Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Met de verbazing in haar ogen, bleef ze ontsteld achter, kijkend naar de nu nog lege plaats waar hij hoorde te staan. Het was nooit de bedoeling geweest om hem te kwetsen, om hem te laten denken dat hij wat fout had gedaan, want dat was totaal niet zo.
Een diepe zucht rolde over haar lippen. Ze had Tyler nog wel zien staan. Of hij vragen had, was duidelijk af te lezen van zijn gezicht, maar toch spendeerde ze haar tijd niet in hem. Het was Jack die haar verdedigde en zijn vriend kon overhalen. Niet zij. Daarnaast, wat zou hij nu wel niet van hem denken? Zij was tenslotte degene die zijn vriend bij hem vandaan haalde, onvrijwillig.
Na enkele secondes gestaard te hebben, greep ze naar haar mobiel. Ze moest en zou haarzelf verontschuldigen tegenover haar gedrag wat ze vertoonde. Al helemaal nu ze zijn uitspraken had gehoord, net na hij zijn lichaam naar school verplaatste. Ze had geen zin in verwarring en ruzie wat volgen zou.

Damn, calm down. I wasn't even trying to be rude?
I only wanted to make clear that I can still hear you and that you guys don't have to talk about me in public? Even when you whisper, the random people can hear you.
You have to know that I do appreciate your defence. I would never punish or dis-respect that.

Would you forgive this lonely vampire for her bad manners and jokes? :c
*And don't ignore this message, please.

Verslagen keek ze haar vriendin aan, toen ze het bericht verstuurd had. ''Waar ging dat nu over?''
''Dat is dus mijn probleem. De ene keer kunnen we het 'goed' vinden en de andere keer kunnen we elkaar wel uitkotsen. Het is één en al een ramp wat zich voordoet,'' mompelde ze, lichtelijk geïrriteerd over het feit hoe hij reageerde. Alles gebeurde zo snel dat ze het lichtelijk wat overdreven vond. Toch besloot ze haar mond erover te houden; ze had geen idee of zijn thuissituatie mee zouden spelen.
''Ah, was hij ook degene waar je mee ging appen?'' Ze porde haar in de zij, wat een zwakke glimlach op haar gezicht bracht. ''Hij draait wel bij, Ad. Wie kan er ook nu zo'n leuk meisje laten gaan?''
''Oh, stop, Em. Zo leuk ben ik niet,'' lachte ze, waarna ze haar armen om haar heen sloeg. Als ze haar niet aan haar zijde had, waren al die glimlachen en de lachbuien van de afgelopen drie jaar echt sterk verminderd. Hoewel ze haar irritaties aan haar had, kon ze niet vermijden dat ze één van de beste vriendinnen was die ze in haar leven had meegemaakt. Ze was er wanneer ze haar nodig had en ze wist hoe ze haar kon opfleuren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het duurde niet lang voor de trillingen van zijn telefoon hem weer stoorden. Het viel wel te verwachten, ze antwoordde altijd behoorlijk snel. Het kostte hem amper tijd om na te denken over wie het was. Zijn scherm lichtte op, waar de naam verscheen die hij in zijn gedachten had. Adoria. Was het dan eindelijk tot haar doorgedrongen dat hij niet zat te wachten op een of ander gedoe? Hij had al genoeg aan zijn hoofd om hierop in te gaan. Ze kon doen wat ze wilde, hij was er voor haar en wilde dat ze het ook wist. Maar als haar bijzijn ook inhield dat hij overal voor veroordeeld werd dan wist hij het zo nog niet. Hij was niet een random jongen waar iemand 'gebruik' van kon maken wanneer het ze uitkwam. Het ene moment wilde ze niets met hem te maken hebben, dan wilde ze ineens wél met hem praten en deed ze normaal tegen hem. Hij begon zich echt af te vragen wat het nou was wat ze van hem wilde. Hoofdschuddend haalde hij zijn telefoon tevoorschijn en opende zijn app, waar hij al snel iets begon te typen.

Look, I'm not angry at you or anything. I had to go to class anyway.
Tyler asked me a question and I answered, that's all. I wasn't planning on taking the conversation that far, I know about the risks too. You can't be careful enough around here.
Just know that this ain't no game, okay?

Yeah, I do. And you're not lonely anymore now, are you? ;p

Gelijk had hij gehad, niet veel later ging de bel. De gangen stroomden opnieuw vol en maakten de ruimte tot een chaos. Wellicht waren velen thuisgebleven na vannacht, in de school zelf was er weinig van te merken. Dezelfde drukte kwam er terug. Hij liep stug door en baande zijn weg naar de collegezaal voor de volgende lessen. Een uur scheikunde stond hem nu te wachten. Niet het leukste vak, eerder slaapverwekkend. Alleen de docent gaf hem al de neiging om er weg te dommelen. Een eigenschap die zowat alle docenten met elkaar gemeen leken te hebben. Het zou nog een lang uur worden.
De deur duwde hij open, als hij met zijn mobiel in zijn hand de zaal in liep. Een aantal scholieren hadden hun plek al achterin gevonden, waar hij zich doodleuk aansloot. Wel een paar plekken ertussen natuurlijk. Hij ging niet zomaar bij vreemden zitten. Het laatste wat zijn bedoeling was, was zijn contacten verleggen. Hij had wel betere dingen te doen. Zonder iets te zeggen ging hij achterin zitten, zijn blik verveeld voor zich uit gericht. Het plan om zich ziek te melden en terug te gaan naar het studentenhuis begon zo langzamerhand steeds aanlokkelijker te klinken, nu hij er bij nadacht.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
I don't do games. Not this time. You have my word, prince.

Net nadat de bel ging, verdween Tyler in de mensenmassa. Ging hij naar school of naar de middle of nowhere? Haastig baande ze zich een weg naar het lokaal, met Emily aan haar zijde. Ze had scheikunde, net zoals Jack, maar het had geen nut meer om die informatie in het bericht te zetten. Desondanks de chaos in de gangen, zou het niet lang duren of ze had haar voeten al in het lokaal neergezet.

Een gerimpelde vrouw met lange, grijze lokken die over haar schouders vielen, stond in de deuropening van het lokaal. Het was haar geboeide en liefdevolle docente die, na alles wat ze had meegemaakt, nog steeds energiek vol in het leven stond. Ze bewonderde haar, ondanks haar slaapverwekkende lessen.
''Mrs Harver, wat een eer om je weer te zien.'' Glimlachend schudde ze elkaars de hand. ''Het is ook een eer om jou weer te zien, na je constante afwezigheid. Neem plaats en bereid je voor op de les. We gaan een practicum doen,'' zei ze, waarna ze de deur achter zich sloot na de binnenkomst van Emily. Ze reageerde echter niet meer op haar. Ze was al vernederd genoeg door het feit dat ze oude koeien uit de sloot moest halen. Ze hoefde niet te vertellen in de klas dat ze constant afwezig was, zelfs al was het onhoorbaar voor de rest.
Kort keek ze haar vriendin aan, vóór ze haar blik weer richtte op de klas. Binnen enkele secondes zag ze hem al zitten, alleen, ergens achteraan. Het was wel duidelijk dat niet opzoek was naar vrienden, noch contacten. Het verbaasde haar nog het meest dat hij dat kon volhouden. Wat was nu een schooldag zónder enige mensen waar je mee kon opschieten -buiten haar-?
Hoe graag ze ook naast hem wilde zitten om hem het gevoel dat hij niet alleen was, besloot ze toch om naast Emily te zitten, voor zijn tafel. Ze kon haar beste vriend niet in de steek laten voor een jongen die ze nauwelijks kende. Hoe raar zou zij dat wel niet vinden?
''Hé, badass. Hoe is je samenwerking skills?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De tekst van een nieuw bericht stond op het scherm van zijn mobiel geschreven, het scherm lichtte op en trok gelijk zijn aandacht. Ze stuurde in tegenstelling tot de meesten wel snel een antwoord. Zijn ogen liet hij snel over de letters gaan, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Prince. Het was een keer wat anders en hij vond het niet echt passen, toch hoorde je hem er niet over. Het had immers erger kunnen zijn.
Het lokaal begon naarmate de seconden verstreken steeds drukker te worden. De overige leerlingen zochten nog snel een plek in het lokaal, verspreid over alle stoelen. Niemand nam de moeite om naast hem te gaan zitten, waar hij eigenlijk wel blij mee was. Hij was niet in de stemming om hele gesprekken aan te moeten horen, zijn ogen waren nu al moeilijk open te houden. Een gedaante liep voor hem langs en een beetje verbaasd keek hij voor zich. Eerst had hij zo het idee dat het Tyler zou zijn, die toevallig wat vergeten was. Echter bleek hij er helemaal naast te zitten. Het waren Adoria en haar vriendin. Wat maakte dat ze ineens besloten om zich bij hem te voegen?
Hij stopte zijn mobiel weg in zijn broekzak en wendde zijn blik af tot de plaats waar de docente zich bevond. De neiging om te antwoorden was verdwenen, evenals zijn gedachten van net. Wat had het tenslotte voor zin? Ze zat voor hem, en niet zo'n beetje ook. Het zou dom zijn om verder te zwijgen maar wel terug te antwoorden via zijn mobiel.
Er werd iets gevraagd, alhoewel hij op het begin niet op kon maken of ze het tegen hem hadden of het naar haar vriendin gericht was. Hij draaide zich een beetje nieuwsgierig tot Adoria. Aan haar blik te zien was het niet Emily waar ze tegen praatte. Zijn samenwerking? Daar zat het wel goed mee, althans, wanneer hij met de goede mensen moest samenwerken. Hij zat er niet op te wachten om een project met een of andere 'nerd' te moeten maken, om het maar zo te zeggen. Hij wist dan wel niet alles, hij was niet van plan om zich rond te laten commanderen. Kort gegrinnik verliet zijn mond vanwege ontsteltenis. "Ligt eraan wat je van plan bent."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ze haalde haar schouders op, doend alsof ze van niets wist, waarna ze zich weer omdraaide. De stem van haar docente deed ervoor zorgen dat iedereen, op twee na, zijn of haar mond gesloten hield.
''Het is de bedoeling om de stoffen, die op je blad geschreven staan, te onderscheiden op basis van chemische eigenschappen. Het stond al op papier, maar ik wil toch nog even duidelijk maken dat je de opdracht moet voltooien met de basis van je eigen kennis. Geen boeken, geen aantekeningen en vooraleer géén internet. Je groepje zal bestaan uit minimaal vier, maximaal vijf personen.''
De opdrachten die te vinden waren op de bladeren, werden door twee leerlingen uitgedeeld. Hun lompe passen, noch slome passen zorgden ervoor dat het langer dan normaal duurde om het blad te zien verschijnen op je eigen tafel.
Een zwakke glimlach kwam ter verschijning, maar het duurde niet lang of het was al verdwenen. Het was niet zo dat ze een groep kon vormen met haar vriendin, Jack en een onbekende. Ergens was het wel te verwachten dat, tijdens het uitoefenen van het practicum, ze binnen de kortste keren alleen maar discussieerde over de meest onnuttige dingen. Ze wist hoe koppig Jack was en hoe ongelooflijk irritant haar vriendin wel niet kon zijn.
Echter waren die gedachtes haar niet voor. Ze liet zich niet van antwoord veranderen, enkel en alleen omdat zij het niet goed met elkaar kunnen vormen. Alles was te proberen, ongeacht de gevolgen die ze in ogen hadden. Tenslotte kon ze zich niet bij de ene voegen als de ander zou overblijven. Emily zou zich gekwetst voelen, omdat ze hem boven haar koos en Jack? Ze wilde hem niet het gevoel geven dat niemand hem zou kozen, als dat zo het geval mocht zijn.
Een lichte zucht rolde over haar lippen, waarna ze zich zó omdraaide dat zowel Emily als Jack in haar beeld kwamen. ''Als jullie het er mee eens zijn, kunnen we in ieder geval met zijn drieën aan het project werken? We zien wel wie er dan nog overblijft,'' stelde ze voor. Tussentijds probeerde ze even veel aandacht te geven aan beiden door van kijkrichting af te wisselen, maar het werd steeds moeilijker toen Emily's geërgerde blik terug kwam. Als blikken konden doden..
Het wekte dan ook verbazing op toen ze hen vertelde dat ze het 'oké' vond. Een lichte grijns wist zich niet te verbergen door haar daad, maar al snel keek ze weer met een serieuze blik terug naar Jack. ''En jij?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was zowel onduidelijk wat ze moesten doen als wat Adoria in gedachten had. Toch wist hij zichzelf ervan te weerhouden om er verder naar te vragen en hield zijn mond, luisterend naar wat de docente te zeggen had. Al snel kwam de conclusie bij hem naar boven. Het zou een practicum uur worden, helaas. Niet zijn favoriete tijdsbesteding maar dat kon hij ook niet zeggen van de rest van zijn rooster.
Een blad kwam na enkele minuten wachten op de tafel voor hem terecht. Het irriteerde hem dat het zo lang leek te duren, zelfs al zou niemand het van hem horen. Hij sprak niet gauw zijn gedachten uit voor mensen, zeker niet nu Emily erbij zat. Hij was niet bang voor haar, verre van in zekere zin. Een discussie beginnen terwijl het practicum nog niet eens begonnen was leek hem nou eenmaal niets.
Kort keek hij oplettend om zich heen. Dat de meeste groepen al gevormd waren was geen verrassing meer. Ergens viel het ook wel te verwachten wie er over zouden blijven om zich bij hem aan te moeten sluiten. Uit ervaring wist hij er al twee in zijn gedachten te hebben, zodra hij naar ze zocht. Een bleek er niet aanwezig te zijn, tot zijn opluchting. Madison. Het was een meisje die, net als hem, haar weg vaak alleen door de school zocht. Een aantal keren had hij met haar gesproken maar of het echt klikte? Ze kon maar niet ophouden over haar zus en diens vriend, wat maakte dat hij zich al na een kwartier dood irriteerde. Ze was de definitie van nerd als je het hem vroeg. Nouja, op het opzicht van school dan. Ze zag er niet verkeerd uit, op het begin had hij haar zeker niet zo verwacht. Uiterlijk zei niets, daar was hij wel achter gekomen.
Toch zag hij Floyd wel staan, zijn blik op hen gericht. Het was de ene jongen uit de klas die alles beter leek te weten, overal wel wat op aan te merken had. Geen type waar hij mee om zou gaan dus.
Hij slaakte een zucht en richtte zich weer tot de twee meiden voor hem. Emily's gezichtsuitdrukking zei al genoeg over hoe ze over haar vriendin's idee dacht, toch negeerde hij haar en zette een grijns op. Merendeel om haar te laten blijken dat hij er niet veel om gaf, hij had wel gemerkt hoe ze zo ongeveer in elkaar zat. Het weerhield hem er in elk geval niet van om haar lichtelijk te treiteren. Hij knikte toestemmend naar Adoria en zag van de zijkant Floyd hun kant op komen. Hij had nog gelijk gehad ook. "Zo te zien hoeven we niet meer te zoeken naar iemand," mompelde hij rustig, zijn schouders ophalend. Het zou nog wat worden in deze groep.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Tevreden keek ze op toen hij duidelijk maakte dat ook hij met haar idee akkoord ging. Ze geloofde er heilig in dat andermans mening over andere mensen kon veranderen, zelfs al kostte het jaren voor het ook daadwerkelijk gebeurde. Het zou haar dan ook niet ontstellen al zou hun 'band' veranderen, doormede van de samenwerking die ze moesten verrichten.
Niet lang daarna kwam Floyd in haar zicht, net na Jack vertelde dat ze niet meer hoefden te zoeken naar iemand. Het was niet een jongeman waar ze goed mee omging, maar ze zou zelf wel zien hoe het zou verlopen.
''Well, dan kunnen we nu beginnen met de verdeling. Als jij -.'' Ze beëindigde haar zin toen een onaardse gil zich een echo creëerde van de ene muur naar de andere muur. Direct draaide ze zich om naar waar het geluid vandaan kwam, wat leidde naar een jongedame, wiens naam Maybell was. Aansteller.
Bloed vloeide uit haar vingertoppen, wat in druppels op de grond vielen. Mensen gingen om haar heen staan, maar ze stonden zo dat er nog enkele gaten overbleven waarbij je goed zicht had op Maybell zelf.
Gekweld door de sterke geur van bloed, kon ze het niet weerstaan om haar aandacht bij de jongedame te houden in plaats van bij het project zelf. Ze had nog geen enkele keer getwijfeld aan haar bekwaamheid voor zelfbeheersing.
Toch kon ze aan haarzelf merken dat haar ademhaling steeds zwaarder werd. Haar verlangens om zichzelf te voeden, werd groter naarmate de secondes verstreken. Gisteren had ze zich al van het bloed ontdaan, enkel en alleen omdat de bloedzakken opraakten. Voorover buigend, volgde ze haar bewegingen waardoor haar ogen uiteindelijk stilstonden bij de docente. Pas op dat moment besefte ze dat ze staarde.Aarzelend duwde ze zich van de tafel weg waarna ze de leden van haar groep bekeek. "Ik moet naar de WC. Ik hoor wel wat de verdeling is," stamelde ze, haar blik kort gericht op Jack. Dat was voordat ze de benen nam om het lokaal uit te stappen met haar rugzak aan haar zijde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, dan kunnen we nu beginnen met de verdeling. Als jij -"
Ze onderbrak haar zin en een kleine stilte vond er plaats. Eerst dacht hij dat ze aan het nadenken was over wat het plan zou zijn. Echter zag hij dat haar blik getrokken werd naar een meisje achterin de zaal. Ze begon te gillen, het scherpe geluid weerklonk in zijn oren. Gelijk keek hij opzij, zijn ogen zochten naar de bron van het geluid. Lang hoefde hij niet te zoeken, het meisje was inmiddels omringd door anderen. Bezorgd over wat er aan de hand was, waarom ze stond te gillen. Hij zelf gaf er weinig om. Hij had haar wel vaker gezien en wist dat ze zo nu en dan flink wat drama kon trappen. Tussen de mensen door zag hij wat bloed op haar handen. Althans; hij dacht dat het was wat hij zag. Zijn zicht was wel goed maar kleine kleurverschillen onderscheiden ging een beetje moeilijk zo, wanneer iedereen ervoor stond. Hij zuchtte en keerde zich terug naar Adoria, zijn aandacht afgedwaald van het hysterische meisje. Ze kon schreeuwen wat ze wilde, hij had zich al seconden geleden beseft wat haar doel was. En hij was niet van plan om eraan toe te geven.
In tegenstelling tot het meisje hield hij Adoria wel in de gaten. Teugen lucht verdwenen naar binnen, gepaard met een hijgend geluid. Natuurlijk had hij het moeten weten. Ze rook het bloed honderden malen beter dan zij, wellicht zelfs duizend maal beter. Een voordeel maar daarbij ook gelijk een nadeel, nu hij zag wat het met haar deed. Haar uitsprak kwam dan ook niet onverwacht, in zekere zin. Zelfs al was ze onderhand al weggelopen knikte hij toch. Hij begreep waar het vandaan kwam en stelde verder geen vragen. Met zijn ogen volgde hij haar vluchtige passen richting de deur. Het gesprek van zijn medegroepsleden glipte langs hem heen. Hij hoorde het aan en zweeg, terwijl de woorden weigerden te blijven hangen in zijn hoofd.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Flashback

De dwang naar zijn bloed werd al gauw groter bij het zien, ruiken en voelen van zijn aanwezigheid. Vingertoppen gleden over haar licht getinte huid, gevolgd door zijn lippen die sporen achterlieten in haar nek.
Geen kreet van genot wist haar lippen te verlaten. Ze voelde zich overweldigd, noch ongemakkelijk bij de geluiden die ze honderden keer beter kon horen door haar vampier bestaan.
Bloed baande zich een weg door zijn aderen en zijn hart leek harder te kloppen bij elke aanraking die hij deed.
''Parar o,'' bracht ze met moeite uit, maar het leek hem niet te baden. Met de grijns die op zijn gezicht geschreven stond, betrad zijn lippen het pad die naar haar lippen leidde.
Haar ademhaling begon steeds zwaarder en moeilijker te worden. Zowel zijn nek als zijn lippen stonden op het punt om in de zone te komen waarbij ze van zichzelf wist dat ze haarzelf niet kon beheersen.
Toch nam ze niet genoegen met haar gedachtes. In plaats van weg te lopen, bleef ze stokstijf stil staan en kwamen hun lippen al te snel met elkaar in aanraking.
Onbewust daalde haar lippen naar zijn mondhoek, zo door totdat ze bij zijn nek terecht kwamen. Haar hand reikte ze uit naar zijn rug, maar voordat ze hem kon confronteren met haar gekus, zette ze al snel haar tanden in zijn nek. Ze was bloedlustig, niet wetende wat ze nu daadwerkelijk aan het doen was.
Tegenstrijdig probeerde hij haar van hem af te duwen, maar voor hij zijn handen op haar borst kon plaatsen, werd hij met volle kracht tegen de houten muur geduwd. Scheldwoorden, met een lichtere zweem van zijn gekreun, dwarrelden door de kamer.
Totdat zijn gejammer stopte. Zijn hart beëindigde zijn taak om bloed rond te laten lopen. Zuurstof werd niet meer binnengelaten tot zijn lichaam, zo ook de koolstofdioxide die hij niet meer produceerde en naar weggaf.
Angstig haalde ze haar tanden uit zijn nek waarna ze zich van hem weg duwde. Haar tanden hadden flinke gaten achtergelaten, maar het was overwoekerd door het bloed wat zich had nagelaten.
''Pedro?'' Haar huid trok bleek weg. Er was geen antwoord die hij kon uitbrengen. Hoewel het duidelijk was dat hij dood was, kon ze niet geloven dat zij degene was die hem van het leven had beroofd.
Tranen rolden over haar, inmiddels, ijskoude wangen, terwijl ze langzaam het bloed ietwat wegveegde wat zich op dat moment op zijn huid bevond.
''Eu sinto muito.''

Zweetdruppels begon zich te vormen toen die herinnering opnieuw naar boven werd gehaald. Ze kon zichzelf niet verwijten dat ze een geweldig persoon was die niemand ooit kwaad had gedaan. Haar eerste 'schuldige' moord was een man die ze haar geliefde noemen. Hoe ziek was dat?

Emily
''Dat zijn we nu nog maar met zijn drieën. Het lijkt mij het best als we ons aan mijn verdeling houden,'' begon ze, haar ogen gericht op het vel papier wat voor haar lag, ''ik zorg voor de spullen en dan doen jullie .. de rest?'' Een glimlach verscheen rond haar lippen. Ze was nooit van het scheikunde. Al helemaal niet als het om de practica ging. De vorige keer toen ze iets moest uitvoeren, ging het ook al mis.
''Ik wil opzicht ook wel het verslag maken samen met mijn beste vriendin? Ik ga alleen geen stoffen bij mekaar mixen, gooien, mengen. Daar ben ik absoluut niet de geschikte persoon voor. Jullie wel, neem ik aan.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nog geen minuut later werd het woord overgenomen door Adoria's vriendin, wie het blijkbaar niet leek te storen. Alsof er niets gebeurd was zat ze voor hem, met het opdrachtenblad in haar handen. Hoe graag hij ook wilde weigeren om ook maar wat uit te voeren deze les, het zat er niet in voor vandaag. Ze vond het noodzakelijk om zich aan haar planning te gaan houden werd ze verteld met een grijns. Verontwaardigd keek hij toe hoe ze vertelde wat haar plan dan wel niet inhield. Het was werkelijk waar vreselijk irritant om te zien hoe overtuigd ze van zichzelf was. Althans, voornamelijk over wat ze in gedachten had.
"Hebben we een andere keuze dan?" zei hij met een bescheiden glimlach, terwijl hij het papier van haar over had genomen en oppervlakkig de tekst begon te lezen. De opdracht stond er duidelijk in uitgewerkt waardoor hij het aardig snel begon te snappen wat nou de bedoeling was. Floyd daarentegen wist niet wat hem te wachten stond en praatte door iedereen heen. "Wat moet ik dan doen?" werd ze meerdere keren in tijden van stilte gevraagd. Hij twijfelde eraan of het de paniek was die bij hem toesloeg of het hem zat in hun bijzijn. De arme jongen was zeker geen sociaal type. Zelfs hij viel vergeleken met hem in het niet.
"Take it easy Floyd," mompelde hij gedeisd. "Als jij je nou gewoon bezig houdt met het practicum dan help ik wel mee."
Veel meer viel er niet te doen, zo groot was de opdracht deze keer niet. Een zegen voor mensen zoals hem van wie scheikunde niet het gemakkelijkste vak was. Hem hoorden ze er dan ook verder niet over praten, het had nog erger gekund. Hij legde het blad voor zich neer en sloeg zijn armen een beetje verveeld over elkaar heen. Opnieuw dwaalden zijn gedachten af naar Adoria en creëerde een soort muur om hem heen. Niet letterlijk natuurlijk, maar genoeg om het rumoer om hem heen uiteen te laten gaan. Het was vreemd wanneer hij zich rondom haar bevond. Ze was mysterieus en de geheimen leken haar volledig te omringen. Ze riep meer vragen bij hem op dan antwoorden, noch deerde het hem weinig tot niets.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Oplettend bekeek ze de gang rond waardoor ze er al snel achter kwam dat het leeg was. Er waren geen studenten die zich in de gangen vermaakten, noch docenten die op weg waren naar hun lokaal.
Ze maakte zich dan ook geen zorgen toen ze haar fles, gevuld met bloed, uit haar rugzak haalde. Normaal had ze haar fles niet bij zich, laat staan eruit drinken in de gangen. Het was overduidelijk hoe slordig en nieuwsgierig men wel niet was. Toch nam ze steeds vaker haar 'fles' mee die ze in de meeste gevallen in haar kluis opborg, want wie zou daar nu komen?

'Na, haastig, gedronken te hebben, betrad ze opnieuw het lokaal. De jongedame, of hoe zij het noemde 'dramaqueen', werd nog steeds omringd door mensen, maar het aantal was wel minder. Ze hadden waarschijnlijk zelf wel in de gate gehad dat de ernst niet groot was. Hoe kreeg ze het überhaupt voor elkaar om haar vinger te verwonden?
Ze haalde haar rugzak van haar rug, terwijl ze haar passen voort zette naar de tafel waar de rest van haar groep zaten. Vooraleer ze haar plaats had genomen, wist Emily weer te spreken voor de rest. ''De verdeling is af. Wij doen het verslag en zij doen de rest.''
''En wie heeft dat verzonnen?'' vroeg ze argwanend. ''Ik, maar -''
'Stop het, Emily. Het is het niet waard,'' verdedigde ze haarzelf en de andere twee jongemannen. Het was opmerkelijk dat Floyd geen idee had waar ze het over had, al had ze geen idee wat Jack van haar idee vond.
''Waarom zo grof? Heb je zelf een beter idee dan?'' hoorde ze haar vragen op een manier waarbij je kon horen dat ze zich beledigd voelde. ''Je hardhoofdige gedrag is storend. Niet iedereen weet het te vinden met jouw zelfverzonnen verdeling. Als je het niet eens kan zijn met de andere in je groep, kan je het beste opzoek gaan naar een andere groep die jouw ideeën wel accepteert.'' Geen enkele seconden waarin ze aan de praat was, keek ze op om oogcontact te maken met Emily. Ze ergerde zich aan het feit dat ze geen enkele keer kon verzinnen waarbij ze zich aanpaste aan de groep als het om school ging. Het was één van de vele dingen die haar irriteerde. Op sommige momenten verbaasde ze zich dan ook dat ze Emily haar vriendin kon noemen. Zelfs al kon zij zelf ook nogal fel uit de bocht komen. Vooral na een gebeurtenis wat zich kort geleden had plaatsgevonden en wat haar niet zinde.
''Wat lijkt jullie leuk om te doen? Dan kunnen we uiteindelijk beslissen wat iedereen doet, zonder dat men klaagt.'' vroeg ze door het gemekker van haar vriendin heen. Ze was niet van plan om al haar aandacht te richten op haar, noch energie.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met gesloten mond zat hij de tijd af te wachten, de seconden die langzaam voorbij tikten zolang het gesprek voort duurde. Emily was onmiskenbaar overtuigd van haar eigen plannen en zat er niet mee in om ze met hen mee te delen. Veel tijd verstreek er dan ook niet voor haar stem nogmaals klonk en ze het gesprek van net aanhield. Zijn aandacht had ze echter niet meer op haar gericht maar op de jongedame die met een flink tempo naar ze toe kwam lopen.
'That's fast,' dacht hij bij zichzelf, hoewel hij het niet inzag als een slecht iets. Misschien wist zij wel hoe ze met Emily om moest gaan, hij zelf begon uit ideeën te raken. Aan de toon van haar opmerking was op te maken dat zij niet de enigen waren die zich behoorlijk chagrijnig konden maken om haar gedrag.
Hij zat er amper mee om zich in het gesprek te mengen; hij zag niet in wat hij kon veranderen, laat staan toevoegen, aan de discussie. Hij kende Emily nou wat.. 2 dagen? Tot verre genoeg om een oordeel over haar te moeten hebben, ondanks haar 'schommelende humeur' en beschermende neigingen richting haar vriendin. Het was hem een raadsel hoe hij het anders kon verwoorden. Hij wisselde een blik uit met Floyd die het met hem eens leek te zijn en zich er ook buiten hield. Het was een verstandige beslissing, zoals hij het zag. Het zou ze in elk geval geen problemen opleveren of het commentaar dat ze zich er niet mee moeten bemoeien. Het was wat hij zag aankomen wanneer hij ze zou onderbreken.
"Hmm, eerlijk gezegd niets," zei hij grinnikend. Tegenstrijdig tot Floyd, die gelijk uitbarstte in wat hij wilde verrichten tijdens het project. Zijn ogen stralend, een grijns van oor tot oor. Zelfs hij kreeg er de rillingen van om hem zo opgewekt te zien. Minuten geleden stond hij er nors voor zich uit te kijken, nu kon zijn dag niet meer stuk. Vreemd joch.
"Ik ga wel bezig met het verslag," vertelde Floyd meteen, volgend door zijn rugzak die met een knal op de tafel terecht kwam. Zijn laptop haalde hij binnen een mum van tijd tevoorschijn, waarna zijn gezicht achter het beeldscherm verdween. Hij zelf reageerde er weinig op, haalde alleen zijn schouders op en bestudeerde het papier van een afstandje. "Ik ga wel bezig met de tests," stelde hij dan voor. Zo kon hij zich tenminste nog nuttig maken tussen de lessen die ze te wachten stonden.
"Tenzij een van jullie het al in gedachten had," voegde hij er nog snel aan toe. Het was aardig dat Adoria ook aan hen dacht, toch wilde hij ze niet tot last zijn. Al met al zaten ze uiteindelijk wel met elkaar opgescheept.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar glimlach verminderde, nadat Floyd zijn uitspraak was binnengekomen en ze besefte dat het geen grap was. Hij wist dat Emily meerdere malen had geïntendeerd om die taak voor haarzelf te bewaren, maar toch nam hij, iemand die alleen sprak wanneer nodig, de poging om het voor zichzelf weten te behouden.
Een frons kwam op haar gezicht te staan, haar ogen gericht op Floyd. Zijn laptop had hij onderwijl al voor zich genomen. Het beeldscherm was opengeklapt waardoor ze in haar positie zijn blikken niet meer kon opvangen, omdat het net voor zijn gezicht stond.
''Ehm, ja, dat kan eventueel, denk ik? Wat vind jij ervan, Em?''
Aan haar gezicht te zien, kon ze duidelijk opmerken dat ze naar meer streefde dan het zwijgen. Echter hield ze haar mond gesloten, hoewel Emily daar moeite mee had.
Pas na er tien seconden verstreken waren, nam ze de moeite om te spreken. ''Ik werk wel met hem samen. Er is geen enkele mogelijkheid dat ik die andere taken op me neem.''
Haar ogen rolden over de letters die gedrukt stonden op het verkreukelde vel papier. Er waren vier personen en drie taken. Zij was dus degene die de laatste taak moest vervullen; het invullen van de werkwijze, zelfs al hoorde dat voor een deel bij Jack zijn taak.
Langzaam schoof ze het blad naar voren waarna ze de groep rondkeek. ''Dus Floyd en Emily doen het verslag, Jack doet de 'tests' en ik doe de werkwijze,'' deelde ze mee, vooraleer de bel zich liet horen. Direct stond ze met beide benen op de grond, haar houten stoel naar haar tafel geschoven.
''De volgende les kunnen jullie eraan werken!''
Met een lichte grijns op haar gezicht stopte ze de spullen in haar tas, kijkend naar Jack. ''Vanavond zal het spel pas beginnen. Don't forget,'' zei ze voordat ze wegliep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan beide dames te zien waren ze niet al te blij met Floyd op dit moment. Hij deelde hun gevoel; zelf kon hij de jongen ook totaal niet uitstaan. Alleen al over school was hij betweterig maar dit? De beste jongen had zichzelf nu toch wel echt overtroffen. Als het überhaupt mogelijk was gezien zijn reputatie en gedrag wanneer hij zich in de buurt van anderen bevond. Hoe dan ook begon het ook hem behoorlijk te irriteren.
Emily's reactie was ergens wel te verwachten gezien haar opmerking over haar onhandigheid bij de tests. Jack dacht dat het vast nog wel mee zou vallen. Alles stond ja duidelijk uitgewerkt in de opdracht, voor zover hij had kunnen zien. Ze zou wel echt pech moeten hebben wilde ze het compleet verpesten. Noch dacht hij geen moment over om het op te brengen. Het was het verkeerde tijdstip om een onenigheid te starten tegenover Adoria's vriendin. Hij had zichzelf beloofd om normaal te doen, hoewel hij het anders alsnog zou doen, en zat niet te wachten op ruzie.
"Fine by me," zei hij goedkeurend. Ongetwijfeld had de rest er geen baat bij of hij het er mee eens was, het was inmiddels besloten. De bel daverde door het gebouw en liet iedereen zwijgen van zijn of haar bezigheid. Allen waren blij om te horen dat de les voorbij was en ze nu nog maar een aantal uren te gaan hadden. Om de haverklap had hij zijn spullen al bij elkaar gepakt, klaar om weg te lopen. Langer blijven dan nodig was deed hij nooit. Hij zat enkel te wachten tot hij wist dat hij bevrijd was van alle plichten die iedere dag met zich meebracht.
Gegrinnik kwam bij hem vandaan zodra hij hoorde wat Adoria te zeggen had. Was dat dan echt het enige waar ze aan kon denken? vroeg hij zich af. Laten merken dat hij het ergens vreemd vond liet hij achterwege, wel reageerde hij terug. Inmiddels was ze al weggelopen en verdwenen tussen de omstanders, wat hem ergens verbaasde. Het weerhield hem er niet van om zijn mond te houden. "Ik zou niet durven, Adoria," mompelde hij geamuseerd, terwijl ook hij aanstalten maakte om de ruimte te verlaten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het studentenhuis;

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld