Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
De tweede griever die achter mij aan zat pakt wikkelt zijn stalen armen uit en vouwt ze om mij heen. Dit is het dan. Maar dit kan het niet zijn. Ik probeer mij in alle macht los te wurmen, maar hoe meer ik mij verzet hoe harder hij mij vast knijpt. Uiteindelijk smijt hij mij met veel geweld op zijn rug en begint als een bezetenen te rennen, zo heb ik deze dingen nog niet eerder zien verplaatsen. Ze zijn meer van het rollen. Pas wanneer ik zie waar hij naar toe rent begint de paniek toe te slaan, de Maze! "Hé!" Roep ik en ik zie een aantal jongens achter de griever aan rennen, maar de andere ijzeren armen slaan hun weg, maar ze komen niet om. Ik frons en probeer te bedenken wat er aan de hand is, maar ik weet het echt niet. Pas wanneer we in het centrum van de Maze komen besef ik het, de uitgang? De griever staat op een plateau en wordt gescand door een apparaat verderop, er verschijnt een opening waar de griever doorheen past. Hij plaatst mij op een stoel en dan pas hoor ik haar stem. Geschrokken kijk ik opzij. "What is this place?" Is het enige wat ik uit kan brengen, maar alle knopjes en technische dingen wijzen er op dat dit een controle panel is, van de Maze. Maar waarom zouden ze ons hiernaartoe brengen? Was het niet de bedoeling dat wij zelf de uitweg zouden vinden? "Why did they brought us here? Why should they? Malia, you're the one who worked with them and I know for sure you can remember something. Please, tell me." Ik kijk haar doordringend aan, maar een luide piep begint zich te herhalen en als ik omhoog kijk is er een scherm verschenen waarom een klok af begint te tellen. We moeten iets doen, en wel heel snel!

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I don't know, i really don't know " breng ik uit. "But i know for sure that it has something to do with me, but i don't know why they brought you" zeg ik dan. Ik zag een Griever op me af komen die iets met me deed waardoor ik de andere Malia weer werd, alsof ze wilde testen of ik nog steeds dat in me had. Waarschijnlijk wilde ze weten of hun expiriment is gelukt. Ik kijk naast me "waarom zijn we hier? Jij hebt dit zeker gedaan!" Roep ik boos naar hem en begin te proberen me los te rukken. De andere Malia wist nooit wat er in de tussentijd gebeurd is, de echte wel

Account verwijderd

schreef:
Verward staar ik naar haar wanneer ze vraagt waar we zijn. "But..you, you just said..." Ik was echt heel erg in de war, maar de aftikkende klok trekt mijn aandacht weer. "We need to hurry, Malia. Even if this has to do with me, we need to slove this problem!" Ik wijs naar het scherm, het lijkt wel een bom. Ik begin op een van de schermen voor mij te tikken er verschijnt een inlogscherm. Er wordt slechts een code gevraagd. Langzaam denk ik na wat de code kan zijn, het moet iets te maken hebben met de Maze. "Do you know..?" Maar ik maak mijn zin niet af wanneer ik een woeste blik toegeworpen krijg. Ik begrijp nog steeds niet wat er aan de hand is en waarom zij steeds van persoonlijkheid verandert, zij heeft wel echt een probleem. Maar ik nu ook, als ik niet snel in kan loggen. Denk na denk na. Nummers. Waar heb jij eerder nummers gezien? De secties. De verschillende secties van de Maze! Enthousiast ga ik verzitten, maar wanneer ik simpelweg de nummers intik geeft het apparaat aan dat het wachtwoord fout is en ik slechts twee pogingen over heb. Ik frons mijn wenkbrauwen, er zijn duizenden combinaties, hoe kan ik er achter komen wat de juiste is, als het hier al mee te maken heeft? Ik probeer nog verder in mijn geheugen te graven en aan een code te denken, en dan heb ik het. "Your tattoo! Show it!"

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"What are you talking about? A tattoo? " vraag ik verward. Ik kijk naar de nummers op mijn arm "try 990412" zeg ik dan, zelf kan ik het niet intypen omdat ik vastgebonden zit. Ik vroeg me echt af hoe ik hier gekomen ben "oh and what did i jusg say? " vraag ik

---
Kort sorry maar ik moet gaan leren

Account verwijderd

schreef:
Snel typ ik de code in en ja hoor, het wachtwoord is correct. Er poppen diverse beelden omhoog, vele beelden van de Maze en de Glade. Al die tijd werden we gewoon in de gaten gehouden, zoals we wel al verwachten. Dag in dag uit zagen ze wat we deden, maar dat niet alleen. Ook onze hersenactiviteiten worden stuk voor stuk geregistreerd, vergeleken en vastgesteld. Er loopt een koude rilling over mijn rug heen, het was nog erger dan ik dacht. Ik bekijk de Glade en al mijn vrienden zitten nog in de vervelende situatie waar ik zojuist uit ben bevrijd. De grievers zijn nog steeds bezig met het moorden van mijn vrienden. Ik heb geen idee hoe ik dit moet stoppen. Plots verdwijnen alle beelden en komt er een grote reeks letters en cijfers in beeld die snel naar beneden scrollen. Ik word er niet veel wijzer van. Maar uiteindelijk herken ik een soort van patroon, maar wat moet ik daar nou mee? Ik probeer het uit te vogelen, maar zodra ik naar Malia kijk zie ik dat ze moeite begint te krijgen met ademen. Het touw om haar heen zit stukje bij beetje strakker. De tijd begint nu echt te dringen. "Malia, think. How can we shut this all down? You worked for them, you know it." Ik kijk haar strak en doordringend aan. Ze moet begrijpen dat dit van belang is. Ze moet... Ze moet het zich herinneren. Mijn gedachten gaan uit naar het geneesmiddel, maar dan duurt het dagen voor ze bij komt. Het enige wat ik weet is dat je ook herinneringen terug krijg als je geprikt wordt, je wordt wel enorm ziek en zal veel pijn lijden. Maar er flitsen herinneringen omhoog. Dit heb ik gehoord van gladers die wel eens geprikt zijn, hoewel dat er tot nu toe maar drie zijn en twee daarvan verbannen zijn. Hoe dan ook, de griever moet haar prikken.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I didn't worked for them? Or did I? How do you even know that?" Vraag ik ongeduldig. Ik zag weer een griever binnenkomen, hij maakte me los en legde me op een soort operatie tafel waar ik weer vastgebonden word, ik probeer me los te trekken maar dan voel ik een steek in mijn zij en wordt opeens heel erg moe. "Newt.. Just.." ik kon het niet afmaken want ik viel toen al weg. Een soort verdoving was het. Hopelijk gingen ze die andere malia weghalen. Na een tijdje werd ik weer wakker, ze hadden de chip die er voor zorgde dat ik soms iemand anders was, uit mijn rug verwijderd. Ik keek naar mijn handen, ik had niet het gevoel meer dat ik moest vechten om mezelf te blijven "it's gone.." zeg ik nog een beetje verbaasd. Ik kijk op "Newt, it's gone!" Zeg ik blij en loop op hem af en geef hem een knuffel. "I can't remember the times that i wasn't myself anymore, but i'm truly sorry for everything she has done. And for what i have done" fluister ik terwijl ik hem vast houd.

Account verwijderd

schreef:
Kort en verbaasd omhels ik haar, maar dan word ik teruggebracht door de realiteit wanneer er een griever naar ons uithaalt. "We don't have much time.." zeg ik en zet haar op de stoel neer. "Tell me, what do you remember?" Het moet gewerkt hebben, het moet! Ze moet zich weer herinneren dat zij voor hen gewerkt heeft, wat de zwakke plekken zijn en voornamelijk wat wij hier moeten doen. Hoewel ik er nog steeds niet volledig van overtuigd ben dat zij nu aan onze kant staat, ik heb nu geen andere keus. Opnieuw kijk ik naar de beelden die op het scherm verschenen zijn, de aanvallen van de grievers zijn op het moment gestopt en de overgebleven jongens verzorgende gewonden en begraven de achtergebleven lichamen. Het doet pijn om naar hen te kijken, om hen te willen helpen maar niet te weten hoe. Er zijn er al zoveel omgekomen, het is niet eerlijk! Ik keer terug naar het beeld met reeks letters en cijfers, hoewel ik het patroon weer snel kan vinden begrijp ik niet wat ik hier nu mee moet. Duizelig van de inspanning en zenuwen zeg ik "Malia, please help us." En dan wordt alles zwart.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"I don't know, i only lost even more of my memorie" zeg ik en loop op de conputer af. Misschien als ik er mee bezig ben dat ik me dan weer wat herinner. Ik keek op het scherm en bevror toen ik de lichamen zag. Alles is mijn schuld. Ik ben de reden dat zij nu dood zijn. Er liep een traan langs mijn wang. Ik word als snel uit mijn wereldje gehaald als het niet goed met Newt gaat. Ik vang hem op en leg hem zachtjes neer. "Newt stay with me!" Roep ik paniekerig. "You have to help me i can't do this alone" zeg ik en voel meerdere tranen over mijn wang lopen. Ik sla zachtjes op zijn wang "Newt wake up!" Roep ik.

Account verwijderd

schreef:
Ik had niet veel verwacht van de black-out, maar het is een hel. Vreemde figuren dansen voor mijn ogen en het voelt alsof ik meerdere malen in mijn buik gestoken wordt met een mes. De pijn houd aan en wordt zelfs versterkt en elke keer weer begin ik naar adem te happen. De kleine dansende figuurtjes vormen uiteindelijk één persoon. Het is een zwart schim die mij van alle kanten benadert en snel toeslaat, maar na een tijdje begin ik hem verwachten. Het lijkt wel alsof hij in een ritme beweegt, als een danser die over de dansvloer glijd en bij elke toon van de muziek precies weet wat hij moet doen. Maar de pijn is een lang zeurend tafereel dat maar erger wordt en erger wordt. Ondertussen zal ik al doodgebloed moeten zijn, tot ik mijn handen naar mijn buik breng en er geen wond te voelen valt. Geen bloed die langs mijn lichaam naar beneden sijpelt, nee helemaal niks.
Gehaast open ik mijn ogen en kijk hysterisch om mij heen. Wanneer ik besef dat ik weer bij ben en het geen wat zich net afspeelde slechts in mijn hoofd is gebeurd kan ik weer rustiger ademen. Maar de reeks letters en cijfers beginnen mij aan te staren, maar ditmaal snap ik het. "We need to crack the code." Zeg ik schor terwijl ik naar het scherm kijk. Er is één rechte streep over het scherm getrokken, die is iets lichter als de rest. We moeten rij voor rij ze tot stilstand brengen met de juiste letter en cijfercombinatie. Maar hoe weten we wat de code is?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia "thank god your back " zeg ik en trek hem omhoog. Ik ga achter de computer staan. "Ik probeer hard na te denken, jullie zeggen dat ik voor ze gewerkt heb, maar ik kan me niks herinneren daarvan" zeg ik dan. Ik kijk naar de cijfers. "Op dit moment mis ik echt de andere Malia, die had het vast wel geweeten" zeg ik dan. Dan herriner ik me de brief die ik kreeg bij het pistool. Onder het WCKD logo stond een code die ik toen niet begreep. Ik pak de brief en typ de code in. "Gelukt!" Zeg ik verbaasd.

Account verwijderd

schreef:
Achterdochtig kijk ik haar aan wanneer zij zomaar een brief uit haar zak tovert en de code weet te kraken. "What is that? Why do you have a letter...from WCKD?" Ik buig mij over haar heen en kan nog net de woorden verstandige keuze en pistool lezen. "Why do you have a gun?" Vraag ik zenuwachtig terwijl ik langzaam opsta, op het scherm beginnen dingen te knipperen en te alarmeren, maar op het moment ben ik alleen nog maar gefocust op het meisje voor mij die een pistool bij zich draagt. Ik word zenuwachtig van alle impulsen om mij heen, maar na een paar minuten is het opvallend stil. Geen geluiden meer van de computer, geen grievers die om ons heen ratelen. Slechts wij twee die adem halen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Newt relax, Gally took it from me when he almost set me on fire" zeg ik en kijk hem aan. "Here you have the letter, i don' t want it anymore" zeg ik daarna. "Listen i'm truely sorry for everything and the worst part is that i will never be able to make this up to any of you, but that really wasn't me. I know you are gonna hate me for ever and i have to accept that." zeg ik dan. " But thank you for being the one who cared, who showd interest in me, thank you for making it feel like i wasn't alone. I know i can trust you, i feel save with you. I'm so mad at myself or actualy at my other self for ruining my only friendship" zeg ik dan waarna ik maar weer naar het computerscherm kijk en veder ga met dingen onderzoeken. Op een gegevent druk ik op iets waardoor alle informatie over de maze verschijnd. Een plattegrond, in en uit gangen, de schuilplaatsten van Grievers etc. "Omg Newt, do you know what this means?" mompel ik verbaasd.

Account verwijderd

schreef:
Ik frons mijn wenkbrauwen en denk terug aan het moment dat zij vastgebonden zat en ik de groep en vooral Gally afleidde zodat Alby haar los kon maken. "Right." Ik ga wat ontspannener in mijn stoel zitten en kijk naar hoe zij bezig is tot er allerlei schuilplaatsen ontpoppen. Uiteindelijk zie ik hem daar, links in het hoekje dikgedrukt met een rode kleur. "Exit." Fluister ik terwijl ik mijn vingertoppen er over heen laat glijden. Mijn handen beginnen te trillen en de tranen schieten in mijn ogen. We zijn nu zo dicht bij het einde, dicht bij de vrijheid en eindelijk een normaal leven. Alhoewel, normaal? Ik maak mij nog steeds zorgen over het gedeelte wat ik gezien heb toen ik het medicijn genomen had. De schroei. De wereld zag er werkelijk monsterlijk uit, verschrikkelijk. Ik schud de gedachten van mij af en kijk naar Malia. "We need to safe the guys in the Maze and get out of here." Waarom is er niet gewoon een uitknop om de grievers uit te schakelen en de deuren te openen zodat we gewoon allemaal weg kunnen lopen?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik glimlachde "were are we waiting for?" Zeg ik opgewekt. "We did it Newt! Can you believe it? " vraag ik blij. Wauw mijn humeur sloeg totaal om. Alles leek goed te komen, ik ben mezelf weer, we vinden de plattegrond en een uitweg. Ik open de deur en loop achter Newt door het doolhof naar een van de poorten. Ik wist de weg hier immers niet. Ik kon alles niet goed beseffen, alles ging ineens zo snel. Waarom zou WCDK ons opeens helpen? Waarom willen ze ons hier opeens weg hebben?

Account verwijderd

schreef:
De beelden op het scherm heb ik goed in mijn hoofd opgeslagen, maar het belangrijkste nu is om veilig bij mijn vrienden te komen om ze daar weg te kunnen halen. Ik denk aan het bloedbad dat zich daar heeft afgespeeld en er waarschijnlijk niet heel veel jongens meer over zullen zijn. We beginnen te rennen en door dit doolhof van gangen en komen weer in the Maze uit, waar ik de weg als de beste ken. Hoewel hij er nog steeds zo uit ziet als hiervoor, voelt het geheel anders aan. Nu ik weet waar de verschillende schuilplaatsen zijn, hoe je er binnen kunt komen en via welke weg we naar de uitgang kunnen komen kijk ik hier gelijk heel anders tegen aan. Gespannen ren ik door, bang om bij elke hoek weer een griever te zien, maar tot mijn verbazing komen we er geen tegen en uiteindelijk zijn we bij de Glade. Dit was te gemakkelijk, waarschijnlijk zullen we op weg naar de uitgang veel meer weerstand krijgen.
Op de Glade kijk ik met grote ogen naar de realiteit. Alles is verwoest, omgevallen en verbrand. Niks van ons harde werk is gespaard gebleven. Her en der zijn jongens aan het werk om nieuw soort gebouw te maken, maar zonder veel succes. Andere zitten doelloos op het gras of proberen de voedselvoorraden die we nog hadden te redden. Het is een hel. Maar al gauw merken de eerste paar ogen ons op en ik weet niet of ze nou boos, of opgelucht zijn. Uiteindelijk verzamelt iedereen zich om ons heen en wacht op een verklaring, maar die kan ik hen niet geven.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld