Forum

Cleo.
Ik wilde niet eens weten wat het doolhof allemaal inhield. Ik had wel wat dingen gevraagd aan Newt en er waren ook echt wel verhalen gekomen. De muren die bewogen waren ten eerste echt al vreselijk eng, maar ook de monsters die daar rondliepen! Vooral het feit dat er nog nooit iemand levend buiten was gekomen als hij een nacht in dat doolhof was gebleven. Welke reden daar ook voor was geweest. Alles was gewoon een teken dat het geen plaats was waar ik graag wilde zijn. Moest dat betekenen dat ik iemand daar naar toe wilde sturen die ik op het moment liever nooit meer wilde zien? Newt leek het niet erg te vinden en ik ergens ook niet. Hij verdiende het ergens wel, maar dat kon ik makkelijk zeggen. Voor hetzelfde geld zou iedereen me hier anders aan kijken, alleen maar doordat er door mij iemand weg was gestuurd. Een Builder! Iemand die wel echt sterk was. Volgens mij waren er niet heel erg veel Greenies die daar zomaar neer werden gezet, of ze moesten wel echt heel erg sterk zijn. Het lag er net een beetje aan wie er naar boven kwam. Newt was er echt op gebrand dat Steve in het doolhof eindigde en daar kreeg hij ook nog eens gelijk in toen Alby op de kamer kwam. Ze zouden hem gaan verbannen! Iets wat gelukkig nog niet was gebeurd sinds ik hier was. Het voelde wel echt vreselijk dat er iemand werd verbannen door mij! Het kwam natuurlijk wel door Steve zelf, hij had zich zelf als een Slinthead gedragen toen hij had gedacht dat hij me zomaar aan had kunnen raken, maar alsnog! Het was niet goed! Er ging iemand dood! Iets wat echt heel erg was. Morgen zouden ze hem misschien wel tegenkomen, zijn lichaam in ieder geval! Waar volgens mij amper nog iets van over was als ze hem al konden vinden! Ik knikte voorzichtig, het leek me beter om er wel naar toe te gaan. Dat was het minste wat ik kon doen. Ik zou me alleen maar slechter voelen als ik met het idee moest blijven zitten hoe hij naar binnen werd gebracht. Ik vroeg me wel echt af hoe het ging, niet dat het echt nieuwsgierigheid was. Het liefst was ik hier niets over te weten gekomen! "Ik wil gaan kijken." zei ik zachtjes. Ik kwam van het bed en pakte de handen van Newt, zodat ik hem ook overeind kon helpen. Ik keek naar Alby, die me behoorlijk zorgelijk aankeek. Ergens was ik heel erg blij dat hij en de rest mij hadden geloofd, wat Steve ook had geprobeerd. Waarschijnlijk hadden er genoeg woorden geklonken die duidelijk hadden moeten maken dat hij het niet had gedaan. Toch was het wel echt gebeurd! Dat hadden zij ook door gehad! Ik liep naar buiten, waar er duidelijk al heel wat ophef was ontstaan. Iedereen was al in de richting van één van de ingangen gelopen. Ik zag zelfs dat Steve echt moeilijk leek te doen! Gally moest hem vasthouden, wat betekende dat hij het er echt niet mee eens was. Gally was de Keeper van de Builders, waardoor dit wel echt heel erg moeilijk voor hem moest zijn. We waren ondertussen toch wel echt vrienden geworden, dus misschien dat hij toch ook wel zag dat het voor mij ook echt niet fijn was geweest! Alles behalve fijn! Ik nam de hand van Newt steviger vast, hoe dichterbij we kwamen. Het gesmeek van Steve werd ook steeds duidelijker hoorbaar! Iets wat ook niet heel erg fijn was om mee te krijgen. Hij wilde niet naar binnen en dat snapte ik maar al te goed! Ik zou geen medelijden met hem krijgen, want hij had het zelf gedaan, maar ik had gewild dat het echt anders was gelopen! "Cleo!" Hij had mij duidelijk ook gezien, waardoor ik aan de grond genageld bleef staan. Die stem alleen maar! Ik hoorde niet eens wat hij daarna allemaal zei.

Newt.

Aan Ably te zien was het heel duidelijk wat er zou gebeuren. Ze hadden er niet voor gekozen om hem in de slammer te gooien, wat ze wel hadden kunnen doen. Gelukkig hadden zij ook in gezien dat het geen goede straf zou zijn. Ik wist hoe gemeen het was om dat te zeggen, om iemand het doolhof in te willen sturen, maar dit ging wel om Cleo! Ze was het enige meisje en we hadden kunnen voorspellen dat dit had kunnen gebeuren, maar daarom had Alby juist die regel gemaakt! Al vanaf het eerste moment dat ze er was geweest, was die regel er geweest en Steve had die nu verbroken. Ik vond dat hij daar echt voor mocht boeten en dat ging voor mijn gevoel echt het beste door hem in het doolhof te stoppen. Hij zou het daar niet overleven. Dat was echt een onmogelijk iets. De Grievers zouden hem vinden en dat zou betekenen dat hij dood zou gaan, maar dat was zijn verdiende loon! Cleo was er echt slecht aan toen door wat er was gebeurd, dus ik vond dat hij het verdiende om daar naar binnen te worden geduwd! Het verbaasde me wel dat Cleo het wilde zien. Volgens mij had ze geen idee van wat er precies zou gaan gebeuren daar. Zij wilde het echter zien en op dit moment wilde ik ook niet tegen Cleo in gaan, al had ik dat wel gedaan door te zeggen dat ze niet hoefde te mappen. Dat was echter wel iets heel anders dan dit! Dit was echt behoorlijk heftig. Ik wist niet eens of ik er aan mee zou moeten helpen. Ik wilde Cleo niet alleen laten terwijl dit zou gaan gebeuren! Minho zou het kunnen doen, volgens mij was hij net ook al bij de vergadering geweest. Tenminste, iemand had moeten beslissen voor de runners en ik was het niet geweest! Ik liet me overeind trekken door Cleo en hield haar hand zo goed mogelijk vast, terwijl ik samen met haar naar buiten liep. Iedereen stond al klaar, zelfs de anderen Gladers. Gally had Steve stevig was en hoe dichterbij we kwamen hoe erger het was om te zien. Steve was aan het tegenstribbelen, terwijl hij in het midden stond van een halve kring, Gally nog altijd achter hem. De halve kring bestond uit de keepers, die allemaal lange palen vasthadden om de jongen straks het doolhof in te duwen. Ik slikte toen Steve de naam van Cleo schreeuwde en ik sloeg mijn armen meteen om Cleo heen, zodat ik haar dicht tegen me aan kon trekken. Die gast moest niet denken dat hij nu aan Cleo zou kunnen vragen om de rest over te halen om dit niet te doen! Hij verdiende dit! Hij verdiende het om dat doolhof in te worden geduwd. Ik hield Cleo goed tegen me aan en keek naar wat er gebeurde. Alby liep naar voren en gooide een tas, met vermoedelijk wat eten, het doolhof in. Vervolgens pakte hij twee palen, één voor hem en één voor Gally. ‘Ably, alsjeblieft. Vraag aan Cleo wat er gebeurd is,’ hoorde ik Steve smeken, maar Alby negeerde hem volledig. De jongen probeerde zich om te draaien en hij keek smekend naar Gally. ‘Gally, kom op! Je stuurt me toch niet echt weg? Dit is onzin!’ schreeuwde de jongen wanhopig, maar ook Gally leek zeker te zijn van zijn zaak. Hij gaf de jongen een trap in zijn maag, waardoor Steve op de grond belandde. Gally liep naar Alby en nam de andere paal aan. Ik keek vlug tussen de keepers en ik zag inderdaad Minho staan. Plotseling hoorde ik het krakende geluid van het doolhof. De deuren zouden dicht gaan. Ik nam Cleo steviger vast, terwijl mijn blikde halve kring niet verliet. ‘Nu!’ hoorde ik Alby schreeuwen en de kring werd steeds kleiner, waardoor Steve nauwelijks een keuze had dan naar achteren te kruipen, richting het doolhof. 

Cleo.
Dit was misschien niet de beste keuze die ik had gemaakt. Ergens was het best wel vervelend om te zien wat er allemaal gebeurde. Steve zou het doolhof in worden gedwongen. Ik had dit nog niet mee gemaakt en volgens mij was het wel een tijdje gelden geweest dat dit voor het laatst was gebeurd. Newt had er wel vluchtig over verteld, net zoals over heel wat andere dingen. Als ik vragen had gehad, had hij het nooit heel erg gevonden om me uit te leggen wat er precies gebeurde. We hadden er echter nooit heel erg lang over gepraat. Het was wel heel erg duidelijk dat het iets vervelends was en iets anders had ik ook niet van verwacht. Iemand werd naar een plek gestuurd waar het duidelijk was dat ze hun dood zouden vinden! Het was daar echt heel erg eng ik kon maar al te goed begrijpen dat Steve nu angstig was. Ik wist alleen niet of ik wel medelijden met hem kon hebben! Zijn stem alleen al zorgde er voor dat ik gewoon even niets meer kon doen. Ik wilde niet dat ik hem hier iedere dag weer tegenkwam. Dat ik telkens maar weer hoorde hoe hij mijn naam zijn. Nu was het heel erg vers en het kon vast wel minder worden? Ik wilde daar echter niet op wachten, want er was dan wel een kans dat het gebeurde, maar het hoefde niet zo te zijn? Het kon altijd anders zijn! Ik voelde de armen van Newt om me heen en ergens wilde ik mijn gezicht verbergen, zodat ik alles niet hoefde te zien, maar ik wist ook wel dat het onmogelijk was. Het geschreeuw was namelijk nog erger dan het geen wat te zien was! Door de woorden die er schreeuwend uit de mond van Steve kwamen, zou je vanzelf kijken naar wat er allemaal gebeurde. Dat was ook wel goed. Het was goed om te kijken, toch? Ik wist het eigenlijk niet, maar iets in me zorgde er gewoon voor dat ik maar bleef kijken. Ondanks dat ik mijn naam ook wel tussen de dingen door hoorde. Steve probeerde zelfs te smeken bij Gally, wie stug vol hield. Voor hem was het natuurlijk heel erg lastig om iemand als Steve weg te moeten sturen. We waren misschien vrienden geworden, maar ik wist zeker dat zij dat ook waren. Gally had hem aan moeten sturen en ze hadden hele dagen met elkaar door gebracht! Ik wist eerlijk gezegd niet hoe lang Steve hier precies was, maar ik was naar twee maanden al zo gehecht aan iedereen! Dit kon alleen maar moeilijk zijn, voor bijna iedereen.  Ergens was dit ook echt wel heel erg bruut om te doen, de manier waar op ook. Er was gewoon geen keuze. Die jongen moest steeds dichter naar het doolhof kruipen. Hij keek de dood in zijn ogen, misschien dat hij nog een paar uur zou blijven leven, maar uiteindelijk betekende dit wel zijn einde. Steve leek het niet op te willen geven. Hij wilde duidelijk blijven maken dat hij niet naar binnen mocht. Iedereen zou dat doen, ik waarschijnlijk ook als ik op die manier daar voor het doolhof stond. Dat het gewoon zeker was dat ik dood zou gaan deze avond. "Kom op, het was niet de bedoeling jongens!" Hoorde ik hem nog smeken en het was wel duidelijk dat zijn stem brak. Ik keek in zijn richting en zag dat hij ook naar mij keek, maar alsof er iets veranderd was in zijn ogen. Ik wist niet precies hoe ik het moest noemen, maar het was nu echt haat. Natuurlijk, want door mij zou hij daar naar binnen gaan. Maar het waren wel echt zijn eigen handen geweest. "Het is oneerlijk! Alby, dat weet je ook! Het is heel erg oneerlijk!" Ik wist ergens wel wat hij bedoelde, het was precies hetgeen wat hij had gezegd in mijn kamer. Newt mocht me wel aanraken, maar dat bleef anders! Dat bleef ik echt vinden! Het was heel anders.  

Newt.

Ergens was ik blij dat ik nu niet daar stond. Dat ik hier stond en Cleo vasthield. Het was belangrijk dat er iemand was voor Cleo om haar vast te houden en haar te troosten, maar ik wist ook dat als ik daar had gestaan, ik waarschijnlijk niet tussen de anderen had gestaan alsof ik hier niet meer betrokken bij was geweest. Dat was ik wel en als het aan mij had gelegen, dan had ik hem nu al in het doolhof geduwd! Waarschijnlijk zou hij mij dan mee hebben getrokken en dan hadden we daar samen gezeten. Ik wilde er niet eens aan denken! Dan zou ik Cleo namelijk alleen laten en dat was iets wat ik op dit moment niet kon, juist omdat ze er zo erg aan toe was! Ik wilde haar echt weer zien glimlachen, maar dat kon ik nog wel gaan proberen? Al zou dat nu echt niet gaan en al helemaal niet omdat we nu toekeken hoe Steve langzaam naar het doolhof werd gedreven door de rest van de keepers. Het was echt verschrikkelijk om te zien. Hij probeerde langs de keepers te komen en hij schreeuwde echt van alles, maar iedereen bleef met een strak gezicht doorlopen. Iedereen probeerde hem daar binnen te krijgen, omdat ze wisten dat het de straf was die ze samen hadden besloten. Het was verschrikkelijk voor iedereen. Steve was hier al een hele tijd, we kenden hem allemaal! Hij was ook nog eens een Builder, wat betekende dat hij uit de groep van Gally kwam. Gally, die zich nog niet had bedacht en net zo hard bezig was om die jongen in het doolhof te krijgen. Hij gaf ook om Cleo en misschien was dat wel de reden dat hij hier zo hard in was. Omdat hij ook wist dat dit echt niet had gekund! Ik keek naar Cleo, wie naar Steve keek. Ik draaide haar gezicht voorzichtig bij, zodat ze er niet meer naar kon kijken. Steve probeerde op haar in te spelen! Door wat dan ook te roepen of te zeggen, hij probeerde het wel en dat zou ik niet toelaten! ‘Het is niet oneerlijk, hij verdient dit, oké? Er is niks oneerlijks aan,’ fluisterde ik. Dat moest ze weten! Ik snapte eigenlijk ook niet wat hij er mee bedoelde. Vond hij het oneerlijk dat hij een erge straf kreeg? Of vond hij het oneerlijk dat ik Cleo wel kon knuffelen en vast kon houden, zonder dat ik die straf kreeg? Dat was niet oneerlijk! Ik was bevriend met Cleo, ik gaf om haar! Ik wilde niet met haar naar bed? Zeker niet op die manier! Ik wilde gewoon bij haar in de buurt zijn en genieten van haar, maar dan op een andere manier! Ik wilde genieten van al haar leuke krullen en haar aanstekelijke lach. Van haar lieve woordjes die ze tegen de dieren fluisterde en de stevige knuffels die ze soms kon geven. Dat was gewoon mijn Cleo en al die dingen hoorden in de relatie die er tussen ons was. Dat was niet oneerlijk! Dat was iets wat er vanzelf was gekomen en daar konden wij ook weinig aan doen! Ik draaide mijn gezicht ook weg toen ik Steve de eerste tappen in het doolhof zag zetten. De deuren waren bijna dicht, wat betekende dat Steve geen keuze meer had en wel naar achteren zou moeten lopen, wilde hij niet geplet worden. Ik hoorde zijn geschreeuw langzaam wegsterven en uiteindelijk voelde ik de grond trillen door de deuren die tegen elkaar aan waren gekomen. Ik slikte en keek voorzichtig weer naar de deuren, die echt dicht waren. En Steve was er niet meer. Een zucht verliet mijn lippen en ik keek naar beneden, naar Cleo die in mijn armen stond. Ik aaide zachtjes over haar rug en plaatste een kus op haar voorhoofd. ‘Het spijt me dat dit allemaal gebeurd is, Clé,’ fluisterde ik zacht. Dat had nooit mogen gebeuren. Niks van dit alles had mogen gebeuren!

Cleo.
Gelukkig kwam dit niet heel erg vaak voor! Het was namelijk echt een vreselijke gebeurtenis! We waren allemaal bij een van de laatste minuten van iemand hier! Iedereen vond het erg, toch leek niemand het te willen stoppen. De vastbesloten blikken in de ogen waren best wel duidelijk. Toch was dat echt niet hetgeen waar ik naar keek. Ik kon alleen maar naar Steve kijken. Er gingen zoveel verschillende gedachten door mijn hoofd heen. Alles wat net was gebeurd en de plaatsen waarop zijn handen hadden gelegen, maar ook de goede dingen aan Steve. Ik had hem niet heel erg goed gekend, ik had zijn haren één keer eerder geknipt, waardoor we heel even hadden gepraat, maar meer was het niet geweest. Volgens mij was het wel een jongen die goed bij de Builders was gevallen. Samen hadden ze dingen moeten bouwen, dus ze hadden wel op elkaar moeten kunnen leunen. Dat snapte ik ook wel, want er waren heel wat gevaarlijke dingen die ze hadden moeten doen! Als er nu ineens iemand weg ging, leek me dat toch heel erg raar. Ik vond het heel erg, vooral voor Gally. Van de Builders had ik toch echt wel het meeste! Het ergste van alles was misschien nog wel dat hij er nu voor moest zorgen dat Steve daar naar binnen werd gedrukt. Newt zorgde er voor dat ik niet meer naar Steve kon kijken, waardoor ik besloot dat ik mijn gezicht wilde verbergen in zijn shirt. Dan leek het misschien alsof het heel erg ver weg was. Het was niet ver weg en zijn woorden waren nog steeds heel erg goed te horen. Ik probeerde te luisteren naar de woorden van Newt. Het was niet oneerlijk, Steve had iets gedaan wat niet had gekund, dus hij verdiende het. Maar waarom voelde dit dan zo slecht? Het voelde echt alles behalve fijn! Ik wilde dat ik kon zeggen dat het echt niet oneerlijk was, maar ergens was het wel zo. Toch waren de aanraking van Newt heel anders. Het kon toch niet dat ik hier echt een hele tijd was, zonder dat iemand me aan kon raken! Volgens mij had Alby het meer bedoeld op deze manier en daarom stond er ook een straf op! Dat had Steve ook geweten, maar hij had het toch geprobeerd! Ik voelde aan de trillingen van de grond, dat de deuren dicht waren, waardoor ik weer op durfde te kijken. Ik keek naar de twee muren die stevig tegen elkaar aan zaten. Steve zat daar achter! Er was niets meer te doen, we konden ons niet meer bedenken en hem er uithelpen. Dit was zijn dood en daar was ik best wel van streek van? Ook van de rest! Alles eigenlijk! Ik keek op naar Newt en haalde mijn schouders op. "Jij kon er niets aan doen." Hij zei dat hij er spijt van had. Iets wat ik lief vond, maar hij kon er helemaal niets aan doen! Hij had me juist heel erg goed geholpen! Als hij er niet was geweest was het zoveel verder gegaan, te ver! Dat terwijl het in mijn ogen al te ver was gegaan. Ik sloeg mijn armen om de middel van Newt heen en liet mijn hoofd tegen zijn schouder aan liggen. Ik hoorde dat er weer een beetje gepraat kwam, iedereen was net echt doodstil geweest, op Steve na. Ineens voelde ik een hand op mijn schouder waardoor ik schrok. Alle aanraking waren nu toch wel eng. Ik hief mijn hoofd op, om te zien dat het Gally was, die zijn hand meteen terug trok. "Alles oké?" Ik haalde mijn schouders op. Het kwam wel goed, uiteindelijk, maar op het moment was het nog niet echt oké. Tijdens de Beelding was het ook niet oké geweest, maar dat was ook goed gekomen, dus dit kwam ook goed. Volgens mij had Gally wel door dat ik op het moment niet echt wilde praten. Ik hoorde nog wel iets mompelen over een slinthead, wat vast ging over Steve? 

Newt.

Ik wist ook niet wat we nu zouden moeten doen. Meestal was het gebruikelijk om weer verder te gaan met wat we daarvoor hadden gedaan, maar dat ging nu ook niet? Dan zouden we naar de Mappingroom moeten om daar weer te gaan mappen, maar ik wilde nu echt niet dat Cleo dat zou gaan doen? Daar was ze toch veel te overstuur voor? In mijn ogen in ieder geval wel! Ze vond het echt heel erg en nu had Steve ook nog eens zo naar haar geschreeuwd en vol haat naar haar gekeken. Dat was echt heel erg! Zij was volgens mij de laatste die hij zo aan had gekeken en misschien zou ze daar wel een hele tijd mee zitten? Ik zou er in ieder geval wel mee zitten en ik snapte het volledig als Cleo gewoon eventjes niets wilde doen. Misschien was het wel slim als ze eventjes wat zou gaan eten en drinken. Ik moest sowieso nog wat eten, want ik had nog helemaal niks gegeten! Dit was allemaal zo snel achter elkaar gebeurd dat het niet eens in me op was gekomen om ook maar aan eten te denken! ‘Ik had je gewoon niet alleen moeten laten. Het was voorspelbaar dat dit een keer zou gebeuren,’ zei ik zuchtend. Ik nam het mezelf wel echt kwalijk dat dit was gebeurd! Ik was misschien nog wel op tijd naar binnen gekomen, want er was toen nog niets gebeurd, maar het was toch wel zo dat als ik gewoon bij Cleo in de buurt was gebleven, dit waarschijnlijk niet was gebeurd! Niet dat ik er altijd bij zat als ze iemand zijn haren knipte, want we hadden heus wel onze eigen dingen te doen, maar ik had hier wel iets aan kunnen doen! In mijn ogen was dit wel iets wat ik had kunnen voorkomen en daardoor nam ik het mezelf wel echt kwalijk! Ik zag Gally aan komen, waarschijnlijk om even iets tegen Cleo te zeggen of haar vast te houden. Ik had niet gedacht dat ik Cleo daarvoor zou moeten waarschuwen, maar ze schrok zelfs al van de hand die Gally op haar schouder had gelegd! Natuurlijk was ze daar van geschrokken! Ze was net ook geschrokken van de knuffel die ik haar had gegeven, dus dan was dit net zo erg voor haar! Misschien wel erger, omdat Steve haar ook had betast met zijn handen? Dat had ik gewoon door moeten hebben! Nu was ze misschien wel weer helemaal overstuur? Dat was niet iets wat ik wilde! Ik keek Gally na, die duidelijk door had dat Cleo hier niet aan toe was. Waarom had hij het wel door en ik niet?! Ik kende Cleo toch het beste? Dat was tenminste wat ik had gedacht! Ik zuchtte en wreef met mijn handen over haar armen. ‘Wat wil je gaan doen? Wil je weg hier? Of wil je naar je kamer? Wat eten?’ Ik wist op dit moment ook niet meer wat ze wilde doen! Misschien wilde ze gewoon even rust van dit alles en ergens gaan zitten om bij te komen van wat er was gebeurd. Misschien wilde ze wel praten, of wilde ze juist dat ik ook weg ging! Ik had echt geen idee wat ze precies wilde en het was ook heel moeilijk om daar nu naar te vragen, want Cleo was duidelijk heel overstuur!  Al wilde ik ook echt niet dat ze nu ergens alleen zou zitten? Want wie weet zou er dan wel weer iemand naar haar toe komen! Ik wist dat er net een hoop was gebeurd en dat de meesten dat allemaal hadden kunnen zien, maar dat betekende niet dat ze het niet nog een keer zouden kunnen proberen? Wie weet was er nu wel een ander die naar Cleo zou gaan, met hetzelfde idee in zijn hoofd, maar met een andere uitvoering? Je wist het maar nooit! Dit was immers ook zomaar gebeurd!

Cleo.
Ik vond het heel erg vervelend dat Newt zich zo schuldig voelde, om iets waar hij eigenlijk niet veel aan had kunnen doen! Niemand had dit tegen kunnen gaan, niemand behalve Steve? Het was ook niet handig geweest om iedere keer maar weer iemand naast me te zetten als ik alleen met één van de jongens was. Zoiets was niet mogelijk! Iets wat ik ook helemaal niet wilde. Ik had gewoon hetzelfde moeten worden behandeld als ieder ander hier en dat ging niet als er telkens iemand op me moest passen? Ik vond het totaal niet erg dat Newt bij me was op de dagen dat hij niet in het doolhof was, maar dat was niet oppassen? Dan deden we gewoon heel wat dingen samen, omdat het kon! Hij hielp me met allerlei dingen en als hij hulp nodig had, dan probeerde ik hem ook wel zo snel mogelijk te helpen! Maar hij moest zich hier echt niet schuldig om voelen! Het was zijn schuld niet, hij kon er helemaal niets aan doen dat dit was gebeurd! Niemand niet! Alleen Steve! En misschien ik ook wel! Maar Newt in ieder geval niet! "Je kunt er niets aan doen. Jij moest ook gewoon je taak doen." Hij had moeten rennen! Anders had hij echt problemen gekregen met Alby! Hij had niet ineens kunnen stoppen omdat ik naar boven was gekomen! "Steve zag me gewoon niet als één van ons." fluisterde ik. Daar was het op neergekomen, want bij de andere jongens had hij zoiets niet gedaan! Dat betekende dat hij me toch anders zag, dan dat hij eigenlijk had moeten zien! Daar kon Newt echt niets aan doen! "En als jij er niet was geweest, dan was er nog veel meer gebeurd. Je hebt juist geholpen." Zei ik zachtjes. Het was wel echt zo! Ik voelde me op het moment vreselijk, maar ik wilde echt niet dat hij dat ook deed! Het was nergens voor nodig, ik nam hem echt helemaal niets kwalijk! Ik was hem juist heel erg dankbaar, want hij had er voor gezorgd dat het niet verder was gegaan! Ik keek Gally na, die weg liep. Ik zuchtte zachtjes. Ik had gewild dat ik gewoon even met hem had kunnen praten, zoals ik dat wel vaker had gedaan! Hij was ook behoorlijk druk overdag, maar ik moest vaak genoeg dingen opruimen bij de Builders en natuurlijk mocht ik zijn haar ook knippen! Hij was aardig, ondanks dat hij dat de eerste weken echt niet had geleken! Ik keek naar Newt en haalde mijn schouders op. Ik wist niet wat ik wilde gaan doen. Ik had niet echt zin om iets te doen? Mappen was blijkbaar niet nodig, al moest het in mijn ogen nog steeds gebeuren! Het moest iedere dag! Daarbij had ik niet echt honger? Ik had gewoon geen zin in eten op het moment, ondanks dat ik nog niets had gegeten vanavond. Newt ook niet, dus eigenlijk zou hij wel moeten eten! Hij had immers gerend en daarna was eten heel erg belangrijk! "Ik heb geen honger." Zei ik zachtjes. Op het moment kreeg ik echt geen hap door mijn keel heen! Echt niet! "Maar jij moet wel eten." Ik wilde liever niet bij hem uit de buurt zijn, hij gaf een beetje zekerheid nu! Toch had ik echt geen zin om bij de rest in de buur te zitten. Ik was bang voor de blikken. Zeker van de jongens die echt goed om waren gegaan met Steve. Haat was vreselijk, maar misschien was medelijden nog wel erger dan dat! Dan was aan de tafels zitten om te eten echt niet een optie op het moment! Ik wilde niet dat iedereen me aankeek. In het begin was dat ook zo geweest, maar dat was anders! Nu zouden ze me niet nieuwsgierig aankijken, maar juist op een vervelende manier! Ik merkte nu gewoon al dat ze naar me keken! Het voelde niet fijn! Die blikken die brandde op je rug! 

Newt.

Ik had toch wat eerder terug kunnen komen? Of ik had sneller naar Cleo moeten zoeken! Ik had moeten weten dat er iets aan de hand was geweest toen ze niet voor de deuren had gewacht op me! Dat deed ze echt altijd! Vandaag had ze het niet gedaan en ik had gewoon moeten weten dat dit niet goed was geweest! In plaats daarvan was ik eerst gaan kijken of ze misschien al bezig was geweest en toen was ik ook nog naar de dieren gegaan om te kijken, terwijl het wel logisch was geweest dat ze daar niet was geweest! Anders had ik haar toch ook wel kunnen zien? Haar krullen vielen echt heel erg veel op! Dus daardoor had ik haar makkelijk kunnen zien, als ze daar was geweest! Iets wat niet het geval was geweest en daardoor was ik gewoon tijd verloren! Daardoor was het al veel verder gegaan dan dat het had kunnen gaan als ik meteen naar haar kamer was gegaan, want ik had best geweten dat ze vandaag een paar keer iemand zijn haar had moeten knippen! Het was gewoon belachelijk dat ik daar niet sneller aan had gedacht! Ik had haar gewoon niet alleen moeten laten met dat joch! Iedereen wist dat Steve gewoon een vervelend iemand was, maar dat waren de meeste Builders? Ze dachten gewoon niet zo goed na, maar dit was nog echt veel erger! Want er had echt iets ergs met Cleo kunnen gebeuren! ‘Maar ik had eerder terug kunnen zijn. Als ik niet zo bloody dom had gedaan en gewoon meteen naar de Homestead was gegaan, dan had hij je misschien niet eens kunnen aanraken,’ mompelde ik. Ik wist dat dit de schuld was van Steve, dat hij degene was die Cleo aan had geraakt, maar betekende dat dan echt dat ik hier helemaal geen schuld aan had. Voor mijn gevoel had ik hier wel schuld aan, ondanks dat Cleo het beter probeerde te maken door te zeggen dat het niet mijn schuld was en ik ook gewoon mijn taak had moeten doen. Ik wilde die taak niet eens doen! Ik vond het verschrikkelijk! Ik had het al verschrikkelijk gevonden voordat Cleo was gekomen en waarschijnlijk zou ik het ook altijd erg vinden om te doen. Ik was al lang blij dat ik het niet meer elke dag hoefde te doen, omdat Alby echt de hulp nodig had hier. ‘Dan haal ik wat eten voor mezelf en gaan we ergens rustig zitten, oké?’ vroeg ik zuchtend. Ze had geen honger, maar ze moest wel wat eten? Ze moest toch iets? Dus ik zou ook gewoon wat voor haar meenemen, als ze dan toch nog een keer honger zou krijgen. Anders zouden we weer naar Frypan moeten en je wist nooit hoeveel eten er nog over was als iedereen had gegeten! Het waren misschien geen geweldige maaltijden, zoals iedereen het dan beschreef, maar het was echt niet zo slecht? In ieder geval niet zo slecht dat het niet binnen te houden was. Ik nam de hand van Cleo vast en nam haar voorzichtig mee richting de keuken. Misschien dat we straks op haar kamer konden zitten, of misschien wel ergens anders. Het was maar net waar ze wilde zitten. Ik liep de keuken binnen en ik zag dat de meeste borden voor de runners al weg waren. Alleen die van mij en Minho stonden er nog, maar we waren beiden ook druk geweest. Ik groette Frypan en ik pakte mijn bord. ‘Weet je zeker dat je niet iets wil?’ Nu had Frypan nog wel wat te eten voor haar over. In ieder geval genoeg! Straks zouden de anderen dan ook komen en dan was er waarschijnlijk niet veel meer over. ‘Wat bacon?’ opperde ik en ik wees naar de pan waar Frypan mee bezig was. Zijn bacon was wel echt heel erg lekker! Dus misschien wilde ze daar een paar plakjes van? Dan zat ze in ieder geval nog iets!

Cleo.
Newt mocht dit zichzelf echt niet kwalijk nemen. Het kwam echt niet door hem. Natuurlijk had hij eerder terug kunnen komen of had hij me meteen kunnen gaan zoeken, zoals hij dat zei, maar wie zei dat hij dan wel op tijd was geweest? Ik had eerlijk gezegd geen idee hoe lang we daar hadden gestaan. Voor mij was het heel erg lang geweest, waarschijnlijk waren het in werkelijkheid maar een paar minuutjes geweest. Newt had waarschijnlijk niets kunnen voorkomen, dus ik wilde ook niet dat hij zich ergens schuldig over ging voelen! Het was zijn schuld niet, echt niet. Ik wilde dat ik mezelf kon geloven als ik zelf zei dat het ook niet aan mij lag, maar nu wist ik het echt niet meer. Het kon best dat ik verkeerde signalen af had gegeven? Ik wist het echt niet meer! Ik was gewoon net mijn handen door zijn haar gegaan, zoals dat had gemoeten om het goed recht te krijgen. Het leek me niet dat ik uitdagend voor hem had gestaan toen ik zijn haar aan de voorkant had moeten knippen, maar het kon best dat het voor hem allemaal anders over was gekomen. Toch was hij ook niet gestopt toen ik wel goed duidelijk had gemaakt dat ik het niet had gewild! "Is echt jouw schuld niet, echt niet." Ik wist niet hoe ik hem dat duidelijk moest maken! Het deed me gewoon pijn om hem zo te zien. Alsof hij echt schuldig was aan dit alles! Nu leek het alsof hij diegene was geweest die me aan had geraakt op een manier die ik niet had gewild, terwijl Newt zoiets nooit zou doen! Echt nooit! Ik vond het echt heel erg lief van hem dat hij me zo wilde beschermen en ik had ook wel gewild dat hij eerder terug was geweest om er voor te zorgen dat het nooit was gebeurd, maar dat was niet geval! We konden er nu niets meer aan doen. Ik voelde me er nog steeds vreselijk door, maar dat was niet de fout van Newt! En wilde gewoon dat hij dat ook begreep! Als het wel zijn schuld was geweest, dan was er ook wel iemand boos op hem geworden. Ik misschien wel! Al kon ik me het niet voorstellen dat ik ooit boos zou zijn op Newt! Er was gewoon iets tussen ons, waardoor ik me niet voor kon stellen dat er ooit iets van boosheid kon komen! Ik hoefde alleen maar mijn armen om hem heen te slaan en had al het gevoel dat alles een beetje beter was? Newt gaf de beste knuffels of hij liet zich het beste knuffelen. Een knuffel moest wel iets inhouden? Niet dat je naar een paar seconden al weer los liet en je ongemakkelijk tegenover elkaar stond? Dat was geen knuffel! Newt gaf echte knuffels! Ik knikte, ten teken dat Newt sowieso eten moest halen en ik vond het ook wel fijn dat we ergens zouden gaan zitten waar het rustig was. Daarom wilde ik ook wel met hem meelopen. Al had ik nog steeds het gevoel dat er genoeg mensen naar me keken, iets wat dit allemaal niet beter maakte! Zelfs toen we de keuken binnen kwamen merkte ik maar al te goed dat Frypan me met medelijden in zijn ogen aankeek, al was het volgens mij ook wel iets anders. Hij had net bij de mensen gestaan die Steve het doolhof in hadden gewerkt, wat ook niet makkelijk moest zijn om te doen. Toch was het zijn taak als Keeper, blijkbaar. Ik was blij dat ik geen Keeper was! Zoiets zou ik echt nooit kunnen doen, hoe erg hetgeen wat er was gebeurd dan ook was! Het was toch moeilijk om iemand zomaar het doolhof in te sturen, terwijl je wist dat daar monster waren en dat hij dood zou eindigen? "Ik weet het zeker." Ik keek naar de bacon, die normaal echt heerlijk rook, maar nu had ik alleen maar het gevoel dat mijn maag er van omdraaide. 

Newt.

Cleo kon blijven zeggen dat het niet mijn schuld was, maar voor mijn gevoel was het wel zo! Ik had er iets aan kunnen doen. Als ik in de Glade was gebleven, dan was ik waarschijnlijk blij Cleo gebleven en dan was dit misschien wel niet gebeurd! Ik wilde sowieso niet graag het doolhof in? Het liefst bleef ik gewoon hier, al was dit ook niet alles! Ik had altijd gedacht dat we veilig zaten tussen de muren, maar ondertussen voelde het meer alsof we waren opgesloten. Alsof we hier nooit weg zouden kunnen komen. Nu was het ook nog eens zo dat er hier vreselijke dingen waren gebeurd in de afgelopen tijd! Cleo had iets meegemaakt wat echt verschrikkelijk voor haar was geweest en nu kwam dit er ook nog eens bovenop! Ze had echt veel verder mee kunnen gaan in wat Steve had gewild, of ze het nou zelf had gewild of niet! Dat was gewoon echt verschrikkelijk om aan te denken! Ik wilde dat dit een goede plek was, waar we met z’n allen konden leven en het goed met elkaar konden vinden. Nu was het echter niet veilig en ik wist ook niet of het ook echt veilig zou worden! Cleo had al gezegd dat Steve haar niet had gezien als één van ons, maar wanneer zou de volgende komen die haar ook niet zo zou zien? We waren hier met zoveel, wie weet wanneer de volgende zou komen en haar tegen de muur aan zou drukken omdat ze ergens zin in hadden? Ik zuchtte zachtjes en knikte maar, omdat ik wist dat Cleo het toch zou blijven herhalen. Ze zou nooit zeggen dat ik het slecht had gedaan, of dat ik er eerder voor haar had moeten zijn. Ze vond het niet mijn schuld en ik zou haar daar niet vanaf kunnen brengen! Ik wilde echter wel zorgen dat ze wat zou eten, of in ieder geval wat zou drinken. Iets waar ze ook niet heel erg veel zin in leek te hebben. Misschien was ze wel misselijk, of had ze er gewoon geen zin in. ‘Doe mij maar wel,’ mompelde ik en ik stak mijn bord uit naar Frypan, die drie reepjes op mijn bord legden. Ik keek hem nog eventjes aan, waardoor ik merkte dat hij het ook moeilijk had met wat er net was gebeurd. Hij had Steve naar binnen moeten duwen, hij had daar als keeper moeten staan en mee moeten gaan in die beslissing. Ergens was het zo vreemd dat hij zoiets zou kunnen beslissen, want Frypan was juist een heel vrolijk iemand. Iemand die dacht aan anderen, anders zou hij al dat eten niet maken! Ik sloeg mijn arm rond de middel van Cleo, zodat ik haar goed bij me kon houden. Ze had vast geen zin om bij alle anderen te gaan zitten en dat begreep ik ook nog wel. Al kon ik me ook voorstellen dat ze niet in haar eigen kamer wilde zitten. Daarom besloot ik om naar de dieren te lopen. Dat was toch wel de plek waar Cleo zich het meeste op gemak voelde. Ik liep naar de schaapjes, die gelijk naar ons toe kwamen rennen omdat ze Cleo zagen. Ik opende het hek met één hand en liet Cleo eerst naar binnen, waarna ik het hek weer netjes dicht deed. Ik zette mijn eten voor even op de hooibalen en ging op de grond zitten. Ik trok Cleo voorzichtig tegen me aan en sloeg mijn armen stevig om haar heen. Mijn eten stond hoog genoeg om het veilig te houden van de dieren. Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen dat van haar aan, waardoor ik haar krullen tegen mijn wang voelde kriebelen. Ik wreef zachtjes langs haar arm en sloot heel even mijn ogen. Ik wist ook niet wat ik nu tegen haar moest zeggen! Voor mijn gevoel had ik alles al tegen haar gezegd wat er te zeggen viel. 

Cleo.
Uiteindelijk kwam dit ook wel weer goed. Het zakte vast allemaal weg. De Bleeding was misschien heel wat anders geweest, iets lichamelijks, maar uiteindelijk was dat ook wel goed gekomen! Ik wist zeker dat dit ook goed. Op een gegeven moment zou het minder worden. Niemand kon dat nu van mij verwachten en ook niet dat ik het helemaal zou gaan vergeten! Zoiets ging gewoon niet. Er waren handen op mijn lichaam geweest die daar niet hoorden te zijn! Ik voelde me er niet geweldig door, totaal niet zelfs! Ik snapte niet waarom ik ineens zo bang was voor aanrakingen van anderen. Ik was het gewend om de armen van Newt om me heen te hebben! Ik had wel vaker een hand van Gally op mijn schouder gehad. Dingen die normaal heel erg normaal waren, leken dat nu niet meer te zijn en ik was er gewoon van geschrokken. Ik voelde me er behoorlijk slecht door, want ik wilde niet schrikken, zeker niet van hen twee! Vooral niet van Newt! Het voelde niet goed dat ik dat wel had gedaan, maar nu had hij me gewoon vast en hield hij me ook vast en dat was ook beter! Dan kwam het niet plotseling nog een keer! Als ik het niet aan zag komen was het gewoon eng! Ik wist op het moment gewoon even niet wat ik moest doen om het beter te maken. Alles was net pas gebeurd, dus ergens kon dat ook helemaal niet! Er gingen veel te veel dingen door mijn hoofd heen. Ik snapte gewoon niet waarom het precies was gebeurd! Ik was anders, ik was een meisje! Maar niemand had zich zo gedragen als Steve dat had gedaan. Alsof mijn woorden gewoon helemaal niets waren geweest. Hij had de klanken volgens mij niet eens gehoord en dat deed gewoon pijn! Ik was volkomen genegeerd, terwijl ik duidelijk had gemaakt dat ik iets niet had gewild. Het voelde toch wel fijn dat we naar de diertjes gingen, daar keek helemaal niemand me raar aan. De diertjes zouden me niet zomaar met medelijden aankijken! Juist niet! Voor hen was het juist fijn dat ik er was en ze wilden knuffelen en stiekem hoopten ze misschien ook wel een beetje op eten. In tegen stelling tot hoe het in de rest van de Glade was. Waarschijnlijk had ik iemand ook wel zo aangekeken als hij zich niet helemaal geweldig had gevoeld, maar om zelf diegene te zijn was gewoon niet fijn. Helemaal niet omdat er ook hele goede vrienden van Steve tussen zaten. Misschien hadden ze ondertussen wel een hekel aan mij? Ik wist het echt niet! Ik liep naar binnen en had natuurlijk de schaapjes al een beetje om me heen gesingeld. Iets wat ik heel erg leuk vond aan de beestjes ze merkten echt dat ik het was! Ik streek zachtjes over de kop van één van de schapen, die haar kop al tegen mijn been aan had geduwd. Ik liet me vervolgens meenemen door Newt en ging tussen zijn benen in op de grond zitten, waardoor ik ook weer een beetje tegen hem aan kon leunen. Ik vond het altijd fijn om zo te zitten. Toch kon ik er nu alleen maar aan denken dat Steve dat juist als een teken had gezien dat hij ook aan me had kunnen zitten. "Newt?" zei ik zachtjes. Ergens vond ik dat hij dat moest weten. Het was zo anders voor mij! Bij Newt voelde het goed, bij Steve niet, maar misschien gaf het inderdaad een verkeerd beeld af. Niet dat ik hier iets aan wilde veranderen, echt niet! "Steve zei…" Ik legde mijn hand op de handen van Newt en begon met zijn vingers te spelen. "Euhm hij zei, dat ik ook niet moeilijk deed bij jou." Het was echt geen reden, maar ik bleef er maar aan denken! Die woorden spookten door mijn hoofd heen. Ik had op moeten houden met moeilijk doen omdat ik het gewend was met Newt! Het klonk gewoon zo vervelend! 

Newt.

Ik had eigenlijk ook niet zo heel erg veel zin om te gaan eten, maar ik wist hoe Cleo was. Ze zou me sowieso niet hier laten zitten zonder een bord met eten. Zo was ze gewoon! Zelfs als zij zich slecht voelde, dan probeerde ze toch een beetje voor mij te zorgen en dat was wel heel erg lief, maar ik wilde toch ook niet alleen maar aan mezelf denken op dit moment. Ik pakte echter wel een plakje bacon en hapte dat in twee happen naar binnen, zodat ik Cleo weer goed vast kon houden. Ik vond het fijn om zo samen te zitten. Ik had haar tussen mijn benen en ze leunde tegen me aan, waardoor ik haar krullen tegen me aan had en dat was gewoon iets waar ik echt dol op was? Ik wist ook niet precies waarom dat zo was. Ze had gewoon hele leuke krullen en ik vond het heerlijk om mijn gezicht even in te begraven. Zeker als ik ergens niet aan wilde denken en nu was er vooral iets waar ik niet aan wilde denken, namelijk aan Steven. We hadden Steve net in het doolhof gestuurd, wat betekende dat hij het niet zou overleven. Hij had misschien een tas met eten en drinken mee gekregen voor nu, maar het zou niet echt uit maken. Vroeg of laten zouden de Grievers hem vinden en dat zou betekenen dat zijn einde aan was gebroken. Je kon wel rennen voor de Grievers, maar ik wist wel zeker dat ze sneller zouden zijn. Ze zouden je inhalen en dan zouden ze je alsnog doden, hoe goed je misschien ook je best deed. Steve zou dus ook dood gaan en dat was zijn eigen schuld? Hij had aan Cleo gezeten en dat was gewoon iets wat echt niet had gekund! Ik hoorde Cleo mijn naam zeggen en aan de toon in haar stem te horen, was het ook best wel serieus. Daarom wachtte ik maar gewoon af wat ze wilde zeggen. Ik slikte toen ze over Steve begon en ik nam haar iets beter vast. Volgens Steve had Cleo maar gewoon moeten doen wat hij had gewild, omdat ze ook niet moeilijk deed bij mij? Ergens was dat ook wel een beetje zo? Ze deed niet moeilijk bij mij! Ik mocht haar gewoon vasthouden, ik moest haar knuffelen. Het maakte haar helemaal niks uit! Maar omdat ik zo aan Cleo zat, had Steve blijkbaar gedacht dat hij haar aan had kunnen raken? Ik had het gemogen, dus hij ook! Ergens was het zo logisch dat hij dat dan had gedacht! Dus het was wel mijn schuld! Cleo had net misschien gezegd dat het niet mijn schuld was en dat ik ook niet zo mocht denken, maar nu was het wel duidelijk dat dit wil mijn schuld was! Ik was degene die aan Cleo zat, ik was degene die haar vasthield! Daardoor had Steve gedacht dat hij dat ook had mogen doen en misschien was hij wel niet de enige? Misschien waren er wel meer die hetzelfde dachten en dan zouden ze weer aan Cleo zitten, alleen maar omdat ik haar ook vasthield! Iets wat ik nu ook deed! Ik zuchtte en trok mijn armen voorzichtig terug van Cleo. Iets wat helemaal niet fijn voelde, want ik vond het juist prettig om haar vast te houden en om haar dicht tegen me aan te hebben. Niet vanwege een seksueel iets, absoluut niet. Ik wilde haar gewoon bij me hebben, want dan voelde ik me prettiger! Ik moest echter wel rekening houden met wat het met de rest deed en blijkbaar was het dus zo dat ze daardoor dachten dat ze ook meer voor elkaar zouden krijgen bij Cleo! Iets wat ik echt niet wilde, dus moest ik stoppen met haar zo vast te houden. Ik wist echter niet zo goed wat ik tegen haar moest zeggen. ‘Probeer maar gewoon niet te denken aan die bloody slinthead. Hij is nu weg,’ mompelde ik. Meer wist ik ook niet te zeggen.  

Cleo.
Ik was blij dat Newt er was! Niet alleen omdat hij me echt had geholpen, wat hij echt had gedaan, maar op het moment had ik zijn armen ook gewoon nodig. Ik wist niet eens hoe het zo was gekomen. In het begin hadden we het al wel goed met elkaar kunnen vinden. Newt had me meteen geaccepteerd en hij had het totaal niet erg gevonden dat ik met hem was komen mappen! Hij had me zelf zijn haar laten knippen. Volgens mij was daar toch wel de eerste knuffel geweest, maar ik wist niet het niet meer helemaal. Ik vond het in ieder geval fijn om zijn armen om me heen te hebben. Als hij de hele dag had moeten rennen in het doolhof verdiende hij het ook gewoon om rustig te zitten! Dus dan kwam het nog wel eens voor dat hij juist mijn armen om hem heen had en hij een beetje tegen mij aan leunden zoals ik dat nu bij hem deed. De avonden waarop hij moest rennen, stond ik ook echt op hem te wachten, want daarna verdiende hij gewoon een knuffel! Het maakte me niets uit hoe bezweet hij was. Niemand was hier helemaal schoon, we hadden dan wel douches maar het was niet zo dat we die echt iedere dag konden gebeuren. We waren met heel wat! Daarbij wisten we volgens mij niet zo heel erg goed hoeveel water we konden gebruiken. Niet te veel in ieder geval! Het was ook niet belangrijk dat we allemaal heel erg schoon waren. Het duurde namelijk niet zo heel erg lang, binnen een paar uur zaten mijn handen weer onder het vuil en het leek zelfs alsof het vuil zich al in de groeven van mijn huid had genesteld. Mijn handen waren nooit helemaal schoon, maar heel erg was dat nou ook weer niet. Dat had niemand! De handen van Frypan en de rest van diegene die kookten waren het schoonst, maar zelfs daar was niet heel erg veel positiefs over te zeggen. Het hoorde er allemaal bij! Het maakte mij echt niet uit dat de handen van Newt dan vies waren als ze in die van mij lagen? Ik voelde hoe de armen van Newt zich voorzichtig terug trokken en ik hoopte echt dat het niet was om mijn woorden. Ik had hem gewoon willen laten weten wat Steve had gezegd! Ik voelde me er zelf namelijk wel ergens schuldig door, het was mijn eigen schuld misschien wel geweest. Dat betekende echter niet dat Newt zijn armen van me weg moest trekken? ik wilde niet eens dat hij dat deed! Ik keek om, het was ook niet omdat hij at, dat was ook wel logisch, want hij kon met één hand eten. Daarom pakte ik gewoon één hand weer vast en trok die voorzichtig om mijn lichaam heen. Ik legde zijn hand op mijn buik neer en liet mijn hand daar gewoon op leggen, ten teken dat ik niet wilde dat hij het niet terug trok. Waarom hij het ook had gedaan. Nu had ik gewoon zijn armen om me heen nodig en als hij dat niet wilde, deed mij dat ook alleen maar pijn? Newt kwam er niet onderuit, als hij mij niet wilde knuffelen, dan zou ik hem gaan knuffelen! Of hij nou wilde of niet! Hij moest het ook wel willen, maar op het moment had ik echt knuffels nodig. Ik knikte op de woorden van Newt, al voelde het niet heel erg fijn! Steve was weg, door mij zou hij dood gaan. Dat had ik nooit voor iemand gewild en nu had ik het aan de ene kant helemaal niet erg gevonden? Ik keek nog even om naar Newt, ik wist nu niet heel erg goed wat ik tegen hem moest zeggen? Ergens hoefden we dat ook niet te doen, er waren vaak genoeg stille momenten tussen ons geweest, maar die waren ook wel heel erg fijn. Nu voelde het iets meer beladen door wat er net allemaal was gebeurd. 

TS van een weekje

~

Newt.

Ik had nooit gedacht dat mijn afscheid van het doolhof zo zou zijn. Aan het begin had ik de hoop gehad dat we een uitgang zouden vinden. Dat ik afscheid zou nemen van de Glade om vervolgens terug te komen in de echte wereld, om er achter te komen wie dit precies met ons had gedaan. Die hoop was nu echter verloren. Niemand zou hier uit komen, tenminste, niet op die manier. Er was maar één manier om weg te komen uit de Glade en het doolhof. Het was een manier waar ik lang over na had gedacht, maar de laatste week was het me steeds duidelijker geworden dat ik dit gewoon zou moeten doen. Ik wilde hier niet blijven, ik wilde niet dag in, dag uit heen en weer rennen en opzoek zijn naar iets wat helemaal niet bestond. Die gedachten was zwaarder geworden met de dag. Elke keer als ik het doolhof in was gerend en ik weer niks had gevonden, net zoals de anderen, had ik me herinnerd dat er gewoon geen oplossing was. Dat die er ook nooit zou komen. Dat we hier voor altijd vast zouden zitten. Toen Cleo was gekomen, was het beter gegaan. Ze had me op kunnen vrolijken, maar de laatste tijd was dat ook minder. Door alles wat er was gebeurd met Steve, en vooral door wat Steve tegen Cleo had gezegd, had ik mijn afstand geprobeerd te bewaren. Iets waar Cleo het niet mee eens was geweest. Dan had ze eigenwijs haar armen om me heen geslagen, of mijn hand vast genomen. Iets wat ik niet had gewild, omdat ik echt bang was geweest dat het nog een keer zou gebeuren en dat ik dan niet op tijd zou zijn om Cleo te redden. Het was beter voor Cleo als ik er niet meer zou zijn. Dat was beter voor iedereen. Ongeveer een uur geleden had ik afscheid genomen. Afscheid van de Glade, maar vooral van Cleo. Zij had het niet geweten en ze wist het nu nog steeds niet, maar ik zou aan het einde van de dag niet meer terug komen. Minho en de andere Runners zouden zonder mij terug komen. Ik wilde niet denken aan wat er zou gebeuren als mensen door zouden hebben dat ik niet bij hen was, dat ik waarschijnlijk in het doolhof zou zitten en niet zou overleven. Dat zou allemaal gebeuren als ik er niet meer zou zijn. Iets wat steeds verleidelijker klonk en ergens voelde ik me ook opgelucht. Opgelucht, omdat ik niet meer nutteloos rond zou hoeven rennen. Opgelucht, omdat ik Cleo zo niet meer in gevaar zou kunnen brengen. Ik voelde me eigenlijk best rustig. Ik was al een tijdje aan het lopen en ik wist niet eens of dit het gedeelte was waar ik hoorde te lopen, maar ik zocht iets. Een plek waar ik er voor zou kunnen zorgen dat ik er niet meer zou zijn. Ik wist echter niet precies waar ik naar opzoek was. Ik stopte bij een hoge muur, waar de klimop haast tot de top reikte. Ik liet mijn rugzak van mijn schouders glijden en keek om me heen. Ik wist dat er niemand in de buurt was, dat was ook haast onmogelijk. Iedereen had zijn eigen route, dus waarschijnlijk waren ze hier niet eens in de buurt. Misschien zouden ze me wel nooit vinden en zouden ze denken dat de Grievers me te pakken hadden gekregen. Wie weet zou dat ook wel gebeuren, als mijn lichaam hier eenmaal zou liggen. Ik haalde diep adem en pakte de klimop stevig vast. Ik zette mijn voeten tegen de muur en klom omhoog. Het was behoorlijk zwaar en ik had het idee dat ik nooit zo hoog zou komen, maar uiteindelijk kwam het einde van de klimop in zicht. Ik haalde diep adem en ik keek over mijn schouder naar beneden. Het was echt heel erg hoog. Hoog genoeg om een val niet te overleven. Ik dwong mezelf om me weer af te wenden van de grond en ik sloot mijn ogen, zodat er niks meer te zien was. Het enige wat ik nu moest doen, was loslaten. Zo simpel was het. Mijn vingers zouden zich los moeten maken van de klimop en dan zou ik naar beneden vallen. En dat was wat ik deed. 

Cleo.
Het ging iedere dag wel weer een beetje beter. Niet iedere aanraking liet me schrikken als het onverwacht kwam. Ik had mezelf maar al te goed kunnen vertellen dat niemand anders zoiets zou doen als Steve. Ik had nooit verwacht dat het zou gaan gebeuren, maar nu wist ik haast wel zeker dat niemand het meer deed. Iedereen had gezien wat er met Steve was gebeurd, dus ze zouden wel dom zijn als ze het weer deden. Gelukkig gaven best veel jongens ook wel om me, wat betekende dat ze ook niet zomaar iets zouden doen wat ik niet fijn vond. Het was allemaal een beetje overgewaaid. Jammer genoeg was er iets terug gekomen, wat ik niet had verwacht. De Bleeding was er weer! Iets wat wel heel erg toevallig was, omdat het weer rond de tijd was dat er een Newbie naar boven kwam! Gisteren was het er ineens weer geweest en die dag ervoor had ik al wel buikpijn gehad. Ik wist niet precies wat het was, maar ik wist nu wel beter wat ik er aan moest doen. De spullen die ik van de Makers had gekregen, hielpen om alles schoon te houden. Er was nog genoeg buikpijn, maar ik had er met Alby over gepraat en hij had me verteld dat ik maar rustig aan moest doen. Hij was al lang blij dat ik wel gewoon wilde werken. De vorige keer was het ook naar één weekje ongeveer over geweest, iets wat nu ook wel zou gaan gebeuren. Ik had me heel erg ellendig gevoeld toen ik alleen maar in mijn eentje op bed had moeten liggen. Nu helemaal, omdat Newt nu ook weer het doolhof in moest. Hij had gewoon moeten gaan, dus ik had duidelijk gemaakt dat ik ook gewoon zou werken. Wel rustig, want dat had ik sowieso moeten beloven! Ik deed het ook wel rustig aan! Ik had net wat te eten bij Frypan op gehaald voor de diertjes en daar zat ik nu rustig. Het knippen had ik de afgelopen week niet echt gedaan, maar dat kwam uiteindelijk wel weer. Nu wilde ik vooral zorgen voor de diertjes! Hier kon ik rustig zitten en volgens mij vond niemand het heel erg als ik dat deed. Ik vond het jammer dat Newt er niet was. Hij moest ook gewoon rennen, om de dag, maar het was toch leuker als hij in de Glade was! Ondanks dat hij de laatste week wel iets minderen had willen knuffelen. Gelukkig had ik hem ook wel kunnen laten zien dat ik het helemaal niet erg had gevonden! Ik had mijn armen dan maar om hem heen geslagen of er voor gezorgd dat die van hem om die van mij lagen. Ik pakte een stukje groente en gaf het aan het geitje, wiens buik steeds dikker werd. Er kwamen echt kleintjes! Iets waar ik heel erg benieuwd naar was. Niemand wist hoe lang het precies duurde. Normaal lette ze volgens mij niet zo heel erg goed op wat er allemaal gebeurde en hoe lang het duurde voordat er kleine geitjes kwamen! Ik was echt heel erg benieuwd! Ik wilde het toch echt wel weten. Ik streek zachtjes tussen de oortjes van het diertje. "Was dat lekker?" Vroeg ik glimlachend. Het was heel erg lief om het geitje zo te zien! De rest trouwens ook! Ik vond het altijd fijn om hier te zitten, dat had ik in het begin al gedaan. Dit was toch wel een beetje mijn plekje. Er waren geen mensen die hier zomaar kwamen zitten om even met de geitjes te knuffelen of alleen maar te praten! Ze snapten misschien niet heel erg goed wat ik zei, maar het was wel duidelijk dat ze echt gek waren op wat aandacht. Als ik er al aan kwam lopen, dan kwam echt ieder dier mijn kant op! De geitjes, de schaapjes, maar ook echt alle andere dieren! Ik voelde me hier echt op mijn gemak en daardoor leek alles al iets beter te gaan.