Je hebt nog niet gereageerd op het forum.

Hier komen de laatste 3 forum topics te staan
waarop je hebt gereageerd.
+ voeg shout toe
Cool.dus.niet
Ik geef random sets weg, want vp bday!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.
> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blog statistieken
Vrienden beheer



Topics   Berichten
16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
TMRO☼ If we should die tonight, we should all
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Het was echt gekkenwerk wat ik in mijn hoofd had. Ik wist niet eens of het wel ging werken, maar ik moest iets proberen? Ik zou Blaise nooit gaan opereren, zeker niet als dat zou betekenen dat hij er daarna niet meer zou zijn. Ik zou echt niet met mezelf kunnen leven als ik degene zou zijn die de operatie zou hebben gestart. Ik moest echter nu het vertrouwen van Blaise zijn ouders, en de rest in de kamer, zien te winnen en dat ging alleen maar als ik zou doen alsof ik dit ook wilde. Alsof ik mee wilde helpen. De bewaker had mij losgelaten en ze waren allemaal uit de kamer gegaan, zodra Blaise vastgebonden op de tafel had gelegen. Natuurlijk waren ze door het dolle heen omdat ik had besloten dat ik toch wel mee wilde helpen. Of ze waren echt heel erg naïef, of ze speelden een dubbel spelletje en hadden door wat ik probeerde te doen, maar ik moest het proberen! Misschien zou het dan nog wel tien keer zo erg aflopen als nu, maar ik had liever dat ik zelf ook op die tafel zou komen te liggen, wetend dat ik had geprobeerd om Blaise en mezelf hier uit te krijgen, dan dat ik nu mee zou helpen. De moeder van Blaise had me meegenomen naar de operatietafel en ik had de spuit in mijn handen gekregen. Het voelde heel erg onwerkelijk, zeker met Blaise zo voor me. Ik wist haast wel zeker dat dit een verdovingsmiddel zou zijn en dat het zou werken zodra het in aanraking zou komen met het menselijk bloed. Ik zuchtte en keek om me heen. Naast de ouders van Blaise waren er nog twee anderen in de ruimte. De moeder van Blaise stond achter me, zijn vader was ondertussen bezig om de rest van de operatie voor te bereiden en waarschijnlijk waren de andere twee aan het afwachten totdat ik de naald in Blaise zijn hals zou steken. Ik zag hoe hij naar de naald keek en ik legde mijn hand op zijn arm. ‘Sorry,’ fluisterde ik zachtjes. Niet omdat ik hem zou opereren, maar wel voor wat ik nu zou doen. Voor ieder ander leek het echter alsof ik sorry tegen hém zij, dus niemand leek argwaan te krijgen. Ik pakte de scalpel die klaarlag en klemde het tussen mijn vingers. Ik keek Blaise voor een paar seconden aan en ik liet mijn hand naar die van hem glijden, zodat ik hem daar alvast los kon maken. Ik hief de naald een stuk en draaide me zonder te twijfelen om, waarna ik de naald in de hals van Blaise zijn moeder duwde. Het duurde niet lang voordat haar lichaam in elkaar zakte. ‘Nefeli!’ riep Blaise zijn vader geschrokken uit en hij rende al op me af. Ik pakte een andere injectienaald en probeerde die in zijn lichaam te steken, maar hij was sterker dan ik en had de naald zo uit mijn hand getrokken. Daarom zag ik geen andere optie dan uit te halen met de scalpel. Ik deed het een paar keer, totdat ook hij jammerend op de grond belandde. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de andere twee richting de deur rennen en ik sprintte er zelf op af, zodat ik de doorgang kon blokkeren. Ik richtte de scalpel op hen beide. ‘Ik heb maar één iemand nodig die ons naar het medicijn brengt.’ We waren net in de goede kamer geweest, dat wist ik zeker! We hadden daar het medicijn kunnen vinden, maar dat was ons niet gelukt. Zij wisten echter wel waar het was en ze zouden ons er ook naar toe brengen. ‘Het is nog maar een prototype, we weten niet wat het doet. Jij zou juist moeten weten hoe gevaarlijk het is om-’ Ik haalde opnieuw uit met de scalpel en raakte één van de twee vrouwen in haar mag. Ik duwde haar naar achteren en keek vragend naar de ander. ‘Het was geen vraag. Breng ons naar het medicijn. Als je er aan denkt om iemand er bij te roepen, dan eindig je ook op de grond.’ Ik trok de vrouw naar me toe en drukte de scalpel tegen haar hals aan, terwijl ik over mijn schouder keek hoe ver Blaise al was met zichzelf te bevrijden.
18
Posts: 15202
Datum: 26-09-2016 16:47
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Blaise.
Ik snapte niet hoe Nefeli hier mee in had kunnen stemmen. Ik wist niet eens wat ik moest denken. Ergens vertrouwde ik haar. Dit was Nefeli. We hadden een behoorlijk diepe band gekregen sinds de tijd dat ik in de Glade naar boven was gekomen. Voor haar was die band nog zoveel anders, omdat ze ieder moment daarvoor ook nog wist. Niet misschien letterlijk, maar ze wist wel hoe we waren geweest. Ik kom me niet indenken dat ze me dan ineens zou opereren. Ik had geen idee wat ze precies van me wilden hebben, wat ze zouden gaan doen! Maar het was niet goed dat ik hier vast lag gebonden. Ik keek Nefeli aan, die wilde aangeven dat het toch heel erg anders was. Ze zei zelfs dat het haar speet! Wat betekende dat ik de naald in mijn arm zou krijgen. Ik schudde mijn hoofd. Natuurlijk maakte het me wel iets uit, maar ik wist ook wel dat ze niet echt een andere keuze had. Als ze het niet deed kon er van alles gebeuren. Misschien zouden ze haar dan wel neersteken of zouden ze haar opereren. Ik had nog liever dat Nefeli me opereerde dan dat mijn ouders dat deden. Ik vertrouwde ze niet. Als ze hun zoon wilden opereren voor deze onzin, voor dat stomme medicijn, waren ze echt niet te vertrouwen! Net op het moment dat ik mijn ogen wilde sluiten, omdat ik gewoon niet wilde zien dat Nefeli met pijn in haar ogen, mij de injectie zou geven. Voelde ik de druk om mijn pols minder worden. Op het moment dat Nefeli zich omdraaide, begreep ik waarom ze zich had verontschuldigd. Ze had sorry gezegd omdat ze mijn ouders iets aan had wilde doen. Iets waar ik helemaal niet mee zag. Ik trok de band om mijn hand weg en kon met mijn vrije had de rest van de banden los maken. Ik kon haast niet geloven wat Nefeli deed. Niet omdat ik het erg vond. Ik vond het juist goed. Als ik net de kans had gekregen had ik mijn vader waarschijnlijk ook iets aan gedaan. Ik had al een waas voor mijn ogen gehad, waar ik uit was gebroken. Maar als ik de kans had gehad, had ik waarschijnlijk ook wel iets gedaan. Al vond ik het echt heel erg stoer dat Nefeli dit durfde. Ze redde mij gewoon! Daarvoor was ze niet te beroerd om iemand neer te steken, niet alleen met de injectie, maar ook met het operatieding wat ze in haar hand had. Zelfs een derde persoon lag al op de grond! Ze leek niet een beetje angst te hebben, wat ik echt heel erg knap van Nefeli vond? Ik maakte de laatste band los en kwam van de tafel af. Ik moest een beetje in de rol blijven die Nefeli ook had, ik zou niet kunnen zeggen dat ik niet kon geloven dat ze dit had gedaan. Iets wat ik echt niet kon. Maar de vrouw voor haar moest echt niet het idee hebben dat ze een zwakke plek van Nefeli kon vinden of wat dan ook! Nefeli was sterk en ze zou ook echt wel sterk blijven staan! Ze had het ding zelfs tegen de hals van de vrouw aangedrukt! Iets wat ik bijna niet kon geloven? Ze deed alsof het niets was. "Oké. Oké! Ik neem jullie mee!" We zouden het gewoon voor elkaar krijgen! Ik had geen idee waar de rest was en wat er zou gaan gebeuren. Maar de vrouw zou ons naar het medicijn nemen. Als we onderweg tegen kwamen, dan zouden ze het misschien niet eens door hebben dat er iets mis was. Al was het wel handig om zelf ook wel een wapen te hebben. Daarom raapte ik het wapen waarmee iemand alleen maar out ging op. Er lag er nog eentje bij de deur. "Oké laten we gaan." De vrouw maakte met wat tegenzin de deur open. In tegenstelling tot wat ik had verwacht, waren de bewakers echt weg! Ze stonden niet eens voor de deur te wachten. Iets wat echt belachelijk dom was?  
22
Posts: 4531
Datum: 26-09-2016 18:48
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Zelf kon ik ook niet geloven dat ik dit deed. Ik was nooit echt gewelddadig geweest. Niet in WICKED, maar ook niet in de Glade. Afgezien van de keer dat ik op Cleo was gedoken, wat wel twee keer was gebeurd, maar dit was anders! Ik had letterlijk drie mensen op de vloer weten te werken, Blaise bevrijd en nu drukte ik een scalpel tegen de hals van een vrouw, in de hoop dat ze ons naar het medicijn zou brengen. Ik wist niet of er heel erg veel lef voor nodig was, of misschien was dit wel de dunne grens tussen dapperheid en stomheid. Ik wist het niet, maar op dit moment moest ik achter mijn keuze blijven staan. Ik kon aan de blik van Blaise zien dat ook hij nauwelijks geloofde wat ik aan het doen was, ikzelf kon het ook niet helemaal bevatten. Dit was niet iets wat je hoorde te doen, maar op dit moment was het wel hetgeen wat ik moest doen. Blaise leek er niet mee te zitten. Misschien was het voor hem ook wel te snel gegaan om te bevatten wat er net allemaal was gebeurd. Hij had zichzelf in ieder geval los weten te maken, wat betekende dat we konden gaan. De gang was echt leeg. Er waren geen bewakers meer te vinden. Misschien hadden ze me echt heel erg vertrouwd. Zo erg zelfs, dat ze hadden gedacht dat er niets had kunnen gebeuren. Op dit moment was het alleen maar goed dat ze weg waren, want ik wist niet of ik dit nog een keer zou kunnen flikken met een paar bewakers. Gelukkig had Blaise een geweer, waardoor we onszelf nog iets meer zouden kunnen verdedigen. ‘Geen onzin,’ waarschuwde ik de vrouw nog, terwijl we langzaam liepen. Misschien zou ze ons wel ergens anders naar toe willen leiden, zodat we weer in de handen van WICKED zouden lopen. Iets waar we echt niet in zouden trappen! We wisten dat we net in de juiste kamer waren geweest. Het enige wat we moesten doen, was daar naartoe lopen en vervolgens de vrouw het medicijn laten pakken. We kwamen aan bij de kamer, ook hier was geen bewaking te zien. Gally was ook verdwenen van de vloer. Ik hoopte dat hij zich los had kunnen maken van de bewakers en dat hij echt naar de anderen was gegaan. Ik wist ook niet wat Blaise en ik zouden doen. Terug naar de Berg waarschijnlijk. Dat was de enige afspraak die we met de rest hadden gemaakt en daar moesten we ons ook aan houden. ‘Waar ligt het medicijn?’ vroeg ik aan de vrouw. Ik hoopte dat WICKED het niet had verplaatst. Dat was wel wat ik zou doen, maar op dit moment had ik niet meer de indruk dat WICKED nog slim aan het denken was, terwijl ik dat juist hier had geleerd. De vrouw in mijn armen trilde als een gek, maar ze kwam langzaam in beweging. Ze liep naar één van de kasten, die duidelijk op slot zaten. Ik bleef de scalpel tegen haar hals drukken terwijl ze langzaam de kast open maakte. Gally had gelijk gehad dat we zouden weten wat het medicijn zou zijn als we het zouden zien. Alles aan het flesje dat in de kast stond, liet ons weten dat dit hetgeen was wat we naar zochten. ‘Blaise,’ zei ik, ten teken dat hij het moest pakken. Ik vertrouwde de vrouw van WICKED nog steeds niet en ik was bang dat als hij het zou pakken, ze het per ongeluk zou laten vallen of wat dan ook. Ik zette zelf een stap naar achteren, waardoor ik de vrouw dwong hetzelfde te doen. Ondertussen probeerde ik me te bedenken wat ik met haar moest doen nu we het medicijn hadden. Als ik haar zou laten gaan, zou ze alsnog alarm slaan en dan zouden we hier nooit weg komen. Ik had nog een injectienaald meegenomen, en misschien dat als ik niet alles in één keer zou gebruiken, het alsnog zou werken. Het was immers een behoorlijk sterk goedje.
18
Posts: 15202
Datum: 27-09-2016 10:37
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Blaise.
Nefeli had er gewoon voor gezorgd dat er niets kon gebeuren van de plannen die ze hadden gehad. Waarschijnlijk had het weer iets te maken met die stomme variabelen. Ik wilde niet eens weten wat er moest gebeuren! Ik was er vast niet zo heel erg goed van af gekomen als ik daar was blijven liggen en Nefeli de operatie had moeten doen! Ze wist dan wel wat ze moest doen, maar volgens mij was dit hetgeen geweest waar we het over hadden gehad. Ze hadden in mijn hoofd willen snijden om het stofje eruit te krijgen! Iets wat echt vreselijk was! Helemaal omdat mijn ouders daar gewoon hadden gestaan alsof ze net een prijs hadden gewonnen voor iets geweldigs! Iets wat het echt niet was! Dit was juist vreselijk! Het had hen helemaal niets uitgemaakt als ik dood was gegaan. In de Glade en de Scorch had dat ook kunnen gebeuren, maar het had best gekund dat ze me daar een beetje hadden bespaard door mensen te sturen! Iets wat ze maar al te goed konden doen. Dit was echter heel erg anders! Ze hadden nu gewoon echt gewild dat ik er niet meer was geweest en ze hadden daar lachend gestaan! Het was maar goed dat Nefeli ze op de grond had weten te werken. Ik had geen idee wat er met zou gaan gebeuren, maar heel erg veel maakte het met ook niet uit. Als ze niet meer zouden leven, was ik daar niet heel er roerig om. Als het aan mij lag zou ik er niet eens achter komen! Dan waren we hier al lang weg! Veilig en met het medicijn! Ik had niet eens goed door waar we liepen. Ik probeerde de gangen wel in de gaten te houden, zodat ik mijn wapen kon gebruiken als dat nodig was. Er ging echter genoeg door mijn hoofd heen! Ik kon het beeld van Nefeli die daar had gestaan maar niet uit mijn hoofd krijgen. Ze had mijn leven gered en ergens was het best wel sexy geweest hoe ze daar had gestaan. Als je het zo kon noemen? Het had in ieder geval iets aantrekkelijks gehad dat ze zo zelfverzekerd was! Het had geleken alsof ze precies wist wat ze moest doen! Iets wat ergens ook niet heel erg moeilijk was geweest! Ik keek naar het flesje dat in de kast stond. Het was zo gek dat het het medicijn was! We hadden het nu gewoon. Daarom pakte ik het ook zo snel mogelijk, maar wel zo voorzichtig als ik kon! Want we wilden niet dat het kapot ging. Dit zou Newt kunnen helpen! Daarvoor waren we deels gekomen! Ook om WICKED zoveel mogelijk uit te schakelen. Nu ze dit niet meer hadden, konden ze heel erg weinig. Een nieuw prototype maken duurde waarschijnlijk veel te lang? Hier hadden ze ook jaren over gedaan en als een toevalstreffer was geweest, dan konden ze het echt niet nog een keer voor elkaar krijgen! Ik hield het flesje zo goed mogelijk vast, terwijl ik naar Nefeli keek. Die leek te twijfelen. Volgens mij of ze de vrouw iets aan moest doen. Het was gevaarlijk om haar nu te laten gaan en haar meenemen was ook geen optie. Iemand die tot op dit punt voor WICKED werkte, konden we gewoon niet vertrouwen! Daarom knikte ik ook, in de hoop dat het genoeg aan gaf. Als de vrouw gewond was, kon ze niet heel erg veel! Uit het niets stierf het geluid waar ik ondertussen aan gewend was, helemaal uit. Het alarm ging uit het niets uit, ik had geen idee of het een goed teken was of niet. Hadden de mensen die aan onze kant stonden WICKED uitgeschakeld of wat er iets anders aan de hand? Bij WICKED was ik gewoon nooit zeker van mijn zaak! Het duurde niet lang voordat iemand de kamer binnen kwamen gerend. Een vrouw die bij de Right Arm hoorde, maar ook Minho. "Hebben jullie het?!" Ik knikte. "Kom, hebben een plaats gevonden waar het veilig is. Waren nog heel wat meer mensen die Immuun zijn, hadden ze in een doolhof gestopt! Kom moeten hier weg! Gaan de boel opblazen!”
22
Posts: 4531
Datum: 27-09-2016 17:17
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Misschien dat ik hier over een paar uur spijt van zou krijgen. Ik wist niet wat ik precies had gedaan. De moeder van Blaise zou sowieso wel wakker worden. Ik had haar alleen verdoofd, maar wel op zo’n manier dat ze een tijdje buiten westen zou zijn. Het was haast onmogelijk dat de scalpel iemand zo erg had verwond dat ze zouden overlijden, maar dat zouden we nooit zeker weten. Ik had gedaan wat ik had moeten doen? Ik had Blaise namelijk niet willen opereren! Zijn ouders waren misschien zo ongevoelig dat ze hun eigen zoon hadden willen geven voor de wetenschap, maar zo dacht ik niet over Blaise. Hij was me veel te veel waard. Zelfs als we dan een medicijn zouden krijgen, dan maakte het me nog niks uit! Misschien was het heel cru om te denken, maar ik had liever Blaise naast me dan dat ik hem open sneed om Newt te redden! We wisten immers niet hoe het medicijn precies zou werken. Geen idee of Cleo er hetzelfde over dacht, of dat ze me hier voor zou haten als het medicijn niet goed zou werken, maar ik had Blaise niks aan willen doen en ik was momenteel heel blij dat ik die keuze had gemaakt. Ik keek toe Blaise het flesje pakte en voor een paar seconden kruisten onze blikken. Hij had duidelijk door wat mijn dilemma was. Tenminste, ik hoopte dat hij door had wat er op dit moment door mijn hoofd ging. Anders knikte hij nu om iets heel anders. Toch gokte ik dat hij het er mee eens was. Daarom haalde ik met één hand de injectienaald uit mijn broekzak en stak ik die in de hals van de vrouw. Ik probeerde niet alles in één keer te gebruiken, dus toen ik haar lichaam halverwege slap voelde worden, trok ik de naald terug en zette ik een stap naar achteren. Op datzelfde moment rende Minho en een vrouw van de Right Arm de kamer binnen. Minho noemde behoorlijk wat woorden, maar het enige wat er bij mij echt naar binnen kwam, was dat ze de boel zouden opblazen! ‘Ze zijn gestoord!’ riep ik geschrokken uit. Snapte dat WICKED erge dingen had gedaan en misschien verdiende de helft van deze mensen het ook wel om opgeblazen te worden, maar waren nog meer mensen in dit gebouw! Kon ook niet anders dan Minho meteen te volgen, terwijl Ik Blaise vanuit mijn ooghoeken in de gaten hield. Hij had het medicijn, maar volgens mij ging hij er wel goed mee om. Minho zigzagde door alle hangen en het enige wat wij konden doen was hem volgen. Toen we uiteindelijk in een ruimte aan kwamen, zag ik dat er nog behoorlijk wat mensen stonden. Dit konden echter nooit alle mensen zijn waar Minho het over had gehad. Toen ik beter keek, zag ik Frypan en Gally bij een flattrans staan. Ik wist niet waar Newt en Cleo waren. Misschien waren ze er al doorheen gegaan. Er waren wel meer mensen wie ik nu niet zo snel zag. ‘Minho, weet je zeker dat dit veilig is?!’ De flattrans had ons de eerste keer immers naar de Scorch gebracht en daar wilde ik niet nog een keer belanden! ‘Absoluut!’ verzekerde Minho me, al kon ik in zijn ogen zien dat hij ook geen idee had waar we precies zouden belanden. Het enige wat er nu gebeurde, was dat mensen zo snel mogelijk door de flattrans werden geleid. We konden hier ook niet blijven, zeker niet als ze het gebouw ieder moment op zouden kunnen blazen. Dat zouden we hoe dan ook niet overleven! ‘Als jullie er door zijn, moeten jullie Newt en Cleo zoeken. Heb ze verteld dat ze dichtbij de plek moeten blijven waar ze zijn beland. Newt is bewusteloos. Was de enige manier dat we hem mee konden nemen,’ legde Minho uit. Ik knikte en keek opzij naar Blaise. Moesten Newt dus zo snel mogelijk vinden, zodat we hem het medicijn zouden kunnen geven. Ik nam de hand van Blaise vast en keek naar de flattrans. ‘Op drie?’
18
Posts: 15202
Datum: 27-09-2016 19:03
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Blaise.
Dit was allemaal zo snel gegaan! We hadden het voor elkaar gekregen om het medicijn te krijgen, maar hoe?! We waren eerst op de goede plaats geweest, maar daar waren we weg gehaald, daar was van alles gebeurd en toen waren we weer terug gegaan. Ik wist niet precies hoeveel tijd er over heen was gegaan. Maar in die tijd had de rest van alles voor elkaar weten te krijgen? Ze hadden een groep met mensen gevonden die ook gevangen waren genomen door WICKED. Ze hadden alles stop weten te zetten en nu zouden ze alles opblazen. Als mijn ouders nog niet dood waren, dan zouden ze dat over een paar minuten wel zijn. Ik wist niet eens wat ik daar van moest vinden. Ik vond het niet erg? Ze hadden het niet erg gevonden dat ik dood zou gaan! Want ik was vast dood gegaan aan de operatie die Nefeli had moeten doen. Je kon me niet vertellen dat je gewoon in een hoofd kon snijden! Dat zou heel erg veel gevolgen hebben! Iets wat ik niet eens wilde weten! Dan was ik er niet meer geweest en alleen maar zodat het medicijn iets beter was geweest. Ik wist ook wel dat heel wat mensen er wat aan zouden hebben. Als ze veel van het medicijn zouden hebben. Nu hadden ze echter maar een klein flesje? Wat betekende dat ze het waarschijnlijk voor heel veel geld aan mensen hadden verkocht! Ze wilden mensen niet eens beter maken, in mijn ogen wilde ze alleen maar geld hebben. Ze hadden echt helemaal niets om mensen gegeven. Als iemand al niet om zijn zoon gaf, dan gaf hij ook echt niet om andere mensen! Dus het ging vast om het geld! We zouden hier nu in ieder geval weg gaan. Al was het wel heel erg raar dat we door een Flattrans moesten. De vorige keer was het naar een vreselijke plaats gegaan en ik had echt geen zin om weer door die donkere gang en volgens door de Scorch. Minho zij misschien dat het wel te vertrouwen was, maar hij wist zelf ook niet wat er aan de andere kant was! Volgens mij kon je namelijk niet zomaar terug? Dat hadden we vorige keer niet kunnen zien omdat het echt vreselijk donker was geweest! Ik keek naar Nefeli en knikte. Ik kneep zachtjes in haar hand en hield met mijn andere hand het medicijn goed vast. Het viel me nog meer dat de mensen van de Right Arm het nog niet hadden geclaimd. We hadden ze moeten vertrouwen, maar dat had ik niet voor de volle honderd procent gedaan? Ik had gewoon niet geweten wat hun intenties waren geweest. Blijkbaar was het behoorlijk goed. "Op drie." Stemde ik zachtjes in. Ik begon zachtjes te tellen en op drie stapte ik samen met Nefeli door de flattrans. Toen we eenmaal op de nieuwe plaats stonden, was het alsof er een soort van opluchting door mijn lichaam ging. Het rook er heerlijk, fris. Er waaide wind en als ik rond keek zag ik vooral veel groen, maar aan de horizon was water te zien. Ik keek achterom, om te zien of ik de Flattrans nog zat. Iets wat niet zo was. We konden hier niet meer weg. Maar waarschijnlijk zou de flattrans kapot gaan op het moment dat ze daar alles zouden opblazen. Ik liep iets naar voren, zodat er geen mensen tegen ons aan zouden lopen. Daarbij moesten we op zoek naar Cleo en Newt, dan konden we hem zo snel mogelijk het medicijn geven. Ik wist niet precies hoe het werkte, of het een drankje was of het met een spuit moest. Maar volgens mij had Nefeli dat laatste ook nog wel bij haar. Ik keek om me heen of ik de krullen van Cleo ergens zag, want die vielen wel het meeste af. Ik zag haar al snel, niet zo heel erg ver zitten, met Newt, die inderdaad nog buiten bewustzijn was en een klein meisje, die ergens wel op hem leek? Cleo had ons al in de gaten. "Hebben jullie het medicijn?!" vroeg ze iets te hoopvol, waar ik maar gewoon op knikte.   
22
Posts: 4531
Datum: 28-09-2016 13:37
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Wat de anderen ook hadden gedaan in de tijd dat wij bezig waren geweest met het medicijn, het had gewerkt. Gally had hen gevonden en ze hadden samen blijkbaar heel wat mensen gered. Ik snapte niet waarom WICKED op zou worden geblazen en wie daar verantwoordelijk voor zou zijn. Misschien WICKED zelf wel, maar ze zouden nooit hun hele complex op laten blazen. Dan zouden ze hun onderzoek weggooien en daarvoor was dat onderzoek veel te belangrijk. Misschien was het wel de Right Arm geweest, maar niemand had daar van tevoren iets over gezegd! Heel erg veel tijd had ik ook niet echt om er over na te denken. We moesten snel door de flattrans, want er waren nog anderen achter ons. Blaise telde dan ook al snel tot drie en we liepen er samen doorheen. Het duurde heel even voordat ik door had waar we precies waren. De frisse lucht was haast onherkenbaar geworden, samen met het gevoel van de wind die zachtjes tegen mijn lichaam aan duwde. Ik keek om me heen en probeerde alles in me op te nemen. Er was gras, er waren bomen en dieren. Er was een prachtige, blauwe lucht en een zon die langzaam onder aan het gaan was. Dat betekende dat we niet weer in een soort Glade waren. We waren echt buiten. Geen idee waar, maar ik had het idee dat we echt veilig waren. Ik volgde Blaise in de richting van het meisje met de krullen, wat alleen maar Cleo zou kunnen zijn. Al was ze niet de enige bij wie Newt zat. Er zat nog een jonger meisje bij hen. Ik herkende haar niet, maar blijkbaar hoorde ze daar te zitten, als ze van Cleo bij Newt in de buurt mocht komen. Ik knikte op haar vraag en pakte het flesje uit de hand van Blaise. ‘Je moet er wel rekening mee houden dat dit een prototype is, Cleo. Het kan zijn dat het niet goed genoeg werkt, of dat het de Flare alleen maar vertraagd. We weten niet wat dit doet.’ Dat moest ze wel snappen! Ik zag Cleo er namelijk nog wel voor aan dat ze straks boos op ons zou worden als het niet zou werken. Dat terwijl wij hier helemaal niets aan zouden kunnen doen! Dit was alles wat WICKED had gehad. Ze hadden meer kunnen hebben, maar dan had ik Blaise moeten opereren en dat was geen optie geweest. ‘Schiet nou op! We moeten het proberen,’ zei Cleo. Ze leek niet eens te luisteren naar wat ik precies te zeggen had. Ik zuchtte en knielde bij Newt neer. Het was waarschijnlijk het beste geweest om hem bewusteloos te slaan, of wat Minho dan ook precies had gedaan. Ik keek bedenkelijk naar het flesje en vervolgens weer naar Newt. Ik voelde twee paar ogen op me branden en keek op naar Cleo, en het meisje dat er bij zat. Toen ik haar beter bekeek, snapte ik waarom Cleo haar niet weg had gestuurd. ‘Je weet wie hij is, of niet?’ vroeg ik zachtjes, waarom ze knikte en de hand van Newt vastnam, ondanks dat die onder de wondjes zat. ‘Hij is mijn broer.’ Ik knikte. Ik had niet verwacht dat er mensen zouden zijn die ons nog zouden kennen, maar ik kon ook eigenlijk alleen voor mezelf spreken, misschien voor Blaise. Newt had een zusje en hij zou waarschijnlijk heel blij zijn als hij zou weten dat ze hier nu zou zijn, of hij haar nou zou herinneren of niet. Ik haalde de spuit uit mijn zak en leegde hem eerst. Ik probeerde met de punt van mijn shirt hem iets schoner te maken en vulde hem vervolgens zo voorzichtig mogelijk met het medicijn. Ik maakte de arm van Newt zo voorzichtig mogelijk los uit de hand van Cleo, aangezien zij hem ook al vast had. Ik liet mijn vingers voorzichtig over zijn onderarm glijden, opzoek naar de juiste ader. Als het in zijn bloed zou worden opgenomen, zou het vanzelf in zijn hersenen terecht komen, waar het ook naar toe moest. Toen ik de ader had gevonden, zette ik de naald op de huid van Newt en duwde ik hem er vervolgens zo voorzichtig mogelijk in, zodat het medicijn zijn werk zou kunnen doen. 
18
Posts: 15202
Datum: 28-09-2016 16:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Een paar uur later (:
---
Cleo.
Kon het haast niet geloven! In de afgelopen uren was er zoveel gebeurd! Hadden eindelijk gedaan waar we het al een paar dagen over hadden gehad. Waren naar WICKED gegaan. Niet zomaar! Maar hadden gewoon echt kunnen doen waarvoor we waren gekomen. Blaise en Nefeli hadden een medicijn gevonden, terwijl de rest van ons had gevochten tegen de mensen van WICKED. Iets wat best wel heftig was geweest. Had zelf nog een wapen in mijn handen gehad, waar ik wel mee had geschoten! Iets wat ergens best rot had gevoeld. Had mensen niet kunnen laten lopen! Newt was ook meegeweest. Minho had hem op een gegeven moment buitenwesten geslagen. Had het alles behalve leuk gevonden, maar wist nu ook wel dat het nodig was geweest. Newt was de laatste paar dagen niet echt meer te houden geweest. Had niet echt geweten hoe het met hem was gegaan, hadden hem immers opgesloten. Had mij gevraagd om hem eruit te laten! Wat ik heel erg graag had willen doen. Gally had gezegd dat het te gevaarlijk was geweest, dat hij echt heel erg achteruit was gegaan. Nu waren we echter weg uit de Berg, weg van WICKED! Ze hadden WICKED opgeblazen! Was in ieder geval de bedoeling geweest! Hadden ze ook ineens geroepen toen we daar binnen waren geweest. Had het best wel raar gevonden. Hoefde me er echter geen zorgen over te maken! Waren door de flattrans gegaan en waren uitgekomen op een hele rustige plaats. Was ineens heel wat minder rustig geweest door de mensen die er waren geweest. Toch voelde ik de rust nog steeds! In alle chaos in WICKED, was er een meisje op ons af komen lopen. Ze was niet eens heel erg veel jonger dan mij geweest volgens mij. Maar haar bruine ogen had ik eigenlijk meteen herkend. Het was alsof ik in de ogen van Newt had gekregen! Ze had me al snel verteld dat Newt haar broer was. Ondanks dat ze een andere naam had gebruikt! Iets wat best kon, want blijkbaar hadden we voor WICKED andere namen gehad. Gally had besloten dat hij het gewoon daar bij had gelaten. Ik wist niet eens wat mijn naam was geweest! Maar heel erg veel maakte het ook niet uit. Voor nu was ik Cleo. Voelde me Cleo. Zou ook gewoon Cleo blijven waarschijnlijk. Waren waarschijnlijk niet heel erg veel mensen die mijn naam wel wisten. Was nu avond, was donker geworden, maar de lucht was nog steeds heel erg helder. Mensen waren al wel aan de slag gegaan om dingen te bouwen. Al had iedereen eigenlijk gewoon bij moeten komen. Was zoveel gebeurd en morgen konden we wel kijken wat we precies moesten doen. Waren hier genoeg diertjes, iets waar ik best voor wilden zorgen. Was nu echter belangrijker om voor Newt te zorgen. Meeste mensen hadden een plaatsje op het gras gevonden om te slapen. Was hier warm genoeg. Wilde zelf niet slapen, wist niet wanneer Newt wakker zou worden. Had er heel erg vredig bij gelegen. Veel vrediger dan dat ik hem de laatste tijd had gezien. Nefeli had gezegd dat het medicijn misschien niet werkte, maar deed het volgens mij wel? Moest alleen rustig bijkomen. Keek naar Lizzy die aan de andere kant naast Newt lag. Ze had echt een lief gezichtje, ondanks dat ze misschien een jaar of vijftien was. Was toch wel vreemd dat Newt een zusje had! Al die tijd was ze er gewoon geweest! Wist niet of ze meteen mee was genomen door WICKED of niet, maar had wel geleefd! Newt had helemaal niets over der geweten! Wat eigenlijk best jammer was, want het leek alsof ze echt heel erg veel om hem gaf. Had meteen bij ons gezeten en had zijn hand de hele tijd vast gehouden. Had net zelfs op willen blijven, maar had haar gezegd dat ik haar wakker zou maken als er iets gebeurde. Moest slapen! Waren zoveel dingen gebeurd, ook voor haar. Had de rust gewoon nodig.

Blaise.
We waren op een plaats ver weg van WICKED. Niemand wist waar we precies waren, maar het was duidelijk een plek die niet aan was getast door de Flare. Eentje die misschien wel speciaal was ontworpen voor mensen zoals wij. Toen we hier waren geweest had het meteen veilig gevoeld. Er heerste een rust. Het was een fijne plaatst om te zijn. Van het vele groen om ons heen, tot aan het water dat we hadden gezien. Iets wat de zee was geweest. Het was heel erg gek om dat soort dingen te zien. Ik wist zeker dat ik het nog nooit in mijn leven had gezien. Natuurlijk wist ik er wel iets over, maar ik was er nog nooit geweest. Een paar uur geleden was de zon naar beneden gezakt, waardoor het donker was geworden. We hadden besloten om buiten te slapen. Er waren al mensen geweest die de boel hadden verkend en er was weinig aan de hand geweest. Geen gevaarlijke dingen. Juist niet. Er waren blijkbaar bomen geweest met genoeg fruit. Velden met groenten. Dieren die hier rondliepen en zelfs een plaats waar we schoon water konden halen. Ergens klonk het veel te goed om waar te zijn. Ik hoopte dat het hier bij bleef. Dat we hier konden blijven en dat het hier ook veilig bleef. Er zat zoveel in mijn hoofd, dat ik het ergens niet vertrouwde. Dat was ook de reden dat ik net weer wakker was geworden uit mijn slaap. Slapen ging gewoon niet. Het voelde ongemakkelijk om te slapen als er op ieder moment iets kon gebeuren! Ik draaide me om, om naar Nefeli te kijken. Ze lag niet meer naast me. Terwijl ik zeker wist dat we hier samen waren gaan liggen! Ik ging overeind zitten. De meeste mensen sliepen. Er waren een paar die wacht hielden, mocht er toch iets gebeuren. En ik kon zien dat er een paar mensen waren, die blijkbaar ook niet konden slapen. Maar tussen de groep, die allebei op een gepaste afstand van elkaar lagen, kon ik Nefeli zo snel niet zien. Het licht van de maan, zorgde er voor dat ik genoeg dingen kon onderscheiden. Toen ik in de richting van de maan keek, die boven de zee stond, zag ik een schim dat me bekend voor kwam! Nefeli zat in de richting van het water. Ze had vast niet kunnen slapen! Net zoals ik. Er was net ook heel erg veel gebeurd! Ik stond op en liep zo voorzichtig mogelijk in de richting van Nefeli. Er waren genoeg mensen die dicht tegen elkaar aan waren gekropen. Niet omdat het hier zo koud was. De reden was vast, om het geen wat er allemaal was gebeurd! Er was namelijk te veel gebeurd, met ons allemaal! Ik wist niet precies wat de verhalen van de rest was, maar ze hadden vast ook geen fijne dingen mee gemaakt. "He." Zei ik zachtjes toen ik in de buurt van Nefeli was. Ik wilde haar niet laten schrikken. Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen. "Kon je niet slapen?" Er was vast een reden voor? En ik kon ergens al wel raden wat het was. Er was vandaag zoveel gebeurd! Te veel! Al die dingen die we moesten verwerken. Nefeli had mij bijna moeten opereren en om ons te redden had ze mensen neergestoken! Iets wat vast niet in de koude kleren was gaan zitten. Het raarste was nog wel dat het allemaal was afgelopen nu. Misschien. Want dat was de vraag. Ik streek zachtjes over de arm van Nefeli. Ze had me best wakker mogen maken, maar dat ze het niet had gedaan, gaf eigenlijk al wel aan hoe ze was. Het kon ook best dat ze behoefte had om alleen te zijn, als dat zo was, hoefde ze me dat alleen maar te zeggen. Ik keek naar het water, waar de maan strepen van zijn schijnsels in achterliet. Het was een prachtig uitzicht.   
22
Posts: 4531
Datum: 28-09-2016 18:57
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Er was zoveel gebeurd vandaag, dat ik vrijwel niet in slaap had kunnen vallen. Ik had een tijdje bij Blaise in het gras gelegen en ik was blij geweest dat hij op een gegeven moment wel in slaap was gevallen, maar ik had zoveel gedachten in mijn hoofd gehad dat ik echt niet had kunnen slapen. Daarom was ik ook opgestaan en was ik naar de zee gelopen. Ik had met blote voeten door het zand gelopen en zelfs een stukje door het water. Het had allemaal heel onwerkelijk aangevoeld, maar ook heel erg fijn. Ik wilde echt geloven dat we nu op een plek waren waar het veilig was, waar we samen iets op zouden kunnen bouwen. Tegelijkertijd wist ik dat we hier met heel veel mensen zaten. Mensen die zich misschien zouden vormen tot groepen, en niet alle groepen wilden hetzelfde. Daarnaast waren er ook heel wat mensen die heftige dingen mee hadden gemaakt. Zoiets vergat je ook niet zomaar. We hadden mensen neergeschoten, ik had zelfs mensen neergestoken. Dat maakte misschien niet meer uit nu WICKED op was geblazen, maar het bleef wel bij je. Daarnaast vond ik het ook wel vreemd dat WICKED er nu niet meer was. Geen van ons had nog achter hun ideeën gestaan en we hadden het daar allemaal gehaat, maar tegelijkertijd was WICKED wel de plek waar ik een groot deel van mijn jeugd door had gebracht, waar ik Blaise had ontmoet. Die plek had vol herinneringen gezeten, vol momenten die ik samen met Blaise had gedeeld. Dat alles was nu weg, met alle mensen die daar nog waren geweest. Ik wist dat ik niet zo moest denken, omdat WICKED echt slecht was geweest en ze vreselijke experimenten uit hadden gevoerd. Ik keek op toen ik de stem van Blaise hoorde en glimlachte. Het was lief dat hij me was komen zoeken, want ik had natuurlijk niet meer naast hem gelegen. Toen hij naast me kwam zitten, kroop ik iets dichter tegen hem aan en legde ik mijn hoofd tegen zijn schouder. ‘Nee, het lukte niet echt,’ gaf ik toe. Ik had het wel geprobeerd. Ik had een hele tijd met mijn ogen dicht gelegen, in de hoop dat ik vanzelf een keer in slaap zou vallen, maar het was niet gebeurd. Ergens was ik wel blij dat ik hier in alle rust had kunnen zitten. Het was misschien donker, maar door het licht van de maan was er nog genoeg te zien. Daarnaast was de hemel best helder, waardoor ik naar de sterren had kunnen kijken. Iets wat me weer had doen denken aan de gesprekke met Blaise over de planeten en het sterrenstelsel. Hij had oprecht interesse gehad in wat ik hem allemaal had verteld, iets waardoor ik ook graag met hem had willen praten. Hij had het nooit vervelend gevonden, wat anderen wel hadden gehad? Ze hadden me toch wel een wijsneus gevonden, maar misschien was ik dat ook wel een beetje geweest. ‘Er is gewoon behoorlijk veel gebeurd,’ zei ik zacht, waarna ik de hand van Blaise vastnam. Er was ook heel erg veel gebeurd. Het was al een wonder geweest dat we het medicijn hadden kunnen vinden, maar toen waren we opeens betrapt en het had niet veel gescheeld of ze hadden Blaise geopereerd. Ik had het niet willen doen, maar ze hadden het anders vast zelf gedaan. Gelukkig had ik Blaise kunnen helpen, maar het was de manier waarop wat me wakker hield. Ik had mezelf nooit gezien als iemand die zoiets zou kunnen doen. Ik wist ook niet wat er opeens was gebeurd, waarom ik me zo had gedragen. Misschien was het een soort afkeer tegen WICKED geweest, misschien had ik Blaise heel graag willen beschermen. Ik zou het nooit weten, want er was op dit moment niemand meer die in mijn hersenen zou kunnen kijken. Ik was wel blij dat we nu hier samen zaten, dat we het beide hadden gehaald. Want het had ook heel anders kunnen gaan, maar daar wilde ik eigenlijk niet over nadenken. We waren nu hier, dat was het belangrijkste. 

Newt.
Het voelde alsof ik een hele tijd in het niets had gedreven. Er was niks om me heen geweest. Geen geluid, geen landschap, helemaal niets. Iets wat ergens heel erg rustgevend was geweest. Ieder ander zou er misschien van in paniek raken, maar ik had het niet gezien als iets waardoor ik in paniek had moeten raken. Het had fijn gevoeld, alsof ik mijn eigen plekje had gevonden en het zo goed was geweest. Het was pas nu dat ik me langzaam bewust werd van een aantal dingen. Ik voelde de wind zachtjes over me geen waaien. Ik had het idee dat ik op de grond lag. Zand of gras, één van de twee. Werd me ook steeds duidelijker dat ik pijn had. Pijn die ik net niet had gevoeld. Was geen vervelende, stekende pijn. Gewoon iets wat er was, een soort schaafwond of zo. Duurde even voordat ik mijn ogen open wilde doen. In eerste instantie zag ik niets. Zag zwart om me heen en voor heel even was ik bang dat ik mijn ogen toch niet had geopend, of dat ik ze wel had geopend maar dat ik niets meer kon zien. Toch zag ik, toen ik iets verder keek, de maan boven me. Een maan! Dat betekende dat ik buiten was. Ik kwam langzaam overeind, al ging dat niet zonder dat ik kreunde van de pijn. Keek om me heen en fronste toen ik zag dat er mensen om me heen lagen. Naast me lag een meisje te slapen. Toen ik de andere kant op keek, zag ik een ander meisje zitten. Was duidelijk nog wakker, maar kon de uitdrukking op haar gezicht niet helemaal plaatsen. Wist niet wie ze was! Herkende haar krullen niet eens, en leek me dat ik zoiets wel zou moeten herkennen. Aan de andere kant, wist ik wel wie ik was? Probeerde me een naam voor de geest te halen, iets. Iets wat me zou vertellen waarom ik hier wakker was geworden, wie ik precies was en wat ik hier deed, maar ik wist helemaal niets meer! Hoe beter ik me dat realiseerde, hoe paniekeriger ik mezelf voelde worden. ‘Waar zijn we?’ vroeg ik. Niet aan het meisje in het bijzonder, maar volgens mij was zij wel de enige die wakker was! Ik vond het echt heel erg vreemd. Snapte er helemaal niets van. Overal om me heen waren mensen aan het slapen. Niet in een huis, niet in een kamer. Letterlijk in de buitenlucht. Was toch vreemd?! Ik vond het heel vreemd! Ik hoorde naast me een meisje een naam zeggen en ik fronste. Bedoelde ze mij? Was dat mijn naam? Wist het niet eens! Herkende haar ook niet! ‘Ik kan niet geloven dat het heeft gewerkt!’ zei het andere meisje. ‘Cleo, het heeft gewoon gewerkt!’ Ik keek naar het meisje met de krullen, wat dan Cleo moest zijn. Snapte alleen niet wat er had gewerkt? Was er iets gebeurd? En wat had er dan precies gewerkt? Snapte er helemaal niks van! ‘Wacht, het heeft wel gewerkt, toch?’ vroeg het meisje, waarna ze iets dichter naar me toe kroop. Ikzelf kroop meteen een stuk naar achteren. Snapte niet wat ze opeens zo dichtbij me deed! Was helemaal nergens voor nodig! ‘Ben je nog ziek? Heb je nog de Flare?’ Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ziek? Ik voelde me niet ziek! Wist niet eens waar ze het over had, wat de Flare was! Daarom schudde ik ook mijn hoofd, wat het meisje heel erg fijn leek te vinden om te zien, maar ik schudde niet daarom mijn hoofd! ‘Ik weet niet zo goed waar je het over hebt, sorry.’ Ik had het gevoel dat ik sorry moest zeggen, vooral toen ik het gezicht van het meisje zag betrekken. Blijkbaar was dat geen goed nieuws, maar ik wist echt niet waar ze het over had! Wist niet eens wie ze was! Zij kende mij blijkbaar wel, maar wist niet hoe dat kwam! Snapte niet eens waar we waren, wie dit allemaal waren en waarom we hier lagen! Laat staan wat de Flare was en wat ik daar mee te maken had!
18
Posts: 15202
Datum: 29-09-2016 18:58 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Lizzy had zelf ook in een doolhof gezeten! Ze hadden haar ook een andere naam gegeven, haar geheugen gewist en haar ergens in een soort van Glade naar boven gestuurd. Daar waren alleen maar meiden geweest en was er ieder jaar een jongen gekomen. Net zoals bij ons eigenlijk! Ze was waarschijnlijk op hetzelfde moment in WICKED geweest als wij en zij had er toen voor gekozen om haar geheugen terug te nemen. Hadden er niet heel erg veel over gepraat, maar was wel duidelijk dat ze helemaal niets meer met WICKED te maken wilde hebben. Had haar eigen naam terug genomen. Lizzy dus. Vond haar echt wel op Newt lijken! Had het best wel raar gevonden toen ze ineens op ons af was komen lopen. Vond het nu wel fijn dat ze er was. Ze deed me echt aan Newt denken, ze was heel erg lief, behoorlijk rustig. Gaf heel erg veel om Newt! Newt bewoog wat, wat betekende dat hij wakker werd! Was toch wel het moment waar ik op had gewacht! Ik wilde heel erg graag weten hoe het met hem ging. Natuurlijk zat zijn huid nog onder de wondjes, die waren niet ineens weg gegaan, maar dat betekende niet dat de Flare niet weg was. Het was afwachten. Nefeli had gezegd dat het ook mis had kunnen gaan! Iets waar ik niet over had willen denken. Lizzy was het wel met me eens geweest. We hadden het een beetje positief moeten zien? Newt vroeg waar we waren, wat ik ook wel snapte! Hij was er niet meer bij geweest sinds dat we bij WICKED binnen waren gekomen. "Zijn op een veilige plaats." Zei ik zachtjes. Er lagen overal mensen te slapen en ik wilde niet dat ik iemand wakker maakte. Iedereen had rust nodig naar alles wat er was gebeurd! Niet iedereen had gevochten, maar er waren ook mensen die op gesloten hadden gezeten in een doolhof! Die hadden het ook niet makkelijk gehad. Iedereen had rust nodig. Probeerde daarom ook zo rustig mogelijk te blijven. Wilde Newt het liefst omhelzen. Had hem in een lange tijd niet meer op deze manier gezien! Was zo rustig. Anders dan de afgelopen tijd. Zichzelf! Maar wilde hem geen pijn doen! Had nog genoeg wondjes! "Het heeft inderdaad gewerkt." Bracht ik glimlachend uit. Had echt gewerkt. Hij leek weer zichzelf. Wilde niemand meer aanvallen, wilde zichzelf geen pijn meer doen en werd ook niet meteen boos. Newt leek echter heel erg raar te doen. Alsof hij bang werd van Lizzy. Hij herinnerde haar ook niet. Daarom misschien wel. Al leek hij ook helemaal niets meer te weten van de Flare. Iets wat best wel vreemd was. "Newt?" vroeg ik zachtjes, terwijl ik ook wat dichterbij kwam. Hij wist er niets over! Wist hij dan wel iets? Ik vond het heel erg raar om dit zo te zien! Leek niet eens te weten wat er was gebeurd. "Wat weet je nog?" vroeg ik zachtjes. Misschien dacht hij wel dat we in de Glade waren. Was hij alles kwijt wat er daarna was gebeurd. Kon zijn dat er een middeltje bij in het medicijn had gezeten? Had WICKED misschien wel bewust gedaan. Wilde ik niet! Wilde niet dat hij ineens niet meer wist! Volgens mij herkende hij geen een van ons. Wat raar was. Moest toch één van ons kennen? Of hij wist alles na dat we in de Glade waren gekomen of daarvoor! Was het misschien maar goed dat ik hem niet had omhelsd, had hem niet willen laten schrikken! Leek wel ergens best wel bang te zijn. Of in ieder geval verward! Verward op een andere manier. Pakte de hand van Lizzy vast, vond het niet leuk, ik ook niet! "Weet je wie we zijn?" vroeg ik zachtjes. Ergens wist ik het antwoord al wel. Hij keek zo bedenkelijk naar ons. Alsof hij het echt niet wist! "En heb je ergens pijn?" Was misschien wel het belangrijkste om te weten! Anders moesten we morgenvroeg meteen naar Nefeli! 

Blaise.
Ergens voelde het alsof ik het allemaal had gedroomd, misschien was het wel een soort van nachtmerrie. Op het moment dat ik op dat bed had gelegen had ik niet eens heel erg goed na kunnen denken over wat er precies was gebeurd. Ik had niet eens heel erg bang kunnen zijn. Iets wat ik misschien wel had moeten zijn! Nu was het allemaal achter de rug en juist nu ging ik er over na denken. Er was zoveel gebeurd. Te veel misschien wel. Het enige wat ik op het moment hoopte was dat we hier konden blijven. Dat het zo bleef alsof het nu was. Het was hier echt heel erg mooi, lekker rustig en het leek veilig. Ik hoopte dat we hier iets op konden bouwen. Misschien een deel van ons. Er waren heel wat mensen en het kon best wel dat er fricties zouden ontstaan. Groepjes die heel erg anders dachten over een bepaald iets. Heel erg was het niet om in groepjes te gaan leven. We moesten morgen maar op onderzoek uitgaan om te kijken wat er allemaal in de buurt was. Dat kwam morgen allemaal wel. Daar hoefden we ons nu niet druk om te maken. Nu zat ik hier met Nefeli en volgens mij had ze wel een beetje de rust nodig. Wilde ze niet nadenken over wat er allemaal moest gaan gebeuren. Iets wat ik snapte. Mijn hoofd zat ook vol met alles wat er was gebeurd! Nefeli had op een punt gestaan wat volgens mij echt vervelend voor haar was geweest. Ze had daar in een paar minuten moeten bedenken hoe ze alles op moest lossen. Ze hadden haar bijna gedwongen om mij te opereren, maar ze had precies geweten hoe ze het aan moest pakken. Iets wat ik heel erg knap van haar vond. "Dat snap ik." Zei ik zachtjes. Ik snapte best dat ze niet kon slapen. Ik was nu ook wakker, ondanks dat ik aan alles voelde dat ik slaap nodig had. Er was te veel gebeurd om rustig te kunnen slapen! Iets wat Nefeli ook aangaf, waarop ik knikte. Ik kneep zachtjes in haar had. "Wil je er over praten?" Als ze iets kwijt wilde, moest ze weten dat ze dat gewoon kon doen. Ze hoefde er echter niet over te praten. Ik zou ook niet weten wat ik moest zeggen. We hadden ongeveer hetzelfde meegemaakt. We waren bij elkaar geweest en we hadden wel geweten wat er precies was gebeurd. Toch moest het voor haar zo anders hebben gevoeld. Ik wist niet of er angst door haar lichaam was gegaan op het moment dat ze daar naast me had gestaan? Ik snapte best wel als dat zo was. Iets wat ook helemaal niet gek was! Ik liet de hand van Nefeli los, zodat ik mijn armen beiden goed om haar heen kon slaan en haar dicht tegen me aan kon trekken. Ik keek naar de lucht, waar niet alleen de maan, maar ook heel erg veel sterren stonden. Misschien dat er zelfs wel planeten te zien waren. Planeten die nog steeds op mijn arm stonden. Ik keek er even na. Ik had in WICKED niemand gezien die een tatoeage had gehad. Ze hadden wel de dingen op onze halzen gedrukt, maar dat was toch heel erg anders. In mijn ogen was dit toch wel hetgeen wat aangaf dat ik me toen al tegen WICKED af had gezegd. Mijn ouders hadden het vast niet heel erg leuk gevonden. Ik vond het nu nog wel echt mooi om er naar te kijken. Helemaal omdat het voor een band tussen mij en Nefeli had gezorgd. We hadden er een hele tijd over kunnen praten. Ze had die dingen geweten en daar had ze me over verteld! Iets wat ik nog steeds heel erg interessant vond? Ik legde mijn hoofd tegen de schouder van Nefeli aan. Dit was wel echt fijn om hier rustig te kunnen zitten. Het was hier heel erg mooi! En ik hoopte echt dat het zo bleef!  
22
Posts: 4531
Datum: 01-10-2016 11:45
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Ergens was het een geruststelling dat WICKED er nu niet meer was. Dat mijn acties niet één van de redenen waren geweest dat een paar mensen het niet hadden overleefd. Als ze WICKED echt hadden opgeblazen, dan had niemand echt een kans gehad om het te overleven. Daarnaast was het ook de enige optie geweest die ik had gehad. Ik had Blaise niet willen opereren. Ik snapte ook niet hoe ze ooit hadden kunnen denken dat ik dat had willen doen. Ik kon me niet eens herinneren dat ik vroeger zoiets had gezegd, of dat Blaise zich op had geofferd. Ik wist dat hij mee had geholpen met het bouwen van het doolhof, dat hij verantwoordelijk was voor een groot deel van wat daar allemaal had gestaan. Ik had zelf het geheugen gewist van zoveel jongens uit de groep en ik had hun hersenactiviteit bestudeerd. Iets wat Frypan nu ook wist, maar ondertussen leek hij er vrede mee te hebben. Ik vond ook wel dat ik had laten zien dat ik niet meer bij WICKED hoorde. Vroeger had ik niet beter geweten. WICKED had het kunnen laten klinken als iets moois. Helpen met het creëren van een medicijn zodat je de wereld kon redden. Natuurlijk wilde ieder kind dat! Blaise en ik hadden beide meegewerkt, al hadden we op sommige momenten ook wel onze twijfels gehad. Hoe had dat ook niet gekund? We waren maar kinderen geweest en dit was iets wat zoveel groter was geweest dan ons beide. ‘Ik had eigenlijk gehoopt dat jij wel zou blijven slapen,’ zei ik zachtjes. Iets wat dus niet was gebeurd, want hij zat nu hier naast me. Hij was echter wel in slaap gevallen en ik had gehoopt dat hij ook was blijven liggen. Al was het ergens ook wel fijn om hem nu naast me te hebben. Hij had hier niet eens gezeten als ik geen actie had ondernomen. Als ik enkel had geweigerd om het te doen, dan hadden ze zeker iets anders verzonnen om er voor te zorgen dat Blaise geopereerd zou worden. Misschien dat ze het zelf wel zouden hebben gedaan. Iets wat ik echt belachelijk vond! Zijn ouders hadden er bij gestaan en het had geleken alsof het ze niks uit had gemaakt dat hun zoon dood zou gaan. Ze hadden het eerder gezien als een goed iets. Dat hún zoon de jongen was geweest wiens hersens het beste hadden gewerkt. Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. ‘Ik weet eigenlijk niet of ik er wel over wil praten.’ Het was echt heel erg veel. Uiteindelijk zou ik er wel over moeten praten en ik wist dat Blaise er op dat moment voor me zou zijn. Hij was er altijd al voor me geweest en nu zou dat ook niet anders zijn. Ik keek naar mijn pols, waar het bandje van Chuck nog steeds om zat. Ik had er ook wel heel erg goed op gelet, zeker toen we in de Scorch en de stad waren geweest. Het was iets wat ik echt niet kwijt had willen raken. Ergens maakte het me heel verdrietig om te weten dat hij zijn ouders nooit zou kunnen hebben gezien, ondanks dat we dat wel aan hem hadden beloofd. Hij had ons gehad, maar ik wist niet of dat ooit genoeg voor hem zou zijn geweest. ‘Chuck had hier ook bij moeten zijn,’ fluisterde ik zacht. Al had hij niks mee mogen maken van WICKED en alles wat daar bij had gehoord, maar hij had dit was een mooie plek gevonden. Dat kon haast ook niet anders. Ik keek opzij naar Blaise en herinnerde me plots iets. ‘Weet je dat jij hebt bedacht om hem Chuck te noemen?’ vroeg ik. Het was echt zo! Tijdens één de momenten waarop we door WICKED hadden geslopen, waren we hem tegen gekomen. Hij was toen nog veel jonger geweest, en helemaal overstuur. Volgens mij was hij pas een paar dagen in WICKED geweest. Hij was maar door blijven gaan over dat ze hem dwongen om zichzelf Charles te noemen, maar dat was zijn naam natuurlijk niet geweest. Blaise had er Chuck van gemaakt. Het was nog steeds niet zijn naam geweest, maar het had hem wel gekalmeerd.

Newt.
Wist echt niet waar ik was! Soms had je dat als je even had geslapen. Dan werd je wakker en had je voor een paar seconden geen weet van waar je precies was, maar wist het nu echt niet meer! Herkende helemaal niets! Misschien kwam dat ook omdat het donker was, maar zou me toch wel bloody herinneren als ik tussen allerlei anderen in slaap was gevallen in de buitenlucht? Leek me iets wat ik me wel zou moeten herinneren! Deed het echter niet en wist niet waarom! De twee meisjes om me heen blijkbaar ook niet, al had het meisje genaamd Cleo wel gezegd dat we hier veilig waren, maar waarom zouden we niet veilig zijn? Waren er momenten geweest waarop we niet veilig waren geweest? Snapte er echt helemaal niets van! Ik fronste toen Cleo iets zei, volgens mij ook een naam. Was echter wel een andere naam dan dat het meisje aan mijn andere kant had gebruikt! Dus misschien wisten zij ook wel niet wie ik was? Al kon dat haast niet, zeker niet als ze zo bezorgd om me waren! ‘Herken je de naam Newt wel?’ vroeg het andere meisje, waardoor ik haar een beetje verbaasd aankeek. ‘Newt is een naam?’ vroeg ik. Vond het behoorlijk vreemd halen! Kon me zo geen andere namen herinneren, maar het meisje naast me heette Cleo! Dat vond ik wel een naam? Newt niet! Ik zou ook wel moeten weten wat mijn naam was? Al kon ik me zo eigenlijk niet bedenken wat mijn naam was! Wist het niet! Wist het echt niet en ik werd er behoorlijk bang van. Hoe kon je nou niet je eigen naam weten? Iedereen wist die toch? Iedereen wist hoe je heette, waar je vandaan kwam. Wist het zelf niet eens! Maakte het ook wel makkelijk om hun vraag te beantwoorden, want wist echt niks. ‘Weet niks meer? Denk ik?’ mompelde ik. Leek alsof ik niks wist. Wist in ieder geval niet waar ik was, of wie ik was! Iets wat hen behoorlijk leek te verbazen, maar ik wist helemaal niet waarom! Blijkbaar was het heel erg! Misschien kwam het wel door die Flare? Al wist ik ook niet wat dat was, laat staan wat het deed! Klonk in ieder geval goed, dus het was vast iets ergs! Keek nog eens goed naar de twee meisjes. Leken beide ongeveer even oud. Cleo, het meisje met de krullen, was wel een stukje kleiner en breder dan het andere meisje, maar ze hadden beide bruine ogen. Ze leken echter niet genoeg op elkaar om familie te zijn. ‘Heb echt geen idee,’ gaf ik eerlijk toe. Wist het echt niet! Vond het niet fijn om toe te geven, want volgens mij hadden ze er op gehoopt dat ik wel had geweten wie ze waren, maar wist het gewoon niet. Hun gezichten kwamen me niet bekend voor en er kwam ook geen naam in me op, dus misschien dachten zij ook wel dat ik iemand anders was? ‘Ik ben Lizzy, en dat is Cleo,’ zei het meisje zonder de krullen, Lizzy dus. Cleo vroeg of ik ergens pijn had. Ik bewoog iets om te testen of ik echt pijn had. Deed wel pijn, maar niet heel erg. Daarom schudde ik mijn hoofd. De wonden op mijn armen trokken wel mijn aandacht. Leek haast alsof ik door iemand was gekrabd! Mijn huid lag helemaal open. Bloedde niet meer, maar voelde wel dat het open wonden waren. ‘Wat is er allemaal gebeurd?’ Misschien had ik wel gevochten? Al moest het dan wel een heel raar gevecht zijn geweest, als iemand me had gekrabd. Dat was niet echt hoe je vocht? Al wist ik daar ook helemaal niks meer van! ‘Misschien moeten we je eerst gewoon laten slapen?’ stelde Lizzy voor. Vervolgens keek ze naar Cleo. ‘Misschien is dit net als toen? Dat hij pas na een paar dagen weer weet wie hij is? Wat er is gebeurd?’ Vond het stom dat ze het zei alsof ik er niet bij was! Was er wel bij! Kon het gewoon horen!
18
Posts: 15202
Datum: 01-10-2016 15:12
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Newt leek echt heel erg in de war te zijn. Alsof hij echt helemaal niets meer wist. Wist maar al te goed hoe het was om een leeg hoofd te hebben. Waren allemaal om die manier naar boven gekomen in de Glade. Een zwart gat, niet alleen hetgeen waar we in hadden gezeten, maar ook wat ik in mijn hoofd had gehad. Ik was heel erg bang geweest. Newt leek het best wel goed op te nemen dat hij niet veel wist. Misschien kwam het wel omdat hij zich op zich onbewust op zijn gemak voelde bij mij en Lizzy. Snapte het ergens wel? Had me eigenlijk ook meteen op mijn gemak gevoeld bij Lizzy. Was heel erg bezorgd om haar broer geweest, maar hadden wel rustig over dingen kunnen praten. Was het eerste meisje waar ik het echt mee kon vinden. Nefeli en Brenda waren allebei meiden die ik helemaal niets vond? Lizzy was een lief meisje en deed niet alsof ze alles beter wist! Zuchtte toen Newt duidelijk zijn naam ook niet meer wist. Ondanks dat het niet eens zijn echte naar was. We moesten kijken wat hij wel wist en wat niet om een beetje te bepalen, wie wat kon vertellen. Wist niets van zijn jeugd of wat er was gebeurd in WICKED. Lizzy wist volgens mij wel wat er was gebeurd, maar ik had er nog niet echt naar gevraagd. Lag heel erg gevoelig dat soort dingen? Kwamen we misschien nog wel op! Vond haar in ieder geval wel heel erg gezellig, dus zou het niet erg vinden om haar beter te leren kennen. Was ook nog eens Newt zijn zusje! Dus ergens was dat alleen maar fijn? Het was alleen niet fijn dat Newt helemaal niets meer leek te weten. Hij had geen idee wie hij zelf wist! Dan was er ook niet van hem te verwachten dat hij mij kende. Toch voelde het niet heel erg fijn. Ik voelde me er zelfs behoorlijk rot door. Maar ik wilde niet dat hij zich te schuldig voelde. Lizzy hield zich ook behoorlijk sterk. Ondanks dat aan haar ook wel te zien was dat ze het niet heel erg fijn vond. "Helemaal niets?" vroeg ik zachtjes. Nam het hem niet kwalijk. Kwam door het medicijn. Maar was toch wel fijn om te weten wat hij wel wist. Als hij iets wist. Konden vanaf daar dan verder gaan. Al zou dat morgen pas kunnen. Was ergens midden in de nacht. Was hier heel erg donker, op de maan en de sterren boven ons na. "Geeft niet." Gaf ik aan. Newt leek zich best wel schuldig te voelen dat hij niets wist. Was niet erg! Nou, was wel erg. Maar was niet echt iets waar hij iets aan kon doen? "Er is heel erg veel gebeurd." Zei ik zachtjes. Maar ik was het wel eens met Lizzy. Ik wist niet of nu wel de goede tijd was om dat te vertellen. "Maar dat kunnen we wel een andere keer vertellen. Ben je moe?" Dan moest hij gewoon gaan slapen. Gelukkig had hij geen pijn meer! De Flare leek weg te zijn. Dus ik hoefde niet naar Nefeli om te vragen of ze kon helpen. Al moest hij misschien wel nog even na worden gekeken. Lizzy zei wel iets heel erg slims! Het kon best net zo zijn als in de Glade. Al was het dan maar de vraag wie we terug zouden krijgen. De Newt die ik kende of juist die zij kende. Het maakte niets uit! Hij was veilig en gezond! Was het belangrijkste. Ondanks dat ik wel echt bijna tranen in mijn ogen kreeg van het idee dat hij geen idee had wie ik was. Wist niet eens of dat wel terug zou komen? Voor nu wilde ik hem gewoon niet te veel afschrikken! Hij wist niet! Ik had het ook heel erg eng gevonden dat ik niets had geweten. Maar hij had me wel geholpen! Wilde nu toch wel het liefst precies hetzelfde doen voor hem. 

Blaise.
Ik hoopte echt dat dit het einde was geweest. Dat WICKED voor altijd weg was. Dat er geen mensen meer zouden komen die hetzelfde wilden doen. Wij zouden het nooit te weten komen. Als we hier veilig waren in ieder geval. De flattrans was natuurlijk ook opgeblazen met de rest van WICKED, wat betekende dat niemand hier meer naar toe zou kunnen komen. We waren op een deel van de wereld, maar niemand wist precies waar en aan het feit dat hier geen mensen waren, ging ik er van uit dat nog niemand dit had ontdekt. Er waren dieren geweest, die niet eens heel erg ver weg waren gerend omdat er mensen op hen af waren gekomen. Het deed me ergens aan de Glade denken, maar hier had ik meteen al een beter gevoel mee. Misschien kwam het omdat er geen grote muren om ons heen stonden of omdat ik de frisse lucht kon ruiken en zoiets simpels als de sterrenhemel kon zien. Ik vond het anders behalve simpel. Ook de zee niet. Ik kon me deze dingen niet herinneren. Ik wist niets van voor de Glade. Maar ik had me hier zelfs niet echt een beeld bij kunnen maken. Ik was waarschijnlijk nooit uit dat gebouw geweest voordat we naar de Scorch hadden gemoeten. Iets wat ik gewoon best wel een raar idee vond. Iedereen wist toch wel wat het strand was of de zee. Hoe de hemel er uit zag met sterren. Ik kon hier wel echt van genieten. Vooral van de geur. Het was eindelijk niet de geur van rotvlees, die de afgelopen weken in mijn neus had gezeten. Ik zou fijn zijn om hier te kunnen blijven. "Ik werd wakker. Ik weet niet eens meer precies waarom." Het kon best dat ik een nachtmerrie had gehad. Op de een of andere manier had ik die heel erg veel. Misschien waren ze vroeger gestuurd door WICKED. Maar ik kon niet geloven dat het zo was gebleven. Toch hoopte ik ergens dat het wel zo was? Want dat betekende dat ik straks rustig zou kunnen slapen. Niet iedere nacht meer wakker zou worden van rare nachtmerries over gangen en apparaten. Al was het best wel logisch om hier nachtmerries van te krijgen. Nu ik er echt stil bij kon staan was het echt belachelijk wat er allemaal was gebeurd. Ik mocht van geluk spreken dat Nefeli en ik zo’n diepe band hadden. Zij had mij willen redden. Het had niets uitgemaakt wat WICKED had kunnen doen. Als ik in die kamer had gestaan met Gally was er heel wat anders gebeurd! Ze hadden wel echt mij en Nefeli nodig gehad. Dus dat was niet gebeurd. "We hoeven er niet over te praten." Ik snapte best als ze daar geen behoefte aan had? Het was iets behoorlijk heftigs! Voor haar misschien nog wel meer dan voor mij. Ik had niet eens echt door gehad wat er nou precies was gebeurd! "Als je er ooit over wil praten, moet je het zeggen." Als er iets was wat Nefeli kwijt wilde, dan was ik er om te luisterne. Ik liet mijn voeten door het zachte zand heen gaan. Nefeli had gelijk. Chuck had hier moeten zijn. "Chuck had hier waarschijnlijk geweldig gevonden." In de Glade was hij niet heel erg op zijn gemak geweest, maar het was wel redelijk gegaan. Hier had hij toch heel wat meer kind kunnen zijn. Dat was hij echt geweest! Een kind! Wat alles ook zo erg maakte! Ze hadden een kind in de Glade gestopt, om hem vervolgens te vermoorden?! Ze hadden Gally dat laten doen. Gally had uitgelegd wat er precies in zijn hoofd om was gegaan of juist niet. Het was blijkbaar zo geweest dat WICKED alles had laten doen. "Echt?" vroeg ik verbaasd. Volgens Nefeli hadden we allemaal andere namen gehad. Echt iedereen, behalve ik waarschijnlijk. Ik wist niet of het een goed iets was dat ik iemand een andere naam had gegeven. Nefeli liet het niet heel erg slecht klinken? En ergens paste het gewoon bij hem? 
22
Posts: 4531
Datum: 01-10-2016 17:41
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Ik vond het ergens wel fijn dat Blaise naar me opzoek was gegaan. Misschien ook wel omdat hij niet echt had kunnen slapen. Hij had altijd wel last gehad van dromen, al waren ze misschien meer nachtmerries geweest. Eigenlijk had hij ze nooit aan een ander verteld. Alleen aan mij, vooral omdat hij had geweten dat ik niet anders over hem zou denken door de dromen. Iets wat anderen wel hadden kunnen doen. Ik had het vooral heel erg vervelend voor hem gevonden dat hij er last van had gehad. Nachtmerries waren alles behalve fijn! Nu werd hij in ieder geval wakker op een fijne plek. Ik had het idee dat het hier wel goed zat. We hadden geen andere mensen gezien en er leek genoeg te zijn waar we van zouden kunnen leven. Misschien was het een plek die WICKED voor ons had gecreëerd voor als we onze taak hadden volbracht. Ik wist het niet, maar het was fijn. Er was een zee, er was een sterrenhemel. Dat betekende dat we echt buiten waren. Ik merkte ook wel het verschil tussen dit en de Glade, ondanks dat het wel een beetje op elkaar leek. Het was beter dan de Glade, want waarschijnlijk zou hier niets meer zijn wat ons nog in de gaten zou kunnen houden. Ik knikte. Ik wist dat ik er nu niet over hoerde te praten, en ook dat ik er over mocht praten als ik dat wilde. Zo was het altijd al tussen ons geweest. Niks was te gek, of te vreemd, geweest. We hadden eigenlijk altijd wel met elkaar kunnen praten en ik was ook blij dat die band er nog steeds was, ondanks dat Blaise zich niet alles herinnerde. Dat hoefde voor mij ook niet. Het was zijn eigen keuze. ‘Hij had vast graag willen zwemmen en spelletjes willen doen in het water,’ zei ik bedenkelijk, terwijl ik naar de zee voor ons keek. Ik begroef mijn voeten iets dieper in het zand en keek vervolgens opzij naar Blaise. Volgens mij was hij nog nooit op het strand geweest. Had hij het nog nooit gezien. Hij kende alleen WICKED, ondanks dat hij zich dat nu ook niet meer herinnerde. Dit was nieuw voor hem en hij leek alles in zich op te willen nemen. ‘Ja, echt,’ zei ik met een lichte glimlach. ‘We liepen samen door de gangen en we schrokken ons dood toen we iemand anders hoorden, maar toen we ons beseften dat het niet iemand van WICKED was, maar één van de andere kinderen, gingen we kijken wie het was en het was Chuck.’ Hij was echt nog een stuk jonger geweest, maar hij was ook daar al precies geweest hoe ik Chuck had gekend. Met zijn bruine krullen en zijn mollige lichaam, wat om de één of andere reden bij hem had gepast. ‘Hij was echt heel erg overstuur. Hij was volgens mij nog maar een paar dagen in WICKED, en zoals bij iedereen dwongen ze hem om zijn nieuwe naam aan te nemen, Charles.’ WICKED had daar verschillende methoden voor gehad. In eerste instantie hadden ze mij gewoon Nefeli genoemd. Toen ik door had gehad dat ze mij daar mee hadden bedoeld, had ik het eigenlijk gewoon geaccepteerd. Later was ik er achter gekomen dat er ook kinderen waren geweest wie niet zo makkelijk waren geweest. WICKED had klassieke conditionering toegepast op die kinderen, wat betekende dat ze hen iets af, of juist aan, hadden willen leren door het gebruik van een andere prikkel. In hun geval waren het elektrische schokken geweest, net zolang totdat iemand zijn nieuwe naam had geaccepteerd. ‘Hij wilde het echt niet, maar jij besloot dat Charles saai was en toen noemde je hem Chuck. Dat leek hem een beetje te kalmeren. Blijkbaar heeft WICKED die naam overgenomen.’ Iedereen had hem al gekend als Chuck! Zo had Alby hem aan me voorgesteld toen ik net in de Glade was geweest. Ik had eigenlijk ook nooit geweten dat zijn naam Charles had moeten zijn. ‘Ik denk dat hij zich heel veilig bij je voelde, ondanks dat hij de rest toen ook al kende.’

Newt.
Wist echt niet wat er nu aan de hand was. Enige wat ik wel wist, was dat ik ergens wakker was geworden. Geen idee waar, maar er waren hier veel meer en ik had dus Cleo en Lizzy, wie blijkbaar wel bezorgd om me waren. Iets wat ik ergens wel aardig vond, maar wist echt niet wie ze waren! Ondanks dat Lizzy net best dichtbij was gekomen, was ze nu op een gepaste afstand en daardoor voelde ik me al wel iets beter. Kende haar namelijk echt niet! Zij mij wel, al had ze me anders genoemd dan Cleo en dat maakte het best wel verwarrend! Misschien moest ik wel weer gewoon gaan liggen, gaan slapen en kijken hoe het over een paar uur was. Wist het echt niet. Cleo en Lizzy leken het ook niet echt te weten, maar ze hadden net wel met elkaar overlegd! Iets wat ergens vervelend was, omdat ik er gewoon bij zat. Iets wat ze maar al te goed wisten, maar toch deden ze alsof ik hun niet kon horen, of wat dan ook. Moest het echter maar accepteren. Zij waren de enigen die me op dit moment konden vertellen wat er precies aan de hand was, al leken ze haast te twijfelen of ze dat wel moesten doen. Ik schudde mijn hoofd op de vraag van Cleo. Wist echt niks meer. Kwam in elk geval niet heel erg veel binnen. Moest vast een reden voor zijn! Waarschijnlijk hadden de wonden op mijn arm er ook wel iets mee te maken.  Ergens was het wel fijn om te horen dat het niet gaf dat ik niks wist. Al gaf het volgens mij wel, want ze leken er best wel gekwetst door te zijn, of in ieder geval geraakt. Dus misschien betekende ik wel wat voor hen, maar ik wist het echt niet meer! Dus ondanks dat Cleo had gezegd dat het niet gaf, had ik het idee dat het toch wel een beetje gaf en daardoor voelde ik me toch wel schuldig. ‘Wat is heel veel?’ Daar had ik toch ook niks aan!? Wist ik veel wat Cleo haar betekenis van “veel” was! Kon van alles zijn, dus nu wist ik alsnog niet wat er was gebeurd. Volgens mij wilde ze het me gewoon niet vertellen, wat haar reden daarvoor dan ook was. Ik haalde mijn schouders op. Ik was een beetje moe. Kwam ook wel doordat er nu van alles door mijn hoofd ging. ‘Beetje moe, niet heel erg.’ Al kon ik me voorstellen dat zij ook wel moe waren. Zagen er best wel moe uit, en hun kleding zag er ook niet heel schoon en fris uit, maar geen idee hoe dat precies kwam. ‘Dan is het beter als je gaat slapen. Dan vertellen we morgen wel wat er gebeurd is. Misschien dat je dan ook wat meer weet,’ zei Lizzy, en ze legde haar hand voorzichtig rond mijn arm. Ik zuchtte en knikte. Zou dan inderdaad wel beter zijn als ik nu gewoon weer ging slapen, al wist ik niet of dat iets zou helpen met mijn geheugen. Ging dan ook voorzichtig weer leggen. ‘Jullie moeten ook maar proberen te slapen,’ zei ik tegen hen beide. Wilde niet zeggen dat ze er moe uit zagen, want dat zouden ze vast niet waarderen, maar volgens mij was het best laat. Was in ieder geval behoorlijk donker om ons heen en volgens mij sliep iedereen verder, dus het leek me het beste dat ze ook zouden gaan slapen, ondanks dat ik nog steeds niet echt wist wie ze waren. Slaap was voor iedereen belangrijk, toch? Ik keek naar de lucht boven me, die er behoorlijk rustig uitzag. Zo voelde het eigenlijk ook. Had niet het idee dat er iets aan de hand was, dat terwijl Cleo wel zei dat er veel was gebeurd. Wist niet zo goed wat ik daar precies van moest denken. Kon eigenlijk van alles zijn. Toch leek het me dat ik had gevochten, al snapte ik ook nog steeds niet wat de Flare was. ‘Voordat ik ga slapen: wat is de Flare?’
18
Posts: 15202
Datum: 01-10-2016 18:25
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Cleo.
Belangrijkste was dat het goed ging met Newt. Had niet echt pijn meer, leek alsof de Flare helemaal uit zijn hoofd was. In zijn ogen was helemaal niets meer te zien wat aangaf dat hij op ieder moment om kon slaan. Zelfs voor dat hij helemaal niets wist, zag hij er heel erg rustig uit. Konden hem nu echter niet vertellen wat er allemaal was gebeurd. Was gewoon heel erg veel en misschien zou hij er wel helemaal niets van geloven. Zou het niet geloven als iemand mij dit alles vertelde? Was niet hoe het leven hoorde te zijn! Hoorden bij familie te zijn en met hen op te groeien. Lizzy had zoveel geluk dat ze nu een deel van haar familie terug had gevonden. Nu was het echter wel een beetje omgeslagen omdat Newt haar gewoon niet herkende. Iets wat ik ook zou hebben als ik ineens mijn familie zag. Iets wat gewoon anders was! Dat was gekomen door de Glade. Dat van Newt was gekomen door het medicijn! Dacht in ieder geval dat het daar van kwam. Misschien kwam het ook wel door de Flare! Nefeli zou er vast ook niets over weten, wat wel heel erg jammer was. Al wilde ik haar nu ook niet meteen wakker maken. Iedereen had rust nodig en nu het best wel goed leek te gaan met Newt, was het niet nodig om er meteen mensen voor wakker te maken. "Heel erg veel. Echt heel veel." Volgens mij wilde Newt dat we het alsnog zouden vertellen. Kwam morgen wel! Als hij dat aan zou kunnen in ieder geval. Was zo’n heftig verhaal, met zoveel verschillende dingen. Wist al niet hoe hij zou reageren als ik zou zeggen dat we een relatie hadden? Zoiets kwam heel erg raar over als je iemand niet eens kende! Wat mij gewoon echt heel erg pijn deed. Was gewoon echt vreselijke dat Newt me niet eens herkende en wilde niet meteen weer afgewezen worden. Voelde me door dit alles al rot! Ondanks dat ik echt blij was dat Newt hier gewoon nog was! Was een wonder dat ze hem gewoon hier naar toe hadden gelaten. Gally was het er misschien mee eens geweest, omdat ik hem zover had gekregen. De rest van de Right Arm had het helemaal niets gevonden! Gelukkig waren we hier nu gewoon. Ik knikte, slapen was op dit moment het beste. Had geen besef van tijd, mar was nog nodig, wat betekende dat we echt nog wel even de tijd hadden om te slapen. Had nog niet kunnen slapen, nu ik wist dat het beter ging met Newt, zou dat wel wat beter gaan! Dan maakte ik me wel wat minder zorgen. Al zat er nu heel iets anders dwars. Zelfs toen Newt op zijn slechts was geweest, had hij geweten wie ik was! Nu wist hij dat niet! Ik vond het nog steeds echt vreselijk! Ik zuchtte toen Newt vroeg wat de Flare was. Was niet heel erg makkelijk om te zeggen en wist niet of ik dat moest doen voordat hij wilde slapen. Leek me ergens dat hij niet zou gaan slapen voordat hij het wist. "Is een virus." Zei ik zachtjes. "Wordt je heel erg ziek van. Gaat in je hoofd zitten en veranderd je helemaal." Was wel wat er was gebeurd! Iets nog heftiger was dan het klonk! Wilde niet dat hij zich zorgen ging maken. "Is nu weg. Helemaal niets om je zorgen over te maken." Pakte heel even zijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Ga maar slapen. Vertellen morgen wel meer, beloofd." Zou ook dingen willen weten! Had ook dingen willen weten toen ik in de Glade kwam. Newt had me toen heel erg geholpen! Wat ik ook wel voor hem wilde doen. Hoe moeilijk het misschien ook wel zou worden. Was raar om dingen te vertellen die we samen mee hadden gemaakt, maar hij dan niets van wist. 

Blaise.
Het was raar dat een plaats al voor zoveel rust kon zorgen. Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit zo had gevoeld. In ieder geval niet sinds de tijd dat ik naar boven was gekomen in de Glade. Maar ik kon me ook niet indenken dat ik me ooit fijn had gevoeld in WICKED. Mijn ouders hadden daar vast wel iets aan gedaan. Het leken me mensen die wel zo veel dingen goed konden praten dat een kind echt dacht dat het allemaal wel goed zat. Iets wat het gewoon niet was! Het was niet goed! Daar opgroeien leek me echt belachelijk. Ik wist helemaal niets van dingen! Alsof mijn ouders me dat nooit had verteld. Ik zou dat niet zomaar durven te vertellen aan de rest van de mensen hier. Ik wist echter wel dat ik er gewoon met Nefeli over zou kunnen praten. Zij had me al zoveel geholpen! In de Glade had ze alles verteld wat ze had geweten. Maar zelfs vandaag had ze iets gedaan wat eigenlijk niet te geloven was. We hadden echt een band waar ik zelf niet eens alles van snapte. Het klopte gewoon als ik bij haar was? Het voelde goed, ik voelde me rustig. Nog rustiger nu we hier waren. Ondanks dat er zoveel was gebeurd vandaag. Ik hoopte echt dat we hier samen iets op konden bouwen. We geen moeilijke momenten meer zouden krijgen, maar juist alleen maar fijne en mooie! Ik keek naar het water "Zwemmen?" vroeg ik zachtjes. Ik wist niet echt wat dat was en al helemaal niet of ik het wel kon? Het klonk alsof iets wat je moest kunnen! Het had iets met water te maken. Het voelde alsof ik moest weten wat het was! Ik wist het echter echt niet. Het lag wel ergens in mijn hoofd en ik kon ook wel een beetje voorstellen wat het precies was. Het was vast een manier om jezelf voort te bewegen in het water. Maar wel een leuke manier! Voor mij gaf het alleen al een beetje angst als ik er aan dacht! Dan was het misschien beter als ik hier gewoon op het zand bleef. Het voelde heel erg grappig aan mijn voeten! Ik had mijn schoenen al een tijdje geleden uitgetrokken. Ze hadden zo warm gevoeld om mijn voeten heen. Dit voelde juist heel erg fris en fijn. Het kriebelde zelfs een beetje. Ik luisterde naar het verhaal over Chuck. Iets wat ik ergens best wel rot vond klinken. Ze hadden een klein jochie gedwongen om zichzelf anders te noemen. Om te luisteren naar een hele andere naam. Iets wat hij vast helemaal niet had begrepen! Ik zou het ook niet echt begrepen. Zelfs bij Nefeli zat haar naam er nu zo diep in dat ze haarzelf zo noemde. Ik vond Tiffany ook wel heel erg lief klinken. Maar het lag er een beetje aan wat ze zelf wilde. Ik zou haar noemen zoals zij het wilde hebben. Ik kende haar als Nefeli, dus ik zou het heel erg raar vinden om haar ineens anders te moeten noemen. Maar als het voor haar beter voelde, verder van WICKED af. Dan deed ik dat. Ik had nooit een andere naam gehad, volgens mij in ieder geval. Mijn ouders hadden vast een duidelijk naam gekozen! "Chuck klinkt echt veel beter." Charles klonk niet als een naam voor een jongetje! Meer voor een ouder iemand. Ik vond hem ook gewoon niet bij hem passen. "Ik hoop dat ik zijn tijd daar een beetje beter heb kunnen maken." Het was een rot plaats! Met mensen die echt vreselijke dingen hadden gedaan. Ik was vaak genoeg naar Nefeli gegaan en misschien had ik dat ook wel bij Chuck gedaan? Ik hoopte het van wel! Ik miste hem wel echt! Nefeli vast ook. "Misschien is het een idee om morgen een mooi plekje te zoeken en daar iets te doen voor Chuck. Een beetje een plaatsje voor hem waar we naar toe kunnen om aan hem te denken?"
22
Posts: 4531
Datum: 02-10-2016 12:19
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Nefeli.
Ik hoopte dat we hier echt een goed bestaan op zouden kunnen bouwen. Er was genoeg eten te vinden en we hadden zelfs een plek waar we schoon drinkwater zouden kunnen halen. We zouden misschien ook wel hutten kunnen bouwen, iets waardoor we een beetje het idee hadden dat we veilig onder een dak zaten, al vond ik het voor nu niet heel erg om in de buitenlucht te slapen. Vooral omdat ik het idee had dat we hier echt veilig waren. Misschien was het uiteindelijk ook wel de bedoeling geweest van WICKED om ons weer een nieuwe samenleving op te laten bouwen, met alleen maar mensen die immuun waren. Volgens mij was er ook niemand meer die de Flare had. Alleen Newt, maar we wisten nog niet hoe het medicijn zou werken. Misschien dat we alsnog afscheid van hem moesten nemen, maar daar hoopte ik natuurlijk niet op. We hadden allemaal zo hard gevochten om hier te komen en ik hoopte dat we hier ook met z’n allen verder konden gaan. Dat we het ook weer een beetje leuk zouden kunnen hebben, want dat hoorde er ook bij. We waren allemaal niet heel oud, maar geen van ons had echt een kind kunnen zijn. Iets wat nu wel weer zou kunnen! Ik keek verbaasd opzij naar Blaise, wie volgens mij geen idee had wat zwemmen precies was! Iets wat eigenlijk ook wel logisch was, omdat hij nooit buiten WICKED was geweest. Er was ook geen zwembad of wat dan ook geweest, dus hij had het waarschijnlijk nooit geleerd. Het was volgens zijn ouders vast ook niet belangrijk geweest om te weten, zeker niet omdat hij bezig was geweest met het doolhof. ‘Zwemmen is iets wat je in het water doet,’ legde ik uit. ‘Je maakt bepaalde bewegingen en zo kan je je door het water bewegen. Je kan ook onderwater zwemmen, maar dit water is waarschijnlijk zout en dat prikt in je ogen.’ Het rook als de zee, dus volgens mij was het ook echt zee! Daar kon je dan niet zomaar in zwemmen. Dat ging alleen als je echt een goede duikbril had, maar die hadden we hier natuurlijk niet. ‘Als je het wil proberen, wil ik het je wel een keer leren?’ stelde ik voor. Ik kon wel zwemmen! Dus ik gokte dat ik het Blaise ook wel zou kunnen leren, maar het was maar net wat hij zelf wilde! We zouden dan heel rustig beginnen. Hij zou eerst moeten leren drijven, en vooral moeten snappen dat er niks zou kunnen gebeuren! Ik zou hem heus niet meteen het diepe intrekken en verwachten dat hij kon zwemmen. Ik kneep zachtjes in zijn hand en knikte. Chuck klonk veel beter dan Charles. Volgens mij had het Chuck ook echt geholpen, zeker toen WICKED hem ook zo had genoemd. ‘Volgens mij hebben we hem wel een paar keer gezien. Hij zat voornamelijk bij de rest van groep A.’ Dus hij was vooral bij Minho, Newt, Alby en de anderen geweest. Volgens mij hadden ze hem daar wel goed behandeld. In de Glade was het anders geweest, omdat iedereen daar heel praktisch had gedacht en Chuck niet heel erg veel had kunnen doen. Ik knikte langzaam op het idee van Blaise. Een plekje voor Chuck klonk eigenlijk wel heel erg goed. Dat hadden we tot nu toe nergens anders kunnen doen. We hadden ook helemaal geen tijd gehad om er echt bij stil te staan, dus het was wel fijn om een plekje te hebben. ‘Dat zou heel fijn zijn. Dan kunnen we er een paar bloemen bij neerleggen. Misschien dat we zijn naam in een boom kunnen kerven?’ Dat was misschien een heel standaard idee, maar zijn naam zou er dan altijd wel staan en dat was wel een fijn idee! Dan was hij hier toch nog een beetje, wat eigenlijk ook zo hoorde. Dit was de enige plek waar hij ooit hoorde te zijn als kind. De Glade was niks voor hem geweest, de Scorch al helemaal niet. Hier zouden we hem echter op een goede manier kunnen herdenken. 

Newt.
Misschien gedroeg ik me ook wel vreemd. Wist niet hoe ik me moest gedragen nu ik niets meer wist! Hoopte ergens dat het allemaal weer terug zou komen, maar wist niet eens wat er onder “allemaal” viel. Volgens Cleo was er veel gebeurd, maar wist niet wat dat betekende! Mijn vraag om verduidelijking had duidelijk niets geholpen, want ze maakte er alleen maar van dat er echt heel erg veel was gebeurd! Alsof ik dan wist wat er precies aan de hand was geweest! Was in ieder geval iets gebeurd waardoor ik mijn geheugen nu niet had, kon haast niet anders. Cleo en Lizzy waren daar verbaasd over geweest, misschien zelfs wel gekwetst. Kon er echter niks aan doen! Zou willen dat ik wist wie ik was, waarom ik hier lag. Moest de meisjes ook herkennen, maar dat deed ik ook niet. Wist niet eens mijn eigen naam! Al was dat waarschijnlijk Newt? Of de naam die Lizzy had genoemd, maar vervolgens had ze ook nog iets gezegd over Newt, dus ik snapte nou niet helemaal wat mijn naam was! Iets wat ze me ook niet echt leken willen te vertellen, wat ergens best irritant was. Moest dat soort dingen toch weten?! Al kwam het misschien ook wel door het tijdstip. Wist niet hoe laat het was, maar was vast laat en misschien dat ze daardoor ook wel te moe waren om het te vertellen. Moest dan maar geduld hebben. Al wilde ik wel echt weten wat de Flare was! Klonk als iets serieus, dus vond dat ik op z’n minst daar antwoord op verdiende! Gelukkig wilde Cleo me daar wel antwoord op geven, ondanks dat ik wel aan haar zag dat het best moeilijk voor haar was. Was iets aan de manier waarop ze keek, waarop ze naar mij keek.‘Een virus?’ herhaalde ik. De Flare was een virus en blijkbaar had ik dat gehad? Volgens Cleo was het ook nog eens best een erg virus. Eentje die aan je hersenen vrat en je heel anders maakte dan hoe je eigenlijk was! Waren ze daarom zo bezorgd? Omdat ik dat virus ook had gehad? Misschien had ik het wel nog steeds en had ik daarom al die wonden op mijn armen! Ik snapte er niet echt veel van, maar meer uitleg kreeg ik ook niet. Cleo nam heel even mijn hand vast en zei dat ik me nergens zorgen om moest maken, omdat de Flare nu weg was. Kon dat? Kon een virus opeens zomaar weg gaan? Ik had echt geen idee, had er ook helemaal geen verstand van. Cleo blijkbaar wel! Keek voor een paar seconden naar onze handen en trok die van mij voorzichtig terug. Voelde toch een beetje gek. Kende haar niet eens. Wist alleen dat ze Cleo heette! Vond het echter bloody vreemd dat er een virus was, maar toch ook weer niet. Ik wist niet echt wat dat betekende, maar Cleo had ook niet echt de moeite genomen om het uit te leggen. Misschien vond ze het wel heel erg moeilijk? Als dat virus echt zo erg was, dan kon het natuurlijk van alles veroorzaken! Cleo zei dat ze morgen alles zouden vertellen. Ik gokte dat ik niet echt een keuze had en gewoon zou moeten gaan slapen.  Daarom knikte ik ook maar, ging ik weer goed liggen en sloot ik mijn ogen. Jammer genoeg lukte het niet om meteen in slaap te vallen. Zeker niet nu ik te horen had gekregen dat ik ziek was geweest, of misschien nog wel steeds was! Het had echt heel erg ernstig geklonken en ergens werd ik er wel bang van. Want als ik echt zo ziek was, waarom was ik dan hier tussen al die andere mensen? Dat leek me niet heel erg goed! Aan de andere kant, wat kon ik er nou nog van weten? Ik wist niet eens waar ik lag of wie ik was! Ik probeerde de gedachten over de Flare weg te duwen en te gaan slapen, maar het duurde wel even voordat het me uiteindelijk lukte. 
18
Posts: 15202
Datum: 02-10-2016 13:01
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2012-2020 VIRTUAL POPSTAR | KVK72590653 BTW NL002369759B20 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS