TMRORPG// Are you going to be mad for ever? - Forum

Labyrinthine schreef:
Met grof geweld worden we één voor één uit de bus gehaald en weggevoerd. Bijna iedereen is al opgehaald, slechts een enkeling zit nog in spanning te wachten wat er gebeurd. Mijn hart klopt in mijn keel en ik kan bijna niet meer helder nadenken. De deur wordt weer geopend en een vrouw stapt direct op mij af. "Hmm, he is one of them, isn't he?," vraagt ze terwijl ze mijn pupillen controleert met een scherp lampje. "Yes, he is. But she still wants him. She wants to know how they are going to react when he turns," zegt een ander. Ik sper mijn ogen wijd open en begin wild om mij heen te slaan. Waar hebben ze het over? Waar heeft wie mij voor nodig? En waarom willen ze zien hoe ik verander? Allerlei gedachten stromen door mijn hoofd, maar het wordt er niet beter op. Mijn armen worden vastgepakt en ik word de bus uit gesleept. Ik moet mijn ogen dichtknijpen tegen het felle zonlicht, maar tijd om even stil te staan heb ik niet. Zij rukken aan mijn schouders waardoor ik het gevoel krijg dat ze elk moment uit de kom zouden kunnen vliegen.
Ik word door verschillende gangen begeleid, maar zie niets herkenbaars en hoor ook geen stemmen. Waar zouden de anderen kunnen zijn? Wat hebben ze met hen gedaan? Ergens verder weg zijn stemmen te horen, maar ze zijn te ver weg om te kunnen verstaan wát ze zeggen. "...de conclusie is dat we willen zien of zij hem zullen doden, of hij hen zal... Oh, daar ben je." De vrouw stopt abrupt met spreken. De mannen die mij vasthouden stoppen voor de vrouw en blijven in hun positie staan. "Ze hebben goed voor hem gezorgd, er is nog niet veel aan zijn status verandert. Dat wordt nog uitdagend," zegt ze, alsof ik er eigenlijk niet ben. Ze weigert mij aan te kijken en loopt slechts een paar keer om mij heen. Zo nu en dan voel ik iets in mijn huid prikken, maar het doet geen pijn. "Prima, maak hem klaar voor zijn eerste testen. Zorg er voor dat je weet wel en hij elkaar niet tegen komen." Ik frons mijn wenkbrauwen en moet hard nadenken om te bedenken wat ze zou kunnen bedoelen. Ondertussen word ik weer hardhandig meegesleurd en in een andere kamer geplaatst. Zorgvuldig zetten ze mij achter slot en grendel.

Aurora schreef:
Malia werd langzaam wakker, ze had enorme hoofdpijn. Het laatste wat ze zich kan herinneren is dat ze met de andere op pad was om een redding poging te doen bij WCKD. Ze wilde de andere tieners ook helpen om uit de hel te ontsnappen. Dit ging echter fout, het laatste wat ze zich kan herinneren over de reddings poging is dat ze een spuit in haar arm voelde en toen werd alles zwart. Ze had geen idee waar haar vrienden waren, Newt, Mihno, ze had geen idee waar zij waren en of ze überhaupt oké zijn. Ze op een koude ijzere tafel en een wit los jurkje. Alsof ze een gevangenen van WCKD weer was. Ze hoopte zo dat ze nu in the right arm was, maar ze kon wel raden dat WCKD hun weer te pakken heeft gekregen. Ze had haar moeder moeten doden toen ze de kans had. "You're finally awake" hoorde ze vaag een stem zeggen. Toen haar zicht scherper werd zag ze dat er allemaal apparaten om haar heen stonden waar ze aan aangesloten was. Er stonden vele mensen in de kamer die dingen aan het bekijken waren en aan het opschrijven. "Don't worry, you'll see your friends soon again, and it will be like the good old days" vervolgde de stem. Wat bedoelde ze daar mee? Malia draaide haar hoofd en zag toen de tank met water. Meteen flitste de beelden voorbij van de vorrige keer. Ze gaan weer de maze in. Ze werd onrustig, ze wilde bewegen, wegrennen, haar vrienden redden. Ze kon echter niks bewegen. Ze hadden haar iets gegeven zodat ze dat niet meer kon. Ze wisten natuurlijk ook wel dat ze anders tegenstandig had gedaan. "No! You can't do this! Not again" zei ze. Ze wilde niet nog een keer door hel gaan in de maze. "Don't worry, it'll be nothing like the last time" antwoorde ratman. Nu kon ze de stem verplaatsten. Het was ratman, zo noemde de jongens hem. Een bijpassende naam was het zeker. Het maakte haar alleen maar gekker dat ze zich niet kon bewegen, en dat ze eigenlijk opgesloten was in haar eigen lichaam.