Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Diverse opties gingen door zijn hoofd, maar geen van die opties waren goed. Hij kon Ivy vertellen dat hij weg wilde, maar wat als zij dat niet wilde en hier achter bleef? Hij kon haar niet alleen met Claire achterlaten, dat was geen optie. Hij kon haar de waarheid zeggen, maar de kans dat Claire haar iets aan zou doen, was veel te groot. Ivy zou zoiets nooit kunnen verbergen. Wat hij ook zou doen, er zou altijd iets mis kunnen gaan. Hij hield te veel van Ivy om een gok te nemen. Hij schudde zijn hoofd, hij had zijn leven weer aardig overhoop gehaald.
Toen Ivy zich bij hem voegde en kort zijn wang aanraakte, beet hij opnieuw op de binnenkant van zijn wang. Was hij oké? Nee, verre van. Gedroeg hij zich anders? Ja, zeker. Al heel lang had hij zich niet meer zo gefrustreerd en machteloos gevoeld. Hier had niemand hem ooit gedwongen tot iets wat hij echt niet wilde, maar Claire wel. Hij gaf geen echt antwoord en volgde haar slechts de gang op. Met Claire op het instituut, kon hij niks meer. Ze kon iedereen alles laten doen. Hij keek even over zijn schouder, maar er was niemand die hen volgde. Hij was echter niet echt spraakzaam. Wat kon hij in hemelsnaam doen?
Toen ze eenmaal bij zijn kamer aangekomen waren, sloot hij de deur achter zich. Met een zucht liet hij zich op bed zakken en keek hij naar Ivy.
'Ik wil niet dat je bij Claire in de buurt komt,' mompelde hij. Hij keek even naar zijn handen. Het was niet alsof ze veilig was als Claire niet in de buurt was, maar het directe gevaar was in elk geval verdwenen. Hij klonk waarschijnlijk bijna wanhopig, hij wist het niet, maar hij kon het niet aan om Ivy bij de vrouw te zien.
'Ik weet dat je altijd het beste in iedereen wil zien, maar niet bij haar, alsjeblieft.' Hij kon haar niet de ware reden van zijn vraag vertellen, maar hij kon het haar wel vragen. Hij haalde een hand door zijn haren en keek toen naar Ivy. Hij kon er niets beters van maken.
'Ze heeft ooit een man opgedragen zichzelf te verbranden. Ik wil gewoon niet dat je bij haar in de buurt bent,' eindigde hij, waarna hij weer omlaag keek. Hij vroeg haar nooit iets voor hem te laten, maar nu moest hij wel. Hij vertrouwde haar met alles, maar niet met Claire.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek hem aan toen hij op de binnenkant van zijn wang leek de kijken en zijn hoofd schudde. Er was zeker iets mis, nu kon je het niet duidelijker zien. Ze deed de deur van de keuken achter haar dicht en wandelde de eetzaal uit. Ivy fronste opnieuw en ze liep nogal ongemakkelijk met hem mee naar de kamer, iets wat ze nog nooit eerder had gehad. Ze merkte de blik over zijn schouder op, maar zei er niets over. Ze liet zich naast hem op het bed zakken en keek hem aan. Ze fronste bij zijn woorden. Claire? Wat had Claire nu te maken met dit alles? Verward keek ze mee naar zijn handen en haalde een hand door haar haren terwijl ze nadacht. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden en knabbelde op haar onderlip. "Waarom?" Verward keek ze hem aan. Ze moest gewoon weten waarom. Ivy merkte de wanhoop in zijn stem en ging voor hem zitten, waarna ze op zijn kniëen leunde met haar ellebogen en hem dwong om haar aan te kijken. "Ollie? Wat is er aan de hand?"Ze fronste even toen hij zei wat ze had gedaan. "Ze heeft..." Ze huiverde bij wat hij zei en schudde haar hoofd. Claire? Claire zag eruit als een geweldig persoon, hoe kon ze zoiets doen? Ze dacht na voor een paar seconden en knikte. "Okey" zei ze nogal kortaf. "Ik hou wel afstand" Zei ze met een klein knikje. Ze drukte een kus op zijn lippen. "Ik kan prima voor mezelf zorgen Oliver, maak je maar geen zorgen" Iets in zich vertelde haar dat Claire helemaal te vertrouwen was en ze zich helemaal geen zorgen moest maken. Ze was een goed persoon, ze zou nooit iemand kwaad doen. Ivy sloeg haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn shirt. "Nog iets?" Ze keek hem vragend aan. Als hij nog iets wou zeggen, was dit het moment.

Account verwijderd

schreef:
Alle keren dat hij haar verteld had dat hij slechts één vriendin gehad had, had hij niet gelogen. Dat was echter zijn mening, niet die van Claire. Kon je het een relatie noemen als je er letterlijk in gedwongen werd? Het was niet alsof hij ook maar een seconde van zijn leven bij haar had willen besteden, maar hij had het wel gedaan. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat zij het wilde. En als zij het wilde, wilde jij het ook. Dat was nu eenmaal hoe haar gave werkte. Als ze Ivy vertelde dat ze van het dak moest springen, dan zou Ivy ook van het dak willen springen. Het was niet alsof ze dat echt wilde, maar Claire zorgde er wel voor dat ze het wilde. Hij slikte. Van alle gaven die hij tot nu toe gezien had, bezat Claire misschien nog wel de meest gevaarlijke.
'Nee, Ivy, niet waar. Als ze je verteld van het dak te springen, dan doe je dat ook. Twee jaar geleden was ze zo en dat is nu niet anders.' Hij had het altijd mooi gevonden aan Ivy dat ze altijd positief over iedereen dacht, maar momenteel niet. Momenteel had hij liever dat ze totaal geen vertrouwen in mensen had. Al helemaal geen mensen die uit een bende kwamen.
'Je weet dat ik het je nooit zou vragen als ik er niet serieus over was,' mompelde hij. Zelfs hij had destijds niet voor zichzelf kunnen zorgen, dus Ivy kon dat ook niet. Niemand kon dat. Hij schudde zijn hoofd. Hij liet langzaam zijn armen om haar een glijden toen ze haar armen om hem heen sloeg en haar gezicht in zijn shirt begroef. Hij bleef even stil toen ze hem vroeg of hij nog iets wilde zeggen, hij twijfelde. Meerdere malen opende hij zijn mond om iets te zeggen, maar alle keren sloot hij zijn mond ook weer. Tot hij uiteindelijk besloot dat hij niets meer te verliezen had. Met Claire erbij zou hij hoe dan ook flink op de proef gesteld worden.
'Wil je hier blijven, Iv? Je stelt het weggaan al maanden uit, wil je wel een keer gaan?' vroeg hij voorzichtig. Het was niet erg als ze wilde blijven, maar dan moesten ze wat dingen aanpassen. Want hij zou niet blijven tot hij oud was. Hoeveel hij ook van Ivy hield, dat kon hij niet doen. Ze konden wel naar een andere manier zoeken. Zij kon blijven en hij kon langskomen, of zo. Eerst had hij gedacht dat het wel over zou gaan, maar dat was niet zo. Ivy bleef uitstellen en hij kreeg er steeds meer moeite mee.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste even en luisterde naar wat hij zei. "Maar..." Ivy bedacht zich en sloeg verward haar armen over elkaar. "Waarom heeft niemand haar gevraagd welke gave ze heeft, betekent dat dat ze die al gebruikt?" Duizenden gedachten raasden door haar hoofd. Ze moest wel haar gave hebben gebruikt toch? Nee, Claire zou dat nooit doen, ze was vriendelijk en eerlijk. Het voelde alsof haar gedachten werden verscheurd, en ze moest toegeven dat ze er hoofdpijn van kreeg. Wat was er aan de hand met haar? Ivy sloeg haar armen met een aarzelende blik over elkaar heen en schudde haar hoofd. Ze zou wel een manier vinden om het tegen te houden, ze kon toch niet altijd luisteren en bevelen opvolgen van Claire. Dat kon toch niet. Ivy knikte. "Ik weet het" zei ze zachtjes. Oliver zou haar nooit zoiets zeggen als het niet gemeend was en als hij zich niet oprecht zorgen zou maken. Ze slaakte een zucht toen hij zijn armen om haar heen sloeg en fronste even toen hij vroeg of ze hier wou blijven. "Ik weet niet...ik bedoel..." Ongemakkelijk keek ze om haar heen en haalde een hand door haar haren. "Ik wil niet....nou... maar..." stamelde ze. De waarheid, ze wist niet wat ze moest doen. Haar wangen kleurden vuurrood. Tuurlijk wou ze wel eens weggaan. Ivy beet op haar onderlip en fronste. Ze wou graag met haar mee, maar ze wou zekerheid. Wat nou als het toch helemaal niets tussen hen werd als ze eigenlijk samen woonden. Dan kon ze onmogelijk terug naar het instituut. Want zo werkte het, je kon niet terugkeren naar het instituut eenmaal je er weggaat. En Oliver zou met gemak zich kunnen aanpassen aan het leven buiten het instituut. Maar zij? Ze had er niet veel vertrouwen in. Ivy kuchte even en keek hem aan. "Weet je, laten we gaan douchen" Ze stond op en keek hem vragend aan.

Account verwijderd

schreef:
Alleen tijdens missies maakte hij zich druk om Ivy, maar vandaag was anders. En de komende weken zouden anders zijn. De komende maanden misschien ook nog wel. Hij hief zijn schouders op, want hij wist niet of ze haar gave gebruikt had. Ze had hem zeker op Dante gebruikt, maar de rest? Hij wist het niet. En dat kon hij Ivy ook niet zeggen, want dan moest hij zeggen dat hij haar beter kende dan hij voor deed komen. Dat kon hij niet doen. Hij wilde het wel. God, wat wilde hij het haar graag vertellen, maar dat kon hij niet.
'Ik meen het, Iv. Blijf bij haar uit de buurt.' Hij streelde even zachtjes door haar haar. Hij zou zich in elk geval iets beter voelen als Ivy uit haar buurt bleef, hoewel hij zich toch wel zorgen zou blijven maken. Daar kon hij niets aan doen. Hij maakte zich sowieso al sneller druk dan de gemiddelde man, maar vanaf nu zou hij zich constant druk maken. Hij kreeg al hoofdpijn als hij eraan dacht.
Hij keek naar Ivy toen ze begon te stamelen. Zij keek hem niet aan en keek alleen maar wat ongemakkelijk om haar heen. Kon hij het haar kwalijk nemen? Waarschijnlijk niet. Hij had zo lang geleefd buiten het instituut dat het instituut de abnormale situatie voor hem was, maar voor Ivy was het gewone leven abnormaal. Dat nam niet weg dat hij ervan baalde dat ze niet weg wilde. Al helemaal omdat hij er zo tegenop keek om te blijven. Hij had er enorm veel moeite mee en met Claire erbij werd het bijna ondragelijk. Hij zei echter niets. Wat moest hij zeggen? Hij wilde bijna wanhopig graag weg momenteel en zij wilde bleven. Hij zou nooit voor zichzelf kiezen. Een zucht gleed over zijn lippen en hij knikte. Douchen, ja. Hij kwam overeind, maar liep niet naar de badkamer. In eerste instantie sloeg hij slechts zijn armen om Ivy heen en drukte hij een kus tegen haar voorhoofd.
'Ik mis je gewoon,' mompelde hij. Dat was niet waarom hij weg wilde, maar hij miste haar wel degelijk. Hij glimlachte even en liet haar toen gaan, waarna hij zijn shirt over zijn hoofd trok terwijl hij de badkamer op liep. Hij draaide de kraan open en trok toen de rest van zijn kleren uit, waarna hij onder de douche stapte. Hij sloot zijn ogen even terwijl het warme water over zijn gezicht gleed. Hij wist niet wat hij aanmoest met de hele situatie. Als Ivy nu gewoon met hem weg wilde, was alles opgelost. Maar dat wilde ze niet en dus wist hij niet wat hij nog kon doen.

Account verwijderd

schreef:
Ze zuchtte zachtjes toen hij zachtjes door haar haar streelde en knikte. "Ik ga mijn best doen" beloofde ze hem. Ook al snapte ze niet waarom, ze zou toch luisteren naar wat hij haar zei. Omdat ze van hem hield, en ze hem geloofde. Maar ze zat nog steeds met zoveel vragen. Ze keek hem met een frons aan en draaide zich wat weg van hem om na te denken. "Ook al lijkt ze me echt een aardig persoon" gaf ze toe.Tot nu toe had Claire helemaal niets verdachts gedaan of gezegd. Of toch niet dat Ivy wist. Misschien had ze niets gedaan dat haar opviel, maar ze wist het niet zeker. Ivy fronste nogmaals. "Moeten we de rest van het team niets vertellen? Ik maak me zorgen om hen, en waarom zou ze me iets kwaad doen?" Als zij moest oppassen, zou het ook wel betekenen dat de rest dat ook moest. Ze vond het wel eerlijk als ze het hen vertelde. Ze trok een verwarde wenkbrauw op. "Ik heb toch niets verkeerds gedaan, of toch niet dat het voor haar belangrijk is?" Ze keek hem vragend aan en beet op haar onderlip. Ze haalde ongerust een hand door haar haren en hield die andere tegen haar buik, plotseling misselijk door de dingen die ze had gehoord. Ze wou niet constant moeten oppassen voor een vrouw die ze blijkbaar iets had aangedaan. Dat maakte alles veel te ingewikkeld. Ivy slikte even toen hij niets zei en toen zuchtte. Ze stond aarzelend op toen hij glimlachte en hij zijn armen om haar heen sloeg. "Sorry" zei ze zachtjes. Ze voelde de tranen in haar ogen springen maar dwong ze al gauw weer terug. Ze slikte opnieuw toen hij zei dat hij haar miste. Ze glimlachte zwakjes terug en keek hem na toen hij naar de badkamer liep, waarna ze even diep zuchtte en zijn kleerkast opendeed. Ondertussen lagen er ook wel een paar stapeltjes kleren van haar bij hem, en niet alleen de zijne bij haar. Ze nam een zachte grijze trui en een jeansbroek, waarna ze achter hem aanliep en om de deur heen gluurde. "You mind if I join you?" Ze keek hem even onzeker aan.

Account verwijderd

schreef:
Het was een opluchting dat ze zei dat ze haar best zou doen, maar hij kon er niet volledig gerust op zijn. Het was Claire waar ze het over hadden, niet Joel. Met Joel kon hij nog wel dealen. De man was ontzettend vervelend, maar niet gevaarlijk. Niet met zijn gave in elk geval. De man kon hem verlammen wat hij wilde, maar hem aanraken kon hij simpelweg niet. Hij had wel willen uitproberen of hij gewoon kon bewegen als hij zijn gave gebruikte, maar Joel had hem nooit verlamd.
'Ze vond me toen al niet leuk, ik weet zeker dat dat nu niet anders is en sinds ik een relatie heb met jou, zal ze jou vast ook niet zo leuk vinden,' zei hij. Het was niet volledig gelogen. Toen hij eenmaal immuun was en ze niet langer in staat was hem te beheersen, had ze ineens een gruwelijke hekel aan hem. Ze was boos en gefrustreerd door onmacht. Hij was zo snel en zo ver mogelijk van haar weggegaan als mogelijk was, maar uiteindelijk had ze hem dus toch weer gevonden.
Hij hoorde wel dat ze zich verontschuldigde, maar hij reageerde er niet op. Ze hoefde zich niet te verontschuldigen, want ze kon er niet zo veel aan doen. Hij wist heus wel dat hij veel van haar vroeg. Ze zou haar hele leven om moeten gooien voor hem. Alles wat ze gewend was, zou wegvallen. En dan was het alleen zij en hem, niets anders. Dan moesten ze het samen uitzoeken. Hij haalde een hand door zijn haren en fronste even toen hij Ivy om de deur zag gluren.
'Iv. Dat je niet klaar bent om weg te gaan, betekent heus niet dat ik minder dol op je ben of minder van je houd. We komen er heus wel uit. En je weet dat ik altijd heel graag samen een douche neem, al helemaal nu we zo weinig tijd hebben om dat soort dingen te doen.' zei hij, waarna hij even glimlachte en een kus tegen haar lippen duwde. Hij lachte even zachtjes toen hij enkele druppels over haar gezicht zag glijden.
'Kun je je de eerste keer nog herinneren dat we samen douchten?' vroeg hij, waarna hij Ivy even bekeek. Hij nog wel. Hij kon zich nog wel herinneren dat ze meteen daarna met elkaar het bed in gedoken waren, Baylor wakker hadden gehouden en vervolgens te laat waren geweest bij de lunch terwijl ze het ontbijt ook al gemist hadden. Natuurlijk had de rest van het team geweten wat ze gedaan hadden, maar het was wel leuk geweest. Hij glimlachte even bij die gedachte. Wat dat betreft was er helemaal niets veranderd.

Account verwijderd

schreef:
Er was telkens wel iets dat roet in het eten gooide voor hen. Eerst Joel, en nu Joel wat minder 'actief' was, kwam Claire natuurlijk. Het was net alsof iets hen probeerde uit elkaar te houden. En het frustreerde haar. Was geluk nu echt teveel gevraagd? De laatste maanden waren geweldig geweest, maarze hadden nog steeds af en toe wat momentjes, die onvermijdelijk waren op het instituut.Ivy knikte even toen Oliver zei dat ze haar waarschijnlijk ook niet mocht, omdat ze vroeger elkaar niet echt mochten. "Hoe lukt het haar toch?" Ivy schudde haar hoofd even. "Hoe ken je haar zelfs? Ik kan me niet voorstellen dat je met zo'n mensen omgaat" gaf ze eerlijk toe. Ze vond het allemaal een beetje bizar. Een vrouw, vriendelijk en helemaal niet verdacht komt naar het instituut. En dan blijkt dat ze mensen dingen laat doen en dat ze een oude kennis is van Oliver. Ivy fronste opnieuw. "Ollie, we moeten het echt vertellen aan de rest van het team" zei ze zachtjes. Ze maakte zich enorm zorgen om de rest. Ze streelde zachtjes zijn wang. "En jij? Wilt ze jou niets aandoen?" Ze bestudeerde hem nauwkeurig en beet kort op haar onderlip. Ze was bang, dat gaf ze toe. Maar niet bang dat haar iets zpu overkomen, maar Oliver. Dat zou haar meer pijn doen dan eender welke wonde. Ze geloofde oprecht dat ze alles kon doorstaan, zolang degķene van wie ze hield maar aan haar zij stond. Ze liet haar ogen even over hem glijden en knikte nogmaals. Ze zou wel wat verder uit haar buurt blijven, als Oliver zei dat dat nodig was. Ivy knikte even en glimlachte kleintjes. "Ik weet het, ik weet het..." fluisterse ze zachtjes. Ze haaldehaar schouders op. "Het is gewoon..." Ze schudde haar hoofd en bedacht ze. Ze trok haar kleding uit en schopte ze ergens in een hoekje. Ze stapte de douche uit en glimlachte als vanzelf toen ze de glimlach op zijn gezicht zag. Ze gniffelde even en knikte. "Tuurlijk herinner ik me dat nog, het zou raar zijn als ik dat niet meer wist" Het was één van hun leukste momentjes geweest, ook al hadden ze ontbijt gemist.

Account verwijderd

schreef:
Hun problemen zouden zo gemakkelijk opgelost kunnen worden, maar helaas was dat voor Ivy nog geen optie. Als ze gewoon ver van Claire en Joel gingen wonen, was er helemaal niets aan de hand. Dan konden ze elke dag samen wakker worden, samen slapen en samen eten. Hij zou er niet tegenop zien, de hele dag met Ivy doorbrengen leek hem verre van vervelend. Waarschijnlijk zou hij er elke dag van genieten.
'Bendes bestaan alleen maar uit mensen zoals zij. Ik zou niet zeggen dat ik echt vrienden met iemand geworden ben in de bendes, maar ik ben wel met ze omgegaan,' zei hij. Soms leek het alsof Ivy vergat dat hij geen haar beter geweest was dan mensen zoals zij. Dat hij een reden gehad had, maakte dat niet beter. Hij had lang verkeerd gehandeld en nu droeg hij daar de gevolgen van. Zijn verleden zou altijd bij hem blijven. Hij knikte slechts. Ze mocht het het team vertellen, maar waarschijnlijk zou ze hen toch wel beïnvloeden, als ze dat nog niet gedaan had. Hij stak even zijn hand uit om een plukje haar uit Ivy's gezicht te vegen en een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat hij water op haar gezicht en in haar haar achterliet. Hij hief zijn schouders op.
'Waarschijnlijk wel.' Rechtstreeks kon ze hem niets aandoen, maar ze kon hem behoorlijk wat aandoen via andere wegen. Ivy was zo'n weg. Hij bestudeerde Ivy even. Over het algemeen was ze helemaal niet meer zo onzeker, maar soms zag hij het nog wel eens. Nu zag hij het ook. Hij wist dat het haar onzeker maakte, het weggaan. Ze wist dat hij het wilde en ze wist ook dat ze het hem moeilijk maakte door het constant uit te stellen. Toch hield hij vol, tot ze zou besluiten dat ze wel weg wilde. Hij keek even toe hoe ze haar kleding uittrok en het in een hoekje schopte, waarna hij plaats voor haar maakte in de douche. Tegenwoordig kon hij meer aan dan het begin van hun relatie, hij kon het ook nog wel aan om haar te zien in het voorbijgaan Bestuderen was dan weer een ander verhaal, dus keek hij gewoon niet te lang. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij hief zijn schouders op, ondertussen was dat ook alweer bijna anderhalf jaar geleden. De tijd vloog. Een soort van. Hun relatie leek nog steeds heel snel te gaan, maar zijn tijd op het instituut leek dan weer eeuwen te duren. Hij schudde de gedachte van zich af en streelde even door Ivy's haar, waarna hij drie kusjes tegen haar lippen duwde.
'Nog altijd te mooi om langer dan vier seconden naar te kijken,' lachte hij. Hij streelde met zijn duim even over haar wang, waarna hij nog een kus tegen haar lippen duwde.

Account verwijderd

schreef:
"Waren er ook mensen zoals jij in die bende Ollie?" Ze hield haar hoofd even vragend schuin. Er moesten toch nog andere mensen zijn die zoals hem waren? Hij kon toch niet de enige zijn die besefte dat een bende niets deed dat de wereld ook maar een beetje beter kon maken? Ivy keek hem vragend aan en beet kort op haar onderlip. "Claire ziet er niet uit als iemand die uit een bende komt...nou ja, jij ook niet" bedacht ze zich. Okey, stiekem vond ze dat de twee mensen die ze al had gezien die uit een bende kwamen naar hier, goddelijk knap waren. Ja okey, ze vond Claire knap, dat kon ze niet ontkennen. De vrouw zag er geweldig uit. Maar ze dacht niet dat ze zou moeten oppassen. Ze vertrouwde misschien Claire nu niet meer, bij Oliver deed ze dat wel. Ze was ervan overtuigd dat hij goede keuzes zou maken. Ivy schudde haar hoofd even met een miniscuul glimlachje toen hij wat haar wegstreek en veegde het water van haar neus en voorhoofd dat hij had achtergelaten. Ivy wist het toen er even wat angst door haar ogen flikkerde. "Hoe bedoel je, waarschijnlijk wel?!" Ze kon er niets aan doen dat haar stem even beefde. "Ollie, hoe kan je zo luchtig doen?" Ivy beet zo hard op haar onderlip, dat ze op een gegeven moment bang was dat die zou bloeden. Ze keek Oliver ongelovig aan. Ivy haalde een hand door haar natte haren en nam de paarse fles shampoo van het kastje aan de muur, waarba ze haar haren goed waste. Ze lachte even zachtjes en gaf hem een kus terug. Ze schudde grijnzend zijn hoofd. "Wel, eerst waren het drie seconden, dus vier is al een hele verbetering" plaagde ze hem. Ivy sloeg haar armen om zijn nek en hield haar hoofd even schuin, terwijl ze zijn ogen ontmoette. "Ik wil niet dat er iets verandert tussen ons, door één of ander geschift hersenspoelmens met haar gave" zei ze zachtjes. Ze was waarschijnlijk nog nooit zo bezorgd en onrustig geweest, wetende dat de vijand deze keer niet buiten de muren zat, maar zelfs in hun team.

Account verwijderd

schreef:
'Natuurlijk waren er mensen zoals ik. Daar kwam je alleen pas achter als ze er vandoor gegaan waren,' zei hij. In het begin had hij dat niet begrepen, tot hij zelf weg had gewild. Toen pas begreep hij dat dat de mensen waren die nog niet compleet verziekt waren, de mensen die nog een kans hadden. In het begin had hij gedacht dat ze zwak waren. Hij had niet geweten dat ook hij was zoals zij. De eerste twee jaar was het zo makkelijk geweest. Hij was zo verblind door zijn eigen emoties, dat hij niet eens zag wat hij anderen aandeed. Daarna kwam het besef langzaam binnen en veranderde hij. Hij hief zijn schouders op toen hij haar hoorde praten, misschien zag ze er niet zo uit, maar ze kwam wel degelijk uit een bende. Waarschijnlijk was ze niet eens echt weggegaan en hadden ze haar gewoon gestuurd.
Hij keek naar Ivy toen hij opmerkte hoe angstig ze naar hem keek. Over zichzelf maakte ze zich niet druk, maar over hem wel? Hij wilde er bijna om lachen, maar besefte toen dat hij niet heel veel beter was. Hoewel hij natuurlijk een goede reden had om bezorgd om haar te zijn. Ten slotte viel hij niet meer te beïnvloeden, maar zij wel.
'Niet doen,' mompelde hij zachtjes, toen hij zag hoe hard ze op haar lip beet. Hij liet zijn duim even langs haar onderlip gaan en keek toen naar haar. Als het om hem ging, maakte hij zich niet zo druk. Nu ze veilig bij hem in de douche stond, maakte hij zich ook niet zo druk. Zo lang ze bij hem bleef, was er geen probleem.
'Omdat ik haar vroeger ook overleefd heb, waarom zou ik dat nu dan niet doen?' Hij glimlachte even bemoedigend. Hij zou het wel redden, dat was het probleem niet. Hij keek naar haar toen ze haar haren waste en een zucht gleed over zijn lippen, ze zou eens moeten weten hoe graag hij al zijn tijd met haar doorbracht.
'Vier seconden zijn nog steeds niet genoeg,' merkte hij op. Hij keek graag naar haar, maar vier seconden was een hele korte tijd. Waarschijnlijk zou hij er gewoon nooit aan wennen. Haar armen vouwden zich al snel om zijn nek en zijn handen vonden al snel haar heupen, waarna hij haar zachtjes naar zich toe trok. Hij knikte toen hij haar woorden, want hij had dezelfde mening. Hij wilde niet dat Claire iets zou veranderen, want hij was gelukkig in deze relatie.
'We moeten gewoon afstand van haar houden,' zei hij zachtjes. Zo lang ze afstand van haar hielden, hadden ze veel meer kans op succes. Hij drukte een kus tegen haar lippen en vervolgens tegen het puntje van haar neus.

Account verwijderd

schreef:
"Maar was er niemand die je hielp toen je wegging? Hoe kan het dat niemand het opviel?" Ze fronste even. Persoonlijk vond ze wel dat Oliver opviel, maar dat kon natuurlijk ook aan haar liggen. Oliver viel altijd op voor haar. Ze keek hem aan en glimlachte kleintjes. Ze zou nooit het leven in een bende begrijpen zoals Oliver, haar broer en Claire. Hoe kon ze ook? Ze had het nooit meegemaakt, en ze had er nu ook niet bepaald veel nood aan. Ze vond het enorm moeilijk om te begrijpen dat Oiver ooit nog zo'n persoon was geweest. Ze zag het gewoon niet in hem. Alhoewel emoties je enorm konden beïnvloeden. Dat wist ze zelf ook wel. Ze ontmoette zijn blik en zuchtte toen zijn duim over haar onderlip ging en schudde haar hoofd. Tuurlijk maakte het haar ongerust om te weten dat Claire vooral Oliver pijn wou doen. Haar pijn doen was nu niet echt haar hoofdzaak, maar hem, dat was iets anders. "Omdat...ik weet niet" gaf ze toe. Ze was gewoon weer eens bezorgd, zoals altijd. "Ik ben gewoon enorm bang voor de rest van het team, en natuurlijk het meeste voor jou, ik weet niet wat ik zou doen als er iets zou gebeuren met je" gaf ze toe met een frins op haar gezicht. Het zou haar schuld zijn, omdat ze niet eerder met hem had ingestemd om weg te gaan. Ivy lachte even om wat hij zei en rolde lachend met haar ogen. "Hebberig" plaagde ze hem. Nou, het was niet alsof zij zoveel beter was. Ze glimlachte toen hij haar zachtjes dichterbij trok en knikte. "Afstand" herhaalde ze braafjes. Ze glimlachte toen ze een kus op haar lippen kreeg gedrukt, waarna ze al vlug een kus op haar neus ontving. Ze veegde wat haren uit zijn gezicht en drukte haar lippen nog eens tegen de zijne. "Kunnen we echt niets anders doen dan afstand?" Vroeg ze even. Misschien kon ze wel naar Dante stappen, maar dan was er wel een groot risico dat Claire erachter kwam. En dat wa smisschien niet zo slim.

Account verwijderd

schreef:
Waarschijnlijk keek hij een beetje vreemd naar haar. Sommige dingen waren meer dan logisch voor hem, tot hij zich besefte dat dat voor Ivy niet zo was. Hij had al die tijd in een bende doorgebracht, maar zij niet. Zij had vanaf het begin aan de goede kant gestaan. Hij schudde zijn hoofd.
'Daar helpen mensen elkaar niet. En ik denk dat het ze echt wel opgevallen is dat ik er ineens niet meer was, maar daar konden zij ook niets aan veranderen,' zei hij. Hij had zijn spullen gepakt en was er vandoor gegaan. Ze werden gezien als lafaards, maar ze konden echt niet iedereen tegenhouden. Soms werd er iemand tegengehouden en in elkaar geslagen, maar in zijn geval was dat onmogelijk. Hij zou simpelweg door hen heen lopen als ze probeerden hem tegen te houden. Hij was echter in de nacht vertrokken, dus niemand had hem zien vertrekken.
'Je moet je druk maken over jezelf, Iv. Niet over mij. En ik moet ook me ook druk maken om jou, want het is zo gemakkelijk voor haar om jou te gebruiken tegen mij,' mompelde hij. Hij gaf zo veel minder om zichzelf dan om haar. Je zou kunnen zeggen dat hij haar nodig had in zijn leven, simpelweg omdat hij gewoon niet goed was zonder haar. Hij had haar nodig voor zijn geluk. Claire wist dat hij zo werkte, helaas had ze hem al lang geleden gedwongen om alles aan haar te vertellen. Hij streelde zachtjes door Ivy's haren. Als haar iets zou overkomen, zou hij dat vele malen erger vinden dan als hem iets zou overkomen. Hij wist ook niet of hij het een tweede keer kon. Zonder gave had hij de eerste keer niet overleefd, maar zelfs zijn gave zou hem nu niet meer kunnen redden.
'Heel hebberig,' beaamde hij. Dat was hij ook, geen twijfel over mogelijk. Hij zou Ivy nooit willen delen en het liefst spendeerde hij zijn hele dag met haar. Het was niet obsessief en hij was ook niet jaloers, maar hij kon gewoon geen genoeg van haar krijgen. Nu al helemaal niet meer, sinds hij haar nog maar weinig sprak en zag. Hij glimlachte toen ze een kus tegen zijn lippen duwde. Hij dacht kort na, maar schudde zijn hoofd toen.
'Nee, ze beïnvloedt iedereen. De enige optie is zo veel mogelijk afstand van haar houden.' De beste optie was weggaan en niet meer terugkomen, maar dat zei hij natuurlijk niet hardop. Ivy had meer dan eens duidelijk gemaakt dat ze dat niet wilde en hoe vervelend hij het ook vond, hij zou haar niet dwingen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste opnieuw. Dante had haar nu al een paar keer aangeboden om op een undercovermissie te gaan in een bende, en telkens had ze nee gezegd. Oliver had ze er niets over verteld. Hoogstwaarschijnlijk zou hij zich schuldig voelen omdat hij zou denken dat ze niet ging omdat hij er was. Dat was ook wel waar. Hij was de enige reden dat ze niet ging. Anders zou ze het wel hebben gedaan. Ze hielp graag enorm veel met alles waarmee ze kon helpen, en daar kon ze niets aan doen. Maar ze wou hem niet achterlaten, zeker niet omdat ze hem al genoeg gedoe had gegeven met het niet weg willen uit het instituut. Ze knikte toen hij zei dat er niemand elkaar hielp in het instituut. "Awhhh" Ze haalde een hand door haar haren en knikte. Hoe kon het dat die mensen zo waren, niemand werd slecht geboren. Mensen werden slecht door gebeurtenissen. Ivy schudde haar hoofd. "Ik wil me niet druk maken over mezelf, ik kan wel wat voor mezelf zorgen" Ivy slikte even toen hij zei dat het makkelijk was om haar te gebruiken. Okey, nu leek ze gewoon enorm zwak. En ze haatte het. Ze wou niet hulpeloos, zwak zijn. Ze was nog steeds in dienst van het instituut, ze was een soldaat. Ivy glimlachte heel lichtjes toen hij zijn vingers door haar haren haalde en knikte even om haarzelf duidelijk te maken dat ze zich niet druk moest maken. Ivy lachte even toen hij zei dat hij inderdaad heel erg hebberig was. "Wel, dat ben ik ook" gniffelde ze. Ivy fronste even en knikte. "Okey" Hoe raar ze alles ook vond, ze snapte het wel. Na de douche trippelde Ivy voorzichtjes naar buiten en sloeg een handdoek om haar heen terwijl ze de haardroger zocht in de kast. Ze moest toegeven, ze was toch wat stil geworden door het hele gebeuren.

Account verwijderd

schreef:
Zijn lieve, mooie, grappige, maar toch onzekere Ivy. Hij streelde nogmaals door haar haren. Hij was dol op Ivy. Hij wist dat hij zijn leven met haar wilde delen, maar toch weerhield hij zichzelf ervan die stap te zetten. Als ze niet klaar was om met hem samen te wonen, hoe kon ze er dan klaar voor zijn om met hem te trouwen en zich voor de rest van haar leven aan hem te binden? Hij had zijn twijfels. Dus zette hij de stap niet. De ring lag onaangeraakt in een lade waar Ivy toch nooit in kwam. Enkele keren had hij getwijfeld, maar elke keer bedacht hij zich dat ze daar simpelweg niet klaar voor kon zijn. Hij gaapte.
'Ik weet dat je voor jezelf kan zorgen, Iv. Maar niet als het om Claire gaat, dan is niemand in staat om voor zichzelf te zorgen. Ik ook niet.' Ivy was prima in staat om voor zichzelf te zorgen, ze had hem helemaal niet nodig. Hij had haar misschien nog wel harder nodig dan andersom. Hij wist ook dat Ivy graag voor haarzelf wilde kunnen zorgen. Ze wilde niet afhankelijk zijn en hij vond het mooi, maar ze moest beseffen dat ze niet alles en iedereen aankon. Er waren zoveel situaties te bedenken waarin ze anderen nodig had. Op hun eerste missie had ze hem nodig gehad, maar hij wist dat ze het daar niet mee eens was.
'Weet ik, dat is waarom het werkt,' lachte hij zachtjes. Ivy was geen fan van de aandacht die hij kreeg. En hij wist dat ze hem niet wilde delen. Hij zou ook niet met een ander willen zijn, hij vermaakte zich prima met Ivy. Hij had niet meer nodig dan haar.
Toen ze de douche verliet, keek hij haar kort na. Vandaag was hun douche niet zo interessant geweest, dat kwam zelden voor. Hij verliet de douche zelf niet veel later en hij trok een shirt en een joggingsbroek aan, waarna hij een kus tegen Ivy's wang duwde en hij de badkamer verliet. Hij pakte de laptop van zijn bureau en legde die op bed, waarna hij op bed plofte en hij de dekens volledig over zich heen trok. Eerlijk was eerlijk, hij raakte aardig uitgeput van het leven hier. Hij was niet zo vermoeid dat hij direct in slaap viel, maar hij zou het wel kunnen als hij dat wilde. Hij was toe aan vakantie. En Ivy was toch nog even bezig op de badkamer, dus kon hij wel even toegeven aan zijn vermoeidheid.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld