Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh, is that right?" liet hij met een onbekrompen grote grijns weten. "In that case, I'm gonna show you 'rough' tonight."
Hij zocht haar op tussen de weinige personen, gedacht een voortreffelijk brede glimlach te zien om hem uit te lachen, maar bij het kijken viel hem iets anders op. De gevolgde bedaardheid waarmee ze het spreken uitstelde werd gevuld met zenuwachtigheid. Hij kon de zweetdruppels haast op haar voorhoofd zien staan, het getril van haar vingers waarnemen met het aankijken en met haar stemgeluid, viel het Jack op hoe ze ergens mee zat. "I couldn't help it. They didn't like me, I didn't like them. You can see it as.. revenge. Nothing could've stopped me." Vragen waarom was echter overtollig geweest. Voor hij aanstalten had gemaakt het uit te brengen, bracht ze hem op de hoogte van iets geheel onverwachts. "Hold up.. what? Are you telling me you slept with your own brother?" De verbijstering kon hij op voelen komen, aangehoord wat ze te vertellen had over haar broeder. Het was amper te bedenken voor Jack om zoiets voort te kunnen zetten. Om het zo te kunnen doen, alsof ze niets meer dan minnaars van elkaar waren liever dan toe te geven dat ze dezelfde bloedlijn deelden, en er met gemak mee te kunnen leven. Doch liet hij geen opmerkingen los over de enige verontwaardiging met haar openbaring. Zijzelf had geluisterd naar hem zonder enig commentaar te leveren en, dat ze eerst leek te stressen, vertelde genoeg over haar intenties, toch? "Hell, never thought to hear that. You're dirty, really dirty." Hoe het dan ook moeilijk voor te stellen was voor hem, kon hij het haar niet kwalijk nemen dat ze zich uit had geleefd tijdens een van haar uitbarstingen. Het weten hoe erg het was geweest kon hij tenslotte zelf niet zeggen. Hij kon geen ervaringen uit haar verleden vergelijken om zo te beslissen of datgeen heftig genoeg was geweest om zoiets te veroorzaken.
In de tijd van geruisloosheid, begonnen zijn gedachten begon een plan uit te stippelen. Een onverwachtse wending in zijn hoofd vond er plaats. Geen specifieke reden had hem ertoe gezet het hoorbaar voor haar te laten worden, maar zijn impulsiviteit nam wederom de overhand over zijn voornemens. "Okay, there are two things we can do here. Either, we're gonna continue this game to get set for the next round and make a lot of money by cheating in about.. five minutes." Woorden vlogen langs hem heen, maakten hem afwezig in zijn bezigheden die hem anderszins af konden leiden van zijn gewoonte om in zichzelf gekeerd te zijn. Hij kon het elk door hem heen voelen gaan. De gedachtegang waarmee Jack in de knoop zat en zijn bewegingen, zijn motoriek, voor kort volledig stilzette. Roerloos stond hij aan het uiteinde van de pokertafel. Een hand die als verstijfd langs de rand leunde, geen neiging tot verplaatsen gehad, terwijl hij de afwachtende blikken van de spelers op zich voelde branden. Na de duur van een halve minuut zette hij het opnieuw in beweging; het glas werd omslachtig in zijn linkerhand genomen, die hij al dan onbezorgd aan zijn lippen zette. "Or, I'm gonna quit this job after half a year of work, and we're gonna do whatever we want for the rest of this night and the ones that are left to come. The choice is yours, little vampire." De vloeistof gaande door zijn mond, nam steeds verder af. Het kleine laagje overgebleven drank werd vergoten, genadeloos achterovergeslagen tot er geen spoor van de vodka overbleef om zichtbaar te zijn. Slechts een waterige, vochtige indruk bleef achter op het glas. Een enkele druppel vloeiend langs de rand indien hij het met een klap neerzette op de tafel. Een gedempt geluid ontstond als gevolg van zijn doen, maar hij nam het voor wat het was en gaf geen kick van spijt. In plaats van zich te betogen over zijn plotselinge verandering van gedrag, zette hij het van zich af. Met zijn handen gestoken in zijn broekzakken nam hij afstand van elke verschijning aan het tafelblad.

"Excuse me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Do I want to know what your meaning is of the word 'rough'?''

Stomverbaasd volgde ze zijn passen, nog geen poging gedaan tot het ondernemen van actie door zichzelf voort te bewegen. Het werd ófwel volgen, ófwel wachten tot een nieuwe gezagvoerder komen zou. Ze voelde zich hoogstwaarschijnlijk machteloos, gezien het ernaar uitzag dat hij zelf al een besluit had genomen door zich van de tafel naar een geheel onbekende plaats te verzetten. Het was ronduit laag-bij-de-gronds van hem dat hij, zonder enige toelichting, in de stroming van de mensenmassa verdween, maar bij nader inzien had zij hetzelfde gedaan. Er vanuit gaande dat hij zijn gedachtes toch al niet bij de werkelijkheid had laten liggen, was zijn vertrek misschien wel beter voor degene die wél serieus en met volle aandacht een spel wilde spelen.
Na secondelang bedachtzaam voor zich uitgekeken te hebben, ging ze hem achterna. Haar geest dreef haar weg, meerdere malen zelfs, maar elke keer wist ze weer bij te komen en zette ze haar passen voort. Ze baande zich een weg door de menigte tot ze zijn gedaante naderde. Impulsief pakte ze zijn pols beet. De vreugde in haar gelaatsexpressie die een paar minuten geleden nog te zien was, was nu geheel verdwenen. In plaats daarvan keek ze bloedserieus, met enige verwarring toonbaar. ''Come on, Jack. You can't just quit the job because you want to spent your nights with me,'' mompelde ze, hem wegnemend uit de mensenmassa waardoor een gesprek voeren zonder al te veel rumoer ter beschikking werd gesteld. Hun gedaantes werden nog wel ingesloten door het volk, maar slechts door eenlingen die zich al die tijd stilhielden. Er was een verademing waarneembaar, hoewel die stilte al gauw verloren ging. ''We can spent the rest of your free nights endlessly. Don't quit the job because of me. I won't bother you anymore with those thoughts at work, I promise.'' Traagzaam liet ze zijn pols voor als het was; haar vingertoppen daalden naar zijn hand die vervolgens werd vastgegrepen. ''They're all waiting for you. Don't leave them behind. Do it for me.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg naar de drankvoorraad was als kinderspel. Hij had er zoveel uren doorgebracht, vooral gesproken over het staan achter de bar zelf, dat het hem onbewust naar de plek toe kon leiden. Het nadenken over zijn plannen ging al snel teniet. Hij had het al klaarliggen, het besef wat hij precies deed zodra hij de pokertafel even achterliet. In nog geen minuut of twee stond hij nogmaals achter het hout. Oog in oog stond hij met zijn collega. Naast enkele klanten bevonden, die hij voor de tijd beschaafd toeknikte en dezelfde, geforceerde glimlach gaf. "I need another st-"
"Yeah, yeah, I know what you're aiming for. You'll get a new glass of vodka in a minute," sprak Colin terug. Een brede grijns volgde, in het zicht gekomen zonder enig moeite om het te kunnen zien. Allesbehalve bescheiden was hij aangelegd. Hijzelf grijnsde terug. Toegekeken hoe hij de ruimte achter de bar verstreek om uiteindelijk een van de vele flessen vast te pakken, al had Jack inmiddels zijn aandacht niet meer daar liggen. Hij keek stilletjes voor zich uit. Voor een zoveelste keer verloren in zijn eigen denkbeelden, verzonken in beelden die door zijn hoofd spookten in een razendsnel tempo en afgeleid door verschillende droomsituaties, maar een aanraking zorgde voor zijn terugkeer naar de werkelijkheid. Een koelbloedige hand tastbaar geworden rond zijn pols. Hij voelde zichzelf weggetrokken worden, de mompelingen van Adoria waargenomen in zijn oren, en toch kostte het hem een tijdje voordat hij een zekere focus terugvond en bij deze een antwoord wist te formuleren. "I'm working almost five nights a week. It wouldn't be that much of a shame if I'd quit, because otherwise, what do you want me to do? Leaving you alone almost every night doesn't sound like a nice plan either." Het was anders om haar gemakkelijker te kunnen verstaan. Het viel hem op dat moment pas op dat ze een rustigere plek had uitgezocht voor hen twee om te praten; de weinige mensen om hen heen konden voor geen verstoringen zorgen. Velen zaten in alle stilte hun drank op te drinken, gewend tot de speelautomaten om hun spel voor geen minuut uit het oog te laten, hun bezigheden zodanig afgedwaald dat hij zich niet afgeluisterd hoorde te voelen. Hij gaf het daarbij ook geen kans om dat gevoel in hem op te laten komen. Hij schonk haar een kleine glimlach, nu wetend waarom ze hem weer opzocht en liet zijn vingers door de hare glijden. "I wasn't going to leave them behind just yet. Honestly, I was just getting a new drink," mompelde hij plezierig. Gewillig kneep hij iets in haar hand, zijn arm rustig teruggezakt langs zijn zij. "Tomorrow, I'm actually free, though. No trainings, no work, cuz' well.. it's Saturday. We can go and do whatever you'd like?" Hijzelf had weinig ideeën van wat ze wilde doen, merendeel omdat er te veel keuze was in een grote stad als deze. Hij kon wel vertellen dat ze naar de bios gingen, maar wat als ze er een hekel aan had of hem voor gek zou verklaren? Voor hetzelfde geld maakte hij zich te druk en had Adoria zelf al wat in haar hoofd gehad.
"There are a lot of stores here, things like bowling allies or cinema's. We could even go swimming? You tell me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I am sure I can take care of myself, really,'' probeerde ze hem te overtuigen waarna ze hem in de ogen keek. ''Seriously?'' Rollend met haar ogen van het lachen, schudde ze van afkeer haar hoofd. Het liefst had ze het glas omver gegooid zodat hij niet meer in staat was om alcohol naar binnen te kunnen werken, maar ze wilde niet alweer de dominante spelen. Als vodka hem voldeed, dan had hij alle recht om het op te drinken.
Ze keek op van zijn vraag, terwijl haar mond langzamerhand omringd werd door een brede glimlach. ''Sure.'' De opties die haar gegeven werden, bevielen haar, alhoewel zwemmen geen alternatief was. ''I cannot swim, because I didn't bring a swimsuit with me.'' Ze kon de stad ingaan om inkopen te doen, maar ook daar had ze geen zin in. ''But bowling sounds good to me,'' glimlachte ze zwak. De glamour scène in Las Vegas was hetgeen wat hun klanten aantrekkelijk vonden en de slachtoffers pasten precies in die omgeving. Het hele principe was het rondgaan van heel veel geld in een kleine ruimte. Dat weten criminelen en dat gaf voor hen de doorslag om hier massaal naartoe te komen. Honderden vrouwenhandelaars maakten de straten in de stad onveilig, de slogan ''What happens in Vegas, stays in Vegas'' waarmakend. Eenlingen kregen zo het idee dat ze hier konden doen wat ze wilden doen en dat ze zonder enige problemen weer naar huis konden, maar de inwoners hadden wel problemen; de levens van prostituees, gedwongen tot geslachtsgemeenschap.
Een van de mythes in Las Vegas was dat het legaal zou zijn. Adoria had wel het idee dat de mensen, die naar hier kwamen om vrouwen, jongedames en jongens te verhandelen, al wisten dat ze illegaal bezig waren. Het kon hen gewoon niet schelen en dat was de aanleiding tot het gevoel van ongerustheid. Las Vegas was allesbehalve de juiste plek om te gaan wonen, want men werd omringd door de grootste criminelen die hier bestonden. Wilde ze überhaupt wel een leven opbouwen in een delinquente subcultuur? En zo ja, was het dan nog waard om te gaan werken als geschiedenislerares? Wellicht wilde ze iets goeds doen door bijvoorbeeld bij te dragen aan het opsporen en in hechtenis nemen van souteneurs. ''I am ninety years old so you could easily think I worked a lot, but I've never had a real job. And perhaps that whole 'being a teacher on a highschool' was just a dream. I mean, I am seriously thinking about 'helping the world' by being one of those cops.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You know that isn't what I'm aiming for." Ze wist hoe hij dacht over haar, want ze was immers nog veel ouder dan hijzelf was. Met haar negentig jaar kon ze prima voor zichzelf zorgen. Hij zag haar niet als een onhandelbare kleuter of iemand die afhankelijk was van hemzelf om door te kunnen leven, om alles voort te kunnen zetten zonder enige probleem. Ze was volwassen. Adoria had geen persoon nodig om voor haar uit te kijken en elke minuut op haar te letten, maar het nam niet weg dat Jack graag wilde dat hij thuis was. Ze had haar weg hierheen gezet om een leven samen op te bouwen in plaats van elke avond weer alleen te moeten zitten omdat hij zo druk ingeroosterd stond.
Over het zwemmen hief hij een enkele keer ongeboeid zijn schouders op. Genoeg andere opties hadden ze en, of het hem uit kon maken of niet, vond hij het geen grote ramp om iets anders te moeten doen dan hun vorige date ingehouden had. "Bowling? Then that's what we're gonna do tomorrow." De grijns bevestigde haar voorstel. Hij vond het allemaal wel prima, zolang zij erbij was was hij gelukkig genoeg. "But you know, if you stay here, you can also just buy a new swimsuit," grapte hij. "There's enough to choose from in a city like this." Hij gaf haar een vrolijke blik. Het kon hem weinig schelen want van zijn part mocht ze ook wel zonder kleding zwemmen, maar als het werkelijk nodig was, waren er genoeg plaatsen om er een uit te zoeken.
Een aandrang voor het roken overwoekerde hem plotseling. De sigarenrook van een ouder koppel achter hem herinnerde hem eraan hoe erg hij er soms naar kon verlangen, de geur in zich opgenomen met een diepe ademhaling. Hij kon het al in zich proeven. De sterkte in zijn luchtwegen, de ontstane vredigheid zodra hij er een tussen zijn lippen had hangen. De neiging was er. Desalniettemin wilde hij het van zich afzetten; hij wist hoe Adoria over het roken dacht.
"Being a cop? Really?" De veronderstelling waarmee hij het openbaar maakte was merkbaar. Hij had het allesbehalve aan zien komen, zeker vanwege haar obsessie met geschiedenis en het leren voor lerares, doch vond hij het leuk. Het was anders, wat voor Jack betekende interessant en daarbij een poging waard. "Adoria Robertson as a LVMPD detective? Sexy."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''We don't have to be with each other all the time and you know that as well.''

Zijn buurvrouw was werkelijk waar prachtig en bijzonder beminnelijk, maar het idee dat ze een liefdes- verhouding had met Jack vervaagde al snel, bereid zijnde om Camille te betrekken in hun uitje. Daarnevens had ze wel zin in gezelschap van anderen dus ze kon het altijd vragen aan hem, nietwaar? ''Do you want to invite your neighbour? She seems a little bit lonely and I think she's a great company.'' Of ze ook daadwerkelijk in staat was om het huis te verlaten zonder enige bijwerkingen, was voor haar onscherp, maar ze nam aan dat Jack daar wel meer over wist en daar ook antwoord op kon geven.
''I am kind of lazy and I am certainly not in the mood to try on swimsuits, but just know I will never, ever leave you again. Without any joking, you mean way too much for me.'' Haar woorden werden met opgekrulde mond- hoeken welgemeend uitgesproken. In tegenstelling tot hiervoor was ze bloedserieus; haar pogingen tot het kwellen, wellicht martelen van Jack's gedachtegang was volledig tot stop gezet en in plaats daarvan vertoonde ze sympathie en oprechtheid. Niet eerder en niet van plan zijnde had ze erover nagedacht om hem voor een tweede keer alleen te laten, want het was het gewoonweg niet waard. Ze berouwde haar eigen daden en elke dag moest ze met een gevoel van leegte de dag herbeleven. Ze miste hem veels te veel.
Een zucht rolde over haar lippen, met stomheid geslagen gekeken naar zijn gelaatsexpressie. ''I am bloody serious,'' murmelde ze. ''Sometimes I just have the urge to destroy someone's life by taking their wealth away. It's very difficult for me to feel like I cannot succeed, because annihilating a random person's life is not human and therefore I am not able to satisfy that feeling. But when I take the wealth away from a ponce by putting him behind bars, I could make the real world and my own world slightly better. I mean, they won't be seen as killers, but we all know there is no difference between a bloody ponce and ruthless murderer. They take lives away, don't they?'' Een moordenaar nam iemands leven weg, een souteneur nam iemands ziel weg. Er was geen twijfel mogelijk over de gelijkenissen die ze hadden, want beide daden waren en bleven het wegnemen van iemands doen en laten. En wellicht klonk het excentriek, maar ze voelde zich verplicht om levens van anderen te redden. Zij was degene die negen moorden had gepleegd en ondanks het feit dat ze de rest van haar leven in schuld moest leven, had ze nooit het initiatief genomen om actie te ondernemen; actie om haar daden recht te zetten. Wellicht kon ze nu wél iets goeds doen, zonder hierbij mensen van het leven te beroven. ''Honestly, it is my duty to save lives from young girls and I think I'd be a pretty damn good police officer.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het denken aan Camille maakte hem even stil. Met alle plezier zou hij haar en haar kleine dochtertje meevragen, al was het alleen om ze af te leiden van de vreselijke omstandigheden, maar hier kon hij geen zekerheid aan vastknopen of het plan door kon gaan. Het was een grote onzekerheid of ze tijdens het toestemmen zich hetzelfde zou voelen als ze zich die avond zelf zou voelen. Voor hetzelfde geld ging alles weer bergafwaarts zoals het de laatste tijd vaker voor was gekomen; het laatste dat hij wilde was haar slechter laten voelen doordat ze het wederom moest afzeggen. "Yeah, we can ask if she wants to join us. Though, I don't know if she's able to with her condition, but we can always try," prevelde hij. Zijn glas haalde hij van de dichtstbijzijnde bar af, even afgeleid teruggekeken naar Colin. Dankbaar knikte hij ietwat zijn kant op. De jongen zag hij vervolgens in zijn ooghoeken verdwijnen naar een geheel ander gedeelte, waarop hij hem wegliet uit zijn aanblik en zich weer draaide tot Adoria.
"Good. Because I'm not planning on leaving you either." Geen minuscuul deel van hem dacht er ook maar over na om hen beide weer aparte wegen te laten gaan, want de waarheid onder ogen komen was nu wel hetgeen wat er moest gebeuren. Hij kon niet zonder haar. Zijn geluk van lange, verloren tijden kon enkel herstellen met haar aan zijn zijde en, hoe koppig hij ook wel niet mocht zijn, zag hij in dat zij degene was die hem tot een goed persoon maakten. Zonder Adoria zou hij verloren zijn.
Behaaglijk bracht hij het glas vodka naar zijn lippen. Hij kon het amper laten, gewoon omdat het iets vertrouwds met zich meebracht. Iets waarover hij zoals vroeger al het andere kon doen vervagen in een duisternis. Het haalde zijn hoofd van zijn vele gedachten af, maakte hem niet meer om zich gestoord te voelen, en het kon hem afhelpen van de stemmen die in zijn innerlijke zelf heersten. Alsof hij nooit zonder had gestaan, nam hij enkele slokken. "And I agree with you. If that's your dream you want to fulfill, you should go for it," vertelde hij haar. Een vrolijke glimlach kenmerkte zijn gelaatsexpressie. De sarcastische manier waarop hij vaak praatte, betekende nooit dat hij het haar niet gunde. Hij kon het wel voor zich zien hoe ze bij het politiebureau zou werken. Ze was er een type voor, zeker met haar ervaringen en de goede wil die ze bezat. Zijn vriendin had het hart op de goede plek. "I'd think they must feel flattered to have you at their station, Ad." Hun handen liet hij iets van elkaar verzwakken. De vaste verstrengeling minderde, maar het loslaten hield Jack weg. Hij speelde doelloos een beetje met haar vingers totdat hij het weer terug liet gaan naar de oorspronkelijke grip. "You'd do great."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Next evening at Camille' house, 19.04 p.m.

---

''Las Vegas gets me good,'' lachte ze, ''I feel so comfortable in my own skin. And it changes you good as well. You're a grown up man now and the beard looks amazing on you.'' Haar gedaante stormde de trappen af waarna ze rechtstreek naar de voordeur liep. Een brede glimlach stond op haar gezicht, kort gekeken naar Jack, vooraleer ze de deur opende en naar buiten stapte. Het was er dusdanig warm en zonnig dat haar lichaam tijd nodig had om zich aan te passen aan de weersomstandigheden in Las Vegas; warmte verscherpte zich met gloeiende winden, gepaard gaande met de felle stralen van de zon. De straten daarentegen werden verlicht door zowel het zonlicht als de verlichting van de lantaarnpalen. De luchtgesteldheid was hier heel anders dan in Colorado, want daar heerste het van de kou.
Desalniettemin liet ze niet blijken dat ze last had van de eeuwige zon door haar aandacht te vestigen op het pad dat zij én Jack aflegden. Ze behaagde het geplande bowlen. Niet zozeer omdat bowlen één van haar specialiteiten was, maar omdat ze nu de kans kreeg om een band te creëeren met zijn buurvrouw. Wellicht kon ze haar zelfs hulp bieden in tijden wanneer nodig, want ze geloofde gewoonweg niet dat Jack alles alleen kon doen. Hij lette nu wel op haar dochter, maar wie lette op de zieke als hij aan het werk was?
''I can't wait to meet her again. She's such a kind young lady, don't you think?'' glimlachte ze toen ze midden op haar veranda stond. Haar vampiergehoor was ingeschakeld, maar het kind was zo druk bezig met het heen en weer lopen in huis dat ze er niet uit kon opmerken of Camille ook wakker was. Doch baardde ze zich geen zorgen, want daar was ze op dit moment te rooskleur voor.
''Do you ring the bell or do you just open the door with the given key?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm glad you like it here."
Kortzichtig wreef hij langs de stoppelbaard rond zijn kaken. Het voelde nog altijd anders, sinds hij er nooit geheel aan gewend was geraakt hoe het was veranderd. Voor zover hij in de spiegel keek zag hij nog altijd dezelfde persoon. Echter, ondanks dat het vreemd was om te zien, droeg hij wel degelijk wát trots met zich mee. Op zijn minst deed hij zich nu minder denken aan zijn overleden vader. Voor hoe lang het mocht duren tenminste, want hoezeer hij ook glimlachte op Adoria's opmerking waren de plannen er alsnog om het weer teniet te laten gaan. "It's different, yeah. Although I'm gonna shave it off in a couple of days." De overstap van jongen naar 'man' zoals ze het verwoordde, was voor hem minder opvallend. Slechts een onbezorgd gevoel in zijn lijf gaf voor hem verschil aan vergeleken met eerder. Hij kon vrolijk de deur uitstappen, eerder dan gefrustreerd over het feit dat het een lange dag zou worden.
De hitte ontfermde zich in een mum van tijd over zijn koele gestalte, indien hij de tientallen meters afliep naar Camille's huis. Vele zonnestralen weerschenen op hen, zijn bleke huid verlicht evenals verhit alsof hij zich een millimeter van groot vuur bevond. Het voelde vertrouwd. Het gaf hem de mogelijkheid zijn gedachten weg te laten drijven, gaande naar het oude Californië waar zelden het ijzige weer van zijn thuisland voorkwam. Voor kort, daarentegen; bij het arriveren aan de deur was hij zijn afwezigheid al af aan het bouwen om zo bij de les te blijven. Hij knikte. "She's very kind, indeed. Actually, she was one of the first persons I liked in here. Never thought I'd get along quite well with one of my neighbours," liet hij weten. De sleutel greep hij uit zijn broekzak, waarop hij het slot opende om het gewoonlijke gekraak aan te horen. Van zijn eerdere doen en laten om aan te bellen was hij inmiddels al af. Camille kende hem goed genoeg om te weten dat hij geen kwade bedoelingen had. Ze vertrouwde hem, net zoals hij haar vertrouwde, en de sleutel tot hun huis had hij nu al een paar maand in zijn bezit. Het was onzin geweest om aan te bellen over zoiets overbodigs. "She told me she hated it when the doorbell rang. It scares Meghan, so I just unlock the door with one of her keys." Zijn hand steunde op het houten oppervlak. De deuropening hield hij geheel vrij, afwachtend zo gelaten om Adoria voor te laten. Enkel een snelle blik werd naar binnen geworpen. Nergens kon hij Camille nog weervinden. Normaliter zat ze aan de eettafel, wellicht op de bank, en had ze hem allang begroet bij het horen van de deur. Hij vond het apart, maar hief zijn schouders op om er niet te veel bij stil te staan. Voor zover hij kon weten was ze nog aan het slapen of bevond ze zich in de badkamer, achterin het huis.
"Camille? We're here. Sorry about our late arrival, it was all on me."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Uncle Shack!'' De vrolijkheid spatte bij het kind ervan af. De brede glimlach die ze op haar gelaat vertoonde en zelfs de voortbewogen, snelle stappen die leidde naar Jack's rechterbeen maakten duidelijk dat ze dolgelukkig was. Het was zonder twijfel mogelijk aanstekelijk; een korte lach kon ze niet binnenhouden. Het ging al wel snel teniet, want tot nu toe had ze nog geen reactie ontvangen van Camille. ''Where's your mommy, sweetheart?''
''Mommy is on sleeping room floor. My snoopy takes her care!'' zei ze luidruchtig. ''Snoopy? Is that a friend of yours?'' Gegrinnik kwam vrij na het plaatsen van haar woorden.
''No!'' Het kind holde weg, naar boven en ze kon het gekraak van het hout horen waar ze haar voeten op neerzetten. Ze had werkelijk geen idee wat ze wilde doen, maar ze vond het schattig hoe ze zo levendig was. Ze had wel wat weg van Valeria, alhoewel zij wat rustiger was dan Meghan. ''She's absolutely adorable. I can always take care of her when you're at work and when she needs some rest. I don't have any problems with that, really,'' glimlachte ze waarna ze onverwachts een zachte kus drukte op zijn linkerwang, net voordat Meghan weer voor hen stond. Het tafereel had echter een heel andere wending. Onschuldig hief ze een knuffel op en sprak ze de volgende woorden uit: ''Look! She's my angel guardian, but mommy made her dirty,'' maar het leek wel alsof ze geen idee had van de ernst. De witte knuffelbeer zag deels rood, rood van het bloed en ze wist dat het diezelfde donkerrode kleurstof was die in men zijn aderen stroomde, want ze kon het zelfs ruiken.

Bij mensen die een chronische ziekte hadden en dus fysiek niet in orde waren, werkte vampierenbloed averechts. Het innemen van bloed, hoe klein de concentratie dan wel niet mocht zijn, zorgde ervoor dat het enkel slechter en slechter met hen ging totdat ze hun dieptepunt hadden genaderd. Indien dat mocht gebeuren, hoefde het slechts enkele minuten te duren of hun actieve levensfuncties waren volledig tot stilstand gezet.
Al haar blijdschap, vreugde en wellicht zelfs haar beklemdheid werden uit haar lichaam gemergeld totdat een grote leegte zich binnenin haar cerebellum en ziel gevormd had. Een seconde of vijf bleef ze wezenloos. Hierna vulde het gemis zich met verwarring en drogwaarnemingen en een stem, die haar eigen stem volledig had nagebootst, ging in haar hoofd in omloop. Roerloos keek ze toen voor zich uit. Ze had zichzelf compleet van de buitenwereld afgesloten; alleen de stem in haar hoofd deed er nog wat aan toe.
She's probably wounded, don't you think? All that blood you spilled around .. Onbewust beeldde ze zich een jong figuur in, die traagzaam de traptredens afliep. Ze had hetzelfde gestalte als Adoria, maar haar uitstraling was duivelsachtig en daarbij droeg ze in plaats van rode kleren, zwarte kleren en werd ze omringd door slangen met dezelfde haarkleur van zowel haarzelf als de onbekende inbeelding. Meerdere koude rillingen gleden over haar rug en nog steeds had ze haar aandacht gevestigd op haar verbeelding, want de vreemde was nog niet klaar met het openbaar maken van haar uitspraken. Integendeel. Ze was pas net begonnen. Even after everything you've been trough, you still bring hate into this world and how? Ze had maar een paar woorden nodig om de boodschap duidelijk over te laten komen; het was niet de schuld van de natuur dat ze bloed liet vloeien in de kamer, maar de hare. Dag twee en het ging nu al gruwelijk mis met haar toekomstige buurvrouw. Dat was geen toeval meer. Het was degelijk haar verantwoordelijkheid of niet soms? That blood is on your hands, bad girl. You better make things right. Call 911. Yeah, you just gotta call 911. 911.

Pick up the bloody phone and call 911.

You fucking coward. De tranen liepen onderwijl al over haar wangen, maar dat hield niet in dat ze met de uitspraken van de vreemde kon dealen. Ze schrok wel degelijk van hoe ze het overbracht en het maakte haar enkel nog gefrustreerder. Desondanks veegde ze rug haar tranen weg en zette ze haar kaken op elkaar, proberend om het gehuil te voorkomen. Is that you? Are you really Adoria Robertson?
''No, I am not,'' weende ze. Then pick up the damn phone and call 911, before you let another person executed. Het gedaante ging in rook op en langzaamaan keerden de buiten afkomstige geluiden weer terug. Hoe men een dialoog voerde op de straten, hoe de wasmachine zijn water doorliet; ze hoorde het allemaal en óók haar geweten keerde terug. Na, aanvoelend als minutenlang, een scene in haar eigen gedachtegang te hebben gespeeld, kwam ze eindelijk weer in actie. Desalniettemin had haar gechoqueerde toestand invloed op haar handelingen. Ze raakte gefrustreerd van de kleinste dingen en vanwege haar waterige ogen, duurde het even vooraleer ze haar eigen mobiel in handen had. ''Go check upon her. She .. Don't give her any of your blood. I'm .. gonna call 911 and - I'll be fine and in the meanwhile I am going to take care of Meghan. Just go.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Fronsend bekeek hij de woonkamer in een vluchtige blik. Het was er stil, te stil, vergeleken met normaliter. Alhoewel elk meubelstuk nog wel op zijn behorende plaats leek te staan. Geen sporen van verschoven spullen kon hij vinden, geen teken van het vertrek van Camille onderwijl het kleine meisje nog altijd thuis was. Haar handtas een klein deel van het tafeloppervlak ingenomen, open en wel gelegen op het hout met de indruk dat ze nog druk bezig was de laatste dingen te pakken. Een kop thee zat er af te dampen; een warmte straalde van het hete water af, opgegaan in de lucht die al evenveel hitte bevatte als buiten. Hij bleef stilletjes staan, zich afgevraagd waar de vrouw zelf dan was, maar hiervoor kreeg hij amper de tijd toegereikt. Als hij zijn motoriek tot stilstand had gebracht, was het het kleine en opgewekte kleutertje voor hem die zijn belangstelling volledig innam. Al vrolijk werden haar armpjes om zijn rechterkuit geslagen.
"Hello little monkey," grinnikte hij haar zachtjes toe. Voor kort greep zijn hand naar haar hoofdje, een keer door haar zachte haar gewreven als teken van vriendelijkheid. Het had hem kunnen verbazen hoe ze altijd blij was als hij langskwam. Hijzelf kende hen pas een paar maanden écht, noch was het genoeg voor Meghan om het te zien als 'oom'. Ergens was hij wel trots.
Een glimlach speelde zich bij hem af. De paar glunderingen in zijn ogen volgden het meisje rond, haar geren uit de kamer nagekeken met pure plezier. "That's very sweet of you, princess. I think Camille'd be happy with you around," vertelde hij Adoria. Een paar passen zette hij in de richting van de gang. Hoewel hij geen gevoel van verlating had rondom Camille's aanwezigheid, kon hij wel een vreemde sfeer aannemen in de ruimte zelf. Er ontbrak iets aan het gehele verhaal van de zwijgzaamheid die er heerste. Iets dat Jack amper wist te plaatsen, tot het moment waarop de kleine verontwaardigd terug kwam huppelen met een bekend iets in haar handen.
Verstijfd bekeek hij het fluwelige knuffeldier, omklemd door Meghan's vingers. Een blik als de dood op de vloeistof die zo doods aan de beer bleef hangen, rood waargenomen waarvan hij niet wist wat hij ervan moest denken. Zijn voortgekomen woorden vormden sindsdien als geruis en gemompel. Te zacht om te verstaan, te gefrustreerd uitgesproken om er een werkelijke boodschap uit te halen en teveel gericht op zijn oude taal om begrijpelijk te zijn voor de rest. Het Russische gevloek was als honderden verscheidene betekenissen over zijn lippen gerold. Boosheid, wanhoop en boven alles een grote radeloosheid waarmee hij het kleine figuur voor hen onbewust detecteerde op alle andere bewijzen. Het was pas sinds hij Adoria in zijn zicht opnam en hij opzij keek, dat hem op was gevallen hoe ze compleet van de wereld voor haar uit zat te staren. De tranen in haar ogen weerkaatst met een waterige gloed. Zijn mond had Jack geopend gehad. Hij wilde haar iets toezeggen, haar aansporen rustig te doen om niet gelijk doemscenario's te laten ontstaan in haar hoofd, maar hier kwam niets van terecht. De bezorgdheid die weergegeven stond op zijn gelaatsexpressie sprak genoeg over zowel Adoria's als Camille's mogelijke situatie. Enkel een knik als bevestiging liet hij merken: vervolgens was het zijn eigen lichaam dat onvindbaar was in de leefkamer van zijn buurvrouw. Een windvlaag vormde elk overblijfsel van zijn eerdere plaats, warm en onvermijdelijk tegen hem aangeklampt.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
911: ''This is 911. What's the address of your emergency?''
Adoria: ''1648 Suffix, Garces Ave in Las Vegas.''
911: ''And your name?''
Adoria: ''Amaryllis Dragomir.''
911: ''What's the emergency?''
Adoria: ''I - I don't .. I just don't know. I mean, she was holding her teddy bear and you could see the blood dripping from the pelt and whether she is dead of whether she's still alive -''
911: ''Take a deep breath, miss. Remain calm if you want me to understand the situation you're in.''
Adoria: ''Her mother has been hurt. She doesn't react on signs and I cannot hear anything from her either.''
911: ''Have you seen her?''
Adoria: ''No. My boyfriend is heading to her room.''
911: ''OK, ma'am. I alerted the local EMS and they're sending an ambulance right now. Stay there and don't panic. Everything is going to be alright. You can count on us.''
Adoria: ''Thank you.''

''Where Jack did go?'' Nog ietwat in shock van haar eigen waanbeelden, legde ze de telefoon neer op het houten tafelblad. Hoe het zou aflopen, was onduidelijk, maar ze besefte zich onderhand wel dat ze niet alleen rekening moest houden met haar eigen emoties, maar ook met die van Meghan. Ze had geen idee wat voor tafereel zich afspeelde in het huis, waar zij desnoods al die tijd bij was.
''Come over her, princess.'' Traagzaam nam ze plaatst op de houten stoel. Het lichaam van Meghan werd mijn kleine, snelle pasjes voortgezet naar haar eigen lichaam. De glinsteringen in haar ogen van nieuwsgierigheid waren nog van veraf te zien, evenals haar wonderbaarlijke glimlach. Ze zag er werkelijk waar prachtig uit, wellicht zelfs mooier dan Valeria Robertson. Toen de afstand tussen haar benen en haar gedaante minimaal was, tilde ze haar op en zette ze haar voorzichtig neer op haar schoot. Dat was het moment waarop haar ogen direct in de hare konden kijken. ''Can you keep promises?'' vroeg ze glimlachend. ''Yes.'' Haar glimlach verzwakte, werd weer breder en bleef zo enkele seconden staan. Het maakte haar humeur automatisch al wat beter waardoor haar zorgen over Camille vervaagden. ''Then promise me you won't be just like my sister. Be the princess you've always wanted to be, but never forget you're as beautiful as the little mermaid. Don't let yourself get detracted by other people, okay?'' Ze knikte goedkeurend. ''Okay, stranger girl.'' Adoria lachte kort door de bijnaam die haar gegeven werd. 'Call me Ad.''

''Jack, can you tell me what has happened?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It's back," prevelde hij, radeloos op het lichaam neergekeken. Medelijden op zijn gelaatsexpressie werd fel getoond. Hij had geen idee hoe dit alles veroorzaakt had kunnen worden, wat had gemaakt dat ze zo gewelddadig in een andere wereld terecht was gekomen ofwel hoe ze precies naast het bed terecht was gekomen, maar niets kon meer zijn aandacht afhalen van de bewusteloze vrouw. Zijn stilgevallen gedaante beval hij weer actie te ondernemen door zichzelf te dwingen naar haar toe te lopen. "Camille? Everything's gonna be alright, ok? They're coming for you." Zacht bracht Jack het ter sprake, terwijl hij dan bij haar neerhurkte en haar voorzichtig bij haar wang pakte. Talmend kwamen zijn vingers in aanraking met haar ijskoude wang, haar gezicht beetje bij beetje zijn kant op gedraaid om te kunnen kijken hoe het met haar zat. Pas toen kon hem de grote plas bloed onder haar opvallen; het rood had een groot gedeelte van het oppervlak onder haar gedaante in bezit genomen. Hij betrok, liet zijn ogen aan de grond linken om enkele keren ongelovig te knipperen. Hij had geen idee waar hij over moest spreken ofwel wat hij Adoria überhaupt moest vertellen. Haar stemgeluid vormde alles dat hem dan toch aanzette zijn mond te openen, hoewel het met aardig wat moeite ging.
"She hit her- ah damn, I can smell the blood from miles." Het was aan hem te merken dat hij nog steeds moest wennen aan de bloeddorst. Hij wist niet goed hoe hij er nog mee om moest gaan, onbegrijpelijk naar wat hij dan wél moest doen als hij ermee in aanraking zou komen. Simpelweg had hij de dreigende situaties vermeden. Hij wilde niet de vloeistof onder ogen komen, te beangstigd dat hij iemand iets aan zou doen, maar nu was het er te laat voor. Alles dat hij nog kon doen, was zijn gelaat van haar wegdraaien en het donkere zicht weer weg laten trekken. Afwachten tot de aderen onder zijn ogen verdwenen om plaats te maken voor het normale, menselijke dat boven water kon komen. Gefrustreerd liet hij een diepe zucht zijn lippen verlaten. "Her head. It looks like she hit her head, the corner of the closet is all bloody as well." De honger naar de vloeistof liet hij met alle kracht achterwege, zichzelf gericht op al het andere dan het bloed dat het monster in hem opwekte. Hij ademde diep in, sloot zijn ogen momentenlang en gaf hemzelf de opdracht door te gaan alsof er nooit iets was gebeurd. Zo kalm als mogelijk was, wendde hij zich weer tot de levenloze Camille. "She must've collapsed and lost consciousness after the fall.."
Zwijgzaam pakte hij haar lijf vast. Zijn armen achter haar rug en knieholtes om zo de ondersteuning te bieden, haar traag opgepakt om het zo in zijn grip te laten rusten. Haar bloederige hoofd kwam in aanraking met zijn borstkas. Al plakkend tegen zijn zwarte t-shirt, al gaf hij het geen andere poging om het eerst schoon te maken. Zijn tempo zette hij voort naar de uitgang van de kamer. "If the paramedics get here, tell 'em she's sick. A brain tumor, stage three, behind the hypofyse," vertelde hij, schoorvoetend de slaapkamer achter zich gelaten voor de gang.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''What's happening, uncle Shack?'' Toen hij zich toonde met het levenloze lichaam van haar eigen moeder in zijn armen, kwam ze al gauw weer in actie door te vragen naar haar aandacht. ''Go to your room, sweetheart. I'll explain everything later, you have my word.'' Adoria ontblootte haar tanden tijdens het glimlachen. Met plezier en vreugde liet ze haar rechterhand door haar haren gaan, gekeken naar haar gelaatsexpressie. ''Do you promises?'' Dat ze grammaticale fouten maakte, woorden verkeerd uitsprak en zelfs soms woorden wegliet, zorgde geen baren. Altijd kon ze er wel uit opmaken wat ze nu eigenlijk wilde zeggen, evenals vragen. ''Yeah, I do.'' Voorzichtig pakte ze haar oksels beet waarna ze haar weer terugzette op de begaande grond. ''Go now.'' Haar gedaante verdween al snel achter één van de deuren in het huis waardoor haar vreugde als sneeuw voor de zon verdween en haar emotie dus weer omsloeg in een geheel andere, negatieve sentiment. Haar stemmingswisselingen konden af en toe optreden, met periodes van een normale stemming zowel tussendoor als achter elkaar. De snelle en wisselende op elkaar volgende vormen van stemmingen heet "rapid cycling" en in haar geval had ze daar op dit moment ontzettend veel last van. Hoewel stemmingswisselingen gezonde pogingen waren om nare ervaringen van verlies of frustratie te verwerken, beïnvloedden ze haar functioneren negatief en gedroeg ze zich totaal anders dan wanneer haar emoties in bedwang werden gehouden, ofwel getemperd, maar was het Meghan of de neerslachtige wending die haar emoties compleet overhoop wist te halen?
Een betreurende glimlach verscheen op haar gelaat. Al die tijd had ze geen poging gedaan tot het bezichtigen van Camille's levenloze lichaam, simpelweg omdat ze niet durfde. Daarbij gaf ze geen barst om haar verslechterde staat. Het waren wederom haar gedachten die eraan toededen, want ze vreesde het wederoptreden van haar verleden. Ze had altijd al een zwakte voor kinderen. Zich voorstellen als een charmante eenzelvige, het aanraken van hun tere lichaam en het ombrengen van hun ziel was destijds een doodnormale zaak. Wellicht was de voorstelling al begonnen en moest het brute einde nog naderen?
Hoezeer ze zich ook had verdiept in mogelijkheden die voor de hand lagen en ze zich dus al die stil had gehouden, deed ze een poging om haar aandacht deels weer te vestigen op Jack, evenals het on-bewusteloze lichaam van Camille. Ze kon het niet maken om zich volledig te storten in haar eigen wereld, terwijl ze dondersgoed wist dat er ergere dingen aan de hand waren. ''I'll them. Just .. don't leave me alone.'' Het geluid van de ziekenwagen kwam elke seconde dichterbij totdat het op een gegeven moment in zijn geheel stopte; ze waren hier. ''When all of this is over, I swear to God we are going to have it about my past because I've never told you the whole truth,'' murmelde ze vooraleer ze haar weg vond bij de huisdeur. De deur werd geopend, mensen in uniformen stormden de kamer binnen en linea recta schonken ze hun aandacht aan Camille.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De zachtaardige stem van het kleine meisje klonk weer. Gaande door de woonkamer, een nieuwsgierigheid die onweerstaanbaar was om weg te kunnen denken, getoond toen hij het er betrad. De vraag zelf hoorde hij stil aan; hij had geen idee hoe te antwoorden, noch hoe te doen tegenover de kleine die totaal geen benul had van de situatie. Ze kon enkel het beeld waarnemen waarop Jack haar moeder naar binnen droeg. Meghan kon geen informatie binnenkrijgen over de ernst, de noodzaak die er aanwezig was om Camille naar het ziekenhuis te krijgen, laat staan haar angstwekkende verwondingen.
Een ongemakkelijke glimlach zette hij op. Hij was dankbaar dat Adoria de doodstille ruimte liet vergaan voor haar uitspraken tegen het meisje. Het had een kalmerend effect, deed de kleine een plezier door de lieftallige toon in haar stem en zonder enig protest huppelde de kleuter door naar haar eigen kamer. Pas toen kon de hulpeloze sfeer waargenomen worden. Beide verwisselden geen klanken meer tot een gesprek, een sereniteit behouden die alsmaar bleef totdat hij Camille voorzichtig op de houten planken legde. Het gaf haar meer ruimte zodra de ambulance zou arriveren en zij zouden niet langer in de weg kunnen lopen. Tegen de tijd dat de werkers arriveerden, konden ze gelijk aan de slag. Het hield de hoop ietwat hoog op een goede uitkomst.
"I won't leave you here," mompelde hij Adoria toe, zijn blik naar de bewusteloze vrouw op de vloer gegaan. Als verloren hield hij het in de gaten. Geen seconde haalde hij zijn duistere ogen van de traumamedewerkers af, het uitvoerig in de gaten gehouden alsof zij de boosdoeners van de lugubere gebeurtenis waren. Mogelijk was het zijn instinct. Denkende dat alles dat ze vanaf nu uitvoerden, wellicht de druppel kon zijn geweest die haar van hen af zou nemen. Anderszins kon hij het niet opbrengen om haar zomaar achter te laten zonder enig toezicht. Al verstrooid bekeek hij hoe ze haar in alle haast weg vervoerden op een brancard, voordat hij de moed had om Adoria op te zoeken in de huiskamer. Sprakeloos, voelde hij zich, het overgekomen dat elk woord geen waarde had om te spreken in deze toestand. Noch zette hij zich er bruut overheen. Hij mocht haar niet benadelen vanwege zijn eigen verwarring, want ook het meisje die zijn hart gestolen had kon niets aan Camille's ziekte veranderen. "Your past? What do you mean?" De plotselinge klap van haar eigen uitspraken kwamen laat aan. Te laat, om het te beseffen wat ze hem daadwerkelijk probeerde te vertellen. Confusie speelde zich bij hem af. Kenmerkend aan zijn houding, daartegenover hij zijn twijfels overbrugde door zijn vastberadenheid het over te laten nemen. Terneergeslagen nam hij plaats op de bank; zijn ellebogen op zijn bovenbenen gerust, zijn handen over zijn gezicht gewreven met niet meer dan een minieme zucht hoorbaar gemaakt.

"I thought you already told me the truth?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld