merymmc schreef:
Amanda
Ik weet niet precies hoe ik me voel op dit moment. Ik weet niet of ik uberhaupt iets voel. Ik voel me helemaal leeg, hopeloos en alleen. Dit is geen nachtmerrie, dit is de harde waarheid. Ik had dit natuurlijk heel wat eerder zien aankomen, maar toch bleef ik hopen, hopen op een goede toekomst met Daniel in mijn leven. Ik luister naar zijn woorden en als hij met zijn vingers aan mijn polsen trekt, ruk ik me uit zijn greep. "Raak me niet aan! Nooit meer Daniel." Ik heb het gevoel dat ik onder vuur sta. "Vrienden? Hou je me nou voor de gek? Ik wil je nooit meer zien. Ik..ik.." ik kom niet meer uit mijn woorden. Ik sta op en verlaat meteen. Ik voel mijn hart niet meer kloppen, mijn adem stokt in me keel en als ik contact maak met de frisse lucht lijkt alles voor me weg te vagen. Meteen vallen tranen, gebroken tranen. Ik loop huilend weg, niet naar huis natuurlijk. Ik loop weg, weg van alles ik wil niemand meer zien en niks meer voelen. Eindeloos gelopen te hebben zak ik in een park onder een boom en sluit mijn ogen. Ik had dit niet verwacht, alhoewel niet zo extreem. Ik dacht dat hij misschien zijn excuses zou aanbieden em we weer verder konden. Het ergste is dat ik nog zo verdompt veel van hem hou. Na een uurtje bel ik Anastasia op. "An, kun je me ophalen?"
Amanda
Ik weet niet precies hoe ik me voel op dit moment. Ik weet niet of ik uberhaupt iets voel. Ik voel me helemaal leeg, hopeloos en alleen. Dit is geen nachtmerrie, dit is de harde waarheid. Ik had dit natuurlijk heel wat eerder zien aankomen, maar toch bleef ik hopen, hopen op een goede toekomst met Daniel in mijn leven. Ik luister naar zijn woorden en als hij met zijn vingers aan mijn polsen trekt, ruk ik me uit zijn greep. "Raak me niet aan! Nooit meer Daniel." Ik heb het gevoel dat ik onder vuur sta. "Vrienden? Hou je me nou voor de gek? Ik wil je nooit meer zien. Ik..ik.." ik kom niet meer uit mijn woorden. Ik sta op en verlaat meteen. Ik voel mijn hart niet meer kloppen, mijn adem stokt in me keel en als ik contact maak met de frisse lucht lijkt alles voor me weg te vagen. Meteen vallen tranen, gebroken tranen. Ik loop huilend weg, niet naar huis natuurlijk. Ik loop weg, weg van alles ik wil niemand meer zien en niks meer voelen. Eindeloos gelopen te hebben zak ik in een park onder een boom en sluit mijn ogen. Ik had dit niet verwacht, alhoewel niet zo extreem. Ik dacht dat hij misschien zijn excuses zou aanbieden em we weer verder konden. Het ergste is dat ik nog zo verdompt veel van hem hou. Na een uurtje bel ik Anastasia op. "An, kun je me ophalen?"