Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Als ik terug dacht aan hoe jong we beide waren geweest, was het ergens best erg dat we hier toen al hadden gezeten. Al was Blaise hier volgens mij geboren! Iets wat ik hem nog niet had verteld en ergens wilde ik hem dat ook niet vertellen. Hij was zo tegen WICKED, maar als hij er achter zou komen dat dit niet een tijdelijk verblijf was geweest, maar zijn huis, dan zou hij er vast niet goed op reageren. Daarnaast betekende dat dat zijn ouders hier ook ergens rondliepen. Ik wist niet of ik ze ergens had gezien of niet, maar als ik ze zou zien, dan zou ik ze vanaf nu ook herkennen. Natuurlijk herkenden zij hun zoon wel, maar ik gokte dat ze niet huilend op elkaar ad zouden stormen om hem weer te verwelkomen. Misschien dat ze hem zouden vertellen dat hij het goed had gedaan en dat ze blij waren dat het allemaal zo goed had uitgepakt, maar een knuffel zou er waarschijnlijk niet eens in zitten. Ik herinnerde me de ouders van Blaise als twee hele afstandelijke mensen, in ieder geval naar hem toe. Volgens mij hadden ze hem eerder behandeld als een collega dan als een zoon. Dat terwijl hij een heel erg lief jongetje was geweest! Niet alleen van binnen, maar ook van buiten! Ik kon me nog herinneren hoe hij voor dat raam had gestaan, met zijn zwarte haren iets door de war en een bril op zijn neus, met een wit shirt aan dat eigenlijk net iets te groot was voor zijn smalle lichaam. Ik dacht na over de vraag van Blaise. Ergens had hij wel een punt. Het was vast altijd al de bedoeling geweest dat ik een Medjack zou worden en dat was ook gebeurd, maar ik had ook andere dingen geleerd. Ik had zelfs het geheugen van anderen gewist! Dus volgens mij hadden ze me niet alleen maar opgeleid voor de Glade. ‘Volgens mij hebben ze me inderdaad opgeleid voor de Glade, maar ook voor hier in WÏCKED. Ik weet volgens mij nu zelfs hoe ik jouw je geheugen terug zou moeten geven, mocht je dat willen,’ zei ik zacht. Volgens mij wilde hij dat niet en dat betekende dat ik het ook niet aan hem op zou dringen. Daarnaast was het ook helemaal geen fijn gevoel om opeens alles weer terug te hebben! Het was zoveel informatie en het was bij elkaar echt overweldigend. Ik keek opzij naar Blaise en glimlachte. ‘Toen zag ik je vaker langslopen. We zwaaiden eigenlijk elke dag wel naar elkaar. Iets wat de mensen bij ons niet zo leuk vonden. Volgens mijn leraren leidde je me af.’ Iets wat hij misschien ook wel had gedaan, maar Blaise was het enige kind geweest wat ik had gezien en ik was nieuwsgierig geweest naar wat hij hier had gedaan! Hij was ook nieuwsgierig geweest naar mij, want hij had elke keer even naar binnen gekeken om te kijken of ik er nog wel had gezeten. ‘Na een paar dagen liep je niet tussen mensen van WICKED, maar liep je alleen. Toen kwam je weer voor het raam staan, maar in plaats van dat je doorliep, ging je er onder zitten om te wachten,’ vertelde ik aan Blaise. Tenminste, volgens mij had hij dat gedaan, want toen ik op de gang was gekomen, had hij daar nog altijd gezeten! ‘Ik verzon een smoesje en kon uiteindelijk voor een paar minuten naar buiten. Toen hebben we elkaar écht ontmoet.’ We hadden elkaar natuurlijk wel gezien, maar dat was de eerste keer dat we met elkaar hadden gepraat. Het was niet heel erg lang geweest, maar we hadden onszelf voorgesteld en Blaise had me verteld dat er nog andere kinderen waren geweest, maar daar had ik toen nog geen weet van gehad. Blaise was in mijn ogen het enige kind geweest. ‘We probeerden steeds vaker van die kleine momentjes te creëren, tot je op een dag gewoon mijn hand vastnam en me meetrok door de witte gangen. Toen zij we in een kamer gaan zitten waar volgens jou nooit iemand kwam en hebben we ons verstopt onder de tafel. Daar hebben we een hele tijd samen gepraat.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik had hier net geen kinderen gezien, maar ik had het ook heel erg voorzichtig aangedaan. Misschien was er nog wel een plaats waar ze allemaal kinderen achter hielden. Aan de andere kant, het kon ook best wel zo zijn dat ze allemaal in de Glade waren gestuurd, dat iedereen hier vroeger was geweest. Iets wat ik heel erg raar vond. En Nefeli had het er ook wel over gehad dat ze had gedacht dat ze in haar eentje was geweest. Als enig kind. Iets wat niet zo was geweest, omdat ik hier ook rond had gelopen. Ik kon me niet indenken dat de rest hier dan ook ergens was geweest! Het kon hier dan wel groot zijn, maar niet zo groot dat je mensen voor zo’n lange tijd kon verstoppen. Ik was wel echt heel erg benieuwd naar het verhaal wat hier achter zat. Want het was sowieso een heel groot verhaal? Een paar jaren aan verhalen zelfs! Ik wilde dat soort dingen wel weten en daarin vond ik het wel jammer dat ik mijn geheugen niet terug had. Maar ik wilde er echt niet aan denken om daarbij nog heel vele andere dingen te weten! Ik knikte, ze hadden haar opgeleid om niet alleen dingen in de Glade te doen, maar ook misschien hier wel. Ze hadden hier toch ook wel heel veel verstand van het menselijk lichaam nodig. Zeker als het ging om die Variabelen. Het kon best wel dat ze daar nu heel wat meer van wist? Iets wat ook wel wat handig was om echt een beeld te krijgen? Ik vroeg me nog steeds af wat ik hier deed, wat we hier allemaal moesten doen! Want we waren hier echt niet voor de lol! Er moest echt iets voor WICKED in zitten, anders hadden ze ons net zo goed in de woestijn kunnen laten! Ik luisterde verder naar het verhaal van Nefeli, waar ik toch echt een glimlach van op mijn gezicht kreeg. Ik probeerde haar in te denken als een klein meisje. Iets wat er in mijn hoofd heel erg schattig uit zag! Een meisje met nieuwsgierige ogen, die naar me op hadden gekeken toen ik las was gelopen. Op hadden gelicht toen we elkaar eindelijk een keer hadden kunnen zien. Het was ergens best wel slim geweest om onder dat raam te zitten? Niemand binnen had me doorgehad, alleen Nefeli en ze was naar me toe gekomen! Iets wat we veel vaker hadden gedaan. Uit haar verhalen bleek dat ik WICKED wel echt heel erg goed had gekend, iets wat ik best wel vreemd vond. Ook dat ik in mijn eentje rond had gelopen. Uiteindelijk samen met Nefeli, al waren ze daar vast niet heel erg blij mee geweest? Het leek me niet dat ze dingen leuk vonden als het niet ging zoals zij dat wilden. Iets wat nu ook wel zo was en ergens was ik heel erg bang dat hier iemand binnen zou komen en het moment totaal zou verpesten. Het was namelijk wel echt een heel erg fijn moment. "Ik snap nu wel waarom we nu zo’n goede band hebben." Volgens mij was dat daar wel van gekomen. Onbewust misschien wel? Het voelde goed met Nefeli in mijn buurt. Ik vertrouwde haar en ze leek mij ook te vertrouwen, nog steeds, want anders had ze me dit alles niet verteld. Ze kon me nu alles vertellen en ik zou haar geloven. Bij haar hoefde ik er echt niet over te twijfelen! Ik wist dat ze de waarheid sprak, dat kon ik bij haar merken aan de manier waar op ze praatte. Daarbij was het echt niet nodig om tegen elkaar te liegen. Niet als we elkaar zo goed kenden. "Ik vind het jammer dat ik me dat niet kan herinneren." Zei ik zachtjes. "Maar ik vind het heel erg fijn dat jij het met me deelt." Dat was ik wel, want nu wist ik wel hoe speciaal onze band wel niet was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise en ik waren echt vrienden geweest! Ondanks dat we de eerste paar keer dat we elkaar hadden gezien, niet eens met elkaar hadden gepraat. We waren te nieuwsgierig naar elkaar geweest en toen we eenmaal hadden kunnen praten, waren we ook niet gestopt. WICKED had wel hun gelijk gekregen. Blaise had me inderdaad afgeleid van alles wat ik had moeten leren, maar ik wist niet of ik het hier zonder Blaise vol had kunnen houden. Als ze ons eenmaal hadden gevonden, dan had Blaise zo weer een ander plekje geweten waar we de volgende keer zouden kunnen zitten. Hij was hier zelf ook al voor zo’n lange tijd geweest dat hij haast elke kamer en gang uit zijn hoofd had gekend. Daarnaast was het ook gewoon fijn geweest om iets samen te doen met een ander kind. Met iemand van mijn eigen leeftijd. Ik had altijd tussen de oudere mensen gezeten en met Blaise had ik tenminste ook kunnen lachen en spelen! Hij had me heel veel spelletjes geleerd die hij vaak in zijn eentje had gespeeld, maar die met z’n tweetjes nog veel leuker waren geweest. Soms had hij wat te eten meegenomen en hadden we alleen maar gepraat en zo nu en dan wat gegeten. Door de jaren heen had WICKED ons uiteindelijk toestemming gegeven, waarschijnlijk omdat we beide gewoon ons werk hadden gedaan en misschien ook wel omdat we ouder waren geworden. Toen hadden Blaise en ik in ieder geval af mogen spreken en daar hadden we dan ook vaak genoeg gebruik van gemaakt. Blaise had me veel over het doolhof verteld en ik kon me nog herinneren dat hij een keer naar me toe was gekomen om me te vertellen dat het doolhof zo goed als klaar was geweest en dat ze al snel de eerste kinderen naar boven zouden sturen. Ik keek opzij naar Blaise en knikte. ‘We kennen elkaar al écht heel erg lang,’ zei ik zachtjes. Dat hadden we misschien niet meer geweten, maar het was vast onbewust gegaan. Ik wilde namelijk niet geloven dat WICKED ons naar elkaar toe had gestuurd. Misschien hadden dat ze mij bewust voor Blaise naar het doolhof hadden gestuurd, maar vanaf daar hadden we het helemaal zelf gedaan! Een spijtige glimlach verscheen op mijn gezicht. Het was inderdaad jammer dat hij het zich niet meer kon herinneren, maar hij had er zelf voor gekozen en ik accepteerde zijn keuze! ‘Ik zou elke herinnering met je delen, al zouden we daarvoor dagen hier moeten zitten.’ Ik vertrouwde Blaise! Er was niets wat ik niet aan hem zou vertellen. Er waren alleen bepaalde herinneringen die wel moeilijk waren om te vertellen. Gelukkig zaten er ook hele goede herinneringen tussen, zoals onze vriendschap. Al wist ik niet of ik het nu nog een vriendschap kon noemen. Ik wist dat ik tijdens de laatste paar weken, voordat ik naar het doolhof ging, anders naar Blaise was gaan kijken. Misschien ook wel omdat hij de enige jongen van mijn eigen leeftijd was met wie ik echt contact had gehad, maar ook om wie Blaise als persoon was! Daarbij, zijn bril had hem ook wel heel erg leuk gestaan! Ik boog me iets naar Blaise toe en stopte op een paar centimeter afstand van zijn gezicht. ‘Ik ben heel erg blij dat je ooit hebt besloten om naar me te zwaaien,’ fluisterde ik. Daardoor was het immers allemaal begonnen! Ik bracht mijn lippen naar die van Blaise en legde ze er zo voorzichtig mogelijk op. Het voelde gewoon goed om te doen? Haast vertrouwd. Er bestond een kans dat Blaise dit niet wilde, maar we hadden al eens gezoend en toen had hij me ook niet weg geduwd? Al was dat misschien niet eens echt een zoen geweest, maar in ieder geval een kus! Iets wat eigenlijk was gebeurd zonder dat we het echt hadden besproken. De Scorch was daar ook niet echt een plek voor! Nu waren we misschien ook niet op de beste plek, maar op dit moment voelde het goed om dit te doen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Nu snapte ik wel iets meer waarom we het zo goed hadden kunnen vinden. Het was eigenlijk meteen al wel goed geweest. De klik was er wel geweest. Al was het misschien wel wat ik nu dacht. Het leek allemaal zo ver weg? Het was maar een paar weken geleden, maar het kon ook zo een paar jaar zijn. Er waren zoveel dingen gebeurd. Toch vond ik dat we vanaf het begin al wel een band hadden gehad. Ik was daar naar boven gekomen en had me gewoon het meest op mijn gemak gevoeld bij haar in de buurt. Zij had me rustig verteld wat er allemaal aan de hand was geweest. Iets wat ze nu nog steeds deed. Wat we eigenlijk altijd hadden gedaan! Dat was Nefeli me vertelde! Iets wat ik een heel erg fijn idee vond. Het idee dat we het zo goed met elkaar hadden kunnen vinden was gewoon heel fijn! We waren al jaren vrienden en dat waren we nu nog steeds. Iets wat ik best wel bijzonder vond. We mochten ook best wel dankbaar zijn dat we hier nu konden zijn, dat we überhaupt nog leefde. We hadden immers best wel heftige dingen meegemaakt. Nu hadden we elkaar tenminste elkaar nog en zou alles goed komen. Wat er ook precies zou gaan gebeuren. Het was vast nog lang niet over, ondanks dat we op de plaats waren waar we ooit waren begonnen. Of misschien in een ander gebouw. Ik snapte het niet helemaal, ik had geen idee of hier het doolhof ergens zag. Het kon best! Ik had niet heel erg veel gemerkt van de vliegreis, omdat ik buitenwesten was geweest. Ik wist niet eens of Nefeli dat ook had gehad. Ergens was het best wel eng? Al was alles hier een klein beetje angstaanjagend, behalve Nefeli. Hetgeen wat er tussen ons was, was dat gewoon niet. Het was juist iets heel erg fijns. Het ging goed tussen ons, we waren al die tijd vrienden geweest en dat zouden we ook echt wel blijven! Ik vond de verhalen echt heel erg leuk om naar te luisteren! Daarbij was het echt heel erg fijn om te horen dat ze al haar herinneringen met me wilde delen. Het zou echter wel een hele tijd gaan duren voordat ze daar een keer klaar mee was. Er waren vast ook dingen die ze wel over kon slaan, maar het idee dat ze me alles wilde vertellen, was echt heel erg fijn! Ik glimlachte door haar woorden en ik kon nog snel "Ik ook." zeggen, voordat de lippen van Nefeli zachtjes op die van mij kwamen te liggen. Er was een kus geweest, een vluchtige kus. Ik had de afgelopen paar dagen wel een beetje lopen twijfelen wat die precies had betekend. Er was niets over gezegd. Daarbij had Seth, Nefeli op een gegeven moment zoveel aandacht gegeven en had ik niet echt kunnen bespeuren dat Nefeli het vervelend had gevonden. Daarom was ik er zelf ook maar niet meer over begonnen. Nu wist ik maar al te goed dat het echt iets had betekend! Iets wat ook echt wel zo was! Voor mij in ieder geval wel! Ik legde mijn armen om de middel van Nefeli heen, zodat ik haar dichter tegen me aan kon trekken. Ik liet mijn lippen zachtjes op de hare liggen. Ik vond dit moment echt heel erg fijn. We hadden gewoon echt een hele goede band samen, al een heel tijd. We waren al die tijd vrienden geweest. Al was dat misschien nu niet meer zo. Ik durfde best wel te zeggen dat ik echt iets meer voor Nefeli voelde dan alleen maar een vriendschap. Het was een beetje raar om te zeggen, omdat ik zelf ook niet heel erg goed wist wat ik dan wel voelde. Maar ik wist in ieder geval dat ik me heel erg op mijn gemak voelde bij Nefeli in de buurt. We konden misschien niet zeggen dat we op het moment gelukkig waren, want er waren zoveel andere dingen aan de hand. Maar dit moment was fijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Op dit moment waren er wel duizenden dingen die slecht aanvoelden. Er bestond een hele grote kans dat Blaise hier niet mocht zijn en dat als ze ons zouden vinden, ze hem meteen terug zouden sturen naar zijn kamer. Daarnaast wist ik nu zoveel meer over WICKED en wat ze allemaal van plan waren met ons. Ik wist het in ieder geval in grote lijnen, maar het betekende niet veel goeds. Op dit moment waren we gescheiden van de groep en ik wist niet wat er met hen gebeurde, maar waarschijnlijk was zoenen wel het laatste wat we op dit moment zouden moeten doen. Toch was dit het enige wat nu goed voelde, alsof we het hoorden te doen. Niet omdat WICKED dat van ons wilde, totaal niet. Als ik afging op wat er vroeger was gebeurd als ze Blaise en mij hadden betrapt, dan zouden ze dit ook alles behalve leuk vinden. Blaise was echter de enige die er op dit moment voor mij toe deed. Hij kon tussen al deze gekte en vele herinneringen nog steeds zorgen dat ik rustig werd en hij gaf me de kans om alles onder woorden te brengen, zodat ik het aan hem kon vertellen. Natuurlijk waren er nog veel meer herinneringen die ik hem zou moeten vertellen. Ik moest vertellen over WICKED en wat ze van plan waren, maar ook over wie Blaise was en waar hij vandaan kwam! Ik vond de zoen tussen ons nu echter belangrijker en ik probeerde dan ook wat dichter naar Blaise te schuiven, wat een beetje moeilijk werd omdat we op een bed zaten. De vorige keer was de kus te vluchtig geweest voor beide van ons om te weten wat het betekende, maar nu lagen onze lippen zo innig op elkaar dat we beide wisten dat het meer dan vriendschap was. Dat dit niet zomaar een zoen was. Er zat een band tussen ons, eentje die was ontstaan tussen twee jonge kinderen. Dat waren we nu niet meer, of misschien ook nog wel. Ik liet mijn tong tussen zijn lippen glijden en vroeg zo om meer dan alleen zijn lippen. Mijn vingers streken zachtjes door zijn donkere haren, terwijl ik mijn andere hand rond zijn gezicht liet liggen. Voor mijn gevoel mocht dit moment nog voor uren doorgaan. Ik had het idee dat we hier nog een hele tijd zouden kunnen zitten, alsof dit ons eigen wereldje was en niemand er bij zou kunnen komen. Die illusie werd echter verpest toen ik een deur open hoorde gaan, maar ik wilde niet toegeven aan het einde van dit kleine momentje. ‘Nefeli, Blaise!’ riep een vrouw en door haar harde sten, liet ik Blaise verschrikt los. Ik keek opzij en zag tot mijn grote verbazing iemand staan die ik herkende. Blaise zou haar ook moeten herkennen, als hij zijn geheugen terug zou hebben. Want de vrouw van middelbare leeftijd, met haar zwarte haren strak naar achteren gebonden en gekleed in een witte jas, was zijn moeder. Ik nam meteen Blaise zijn hand vast, ondanks dat hij niet wist wie deze vrouw was. Misschien was dat op dit moment ook maar beter. Als ik hem al had verteld over zijn ouders, was zijn reactie nu misschien heel anders geweest. ‘Jij hoort hier niet te zijn,’ zei ze tegen Blaise. Ondanks dat ze streng klonk, klonk het niet alsof ze het tegen haar eigen zoon had. ‘Ik regel iemand die je terugbrengt. En jij,’ haar ogen gleden mijn kant op, ‘Moet rusten.’ Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. ‘Het gaat prima. Kan ik niet mee met Blaise? Of in ieder geval naar mijn eigen kamer?’ In mijn eigen kamer zou ik kunnen rusten! Dat kon ik echter ook bij Blaise? Als er iemand was bij wie ik volledig uit zou kunnen rusten, dan was hij dat! Hij kon er altijd voor zorgen dat ik rustig werd, op wat voor manier dan ook. ‘Geen denken aan. Jij blijft hier en gaat weer liggen en ik zorg dat er iemand komt die Blaise hier weg haalt.’ Ik vond echt dat ze belachelijk deed! Daarnaast stond haar eigen zoon voor haar en ze negeerde hem eigenlijk zo goed als! Dat was niet normaal!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Dit was misschien niet de beste plaats en momenten om een zoen te delen. Toch voelde het heel erg fijn. Het stelde me op mijn gemak. Ik had de afgelopen weken wel geweten dat Nefeli er altijd voor me was geweest, maar dat was duidelijk nog veel langer. Daarom voelde dit waarschijnlijk ook vertrouwd. Ik wist niet of dit eerder was gebeurd. Voor de Scorch hadden we een korte kus gehad, maar dat was nog heel erg anders. Het was kort, simpel, maar ook wel heel erg fijn geweest. Toch vond ik dit nog fijner. Het liet me gewoon weten dat het goed tussen ons zat, ik had nergens jaloers om hoeven zijn. Daarbij zou ik haar gewoon altijd hebben. Ik hoefde daar mijn geheugen niet voor terug te hebben. Ik was net wat boos op haar geweest omdat ze deze keuze had willen maken. Nu was ik ergens wel blij dat ze het had gedaan. Ik vond de verhalen van vroeger wel heel erg fijn. Al had ik ze niet nodig gehad om te zeggen dat ik echt een soort van gevoelens had ontwikkeld voor Nefeli. Het was misschien gek om dat te zeggen, omdat we op plaatsen waren geweest waar het niet echt kon. Toch was het wel gebeurd? Ik wist wat ik voelde, dit voelde heel erg goed. Daarom ging ik ook in op haar tong en maakten we de zoen toch nog iets beter. Ik liet mijn vingers zachtjes over haar rug heen glijden. Heel erg lang konden we echter niet van het moment genieten. Er stond ineens iemand in de kamer, die onze namen riep! Iets waardoor ik Nefeli toch wel een beetje geschrokken losliet. Het was niet echt de bedoeling dat hier ineens iemand naar binnen was gelopen! Al was de kans natuurlijk wel heel erg groot geweest. Ik had het al een wonder gevonden dat ik zomaar door de gangen had kunnen lopen, om hier naar toe te komen! Ik keek naar de vrouw die voor ons stond, die toch behoorlijk boos leek! Al was ik eerder boos op haar? Niet alleen maar omdat ze dit moment had verpest, maar ook omdat ze dit allemaal deden. Nefeli kon zelf wel aanvoelen wat het beste voor haar was. Als ze wilde dat ik bij haar bleef, kon ik toch gewoon bij haar blijven? Daar moest dat mens zich niet mee bemoeien! Ik vond het helemaal belachelijk dat ze ons tot dingen dwongen. Ik had geen idee waar de rest was en ik zat er echt niet op te wachten om niet meer te weten waar Nefeli was of hoe het met haar ging. Nu ging het prima, maar wie zei dat er over een paar uur niet iets zou gebeuren waardoor het ineens niet goed ging. Ze konden alles met haar hoofd hebben gedaan! Van WICKED verwachtte ik nu wel echt de vreselijkste dingen, het waren gewoon echt vreselijke mensen! Ze hadden de ogen van Nefeli weer anders gemaakt, waar vast rare dingen voor hadden moeten gebeuren. Ik keek even twijfelend van de vrouw naar Nefeli. Ik wilde hier blijven! Ik wilde niet weg en weer op worden gesloten in een hokje. "Nefeli weet genoeg, om te weten of iets wel gaat of niet." Zei ik tegen de vrouw. Ze hoefde niet zo bazig te doen. Het was niet alsof ze iets heel erg raars vroeger? We vroeger niet of we even naar buiten mochten en dan misschien wel weg zouden rennen. Dit was iets simpels! We konden best bij elkaar blijven! Ik wilde niet het idee hebben dat er van alles met Nefeli aan de hand kan zijn. "Ik duld geen tegenspraak Blaise, jij gaat naar je kamer. Nefeli blijft hier. Zo moeilijk is dat." Ik was nu al helemaal klaar met die vrouw! We waren geen kleine kinderen meer! Dat waren we hier misschien ooit geweest en toen hadden ze ons best weg mogen trekken! Maar nu waren we oud genoeg om zelf te bepalen wat we wilden! Ik hoorde nog wat voetstappen op de gang en gaf Nefeli snel een kus, omdat ik haast wel zeker wist dat ik weg zou worden getrokken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wist niet of Blaise en ik nu een relatie hadden, of hoe we het ook zouden noemen. Ik wist alleen dat ik heel erg veel om hem gaf en dat ik dat al voor een veel langere tijd had gedaan. Blaise wist misschien niet meer wat we samen mee hadden gemaakt, maar ik kon het aan hem vertellen en ergens kon ik niet wachten om al die herinneringen met hem te delen. Hij verdiende het ook echt om alles te horen, in ieder geval alles met betrekking tot hem. Al wilde ik hem ook best andere dingen vertellen, over mijn eigen verleden. Het was maar net of hij daar geïnteresseerd in was. Al had Blaise altijd al naar me geluisterd. Hij was ook één van de weinigen die er echt naar had willen luisteren. Aan het begin waren er veel jongens over de vloer gekomen om een kleine wond te laten behandelen, maar zodra ik echt een gesprek hadden willen beginnen, waren ze meestal afgehaakt. Alsof ze niet een meisje hadden gewild dat misschien wel slimmer was, of dat ze er simpelweg eentje hadden gewild die haar mond hield. Blaise had echter wel naar me geluisterd en hij had me ook heel erg veel vragen gesteld. Zoals altijd eigenlijk. De Blaise die hij in de Glade was geweest, leek precies op de Blaise die ik me nu herinnerde en volgens mij was dat een goed iets. Dat betekende namelijk dat WICKED geen rare dingen met zijn hersenen had gedaan. Al zouden ze dat altijd nog kunnen doen. Ik wist nu tot voor wat voor technologie WICKED bezat en wat ze er allemaal mee konden doen. Al was het nog veel erger dat Blaise nu recht tegenover zijn eigen moeder stond en hij het niet eens wist. Ze praatte tegen hem alsof hij een klein kind was, maar tegelijkertijd was het veel onpersoonlijker. Alsof zij ook niet meer wist dat het haar zoon was, maar dat wist ze vast nog al te goed. ‘Kan hij niet nog eventjes blijven?’ probeerde ik, terwijl ik zijn hand wat strakker vastnam. Ik vond het fijn dat hij er was! Door met Blaise te praten kreeg ik het idee dat de wirwar in mijn hoofd iets rustiger werd. Dat de herinneringen hun plek vonden en het luchtte op om met hem te praten! Als ik hier alleen zou moeten blijven zitten, zou ik er echt heel kriebelig van worden! Blaise zijn moeder zei echter dat Blaise weg moest en dat het daar ook bij ophield. Alsof we echt twee kleine kinderen waren! Dat waren we misschien ooit wel geweest, maar dat waren we niet meer! We hadden zelf een mening, ook over WICKED! Op dit moment wilde ik hier niet blijven. Ik wist niet of ze dat ook van ons wilden, dat we hier bleven. Als ze dat verwachtten, dan kregen ze nog een leuke verrassing. Ik wilde hier namelijk echt niet blijven! Blaise gaf me nog een kus. Ondanks dat hij vluchtig en gehaast was, was het fijn om zijn lippen nog een keer op die van mij te voelen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en hield hem zo goed mogelijk tegen me aan, al kon ik over zijn schouder al iemand naar binnen zien komen, waarschijnlijk om hem weg te halen. ‘Vertrouw ze niet. Er is nog geen medicijn en waarschijnlijk hadden wij gelijk over hoe ze aan het medicijn willen komen,’ fluisterde ik tegen Blaise. Ik wist niet of hij echt terug ging naar zijn kamer, of dat ze hem misschien naar de groep zouden brengen. Waar hij ook naar toe zou gaan, hij verdiende het om dit te weten! Ik hoopte ergens dat hij naar de rest van de groep zou gaan, want dan zou hij dit aan de rest kunnen vertellen! Ik had op dit moment geen idee wat er precies met de rest was gebeurd. Waarschijnlijk wilde WICKED ons scheiden, net zoals ze dat jaren geleden al hadden gedaan. We hadden nooit contact gehad met de rest, misschien wilden ze daar nu wel weer voor zorgen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later? (:
---
Cleo.
Ik dacht dat we blij hadden moeten zijn toen we uit de Scorch waren gehaald door WICKED. Toch had het vanaf het begin hier behoorlijk raar aangevoeld. Het moment dat we de Berg in waren gekomen, waren Blaise en Nefeli om een nog voor ons allemaal onbekende reden, buiten bewustzijn geraakt. Iets wat voor best wat chaos had gezorgd. Wij hadden maar ergens moeten zitten, wat een hele rare vlucht was geweest. Toen we eenmaal in WICKED waren geweest, hadden we wat kamers gekregen. Waren niet heel erg blij geweest met Brenda en Jorge. Wist ook niet precies waar die twee nu waren. Wat betekende dat we nu met z’n vieren over waren. Waren nog wel wat ander mensen, jongeren van onze eigen leeftijd. Maar hadden we nog niet echt mee gepraat. Maakte me ook niet zo heel erg veel uit wat we hier deden. Had Nefeli nooit echt gemogen, maar vroeg me wel echt af waar zij en Blaise precies waren? Had ze de afgelopen twee weken namelijk niet gezien. Waren hier volgens mij al wel zo lang? Ging ergens best wel goed. Hadden best goede dagen hier. Kregen goed te eten, hadden een plaats om te slapen, ons te wassen. Konden zelfs op sommige momenten wat boeken lezen die ze voor ons uit hadden gekozen. De rust was echt heerlijk, al was het knagend. Iedereen wist gewoon dat er iets ging gebeuren. Niemand wist echter wanneer en wat we precies konden verwachten. Waren op onze hoedde. Konden ook echt nergens heen? Werden telkens begeleid als we ergens naar toe mochten. Hadden wel een eigen soort kamertje, waar we nu ook in zaten. Waren een paar banken waar we rustig konden zitten. Was ook echt het enige en vond het na die weken echt een nare plek worden? Vertrouwde er echt helemaal niets van! Gelukkig had ik Newt hier gewoon en moest zeggen dat het echt heel erg goed tussen ons ging. Aan de einde van de Scorch hadden we toch wel even aan elkaar laten zien dat we echt gek op elkaar waren. Iets wat we nu ook wel deden? We hadden de rust samen. Ondanks dat Minho en Frypan vaak genoeg bij ons in de buurt waren. Toch voelde het daardoor ook wel een beetje zoals de oude tijden in de Glade. Waren toch de mensen met wie we heel erg lang in de Glade hadden gezeten. Aan de andere kant was het echt vreselijk dat we hier nog maar met z’n vieren waren! Dat was toch te belachelijk voor woorden? Waren daar met zoveel mensen geweest en dit was er van over. Keek op toen ik de deur open hoorde gaan. Iedere keer verwachtte ik eigenlijk dat er iets vreselijks zou gaan gebeuren. Het kon best? Eigenlijk, het zou sowieso een keer gaan gebeuren! We hadden nog geen medicijn gekregen, zoals ze ons wel hadden beloofd en ik wist gewoon dat er iets niet goed zat. "Janson wil jullie graag zien." Hadden ze het over de man die een paar weken geleden ook over de Scorch had gepraat?! Die had ook zo geheten volgens mij! Ondanks dat dat we hem rat-man noemde. Zag er ook echt uit als een rat! Ik pakte de hand van Newt vast en stond op. Zouden wel mee moeten. Wist dat we niet heel veel keuze hadden. Daarom liep ik ook samen met de rest mee naar de ruimte. Waar ook de anderen jongeren stonden. Keek eens goed om me heen en zag ineens het gezicht van Blaise. Was heel erg vreemd om hier te zien. "Blaise!" Wist niet of ik blij was om hem hier te zien. Was we blij dat hij nog leefde. Maar snapte gewoon niet waarom hij niet bij ons neer was gezet? Kon best wel dat hij toch bij WICKED werkte, net zoals Nefeli?! Al zag ik haar hier nergens? Vond dit echt steeds raarder worden! "Waar was je?" vroeg ik aan hem. Keek me een beetje verbaasd aan. "Waar waren jullie?" vroeg hij vervolgens. "Op een kamer met z’n vieren? Snapte niet waarom jullie er niet waren?!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Had gedacht dat nu we uit de Scorch waren, alles echt voorbij was geweest. Dat we een medicijn zouden krijgen en dat we dan langzaam weer ons leven op zouden kunnen bouwen. Hadden wel genoeg eten en drinken gekregen, en ook schone kleding. Hadden weer een bed om in te slapen en we konden ons vermaken door verschillende boeken te lezen of door met de anderen te praten. Jammer genoeg waren er niet veel meer over. Op dit moment waren Minho, Frypan, Cleo en ik nog de enigen die over waren van onze groep. We hadden Blaise en Nefeli al niet meer gezien sinds we in de Berg waren gestapt! Daar waren ze buiten westen geraakt en toen hadden ze hen apart genomen. Wij waren er vanuit gegaan dat ze voor hen zouden zorgen en dat we hen weer zouden zien, maar we hadden ze in de afgelopen dagen niet gezien! Wist ook niet zo goed welke dag het nu was. Kwam ook door de lichten op de gang, die aanbleven in de nacht. Daardoor leek het alsof de tijd helemaal verdraaid was. Waren ook niet meer buiten geweest. Sterker nog, waren hier niet eens ramen. Was echt vreemd. Ondanks dat alles nu rustig was, wisten we dat er ieder moment iets kon gebeuren. Ik keek op toen er iemand naar binnen kwam en ons vertelde dat Janson ons wilde spreken. Wist niet wie het was. Misschien was dat wel de naam van de Rat-man. Ik kwam overeind en liep met Cleo mee. We kwamen al snel aan bij een kamer, waar we ook veel van de andere jongeren zagen. Cleo riep opeens de naam van Blaise en toen zag ik hem ook staan. Alleen Blaise! Nefeli was nergens te bekennen. We hadden wel gepraat over wat er met hen gebeurd zou zijn, of Gally misschien toch gelijk had gehad. Niet over Blaise dus, want hij was gewoon hier! Nefeli was hier echter niet en wist niet wat ik daarvan moest vinden! Ik keek van Cleo naar Blaise en keek hem vervolgens afwachtend aan, aangezien Cleo wel een goede vraag had gesteld! Blaise haalde echter zijn schouders op. ‘Nefeli en ik zaten allebei in een aparte kamer. We wisten niet waar jullie waren en we konden niet opzoek gaan.’ Was ook vreemd? Wij hadden tenminste nog met z’n vieren op een kamer gezeten! Nefeli en Blaise niet eens bij elkaar? En Nefeli was hier ook niet! ‘Weet je waar Nefeli is?’ vroeg Minho, waarop Blaise zijn hoofd schudde. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij het niet leuk vond dat hij niet wist waar ze was. ‘Ik heb haar maar twee keer gezien, en toen ik terug ging naar de kamer waar ik haar had gezien, was ze er niet meer. Ik heb geen idee waar ze is.’ Ik vond het echt sneu om te horen! Hij wist volgens mij echt niet waar ze was en daar leek hij echt mee te zitten! Ik wilde nog vragen of hij meer wist van wat er nu zou gebeuren, maar ik werd tegen gehouden door iemand die vroeg om stilte. Toen ik me omdraaide, zag ik inderdaad dezelfde man staan als een paar weken geleden. ‘Fijn dat jullie hier konden zijn. Het doet me deugd om zoveel van jullie gezichten weer te zien,’ begon de man. Alsof er nog veel gezichten over waren. We stonden hier met z’n vijven! Dat was alles wat er nog over was van onze groep! ‘Jullie hebben, wederom, de tweede proef perfect uitgevoerd. We zijn nu zo dichtbij het medicijn, dat het niet lang meer zal duren voordat we het echt hebben,’ zei Janson. ‘Ik dacht dat jullie al een medicijn hadden?!’ riep Minho. ‘Dat heb je ons zelf verteld!’ Hij had wel een punt, maar Janson leek het niks te vinden dat Minho hem had onderbroken. ‘We hadden jullie een medicijn beloofd. We hebben nooit gezegd wanneer. Voordat we het medicijn echter willen gaan toedienen, willen we jullie de keuze geven om jullie geheugen terug te krijgen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was toch heel erg vreemd! Blaise was hier wel, maar Nefeli was nergens te bekennen. Had gedacht dat ze wel samen zouden zijn. De afgelopen weken had ik gedacht dat ze gewoon echt bij WICKED hadden gehoord. Dat was wat Gally had gezegd en ergens was ik dat steeds meer beginnen te geloven. Helemaal omdat ze niet bij ons waren geweest. Dus had best gekund dat ze hier ergens hadden geholpen! Hoorden in mijn ogen hier. Blaise blijkbaar niet? Want ze zouden hem ook iets gaan vertellen. Nefeli was hier niet. Betekende dat ze wel bij WICKED hoorde, of was ze er niet meer. Blaise had haar nog wel gezien, maar meer vertelde hij er ook niet over. Leek zich wel heel erg veel zorgen te maken? Ik snapte hier echt helemaal niets meer van? Misschien hadden ze haar wel meegenomen ergens anders naar toe? Of was ze toch een verrader en was ze hier ergens aan het werk, maar bleef ze bij ons uit de buurt, zodat ze niemand boos maakte? Wist niet precies wat het was, maar begon het nu alleen nog maar minder te vertrouwen. Al was het raar dat Blaise hier wel was, want die twee waren altijd samen. Moest dan ook wel weten wat er precies met haar aan de hand was. Werkten samen?! Ik keek naar de man die begon te praten. Het was naar om hem weer te zien, de vorige keer dat we hem hadden gezien, had hij ons in een woestijn gestuurd! Voor een behoorlijk lange tijd, waar we maar gewoon voor onszelf hadden moeten zorgen? Hadden er zoveel mensen verloren! Dus wat hij nu zou vertellen was gewoon niet goed? Dat wist ik haast wel zeker! Ik vroeg me echt af waar de andere mensen vandaan kwamen. Hadden niet echt met ze kunnen praten. Had ik ook niet heel erg veel behoefte aan? Was misschien al wel een tijdje dat we hier zaten, maar begon niet te wennen en aan andere mensen wennen was gewoon heel erg rot. Hadden ook niet echt de behoefte gehad om met ons te praten. Iedereen zat in kleine groepjes. Alsof iedereen mee had gemaakt wat wij ook mee hadden gemaakt en dat moest verwerken. Het was heel wat en het wende gewoon echt niet? Ik moest iedere dag wel aan Gally denken, of Alby. Dat was echter alleen nog maar wat in de Glade was gebeurd! We waren ook nog in die vreselijke woestijn geweest. Met de Cranks! Waar ik nog wel eens een nachtmerrie over had? Die gangen onder de stad waren echt bezaaid geweest met die mensen, of dat waren ze in ieder geval vroeger geweest. Minho raakte zijn geduld een beetje kwijt. Wat ik ergens wel snapte. Want nu was er ineens geen medicijn meer?! Iets wat ze ons wel hadden beloofd! Daarvoor hadden we die hele ellende doorgemaakt. Anders was ik niet eens aan de tocht door de Scorch begonnen! Maar toen die vent over ons geheugen begon, werd het ineens chaos! Ze wilden ons geheugen teruggeven?! Dat was echt heel erg vreemd. Eerst hadden ze gezegd dat ze alles wat we dachten konden manipuleren en nu wilden ze dat niet eens meer en wilden ze laten zien hoe het vroeger allemaal was geweest? Iedereen begon met elkaar te praten, maar ik wist niet of ik het wel zo’n fijn idee vond? Ik had meer dan een jaar lang geleefd met het feit dat ik niets meer wist en daar had ik mee had leren leven. "Ja dat is heel erg opwindend, dat snapt ik. Maar voordat het zo ver is, moeten jullie nog iets weten. Iets wat jullie ook te weten krijgen als jullie je geheugen terug hebben." Zei de man, waardoor iedereen weer begon te luisteren. "De meesten van jullie hebben iets wat de mensen buiten deze muren heel erg jaloers op zijn. Waardoor jullie zouden worden gehaat. De meeste van jullie zijn immuun voor de Flare." Ik snapte hier nu echt ineens niets meer van?! Die man had gezegd dat we de Flare hadden gehad! Dat had hij letterlijk gezegd?! Nu hadden we het ineens niet meer? Of een paar van ons niet?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
WICKED was altijd al vreemd geweest, maar het was nu nog veel vreemder! Blaise was er opeens wel, maar Nefeli niet. Betekende dan dat zij wel voor WICKED werkte, zoals Gally al die tijd al had beweerd? Blaise had wel gezegd dat hij haar nog had gezien, maar niet wanneer dat was geweest en hoe lang geleden dat al wel niet was geweest. Misschien was dat wel een paar weken geleden geweest! Ondertussen was ik echt de tel kwijt geraakt. Wist niet meer precies hoe lang we hier zaten. Was sowieso al vreemd geweest dat ze ons van Blaise en Nefeli hadden gescheiden, maar eigenlijk nog vreemder dat we nu alleen Blaise zagen! Ik luisterde naar wat de man te zeggen had en zijn woorden zorgden voor veel gepraat om ons heen. Konden ons geheugen terug krijgen! Zouden alles weer kunnen weten, vanaf het begin. Voor de Glade! Snapte dat iedereen daar enthousiast van werd. Iedereen was nieuwsgierig naar waar hij of zij vandaan kwam? We waren allemaal wel zo slim dat we wisten dat we een vader en een moeder hadden, maar geen van ons wist hun namen, of waar ze hadden gewoond. Een kans om dat weer te weten, om ze misschien weer te zoeken… Natuurlijk wilde iedereen die pakken! Al wist ik nog niet zo zeker of we WICKED ook moesten vertrouwen. Ze deden vreemde dingen! Ze hadden twee mensen uit onze groep bij ons weg gehouden en nu hadden we er nog maar één terug gevonden! Nefeli was nog steeds nergens te bekennen en dat was vreemd? Als zelfs Blaise niet wist waar ze was, dan betekende dat dat WICKED haar heel erg goed verstopt hield. Of ze wilde niet gevonden worden, dat was ook nog een mogelijkheid. Ik keek even opzij naar Cleo, om te peilen wat zij zou gaan doen, maar volgens mij was ze alles nog aan het overdenken, want ik kon geen duidelijk besluit in haar ogen vinden. Ik kneep zachtjes in haar hand en luisterde verder naar Janson. Nu waren de meeste van ons opeens immuun?! Hij had een paar weken geleden gezegd dat we allemaal ziek waren geweest en dat we allemaal dood zouden gaan als we niet door de Scorch zouden gaan voor dat medicijn! Iets wat er nu ook niet was?! Begon de boel steeds minder te vertrouwen. Waren eerst ziek geweest, nu waren we opeens immuun! Was echt bloody belachelijk! Snapte er gewoon helemaal niks meer van! ‘Ik heb hier een lijst met degenen die niet immuun zijn. Voor jullie, en ook voor de mensen om jullie heen, is het dan ook extra belangrijk dat het medicijn wordt gemaakt,’ zei Janson en hij pakte vervolgens een papiertje. Hij begon bij een paar andere groepen. Er waren niet veel jongeren meer over, maar ik had zeker al vier of vijf namen gehoord. Ik slikte toen hij bij onze groep aan kwam. In elke groep was wel één iemand niet immuun geweest, dus bij ons was er vast ook één iemand die de Flare had. We wisten alleen niet wie. Alleen Janson wist dat en dat maakte alles nog tien keer zo erg! Janson keek over de glazen van zijn bril onze kant op en het leek haast alsof hij moest glimlachen. Alsof hij het leuk vond om het slechte nieuws te brengen! ‘Newt,’ zei hij enkel. Het was maar één woord. Het was mijn bloody naam, maar dat ene woord had zoveel kracht en impact in zich, dat ik niet wist hoe ik moest reageren. Hij had míjn naam geweest. Mijn naam! Was degene die ziek was, was degene die dood zou gaan aan de Flare, als ze niet snel een medicijn zouden maken! ‘Jij kan niet ziek zijn,’ hoorde ik Minho zeggen. ‘Van alle shanks hier, kan jij niet degene zijn die de Flare heeft…’ Wist niet eens hoe ik daar op moest reageren. Die man had net gezegd dat ik wel ziek was! Zou dan ook wel zo zijn?! Wist sowieso niet meer of ik hem nog wel moest geloven of niet. Misschien was dit wel weer één of ander dom trucje!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was wel echt heel erg raar om Nefeli niet bij ons in de buurt te hebben. Hadden geweten dat ze nog had geleefd, al had ik daar de laatste paar dagen echt wel over getwijfeld. Net zoals bij Blaise? Die twee waren ineens buitenwesten geweest. Iets wat heel erg vreemd was geweest, had gedacht dat ze hen hadden geholpen toen ze mee waren genomen, maar leek nu bewust zo zijn geweest. Al vond ik het nu toch wel heel erg raar om Blaise op deze manier te zien? Leek zelfs een klein beetje van slag te zijn omdat hij niet wist waar Nefeli was. Al was dat nu niet eens meer mijn ergste zorg. Was heel erg raar dat we hier naar toe waren geroepen. Was nog veel raarder dat ze ineens vertelden dat we onze geheugens terug mochten. Iets wat ik ergens wel heel erg graag wilde? Wilde weten wie mijn familie was. Had geen idee hoe ze er uit zagen? En wilde wel graag weten hoe ze waren. Daarbij zou het fijn zijn om te weten dat wat Newt en ik hadden, echt was. WICKED had gezegd dat ze alles hadden kunnen bepalen en misschien hadden ze dat ook wel gedaan. Zouden ze ineens bepalen dat we elkaar niet meer leuk vonden? Aan de andere kant vertrouwde ik die mensen echt niet met mijn hoofd. Wie zei dat ze niet ineens iets heel erg raars deden? Ze konden alles manipuleren, misschien zouden ze mijn herinneringen ook wel manipuleren? Hele gedoe was echt heel erg ver weg, toen Janson begon te vertellen wie er niet immuun was. Dat betekende dat ze de Flare hadden. Iets wat we allemaal zouden moeten hebben, dat was wat hij in ieder geval had gezegd. Een paar van ons zouden het echter niet krijgen en anderen wel? Snapte er heel erg weinig van! Dit was zo WICKED! Het ene moment was het dit, het ander moment was het dat, wist echt niet meer wat ik moest geloven! Al leek dit behoorlijk serieus te zijn! Wist niet of ik blij moest zijn of niet. Want we zouden niet allemaal ziek worden! Wat goed was?! Al was het al lang niet meer goed toen ik hoorde dat Newt één van de mensen was die niet immuun was! Al snel hield Janson op met de lijst, wat betekende dat de rest van ons wel immuun was! Maakte ook helemaal niets uit! Newt was niet immuun! Wat betekende dat hij ziek zou gaan worden of misschien wel was. Ik schudde mijn hoofd, mocht gewoon niet zo zijn! Vond dat het niet kon! Was niets anders aan hem?! Had gedacht dat we allemaal ziek waren! Was blijkbaar niet zo! Maar was echt niets anders aan hem! Ik sloeg mijn armen zo goed mogelijk om Newt heen! Mocht niet waar zijn! Kreeg er tranen van in mijn ogen. Hoe kon ik ook anders! Was vreselijk! Newt was zo ziek, zou misschien net zo worden als de mensen die we in de Scorch hadden gezien! Iets wat gewoon niet mocht! Mocht niet ziek zijn! Alles moest goed zijn. We waren hier helemaal gekomen, zouden een medicijn krijgen. Nu was er niet eens een medicijn. Hadden het blijkbaar niet nodig? Ik in ieder geval niet! Newt wel, maar er was niets! Dus ze zouden nog door moeten gaan. Iets waar ik nu wel voor wilde werken? Wilde niet dat Newt dood zou gaan, mocht gewoon echt niet! Wilde niet dat dit gebeurde! Wist ook echt niet wat ik nu moest doen?! Wilde niet dat dit waar was en ergens geloofde ik het ook niet. Dit was WICKED! Ze deden rare dingen? Maar waren zouden ze Newt dan noemen? Ze hadden iedereen kunnen noemen en aangezien mijn woord nutteloos was geweest, was het veel logischer om mij dan te noemen?! Was misschien wel waar, hij was misschien wel heel erg ziek! Terwijl het met ons prima ging! Vond dit echt vreselijk! "Diegene die hun geheugen terug willen, worden zo meegenomen." Nu wilde ik helemaal niets meer van deze mensen! Echt niet meer!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Ik was niet immuun. Dat betekende dat ik ziek was, en dus de Flare had. Als er geen medicijn zou zijn, dan zou ik hoe dan ook dood gaan. Volgens mij was er ook nog helemaal geen medicijn. Zoiets hadden ze tenminste net gezegd. Dus ging hoe dan ook wel dood. Was al ziek. Misschien nog niet zo erg als de Cranks die we in de Scorch hadden gezien, maar dat zou vanzelf wel komen. Betekende ook dat ik één van die Cranks zou worden, eigenlijk al was. Was alleen een stuk minder ver heen dan de rest. Zou vanzelf wel komen. Voelde de armen van Cleo om me heen en zette mezelf er toe om hetzelfde bij haar te doen. Zij was er duidelijk niet blij mee. Was begrijpelijk. Zou het bloody verschrikkelijk vinden als ik te horen had gekregen dat Cleo niet immuun was. Wist echter niet hoe ik er op moest reageren nu het om mij ging. Was ziek, konden we waarschijnlijk al niks meer aan doen. Niet dat ik dood wilde. Helemaal niet! Al was WICKED duidelijk nog altijd een slechte plek en wilde ik hier ook niet blijven. Wist nu niet zo goed wat ik moest doen. Ik voelde de ogen van de rest op me branden en waarschijnlijk hadden ze allerlei vragen. Janson ging echter gewoon door met de namen en de lijst was al snel voorbij. De mensen die hun geheugen terug wilden, zouden worden opgehaald. Wist nog niet eens of ik dat wel wilde! Wat had ik nou eigenlijk aan die herinneringen als ik toch dood zou gaan? Dan zou ik eindelijk weten waar ik vandaan kwam, wie mijn familie was. Iets waar ik dan niks aan zou hebben, omdat ik ze toch nooit zou kunnen zien. Ik probeerde mezelf af te leiden door met de krullen van Cleo te spelen. Ze was verdrietig en ik wist niet hoe ik het nu beter moest maken, want ik kon het niet beter maken. Kon niet zeggen dat het goed zou komen, want ik zou hoe dan ook ziek worden, als ik dat nog niet was. ‘Moeten hier iets aan kunnen doen. Als we hier blijven tot er een medicijn is, kunnen ze je vast beter maken,’ zei Minho. Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. Ik wist echt niet wat ik op dit moment wilde doen, of wat we konden doen om dit tegen te gaan. ‘Ik denk niet dat wij nog leven als we dat proberen,’ zei Blaise plotseling, waardoor vrijwel iedereen van onze groep hem verbaasd aan keek, inclusief ikzelf. ‘Nefeli zei dat we WICKED niet moesten vertrouwen. Ze denkt te weten hoe WICKED aan het medicijn wil komen en waarschijnlijk moeten ze ons er voor open snijden,’ vertelde Blaise zachtjes. Er stonden immers nog een paar mensen van WICKED in de ruimte, omdat sommigen wel hun geheugen terug wilden. ‘Ze heeft haar geheugen al terug,’ voegde Blaise er aan toe, alsof dat iets veranderde aan hoe het nu was. ‘Hoe weet je dat nou weer? Dacht dat je haar niet had gesproken,’ merkte Minho scherp op. ‘Jawel, die ene keer. En ze hebben ons beide al aangeboden om ons geheugen terug te krijgen.’ Blaise klonk een beetje geïrriteerd, wat ik ergens wel snapte. Daarnaast had hij net wel iets nuttigs gezegd. Namelijk dat wij misschien niets meer aan het medicijn zouden hebben, omdat ze ons er voor dood zouden moeten maken. Ik zuchtte en keek naar de rest. ‘Denk dat we Blaise moeten geloven,’ zei ik. Misschien waren dat vreemde woorden voor iemand die net uit had gevonden dat hij dood zou gaan, maar wilde nog steeds denken in het belang van de groep. Niet alleen in dat van mezelf. Een vrouw van WICKED onderbrak ons gesprek met de vraag of wij ons geheugen terug wilden. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik niet.’ Had toch niks meer aan mijn geheugen! Dan had ik liever de herinneringen die ik nu had, aan mijn vrienden en aan Cleo. Daar had ik veel meer aan dan een familie die ik me opeens weer herinnerde, maar niet op kon zoeken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Kon toch niet! Snapte er echt helemaal niets van. Newt was niet ziek? Of we waren allemaal ziek! Dat idee vond ik nog beter dan dat Newt als enige van ons ziek was. Kon gewoon niet. Er was niets anders aan hem te zien? Had gedacht dat het nog wel een tijdje zou duren voordat we echt zo werden als de mensen in de Scorch, als je dat al mensen kon noemen. Zou ook een tijdje duren en we zouden een medicijn krijgen zodra we hier waren. Daarvoor hadden we dat hele eind gelopen. Nu was het ineens niet meer nodig? Dat was in ieder geval wat ik er van mee had gekregen. Wij hoefden geen medicijn meer, maar Newt wel, maar er was niets! Was Shucking vreemd! Mocht niet dat Newt ziek was! Mocht gewoon echt niet! Wilde niet dat hij dood zou gaan! WICKED was echt vreselijk! Ze zeiden het ene ding en uiteindelijk was het weer iets heel erg anders! Was toch raar?! Volgens mij vonden ze dat echt helemaal geweldig! Ze hielden er gewoon van om ons zo bang of verward mogelijk te zien! Was niet eerlijk! Vond ze echt vreselijk en nu wist ik wel zeker dat ik mijn geheugen niet terug wilde. WICKED was niet te vertrouwen! Konden het ene zeggen, maar bedoelden dan echt heel erg iets anders! Was toch ook belachelijk?! Misschien zouden ze wel echt iets heel erg raars met ons hoofd doen! Probeerde zo rustig mogelijk te blijven, maar kon de tranen echt niet tegengaan. Net waren we allebei nog ziek geweest, had ik niet zo heel erg gevonden. Betekende dat we allebei dood zouden gaan, of allebei een medicijn hadden gekregen. Nu was de kans groot dat Newt ziek werd, zoals de mensen buiten en dat ik gewoon hetzelfde bleef! Wilde ik niet?! Mocht niet! Wou dat ik het om kon draaien. Wou dat ik het af kon nemen! Ik keek naar Blaise, die het ineens weer over Nefeli had. Snapte het niet meer! Ze werkte dus niet voor WICKED? Of wel? Want anders had ze dit toch niet geweten?! Vond het echt heel erg vreemd dat Blaise en Nefeli al eerder hun geheugen terug had gemogen. Alsof ze iets meer waren dan wij? Vond het echt heel erg vreemd, dit allemaal. Wilde er echter niet mee bezig zijn, want dat maakte helemaal niets uit! Newt was ziek! Heel erg ziek! Het was echt vreselijk! Wilde Blaise best wel geloven. Wilde mijn geheugen echt niet terug! Niet als ze er ook iets heel erg anders mee van plan waren. Vertrouwden ze echt niet! Er kon echt van alles gebeuren als ze eenmaal met ons hoofd bezig konden zijn. Ik keek naar de vrouw en schudde ook mijn hoofd. Ik hoefde mijn geheugen ook niet terug, ik was ergens wel blij dat Newt het ook niet zo doen. Minho leek ook naar Blaise te luisteren, Frypan echter niet, want die stapte naar voren. Hij keek nog wel een keer verontschuldigend naar achteren. "Dan brengen we jullie terug naar de kamers." Zei Janson, die al achter ons stond. Ik vertrouwde de man echt niet, hij stond er ook echt heel erg griezelig? Het was ook gewoon duidelijk dat hij niet te vertrouwen was! Ik vond het ook echt heel erg raar dat ze ineens alles zo snel achter elkaar deden! We hadden niet eens de kans om rustig na te denken over wat we precies wilden! Nu waren we ook helemaal niet bezig met ons geheugen terug krijgen, als we net te horen hadden gekregen dat onze vriend heel erg ziek was, terwijl er niets met ons aan de hand was. Er kwamen nu zelfs al een paar mensen op ons afgelopen, alsof ze ons echt terug wilden slepen. Als we terug moesten, zou ik wel gewoon zelf lopen. Al wilde ik meer van de dingen horen die Blaise te vertellen had! Daarom trok ik ook aan zijn arm, hij moest gewoon met ons mee, wat de andere menen ook vonden, van mij mochten ze er best ophef over maken! Moest weten wat hij allemaal van Nefeli had gehoord!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Kon zien dat het heel erg veel deed met Cleo. Misschien hoorde het mij ook wel net zoveel te doen, maar wist nog niet hoe ik er precies op moest reageren. Had net te horen gekregen dat ik ziek was. Al had ik dat eigenlijk al de hele tijd gedacht, dus een hele verandering was het niet echt geweest? Was alleen zo dat de anderen niet ziek waren. Geen van ons, in ieder geval niemand van wie we hier nog hadden, had de Flare. Alleen ik. Herinnerde me plotseling wat Alby had gezegd. Hij was in de Glade, nadat hij gestoken was door een Griever, naar Cleo toe gegaan om te vertellen dat ik ziek was geweest. Dat ik volgens hem beter in de Glade had kunnen blijven. Cleo had hem niet geloofd en toen had hij hetzelfde ook nog eens aan mij verteld. Had hem ook niet geloofd. Wist niet of ik ook echt in de Glade had moeten blijven, maar was wel duidelijk dat Alby gelijk had gehad. Hij had geweten dat ik ziek was geweest en hij had het me willen vertellen. Had me zelfs misschien wel veilig gehouden. Wist het nu ook niet meer! Frypan besloot om zijn geheugen terug te krijgen. Kon het hem ook niet kwalijk nemen. Hij had er heel schuldig bij gekeken, maar hij was niet de bloody enige die zijn geheugen terug wilde. Hadden allemaal wel herinneringen die we terug wilden. Persoonlijk zou ik er gewoon niks aan hebben en daarom had ik er voor gekozen om het niet te doen. Blaise had die keuze blijkbaar al gemaakt en ook Cleo en Minho leken niets meer te willen weten. Wist niet of het nieuws over mij hun keuze had beïnvloed. Als dat zo was, vond ik dat ergens geen fijn idee. Moesten doen wat ze zelf wilden, niet wat ze dachten dat het beste was nu ze wisten dat ik ziek was. Janson zei dat ze ons terug zouden brengen naar onze kamer en het leek er op dat we afscheid moesten nemen van Blaise, maar Cleo leek te vinden dat hij mee moest en niemand zei er iets van, dus misschien dat Blaise nu wel bij ons op de kamer mocht blijven. Hadden er toch een bed over, omdat Cleo bij mij in bed sliep. Was misschien krap, maar kon net. Eenmaal in de kamer ging ik op het onderste bed zitten en ik keek op naar de rest. Voelde vreemd dat we nu nog steeds twee mensen niet hier hadden. Al wisten we nu wel waar Frypan was en waren we er zeker van dat we hem nog terug zouden zien. ‘Moet alles vertellen wat je weet, Blaise,’ begon Minho. ‘Vanaf het begin dat we hier zijn.’ Ik zuchtte en wreef met mijn handen over mijn gezicht, waarna ik naar Blaise keek. Hij leek zich behoorlijk aangevallen te voelen. Dat terwijl dat volgens mij niet de bedoeling van Minho was. ‘Ik werd wakker in een kamer zoals deze, maar dan alleen. Ik wist niet waar ik was en ik weet ook niet hoe lang ik daar precies heb gezeten,’ vertelde Blaise. Kon aan hem zien dat hij het niet fijn vond om het te vertellen. Alsof hij weer in die kamer zat. ‘Werd op een gegeven moment opgehaald door iemand van WICKED en toen moest ik wachten in een kamer. Niet veel later kwam Nefeli ook. We moesten gaan zitten en toen begonnen ze een heel verhaal over dat ze tevreden met ons waren en dat we veel meer voor WICKED hebben gedaan dan alleen de trials.’ Ik knikte langzaam. Het klonk nog een soort van logisch. ‘Toen vroegen ze aan ons of we ons geheugen terug wilden. Ik vertrouwde het niet, maar Nefeli heeft het wel laten doen. Ik heb haar alleen nog maar kort daarna gezien.’ Volgens mij mistte hij haar echt en leek hij echt niet te weten waar ze nu was. Iets wat niet heel erg veel goeds kon beteken. ‘Waar hebben jullie het toen over gehad?’ vroeg Minho, waarop Blaise zijn schouders ophaalde. ‘Niet veel. Ze zei alleen dat ik WICKED niet moest vertrouwen.’

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld