeving leek op mijn dromen. Al waren hier geen witte muren, maar toch hadden de panelen er wel iets van weg?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De volgende ochtend (:
~
Nefeli.
We waren weer terug in WICKED. Tenminste, ik was weer terug. Ik had geen idee waar de anderen waren, of wat er was gebeurd. Het laatste wat ik me kon herinneren was dat Blaise en ik de Berg in waren gestapt en dat we de rest van de groep niet meer hadden gezien. Ik kon me nog woorden van Blaise herinneren, over dat het leek op de plek uit zijn droom. Daarna was alles zwart. Het eerstvolgende wat ik wist, was dat ik wakker was geworden in de kamer waar ik nu zat. Ergens had ik verwacht dat Cleo er ook was geweest, omdat we de vorige keer ook samen in een kamer hadden moeten verblijven, maar nu was ik helemaal alleen. Ik wilde weten wat er aan de hand was! Ik wilde weten waar de rest van de groep was, maar vooral waar Blaise was. Hij was de laatste die ik had gezien, maar dat was in de Berg geweest! Ik had toch maar geprobeerd om te douchen en om me aan te kleden, omdat ik anders maar in bed was blijven zitten om na te denken over dit alles. Ik had dan wel gedoucht, maar ik deed nu precies hetzelfde. Ik probeerde me te bedenken waarom ik hier alleen zat, wat er was gebeurd. Ik wist het echt niet en dat zorgde voor een heel onrustig gevoel! Dat was alles behalve fijn. Ik keek meteen op toen ik de deur open hoorde gaan. Ik had gehoopt dat het Blaise was, maar het was enkel een vrouw in een witte lab-jas. ‘Ze willen je graag spreken. Kom maar mee,’ zei ze. ‘Wie wil me spreken? En waarom?’ vroeg ik argwanend. Dit sloeg toch helemaal nergens op!? Ik wist niet eens wat er aan de hand was! Al leek het me dat ik alleen informatie zou krijgen als ik met de vrouw mee zou gaan. Daarom stond ik ook maar op en liep ik de gang in. Ik kneep mijn ogen dicht tegen toen ik de witte muren en plafonds zag. We stonden in een witte gang. Letterlijk hetgeen waar Blaise over had gedroomd! ‘Waar is Blaise? En de rest van de groep?’ vroeg ik aan de vrouw, maar ze hield haar mond. Ze liep enkel al voor me uit, wat waarschijnlijk betekende dat ik haar moest volgen. Ik vond het alleen heel irritant dat ze me geen antwoorden gaf! Ik wilde weten wat er aan de hand was! In ieder geval waar de rest was? Ze moesten hier toch ergens zijn?! We waren allemaal de Berg in gegaan, dus ze moesten hier ergens in de buurt zijn! Ik kreeg hier echt een heel naar gevoel van! Net was ik misschien onrustig geweest, maar nu ik door de witte gangen liep waar Blaise over had gedroomd, voelde ik me echt onveilig? Dit kon nooit goed zijn! De vrouw stopte uiteindelijk bij een deur en opende die. ‘Ze zitten al op je te wachten.’ Ik fronste en liep naar binnen. Ik zag twee mensen aan een tafel zitten, maar mijn aandacht ging al snel naar de jongen die ook in de kamer stond. ‘Blaise!’ Ik liep naar hem toe en sloeg mijn armen meteen om hem heen. Ik wist dat ik hem gister had gezien. Tenminste, als er niet meer tijd voorbij was gegaan. Hij was nu in ieder geval hier! Al snapte ik niet wat er aan de hand was! ‘Weet jij wat dit is? Wat er gaat gebeuren?’ vroeg ik aan hem. ‘En die witte gangen… Dit is niet goed,’ zei ik wat zachter, aangezien er nog andere mensen in de ruimte waren. Mensen van WICKED! Dit voelde echt niet goed, wat betekende dat we de rest moesten zoeken, zodat we hier weg konden! ‘Het is goed om te zien dat je je nieuwsgierigheid niet bent verloren, Nefeli,’ zei de man die aan de tafel zat en ik keek om. Hij had mijn naam zo vanzelfsprekend gezegd. Alsof hij precies wist wie ik was, maar ik had hem nog nooit van mijn leven gezien! ‘Als jullie gaan zitten, kunnen we jullie vertellen wat er aan de hand is.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik had vannacht nog meer last gehad van de dromen, dan ik normaal gesproken al had. Ik kon me nog herinneren hoe ik gisteren binnen was gekomen in de Berg en ik de panelen had herkend uit mijn droom, maar toen ik vanmorgen wakker was geworden in een nagenoeg witte kamer, was ik toch wel een beetje in paniek geraakt. Het had namelijk geleken alsof ik niet wakker had kunnen worden uit een van de dromen. Ondanks dat ze niet heel erg waren, was dit wel echt heel erg geweest! Ik wist nu zeker dat de dromen over WICKED gingen. De betekenis was me nog geheel onduidelijk, maar ik wilde hier echt niet meer zijn? Ik had vanmorgen ook wel geprobeerd om uit de kamer te komen. Iets waar ik niet heel erg succesvol in was geweest. Daarom had ik toch maar besloten om me te douchen. Heel erg lang had ik echter ook niet onder de douche willen staan, omdat ik echt het gevoel had gehad dat het allemaal niet klopte. Dat iedere plaats hier camera’s had, om er voor te zorgen dat ze precies wisten wat ik deed. Als ze dat al niet controleerden met hetgeen wat ze in mijn hoofd hadden gedaan. Het ergste aan dit alles was nog wel dat ik niet bij Nefeli was geweest. Ik wist zeker dat wanneer ze bij me op de kamer was geweest, ze er voor had kunnen zorgen dat ik in ieder geval wat rustiger was geworden. Dat effect had ze wel op mij. Ik wist nu helemaal niets! Misschien hadden ze wel iets met haar gedaan? Hadden ze haar hoofd al lang open gesneden om de stof die ze nodig hadden, eruit te halen. Ik stond nu al eventjes in een kamertje met een paar mensen, die me allemaal heel erg nieuwsgierig aankeken. Ik wist dat we de afgelopen maanden waren gevolgd, maar dit voelde nog zoveel erger. Nog erger dan het was om te denken dat er camera’s in die kamer hadden gehangen. Ik was hier net ook naar toe gebracht door twee mensen. De gangen hadden alles alleen nog maar erger gemaakt! Ik wilde hier niet zijn, maar ik had ook wel gezien dat ik niet in mijn eentje had kunnen ontsnappen. Ik wilde hier niet weg zonder dat ik wist waar Nefeli was, ze moest mee! Ik stond dus nu al eventjes in de kamer, maar het bleef zo akelig stil, dat ik er zelf gewoon echt een naar gevoel van kreeg. Als het stil was tussen mij en Nefeli was het iets goeds, maar dit was een slechte stilte. Als de stilte voor de storm en ik wilde die storm niet eens meemaken! Ik keek op toen de deur open ging, ik slaakte een zucht van opluchting toen ik Nefeli door de deur heen zag komen lopen. "Nefeli!" Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen ook om haar heen, zodat ik haar dicht tegen me aan kon trekken. Ik schudde mijn hoofd op haar vraag. Ik wist ook niet wat dit te betekenen had! Ze hadden allemaal hun monden gehouden. Ze waren alleen een beetje geïrriteerd geweest toen ik niet het willen lopen door die vreselijk gangen. "Wat ze ook zeggen, vertrouw ze niet." Zei ik zachtjes. Ik wist niet wat ze te zeggen had, maar ik vertrouwde ze in ieder geval niet! Het maakte echt niets uit wat ze ook te zeggen hadden. Ik snapte ook helemaal niet waarom uitgerekend Nefeli en ik hier zaten en de rest niet! Ik liet Nefeli hand, maar pakte haar hand vast, zodat ik samen met haar naar de tafel kon lopen en daar kon zitten. "We wisten dat jullie de Trials goed zouden doen, maar dat jullie twee er zo goed op zouden reageren, hadden we alleen maar kunnen dromen." Ik kneep in de hand van Nefeli, ik wilde hier weg? "Maar daarvoor hebben we jullie niet hier gehaald. Jullie zijn beide altijd al van goede waarde voor ons geweest."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Er was iets niet goed en dat was aan alles te merken. Ik had het zelf net ook gezien toen ik in de gangen had gelopen. Ik had misschien niet de dromen gehad die Blaise wel had gehad, maar ik had de witte gangen wel herkend. Ik had gewoon geweten dat dit de gangen waren geweest waar Blaise over had gedroomd. Hij had de dromen nooit fijn gevonden? Iets wat alleen maar aangaf dat WICKED geen veilige plek was! Dat het niet een plek was waar we blij moesten zijn. Ik had ook echt niet geweten wat ik had moeten denken toen ik alleen in die kamer wakker was geworden. Ik had er niks van begrepen en nu eigenlijk nog steeds niet. De vorige keer was het nog iets logischer geweest. Toen hadden Cleo en ik daar samen gezeten, omdat we de enige twee meisjes waren geweest. Nu was ik helemaal alleen wakker geworden en ik had er niks van begrepen! Ik begreep er nog steeds niks van, maar ik was blij dat Blaise hier was! Dat betekende dat we samen iets te horen zouden krijgen, maar vooral dat we gewoon samen waren! Ik knikte. Als Blaise zei dat ik hen niet moest vertrouwen, dan zou ik dat ook niet doen! Daarnaast vertrouwde ik het ook niet heel erg. Er was hier iets vreemds aan de hand! We waren geschieden van de groep en van elkaar. Dat kon niet heel erg veel goeds betekenen! Ik nam plaats naast Blaise en bleef zijn hand stevig vasthouden. Ik kneep in zijn hand toen ze over de Trials en onze reacties begonnen. Dat was alleen maar bevestiging voor wat we alles wat we al hadden gedacht! WICKED had er voor gezorgd dat Chuck dood was, dat we een groot deel van de groep hadden verloren. Ze hadden voor van alles en nog wat gezorgd en ze deden alsof wij het heel erg goed hadden gedaan! Alsof ze niet eens wisten hoe verschrikkelijk het daar buiten was! ‘Wat bedoelen jullie daar mee?’ Hoezo waren wij altijd al van grote waarde geweest? Waar sloeg dat op!? Doelden ze er op dat wij voor WICKED hadden gewerkt? Dat we altijd al bij hen hadden gehoord? Ik kon me er niet eens iets van herinneren! Gally had altijd geroepen dat Blaise en ik meer hadden geweten, dat we ergens anders vandaan waren komen. Het kon haast niet dat hij daar gelijk over had gehad? Al kreeg ik nu wel dat gevoel! ‘Voordat jullie meededen aan de Trials, waren jullie hier. Bij WICKED.’ Ik schudde mijn hoofd. Dat kon niet! Wij hoorden niet bij WICKED? Ik zou hier niet eens bij willen horen! WICKED had verschrikkelijke dingen gedaan en ze hadden voor zoveel verschillende dingen gezorgd! Ze leken er nog trots op te zijn ook! Dat terwijl dit echt niet iets was om trots op te zijn! ‘Jullie waren van grote waarde en hebben ons op veel verschillende vlakken geholpen.’ Dat maakte me op dit moment niet eens wat uit! Ik wilde niet bij WICKED horen en ik wilde er al helemaal niet meer over weten? ‘Waarom zitten alleen wij hier? En niet de rest van de groep?’ vroeg ik aan de twee mensen voor me. De rest moest toch ook ergens zijn? Misschien hadden zij op dit moment wel hetzelfde gesprek? ‘De rest van de groep wordt onder handen genomen door een paar dokters. Jullie moeten daar straks ook naar toe, zodat we jullie geheugen kunnen herstellen.’ Ons geheugen herstellen!? Dat betekende waarschijnlijk dat we onze herinneringen terug zouden krijgen, maar ik wist niet of ik dat wel wilde? Al wilde ik ergens ook weer meer weten? Al klonk het niet echt alsof we een keuze hadden! ‘Door jullie geheugen te herstellen, zullen jullie meer begrijpen van wat er in de afgelopen paar maanden in gebeurd en we hopen dat jullie je weer aan zullen sluiten bij ons.’ Aansluiten bij WICKED?! Dat zouden we nooit kunnen doen! Ik keek opzij naar Blaise en vervolgens weer naar de mensen voor ons. Ze waren echt gestoord als ze dachten dat we zomaar mee zouden doen!

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld