Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRO☼ If we should die tonight, we should all

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik hoopte dat het ook echt zou lukken. Ik wist niet of ik in staat zou zijn om de herinneringen van Newt weer te herstellen. Als zijn implantaat echt gereset zou zijn, dan zouden zijn herinneringen er misschien niet eens meer zijn. Dan zou ik helemaal niets kunnen beginnen! Ik wilde Newt ook niet teveel hoop geven? Al was ik eerder bang voor wat Cleo er van zou vinden als het me niet zou lukken. Ik wist ook wel dat ze logisch na kon denken en dat ik ook aan haar de gevolgen had verteld, maar het was wel Cleo! Ze had altijd wel een reden gevonden om iets naars over me te zeggen, om me niet te vertrouwen. Nu moest ze Newt aan me toevertrouwen, haar Newt. Dat was waarschijnlijk alles behalve makkelijk voor hoor, maar dat maakte het voor mij wel moeilijker? Als het niet zou lukken, dan zou Cleo hoe dan ook teleurgesteld zou zijn. Misschien zou ze zelfs wel roepen dat ik niet goed genoeg mijn best had gedaan, dat ik Newt zijn herinneringen niet terug wilde geven. Iets wat niet zo was! Natuurlijk niet! Er bestond echter ook een kans dat het simpelweg niet zou lukken. Ik keek afwachtend van Newt naar Cleo. Natuurlijk zei Cleo dat Newt het moest proberen. Alsof ze net niet eens had geluisterd, niet eens had nagedacht over dat het ook niet zou kunnen werken en dat zij beide teleurgesteld zouden kunnen worden. Cleo misschien nog wel erger dan Newt, want zij hoopte echt dat haar Newt weer terug zou komen. Dat hij zich weer zou herinneren dat hij haar al twee jaar kende. Newt stemde echter wel in, wat betekende dat dit echt zou gaan gebeuren. Al kon het niet meteen nu! Ik moest me er ook op voor kunnen bereiden. ‘Het kan wel zo zijn dat als ik alle herinneringen weer terugbreng, de herinneringen van WICKED ook terug kunnen komen.’ Ik wist niet in hoeverre ik daar onderscheid in zou kunnen maken, maar de herinneringen van WICKED waren alles behalve prettig. ‘Ook de herinneringen van voor WICKED?’ vroeg Newt, waarop ik knikte. Waarschijnlijk zouden die dan ook terug komen. Misschien maakte het dat juist wel beter voor hem, omdat hij een zusje had wie hij zich nu niet kon herinneren. Met alleen de herinneringen aan de Glade zou hij daar ook niet komen. Hij leek haar echter wel willen te herinneren, wat ik wel kon begrijpen. Als er opeens iemand op mij af zou lopen en zou beweren dat ik hun zus, of zusje, was, zou ik dat ook willen herinneren. Familie was heel erg belangrijk. Ik wist echter zeker dat ik niet echt meer een familie had. Dat hoefde ook niet, want ik had Blaise en dat was op dit moment genoeg voor mij. ‘Ik denk dat ik eerst wat spullen bij elkaar moet zoeken, maar dat we over een uurtje wel kunnen beginnen? Als jullie een rustige plek kunnen zoeken, waar we niet zomaar gestoord kunnen worden, dan kunnen we daar afspreken?’ stelde ik voor. Ik kon ook wel wachten tot morgen, maar waarschijnlijk zouden Cleo en Newt dat beide niet zo fijn vinden. Ik wist ook niet precies wat ik nodig had voor de operatie, maar een hele grote operatie zou het niet worden. Als het zou lukken, zou het echter wel zo kunnen zijn dat meer mensen hun herinneringen terug wilden, ook de mensen die het eerst niet hadden gewild. Al zou Blaise dat volgens mij nooit willen, vooral door wat hij had gezien van zijn ouders. Ergens was ik ook wel blij dat hij zich niet alles kon herinneren. WICKED was niet altijd een pretje geweest. ‘Lijkt me een goed idee,’ zei Newt, wie weer overeind kwam. ‘Mag Lizzy er ook bij zijn?’ Ik knikte. Natuurlijk mocht Lizzy er bij zijn. Zo lang ze maar niet over mijn schouder mee zou kijken, vond ik het prima. Was waarschijnlijk ook fijner voor Newt om iemand naast zich te hebben wie hij vertrouwde, ondanks dat hij haar niet eens herinnerde.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar uurtjes later (:
---
Cleo.
Was toch wel heel erg spannend geweest. Lizzy en ik hadden er bij mogen zijn toen Nefeli haar ding had gedaan, was toch wel heel erg raar om te zien! Had ook helemaal niet zo goed geweten wat ze precies had gedaan, maar had er niet heel erg veel over kunnen zeggen? Nefeli had wel duidelijk gemaakt dat ze vooral rust had willen hebben, zodat ze zich beter had kunnen concentreren. Daardoor had ik ook niet echt kunnen vragen wat ze aan het doen was of wat ze zag? Had Lizzy gehad en waren op een gegeven moment wel dicht tegen elkaar aan gekropen! Was gewoon heel erg eng! Engste was misschien nog wel geweest, dat Newt in slaap was gevallen toen Nefeli bijna klaar was geweest. Alsof ze iets had gedaan, waardoor hij in slaap was gevallen! Was ergens wel bang dat het daarmee over was geweest? Nefeli had echter gezegd dat het er goed uit had gezien en dat we hem gewoon even hadden moeten laten rusten omdat het heel erg veel voor zijn hoofd was. Herinneringen waren misschien wel aan het terug komen? Lizzy wist hoe het was en had me wel verteld dat ze zelf heel erg duizelig en zelfs misselijk was geworden toen ze haar geheugen terug had gekregen. Kon ik wel begrepen. Ineens kwamen er toch heel wat dingen naar binnen! Hoopte ergens dat het bij Newt ook was gebeurd? Dat hij nu gewoon alles wist en alles goed was. Had zelf heel erg graag dingen willen weten! Als hij niet had gewild dat Nefeli hem hielp, was ik ook echt niet gaan pushen. Was echter wel heel erg blij dat hij het wel had laten doen! Zou me misschien wel weer herkennen! Was ook veel makkelijker voor hem zelf! Wist wat er allemaal was gebeurd en waarom we hier waren. Hoopte ergens dat hij niet heel erg veel wist van wat er was gebeurd toen hij ziek was geweest! Waarschijnlijk zou hij zich daar alleen maar schuldig over gaan voelen, terwijl het nu allemaal was gebeurd. Konden nu juist verder. Was helemaal niets wat aanduidde dat we hier niet konden blijven. Was juist heel erg rustig hier. Fijn zelfs. Iedereen was bezig met het opbouwen van dingen. Begonnen al wel echt dingen op te pakken. Was al vuur en waren mensen op zoek naar hout waarmee ze konden bouwen. Ging allemaal heel erg rustig. Wist niet hoe het in het begin van de Glade was gegaan. Maar leek me niet dat ze daar zo rustig waren geweest. Waren toen meer in paniek geweest, hadden niets geweten. Wisten nu wat ze hadden gedaan en konden daarmee echt iets opbouwen. Gelukkig hadden we nu een plaatsje waar het niet zo heel erg druk was. Al kon ik in de verte nog wel de stemmen van heel wat mensen horen. Waren echter ver weg. Had geen idee wat daar was gebeurd. Nefeli als al een tijdje geleden er ook naar toe gegaan, waren een tijdje met z’n drieën geweest, maar Kylen was ons op komen zoeken. Wat wel fijn was! Moest hem nog heel wat beter leren kennen, maar voelde gewoon echt goed om hem in de buurt te hebben. Lizzy mocht hem volgens mij ook wel, hadden net wel eventjes zachtjes met elkaar gepraat. Hadden allemaal afleiding nodig! Wisten gewoon niet wat er ging gebeuren met Newt en was best wel eng? Had het liefst zijn hand vast willen pakken, zeker toen ik hem net wat had zien bewegen, maar wist gewoon niet wat hij zou gaan weten? Wilde hem niet ongemakkelijk laten voelen. Was gewoon een kans dat hij nooit te weten zou komen wat er tussen ons was gebeurd. Mocht het niet erg vinden van mezelf, was immers nog wel gezond en kon gewoon hier leven! Was wel het belangrijkste. Al wilde ik stiekem wel mijn Newt terug? Was toch ook niet zo gek! Hadden zoveel dingen samen meegemaakt! Kon niet ineens over zijn in mijn ogen?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Had gevoeld alsof iemand de afgelopen paar uur aan mijn hoofd had getrokken. Leek zelfs alsof het nog steeds bezig was. Alsof er constant iemand ergens aan zat. Daarnaast voelde het alsof allerlei herinneringen door elkaar schoten, zonder dat ik ze echt kon plaatsen. Wist niet waar ze vandaan kwamen, waar ik het aan moest koppelen. Zag heel vaak Cleo. Tenminste, gokte dat het Cleo was. Kon haast niemand anders zijn. Er vlogen beelden van een woestijn door mijn hoofd en tegelijkertijd ook beelden van een plek die heel erg leek op de plek waar ik nu was. Waren ook nog een paar beelden van de binnenkant van een huis. Ramen dichtgetimmerd, meubels voor de deur geschoven en een groep mensen die er heel erg bang uitzagen. Alles ging door elkaar en dat maakte de pijn in mijn hoofd niet beter. Misschien zelfs wel erger. Wist ook niet hoe ik het minder zou kunnen maken. Had geen idee wat er precies gebeurde, of wat er aan de hand was! Wist alleen dat het allemaal door elkaar vloog en dat ik er geen grip op had. Toch leek het op een gegeven moment minder te worden. Alsof de herinneringen langzaam hun plek in mijn hoofd vonden en niet meer opzoek waren, niet meer door elkaar schoten. De pijn nam af, al was hij nog niet helemaal weg. Zou waarschijnlijk ook wel even duren. Opende langzaam mijn ogen. Was heel licht om me heen. Zag als eerste een blauwe lucht, waardoor ik mijn ogen even dicht moest knijpen. Opende ze langzaam opnieuw, om er aan te wennen. Naast de blauwe lucht zag ik nu ook een paar witte wolken en werd me langzaam bewust dat ik ergens op lag. Kwam langzaam overeind en greep meteen naar mijn hoofd. Deed echt pijn! Al wilde ik die pijn nu het liefst aan de kant duwen. Keek naast me. Links was niets meer te zien dan gras en in de verte een paar mensen. Rechts zat Cleo. ‘Cleo…’ zei ik zachtjes. Het voelde vreemd om haar naam te zeggen. Ik keek naar Cleo. Naar haar grote haarbos, haar zorgelijke gezicht. Langzaam kwam alles weer terug. Hoe we elkaar hadden ontmoet in de Glade, dat ze mijn haren had geknipt. Dat ze naast me had gezeten toen ik er een einde aan had willen maken in het doolhof. Haar meningsverschillen met Nefeli, waardoor we uiteindelijk een nieuwe kamer hadden moeten creëren om te slapen. Onze ontsnapping uit de Glade, WICKED. Zelfs alles wat ik mee had gemaakt tijdens de Flare kwam weer terug, waardoor er meteen een soort schuldgevoel door me heen schoot. Ik had me verschrikkelijk gedragen tegenover Cleo en toch zat ze hier. Toch zat ze naast me! Ik wist niet zo heel goed wat er gebeurd was. Ik kon me herinneren dat ik al op deze plek was geweest, maar die herinneringen voelden heel leeg aan! Alsof het een soort droom was geweest! Ik kroop iets naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. Ik begroef mijn gezicht in haar hals en schoof haar geur op. Ze rook zoals ik me kon herinneren. Fris, met een soort mengsel van dieren op een prettige manier. ‘Cleo,’ fluisterde ik en ik hield haar dicht tegen me aan. Wist alles weer. Leek in ieder geval alles te weten. Iets wat eerst dus niet zo was geweest! Had me haar niet eens kunnen herinneren! Was vast vreselijk voor haar geweest! Al betekende dat volgens mij wel dat ik beter was? Had de Flare niet meer! Voelde me in ieder geval beter! En Nefeli had me beter gemaakt? Wist het niet allemaal meer, vooral omdat er zoveel door elkaar was gebeurd, maar wist wel weer wie Cleo was! Wist wat er allemaal tussen ons was gebeurd, ook wat voor erge dingen ik had gedaan. Toch zat ze hier! Was nog nooit zo blij geweest om haar naast me te zien zitten! ‘Spijt me zo, Cleo. Heb me echt verschrikkelijk gedragen. Had het nooit mogen doen.’ Maakte me niks uit dat het door de Flare was gekomen. Had gewoon niet gemogen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Hadden ook weinig kunnen doen. Had niet weg gewild, want als Newt wakker was geworden, had hij wel echt iemand nodig gehad. Wisten gewoon niet wat er ging gebeuren. Nefeli had het ook niet geweten. Had alle kanten op kunnen gaan volgens haar. Had wel gedacht dat het goed was gegaan, maar had ook wel gezegd dat het best kon dat het niet had gewerkt. Was nu in ieder geval gebeurd, hadden het geprobeerd. Meer konden we niet doen? Was al lang blij dat Newt gezond was, vond het vreselijk als hij zijn geheugen niet meer terug zou krijgen. Waren zoveel dingen gebeurd. Maar liever dat, dan dat hij nog ziek was. Flare had echt aan hem gevreten en wilde hem echt nooit meer op die manier zien! Was gewoon echt heel erg pijnlijk geweest om te zien! Newt was er wel geweest, maar niet helemaal? Nu was hij er wel geweest, hij had alleen geen dingen meer geweten over wat er was gebeurd. Gelukkig had hij me wel vertrouwd! Iets wat echt heel erg fijn was geweest? Zou nog zoveel fijner zijn als hij echt wist wat er was gebeurd. Zag dat hij langzaam wakker werd en besloot om het gewoon rustig te laten. Keek om zich heen. Hier was wel heel erg mooi. Rustig. Moest zich ook wel op die manier voelen! Gewoon rustig. Deed ik namelijk ook. Dit was gewoon echt een hele verandering als ik keek naar de plekken waar ik het afgelopen jaar was geweest. Daarvoor had ik blijkbaar een hele tijd in WICKED gezeten, wat ook niet heel erg fijn was, volgens Lizzy in ieder geval. Had me wel verteld hoe ze te werk waren gegaan. In het begin hadden ze een nieuwe naam gekozen en daar hadden we blijkbaar naar moeten luisteren en als we dat niet hadden gedaan, hadden ze ons zoveel pijn gedaan. Was nu heel erg vreemd. In mijn ogen was ik nog steeds Cleo. Maar was dus helemaal niet mijn naam. Heette Jayde! Voor Kylen was het ook heel erg moeilijk en begreep het ook wel als hij mij Jayde noemde? Vond ik ook helemaal niet erg? Mocht best wel. Misschien wilde Newt ook wel gewoon bij zijn eigen naam worden genoemd, als hij dat allemaal weer terug was? Geen idee hoe ver het ging. Had Nefeli ook geen weet van gehad. Kans was groot dat hij alles van vroeger ook wist, wat heel erg fijn was voor Lizzy! Dan herkende haar broer haar ook weer! Wilde stiekem ook wel zoiets met Kylen? Wilde weten wat we vroeger mee hadden gemaakt, ondanks dat ik hem ook wel geloofde als hij dingen vertelde! Glimlachte toen Newt mijn naam zei. Ondanks dat het nog niet heel veel betekende. Had mijn naam ook geweten voordat Nefeli met zijn hoofd bezig was gegaan. Toch kwam Newt al snel overeind, wat volgens mij niet heel erg fijn was. Leek alsof hij echt heel erg veel last had van zijn hoofd! Was echt niet fijn om te zien! Verdiende hij niet! Leek me wel echt te herkennen! Sloeg mijn armen stevig om hem heen en trok hem dicht tegen me aan. Was echt veel te lang geleden dat ik hem in mijn armen had gehad! Ergens in WICKED! Daarna was het allemaal bergafwaarts gegaan. Waar Newt zich ook meteen voor verontschuldigde! Betekende dat hij alles weer wist! Wist in ieder geval wat hij had gedaan tijdens de Flare, voelde zich er schuldig over. Was vervelend om te weten dat hij zich meteen slecht voelde! "Je kon er niets aan doen." Fluisterde ik zachtjes. Had hij ook niet gekund! Was hetgeen in zijn hoofd geweest wat er voor had gezorgd dat hij het had gedaan! Newt had het niet zelf willen doen. "Is gebeurd. Is over." Fluisterde ik. Was nu achter ons? Hoefden we ons geen zorgen meer over te maken! Helemaal niet nu Newt weer echt terug leek te zijn!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Had het idee dat ik alles weer wist, maar dan ook echt alles! Niet alleen van de Scorch en de Glade, maar ook van daarvoor! Iets wat heel erg vreemd voelde. Het was alsof er een soort druk in mijn hoofd zat en ik probeerde het allemaal te verwerken. Iets wat ik voor mijn gevoel al voor een klein deel had gedaan, maar het was nog lang niet genoeg. Iets wat nu niet echt uitmaakte. Ik herkende Cleo en dat was één van de belangrijkste dingen! Ik wist weer wie ze was, wie ze echt was! Ze was niet enkel een vriendin geweest, maar ze was míjn vriendin. We hielden van elkaar! Hadden dat zo vaak tegen elkaar gezegd, maar de laatste tijd was die liefde heel eenzijdig geweest. Door de Flare was mijn hele beeld van de wereld zo veranderd. Had me zelfs verschrikkelijk tegenover Cleo gedragen. Dat terwijl ze alleen maar voor me had willen zorgen. Had me willen helpen, ondanks alles wat er was gebeurd. Had haar echt meerdere malen pijn gedaan. Vond het echt heel erg om me dat te herinneren! Had ze niet verdiend. Totaal niet! Daardoor was het echt vreselijk en ik wilde me er ook echt voor verontschuldigen! Voor mijn gevoel moest ik nog minstens honderd keer mijn excuses aanbieden. Misschien nog wel meer dan dat. Ze verdiende het om te weten dat het me speet, maar ergens verdiende ik niet eens haar armen om me heen! Had haar zoveel pijn gedaan, op zoveel verschillende manieren! Had haar fysiek pijn gedaan, maar ook mentaal door me zo vreselijk te gedragen! Had ook nog eens niet geweten wie ze was geweest, wat het allemaal erger had gemaakt! Gelukkig had Nefeli er iets aan kunnen doen, maar toch was het in mijn ogen echt een soort wonder dat Cleo hier nu zat! Verdiende dat echt niet! ‘Maar vind het echt heel erg,’ zei ik zachtjes. Cleo zei dan wel dat het over was, dat het was gebeurd. Was ook wel zo. Kon de tijd niet meer terugdraaien, maar vond het nog wel heel erg! Had er misschien niet zoveel aan kunnen doen, omdat de Flare echt alles over had genomen, maar dat was geen excuus! Vond het zelf in ieder geval geen excuus voor alles wat ik had gedaan! ‘Wilde alleen maar voor me zorgen. Was bloody dom van me om alles op jou af te reageren. Verdiende je echt niet. Het spijt me.’ Wilde het liefst nog heel vaak zeggen dat het me speet, maar wist eigenlijk wel zeker dat Cleo me dat niet zou laten doen. Was wel duidelijk hoe zij daar tegenaan keek, ondanks alles. Dat maakte haar juist zo geweldig! Verdiende haar echt niet! Had het haar ook niet kwalijk genomen als ze boos op me was geweest. Hoorde boos op me te zijn! Had haar geslagen! Hoorde gewoon niet! Was misschien door de Flare gekomen, maar hoorde gewoon echt niet en vond dat ik daar echt mijn excuses voor aan moest bieden. Ik liet mijn vingers zachtjes door haar krullen glijden, die nog altijd even springerig en wild waren als ik me kon herinneren. Wilde hier eigenlijk gewoon voor de rest van de dag met Cleo zitten. Wist niet of dat echt zou kunnen. Wist dat Minho het niks had gevonden dat ik niet meer had geweten wie hij was geweest. Misschien zou hij straks wel kijken om te zien of dat nu wel het geval was. Was wel zo! Al wilde ik nu echt bij Cleo zijn! Straks misschien ook nog naar Lizzy. Herinnerde me haar ook! Herinnerde me haar zelfs van toen ze nog mijn kleine zusje was geweest. Al was ze dat misschien wel nooit echt geweest. Was altijd sterk geweest dan ik, had een grotere mond gehad en had ook altijd haar mannetje gestaan. Was wel duidelijk dat dat nu ook was gebeurd, want ze was immers hier! ‘Verdien het echt niet dat je hier nu zit,’ zei ik zacht. Verdiende het gewoon niet!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
Newt herkende me echt weer! Dit was niet omdat ik hem had verteld dat we vrienden waren. Er was gewoon iets anders in de manier waarop hij mijn naam zei. Natuurlijk had hij me nu ook vast, vertelde ook al wel genoeg. Was zo blij om hem weer te zien. Verdiende het niet om rond te blijven lopen zonder dat hij iets wist. Hadden allemaal niets geweten, maar Newt had nog minder idee gehad? Had niet eens zijn naam geweten! Iedereen had wel iets gehad om aan vast te houden, een naam en gedachten aan hoe het allemaal had kunnen zijn. Had kleine dingetjes geweten, stomme dingetjes soms. Geuren hadden me soms naar een plaats mee genomen die ik niet eens had gekend. Had gedacht aan Marshmallows, had zelfs een schaapje zo genoemd! Waren allemaal kleine dingen geweest. Newt had echt wel wat dingen geweten, maar gewoon een herinnering gehad? Niet eens een gedachten naar zijn naam! Was nu allemaal terug! Verontschuldigde zich nu zelfs voor wat er was gebeurd. Vond het ergens wel fijn om te horen, maar voelde gewoon niet goed dat hij zich slecht voelde? Mocht gewoon niet! Had zoveel rot dingen mee moeten maken, moest nu gewoon goed zijn? Was ook goed! Dan zouden we daar gewoon niet in moeten blijven hangen. "Weet ik." Zei ik zachtjes. Had geweten dat hij het erg had gevonden. Toen al. Had hij niet willen doen? Was gewoon iets in zijn hoofd geweest, iets waar hij ook helemaal niets aan had kunnen doen. Geen idee waarom ik niet ziek was geworden, hoe het kwam dat ik immuun was en hij niet. Zat zelfs niet in de familie. Kylen en ik waren allebei immuun, maar Newt en Lizzy niet? Was toch iets anders. WICKED had uitgezocht hoe het was gekomen. Hoefde het ook niet te weten. Was nu het gewoon op deze manier, was gebeurd! Hoopte dat de Flare hier niet was en dat Newt niet weer opnieuw ziek kon worden. Hadden volgens mij wel iets meer medicijn, ook voor andere mensen als het nodig was. Maar als dat zo was, zou Newt ook zo weer ziek worden? Mocht niet gebeuren?! Moesten we ook niet denken? Vond het juist heel erg fijn dat het nu weer goed was. Had Newt weer dicht tegen me aan? Was goed! Herkende me! Wist precies wie ik was en wat er was gebeurd? "Kon je niets aan doen. Flare zat in je hoofd." Kon daardoor niet helder meer nadenken. Nu was het weer anders, nu wist hij precies wat hij deed? Leek m in ieder geval. Trok hem nog iets dichter tegen me aan en gaf hem voorzichtig een kus op zijn wang. Wist wel zeker dat hij precies wist wat er allemaal was gebeurd! Schudde mijn hoofd. Zou echt niet zomaar weggaan? "Had iemand nodig en zou nooit weg gaan?" Was misschien gevaarlijk geweest om bij hem in de buurt geweest en Gally had echt niet gewild dat ik nog bij hem in de buurt was gekomen. Hadden hem zelfs opgesloten! Iets wat ik zelf niet had gewild? Was een paar keer naar hem toegegaan en had wel geprobeerd om me zover te krijgen om de deur weer open te maken. Gally was er altijd geweest! Was echt vreselijk vervelend geweest. Gedachten gingen ook niet zomaar weg, maar hielp toch wel heel erg dat Newt weer zichzelf was. En was al lang blij dat de meeste wonden weer weg waren, in ieder geval de blauwe plekken! Had Newt zich misschien nog meer zorgen gemaakt. "Weet je echt alles weer?" vroeg ik zachtjes. Wilde ik eigenlijk wel weten? Zouden zo naar Lizzy kunnen, wist zeker dat ze hem heel erg graag wilde zien, in ieder geval als hij haar echt weer herkende! Was voor haar ook heel erg zwaar, kon het daarom misschien ook wel zo goed met Kylen vinden? Voelde me er zelf wel echt heel erg schuldig om? Wist niet of ik aan Nefeli kon vragen of ze mijn geheugen ook terug kon brengen?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Voor mij maakte het niet heel erg veel uit dat ik de Flare in mijn hoofd had gehad. Daardoor had ik misschien niet meer goed na kunnen denken en had ik anders tegen bepaalde dingen, vooral mensen, aangekeken, maar vond het geen excuus! Als ik de Flare als excuus zou gebruiken, zou ik alles behalve sterk zijn. Dan zou ik eerder een lafaard zijn! Was ik misschien ook wel. Had aan het einde zelfs gesmeekt of ze er een einde aan hadden willen maken. Had geprobeerd om er zelf een einde aan te maken, zelfs in de Glade al. De enige reden dat ik nu hier zat, was Cleo. Cleo had er altijd in geloofd. Had altijd gezegd dat ze wel een medicijn zou vinden, dat WICKED uiteindelijk wel zo ver zou komen. Was uiteindelijk ook wel gebeurd. Wist niet hoe ze aan het medicijn waren gekomen. Had niemand me ooit verteld, maar wist wel dat er een soort medicijn was geweest. Eentje waardoor ik dus al mijn herinneringen kwijt was geraakt! Leek nu alles wel weer te weten, behalve hoe ze aan dat medicijn waren gekomen. Al was dat vast niet makkelijk geweest, want ik kon me nog wel delen herinneren van de aanval op WICKED, of in ieder geval het plan. Kon me ook herinneren dat ik hier wakker was geworden zonder herinneringen, wat ergens best vreemd was om me te bedenken. ‘De Flare is geen goed excuus. Niet goed genoeg in ieder geval.’ Was lief dat Cleo het daar op gooide, snapte ergens ook wel dat ze dat wilde. Was een heel ander persoon geweest tijdens de Flare, had soms niet eens echt grip gehad op wat ik had gedaan, maar op sommige momenten had ik dat ook wel gehad. Dat waren dan vaak de momenten geweest waarop ik uit de buurt had willen zijn van Cleo. Had afstand van haar willen nemen, zodat ik later op de dag niet weer iets stoms zou doen. Had haar echt heel erg vaak pijn gedaan. Ze had er blauwe plekken en nog meer aan over gehouden! Iets wat gewoon niet hoorde! Flare of geen Flare, vond het zelf eigenlijk echt niet kunnen! Ik knikte langzaam, al durfde ik nog niet met alle zekerheid te zeggen dat ik alles weer wist. Misschien leek het alleen maar zo, al herkende ik Cleo wel weer. Wist ook weer wie Lizzy was, wie mijn vrienden waren en waar ik vandaan kwam. Dus gokte dat ik wel alles weer wist? ‘Denk dat ik zo goed als alles weer weet,’ zei ik zacht. Wilde straks wel naar Lizzy. Misschien ook nog naar de anderen, maar vooral naar Lizzy. Had mijn eigen zusje niet eens herkend. Was mijn zusje! Hadden zelfs samen in WICKED gezeten! Misschien niet bij elkaar, maar hadden soms toch manieren gevonden om elkaar te kunnen zien. Hadden ons misschien gedwongen om andere namen aan te nemen, hadden zelfs geprobeerd om onze eigen namen diep weg te stoppen, maar was die van Lizzy nooit vergeten. Zou ik ook nooit kunnen. ‘Misschien dat we straks naar Lizzy kunnen?’ stelde ik voor. Cleo wist wel wie Lizzy was! Volgens mij was Lizzy meteen naar Cleo en mij toegelopen, ondanks dat ik toen nog buiten westen was geweest. Had me vast herkend. Vervolgens was ik wakker geworden en had ik haar niet eens herkend! Was eigenlijk best wel erg. Voelde me daar ook wel heel erg schuldig over. Had ook niet echt kunnen genieten van het feit dat Cleo een broertje had! Had haar er nooit over gehoord, maar Cleo had dat ook niet kunnen weten zonder haar herinneringen! Volgens mij had ze die nog steeds niet terug, maar Cleo had haar herinneringen niet nodig om zoiets te weten. Dat soort dingen voelde ze echt aan! Vond dat juist wel mooi aan haar. Daarnaast kon ik me wel herinneren hoe haar broertje er uit zag en volgens mij leek hij ook wel echt op Cleo.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Cleo.
We konden hier wel over blijven discussiëren, maar dat had helemaal geen zin? Het was nou eenmaal gebeurd en ik had me er bij neergelegd. Natuurlijk was het voor Newt moeilijk om weer terug te moeten denken aan die dingen. Hoefde ook niet meteen goed te vinden wat er allemaal was gebeurd. Konden er echter ook niet heel erg veel meer aan doen? Ging er om dat het nu goed was! Konden nu echt opnieuw beginnen. Voelde in ieder geval wel een beetje. Hadden een veilige plaats, hadden ons broertje en zusje. Was gewoon heel erg fijn om hier te kunnen zijn! Dit was echter wel het beste! "Is goed nu." Fluisterde ik zachtjes. "Hoeven daar niet meer aan terug te denken. Weten allebei dat het is gebeurd en is geen fijn moment geweest, maar kunnen we niets meer aan doen." Wilde niet dat hij zich vervelend voelde. Gebeurde al zoveel in zijn hoofd. Waren ineens heel erg veel herinneringen bijgekomen en moest gewoon dat hij echt heel erg in zijn hoofd had, hoofdpijn misschien wel! Dan kon hij het er niet bij hebben dat hij zich hier ook nog schuldig over zou voelen! Wilde ik ook helemaal niet! Hoefde niet, was nergens voor nodig. Was vreselijk dat het was gebeurd, maar konden we nu niets meer aan doen. "Zijn nu op een goede plek. Bent niet meer ziek. Weet alles weer." Was heel erg fijn dat het zo was. "Hebben familie hier. Alles is goed." In mijn ogen in ieder geval wel! Kon niet wachten totdat we echt dingen op konden bouwen, met de diertjes zou kunnen werken! Wilde ik wel echt heel erg graag doen! Diertjes waren zo leuk! Ik knikte toen Newt zei dat hij zo naar Lizzy wilde. Wist zeker dat ze hem ook heel erg graag weer wilde zien! Zeker nu hij precies wist wie ze was! Was zo fijn voor haar! Had dit heel erg graag gewild zodat Newt weer wist wie ik was, maar ook voor Lizzy! Had het heel erg gevonden toen ze Newt zo had zien liggen toen we hier waren gekomen! Was ook heel erg moeilijk om dan te zien dat je broer je niet herkende. Wist nu wie ze was! Vond het zelf ook heel erg vervelend dat ik niet wist wie Kylen was. Maar voelde echt alsof hij mijn broertje was? Wist gewoon dat het goed zat, hoefde ook alleen maar naar hem te kijken en voelde het gewoon? Ergens diep van binnen. Was heel erg moeilijk om uit te leggen! Ik liet Newt los, zodat ik overeind kon komen en stak mijn handen uit zodat ik Newt overeind kon helpen. "Lizzy is bij Kylen. Weet zeker dat ze niet kan wachten om je te zien." Had wel gezegd dat ze weer terug zou komen. Minho wilde Newt wilde vast ook weer zien en ik wist dat Gally ook wel heel erg benieuwd was hoe het ging. Gally had me misschien uit de buurt willen hebben van Newt, maar wist dat hij het niet verkeerd had bedoeld? Had niet gewild dat ik pijn had gekregen? Op dat moment had ik even een hekel aan hem gehad? Wist nu ook wel dat het om iets goeds was en had uiteindelijk samen met Nefeli en Blaise voor elkaar gekregen om het medicijn op te sporen of wat er ook precies was gebeurd. Kon ze niet meer dankbaar zijn voor wat er was gebeurd. Sloeg mijn armen om Newt heen toen hij stond. Wilde hem nog even dicht tegen me aan hebben. "Kan gewoon niet geloven dat alles nu de goede kant op gaat." Zou heel erg goed gaan komen! Konden hier leven! Was geen Flare, was vooral geen WICKED! Was helemaal niets! Wist alleen wat het afgelopen jaar was gebeurd, iets langer, maar vond dat we dit verdienden! Echt heel erg! Iedereen! "Gaat het lukken om een stukje te lopen?" Misschien was hij wel duizelig? Dan kon hij beter weer gaan zitten en haalde ik Lizzy wel op?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Newt.
Had niet eens geweten dat ik Cleo zo had gemist, maar het had wel echt. Was zo lang geleden dat we elkaar vast hadden kunnen houden, dat we echt met elkaar hadden kunnen praten. Was deels mijn schuld geweest, maar ook in de Scorch was het al anders geweest. Waren zo druk bezig geweest met van alles en nog wat dat onze relatie een beetje in het niets was gevallen. Nu zouden we het op kunnen bouwen, als ze dat nog wilde. Leek wel het geval te zijn, wat ik echt een wonder vond. Had me belachelijk gedragen. Al had Cleo wel gelijk. Konden daar nu ook niets meer aan doen. Was allemala al gebeurd. ‘Alles is goed,’ herhaalde ik zacht. Voelde wel zo. Misschien was alles ook wel goed. Had de afgelopen dagen wel het idee gehad dat het goed had gezeten, ondanks dat ik niets meer had geweten. Had wel gemerkt dat iedereen zich hier op zijn of haar gemak voelde. Dat er niets meer was om bang voor te zijn. Was misschien nog wel het belangrijkste. Op een gegeven moment was de Glade ook een plek vol angst geweest. WICKED en de Scorch waren niet veel beter geweest. Was echt verschrikkelijk geweest om in al die angst te moeten leven. Had dat ook alleen maar gedaan toen ik de Flare had gehad. Dat was nu gelukkig allemaal voorbij. Was niets meer om bang voor te zijn. Geen WICKED, geen Cranks, geen Flare. Cleo had gelijk. Echt alles was goed. Het was in ieder geval beter geworden. ‘Kylen. Dat is je broertje, toch?’ vroeg ik met een lichte glimlach op mijn gezicht. Ik vond het fijn voor Cleo dat ze nog iemand had gehad hier terwijl ik haar niet had herkend. Volgens mij had ze dat echt niet leuk gevonden, iets wat ik ook wel kon begrijpen. Daarom voelde ik me ook zo schuldig! Gelukkig had ze Lizzy gehad en ook nog eens Kylen. Blijkbaar konden die twee ook heel erg goed met elkaar overweg, anders zouden ze nu niet samen zijn. Daar was ik ook blij mee! Lizzy verdiende een goed leven. Als Kylen het broertje van Cleo was, was hij vast aardig en had Lizzy er een goede vriend bij. Al kon ze wel haar eigen leven bepalen. Had ze altijd al gedaan. Was altijd sterk geweest, dus zou haar vast niks uitmaken wat ik van Kylen zou vinden. Al kon het haast niet anders dat hij een prima jongen was. Was immers Cleo haar broertje. ‘Ben echt blij dat jullie elkaar allemaal hebben gevonden.’ Had misschien jaren geduurd, waren veel te veel dingen gebeurd, maar leek toch dat iedereen hier veilig was. Cleo zei het ook. Alles ging de goede kant op. Waren hier op een veilige plek, zou niks meer gebeuren. Zouden misschien wel nooit meer van WICKED horen. Hoopte ik wel op. Wilde niks meer weten van de Flare en alles wat daar mee te maken had. Waren nu op een betere plek. Eentje waar we met z’n allen iets op zouden kunnen bouwen. Net zoals in de Glade, maar dit zou toch wel beter zijn. Hier zou niemand meer zijn die ons in de gaten hield. Niemand die ons nog bepaalde dingen zou kunnen laten denken of doen. Waren hier echt vrij. Keek naar mijn benen en vervolgens naar Cleo. ‘Denk dat ik wel kan lopen, als je me helpt.’ Voelde me wel een beetje licht in mijn hoofd, maar zou vast wel goed komen. Als Cleo me goed vast zou houden, dan zou ik vast wel kunnen lopen. Kwam dan ook zo voorzichtig mogelijk overeind, met de hulp van Cleo. Uiteindelijk stond ik, met mijn arm rond Cleo haar schouders en die van haar rond mijn middel. ‘Is het ver lopen?’ Leek wel heel groot hier en wist natuurlijk niet waar ze precies waren, maar ergens maakte me dat ook niet uit. Wilde naar mijn zusje toe!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
---
Blaise.
Deze plaats was echt heel erg fijn. Er was nog helemaal niets wat aangaf dat het niet klopte. Het was juist heel erg rustig. Dingen werden op onze eigen tempo gedaan, er was niet heel erg veel druk op. Ik hielp wel mee met het opbouwen van dingen, dat had ik in de Glade gedaan en dat had ik wel heel erg leuk gevonden? Het betekende wel dat ik weer met Gally moest samen werken. In de Glade was dat echt heel erg verkeerd gegaan, maar nu was echt heel erg anders. We hadden wel gepraat over wat er was gebeurd, want ik had toch een keer bij Nefeli gezeten omdat hij me ineens aan had gevallen. Ik snapte nu ook wel waarom hij dat had gedaan. Hij was ooit door een Griever gestoken, waardoor hij vlagen van herinneringen had gehad. Ik was er veel in voorgekomen! Deels door wat ik had gedaan was iedereen ook in het doolhof geweest. Nefeli en ik hadden meegeholpen hem op te bouwen. Ergens was ik blij dat ik dat soort dingen niet meer wist, maar dat ik juist wel de verhalen van Nefeli kreeg. Ze nam altijd de tijd om uit te leggen wat er was gebeurd. Er waren genoeg mensen die al helemala klaar waren met de vragen, maar Nefeli niet! We hadden misschien op een behoorlijk rare plaats een relatie gekregen, maar hier hadden we wel echt te de tijd om samen te zijn. We hoefden niet ieder moment van de dag samen te zijn, maar ik genoot wel van de tijd die we wel samen waren. Als we klaar waren met werken, zochten we elkaar altijd wel op. Iets wat we vandaag ook hadden gedaan. De zon begon al onder te gaan en de meeste mensen waren aan het eten, waardoor het voor de rest echt heel erg rustig was. Nefeli had ergens een mooi stukje strand gevonden en het was de bedoeling dat ze het aan mij zou laten zien. In mijn eentje was ik eigenlijk niet meer in de buurt van de zee geweest. Ik vond het ergens gewoon een heel erg eng idee? Volgens Nefeli was het heel erg logisch dat mensen konden zwemmen. Dat was iets wat ze vroeger hadden geleerd, maar omdat ik op was gegroeid in WICKED had ik nooit de kans gehad om het te leren. Ik snapte ook wel dat ik niet meteen verdronk als ik het water in liep. Maar wat nou als het ineens te diep werd? Dan wist ik ook niet wat ik moest doen! Het was ergens gewoon heel erg eng, maar met Nefeli naast me voelde het wel veilig. Helemaal omdat we nu een stuk door de bossen hadden gelopen en nadat we een paar rotsen af waren geklommen, waren we op een heel nieuw stukje strand gekomen. Het was heel anders dan het strand bij het kamp. Daar had het al rustig geleken, maar hier was het nog rustiger. De zon stond wat laag, waardoor de lucht een mooie kleur roze was geworden en het water donkere leek dan het eigenlijk was. Hier lagen op het hele stuk zand, heel wat verschillende schelpen. Zo had Nefeli ze in ieder geval genoemd! Ze waren echt heel erg mooi, ze leken allemaal anders. Er waren grote, maar ook kleine, er waren een paar die in een soort spiraal liepen, maar ook gewoon een soort van bijna ronde. "Het is hier echt lekker rustig. En heel erg mooi." Ik voelde me hier echt op mijn gemak. Nog meer dan in het kamp. Het kwam ook wel omdat ik nu samen met Nefeli was en het was gewoon fijn om hier hand-in-hand te kunnen lopen. Het koele water dat heel erg zachtjes over mijn voeten leek te gaan, maar op sommige momenten ook wel een beetje van het zand onder mijn voeten weg trok. Het had heel erg veel kracht, iets wat fascinerend was? Fascinerend, maar toch echt heel erg eng? Aan de ene kant wilde ik echt heel erg graag dat water in?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Alles leek eindelijk eens mee te zitten. We hadden een mooie plek gevonden, heel ver van WICKED. Waarom we hier naar toe hadden kunnen gaan en waarom de flattrans klaar had gestaan, wist ik eigenlijk ook niet. Ik wilde er echter niet meer aan denken. We waren nu hier. Dit was een betere plek. Een plek waar we alles weer langzaam op zouden kunnen bouwen. Iets waar we zelfs al waren begonnen! Minho had samen met een paar anderen allerlei taken verdeeld, waardoor mensen bezig waren met het bouwen van hutten, maar ook met het verzamelen van eten. Zelf hield ik me vooral bezig met de gewonden die er nog waren. Het waren er behoorlijk wat. Daarnaast was het al heel snel rond het kamp gegaan dat ik Newt zijn herinneringen terug had kunnen brengen. Anderen hadden dat ook gewild. Iets wat ik graag had willen doen, maar het kostte wel veel tijd en ik kon maar bezig zijn met één persoon tegelijk! Daardoor was ik echter wel druk bezig en ergens was dat fijn. Het was vooral fijn omdat ik de kennis die WICKED me had gegeven nu kon gebruiken voor iets goeds. Ik kon hun fouten, en deels ook de mijne omdat ik hen had geholpen, rechtzetten. Gelukkig hadden we ook genoeg tijd om ons terug te trekken. Iets wat Blaise en ik nu deden. We hadden een tijdje door de bossen gelopen, waardoor we vanzelf bij de rotsen waren gekomen. We hadden voorzichtig moeten zijn, maar uiteindelijk hadden we langs de rotsen naar beneden kunnen klimmen en zo waren we bij een stukje strand uit gekomen. Het was heel fijn om gewoon langs het water te lopen, vooral omdat ik hier met Blaise was. We hadden niet heel veel tijd samen, maar toch kregen we het elke dag wel voor elkaar om elkaar even te zien, wat eigenlijk het belangrijkste was. Nu hadden we ook de tijd om rustig rond te lopen en te praten. We hoefden het echter niet meer over dingen als WICKED te hebben. We konden het hebben over wat we vandaag hadden gedaan, wat we nu zagen. We hadden het net zelfs over de witte schelpjes op het zand gehad! Het waren hele simpele dingen, maar Blaise had ze niet gekend. Dat kwam omdat hij nog nooit een strand had gezien! Hij kon zelfs niet zwemmen! Ik stopte met lopen en nam de andere hand van Blaise ook vast. We stonden beide in het water. Het koude zeewater klotste tegen onze enkels, waardoor spetters omhoog vlogen en het de rest van onze benen raakte, maar het was alles behalve erg. ‘Wil je nog leren zwemmen?’ vroeg ik glimlachend. We hadden nu de tijd om het te doen! De zon ging misschien wel onder, maar het was nog licht genoeg. Daarnaast leek het me ook wel fijn voor Blaise dat niemand ons op dit moment zag? Ik wist niet of de anderen wel konden zwemmen, maar Blaise kon het niet en dat was niet iets waar ze hem op af zouden moeten kraken? Hier hadden we alle privacy, wat betekende dat we het heel erg rustig aan zouden kunnen doen, als hij het tenminste wilde. Ik begreep het ook wel als hij het niet zou willen. Het leek mij best eng? Ik kon me niet echt voorstellen hoe het was om niet te weten hoe ik moest zwemmen, maar de zee was best sterk en dat was op dit moment het enige wat Blaise er echt van wist. Ik wilde het hem echter wel leren! Ik had zelfs al een beetje nagedacht over hoe we zouden kunnen beginnen. Het was belangrijkste was om te leren drijven. Vanuit daar kon je namelijk echt gaan zwemmen! Al zouden we het heel rustig aan doen. Ik zou hem heus niet meteen mee trekken naar het diepe. Drijven was al moeilijk genoeg, vooral als je gespannen was! Dus daar zouden we mee beginnen en dan zouden we altijd nog kunnen kijken hoe het verder zou gaan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Iedereen voelde zich fijn hier, dat kon je echt aan iedereen zien. Er was nog geen ruzie geweest. Wel een paar discussies, maar die waren ook nodig om het goed voor elkaar te krijgen. Het waren vooral kleine dingetjes, van wat ik mee had gekregen. Waar iets moest komen te staan of op welke manier het moest worden gedaan. Iedereen deed het echter allemaal op een rustig tempo. Voor nu was het helemaal niet erg om buiten te slapen. In de Glade hadden we dat ook gedaan, maar dat was weer anders geweest. Hier was het heel wat warmer, wat het alleen nog maar fijner maakte. Ik vond het heerlijk om in de nacht naar boven te kijken, de verschillende die boven ons stonden op dat moment, hadden zoveel verhalen. Volgens Nefeli kon het zelfs zo zijn dat die sterren miljoenen jaren geleden al op waren gebrand, maar dat we ze nu zagen! Dat was echt heel erg interessant. Volgens mij had ik behoorlijk veel van dat soort dingen af geweten. Had ik daar vroeger heel erg veel boeken over gelezen, maar hadden ze het bij WICKED op de een of andere manier weggelaten in mijn herinneringen. Nefeli wist niet wat ze hadden gedaan, want mijn geheugen was gewist toen zij weg was geweest. Ik zat er wel over na te denken of ik mijn herinneringen terug wilde. Ergens zou het zo fijn zijn om te weten wat er allemaal tussen mij en Nefeli was geweest. Hoe we vroeger waren geweest. In WICKED had ik mijn geheugen niet terug gewild omdat ik ze niet had vertrouwd. Ze hadden echt van alles kunnen doen met mijn hoofd, ze hadden achteraf wel het goede gedaan bij Nefeli, maar volgens mij ook alleen maar in de hoop dat ze zich weer bij hen aan zou sluiten. Nefeli deed de operaties en ik had van alle kanten gehoord dat het goed was gegaan. Newt was de eerste geweest en bij hem was het duidelijk een hele vooruitgang! Het medicijn had geholpen en nu was hij echt weer diegene die ik had ontmoet in de Glade. Ik vond het heel erg knap van Nefeli dat ze wist wat ze moest doen om dat voor elkaar te krijgen. Het hoofd leek me heel erg moeilijk in elkaar te zitten? Toch leek ze er echt alles van te weten? Gingen de dingen die ze deed echt heel erg goed! Daarom verdiende ze de rust ook echt wel? Nu konden we eventjes weg? Er was straks vast nog wel eten over en anders konden we wat fruit plukken op de terugweg. Er was zoveel en we konden er allemaal gebruik van maken! Iets wat ik bijna niet kon geloven. Ergens was het veel te mooi om waar te zijn? Alsof WICKED nu ieder moment ter voorschijn kwam om het weer helemaal te verpesten! Nefeli stopte met lopen, waardoor ik vanzelf ook stopte. Ik kneep zachtjes in haar handen. Ik dacht na over haar vraag, terwijl ik in de richting van de zee keek. Ergens was het wel een beetje eng, maar het leek me ook wel heel erg fijn om te kunnen zwemmen. Als er dan iets gebeurde, kon ik in ieder geval zwemmen! Volgens mij deden mensen het ook wel voor hun lol? Wat ik nu niet kon snappen, maar misschien was het wel heel erg leuk. "Ik denk het wel." Zei ik zachtjes. Ik vond het wel echt een heel eng idee. Dit ging nog. Ik vond het prima om door het water te lopen, zodat het water tot aan mijn enkels kwam. Nefeli had net nog iets dieper in het water gelopen en dat was ook nog oké. Maar om te zwemmen moest ik er wel helemaal in en wat als er iets mis zou gaan? Maar wat als het later mis zou gaan?! Dat was nog erger. Nu was Nefeli er en ze wist hoe het moest. Dus ze kon het me leren. "Ja, ik wil het leren."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Het was heel fijn om samen met Blaise rond te lopen. Ondanks dat iedereen zich hier op zijn gemak voelde, was het soms wel heel druk. Vooral voor mij. Ik vond het fijn dat ik mensen kon helpen, dat herinneringen weer terug werden gegeven aan iemand door mij, maar het was wel zwaar werk. Ik was de enige die het kon doen! Ik zat er wel over na te denken om het iemand anders ook te leren, maar ik wist niet of er nog anderen waren die nog enigszins medische kennis hadden. Want ik kon niet zomaar een scalpel in iemand zijn handen drukken en denken dat het allemaal wel goed zou gaan! Voor nu ging het ook nog wel. Ik kreeg genoeg rust, voornamelijk met momentjes zoals deze. Ik was heel dol op Blaise en ik vond het heerlijk om zoiets rustigs met hem te doen. Zelfs zitten en praten was voor mij al een soort van ontspanning. Vooral omdat we het nu echt over van alles en nog wat konden hebben. We hoefden het niet alleen maar over WICKED te hebben. Er was nog veel meer wat we konden bespreken. Al konden we ook hele andere dingen doen, zoals zwemmen! Al moesten we daar wel heel rustig mee beginnen. Ik wilde Blaise ook nergens in dwingen. Als hij het niet wilde doen, was dat ook prima. ‘We beginnen heel erg rustig. Als je het uiteindelijk toch niet wil, of als je het gevoel hebt dat het niet goed gaat, dan moet je het aangeven en dan stoppen we er direct mee,’ verzekerde ik hem. Ik snapte best dat het voor hem heel eng kon zijn, dus als hij het ook echt te eng zou vinden, dan zouden we er mee stoppen. Misschien dat we dan gewoon in het zand zouden kunnen zitten, of dat we verder zouden lopen. Het was dan maar net wat Blaise wilde. Ik wilde hem vooral het gevoel geven dat hij echt veilig bij me was, dat ik niets zou laten gebeuren. Ik liet de handen van Blaise los en liep eerst een stukje het zand op. Ik trok vervolgens al mijn broek uit en vouwde hem op, waarna ik hem in het zand neerlegde. Ik zag Blaise kijken, waardoor ik moest lachen. ‘Zwemmen is moeilijker met kleding aan. Dus het is makkelijker om het zonder te doen,’ legde ik uit. Het was wel echt zo! Kleding werd door het water alleen maar zwaarder, waardoor het tegen je kon werken op het moment dat je in het water lag! Gelukkig konden we onze kleding hier wel wassen, maar heel erg veel hadden we niet. Daarnaast hadden we ook alleen maar schoon water en geen dingen als zeep, dus helemaal schoon zou het nooit echt worden. Uiteindelijk had ik alles uitgetrokken behalve mijn ondergoed. Ik keek er even er bedenkelijk naar en vervolgens naar Blaise. In principe was het fijner om straks droge kleding aan te trekken, in plaats van nat ondergoed aan te hebben. Dan kreeg je het ook sneller warmer! Daarom trok ik mijn ondergoed ook uit en legde ik het bij de rest van mijn kleding. Vervolgens liep ik de zee in, tot een punt waar Blaise nog zou kunnen staan, maar waar hij ook nog zou kunnen blijven drijven. Ik zakte tot mijn schouders in het water om er een beetje aan te wennen en draaide me vervolgens om naar Blaise, wie nog altijd aan de kant stond. ‘Het is echt heel erg lekker water? Niet te koud en je kan hier nog staan!’ Dat was voor nu misschien wel het belangrijkste. Dat hij hier zou kunnen staan zonder dat hij het idee had dat er iets mis zou gaan. De golven waren ook niet heel erg hoog, dus er zou niet heel erg veel kunnen gebeuren! Ik zou ook niks laten gebeuren. Blaise was heel belangrijk voor me, dus ik zou echt goed op hem letten!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Blaise.
Mijn ouders waren er volgens mij nooit vanuit gegaan dat ik buiten WICKED zou komen, alleen voor het onderzoek misschien, maar daarna echt niet. Anders hadden ze me echt wel zoiets geleerd als zwemmen. Er was overal water? Echt overal! Dus het had best gekund dat ik ergens in het water terug was gekomen zonder dat ik had kunnen zwemmen? Dan was ik echt niet heel erg ver gekomen? Ze hadden volgens mij zelfs in de Scorch alles in de gaten kunnen houden en als er iets mis was gegaan, hadden ze het wel kunnen corrigeren. Ze waren gewoon overal geweest, maar het was nu echt heel erg anders? Het voelde gewoon alsof ze hier niet meer waren. Dat kwam misschien ook wel deels dat ik mijn ouders op de grond had zien liggen. Ze waren niet dood geweest op het moment dat we daar weg waren gelopen, maar het was ook niet heel erg goed gegaan? Ze hadden het echter gehad over het opblazen van WICKED en volgens mij was dat ook wel echt gebeurd? Geen geheime camera’s meer of de zendertjes in ons hoofd die echt werkten. Misschien dat ik het er ooit ook uit wilde hebben, maar voor nu vond ik dit wel fijn. Wat er vroeger was gebeurd deed er ook niet toe. Veel mensen wilden hun familie weer herinneren, maar dat wilde ik niet? Dat was voor mij niet nodig. Ik had mijn ouders gezien en ik wist wat ze had willen doen? Zij hadden het oké gevonden om hun zoon op te offeren? Want uiteindelijk was ik echt doodgegaan als Nefeli naar hen had geluisterd! Nefeli voelde meer als familie als mijn ouders ooit zouden doen? Zo voelde het op het moment tenminste. Ik wist zeker dat ik er vroeger heel erg anders over had gedacht? Mijn ouders waren vast een voorbeeld geweest en ik had vast gedacht dat alles wat ze hadden gedaan goed was geweest? Zo hadden me vast wel opgevoed. Gelukkig kon ik nu voor mezelf denken? Er waren zelfs nieuwe dingen die ik kon leren! Zoals dit. Zwemmen was ergens misschien wel heel erg leuk? Het was in ieder geval heel erg handig. Het was iets wat ik met Nefeli deed, wat ik alleen maar fijn vond? Ze gaf zelfs aan dat we het zo rustig mogelijk zouden doen! Wat ik echt heel erg lief van haar vond, Nefeli was ook echt heel erg lief? Ze had in de Glade voor iedereen willen zorgen, iets wat ze nu weer deed! Ze gaf mensen hun herinneringen terug, wat echt wel iets moois was? Ik vond het wel even raar toen ze haar kleren uit deed, maar blijkbaar was dat beter om te zwemmen? Daarom volgde ik haar voorbeeld en deed ik mijn kleding ook uit, dat ik naast die van Nefeli neerlegde. Ik keek naar Nefeli, die rustig verder liep en zelfs op een gegeven moment zelfs wat onder water ging. Volgens haar was het heel erg lekker en kon ze er nog staan. Staan was nog niet zo heel erg? Maar het werd blijkbaar ook nog dieper ook, waardoor we op een gegeven moment echt niet meer konden staan. Ik liep weer het water in en ging iets verder dan ik net was. Het was niet heel erg koud? Ik liep iets verder totdat ik op een gegeven moment tot mijn middel in het water stond. Nefeli stond nog een eindje verder, haar schouders zaten zelfs al onder het water! Ze leek het helemaal niet erg te vinden? Alsof het iets heel normaals was. Voor haar was dat het volgens mij ook wel. Misschien had ze dit vroeger ook wel eens gedaan met haar ouders? Ik vond het best wel onwennig. Ik liet mijn handen op het oppervlakte van het water liggen, al ging het er natuurlijk doorheen en omdat het toch iets bewoog ging het zelfs over mijn handen heen. Ik vond dit op het moment genoeg, ik hoefde niet dieper en ik wilde ook echt niet onder water?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nefeli.
Ik wilde wel echt rustig aan doen met Blaise? Hij moest zelf aangeven hoe ver hij het water in wilde, wat hij precies wilde doen. Ik zou het hem wel leren, maar we zouden het wel rustig aan doen. Ik kon het me niet voorstellen dat water eng was, dat zwemmen iets nieuws was. Ik kon al jaren zwemmen. Ik had het gewoon geleerd! Daardoor was het vreemd om me te bedenken dat Blaise het niet kon. Ik snapte wel waarom hij het nooit had geleerd, waardoor ik het hem juist wilde leren! Zwemmen was zoiets simpels, maar het was ook iets wat echt heel erg leuk was! Hij verdiende het om alle leuke dingen alsnog mee te maken? Misschien tien jaar later dan ieder ander, maar hij verdiende het om het mee te maken. Als hij zwemmen uiteindelijk toch niet leuk zou vinden, dan zouden we het ook gewoon niet doen! Ik wilde hem nergens toe dwingen. Het ging er vooral om dat hij het had geprobeerd. Als hij het niks zou vinden, dan zou ik het ook echt niet erg vinden! Ik keek toe hoe Blaise zijn kleding uittrok en glimlachte onbewust. Blaise was gewoon knap? Hij was misschien niet zo gespierd als Minho of Gally, maar hij had altijd wel sterke armen gehad en ook gewoon een goed lichaam? Ik wist niet of hij zich kwetsbaar voelde door daar zo te staan, maar hij kwam wel kwetsbaar over. Juist omdat hij toch een beetje onwennig in het water stond. Omdat hij niet wist wat hij moest doen, waar hij precies moest staan. Ik was zelf meteen wel ver het water in gegaan, maar het was wel duidelijk dat Blaise niet heel veel verder wilde dan iets voorbij zijn middel. Iets wat ik wel begreep. Ik staarde voor een paar seconden gewoon naar Blaise, hoe hij daar stond, met zijn handen die zachtjes door het water gleden. Zo had ik hem nooit kunnen bekijken? Misschien ook wel omdat het zo vanzelfsprekend was dat hij bij me in de buurt was, maar ik was wel echt verliefd op hem! Ik had echt gevoelens voor hem. Gevoelens waarvan hij ook wist dat ik ze had. We hadden niet voor niets gezoend. Toch was het anders nu. We hadden tijd om echt bij elkaar te zijn, om er aan te werken. Dat hadden we nog niet gehad, waardoor het toch heel anders was, maar het was wel goed anders. Ik liep langzaam naar Blaise toe, totdat ik voor hem stond. Ik glimlachte en legde mijn armen rond zijn middel. Zijn lichaam voelde nog redelijk warm aan tegen het mijne, omdat ik al onder water was geweest en hij nog niet. Al had ik het op dit moment alles behalve koud. Ik liet mijn vingers zachtjes over de rug van Blaise glijden en keek op naar hem. ‘Ik dacht dat we konden begonnen met drijven? Het enige wat je dan hoeft te doen, is op je rug liggen. Ik houd je vast, dus er kan echt niks gebeuren,’ verzekerde ik hem. Hij zou sowieso blijven drijven! Dit was gewoon zout water, wat betekende dat hij met gemak zou blijven drijven. Ook als ik hem los zou laten. Al zou ik dat echt niet zomaar doen. ‘Wil je eerst dat ik het voordoe, zodat je het kan zien? Of wil je het meteen zelf proberen?’ Ik wilde het ook best voordoen! Het was niet moeilijk. Daarnaast wilde ik hem er ook echt van verzekeren dat er niks zou kunnen gebeuren. De stroming was niet heel sterk, dus hij zou sowieso niet weg kunnen drijven. Daarnaast zou ik hem gewoon vasthouden! Ik zou hem nooit zomaar loslaten. Ik wist ook dat hij me vertrouwde, maar dat vertrouwen zou ik ook nooit misbruiken? Zo zat ik niet in elkaar. Daarnaast was Blaise me heel erg dierbaar! Ik had een groot deel van mijn jeugd met hem doorgebracht. We waren samen opgegroeid. Hij herinnerde het zich niet, maar hij wist het wel en dat maakte onze band zoveel sterker.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld