Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Gally had wel gelijk, liefst wilde ik nooit afscheid nemen van Newt. Als dat mogelijk was, deed ik dat echt niet. Vond het best wel lastig om er aan te denken dat die tijd misschien wel ging komen. Dichterbij dan ik dacht. Wilde ik helemaal niet? Gally vond echter dat het moment al was geweest. Was niet zo? Had nog geen afscheid van Newt genomen. Hoefde ook nog helemaal niet. Was hier nog. Newt zat er ook nog? Zelfs als hij er niet meer zat, wilde ik niet zomaar afscheid nemen. Maakte me niets uit wat Newt aan had gegeven! Had alleen aangegeven dat hij weg had gewild! Dan hadden we afscheid moeten nemen, maar hadden we niet hoeven doen! Was hier nog en zou hier ook nog maar een tijdje blijven. Vond dat het zo was! Gelukkig deed Gally er niet zo gemeen over. Vertelde het niet op een hele gemene manier. Voelde zelfs zijn armen om me heen, waardoor de tranen erger leken te worden. Afgelopen dagen had ik wel vaker gehuild, maar had het altijd proberen te doen op de momenten dat Newt weg was geweest. Had me namelijk één keer zien huilen en waren niet zulke hele aardige dingen over zijn lippen heen gekomen! Was echt vreselijk geweest om dat ze soort dingen te horen, zeker over de lippen van Newt. Was altijd diegene geweest die lieve dingen had gezegd. Had er altijd een glimlach van op mijn gezicht gekregen. Zelfs als ik me niet heel erg lekker had gevoeld, hadden die woorden er voor kunnen zorgen dat mijn hele dag beter was geworden. Nu waren zijn woorden juist hetgeen wat er voor zorgde dat ik me vreselijk voelde. Boorden me soms helemaal de grond in. "Is gewoon echt zo shucking oneerlijk!" Bracht ik uit. Vond het echt heel erg vervelend dat dit allemaal gebeurde! Dat er geen medicijn was en we dat blijkbaar ook niet zomaar konden krijgen. Ergste was nog wel dat Newt juist diegene was, die ziek moest worden. "Snap gewoon echt niet waarom Newt dit moet overkomen. Was altijd diegene die niets mis heeft gedaan?!" Hielp iedereen! Echt iedereen! Had altijd wel het goede in mensen proberen te zien. Al was dat niet echt bij Steve gegaan. Voor de rest was hij echt als een broer voor iedereen geweest. Was oneerlijk! "En voel me echt vreselijk schuldig. Hadden in de Glade moeten blijven. Had kunnen weten dat dit ging gebeuren." Dat was wel echt het ergste. Had gewoon naar Alby moeten luisteren. Had mij verteld dat het niet goed was, dat Newt ziek was. Had gedaan als hij gek was geworden doordat hij door de Griever was gestoken! Was juist niet zo geweest, had heel erg veel dingen geweten! Had het belangrijkste geweten! "Alby waarschuwde we weg wilden gaan. Zei dat Newt ziek was. Had naar hem moeten luisteren, hadden in de Glade moeten blijven." Geen idee of dat had geholpen, misschien was Newt daar ook wel ziek geworden. Al was dat vast eerder gebeurd. Misschien was hij toen nog niet eens besmet geweest. Dan hadden we daar echt moeten blijven! Klonk niet eens zo verkeerd. Miste die plek echt heel erg! Wilde nu het liefst bij een paar van de diertjes zijn om ze te knuffelen of wat eten te geven. Waren zo lief geweest en hadden altijd mijn hoofd leeg kunnen maken, wat er ook aan de hand was geweest. Hier kreeg ik daar echt geen kans meer voor. We hadden ook echt niets. Een Berg, maar van deze plek wat ik ondertussen ook wel gek! Kwam misschien ook wel omdat ik een paar dagen niet naar buiten was geweest. Maakte ook niet uit, was niet echt een keuze geweest, had hier gewoon bij Newt willen blijven. Als ik die keuze weer zou hebben, maakte ik hem waarschijnlijk zo weer. Had echt veel pijn, maar was zo nog bij Newt in de buurt, vooral op de momenten waarop het beter met hem ging. Mocht nu echter niet meer bij hem in de buurt van Gally, wat ik ergens wel snapte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gally.
Snapte dat Cleo het heel erg vond dat Newt ziek was geworden. Als er iemand was die het niet had verdiend, dan was dat Newt. Was er altijd voor ons geweest, vanaf het begin. Was één van de eerste runners geweest en had daarin een groot deel bijgedragen aan het onderzoeken van het doolhof. Toen hij niet meer had kunnen rennen, had hij samen met Alby dingen bepaald en hij had altijd het beste voor iedereen gewild, maar hij had ook gewild dat iedereen veilig was geweest. Zonder Newt zouden we een hele andere groep zijn geweest en daarom begreep ik ook echt dat Cleo het oneerlijk vond dat dit nou net Newt had moeten gebeuren, maar WICKED had meerdere placebo’s in het doolhof gestopt. Newt was echter de enige die het zo ver had weten te schoppen. ‘Er waren veel meer jongens die niet immuun waren,’ zei ik zachtjes. ‘Geen van hen heeft het echter zo lang volgehouden als Newt. Waren al dood voordat ze wisten van de Flare.’ Misschien was dat achteraf wel beter. Hadden niet de vreselijke pijn waar Newt nu door moest gaan. Voor WICKED was het van groot belang geweest om mensen zoals Newt naast ons te zetten, zodat ze onze reacties hadden kunnen vergelijken met iemand van dezelfde leeftijd, maar andere hersenen. Was belachelijk natuurlijk, maar voor hun onderzoek was het van belang geweest en WICKED was zo barbaars dat het hen helemaal niets uitmaakte wie er precies dood ging, of wat de gevolgen waren. ‘Het is niet jouw schuld,’ fluisterde ik, terwijl ik zachtjes over haar rug streek. Alby had misschien wel gezegd dat Newt ziek was en hij had geprobeerd om hem in de Glade te houden, maar ik wist vrijwel zeker dat dat ook niet goed was gegaan. Wist niet wat WICKED had gedaan als er mensen in de Glade waren gebleven, maar waarschijnlijk had dat niets veranderd aan de situatie van Newt? Was altijd al ziek geweest, zou daar ook ziek zijn geworden. ‘Newt is altijd al ziek geweest. Had niks veranderd als jullie in de Glade waren gebleven,’ verzekerde ik haar. Wist niet of dat was wat ze wilde horen. Misschien niet, maar vond niet dat ze zich schuldig kon voelen om dit. Was gewoon niet haar schuld. Vroeg of laat was Newt toch wel ziek geworden, waar ze ook waren geweest. Daar zou de Glade niets aan hebben kunnen veranderd. Ik zuchtte en probeerde Cleo een beetje te kalmeren. Wist niet precies hoe ik dat moest doen, want kon het ook niet beter maken voor haar. Newt was ziek en er zou uiteindelijk weinig van hem overblijven. Het enige wat ik voor Cleo kon doen, was zorgen dat ze niet in de buurt zou zijn als Newt zich helemaal zou verliezen. Zou het vast verschrikkelijk vinden om Newt onder de wonden, krabben en het vuil te zien. Cranks waren geen prettig gezicht, helemaal niet als het iemand was om wie je heel erg gaf. ‘Snap dat je Newt niet alleen wil laten, maar kunnen jou ook niet alleen bij hem laten. Dit is niet goed voor je. Ondanks dat je om Newt geeft en bij hem wil zijn, hij doet je pijn en geen van ons gaat toekijken hoe jij je laat slaan door hem, alleen maar omdat je weet dat er soms drie minuten op een dag zijn waarop hij zich beseft wat hij heeft gedaan.’ Ik zou in ieder geval niet toekijken hoe Cleo zichzelf zou laten slaan! Snapte eerlijk gezegd ook niet waarom ze niet weg was gerend, waarom ze zichzelf niet had verstopt voor Newt. Wist vast wel wanneer er iets in Newt knapte! Leek haar echter niets uit te maken, wat echt niet gezond was! Was veel te trouw aan hem en dat was de reden dat ze hier onder de blauwe plekken zat. Iets wat echt niet fijn was om te zien! Ze verdiende het niet om hier zo te zitten. Wilde alleen maar voor Newt zorgen, maar zoiets ging gewoon niet meer? Als hij een griepje had gehad was het anders geweest, maar dit was de Flare!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Was echt fijn om Gally hier te hebben. Had ondertussen wel echt een goede band gekregen met Minho, maar Gally was toch wel diegene met wie ik het beste had kunnen vinden naast Newt. Had het er heel erg moeilijk mee gehad toen ik hem achter had moeten laten in de Glade. Was echter nog zoveel erger geweest toen hij voor mijn ogen dood was gegaan en ik niet eens naar hem toe had kunnen gaan! Had niet eens echt afscheid van hem kunnen nemen. In de Glade hadden we zo snel weg moeten gaan, toen had ik in ieder geval nog geweten dat hij veilig was geweest. Paar uur later had hij dood op de grond gelegen. Nu was hij hier ineens weer. Had het echt moeilijk gevonden om geen afscheid te nemen en was ook wel een klein beetje de reden dat ik zo graag bij Newt wilde zijn. Wilde zoveel mogelijk van de tijd genieten die we samen konden hebben. Ondanks dat er heel wat vreselijke momenten aan vooraf gingen en het daarna ook weer bergafwaarts ging. Er waren echter wel momenten dat hij Newt was en wilde zoveel mogelijk genieten van die momenten! Wist niet of de woorden van Gally hielpen. Waren meer mensen geweest die niet immuun waren. Die hadden het echter nooit geweten? Misschien was Alby zelf ook wel niet immuun geweest en had hij daarom eigenlijk ook willen blijven. Was echter ook doodgegaan. Hadden al van zoveel mensen afscheid moeten nemen, wilde niet dat Newt bij dat rijtje kwam! "Echt?" vroeg ik zachtjes. Ergens vond ik het wel fijn om te horen dat er niets was veranderd als we in de Glade waren gebleven. Betekende dat dit niet helemaal mijn schuld was geweest. Dat ik er niet heel erg veel aan had kunnen veranderen als ik naar Alby had geluisterd. Voelde wel als een hele opluchting! Ik zuchtte zachtjes, Gally had echt wel gelijk dat ze me niet bij Newt in de buurt hadden willen laten. Snapte ik ook wel. Newt kon heel erg gevaarlijk zijn. Wilde ook niet dat de rest te veel bij hem in de buurt was, zou op een gegeven moment ook tegen hen knappen en kon dan heel wat dingen doen. Wist ook niet echt hoe het zou gaan met Minho. Was op sommige momenten niet echt heel erg handig met de dingen die hij zij of deed. Zou nog meer tegen Newt in gaan, waardoor het nog zoveel erger kon worden. Wilde zelf dicht bij hem in de buurt zijn, maar wist zelf ook wel dat ik niet meer kon leven voor die drie minuten. Maar wilde ook niet meteen weg van hem zijn? Al helemaal niet als hij weg van ons allemaal was. "Wil wel dat hij op een plaats is waar mensen nog voor hem kunnen zorgen. Zorgen dat hij eten krijgt. Moeten voor hem zorgen." Moesten hem gewoon eten geven, had de Cranks gezien in de Scorch en die hadden zo’n honger gehad dat ze andere mensen op hadden willen eten. Streek langs mijn wangen om de tranen weg te vegen. Had echt even geen zin meer om hier over te praten. Wist dat het ongeveer het enige was waar we over konden praten op dit moment. Was echter nog één ding! Iets wat ik eigenlijk wel heel erg graag wilde weten. Wilde gewoon weten wat er met Gally was gebeurd. Hoe het kon dat hij hier ineens was! Kon toch niet zomaar? "Wat is er met jou gebeurd?" Vroeg ik dan ook zachtjes. Was goed om zijn hoofd ook even op iets anders te brengen. Wilde niet dat hij zo zou zeggen dat ik echt niet meer met Newt om mocht gaan. Helemaal niet meer zou echt vreselijk zijn. Toch was het dan nog vreemder. Was hier dan wel ergens, maar zou dan niet meer bij hem mogen! Maar wilde dan wel dat ze me beloofden dat ze hem niet weg zouden laten gaan? Mocht niet gebeuren!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Gally.
‘Newt is altijd al ziek geweest. WICKED heeft expres mensen die niet immuun waren bij ons gezet, zodat ze verschillen konden zien in de manier waarop we dachten en reageerden,’ legde ik uit aan Cleo. Ze leek er wel blij mee te zijn dat er niks zou zijn veranderd als ze naar Alby had geluisterd. Misschien had ze al die tijd wel gedacht dat er niks aan de hand zou zijn geweest als ze in de Glade waren gebleven, maar was echt niet zo! Had Nefeli haar vast ook al wel verteld, maar had wel gemerkt dat Cleo en Nefeli nog steeds niet goed met elkaar op konden schieten, ondanks dat Nefeli wel haar best gedaan om Cleo uit te leggen wat er met Newt aan de hand was, zodat ze kon begrijpen hoe Newt zich voelde. Cleo had er alleen niet naar geluisterd, maar zo was het meestal wel gegaan tussen die twee. Hadden elkaar nooit echt gemogen en als Nefeli haar mond open had getrokken, had Cleo er altijd wel iets van gezegd. Ik ook, maar besefte me nu ook wel dat ze echt waardevol was geweest voor de groep. Zonder haar hadden ze het een stuk moeilijker gehad. Ik zuchtte toen ze zei dat ze wilde dat er mensen voor Newt zouden zorgen, dat hij niet aan zijn lot over zou worden gelaten. Iets wat eigenlijk wel zou gaan gebeuren. Uiteindelijk zouden we hem ook aan zijn lot over moeten laten? Konden hem hier niet altijd houden, maar dit was gewoon hoe Cleo was. Ze was heel zorgzaam, altijd al geweest. Had zelfs voor de dieren willen zorgen, waar in eerste instantie niemand echt naar om had gekeken. Natuurlijk wilde ze dan ook dat er voor Newt zou worden gezorgd, maar wist niet of ik haar dat kon beloven. ‘Moeten Newt uiteindelijk wel laten gaan,’ bekende ik. Natuurlijk wilde ze voor hem zorgen, want dat betekende dat ze wist hoe het met hem zou gaan, maar dat ging op een gegeven moment echt niet meer. Iets wat Newt ook had geweten. Hij had zelfs iets aan Minho gevraagd. Iets wat ik niet tegen Cleo durfde te zeggen, want dan zou ze naar Minho gaan en hem proberen over te halen. Iets wat niet mocht gebeuren, zeker niet als Newt het zelf aan Minho had gevraagd. Gelukkig leek Cleo te snappen dat het zo niet meer kon. Ze vroeg zelfs naar wat er met mij was gebeurd, was ook wel tijd om het aan haar te vertellen. ‘Toen jullie waren meegenomen door WICKED, had ik echt het idee dat ik dood zou gaan. Namen me alleen mee naar WICKED toe. Hielden me wel gescheiden van jullie, omdat jullie in de veronderstelling waren dat ik dood was. Probeerden me over te halen om bij WICKED te blijven, voor ze te werken. Kreeg mijn geheugen terug, maar daardoor besefte ik me wel wat er allemaal was gebeurd, wat ik had gedaan en wie daarvoor hadden gezorgd. Wil niet alles op WICKED afschuiven, maar zonder hen had ik waarschijnlijk nooit op Chuck geschoten,’ vertelde ik zacht. Vond het echt heel erg dat ik dat had gedaan. Chuck had het niet verdiend om dood te gaan, al helemaal niet op die manier. ‘Probeerde te ontsnappen van WICKED, maar hielden me steeds tegen. Totdat er op een dag een groep binnen kwam. Noemden zichzelf de Right Arm en vertelden me dat ze WICKED neer wilden halen. Ze hielpen me ontsnappen en sindsdien hoor ik ook bij de groep.’ Voelde goed om daar te zijn, om hier iets tegen te doen. Hadden mij en mijn vrienden opgesloten! Was verschrikkelijk en vond dat ze daar ook iets voor verdienden. Iets heel ergs, want dit was niet normaal? Geen van ons had vrijwillig het doolhof in willen gaan. Misschien Nefeli en Blaise, maar die leken er nu ook heel anders over te denken. ‘Ik kwam de rest tegen in de stad en toen ik hoorde dat Newt niet immuun was, en jij alleen met hem was, ben ik meteen met ze mee terug gegaan.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
WICKED was echt een vreselijke organisatie, gaf dit wel weer aan! Was al erg genoeg dat ze ons op hadden gesloten in een doolhof, maar hadden er ook nog mensen bij ingestopt die al ziek waren geweest. Alleen maar voor die stomme Variabelen! Was toch echt belachelijk. Vond het echt niet erg, had Newt kunnen leren kennen en daar was ik echt heel erg blij mee. Hadden echt een hele mooie tijd samen gehad in de Glade. Toch betekende het ook meteen dat ze Newt gewoon bij ons hadden willen zetten om er voor te zorgen dat ze wisten hoe het allemaal werkte. Iemand was gewoon ziek en die hadden ze als een soort van muisje gebruikt! Een of andere proefpersoon! Iets wat echt niet kon in mijn ogen! Hadden het niet gedaan omdat ze hem beter hadden willen maken, als dat zo was hadden ze hem wel in een beschermende omgeving moeten zetten en wachten totdat ze een medicijn hadden. Schudde mijn hoofd, konden mij uit de buurt houden van Newt, maar we zouden hem niet aan zijn lot over laten. Wilde niet dat we dat we hem hier alleen zouden laten, of nog erger buiten. "Wil best beloven dat ik de komende dagen niet meer bij hem in de buurt kom, maar dan moet hij wel hier gewoon blijven." Als ze zelf niet naar Newt wilden gaan om hem bijvoorbeeld eten te geven. Snapte best dat ze een beetje bang voor hem waren? Was ook best wel eng op sommige momenten, maar hij moest wel gewoon eten en een plaats waar andere mensen hem niet aan zouden vallen. Buiten zou dat wel kunnen gebeuren! Wilde best met Gally afspreken dat ik niet meer bij Newt in de buurt kwam, ook niet om te kijken of hij niet toevallig even zichzelf was, maar dan moest hij hier wel kunnen blijven! Wat er ook gebeurde! Gaf hem niet op, maakte niets uit hoe ziek hij zou gaan worden. Gelukkig konden we het nu eventjes hebben over Gally. Hoopte dat Gally daardoor ook even alles over Newt los zou laten. Had trouwens niet heel erg veel te zeggen over hoe lang Newt hier bleef. Al wilde ik ook niet dat Gally weer weg zou gaan, was juist heel erg blij dat hij hier nu was. Leefde gewoon! Was hier ineens weer en wilde hem echt niet meer kwijt! Vond ik geen fijn idee! Probeerde zo goed mogelijk naar zijn verhaal te luisteren. WICKED had hem proberen over te halen om zich aan te sluiten bij hen! Iets wat echt vreselijk was! Niemand wilde bij WICKED horen. Zelfs Nefeli en Blaise wilden dat niet, terwijl ze dat vroeger wel waren geweest. Blaise was zelfs de zoon van twee mensen die daar vast werkten. Was best een raar idee? Hij was daar gewoon opgegroeid! Knikte zachtjes, waarschijnlijk had Gally inderdaad niet op Chuck geschoten. "Weet zeker van niet." Zei ik zachtjes. WICKED had op een gegeven moment echt in zijn hoofd gezeten, waardoor hij zelf gewoon weg was geweest? Wist niet wat er op dat moment door zijn hoofd was gegaan, maar het was niets voor Gally geweest. Was juist diegene geweest die zo sterk voor het ‘doe een andere Glader geen pijn’ ding was geweest. "Echt?" vroeg ik verbaasd toen hij begon over een ander groep. Groep die tegen WICKED was! Iets wat goed was! WICKED moest echt een keer tegen worden gehouden. Snapte het als iemand deze rot ziekte wilden stoppen, maar daarvoor hoorde je geen andere mensen de dood in te drijven! "Klinkt als een goede groep." Zei ik zachtjes. Wist er niet veel over, maar wist wel zeker dat het goed zat als Gally bij hen zat! Sloeg mijn armen om Gally heen. "Is lief van je." Zei ik zachtjes. Wilde wel zeggen dat hij het niet had hoeven doen omdat het goed was gegaan, maar zo goed was het nou ook weer niet gegaan. Wist Gally ook wel. "Heb je echt gemist." Had gedacht dat hij dood was, wat echt erg was geweest!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een weekje later (:
~
Nefeli.
Ik was echt heel erg geschrokken van de situatie die we aan hadden getroffen toen we vorige week weer terug waren gekomen in de Berg. Ik had het zelf echt belachelijk gevonden dat Cleo bij Newt had willen blijven, maar ze had het zelf gewild. Ik had haar gewaarschuwd over hoe snel het kon gaan, hoe Newt zich zou kunnen gedragen. Ik had echter ook niet verwacht dat het zo erg was geweest! Cleo had echt onder de blauwe plekken gezeten en volgens mij was ze ook wel een paar keer zo gevallen dat ze een aantal kneuzingen had gehad. Ik had aangeboden om ze te verbinden, maar ze had zelf gezegd dat het niet had gehoeven. Waarschijnlijk was ze gewoon zo trouw aan Newt dat ze niet toe wilde geven dat hij haar echt pijn had gedaan. Gelukkig had Gally haar kunnen overtuigen dat het beter was geweest om Newt op te sluiten. Cleo had hem niet achter willen laten, maar ergens opsluiten was het beste geweest, al was het alles behalve prettig geweest. Newt had meerdere malen geschreeuwd, vooral om Cleo. Er waren ook echt momenten geweest waarop Cleo in staat was geweest om Newt er uit te laten, maar Gally of Minho hadden haar altijd tegen kunnen houden. Het was voor mij heel vreemd om Gally hier te hebben. Ik wist dat WICKED in zijn hoofd had gezeten en hij had oprecht zijn excuses aangeboden voor de dood van Chuck, maar dat betekende niet dat ik kon vergeten dat Gally degene was die Chuck neer had geschoten. Gally had geluk dat WICKED hem had willen redden, maar voor Chuck was dat niet zo en zoiets zou ik niet kunnen vergeten, hoe graag ik dat misschien ook wilde. Gally had echter wel veel voor ons gedaan. Hij had zoveel informatie gehad over WICKED en zijn eigen groep, dat hij ons er heel erg mee had geholpen. Hij was er zelfs achter gekomen dat WICKED wel degelijk een medicijn had. Ze wisten alleen niet zeker wat het precies zou doen en of het ook echt zou werken, maar we hadden allemaal besloten dat we niet langer konden wachten. Newt zijn toestand werd steeds erger. Ik had hem niet heel erg vaak gezien sinds hij zich op had gesloten, maar ik wist dat hij uit frustratie zichzelf pijn had gedaan. Soms wilde hij ook niet eten of drinken. Ondanks dat een groot deel van de groep hem al op had gegeven, waren we nu toch onderweg naar WICKED om het medicijn te vinden. We waren niet de enigen, want Gally had de Right Arm ook ingelicht en ze zouden ons komen helpen. Zij wisten waar het medicijn was. Het enige wat wij moesten doen, was er voor zorgen dat we het te pakken zouden krijgen. Ik kon vanuit de ramen al zien dat we er bijna waren. Ik keek opzij naar Blaise, om wie ik mijn armen al heen had geslagen. Ik had hem in de afgelopen week zoveel mogelijk willen vertellen over alles, maar alleen als hij het had willen horen. WICKED was vroeger zijn thuis geweest. Hij wist het misschien niet meer, en misschien dat mijn verhalen niet altijd even betrouwbaar waren, maar het was vast vreemd voor hem om te weten dat zijn ouders daar zaten. Ouders die niet eens op of om hadden gekeken toen hun zoon uit het doolhof was gekomen. Iets wat ik echt verschrikkelijk vond, want Blaise verdiende dat niet. Blaise was zo aardig en geduldig, en zo slim. Hij verdiende een paar ouders die trots op hem waren, die blij zouden zijn om hem te zien. Ik was altijd blij om hem te zien en ik hoopte dat dat genoeg was voor hem, maar dat wist ik ook niet. Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen zijn schouder, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken naar de rest keek. ‘Ik hoop dat dit gaat lukken.’ Iedereen wilde dat het zou lukken, vooral voor Newt. Als het niet zou werken, zou Cleo waarschijnlijk ontroostbaar zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik had met mezelf afgesproken dat ik nooit meer terug zou komen op deze plaats. Helemaal toen ik van Nefeli te horen had gekregen dat mijn ouders er waren geweest, maar ze echt helemaal niets op mij uit hadden gedaan. WICKED was geen goede organisatie, het wankelde aan alle kanten. Ze hadden geen goede bedoelingen, maar dat ze mij zo iets hadden geflikt, was voor mij wel echt de druppel geweest. Als ze zelfs hun eigen zoon op hadden willen geven voor een experiment die dodelijk af had kunnen lopen, dan was er echt iets goeds mis in je hoofd. Ik had er wel een tijdje over na kunnen denken, maar hoe langer ik dat deed, hoe bozer ik eigenlijk werd? Het was belachelijk dat ze zoiets hadden gedaan. Al had ik het nog erger gevonden wat ze met Nefeli hadden gedaan. Zij had haar geheugen terug willen hebben en omdat ze daar meer over hadden willen weten hadden ze haar de dagen voordat we uit waren gebroken, willen testen. Iets wat echt vreselijk was? Volgens mij had ze van alles weer opnieuw door moeten maken, waaronder de dood van Chuck. Ik kon het me voorstellen dat het voor haar behoorlijk moeilijk was geweest om Gally dan ineens te zien. Ik moest zeggen dat er op het moment dat we hem zagen, er geen aardige gedachten door mijn hoofd heen waren gegaan. Toch had hij alles een beetje weg kunnen nemen. Gally had netjes zijn excuses aangeboden voor wat hij had gedaan en hij had wel verteld dat WICKED echt in zijn hoofd had gezeten. Niets verbaasde me eigenlijk meer over die mensen. Ze hadden letterlijk alles gedaan om ons zo veel mogelijk op te fucken en maar te kijken hoe we daar op reageerden. Alles voor die stomme variabelen en ze zouden maar door blijven gaan als we ze niet stopten. Daarom hadden we een soort verbond gesloten met de groep waar Gally bij hadden gezeten. We moesten naar WICKED om het prototype medicijn in handen te krijgen, maar we zouden ook proberen om WICKED zoveel mogelijk neer te halen. Ze mochten niet meer nieuwe kinderen in doolhoven stoppen, iets wat ze wel van plan waren. Ze hadden het misschien zelfs al wel gedaan? Die zouden we dan gewoon moeten redden. Ik wilde niet dat er nog meer mensen waren die hetzelfde moesten doormaken als wij dat deden. Zeker niet als ze nog jonger waren. Want volgens mij was dat de bedoeling, om nu zoveel mogelijk mensen die jonger waren dan wij erin te stoppen om te kijken of zij een andere reactie hadden. De Right Arm had best wel veel informatie en ik vond het fijn dat we ze heel wat met ons hadden willen delen. Nefeli had dat ook gedaan. Niet alleen tegen de rest, maar vooral tegen mij? Over hoe wij waren geweest. Hoe ik was geweest voordat we in het doolhof kwamen. Ik had altijd wel netjes mee gewerkt, maar Nefeli vertelde het wel op zo’n manier waarop het leek dat ik had getwijfeld aan het alles. Ik had niet echt een andere kant op gekund? Ik kende helemaal niets van de buitenwereld. Iets wat eigenlijk best wel duidelijk was geworden in de stad. Iedereen had dingen herkend, ook Minho, ondanks dat hij zijn geheugen ook niet terug had gehad. Maar hij had wel geweten wat bijvoorbeeld een fiets was, terwijl ik daar nog nooit van had gehoord? Of me niet in de geest kon halen wat het was en hoe je het moest gebruiken. Ik was echt afgesloten van de buitenwereld. Iets wat nu was veranderd, maar toch gingen we terug. Ik had wel een beetje angst voor wat er ging gebeuren. "Dat hoop ik ook." Zei ik zachtjes. We hadden drie Bergs vol met mensen, WICKED bestond echter uit zoveel meer mensen. We hadden echter allemaal een taak gekregen en voor ons was het echt de bedoeling om aan het medicijn te komen. Gally had verteld wat er voor moesten doen en ik hoopte dat het werkte!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik hoopte voor Newt dat het medicijn zou werken, maar we wisten allemaal wel dat het echt een behoorlijk risico was? Het was het eerste medicijn, waar nauwelijks iets bekend over was. Zelfs WICKED leek niet echt te weten hoe het werkte, of wat de bijwerkingen zouden zijn. Misschien zou het Newt enkel en alleen maar doden. Op dit moment wist ik niet meer wat ik van WICKED moest verwachten. Ze hadden zoveel verschrikkelijke dingen gedaan. Het was al erg genoeg dat ze kinderen bij hun ouders weg hadden gehaald, om ze mee te laten doen in een experiment. Ze hadden mij zoveel kennis aangebracht dat ik hun persoonlijke projectje was geworden en ik wilde niet eens denken aan het feit dat ze hun eigen zoon op hadden willen offeren. Een kind hoorde je alles te zijn! Een persoon voor wie je alles zou doen, omdat je zoveel van diegene hield. De ouders van Blaise hadden hem op willen offeren, zeker als ze daar het medicijn mee hadden kunnen krijgen. Dat vond ik echt heel erg! Hij vond het ook niks om hier weer terug te zijn, maar dat begreep ik volledig. Hij zag dit niet als zijn thuis, hij zag deze plek juist als iets heel ergs, wat het ook was. Gally had ons verteld dat ze weer nieuwe kinderen in doolhoven hadden willen plaatsen. Dat er weer nieuwe groepen zouden ontstaan die zich uit het doolhof zouden moeten vechten, tegen Grievers en alles wat ze er in zouden stoppen. Iets wat ik echt niet vond kunnen! Ze zouden het niet nog een keer mogen doen. Het was ons gebeurd, maar ik durfde het niemand toe te wensen, zelfs niet de meest vervelende mensen die ik ooit had ontmoet. We moesten WICKED stoppen, wat er ook zou gebeuren. Ik keek op naar Blaise en ging op mijn tenen staan, zodat ik hem een kus kon geven. ‘Je moet wel bij me in de buurt blijven.’ Hij was de vorige keer niet zonder mij weg gegaan. Hij had me willen zoeken, zelfs als de anderen dat niet hadden willen doen. Ik wilde ook niet dat WICKED hem uiteindelijk nog te pakken zou krijgen en dat ze hem iets aan zouden doen. Ik wist dat Blaise zich zou kunnen redden, maar ik vond het fijner om zeker te weten dat hij niet zou hoeven vechten? Al zouden we allemaal wel moeten, wilden we WICKED binnen komen. ‘We landen over een paar minuten bij WICKED! Iedereen, pak een wapen. Twijfel niet en ga naar de plek die we met jullie hebben besproken!’ riep Jorge. Ik zuchtte en liet Blaise los, zodat ik één van de wapens kon pakken. Het had me echt verbaasd hoeveel wapens de groep van Gally had gehad, maar het kwam goed van pas. Ik wist niet of ik in staat was om iemand neer te schieten, maar het was fijn om te weten dat ik mezelf zou kunnen verdedigen als het echt nodig zou zijn. Er was een groep die dicht bij Newt zou blijven, omdat niemand echt wist wat hij op dit moment zou doen. Hij was zo onvoorspelbaar, maar hij kon hier niet in zijn eentje blijven zitten. Hoe sneller we het medicijn bij hem zouden kunnen brengen, hoe beter. Ik merkte aan de Berg dat we langzaam aan het landen waren. Meerdere mensen verzamelden zich voor de uitgang, allemaal klaar om WICKED aan te vallen. Wat voor reden het ook was, iedereen had zijn eigen om WICKED nu aan te vallen. Families waren door hen uit elkaar gescheurd, mensen waren door WICKED vermoord alsof het niks was geweest. Ze hadden ons expres gemarteld, rond laten lopen in een bloedhete woestijn en ze hadden monsters op ons afgestuurd. Ze hadden Chuck vermoord! Dat laatste was al reden genoeg om mee te doen aan dit alles. De deur van de Berg ging langzaam open en op dat moment rende iedereen naar voren. Geweren werden afgevuurd, kogels vlogen alle kanten op en iedereen stortte zich in het gevecht, inclusief ikzelf.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ergens was het meest domme om te doen. We gingen gewoon terug naar WICKED, wat misschien wel kon betekenen dat we nooit meer weg zouden komen. We hadden nu een heel wat grotere groep dan waar we mee uit waren gebroken. Toch wist ik ook maar al te goed dat WICKED met zoveel meer mensen waren. Toen ik er was geweest had ik al best wat verschillende gezichten gezien, maar dat waren echt niet de enigen. Nefeli had ook wel een beetje verteld over de mensen die er werkten. Het liefst ging ik er nooit meer naar toe. Mijn ouders waren daar en die hoefde ik echt niet onder ogen te komen. Ik wist niet wat ik zou doen als ik ze zou zien. Mijn vader zou ik niet eens herkennen, mijn moeder had ik dan wel een keer gezien, maar ik wist ook niet of ik haar zou herkennen. Ik had wel genoeg aan ze gedacht, ze voor de geest proberen te halen. Ondanks dat het misschien niet het meest prettige was om te doen. Ik werd er namelijk echt pissig door? Zij wisten zelf maar al te goed hoe het was om een kind te hebben. Dan zou je er toch vanuit gaan dat ze gewoon niet wilden dat hun eigen kind in een doolhof werd gestopt, dan deed je dat bij andere kinderen ook niet! Toch was het echt heel erg anders gegaan. Iets wat ik echt te belachelijk voor woorden vond. Het ergste was nog wel dat ze meteen weer hetzelfde deden! Ze stopten gewoon meteen weer een nieuwe groep met kinderen in het doolhof. Of nog erger, meerdere doolhoven. Ik knikte, omdat ik het eens was met Nefeli. "Ik blijf bij je." We moesten bij elkaar in de buurt blijven. Ik wilde niet dat er iets met haar gebeurde? De vorige keer hadden ze van alles op haar getest, iets wat echt vreselijk was. Er mocht gewoon niets met haar gebeuren. Ondanks dat ik ook wel wist dat ze behoorlijk goed voor haarzelf kon zorgen. Als het nodig was, dan zou ze ook echt wel haar wapen gebruiken om iemand neer te schieten. Ik volgde Nefeli haar voorbeeld en pakte ook een wapen. Het was toch wel raar om zoiets in de hand te hebben. Het was anders dan de dingen die we hadden gehad toen we WICKED uit waren gegaan. Hier zaten echte kogels in en die zouden er niet alleen meer voor zorgen dat iemand voor even buitenwesten was. Je kon er iemand dood meer schieten. Waardoor het wapen ineens heel wat zwaarder in mijn handen voelde. Veel tijd om er over na te denken had ik echter niet. Voordat ik het door had waren we geland en ik had zelf niet eens echt door dat ik begon te rennen. Van alle kanten klonken knallen. Alsof WICKED had geweten dat we er aan waren gekomen. Natuurlijk hadden ze de Berg gezien, maar alsnog. Het leek alsof ze zich hier een paar dagen op voor hadden bereid. Daar kon ik toch niet over nadenken. Ik wist niet eens echt wat er door mijn hoofd heen ging. Het enige wat ik probeerde was om iedereen die ik tegen kwam en niet kende, neer te schieten. Iets wat vreselijk was, maar het was dat, of neer worden geschoten. Ik wist niet eens of ik goed richtte of niet. Ik merkte dat iedereen deed wat we af hadden gesproken, waardoor er voor Nefeli, Gally en mij weg vrij werd gemaakt. Nefeli kende het hier het beste, ze wist volgens mij nog wel hoe de gangen in elkaar zaten. Gally ook, omdat hij hier toch ook een behoorlijke tijd was geweest. Hij wist iets meer over het medicijn dat we moesten hebben en omdat we niet te veel aandacht hadden willen vestigen, hadden we er voor gekozen om met z’n drieën die kant op te gaan. Ik wist niet of het het beste was om te doen, maar ik zou bij Nefeli zijn, dus we konden elkaar in de gaten houden. Ik wist in ieder geval hoe het met haar ging en dat was fijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het meest logische was geweest om mij, Blaise en Gally er op uit te sturen om het medicijn te zoeken. Juist omdat we misschien niet de meest voordehand liggende vechters waren. We waren lang niet zo sterk als Minho, Jorge of een paar anderen die bij ons de in de Berg hadden gezeten. Ik wist echter wel voor een groot deel hoe WICKED in elkaar zat en toen Gally de kamer had beschreven waar het medicijn zou moeten liggen, had ik meteen geweten waar dat gedeelte was geweest en hoe we er hadden moeten komen. Gally wist meer over het medicijn er uit zou zien. Hij wist in ieder geval waar we naar op zoek waren en daardoor was het makkelijker om hem ook bij ons te hebben. Ik had sowieso niet zonder Blaise willen gaan en hij ook niet zonder mij? Misschien dat we nu begonnen te lijken op Cleo en Newt, maar ik wilde Blaise niet nog een keer kwijt raken? Toen ik in mijn eentje wakker was geworden in een kamer, had ik echt niet geweten wat ik had moeten doen en was ik behoorlijk in paniek geweest! Ik wilde gewoon niet nog een keer zoiets mee maken. Ik probeerde niet te letten op de mensen om me heen en vooral Gally en Blaise in de gaten te houden. De rest zou ons dekking geven en ik moest zeggen dat het behoorlijk goed lukte. Toch waren er momenten waarop er soldaten van WICKED te dichtbij kwamen en dan kon ik ook niet anders doen dan de trekker van mijn geweer over te halen! Ik wist niet eens of ik wel echt raak schoot, of dat het ook echt schadelijk genoeg was, maar tot nu toe wisten Blaise, Gally en ik ons een aardige weg door alles heen te banen. Het lukte ons zelfs om in de gangen te komen! Er klonk door het hele gebouw wel een alarm en er knipperden ook verschillende, rode lichten om aan te geven dat er indringers waren, maar er leek hier niemand meer te zijn. Ik merkte wel aan Gally dat hij iets voorzichtiger begon te lopen, omdat het geren behoorlijk de aandacht zou trekken. Ik hield het geweer dicht tegen me aan, mijn vinger nog altijd rond de trekker voor het geval we iemand tegen zouden komen. ‘Welke kant op voor de laboratoria?’ vroeg Gally. Ik keek zoekend om me heen, opzoek naar iets wat ik herkende. WICKED bleef behoorlijk verwarrend en de meeste gangen zagen er hetzelfde uit. Daarnaast zouden ze nooit bordjes ophangen, dus het was vooral vertrouwen op mijn geheugen en ik hoopte dat het ook echt goed zou gaan. ‘Links,’ besloot ik uiteindelijk. Ik hoopte dat ik ook echt de goede kant had gekozen en dat ik niet zomaar iets had gezegd, want alles hier leek op elkaar en dat maakte het niet makkelijker. Gally leek me echter wel te vertrouwen, want hij was de linker gang in gegaan en al snel zag ik dat de laboratoria inderdaad deze kant op waren. Aan beide kanten van de gang zag ik verschillende ruimtes die ik herkende van vroeger. Het medicijn zou hier ergens in de buurt moeten zijn, maar ik wist niet precies waar. Het leek me dat het een beveiligd lab zou zijn. Eentje waar buitenstaanders niet zomaar in zouden kunnen. ‘Probeer te zoeken naar een ruimte die beveiligd is, met een paneel of iets anders. Eentje waar niet iedereen zomaar in kan.’ Ik wist niet of we er wel in zouden komen. Ik wist nog een aantal codes van vroeger en met een beetje geluk zouden ze die nog niet hebben veranderd. Gally stopte bij één van de kamers en gebaarde naar het kleine paneel naast de deur. ‘Zoiets?’ Ik knikte en liep er naar toe. Ik keek bedenkelijk naar de tien cijfers die er te zien waren en begon vervolgens een aantal codes in te toetsen, in de hoop dat ze zouden werken. Keer op keer gaf het rode lampje me aan dat het niet de goede code was en ik zuchtte gefrustreerd. Ik keek opzij naar Blaise en toetste toen vervolgens twijfelend de cijfers van zijn verjaardag in, waarna het lampje op groen sprong. ‘Het is Blaise zijn verjaardag,’ zei ik verbaasd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
De witte gangen voelden onwennig aan. Mijn dromen waren een tijdje geleden opgehouden. Maar toch voelde het alsof ik daar weer in zat gevangen. Alleen dan nog een paar keer erger dan het in de dromen was geweest. Mensen die aan alle kanten schoten op misschien wel mensen die eigenlijk bij hen hoorden. Ik had net ook geschoten en ik had geen idee wie ik precies had geraakt, of ik iemand had geraakt. Ik had geen verstand van dit soort dingen? Ondanks dat ons wel kort uit was gelegd wat we precies hadden moeten doen. Hoe we op nieuwe moesten laden, hoe we moesten schieten, maar we hadden niet kunnen oefenen. Het was heel erg raar. De kans was groot dat ik iemand echt de dood in had geschoten en misschien dat het straks wel voor een rot gevoel zou gaan zorgen. Als we hier levend door heen kwamen. WICKED moest gestopt worden en als wij daar voor konden zorgen, moesten we dat doen. Daarbij moesten we kijken of we Newt konden redden, samen met heel wat andere mensen. Het medicijn was misschien een prototype, maar we moesten kijken of we er iets mee konden doen! Proberen of het misschien wel zou gaan helpen. Heel erg veel hadden we niet meer te verliezen. Newt in ieder geval niet meer. Ik was er echt van geschrokken toen ik hem net had gezien. Hij had er niet meer als zichzelf gezien en ik snapte echt niet waarom Cleo maar was blijven roepen dat hij dat wel was. Alsof ze echt niet kon zien dat hij er zelfs anders uitzag! Hij gedroeg zich ook gewoon heel anders! Daarom moesten er nu zelfs een paar mensen de hele tijd bij hem blijven. Ik keek naar het paneel waar Nefeli mee bezig was. Iets wat het best was, zij had in ieder geval een idee wat ze misschien zou moeten doen. Hoe ze er in moest komen. Ik wist helemaal niets meer. Misschien dat het handiger was geweest als ik ook mijn geheugen terug had gehad, want waarschijnlijk had ik dit soort dingen dan wel geweten! Ik raakte een beetje ongeduldig toen het apparaat een paar keer aangaf dat het wachtwoord niet goed was. Ik bleef om me heen kijken of er geen mensen aan kwamen, die we tegen moesten houden. Gally deed precies hetzelfde. Ik kon aan zijn gezicht ook wel zien dat hij een beetje ongeduldig raakte. Het was niet Nefeli haar schuld, ze deed haar best en ik vond het al heel wat dat ze met dingen kon komen. Ik zou niet eens weten waar ik moest beginnen. Misschien met een hele standaard code? We hadden geluk dat het ding niet op slot schoot of wat dan ook. Ik keek verbaasd naar het lampje dat groen werd en vervolgens naar Nefeli, die zei dat het mijn verjaardag was. Ik wist niet eens wanneer ik jarig was! Maar Nefeli natuurlijk wel! Het was mijn verjaardag! Zouden mijn ouders hier dan aan werken? Misschien. Of misschien gebruikten ze het gewoon allemaal. Ik wist niet hoe het allemaal in elkaar zat, maar van wat ik wist, of wat ik van Nefeli had gehoord, was ik de enige die in WICKED was geboren. Van de kinderen in ieder geval. Misschien was dat voor iedereen wel een bijzondere data geweest, omdat ze vanaf toen hun eigen proefpersoon hadden gehad. "Echt?" Mompelde ik. Ik kon het echt haast niet geloven? Al wist Nefeli echt wel wat ze zei! Alleen was het zo’n raar idee! De deur ging echter gewoon open, waardoor ik voorzichtig om de hoek keek, voordat ik naar binnen liep. De ruimte was griezelig. Het voelde heel wat kouder dan de rest van het gebouw. Er stonden overal apparaten en in het midden van de ruimte stond een soort van operatie bed. "Moet hier ergens zijn." Gally begon met dingen te openen, om te kijken of hij het medicijn ergens kon vinden. Iets waar ik hem maar mee hielp, totdat ik ineens heel wat lawaai hoorde en toen ik me omdraaide zag ik dat Gally al op de grond lag, duidelijk met stroomstoten die door zijn lichaam schoten. Ik hief mijn wapen zodat ik kon schieten, maar ineens werd die van achter uit mijn handen gepakt!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wist ook niet waarom het de verjaardag van Blaise was geweest. Ik had verschillende codes geprobeerd die ik me nog had herinnerd, maar ze hadden allemaal niet gewerkt. Ik wist niet eens waarom ik dit had geprobeerd! Misschien omdat ik had gehoopt dat zijn ouders om de één of andere reden toch nog iets van Blaise bij hen hadden gehouden, al was dit nog steeds niet goed natuurlijk. Blaise was niet alleen belangrijk voor hen, maar voor heel WICKED en niet op de goede manier. Op dit moment was ik alleen maar blij dat zijn verjaardag de code was geweest, want nu konden we er in. ‘Ja, echt,’ zei ik tegen Blaise. Volgens mij wist hij niet eens zijn eigen verjaardag. Iets wat behoorlijk vreemd was, maar ik kon me haast niet voorstellen dat hij fijne verjaardagen had gehad hier. Er waren geen andere kinderen geweest, alleen zijn ouders en de rest van WICKED! Ik was er dan misschien wel geweest, en ik had graag iets voor hem willen doen, maar het was nou niet zo dat we hier heel erg veel opties voor cadeautjes hadden gehad. Ik liep snel naar binnen en ging zelf ook opzoek naar iets wat op het medicijn leek. Volgens Gally moest het in een fles zitten, maar het konden net zo goed ook pillen zijn. Ik had geen idee waar ik precies naar op zoek was, maar ik had een kast open getrokken in de hoop dat er iets had gelegen. Tot nu toe had ik nog niets gevonden, waar ik best gefrustreerd van werd. We hadden niet heel erg veel tijd! Natuurlijk had WICKED alles wel goed verborgen, maar ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg, zodat we weer terug zouden kunnen naar de Berg. Dan zou iedereen zich weer terug kunnen trekken en dan zou het allemaal voorbij zijn! Ik draaide me meteen om toen ik het lawaai achter me hoorde. Gally lag al op de grond en ze hadden Blaise zijn wapen al van hem afgepakt! Zo snel mogelijk richtte ik mijn wapen op één van de bewakers, maar een ander sloeg hem met gemak uit mijn handen, waardoor ik machteloos stond tegenover de bewakers. ‘Het is echt niet slim om de meest twee waardevolle personen zomaar hier rond te laten lopen,’ zei één van de bewakers, terwijl hij mijn armen op mijn rug bracht. Ik probeerde aan mijn armen te trekken, zodat ik los zou komen, terwijl ik Blaise wanhopig hetzelfde zag doen. Gally lag misschien op de grond, maar ik wist dat hij nog bij bewust zijn was. Ik trapte met mijn benen toen de bewaker achter me vooruit probeerde te duwen. Ik wist niet waar we naar toe zouden gaan, maar ik wilde niet terug naar de hel waar ik een paar weken geleden in had gezeten! Ik wilde dat niet alles nog een keer mee maken! ‘Gally, je moet de anderen vinden! Zorg dat je de anderen vindt en dat jullie hier weg komen!’ Ik kon mezelf nu niet bevrijden uit de greep van de bewaker en bij Blaise stonden er ondertussen al twee mensen om hem heen, zodat ze hem vast konden houden. Ze lieten Gally nu voor wat het was, omdat hij op dit moment geen bedreiging vormde, maar ze zouden hem hier vast ook weghalen en het enige wat ik nu kon doen, was hopen op dat Gally zich hier uit zou kunnen vechten en de rest zou kunnen vinden! Ondertussen had de bewaker mij al op de gang weten te krijgen, maar ik bleef tegen stribbelen. ‘Wat jullie ook met ons willen doen, we zullen niet meewerken! Wat je ook tegen ons zegt, hoe je ons ook probeert te beïnvloeden, we zullen nooit meer meewerken aan wat WICKED wil bereiken!’ Waarschijnlijk had de bewaker er weinig mee te maken, maar ik wist zeker dat er meer mensen in de buurt waren die ons zouden kunnen horen en ze moesten weten dat we nooit meer mee zouden helpen. Vroeger hadden we dat misschien wel gedaan, maar nu was alles anders. Ze hadden zoveel van ons afgepakt en ik zou daar niet meer aan mee willen werken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
We hadden heel erg voorzichtig gedaan! Ik had zelfs nog een paar keer gekeken of er geen mensen achter ons aan waren gegaan. Iedereen had toch wel voor een grote afleiding gezorgd, in mijn ogen in ieder geval. Er hingen hier vast overal camera’s, die we waarschijnlijk over het hoofd hadden gezien. Maar ik had wel verwacht dat iedereen in was gerukt om de groep tegen te houden. Anders zou het gebouw binnen een paar minuten vernietigd zijn en was er helemaal niets meer over van de mensen van WICKED! Nu leek het echter alsof er helemaal niets meer over zou gaan zijn van ons! Gally lieten ze maar gewoon voor wat het was, hij kon ook niet zo heel erg veel. Al vond ik het best wel slim dat Nefeli hem gewoon nog wat dingen vertelde. Ze had ook wel gelijk! Hij moest de rest vinden! En ze moesten hier weg! Ze hadden gewoon geweten dat we hier naar toe waren gekomen en waarschijnlijk hadden ze het medicijn op een hele andere plek liggen! Zodat we het nooit te pakken hadden gekregen, maar zij ons wel. Ergens was het ook behoorlijk dom. Het ergste was nog wel dat ik op het moment heel erg weinig kon. Mijn armen waren op zo’n manier vast gepakt dat ik echt geen kant op kon. Ik kon wel proberen te schoppen, maar dat ging gewoon echt niet! Het hielp niet, helemaal niet toen we begonnen met lopen. Het zorgde er alleen maar voor dat we beiden bijna op de grond lagen! De andere bewaker had me echter al zo weer vast. Ik kon niets maken tegen twee mensen! Ik was niet slap, ik had in de Glade met van alles moeten slepen en dat was gewoon goed gegaan, maar ik kon het niet opnemen twee van deze mensen! Ze waren twee koppen groter dan ik was en heel wat breder! Ik probeerde er wel alles aan te doen. Helemaal toen Nefeli riep dat we niet meer zouden werken. Iets waar ik het echt wel mee eens was! We zouden inderdaad helemaal niets doen! "Dat zullen we wel zien." Zei de man achter me lachend. Iets waardoor ik nog meer los probeerde te komen. "Dat zullen we helemaal niet zien!" Wat alleen maar wat gelach opleverde. "Ach Blaise, natuurlijk wel." Het was zo eng dat ze precies wisten wie ik was. Ik was hier opgegroeid. Had vroeger door deze gangen gelopen als ik iets had moeten doen en blijkbaar was ik stiekem langs de kamer van Nefeli gekomen. Ze had me wel verteld dat ze een andere naam had gehad vroeger en dat WICKED haar deze naam had gegeven. Maar het voelde raar om haar anders te noemen. Ik had haar leren kennen als Nefeli. In de Glade, maar blijkbaar ook in dit gebouw! Uiteindelijk kwamen we uit in een kamer. Waardoor ik pas echt tegen begon te stribbelen, niet alleen omdat er van alles klaar lag, alsof het een operatiekamer was, maar vooral om de vrouw die ik zag. Het was de vrouw die mij en Nefeli uit elkaar had gehaald! Het was mijn moeder! Ik schudde mijn hoofd. Er stonden nog meer mensen in de ruimte. Toen één van de mannen "Blaise, goed je te zien, jongen." Flipte ik echt helemaal. Ik had mijn vader nog nooit eerder gezien. Maar ik wist zeker dat het deze man was! "Helemaal niets is goed aan jullie te zien!" De laatste paar weken was er zoveel door mijn hoofd heen gegaan over mijn ouders. Alle vreselijke dingen die ze hadden gedaan. Ons hadden laten doen. Ik had zoveel woede opgebouwd. Ik voelde mijn hele lichaam koken! Ik wist niet hoe ik het voor elkaar kreeg, misschien gaf de bewaker mee, maar ik kreeg het voor elkaar om uit zijn handen te komen en zo snel mogelijk op de man, die waarschijnlijk mijn vader was, te rennen en met mijn vuist uit te halen. Ik wilde nog zoveel zeggen, het liefst zoveel meer klappen verkopen. Maar ik werd al veel te snel vastgepakt en het was alsof de lucht even uit mijn longen verdween toen ik op een operatietafel werd gedrukt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik was niet van plan mee te werken! Absoluut niet! Wat ze ook wilden, ik zou het niet doen! De vorige keer had ik enkel meegewerkt omdat ik het idee had gehad dat de rest al weg was gegaan, dat ze veilig waren geweest. Nu wist ik vrijwel zeker dat ze aan het vechten waren, dat ze nog in WICKED waren. Daarnaast wilde ik gewoon niet meer meehelpen aan wat WICKED probeerde te doen! Ze hadden misschien een goede intentie, ze wilden immers een medicijn vinden voor de Flare, maar ze deden het op de verkeerde manier! Ze hadden niet alleen ons, maar ook anderen in een doolhof gestopt waar dodelijke wezens in hadden gezeten! Ze hadden ons twee weken door een hete woestijn laten struinen alsof het niets was geweest en ze hadden nog zoveel andere dingen gedaan! Zij waren verantwoordelijk voor de dood van Chuck. Zij waren verantwoordelijk voor het feit dat Gally hier nog rond liep en hij niet! Al wist ik eigenlijk wel zeker dat Chuck dit niet mee had willen maken. Dit was geen plek voor een kind, maar het nam niet weg dat hij hier ook had moeten zijn! Juist omdat Chuck een groot deel van mijn motivatie was geweest om te ontsnappen uit de Glade! Ik fronste toen de bewaker achter Blaise deed alsof we wel mee zouden werken. Dat zouden we echt niet doen! Wat ze ook van ons wilden, we zouden niet meewerken. Niet meer! Toch kreeg ik het niet voor elkaar om me los te maken uit de armen van de bewaker en zo belandden we in een andere kamer. Eentje waar ik als eerste de vader van Blaise zag staan. Blaise had zijn geheugen misschien niet terug, maar hij leek ook precies te weten wie de man was die hem net had begroet. ‘Blaise!’ riep ik uit toen hij naar voren stormde, maar nog voordat hij bij zijn vader aan was gekomen, was hij al op een tafel gedrukt! De vader van Blaise lachte, alsof het niets was! Het was zijn eigen zoon die daar lag! Hoe kon hij daar nou om lachen! ‘Ik neem aan dat Nefeli je wat informatie over ons heeft gegeven, maar ik denk dat ze heeft verzwegen dat jij hier altijd achter stond, jongen,’ zei zijn vader, terwijl hij van mij naar Blaise keek. ‘Jullie beide, als ik me niet vergis.’ Ik schudde meteen mijn hoofd. Dat was niet zo! Ik had hier nooit achter gestaan! Ik had WICKED misschien onbewust geholpen, maar in eerste instantie had ik niet eens geweten hoe ik hier was gekomen! Ze hadden mijn geheugen gewist voordat ik in WICKED aan was gekomen en zo was het veel makkelijker voor hen geweest om mij te laten doen wat ze wilden! De moeder van Blaise stond bij een tafel waar verschillende injectienaalden klaar lagen. Mijn ogen vielen op Blaise en ik balde mijn vuisten. Ik wist niet wat ze van plan waren, maar Blaise lag op die tafel en dat was niet zomaar! ‘Het is zo zonde dat jullie je op het laatste moment proberen te verzetten. We zijn er bijna, het is medicijn is binnen handbereik. We hebben enkel nog één ding nodig,’ sprak de moeder van Blaise, terwijl ze met de injectienaald mijn kant op liep. Ik probeerde me los te maken uit de armen van de bewaker, bang dat ze de naald op mij zou gebruiken. In plaats daarvan kwam ze tot stilstand toen ze voor me stond. ‘Zou het niet geweldig zijn om hier een bijdrage aan te leveren, Nefeli. Jij, als dokter. Iedereen zou jouw naam kennen en het enige wat je hoeft te doen, is mee te werken aan deze kleine operatie,’ zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ze had het over een operatie op haar zoon en ze had letterlijk een glimlach op haar gezicht! Ik slikte en keek naar Blaise. Ik zou hem nooit opereren, zeker niet voor WICKED! Ik beet twijfelend op mijn lip en keek vervolgens naar de naald. ‘Als ik er mee instem, gaan de bewakers dan weg?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Ik wist nog steeds niet hoe belangrijk mijn ouders waren. Ze konden hier best staan omdat ze hadden geweten dat ik hier was gekomen. De bewakers hadden mij en Nefeli net de belangrijkste mensen genoemd? Iets wat ergens best wel vreemd was, maar ik ook wel weer snapte. Nefeli was een beetje het projectje geweest waar ze een hele tijd aan hadden gewerkt. Ze hadden haar hier naar binnen gehaald en hadden er echt alles aan gedaan om haar aan hun kant te krijgen. Ze hadden zelfs haar geheugen gewist. Ik was volgens mij opgevoed met het idee dat alles hier goed was. Heel veel eigen gedachten had ik vast niet mogen hebben. In de stad had ik pas door gehad, hoe weinig dingen ik maar had geweten. Want ondanks dat Minho zijn geheugen ook niet terug had gehad, had hij zoveel dingen geweten en herkent. Ik had daar als een of andere idioot gelopen. In de afgelopen weken had ik steeds meer een hekel gekregen aan die twee mensen. Ze hadden me gebruikt als een soort van slaafje? Iets wat ze ook bij Nefeli hadden gedaan. Wat misschien nog wel erger was. Toen ik eenmaal op de tafel lag, probeerde ik echt wel los te komen. Iets wat echt niet lukte. Mijn handen en benen waren al vast gemaakt. Ik wist niet wat ze wilden doen, maar ik begon me echt heel erg ongemakkelijk te voelen. Nefeli stond daar nog in haar eentje en ze zouden echt alles kunnen doen wat ze maar wilden. Ik raakte toch wel een beetje in paniek toen mijn moeder met een soort van spuit naar Nefeli wist. Misschien wilden ze haar ook wel op een bed krijgen of zouden ze haar iets geven waardoor ze ineens iemand anders werd? WICKED kon zulke rare dingen doen. Waarschijnlijk hadden ze er op gehoopt dat wanneer Nefeli haar herinneringen terug had gekregen, dat ze dan vanzelf weer achter hen had gestaan. Gelukkig had ze dat niet gedaan. WICKED had echt vreselijke dingen gedaan. Toen we klein waren geweest hadden ze ons al tot dingen gedwongen en dat was niet veel anders geworden! Het besef kwam dat de naald niet voor Nefeli was, maar voor mij. Ze wilden mijn opereren en Nefeli moest daar aan mee helpen! Iets wat ze nooit zou gaan doen. Dat was in ieder geval wat ik dacht! Totdat ze ineens in wilde stemmen! Wel als de bewakers weg waren. Iets wat ik niet helemaal begreep! Misschien was ze wel iets van plan. Het kon echt niet dat ze ineens achter deze mensen zouden staan. Helemaal niet omdat het mijn ouders waren! "Natuurlijk. Ik wist wel dat je om zou draaien. Zo is hoe we je kennen." Zijn mijn moeder op een veel te lieve toon. Iets wat ik echt raar vond klinken. Ik vond dit allemaal heel erg raar. Dat ze hier waren, ze mij hier op de tafel vast hadden gemaakt en dat ze Nefeli dwongen mij iets met me te doen. Ik wist niet wat! Maar ik wilde het niet. Toch wilde ik Nefeli vertrouwen. Ze wist vast wat ze had gezegd en wat ze wilde doen. Mijn vader stond bij mijn hoofd. "Het is het allemaal waard jongen. Het is jammer dat je het zelf niet meer lijkt te denken, maar de Blaise die wij hebben opgevoed had dit geweldig gevonden." Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet zeker van niet." Wat alleen maar gelach opleverde. "Het is jammer dat je hier niet van kan genieten. Maar wij genieten wel voor je." Wat ze ook bedachten, ik wist haast wel zeker dat ze zouden gaan pronken omdat ik hun zoon was, het maakte niets uit wat ik vond. Mijn moeder had Nefeli ondertussen meegenomen naar mijn bed, met de naald in haar handen gedrukt. "Je weet wat je moet doen meisje." Ik keek wat moeilijk naar de naald, ik wist niet wat het spul erin zou gaan doen? Nefeli misschien ook wel niet! Maar ze leek wel mee te willen werken. Dus het zou vast niet heel erg schadelijk kunnen zijn?

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld