Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Het was stil geweest in de weg naar hun plek. En Ivy was opgelucht dat ze eens een rustige plek hadden om te verblijven, buiten het instituut. Ze hadden nog veel gepraat, Oliver en zij. En zij wist wat ze wou, geen twijfel mogelijk. Alleen moest ze dat nog te weten komen van Oliver. En daarvoor had ze toch wel heel wat schrik. Ze wist niet wat ze moest verwachten van hem. Zo hij wel genoeg van haar houden om hun relatie een tweede kans te geven. Ivy wou niets liever dan dat ze bij hem was. Ze glimlachte lichtjes toen Suzan zowat een kamer in huppelde en haalde even lichtjes haar schouders op. Voor haar maakte het niet echt uit, alle kamers waren zowat bijna hetzelfde en even groot. Ze duwde de deur open met haar heup en legde haar sportzak op een tafel. Even diep haalde ze adem, haar gedachten waren er niet bij, het enige over wat ze piekerde was hoe ze het hem zou vertellen. Ze was bang voor zijn reactie, alhoewel bang misschien verkeerd verwoord was. Ze was doodsbang. Ivy keek de kamer even rond. Het was er licht en er ontbrak niets. Ze hoorde de woorden van Ryan, Olivers kamer was niet al te ver van de hare. Ivy gaapte lichtjes en legde haar kleren op haar bureau, ze zou ze later wel wegleggen. Haar ogen bleven vallen op het blauwe doosje achteraan haar sportzak. Ze wou het Oliver teruggeven, maar ze hadden nog niet echt de tijd gehad en het moest er rustig voor zijn. Ze kon het niet zomaar in zijn handen duwen. Ze herinnerde zich nog dat ze van alles probeerde uit te vogelen toen ze echt nadacht over wat het was. Ze probeerde haarzelf nog wijs te maken dat het niet voor haar was, maar dus wel. Oliver zou haar ten huwelijk hebben gevraagd, en dat had ze verpest. Waarschijnlijk zou hij het nooit meer willen, maar Ivy wou toch nog proberen. Ze zou er spijt van krijgen als ze dat niet deed. Echt goed gekeken had ze niet, ze hoorde het niet te doen. Ze had een flits opgevangen, maar dat was ook alles. Ivy zat met zoveel vragen, maar had haar antwoorden nog niet. Ivy keek even op de hoek van haar deur en trippelde naar buiten, naar de woonkamer, waar de rest al zat. Okey, dit was het moment dat ze haar slag moest slaan. De rest ging vandaag samen om observatie en Oliver bleef hier alleen achter om het gebouw wat te controleren en te bewaken. Dus dat betekende dat als ze haar werk nu goed deed, dat ze wel even tijd hadden alleen en dat ze kon zeggen wat ze wou zeggen.

Account verwijderd

schreef:
Het was waarschijnlijk een voordeel dat deze missie zo weinig risico's met zich meebracht. Hoe moest hij de rest vertellen dat hij ermee stopte als een van hen in het ziekenhuis lag? Het was makkelijker zo. Ze zouden allemaal een goede missie achter de rug hebben en dan zou hij hen vertellen dat hij wegging op de weg terug. Hij had nog een dag om zijn spullen in te pakken en dan zou hij definitief vertrekken. In het huisje dat hij gekocht had, stond alleen nog een bed en een keuken. Hij wist niet goed hoe hij het in moest richting. Hij had het allemaal geverfd, maar hij wist niet zo goed wat hij ermee wilde. Dus had hij alleen de noodzakelijke dingen aangeschaft. Hij kon slapen en eten, dus dat was in elk geval geregeld. Eenmaal daar had hij tijd voor de inrichting. Desnoods zou hij iemand vragen het voor hem te doen. Hij kreeg genoeg van het instituut om dat te betalen. Hij had twee jaar voor hen gewerkt en eerlijk was eerlijk, ze werden erg goed betaald. Dat moest ook wel, want ze werden zeven dagen per week afgebeuld en deden daarnaast nog regelmatig levensgevaarlijke missies.
Toen hij alles op zijn plaatst had, keek hij kort door de kamer. Het voelde altijd zo leeg zonder Ivy's spullen. Op zijn kamer hadden aardig wat foto's gehangen en hij had ze allemaal weggehaald. Hij had lijstjes plat op tafel gelegd en losse foto's in zijn lades geduwd. Hij kon er niet meer naar kijken. Een diepe zucht gleed over zijn lippen, waarna hij zich naar de woonkamer verplaatste.
'Hé Oliver. Ik wil graag dat je even een uurtje rust neemt. Wij kijken rond en ik hoop dat je morgen wat uitgeruster bent, want ik kan je niet de hele missie laten rusten,' zei Ryan. Hij keek even verbaasd, maar knikte toen. Iedereen leek te wachten op het moment dat hij in zou zakken. Hij zelf ook. Hij had donkere kringen onder zijn ogen en hij was ontzettend vermoeid. Hij wilde graag slapen, maar het lukte hem niet. Het was beter geworden sinds Ivy en hij weer normaal tegen elkaar konden doen, maar hij was niet zoals het eerder geweest was. Hij kreeg nog steeds niet meer dan vijf uur slaap per nacht. Hij knikte, klopte Derek even op zijn schouder en liep toen weer terug naar zijn kamer. Hij was blij dat hij Derek had. Derek lette stiekem op Ivy en hij voelde zich daar geruster door. Derek zelf was een boom van een kerel, daar hoefde hij zich niet zo druk over te maken. Bovendien was Derek geen doelwit van Claire.

Account verwijderd

schreef:
Argh wat duurde dit lang, de tijd ging maar niet vooruit. Ze luisterde zwijgzaam mee met wat Ryan zei tegen Oliver. Alles ging nog volgens plan. Oliver bleef alleen thuis, nou ja, nu bleef hij nog alleen. Ivy kreunde even lichtjes en leunde wat gespeeld ongemakkelijk achteruit in de zetel. Kom op acteertalenten, ga je gang. Die acteerlessen kwamen toch nog van plan. Dit moment had ze nu echt nodig dus ze mocht het net verpesten. Ze moest en zou met Oliver praten zonder dat de rest erbij was. "Gaat het wel Iv?" Suzan keek haar bezorgd aan en Ivy voelde zich stiekem best wel schuldig. Zou ze dit wel doen? Maar het was enorm belangrijk voor haar, en ze wist dat ze misschien zou terugkrabbelen als ze het nu niet deed. Het was nu of nooit en ze ging voor de nu. "Een beetje pijn aan mijn rug, maar het gaat nog wel" mompelde ze met een vertrokken gezicht. "Ik kan heus wel mee" voegde ze eraan toe, waarna ze zich even verzette op de bank en een geluidje maakte. Claire rolde even met haar ogen, wat Ivy negeerde. "Nee, Iv, als het niet gaat moet je beter rusten, je hebt waarschijnlijk gewoon wat te weinig slaap gehad, blijf hier maar en slaap wat, dan is morgen heus weer alles in orde" zei Ryan haar streng, waardoor Ivy inwendig juichte. Ivy maakte even een zuchtend geluidje en knikte verslagen. "Okey dan, maar morgen ga ik mee" zei ze met een zucht. "Je weet waar de pijnstillers liggen he, als je te veel last hebt van je rug?" Ivy knikte even en mompelde een bedankje waarna ze haar ogen even kort sloot. Ze ging voorzichtig liggen in de zetel en krulde zichzelf op, in de hoop dat ze zo snel mogelijk zouden weggaan. Lang duurde het gelukkig niet, het hele team was binnen het kwartier al buiten en ze hoorde de deur op slot worden gedraaid. No turning back now. Ivy kroop al vlug weer van de zetel en trippelde muisstil naar Olivers kamer, waar ze toch even twijfelde. "Ollie?" Ze klopte even kort aan en sloeg haar armen ongemakkelijk over elkaar. Oh god, hoe ging ze dit doen? Ze pruillipte even lichtjes bij de gedachte. Wat als het allemaal verkeerd liep?

Account verwijderd

schreef:
Misschien moest hij Ryan's advies maar ten harte nemen. Hij had inderdaad slaap nodig, hoe ingewikkeld ook. Hij kon ook gewoon gaan liggen, dan zou hij lichamelijk gezien in elk geval uitgerust zijn. Hij had steeds vaker last van dingen. Hij was steeds vaker ziek en hij had regelmatig pijn. Het was niet alsof hij nu echt iets overbelast had, maar zijn lichaam weigerde te blijven werkte. Hij gaapte en keek zijn kamer rond. Zou hij het maar gewoon doen? Hij had toch weinig te verliezen. Het was niet alsof iemand hem zou veroordelen omdat hij een poging deed tot slapen. Iedereen wist hoe moe hij was. Laatst was hij aan tafel bijna in slaap gevallen. Claire had hem natuurlijk met een grijns aangekeken, blij dat ze het hem aan had kunnen doen. Haar doel was bereikt, hij was kapot. Lichamelijk en mentaal was hij gesloopt. Hij wilde niks meer, alleen nog maar in bed liggen. Het instituut hield hem waarschijnlijk op de been en dat terwijl hij helemaal niet in het instituut wilde wonen.
Uiteindelijk was hij toch in bed gedoken. Hij viel echter niet in slaap en gefrustreerd duwde hij het tweede kussen in zijn gezicht, waarom kon hij niet gewoon slapen? Hij was doodop. Hij maakte zich te druk, hij voelde zich te miserabel. Hij miste Ivy en hij maakte zich zorgen over zijn vertrek. Als hij Ivy nu al miste, hoe zou dat dan zijn als hij haar helemaal niet meer zou zien? Heel veel tijd om daarover na te denken, kreeg hij echter niet. Hij hoorde iemand op zijn deur kloppen en al gauw hoorde hij Ivy. Hij dacht gehoord te hebben dat iedereen vertrokken was een paar minuten geleden. Hij kwam overeind en trok zijn shirt recht, waarna hij naar de deur liep en die opende. Hij hield zijn hoofd ietwat schuin terwijl hij Ivy aankeek.
'Alles oké? Ik dacht dat ik jullie net hoorde vertrekken?' vroeg hij een beetje verbaasd. Hij keek even de gang op, maar hij zag en hoorde niemand. Het was muisstil. Een beetje verward keek hij naar Ivy.
'Ik dacht dat iedereen zou gaan. Niet dat het uitmaakt. Heeft Ryan je een of andere taak gegeven waar je hulp bij nodig hebt?' vroeg hij. Hij leunde lichtjes tegen de deurpost. Hij was blij dat Ivy normaal tegen hem kon doen, hij had het niet getrokken als ze ruzie met hem had willen maken.

Account verwijderd

schreef:
"Hi" zei ze droogjes toen hij de deur opende en ze zijn verwarde gezicht zag. "Wel ehmmmm, laten we maar zeggen dat ik rugpijn heb?" Je kon meteen aan haar stem horen dat dat niet zo was. Hij moest het maar zien als een leugentje om eigen bestwil. Ze haalde haar schouders even op en keek hem aan. Damn, hij was nog steeds een stuk langer dan zij was. Hij torende zowat over haar uit. "Sorry dat ik je stoor, maar ik wou gewoon echt even alleen met je praten" gaf ze toe met rode wangen. "En god, als ik het mis heb wordt dit enorm genant" gaf ze toe. Dit kon alles verpesten, of alles beter maken. Ze glimlachte lichtjes toen hij haar binnenliet en bekeek hem even. Hij zag er geslopen uit, en ze vond het verschrikkelijk. Het instituut was niet goed voor hem, het maakte hem kapot. Fysiek en mentaal. En het was haar schuld. Ivy zag de kussens op het bed nogal slordig liggen en keek hem verontschuldigend aan. "Het spijt me dat ik je wakker heb gehouden" gaf ze toe. Ze wou hem heus wel slaap gunnen, maar ze zou nooit meer zo'n kans krijgen. Ongemakkelijk friemelde ze aan de zilveren armband aan haar arm. "Wel ehmm, ik heb nogal nagedacht de laatste dagen, en...ik wil echt niets liever dan bij je te zijn Ollie" Ze stond op en ijsbeerde nerveus door de kamer heen. Hij wist dat ze niet stil kon zijn als ze nerveus was. "Okey, dit klinkt echt geschift, maar ik hou echt van niets meer dan van jou en je bent gewoon de enige waar ik ook enorm veel om geef, jou verliezen was het slechtste wat ik ook heb meegemaakt, en jouw niet vertrouwen het domste wat ik ooit heb gedaan" Ze vermeed nerveus zijn blik. "En ik snap het wel als je denkt dat ik je niet vertrouw en als jij mij niet meer vertrouwt, maar ik wou het je gewoon zeggen, en ik wil een tweede kans, ik wil een tweede kans voor onze relatie" Ze knikte even bij haar woorden. "En ik laat Joel, of Claire onze relatie niet verpesten" voegde ze eraan toe met een frons. Ze dwong haarzelf stil te staan en keek hem aan. "Ik hou van je Oliver, ik hou echt zielsveel van je, wil je me alsjeblieft vergeven voor wat er allemaal is gebeurd?" Haar stem trilde even kort en nerveus prutste ze aan de rand van haar shirt.

Account verwijderd

schreef:
'Je hebt last van je rug,' herhaalde hij hoofdschuddend. Ze had helemaal geen last van haar rug, dat kon hij nog wel vertellen. Ze had tegen de rest gelogen om thuis te kunnen blijven en dat was niets voor Ivy. Nee, Ivy gaf om het team en het instituut en zou hen boven alles zetten. Boven hem. Hij had het haar nooit kwalijk genomen, want het instituut was alles wat ze ooit gekend had, maar hij had er wel veel moeite mee gehad. Als ze gewoon samen met haar vertrokken was, was er niets aan de hand geweest. Dan hadden ze samen kunnen werken aan hun toekomst. Het hoefde helemaal niet vlekkeloos te gaan, zo lang ze elkaar maar hadden.
Een frons verscheen op zijn gezicht toen ze begon te praten. Hij snapte niet wat ze nu eigenlijk wilde zeggen en hij gebaarde even naar de kamer, waarna hij op bed plofte en door zijn ogen wreef. Hij wist niet wat hij moest verwachten en het verbaasde hem dat ze gelogen had tegen de rest.
'Nee, dat is niet erg. Het was niet alsof ik echt kon slapen,' gaf hij toe. Hij deed zijn best, maar het werkte gewoon niet. Hij miste haar nog steeds naast haar. Hij dacht automatisch aan haar, waardoor hij zich miserabel voelde en hij niet meer in slaap kon vallen. Ondertussen was hij het wel gewend. Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij Ivy bestudeerde. Wat was er zo belangrijk dat ze niet wilde dat de rest van het team er iets van mee zou krijgen? Hij had niets meer te maken met haar zaken, dus wat zou hij moeten weten dat de rest niet mocht weten? Het werd hem al gauw duidelijk. Hij staarde naar haar terwijl ze alles eruit gooide. Dat ze bij hem wilde zijn, dat ze een tweede kans wilde, dat ze van hem hield. Hij stond perplex. Hij had van Ivy gehouden, maar hij had er niet over nagedacht dat Ivy misschien ook nog van hem hield. Ze deed het niet perfect, maar het ging niet zo dramatisch als bij hem. Zij deed het beter zonder hem dan hij zonder haar. Hij kon in eerste instantie dan ook niet zo heel veel uitbrengen. Hij wist niet wat hij moest doen of zeggen. Hij opende zijn mond om iets te zeggen en sloot die toen weer en dat terwijl hij naar Ivy bleef kijken. Zijn vermoeidheid verdween als sneeuw voor de zon.
'Ik houd ook van jou, Iv.' Dat deed hij ook. Hij hield meer van haar dan van wie of wat dan ook. Ivy was de stabiliteit die hij zo hard nodig had, hoewel ze hem de afgelopen tijd geen stabiliteit gegund had. Hij wilde bij haar zijn, al vanaf het moment dat ze zijn kamer binnengewandeld was op die eerste dag. Hij wilde dat Ivy zijn happy ending was. Nu was ze dat misschien ook. Hij kwam overeind en raakte kort haar wang aan, waarna hij zijn armen om haar middel sloeg en hij haar kuste. En hoe. Hij kuste haar alsof het het laatste was wat hij ooit zou doen. Het kon hem allemaal niets meer schelen. Hij wilde haar en alleen haar, hij zou nooit iemand anders willen. Zijn handen gleden al over het lichaam dat hij zo enorm gemist had, het lichaam dat hij al maanden niet meer aangeraakt had. En op dat moment voelde hij zich oprecht gelukkig.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een geluidje toen hij haar woorden hoofdschuddend herhaalde. "Wacht nou maar af" klaagde ze nerveus. Hij moest eerst maar eens luisteren naar haar nerveuze woorden, want nu maakte hij haar alleen maar nog nerveuzer. Het was belangrijk, Oliver was belangrijker en het team kon wel even wachten. Ze had maar één keer echt de kans om dat te doen. Ivy kuchte even toen hij zei dat hij niet echt kon slapen. Dat kon ze wel zien ja, Oliver had enorm wallen onder zijn ogen en zag er vermoeid uit, alsof hij al heel lang niet meer sliep, wat ook zo was. Ivy had besloten voor wat slaappillen te gaan, want anders zou het haar nooit meer lukken om in slaap te vallen zonder wakker te schieten. Ze snapte dus zijn probleem. Ze miste hem. Ivy keek even nerveus naar zijn reactie en knipperde verbaasd met haar ogen toen hij zei dat hij ook van haar hield. "Oh..wel dat ging beter dan verwacht" zei ze droogjes, waarna er een grote grijns op haar gezicht verscheen. Ze kon niet geloven dat ze ook werkelijk zat te stressen om dat gewoon te zeggen. Ze huiverde even bij zijn aanraking en kreunde toen hij haar kuste alsof zijn leven ervan af ging. Ze sloeg haar armen al snel om zijn nek en duwde zichzelf dichter tegen hem aan. Ze wou geen afstand meer houden, ze wou hem. Zijn lippen smaakten nog steeds zoals ze ze herinnerde, maar het gevoel dat ze ze eindelijk weer terug had, maakte het nog duizenden keren groter. Ze voelde zijn handen hongerig over haar lichaam glijden en liet alleen zijn lippen los om heel vlug te ademen, of eerder hijgen, wat ze allebei deden. Ivy maakte even een zacht lachend geluidje toen ze op het bed vielen en hij bovenop haar kroop, waarna Ivy haar benen om zijn middel heen sloeg en hem weer naar haar toe trok om hem te kussen. Haar handen gleden over zijn rug, verkenden elk bekend plekje opnieuw. Ze duwde haar bovenlichaam tegen hem aan en verschoof haar handen weer naar zijn gezicht, waarna ze zijn wangen en jukbeenderen hebberig streelde en wat haren uit zijn gezicht streek. Ze zou deze man nooit meer verlaten. Haar lippen streken over zijn onderlip en het kostte haar moeite haar handen nog stil te houden. Ze wou elk stukje van hem opnieuw.

Account verwijderd

schreef:
Het was verrassend om Ivy te horen zeggen wat ze allemaal dacht. Hij dacht dat hij de enige was die dat soort dingen dacht, maar dat was klaarblijkelijk niet zo. Hij dacht dat ze het wel redelijk aankon zonder hem. Sean was er allicht blij mee geweest dat ze niet meer aan hem vastzat. Hoewel Sean goed van hun relatie geweten had, had dat hem niet tegengehouden. Hetzelfde gold voor een hoop vrouwen die hij tegengekomen was, maar dat was anders. Hij kende geen van die vrouwen. Jason had ze uitgezocht en hoewel Jason een prima kerel was, was zijn smaak in vrouwen nogal omslachtig te noemen. Het maakte Jason niet uit of iemand vriendelijk was of niet, zo lang ze mooi was.
Hij was verbaasd dat ze zei dat dat beter ging dan verwacht, want wat had ze dan verwacht? Was hij niet duidelijk genoeg geweest? Hij dacht dat hij duidelijk was geweest. Hij wilde helemaal niet bij een ander zijn, want hij wilde alleen maar bij haar zijn. Zelfs als ze niet samen waren, was hij loyaal aan haar. Dat was stom, maar hij kon er niets aan doen. Hij kon niet doen wat Jason deed.
Ivy kuste hem terug. Het verbaasde hem. Hoewel ze net nog haar liefde verklaard had, verbaasde het hem dat ze hem terug kuste. Dat maakte het echter alleen maar beter. Iets meer dan twee maanden waren ze niet samen geweest en er was geen deel in zijn lichaam dat haar niet gemist had. Hij lachte zelfs even zachtjes toen ze elkaars lippen alleen lieten gaan als dat echt noodzakelijk was. Hun ademhaling was zwaar en zijn verlangen naar haar was enorm. Hoewel hij ontzettend vermoeid was geweest, leek dat nu helemaal verdwenen. Hij twijfelde er niet aan dat het terug zou komen, maar hij genoot ervan dat hij zich even niet moe en zwaar voelde. Het was dan ook niet echt verrassend dat ze enkele seconden later al op bed lagen. Hij keek even naar Ivy toen ze zachtjes lachte, ze zag er mooi uit als ze lachte. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna ze opnieuw aan een kus begonnen. Hij raakte alles aan wat hij aan kon raken. Hoewel hij haar al duizenden keren aangeraakt had en haar al honderden keren naakt gezien had, leek het allemaal weer zo nieuw. Hij voelde haar handen over zijn rug glijden, waarna ze naar zijn gezicht gleden. Hij liet haar lippen kort los, waarna hij haar shirt over haar hoofd trok. Hij moest zijn uiterste best doen dat rustig te doen, want in werkelijkheid kon het hem niet snel genoeg gaan. Hij wilde echter niet haar shirt kapot trekken omdat hij lomp werd. Hij drukte nog een kus tegen haar lippen, maar hij dwaalde vervolgens af. Hij had haar lichaam in geen maanden meer gezien of gekust en hij wilde niets liever.

Account verwijderd

schreef:
Ivy had nooit gedacht dat hij haar toch nog zou vergeven, ze was bang dat ze hem te veel had aangedaan om haar ooit nog te kunnen vergeven. En dat had ze, ze had zoveel slechte dingen gezegd en gedaan, en het deed haar pijn om eraan te denken. Hoe had Claire haar ooit zo kunnen veranderen? Ivy keek naar zijn verbaasde blik en glimlachte even lichtjes. Ze had gewoon verwacht dat hij haar zou tegenspreken, zou zeggen dat ze niet van hem hield. Ze dacht dat hij haar niet meer geloofde na alles wat er was gebeurd. In haar hoofd had ze nog een tweede speech voorbereid, en ook stiekem wel nog een derde. Ze zou het Oliver wel nog vertellen, daar hadden ze genoeg tijd voor. Hij hoorde alle dingen te weten die ze over hem dacht, alle lieve woorden die ze in haar hoofd had. Ivy hoorde zijn lach even, het deed haar deugd, ze was verliefd op zijn lach. Ze werd er gewoon altijd zo vrolijk van. Ze wou niets liever dan hem gelukkig zien.Met of zonder haar, maar natuurlijk met een voorkeur voor met haar. Zijn vingers gleden over haar lichaam, over alle plekjes, waardoor ze niet meer kon bijhouden wat hij nu al precies had aangeraakt en wat niet. Ze streelde zachtjes zijn halslijnen en jukbeenderen, zijn kaaklijnen en sleutelbenen. Haar vingertoppen tintelden bij de aanraking van zijn gebronsde huid. Ze herkende zijn lichaam maar al te goed, ze wist elke spier liggen, elk littekentje en elk vlekje, maar het leek allemaal weer nieuw. Ivy liet met tegenzin zijn lippen los, waarna haar shirt al in een seconde af werd getrokken. Haar handen gleden weer door zijn haar terwijl ze hem vlug weer kuste, ze kon geen seconde meer zonder hem, het zou voelen alsof haar hart uit haar borstkas zou springen. Ze verlangde zo erg naar hem, in vergeleken met de missie, was de missie nog niets. Ivy kreunde toen hij zijn lippen liet afdwalen en ze kromde haar rug waardoor haar bovenlichaam zachtjes tegen hem aan werd gedrukt. Hard beet ze op haar onderlip, om de geluidjes toch maar te dempen. Je wist nooit of ze buren hadden... Alhoewel, het maakte haar geen zak uit of ze het konden horen of niet.

Account verwijderd

schreef:
Hij had zo makkelijk toegegeven. Was dat een domme beslissing? Misschien wel. Misschien zat Claire in haar hoofd en had ze Ivy gedwongen te doen zoals ze deed, dat was mogelijk. Het zou waarschijnlijk allemaal nog pijnlijker worden als dat zo was. Toch gaf hij er niets om. Hij zou weggaan. Als dit zijn afscheid was, dan was hij er blij mee, dan had hij in elk geval nog een moment van geluk gevoeld voor hij alleen zou gaan wonen. Hij had eraan gedacht om een hond te kopen, want dan was hij niet helemaal alleen. Hij moest Ivy vertellen dat hij wegging. Hij wilde het Ivy vertellen, zodat ze het hem niet kwalijk zou nemen als hij ging. Hij wilde het Derek en Ivy apart vertellen, want hij gaf het meest om hen. Derek was zijn beste vriend. Wat Ivy was, wist hij niet zo goed. Zijn ex, maar nu niet meer? Ze had hem verteld dat ze een tweede kans wilde, dus dat betekende dat ze weer een relatie hadden, toch? Hij moest het haar vragen, maar niet nu. Hij moest haar nog een hoop vragen en vertellen, maar niet nu. Nu wilde hij er niet eens over nadenken, nu wilde hij gewoon bij Ivy zijn, voor zo lang dat mogelijk is.
Hij streelde kort haar haar terwijl hij haar kuste. Hij had haar haar al maanden niet meer aangeraakt. Hetzelfde gold voor vrijwel elk andere deel van haar lichaam. Tijdens het gala had hij haar aangeraakt, maar dat was puur en alleen omdat hij haar van Claire af moest krijgen. Hij had zich ongemakkelijk gevoeld en had haar losgelaten zodra hij dat kon. Nu voelde hij zich niet meer ongemakkelijk.
Dat zijn lippen niet langer tegen de hare lagen, zorgde ervoor dat hij meer lucht kreeg. Hij glimlachte even terwijl hij een paar kusjes tegen haar onderbuik duwde. Ivy was nog steeds gevoelig voor alles wat hij deed. Hij trok zijn eigen shirt over zijn hoofd en liet die bij het shirt van Ivy vallen. De rest was pas net weg, ze zouden vast nog wel even wegblijven, toch? Hij geloofde niet dat ze alles geobserveerd hadden in een kwartier, ten slotte waren ze niet zo snel als Ivy. Hij drukte zijn lippen weer tegen die van Ivy en liet zijn vingers zacht over haar rug glijden. Heel even bleef hij hangen bij haar tatoeage. Hij kon het niet zien of voelen, maar hij wist waar het zat. De tatoeage waarmee ze hem indirect voor altijd bij haar zou dragen. Had ze er spijt van gehad? Hij drukte zijn lippen tegen haar hals. Maakte het uit dat ze spijt had gehad? Ze hoefde nu geen spijt meer te hebben.

Account verwijderd

schreef:
Zelfs als Oliver en zij nooit meer samen zouden komen, dan zou ze altijd aan hem denken. Ze had zoveel herinneringen aan hem, en hij was enorm belangrijk voor haar, ze zou hem niet zomaar vergeten. Ze zou het niet kunnen, ook al zou ze het misschien willen na een tijd. Baylor, de tatoeage, en nog veel meer, al die dingen had ze samen met hem gedaan of voor hem. Ze vroeg zich af hoe Oliver zich had gevoeld als hij de tattoeage had gezien in hun moeilijke periode, was hij boos, vond hij het lelijk? Ze zou het hem nog wel eens vragen, maar nu niet. Nu had ze het te druk met andere dingen. Veel interessantere dingen. Ze voelde zijn vingers door haar haren glijden en ze liet haar hand liggen bij zijn nek. Even liet ze hem los en haar blik gleed vluchtig naar de klok die aan de muur ging. Ze zouden wel nog wegblijven, toch? Ze schatte dat ze alleen maar de buurt zouden checken, want ze waren allemaal een beetje uitgeput door de reis, maar ze hadden nog tijd genoeg. Ze greep zachtjes te lakens op zijn bed vast toen zijn onderlip verderlicht over haar onderbuik ging en ze keek hem even aan met een smekend gezicht. Ivy's gevoeligheid voor hem was nog steeds niet veranderd, gelukkig. Ze wou hem nog zoveel vertellen en vragen, maar het was onmogelijk voor haar om ook maar iets te zeggen tegen hem nu. Ze zou geen woord over haar lippen kunnen krijgen als hij haar iets vroeg. Niet dat dat zo meteen hoefde. Later... Ze hielp hem vlug met zijn shirt over zijn hoofd te trekken en liet gefascineerd haar vingers glijden over zijn tatoeages. Nog steeds dezelfde Oliver die ze kende, wel een beetje vermoeider, maar nog steeds dezelfde. Ze zuchtte opgelucht toen ze zijn lippen weer op de hare kreeg gedrukt. Ivy glimlachte toen zijn vingers bleven hangen bij haar tatoeage onder haar nek en ze drukte een kus op zijn onderlip voordat hij zijn lippen tegen haar hals drukte. Ivy hield het niet meer, de dingen die hij met haar deed, die hij vroeger ook al deed en ze nu zo erg gemist had... Haar handen gleden naar zijn broeksknoop en duwde die vlug open. Ze wou niets anders dan hem, en ze zou niet anders willen.

Account verwijderd

schreef:
Hij kon het niet helpen dat terwijl hij haar kuste, hij zich bedacht dat dit het laatste was wat hij verwacht had. Hij had niet verwacht dat Ivy nog iets met hem wilde, ondanks dat hij in werkelijkheid niets verkeerd had gedaan. Hij had dingen voor haar verzwegen, maar alleen maar omdat hij haar wilde beschermen. Uiteindelijk was dat niet de goede beslissing geweest, maar hij had het met goede bedoelingen gedaan. Nu maakte het echter niet meer uit, nu leek ze ook bij hem te willen zijn. Hij dacht aan alle vrouwen aan wie Jason hem de afgelopen maanden voorgesteld had, maar in wie hij geen interesse getoond had. Nu was hij blij dat hij dat niet gedaan had, want hij wist zeker dat Ivy hem niet meer recht aan had kunnen kijken als hij wel in interesse in één van hen gehad had. Andersom was dat waarschijnlijk ook al. Zou hij nog naar Ivy kunnen kijken als hij wist dat ze in bed lag met een ander? Waarschijnlijk niet.
Hij keek even op naar Ivy toen hij zag dat ze zachtjes in de lakens greep, waarna een grijns op zijn gezicht verscheen. Ze was zo gevoelig. Het amuseerde hem wel. Hij was minder gevoelig voor kusjes, maar uiteindelijk was hij gevoeliger dan zij was, voor hem was kijken al voldoende.
Hij bestudeerde Ivy kort toen ze gefascineerd naar zijn tatoeages keek en de toppen van haar vingers er overheen liet glijden. Hij had achteraf gedacht dat het een domme zet was om een tatoeage te zetten na Adelaide's dood, maar Ivy leek het niet zo erg te vinden. Het was ook niet alsof hij niet van iemand anders kon houden, maar hij had gewoon gedacht dat ze het naar zou vinden.
Hij voelde hoe Ivy de knoop van zijn broek opende en hij werkte zichzelf uit zijn broek. Dat was makkelijker dan het was om haar broek uit te trekken, want broeken van vrouwen zaten over het algemeen vaak strak. Dat hield hem echter niet tegen. Hij liet zijn vingers even over haar benen glijden en duwde het knoopje en de rits open, waarna hij haar broek van haar benen trok en hij diverse kusjes tegen de vrijgekomen huid duwde. Hij kende het allemaal, hij wist precies wat hij zou zien, en toch voelde het allemaal een beetje nieuw. Alsof hij iets lang kwijt was geweest en het nu terugvond, waardoor het weer als nieuw voelde. Haar broek viel bij de rest van hun kleren.

Account verwijderd

schreef:
Ivy bespeurde geen enkel moment van twijfel bij Oliver, wat ze toch wel verwacht had. Ze schaamde haar voor wat ze gedaan had, en ze had niet verwacht dat dit zou gebeuren. Verre van, stiekem dacht ze dat ze weer een ruzie zouden hebben, en dat het alleen erger zou worden. Maar gelukkig was dat niet zo. Hij geloofde haar...hij hield nog van haar. De opluchting was door haar hele lichaam te voelen, het maakte haar gewoon enorm gelukkig. Ze wou hem niet kwijtraken. Ivy wou nog steeds een toekomst met hem opbouwen, ook al zou het waarschijnlijk even duren voordat alles weer terug bij het oude was. En ze waren nog niet van Claire af. Als de vrouw wist van hun relatie, zou ze gegarandeerd alles gebruiken om hun geluk weer te verpestten. Maar daar konden ze later aan denken. Ivy raakte zijn wang even met haar vingertoppen aan toen ze de grijns op zijn gezicht zag en drukte een kus op zijn lippen. Hij was minder gevoelig voor de kusjes, maar ze had wel andere methodes. De douche was daar één van. Zijn broek lag al vlug over een lamp op zijn nachtkastje. Het was de bedoeling dat hij ergens op de grond zou liggen maar Ivy had hem misschien iets te dicht gegooid, met als gevolg dat hij bleef haperen aan de witte lampkap. Nou ja, ze vond het niet erg. Ivy voelde wat kippenvel verschijnen toen hij zijn vingers over haar benen liet glijden, ook al had ze nog haar broek aan. Ze trok haar benen uit de broekspijpen die nog redelijk strak zaten om haar huid en ze liet haar vingers over zijn gespierde rug glijden. Haar handen bleven liggen voor een paar seconden op zijn schouderbladen en haar handen gleden naar haar rug waar ze het slotje van haar beha opendrukte en haar lippen terug op de zijne drukte. Damn, dit had ze echt veel te erg gemist.

Account verwijderd

schreef:
Voor het gemak ging hij er even vanuit dat Ivy en hij samen waren. Het was misschien niet echt zo, maar dat zou het allemaal ingewikkeld maken. Bovendien zou het hem misschien tegenwerken als hij dacht dat ze niet samen waren en dit een eenmalig ding was. Niet misschien, het zou hem zeker tegenwerken. Hoewel hij zich voor nu gelukkig voelde, zou hij zich nog ongelukkiger voelen als ze hem vertelde dat het toch niks ging worden.
Hij had het gemist. Alles hieraan had hij gemist. Hij miste de kusjes en al het gegrijns. Hij miste het om haar aan te raken. Normaal gesproken raakte hij haar altijd aan. Hij had altijd haar hand vast of zijn arm om haar heen. Als hij dat niet had, kuste hij haar regelmatig of streelde hij haar haar of zoiets dergelijks. Voor bijna twee jaar had hij haar bijna constant aangeraakt en toen was het volledig verdwenen. Hij had er veel moeite mee gehad. Hij vond het moeilijk om bij haar in de buurt te zitten of te lopen en haar niet aan te kunnen raken. Als hij nu niets meer voor haar gevoeld had, was dat anders, maar dat was niet het geval geweest. Hij was nog steeds even dol op haar geweest.
Hij lachte zachtjes toen zijn broek over de lampenkap hing, maar het kon hem weinig schelen. Momenteel wilde hij alleen dat alles uit was. Waar alles terecht kwam, maakte hem geen klap uit. Hij liet zijn vingers zachtjes over haar lichaam glijden terwijl ze elkaar kusten. Hij had haar twee maanden lang niet aangeraakt en hij was vastbesloten dat in te halen. Hij liet zijn vingers even langs haar armen glijden, waarna hij de bandjes van haar bh over haar armen duwde en het ding naast het bed liet vallen. Dat had ze niet nodig. Hij kon er niet aan doen dat hij naar haar keek. Waarschijnlijk zou ze opnieuw beginnen te blozen als ze opmerkte dat hij elke vierkante centimeter opnieuw in zich opnam, maar daar maakte hij zich niet zo druk om. Ze vond het niet erg. Hij nam er zijn tijd voor, want hij had al twee maanden niet meer kunnen kijken. Hij kon het zich wel voor de geest halen, maar dat was niet hetzelfde. Hij streelde zachtjes over haar huid, drukte zo nu en dan een kusje tegen de delen waarvan hij wist dat hij ze nog niet gekust had. Dat deed hij tot hij weer terug bij haar gezicht was, waarna hij glimlachte. Ivy was mooi. Dat had hij altijd gezegd en dat zou hij altijd blijven zeggen.
'Ik houd van je,' mompelde hij, voor hij zijn lippen opnieuw tegen de hare drukte.

Account verwijderd

schreef:
Ivy hoopte oprecht dat Oliver zijn gedachten niet zou veranderen, dat hoopte ze echt. Niet alleen omdat dat alles ongemakkelijk zou maken, maar ze zou het niet aankunnen als hij haar zou vertellen dat het maar één keer was en ze weer terug naar hun 'we negeren elkaar' periode gingen. Nee, zo werkte het niet voor haar. Maar ze wou er niet aan denken wat er zou gebeuren als dat zo was. Dit was niet het moment voor slechte gedachten. Ze wou volledig kunnen genieten van dit moment, ook al was het heel misschien wel een enkel moment tussen hun twee. Ze had hem te erg gemist om redelijk na te kunnen denken. Ivy gniffelde even toen hij zelf ook begon te lachen en gaf hem een por. "Dat vergt nog wat oefening" grapte ze zachtjes tussen de kussen door. Haar ogen gleden over zijn lichaam en ze drukte nog wat kussen op zijn lippen terwijl ze dat deed. Ze krulde even haar tenen toen zijn vingers over haar sleutelbeenderen gleden en ze duwde een kus op zijn hand. Ze huiverde kort toen hij de bandjes van haar beha van haar schouders over haar armen duwde en hij zijn ogen over haar lichaam liet glijden. Haar wangen kleurden lichtjes rood. Ze had geen idee wat hij dacht maar ze begon zo wel een idee te krijgen door de manier dat hij haar bestudeerde. Ze sloeg haar ogen even verlegen neer en glimlachte terug toen hij naar haar glimlachte. Ze liet haar handen even over de harde huid van zijn borstkas en buik glijden en keek op toen hij zei dat hij van haar hield. "Ik houd van jou Oliver" antwoordde ze nadat hij even zijn lippen tegen de hare had gedrukt. Ze liet haar vingers glijden over de band van zijn boxer en keek hem even vragend aan. Zij was zeker van wat zij wilde, maar was hij dat? Als hij niet wou.. Ze drukte en kus tegen zijn lippen, ze kon hem amper aankijken zonder hem te kussen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld