Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ergens was het wel fijn dat Nefeli wist wat er vroeger allemaal was gebeurd. Zij was eerlijk en ondanks dat er misschien iets was gebeurd waar ze het ook niet mee eens was geweest, oordeelde ze echt niet snel. Ik wist niet of ik veel tegen mijn ouders had in kunnen brengen, maar misschien had ik het wel niet eens geprobeerd. Dat zou ik nou wel doen. Ik wist hoe het was om daar in het doolhof te zitten of door die vreselijke omstandigheden van de Scorch te gaan. Niets moest dat waard zijn. Zelfs niet als ze een medicijn wilden krijgen, het had vast op een andere, minder ingrijpende manier, gekund. Ik wist dat het heel erg rot was. Newt was ziek, volgens mij wist helemaal niemand hoe we er op moesten reageren? Nefeli had er wel iets meer verstand van, maar ik wilde ook niet meteen dat ze zich zou overdoen. We moesten nu allemaal uitrusten. Het was duidelijk dat Nefeli heel erg moe was en als het kon moest ze zo echt wel eventjes uitrusten. Ik wist niet of we hier plaats hadden om te slapen, maar het kon hier anders ook wel. Ik vond de bewegingen nog wel meevallen. Ik had niet eens echt het gevoel dat ik ergens inzat. Ik voelde alleen iets anders aan mijn oren. Ik vond het best wel vreemd dat ik helemaal niets mee had gekregen van de vorige keer dat we in de Berg hadden gezeten. WICKED was rare spelletjes aan het spelen en dat waren ze al vanaf het begin. Ik moest glimlachen door Nefeli, haar favoriete deel van de dag, was het moment dat we samen door hadden kunnen brengen. Het was dus wel echt iedere dag voor gekomen dat ik haar op had gehaald. Ik kon me ook niet voorstellen dat ze ons daar gewoon ergens op hadden gesloten en niet door hadden gehad dat kinderen hoorden te spelen. Het klonk alsof we hele serieuze taken op ons hadden moeten nemen en waarschijnlijk was het wel doorgegaan tot aan het moment dat Nefeli naar het doolhof had moeten gaan. "Dat klinkt als iets voor ons." We hadden over heel veel willen praten, het maakte niets uit waarover precies. Zo voelde het nu ook wel, als ik wilde praten dan deed ik dat met Nefeli. Het maakte voor mij niet eens uit wat er vroeger was gebeurd, ik had nog steeds dat gevoel. Misschien was het onbewust wel bijgebleven, had WICKED niet al onze onbewuste gevoelens en gedachten kunnen wissen. Ik vond het fijn dat Nefeli hier over was begonnen, het leidde me af van de rest van de informatie die ik net had gekregen. Het zou het niet kunnen veranderen dat mijn ouders daar ergens in WICKED zaten en waarschijnlijk trots waren geweest dat ze hun zoon door die vreselijke proeven hadden gestuurd. Niet alleen hun zoon, maar ook andere kinderen van dezelfde leeftijd. Zij hadden toch juist moeten weten wat het was? Ik vroeg me ergens wel af wat er dan met de rest de ouders waren gebeurd. Waren ze allemaal niet immuun geweest en hadden ze een gevaar gevormd voor hun kinderen of had WICKED de kinderen gewoon van hun ouders weggetrokken. Daar zag ik ze namelijk nog wel voor aan! "Dankjewel." Zei ik zachtjes. Ik wist zelf niet eens precies waarvoor. Wel voor meerdere dingen? Ik vond het fijn dat ze eerlijk met me was en dat ze er geen doekjes om wond. Ze vertelde wat er was gebeurd en ik had het wel graag willen horen, ondanks dat het niet heel erg fijn nieuws was. Daar probeerde ze ook wel echt aan te doen. Wij kenden elkaar ook al wel langer en ergens voelde ik dat ook echt wel zo. Niet dat ik die gedachten meteen in het doolhof gehad, maar hoe vaker ik bij Nefeli was, hoe vertrouwder ik me voelde. Ondanks dat het echt rot was dat we nu niet wisten wat ons stond te wachten. We waren net gevlucht van WICKED, maar niemand wist waar we nu naar toe moesten gaan en hoe we dingen aan moesten pakken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Blaise was altijd nieuwsgierig geweest. Ook toen we samen in de Glade hadden gezeten. Hij had vragen gehad over zijn tatoeages, iets waar ik graag wat over had willen vertellen. Ik wist nu zelfs waarom hij de tatoeages had willen zetten. Het was een deel van wat hij vanuit hier mee had kunnen nemen naar de Glade. Niet alleen van WICKED, maar ook van de wereld om ons heen. De wereld die zelfs ver buiten ons bereik was. Misschien had Blaise zichzelf er aan willen herinneren dat de Glade niet alles was geweest wat hij ooit had gekend, dat er zelfs meer was geweest dan WICKED. Dat wist hij nu natuurlijk niet meer. Hij wist enkel wat ik hem had verteld over de planeten en het zonnestelsel waar de aarde bij hoorde. Ik had het toen al fijn gevonden om met Blaise te praten. In eerste instantie had ik gedacht dat dat was gekomen omdat hij als enige echt naar me had geluisterd, in plaats van de rest van de jongens. Volgens mij had dat gevoel al veel dieper gezeten, omdat Blaise en ik jaren lang met elkaar hadden gepraat over van alles en nog wat. Het had ons echt niks uit gemaakt. ‘We hadden het altijd leuk samen,’ zei ik glimlachend. WICKED was misschien een verschrikkelijke plek geweest, maar Blaise en ik hadden het op sommige momenten echt naar ons zin gehad. Uiteindelijk waren we er wel achter gekomen wat WICKED precies had gewild en er waren zeker momenten geweest waarop we aan onszelf hadden getwijfeld, maar we hadden WICKED niet tegen kunnen spreken. Op dat moment in ieder geval niet. Nu hadden we een groep gehad, mensen die ons hadden gesteund. Dat was één van de redenen dat we hier nu zaten, dat we veilig weg hadden kunnen komen. Ik glimlachte om zijn bedankje, al wist ik niet eens waarvoor het precies was. Misschien voor het vertellen van de waarheid. Blaise en ik waren altijd open met elkaar geweest en we hadden nooit iets voor de ander verzwegen. Misschien wilde hij me ook bedanken voor het kleine verhaal wat ik had verteld, omdat het als een soort afleiding was geweest van hetgeen wat ik eerder had verteld. Of misschien was het gewoon voor dat ik nu bij hem zat. Zelf vond ik dat ook heel erg fijn, ondanks dat ik moe was. Misschien dat we straks rond konden kijken of hier een plek was om te slapen. Ik wist niet hoe lang we de vorige keer in de Berg hadden gezeten. Blaise en ik waren beide ons bewustzijn verloren, maar ze hadden ons vast ergens neer moeten leggen? Dus het leek me dat er wel ergens bedden te vinden waren. Ik gaapte en legde mijn hand voor mijn mond. ‘Wil je zo kijken of we een paar bedden kunnen vinden?’ Het liefst wilde ik dicht tegen Blaise aankruipen, maar als hij liever hier zou willen zitten, dan mocht dat ook? Al had hij net gezegd dat hij liever niet alleen wilde zijn. We hoefden ook niet meteen te slapen. We zouden ook nog een tijdje kunnen liggen en praten. Nu zaten we al een tijdje op de grond en ondanks dat ik niet heel erg last had van de bewegingen die de berg maakte, werd het na een tijdje wel oncomfortabel. Ik kwam iets overeind en gaf Blaise een kus op zijn wang. Ik bleef het heel lief vinden dat hij niet zonder me weg had willen gaan. Ik had waarschijnlijk ook hetzelfde bij hem gedaan, maar volgens mij had hij deze actie wel moeten verdedigen tegenover de rest. In ieder geval tegenover Frypan, want hij had zijn geheugen terug en hij had al duidelijk gemaakt dat hij niet heel erg blij was met wat hij nu wist. Dus hij, en misschien wel de rest van de groep, hadden vast wat overtuiging nodig gehad voordat ze Blaise hadden willen helpen om mij te zoeken. Hij had me echter wel kunnen vinden en zonder hem had ik waarschijnlijk nog steeds bij WICKED gezeten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
---
Cleo.
De afgelopen dagen waren zwaar geweest, misschien nog wel zwaarder dan de tijd in de Glade en de Scorch. Sinds we hadden gehoord dat Newt niet immuun was, was er wel echt was veranderd. Waren gevlucht uit WICKED, wat misschien het beste idee was geweest. Nefeli had wel verteld dat ze nog geen medicijn hadden. Zij en Blaise hadden een klein beetje verteld over de dingen die ze wisten, helemaal omdat Frypan zich echt belachelijk had gedragen. Mocht Nefeli ook niet, mocht der nog steeds niet, maar ze wist dingen over de Flare, waardoor ze ons toch wel een klein beetje had kunnen helpen. Toch leek het echt heel erg snel te gaan, kwam misschien ook wel door de stress en het vele denken. Was in ieder geval wat Nefeli had gezegd. Flare zat in het hoofd van Newt en als daar iets gebeurde, dan werd het alleen maar groter en erger. Waren al een paar keer geland in verschillende steden, maar waren nu uiteindelijk in Denver aangekomen. De steden zeiden me wel iets, de namen in ieder geval, toch wist ik echt niet waar ze lagen. Maakte ook niet heel erg veel uit, hadden eten kunnen krijgen uit een stad en hadden ook iets nodig om de Berg te laten vliegen. Waren er uiteindelijk achter gekomen dat Denver de plaats was waar we verder moesten zoeken, wist niet waar precies na. Iets om WICKED te stoppen? Wist maar al te goed dat ze naar ons aan het zoeken waren. Voelde zo. Misschien niet voor ons, maar vooral voor Nefeli en Blaise. Was niet het beste idee geweest om hen mee te hebben, al was ik ergens wel dankbaar omdat we nu wisten wat we moesten doen. Iedereen was nu de stad in. Hadden geweten dat Newt daar niet naar binnen was komen omdat ze daar controleerde of iemand immuun was of niet. Hadden daar nog een hele discussie over gehad. Newt had niet gewild dat iemand bij hem was gebleven omdat hij wist dat het wat erger werd. Ik had hem hier niet alleen achter willen laten, wat echt behoorlijk wat op had geleverd. Minho had zich er ook mee bemoeid en het was heel erg veel geschreeuw geweest. Uiteindelijk hadden we beiden maar gezegd dat we weg zouden gaan. Had het er daarna wel met Minho over gehad en hadden beiden gevonden dat Newt hier niet alleen had kunnen blijven. Daarom was ik achter gebleven. Minho was toch diegene die echt nodig was als ze iets wilden regelen, wist niet wat er te regelen viel, maar eten zou al fijn zijn. Misschien konden ze ook nog wel andere dingen voor elkaar krijgen. Hoopte het wel, ze moesten maar rustig kijken wat ze konden doen. Wist niet eens of ze terug zouden komen om hier te slapen, was volgens mij nog een heel gedoe om in de stad te komen. Jorge had het een en ander geweten. Had een beetje verteld wat er met hem was. Uiteindelijk had hij bij WICKED gewerkt en was het de bedoeling geweest dat we hem hadden gevonden, was dus niet toevallig geweest. Was het echter nooit echt eens geweest met de ideeën van WICKED. Was ook immuun dus kwam wel goed uit. Al was het in mijn ogen echt nodig om te proberen een medicijn te krijgen. De reden zat voor me, ondanks dat hij me nog niet door had. Vond het echt vreselijk om Newt op deze manier te zien. Leek alsof hij ergens best in pijn had, had het in ieder geval heel erg moeilijk met zichzelf. Zat helemaal ineen gedoken. "Newt?" zei ik zachtjes, om te laten weten dat ik hier nog was. De rest was een half uurtje, misschien een uurtje geleden weg gegaan en ik had Newt gewoon even de tijd willen geven om rustig te worden. Net was hij dat echt niet geweest. Was niet bang om bij hem in de buurt te komen, maar wist dat hij soms gewoon echt wat tijd nodig had voor zichzelf. Niet te lang! Daarom had ik hem niet voor een lange tijd alleen willen laten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Het werd erger. Kon het erger voelen worden. Waar ik een paar dagen geleden nog had gedacht dat ik niet ziek was geweest omdat ik me niet ziek had gevoeld, was ik nu overtuigd dat ik ziek was. Had het idee dat ik de Flare aan mijn hersenen kon voelen vreten. Nefeli had geprobeerd te helpen door uit te leggen wat de Flare precies was en wat het kon doen. Had gezegd dat ik nu nog maar in het beginnend stadium had gezeten, maar dat het snel zou verergeren door alles wat er was gebeurd. WICKED had de ziekte wat kunnen uitstellen in de Glade en in de Scorch, maar volgens Nefeli zou het daardoor een averechts effect hebben. Door het vele nadenken leek het sneller te gaan, maat hoe kon een bloody mens zichzelf er toe zetten om niet na te denken? Zoiets ging niet! Was onmogelijk! Nefeli had gezegd dat ik steeds minder mezelf zou worden. Dat ik uiteindelijk uit frustratie mezelf open zou krabben en me af zou reageren op anderen. Uiteindelijk zou mijn eigen persoonlijkheid verdwijnen en zou ik de realiteit niet meer van fantasie kunnen scheiden. Ik wilde niet dat dat zou gebeuren waar anderen bij waren. Wist dan wel niet wanneer het zou gebeuren, maar was zeker dat het ooit zou gebeuren. Had in de verschillende steden al wel vaker gehoord dat er een soort plek was waar Cranks naar toe konden gaan. Een plek waar ik naar toe kon gaan. In Denver, waar we nu waren, was er ook één. Wilde er naar toe, zodat geen van mijn vrienden nog last van me zou hebben. Daarom had ik alleen willen blijven in de Berg, maar dat hadden Cleo en Minho niet goed gevonden. Hadden er behoorlijk ruzie over gemaakt net. Had niet gewild dat ze hier waren gebleven en uiteindelijk hadden ze naar me geluisterd. Wilde er over een paar minuten vandoor gaan, maar wist dat ik niet naar buiten kon gaan in deze staat. Had geprobeerd om mezelf te kalmeren door op de grond te zitten. Cleo en Minho begrepen het gewoon niet. Niemand begreep waar ik doorheen ging. Het was niet alleen beeldspraak als ik zei dat ik de Flare door mijn hoofd voelde trekken. Ik voelde het letterlijk. Het leek alsof mijn hersenen weg werden gegeten door miljoenen beestjes in mijn hoofd en het voelde verschrikkelijk. Plotseling hoorde ik de stem van Cleo en heel even dacht ik dat ik het me had verbeeld. Het zou niet de eerste keer zijn. Ik zag steeds vaker beelden voor me zonder te weten of ze wel echt waren. Het kon ook niet dat Cleo hier zou zijn, want ze was weg gegaan met de anderen. Al een hele tijd zelfs. Toen ik echter op keek, zag ik Cleo wel staan. Ze was wel hier. Ze had tegen me gelogen! Had gezegd dat ze mee zou gaan met de rest, maar stond nu doodleuk voor mijn neus! ‘Je had beloofd dat je weg zou gaan,’ zei ik tegen haar, en ik draaide mezelf van haar weg. Wilde ook helemaal niet dat ze me zo zag. Cleo had altijd gedacht dat ik groot en sterk was geweest, dat ik haar had kunnen beschermen. Ergens had ik dat nooit gekund, was ik nooit de jongen geweest die zij in haar hoofd had gehad. Vond het nog erger dat ze toe moest kijken hoe ik langzaam weg kwijnde. Wilde niet dat ze dat zou zien. Was ook deels de reden waarom ik niet had gewild dat ze hier zou blijven. ‘Ik wil niet dat je hier blijft. Als je weg gaat, kan je de rest misschien nog vinden.’ Wist niet eens hoe lang ze al weg had moeten zijn. Het hele besef van tijd was volledig verdwenen. Alleen dag en nacht waren nog duidelijk, maar op sommige momenten twijfelde ik zelfs daar aan. Niks was zeker. Wist niet eens of Cleo wel echt hier was, of dat ik het me verbeelde. Wilde haar echter weg hebben, dus waarom zou ik me verbeelden dat ze hier nog zou zijn? Sloeg bloody nergens op.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Ik had Newt hier toch niet in zijn eentje kunnen laten? Er was dan wel iets veranderd en misschien vergat hij op een gegeven moment waar we waren en zou hij ons gaan zoeken? Iets wat gewoon geen goed idee was. Dan zou hij naar buiten gaan en had geen idee wat er dan zou gaan gebeuren. Wat ik had gehoord was het zo dat ze mensen zoals Newt, die de Flare hadden, naar een speciale plaats werden gestuurd. Plaatsen die misschien wel leken als de stad in het doolhof. Iets waar Newt echt niet tussen moest komen. Ergens moest ik er daarom ook wel voor zorgen dat hij niet uit de Berg ging. Vond het echter veel belangrijker dat ik ook een beetje voor hem kon zorgen. Zag nu echt wel dat hij dat nodig had en misschien had hij verteld dat het niet zo was, wist echter ook wel dat hij het gewoon nodig had. Iemand die een beetje oplette, zorgde dat hij gewoon te eten kreeg en geen dingen had waar hij zich pijn aan kon doen. Iets wat Nefeli had gezegd. Hadden gepraat en volgens haar was het beter geweest als ik wel gewoon mee was gegaan, Newt aan zichzelf over had gelaten, omdat het op een gegeven moment gevaarlijk voor ons allebei had kunnen worden. Geloofde ik niet? Zag ook wel dat Newt veranderde, maar wist dat hij nog steeds dezelfde was. Kon ik zien in zijn ogen, zat nog steeds dezelfde Newt als altijd. Toen Newt me doorhad liep ik wat verder de kamer in. Ik had hem niet willen laten schrikken. Hij keek op naar me en ik kon wel zien dat hij niet heel erg blij met me was, maakte me echter niet heel erg veel uit. Had hier willen blijven en hij wist diep van binnen ook wel dat hij me hier liever had. Dat het beter was. Ondanks dat we daar echt een heel discussie over hadden gehad. Minho en ik hadden het echt niet gezegd omdat we hebben boos hadden willen maken, juist omdat we heel erg veel om hem gaven! Wilden niet dat hij alleen was! Zou hij ook niet zijn, want ik was hier nu en ging er gewoon voor zorgen dat alles goed zou gaan. "Dat moeten beloven was echt belachelijk." Mompelde ik. Newt was er maar over door gegaan en hij was niet rustig geworden voordat ik had gezegd dat ik wel zou gaan. Daarom had ik dat maar gedaan, maar hij had mij ook niet alleen achter gelaten, dus deed ik dat ook niet bij hem? Het was niet netjes dat ik had gelogen, maar anders was het gewoon echt niet gegaan. Ik bukte bij Newt neer, zodat ik zachtjes door zijn haar heen kan gaan, zijn gezicht was misschien van me weg gedraaid, maar dat maakte me niets uit? "Kon je hier niet alleen laten? Wilde je hier niet alleen laten." Berg was echt geen fijne plaats. Was juist heel erg kil, heel veel muren en het enige wat te zien was waren de verschillende knopjes. Hadden geluk dat er nog een paar bedden hadden en dat we gewoon hadden kunnen slapen en kunnen eten. Op sommige momenten was het echter wel vervelend geworden. Was nu het liefst hier, wilde er niet eens over nadenken om ergens anders te zijn. Wilde gewoon bij Newt zijn! Maakte me niets uit of ik daar een paar boze woorden voor moest slikken, was duidelijk dat hij nu ook wel boos was, mocht ergens wel een beetje omdat ik niet eerlijk was geweest, maar wist zeker dat hij wel bij zou draaien. Hadden niet geweten hoe lang we in de stad zouden blijven, misschien wel dagen? Dagen waren lang! Ik ging op mijn knieën zitten, terwijl ik naar Newt bleef kijken. Kon niet ontkennen dat hij was veranderd sinds het doolhof, was niet meer dan logisch. Was ziek, maar we zouden hier wel doorheen komen. Uiteindelijk zou er wel een medicijn komen dat hem beter maakte en als dat niet zo was, dan zou ik bij hem blijven tot het einde?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Cleo begreep het gewoon niet! Ze had nog altijd hoop, dacht dat er iets was wat me zou kunnen redden, maar dat was er niet! Nefeli had het zelf gezegd! Zij was degene die het meeste wist van WICKED en als er een medicijn was geweest, dan had ze dat echt wel gezegd. Misschien dat Cleo één of andere domme fantasie had waarin Nefeli haar niet alles had verteld omdat ze elkaar niet mochten, maar ik wist dat Nefeli alles had verteld wat ze had kunnen vertellen. Als er een medicijn was geweest, dan hadden we dat geprobeerd te halen! Ging gewoon niet. Er was geen hoop meer voor me en Cleo moest dat accepteren. Iets wat ze niet leek te willen doen en daarom had ik er in mijn eentje vandoor willen gaan. Dan had ik geen Cleo gehad die me in de weg had gezeten. Wist niet wat zij van dit alles verwachtte, maar was niet zo dat ik opeens vreedzaam dood zou gaan! Kwam van alles bij kijken en wilde niet dat die dingen zouden gebeuren als Cleo in de buurt zou zijn. Nefeli had wat dingen beschreven en ze waren bloody akelig. Niemand wilde dat zien en Cleo al helemaal niet. Wilde vooral niet dat Cleo het zou zien! Ze was nu echter hier. Had niet eens maar me geluisterd! Noemde het zelfs stom dat ze die belofte had moeten maken, maar vond het zelf niet stom! Was beter voor haar en dat moest ze zelf ook weten! Nu was ze echter hier en ze had die hele belofte genegeerd! Alsof ze niet had geluisterd naar wat ik net had gezegd! Hadden een hele discussie gehad, samen met Minho. Minho was hier niet! Hij snapte tenminste wat ik had gewild en hij had het gerespecteerd. Cleo niet! Cleo zakte naast me neer en ik duwde haar arm aan de kant toen ze door mijn haren ging. ‘Had je wel moeten doen. Wil niet dat je hier bent.’ Ze had me misschien niet alleen willen laten, maar was veel beter voor mij om hier alleen te zijn. Was ook beter voor haar. Ze had beter mee kunnen gaan met de rest van de groep. Cleo liep gevaar als ze bij me in de buurt was! Had zelf gezien hoe erg de Cranks konden worden, dus ik kon ook zo worden! Dat leek Cleo echter niet te begrijpen! Alsof het gewoon niet bij haar binnen kwam dat ik nu ook bij die groep hoorde. Dat ik er uiteindelijk net zo erg uit zou komen te zien als de Cranks. Nog erger, ik zou me net zo gaan gedragen. Dat wilde ze niet zien! Cleo dacht misschien dat ze het aan kon, maar dat kon ze niet! Wilde haar daar alleen maar voor beschermen! Kon echt erg worden en wilde niet dat ik straks verantwoordelijk was voor een paar verwondingen die Cleo ophad gelopen! Ik kwam overeind en liep weg van Cleo. Had geen zin om nu te knuffelen of wat ze dan ook van plan was. Cleo leek echt te denken dat het allemaal wel goed zou komen als ze voor me zou zorgen, maar dat zou niet gaan gebeuren! Er was niets wat me op dit moment kon helpen, maar ze leek dat gewoon niet te begrijpen! ‘Wat had je eigenlijk bedacht? Dat je hier naar binnen zou lopen, me in bed zou kunnen leggen en dat ik me morgen weer beter zou voelen? Je hebt Nefeli toch gehoord?! Valt niks meer aan te doen! Er is niks wat me beter kan maken en iedereen lijkt dat te hebben geaccepteerd, behalve jij!’ Ze deed alsof er nog hoop was. Dat er opeens een medicijn zou komen en dat ik weer beter zou worden, maar dat kon niet! Was gewoon heen mogelijkheid en Cleo moest dat begrijpen! ‘Ik word niet beter, Cleo! Dat moet je bloody begrijpen! Je kan proberen wat je wil, maar er gaat niks veranderen!’ Daarom wilde ik ook alleen zijn! Wilde gewoon in mijn eentje zijn op het moment dat het erger zou worden!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Had geen knuffels verwacht omdat ik was gebleven. Newt had het idee dat één van ons was gebleven niet leuk gevonden, dus natuurlijk was dat niet ineens veranderd. Had hem niet alleen kunnen laten? Zou hij ook niet bij mij doen en wist hij zelf maar al te goed! Maakte me niets uit dat hij nu even boos om me was, wist wel dat het uiteindelijk wel een beetje om zou draaien. Kon op hem letten, zorgen dat het goed met hem ging? Newt mocht boos doen wat hij wilde, zou niet ineens weg gaan omdat hij niet heel erg aardig deed? Het was niet fijn om te horen dat hij me hier niet wilde hebben, maar stiekem wilde hij dat wel? Niemand wilde in zijn eentje zijn, zeker niet als je ziek was. Dit was niet zoiets als in de Glade, jongens die over hadden moeten geven of iets anders waardoor ze een dagje op bed moesten liggen. Wist dat dit niet zomaar over kon gaan, tenzij we een medicijn zouden vinden! Iets wat best wel kon gebeuren in de stad. Moesten gewoon een beetje vertrouwen blijven houden. We waren niet voor niets hier naar toe gekomen. We hadden ook een plek nodig waar we uiteindelijk veilig waren, iets waar ze ook naar op zoek gingen. Al vond iedereen het wel belangrijk dat we konden kijken of Newt beter werd. Minho had het in ieder geval een prioriteit gemaakt en daarom had hij ook mee gemoeten! "Ik wil bij je zijn. Bij je blijven." Normaal had ik wel gedaan wat hij had gevraagd, hierin kon ik dat gewoon niet? Ik had gezien hoe de mensen in de stad waren geweest, wist echter ook wel dat ze niet echt mensen hadden gehad die van hen hielpen, die hen er aan had kunnen herinneren wie ze waren. Wij konden dat wel, wij zouden onszelf blijven terwijl Newt misschien wel zieker zou worden. Zuchtte toen Newt opstond en van me weg liep. Stond zelf ook op en liep achter hem aan. Kwam niet zomaar van me af? Als dat zo was geweest, was ik hier niet eens meer geweest. Moest maar aan de gedachten wennen dat ik hier ook was en zou blijven. "Kan wel wat aan te doen zijn! Misschien vinden ze in de stad wel iets!" Newt had zichzelf al opgegeven, wat ergens best vervelend was. Had het nog niet opgegeven, kon nog goed komen! "En al vinden we niets, betekent niet meteen dat ik niet meer bij je in de buurt wilt zijn!" Hij deed alsof hij besmettelijk was. Was wel zuur dat we immuun waren, juist omdat hij dat niet was, maar betekende dat we dit wel samen konden doen! "Wil gewoon bij je zijn, voor je zorgen zo lang dat kan!" Ik probeerde echt rustig te blijven, ging alleen heel erg moeilijk. Hij begon te schreeuwen! Zei misschien dat ik hem niet snapte of niet naar hem luisterde, maar hij begreep mij juist niet. Hij hoefde ons niet van zich af te drukken. Zou ik ook niet laten gebeuren. Had nog hoop dat we er een medicijn zou komen, maar als dat niet zo was, dan had ik ook niet gewild dat ik zomaar afscheid van hem had moeten nemen. Hadden we niet eens gedaan? Hij had geen afscheid van me willen nemen, had mijn armen genegeerd en toen ik hem een kus had willen geven was het al helemaal niets geweest. Was geen echt afscheid geweest, maar had het wel kunnen zijn en had het gewoon goed gevonden! Ik vond het niet goed. "Snap gewoon niet wat het probleem is dat ik hier blijf." Was geen probleem, hij maakte er alleen maar een probleem van. Newt was misschien wat sneller boos, maar dat was het enige. Daar kon ik wel mee leven. Snapte het ergens ook wel, maar was niet boos op mij? Vooral op WICKED waarschijnlijk en op de mensen die de Flare hadden veroorzaakt!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Ze zou het nooit gaan snappen. Had het idee dat er nooit een lampje daarboven zou branden. Misschien wilde ze het ook wel niet snappen. Misschien had ze het idee dat zolang ze maar ontkende dat er iets aan de hand was, er nog iets zou kunnen veranderen aan de gehele situatie. Was echter niet zo. Kon niks meer veranderd worden en dat moest ze zich gaan beseffen. Als ik daarvoor zou moeten schreeuwen, moest dat maar. Vond het niet erg om te doen! Op dit moment verdiende ze het zelfs, want alleen op deze manier leek ik nog contact met haar te kunnen maken! ‘Ze gaan niks vinden in de stad. Er is niks!’ riep ik gefrustreerd naar Cleo. Misschien dat ik haar ooit had bewonderd om haar optimisme, maar er was niets om optimistisch over te zijn. Wist zeker dat de rest niks zou vinden in de stad. Was gewoon niks. Was geen medicijn. Als er al een medicijn zou zijn, dan zou WICKED degene zijn die het had ontwikkeld en dan had Nefeli het wel geweten! Misschien dat ze in de stad wel wat neppe dingen verkochten, maar de rest was slim genoeg om daar niet in te trappen! Was gewoon bloody onzin dat Cleo nog dacht dat er iets was, dat ze me kon helpen op de één of andere manier. Ik was altijd al ziek geweest en het werd nu alleen maar erger. Was niks aan te doen en de enige die dat niet leek te snappen, was Cleo! ‘Maar ik wil niet dat je bij mij in de buurt bent?! Dringt blijkbaar niet tot je door, maar zo is het gewoon!’ Was de bloody waarheid! Wilde niet meer dat Cleo bij me in de buurt was. Kon heel gevaarlijk worden voor haar! Wilde ook gewoon niet dat ze me zo zou zien. Uiteindelijk zou ik er niet meer zijn en dan zouden dit haar laatste herinneringen aan mij zijn! Geschreeuw en geruzie, alleen maar omdat zij degene was die niet naar me luisterde! ‘Snap je dan niet dat er niets is om voor te zorgen?! Ik ben aan het wegvallen, Cleo! Wie weet hoe lang het duurt voordat ik niet meer mezelf ben!’ Het voelde al alsof ik minder mezelf was. Alsof ik mijn eigen gedachten, mijn hele ik, weg kon voelen glijden. Alsof ik het zag vervagen tot niks. Als dat eenmaal zou zijn gebeurd, dan zou ik niet meer mezelf zijn en dan zou ik tot alles in staat zijn! ‘Het kan gevaarlijk zijn! Ik weet niet wat ik ga doen, hoe ik reageer! Ik wil niet dat je hier bent en me op deze manier ziet, en ik wil al helemaal niet dat je me straks gaat tegenhouden om weg te gaan!’ Wilde weg! Wilde echt heel erg graag weg. Was de groep alleen maar tot last. Niet alleen omdat ze dachten dat ze voor me moesten zorgen, maar ook omdat ik ze tegenhield. Dachten dat er steeds iemand bij me in de buurt moest blijven, konden niet meer met z’n allen ergens naar toe omdat ik te langzaam was geworden. Zij konden het nog wel redden, zij zouden wel naar een veilige plek kunnen zoeken en daar verder kunnen leven. Mij zou dat sowieso niet lukken! Kon dus beter naar een plek gaan waar anderen Cranks waren. Misschien dat het daar ook niet veilig zou zijn, maar daar zou ik tenminste niemand tot last zijn! ‘Je begrijpt gewoon niet wat er nu met me gebeurd. Probeert het niet eens te begrijpen en als ik iets van je vraag, doe je het verdomme niet!’ Had maar één ding aan haar gevraagd! Had alleen maar gevraagd of ze me alleen had willen laten en zelfs dat had ze niet voor me gedaan! Dat terwijl ik altijd alles voor Cleo had gedaan, wat ze ook had gewild! Had een hele nieuwe slaapplaats voor ons weten te regelen, omdat ze niet bij Nefeli op de kamer had willen zitten. Cleo kon niet eens iets soortgelijks voor mij doen! Was toch bloody belachelijk?!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Newt deed echt onredelijk! Wilde niet eens naar andere dingen kijken. Zelf keek in naar beide opties. Dacht er niet graag over na, maar wist dat er een kans was dat Newt dood zou gaan. Er was echter nog steeds een kans dat er een medicijn zou zijn waardoor hij beter werd! Tot aan de dag waarop het vreselijke zou gaan gebeuren en hij echt dood zou gaan, had ik nog de hoop dat er iets was waardoor hij beter werd. Moest hij zelf ook doen! Was misschien moeilijk voor hem, maar zolang iemand in hem geloofde, in zijn leven, moest hij dat zelf ook doen. We hadden voor elkaar geleefd. Hadden elkaar beloofd dat we uit de Glade waren gekomen en door de Scorch. Waarom kon hij nu dan geen beloftes maken? Voor mij! Was altijd genoeg geweest, dus zou nu ook genoeg moeten zijn! Ik haalde een keer diep adem, omdat ik niet te hard wilde schreeuwen. Als ik schreeuwde, schreeuwde hij terug en werd het alleen nog maar erger. Vond dit echt vreselijk. Newt hoorde niet tegen me te schreeuwen. Had ook bijna de tranen in mijn ogen staan. "Dat weet je niet." Zei ik zachtjes. Wist niet of er iets was of niet. Dacht misschien van niet, maar kon best dat het zo was! Hoefde niet meteen het medicijn te zijn, maar kon ook iets zijn die daar naar toe leidde. Deed me echt pijn dat hij zei dat hij me niet in de buurt wilde hebben. Klopte niet, was altijd zo geweest. Vanaf het begin hadden we het fijn gehad samen, hadden elkaar vertrouwd, in echt alles. Dat vertrouwen kon in mijn ogen niet zomaar weg zijn. "Natuurlijk wel! Ik weet dat je slecht over jezelf denkt, maar dat ben je niet! Je bent nog steeds mijn Newt en dat gaat ook niet veranderen en ik wil je helpen zolang ik dat kan." Stapte weer iets dichter naar hem toe, vond het helemaal niets om een gat tussen ons te hebben. Dan voelde het meteen alsof het emotioneel ook zo was. Voor mij was dat niet zo. Er waren dingen veranderd, maar dat betekende niet meteen dat er ook iets moest veranderen tussen ons. Voor mij was dat niet zo, wilde niet dat het zo was. "Weg gaan?!" Bracht ik verbaasd uit. Hij wilde weg gaan. Dat zou echt niet gebeuren! Niet in zijn eentje in ieder geval. Als hij weg wilde gaan, dan gingen met z’n allen. Niet hij alleen, niet alleen wij tweeën, gewoon met z’n allen. Minho zou het echt niets inden als we ineens weg waren. Al helemaal niet dat ik Newt in zijn eentje weg had laten gaan. "Het enige wat je van me vraagt is iets shuckings belachelijks, Newt." Had gelijk. Snapte niet hoe hij zich nu voelde, maar dat deed hij ook niet bij mij? Ik probeerde het wel echt bij hem. Wilde proberen te zien hoe hij zich voelde, zodat ik daar mee kon helpen! Maar liet me gewoon niet toe. Begon nu ook meteen te schreeuwen. Moest zelf proberen om alles in te houden, anders zou het alleen nog maar erger worden en zou ik op een gegeven moment echt gaan huilen. Dit deed me pijn, vond het niet fijn, maar dat betekende niet meteen dat ik het op zou geven. Newt moest gewoon wat rustiger worden. Er aan wennen dat ik hier was, dan zou het wel goed zijn. Pakte zijn handen vast, hadden vaak genoeg hand-in-hand gezeten of gelopen. Zelfs in de Scorch had het er voor gezorgd dat we wisten dat het goed zat. Kwam omdat we bij elkaar waren. Was ook wel het belangrijkste. Bij elkaar zijn. Voor mij was dat nog steeds. Wilde echt bij Newt zijn, maakte me niets uit hoe hij er uiteindelijk uit kwam te zien of wat er ging gebeuren. Al ging ik er wel echt vanuit dat er een medicijn zou zijn. Op de een of andere manier zouden we hier overheen komen, dit zou beter worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
‘Weet ik wel! Nefeli heeft dat toch gezegd?’ Nefeli wist echt wel waar ze het over had! Frypan had er misschien even moeilijk over gedaan dat ze er was geweest, omdat ze volgens hem bij WICKED had gehoord, maar was ondertussen wel duidelijk dat ze helemaal niks met WICKED te maken had. Ze wilde er in ieder geval niet meer bij horen en daarom was ze ook met ons mee gegaan! Ze wist echter wel heel erg veel over WICKED en ook over hoever ze precies waren met het medicijn. Niet heel erg ver, dus er was gewoon geen kans dat ik nog beter zou worden! Cleo wilde dat misschien niet geloven, maar er viel ook helemaal niets te geloven! Het was gewoon zo! Moest ze maar accepteren. Ik had het al een hele tijd geleden geaccepteerd en zelfs de anderen hadden dat gedaan. Misschien dat Cleo me niet kwijt wilde, maar kon er beter nu al aan wennen dan dat ik straks opeens weg zou gaan en ze zou weigeren om nog verder door te gaan met de rest. Wist niet hoe ze daar precies op zou reageren. Zou er hoe dan ook niet bij zijn om het mee te maken. Was eigenlijk ook maar beter. Ik keek gefrustreerd naar Cleo. Vond het irritant dat ze niet naar me luisterde! Snapte ook niet waarom ze dat niet deed! Had ook niet naar Nefeli geluisterd? Die had precies verteld wat er allemaal had kunnen gebeuren en het leek wel alsof Cleo daar niets van op had genomen! ‘Maar uiteindelijk ben ik niet meer mezelf! Wat je ook denkt of wat je ook wil geloven. Kan opeens over een paar uur helemaal verdwenen zijn en vind niet dat je daar op moet blijven wachten!’ Dat was in principe wat ze deed! Wachten totdat ze niet meer voor me zou kunnen zorgen, maar wat wilde ze ook doen? Me in bed leggen en hopen dat ik me over een paar uur weer beter zou voelen? Me genoeg water laten drinken en hopen dat het alles een beetje schoon zou maken? Ging niet gebeuren! Was er slecht aan toe en het zou alleen nog maar slechter worden! ‘Ja! Weg gaan!’ Wilde gewoon weg. Als ik net naar buiten was gegaan, dan had het misschien wel gekund. Al was Cleo hier dus al de hele tijd geweest. Misschien had ze wel de hele tijd gewacht totdat ze het idee had gehad dat ze met me had kunnen praten. Maakte me eigenlijk alleen nog maar bozer! Was hier de hele tijd geweest, terwijl ze had beloofd om met Minho en de rest mee te gaan! ‘Is niet onmogelijk! Hoeft alleen maar die deur uit te lopen en me alleen te laten! Meer is er niet voor nodig!’ schreeuwde ik naar Cleo. Had wel gemerkt dat ze dichterbij was gekomen. Stond echter al dicht naar de muur toe en kon daarom niet echt een andere kant op, maar ze snapte toch wel dat ik haar op dit moment niet zo dichtbij wilde hebben?! Vond ik zelf niet meer dan logisch! Konden ons nu niet meer zo gedragen als eerst. Wilde ik ook helemaal niet meer! Had geen zin om nog handjes vast te houden en te knuffelen. Zou uiteindelijk toch allemaal weg zijn. Ik trok mijn handen meteen uit die van Cleo toen ze die van mij vastnam. ‘Houd er gewoon mee op! Weet niet wat je probeert te doen, of wat je probeert te bewaren, maar er is niks meer! Kan ieder moment erger worden, kan ieder moment dood gaan! Heb geen zin om te doen alsof alles goed is en al helemaal niet om handen vast te houden en te doen alsof het goed gaat komen! Gaat niet goed komen! Wanneer krijg je dat nou eens in dat bloody hoofd van je?!’ riep ik gefrustreerd uit en ik gaf Cleo een flinke duw, waardoor ze achterover viel en op de grond belandde. Ik balde mijn vuisten en keek naar Cleo. Had het verdiend. Had ze maar niet zo vervelend moeten doen, zo wanhopig!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
"Nefeli hoeft ook niet altijd gelijk te hebben!" Natuurlijk kon ze gelijk hebben, van wat zij wist was er geen medicijn in WICKED. Maar was dat geweest toen we daar weg waren gegaan of op het moment voordat we het doolhof ingingen. Iedereen wist dat Nefeli der geheugen terug had gekregen, leek me heel erg veel? Dus was vast ook wel moeilijk om te bepalen wat wanneer op welk moment was gebeurd! Daarbij kon er heel wat zijn gebeurd in de tijd dat we weg waren of kon zo zijn dat er nog andere mensen bezig waren met een medicijn. Wisten helemaal niets, betekende niet meteen dat we moesten denken dat het allemaal hopeloos was en niet meer zou gaan lukken. Hoop was het belangrijkste wat we ooit hadden gehad? Hoop dat we ooit uit de Glade zouden komen. Levend door de Scorch konden komen. Moesten nu hoop hebben om hier doorheen te komen. Newt zou beter kunnen worden. Zou niet goedkomen als hij maar bleef denken dat hij nooit meer beter zou worden. Wilde dat hij iets meer hoop had, maar zelfs als hij dat niet kon, zou ik dat wel blijven houden. Tuulk was een kans dat hij dood zou gaan, eerst heel erg ziek werd, begon nu al een beetje. Kon echter wel zo zijn dat hij beter werd! Haatte het dat hij dacht dat het niet zo was? Ik zuchtte zachtjes, vond het echt vervelend dat hij zo deed. Leek maar niet te snappen dat ik hier gewoon wilde blijven voor hem, maakte me echt niets uit hoe hij zich gedroeg. Gedroeg zich nu ook niet aardig. Snapte dat de Flare in zijn hoofd zat. Maar zat in zijn hoofd, zat daar, alleen een klein stukje. Nu kwam het naar boven, maar wist dat een heel groot deel van Newt er nog zat en er ook zou blijven zitten. "Waar naar toe?!" Hij kon niet zomaar weg! Dan zou hij de weg terug waarschijnlijk niet eens meer vinden, kwam de stad niet in, was wel duidelijk gemaakt! Zouden er wel voor zorgen dat hij niet naar binnen kwam, deden testjes en dat soort dingen. Geen idee wat precies, maar kon hier niet weg. Mocht hier niet weg?! Moest hier blijven! "Kan hier niet weg!" Vond dat hij niet weg kon, moest bij mij blijven! Bij ons? Ondanks dat de rest er ook niet was. Was een deel van de groep! "Probeer er voor je te zijn!" Zijn woorden deden wel echt heel erg pijn, was niets meer? Was nog genoeg. Waren nog onszelf, Newt nog zichzelf, wist hij zelf niet helemaal, maar was zo! Wist dat hij daar nog zat, ondanks dat het nu niet echt te zien was. Ik slaakte een gilletje toen ik op de grond viel. Probeerde mezelf tegen te houden, met mijn armen, waardoor er een behoorlijke schok door heen kwam. Al was het vooral een hele schok door mijn lichaam, kon niet geloven dat Newt me op de grond had geduwd. Liet mijn hand even over mijn pols gaan, die een beetje pijnlijk voelde. Newt had het vast niet zo bedoeld, was gewoon gefrustreerd geweest. Snapte het ergens misschien wel een beetje, was ook wel gefrustreerd. Zou hem nooit duwen. Stond voorzichtig op, voelde een beetje aan mijn rug, waar het toch ook best wel pijn deed. Wist niet echt meer wat ik moest zeggen. Was per ongeluk gegaan, wist ik zeker. Was echt niet zijn bedoeling geweest. Had gewoon gewild dat ik een stukje van hem af was gaan staan. Wilde zelf niets liever dan heel erg dicht bij hem zijn. Kon bij hem niet ineens veranderd zijn? Diep van binnen wilde Newt dat ook nog steeds. Kwam misschien niet naar boven eventjes, maar zou hier niet weg gaan. Ook niet omdat hij me had geduwd, zelfs niet als hij de hele tijd tegen me begon te schreeuwen. Maakte me helemaal niets uit, kreeg me niet weggepest of wat dan ook! Bleef hier gewoon en zou er voor zorgen dat hij hier ook niet weg zou gaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
‘Alsof ik nu ga vertellen waar ik naar toe wil! Zou bloody dom zijn!’ schreeuwde ik naar Cleo. Was misschien ziek en die shucking ziekte vrat aan mijn hersenen alsof het Frypan zijn bacon was, maar wist heus nog wel dat als ik aan Cleo zou vertellen waar ik naar toe zou willen gaan, ze me voor de rest van de tijd in de gaten zou houden. Zou ze nu ook wel doen, omdat ze al wist dat ik weg zou gaan. Moest gewoon zorgen dat er een moment zou komen waarop ik weg zou kunnen gaan. Zonder dat Cleo het door zou hebben. Wist niet of zij ook wist van de plek waar Cranks naar toe konden gaan. Als ze een beetje slim was, en na zou denken, dan zou ze vanzelf wel snappen waar ik naar toe zou gaan. Waar zou ik anders naar toe gaan!? Was niet zo dat ik andere mensen kenden, of dat mijn familie hier was. Wist immers niet wie mijn familie was! Waren hier vast ook niet meer. Kon me niet voorstellen dat ze al die jaren hier hadden overleefd. Was gewoon te moeilijk. Dus had geen andere plek waar ik naar toe zou kunnen gaan. Ik keek naar Cleo, wie langzaam overeind was gekomen. Had haar geduwd, maar dat had ze verdiend! Was boos op haar! Moest ook gewoon naar me luisteren, maar deed ze niet! Moest ze wel doen. Dat ze nu last kreeg van haar rug of haar pols, waar haar eigen verantwoordelijkheid! ‘Wil niet dat je er voor me bent. Als je er echt voor me zou willen zijn, dan zou je snappen dat ik ruimte nodig heb. Dat ik niet hier wil zitten terwijl iedereen toekijkt hoe het slechter met me gaat!’ Moest ze gewoon begrijpen! Was best simpel? Zo ingewikkeld was het in ieder geval niet! Dus waarom kon ze niet gewoon inzien dat ik er niets voor voelde om samen ergens te zitten en te praten over hoe slecht het met me ging? Iedereen zag dat in! Echt iedereen! Alleen Cleo niet! Zelfs Minho was uiteindelijk met de rest van de groep naar buiten gegaan. Wist niet eens wat ze daar precies zouden doen, waar ze naar op zoek zouden gaan. Vast iets. Misschien wel een dom medicijn, maar er waren geen medicijnen. Was niks wat me zou kunnen helpen. Wist Minho ook wel? Tenzij hij teveel naar Cleo had geluisterd! Misschien had hij dat ook wel. Cleo praatte soms echt teveel en ze kwam echt met belachelijke ideeën. Iets waar ze misschien wel naar hadden geluisterd. Was nergens voor nodig! Wilde ook helemaal niet dat ze naar Cleo luisterden, want ze zie belachelijke dingen! Ik liep naar haar toe en keek haar zo doordringend mogelijk aan. ‘Je snapt het gewoon echt niet hè?! Wil niet dat je hier bent, dat je me in de gaten houdt alsof ik een ziek kind bent. Zelfs nu ik je op de shucking grond heb geduwd kijk je me aan alsof er niks met me aan de hand is, alsof het niet mijn schuld is!’ Irriteerde me gewoon! Ze keek met zulke zielige ogen mijn kant op. Alsof ze medelijden met me had! Moest ze niet hebben! Was niets zieligs aan dit alles! Hoe sneller ze dat zou begrijpen, hoe beter. Alsof ik daarvoor moest schreeuwen om het haar te laten begrijpen, dan zou ik dat doen! ‘Wat is er mis met jou? Waarom kan je niet inzien dat ik ziek ben en dat ik niet beter ga worden? Je kan wel hopen wat je wil, maar er gaat niks veranderen! WICKED heeft geen medicijn en als ze dat nu wel zouden hebben, dan zouden ze dat echt niet meer aan ons geven!’ Waren immers gevlucht! Hadden niet meegewerkt aan het medicijn en we hadden niet gedaan wat ze hadden gewild. Natuurlijk zouden ze ons dan niet helpen door mij een medicijn te geven! Cleo had nog hoop, maar dat was gewoon belachelijk! Die hoop zou haar alleen maar tegen haar gaan werken!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Kon niet zomaar weggaan! Was maar goed dat ik niet weg was gegaan, anders was hij ineens weg geweest als we terug waren gekomen. Kon hem nu nog tegenhouden! Hoorde gewoon bij ons te zijn, was een deel van onze groep en veranderde echt niet nu hij ziek was. Vond de rest misschien wel, maar Minho en ik niet. Was toch wel een beetje de leider nog van alles, dus kon makkelijk zeggen wat er zou gaan gebeuren en wat niet. Jorge had nu ook wel een beetje de touwtjes in handen genomen, maar waren meer mensen die naar Minho luisterde. Was toch wel fijn om te weten dat er nog iemand achter me stond. Duurde misschien wel een tijdje voordat hij terug zou komen. Wisten niet wat ze zouden doen in de stad, misschien kwamen ze hier vanavond weer terug om te slapen. Kon ook wel een paar dagen duren. Was maar goed dat ik met Newt kon blijven, zou hem niet zomaar weg laten gaan! Zou helemaal mis gaan als ze hem zouden zien. "Ruimte om hier weg te gaan en nooit meer terug te komen?!" Snapte niet dat hij dat gewoon oké vond. Hadden net als een soort van afscheid, ruzie gemaakt, was toch ook niet fijn? Snapte dat het de Flare was, maar wist net zo goed dat Newt daar ergens binnen zat en dat hij gewoon naar boven kwam. Nu had de Flare even de overhand en was niet echt heel erg handig om tegen hem in te gaan en ook te schreeuwen. Vond het echt vreselijk dat hij zo deed. Snapte zelf ook wel dat het moeilijk was. Voelde zich echt niet lekker. Snapte niet precies wat er door zijn hoofd heen ging, waren vast geen fijne dingen. Nefeli had dingen verteld, had gezegd dat het langzaam stukjes van je brein opat. Zuchtte zachtjes, vond het echt vervelend dat hij echt zulke dingen zei. Wilde er wel gewoon op ingaan, maar dat hielp niets. Op dit moment hielp het niet heel erg veel. Zou meer gaan schreeuwen. Haalde mijn schouders op. "Houd van je." Zei ik zachtjes. "Gaat echt niet zomaar over." Leek hij echt niet te kunnen snappen. Wist zeker dat hij precies hetzelfde had gedaan voor mij. Zou bij me zijn gebleven. Deed dat nu ook voor hem en vond het niet meer dan logisch. Helemaal nu ik had gehoord dat ik weg zou gaan. Mocht niet weg! "Al wordt je niet beter, maakt me niets uit. Wil ik alsnog bij je zijn, zolang ik kan." Hoopte er nog op dat hij beter zou worden. Hoop moest je blijven houden, anders zou het echt niet gaan gebeuren. Vond het niets dat hij de hoop al op had gegeven, met de rest er ook wel een beetje bij. Gelukkig dacht Minho ook nog steeds dat het goed zou komen? Waren daarom opzoek naar een medicijn, zouden misschien wel iets kunnen vinden! Kon! Newt moest daar ook aan denken. Stapte naar Newt toe en nam zijn gezicht voorzichtig in mijn handen. "Wil geen ruzie met je maken." Wisten niet hoe lang we hier nog samen konden zijn. Wilde er zoveel mogelijk van genieten, wist dat Newt wel bij kon draaien. Zou op een gegeven moment weer helderder worden en het fijn vinden dat ik hier was. Streek voorzichtig met mijn duimen over zijn wangen terwijl ik naar zijn ogen keek. Waren nog steeds de zelfde bruine ogen waar ik zo vaak in had gekeken. Kon echter ook wel iets zien wat er veranderd was, toch was het niet helemaal anders. Zat hij nog steeds. Was hier nog. "Houd van je." Zei ik zachtjes. Hoopte dat hij zag dat dit was wat wij ooit waren geweest. Dat er niet heel erg veel was veranderd, ondanks dat het misschien wel zo was. Hoefde niet? Als hij maar niet zo moeilijk deed. Ging niet weg en zelf ging hij ook nergens heen. Zou hem niet weg laten gaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Natuurlijk wilde ik weg! Was niks aan dit alles om hier maar te blijven zitten en te wachten totdat de rest weer terug zouden komen! Als ik misschien gewoon ziek was geweest, dan was het een ander verhaal geweest. Nu ging ik dood! Nu zat ik alleen met mijn gedachten die steeds maar erger en erger werden en ik kon er zelf niks tegen doen! Had het idee dat ik hier totaal geen controle over had en door weg te gaan en een plek te zoeken waar meerdere Cranks waren, zou ik dat wel hebben! Leek me in ieder geval dat ik dan meer controle had. Dan wist ik tenminste zeker dat er niemand achter me aan zou komen, dat er niemand naar binnen zou lopen en mij levenloos op de grond zou zien liggen. Al was het misschien nog wel erger dat er andere dingen zouden kunnen gebeuren. Daarom moesten ze ook weg! Daarom had iedereen weg gemoeten en ik had echt gedacht dat ze er allemaal naar hadden geluisterd, maar nu was Cleo er en ze deed gewoon niet haar best om naar me te luisteren! Alsof ze gewoon niet dezelfde taal sprak, of alsof mijn woorden haar niets deden! ‘Ja! Wil gewoon dit in mijn eentje doen. Heb niet iemand nodig die me constant maar in de gaten houdt. Wordt er gek van Cleo, gek!’ schreeuwde ik. Dat leek ze gewoon niet te begrijpen! Wilde ze misschien ook niet begrijpen, omdat ze het idee had dat ik nog steeds te redden was, maar dat was ik niet! Was gewoon niets wat me nog zou kunnen redden en daarom was het beter dat ik weg zou gaan! Moest me alleen laten gaan! Iets wat ze nu waarschijnlijk nooit meer zou doen, waardoor ik het voor mijn gevoel alleen maar benauwder kreeg. ‘Het zou wel over moeten gaan! Duurt niet lang meer voordat ik er ben en je kan niet van iemand houden die er niet meer is!’ Kon niet eens van iemand houden die zich zo verschrikkelijk gedroeg als een Crank! Cleo zei misschien dat het nooit zomaar over zou gaan en dat ze misschien wel altijd van me zou blijven houden, maar was gewoon niet zo! Kon niet zo zijn! Kon niet van degene houden die nu voor haar stond. Hield niet eens van mezelf op dit moment! Hoe zou ik dat ook kunnen?! Was een verschrikkelijk persoon geweest in al die jaren! ‘Als je geen ruzie wil, moet je weg!’ Was heel simpel! Als ze niet wilde dat ik tegen haar schreeuwde, en als ze niet wilde dat ze terug zou schreeuwen, dan zou ze gewoon weg moeten gaan en dan zouden we geen ruzie meer hebben! Zouden we in ieder geval niet meer tegen elkaar schreeuwen! Dat was duidelijk wat ze wilde, dus dan kon ze net zo goed weg gaan! Was ook wat ik wilde! Wilde gewoon niet dat Cleo hier nog was. Had hier ook helemaal niet moeten zijn! ‘Verdomme, Cleo! Ga gewoon weg!’ riep ik uit toen ze voor de tweede keer zei dat ze van me hield. Ik trok haar handen van me af en haalde uit met mijn vuist, waardoor Cleo weer op de grond belandde. Ik opende mijn mond om nog iets tegen haar te zeggen, tot ik me plotseling besefte wat ik had gedaan. Had Cleo geslagen. Had haar eerst geduwd en nu had ik haar geslapen. Waarom? Omdat ze had gezegd dat ze van me hield, dat ze voor me wilde zorgen? Was geen reden om iemand te slaan en al helemaal niet als het ging om Cleo! ‘Cleo…’ Wist niet eens wat ik nu moest zeggen, of wat ik nu moest doen! Was alsof de hele ruzie van net zomaar was verdwenen, alsof alle boosheid er niet meer was. Besefte me nu alleen maar dat ik Cleo had geslagen! Iets wat ik echt niet hoorde te doen! ‘Sorry… Alles oké?’ Het klonk zo verschrikkelijk uit mijn mond, maar wist echt niet wat ik anders moest zeggen! Volgens mij had ik haar best pijn gedaan, wat alles alleen maar erger maakte!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Snapte mij gewoon niet! Kon wel roepen dat ik hem niet snapte, maar snapte mij ook niet. Terwijl ik hem wel probeerde te begrijpen. Was ergens wel moeilijk. Snapte niet helemaal waarom hij me niet hier wilde hebben. Kon hem helpen. Was misschien bang dat ik hem op een verkeerde manier zag, maakte me niet zo heel erg veel uit? Wilde tot op het laatste moment bij hem blijven. Als je van iemand hield deed je dat. Wilde je bij diegene zijn wat er ook aan de hand was. Juist als het ook slecht ging. Hadden misschien niet eens de allerbeste tijden samen gehad. De Glade was heel erg fijn geweest en kon nog genieten van de tijden die we daar hadden gehad. Hadden toch samen ook best wel een rot tijd gehad in het doolhof en in die stomme Scorch. Waren echter altijd samen geweest, vond ik wel echt heel erg belangrijk. Wilde daarom bij hem blijven! Maakte me niets uit dat we nog een paar dagen hadden. Paar dagen of paar weken, maakte me niets uit. Had hem nog, wilde hem nu nog niet kwijt. Niet nu hij hier nog was! Wist dat we afscheid van elkaar moesten nemen, voor altijd misschien wel. Mocht die momenten niet van me afnemen. Newt vertelde echter dat hij er gek van werd. Kon ik me echt niet voorstellen. Wilde juist zelf heel erg graag die tijd hebben. Moest hij toch ook ergens hebben. Hij was diegene die er over een tijdje misschien niet meer was, snapte ik ook wel. Voor hem was het anders. Dat was dan het eind. Wilde echter zelf zoveel mogelijk uit de tijd halen die we samen hadden. Hoefde echt niet de hele dag hand-in-hand te lopen of wat dan ook. Wilde gewoon bij hem zijn, zonder dit. Zonder al dit geschreeuw. Deze ruzie was namelijk echt vreselijk en ging helemaal nergens naar toe. Had het hem duidelijk willen maken door zo dicht mogelijk bij hem te zijn. Zodat hij wel naar me kon kijken. Kon misschien ook wel in mijn ogen zien dat dit nog hetzelfde was. Waren nog hetzelfde. Waren niet veranderd. Onze ogen bleven hetzelfde. Een andere kleur bruin, maar wel ogen die zo vaak naar elkaar hadden gekeken op verschillende manier. Waren eerst vrienden geweest, toen meer. Ogen die vreselijke dingen hadden gezien. Was dit misschien ook wel, want voordat ik het door had waren mijn handen weggetrokken en kreeg ik een vuist in mijn gezicht. Kon niet meer blijven staan. Viel voor de tweede keer op de grond had nu niet echt de tijd om mezelf op te vangen met mijn handen. Had pijn in mijn gezicht en greep daar ook meteen naar toe met mijn hand. Tranen sprongen in mijn ogen, deed echt heel erg pijn! Kon gewoon niet geloven dat hij me had geslagen. Had me net geduwd, was al pijnlijk geweest. Dit was nog zoveel erger en deed ook echt pijn! Toch was ik ergens blij dat het was gebeurd. Newt vroeg of alles oké was? Betekende dat Newt er weer was. Mijn Newt was er weer. Had geweten dat hij daar binnen nog zat! Kwam nu naar boven, gelukkig! Wist dat het zo was! Keek op naar Newt en haalde mijn schouders op. "Het gaat wel." De pijn ging wel een beetje weg. Was nu ergens drukker mee? Newt! Was altijd belangrijker. Pijn deed er nu helemaal niet echt toe. Veegde tranen weg en streek eventjes langs mijn wang. Vond het wel vervelend dat het zo pijn deed, maar pijn ging weg. Zou over een half uurtje wel weer weg trekken. Newt was nu eventjes terug en daar was ik echt heel erg blij mee. Wist echter niet hoe ik overeind moest komen, zat een beetje verstijfd op de grond. Keek naar boven, waar Newt stond. Rustig. Zo rustig had ik hem in een paar dagen niet eens gezien, wat wel goed voelde.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld