Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik vertrouwde het hier echt niet! De mensen hadden me net al heel erg goed bekeken en dat voelde gewoon echt niet goed. Alsof ze iets van me wilden hebben. Ik wist echt niet wat ze wilden, maar gelukkig was ik hier nu niet meer alleen. Nefeli leek ook door te hebben dat mijn dromen over de gangen hier waren gegaan en de panelen die ik in de Berg had gezien. Misschien niet perse die, maar gewoon over het algemeen panelen die ze bij WICKED hadden? Ik wist nog steeds niet waar die dromen op sloegen, maar het betekende niet veel goed. Ik werd iedere keer namelijk helemaal verward wakker! Nu voelde ik me weer zo, ik wist niet wat hier ging gebeuren en dat voelde gewoon niet goed. Ik vertrouwde het echt voor geen meter! Waarom zou ik ook? Deze mensen hadden ons in een doolhof gestopt en daarna hadden ze gedaan alsof we gered waren door andere mensen, wat toch weer WICKED bleek te zijn en van hen hadden we door een shucking woestijn moeten lopen, om een of ander medicijn te krijgen, wat ze waarschijnlijk ook nog eens uit onze hersenen moesten halen! Het was allemaal heel erg ingewikkeld, wie kwam er nou op om dat soort dingen te doen! Al was het nog veel erger toen ze begonnen te praten, want ze vertelden ons dat we hier deel van waren geweest? Dat we hen hadden geholpen! Dat kon haast niet! Ik zou nooit een paar van die idioten helpen! Zeker niet met van die rare plannen! Daarom bleef ik ook gewoon met mijn hoofd schudden. Ik wilde niet dat dit waar was, het mocht niet waar zijn. Het was WICKED. Ze waren niet te vertrouwen, dus het kon best dat ze gewoon wat zeiden? Ik zag ze er wel voor aan. Misschien hadden ze wel gezien dat we een goede band hadden en we ze op de een of andere manier konden helpen! Ze konden alles zeggen! Ze begonnen over het terug halen van ons geheugen! Dus het was waarschijnlijk ook nog waar ook, ze leken er zo zeker over te zijn. Als ze logen, wilden ze vast niet dat we onze geheugens terug kregen. Hoe kon je in godsnaam iemand hun geheugen terug brengen!? Dat kon toch niet! Tenzij je iets met hoofden kon. Op dat moment drong het allemaal een beetje tot me door. Ze wilden iets met ons hoofd doen! Ze wilden misschien wel hetgeen doen waar Nefeli en ik het over hadden gehad en brachten ze het op een hele mooie manier. Iedereen was helemaal in de war geweest omdat we niets hadden geweten. De eerste paar dagen in de Glade was voor iedereen eng geweest daardoor. Dat was in ieder geval wat ik had gehoord. Dus natuurlijk was dat de beste manier om iemand over te halen. Ik vertrouwde deze mensen echt niet met mijn hoofd. "Nee!" Bracht ik uit, terwijl ik opstond. Ze kwamen niet bij mijn hoofd in de buurt! Echt niet! Ik zou ze er niet mee laten knoeien! "Nooit!" Ze mochten niet aan mijn hoofd komen! Maar de droom dat ik me bij hen aan zou sluiten, zou nooit uitkomen! "Blaise, we weten zeker dat je daar anders over denkt als je weer weet wat er allemaal gebeurd." Ik keek naar één van de mannen en deinsde wat naar achter toen hij ook opstond. "Nee, jullie blijven van mijn hoofd af!" Ik voelde en hand op mijn schouder. "Je hebt veel meegemaakt de laatste tijd en we snappen dat het heel erg stressvol is geweest. Maar je hoort hier thuis. Ik weet zeker dat je veel meer rust krijgt als je dat weer weet. We kunnen elkaar allemaal helpen." Ik keek om naar de deur, ik wist zeker dat er mensen voor stonden, want die had ik net al gezien toen ik binnen was gekomen. Dus ik kon geen kant op! Hoe graag ik hier nu weg wilde!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik kon niet geloven dat Gally al die tijd gelijk had gehad. Hij had steeds maar weer geroepen dat wij bij WICKED hadden gehoord, of bij de Creators. Dat wij meer hadden geweten dan de anderen. We wisten dus echt meer, of hoorden meer te weten. We waren echt een deel van WICKED, maar dat wilde ik helemaal niet zijn? Niet als dat betekende dat ik straks andere jongeren in een doolhof moest gooien en net zulke belachelijke situaties moest creëren om hun hersenactiviteit te bestuderen! Daar wilde ik echt geen deel van zijn? Ze hadden Chuck vermoord! Ik zag nu wel in dat ze Gally enkel als pion hadden gebruikt en dat dat ook weer een soort Variabele was geweest, maar dat betekende ook dat WICKED degene waren geweest die er voor hadden gezorgd dat we Chuck nu niet meer bij ons hadden! Ik wilde niet bij een organisatie horen die daar verantwoordelijk voor was! Ik snapte niet dat ze hier zo rustig over konden praten, alsof het helemaal niets was! Het was wel iets! Ze hadden ons in hele gevaarlijke situaties gebracht en ze moesten hun verantwoordelijkheid daarvoor nemen! Iets wat ze duidelijk niet deden! Geschrokken keek ik opzij naar Blaise. Ik snapte dat deze informatie alles behalve leuk was en het was ook logisch dat hij dacht dat ze hem open zouden snijden, wat voor niemand leuk zou zijn, maar ergens zou het heel handig zijn als we ons geheugen terug zouden krijgen? Dan zouden we alle informatie hebben en dan zouden we pas echt een goede keuze konden maken over WICKED en of we zouden blijven, al was het me nu eigenlijk al duidelijk dat WICKED niks goeds van plan was en dat we hier zo snel mogelijk weg moesten! Ik zag de twee wetenschappers, als ze dat al waren, naar elkaar kijken en ik kwam snel overeind. ‘Laat me even met hem praten, alsjeblieft?’ Ik wist niet wat ze van plan waren, maar ik had het idee dat het nog veel erger zou worden dan wat ze nu met ons wilden doen. Ik nam de handen van Blaise vast en trok hem een stukje naar achteren. Echt privacy hadden we hier niet, maar ze hoefden geen meter van ons af te staan terwijl we dit zouden bespreken. ‘Blaise,’ zei ik zachtjes en ik kneep in zijn handen. ‘Het klinkt belachelijk, maar ik denk dat als we ons geheugen terug hebben, of in ieder geval één van ons, we een betere beslissing kunnen maken over dit alles,’ fluisterde ik. ‘Als jij het niet wil, dan doe ik het wel? Dan weet in elk geval één van ons wat er voor het doolhof is gebeurd en ik denk dat we dat wel moeten weten. Anders kunnen we niet een oprechte en overwogen beslissing maken.’ Dat was wel zo! Als Blaise het niet wilde doen, dan wilde ik het wel proberen? Al wist ik niet eens waar ik nu mee in stemde! ‘Hoe zouden jullie mij mijn geheugen terug geven?’ vroeg ik aan de twee wetenschappers. ‘Het is een simpele procedure. We koppelen jouw hersenen aan de machine en vanuit daar kunnen we jouw geheugen weer terug geven. Het is volkomen veilig.’ Ik wist niet of ze de waarheid spraken. Misschien was het wel niet veilig, maar als dit de enige manier was waarop we meer te weten zouden kunnen komen over WICKED en ons leven voor het doolhof, dan zouden we het toch moeten proberen? ‘En zijn jullie er tevreden mee als ik de enige ben die hiermee instemt?’ Weer keken ze elkaar aan en gaven ze elkaar een bepaalde soort blik. Eentje waarvan ik niet zo goed wist wat ik er precies van moest vinden, maar uiteindelijk knikten ze. ‘We begrijpen het als Blaise meer tijd nodig heeft om deze beslissing te maken, maar we wisten dat we op je konden rekenen, Nefeli.’ Ik slikte. Het gaf me echt geen fijn gevoel dat het leek alsof ze mij veel beter kenden dan ik hen. Iets waar waarschijnlijk verandering in zou komen als ik mijn geheugen weer terug zou hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik wilde dit gewoon niet! Ik vertrouwde deze mensen voor geen meter. Ze lokten ons misschien wel met iets heel erg moois. Natuurlijk had iedereen zijn geheugen op een gegeven moment terug gewild. Zeker toen we hadden geweten dat WICKED voor dingen in ons hoofd had kunnen zorgen. Dus zij hadden er voor kunnen zorgen wat we voelden en dachten, misschien wel wisten. Daar wilde iedereen wel van af, al was het maar om te weten hoe banden in elkaar zaten. Ik had me met Nefeli al afgevraagd of we een echte vriendschap hadden of dat WICKED dat had gewild. Zij had het ook gehad. Daar hadden we het zelfs nog over gehad. We hadden beiden besloten dat WICKED er niets mee te maken had, maar dat wisten we ook niet zeker? Er waren wel meer dingen die ik me afvroeg, maar ik vond dit het niet waard! Niemand zei dat ze zich aan hun beloften zouden houden? Het had er tot nu toe alleen maar op geleken alsof ze ons voor hadden gelogen! Ze hadden gedaan alsof mensen dood waren geweest. Wie was nou zo ziek om zoiets te verzinnen?! Deze mensen waren niet te vertrouwen en ik ging ze nu echt niet vertrouwen. Zeker niet met mijn hoofd. Ik snapte niet waarom Nefeli dat wel wilde doen! Want het leek er echt op dat ze het echt wilde?! Ik keek naar onze handen en zuchtte zachtjes, waarschijnlijk ze we laten zien dat het nog niet zo erg was, maar dat was het wel! Ik snapte niet dat zij daar niet zo over dacht! "Ik vertrouw ze niet." Fluisterde ik. Ze mochten het best wel weten, maar ik had geen zin in een betoog over dat ze wel te vertrouwen waren. Dat waren ze in mijn ogen niet en ik kon niet inzien dat ze me ineens om zouden krijgen. Ik snapte niet waarom Nefeli wel dingen met haar hoofd wilde laten doen. Hoe verleidelijk het ook klonk om mijn geheugen terug te hebben en te weten wat ik precies met WICKED te maken had. Misschien had het woord op mijn hals wel echt gelijk gehad? Misschien waren mijn ouders wel van WICKED, dat kon best. Maar dan snapte ik er nog minder van. Wie zou hun kind nou daar naar binnen sturen! In een shucking doolhof en een woestijn! Het was hoe dan ook idioot! "Nee!" zei ik tegen Nefeli. Dit kon ze niet menen! Ze mocht dit niet doen! "Je gaat niet doen. Alsjeblieft Nefeli." Mompelde ik. Dit kon ze niet menen! Ik wilde niet dat ze iets met haar hoofd zouden gaan doen. Het klonk misschien simpel, iets aansluiten aan je hoofd, maar het leek nou niet heel erg gezond! En wie zei niet dat ze niet ook nog iets anders zouden doen! Dit waren mensen die tot alles in staat waren, die vertrouwde ze toch niet! "Niemand gaat dit doen! Geen van ons beiden." Ik wist dat het Nefeli haar keuze was en dat ik daar in principe helemaal niets over te zeggen had. Maar ik wilde niet dat ze straks in haar hoofd zouden snijden en ik Nefeli kwijt had. Ik had haar nodig, zeker als we hier nog een tijd zouden moeten blijven. Ik hield me nu niet echt aan de afspraak om niet te snel conclusies te trekken! Maar die gangen en panelen hadden me echt genoeg gezegd! Misschien had WICKED mij die dromen wel gegeven! Of anders was het mijn hoofd die echt vreselijk aan het protesteren was. Die wilde niet wilde dat ik op deze plaats was! "Ben je gek geworden?" Siste ik naar Nefeli. Ik was best boos op haar?! Ik kende haar beter dan dit, ze zou dit rustig moeten over denken. Ik deed dat niet, maar zij deed dat zeker niet. Dan was mijn optie nog beter dan de hare, want ik wist in ieder geval zeker dat ik zou blijven leven! Zij niet! Er kon ieder moment in haar hoofd worden gesneden?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Wat moesten we anders? We konden hier blijven, maar dan zouden we ons geheugen niet terug hebben. Dan zouden we alles maar van WICKED aan moeten nemen, of juist niet. Waarschijnlijk zouden we hen dan niet eens geloven! Ik wist ook niet of ik WICKED wel wilde geloven, maar die keuze kon ik alleen maken als ik alle informatie over WICKED tot mijn beschikking had! Ze hadden gezegd dat we voor het doolhof al bij WICKED waren geweest, wat betekende dat Blaise en ik er beide meer over moesten weten. Ik vond dat in ieder geval één van ons zijn of haar geheugen terug moest krijgen! Het was me wel duidelijk dat Blaise het niet wilde, wat begrijpelijk was. Ik had liever ook niet dat ze in mijn hersenen zouden kijken, of mijn hele hoofd open zouden snijden! Ze hadden me echter net uitgelegd wat de procedure precies was en ik geloofde ze? Ze zouden enkel een machine aan mijn hersenen koppelen en dan zou ik vanzelf mijn geheugen terug krijgen. Het was nog maar de vraag of dat ook echt zou gebeuren, maar op dit moment wilde ik het er wel op gokken! Als ik mijn geheugen terug zou krijgen, dan zouden we niet meer op WICKED hun beweringen af hoeven gaan. Dan zouden we het zelf allemaal al weten en dan zouden we zelf onze beslissingen kunnen maken. Ik had hier echt wel over nagedacht! Het was niet iets wat ik zomaar even had besloten! Ik zuchtte om Blaise. Ik snapte echt hoe hij dacht en misschien dat als de rollen omgedraaid waren geweest, ik Blaise ook niet had laten gaan, maar iemand moest dit doen? Volgens mij wilde hij gewoon niet dat er iets met me zou gebeuren, wat alleen maar lief was? Ik begreep het ook wel! Iemand moest dit echter doen en als wij echt de twee Gladers waren die eerst bij WICKED hadden geleefd, dan moesten we daar meer informatie over zien te krijgen! Misschien dat ze het ons ook wel wilden vertellen, maar wie weet zouden ze alles dan zo verdraaien dat we zouden denken dat WICKED een goed iets was. Dat terwijl het alles behalve goed was! ‘Blaise,’ zei ik zachtjes en ik liet zijn handen los, zodat ik zijn gezicht vast kon pakken en hem kon dwingen om naar me te kijken. ‘Ik waardeer dat je me probeert te beschermen en ik snap dat je bang bent dat er iets gebeurd, maar één van ons moet dit doen,’ zei ik zachtjes. ‘Als we het niet doen, dan zullen ze ons dingen proberen aan te praten. Als ik mijn geheugen terug krijg, dan kunnen we op basis daarvan bepalen wat onze mening hierover is en wat onze volgende zet zou zijn,’ legde ik uit. Hij moest niet denken dat ik hier niet goed over na had gedacht! Dat had ik namelijk wel! Als hij het niet wilde dan was dat prima, maar ik wilde dit wel! Al was het maar om meer te weten over wat er precies voor het doolhof was gebeurd! Daarnaast was ik ook nieuwsgierig naar mijn eigen achtergrond. Ik wilde weten waar ik vandaan kwam, wie mijn ouders waren, of ik nog broers en zusjes had. In mijn ogen had ik nu alleen Blaise en het voelde alsof ik hem al voor een lange tijd bij me had, maar misschien was dat gewoon de sterke vriendschap die we op hadden gebouwd. Dat het enkel voelde alsof we elkaar al jaren kenden. ‘Ik ga dit doen. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar ik wil wel dat je het begrijpt.’ Als hij echt niet zou willen dat ik het zou doen, snapte ik dat wel. Als hij maar zou begrijpen waarom ik dit deed! Het was belangrijk voor… Eigenlijk voor alles? We hadden deze informatie gewoon nodig! ‘Nefeli, we moeten gaan. Het is een lange ingreep en we zullen onze tijd er hard voor nodig hebben. We zullen Blaise terug brengen naar zijn kamer.’ Ik zuchtte en sloeg mijn armen om Blaise heen. ‘Het komt wel goed, echt,’ beloofde ik hem.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik snapte echt niet waarom Nefeli deze mensen nu ineens leek te vertrouwen. Zij was diegene geweest die had bedacht dat WICKED nog wel eens rare dingen hadden kunnen willen doen met onze hoofden. Nu leek ze het allemaal prima te vinden. Misschien was het inderdaad wel handig om ons geheugen terug te hebben, maar wat er tegenover stond was toch wel behoorlijk heftig? We wisten niet wat die mensen van plan waren? Misschien wilden ze er wel echt voor zorgen dat ze het stofje in onze hersenen kregen. Dat Nefeli en ik het beste hadden gereageerd op de Variabelen en dat ze ons daarom hier hadden? Ik trapte hier niet zomaar in. Ik vond het echt vreselijk dat Nefeli dat wel leek te doen. Ze leek het zelfs prima te vinden om ze dingen te laten doen met haar hoofd! Ik zuchtte zachtjes toen Nefeli mijn gezicht in haar handen nam. Ik wilde het liefst niet naar haar kijken, want ik wist dat haar ogen zoveel dingen konden zeggen. Het was misschien vreemd, maar soms leek het echt alsof de een iets anders wilde zeggen dan de andere? Ik vond het wel echt bij haar staan, ik was nu niets anders gewend dan dit. Het blauwe van de ene deed me denken aan de lucht die ik in de Scorch had gezien. Heel erg blauw, maar ook heel erg vredig. Het groene deed me denken aan de Glade, waar we omringt waren geweest door grillig groen. Op sommige momenten wat grillig, onheilspellend. Niet dat ik Nefeli ooit op die manier had gezien, maar de Glade zeker wel. Nefeli had me verteld dat ze waarschijnlijk met twee verschillende kleuren ogen was geboren, ze had immers niets kunnen vinden waar het anders aan had gelegen. "We hoeven ons niet om te laten praten, we weten zelf wat we willen en wat niet." Ik zou me niet om laten praten, hoeveel dingen ze ook zouden zeggen. Ik wilde ergens ook niet geloven dat we bij WICKED hoorden of hier een hele lange tijd waren geweest. Gally had het geroepen, waardoor Nefeli misschien nu helemaal aan het twijfelen was. Maar misschien wilden ze dat juist! Ze hadden ons in de gaten gehouden, dus natuurlijk wisten ze meteen waar ze over moesten begonnen om onzekerheid te opwekken! "Alsjeblieft doe dit niet?" Mompelde ik. Ze mocht dit echt niet doen! Misschien was ze hierna er helemaal niet meer, of was Nefeli hoe ik haar had leren kennen, helemaal weg! Ik zuchtte zachtjes toen ze haar meenamen! "Nefeli!" riep ik uit, in de hoop dat ze zich zou bedenken. "Je kunt dit niet zomaar doen!" Ik vond het een vreselijk idee dat ze nu met haar hoofd bezig gingen. "Ik had toch wel iets meer van je verwacht." Hoorde ik de man achter me zeggen en niet veel later werd ik ook vastgenomen en meegenomen de kamer uit. Ik keek op de gang, waar Nefeli al niet meer te zien was! Ze was gewoon weg en misschien zou ik haar wel nooit meer terug zien! Die kans was heel erg groot! Ik werd meegenomen door de man, terug naar de kamer waar ik net vandaan was gekomen. Ik probeerde gangen een beetje in me op te nemen. Ondanks dat er behoorlijk weinig te zien was. Het was wit! Maar misschien was ergens een uitgang. Of een kamer waar Nefeli naar toe zou zijn gebracht. Al was ze volgens mij net een hele andere kant op gegaan. Toen ik eenmaal terug was in de kamer, liet ik me tegen de deur aanzakken. We zouden hier echt een hele tijd blijven zitten. Opgesloten! Ik was echt pissig dat Nefeli deze mensen maar gewoon met haar hoofd liet klooien. Het kon alleen maar mis gaan! Ik wilde niet dat het misging, maar die kans was wel echt heel erg groot! En ik moest hier nu maar wachten totdat ik iets te weten zou komen! Niet dat WICKED het zou vertellen als het mis was gegaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
De herinneringen leken op dromen. Ze waren vaag, onduidelijk. Losse beelden die net niet bij elkaar pasten, alsof het voorwerpen waren die ik net niet aan kon raken. Daarna werden ze iets duidelijker, kon ik gezichten opmaken uit de vage vlekken die ze eerst waren geweest. Ik kon er namen aan terugkoppelen en zo werd alles steeds een beetje duidelijker. Het ging wel gepaard met een stekende pijn in mijn hoofd, maar dat had ik voor lief genomen toen ik steeds meer te weten was gekomen over mezelf, en WICKED. Ik had me alles kunnen herinneren. De witte gangen, de panelen waar Blaise het over had gehad. Zelfs de ruimtes waar ik in had gezeten kon ik haarscherp voor me zien. Ik herinnerde me lessen over het menselijk lichaam en hoe het in elkaar zat, welke spier waarvoor werd gebruikt en welke functies de organen hadden. Ik herinnerde me de verschillende leraren die ik er voor had gehad en zelfs de lessen die ik had gekregen toen ik ouder was, bijvoorbeeld het verbinden van een gebroken arm of het hechten van wonden. Alle kennis die van pas was gekomen in de Glade, had ik bij WICKED geleerd. Al herinnerde ik me ook andere delen van WICKED. Ik herinnerde me de momenten waarop ik me om had gedraaid en niet meer had gelet op de les, maar op het jongetje dat haast elke dag even langs was komen lopen met zijn ouders. Het jongetje dat net iets langzamer was gaan lopen op de momenten dat hij mij ook in de gaten had gekregen en naar me had gezwaaid. Dat jongetje had zich ooit voorgesteld als Blaise. De Blaise wie ik blijkbaar al echt jaren had gekend. We hadden soms met elkaar gepraat, voor zover WICKED dat toe had gelaten. Op een gegeven moment hadden we zelfs schijt gehad aan WICKED en hadden we zelf ons eigen schema gemaakt, met genoeg tijd om met elkaar te praten en te spelen. Dat waren de goede herinneringen, maar er waren ook slechte herinneringen. Heel erg veel slechte herinneringen. Ik herinnerde me de groep kinderen en jongeren die WICKED had verzameld. Ik herinnerde me dat ik samen met andere wetenschappers van WICKED naar de groep had gekeken en samen met hen had bepaald wie er bij de eerste groep zouden komen, de groep die het doolhof in zou gaan. Ik had mee geholpen aan het doolhof, aan alles wat er met ons was gebeurd. Al waren de laatste herinneringen het ergste. De momenten waarop de kinderen en jongeren opnieuw hun geheugen hadden moeten verliezen. Daar had ik aan mee moeten helpen, op de meest vreselijke manier die ik me voor kon stellen. Ik was degene geweest die hun geheugen had moeten wissen. Ik had er voor gezorgd dat iedere Glader, jong of oud, jongen of meisje, in de Glade was beland zonder een enkele herinnering. Ik was pas misschien net een paar minuten wakker, maar ik was nu al overspoeld met schuldgevoelens. Het erge was dat als de rest ook hun geheugen terug had gekregen, ze dit waarschijnlijk al wisten. Dat betekende dat ze alle reden hadden om me te haten. Blaise wist het misschien nog niet, maar dit zou ik niet geheim kunnen houden voor hem. Ook omdat ik nu heel erg veel dingen over hem wist! Voor mijn gevoel wist ik nu veel te veel. Het leek ook net alsof de herinneringen niet stopten. Alsof er steeds weer een nieuwe naar boven kwam drijven en ik kon het niet stoppen. Het liefst wilde ik nu naar Blaise, maar ik zat alleen in de kamer. De vrouw die bij me was geweest toen ik bij was gekomen, had me verteld dat het beter was om rustig te blijven zitten. Ik snapte niet hoe zij dacht dat ik rustig kon blijven zitten terwijl dit alles door mijn hoofd spookte! Ik had het gevoel dat ik geen moment meer van rust had! Dus hoe kon ik dan godsnaam blijven zitten?! Toch had ik dat netjes gedaan en zat ik nog altijd op het bed. Volgens mij kon ik ook niet echt een andere kant op.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Het waren echt uren geweest dat ik in die vreselijke kamer had gezeten. Het enige wat ik had kunnen doen, was aan Nefeli denken. Ik hoopte dat WICKED de waarheid sprak en ze haar geheugen terug kreeg. Want de dingen die door mijn hoofd heen waren gegaan, waren zoveel erger! Het was echt alle kanten opgegaan. Dat ze in haar hoofd hadden gesneden tot aan het feit dat ze nu weer niets wist, misschien wel weer haar geheugen kwijt was. Of dat WICKED haar zo gehersenspoeld had dat ze haar nu bij hen wilde horen en hen wilde helpen. Ik had gewoon niet rustig in de kamertje kunnen zitten om te wachten totdat ik eindelijk een keer iets had gehoord. Daarom had ik iets gedaan wat Cleo en Nefeli een paar weken geleden hadden gedaan. Ik de schachten gevonden en uiteindelijk was ik in een andere kamer gekomen, waarvan de deur wel open was geweest. Dus toen was ik uiteindelijk de gangen ingeslopen. Het was nog een hele klus geweest, omdat er best wel veel mensen waren geweest die rond hadden gelopen en ik had niet gewild dat mensen me meteen terug stuurden, want ik wilde gewoon echt weten hoe het met Nefeli ging! Het maakte me niets uit als ze me niet meer herkende, ik moest gewoon weten dat ze er nog was! Er was ergens namelijk echt een kans dat ze dat niet meer was! Iets waar ik wel echt heel erg bang voor was! Ik vond het heel erg vreemd, maar ik kon heel erg makkelijk de weg vinden door de verschillende witte gangen. Ondanks dat ze allemaal hetzelfde leken, waren ze dat niet echt. Het was heel erg moeilijk uit te leggen, maar misschien kwam het door de dromen. Of was het wel echt zo dat ik hier zo vaak rond had gelopen dat het vanzelf ging. Ik had net al een ruimte gezien waar duidelijk werd geopereerd. Nefeli was daar echter niet geweest en ik had snel weg moeten rennen, omdat er mensen aan waren gekomen! Ik wist niet of ik wel heel erg slim bezig was, want het kon ook maar zo zijn dat hier over camera’s hingen. Het maakte echter niet heel erg veel uit, want ik moest naar Nefeli, ze mochten me best straffen als ze er achter waren gekomen! Ik wilde gewoon naar haar toe, ik was verder echt niets verkeerds van plan. Ik moest haar gewoon zien en weten dat alles goed was! Ze nog leefde en haarzelf was! Ik liep verder door de gangen en iets verderop nog een deur. Ik was net misschien bang geweest, maar nu maakte het me allemaal niets meer uit. Ik was echt vastberaden om bij Nefeli te komen. Daarom liep ik naar het laatste deurtje van de gang. Waar een raam naast zat! Ik keek er voorzichtig doorheen, waard de rode haren van Nefeli meteen opvielen! Ze was zelfs alleen in de kamer! Daarom wist ik niet zo snel hoe ik de deur open moesten doen! Ik deed de deur snel weer achter me dicht, zodat men het niet zo snel door had. "Nefeli!" Bracht ik opgelucht uit. Ze leefde nog! Gelukkig maar! Ik was echt bang geweest dat er iets met haar was gebeurd! Ze leefde in ieder geval nog wel! Ik liep naar haar toe en ik wist niet hoe snel ik mijn armen om haar heen moest slaan. "Ik ben zo blij dat je nog leeft! Ik was echt bang dat ze echt iets zouden doen waardoor je het niet zou redden!" Iets waar ik best wel boos om was geweest, omdat ze er zelf echt achter had gestaan? Ze had het zelf heel erg graag gewild, terwijl het haar dood had kunnen betekenen! Maar ze was hier nog wel en misschien was dit dus wel ergens heel erg handig! Al kon het nog altijd zo zijn dat ze echt was omgekeerd in haar gedachten? Dat ze ineens WICKED als iets heel erg goeds zag!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was zoveel om in me op te nemen. Ik had hele jaren bij WICKED doorgebracht. Van mijn achtste tot mijn zeventiende. Daarvoor had ik in een weeshuis gezeten. Volgens mij best lang, want ik kon me vrijwel niets meer herinneren van mijn ouders of waarom ik daar precies had gezeten. Ik gokte dat het iets te maken had met de Flare. Misschien hadden ze die wel gekregen toen ik jong was geweest en hadden ze geweten dat ze niet voor me hadden kunnen zorgen en hadden ze me daarom daar naartoe gebracht. Dat was in ieder geval de beste versie die ik in mijn hoofd had. Ik was er zelfs achter gekomen dat Nefeli niet eens mijn echte naam was! Dat was enkel de naam die WICKED aan me had gegeven. Dat hadden ze gedaan bij ieder kind wat WICKED binnen was gekomen en ik zag nu ook het verband tussen alle namen. Iedereen was vernoemd naar een historisch figuur, of iemand die veel invloed had vroeger. Newt was vernoemd naar Newton, wie de zwaartekracht had ontdekt. Alby had zijn naam gekregen van Albert Einstein en Chuck was vernoemd naar Charles Darwin. Cleo naar Cleopatra en volgens mij kwam Nefeli van Nefertiti, wie de vrouw was geweest van een grote farao. Ik vroeg me af of de rest dat ook wist. Ik had geen van de anderen hier gezien, maar ik wist niet wat dat betekende. Zonder mijn geheugen had ik waarschijnlijk gedacht dat ze hun geheugen niet terug hadden willen hebben, maar nu ik wist hoe WICKED in het verleden met me om was gegaan, gokte ik dat ze me gescheiden wilden houden van de rest. Dat hadden ze vanaf het begin al gewild en dat was ze ook heel erg goed gelukt, totdat ik Blaise tegen was gekomen. We hadden heel erg veel contact gehad en ondanks dat WICKED dat aan het begin tegen was gegaan, hadden ze het na een tijdje volgens mij geaccepteerd. Ik keek op toen ik wat beweging door het raam zag en op datzelfde moment ging de deur open. Het was Blaise! Ik wist niet hoe hij hier was gekomen, en of hij hier wel mocht zijn, maar hij was er! Ik voelde zijn armen al snel om me heen en ik kon niet heel veel anders dan hetzelfde doen. Het voelde echter anders nu. Nu hield ik niet de Blaise vast die ik pas een paar maanden kende, maar de Blaise die ik al jaren kende. Dezelfde Blaise die me zo nu en dan weg had gekaapt van de lessen om spelletjes te spelen en samen te praten. De Blaise wie ik had op zien groeien tot de jongen die hij nu was. Het enige verschil was dat de Blaise die ik in mijn hoofd had, een bril had. Misschien dat WICKED daar iets aan had gedaan, want ik wist nu ook dat ze mijn ogen expres hadden veranderd. Er was niks medisch aan geweest, ze hadden het expres gedaan. ‘Ze zouden me nooit iets aan doen. In ieder geval niet op die manier,’ zei ik zachtjes. Het was lief dat hij zich zorgen om me had gemaakt, maar nu ik dit allemaal wist, wist ik ook dat ze me nooit zouden doden. Net zoals dat ze Blaise nooit zouden doden. Ze hadden hem misschien het doolhof in laten gaan en ook de Scorch was geen probleem geweest, maar ze zouden hem nooit vermoorden. ‘Jou trouwens ook niet,’ voegde ik er aan toe. Ik verstevigde mijn greep om zijn middel en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. Blaise was de enige geweest van wie ik zijn geheugen niet had gewist en ergens was ik daar heel erg blij mee. Ik had er niet mee kunnen leven als ik dat wel had gedaan. Ik verstrengelde mijn vingers met zijn zwarte haren en haalde diep adem. ‘Hoe gaat het met je ogen?’ vroeg ik zachtjes. Hij had altijd een bril gehad! Misschien dat WICKED er wel iets aan had gedaan en dat hij er nu geen meer nodig had, maar het had hem altijd leuk gestaan? Als negenjarige, maar ook als de achttienjarige die hij nu was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik wist nu in ieder geval waar Nefeli was! Nog veel belangrijker dan dat, ze leefde nog! Ik had me de afgelopen uren echt zorgen gemaakt om wat er precies had kunnen gebeuren! Het kon zoveel zijn. Met WICKED wist je het nooit, dat was het enige wat ik van ze had geleerd de afgelopen tijd. Ergens was het daarom ook wel zo rot om hier te zijn. Ook wel om te horen dat we hier bij hadden gehoord, dat was in ieder geval wat ze hadden gezegd. Nefeli wist het nu misschien wel. Al wilde ik haar niet meteen dingen vragen. Ik vond het wel vervelend dat ze dit door had moeten makken! Ik wist niet of het pijn deed, maar het voelde echt rot! Ik had haar plaats in kunnen nemen! Zij had het in ieder geval willen doen, omdat één van ons beiden het had moeten doen. Ik was het er niet mee eens geweest en daarom had ik haar het ook laten doen. Ik vond het gewoon een heel naar idee dat ze van alles had moeten doormaken. Misschien niet bewust, maar ze hadden wel dingen met haar hoofd gedaan! Ik kon me niet indenken dat het iets goeds was? Gelukkig zat ze hier nu wel gewoon voor me, behoorlijk gezond ook nog! Zo zag ze er in ieder geval wel uit. Ik hield haar zo goed mogelijk vast en verstop mijn gezicht een in haar rode haren. Ik was echt zo bang geweest dat er iets met haar was gebeurd! Dat ik haar niet meer had gehad. Dan was dit wel echt een hele grote opluchting. Ik vond het wel een beetje vreemd dat Nefeli zei dat WICKED ons niets aan zou doen. Ze hadden ons in een doolhof en woestijn gestopt! In mijn ogen was het dan wel duidelijk dat ze ons iets aan konden doen, als ze dat wilden. Misschien bedoelde Nefeli dat ze het niet wilden doen. Maar waarom zouden ze dat niet willen? Ze hadden ons al zoveel dingen aangedaan. Ik kwam ietsjes terug, zodat ik Nefeli aan kon kijken. Ik haalde mijn schouders op, op haar vraag, omdat ik een beetje vreemd vond. "Het gaat prima met mijn ogen?" Ik keek naar de ogen van Nefeli. Het was zo anders! Net had ik haar nog gezien met twee verschillende kleuren ogen. Eén groen, de andere blauw. Zo was het altijd bij haar geweest. Nu was het ineens heel erg anders! Ze waren beiden blauw! Echt heel erg blauw. Zoals de lucht ongeveer was, misschien iets lichter! "Je ogen." Fluisterde ik. "Ze zijn blauw." Waarschijnlijk had ze haarzelf nog niet gezien? Ik had hier niet zo snel een spiegel gezien. Ik snapte dit ook echt niet! Nefeli had me verteld dat ze met haar ogen was geboren, waarschijnlijk. Mensen konden daar mee geboren worden en ze kregen het als er iets ernstigs aan de hand was. Dat laatste was sowieso niet het geval geweest! Nu was er helemaal niets meer aan de hand, ze had twee dezelfde kleur ogen! Blauw! "Beiden." Zei ik zachtjes. Ik was er echt heel erg verbaasd over! Dit kon toch niet ineens zo zijn! Het was zo wennen om haar zo te zien! Ik bleef even goed in haar ogen kijken, om iets te zien. "Hoe voel je je?" dat was nu het belangrijkste. Nog veel belangrijker dan wat er met haar ogen aan de hand was. Ik wilde weten of alles goed ging! Of ze echt dingen wist, maar dat kwam later wel. Ik hoefde niet perse te weten wat er was gebeurd vroeger. Ik wilde dingen weten over het nu! Ik wilde weten hoe het met Nefeli ging. Of ik haar ergens mee kon helpen! Ik wilde echt dat het goed met haar ging! Dat ik geen recht had gehad om boos op haar te worden, omdat ze gelijk had gehad en dit juist iets goeds was. Niet dat ik daardoor meteen mijn geheugen ook terug zou willen! Ik wilde er liever niet aan denken!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het liefst wilde ik alles aan Blaise vertellen, maar het was zoveel! Ik had zelf al het idee dat ik aan het verdrinken was door alle informatie die er nu door mijn hoofd spookte. Ergens snapte ik ook wel dat ik daarom rustig had moeten blijven zitten, maar ik snapte dan weer niet hoe ze van me konden verwachten dat ik rustig zou blijven zitten. Vroeg of laat was ik wel weg gegaan. Iets wat nu niet meer hoefde, omdat Blaise al hier was! Ik wist niet of hij hier mocht zijn. Waarschijnlijk niet. Ze hadden ons toch voor een hele lange tijd gescheiden willen houden. Volgens WICKED had Blaise me alleen maar afgeleid en misschien hadden ze daar wel gelijk in gehad, maar ik was blij dat hij dat had gedaan! Ik had zo nu en dan gelogen dat ik naar de wc had gemoeten en dan hadden Blaise en ik afgesproken in de gang. Vervolgens waren we zo snel mogelijk ergens naar toe gerend, in de hoop dat niemand ons had gezien. Meestal hadden we ons zo goed mogelijk geprobeerd te verstoppen. Jammer genoeg waren ze er na een tijdje achter gekomen dat Blaise en ik er samen vandoor waren gegaan en toen was het wel moeilijker geworden voor ons om af te spreken, omdat er altijd iemand met me mee was gelopen naar de wc en volgens mij hadden ze Blaise ook niet zo makkelijk alleen rond laten lopen. Ik glimlachte flauw om de reactie van Blaise en haalde mijn schouders op. ‘Ik weet dat het een rare vraag is, maar het is gewoon dat… Ik herinner je me met een bril. Dus ik vroeg me af of je nu wel goed kon zien,’ legde ik uit. Zelfs een paar maanden geleden, voordat ik het doolhof in was gegaan, had Blaise nog een bril gehad. Misschien dat WICKED daar ook wel iets aan had gedaan, voordat hij naar de Glade was gegaan. Daar kon ik me niets meer van herinneren, maar Blaise was hier nog een maand alleen geweest. Dus daarvan kon alleen hij weten wat er was gebeurd, maar hij had er voor gekozen om zijn geheugen niet terug te krijgen. Ik fronste toen Blaise over mijn ogen begon. Ondertussen was iedereen daar wel aan gewend, maar Blaise zou er ook geen grapje over maken! ‘Blauw?’ herhaalde ik verbaasd. Ze waren blauw! Beide ogen! Ik keek om me heen of er ergens een spiegel was, of iets waar ik mijn reflectie in kon zien. Ik pakte een metalen schaar van het tafeltje dat naast het bed stond en bracht hem voor mijn gezicht, om te zien of Blaise gelijk had. Mijn ogen waren echt blauw! Iets wat heel vreemd was om te zien, nu ik juist zo gewend was aan de twee verschillende kleuren ogen, maar dit waren mijn eigen ogen? Ik wist nu ook wel dat mijn ogen niet altijd twee verschillende kleuren hadden gehad, maar toch. Het voelde vreemd om te weten dat ik nu geen groene én blauwe ogen had. ‘Het is best logisch,’ mompelde ik en ik legde de schaar weer weg. ‘Het was alleen maar bedoeld als een wapen voor de Grievers… En die zijn er nu niet meer.’ Dus ik had mijn ogen niet meer nodig, in ieder geval niet op die manier. Ik hoopte dat ik dan ook niet meer opeens blind zou kunnen worden, want dat had ik echt doodeng gevonden! Ik keek op naar Blaise en haalde mijn schouders op. ‘Ik heb hoofdpijn en ik heb het idee dat mijn hoofd ieder moment kan ontploffen door alle nieuwe informatie die ik binnen heb gekregen, maar voor de rest gaat het wel oké?’ Ik wist anders ook niet echt hoe ik het moest verwoorden. Ik was al lang blij dat Blaise nu voor me stond en dat we wat dingen samen konden bespreken. Al wist ik niet eens waar ik zou moeten beginnen. Het was zoveel en er waren zoveel momenten die ik met Blaise wilde delen, maar het waren dan ook acht of negen jaar aan herinneringen. Zoiets kon je ook niet in één keer vertellen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Iedereen in de Glade had het vreemd gevonden dat Nefeli twee verschillende kleuren ogen had. Dat was in ieder geval wat ik van haar mee had gekregen. Nefeli had me wel wat dingen verteld van toen zijn naar boven was gekomen en het was vooral daar om gegaan. Ik had het niet eens zo heel erg raar gevonden, ergens was het wel mooi geweest? Het had bij Nefeli gepast, helemaal omdat ik haar toch wel het beste had gekend. Ik wilde graag denken dat ik heel veel van haar wist en het paste gewoon bij haar persoonlijkheid, de twee verschillende ogen! Nu waren ze ineens weg en dat was echt een heel raar gezicht. Ik vond dit vreemder om te zien dan twee verschillende ogen. Dat was Nefeli hoe ik haar had leren kennen! Nu waren haar ogen beide blauw, wat alles toch heel erg anders maakte! Niet dat Nefeli nu ineens een ander persoon was, maar haar ogen was dus echt iets wat WICKED met haar had gedaan. Toch vroeg Nefeli om mijn ogen, wat ik toch best wel vreemd vond. Maar toen Nefeli uitlegde waarom ze de vraag had gesteld snapte ik het wel iets beter. Ik had vroeger een bril gehad? Zo herinneren de Nefeli me! Dat betekende dat ik nu slecht zou moeten zien, iets wat niet zo was. Ik keek even om me heen, volgens mij zag ik alles redelijk goed? "Volgens mij is alles goed met mijn ogen?" Daar leek het wel op! Ik kon echt alles gewoon zien. Ik vond het wel raar dat ik vroeger dan een bril had gehad. Misschien was ik er wel overheen gegroeid, als dat kon? "Ik zie zoals ik altijd doe?" Zoals ik de afgelopen maanden had gedaan in ieder geval. Voor mij voelde het echt niet anders. Ik vond het ergens best wel vreemd dat Nefeli nu meer dingen over mij leek te weten dan ik zelf wist. Ik had er nooit aan gedacht dat ik een bril had gedragen? Natuurlijk niet, want ik kon alles gewoon zien! Toch waren mijn ogen nu niet heel erg belangrijk, die van Nefeli waren in mijn ogen belangrijker! Ik knikte voorzichtig toen Nefeli zei dat het logisch was dat ze nu weer waren veranderd omdat er geen Grievers meer waren. Ergens was dat wel een heel erg fijn idee! Maar kwamen er dan geen andere dingen? Ik nam haar gezicht in mijn handen en streek zachtjes met mijn duim over haar wang heen, terwijl ik naar haar ogen bleef kijken. "Ik vond de twee verschillende ogen mooi." Fluisterde ik zachtjes. "Kaar als ik had mogen kiezen, had ik voor blauw gekozen." Het was wel zo. Het blauwe had gewoon echt iets heel erg rustgevends gehad. Iets wat ik niet helemaal uit kon leggen, maar het voelde meer vertrouwd. Dat kwam misschien ook wel omdat dit vroeger ook zo was geweest. Nefeli had het er wel over dat ze me anders herinnerde, wat betekende dat we elkaar al kenden voordat we het doolhof in waren gegaan! Iets waar ze vast genoeg dingen over te vertellen had? Als we er nu de tijd voor kregen, zou ik naar alles willen luisteren. Al moest ze echt rustig aan doen met haar hoofd, want volgens mij had ze echt heel erg veel informatie binnen gekregen. "Gelukkig." Zei ik zachtjes. Ik was echt blij dat het goed ging. Volgens mij was dit geen hoofdpijn die ze had voordat ze niets meer kon zien. Ergens had ik het idee dat WICKED nu geen controle meer had over haar ogen, omdat ze nu beiden dezelfde kleur waren. "Ze hebben niets raars gedaan? Je voelt je niet anders? Op een andere manier slecht?" Ik kon begrijpen dat ze hoofdpijn had, maar als er iets anders was, dan wilde ik dat eigenlijk ook wel weten. Ik was echt bang dat er iets met haar was gebeurd, ondanks dat ze precies hetzelfde leek in mijn ogen?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise was er eigenlijk altijd wel geweest? Ik kon me bijna geen dagen zonder hem herinneren. Uiteindelijk hadden ze ons ook maar gelaten, waarschijnlijk omdat we nog altijd hadden gedaan wat WICKED van ons had gevraagd. We hadden ook niet anders gekund. Bij WICKED horen was erg, maar er niet bij horen was nog veel erger. Niet dat ik nu meteen terug wilde naar WICKED! Het zou misschien anders zijn geweest als Blaise al die tijd al bij WICKED had gehoord, als ik hem hier weer had gezien, maar we hadden elkaar leren kennen in de Glade en waarschijnlijk was dat de fout van WICKED geweest. Ik wist nu ook dat ze ons hier wilden houden, maar dat ging niet gebeuren. Niet nu we in de Glade hadden gezeten en de Scorch mee hadden gemaakt. Ergens maakte het me niet eens heel erg veel uit wat de anderen zouden doen. Natuurlijk wilde ik wel dat ze veilig waren en als ik voor hun veiligheid zou kunnen zorgen, dan zou ik dat ook doen, maar ik wilde vooral bij Blaise zijn! Ik was altijd al bij hem geweest, wat ik me alleen nog maar meer realiseerde toen hij mijn gezicht tussen zijn handen nam en hij me zo doordringend, bezorgd, maar ergens ook weer heel erg lief, aankeek. Hij had zelf gezegd dat hij prima zag, zoals hij altijd al had gezien. Ik wist natuurlijk niet hoe dat precies was, maar als Blaise aangaf dat zijn zicht prima was, dan zou dat ook vast wel zo zijn. ‘Ik vond ze ook mooi, toen ik ze eenmaal zag,’ gaf ik zacht toe. Het was toch wel iets speciaals geweest, iets wat toch een beetje bij mij had gehoord? Nu waren ze weer weg en waren mijn ogen weer blauw, zoals ze blijkbaar altijd al waren geweest. Een verlegen glimlach verscheen op mijn gezicht toen Blaise zei dat hij toch voor de blauwe ogen zou kiezen, ondanks dat hij het andere ook mooi had gevonden. Blaise en ik hadden altijd al een goede band gehad, maar nu ik me alles kon herinneren, herinnerde ik me ook hoe blij hij me had gemaakt als hij even langs was gekomen en hoe fijn ik me bij hem had gevoeld. Hoe fijn ik me nog steeds bij hem voelde. Ik had hem ooit een kus gegeven. Het voelde in ieder geval als ooit. Het was in werkelijkheid pas twee weken geleden. Ergens wilde ik hem nu weer een kus geven, maar misschien zou dat voor hem wel uit het niets komen, of zou hij het gooien op verwarring door de vele herinneringen. ‘Volgens mij hebben ze verder niks gedaan. Ik voel me prima, op de hoofdpijn na.’ Verder was er echt niks aan de hand? Tenminste, voor mijn gevoel was er niets aan de hand! Ik had niet het idee dat WICKED me ook nog eens gehersenspoeld had, of dat ze iets anders hadden geflikt. Ik legde één van mijn handen op die van hem en liet mijn vingers tussen de zijne glijden, zodat ik zijn hand goed vast kon nemen. ‘Weet je… We kennen elkaar echt al een hele tijd,’ begon ik zachtjes. Ik vond dat Blaise dit moest horen? Niet alleen hoe we elkaar hadden ontmoet en wat we allemaal samen hadden gedaan, maar ook het gedeelte wat ik wist van zijn leven. Juist dat gedeelte was heel erg belangrijk, maar dat wilde ik hem ook niet meteen vertellen? Ondanks dat dit een vreselijke plek was, had ik ook nog wel wat leuke herinneringen aan de witte gangen. Vooral omdat ik met Blaise was geweest! ‘Echt al een hele tijd. Sinds ik hier ben gekomen. Ik denk dat we elkaar nu al negen jaar kennen.’ Dat was echt een hele lange tijd? Ik vond dat echt heel erg lang! Ergens was het jammer dat Blaise dat niet meer wist, misschien wel nooit meer zou weten, maar ergens was het ook maar goed dat hij sommige dingen niet wist. Hij zou er vast niet heel blij van worden om alles te horen wat ik nu wist.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik kon me niet echt indenken hoe het ineens was om te weten hoe het verleden was geweest. Daar wist ik nu helemaal niets over. Bij Nefeli was het ineens terug gekomen en ergens leek me dat best wel heftig? Ze leek nu zelfs dingen van mij te weten terwijl ik daar echt geen weet over had? Dat was toch ook echt wel heel erg vreemd! Ergens was het misschien maar goed geweest dat ze hier voor had gekozen, nu zouden we weten wat er vroeger was gebeurd. Toch wilde ik dit zelf nog steeds niet? Ik vertrouwde het nog steeds niet echt? Misschien zag je het nu niet, maar het kon best dat ze alsnog iets met Nefeli haar hoofd hadden gedaan. Ze hadden het ook ineens voor elkaar weten te krijgen om haar ogen helemaal te veranderen? Ze hadden het blijkbaar nu voor de tweede keer voor elkaar gekregen, want volgens Nefeli waren haar ogen echt altijd blauw geweest, voor het doolhof in ieder geval. "Ze pasten bij je." Zei ik zachtjes. "Maar ik weet zeker dat dit ook echt bij je past." Het was alleen een beetje wennen? Dat was echt niet erg en ze kon er helemaal niets aan doen. Ik vond het echt nog mooi zo? Blauw was echt de kleur geweest die ergens wel het meest logisch geweest. Ik kon me nu niet echt voorstellen dat allebei haar ogen groen waren? Dat paste op de een of andere manier gewoon niet bij Nefeli! Al kon ik nu wel heel wat zeggen, maar ik kende Nefeli eigenlijk niet heel erg goed. Blijkbaar. Al vond ik het fijn hoe ik haar nu had leren kennen. Nefeli zou me wel vertellen wat ik moest weten? Ik liet mijn duim nog eventjes langs haar duim glijden, terwijl ik naar haar ogen keek. Het was wel echt mooi? Anders, maar mooi! Al zou ik de verschillende ogen wel een klein beetje gaan missen. Dat was gewoon wel een beetje wat haar Nefeli had gemaakt. Als ik die ogen had gezien, dan had ik geweten dat ik rustig ergens over had kunnen praten omdat ze wel naar me had geluisterd. Door haar ogen was ze echt niet ineens een ander persoon! "Gelukkig." Zei ik zachtjes. Ik vond het fijn dat ze alleen maar last had van haar hoofd, dat zou vanzelf wel over gaan, als het goed was in ieder geval. Ik drukte voorzichtig een kus op haar voorhoofd. Niet dat het meteen zou gaan helpen tegen de pijn, maar voor dit moment voelde het fijn. In de Scorch had ik op sommige momenten nog wel aan de kus gedacht? Ik had het op dat moment heel erg fijn gevonden, daarna was er niet echt tijd voor geweest. Nu zei ik ook niet meteen dat het weer moest gebeuren, maar voor nu voelde dit gewoon fijn. Kon ik op deze manier laten zien dat ik het fijn vond dat ze nergens last van had. Daar was ik ook echt wel heel erg blij mee! Ik ging voorzichtig naast Nefeli op het bed zitten en keek naar haar. "Echt?" vroeg ik zachtjes. Ergens vond ik het jammer dat ik niet wist dat we elkaar al een hele tijd al kenden. Iets wat Nefeli wel leek te weten. Al waren er vast ook heel erg veel dingen die ze nu wist, die ik liever niet wilde weten en zij misschien ook wel niet! Ik was wel heel erg benieuwd wat ze dan over ons wist? Blijkbaar kenden we elkaar al iets van negen haar! Maar iets wat ze zei trok iets meer mij aandacht. Negen jaar geleden was zij hier gekomen, dus ik was hier langer geweest! "Hebben we hier zo lang gezeten?" Vroeg ik zachtjes. Dat kon ik me echt niet indenken. Ik wist niet hoe oud ik nu precies was. We hadden gedacht dat het richting de zeventien of achttien was, dus toen was ik acht geweest? Nefeli ook zoiets! Dat was toch wel een heel erg raar idee! Dat we hier als kleine kinderen rond hadden gelopen, want dit was geen plek voor kleine kinderen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik vroeg me wel af wat de anderen wisten? Als zij ook al hun herinneringen terug hadden gekregen, dan wisten ze misschien ook wel van Blaise en mij. Misschien meer van mij dan van Blaise, want ik wist niet in hoeverre ze hem hadden gezien, maar ze wisten vast nog dat ik degene was die hun geheugen had gewist, of dat ik in ieder geval in die kamer had gestaan. Als ze dat wisten, wisten ze ook dat Gally zijn gelijk had gehad en misschien dachten ze dan ook wel dat we nog steeds bij WICKED hoorden, maar dat was niet zo! Ik wilde er zelf in ieder geval niet meer bij horen! Misschien dat ik vroeger niet had getwijfeld aan hun methodes en dat ik er niks achter had gezocht, maar nu ik de andere kant had gezien, wilde ik echt niet meer bij WICKED horen. Blaise ook niet! Dat zouden we alleen ook aan de groep moeten vertellen en dan was het maar de vraag of ze ons zouden geloven. Wie weet zouden ze wel zonder ons willen vluchten omdat ze allemaal dachten dat het doorgestoken kaart was, maar dat was het echt niet! Blaise en ik wilden hier net zo min zijn als de rest van de groep. Ik keek op naar Blaise en glimlachte. Het was lief van hem om te zeggen dat ondanks mijn andere ogen bij me hadden gepast, blauw ook bij me paste. Ik had het niet heel erg goed kunnen zien in de reflectie van de schaar, maar het was wel anders dan dat ik gewend was. Al had ik voor een lange tijd niet eens precies geweten hoe ik er uit had gezien. Nu wist ik echter alles weer en kon ik nog wel een beetje indenken hoe de blauwe ogen me hadden gestaan voordat WICKED mijn ogen had veranderd. Ik voelde Blaise zijn lippen voor een paar seconden op mijn voorhoofd en glimlachte. Ondanks dat het niet echt mogelijk was, leek mijn hoofd toch een beetje lichter aan te voelen nu zijn lippen even op mijn huid hadden gelegen. Toen hij naast me ging zitten, nam ik zijn hand vast en knikte ik. ‘Ja, ik weet het nog precies,’ zei ik zachtjes. Ik wilde het wel heel erg graag aan hem vertellen. Ik wilde alleen niet meteen alles vertellen, ook omdat ik wist dat Blaise het niet heel goed op zou vatten. Daarom wilde ik beginnen met een paar leuke herinneringen? Uiteindelijk was een groot deel van WICKED ook niet leuk, maar het moment dat ik een ander kind door de gangen had zien lopen, had wel alles veranderd. ‘Ja, we zijn hier echt een hele tijd geweest,' beaamde ik. Hij nog langer dan ik, maar dat wilde ik hem nu niet meteen vertellen. ‘Ik was er volgens mij nog niet zo heel erg lang. Ik weet dat toen ik hier kwam, ze mijn geheugen al hadden gewist en dat ze me een nieuwe naam hadden gegeven, Nefeli. Ik denk dat ik één dag kreeg om te rusten, maar vervolgens waren er allerlei testen en uiteindelijk eindigde ik ergens in een kamer, waar ik elke dag les kreeg over het menselijk lichaam en hoe het precies in elkaar zat,’ vertelde ik Blaise. Het was echt vreemd dat ik op mijn achtste al met zoiets bezig was geweest. Al was het misschien nog vreemder dat ik het heel interessant had gevonden en het ook echt had willen leren. Ik wist dat ik nieuwsgierig was, iets wat ik blijkbaar toen ook al was geweest. ‘Voor een paar dagen dacht ik dat ik het enige kind was wat hier rondliep, omdat ik niemand anders had gezien. Ik had wel oudere mensen rond zien lopen, maar geen kinderen. Totdat jij op een dag langs de kamer liep waar ik in zat. Je stopte zelfs met lopen om te kijken wat er precies gebeurde, waarom ik daar zat. Ik kreeg door dat er iemand bij het raam stond en toen ik keek, zwaaide je naar me.’ Het was misschien een hele simpele ontmoeting, maar dat was wel de eerste keer dat we elkaar hadden gezien.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik vond dat ik hier nu best een behoorlijke tijd kon zijn zonder dat de mensen het hier door leken te hebben. Ik kon me niet indenken dat ze het heel erg leuk zouden vinden dat ik hier ineens was. WICKED wilde alles heel erg graag op hun eigen manier, dat was in ieder geval wat ik mee had gekregen. Het was niet heel erg duidelijk wat hun manier hierin precies hadden. Ze waren echter niet blij geweest dat ik mijn geheugen niet terug had gewild. De man had immers gezegd dat hij beter van me had verwacht. Ik was nog steeds blij met mijn keuze, ondanks dat Nefeli nu echt heel erg veel dingen leek te weten. Het was makkelijker als ik die ook wist en ze me niet alles hoefde te vertellen. Toch leek het me niet dat ze dat erg zou vinden. We konden vast nog net zo goed praten en ik vertrouwde haar er echt wel in om mij de dingen te zeggen die ze nodig vond? Er waren vast genoeg dingen die ik moest weten. Zoals dat we hier toch echt al een hele tijd waren geweest. We kenden elkaar zelfs al iets van negen jaar! Dat was echt heel erg lang. We kenden elkaar als twee kleine kinderen. Misschien was het daarom ook wel zo fijn om haar bij haar te zijn. Omdat we echt al een band op hadden gebouwd in de tijd dat we hier vroeger waren geweest. Ik had niet gedacht dat we voor het doolhof hier lang waren geweest. Ze hadden ons vanuit daar naar boven gestuurd, maar het was toch wel iets anders dan ik had gedacht? Ik wist niet hoe het was, maar Nefeli misschien wel. Dat soort dingen waren wel belangrijk om te weten. "Echt? Dat idee is echt heel erg raar." Vond ik in ieder geval! Misschien dat ik daarom wel over de gangen had gedroomd, ik had hier wel eens rondgelopen, net zoals Nefeli. Maar dan was het vreemd dat ik die dromen had gekregen en zij niet? Ik snapte hier helemaal niets van! Maar dat had ik wel aan meer dingen die er allemaal aan de hand waren. Ik snapte WICKED niet! Ik snapte niet waarom ze ons door die vreselijke dingen had laten gaan, alleen maar zodat ze konden zien hoe we op Variabelen reageerden? We wisten nog steeds niet wat die dingen precies deden. Of Nefeli moest het nu ook weten, dan kreeg ik het vanzelf wel te horen! Ik luisterde nu eerst naar het verhaal wat Nefeli kwijt wilde en ergens was het wel fijn dat zij diegene was die kon kiezen wat ze kon vertellen. Dat moest ze ook zeker blijven doen, want ik wilde geen dingen vragen die er voor zorgden dat ze zich ongemakkelijk voelde. Of dat er dingen waren die voor sommige momenten gewoon te zwaar waren. Nu was ik ook wel heel erg benieuwd hoe we elkaar hadden leren kennen en hoe we vroeger waren geweest. Misschien hadden we wel met elkaar kunnen spelen? Al was het hier niet echt een plaats voor? De witte gangen waren leeg, niets voor kinderen in mijn ogen! Toch waren we kinderen geweest toen we hier rond hadden gelopen! Nefeli maakte wel duidelijk dat we niet echt hadden kunnen spelen. Zij had lessen gekregen over het menselijk lichaam, wat er voor zorgde dat er toch een kwartje viel. Nefeli had echt heel erg veel verstand gehad over medische dingen! Daar was ze al die tijd voor opgeleid! Ze waren dit al jaren van plan geweest? Dat was toch echt heel erg raar! "Ze hebben je opgeleid voor de Glade?" vroeg ik zachtjes. Of misschien voor andere dingen, maar ergens leek het wel op het eerste? Toch leek Nefeli iets anders belangrijker te vinden, waar ze ook over vertelde. Hoe we elkaar hadden leren kennen! We waren beiden heel erg jong geweest en ik had naar haar gezwaaid. Dat klonk echt wel heel erg lief! "En toen?" vroeg ik. Ik was wel echt benieuwd wat er was gebeurd!

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld