Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
Lespoir schreef:
Verward nam hij de omgeving in zich op, zoekend naar waar het geluid van een huilend en vooral schreeuwend meisje, vandaan kwam. In een mum van tijd had hij dan ook zijn zoektocht naar wat het geluid produceerde waargemaakt. Een rennend gedaante op de weg trok zijn aandacht, schreeuwend en huilend kwam het meisje op hem en zijn broeder afgelopen totdat ze hardhandig tegen Stefan op botste. Geheel onverwachts nam Ethan het roodharige meisje onder zijn hoede, maar sinds Stefan nooit van plan was geweest haar te kalmeren, kwam het slechts tot zijn voordeel. Even had het geduurd voordat Stefan erachter kwam wat de oorzaak was van het verontruste meisje. Het grommende geluid van enkele overduidelijk moordlustige monsters drong zijn gehoor binnen, gelinkt met het groepje zombies dat wankelend aan kwam rennen.
“Dat is niet nodig, ik heb mijn pistool al bij me.” Sinds Stefan minstens even graag moordde als de monsters, had hij vrijwel altijd zijn geliefde pistool bij zich. Daarnevens kwam je in een tijd als deze zo goed als nergens zonder een wapen, in zijn geval een simpele Glock. Een klikkend geluid werd veroorzaakt toen hij het pistool laadde en zijn adrenaline steeg tot een uitermate hoog gehalte. Afgezien daarvan was Stefans gedrag kalmer dan anders, voor één keer dacht hij aan een buitenstaander die slechts angstiger zou worden wanneer ze getuige werd van één van zijn driftbuien. Iemand nog meer angst aanjagen was ongebruikelijk in de situatie waarin ook hijzelf betrokken was geraakt. Het feit dat hij de doden op zeep moest halen viel te verwachten, Stefan was meestal degene die het vuile werk moest opknappen.
“Ehm… Ja, dit lukt me wel,” mompelde hij kort als antwoord voordat hij de zombies voor de tweede keer in zich opnam, een kleine afstand genomen van zijn broeder en het beangstigd meisje naast hem. Zonder enige vorm van moeite richtte hij zijn pistool op één van de zombies, met zijn hersens als doelwit. Een harde knal galmde nog even na nadat hij het schot loste, vervolgd door een doffe klap die veroorzaakt werd door het nu levenloze lichaam dat op de vochtige grond neerviel. Het aanblik van het lijk betoverde een zwakke glimlach op zijn gezicht afgezien van het feit dat het er ontzettend smerig uitzag. Zijn aandacht had hij in een handomdraai afgewend en gericht op de twee andere zombies die zich in hetzelfde gebied bevonden. Voor hij het wist, werd hij besprongen door één van hen. De scherpe nagels sneden in het vel van zijn borst, maar ondanks de pijn zette hij door met slechts één doel, elk monster dat hem, zijn broer of het roodharig meisje wilde vermoordden grofweg afmaken. Hardhandig duwde Stefan het wezen van zich af en hield hij zijn Glock tegen het hoofd van zijn vijand. In een mum van tijd had hij dan ook voor de tweede keer een schot gelost. Slechts een tiental seconden verstreken voordat hij zijn derde kogel had afgeschoten en ook het laatste monster bewegingloos op de grond lag.
Verward nam hij de omgeving in zich op, zoekend naar waar het geluid van een huilend en vooral schreeuwend meisje, vandaan kwam. In een mum van tijd had hij dan ook zijn zoektocht naar wat het geluid produceerde waargemaakt. Een rennend gedaante op de weg trok zijn aandacht, schreeuwend en huilend kwam het meisje op hem en zijn broeder afgelopen totdat ze hardhandig tegen Stefan op botste. Geheel onverwachts nam Ethan het roodharige meisje onder zijn hoede, maar sinds Stefan nooit van plan was geweest haar te kalmeren, kwam het slechts tot zijn voordeel. Even had het geduurd voordat Stefan erachter kwam wat de oorzaak was van het verontruste meisje. Het grommende geluid van enkele overduidelijk moordlustige monsters drong zijn gehoor binnen, gelinkt met het groepje zombies dat wankelend aan kwam rennen.
“Dat is niet nodig, ik heb mijn pistool al bij me.” Sinds Stefan minstens even graag moordde als de monsters, had hij vrijwel altijd zijn geliefde pistool bij zich. Daarnevens kwam je in een tijd als deze zo goed als nergens zonder een wapen, in zijn geval een simpele Glock. Een klikkend geluid werd veroorzaakt toen hij het pistool laadde en zijn adrenaline steeg tot een uitermate hoog gehalte. Afgezien daarvan was Stefans gedrag kalmer dan anders, voor één keer dacht hij aan een buitenstaander die slechts angstiger zou worden wanneer ze getuige werd van één van zijn driftbuien. Iemand nog meer angst aanjagen was ongebruikelijk in de situatie waarin ook hijzelf betrokken was geraakt. Het feit dat hij de doden op zeep moest halen viel te verwachten, Stefan was meestal degene die het vuile werk moest opknappen.
“Ehm… Ja, dit lukt me wel,” mompelde hij kort als antwoord voordat hij de zombies voor de tweede keer in zich opnam, een kleine afstand genomen van zijn broeder en het beangstigd meisje naast hem. Zonder enige vorm van moeite richtte hij zijn pistool op één van de zombies, met zijn hersens als doelwit. Een harde knal galmde nog even na nadat hij het schot loste, vervolgd door een doffe klap die veroorzaakt werd door het nu levenloze lichaam dat op de vochtige grond neerviel. Het aanblik van het lijk betoverde een zwakke glimlach op zijn gezicht afgezien van het feit dat het er ontzettend smerig uitzag. Zijn aandacht had hij in een handomdraai afgewend en gericht op de twee andere zombies die zich in hetzelfde gebied bevonden. Voor hij het wist, werd hij besprongen door één van hen. De scherpe nagels sneden in het vel van zijn borst, maar ondanks de pijn zette hij door met slechts één doel, elk monster dat hem, zijn broer of het roodharig meisje wilde vermoordden grofweg afmaken. Hardhandig duwde Stefan het wezen van zich af en hield hij zijn Glock tegen het hoofd van zijn vijand. In een mum van tijd had hij dan ook voor de tweede keer een schot gelost. Slechts een tiental seconden verstreken voordat hij zijn derde kogel had afgeschoten en ook het laatste monster bewegingloos op de grond lag.
20
