schreef:
'Ik kon ook niet neutraal naar jou kijken. Daardoor kon ik je alleen niet meer inschatten, want misschien beeldde ik me alles wel in omdat ik het graag wilde zien,' zei hij, waarna hij wat haren achter haar oren streek. Er waren genoeg mensen die zich signalen inbeeldden omdat ze ze graag wilde zien. Hij schoot in de lach. De rest van het team had het al vroeg geweten. Ze hadden zelfs gedacht dat ze die eerste avond al bij elkaar zouden slapen.
'Ik denk dat het wel opviel, ja.' Hij had het ook niet echt verborgen. Hij keek gewoon openlijk naar haar en hij maakte er ook geen geheim van dat hij heel graag bij haar was. Hoewel zij dat destijds nog als iets vriendschappelijks hadden gezien, was het voor de rest al lang duidelijk. Het amuseerde hem wel. Normaal gesproken vielen hem dat soort dingen op, maar deze keer had hij volledig in het donker gestaan.
Hij drukte een kus tegen haar lippen nadat ze haar tong naar hem uitgestoken had en glimlachte. Ivy was lief en schattig. Nou ja, meestal dan. In bed was ze meestal minder schattig, maar nog altijd lief.
'Het team zal nooit een slecht beeld van je hebben,' merkte hij op. Hij was de nieuweling, hoewel hij nu toch alweer bijna twee jaar op het instituut was. De rest kenden elkaar al veel langer dan hij hen kende. Als ze een slecht beeld van Ivy hadden, was dat nu al lang uitgekomen.
'Dus wat moet ik nog precies doen om het goed te maken?' vroeg hij lachend. Je zou zeggen dat hij het na anderhalf jaar wel goedgemaakt had, maar dat was dus niet het geval. Natuurlijk in werkelijkheid wel, maar Ivy plaagde hem maar al te graag.
'Oh. Ja, op een of andere manier blijft het nooit bij een shirt hè?' Als hij iets uittrok, was het nooit alleen haar shirt. Ze leek het nooit erg te vinden. Hij glimlachte opnieuw. Hij fronste even toen hij voelde hoe Ivy's lichaam een beetje samentrok. Hij was helemaal niet hardhandig, dus daar kon het niet aan liggen.
'Als je daar geen last meer van wil hebben, moet je nu even door de pijn heen,' waarschuwde hij haar. Haar rug was gespannen, dat had hij al lang gemerkt, maar deze spier was aardig verkrampt. Hij ging nog zachter te werk dan hij al gedaan had. Er zat een aardige knoop in.
'Misschien moeten we eens een uitstapje naar de sauna maken. Je rug heeft rust nodig,' zei hij, waarna hij even over haar gehele rug streelde en vervolgens weer verder ging met het masseren. Hij geloofde niet dat het echt iets ernstigs was, maar hij geloofde wel dat ze haar rug overbelast had.
'Als jij belooft mee te gaan naar de sauna, beloof ik dat ik straks even zonder shirt zal lopen,' stelde hij voor. In deze kamer, natuurlijk. Hij zou heus niet zonder shirt door het instituut wandelen. Hij knikte even en mompelde instemmend. Hij vond het niet zo erg als ze in slaap zou vallen, dan had ze in elk geval wat rust.