schreef:
'Ivy gaf hem een por toen hij begon te lachen. "He, het is waar hoor, vraag maar aan Ryan, ik heb het gevoel alsof hij momenteel een enorme hekel heeft aan ons, nou ja, meer aan mij na het incident met dat mes in de traingsruimte" klaagde ze. Ryan was echt enorm streng en kortaf tegen haar, wat ze wel snapte. Hij was leider van het team, hij had zijn plichten. En zij moest haar werk goed doen. Ivy trok even een gezicht toen hij dat zei. "Nou, als ze hoort wat er is gebeurd, wordt ze waarschijnlijk boos op mij" zuchtte ze. Dat zou afzien worden. Ze had er nu al geen zin in. Maar het was wel nodig, en hopelijk werd er meer woede naar Claire gestuurd dan naar Ivy zelf. Ze raakte zijn wenkbrauw even kort aan toen hij fronste en haalde haar schouders op. "Ik wou er niet echt over praten, en nou ja, je kent me, ik doe nogal vaak alsof alles in orde is" gaf ze toe. Ze had geleerd om 'the tuff girl' te zijn. Het stond je niet als je huilde in het instituut, en de roddels verspreidden zich altijd enorm snel. Nog een reden waarom ze het niet meer erg vond om weg te gaan. Na alles wat er was gebeurd, had ze nood aan iets nieuws, een nieuw begin, een goed en rustig leven. Stabiliteit. Haar tatoeage geldde nog steeds. Ivy kreunde even toen Oliver dat zei en dacht na. "Wat ben ik toch een idioot, Derek en Alistair hadden allebei door dat je me nooit zou bedriegen, maar ik..." Jammerde ze even. Waarschijnlijk zou ze zich nog een heel, heel erg lange tijd schuldig voelen en zou het wel af en toe in haar gedachten blijven steken. Het was het slechtste wat ze ooit had gemaakt van keuze, Oliver dumpen. En ze voelde zich miserabel erdoor. Ze was in die tijd niet zo blij geweest dat Oliver en Alistair goede vrienden waren geworden, maar het was wel fijn als ze geen ruzie hadden. Ze konden echter enorm snel tegen haar samenspannen. Ha, in feite waren het de twee belangrijkste mannen in haar leven, haar broer en haar vriend. Ivy maakte een half lachend, half protesterend geluidje toen hij de dekens optilde en tikte hem even speels op zijn vingers. Ze schoot in de lach. "Okey, je hoefde heus niet te kijken om dat te zeggen hoor" lachte ze. Ze drukte een paar kussen terug en trok een wenkbrauw op. "Ook niet als ik enorm lastig doe?" Plaagde ze hem. Ivy fronste even en trok een wenkbrauw op. "He, ik probeer ervoor te zorgen dat je die kansen niet moet gebruiken hoor" voegde ze eraan toe. Ze wou niet dat hij spijt zou krijgen van de jansen die hij haar gaf. Ivy trok even een pruillip toen hij zei dat het nu kon en ze glimlachte toen hij een kusje drukte op het puntje van haar neus. Ze drukte een kus terug op zijn lippen. "Okey, maar je moet beloven dat je niet kwaad wordt" zei ze met een frons. Ze reikte met haar ene hand naar haar shirt, om tot de conclusie te komen dat dat te ver lachen. Dus nam ze maar Olivers shirt. Ze trok het vlug over haar hoofd en kroop met tegenzin uit bed, waarna ze trippelde naar de deur en naar haar kamer ging. Ze duwde met haar duim de rits van haar koffer open en haalde het kleine blauwe doosje eruit. Diep ademhalen. Ze liep weer terug en kroop bij hem in bed, waar ze weer in zijn armen kroop. "Ik vond dit de dag van het gala toen ik wat shirts nam uit de kast...het was niet de bedoeling om..ik heb niet meer gekeken sinsdien" gaf ze toe met rode wangen. Ze duwde het doosje terug in zijn handen. "Sorry" zei ze zachtjes. "Ik had het niet moeten meenemen, maar ik raakte in paniek" gaf ze toe. Ivy keek hem aan. "Wou je me echt ten huwelijk vragen Ollie?"