Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het had me niets verbaasd als ze zonder mij weg hadden willen gaan, als ze hun geheugen weer terug hadden gehad. Ik was immers de persoon die deels verantwoordelijk was voor dit alles. Misschien niet zozeer het doolhof, maar door mij hadden ze helemaal niets meer geweten, waren ze alles kwijt geweest. Daarnaast had het ook best zo kunnen zijn dat ze me wel eens rond hadden zien lopen. Ik herinnerde me hen allemaal ook? Al had ik nooit echt met ze gepraat. Blaise was de enige met wie ik contact had gehad, maar ik had ze wel gezien. Ze waren echter allemaal hier. Tenminste, bijna allemaal. Ik zag Cleo en Frypan op de gang staan. Van Cleo had ik geen begroeting verwacht, maar Frypan wel? Minho ook! Al betekende dit misschien wel dat zij hun geheugen allemaal terug hadden en dat ze nu echt een hekel aan me hadden. Ergens was ik al lang blij dat Blaise hier was en dat hij me hier niet achter had gelaten, want op sommige momenten had dat wel zo gevoeld. Ik had echt het idee gehad dat ik hier alleen was geweest en dat ik de rest nooit meer zou zien. Ik knikte toen hij zei dat we hier weg moesten. Dat moesten we inderdaad. WICKED was een verschrikkelijke plek en geen van ons zou hier nog langer moeten blijven. Ik wilde hier ook helemaal niet blijven! Misschien dachten ze dat ik nu wel bij WICKED hoorde en dat ik achter hun ideeën stond, maar dat was absoluut niet het geval! Ik vond het verschrikkelijk om hier te zijn en al helemaal om te weten wat ik allemaal had gedaan. Al was het nog erger wat ze nu met me deden. Al die onderzoeken waren echt verschrikkelijk geweest en ik keek er elke dag tegen op. ‘Ik ga mee. Ik wil hier geen minuut langer blijven,’ zei ik zachtjes. Was echt vreselijk hier! Ik snapte ook echt niet van mezelf dat ik vroeger mee had gewerkt. Al had ik nauwelijks een keuze gehad. Als ik ze niet had geholpen, was het waarschijnlijk nog veel slechter met me afgelopen dan nu. ‘Moeten snel weg. Hebben een Berg nodig om hier weg te komen,’ zei Minho. Hij had me nog niet eens begroet! Ik wist dat ik dat ook niet van hem kon verlangen, maar het voelde niet fijn! Ik knikte en liet Blaise los, waarna ik terug liep naar het bed. Ik haalde de bril uit het nachtkastje en stopte die in de zak van mijn broek. Ik wist niet hoe het met Blaise zijn ogen zat, maar het kon altijd van pas komen. We zouden er zelfs vuur mee kunnen maken, want de zonnestralen zouden daar sterk genoeg voor zijn. ‘Welke kant op?’ vroeg ik aan de rest. Ik wist echt niet meer van welke kant ik ooit was gekomen. Ik had soms het idee gehad dat ze me naar een andere kamer hadden gebracht, maar volgens mij was het altijd dezelfde kamer geweest. ‘Deze kant, maar kunnen niet weg zonder dat we wapens hebben,’ zei Minho. Iets wat wel logisch klonk, aangezien we hier niet vechtend uit zouden kunnen komen. Ik in ieder geval niet. Minho begon al te lopen en ik deed mijn best om hem bij te houden, maar hij had duidelijk het temp er in gezet en de rest ook. ‘En hoe krijgen we iemand zover om de Berg te besturen?’ vroeg ik, aangezien dat toch best wel belangrijk was! Ze zouden nooit met ons mee gaan. Volgens mij zou iemand van WICKED nog eerder dood gaan dan dat ze met ons mee zouden gaan! Ze stonden echt achter hun eigen idealen en als ze ons zouden laten ontsnappen, dan zouden ze die idealen niet uit kunnen voeren. ‘Misschien dat jij en Blaise met ze kunnen praten, jullie zijn toch zulke goede vriendjes met ze,’ zei Frypan. Iets wat echt niet zo was en daardoor deden zijn woorden ook echt pijn! ‘Slim it, dat doe je maar als we in de Berg zitten,’ zei Minho, al zou dat Frypan volgens mij niet tegenhouden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik was blij dat het zo makkelijk was gegaan. De rest had er niet in geloofd, maar mijn dromen die hielpen soms echt wel. Ik had heel erg veel over WICKED gedroomd, iets wat normaal gesproken echt heel erg vervelend was. Vannacht was het heel erg goed uitgekomen, nu hadden we haar in één keer gevonden. Heel erg veel andere kansen hadden we ook niet gehad, het was niet mogelijk geweest om alle gangen af te struinen en in alle kamers te kijken. Ik had hier echt niet weg gewild zonder Nefeli? Dan was ik hier wel in mijn eentje gebleven, dan had de rest weg mogen gaan. We waren wel met een kleine groep, waar amper iets van over was als ze zonder mij en Nefeli waren gegaan. Ik wist niet of het het beste idee was om met ze mee te gaan Frypan vertrouwde ons niet en bij Minho was het ook niet heel erg veel beter. Die had gisteren behoorlijk wat dingen over Nefeli geroepen en volgens mij geloofde hij Frypan ook wel als het ging over het hele gedoe over mijn ouders. Ik snapte het echt niet en ik wilde ook helemaal niet dat het waar was? Al wist Frypan meer over dit soort dingen. Hij leek het ook echt niet te hebben op Nefeli? Ze had me wel verteld dat ze hier meer te maken had, waar ze me vast nog meer over had willen vertellen, maar daar had ze de kans niet voor gekregen. Ergens had ik wel gebaald dat ik nee had gezegd tegen het aanbod om mijn geheugen terug te krijgen. Niet omdat ik zo graag wilde weten wat er voor het doolhof was gebeurd, maar meer om het feit dat ik nu weg was gehouden van Nefeli. Iets wat dan vast niet was gebeurd? Of misschien hadden ze het gewoon echt niets gevonden dat ze ons zoenend hadden gevonden. Iets wat in mijn ogen nog niet zo erg was geweest. Het was redelijk onschuldig! Daarbij had het gewoon echt goed gevoeld? Ik zou het zo weer doen. Al hadden we daar nu niet echt tijd voor. Nefeli pakte nog een paar van haar spulletjes. Ik had geen idee wat precies, omdat ik het gewoonweg niet goed kon zien? Hoe verder ik keek hoe waziger het werd en het begon ook echt wel pijn te doen aan mijn hoofd? Ik wist niet of het kwam omdat ik zo slecht zag of dat het kwam door het feit dat ik me behoorlijk druk had gemaakt. Het was ergens niet slim om zomaar weg te gaan. We hadden geen eten, geen kleding, helemaal niets. Het was al een wonder dat we hier weg zouden komen met de Berg. Ik pakte de hand van Nefeli vast en trok haar in de richting waar Minho naar toe had gewezen. "We moeten een wapenkamer vinden. Of we moeten het geluk hebben dat er iemand alleen is, zodat we hem kunnen overmeesteren." We hadden inderdaad wapens nodig! "Ben voor het eerste." Zei Minho. "Maar als het niet anders kan, kan het niet anders. Moeten nu bij elkaar blijven." Ik keek naar Nefeli. "Weet je nog iets van hoe het gebouw in elkaar zit?" Misschien wist ze dat of had ze wat gezien! Dan konden we dat gebruiken. Nu renden we gewoon een kant op en niemand wist of het wel de goede was. Minho had gevonden dat het de goede was, maar ik had ook geen idee hoe hij dat precies wist? Ik had dit ook ineens geweten, dus misschien had hij ook wel een onbewust gevoel of had hij net iets gezien? We moesten in ieder geval terug op de gang. Ik hoorde wat gestommel in een andere gang, wat Minho ook hoorde en ons daarin tegenhield. "Ik denk dat het optie twee wordt." Mompelde hij. Wat beter was, dan hadden we tenminste één wapen en konden we daarmee verder. Voordat ik echt wist wat ik aan het doen was, rende ik met Minho op diegene af, die met zijn rug naar onze gang had gestaan en probeerden we hem op de grond te werken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Waarschijnlijk was het hun plan geweest om vandaag te ontsnappen. Dat betekende in ieder geval dat Blaise had verteld dat dit geen goede plek was en dat hadden ze wel geloofd! Dus misschien viel het allemaal nog wel mee met hoe het tussen ons zat. Het was alleen duidelijk dat Frypan wel iets wist en dat hij me heel wat kwalijk nam. Iets wat ik wel begreep, maar dit was niet het moment om daar over te beginnen! We waren nu bezig om hier weg te komen en dan was het niet de bedoeling dat we tegen elkaar zouden schreeuwen! Het was nog een beetje moeilijk om te bevatten, aangezien het allemaal zo snel ging, maar ik deed mijn best om zo snel mogelijk met de rest mee te lopen. Ik dacht na over de vraag van Blaise. Ik wist niet of ik wist hoe het gebouw in elkaar zat. Als ik dat had geweten, had ik zelf misschien wel geprobeerd om te ontsnappen. Al hadden ze elke dag de kamer op slot gedaan. Misschien hadden ze alles ook wel omgegooid. Ik had geen idee waar we naartoe liepen. Ik had voornamelijk veel tijd in het lab en de operatiekamers doorgebracht. Vroeger tenminste. Nu hadden ze me steeds meegenomen naar een kamer waar ze me hadden kunnen observeren, maar ik kon me niet herinneren waar een wapenkamer was. ‘Ik weet niet waar de wapenkamer is, of de uitgang,’ mompelde ik. Al wist ik wel welke kanten we moesten vermijden? Ik kon me nog wel herinneren waar de kamers waren waar ik was geweest en daar waren over het algemeen best veel mensen, dus daar zouden we sowieso niet naar toe moeten! Dan zouden ze meteen alarm slaan en dan zouden we hier waarschijnlijk nooit meer uit komen. Ik bleef op een afstandje toekijken hoe Blaise en Minho iemand probeerden op te grond te werken. Iets wat nog best goed leek te gaan. Minho kreeg zelfs het wapen te pakken! Iets wat gunstig voor ons was, want zo hadden we iets om onszelf mee te verdedigen! ‘Denk er maar niet aan om alarm te slaan,’ zei Minho en hij zette het wapen op de rug van de man. Ik deinsde geschrokken achteruit toen hij het wapen afvuurde. Ik had een soort knal en een hoop bloed verwacht, maar het leek eerder alsof er elektrische stoten uit het wapen kwamen! De man leek niet meer op te kunnen staan, wat alleen nog maar beter voor ons was. ‘Kom op, we gaan,’ zei Newt en hij gebaarde dat we allemaal weer moesten lopen. Dit had natuurlijk wel geluid gemaakt en wie weet zouden ze daar ook wel op af komen! We renden door de gangen, opzoek naar een uitgang. Er moest ergens een landingsplaats voor de Bergs zijn, maar volgens mij hadden we allemaal geen idee van waar we precies waren! Toch had ik het idee dat we wel steeds iets dichterbij kwamen, al was dat misschien ook wel de illusie van de witte gangen van WICKED. ‘Blijven staan!’ riep iemand en vervolgens kwam er een man uit de gang links van ons. Ik stopte onmiddellijk met lopen, wat de anderen ook deden. Vol verbazing staarde ik naar de oudere man die tevoorschijn was gekomen. Het was Jorge! Aan zijn kleding en wapen te zien, werkte hij voor WICKED! Had hij dat dan altijd gedaan? Ik snapte er nu echt helemaal niks meer van! Want hij had toch wel de leider geleken van de groep met Cranks. Al was dat misschien ook wel precies wat WICKED had gewild wat we dachten. Ik stond achter Blaise en legde mijn hand op zijn schouder. Ik wist niet wat Jorge nu van plan was, maar als hij dat wapen zou gebruiken, dan zou hij ons waarschijnlijk allemaal op de grond kunnen krijgen. Al leek dit hetzelfde wapen als Minho nu had. Het zou hem echter genoeg tijd geven om anderen te waarschuwen. ‘Jullie weten niet eens waar jullie naartoe rennen. Amateurs,’ zei Jorge en er verscheen een grijns op zijn gezicht. ‘Hebben jullie wel een plan?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Nu hadden we toch niets meer te verliezen. We wilden hier allemaal weg. Zelfs Frypan, hij misschien juist omdat hij had gezien hoe het vroeger was geweest. Volgens Nefeli was het niet heel erg veel goed, wat Frypan vast ook door had gekregen. Dit was ook een vreselijke plaats. Gisteren hadden ze doodleuk gezegd dat we niet allemaal ziek waren geweest, iets wat we wel hadden gedacht. Maar we zouden een medicijn krijgen! Eentje die er nu ineens niet meer was. Die probeerden ze nog te krijgen en volgens mij wilden ze ons daar echt niet voor te gebruiken. Ik mocht Newt, volgens mij deed iedereen dat wel, maar ik was niet bereid om mijn hoofd open te laten snijden om hem daar mee te helpen. Iets wat hij zelf ook niet leek te willen, hij wilde hier niet blijven. Iets waardoor Cleo volgens mij ook mee ging. Waar de ene ging was, was de andere eigenlijk ook wel. Ik begreep het echt wel, ik had hier ook niet weg gewild zonder Nefeli. We hadden haar nodig, zij wist meer over WICKED. Veel meer dan Frypan volgens mij wist, die was de hele tijd domme opmerkingen aan het maken. Gelukkig was het nu wel even stil, hij had er zelfs niet veel over te zeggen toen Minho en ik op iemand af waren gedoken. We hadden dat wapen wel echt nodig gehad, al snapte ik er niet heel erg veel van. Het leek net alsof het iemand verlamde, in plaats van iemand echt neer schoot. Iets wat misschien wel beter voelde dan iemand echt vermoorden. Ik had het wapen misschien niet in mijn handen, maar ik had ook geen idee of ik iemand neer had kunnen schieten als er kogels in hadden gezeten. Heel ver leken we niet te kunnen komen, maar gelukkig was het dit keer Jorge. Het leek alsof hij nu ineens voor WICKED werkte. Iets wat ik echt totaal niet snapte?! Of ze hadden hem bekeerd, als je het zo wilde noemen. Ik was echter een tijdje bij hem geweest en had zijn gedachten over WICKED wel kunnen zien. Hij had ze duidelijk helemaal niets gevonden. Hij was tegen de manier waarop ze werkten, maar toch had hij mee gewild voor het medicijn. Ik had gedacht dat hij, Brenda en Seth ergens waren gedumpt, maar ze waren dus echt hier. Jorge in ieder geval! Al liet ik me niet zomaar belachelijk maken. "Hier weg zien te komen." Hij hoefde echt niet te weten dat we een Berg zochten. Ik keek naar Minho en wilde iets bewegen om hem in het oor te fluisteren dat hij Jorge gewoon neer moest schieten! "Niet bewegen!" Hoorde ik hem nog een keer roepen. Wat wilde hij? Hij was in zijn eentje, wij waren met z’n zessen! Dan hadden we toch wel een voordeel. "Geen plan toch. Amigos, ik had toch wel iets meer van jullie verwacht." Ik rolde met mijn ogen, hij moest zich nergens mee bemoeien! Hij had gedaan alsof hij heel er ziek was geweest, terwijl hij gewoon voor WICKED werkte. Daar viel niet mee te spotten! Zeker niet nu Newt ziek was. "Kom op Minho, laat dat wapen maar zakken." Ik rolde met mijn ogen, hij irriteerde me echt. "Schiet." Mompelde ik. Iets wat Minho ook echt leek te willen doen, totdat Jorge weer begon te praten. "Ik weet dat jullie weg willen. Een Berg he?" Ik trok mijn wenkbrauwen. Hoe wist hij dat nou weer? "Jullie moeten iets zachter praten als jullie dingen bespreken, wie weet luistert er iemand mee. Maar vandaag is jullie geluksdag. Ik ga met jullie mee." Wat?! Waar kwam dit ineens vandaan? Ik wist niet eens of ik wel wilde dat hij mee zou gaan? Ergens niet? Ik vertrouwde hem niet echt. Hij had ziek moeten zijn, een hekel moeten hebben aan WICKED en nu werkte hij hier ineens? Dat kon toch niet? In mijn ogen in ieder geval niet! Ik keek even om me heen, om de reactie van de rest te kunnen peilen. Ik had het liever niet? Maar misschien kon hij wel omgaan met een Berg?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Dat Jorge opeens bij WICKED had gewerkt, was wel het laatste wat ik had verwacht. Of hij had zijn rol heel erg goed gespeeld in de Scorch, of WICKED had hem een baan aangeboden nadat ze hadden gezien hoe hij ons precies naar de plek had gebracht waar we hadden moeten zijn. Ik snapte het niet en ik had ook geen idee waar Brenda en Seth dan waren. Misschien liepen ze hier ook wel ergens rond, misschien ook niet. Ze waren ook niet de meest belangrijke personen om me zorgen om te maken! Als iemand van onze eigen groep hier nu niet had gestaan, dan had ik me daar wel zorgen om gemaakt! Ook omdat ik wist dat er een kans bestond dat we niet allemaal immuun waren. Ik wist van mezelf dat ik geen kans had om de Flare te krijgen, net zoals Blaise, maar ik wist niet hoe het met de anderen zat. Misschien waren Brenda en Seth beide wel ziek geweest en had WICKED er een eind aan gemaakt, of hadden ze hen willen gebruiken voor het medicijn. In dat geval zouden ze er waarschijnlijk niet veel beter aan toe zijn. Ik fronste toen Jorge zei dat hij met ons mee zou gaan. Hij wilde met ons mee! Was dat iets goeds? Waarschijnlijk wel. Hij vond het duidelijk heel grappig hoe we hier hadden gestaan en ik moest hem ook wel een beetje gelijk geven. We hadden echt rondgelopen als kippen zonder koppen, opzoek naar een uitgang waarvan we niet eens zeker wisten of hij wel bestond. Ik zag Blaise omkijken naar de rest en ik deed hetzelfde. We konden er wat van zeggen als we hem niet mee wilden hebben? Ik wist ook niet of we hem wel konden vertrouwen! Misschien waren Brenda en Seth wel weg door hem! Misschien was alles wel een toneelstukje geweest. ‘Jullie kijken elkaar aan alsof jullie een keuze hebben,’ zei hij lachend. Het ergste was nog dat hij de anderen gewoon had gehoord! Dan hadden we nog geluk gehad dat hij degene was die het had gehoord en niet andere werknemers van WICKED, want anders hadden ze er waarschijnlijk al iets aan gedaan. ‘Hermanos, jullie hebben iemand nodig om de Berg te besturen. Hoe waren jullie eigenlijk van plan om die te vinden?’ Minho had uiteindelijk zijn wapen laten zakken. Volgens mij had hij zich beseft dat Jorge aan onze kant stond. Of aan onze kant wilde staan. Het kon ook zo zijn dat dit een valstrik was en dat hij ons zo terug zou leiden naar Janson en de anderen. Ik gokte echter dat niemand nu heel erg veel behoefte had aan mijn mening. ‘Hoe komen we bij de Berg?’ vroeg Minho zuchtend. ‘Jullie volgen mij en doen precies wat ik zeg. We hebben maar twee wapens, dus daar moeten we rekening mee houden,’ vertelde Jorge. Daar had hij wel een punt. De enige die een wapen hadden, waren hij en Minho. Zij konden henzelf verdedigen, maar wij hadden helemaal niks! We zouden niks kunnen beginnen als iemand een geweer op ons zou richten, tenzij we genoeg tijd zouden hebben om hem te overtuigen het niet te doen. ‘Minho en ik gaan voorop en proberen zoveel mogelijk bewakers neer te schieten. Dan rennen jullie naar de Berg en zorgen dat hij startklaar is, zodat we snel kunnen vertrekken,’ ging hij verder en hij keek de kant van mij en Blaise op. ‘Ik gok dat jullie wel weten hoe je dat moet doen, en anders zijn jullie slim genoeg om dat uit te zoeken.’ Ik knikte langzaam, al had ik geen idee hoe ik een Berg startklaar zou moeten maken. Misschien was het één grote computer en zou ik er vanzelf wel wijs uit worden, maar misschien ook niet. Ik had nooit in zo’n ding gezeten! Alleen de keren dat WICKED me op had gehaald, of hier naar toe had gebracht. Ik zou het echter maar moeten proberen, want anders zouden we hier nooit weg komen. ‘Nou dat, Amigos, is een plan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
We hadden wel echt iemand nodig die de Berg zou bestuderen. Het plan was niet heel erg goed doorgedacht. Gisteren hadden we maar dingen geroepen die ons goed hadden geklonken, we hadden hier weggewild en op de een of andere manier moesten we snel ver weg kunnen komen. Lopend was echt niet gegaan, we wisten dan wel niet waar we precies waren, maar aangezien de hele wereld zo warm zou moeten zijn als de woestijn, hadden we niet kunnen lopen. Ik wist niet of we WICKED daarin wel konden geloven, want volgens mij was alles wat ze ons ooit hadden verteld een leugen geweest! Ík wist nog steeds niet precies wat ik moest geloven de Flare. Al was het voor iedereen wel behoorlijk duidelijk dat Newt ziek was. Iets wat wel echt rot was? We hadden hem moeilijk achter kunnen laten in WICKED, het was ook niet echt iets wat hij zelf had gewild, hij was wel het meest duidelijk geweest dat hij hier weg had gewild. We wisten echter niet wat er ging gebeuren als hij echt ziek zou gaan worden? Misschien zichzelf wel zou gaan verliezen. Ik vond het geen goed idee om hem achter te laten en misschien dat Nefeli wel echt verstand had van de Flare? Ze had me verteld dat ze voor het doolhof al bezig was geweest met medische dingen. Al met al hadden we helemaal niets goed door gehad, maar gelukkig leek Jorge ons nu in ieder geval met een deel te willen helpen! Ik knikte en pakte de hand van Nefeli vast. Jorge begon te rennen, wat ook het teken was voor de rest van ons om dat te doen. Natuurlijk kwamen we niet rustig door de gangen. Er waren best nog wel bewakers, maar Jorge leek precies te weten wat hij moest doen met zijn wapen en zelfs Minho leek er redelijk mee om te kunnen gaan. Er was nog wel even een moment waarop ik had gedacht dat we er bij waren geweest, toen er ook iemand van een zij gang was gekomen, maar gelukkig was dat niet gebeurd, het was redelijk gegaan. Totdat er ineens een hele groep was geweest. Toen had Jorge geroepen dat we verder moesten rennen, twee gangen rechts, één naar links en dan moesten we er zijn. Ik had net op de knop gedrukt die er voor had gezorgd dat twee grote schuifdeuren open waren gegaan en daar stonden Bergs! We hadden het dus gewoon gered, nu moesten we er alleen nog voor zorgen dat we hem startklaar maakte. Gelukkig stond het ding nog open, dus we konden naar binnen. Al voelde ik me alles behalve rustig. Minho was daar nog ergens. Jorge maakte me niet zo heel erg veel uit, al zou dat wel moeten. Hij was immers diegene die er voor zou zorgen dat we hier weg kwamen zonder dat we meteen een ongeluk zouden krijgen. Al vroeg ik me wel af hoe hij het voor elkaar zou krijgen om een Berg te besturen. Hoe wist Jorge zoiets? Dan moest hij haast wel voor WICKED werken, maar was hij dan wel te vertrouwen? Aan de andere kant Nefeli en ik hadden blijkbaar hier ook gewerkt en we wilden nu ook niets meer met ze te maken hebben? Ik liep naar de panelen, waar heel erg veel lampjes brandden. Ergens kwamen ze me zo bekend voor. Maar ik kon het niet helemaal goed zien. Ik kneep mijn ogen wat bij elkaar en keek wat omhoog, waar nog meer knopjes waren, waar ook nog dingen op zouden moeten zitten. "Kunnen zien wat daar op staat?" vroeg ik aan Nefeli, terwijl ik naar het knopje wees, waar echt iets onder stond, maar ik had echt geen idee wat precies?! Dat was echt wel heel erg frustrerend. Ik snapte echt niet hoe mijn ogen ineens zo slecht waren geworden! Al had Nefeli me laatste gevraagd of het goed ging met mijn ogen, dus ze had er wel iets van geweten?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Volgens mij wist geen van ons zeker of we Jorge wel konden vertrouwen, maar we hadden geen keuze. Ik wist niet hoe ik een Berg zou moeten bestuderen en de anderen zouden dat al helemaal niet weten. Jorge leek ook nog eens de weg te weten in WICKED en daardoor hadden we echt geen andere keus. Hij had ons uiteindelijk door de gangen weten te loodsen en het was redelijk goed gegaan, tot op het einde! Toen was er opeens een hele groep geweest en hadden we moeten rennen voor ons leven! Misschien niet letterlijk, maar we hadden hier wel weg moeten komen en dat was alleen gegaan als we zo snel mogelijk hadden gerend! Ik had niet veel meegekregen van wat er was gebeurd met Minho en Jorge, want ik was samen met Blaise, Newt, Cleo en Frypan de Berg in gerend en Blaise en ik waren meteen door gerend naar de panelen. Ik wist niet wat de rest aan het doen was en ergens maakte het me ook niet heel erg veel uit. Zolang ze hier maar in de Berg zaten en voor een paar seconden hun mond zouden houden, zodat wij dit uit zouden kunnen vogelen. Mijn ogen gleden over de verschillende knoppen, opzoek naar iets wat de motoren zou starten. Het zou een opvallende knop moeten zijn, iets wat iedere piloot met gemak zou moeten kunnen vinden. Net als een knop die een computer aan zou zetten. Ik fronste toen ik Blaise hoorde vragen of ik iets kon lezen en keek naar de knop. ‘Dat is de automatische piloot.’ Iets wat handig zou zijn voor als Jorge zou moeten rusten, maar we hadden niets aan die klop als we niet wisten hoe we hem aan moesten zetten! Nu pas besefte ik me dat Blaise die vraag had gesteld omdat hij waarschijnlijk niet de tekst had kunnen lezen onder de knop. Ik viste in de zak van mijn vest en haalde de bril er uit, die ik naar hem uitstak. ‘Ik weet niet of het de goede sterkte is, maar ik heb hem mee gepakt voor het geval dat.’ Toen ik hem voor het laatst had gesproken, had hij gezegd dat er niets aan de hand was geweest met zijn ogen. Blijkbaar waren zijn ogen toch achteruit gegaan, want hij had de letters niet kunnen lezen. ‘Nefeli, hoe lang nog?!’ hoorde ik Newt roepen, wat betekende dat Minho en Jorge het vast niet lang meer vol zouden houden. ‘We proberen het!’ riep ik terug naar Newt, al had ik op dit moment geen idee wat we precies aan het doen waren. De panelen waren ingewikkeld en ik had zelf nooit achter dit soort panelen gestaan! Uiteindelijk vond ik de knop die er voor zorgde dat de motoren aan gingen. Tegelijkertijd hoorde ik het geschreeuw dichterbij komen, evenals het afvuren van de wapens. Ik zag een paar meters staan en controleerde die snel. Het leek allemaal in orde te zijn, maar ik had hier ook geen verstand van! ‘Ze komen dichterbij! Als Jorge en Minho naar binnen gaan, moet je de ingang dicht doen!’ riep Newt en ik knikte. Ik ging opzoek naar de knop die de Berg af zou sluiten en uiteindelijk vond ik er eentje. Tenminste, ik hoopte dat het de goede was, aangezien de tekst onder de knop “deuren” spelde. ‘Roep maar wanneer!’ riep ik naar Newt, aangezien ik niet kon zien wanneer Minho en Jorge aan boord zouden komen! Het leek minuten te duren voordat ik Newt zijn stem eindelijk weer had gehoord, maar toen ik hem had gehoord, had ik zonder twijfel de knop ingedrukt. Ik hoorde iets verschuiven en vervolgens voetstappen. Ik draaide me om en zag Jorge al naar ons toe rennen. Hij leek nog een paar dingen te controleren en drukte vervolgens nog een paar knoppen in, maar het duurde niet lang voordat hij zijn plaats bij het stuur in had genomen en ik de Berg op voelde stijgen. Het was gelukt! Iedereen was binnen en we hadden dit ding aan de praat weten te krijgen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
We hadden geen idee waar we precies naar toe zouden gaan. Dat hadden we niet geweten toen we dit hadden overlegd en dat wisten we nu nog steeds niet. Misschien dat Jorge wel wist waar we naar toe konden. Ik had geen idee waar hij precies verstand van had, maar hij leek in ieder geval te weten hoe hij een Berg moest besturen. Dat was in ieder geval wat hij had gezegd. Nefeli en ik moesten nu maar zorgen dat we wisten hoe dit ding werkte, maar dat ging echt heel erg moeilijk als ik niet kon zien wat het precies was. Nefeli had echter een bril meegenomen! Ik had dus echt een slecht zicht gehad vroeger! Ik vond het wel heel erg lief dat ze blijkbaar een bril voor me had gestolen en hem de hele tijd had bewaard. Misschien was dit ook wel mijn bril die ik vroeger had gehad? Daar wist ik zelf niet heel erg veel van, maar Nefeli leek het wel te weten. Ik klapte de pootjes uit en zette de bril op mijn neus, wat echt voor een heel ander beeld zorgde. Ik kon ineens behoorlijk duidelijk zien, wat toch wel voor duidelijkheid zorgde. Nefeli leek in ieder geval te weten wat ze moest doen. Al waren de knopjes ook nog wel redelijk duidelijk en ze kreeg het voor elkaar om het ding te starten en er ook nog eens voor te zorgen dat ze de deuren dicht kreeg. Jorge was er ook en hij kon het overnemen. De Berg hing al snel in de lucht en we gingen met een behoorlijk vaart weg. Ik hoorde behoorlijk wat lawaai van beneden komen. Wat volgens mij nog schoten waren en er was ook wel heel wat geschreeuw. Ik kon gewoon niet geloven dat we hier echt weg waren! Als Jorge niet te vertrouwen was, had hij ons echt niet weg gebracht. Wat haast wel moest betekenen dat we hem zouden moeten vertrouwen. Soms was dat een beetje moeilijk, helemaal in dit soort situaties. Er waren zoveel dingen gebeurd de afgelopen weken, dat echt helemaal niemand meer te vertrouwen was. De rest had ook zo over Nefeli gedacht, iets wat ik wel behoorlijk belachelijk vond. Nefeli was echt wel te vertrouwen! Ik was zo blij dat we hier samen weg waren. Ik pakte haar hand vast, zodat ik haar iets verder naar achter kon trekken. We moesten toch wel even praten. Nu kon het even. Ik wist niet waar we naar toe vlogen, maar we waren er vast niet binnen een paar minuten. Als het aan mij zou liggen konden we zo een paar dagen vliegen, als we maar zover mogelijk weg waren van WICKED. "Kom." Zei ik zachtjes. Ik wilde weten wat er was gebeurd en ergens had ik heel wat vragen. Ik wilde in ieder geval weten of hetgeen wat Frypan had gezegd waar was? Ik vertrouwde Nefeli in wat ze te zeggen had, wat er was gebeurd. Ze zou nooit tegen me liegen? Ik ging ergens zitten en trok Nefeli voorzichtig naast me neer. Ik sloeg mijn armen om haar heen en gaf haar voorzichtig een kus op haar wang. Volgens mij was ze moe, ze zag er in ieder geval wel echt heel erg uitgeput uit. Ik wilde ook niet meteen over de serieuze dingen praten. "Ik ben echt blij dat we je hebben gevonden." Fluisterde ik. Ik was ergens wel bang geweest dat we daar doelloos door de gangen waren gelopen en we hadden uiteindelijk niet hadden kunnen vinden. Ik wist niet of ik dan wel mee zou zijn gegaan? Misschien, maar waarschijnlijk niet. "Hoe gaat het met je?" Dat wilde ik wel echt weten. Ik wilde ergens wel weten wat ze met haar hadden gedaan, waarom ze haar in een aparte kamer hadden gezet. Iets wat ze ook wel met mij hadden gedaan en daar had ik ook niet heel erg veel over kunnen ontdekken?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Volgens mij wist niemand nog precies wat Jorge hier deed en waarom hij ons had willen helpen. Als hij wist hoe hij een Berg moest besturen, dan kon het haast niet anders dat hij bij WICKED hoorde. Hij had echter net behoorlijk hard zijn best gedaan om alle bewakers van zich af te vechten en hij was wel degene die ons hier weg had gekregen. Ik had misschien de Berg aan de praat gekregen, maar zo lastig was dat nog niet eens geweest. Ik wist ook niet waar Jorge naar toe wilde gaan. Wij hadden niet eens geweten waar we naartoe hadden willen gaan. Tenminste, ik gokte dat ze daar niet over na hadden gedacht. Ze hadden niet eens echt een plan gehad, behalve dat ze mij hadden willen zoeken en aan een Berg hadden willen komen. Dat terwijl ze echt wel eens betere plannen hadden opgesteld. Volgens mij wilde Blaise praten, dus ik volgde hem dan ook. Gelukkig was het hier heel erg ruim en hadden we al snel een rustig plekje gevonden waar we hadden kunnen zitten. Ik liet me zonder protest tegen Blaise aantrekken en legde mijn hoofd tegen zijn schouder. ‘Ik ben ook heel erg blij dat jullie naar me hebben gezocht,’ fluisterde ik zacht. Dat hadden ze niet hoeven doen. Zeker niet als ze hun geheugen weer terug hadden. Ik wist niet precies hoe dat zat. Van Frypan wist ik het wel zeker, maar van de rest niet? Minho was te druk bezig geweest om vreemde opmerkingen te maken en Newt zou dat waarschijnlijk niet hebben gedaan, zelfs al zou hij zijn geheugen terug hebben gehad. Cleo zou echter elke mogelijkheid pakken om me in de grond te trappen en dat had ze ook niet gedaan. Misschien had Blaise ze kunnen overtuigen, maar het kon ook zo zijn dat ze echt niet wisten wie ik was en wat ik had gedaan. Ik keek op naar Blaise, wie de bril met dankbaarheid aan had genomen. Volgens mij werkte het wel. Als hij er slechter door was gaan zien, had hij hem vast niet opgehouden. Dit was wel de Blaise die ik me nu kon herinneren. Hij had altijd een bril gehad. Alleen in de Glade en de Scorch niet. Ik snapte niet waarom WICKED had besloten dat hij nu opeens zijn zicht terug had, of eigenlijk niet meer had, maar ik was allang voorbij de fase waarin ik me afvroeg waarom WICKED bepaalde dingen deed. ‘Ik ben behoorlijk moe,’ antwoordde ik Blaise en ik haalde mijn schouders op. Dat was ik vooral. Echt heel erg moe. Ik wist ook niet zo goed hoe ik het anders moest verwoorden. De testen die WICKED uit had gevoerd waren behoorlijk uitputtend geweest en hadden veel van mijn energie gevraagd. Niet dat ik in mijn slaap veel rust had gekregen, want doordat ik overdag zoveel momenten uit de Glade en de Scorch had herbeleefd, hadden mijn hersenen dat in mijn slaap weer moeten verwerken. Iets wat mijn slaapritme niet heel erg goed had gedaan. ‘En jij? Hebben ze je naar de anderen gebracht nadat we elkaar voor het laatst hebben gezien? Of hebben ze jou ook gevonden?’ Daar was ik wel nieuwsgierig naar. Ik was er net van uit gegaan dat Blaise al weer bij de groep was geweest, alleen maar omdat ze als groep mij hadden gezocht. Ze hadden hem echter ook apart gehouden aan het begin? Ook nog toen ik mijn geheugen terug had gekregen, maar ik wist niet wat er daarna met hem was gebeurd! Ik had wel gehoopt dat ik hem had kunnen zien, desnoods achter de glazen wanden, misschien wel naast zijn ouders. Als ik maar had geweten dat hij er goed aan toe was geweest, of gewoon waar hij was geweest. Ik had hem echter nergens gezien, maar nu zaten we hier uiteindelijk samen en daar was ik echt blij mee. Ik wist niet wat er nu zou gebeuren en waar we naar toe zouden gaan, maar ik zou het niet meer zo makkelijk laten gebeuren als de vorige keer. Ik wilde bij Blaise blijven en niemand zou ons nu nog van elkaar kunnen scheiden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
De bril die Nefeli had gegeven hielp echt. Ik kon in ieder geval weer wat beter zien, iets wat best wel raar was. Ondanks dat ze het wel eerder had gehad over mijn ogen. Ik had toen echter niets gemerkt. Vanmorgen pas? Dat was het raarste! Alsof de dromen die ik had gehad, er voor hadden gezorgd dat ik minder had kunnen zien. Al had ik blijkbaar altijd al minder kunnen zien en was het gewoon een geluk geweest dat ik in de Glade wel echt alles goed had kunnen zien. Het leek alsof WICKED dat soort dingen kon regelen, maar waarom zouden ze dan regelen dat ik ineens weer minder zag? Omdat ze wisten dat ik had geweten waar ik naar toe had gemoeten? Hadden ze dan geweten dat weg hadden gewild? Dat kon haast niet! Dan hadden ze ons vast wel tegen gehouden! Ik snapte WICKED niet, misschien deels omdat ik niet wist wat er vroeger was gebeurd. Al zat Nefeli volgens mij ook nog vol met vragen, iets wat ik best wel kon begrijpen. "Ik was niet weg gegaan zonder je." Daar had ik echt niet over na willen denken? In mijn ogen hadden we toch nu wel een soort van relatie. Ondanks dat er maar twee keer een zoen was geweest en de eerste keer was het alleen maar een kus geweest. Ik kon in ieder geval zeggen dat ik heel erg veel om haar gaf en het had echt niet goed gevoeld als we zonder haar weg waren gegaan. Ze was een deel van onze groep en ik wist zeker dat de rest dat ook zo zag? Anders waren ze echt niet meegegaan. Ze hadden het niet helemaal vertrouwd, maar hadden me toch geholpen? "Wil je proberen te slapen?" Het was aan haar te zien dat ze inderdaad moe was, dus misschien moest ze ergens gaan liggen om wat rustiger te worden? Iets bij te slapen, want ik kon me voorstellen ze dat de afgelopen dagen ook niet had gedaan. Ik schudde mijn hoofd. "Nee ze hebben me alleen op een kamer gehouden. Ik kreeg wel gewoon eten en drinken, maar ik mocht niets. Ik heb van de rest gehoord dat ze ook gewoon boeken en dat soort dingen hadden." Ik haalde mijn schouders op. Ik had niets tegen gehad op lezen. Al wist ik ook wel dat ik het niet heel erg had gehad. "We kwamen gisteren bij elkaar, met nog heel wat andere mensen. Ze vertelden ons wie immuun was en wie niet." Volgens mij had Nefeli daar ook wel iets van gehoord, of herinnerde ze het nog. "En ze zeiden dat we de optie hadden om ons geheugen terug te krijgen, zoals ze ons dat ook voor hadden gesteld. Frypan is de enige die daarvoor heeft gekozen." Ik wilde haar toch wel een beetje bijpraten. Als ze daar in ieder geval op zat te wachten. Ik begreep ergens ook wel dat ze daar nu liever niet aan dacht. Ik wist niet wat er was gebeurd de afgelopen weken, maar het leek dat het behoorlijk heftig was. Ze zag er zo moe uit, alsof al het leven uit haar was getrokken. Dat terwijl ik haar had gezien in het doolhof en de Glade en dat waren nou niet de beste plaatsen geweest. Dit was anders, ze was niet zo dun meer en lang niet meer zo vies, maar er was gewoon iets aan haar wat niet klopte. Ik wilde graag met Nefeli praten over wat er precies was gebeurd, maar ik wist niet eens of het nu wel de goede tijd was om dat te doen? Niet als zij zich misschien niet goed genoeg voelde en slaap of misschien wel eten nodig had. Ik had geen eens het idee of ze hier wel eten hadden. Ergens wist ik het antwoord wel, het was waarschijnlijk niet zo. Maar we moesten hier eerst een eind weg zijn, voordat we ergens zouden kunnen landen, geen idee waar. Jorge had er misschien wel verstand van?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise had niet zonder mij weg willen gaan. Het waren maar een paar simpele woorden en ik had die woorden vervloekt als ze uit de mond van Cleo of Newt waren gekomen, omdat ze constant zo aan elkaar hadden geplakt dat ze zoiets zelfs hadden geroepen als er één naar de wc had gemoeten, maar uit de mond van Blaise hadden de woorden anders geklonken. Hij had echter niet zonder mij weg willen gaan. Ik ook niet zonder hem, maar ik had niet eens geweten waar hij was geweest. Nu waren we in ieder geval weer bij elkaar en ik was dan ook heel blij dat hij de groep zo ver had weten te krijgen dat ze mee hadden geholpen om me te zoeken. Ik kroop enkel iets dichter tegen Blaise aan en gaf hem een kus op zijn kaaklijn, omdat dat de enige plek was waar mijn lippen nog bij konden. Ik schudde mijn hoofd op zijn vraag. Ik hoefde niet te slapen. Ondanks dat ik echt moe was en ik het in mijn hele lichaam voelde, wilde ik niet slapen. Ik wilde met Blaise praten. Er waren nog steeds bepaalde dingen die hij moest weten, als hij ze nog niet wist. Ik keek op naar Blaise, wie al die tijd dus alleen op een kamer had gezeten. Ik ook, maar ik had nog moeten participeren in bepaalde onderzoeken. Niet dat dat beter was dan alleen in een kamer zitten, maar ergens had ik wel verwacht dat ze hem weer bij de groep hadden gevoegd. Iets wat ze dus pas de vorige dag hadden gedaan. Waarschijnlijk hadden ze hem niet vertrouwd. Het was ook heel vreemd dat hij niet vanaf het begin bij hen was geweest, maar daar had hij niks aan kunnen doen! Het was allemaal de schuld van WICKED geweest, zoals altijd. Ik zuchtte toen hij vertelde dat WICKED had verteld wie er immuun waren geweest en wie niet. ‘Newt,’ fluisterde ik zachtjes. Ik had er niet over nagedacht, maar nu ik het verhaal van Blaise hoorde, wist ik weer dat Newt altijd al de proefpersoon was geweest. Een soort placebo, zodat ze de resultaten tussen ons en hem konden vergelijken, en konden zien of er ook echt verschillen zouden zijn. Ik wist ook dat WICKED het liefst iedereen zijn geheugen terug had willen geven, maar blijkbaar was Frypan de enige geweest die dat had gewild. Dat verklaarde wel waarom hij zich zo vreemd had gedragen. En het betekende ook dat Blaise nog steeds niet wist wat hij voor WICKED betekende. Hij had in ieder geval naar me geluisterd toen ik had gezegd dat dit geen veilige plek was geweest, want we waren er nu allemaal weg. Al waren er nog veel meer jongeren die daar nog wel waren. ‘Blaise…’ zei ik zachtjes en ik kwam iets overeind. ‘Ik moet je wat vertellen, over WICKED. Ik wilde het al eerder doen, maar toen kreeg ik er de kans niet voor.’ Toen hadden ze ons immers gestoord! Niet dat ik op dat moment bezig was geweest met een verhaal, maar ik had het wel in mijn hoofd gehad en hij verdiende het om te weten! Ik liet mijn vingers over zijn wang glijden en vervolgens naar het pootje van zijn bril. Het was vreemd en tegelijkertijd vertrouwd om hem zo te zien. ‘Ik heb je al verteld dat je hier ook was, jaren geleden. Maar het is niet zo dat WICKED je hier naartoe heeft gebracht. Je bent hier altijd al geweest, al vanaf je geboorte,’ begon ik zacht. Ik wist ook niet zo goed hoe ik het precies moest vertellen, maar ik vond wel dat Blaise het moest weten. ‘De vrouw die ons uit elkaar haalde, een paar dagen geleden…’ Dit was echt lastig om aan hem te vertellen! Ik wist ook niet hoe hij er op zou reageren! ‘Blaise, die vrouw was je moeder,’ fluisterde ik. Misschien zou hij het verschrikkelijk vinden dat ik dit nu pas had verteld, misschien zou hij het nog wel veel erger vinden om te weten dat zijn ouders bij WICKED hoorden. Ik wist echt niet wat ik moest verwachten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik had Nefeli daar echt niet achter kunnen laten. WICKED had van alles kunnen doen. Ik was de afgelopen weken al gek geworden door de ideeën die door mijn hoofd hadden gespookt. Ze hadden Nefeli voor een reden weggehouden van ongeveer alles. Iets wat ze ook bij mij hadden gedaan en eerst had ik er niet veel over gedacht, maar ze was er niet bij geweest toen we met z’n allen bij elkaar waren? Misschien hadden ze mij op die manier weer om proberen te krijgen zodat ik mijn geheugen alsnog terug zou nemen. Iets waar ik echt niet aan wilde denken? Het maakte me echt niets uit wat ik allemaal miste, ik had genoeg aan de herinneringen die ik nu had. Hoewel het me vooral was gegaan om het vertrouwen. Mensen die je in een doolhof hadden gestopt en vervolgens ook nog eens hadden gezorgd dat je door een doolhof had moeten struinen waren in mijn ogen niet te vertrouwen. Nefeli had er wel voor gekozen, iets waar ik het nog steeds niet mee eens was. WICKED had van alles kunnen doen met haar hoofd. Niemand was echt veilig voor hun ideeën. Mijn ogen hadden ze ook ineens veranderd. Mij kon je niet vertellen dat het toevallig ineens zo was gekomen. WICKED had er iets aan gedaan, zoals ze zo vaak deden en zelfs nu we weg waren, leek het me dat het nog lang niet over zou zijn. Ik knikte, Nefeli wist duidelijk dat Newt niet immuun was. Gisteren hadden we het er niet eens echt over gehad of we hem wel mee hadden moeten nemen of niet. Newt was juist diegene die me had gesteund, anders waren we echt niet op zoek gegaan naar Nefeli! Er was geen twijfel over mogelijk dat hij mee moest. Ondanks dat we niet wisten wat er ging gebeuren. Nefeli leek er mee over te weten, ze zou er misschien nog wel iets aan kunnen doen? Als er iets aan te doen was. Volgens WICKED niet en wat ik er van had begrepen had het echt iets met onze hersenen te maken om toch een medicijn te krijgen. Iets waar we nu gelukkig aan waren ontsnapt. Er waren nog genoeg dingen die ik niet over WICKED wist, maar Nefeli wilde er wel iets over vertellen. Ik knikte toen ze begon over het feit dat ik er ook was geweest, net zoals zijzelf. Daar hadden we elkaar immers leren kennen, wat ik van haar verhalen wist. In mijn eigen ogen hadden we elkaar leren kennen in de Glade. Toch wilde ik ook wel weten wat er echt was gebeurd. Onze ontmoeting wist ik, maar dit ging heel ergens anders over. Het was hoe ik bij WICKED was gekomen. Wat ik er van had begrepen was het niet normaal om daar te zijn als een jong iemand. Niet op de manier waarop Nefeli en ik er waren geweest in ieder geval. Ik snapte uit hetgeen wat ze zei dat ik in WICKED was geboren. Zo klonk het in ieder geval of ik was echt heel erg jong geweest toen ik daar was gekomen. Ik kreeg al snel uitleg en het was het eerste. De vrouw die onze zoen had onderbroken was mijn moeder! Ik probeerde haar blik te herinneren, maar het was nou niet echt eentje die een moeder haar zoon zou geven. Natuurlijk geloofde ik Nefeli wel, maar het was gewoon een beetje vreemd? Mijn moeder had voor me gestaan en ze had gedaan alsof ze helemaal niets van me had geweten, alsof ik een irritant ventje was geweest wat niet had gedaan wat ze van me had gevraagd. Het enige wat ik nog echt wist was dat ze mijn naam had gezegd, maar zelfs daar had niet echt iets van genegenheid in gezeten? Ik kon dit haast niet geloven! Mijn ouders waren daar geweest en ze hadden me in een kamertje opgesloten! Erger nog, ze hadden me de Glade in gestuurd en er voor gezorgd dat ik door de Scorch had moeten lopen! Welke ouder deed zoiets?! Wie deed überhaupt zoiets met kinderen. Ik wist niet echt wat ik moest zeggen, daarom bleef ik ook maar een beetje voor me uitstaren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik snapte dat dit niet het nieuws was wat je wilde horen over je familie. Je wilde eerder horen dat ze nog in leven waren geweest toen je ze voor het laatst had gezien, weten dat het goed met ze ging. Blaise zijn ouders waren misschien nog levend en ze hadden het goed, maar ze werkten voor WICKED. Ze hadden hun eigen zoon in een doolhof gegooid met Grievers en in een bloedhete Scorch met Cranks die hem ieder moment op hadden kunnen eten. Misschien dat als ze zeker hadden geweten dat hij het zou overleven, het een logischere zet was geweest, maar niets was zeker geweest. Het had er misschien op geleken alsof WICKED alles had kunnen controleren en misschien hadden ze dat ook wel, maar ze hadden niet alles naar hun hand kunnen zetten. Blaise had met gemak gewond kunnen raken, of iets in die richting. Zijn ouders waren daar dan verantwoordelijk voor geweest. Zij waren degenen die hun eigen zoon ergens naar toe hadden gestuurd waar het niet veilig was geweest. Het idee achter WICKED was misschien goed, maar de manier waarop ze het idee uit hadden willen voeren, was alles behalve goed geweest. Geen van ons stond daar achter, en om te weten dat je eigen ouders er verantwoordelijk voor waren, was misschien nog wel het ergste. Zelfs nu ik wist wat er met mijn eigen ouders was gebeurd, zou ik niet in de situatie van Blaise willen zitten. Hij leek ook niet te weten wat hij moest zeggen. Hij staarde enkel voor zich uit en daardoor werd het voor mij ook niet makkelijker om op de goede woorden te komen. Ik durfde niet te zeggen dat ze wel van hem hielden en dat ze dit hadden gedaan om zijn eigen bestwil, want ik wist niet of dat wel echt zo was. Ik had het gevoel dat ik niet meer kon doen dan hem tegen me aan trekken, dus dat was ook wat ik deed. Ik legde mijn armen rond zijn lichaam en trok hem zo iets dichter tegen me aan. Ik legde zijn hoofd voorzichtig tegen mijn schouder en streek zacht door zijn zwarte haren. ‘Ik weet dat het is niet is wat je had willen horen over je moeder, of je vader,’ fluisterde ik zacht. Ik had zijn vader wel gezien, maar ik wist niet of Blaise hem ook had gezien. Hij had oog in oog met zijn moeder gestaan en hij had een beeld van haar, al maakte dat het misschien alleen maar erger. Ik zuchtte en gaf hem een kus op zijn slaap. ‘Je ouders wilden nooit dat we bij elkaar in de buurt waren. Al vanaf het moment dat we elkaar zagen probeerden ze ons uit elkaar te houden. Ze hadden je nodig voor het doolhof en ze wilden niet dat ik je concentratie zou breken, of jij de mijne,’ legde ik uit. Hij moest weten hoe belangrijk zijn ouders waren voor WICKED. Belangrijk genoeg om er nog steeds te zijn. Ik vond het heel erg naar voor hem en ik wist ook dat hij in niets leek op zijn ouders. Blaise was bedachtzaam, rustig. Hij zou nooit zomaar een groep jongeren ergens naar toe sturen, ook niet om de wereld te redden. Niet als dat andere levens zou kosten. Ik streek nog altijd zachtjes door zijn haren en ik probeerde na te denken over iets wat ik wilde zeggen. Ik wist alleen niet wat. Er was niet iets wat het beter zou kunnen maken en ik betwijfelde of er een dag zou komen waarop Blaise het zijn ouders niet kwalijk zou nemen. Iets wat ik ook niet zou doen. ‘Wat wil je doen? Wil je blijven zitten, of wil je alleen zijn?’ Misschien had hij wel tijd nodig om dit alles te verwerken en misschien wilde hij dat ook wel doen zonder mij. Er was iets tussen ons, misschien dat we het zelfs een relatie konden noemen, maar dat betekende niet dat hij alles nu met me moest doen. We deelden misschien veel en we waren altijd eerlijk tegen elkaar, maar soms zat daar ook een grens aan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Dit was echt moeilijk te geloven! Mijn ouders werkten bij WICKED! Zij wisten precies wat de testen in hadden gehouden, maar toch hadden zij mij in het doolhof gezet. Alsof ik helemaal niets voor ze had betekend. Misschien moest ik blij zijn dat ik wist dat mijn ouders nog leefden, ze veilig waren. Op het moment gingen er echter alleen maar negatieve gedachten door mijn hoofd heen. Ik had recht in de ogen van mijn moeder gekeken, maar ze had helemaal niets op me uitgedaan. Het enige wat ze had gewild was mij zo ver mogelijk wegtrekken bij Nefeli. Ik had niet eens doorgehad dat het mijn moeder was geweest, ze was zo afstandelijk? Bijna chagrijnig of boos. Nefeli had een beeld van haar en het kon best dat ze altijd al zo was geweest. Voor mij was het gewoon echt een rot idee dat mijn moeder echt voor mijn neus had gestaan en had gedaan alsof ik helemaal niets voor haar was geweest. Een van de proefpersonen, misschien zelfs wel de belangrijkste voor haar. De mensen in WICKED waren raar geweest en misschien hadden ze mij wel als een soort van trofee gezien. Een jongen die immuun was, die in WICKED was geboren, zodat ze daar flink wat testjes mee hadden kunnen doen. Volgens Nefeli hadden wij beiden dingen gedaan, ik was zelfs bezig geweest met het doolhof. Iets wat ik nu iets meer snapte, mijn ouders hadden me er waarschijnlijk toe gedwongen of ze hadden het zo verteld dat het iets goeds was. Ik kon me namelijk echt niet indenken dat ik zoiets uit mezelf zou doen. Niet nu ik wist wat het allemaal in hield. Het was echt vreselijk wat we mensen aan hadden gedaan. Ik snapte nu ook wel waar de vijandigheid van Frypan vandaan was gekomen. Ik had er voor gezorgd dat hij in het doolhof had gezeten en Nefeli had ook waarschijnlijk iets gedaan wat er aan mee had geholpen. Ik liet me gewillig tegen Nefeli aantrekken, op het moment had ik haar wel nodig. Zij kon er ook niets aan doen dat ze het de vorige keer niet had kunnen vertellen. Helemaal niet toen mijn moeder ineens voor me had gestaan. Het kwam nu wel behoorlijk hard aan. Ik knikte voorzichtig. Waarschijnlijk waren ze gewoon bang geweest dat we echt met elkaar hadden gepraat over wat er nou precies aan de hand was. Dat we ons tegen hen hadden gekeerd, ineens niet meer hadden willen doen wat ze van ons hadden verwacht. Ik snapte ook helemaal niet waarom ze zoiets aan kinderen over hadden gelaten. Zo oud waren we nog niet eens. We waren misschien rond de zeventien jaar? Wat wisten wij nou precies van alles op de wereld. Nu wist ik best wel veel, dacht ik in ieder geval veel te weten. Ik wilde in ieder geval niet een deel zijn van WICKED wie mijn ouders ook waren. Misschien nu zelfs wel doordat mijn ouders bij WICKED werkte, ik me nog meer van hen af wilde zetten. Ik wilde nu echt helemaal niets meer met ze te maken hebben. Ik wilde het liefst niet eens meer aan ze denken! Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil niet alleen zijn." Misschien alleen van de rest, maar wel samen met Nefeli. Ik had al een veel te lange tijd zonder haar gemoeten, terwijl ik niet had geweten wat er aan de hand was. Nu konden we bij elkaar zijn en ik had haar ergens wel nodig met dit nieuws. Ik hoefde echt niet nog meer van mijn ouders te weten. Zelfs niet als het iets goed was. In mijn ogen zat er namelijk niets goeds aan dat je je kind in een shucking doolhof stuurde waar hij op ieder moment dood kon gaan. Misschien dat ze de Grievers een beetje hadden kunnen sturen, maar er had zoveel meer kunnen gebeuren? Ik snapte er echt helemaal niets van! Ik wilde hun kant ook helemaal niet begrijpen, want het was wel een of andere rot reden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik had teveel aan mijn hoofd gehad om echt na te kunnen denken over alles. Ik had niet heel erg lang in mijn eentje gezeten toen Blaise naar me toe was gekomen en vrijwel daarna waren de testen van WICKED al begonnen. Iets waardoor ik elke dag zo moe was geweest dat er nauwelijks tijd was geweest om alles op me in te nemen, om na te denken over wat alles betekende. Ik had onbewust al geweten dat Newt niet immuun was geweest, maar pas toen Blaise net had verteld dat ze die verdeling bekend hadden gemaakt, was het weer naar boven komen drijven. Misschien dat als ik mezelf er toe had gezet om er over na te denken, ik iets had kunnen doen. Al was er niet veel wat ik kon doen. Ondanks dat ik mijn medische kennis had en dat ik echt heel erg veel zou kunnen doen, maar ik zou hem niet beter kunnen maken. Er was geen medicijn, zelfs niet iets wat het eventueel uit zou kunnen stellen. Er was niets aan de Flare te doen. Ik wist ondertussen wel precies hoe de ziekte in elkaar zat en als Newt dat zou willen, zou ik kunnen kijken hoe ver het bij hem al was gekomen. Nu had ik echter Blaise tegen me aan en ik vond hem belangrijker. Als Newt zelf ook wist dat hij dood ging, dan had hij er vast vrede mee. Hij had er in ieder geval niets over gezegd en hij was ook niet naar me toe gekomen om te vragen of ik er iets aan zou kunnen doen. Zelfs Cleo had dat nog niet gedaan. Op dit moment was Blaise ook mijn eerste prioriteit. Ik wilde er voor zorgen dat hij zich weer iets beter zou voelen, al wist ik ook niet precies hoe ik dat zou moeten doen. Het leek me het beste als ik nu bij hem bleef zitten. Als hij ergens over wilde praten, dan zou hij dat vanzelf wel aan geven. Ik bleef met zijn donkere haren spelen en legde mijn hoofd tegen dat van hem aan. Misschien dat hij wel wilde horen over onze momenten samen. Ondanks dat daar ook wat mindere momenten tussen hadden gezeten, hadden Blaise en ik het heel erg leuk gehad samen. We waren echt vrienden geworden, vooral omdat we alleen elkaar hadden gehad. ‘Mijn favoriete deel van de dag was als je me op kwam halen,’ fluisterde ik zachtjes. Dat was echt zo geweest. Ik had niet kunnen wachten totdat ik zijn donkere haren en zijn bril had gezien, zodat we samen weg hadden kunnen rennen. We hadden wel voorzichtig moeten doen, want als iemand ons had betrapt, dan hadden we weer terug gemoeten naar wat we dan ook voor WICKED hadden moeten doen. We hadden altijd een plekje weten te vinden waar we naar toe hadden kunnen gaan om alleen te zitten en te praten. ‘We deden altijd zo voorzichtig, omdat niemand ons mocht vinden. Zodra we eenmaal een lege kamer hadden gevonden, kropen we onder een tafel of verstopten we ons achter iets, zodat we daar konden praten.’ We hadden daar echt uren kunnen zitten. Dat terwijl we eigenlijk niets hadden gehad om over te praten. WICKED had mijn herinneringen van mijn eigen familie en mijn leven weggenomen, waardoor ik eigenlijk niet echt persoonlijke dingen had kunnen horen, maar Blaise en ik hadden altijd iets gevonden waar we over hadden kunnen praten. We hadden zelfs over de onderwerpen gepraat waar ik wat over had geleerd. Dat had hij altijd interessant gevonden. ‘Ik heb je zelfs een keer verteld over hoeveel botten een mens in het lichaam had, en toen begonnen we samen te tellen. Op een gegeven moment raakten we de tel kwijt en hadden we de slappe lach.’ Eén van ons had verkeerd geteld en daardoor hadden we niet meer verder kunnen tellen. Het was iets heel simpels geweest, maar we hadden ons daar heel erg goed mee kunnen vermaken. Totdat we uiteindelijk weer terug hadden moeten gaan naar onze verplichtingen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld