Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O | Tales of the dark

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:

Maeyra leek al te struikelen over zijn eerste bekentenis over de paganisten. Arwin knikte bevestigend. Het was vreemd dat sommigen nog nooit in hun hele leven in aanraking waren geweest met paganisten en tóch zo sterk geloofden dat de verhalen echt waren, terwijl het voor anderen, zoals Maeyra, die meer gezien hadden dan de gemiddelde mens, het nog steeds moeilijk was te overtuigen.

‘Ik denk dat je het antwoord wel weet,’ reageerde hij vervolgens op Maeyra, die nog steeds niet helemaal kon geloven hoe ver haar oom zou gaan. Misschien kende ze hem toch minder goed dan dat ze dacht, en had ze zijn wreedheid flink onderschat. Evenals haar vader, en de koninklijke wacht. Een inval op het kasteel en een ontvoering die succesvol was geweest, was tevens een grote fout van de lijfwachten en bewakers die op dat moment werkzaam waren. Zelfs al hadden ze er niks aan kunnen doen, was het een inbraak op de veiligheid van de koninklijke familie, de nummer één prioriteit van elke soldaat. Het was een flinke blunder die veel erger had kunnen aflopen, maar desalniettemin niet genegeerd voorbij mocht gaan. De lijfwachten die op dat moment bij Maeyra’s kamer aanwezig waren moesten een gepaste straf krijgen, en daarna moest de beveiliging sterk worden opgeschut. Het liefst wilde Arwin nog bijkomende maatregelen uitvoeren, die een aanval met behulp van de zwarte magie kon helpen voorkomen, maar het was lastig om de koning van deze noodzaak te overtuigen. Arwin had een welverdiende plek bij de wekelijkse raadsvergadering, waar hij als aanvoerder van de lijfwachten sprak, en tevens een vertrouwd adviseur van de koning was, maar als hij het woord paganisme al noemde wist hij dat hij deze plek kwijt zou zijn. Zijn plek had hij eerlijk verdiend, dankzij zijn loyaliteit, integriteit en hardwerken, maar tevens omdat hij onder zijn collega’s geliefd werd. Hij was dan nog wel jong, maar ze zagen hem als rolmodel, en hij nam deze taak heel serieus. Hij zat dus in tweestrijd, en wist niet hoe hij de familie beter kon beschermen zonder zijn kennis over de paganisten te verraden.
Het stelde Arwin in ieder geval gerust dat Maeyra beloofde er met niemand over te praten. Daarom knikte hij dankbaar, want het was tenminste één zorg minder waar hij zich druk om zou maken. Hij nam het water aan van Maeyra, maar het koste hem moeite om overeind te komen. Hoewel hij zijn best deed de pijnsteken die hij voelde in zijn zij te verbergen, vertrok zijn gelaat in een pijnlijke grimas. Het zou hem morgen niet gemakkelijk afgaan om de genezer ervan te overtuigen dat hij fit genoeg was om weer op eigen benen te staan; want fit was hij absoluut niet, maar Arwin was vastberaden en als hij iets in zijn hoofd had kon hij niet rusten totdat het gedaan was.
‘Maeyra, bedankt dat je gekomen bent. Het maakt mijn nacht in ieder geval een stuk verdraaglijker.’ Hij keek even naar Maeyra voordat hij voorzichtig een paar slokken water nam. ‘En maak je er niet te druk om. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat dit niet een tweede keer kan gebeuren.’ Hij wist niet wat het was, maar iets in hem wilde er alles aan doen om haar in bescherming te nemen. Het was meer dan zijn dienstplicht en loyaliteit, het zat dieper. Het dreef hem zelfs zover dat hij bereid was regels te verbreken als het nodig was. Want zelfs als de koning hem niet zou toelaten nader onderzoek te doen naar de zwarte magie, zou Arwin er nog steeds alles aan doen om deze vorm van paganisme tegen te gaan.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Maak je er niet te druk om, had Arwin gezegd. Maeyra kon niet op één hand tellen hoe vaak ze die woorden de afgelopen vijf dagen in haar hoofd herhaald had. Iedere keer als de herinneringen aan die ene nacht naar boven kwamen drijven of als haar gedachten afdwaalden naar paganisten en magie en duisternis, probeerde ze haar aandacht terug te brengen naar die geruststelling. Toch had het lang niet zoveel effect als ze die woorden tegen zichzelf zei dan dat ze hadden gehad toen Arwin ze had uitgesproken. Er was geen dag voorbij gegaan dat ze niet onopvallend had geprobeerd om hem te zoeken in de kasteelgangen, bij de ziekenboeg of in de vleugel met de vertrekken van het personeel. Ze wilde weten hoe het met hem was. Het enige dat ze te horen had gekregen, was dat hij die eerste cruciale nacht door was gekomen en dat hij de dag erna alweer in de werkkamer van haar vader had gestaan om te bespreken wat er gebeurd was. Veel soldaten spraken er met respect en bewondering over, anderen leken er minder goedkeurend tegenover te staan. Hoewel Maeyra beide visies begreep, neigde ze zelf ook meer naar het tweede - ze hoopte dat Arwin niet te snel aan de slag was gegaan, dat hij wel luisterde naar zijn lichaam en het niet nog meer uitputte nu het herstellende was van het gif.
Maar naast dat ze graag wilde weten hoe het nu met hem ging, hing er een rusteloosheid in haar lichaam die ze niet wegkreeg. Vanaf dat ze ontvoerd was, bleef het haar achtervolgen. Het enige moment waarop het even weg was geweest, was toen ze bij Arwin in de ziekenboeg had gezeten.

Het kasteel gonsde van de bedrijvigheid. Bedienden renden gestresst door de gangen, koks schreeuwden ongeduldig bevelen naar de keukenhulpen en er was vrijwel geen plek in of om het kasteel waar geen paleiswachters te bekennen waren. Alle vloeren waren geveegd, de ramen gepoetst en de kasteeltuinen lagen er onberispelijk bij. Als Maeyra niet beter zou weten, leek het alsof er minder dan een week geleden helemaal geen ontvoering had plaatsgevonden. Desondanks was ze blij dat het feest deze avond de aandacht wat wegtrok bij die nare gebeurtenis. Ze wist namelijk niet wat ondraaglijker was - de herinneringen aan de ontvoering zelf of alle medelijdende blikken die ze toegeworpen kreeg van edelen en bezoekers aan het hof. Na vanavond zou dat laatste hopelijk voorbij zijn. Het was een feest om te vieren dat zij veilig terug was gekomen op het kasteel en tevens om Arwin voor een avond in het middelpunt te zetten. Hij was immers degene die een staatsgreep had voorkomen. Als zijn reputatie niet al onomstotelijk goed was geweest, was het dat nu zeker. Hoewel ze het hem van harte gunde, hoopte Maeyra dat de edelen niet heel de avond om hem heen zouden zwermen, zodat ze wellicht eindelijk een kans had om hem even te spreken.
Maeyra merkte pas dat haar hofdame en tevens een goede vriendin van haar, haar iets gevraagd had toen de handen van het meisje stilvielen tijdens het vlechten van haar haren.
‘Huh, wat zei je?’ Maeyra tilde haar hoofd op en keek Elyane via de spiegel van de kaptafel aan.
‘Waar zit je toch met je gedachten?’ lachte Elyane terwijl ze het vlechten weer oppakte. ‘Ik vroeg of je nog bepaalde danspartners in gedachten hebt voor vanavond?’
Normaal zou Maeyra een tikkeltje vermoeid maar lachend haar ogen ten hemel hebben geslagen bij die vraag van Elyane, die gek was van de adellijke jongens. Nu kon ze er alleen zwakjes om glimlachen. Eigenlijk was ze wel blij met zo’n normaal gesprek, zodat ze even aan iets anders kon denken, aan iets onbeduidends. Hoewel, helemaal onbeduidend waren de adellijke jongens niet. Aangezien haar achttiende verjaardag langzaam maar zeker in zicht kwam, werd stilletjes al van haar verwacht dat ze haar ogen open hield voor mogelijke huwelijkskandidaten. Gelukkig lag er bij haar niet zoveel druk op als het geval was geweest bij Adriana, haar oudste zus en de kroonprinses van Elesiya. Zij was inmiddels getrouwd met een bevelhebber uit het leger. Eigenlijk had het vooraf al zo goed als vastgestaan dat hij Adriana’s man zou worden, aangezien haar vader hem één van de weinige geschikte kandidaten vond voor de rol van toekomstig koning. Maeyra had meer vrijheid, net zoals haar middelste zus Aleria, maar eerlijkgezegd voelde ze er nog weinig voor om zich al aan iemand te binden. Maar wellicht kwam dat doordat er tot nu toe nog geen jongen was geweest met wie ze zich een toekomst voor kon stellen. Er liepen genoeg leuke, aantrekkelijke jongens rond en ze was niet vies van een beetje flirten, maar geen van hen bracht echt iets in haar teweeg.
‘Eigenlijk niet,’ antwoordde ze op Elyane’s vraag. ‘Maar ik ben er ook niet echt mee bezig geweest.’
‘Dayan zal er vast ook weer zijn, denk je niet? Zijn ouders zijn sowieso uitgenodigd.’ Elyane wierp haar via de spiegel een veelbetekenende, scheve grijns toe.
Maeyra voelde haar wangen warm worden bij het horen van die naam, en dan vooral bij de herinneringen die dat opriep. Dayan was de zon van graaf Taius. Hij was lang, knap en grappig. En heel misschien had hij haar gekust een aantal weken terug.
‘Ja, hij zal er vast zijn.’ Maeyra plukte een denkbeeldig pluisje van haar jurk en praatte snel verder voor Elyane enthousiast kon worden. ‘Maar ik weet niet of ik weer… Nou ja, je weet wel. Mijn hoofd staat daar nog niet echt naar.’
‘Daarom zal hij juist een goede afleiding zijn!’ Elyane drukte een paar speldjes in Maeyra’s haren, waarna ze een stap naar achter zette om het resultaat te bekijken. ‘Je ziet er in ieder geval prachtig uit. Hij zal zijn ogen vast niet van je af kunnen houden.’
Maeyra stond op van het met fluweel beklede zitje voor de kaptafel en draaide zich om naar de grote spiegel in haar kamer. Ze kon niet anders dan haar hofdame gelijk geven - ze zag er prachtig uit. Haar haren waren gevlochten en kunstig opgestoken, met enkel twee losse plukjes die haar gezicht omlijstten. De gouden speldjes staken fel af tegen haar donkere haren en de goudkleurige topaassteentjes waarmee ze versierd waren, pasten bij haar oogkleur en de amberkleurige tinten van haar jurk. Fijne details van gouddraad en piepkleine, glinsterende steentjes sierden het lijfje en de rokken van de jurk. De kleuren van haar outfit deden haar denken aan het zand van de woestijn en warme zomeravonden.
‘Je hebt weer geweldig werk geleverd,’ complimenteerde ze Elyane. Het bleef Maeyra verwonderen wat voor kunstige kapsels ze kon maken, maar bovenal leek het bijna magie hoe goed haar hofdame de wallen onder haar ogen had weten weg te werken. Als Maeyra zichzelf zo in de spiegel zag, leek het helemaal niet alsof ze al vijf dagen nauwelijks had geslapen.
Elyane glimlachte dankbaar en liep naar de deur toe. ‘Laten we maar gaan. Het feest kan vast ieder moment beginnen.’

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zoals Arwin voorspelt had, was de genezer er duidelijk niet mee eens toen hij de volgende dag alweer op eigen benen wilde staan. Echter met een middeltje tegen de pijn en de belofte dat hij terug zou komen om de wond te laten controleren kwam hij er wel mee weg. Niet lang daarna stond hij dan ook in de werkkamer van de koning die hem welgemeend bedankte, maar hem tevens op het hart drukte om verder geen woord te verspreiden over Saevar’s rol in het complot. Dat begreep Arwin maar al te goed, want het zou natuurlijk een schande zijn voor de familie als uitkwam dat de broer van de koning een staatsgreep had willen uitvoeren. Wel vroeg hij zich af op welke manier Saevar gestraft zou worden, en hoe ze dat gingen verhalen aan het volk, maar dat liet hij aan de koning zelf over. Het zou hem namelijk niet verbazen als koning Lavare een oogje toe zou knijpen aangezien het zijn broer was. Vergeven en vergeten zou hij nooit, maar ieder ander die dezelfde misdaad zou zijn begaan zou allang publiekelijk een schande zijn gemaakt, en tot de dood veroordeeld zijn, als hij al niet direct om het leven werd gebracht.

De dag erop was Arwin alweer op zijn paard gestegen en reed hij met een dubbel gevoel in een rustige stap richting de plek waar het allemaal gebeurd was; het jagershutje in het Ovaichewoud. Alvorens hij het woud instapte, bekroop hem een onbehaaglijk gevoel, maar deze keer kon hij niet vluchten voor het gevaar, nee, deze keer zocht hij het op.
Direct toen het hutje in zicht kwam wist hij dat er iets anders was, maar hij kon er nog niet helemaal opkomen wat het was. In zijn eerste oogopslag kon hij niets ongewoons opmerken, het was eerder een soort gevoel dat hij had, dat hij niet met normale zintuigen kon waarnemen. Toch liet hij zich uit zijn zadel glijden, en zette dapper voet richting het huisje. Vanuit de deur en over de veranda, zag hij een breed bloedspoor, wat verraadde dat iemand de lichamen verplaatst had. Hij hurkte, en met zijn vingertoppen raakte hij even het bloed aan, wat nog nat onder zijn vingers voelde. Niet kortgeleden was het dus gebeurd. Direct was Arwin meer op zijn hoede, en legde hij instinctief zijn hand om zijn zwaard. Het was te hopen voor hem dat hij niet zou worden aangevallen, want door de zijn verwonding was hij lang niet zo snel en scherp als normaal.
Binnen viel er eigenlijk niets te zien, op de twee grote bloedvlekken na waar de lijken hadden gelegen. In zijn hoofd begon hij zich wel af te vragen wie ze verplaatst had, en vooral waarom, maar hij dwong zichzelf om scherp te blijven. Hij was hevig opzoek naar aanwijzingen, sporen, hints, iets wat hem zou kunnen leiden naar meer antwoorden, maar hij vond niets. De omgevallen stoel waar Maeyra op had gezeten, de touwen waarmee ze haar hadden vastgebonden. Wat andere meubels die schots en scheef stonden, en in de hoek een kastje met flesjes en potjes die gevuld waren met verschillende goedjes. De laag stof die overal op lag en de doorgezakte planken van het verrotte hout zei hem dat hier al tijden niemand geweest was, waarschijnlijk een goede reden om Maeyra juist hier vast te houden. Niemand zou haar hier zoeken.
Buiten volgde hij het bloederige spoor dat om het huisje liep, en bleef daar staan waar het spoor stopte. Zijn hart kromp even ineen toen hij ze zag, beide lichamen aan hun voeten vastgebonden aan de grote eikenboom. Oh. Iemand had ze opgehangen als offer. Dat zag hij aan de manier waarop ze waren opgehangen, en aan het symbool dat in hun voorhoofd was gesneden. Hij herkende het symbool niet, maar dat was voor hem niet zo moeilijk om uit te vinden. Het was tenminste iets waar hij verder mee kon, en dat gaf hem hoop.

Diezelfde dag kreeg hij een officiële uitnodiging voor een feest aan het einde van de week. Een feest om te vieren dat Maeyra ongedeerd was thuisgekomen, en ter ere van hem voor zijn heldhaftige daad. Hoewel velen dat in zijn plaats wel zouden zijn, was Arwin niet bepaald enthousiast te krijgen. Een feest waarbij hij omringt zou zijn door nobele gasten voorzien van rijkdom, titel en land was niets voor hem. Hij vond het een verkleedpartijtje, waarbij ze allemaal in hun mooiste uniformen en duurste jurken zouden komen, allemaal om anderen te laten zien hoe welvarend ze wel niet waren in het leven. Hij had genoeg feesten en partijen meegemaakt, afzijdig aan de zijlijn waar de situatie overzichtelijk was. Om nu in het middelpunt te staan was echt ver buiten zijn comfortzone.
Omdat nee zeggen geen optie was, liet hij zich door Aaron overhalen om van hem een pak te lenen, want Arwin had natuurlijk geen gepaste kleding voor het feest. Op dit moment was hij dankbaar dat hij en Aaron, die nu getrouwd was met Adriana en dus kroonprins van Elesiya was geworden, het goed met elkaar konden vinden, want zonder hem had hij dit niet kunnen doen. Aaron liet het pak naar Arwin’s kamer in het kasteel brengen, waar het op maat werd bijgewerkt speciaal voor deze gelegenheid. Ook dat was iets waar Arwin met zijn hoofd niet bij kon, onnodig vond hij het, maar Caleb bleef hem koppig vertellen dat het nodig was. ‘Geloof mij nou maar,’ had hij gezegd. ‘Wanneer jij de zaal betreedt in een pak als deze, zullen de hofdames de rest van de avond nergens anders meer naar kijken.’ Dat geloofde hij wel. Het gebeurde wel vaker dat een nobele vrouw interesse toonde in een lijfwacht als hij maar goed gespierd was en een aantrekkelijk hoofd had. Voor de spanning, een nacht, of een kortdurende affaire, of ze nou getrouwd was of niet. Zulke dingen gebeurde vaker dan dat men waarschijnlijk door had. Arwin had allang wel door dat ook hij soms de aandacht trok, maar dat kon hem niet zoveel schelen en hij ging er ook zeker niet op in. Voor een nachtje plezier deed hij het niet, zo’n type was hij niet, en voor de rest had hij ze ook niks te bieden. Hij hoopte maar dat hij tijdens het feest niet onder bedolven zou worden in vragen, zoveel aandacht was niks voor hem.

Arwin had vaak genoeg de feesten van een veilige afstand bijgewoond, in zijn uniform en afgezonderd van de menigte. Hij had kunnen afkijken hoe de nobele mannen zich gedroegen, hoe ze door de zaal liepen, met wie ze een praatje maakten. Nu hij voor een avond één van hen was, twijfelde hij over alles. Wat deed hij als hij binnenkwam, waar hield hij zijn handen, en waarom in vredesnaam zat zijn pak zo vervelend? Echter hoefde hij zich daar totaal geen zorgen over te maken toen hij de zaal binnenkwam, want hij werd met open armen ontvangen. Iedereen wilde hem ontmoeten, zijn verhaal horen, hoe hij Maeyra had weten op te sporen en haar veilig had weten terug te brengen. Ze wemelden om hem heen, gaven hem drankjes, en deden hopeloze pogingen om hem op zijn gemak te stellen. Het enige moment dat hij niet het middelpunt van de belangstelling stond, was toen Maeyra zelf de trap afkwam en de gedecoreerde zaal betrad. Toen waren alle ogen op haar verschijning gericht, en tevens die van hem. Op de een of andere manier voelde hij op dat moment zijn hart sneller kloppen, en zijn handen klam worden. Hij wist niet wat het aan haar was, dat hem zo deed voelen, maar hij wist zijn ogen niet van haar prachtige jurk en sprankelende lach af te houden. Nu ze er echt uit zag als een prinses, bekeek hij haar met hele andere ogen dan een paar dagen geleden. Eén ding wist hij zeker, hij had er geen woorden voor hoe beeldschoon ze er vanavond uitzag.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Geflankeerd door Elyane en met achter heen twee lijfwachten begaf Maeyra zich naar de achterkant van de westelijke vleugel van het kasteel, waar een wenteltrap die enkel voor privégebruik van de koninklijke familie was hen naar de begane grond van het kasteel bracht. Eens ze in de buurt van de centrale hal van de zuidvleugel kwamen, dreven de geluiden van het feest hen al tegemoet. Hoewel er nog steeds rijtuigen voorreden om gasten af te zetten, was het grootste deel van de genodigden al aanwezig in de balzaal. Het gepraat en gelach werd vergezeld door subtiele klanken muziek, die aan zouden zwellen als het feest eenmaal officieel geopend was.
Gewoonlijk keek Maeyra reikhalzend uit naar deze feesten, waar ze haar vriendinnen zag, ze kon lachen, roddelen en dansen, en zich vergapen aan alle prachtige en soms ook belachelijke kleding, maar deze avond schoot er een steek nervositeit door haar heen zodra de openstaande deuren van de zaal in zicht kwamen aan het einde van de gang. Haar gebrek aan enthousiasme ontging Elyane niet. Vlak voor ze de zaal bereikten, bleef hield haar hofdame haar staande. Elyane pakte haar handen vast en keek haar ernstig aan.
‘Hé, ik weet dat je niet veel voelt voor een feest zo snel alweer, of omdat die brutale edellieden je sowieso vragen zullen stellen, maar je kunt dit, oké? Je hebt een ontvoering overleefd, nota bene. Vergeleken met dat stelt de adel niets voor. Beeld ze maar in alsof het niets meer zijn dan heel kleurrijke vogels die om aandacht zitten te kwetteren.’
Het lukte Elyane altijd weer om haar zich iets beter te laten voelen. Maeyra moest zwakjes lachen om de vergelijking van de adel met vogels, die eigenlijk best accuraat was. ‘Ik hoop dat ze niet de hele avond om me heen gaan dringen.’
Elyane glimlachte bemoedigend. ‘Als iemand te lang blijft hangen, zorg ik er wel voor dat ze weggaan. En als je het echt niet meer ziet zitten, moet je het laten weten. Je vader zal het ook vast wel begrijpen als je eerder weg wil.’
Maeyra knikte, hoewel ze van die laatste woorden niet helemaal overtuigd was. Haar vader zou het wel begrijpen, maar hij zou het niet waarderen mocht ze het feest eerder verlaten. Al helemaal niet omdat het een feest ter ere van haar was.
‘Je kunt dit,’ herhaalde Elyane nogmaals. Ze gaf Maeyra een kort kneepje in haar handen alvorens haar los te laten.
Het achttal wachters bij de deuren – vier buiten de zaal en vier binnen – bogen kort hun hoofd naar haar. Daarna draaide één van hen zich naar de zaal toe om haar aanwezigheid aan te kondigen.
‘Dames en heren, prinses Maeyra van Elesiya.’ Zijn bulderende stem verstomde de gesprekken en alle hoofden draaiden in de richting van de deuren.
Nog een steek van zenuwen. Het was puur door haar opvoeding dat Maeyra een stralende glimlach op haar gezicht plakte terwijl ze de paar treden afdaalde en de balzaal betrad. De aanwezigen maakten een kleine buiging voor haar, wat als een golf door de zaal heen trok. Alleen de wachters die op vaste afstand van elkaar langs de muren opgesteld stonden bleven staan, evenals haar ouders en zussen natuurlijk. Automatisch zocht haar blik de wachters af naar de persoon naar wie ze heel de week al opzoek was, maar halverwege bedacht ze zich dat Arwin daar natuurlijk niet bij stond. Hij was immers de eregast van dit feest. Werken hoefde hij vanavond niet.
Maeyra verplaatste haar blik naar de menigte. Voor ze daar kon zoeken naar de bekende groene ogen en donkere haren, dook er een bediende naast haar op.
‘De koning verwacht u bij het podium, hoogheid,’ zei het meisje, een tikkeltje buiten adem.
Het was geen raadsel waarom haar vader haar bij zich wilde hebben op de verhoging aan de andere kant van de zaal: de officiële opening. Nog één keer zouden alle ogen op haar gericht zijn deze avond en daarna hoefde ze alleen nog maar de talloze gesprekjes met edellieden te overleven. Met die geruststelling in gedachten – hoewel het weinig deed tegen de zenuwen – zocht Maeyra zich een weg naar het podium. Ze liet haar hofdame en lijfwacht achter bij het trapje. Op het podium stond de koning al te wachten. Zoals gewoonlijk was bij feesten, was hij in vol ornaat gekleed, in de donkerblauw met gouden kleuren van de familie. Het meest imposante was de gouden kroon op zijn hoofd, bezet met saffieren en robijnen. Het viel Maeyra op dat hij deze avond ook al zijn militaire onderscheidingen op zijn kleding droeg, iets dat hij gewoonlijk bijna nooit deed, zeker niet bij zulke feesten. Waarschijnlijk was deze avond voor hem tevens een manier om onomstotelijk te laten zien dat hij nog steeds de koning was en de touwtjes in handen had. Het kon niet anders dan dat het nieuws van een mislukte staatsgreep als een vuurtje was rondgegaan onder de adel.
‘Maeyra,’ begroette hij haar met een knikje en een glimlach. ‘Goed dat je er bent. Als Arwin ook bij ons is, zal ik het feest openen.’

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld