Forum

Newt.

Ik hoopte dat uiteindelijk helemaal niemand meer zou denken dat Cleo hier niet hoorde, of dat het vreemd was. Iets wat vast sneller zou gaan als we de volgende Newbie weer zouden krijgen. Als dat ook een meisje zou zijn, dan zouden we er maar aan moeten wennen dat we misschien wel meer meisjes zouden krijgen. Misschien wilden ze het getal wel gelijk maken, of misschien wilden ze er wel voor zorgen dat er hier meer mensen zouden komen, want dat gebeurde uiteindelijk wel toch? Mensen moesten zich ook voortplanten! Dat deden de dieren immers ook. Dat was de reden dat we al elf maanden genoeg dieren hadden! Omdat de vrouwtjes zwanger werden en weer baby’tjes kregen! Volgens Cleo was één van de geitjes zwanger, wat ze echt helemaal geweldig vond. Volgens mij had ze nu al een hele lijst met namen in haar hoofd, zodat ze alle geitjes straks een naam zou kunnen geven. Marshmallow was namelijk echt niet de enige naam geweest die ze had gehad! Ieder dier had er één gehad en volgens mij had ze ook echt ieder dier herkend, terwijl het voor mij toch echt maar dieren waren en de ene bruine geit was haast hetzelfde als de ander, dus wat maakte het dan nog uit? Cleo vond duidelijk dat het wel iets uitmaakte, maar dat was juist wel heel erg lief? Ze wilde de diertjes een goed leven geven, ondanks dat ook zij wist dat ze uiteindelijk dood moesten. Het zou echt een bloody ramp zijn geweest als ze bij Winston had moeten blijven voor de rest van de tijd! Dat zou ze echt niet leuk hebben gevonden, maar iedereen had hier een taak en die taak moest ook gewoon uit worden gevoerd. Gelukkig hoefde Cleo geen dieren meer te slachten en mocht ze hen juist verzorgen, zoals ze dat ook hadden gewild. Ik bleef een beetje met de krullen van Cleo spelen, terwijl ik naar haar stem luisterde. ‘We proberen het wel,’ zei ik grinnikend. Ik had geen idee hoe het zou gaan en of we wel goed waren in het dansen. Er waren hier jongens die allerlei kunsten uithaalden, zoals radslagen en weet ik veel hoe ze die dingen noemden. Dat kon ik niet, maar dat was ook niet echt het dansen wat ik in mijn hoofd had? Ik wist niet precies wat wel, maar dat was het in ieder geval niet! Cleo kwam overeind en ze trok mij ook al snel overeind, waarna ze naar een plekje liep waar we konden dansen. Ik glimlachte toen ik haar armen rond mijn hals voelde en ik sloeg mijn armen voorzichtig rond haar middel, want dat leek me de beste plek. Ik wiegde zachtjes heen en weer op de maat van de muziek en ik keek naar Cleo, wie toch een aardig stukje kleiner was dan ik, maar het zag er juist wel leuk uit om haar zo in mijn armen te hebben en het voelde ook heel erg fijn! ‘Volgens mij zijn we nog niet eens zo heel erg slecht.’ Hier kon je eigenlijk ook niet heel erg slecht in zijn! Op dit moment wiebelden we eigenlijk alleen maar heen en weer op de maat van de muziek, maar ik vond het wel leuk? Zo had ik Cleo in mijn armen en dicht tegen me aan. Ik kon haar krullen zachtjes heen en weer zien wiegen en ze leek dit ook heel erg leuk te vinden, wat het eigenlijk allemaal goed maakte. Het ging er om dat we een leuke tijd hadden, maar dat vond ik voor Cleo toch net iets belangrijker dan voor mezelf. Ik had al genoeg van dit soort feestjes gehad! Dit was de eerste van Cleo en daarom moest ze hier toch wel een beetje een goede herinnering aan hebben, ondanks het drinken van Gally. Dat hadden we nu onbemand achter gelaten, maar dat was ook geen ramp. Dan haalden we wel weer iets nieuws. 

Cleo.
Dit soort momenten lieten alleen nog maar meer zien hoe goed deze plek kon zijn, het lag er maar aan wat je er zelf van maakte. Ik kon niet goed praten over het doolhof en over de Grievers die daar in zaten. Dat was gewoon een plaats waar je liever niet wilde zijn, maar hier was het goed. Iedereen was veilig, kon zichzelf zijn en dat was ook heel erg belangrijk. Ik was blij dat Newt niet te veel nadacht over dingen. Daar leek het in ieder geval niet op. Hij had gezegd dat we konden dansen en dat hadden we beiden gewild, dus deden we dat nu! Wat de anderen daar van dachten, maakte eigenlijk niet veel uit. Ik wist zeker dat er nog nooit iemand zo had gedanst. Ik zag het nou niet echt voor me dat er twee jongens waren die besloten dat ze wilden dansen. Het kon altijd, helemaal als ze echt deden wat ze wilden, maar ik zag het gewoon niet voor me. Niemand deed het immers! Er waren wel jongens die op de maat van de muziek mee hadden bewogen, trucjes hadden gedaan, maar dat was anders! Newt en ik wiste beiden niet meer heel erg goed hoe we moesten dansen of dat we het ooit eerder hadden gedaan op deze manier, maar het ging inderdaad wel heel erg goed. Ik vond het fijn aanvoelen. De armen van Newt om me heen voelden vertrouwd, het zachtjes bewegen op de maat van de muziek maakte het af. Ik liet mijn vingers zachtjes door het haar heen glijden waar ik net bij kwam. Het was een beetje normaal geworden als ik Newt vast had. Mijn vingers die zachtjes verstrengeld waren door de warrige haren, het zorgde voor een rustig gevoel van binnen. Newt zorgde er sowieso voor dat ik me beter voelde. Ik vond het jammer als hij het doolhof in moest. Dat betekende dat ik hem heel wat uurtjes niet kon zien. Ik probeerde wel op tijd op te staan, zodat we in ieder geval samen konden ontbijten en daarna moest ik hem toch echt door die muren laten gaan. Het was jammer dat we in die uren niet samen konden zijn, maar om de dag was hij wel in de Glade en deden we zoveel mogelijk samen. "Zo lang we elkaar niet op de tenen staan is het volgens mij best wel goed." Ik liet mijn hoofd voorzichtig tegen zijn schouder en een deel van zijn borstkas aan rusten. Het was fijn om hier zo te staan en ik vond dat we daar zoveel mogelijk van mochten genieten. Dansen was leuk! Dat moesten we vaker doen! Helemaal omdat we het duidelijk heel fijn vonden om zo dicht bij elkaar te zijn. Ik wist niet wat het met Newt was, maar ik begon hem echt steeds leuker te vinden! Dat kon toch haast niet anders als je bij hem was? Als iemand er voor kon zorgen dat je je zo goed voelde, dan gebeurde dat vanzelf. Ik vond het heerlijk om hem aan het lachen te maken, iets wat vaak vanzelf ging door mijn enthousiasme, ik hoefde alleen maar over de diertjes te praten en hij kreeg vanzelf ook een glimlach op zijn gezicht en als ik hem ergens zag staan en hij het duidelijk allemaal een beetje minder vond, omdat hij weer eens wat op moest lossen, probeerde ik wel een beetje zijn aandacht te trekken. Alleen maar zodat ik een grappig gezicht kon trekken en hij weer moest lachen! De lach op zijn gezicht was het beste en het hielp heel erg goed als het ging om andere mensen. Vrolijkheid werkte aanstekelijk! Dus als Newt met een glimlach door de Glade liep, dan kreeg hij het zo voor elkaar om er voor te zorgen dat andere mensen aan te steken! "Ik vind het heel fijn om met je te dansen." Dit moesten we vaker doen! Dus er vaker zo’n feestje kwam, dan moesten we gewoon vaker dansen! Gelukkig hadden we vanavond nog heel erg veel tijd om te dansen! 

Newt.

Niemand danste op deze manier samen! Tenminste, jongens deden dat niet. Ik had het nog nooit gezien tijdens alle feesten die we hadden gehad en dat waren er nu toch wel een paar! Het was niet zo dat het maar één keer per maand gebeurde. Het gebeurde wanneer we er zin in hadden! Of wanneer Frypan nog wat eten over had, wat we dan hiervoor gebruikte! Hij maakte in ieder geval wel lekkere dingen en ik zou zo wel wat voor mij en Cleo ophalen! Al wilde ik op dit moment gewoon genieten van hoe we hier stonden. Het was behoorlijk druk om ons heen. Ik hoorde het gejuich van Gally, wie weer iemand uit de ring had geduwd, samen met het gejuich van de mensen die hem aanmoedigden. Er was heel veel gelach en geschreeuw, maar toch had ik het gevoel dat alles heel rustig was. Dat ik hier alleen met Cleo stond en dat er helemaal niets zou kunnen gebeuren! Misschien was dat ook wel zo. Misschien zorgde Cleo daar wel voor? Ik voelde me in ieder geval veel beter door haar, dus misschien kon dat ook wel? Ze liet me gewoon minder nadenken over alles en dat was precies wat ik nodig had gehad! Ik keek even naar beneden, naar onze voeten, en schudde lachend mijn hoofd. ‘Dat was ik niet van plan.’ Daarbij wiegden we meer heen en weer dan dat we echt onze voeten optilden en bewegingen er mee maakten, dus ik ging er vanuit dat we niet zomaar op elkaars tenen zouden trappen! Het zou haar waarschijnlijk veel meer pijn doen dan mij, want ik was een stuk langer dan dat zij was en vast ook wel wat zwaarder, maar ik zou echt niet op haar tenen trappen! Ik wilde haar namelijk geen pijn doen! Dan zou die vrolijke glimlach verdwijnen en dat was niet iets wat goed was! Ik wilde Cleo gewoon zien lachen, want dat werkte heel erg aanstekelijk! Dan moest ik ook lachen en dan was alles gewoon een stuk leuker! Cleo legde haar hoofd tegen mijn borstkas aan en ik verplaatste één van mijn handen naar haar krullen, zodat ik er zachtjes doorheen kon. Ze waren een beetje pluiziger geworden, maar het zag er nog steeds heel erg leuk uit? Daardoor leek ze alleen nog maar meer krullen te hebben! Ze viel er in ieder geval door op en dat was heel handig als ik haar zocht! Dan hoefde ik alleen maar te zoeken naar een bos krullen en dan vond ik haar zo! Al was ze meestal bij de diertjes, dat was eigenlijk niet meer zo moeilijk. Ik begroef mijn gezicht voor een paar seconden in haar haren en snoof de geur op. ‘Ik ook,’ fluisterde ik zacht. Het was echt heel erg fijn om met haar te dansen! Dat rustige gevoel was heerlijk en je voelde je haast nooit rustig op deze plek. In het doolhof voelde ik me altijd opgejaagd door de tijd en door de eventuele Grievers. We wisten dat ze er waren. Ze kwamen dan misschien niet naar buiten overdag, maar ze waren er wel en de kans dat er eentje zou komen, was er nog altijd. Daarom moest alles zo snel mogelijk gebeuren, zeker als je in je achterhoofd hield dat de deuren om een bepaalde tijd zouden sluiten. Daarvoor moest je weer terug zijn. Dat waren zinnen die constant door mijn hoofd spookten als ik daar binnen was! Daar moest je ook aan denken, want anders dan deed je alles alsof je de tijd van de wereld had en die had je daar nou eenmaal niet! Toch leek het me wel fijn om deze rust ook een keer daar te hebben, gewoon om me eens niet zo opgejaagd te voelen. Gelukkig kon dat nu buiten het doolhof. Hier hoefde ik me niet meer zo druk te maken. Daar had Cleo wel voor gezorgd. 

Twee weekjes verder (:

---

Cleo.
De dagen leken steeds sneller voorbij te gaan nu ik echt een plekje had gevonden. Elke dag leek misschien hetzelfde, maar dat was het echt niet. Er was aan iedere dag wel weer iets nieuws, iets anders! Normaal gesproken vond ik het allemaal heel erg leuk, maar ik was twee minuten geleden wakker geworden met het gevoel dat ik er vandaag echt geen zin in had. Daar had de buikpijn die ik sinds gisteravond had voor een groot deel mee te maken. Ik had niet lekker geslapen, totaal niet. Ik had niet geweten hoe ik had moeten gaan liggen. Op alle manier had ik pijn gehad. Ik snapte waar ineens vandaan kwam. In eerste instantie had ik gedacht dat het was gekomen door het eten, maar Frypan keek echt wel uit wat hij voor zetten. Daarbij was ik de enige geweest die er last van had gehad. Ik had gedacht dat het na een nachtje slapen wel weer over zou zijn, maar dat was het duidelijk niet! Ik was wakker voordat ik normaal opstond, maar ik wist wel zeker dat ik niet de eerste was die wakker zou worden. De Runners waren immers al behoorlijk vroeg wakker, omdat ze de doolhof al in gingen als de deuren net open waren. Ik kon zo wel opstaan, ik werd vaak genoeg eerder wakker zodat ik samen met Newt kon ontbijten voordat hij het doolhof inging. Ik kon ook wel zeggen dat ik het ook voor de rest deed, maar het was toch vooral voor Newt! Het was fijn om hem nog even te zien, voordat ik hem de hele dag niet meer zag. Ik voelde me niet echt geweldig en ik wist niet of de mensen het beneden wel konden gebruiken dat ik er bij kwam zitten. Ik was nou niet echt oppeppend op het moment en ik wilde niet dat ik iemand aanstak met mijn negatieve humeur. Normaal gesproken wilde ik juist wel bij de jongens zijn, juist zodat ik er voor kon zorgen dat ze ook vrolijker werden? Iets wat bij Newt vooral lukte als ik bij hem in de buurt was. We lachten vaak samen! Heel vaak! Maar nu had ik het gevoel dat ik niet eens kon lachen, het deed pijn! Toch besloot ik dat het echt tijd was om op te staan, als ik dat nu niet deed, dan zou ik de rest van de dag willen blijven liggen! Dat terwijl ik vandaag gewoon mijn taken moest doen. Er waren vast wel wat andere mensen die zich zo nu en dan niet lekker voelden, die werkten ook gewoon! Misschien dat de pijn ook wel een beetje wegtrok als ik eenmaal bezig was. Het was ook niet echt de hele tijd, op sommige momenten was het gewoon wat erger als op het andere. Ik sloeg de dekens van me af en trok mijn benen op, zodat ik die over de rand van het bed kon gooiden, maar zodra ik dat wilde doen viel me iets op. De lakens van mijn bed waren helemaal rood! Rood! Echt rood, bloedrood! Volgens mij was het echt bloed. Ik voelde hoe mijn hart in mijn keel begon te kloppen. Ik had de afgelopen maand wel bloed gezien, maar niet bij mezelf! Ik had vooral de plaats schoon moeten maken waar Winston en de andere Slicers de dieren slachtten. Maar dit was mijn eigen bloed en ik leek er zelf ook helemaal onder te zitten. Ik durfde niet eens meer op te staan. Ik wist niet wat er met me aan de hand was. Het enige wat ik op het moment kon doen was om iemand roepen en hopen dat er iemand wakker. Hopen dat Newt wakker was en me hoorde. "Newt!" riep ik iets wat gepanikeerd uit. Oké het was niet een klein beetje, het was gepanikeerd. "Newt!" Natuurlijk kon hij er niet zo snel zijn, maar ik moest weten dat hij me hoorde. "Help!?" Ik voelde de tranen in mijn ogen komen, dit was echt heel erg eng. Ik had echt heel erg gebloed, dat was niet goed! Wat nou als ik daar dood aan ging?! 

Newt.

Cleo was nu echt één van ons. Sterker nog, dit was de laatste dag dat ze nog een Newbie zou zijn, want vandaag zou er weer een nieuw iemand omhoog komen. Iedereen leek haar nu een beetje te accepteren en daar was ik heel erg blij mee, want ik merkte aan haar dat ze zich er zelf ook heel erg goed bij voelde! Ze had zich er misschien niet heel veel van aangetrokken, maar het was duidelijk dat ze het fijn vond dat de rest haar nu ook zag als één van de Gladers, zonder moeilijk te doen over het feit dat ze een meisje was. Dat was ze misschien wel, maar dat was helemaal niet erg! Al begreep ik nu ook wel waarom het zo verdomd lastig was, want Cleo was echt leuk! Ik wilde het liefst de hele dag bij haar zijn en met haar praten, gewoon over de meest nutteloze dingen! We konden samen lachen en dat was vooral heel erg leuk! Natuurlijk kon ik dat niet altijd doen, want ik moest het doolhof in. Dat was vandaag ook zo, jammer genoeg. We zaten al een tijdje met z’n allen aan het eten, zodat we straks weg konden. Normaal was Cleo er ook. Ze kwam er vaak bij zitten voordat ik weg ging, ondanks dat het helemaal niet hoefde! Ergens ook weer wel, want het was gijn om haar nog even te zien, maar als ze door wilde slapen, was dat ook geen ramp? Toch miste ik haar vrolijke gedoe wel, want zelfs in de ochtend was ze heel erg vrolijk! Ik nam een hap van mijn brood en keek naar Minho en de anderen. We waren zo goed als klaar, dus we zouden kunnen vertrekken als iedereen het eten op had. Plotseling hoorde ik Cleo heel hard mijn naam gillen en ik kwam meteen overeind. Blijkbaar niet snel genoeg, want ze riep me alweer! ‘Cleo!?’ Ik rende de gang in en trok de deur van haar kamer open. Ik snapte eerst niet zo goed wat er aan de hand was, tot ik de rode vlekken in haar bed zag zitten. Dat was bloed! Niet eens een klein beetje bloed, maar heel erg veel bloed! ‘Bloody hel…’ Aan Cleo te zien was ze echt in paniek en wist ze duidelijk ook niet wat het was. Ik ook niet, maar we moesten iets doen! ‘Cleo, blijf zitten. Ik haal Clint en Jeff en dan kom ik zo snel mogelijk terug. Beloofd.’ Zij waren de med-jacks! Zij wisten wat er aan de hand kon zijn! Tenminste, dat hoopte ik! Ik had geen idee wat er aan de hand was! Ik rende zo snel mogelijk naar buiten, waar de meesten nog sliepen omdat het nog niet eens zo heel erg laat was. ‘Clint, Jeff!’ riep ik naar de twee en gelukkig leken ze al wakker te zijn. Anders had ik ze wakker gemaakt! Er was iets met Cleo aan de hand! Ik wist niet wat er was, maar er was heel erg veel bloed en dat was eigenlijk nooit goed! ‘Er is iets mis met Cleo. Er ligt heel veel bloed in haar bed. Jullie moeten meekomen, nu!’ Het maakte me niet uit dat ze misschien net wakker waren en dat ze niet helemaal scherp waren, dit ging om Cleo. Onze Cleo, mijn Cleo! Misschien was er wel iets gigantisch mis met haar! Ik betwijfelde of de jongens wel zouden weten wat er aan de hand was, maar zij waren de enigen twee die we hier hadden! Zij moesten het maar oplossen! Ik wachtte niet tot ze hadden besloten of ze wel of niet zouden komen en rende gewoon weer terug naar de Homestead, waar volgens mij de helft ook al naar boven was gerend om te kijken wat er met Cleo was. ‘Aan de kant!’ Ik duwde Ben aan de kant en liep de kamer van Cleo binnen, waarna ik naast haar neerknielde en haar hand vast nam. ‘Ze zijn onderweg. Alles komt goed, oké?’ Het moest goed komen!

Cleo.
Ik snapte dit echt niet! Ik had wel echt last gehad van mijn buik, maar waar kwam het bloed dan vandaan? Ik had echt geen idee en ik vond het echt een eng idee dat er zoveel bloed in mijn bed lag! Iedereen zou zich doodschrikken als dit gebeurde! Het was niet iets wat hoorde, bloed was iets wat niet goed was! Ergens was het zoiets vies! Ik vond het echt moeilijk om op sommige momenten het bloed van de diertjes op te ruimen. Bloed betekende bij hen dat ze dood waren! Dat hoorde dat wist ik ook wel, maar ik hoefde niet iedere dag of om de zoveel dagen het bloed op te ruimen om er aan herinnerd te worden dat ze dood gingen! Dan was bloed echt al erg, bij hen betekende het de dood! Ik was niet dood, dat was duidelijk, maar dit was ook niet goed. Ik wist niet precies wat bloedverlies met je lichaam deed, maar het kon niet goed zijn? Een mens had bloed nodig! Net zoals dieren! Gelukkig leek Newt al heel erg snel te komen. Die duidelijk ook schrok van het bloed, het was ook echt niet goed! Zoiets kon gewoon niet goed zijn! Niet gewoon! Newt ging al veel te snel weg! Hij beloofde dat hij Jeff en Clint zou gaan halen, maar ergens wilde ik hem hier gewoon hebben! Nu het liefst nog! De kamer werd echter al snel gevuld met andere mensen, dat kwam waarschijnlijk door mijn geschreeuw. Alle Runners stonden zo’n beetje in mijn kamer en ik wist niet of het er beter op maakte. Het was lief dat ze nu echt iets om me leken te geven. In de tijd dat ik hier was, was ik nu toch echt wel één van hen geworden. Niet dat het nu iets uitmaakte. Ik maakte mee veel drukker om wat er met me aan de hand was, dan dat wat zij nou precies van mij vonden! Ik vond dit zo eng! Heel erg eng! En ik hoorde aan de geschrokken reacties, dat de jongens dit ook niet gewend waren. Ik wist niet echt wat ik moest, dus daarom gooide ik het laken weer over het bed heen. Ik wilde niet dat er mensen nog meer in paniek raakten, ondanks dat ik dat ook was! Heel erg in paniek! Dit was zo eng! Aan te veel bloed verliezen kon je dood gaan, wat nou als ik dood ging?! Dan kon ik hier helemaal niet meer zijn! Dat terwijl dit niet eens een hele slechte plek was om te zijn. Ik vond het fijn om iedere dag mijn ding te doen. Om op de dagen dat Newt het doolhof in moest, vroeg op te staan en met hem te ontbijten en daarna mijn taken te doen, hem vervolgens op te wachten, zodat we samen konden mappen en vaak zaten we daarna nog wel bij de diertjes. Iets wat ik sowieso vaak deed! Dieren waren echt heel erg lief! Misschien kon ik ze nooit meer zien! Dat wist ik nu ook niet meer. Er waren best wel veel woorden om me heen, maar ik kon niet echt ergens antwoord op geven. Alby was er zelfs bij! En volgens mij had hij gevraagd hoe ik me voelde, maar dat wist ik niet eens zeker. Daarbij was dat toch geen vraag? Ik was bang! Doodsbang! Wat nou als dit mijn laatste dag was, net op de dag dat er een Newbie zou komen! Was het zo gepland?! Ik wist het echt niet! Maar ik wilde dit niet! Ik wilde niet dood! Gelukkig kwam Newt al snel weer terug en kwam hij naast met zitten op de grond. Ik kneep in zijn hand, terwijl ik knikte, ik wilde echt geloven dat het goed kwam! Het moest goedkomen. Jeff en Clint kwamen inderdaad snel de kamer ingelopen en drukte zich ook tussen de rest van de mensen door. "Wat is er aan de hand?" Hoorde ik Clint vragen, waarna ik de dekens voorzichtig weer open vouwde. Het was zo vervelend om te zien! Eng zelfs!

Newt.

Het was echt doodeng! Het was niet zo dat alles compleet onder het bloed zat, maar het was er wel en het was verspreid in vegen! Alsof ze een wond in haar arm had gehad en die helemaal over haar laken had gewreven! Het was zo vreemd! Ik kon eigenlijk niet zien waar ze gewond was? Haar armen zagen er prima uit, haar gezicht ook. Ik had natuurlijk geen idee wat er onder haar kleding zat, maar het leek me niet dat het haar bovenlichaam was? Daar zaten geen rode vlekken van het bloed! Wat er ook aan de hand was, ik hoopte dat Clint en Jeff zouden weten wat er aan de hand was! Ik wist ook wel dat ze niet echt een geweldige medische kennis hadden, maar door de maanden heen hadden ze zich wel bewezen. Ik hoopte dat ze in ieder geval iets zouden kunnen bedenken om Cleo te helpen, want ze was echt heel erg in paniek en dat vond ik alles behalve leuk! Ik hield er van als Cleo vrolijk was. Als ze op me af kwam lopen om me te knuffelen en ze onbewust haar krullen in mijn gezicht duwde, of als ze gewoon lachte. Dat soort dingen deed ze nu niet en ik wilde wel dat ze dat deed! Ik keek naar de andere Runners, die nog steeds in de deuropening stonden. ‘Minho, ga zonder mij. Het doolhof is al open. Ik blijf bij Cleo.’ Ik ging nu niet het doolhof in! Niet nu er iets aan de hand was met Cleo! Ik wist dat het vandaag mijn dag was en dat ik gewoon mee hoorde te gaan, maar we hadden het hier wel over Cleo! Ik wilde er voor haar zijn en op dit moment had ze meer aan mij als ik hier zou zitten, dan dat ik rond zou rennen om een oplossing te vinden die misschien niet eens bestond! Ik zag Minho bedenkelijk kijken, maar met één blik had ik duidelijk gemaakt dat hij me niet op moest dragen om nu nog mee te gaan. Hij knikte en wenkte de anderen, wat betekende dat ze zouden vertrekken. Ik legde mijn andere hand ook rond die van Cleo en kneep er nog eens zachtjes in. Ik wilde er voor haar zijn, maar ik wist niet hoe! Dat zou veel beter gaan als ik zou weten wat er precies aan de hand was, maar zelfs Cleo leek het niet te weten en aan de blikken van Jeff en Clint, leken zij ook niet precies te weten wat ze moesten zeggen toen ze het bloed op Cleo haar bed zagen. ‘Heb je ergens pijn? Of een wond?’ hoorde ik Jeff bedenkelijk vragen. Ik snapte dat het een logische aanname was. Het bloed moest ergens vandaan komen, het kwam niet zomaar spontaan uit je huid! Er moest iets zijn wat kapot was, iets waardoor dat bloed en uitweg had gevonden. Het was echter wel heel duidelijk dat er helemaal niks was te zien! Ik zag tenminste niks! Er was zo snel nergens een wond te zien, dat konden die twee toch ook nog wel zien!? Ze hadden ogen, ze konden ook wel zien dat Cleo niet onder de messteken of zo zat! Dat moest eens zo zijn geweest! Dan zou ik er voor zorgen dat, wie het dan ook had gedaan, diegene hetzelfde terug zou krijgen en misschien nog wel erger. Dit soort dingen hoorde je niet te doen en al helemaal niet als ze nog maar net nieuw was! Ik snapte dat Cleo niet gewenst was geweest aan het begin, maar dat was ze nu wel! De rest was ook dol op haar en ik kon me ook echt niet bedenken wie dit zou kunnen hebben gedaan! Cleo wist zelf niet wat er aan de hand was, dus zij had er vast niks mee te maken? Anders zou ze vast wel weten wat er met haar aan de hand was!

Cleo.
Ik snapte er echt helemaal niets! Er waren de afgelopen weken wel wat ongelukken gebeurd, niet heel erg groot, maar het was wel duidelijk geweest waar het bloed vandaan was gekomen. De wonden die er waren geweest, waren te zien. Ik kon echt niet zien waar het vandaan kwam! Dat was raar toch? Ik vond het in ieder geval heel erg raar! Het baarde me zelfs zorgen! We wisten allemaal niet wat we hier voor hadden gedaan, maar ik wist haast wel zeker dat Jeff en Clint niet alle verstand hadden van medische zaken. Niemand zat waarschijnlijk op een plaats wat enigszins te maken had met wat we vroeger hadden gedaan? Ik kon me niet voorstellen dat buiten deze grote muren, mensen waren die rennend door het leven gingen? Het maakte ook helemaal niets uit! We zaten hier en Jeff en Clint waren de enige twee die hier in ieder geval een beetje verstand van hadden! Ik hoopte echt dat ze wisten wat er aan de hand was en dat er iets aan kon worden gedaan. Ik was hier nog maar één maand! Vandaag was juist de dag dat ik geen Greenie meer zou zijn! Er zou een nieuw iemand komen, dat was in ieder geval wat Newt had gezegd en ergens had ik daar best wel zin in gehad? Ik was, net zoals iedereen waarschijnlijk, best wel benieuwd of er weer een meisje naar boven kwam of dat de makers weer doorgingen met jongens. Niemand wist het! Het maakte mij ook niet zo heel erg veel uit. Het was niet erg om hier als enige meisje tussen al die jongens te zitten. Ik vond het juist wel heel erg gezellig? Ik was één van hen geworden, dus dan maakte het uiteindelijk helemaal niets uit wat voor geslacht ik had! Dus maakte het echt niets uit of er een meisje of jongen naar boven kwam. Maar ik wist niet eens of ik diegene zo kon rondleiden! Iets wat ik wel wilde, want dat hoorde! Ben had het niet bij mij gewild en ergens was dat best wel rot geweest? En ook geen gemis aan zijn kant! Het leek me juist wel fijn om zelf iemand rustiger te kunnen maken. Deze plek was niet zo slecht en zolang ik dat maar over kon brengen aan was dat goed? Het was niet handig om te vertellen dat we hier al een jaar zaten in het midden van een groot doolhof waarvan we de uitgang niet hadden gevonden en waar ook nog eens enge wezens rondliepen. Daar werd niemand vrolijk van! Maar er waren genoeg andere dingen die wel kon worden gezegd en ik had best wel uitgekeken om dat alles uit te leggen? Nu was ik vooral best wel in paniek? Gelukkig was de kamer al iets minder druk toen alle Runners weg gingen. Het was niet echt fijn om te weten dat iedereen naar je keek, zeker niet als je je niet lekker voelde! Ik keek naar Jeff en haalde mijn schouders voorzichtig op. "Ik heb geen wond?" In ieder geval niet wat ik had kunnen zien. Het stak ook nergens en dat moest toch haast wel voor een wond? Het enige wat pijn deed was mijn buik! En ja ik had misschien wat last van mijn rug en mijn bovenbenen, maar die pijn was best wel normaal? Als ik de hele dag schoon had moeten maken, had ik wel vaker wat last van mijn rug. "Mijn buik doet wel pijn." Mompelde ik. Ik wist niet of dat interessant was om te weten, het kon niet iets te maken hebben met het bloed toch? Ik zag Clint wat twijfelend kijken naar mijn buik. Ik besloot om mijn shirtje iets om hoog te doen, om te laten zien dat ik daar niet echt een wond had. Gelukkig was het echt niet! Zag ik dat mijn buik gewoon nog helemaal heel was! Maar het voelde wel raar. Ik wist ook niet wat ik hier van moesten denken. Ik was vooral heel erg bang, maar ik moest wel een beetje meewerken want anders zouden ze er ook niet achter komen wat het precies was. 

Newt.

Het was ook niet goed voor Cleo dat de rest van de Runners hier nog een uur zouden blijven staan om te kijken wat er aan de hand was. Ergens was het heel fijn dat ze om haar leken te geven en dat ze wilden weten wat er aan de hand was, maar het was voor Cleo vast niet heel erg leuk? Ik kon me in ieder geval voorstellen dat ze niet wilde dat de rest haar zo zag! Ik vond het al heel erg om haar zo te zien, want ik wilde gewoon mijn vrolijke Cleo weer terug! Ik had echter geen idee wat er aan de hand was en het leek er niet goed uit te zien. Zeker niet omdat Clint en Jeff het ook niet echt leken te weten! Ik had gehoopt dat ze een antwoord hadden gehad, dat ze gewoon hadden geweten wat het was en dat we Cleo daardoor konden helpen, want dat moesten we wel doen! Wat er ook aan de hand was, we moesten haar helpen! Ik zou haar zelfs eten brengen als dat iets zou helpen! Frypan zou vast wel iets willen maken voor haar! Ik wist zeker dat hij dat wel zou doen! Ik keek van Cleo naar Clint, in de hoop dat hij iets kon met het feit dat ze buikpijn had, maar ook dat leek niet echt iets te helpen. Hij keek zo onwetend naar haar buik dat het niet echt een goed teken was! ‘Clint, ze is aan het bloeden! Er moet iets zijn!’ spoorde ik hem aan. Hij moest gewoon beter zijn best doen! Cleo was aan het bloeden, dus dat bloed moest ergens vandaan komen! Ik had ook geen idee waarvan, maar hij was hier de Med-jack! Ik niet! Hij was het! Samen met Jeff, maar die leek ook echt niet te weten wat er aan de hand was. Dat was alles behalve nuttig! Ik wilde weten wat er met Cleo aan de hand was, want er was echt iets aan de hand! Er moest iets zijn waardoor er nu bloed in het bed lag en waarom ze buikpijn had! ‘Ik weet het ook niet? Ik doe mijn best hier, meer kan ik ook niet doen,’ mompelde Clint. Ik zuchtte en keek op naar Cleo. Ze was echt doodsbang en dat snapte ik! Ik wilde haar er vanaf helpen, maar dat ging niet als ik ook niet wist wat er precies aan de hand was! ‘Misschien is het iets inwendigs?  Iets in je buik, waardoor het bloed er via… “Jeweetwelwaar” uit komt?’ opperde Jeff zachtjes en hij knikte naar Cleo haar benen, al bedoelde hij dat volgens mij helemaal niet en daarom keek ik hem ook voor een paar seconden aan. Ik wist niet precies wat hij dacht, maar hij moest niet denken dat hij er zomaar naar kon staren! Dat hoorde hij niet doen! Dat had Alby heel duidelijk gemaakt. Alby! Die moest dit natuurlijk ook nog weten. Al wilde ik absoluut niet weg bij Cleo, wat er ook aan de hand was! ‘Dan moeten we dat bekijken?’ stelde Clint voor, al leek hij er zelf ook niet heel erg veel zin in te hebben. Hij wenkte Cleo echter wel dat ze op moest staan en ik versterkte mijn grip rond de hand van Cleo. ‘Ze kan zelf kijken. Daar heeft ze jullie shanks niet voor nodig.’ Ik zou ze echt niet onder Cleo laten zitten om te kijken wat er aan de hand was! Als het bloed daar vandaan kwam, dan zou Cleo dat zelf kunnen bekijken. Ze zou naar de douches kunnen lopen en daar kijken. ‘Good that,’ hoorde ik Clint zeggen en ik knikte. Hij moest het er maar mee eens zijn, want dit zou ik echt niet laten gebeuren!  ‘Je kan naar de douches, Cleo. Denk je dat het lukt?’ Anders wilde ik ook wel mee lopen tot aan de deur, als ze dat liever had. 

Cleo.
Ik vond dit echt eng! Ik wist totaal niet wat er aan de hand was, er kon van alles zijn! Echt alles! Ik probeerde het wel een beetje in me te houden, maar ik wist niet eens of me dat wel lukte. Ik vond het heel erg lastig om mezelf rustig te maken, laat staan er aan te denken dat andere mensen dit mochten zien. Het was heel erg lief dat Newt hier was en dat hij hier duidelijk ook wilde blijven! Ik had het echt allemaal maar half meegekregen! Maar de rest van de Runners waren gewoon weg gegaan en hij was hier nog steeds, wat betekende dat hij niet meeging het doolhof in. Volgens mij had ik net wel zoiets meegekregen, maar dat wist ik niet eens zeker. Er gingen zoveel dingen door mijn hoofd heen en ze hadden allemaal met angst te maken. Ik was zo bang dat er iets heel ergs aan de hand was! Dat ik hier niet eens meer lang kon zijn. Het was hier niet erg! Echt niet! Het was hier juist een behoorlijk fijne plaats als je het negatieve even vergat! Ik wilde niet dat dit mijn laatste dag was. Misschien was het overdreven, maar het voelde niet goed! Echt niet goed en ik was niet de enige die dat leek te vinden, Newt vond het ook! Ik drukte het shirt weer snel om laag. Het was sowieso veel te groot en dat was nu wel even fijn, omdat ik alles weer een klein beetje kon verbergen. Ik begon me alleen maar ongemakkelijker te voelen door Jeff. Natuurlijk wist ik wel dat ik er anders uitzag dan de jongens, dat was behoorlijk duidelijk! En zoveel wist ik ook nog wel van voor ik hier was gekomen. Maar het voelde gewoon ongemakkelijk dat ze het zo over hadden. Helemaal niet toen Clint het er over had dat ze het moesten bekijken. Dat hoefde nou ook weer niet! We hadden niet voor niets kleren aan, dat soort dingen moesten gewoon gekleed blijven, goed bedekt! Clint wenkte dat ik op moest staan en ik wilde dat echt niet. Het moest wel, want anders kwam ik echt niet te weten of er echt iets aan de hand was of niet. Gelukkig leek Newt door te hebben dat ik me er niet heel erg gemakkelijk bij voelde. Dat voelde ik me ook niet! Maar ik wilde wel echt beter worden. Ik wilde niet dood gaan! Ik wist nu echt niet meer wat er precies aan de hand was, niemand wist dat, maar aan de pijn te voelen kon ik best wel dood gaan. Wist ik veel wanneer het bloed op zou houden met stromen? Misschien wel niet! Bloed verliezen was niet goed, daarom zorgden Jeff en Clint er juist voor dat het ophield! Ik knikte "Ik doe het zelf." Daar voelde ik me toch al iets beter bij. Niet dat ik graag wilde zien dat het daar vandaan kwam. Want hoe moesten we dat nou weer oplossen?! Dan moesten ze alsnog kijken en dat wilde ik niet hebben?! "Ik denk het?" Ik kon waarschijnlijk wel lopen. Ik had gisteravond ook al last gehad van mijn buik en toen was het ook wel gegaan. Toch wilde ik daar echt niet alleen naar toe! Ik ging echt wel alleen naar binnen, maar wat als ik daar iets ondervond wat niet goed was! Dan wilde ik wel dat er iemand bij was aan de andere kant van de deur. Eigenlijk wilde ik er maar één iemand bij hebben en dat was Newt. Ik schoof mijn benen over de rand en kwam overeind van het bed. Ik hield de hand van Newt vast en wachtte totdat hij op was gestaan zodat ik met hem naar de douches kon lopen. Ik was echt bang, maar dat durfde ik niet echt te zeggen. Ik wilde ook niet dat Newt zich te veel zorgen zou maken? Ik zou dat sowieso wel doen als ik van hem te horen kreeg dat hij bang was dat er iets helemaal verkeerd was en dacht dat zijn laatste uren misschien wel waren gekomen. 

Newt.

Ik wist ook wel dat ze alleen maar probeerden te helpen. Het was niet meer dan logisch dat als het inwendig was en het bloed ergens vandaan kwam, dat het daar ergens beneden er uit zou kunnen komen, maar het was nou niet echt iets waar je graag aan wilde denken? Ik in ieder geval niet! Cleo was een meisje en ze was anders. Dat was in heel wat opzichten duidelijk en het was ook heel duidelijk wat Jeff had bedoeld, maar het was niet goed dat Clint er naar had willen kijken! Hij deed ook alleen maar zijn werk, maar ik had heel duidelijk aan Cleo kunnen zien dat ze het echt niet had gewild en ergens had ik het ook niet gewild! Alleen het idee al dat Clint tussen de benen van Cleo kroop om te kijken wat er aan de hand was! Ik wilde er gewoon niet aan denken en al helemaal niet als hij ook nog eens zou moeten voelen of er misschien iets kapot was daar binnen, of wat Clint dan ook wilde doen! Het was beter als Cleo zelf zou gaan kijken, uiteindelijk was het haar lichaam en wist zij het beste of iets klopte of niet. Tenminste, daar hoopte ik op! Ik keek naar Cleo en knikte. ‘Als het niet gaat, moet je het aangeven.’ Dan zou ik haar gewoon optillen en haar naar de douches brengen. Ze dacht nu dat het wel ging, maar ik wist ook niet hoeveel pijn ze echt had? Ze had aangegeven dat ze last had van haar buik, maar in hoeverre kon je daar last van hebben? Als het bloedde, zou het haast wel heel erg veel pijn moeten doen? Cleo wilde alleen wel lopen en dat zou ik haar ook maar moeten laten doen, tot ze aan zou geven dat het niet meer ging. Ik kwam zelf ook overeind en nam haar voorzichtig mee naar de douches. Ik wilde niet te snel lopen, want ik wilde haar geen pijn doen! Ik keek zo nu en dan naar de vloer, maar ik zag geen bloedspetters of iets in die richting. Dus dat was een goed teken? Het leek me in ieder geval een goed teken! Als het heel erg zou bloeden, dan had er al iets op de grond moeten liggen, toch? Ik stopte voor de kamer waar de douches waren en liet Cleo haar hand los, zodat ik de deur voor haar open kon doen. Ik legde mijn handen op haar schouders en staarde haar zorgelijk aan. ‘Ik blijf hier, oké? Als er iets aan de hand is of als je wil dat ik naar binnen moet komen, roep je me. Kom ik gelijk.’ Dat moest ze wel weten! Wat er ook aan de hand was, ik wilde er voor haar zijn. Al kon ik me haast niet voorstellen dat ze me naar binnen wilde hebben als ze iets zou zien wat niet hoorde. Ik had er helemaal geen verstand van en ik had eigenlijk ook niet heel erg veel zin om er naar te kijken! Dus ergens hoopte ik dat het allemaal goed was en dat er niets aan de hand zou zijn. Er was nergens bloed te bekennen, dus het leek alsof het allemaal wel weer goed was? Al had ik geen idee wat er aan de hand was. Misschien dat het voor nu gestopt was, maar dat het straks wel weer zou gebeuren! Ik had echt geen idee! Ik wreef zachtjes over haar schouders en liet mijn handen vervolgens van haar armen glijden. Een paar minuten, dan zouden we weten wat er aan de hand was. Tenminste, als Cleo iets zou zien wat er misschien raar uit zag, of als ze zou weten waarom het nou pijn deed en er zoveel bloed was, maar dat waren allemaal scenario’s waarvan de kansen best klein waren. Anders had ze nu al wel geweten wat er aan de hand was!

Cleo.
Ik kon altijd kijken of er iets aan de hand was, als we uiteindelijk wisten waar het precies vandaan kwam, dan konden we er waarschijnlijk wel iets aan doen. Ik hoopte dat we er iets aan konden doen! Ondanks dat Jeff en Clint net hadden gekeken alsof ze er net zoveel van hadden begrepen als ik dat deed. Dat was zo erg! Wat nou als er niets aan te doen was? Ik draaide een beetje door in mijn gedachten, maar ik was echt bang voor wat er precies ging gebeuren. We konden dit echt niet voorspellen! Voorzichtig liep ik met Newt naar de douches. Ik wist niet precies wat Jeff en Clint deden, maar volgens mij was het behoorlijk duidelijk dat ik liever niet had dat ze er bij waren. Het was niet zo dat Newt wel wat te zien kreeg, maar het was gewoon een troost om te weten dat hij aan de andere kant van de deur op me zou wachten. Dat wanneer ik echt iets raars zou zien, hij er dan bij zou zijn. De weg naar de douches leek zo ver, maar ergens waren we ook weer veel te snel bij die dingen. Ik wilde niet kijken wat er aan de hand was. Ik wilde eigenlijk helemaal niet weten dat er iets mis was, want als er daar beneden iets mis was, dan konden de jongens daar niets aan doen. Mijn lichaam zat totaal anders in elkaar. Zij wisten totaal niets van mijn lichaam. Ze hadden een jaar lang jongens moeten verzorgen. Als ik nou een wond had, was het niet erg, dan was het iets normaal. Iets in me zei me echter dat dit niet echt iets normaal was. Ik keek Newt aan en knikte voorzichtig "Dankjewel." Zei ik zachtjes. Ik streek zachtjes door zijn haar heen, als een soort van bedankje, ik wist ook niet echt wat ik moest doen! Angst was het enige wat ik voelde, maar ik wilde niet dat Newt hier zou staan en zich alleen maar zorgen zou maken bij ieder geluidje dat hij van binnen hoorde. Ik liep naar binnen en keek nog even om naar Newt toen ik de deur dicht deed. Een diep zucht verliet mijn lippen toen hij eenmaal dicht zat. Nu was durfde ik de angst er een beetje uit te laten, er kwamen een paar tranen in mijn ogen te staan. Ik wilde niet huilen, maar ik was echt bang. Nu moest ik heel wat andere dingen moest doen. Ik haalde een paar keer diep adem en liep iets verder de ruimte in. Als eerste trok ik mijn shirtje eerst nog even omhoog, zodat ik over mijn eigen buik heen kon voelen of er echt niets uitwendigs was. Het was stom, maar ergens hoopte ik daar op! Het was een eng idee dat het van binnen kwam en dat ik niet eens echt wist wat het was! Ik wist niet eens hoe mijn lichaam precies in elkaar zat, hoe moesten de jongens hier dat dan weten? Vervolgens ging ik op onderzoek uit om te weten of er echt iets aan de hand was of niet. Ik merkte niet echt er iets anders was? Niet echt iets verkeerd in ieder geval. Het was zoals normaal. Toch kwam ik er wel achter dat het bloed daar echt vandaan kwam. Iets wat me zorgen baarde! Waar kwam het dan vandaan en wat deed het daar?! Wanneer stopte het?! Stopte het überhaupt?! Want net had het geleken alsof er niets aan de hand was, maar het bloed op mijn handen zei iets heel anders! Ik waste mijn handen en kleedde me weer fatsoenlijk aan, waarna ik op de grond ging zitten, er kwamen weer wat tranen op. Ik wilde dit niet! Ik wilde niet dood? Helemaal niet aan iets wat zo vreemd leek te zijn! "Newt?" vroeg ik zachtjes. Ik wist dat ik hem in veel te veel mee trok, maar ik wilde hier nu niet alleen zitten en ik wilde ook niet dat andere mensen me als een zwak meisje zagen? 

Newt.

Ik knikte naar Cleo en zuchtte toen ze de deur achter zich dicht had getrokken. Ik had geen idee wat er nu zou gebeuren. Als ze wel iets zou vinden waardoor ze zo bloedde, dan zouden we er misschien iets aan kunnen doen. Er bestond ook nog een kans dat we er helemaal niets aan zouden kunnen doen en dat dit gewoon het einde voor haar was. Ik wilde niet dat dit het einde voor Cleo was! Ze was er pas net een maandje en ik was echt dol op haar! Ik had er misschien niets op uit gedaan, maar dat kwam ook omdat ik niet had geweten in hoeverre ik Alby echt had kunnen geloven. Hij had die avond best wat op gehad en misschien had hij die dingen wel gezegd omdat hij wat aangeschoten was geweest. Misschien wist hij het niet eens meer! Dan kon ik maar beter mijn handen thuis houden. Ik zou eigenlijk ook niet weten wat ik zou moeten doen. Ik leunde tegen de muur aan en probeerde mezelf een beetje af te leiden van Cleo die aan de andere kant van de deur zat, maar dat was behoorlijk moeilijk. Ik hoorde een paar voetstappen en zag tot mijn verbazing dat het Gally was. Die twee hadden elkaar aan het begin nou niet echt aardig gevonden, maar volgens mij waren ze toch wel een beetje bevriend geraakt. ‘Ik hoorde van Minho dat er iets mis is met Cleo. Is ze daar binnen?’ Hij reikte met zijn hand naar de deur en ik duwde zijn arm snel aan de kant, aangezien ik niet wist wat Cleo daar aan het doen was. Hij kon daar niet zomaar naar binnen als ze zichzelf aan het bekijken was, of wat ze dan ook aan het doen was! ‘We weten niet wat er met haar aan de hand is. Proberen daar achter te komen,’ mompelde ik. Ik zag Gally fronsen en nog eens goed naar de deur kijken, maar hij leek het uiteindelijk met rust te laten. Iets waar ik blij mee was, want het was niet de bedoeling dat hij daar naar binnen ging om Cleo te helpen. Ze wilde volgens mij liever niet iemand zien. ‘Ze zullen wel iets met der hebben gedaan, waar ze ook vandaan komt,’ mompelde Gally en hij schudde kort zijn hoofd. ‘Zeg maar dat ik hoop dat ze zich beter voelt.’ Ik knikte, ik wist niet echt wat ik anders moest zeggen. Dit was nou niet echt de Gally die ik kende! De Gally die ik kende was vrij bot, maar blijkbaar had hij toch een zwak plekje voor Cleo! Anders was hij niet hierheen gekomen, alleen maar omdat hij had gehoord dat er iets aan de hand was met Cleo! Ergens was het wel heel erg lief. Gally verdween weer naar buiten en ik wachtte tot ik iets hoorde van Cleo. Uiteindelijk hoorde ik haar zachtjes mijn naam zeggen, waardoor ik niet echt wist of het goed was of niet. Ik kwam los van de muur en liep naar de deur. Ik legde mijn hand rond de klink en leunde met mijn hoofd tegen het hout. ‘Cleo? Is er iets mis?’ vroeg ik zachtjes. Misschien was er ook wel niets aan de hand, ik had eigenlijk geen idee! Ik wist niet wat dit betekende en ik wist eigenlijk ook niet wat we zouden moeten doen als we wel zouden weten wat er aan de hand was! Ik hoopte dat Jeff en Clint iets zouden kunnen doen, maar hun kennis was nou niet echt uitgebreid genoeg om dit soort dingen te behandelen. Ze wisten ook niet wat dit zou kunnen zijn! Dat zei toch ook wel genoeg? Ik wist dat ik vertrouwen in ze moest hebben, maar het was wel duidelijk dat ze het niet wisten en ik gokte dat ze ook niet zouden weten wat ze moesten doen als Cleo de plek had gevonden waar het vandaan kwam!

Cleo.
Ergens was het goed dat ik niets vreemds kon zien of voelen. Aan de andere kant baarde het me alleen maar meer zorgen. Als het echt iets inwendigs was, kon niemand daar iets aan doen. We hadden hier helemaal niets als het daar om ging. Jeff en Clint hielden zich ook vooral bezig met kleine verwondingen, die ze konden verbinden. Dit was dat niet en kon niet van ze verwachten dat ze meteen wisten wat ze moesten doen. Volgens mij konden ze dat niet eens weten. Van wat ik wist, zat er genoeg in mijn buik waar iets mis mee kon zijn. Ik had geen idee wat precies, maar genoeg! En het was niet zo dat ze iets hadden waardoor het ineens beter was? Ze konden ook niet even kijken. Dus eigenlijk was dit erger dan dat er echt iets mis was, wat we wel hadden kunnen zien. Het bloed kwam daar vandaan, dat was één ding wat in ieder geval wel zeker wist. Ik hoorde Newt met iemand praten buiten, volgens mij Gally, maar dat durfde ik niet zeker te zeggen. Op het moment maakte dat ook niet zo heel erg veel uit. Ik keek naar mijn benen die onder het bloed zaten. Ik sliep in een wat te groot shirt, waardoor een broek niet nodig was geweest, maar op het moment zag dit er zo vies uit! Heel erg vies! Dat moest eerst schoon worden gemaakt, maar ik wilde hier ook niet te lang zitten, maar ik had op het moment ook geen zin om op te staan. Alsof mijn lichaam er mee eens leek te zijn, kreeg ik ineens een flinke steek in mijn buik, waardoor ik ineen kroop door de pijn. Het was echt niet normaal! Het deed echt heel erg veel pijn en ik begon weer echt heel erg bang te worden, te bang! Ik wilde niet dood? Ik was hier net! Ik kon hier zoveel dingen doen, ik had echt een eigen plaatsje gekregen en op de momenten waarop het niet allemaal serieus was, vond ik het geweldig om er voor te zorgen dat de anderen ook kon lachen. Vooral Newt. Newt had een hele lieve lach en het was zo leuk om die naar voren te brengen. Er was niet zoveel voor nodig, maar dat was juist het leuke! Nu wist ik zelf niet eens meer hoe ik kon lachen. Ik keek naar de deur en zuchtte zachtjes. Het was duidelijk dat ik er voor had gezorgd dat Newt zich alleen maar meer zorgen maakte. Dat was niet mijn bedoeling geweest! Door mijn kreeg hij misschien ook wel problemen met Alby. Het was niet de bedoeling dat hij vandaag in de Glade was. Daarbij waren Jeff en Clint er om voor mensen zoals ik te zorgen. Ik vond het heel erg fijn dat Newt hier was gebleven, maar misschien vond Alby dat niet. Alby was heel erg aardig tegenover mij, maar ik had vaak genoeg gehoord dat hij ook echt compleet anders kon zijn. "Ik ben bang." Mompelde ik zachtjes. Waar ik eigenlijk al meteen spijt van had, ik wilde het echt niet ook nog moeilijker maken voor Newt. Ik hoopte dat hij er niets van had verstaan. "Kun je binnen komen?" Ik wilde nog helemaal niet overeind komen en de pijn leek echt niet mee te helpen. Op het moment zou ik volgens mij niet eens normaal op kunnen staan zonder ineen te zakken. Mijn buik was echt vreselijk aan het protesteren en ik vond het echt heel erg eng! Iedereen zou dit eng vinden toch? Ik wist niet wat er aan de hand was, alleen dat ik heel erg aan het bloeden was en dat het vreselijk veel pijn deed. Ik wist nu misschien dat het iets inwendigs was, maar dat maakte het niet heel erg veel beter? Jeff en Clint konden daar echt helemaal niets aan doen! Niemand! Dus moet ik hier maar gewoon ergens gaan liggen en wachten op het moment dat ik dood ging? 

Newt.

Misschien was het wel iets kleins en hoefden we ons er geen zorgen om te maken. Ik wilde dat het zo was. Het mocht gewoon niet iets ernstigs zijn, want dat betekende dat Cleo misschien wel dood zou kunnen gaan en dat wilde ik echt niet! Ik voelde me juist zo fijn bij haar! Zelfs als ik in de Glade was en me bedacht in wat voor shucking hel we zaten, kon Cleo me echt laten lachen en dan waren al die gedachten zo weer verdwenen. Ik had haar nodig! Ik wilde gewoon niet dat ze opeens weg zou zijn, want dan zou alles weer terug gaan naar hoe het was geweest voor Cleo en daar wilde ik gewoon niet meer naar terug. Nu klonk het alsof ik alleen maar wilde dat ze bleef voor mij, maar ik wilde ook gewoon dat er niets aan de hand was met Cleo! Ik wilde niet dat ze pijn had, dat er iets ergs aan de hand was! Ik wilde dat ik haar vrolijk tussen de schaapjes aan zou treffen als ik terug kwam uit het doolhof, of dat we samen het gedeelte uittekenden wat ik had gerend, om vervolgens samen nog wat te gaan eten omdat ze op me had gewacht. Ik slikte toen ik hoorde dat Cleo zei dat ze bang was. Ze was bang! Dat betekende niet heel erg veel goeds! Misschien had ze iets gevonden, misschien wist ze wel wat er aan de hand was en waar het bloed vandaan kwam, maar misschien wist ze het ook wel helemaal niet! Er was gewoon niet een zeker antwoord! Ze kon om zoveel redenen bang zijn, maar ik wilde niet dat ze bang was! Ze hoorde niet bang te zijn, ondanks dat we hier misschien wel vast zaten! Ze hoorde gewoon mijn vrolijke schaapje te zijn. ‘Natuurlijk,’ zei ik zachtjes en ik opende de deur. Ik zou altijd naar binnen komen als ze dat wilde! Zelfs al had ik nu in het doolhof gezeten en ze had om me gevraagd, dan was ik ook wel terug gegaan! Al zou ik dat waarschijnlijk niet hebben geweten tot ik weer terug zou zijn, want er mocht niemand het doolhof in, op de Runners na dan. Ik zuchtte toen ik haar op de grond zag zitten en ging naast haar zitten, waarna ik mijn armen om haar heen sloeg en haar tegen me aan trok. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar als ze zo zat, was het vast niet goed. Ik streek zachtjes door haar krullen en plaatste zo voorzichtig mogelijk een kus op haar voorhoofd. ‘Wat er ook aan de hand is, we verzinnen wel iets. Ik beloof je dat het goed komt, Cleo.’ Ik wist ook niet hoe ik dat moest beloven, zeker niet omdat ik helemaal niet wist wat er aan de hand was, maar ik moest het gewoon beloven! Niet alleen aan haar, maar ook aan mezelf. Ik wilde er alles aan doen om er voor te zorgen dat er niets met haar zou gebeuren.  Wat het ook was! Ik wist niet precies waarom Cleo bang was, maar ik wilde er eigenlijk ook niet naar vragen. Dan zou ik in feite vragen naar waar ze net met haar vingers had gezeten en dat vond zij vast ook niet fijn? Ik kon me in ieder geval niet voorstellen dat iemand dat fijn vond! Daarom bleef ik maar gewoon zitten, met haar dicht tegen me aan. Ik hoopte dat het enigszins hielp dat ik er nu was, maar misschien vond ze het eigenlijk alleen maar vervelend. Al was dat wel heel dubbel, want ze had me juist hier willen hebben. Ze had me naar binnen gevraagd! Dan was het ook vreemd als ze hier eigenlijk liever alleen wilde zijn. Ik wilde haar gewoon helpen, op wat voor manier dan ook! Het liefst nam ik de pijn en het bloed weg, maar dat ging vast niet.